แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 23
จันทร์ฟองขโมยเงินจากกระเป๋าของพิศ พิศนอนหลับอยู่บนเตียง จันทร์ฟองทำเนียนเดินออกมาจากห้องเงียบ ๆ สาวสามเดือนโผล่ออกมาจากห้องด้านใน รีบกลับเข้ามาในห้อง หยิบกล้องที่แอบซ่อนไว้ใกล้เตียง ออกมาดู ทั้งสามมองหน้ากัน
สุวรรณกับสามสาวดูคลิป เห็นจันทร์ฟองกำลังเทยาจากแคปซูลให้นางพิศกิน แล้วแอบหยิบเงินจากกระเป๋านางพิศเข้ากระเป๋าตัวเอง
"ทั้งยา ทั้งขโมยเงิน"
"งั้นซี เดี๋ยวนี้มันซื้อยาเองเลย" สุวรรณบอก
จูนถาม
"เอาไงพี่ บอกแม่เลยดีไหม"
"ไม่ต้อง เรื่องนี้พี่จัดการมันเอง"
เมย์บอก
"พี่ต้องเล่นงานมันให้หนัก สมกับที่มันโยนขี้ให้หนูนะ เสียแรง เราเคยหวังดีกับมัน ลงขันให้เงินมันตอนที่มันขายไม่ออก ไม่นึกว่ามันจะหันมาแว้งกัดเราแบบนี้"
"นั่นซี เล่นมันให้หนัก ๆ เลย" จูนบอก
"ได้ แต่อย่าเพิ่งเล่นมันตอนนี้ ให้มันทำงานให้พี่สำเร็จก่อน จากนั้นพี่จัดหนักแน่"
เอพริลถาม
"งานไรน่ะพี่"
"เดี๋ยวก็รู้เอง"
สามสาวยิ้มให้กัน สุวรรณหน้าเหี้ยม
คืนนั้น จันทร์ฟองยิ้มร่าต่อหน้านงเยาว์ เบื้องหน้าคือสคริปหนัง เขียนหน้าปก “อารมณ์”
"แกพูดจริง ๆ นะนังนง แกจะเล่นหนังให้เจ๊แอร์รี่เรื่องนี้"
"ใช่.....อ่านบทดูแล้ว บทเด่นอยู่ที่ฉันเต็ม ๆ เลย ได้แสดงอารมณ์ทุกแบบ ไม่มีฉากโป๊ด้วย"
"บอกได้เลยนะว่าแกคิดไม่ผิด คราวนี้ละ แกจะได้เป็นดาราสมใจแล้ว อย่างที่แกฝันมาตลอดไง"
"ใช่ ฝันฉันจะเป็นจริงก็คราวนี้ละ ฉันจะทุ่มสุดตัวเลย"
"ดีใจกับแกด้วยว่ะ"
นงเยาว์มองจันทร์อย่างสงสัย
"นังจัน ทำไมแกถึงดีใจนักวะ แกมีส่วนได้ส่วนเสียในหนังนี่รึเปล่า"
"เปล่านี่"
"หรือได้ค่าคอม"
"นังนง ฉันหวังดีกับแกจริง ๆ นะ ถึงแกกับฉันจะทะเลาะกัน แต่ฉันก็ยังนึกอยู่ตลอดว่าแกเป็นเพื่อนฉัน แล้วแกก็ยังฝันที่จะเป็นดารา ฉันอยากช่วยให้ฝันแกเป็นจริง"
นงเยาว์มอง จันทร์ฟองนิ่ง แล้วก็เชื่อในที่สุด
"ขอบใจเพื่อน"
จันทร์ฟองยิ้มสว่าง
วันต่อมา สิงห์เดินมากับใบพร ตรงมาที่ห้องกฤษณ์
"คิดดีแล้วนะพร"
"คิดดีที่สุดแล้วค่ะ พี่สิงห์"
"หืมม์"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่อย่าใช้อารมณ์ อย่าวู่วามนะ"
สิงห์พยักหน้า แล้วกดกริ่งประตู ครู่เดียวกฤษณ์มาเปิดประตู มองคนทั้งคู่อย่างประหลาดใจ
"ใบพร เชิญ"
ใบพรเข้าห้อง กฤษณ์ตามเข้าไป สิงห์ยืนรออยู่ที่ประตูแล้วใช้เท้าขวางประตูไว้ ให้เปิดแง้มอยู่หน่อยหนึ่ง
กฤษณ์เดินนำเข้ามา
"ตลก ดีนะ"
"ตลกเรื่องอะไรคะ"
"ก็ตอนแรกพรไม่ชอบนายสิงห์ไม่ใช่เหรอ ไม่ยอมให้นายสิงห์เจอตัวเลยด้วย แต่มาตอนนี้กลับให้นายสิงห์ขับรถรับส่ง"
"พี่สิงห์เป็นคนดีค่ะ"
"เอ้า นัดผมมาพบวันนี้มีอะไร"
ใบพรหยิบหนังสือพิมพ์ออกมายื่นให้กฤษณ์
"ข่าวคุณปริมค่ะ"
"แล้วทำไมล่ะครับ"
"คุณกำลังจะแต่งงานแล้วนะคะ"
กฤษณ์มองใบพรอย่างงุนงง
ภายในร้านเจ้าสาว ปริมลองชุดเจ้าสาวอีกครั้ง นภาและดีไซเนอร์ของร้าน กำลังดูแก้ไข เพิ่มเติม ปริมยิ้มมีความสุข สายพิณแอบมองอยู่ที่หน้าต่างร้าน ด้วยสายตามาดร้าย
ใบพรนั่งตรงข้ามกฤษณ์ คุยต่อเนื่อง กฤษณ์หน้าขรึมไป
"ในเมื่อคุณกำลังจะแต่งงาน พรคิดว่าเราควรจะหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้แค่นี้"
