เพลิงพ่าย ตอนที่ 20
วันรุ่งขึ้น วุฒิสลึมสลืออยู่บนเตียง ค่อยๆยิ้มแล้วพูดเบาๆเหมือนคนละเมอ
"พี่ดีใจที่เราตื่นมาเจอกัน"
เวฬุรีย์นอนอยู่ข้างวุฒิ เข้ามากอดวุฒิไว้
"จริงเหรอคะพี่วุฒิ"
วุฒิกอดเวฬุรีย์ไว้อย่างแสนรัก
"ลดา…พี่นึกว่าลดาหนีพี่ไปแล้ว"
เวฬุรีย์ชักสีหน้า ไม่พอใจ แต่ก็จำใจแสร้งเนียนเป็นลดาไป
"ยังหรอกค่ะ ลดาไม่มีวันจากพี่วุฒิไปไหน"
วุฒิค่อยๆลืมตา ก้มลงจะจูบฬุรีย์ แต่แล้วเมื่อได้เห็นหน้าใกล้ๆ เขาก็ชะงัก ได้สติ ผละออกมา
"ฬุรีย์! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ลดาอยู่ไหน ลดา"
วุฒิลุกขึ้นเอามือกุมหัวรู้สึกปวดเหมือนจะระเบิด เวฬุรีย์เข้าไปกอดวุฒิไว้
"ลดาทิ้งพี่วุฒิไปแล้ว อย่าไปสนใจอีกเลยค่ะ อยู่กับฬุรีย์เถอะนะคะ"
วุฒิหันไปเห็นมองตาขวาง นึกถึงเรื่องเมื่อคืน โกรธแค้นผลักเวฬุรีย์ออก ตะโกนลั่น
"ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวพี่"
เวฬุรีย์ชะงัก เริ่มโกรธขึ้นมาเหมือนกัน
"ทำไมฬุรีย์จะแตะต้องไม่ได้ ฬุรีย์เป็นของพี่วุฒิแล้วนะคะ! รังเกียจฬุรีย์มากงั้นเหรอ"
"อย่างเธอมันมากกว่ารังเกียจ พี่ทั้งชิงชัง ทั้งสมเพช"
เวฬุรีย์อึ้ง
"พี่วุฒิ..ทำไมพูดแบบนี้"
"ออกไป!"
เวฬุรีย์ไม่ยอม พุ่งเข้าไปกอดวุฒิแน่น
"ไม่ ฬุรีย์ไม่ไป ฬุรีย์เป็นของพี่วุฒิ พี่วุฒิจะทิ้งฬุรีย์ไม่ได้นะ"
วุฒิทนไม่ไหวสะบัดฬุรีย์ออกเต็มแรง ฬุรีย์ร้องกรี๊ด วุฒิลุกขึ้น
"พี่ไม่คิดจะอยู่…กับคนที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งคนในครอบครัวตัวเอง พี่จะไปตามหาลดา"
เวฬุรีย์แค้นน้ำตาคลอ
"และถ้าพี่หาเจอ เธอจะต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเวฬุรีย์"
วุฒิเดินหลบเวฬุรีย์ออกจากห้องไป เธอทุบพื้นดิ้นๆอย่างเจ็บใจ
"พี่วุฒิ"
วุฒิสะโหลสะเหลออกมา มณไฑมาดักอยู่ข้างหน้า ไม่ทันพูด มณไฑก็พุ่งเข้ามาชกเขา วุฒิโดนชกจนเซ เลือดออกที่มุมปาก วุฒิงงๆ
"หมอไฑ…ทำไม"
"ดูนี่สิ ดู!"
มณไฑยื่นมือถือที่มีข้อความหนึ่งในอ่าน วุฒิรับไป
วุฒิตกใจ
"ลดา"
วุฒิอ่านข้อความมือสั่น
" พี่วุฒิคะ ลดา..คิดว่าควรจะพูดเรื่องนี้กับพี่วุฒิตรงๆมานานแล้ว ถ้าลดากล้าพอเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ตั้งแต่เรารู้จักกันมา พี่วุฒิมีแต่สิ่งดีๆให้ลดาเสมอ ทำให้ลดารักแล้วก็อยากอยู่กับพี่วุฒิไปตลอด แต่ลดารู้สึกอึดอัดใจมานานแล้วเรื่องความสัมพันธ์ของเรา..กับฬุรีย์"
"ฬุรีย์รักพี่วุฒิมากนะคะ อาจจะรักมานานกว่าที่ลดารักพี่วุฒิด้วยซ้ำ เราอยู่กับความรู้สึกไม่แน่นอนเหล่านี้นานเกินไปแล้ว ลดาคิดตื้นเกินไปว่าถ้าแต่งงานกัน ลดาคงจบปัญหานี้ได้"
"แต่วันนี้ลดารู้แล้วว่าลดาคิดผิด คำตอบของมันจริงๆก็คือ ลดาควรจะเป็นคนไป หายไปตลอดกาล"
วุฒิอึ้ง
"ไม่จริง"
"ลดาอยากให้พี่วุฒิอยู่กับฬุรีย์ รับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ต้องตามหาลดานะคะ ปล่อยให้ลดาหายไปจากความทรงจำของทุกคน รวมถึง..พี่วุฒิด้วย ลดาจะเก็บพี่วุฒิไว้เป็นความทรงจำที่ดี ตลอดไป"
วุฒิอ่านจบถึงกับช็อก ค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้อย่างไม่อาย
"ไม่จริง!ลดาอย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้…ไม่"
มณไฑหันไปทางอื่น ไม่อยากมองแล้วก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
มณไฑเปิดประตูเข้ามาหาเวฬุรีย์ในห้อง เธอนั่งเศร้าอยู่บนเก้าอี้โยก เบือนหน้ามอง
มณไฑถามเวฬุรีย์ทันที
"ฬุรีย์ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"
ฬุรีย์แกล้งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"พี่ไฑไปเจออะไรมา"
"เมื่อวานลดาส่งข้อความมา…"
เวฬุรีย์สนใจ
"แต่พี่เพิ่งเห็นข้อความเมื่อเช้า ทำไมลดาถึงบอกว่าตัวเองควรจะหายไป บอกพี่ซิ ฬุรีย์"
เวฬุรีย์แอบดีใจที่เป็นไปตามแผน แกล้งบีบน้ำตาเล่นละครต่อ
"เมื่อคืน…ตอนลดาเข้าไปจุดธูปบอกแม่ ฬุรีย์อยู่ในห้องดีๆ พี่วุฒิเข้ามาหาแล้วก็หลอกฬุรีย์ไปที่ห้องเขา บอกว่าลดาอยากจะคุยกับฬุรีย์ แต่พอเข้าไปลดาไม่อยู่ในนั้น แล้วพี่วุฒิก็…"
มณไฑทนฟังต่อไม่ไหว แทรกขึ้น
"พอแล้ว!"