"ไม่เข้าใจพรพูดอะไร"
"คุณกฤษณ์ไม่ควรซื้อ...บริการจากพรอีก"
"ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี"
"มันเป็นการไม่ซื่อสัตย์ค่ะ คุณไม่ควรทำร้ายจิตใจคุณปริมเป็นครั้งที่สองที่สามอีกแล้วนะคะ เท่าที่ฉันสัมผัสได้ เธอรักคุณมาก"
กฤษณ์มองใบพร
สิงห์แอบฟังอยู่ ประตูเปิดแง้มเล็ก ๆ สิงห์ได้ยินทุกประโยค ซาบซึ้งกับสิ่งที่ใบพรพูด
"นี่เธอพูดจากใจจริงเลยใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
"ใบพร"
กฤษณ์เดินเข้ามาหาใบพร แล้วจับมือใบพรไว้
"นี่แหละที่ฉันเคยบอก เธอไม่ใช่สาวเฮเว่นสักนิด จิตใจเธอสูงส่งกว่าอาชีพที่เธอทำอยู่มากมายนัก"
ใบพรอึ้งไป
สิงห์แอบมองเข้าไปในห้อง ทั้งอึ้งและหึงไปพร้อม ๆ กัน สิงห์เห็น ใบพรดึงมือออกจากมือของกฤษณ์แล้วแยกตัวไปนั่งห่างออกไป กฤษณ์หันมอง สิงห์ดูท่าทีของกฤษณ์เขม็ง
ฝ่ายปริม นภาและ ตุ้ม ดีไซน์เนอร์เกย์ กำลังคุยหัวเราะกันอย่างออกรส
"รับรองค่ะคุณนภา ตุ้มจะประดิษฐ์ให้ชุดอลังไปทั้งเมืองพัทยา คุณปริมจะต้องกลายเป็นแฟชั่นไอคอน โอ๊ต กูตูร์ เดินพรมแดงออสการ์ยังไงยังงั้นเลย"
"แหม...คุณตุ้ม ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เอาแค่เดินเข้าพิธีวิวาห์ก็พอค่ะ"
เสียงแหวของสายพิณดังขึ้นและเดินเข้ามาอย่างมุ่งร้าย
"ตายแล้วคุณแม่ นั่นแน่ใจเหรอคะว่าชุดวิวาห์ ดู ๆไปคล้ายผ้าคลุมโต๊ะจีนนะคะ"
ตุ้มร้อง"ว้าย"
สายพิณ เข้ามาหยิบเวลคลุมหน้า
"เอ๊ะ ไอ้เวลพวกนี้เหมือนมุ้งเย็บเลยนะคะ"
"อย่ามาจับเสื้อผ้าฉันนะยะ" ตุ้มบอก
"แกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ " ปริมบอก
"แหม....จะมาแสดงความยินดีบ้างไม่ได้เหรอคะ จะแต่งงานกับผัวฉันทั้งที"
"คุณตุ้ม เรียกคนมาลากมันออกไป"
"ได้ค่ะ"
ตุ้มจะแยกไป สายพิณสวนขึ้น ตุ้มชะงัก
"ไม่ต้องไล่ ไปอยู่แล้ว แต่อยากจะบอกนังปลาร้าหน้าซีด กับอีแม่ผัวให้หายโง่เสียก่อน"
"เอาไงดีคะคุณนภา" ตุ้มถาม
"ฟังมันก่อน"
"ขอบคุณค่ะคุณแม่ที่ให้โอกาส คุณแม่อย่านึกนะคะว่าคุณกฤษณ์เขาจะถอดเขี้ยวเล็บแล้ว ตอนนี้เขาก็แอบซุกกิ๊ก แอบซุกอีตัวเฮเว่นไว้เหมือนเดิม"
"นี่แกจะบอกว่า คุณกฤษณ์เขากลับไปหาแกงั้นเหรอ"
"กลับมาหาฉันเหรอ ไม่หรอก เพราะอีพิณไม่เอาควายอย่างมัน ตอนนี้มันมีคนใหม่ แกก็ลองไปสืบดูเองก็แล้วกันว่ามันมั่วกับอีนังคนไหนของเฮเว่น พาขึ้นคอนโดใหม่ของมันแทบทุกคืน"
"ไม่จริง"
"จริงไม่จริงไม่รู้ แต่ที่จริงแน่ ๆ เรื่องนี้ยืนยันได้ว่า ไอ้กฤษณ์มันชอบเสพของต่ำ ๆ หรือของมีตำหนิ ยิ่งผ่านงานมาโชกโชนมันยิ่งชอบ แกก็ควรจะไปโมเครื่องของแกให้มันรวน ๆ ไว้นะ เผื่อผัวรักผัวหลงจนวันตายไง ฮ่าฮ่า"
นภาไล่
"ออกไป ไป๊ อีเสนียด"
ตุ้มเข้ากระชากร่าง สายพิณออกไปทันที สายพิณยังหัวเราะไม่เลิก
"คุณอาคะ ไม่จริงใช่ไหมคะ"
"อย่าไปฟังมันนะ อย่าไปเชื่อมัน"
"คุณกฤษณ์สัญญากับปริมแล้วจะไม่มีผู้หญิงคนไหนอีก"
ปริมสะอื้น ร้องไห้ออกมา
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 23 (ต่อ)
ใบพรนั่งคุยกับกฤษณ์ กฤษณ์เดินไปที่พิงประตูที่จะออกสู่ระเบียง
"คุณกฤษณ์คะ พรมาพูดวันนี้เพื่อขอเลิกการติดต่อกับคุณนะคะ ไม่ใช่ให้คุณมารู้สึกผูกพันกับพรมากขึ้นไปอีก"