"ทำไมคะ ก็พี่ไฑอยากรู้เองไม่ใช่รึไง"
"แก้วเครื่องดื่มเมื่อวานที่ฬุรีย์ให้พี่เอาไปให้คุณวุฒิมันใส่อะไรไว้กันแน่"
"ถามทำไมคะ ก็แก้วเหล้าธรรมดา"
"ธรรมดาแน่งั้นเหรอ"
เวฬุรีย์บีบน้ำตา
"พี่ไฑจะใส่ความอะไรฬุรีย์อีก ฬุรีย์ทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม"
มณไฑกำโทรศัพท์แน่น รู้สึกทั้งโกรธทั้งผิดหวัง
"พี่อาจจะดูหลงฬุรีย์จนโงหัวไม่ขึ้น แต่พี่ก็ไม่เคยคิดจะวางแผนร้ายกาจอะไรเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการหรอกนะฬุรีย์"
"แล้วฬุรีย์ทำอะไรคะ"
"ฬุรีย์รู้อยู่แก่ใจ ว่าทำอะไรลงไปเมื่อคืน"
เวฬุรีย์รู้ว่าไม่มีประโยชน์แล้วจึงเลิกแสดงละคร
"ก็ได้ค่ะ…ฬุรีย์เป็นของพี่วุฒิแล้ว เรามีอะไรกันแล้ว ชัดรึยังคะ!"
มณไฑยิ่งผิดหวัง แต่พยายามจะไม่แสดงออก
"ฬุรีย์เลือกเขาใช่ไหม"
"ใช่ เรื่องของเราที่ผ่านๆมาพี่ไฑลืมไปซะเถอะค่ะ"
"รู้ไหมว่าตัวเองเป็นคนใจร้ายขนาดไหน…ทำร้ายพี่ยังไม่พอ ยังทำร้ายแม้กระทั่งพี่สาวตัวเอง วางแผน หลอกล่อจนคนอื่นตายใจ"
"หยุดนะ!"
"พี่มันโง่เองที่ยอมเชื่อเธอจนไม่ลืมหูลืมตา ยอมเชื่อคนที่ทำร้ายพี่สาวตัวเองได้อย่างเลือดเย็น"
"หยุด!"
เวฬุรีย์ตบมณไฑจนหน้าหัน มณไฑอึ้ง เธอกำมือแน่น ทำอะไรไม่ถูก มณไฑไม่พูดต่อเดินหนีออกจากห้องไป
ฬุรีย์มองตาม สับสนกับความรู้สึกตัวเอง
ลำดวนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในครัว บุญปลูกกับออมที่กำลังช่วยกันทำอาหารตกใจ
"ป้าจ๋า! พี่ออม เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ เอะอะโวยวายกันใหญ่เลย ทำไงดี ทำไงดีๆๆ"
บุญปลูกวางมีดลง ตกใจเหมือนกัน
"เดี๋ยว ลำดวน ตั้งสติก่อน ใจเย็นๆ แกเห็นอะไรมา"
ลำดวนนิ่งขึ้นแต่ยังยืนหอบเพราะวิ่งมา แกล้งแอ๊บไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อน
"คือ...เมื่อกี้ป้าฉันลงมาจากห้อง เห็นคุณหมอมณไฑชกคุณวุฒิ แล้วก็ทะเลาะอะไรกับคุณฬุรีย์ไม่รู้ เสียงดังมาก เมื่อคืนก็เหมือนจะมีเรื่องกัน"
"ตายแล้ว...ฉันก็ว่าได้ยินอยู่ เพิ่งพ้นงานแต่งมาแท้ๆ" บุญปลูกว่า
ออมทำหน้าครุ่นคิด
"คุณวุฒิเองก็ท่าทางแปลกๆ คุณฬุรีย์ต้องทำอะไรแน่ๆ วันนี้คุณลดาก็หายไป"
" จะคิดกันไปเยอะแยะทำไมคะทุกคน"
ลอร่าเดินเข้ามา เชิดๆเข้ามานั่ง
ออมถาม
"ทำไม แกมีเหตุผลจะอธิบายเรื่องทั้งหมดหรือไง"
ลอร่าหัวเราะ
"มันก็ง่ายๆ คนเป็นผัวเป็นเมียกัน มันก็ต้องแบบ...อย่างว่าใช่มะ ละทีนี้พอจะทำอะไรกันจริงเข้า คุณวุฒิเกิดเห็นหน้าเมียเป็นผีแบบนั้น ก็เลยตกใจ รับไม่ได้น่ะสิ"
ออม ลำดวน บุญปลูกฟังแล้วถึงกับโมโห เข้าไปผลักลอร่า
"ปากเสีย มีใครบอกแกไหมว่าความคิดแกต่ำแค่ไหน"
ลอร่าเถียง
"ต่ำตรงไหน ฉันก็พูดความจริง ใครก็อยากได้เมียสวยทั้งนั้นแหละ"
ลำดวนมองลอร่าหัวจรดเท้าแล้วหัวเราะนิ่งๆ
"อ๋อ...มิน่า"
"มิน่าอะไร ตอบมาสิ!"
ออมช่วยลำดวน
"ก็มิน่าถึงไม่มีใครเอาแก เพราะหน้าอย่างกับปลวกแบบนี้ไง "
"เอ๊ะ แกนี่!"
ลอร่าทำท่าจะตบ ออมไม่ยอม เงื้อมือจับไว้ บุญปลูกแทรกขึ้น
"นี่ ตอนนี้ที่บ้านก็มีปัญหามากพออยู่แล้วยังจะมาทะเลาะกันอีก หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
ลอร่านั่งลง ยิ้มอย่างผู้ชนะ ออมโวยวาย
"นี่ป้าจะบอกให้หยุดทำไม นังนี่มันสมควรโดนสั่งสอนซะบ้าง จะได้เข็ด"
"ที่บอกให้หยุดเพราะเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"หือ ว่าไงนะป้า"
บุญปลูกเดินไปหยิบมีดอีโต้มา ชี้ใส่ลอร่า
"แกไม่ต้อง ฉันจะสั่งสอนนังนี่เอง ถ้าคิดได้แค่นี้ ก็ต้องเลาะกบาลเอาความคิดชั่วๆออกมั่ง จะได้หายโง่!"
บุญปลูกทำท่าจะฟันจริงๆ ลอร่าร้องกรี๊ดตกใจวิ่งออกไป
"ว้าย...ช่วยด้วย ช่วยด้วยจ้า มนุษย์ป้าจะเฉาะหัวฉัน"
วุฒิที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เดินอย่างเร่งรีบ เวฬุรีย์รีบเข้ามาดักไว้ ตะโกนใส่วุฒิ
"พี่วุฒิจะไปไหน!"
วุฒิไม่สน ผลักออกพ้นทาง เวฬุรีย์คว้าแขนวุฒิไว้
"จะไปไหน ฬุรีย์ไม่ให้ไปนะ พี่วุฒิต้องอยู่กับฬุรีย์"
วุฒิหันมามองเวฬุรีย์ด้วยสายตาเย็นชา สะบัดแขนเธอออก
"ฉันจะไปตามหาเมียฉัน"
เวฬุรีย์ได้ยินว่าเมียก็โกรธจนตัวสั่น
"เมียเหรอ ฉันนี่ไงเมียพี่ พี่ลืมแล้วรึไง"
วุฒิมองเวฬุรีย์อย่างรังเกียจ ยิ้มเยาะ
"เธอไม่ใช่ และไม่มีวันใช่ เมียของพี่มีคนเดียวคือไอลดาจำไว้"
วุฒิเดินหนีไปที่รถ เวฬุรีย์จะรั้งไว้ แต่วุฒิก็ยังสะบัดออก เวฬุรีย์ลนลานทำอะไรไม่ถูก มองหาบางคน
"นายผ่อนนายผ่อน อยู่ที่ไหน!"
เวฬุรีย์เดินตะโกนเรียกผ่อนศักดิ์ร้อนใจมาก ไม่มีเสียงตอบ เธอยิ่งโกรธกรี๊ดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน รีบออกไปดู ปรากฏเป็นวุฒิหอบกระเป๋าเสื้อผ้าลงจากรถมา เพ็ญโพยมตกใจเข้าไปหาทันที
"ตาวุฒิ เกิดอะไรขึ้น ทำไมหอบเสื้อผ้ากลับมา ทะเลาะกับหนูลดาเหรอ"
"เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟังนะครับ"
วุฒิวิ่งขึ้นไปบนบ้านเอาของไปเก็บ เพ็ญโพยมกับทวีวัชรมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"แต่งงานได้คืนเดียว เกิดเรื่องแล้วเหรอเนี่ย" ทวีวัชรว่า
"หนูลดาก็ไม่ได้มา หรือว่าจะมีเรื่องร้าย"
วุฒิกลับลงมาอีกครั้ง เดินเข้ามาหาพ่อกับแม่
"ตาวุฒิ มันเกิดอะไรขึ้น อธิบายแม่ซิ"
วุฒิทำใจก่อนพูด
"ลดาหายตัวไปครับ เมื่อวานมีเรื่องเกิดขึ้น เกี่ยวกับ…ฬุรีย์"
"ตายแล้ว แล้วนี่ติดต่อได้ไหม ให้พ่อกับแม่ช่วยไหมลูก"
"ขอบคุณครับแม่ ขอให้ผมกลับมาอยู่บ้านสักพักก่อนนะครับ ส่วนเรื่องลดาผมจะลองตามหาเองก่อน ไปนะครับ"
วุฒิรีบร้อนออกไปทันที เพ็ญโพยมกับทวีวัชรยิ่งงงว่าเกิดอะไรขึ้น
ภายในโรงพยาบาลมฆวัน มณไฑตรวจคนไข้เสร็จ กลับเข้ามาในห้องทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน คิดถึงเรื่องเวฬุรีย์ด้วยความปวดร้าว
อุ๋มอิ๋มตามเข้ามา เห็นมณไฑหน้าเครียดเหมือนคิดอะไรอยู่เลยถามเพราะเป็นห่วง
"หมอคะ"
มณไฑไม่ตอบเหมือนจะไม่ได้ฟังอุ๋มอิ๋มเลย
"หมอไฑคะ มีเรื่องเครียดเหรอคะ"
มณไฑสะดุ้ง หันไปเห็นอุ๋มอิ๋ม พยายามจะยิ้มให้
"ถ้าเครียดก็ไม่จำเป็นต้องฝืนนะคะ เรื่องงานถ้าอิ๋มมีอะไรพอช่วยได้ก็บอกได้"
"เอ่อ...ขอบคุณครับ ผม...เครียดเรื่องส่วนตัวน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
อุ๋มอิ๋มมองออกว่าเรื่องฬุรีย์แน่ๆ
"อิ๋มว่าอิ๋มรู้นะคะว่าเรื่องอะไร"
มณไฑเงียบ
"เรื่องคุณฬุรีย์"
มณไฑเอนหลังไปพิงกับเก้าอี้ ยิ้มออกมา
"คุณเดาถูก เก่งนะ"
"ทำงานด้วยกันตั้งนาน ดูไม่ออกก็แปลกแล้วค่ะ"
"ผมอยากระบายให้ไอ้เรื่องบ้าๆนี่ออกจากหัวไปบ้างเหมือนกัน คุณพอจะว่างฟังไหม"
อุ๋มอิ๋มแปลกใจ
"ว่างสิคะ"
"สัญญากับผมได้ไหม ว่ารู้แล้วจะเก็บเป็นความลับ ลับที่สุด"
อุ๋มอิ๋มคิดนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้า มณไฑเริ่มเล่า
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 20 (ต่อ)
เวฬุรีย์ลงจากรถรีบร้อนเดินเข้าไปในบ้านของวุฒิ เพ็ญโพยมกับทวีวัชรนั่งรอวุฒิอยู่ ทั้งสองคนก็แทบนั่งไม่ติดหลังจากมีเรื่อง
เวฬุรีย์ยกมือไหว้เร็วๆ จนทั้งสองแทบรับไหว้ไม่ทัน แล้วตะโกนใส่ถามทั้งคู่
"พี่วุฒิอยู่ที่ไหนคะ"
เพ็ญโพยมตกใจ รีบลุกไปหาเวฬุรีย์อย่างไม่พอใจ
"นี่ทำอะไรให้รู้จักมารยาทบ้างนะเวฬุรีย์ ฉันเป็นผู้ใหญ่ หัดใช้วาจาที่มันนอบน้อมกว่านี้ไม่เป็นรึยังไง"
"บอกมานะว่าคุณป้าเอาพี่วุฒิไปซ่อนไว้ที่ไหน"
เพ็ญโพยมยิ้มเยาะ
"ไม่จำเป็นต้องรู้ คนถ้าเขาอยากให้รู้เขาคงไม่หายตัวไปให้เธอมาดิ้นๆตามหาอยู่แบบนี้หรอก กลับไปซะ"