"มันช่วยไม่ได้ใบพร เธอเป็นคนดี ดีอย่างที่ฉันไม่เคยพบผู้หญิงคนไหนดีเท่าเธอมาก่อน ใบพร เธอรู้ไหม ฉันมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับเธอ อยู่ใกล้ ๆเธอ บอกตามตรง ถึงฉันจะแต่งงานกับปริม ฉันก็ทิ้งเธอไปไม่ได้"
กฤษณ์ดึงร่าง ใบพรลุกขึ้น
"ใบพร ฉันรักเธอ"
ใบพรตะลึงนิ่ง
สิงห์ มองผ่านประตูเข้าไป ตะลึงนิ่งเช่นกัน กฤษณ์รวบร่าง ใบพรเข้ามากอดแนบแน่น
สิงห์ ขบกามกำหมัดแน่น เกือบจะถลันเข้าไปในห้อง ใบพรดันร่างกฤษณ์ออกทันที
"ไม่ค่ะ อย่าทำอย่างนี้อีก พรกลับละ"
ใบพรจะแยกมา กฤษณ์ยื้อไว้
"เดี๋ยว ใบพร ฉันขอโทษ"
"คุณกฤษณ์ ฉันจะบอกความจริงให้คุณรู้ ฉันกำลังจะเลิกอาชีพนี้แล้ว แค่รวบรวมเงินให้ได้อีกแค่ก้อนเดียว ฉันจะไปจากที่นี่ กลับไปบ้านฉันพร้อมกับแม่ และสามีฉัน"
สิงห์ที่ทำท่าจะเข้าไปในห้อง หยุดชะงักทันที มองเหตุการณ์เบื้องหน้า กฤษณ์เป็นอึ้ง
"เธอว่าอะไรนะ สามีเธอ"
"ใช่ค่ะ สามีฉัน"
"เธอมีสามีอยู่แล้ว"
"ค่ะ"
"ฉันไม่เชื่อ"
"แล้วแต่คุณเถอะนะคะ ฉันบอกคุณเท่านี้ ลาก่อนค่ะ คุณกฤษณ์"
ใบพรจะผละออก มาทางประตู กฤษณ์ตามมาแล้วรวบร่าง ใบพรไว้จากด้านหลัง
สิงห์รีบดันประตูปิด หลบข้างประตู
"ไม่....ฉันให้เธอไปแบบนี้ไม่ได้ ใบพร ฉันรักเธอนะ"
ใบพรยืนนิ่งอย่างใกล้หมดความอดทน
สิงห์ยืนตัวสั่น อยากจะเข้าไปชกหน้ากฤษณ์ แต่คำเตือนของใบพรที่ไม่ให้ใช้อารมณ์และวู่วามยังก้องอยู่ในหัว เสียงเอะอะดังมาจากทางลิฟต์ พนักงานคนเดิมเดินหน้าตื่นมา พร้อม นภาและปริมที่ยังตาบวมจากการร้องไห้ สิงห์เห็นทางแก้ทันที
"พาฉันไปพบนาย กฤษณ์เดี๋ยวนี้"
"โธ่...ผมแล้วครับว่า คุณกฤษณ์ไม่อยู่ นายสิงห์ ช่วยบอกคุณนภาทีซีว่าคุณกฤษณ์ไม่ได้อยู่ที่ห้อง"
"จะไม่อยู่ได้ยังไง รถกฤษณ์ก็ยังจอดอยู่ที่นี่ เปิดประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้"
"ผมไม่มีคีย์การ์ดหรอกครับ"
สิงห์ยิ้มนิด ๆ
"แต่ผมมีครับ แล้ว คุณกฤษณ์ก็อยู่ในห้องด้วยครับ"
พนักงานหน้าตื่น ทำไมสิงห์ไม่ร่วมเล่นละครด้วย
"เปิดเดี๋ยวนี้"
สิงห์หันมาทางประตู ยิ้มสะใจ สอดคีย์การ์ดทันที
นภาและปริมพรวดเข้ามาในห้อง กฤษณ์ยังกอดใบพรอยู่ ประตูเกิดกว้าง สิงห์มองดูเหตุการณ์ "คุณกฤษณ์"
กฤษณ์คลายกอดจากใบพร
"กฤษณ์ ทำไมทำแบบนี้"
"แม่ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องผมนะครับ พาปริมกลับไปเดี๋ยวนี้"
"ไม่กลับค่ะ จนกว่าเราจะตกลงกันให้รู้เรื่อง อานภาคะ ปริมจำได้ นังคนนี้มันสังกัดเฮเว่นจริง ๆ อย่างที่นังสายพิณมันบอก"
"แกมาล่อหลอกลูกชายฉันอีกคนแล้วเหรอ นังเลว กฤษณ์ ทำไมแกถึงใฝ่ต่ำกับนังโสพวกนี้นัก"
"อาคะ ปริมจบแล้วค่ะ ปริมหมดความอดทนแล้ว ปริมไม่แต่งงานแล้ว คุณกฤษณ์ไม่ได้รักปริม"
"ไม่นะหนูปริม อย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรทั้งนั้น แก....ต้องการเงินเท่าไหร่บอกมา ฉันจะจ่ายแกให้หนำใจเลย ขอให้เลิกกับลูกชายฉัน เดี๋ยวนี้"
"วันนี้หนูมาบอกเลิกคุณกฤษณ์แล้วค่ะ หนูไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น"
ใบพรจะออกจากห้อง กฤษณ์เข้ามายึดไว้
"ยังไปไม่ได้ใบพร"
"ปล่อยค่ะ"
"ปล่อยมันนะกฤษณ์"
นภายื้อกฤษณ์ให้ถอยห่างออกมา แล้วยึดมือของ ใบพรเสียเอง