"ไม่!หนูจะบอกให้เอาบุญ ว่าหนูนี่แหละคือสะใภ้ตัวจริงของพวกคุณ ไม่ใช่ไอลดา"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรอึ้งไป
"หมายความว่ายังไง" ทวีวัชรถาม
"ก็ลูกชายคุณลุงคุณป้าไงคะ เมื่อคืนเมาไม่ได้สติ แล้วก็คิดว่าหนูเป็นไอลดา"
"ไม่จริง วุฒิไม่ใช่คนที่จะควบคุมสติไม่ได้"
"แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่ เราสองคนมีอะไรกันไปแล้ว ได้ยินไหมคะ"
เพ็ญโพยมโกรธจนแทบจะเป็นลม ทวีวัชรประคองไว้ เพ็ญโพยมไม่ยอม
"อย่ามาโกหก คนแบบเธอมันทั้งเจ้ามารยา จอมวางแผน ทำลายได้แม้กระทั่งความสุขของพี่ตัวเอง"
"เลิกพูดถึงไอลดาซักที ไม่เชื่อก็ดูนี่"
ฬุรีย์เอาโทรศัพท์เปิดรูปตัวเองกับวุฒินอนอยู่บนเตียงด้วยกันให้ดู เพ็ญโพยมแทบช็อก
"ไงคะ เห็นหรือยัง อึ้งไปเลยล่ะสิ ถ้าลูกชายคุณไม่คิดจะรับผิดชอบ ไอ้รูปบ้านี่ได้ถูกประจานไปทั่วแน่ หาที่เก็บเศษหน้าตัวเองไว้แล้วกัน"
"ไม่จริง…ไม่"
เวฬุรีย์สะบัดตัวเดินออกไป เพ็ญโพยมทรุดลง ทำใจไม่ได้ ทวีวัชรรีบเข้าไปประคอง
เวฬุรีย์เดินออกมากำลังจะกลับ ทวี
"เวฬุรีย์ หยุดก่อน"
เวฬุรีย์หันไปทำหน้าไม่พอใจ เห็นทวีวัชรตามมา
"มีอะไรเหรอคะคุณลุง"
"ฉันแค่อยากให้เราลองคุยกันดีๆก่อนแค่นั้น"
เวฬุรีย์หัวเราะ
"ใจเย็นดีนี่คะ ไม่เหมือนเมีย...เอ๊ย...คุณป้า"
ทวีวัชรถอนหายใจ พยายามจะใจเย็นที่สุด
"หนูน่าจะรู้…ว่าวุฒิไม่ได้รักหนู ถึงลงทุนขนาดแบล็คเมล์กัน หนูก็จะได้เขาไปแต่ตัว ใจเขาจะไม่มีวันเป็นของหนูหรอก"
"แล้วยังไง"
"สำหรับผู้ชายแล้วถ้าไม่รัก รั้งไปก็ไม่มีประโยชน์ มันจะทำลายความสุขของตัวหนูเอง หยุดเถอะนะ"
เวฬุรีย์มองทวีวัชรตาขวาง เดินเข้าไปหา
"ไม่ หนูจะไม่หยุด ใครจะรักกันมันเรื่องของเขา แต่หนูรักพี่วุฒิและหนูจะต้องได้ทุกอย่างที่มันควรจะเป็นของหนู ทุกอย่างที่ไอลดามันแย่งไป"
" ของที่มันไม่ใช่ของเธอ มันก็จะไม่มีวันเป็นของเธอไปจนตลอดชาตินั่นแหละเวฬุรีย์"
เพ็ญโพยมออกมาอีกคน เวฬุรีย์กัดฟันกำมือแน่น
"ไม่จริง!ที่หนูพลาดทุกอย่างก็เพราะไอ้แผลเน่าๆ บนหน้า ตอนนี้หนูมีทุกอย่างแล้ว ใครก็จะขวางหนูไม่ได้ทั้งนั้น"
"ไอ้ใบหน้าสวยขึ้นนี่มันไม่ได้ทำให้จิตใจเธอสูงตามไปด้วยเลยจริงๆ"
"คุณป้าน่าจะรู้…ว่าโลกใบนี้คนที่มีโอกาส มันจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น คุณป้ากล้าพูดไหมล่ะว่าถ้าเป็นหนู คุณป้าจะไม่ทำแบบที่หนูกำลังทำอยู่"
เพ็ญโพยมสะอึก แต่ก็ไม่ยอม
"คงมีแต่คนเห็นแก่ตัวอย่างเธอที่คิดแบบนี้"
"คนเรามันก็ต้องเห็นแก่ตัวกันบ้างมันถึงจะมีความสุข ปั้นหน้าเป็นคนดี ใจดีกับทุกคนแล้วมันได้อะไรสักอย่างไหมล่ะ"
"เวฬุรีย์"
"ดูแม่ลูกสะใภ้ไอลดายอดรักของคุณป้าเถอะ ตอนนี้คงตายเป็นซากที่ไหนสักแห่งไปแล้ว!หาไปเถอะ ยังไงไอลดาจะไม่มีวันกลับมา"
เพ็ญโพยมจะพุ่งเข้าไปตบสั่งสอนเวฬุรีย์ แต่ทวีวัชรดึงไว้ทัน เวฬุรีย์หัวเราะสะใจก่อนจะเดินออกไป
เพ็ญโพยมกรีดร้องเจ็บใจที่ฬุรีย์ทำแบบนี้
อุ๋มอิ๋มฟังมณไฑเล่าจนจบ ถึงกับน้ำตาซึม
"คุณลดาไม่ควรจะเจอเรื่องอะไรแบบนี้เลยนะคะ ไม่รู้เวรกรรมอะไร ถูกน้องตัวเองทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งที่ดีแสนดีกับน้องมาตลอด"
"ผม…ไม่รู้จะทำยังไง ทั้งๆที่รู้อย่างนี้แท้ๆ"
อุ๋มอิ๋มนึกได้
"งั้นเป็นไปได้ไหมคะว่า คนที่เอาน้ำว่านมาราดใส่หน้าคุณลดาอาจจะเป็นคุณฬุรีย์"
มณไฑอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้เลย
"ผมยังไม่ปักใจเชื่อจนกว่าจะมีหลักฐานหรอกนะอุ๋มอิ๋ม"
อุ๋มอิ๋มเริ่มโมโห
"หลักฐาน ไม่ต้องมีสามัญสำนึกก็พอบอกได้ค่ะว่าใครกันแน่ที่ทำ คุณหมอปกป้องคุณฬุรีย์เหรอคะ"
อุ๋มอิ๋มมองด้วยแววตาเจ็บปวดที่มณไฑเหมือนจะเข้าข้างฬุรีย์
"เปล่า…แต่ผมสงสัยว่าคุณวุฒิก็น่าจะมีส่วนทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดเหมือนกัน"
"งั้นอิ๋มก็ยังไม่ปักใจเชื่อเหมือนกันว่าคุณวุฒิจะคิดทำร้ายคนที่เขารักได้"