"ฉันรู้มารยากะหรี่อย่างพวกแกดี ทำเป็นหญิงเสียสละ ต่อหน้าตอแหลว่าจะเลิก แต่ลับหลังก็ทำออเซาะให้ผู้ชายใจอ่อน มารยาแบบนี้ฉันคุ้นดีแล้วจากนังสายพิณ บอกมาดีกว่า ต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันจะเซ็นเช็คให้เดี๋ยวนี้"
ใบพรสะบัดมือออก
"กะหรี่ไม่ใช่จะเลวไปเสียทุกคนหรอกนะคะ"
ใบพรจะออก แต่นภากระชากผม แล้วทำท่าจะตบ สิงห์โผนเข้ามา แล้วยึดมือของนภาไว้
"โอ๊ย...เจ็บ นายสิงห์ ฉันเจ็บนะ"
"อย่าทำร้ายใบพร นะครับ ไม่งั้นคุณท่านจะเจ็บกว่านี้"
ปริม กฤษณ์เป็นอึ้ง
"ไอ้สิงห์ ปล่อยแม่ฉันเดี๋ยวนี้"
สิงห์ปล่อยมือนภา กฤษณ์ดึงแม่มากอดไว้ จังหวะเดียวกับที่สิงห์รวบใบพรมากอดไว้เช่นกัน
กฤษณ์มองอึ้ง เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง
สิงห์บอก
"กรุณาเชื่อหน่อยนะครับว่าใบพรมาบอกเลิกคุณกฤษณ์จริง ๆ แล้วก็กรุณาเชื่ออีกด้วยว่า กะหรี่ไม่ใช่คนเลวเสียทุกคน"
สิงห์พา ใบพรออกจกาห้องไปทันที
"กฤษณ์ นี่มันอะไรกัน ไอ้สิงห์ มัน มันเป็นอะไรกับนังนั่น" นภาถาม
"ผมไม่ทราบ ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว"
กฤษณ์เดินกลับไปนั่ง
"หนูปริม อยู่ปรับความเข้าใจกับ กฤษณ์ก่อนนะ"
"ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะคุณอา ให้หนูทำใจให้ได้มากกว่านี้ดีกว่า"
ปริมสะบัดออก นภาทรุดลงนั่งบ้า
"กฤษณ์ แม่เหนื่อย แม่เหนื่อยเต็มทีแล้ว"
กฤษณ์นิ่งงันพูดอะไรไม่ออก
มอเตอร์ไซค์สิงห์แล่นกลางเมืองพัทยา สิงห์ขับรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม โลกสว่างสดใส ใบพรซ้อนท้ายยิ้มสว่างเช่นกัน
ใบพรหัวเราะกับสิงห์ ชี้ชวนกันดูข้างทา ใบพรซบหน้ากับหลังของสิงห์ มือโอบเอว สิงห์ยิ้มปลื้มใจ
บริเวณหน้าผา ใบพรนอนแอบอิงกับอกของสิงห์ มีผ้าปูและตะกร้าใส่อาหารแนวปิคนิค
"เมื่อกี้พี่เกือบจะเข้าไปชกนายกฤษณ์แล้วนะ ตอนที่เขาตื๊อใบพรไม่เลิก"
"งั้นก็โชคดีที่คุณนภากับคุณปริมเข้ามาเสียก่อน"
"ใช่....แล้วก็โชคร้ายของพี่ด้วย เพราะต่อไปนี้ครอบครัวนี้คงเลิกจ้างพี่แล้วละ"
"เดี๋ยวพรไปพูดให้ก็ได้ค่ะ พี่สิงห์ไปขอโทษเขาก็คงไม่มีอะไร"
"ไม่มีทางที่เขาจะยกโทษให้หรอก เพราะท่าทีของพี่กับพร เขาคงดูออกแล้วว่าเราเป็นอะไรกัน"
"พี่ว่างั้นเหรอ"
"ใช่ อีกอย่างพี่ไม่ไปขอโทษคนที่จะทำร้ายใบพรหรอก"
ใบพรช้อนตาขึ้นมองสิงห์
"ขอบใจจ๊ะ ยอมตกงานเพื่อปกป้องพรเนี่ยนะ"
"พร....พี่ว่าถึงเวลาที่พรต้องทำอย่างที่พูดกับ คุณกฤษณ์แล้วละ"
"อะไรจ๊ะ"
"เลิกอาชีพนี้ และกลับบ้านพร้อมแม่และ....สามี"
ใบพรยิ้มกับสิงห์
"จ๊ะพี่สิงห์ เราจะไปสร้างครอบครัวด้วยกันนะ"
สิงห์ประทับจูบใบพรดูดดื่ม ใบพรซบกับอกสิงห์
"พี่สิงห์"
"หืมม์"
"วันที่เราจะไปจากที่นี่ ใบพรมีข่าวดีจะบอกพี่ สิงห์ด้วย"
"ข่าวดีอะไร บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้จ๊ะ ถึงวันนั้นแล้วพรจะบอก"
จบภาพทั้งสองกับทะเลกว้างเบื้องหน้า
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 23 (ต่อ)
ณ ออสการ์อพาร์ทเมนท์ เวลากลางวันต่อเนื่อง นงเยาว์นั่งอยู่ที่ห้องกลาง ใส่เสื้อคลุมมีช่างแต่งหน้าทำผม
นงเยาว์อ่านสคริปไป คนทำงานทั้งกล้อง ทีมแสงเดินเข้าออกไปมาจากส่วนห้องนอน สุวรรณถือกล้องคล้องคอเดินเข้ามาในห้อง ยิ้มแย้ม
"แหม..... นงเยาว์ แต่งหน้าแบบนี้สวยกว่านางเอกหนังไทยเสียอีก"
"จริงเหรอพี่ สุวรรณ"
"จริง อย่างนี้น่าจะเข้าวงการเสียแต่แรก"
"ตอนนี้ก็ยังไม่สายไม่ใช่เหรอ"
"ไม่สาย ถ้า นงเยาว์ดังนะ เข้าวงการเต็มตัวได้เลย"
"แล้วเราจะลบประวัติของเรายังไงล่ะ"
"ได้ พวกแจ้งเกิดในวงการน่ะ ต้องลบประวัติกันทั้งนั้นละ"
นงเยาว์ยิ่งมีหวังมากขึ้น แอร์รี่เดินเข้ามา
"น้องนนนี่ สวยมากค่า พร้อมซ้อมจริงรึยัง"
"พร้อมมาหลายวันแล้วค่ะ"
ทั้งหมดหัวเราะ
นงเยาว์ใส่เสื้อคลุมนอน กำลังซ้อมบท มองไปยังทีมงานอย่างหวั่นใจเล็กน้อยเพราะมีแต่ผู้ชายหน้าตาเหี้ยม ๆ สามสี่คน คนหนึ่งเป็นตากล้อง อีกคนเป็นผู้ช่วย และเจ้าหน้าที่จัดไฟ และอุปกรณ์ ฝรั่งรูปร่างกำยำสูงใหญ่ใส่เสื้อกล้ามโชว์กล้ามกำลังคุยกับแอร์รี่ สักครู่แอร์รี่เดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำส้ม
"ดื่มน้ำส้มให้สดชื่นก่อนจ๊ะ"
นงเยาว์จิบน้ำส้ม
"ไม่เห็นมีนักแสดงร่วมเลยค่ะพี่แอร์รี่"
"ผู้กำกับเขาจะขอให้น้องเล่นคนเดียวก่อนน่ะจ๊ะ"
"แล้วเล่นยังไงคะ"
"ก็ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ก่อนที่เราจะมาทำงานที่นี่ คิดถึงสมัยที่เราอยู่บ้านเกิด คิดถึงทุ่งข้าวเขียวขจี คิดถึงบ้านที่เราอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่พี่น้อง"
"อ๋อ ค่ะ"
"เอ้า ดื่มน้ำให้หมดก่อนนะ"
นงเยาว์ดื่มน้ำส้มจนหมด
"นอนหงายบนเตียงเลย แล้วครุ่นคิดเรื่องที่ผ่านมานะ"
แอร์รี่ลุกจากเตียงพร้อมแก้วน้ำส้ม แล้วหันไปพูดกับฝรั่งเป็นภาษาอังกฤษ
เสลท เขียนชื่อเรื่องว่า อารมณ์ เด็กขานเสลท
"อารมณ์ แอคห้า เทคหนึ่ง แอคชั่น"
นงเยาว์นอนระทวยหลับตาอยู่บนเตียง พลิกร่างไปมา ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น คิดเรื่องในอดีต ลุกนั่งข้างเตียง มองเหม่อไปไกล
นงเยาว์สะบัดหน้าไปมา เพราะตาเริ่มเบลอ
"หยุดก่อนค่ะพี่ ทำไมมันมึน ๆ"
แอร์รี่บอก
"ถ่ายต่อ ถ่ายต่อเลย"
นงเยาว์มองไปรอบ ๆ ภาพพร่า และเสียงผู้คนสะท้อนก้องสองหู
ทางด้านหลัง ฝรั่งร่างใหญ่คลานขึ้นมาบนเตียงเข้ากอด นงเยาว์สะดุ้ง กรีดร้อง ฝรั่งตะปบ
ปากทันที นงเยาว์พยามยามดิ้นและร้องสุดเสียง
ประตูห้องนอน เบื้องหลังทีมงาน ที่กำลังมองดูฉากข่มขืนอย่างหื่นกระหาย จ่าพยับยืนยิ้มสะใจอยู่ หลังแอร์รี่ จันทร์ฟองยืนอยู่หลังประตู เสียงนงเยาว์กรีดร้องยังดังบาดหู จันทร์ฟองมองภาพที่เกิดขึ้นบนเตียงอย่างสยองขวัญ รีบผละออกจากห้องทันที
จันทร์ฟองโก่งคออาเจียนออกมาที่โถส้วม เสียงกรีดร้องยังดังตามมา จันทร์ฟองล้างมือและปากก่อนจะรีบออกไป เมื่อออกมาจากห้อง พบ จ่าพยับและ สุวรรณยืนคุยกันอยู่ สีหน้ายิ้มแย้ม
"อ้าว จันทร์ฟอง จะไปไหนล่ะ ไม่อยู่แสดงความยินดีกับเพื่อนหน่อยล่ะ" สุวรรณว่า
"ฉันไม่นึกเลยนะว่าจะมีการทารุณแบบนี้ด้วย ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่ร่วมมือด้วยหรอก"
"อ้าว....แล้วเธอคิดว่าหนังโป๊ใต้ดินน่ะ มันจะต้องเป็นยังไงล่ะ" จ่าพยับบอก
"อย่ามาคิดแบบโลกสวยนักเลย"
จ่าพยับ สุวรรณหัวเราะร่า
"เลว เลวทั้งคู่"
จ่าพยับเข้าบีบหน้าจันทร์ฟอง
"เฮ้ย อย่ามาทำปากดี ฉันไม่บังคับให้แกร่วมเล่นกับนังนงด้วย ก็ดีถมไปแล้ว"
จ่าพยับผลัก จันทร์ฟอง เซไปปะทะผนัง