"ทำไมคุณคิดอย่างนั้น อาจจะมีคนแบบนั้นในโลกก็ได้นะ"
อุ๋มอิ๋มมองมณไฑ
"เพราะถ้าเรารักใครซักคนจริงๆ เราจะไม่มีวันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหรือเสียใจหรอกค่ะ คุณหมอเองก็น่าจะรู้"
อุ๋มอิ๋มมองไปทางอื่น มณไฑกลุ้มใจ
วุฒิยืนที่หน้าโรงแรมจัดงาน ยืนเหม่ออยู่อย่างนั้น นึกถึงวันแต่งงาน
"ลดา...ลดาอยู่ที่ไหน"
วุฒิน้ำตาซึม มองไปเศร้าๆ ไม่เห็นใคร มีแต่ความว่างเปล่า
วุฒิขับรถผ่านสถานที่ต่างๆ ร้อนใจอยากหาไอลดาให้เจอแต่ก็ไม่เห็นใคร
พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน วุฒิจอดรถเดินลงมา เดินไปที่สะพาน มองเหม่อไป สายตาอ่อนล้า
น้ำตาไหล ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้เกาะราวสะพานไว้
"ลดา…ลดาอยู่ที่ไหน อย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้"
วุฒิจับราวสะพานแน่น สีหน้าเครียดขึ้น
"พี่จะไม่ท้อเด็ดขาด ถ้ายังไม่เจอศพ…พี่จะไม่ยอมเลิกเชื่อว่าลดาจากพี่ไปแล้ว ได้ยินไหม ลดาจะทิ้งพี่ไปไม่ได้ พี่จะหาลดาให้เจอ"
วุฒิมองเหม่อไป คิดว่าต้องหาไอลดาให้เจอให้ได้
ในเวลาต่อเนื่องมา เวฬุรีย์เดินกระแทกเท้าเข้ามาในบ้านอย่างหงุดหงิด ถอดรองเท้าเหวี่ยงกระเป๋าไปบนโซฟา ผ่อนศักดิ์ตามเข้ามาทำหน้าแหยๆ บุญปลูก ออม ลอร่าออกมารับ
ฬุรีย์หันไปเห็นยิ่งหงุดหงิด กรี๊ดออกมาเสียงดัง
ทุกคนตรงนั้นตกใจ บุญปลูกพยายามปราม
"คุณฬุรีย์ใจเย็นก่อนนะคะ"
เวฬุรีย์เหวี่ยง
"ไม่ยงไม่เย็นอะไรทั้งนั้น! ไม่ได้เรื่อง ไม่มีอะไรได้ดั่งใจซักอย่าง!จะไปไหนก็ไปเลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น"
เวฬุรีย์เดินไปหยิบกระเป๋าทำท่าจะฟาดบุญปลูก ผ่อนศักดิ์ดึงไว้ทันล็อคแขนไว้
เวฬุรีย์ดิ้นๆ บุญปลูกถอยไปตั้งหลัก ส่วนออมทำหน้าแหยง
ลอร่าไม่สนเข้าไปเอาใจเวฬุรีย์ทันที
"พี่ผ่อน ปล่อยคุณฬุรีย์นะ"
"ปล่อยให้โง่สิวะ"
"คุณฬุรีย์ขา เดี๋ยวลอร่าช่วย"
ลอร่าจะดึงเวฬุรีย์ออกมาจนเกิดการยื้อกัน เวฬุรีย์หลุดออกมาได้ผลักลอร่าเต็มแรงจนล้ม ลอร่าเหวอ
"คุณฬุรีย์ขา"
"ไม่ต้องมาแส่ ไม่ต้องยุ่ง ฉันจะอยู่คนเดียว"
เวฬุรีย์เดินปึงปังหนีไป ทุกคนมองหวาดๆ
เวฬุรีย์ปราดเข้ามาในห้องมฆวัน ตะคอกใส่ลำดวน
"ออกไปฉันคุยกับคุณพ่อ"
ลำดวนยืนขึ้น จ้องหน้าฬุรีย์อย่างไม่เกรงกลัว
"ไล่กันอีกแล้ว มีความลับอะไรรึไง"
"จะมีไม่มีก็ไม่ใช่เรื่องของแก อย่ามาสอด ออกไป!"
ลำดวนเจ็บใจ แต่ก็ต้องเดินออกไป เวฬุรีย์ยืนอยู่คนเดียว เข้าไปหามฆวัน ตะโกนระบายอย่างเหลืออด
"คุณพ่อรู้ไหมว่า ชีวิตฬุรีย์ตอนนี้เป็นยังไง ไม่มีใครต้องการฬุรีย์แม้แต่คนเดียว แม้แต่พี่วุฒิ"
เวฬุรีย์นั่งลง จิกแขนมฆวันแน่นด้วยความแค้นใจ มฆวันหน้านิ่งเหมือนไม่มีความรู้สึก
ฬุรีย์น้ำตาซึม
"เขาไม่รับผิดชอบฬุรีย์ เขาได้ฬุรีย์แล้วแต่เขาไม่ยอมลืมนังลดา"
เวฬุรีย์ซบหน้าลง พูดเพ้อๆ
"รักมันมากใช่ไหม…รักมันมาก แต่คุณพ่อรู้ไหม ว่านังลดามันหนีไป มันหายไปแล้ว มันอาจจะตายเป็นผีไปแล้วก็ได้"
เวฬุรีย์นั่งเหม่อ มฆวันมองมาเศร้าๆ
"แต่มันก็ยังฝังแน่นในใจพี่วุฒิ ฬุรีย์จะทำยังไงดี ฬุรีย์จะเสียพี่วุฒิไปไม่ได้ ฮือ…"
เวฬุรีย์ก้มหน้า ร้องไห้ออกมาอีก มือมฆวันขยับเหมือนจะยกขึ้น แต่แล้วก็ตกลงไปเหมือนเดิม แววตาเศร้าสร้อย
เวฬุรีย์ออกมาจากห้อง เจอลำดวนดักรออยู่ ฬุรีย์เดินชนลำดวนให้หลีกทาง ลำดวนพูดขึ้น
ลำดวนคร่ำครวญไปเขาก็ไม่เอาเธอหรอกเวฬุรีย์
เวฬุรีย์หันมามองตาขวาง
"แกพูดอะไรนังลำดวน"
"ได้ยินไม่ชัดหรือไง ต่อให้เธอพยายามกว่านี้ ต่อให้เธอร้องไห้อ้อนวอนให้ตายคุณวุฒิเขาก็ไม่มีวันเป็นของเธอ"
เวฬุรีย์เดินเข้ามาหาลำดวน แต่คราวนี้ลำดวนสู้ไม่ยอมถอย
"งั้นแกก็ควรสำเหนียกตัวเองไว้เหมือนกัน ว่าเป็นอะไรกับเขา ฉันมองออกว่าแกคิดกับเขายังไง ถึงฉันไม่ได้ แกก็จะไม่วันได้แตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บ!"