"ไปให้พ้น ๆ หน้าเลยไป"
เสียงกรีดร้องแว่วมาอีก จันทร์ฟองปิดหูแล้ววิ่งออกจากที่นั่นทันที จ่าพยับ สุวรรณหัวเราะร่า จ่าพยับกลับเข้าไปในห้อง สุวรรณมองตามจันทร์ฟองไป รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง
ณ คฤหาสน์ไกรวิทย์ นภาเอะอะต่อหน้าไกรวิทย์และตง
"มันบิดมือฉันข้อมือแทบหัก นี่ยังระบมอยู่เลย"
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ"
"ลูกชายเราน่ะซีคะ นิสัยใฝ่ต่ำไม่แพ้พ่อมันเลย"
ไกรวิทย์สะดุ้ง ตงหลบตา
"หันกลับไปกินเศษกินเดนอีหญิงขายตัวเฮเว่นนั่นอีกแล้ว"
"กลับไปหายาย สายพิณเหรอ"
"คนใหม่ค่ะ คราวนี้ชื่อนังใบพร"
ตงสะดุ้ง
"ทำท่าว่าจะหลงหัวปักหัวปำไม่แพ้คราวนังพิณ นังคนนี้ท่าทางยะโสไม่แพ้กัน พอฉันจะตบมันเข้าหน่อย ไอ้สิงห์มันเข้ามาปกป้องทันที บิดข้อมือฉัน แถมยังกอดนังนั่นกลมอย่างกับเป็นผัวเป็นเมียกัน"
ไกรวิทย์และนภามองมาที่ตง
"ใช่ไหม นายตง น้องนายเป็นผัวนังใบพร ใช่รึเปล่า"
ตงรีบหาทางแก้ตัว
"เออ....เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบนะครับ ลองไปถามมันเองดีกว่า"
"ไม่ถง ไม่ถามแล้วเพราะฉันจะไล่มันออก"
"คุณท่านครับ ให้ไอ้สิงห์มันมาอธิบายแล้วขอโทษคุณท่านก่อนดีกว่านะครับ ให้โอกาสมันสักครั้งเถอะครับ"
"ถ้ามันไม่มาขอโทษ ฉันจะไล่ทั้งมันและนายออกไปทั้งคู่"
นภาแยกไป
"เฮ้อ ไอ้กฤษณ์ สร้างเรื่องปวดหัวไม่เลิก ตกลงเป็นผัวเป็นเมียกันจริงไหม"
"สิงห์มันรูปหล่อน่ะครับ สาว ๆ เฮเว่นติดมันเยอะ ก็...เป็นไปได้นะครับ"
ไกรวิทย์ส่ายหน้า ออกไปอีกคน
"นี่มันเรื่องอะไรกันวะ ใบพรไปเป็นคู่ขาคุณกฤษณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่"
ตงกดมือถือหาสิงห์ทันที
จันทร์ฟองกลับมานั่งสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำบ้านสุขสำราญ กินยาเข้าไป รู้สึกอารมณ์เคลิ้มได้ที่ เหงื่อซึมทั้งตัว บุหรี่จุดแล้ววางอยู่ที่อ่างล้างหน้า ควันอวลทั้งห้องน้ำ
"อีนง ข้าขอโทษว่ะ ไม่นึกว่ามันโหดขนาดนี้ ยกโทษให้ข้านะ"
จันทร์ฟองเริ่มเคลิ้มกับฤทธิ์ยา นั่งหลับตา โงนเงน หัวเราะกับฤทธิ์ยา แล้วเสียงแหลมบาดหูก็ดังขึ้น
"มีใครอยู่บ้างโว้ย มีใครบ้าง"
เสียงแก้วชามแตกเปรื่อง จันทร์ฟองสะดุ้งตื่นจากภวังค์ สีหน้ากลายเป็นความคลั่งแค้น
"อีพิศ"
จันทร์ฟองเดินเข้ามาในห้องนอน ที่พื้นเห็นจานชามแตกกระจาย นางพิศร้องกรีดอยู่บนเตียง
"บ้านนี้มันไปตายโหงกันหมดแล้วหรือไง มันหายไปไหนหมด"
"ฉันอยู่นี่แล้วจ๊ะแม่"
"นังจันทร์เหรอ กว่าจะโผล่มา มึงทำอะไรอยู่"
"แม่จะเอาอะไรจ๊ะ"
"เอาอะไร ปัญญาอ่อนเหรอ ก็หยิบยาให้กูไง ปวดจะตายอยู่แล้ว"
"จ๊ะแม่"
จันทร์ฟองเตรียมยา แล้วลงนั่งข้างพิศ จัดหลอดดูดให้ดื่มน้ำตาม
"อ้าว....ไม่มียาแคปซูลนั่นเหรอ ที่ทำให้ฉันหลับสบายน่ะ ไม่เจ็บไม่ปวดเลย"
"ไม่มีหรอกจ๊ะ ยาหมดไปแล้ว"
"มึงก็ไปซื้อมาสิวะ ปล่อยให้มันหมดได้ยังไง"
"มันหาซื้อยากน่ะแม่ อีกอย่างฉันไม่อยากให้แม่กินแล้วละ"
"ทำไม"
"ก็มันผสมมอร์ฟีน มันทำให้แม่หายเจ็บหายปวดไง แม่ควรจะเจ็บจะปวดทรมานสุด ๆ ให้สมกับที่แม่สร้างเวรสร้างกรรมให้ฉันกับอีนงมันไง"
"อีจันทร์ แกพูดอะไรของแก"
จันทร์ฟองยังอยู่ในภวังค์