"ฉันรู้ตัวดี แล้วฉันก็ไม่เคยคิดชั่วทำร้ายพี่ตัวเองเพื่อแย่งผู้ชาย!"
"นังลำดวน!"
"กล้าพนันไหมล่ะว่าถ้าโลกนี้ไม่มีคุณลดา เขาจะเลือกใคร ฉันหรือว่าเธอ"
"มันจะมากไปแล้วนะ อย่ามาเปรียบเทียบตัวเองกับคนอย่างฉัน"
ลำดวนเดินเข้าไปหาเวฬุรีย์
"ทำไม กลัวแพ้หรือไง หรือว่าเธอกลัวว่าเขาจะเลือกฉันมากกว่า"
ลำดวนยิ้มเยาะ เวฬุรีย์โกรธจนตัวสั่น
"กลัวล่ะสิ! เวฬุรีย์"
"แก!"
เวฬุรีย์พุ่งเข้ามาตบลำดวน ลำดวนยกมือขึ้นปัดป้อง ทำให้เธอตบไม่ถนัด แล้วลำดวนก็หนีเข้าห้องมฆวันแล้วรีบล็อก
เวฬุรีย์ทุบประตูตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
"นังลำดวน เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิด! อย่าคิดนะว่าแกจะหนีพ้น!ถ้าเจอแกอีกแกไม่รอดแน่ คอยดู"
วุฒิลงจากรถเดินเซเพราะเมามากเข้ามาในบ้าน ทวีวัชรรออยู่ ได้กลิ่นเหล้าหึ่ง
"ทำไมกลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ แกกินเหล้ามารึไง"
"ใช่ครับพ่อ…มันเครียด ผมไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะไปหาลดาที่ไหน"
เพ็ญโพยมเข้าไปประคองวุฒิพาไปนั่ง
"ทำไมเป็นแบบนี้นะวุฒิ"
ทวีวัชรบีบไหล่ปลอบใจเพ็ญโพยม
"แกรู้ไหมว่า เวฬุรีย์มาตามหาแกที่นี่"
"เขามาทำไม"
"ก็คงอยากได้เรากลับไปน่ะสิ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมากรู้ไหม"
วุฒิยิ่งซึมไป
"ผมรู้ ต่อให้เขามาหาอีกร้อยครั้ง ผมก็จะไม่กลับไปอยู่กับเขาเด็ดขาด"
วุฒิเอนหลังลง หลับตากลุ้มจนไม่รู้จะทำยังไง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง
"มันมาอีกแล้ว"
วุฒิลุกขึ้น
"ผมไปเองครับ"
วุฒิลุกออกไปดูทั้งที่ยังเซๆอยู่
วุฒิเปิดประตูออกมา เห็นลำดวนมายืนร้องไห้น่าสงสารอยู่หน้าบ้าน วุฒิตกใจรีบออกไปหาทันที
"ลำดวน เกิดอะไรขึ้น"
ลำดวนปาดน้ำตา
"ช่วยด้วยค่ะ…คุณวุฒิ ลำดวนไม่อยากอยู่บ้านนั้นแล้ว"
"ใครทำอะไรลำดวน"
"คุณฬุรีย์อาละวาดไปทั่วตั้งแต่วันที่คุณหายไป ลำดวนก็โดนลูกหลงด้วย ซักวันคุณฬุรีย์ต้องทำร้ายลำดวนแน่ เขาเป็นบ้าไปแล้ว"
วุฒิกลุ้มใจทำอะไรไม่ถูก เพ็ญโพยมตามออกมา
"ใครมาลูก"
"นี่ลำดวนครับ คนที่ผมให้ดูแลคุณอาหมอ"
ลำดวนยกมือไหว้ เพ็ญโพยมรับไหว้ มองพิจารณา
"หนูร้องไห้ทำไม"
"ตอนนี้ที่บ้านนั้นสถานการณ์ไม่ค่อยดีเลยครับ ฬุรีย์อาละวาดหนักเลย"
"ตายแล้ว…ทำยังไงดี"
ลำดวนยังยืนร้องไห้ต่อ เพ็ญโพยมเห็นใจ
"งั้นหนูมาอยู่ที่นี่ก่อนไหม ยังไม่มีที่ไปใช่ไหมเรา"
ลำดวนพยักหน้ารัว วุฒิลำบากใจ
"ถ้าลำดวนมาอยู่ที่นี่แล้วใครจะดูแลคุณอาหมอล่ะครับ"
ลำดวนสะอื้น
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ลำดวนฝากออมไว้แล้ว ช่วยลำดวนเถอะนะคะ"
ลำดวนร้องไห้หนัก วุฒิถึงยอมพยักหน้า เพ็ญโพยมเข้าไปดูลำดวนด้วยความสงสาร
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 20 (ต่อ)
เวฬุรีย์ขว้างปาข้าวของให้ห้อง อาละวาดหงุดหงิดมาก ก่อนจะหมดแรงทิ้งตัวลงบนเตียง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฬุรีย์เห็นเป็นชื่อธม ไม่อยากรับแต่ก็จำใจต้องรับ
"ฮัลโหล"
ภายในบ้านธม ธมหลบมาคุยหลังบ้าน
"อยู่ไหนจ๊ะที่รัก"
"ถามทำไม"
"ทำไมวันนั้นถึงหนีไปปล่อยให้ฉันอารมณ์ค้างเติ่งอยู่คนเดียว"
"เมียแกตามมาจะฆ่าฉันอยู่แล้ว จะอยู่ให้โง่เหรอ"
"เธอจะกลัวไปทำไม ฉันก็อยู่ทั้งคน"
"อยู่แล้วแกทำอะไรไหมล่ะ ไอ้หน้าตัวเมีย"
ธมเริ่มหงุดหงิด กลัวจะทะเลาะกันก่อนจะได้เรื่อง
"เรื่องนั้นช่างมัน เอาเป็นว่าฉันอยากเจอเธอ พอจะออกมาได้ไหม"
"ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้น"
"แต่ฉันมี... เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองนะ จำไม่ได้รึไง เรื่องเงินห้าแสนที่เราตกลงกันไว้"
ฬุรีย์อึ้งกัดฟันแน่น
"ที่แท้ก็โทร.มาทวงเงิน"
"จะให้ทวงอย่างอื่นด้วยก็ได้ ยังไงมะรืนนี้เธอต้องออกมาเจอฉันพร้อมเงินอีกห้าแสน นี่มันนานเกินไปแล้วเวฬุรีย์"
"ฉันจะเอาจากไหนให้แก เงินมากขนาดนั้นฉันไม่มีหรอก"
"จะหามาจากไหนก็หัดใช้สมองสวยๆ ของเธอคิดเอา ยังไงเจอกันเธอต้องมีเงินสดห้าแสนบาทมาให้ฉัน ไม่งั้นล่ะก็ไอ้คลิปนั่นโดนปล่อยแน่ แต่จะว่าไปก็ดีนะ ถ้าไอ้หน้าตี๋ที่เธอหลงรักเห็นคลิปนี้แล้ว มันอาจจะอยากรับเศษเดนจากฉันก็ได้"
"แกขู่ฉันเหรอ!"