"พูดเรื่องเลว ๆ ที่แม่ทำให้ฉันต้องเลิกความเป็นเพื่อนกับนังนง ทำให้ฉันต้องมาตกนรกอยู่ในบ้านหลังนี้ ทำให้ฉันคิดแค้นนังนง จนหลอกมันไปถูกข่มขืนแล้วถ่ายหนังโป๊ไว้ ฮ่ะฮ่ะ ชีวิตมันชั่วจริง ๆ นะแม่ มันเกิดขึ้นเพราะมึงคนเดียว อีชั่ว"
พิศเห็นท่าทางไม่ดี จะหยิบมือถือข้างเตียง จันทร์ฟองปัดมือถือกระเด็น
"มึงไม่รู้หรอกหรือ ว่ากูลงทุนปรนนิบัติมึง ให้ยามึงกิน เพื่อที่กูจะได้ยักยอกเงินจากกระเป๋ามึงได้ง่าย ๆ นับมาถึงตอนนี้หลายหมื่นแล้วว่ะ ฮ่ะฮ่ะ"
"อีเลว ออกไป ไปจากบ้านกู"
"ทีอย่างนี้ทำมาไล่ เมื่อก่อนมึงเคยขู่ไม่ใช่เหรอว่ากูไม่มีวันได้ออกจากบ้านนี้ จนกว่ากูจะใช้หนี้มึงหมด วันนี้แหละที่กูจะใช้หนี้ให้มึง หนี้ชีวิตไงอีพิศ"
ขาดคำจันทร์ฟองก็บีบคอนางพิศ กระโดดขึ้นนั่งคร่อมร่าง นางพิศพยายามดิ้น แต่เจ็บปวด มือปัดป้องไปมาอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
จันทร์ฟองบีบคอจนนางพิศตาเหลือกลาน ไม่มีอากาศหายใจ แล้วสุวรรณก็เข้ามากระชากร่างของจันทร์ฟองตกลงจากเตียง นางพิศไอเสียงลั่นแทบขาดใจ
"แม่...อีจันทร์ มึงจะฆ่าแม่พิศอย่างนั้นเหรอ"
จันทร์ฟองจะวิ่งออกจากห้อง สุวรรณเข้าตะครุบร่างแล้วกระชากกลับมา เหวี่ยงลงที่พื้น สุวรรณนั่งคร่อมร่าง จันทร์ฟอง
"อย่านึกนะโว้ย ว่าข้าไม่รู้เรื่องที่เอ็งวางยาแม่ แล้วยักยอกเงินแม่ไป วันนี้เอ็งคิดจะฆ่าแม่อีก"
"เออ กูจะฆ่าทั้งมึง ทั้งแม่มึง ถึงกูจะตายกูจะจองล้างพวกมึงไปทุกชาติทุกภพ"
"ได้ อย่าอยู่เลยมึง"
สุวรรณบีบคอ จันทร์ฟองอย่างแรงจนกระตุกไปทั้งตัว
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 23 (ต่อ)
จ่าพยับกำลังคุยกับฝรั่งร่างล่ำที่เหงื่อท่วมร่าง จิบเบียร์สนทนากับแอร์รี่ หัวเราะกันเป็นที่สนุกสนาน
"ไอ้ปิแอร์มันบอกมันชอบสาวไทยมากถึงมากที่สุด"
จ่าพยับรับมือถือที่ดังขึ้น แยกออกมาคุย
"เอ็งว่าอะไรนะ ... ได้ เดี๋ยวข้าไปเดี๋ยวนี้"
จ่าพยับรีบรุดออกไปทันที
"อ้าวจ่า ไปไหนล่ะ แล้วนังนางแบบจะเอายังไง" แอร์รี่ถาม
จันทร์ฟอง นอนเหยียดยาวอยู่ที่พื้นห้อง สุวรรณยืนอยู่มุมหนึ่ง จ่าพยับมองร่างไร้
ลมหายใจนิ่ง แล้วลงนั่งข้างศพที่นอนตาเบิ่งค้าง จับชีพจร ไม่มีสัญญาณชีพใด ๆ
"เอาไงดีจ่า"
"มันเรื่องอะไรเอ็งต้องไปฆ่ามันวะ"
"ตอนนั้นมันหน้ามืดแล้วจ่า เห็นมันกำลังจะฆ่าแม่ ผมทนไม่ไหว เลยบีบคอมัน รู้สึกตัวมันก็นิ่งไปแล้ว เอาไงดี จ่าต้องช่วยผมนะ"
"ช่วยอยู่แล้ว แกไม่ต้องตกใจ เราต้องเปลี่ยนรูปคดี"
"ยังไงครับ"
"ก็ต้องทำเป็นว่า มันฆ่าตัวตายไง"
สุวรรณพยักหน้ารับรู้
จ่าพยับ และสุวรรณกลับมาที่ห้องโถง พิศนั่งอยู่บนรถเข็น ยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หาย
"จ่า เป็นยังไง จะจัดการกับศพยังไง หรือจะเอาศพไปทิ้ง"
"ไม่ต้องห่วงเจ๊พิศ ฉันกับสุวรรณจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ไม่เหลือหลักฐานฆาตกรรมใด ๆ แล้ว แต่เวลาสอบปากคำเจ๊ต้องพูดให้ตรงกันนะ อย่าให้เกิดพิรุธเด็ดขาด"
"ได้"
"อย่างนี้นะแม่ เดี๋ยวแม่จะต้องอยู่บ้านลำพัง รอให้ฉันกับสาว ๆ กลับมาตอนดึก"
"ไม่ สุวรรณ อย่าทิ้งแม่ไว้คนเดียว แม่ไม่กล้าอยู่กับศพ"
"แม่ต้องทน เอาอย่างนี้ เดี๋ยวแม่ทานยา แล้วกลับไปนอนที่ห้อง"
"ฉันไม่กล้ากลับไปนอนห้องนั้นแล้ว มันตายในห้องนั้น ฉันไม่กล้านอนหรอก พาฉันไปอยู่ที่อื่นดีกว่า"
"แม่ ฟังผม แม่ต้องกลับไปนอน ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น แล้วพรุ่งนี้แม่ต้องให้ปากคำตามนี้"
พิศสีหน้าหวาดหวั่น ฟังสุวรรณและจ่าพยับเล่าอย่างไม่มีสติ
คืนนั้น นงเยาว์ลงจากรถรับจ้าง มายืนหน้าบ้านเสน่ห์จันทร์ ร่างกายปรกติ แต่ใบหน้าซีดเซียว ผมกระเซิง และก้าวเดินอย่างเจ็บปวด นงเยาว์เปิดประตูบ้านเข้าไป เกิดผะอืดผะอม อาเจียนพรวดออกมา แล้วทรุดนั่ง ร้องไห้อยู่ตรงนั้น ละม่อมเดินออกมาจากโถง มาที่ระเบียงหน้า
"ใครน่ะ"
"หนูเองจ๊ะแม่"
"อ้าว นงเยาว์ วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ"
"หนูไม่ค่อยสบาย ขอหยุดงานวันนึง"
"เป็นอะไรรึเปล่า หรือวันนั้นของเดือน"
"คงใช่น่ะ มันปวดท้องไปหมดเลย"
ละม่อมเข้ามาอังมือที่หน้าผาก
"ตัวร้อนรุม ๆ หาหมอไหม แม่ขับรถไปให้"
"แค่นอนพักก็หาย งั้นหนูขึ้นนอนก่อนนะ"
นงเยาว์ลุกขึ้นเดินอย่างระบม ละม่อมมองอย่างสงสัย นงเยาว์เข้าบ้านไป
คืนนั้น ต้อย ใบพรนั่งคุยด้วยกัน
"ใบพร จะกลับบ้านจริง ๆ เหรอ"
"จ๊ะ พรรวบรวมเงินได้ก้อนนึงแล้ว พี่สิงห์ก็มีอีกก้อน เราจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านพร"
"แล้วเรื่องงานล่ะ จะซื้อที่ทำไร่อย่างที่ว่าจริง ๆ เหรอ"
"ใช่.....แต่ตอนแรก พี่สิงห์บอกเขาจะทำงานอู่ซ่อมรถไปก่อน พรก็จะรับจ้างเย็บผ้า ตัดเสื้อ รับมาทำที่บ้านน่ะ"
"พร แล้วต้อยกับพี่ตงล่ะ พี่ตงชวนพี่ไปทำไร่ด้วยกัน เราก็ไม่ได้เจอกันซีนะ"
"ไม่แน่หรอกต้อย"
พริ้งเดินผ่านมา พูดมือถือ
"จ๊ะพี่"
พริ้งเลิกสาย
"เฮ้อ หมดกัน วันนี้จะมีรายรับไหมเนี่ย"
ต้อยถาม
"ทำไมเจ๊"
"นัง สายพิณเมา หายหัวไปไหนไม่รู้ นังนงไม่สบาย เหลือแต่พวกหล่อนนั่นแหละ จะขายออกกันไหมเนี่ย"
"ยังไง ใบพรก็ขายออก เพราะเดี๋ยวก็ต้องไปกับเจ้าบุญทุ่มลึกลับอยู่แล้วนี่" ต้อยบอก
"คงไม่แล้วละจ๊ะ เจ้าบุญทุ่มคงเลิกยุ่งกับพรแล้ว เขาจากไปแล้วละ"
"อ้าว"
ใบพรแยกไป
"นี่ไง วันนี้มันจะมีรายได้กี่บาทกัน"
"ยังมีต้อยบูรพานะเจ๊ รับประกันรายได้ดีแน่นอน"
พ"จ๊ะ รายได้ดี ห้าร้อยถึงรึเปล่ายังไม่รู้เลย"
พริ้งสะบัดไป
"ห้าร้อย ต๊าย นั่นมันแถวท่าเรือ สะพานปลา"
ใบพรออกมาตรอกหลังร้าน จะกดมือถือ ในความมืดของตรอก ใครบางคนแอบมองอยู่ห่างๆ ใบพรหันหลังให้ กำลังกดมือถือ ร่างนั้นคืบคลานตรงมาที่ใบพร
นพในสภาพทรุดโทรมเต็มที กำลังจะเข้าทำร้ายใบพร เมื่อใกล้คืบคลานเข้ามาจะถึงตัว ชะงัก เพราะสิงห์ขับมอเตอร์ไซค์มาจอดพอดี นพถอยกรูดไปหลบในเงามืดเช่นเดิม
ใบพรตรงไปหาสิงห์
"เลิกงานรึยังใบพร"
"อีกแป๊บเดียว"
"ดีเลย พี่ตงนัดฉลอง"
"ฉลองเรื่องอะไรคะ"
"ฉลองที่ทั้งพี่ ทั้งพี่ตง ถูกไล่ออกจากงานท่านไกรวิทย์ แล้วทั้งคู่"
"ตายจริง นี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรฉลองเลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แล้วคืนนี้ นายกฤษณ์ไม่นัด เจอพรแล้วใช่ไหม"
นพเอะใจได้ยินชื่อกฤษณ์
"โทร.มาตลอดเลยค่ะ แต่พรไม่รับสาย พรปิดเครื่องไปแล้ว"
"ดีมาก พี่รอที่นี่นะ เดี๋ยวรับต้อยไปด้วยกัน"
"ค่ะ"
ใบพรกลับเข้าร้านไป นพรีบหลบออกมา
อ่านต่อตอนที่ 24