"ใช่! เข้าใจแล้วใช่ไหม แล้วฉันจะโทร.มานัดสถานที่อีกที แค่นี้แหละที่รัก"
เวฬุรีย์เจ็บใจ
ธมวางสายยิ้มพอใจ ดารินเดินเข้ามากอดคอธมไว้ ธมหันไปยิ้มให้
"เป็นไง โอเคไหม"
"เยี่ยมที่สุด มันต้องอย่างนี้สิถึงจะได้เรื่อง"
"ถ้าเธอไม่เตือน ฉันคงเตลิดไปถึงไหนแล้ว"
"ถูกต้อง สำหรับเรา เงินต้องมาก่อน"
ธมลูบหัวดารินหัวเราะชอบใจ
"เงินเท่านั้นที่สำคัญ"
"ใช่ เอาเงินห้าแสนมาให้ได้ก่อน คลิปมันยังอยู่กับเรา เราจะขู่มันยังไงก็ได้ทั้งนั้น เข้าใจใช่ไหม"
"เข้าใจดีอย่างที่ไม่เคยเป็นเลยล่ะ"
ดารินกอดธม ทั้งคู่ยิ้มสะใจที่จะได้เงินเสียที
วุฒิเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวล้มลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยล้า ยังไม่สร่างเมาดี ลำดวนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกะละมังกับผ้าเช็ดตัว เดินไปนั่งข้างวุฒิ
"ลำดวนเช็ดตัวให้นะคะคุณวุฒิ จะได้สร่างเมา"
ลำดวนเอาผ้าชุบน้ำจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้วุฒิ วุฒิปัดมือออก
"ไม่ต้องฉันจะนอน"
"จะหลับไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะคะ ลำดวนช่วย"
"ไม่"
วุฒิขืนตัวไว้ แต่เพราะเมาเลยไม่มีแรง ลำดวนเช็ดหน้าให้เสร็จก็พยายามปลดกระดุมเสื้อวุฒิออก
วุฒิจับมือลำดวนไว้ มองเห็นภาพตรงหน้าเบลอ
"เช็คตัวเถอะนะคะ นอนไปแบบนี้เช้าขึ้นมาปวดหัวแน่"
วุฒิหลับตาเพ้อ
"ลดา"
ลำดวนเอะใจ แต่ก็ปล่อยเลยตามเลย วุฒิดึงลำดวนเข้ามาใกล้
"พี่รักลดานะ รักลดาคนเดียว"
ลำดวนใจเต้น ค่อยๆเข้าไปใกล้วุฒิเรื่อย แต่แล้ววุฒิก็ชะงักไป วุฒิเห็นหน้าลำดวน รีบผลักออกลำดวนตกใจ
"คุณวุฒิ"
วุฒิลุกขึ้นนั่ง กุมขมับรู้สึกปวดหัวมาก
"ลำดวนออกไปเถอะ"
"แต่…คุณวุฒิคะ"
"ผมขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลย ผมไม่อยากรู้สึกแย่ไปกว่านี้แล้ว"
ลำดวนแผนเสียทั้งโกรธทั้งอาย รีบเก็บข้าวของลุกออกไป
เวฬุรีย์เปิดประตูเข้ามาในห้องไอลดา กวาดตามองรอบ เล็งไปที่ตู้ใบหนึ่งในห้อง เธอเข้าไปเปิดตู้ไปนั้นดู มีแต่ของที่ไอลดาเก็บไว้ ไม่มีอะไรดูเป็นของมีค่าเลย
"นังลดามันไม่เก็บของมีค่าไว้เลยรึไงนะ"
เวฬุรีย์เริ่มหงุดหงิด เดินหาตามตู้ ไปเรื่อย มาถึงลิ้นชักในห้อง ฬุรีย์พยายามจะเปิดลิ้นชักออกแต่มันล็อกไว้ เริ่มหงุดหงิด
"ทำไมเปิดไม่ออก"
เวฬุรีย์ไม่ยอมจะกระชากออกมาแต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ หันไปเก็บของอื่นๆพวกนาฬิกากระเป๋า ฯลฯไปแทน เธอมองของในมือ นึกถึงสภาพตัวเองในตอนนี้ ค่อยๆนั่งลงร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจ
"ทำไมอุปสรรคมันถึงได้เยอะแบบนี้ นังลดามันตายไปแล้วแต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย" พี่วุฒิยังไม่สนใจ บ้านก็ไม่กลับ เวฬุรีย์น้ำตาคลอ พูดเพ้อๆ
"มีแต่คนรังควานไม่จบไม่สิ้น พี่วุฒิ พี่วุฒิอยู่ไหน…ช่วยฬุรีย์ด้วยนะคะ พี่วุฒิ…ฮือๆ"
เวฬุรีย์ร้องไห้พึมพำคนเดียว ในห้องมืดสลัว
บ้านวิเศษมฆวันตอนเช้า ในห้องมฆวัน หน้าต่างทุกบานถูกปิด มีแสงลอดเข้ามาเล็กน้อยเท่านั้น บรรยากาศชวนหดหู่
มฆวันลืมตาขึ้น มองไปรอบๆเหมือนพยายามจะหาใคร พยายามจะขยับมือไปยังโต๊ะข้างๆที่มีน้ำวางอยู่ พยายามพลิกตัวไป มือเอื้อมเกือบจะถึง แต่ก็ไม่ถึง มฆวันพยายามอีกจนมือไปแตะแก้วน้ำได้แต่ก็หมดแรง แก้วน้ำขยับไปไกล
มฆวันไม่ยอม เอื้อมมือไปอีกจนเกือบจะถึงแต่ก็พลาดมือปัดแก้วตกแตก มฆวันตกลงมาจากเตียงเสียงดัง
มณไฑเข้ามาในห้องเห็นพอดี ตกใจมาก
"อาจารย์"
มณไฑรีบเข้าไปประคองมฆวันทันที
"อาจารย์เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
มณไฑช่วยประคองมฆวันกลับขึ้นไปบนเตียง
มณไฑเคาะประตูห้อง รออยู่สักพักเวฬุรีย์ถึงเปิดประตูออกมา
"อ้าว...พี่ไฑเองเหรอคะ"
ฬุรีย์ท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์ มณไฑถามพยายามอย่างใจเย็น
"ฬุรีย์ ทำไมอาจารย์หมออยู่คนเดียว ลำดวนหายไปไหน"
"จะไปไหนได้ ก็หนีตามพี่วุฒิไปแล้วไงคะ"
มณไฑตกใจ
"หนีตาม? เป็นไปไม่ได้"
"จะไม่เชื่อก็ได้นะคะ งั้นก็ลองไปดูที่บ้านพี่วุฒิเลยว่าจะเจอยัยนั่นไหม"
มณไฑกลุ้ม ไม่อยากจะเชื่อ แต่มองหน้าฬุรีย์แล้วก็คิดว่าไม่ได้โกหก
"ไม่มีลำดวนแล้วจะทำยังไง"
"ก็นังลอร่าไงคะ มันก็เคยดูอยู่"
"ฬุรีย์…ฬุรีย์เข้าใจไหมว่าคุณพ่อฬุรีย์ควรจะมีคนดูแลเฉพาะ คนที่ดีกว่าลอร่าที่ไม่รู้อะไรเลย"
เวฬุรีย์หงุดหงิด
"แล้วจะหาคนแบบนั้นมาจากไหน ฬุรีย์คิดไม่ออกหรอกค่ะพี่ไฑ คนนี่พี่วุฒิก็หามา แล้วเป็นไง หายหัวไปด้วยกันนั่นแหละ ดีไหมล่ะ"
มณไฑถอนหายใจ ไม่รู้จะทำยังไงกับเวฬุรีย์ดี
"ไม่มี หรือไม่คิดจะหา"
"อย่าดุฬุรีย์อีกคนได้ไหม ตอนนี้ฬุรีย์มีเรื่องให้คิดเยอะไปหมดแล้ว คนดูแลพ่อก็ไม่มี ลดาก็หายตัวไปอีก ตอนนี้ฬุรีย์เหลือใครบ้าง ฬุรีย์จะลำบากขนาดไหนมีใครสนบ้างไหม"
เวฬุรีย์แกล้งบีบน้ำตาคลอ แล้วเมินไปอีกทาง มณไฑอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็ไม่พูด เดินออกไป
เวฬุรีย์หันไปมอง สงสัยว่ามณไฑจะบอกอะไร
เวลาต่อมา ที่หน้าบ้านวุฒิ มณไฑลงจากรถมา มองเข้าไปในบ้าน กดกริ่ง ลำดวนเดินออกมารับ เห็นมณไฑก็ตกใจ แต่มณไฑอึ้ง รีบเรียกไว้
"ลำดวน!"
ลำดวนชะงัก หันกลับไป จำใจไปเปิดประตูให้มณไฑ แล้วเดินนำไป
มณไฑพูดเบาๆ
"อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย"
มณไฑตามลำดวนเข้าเข้ามาในบ้าน ลำดวนทำหน้าลำบากใจ
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรออกมา ลำดวนรีบเข้าไปหลบหลังทั้งสองคน
"ใครมาจ๊ะลำดวน อ้าวคุณหมอ..."
มณไฑยกมือไหว้ทั้งเพ็ญโพยมกับทวีวัชร
"ผมมาหาคุณวุฒิครับ"
"วุฒิออกไปข้างนอกน่ะคุณหมอ ไปตามหาหนูลดา หลายวันแล้ว"
ทวีวัชรดูกลุ้มๆ มณไฑก็เห็นใจ มองไปทางลำดวน
"ลำดวนมาอยู่ที่นี่แล้วเหรอครับ"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรพยักหน้า
"ลำดวนเขาไม่มีที่ไป เราก็เลยให้อยู่ที่นี่ไปก่อนน่ะจ้ะ"
"แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ดูแลอาจารย์หมอเลยนะครับ วันนี้ผมไปเจอ ผม…พูดไม่ถูกเลย"
ลำดวนหลบตามณไฑ
"ถ้าคุณหมอจะให้ลำดวนกลับไป ลำดวนไม่ไปนะคะ"
"ทำไมล่ะลำดวน"
"กลับไปลำดวนก็โดนคุณฬุรีย์ทำร้ายน่ะสิคะ คุณหมอคงไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะร้ายกาจน่ากลัวแค่ไหน"
มณไฑถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม
"งั้นเอาอย่างนี้ไหมครับ"
เพ็ญโพยม ทวีวัชรกับลำดวนสนใจขึ้นมา
"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณลุงคุณป้าช่วยพูดกับคุณวุฒิให้หน่อยจะได้ไหม"
"เรื่องอะไรงั้นเหรอคุณหมอ"
"ช่วยพูดให้เขากลับไปที่บ้านวิเศษมฆวันด้วยนะครับ ผมขอร้องล่ะ"
มฆวันจะคุกเข่าลง เพ็ญโพยมเข้าไปประคองไว้
"คุณหมอ หยุดเถอะค่ะ"
"ทำไมคุณหมอต้องขอร้องขนาดนี้ด้วย หรือคุณไม่เข้าใจว่าเวฬุรีย์เป็นยังไง"
"ผมเข้าใจ แต่ผมอยากให้คุณวุฒิกับลำดวนกลับไป ตอนนี้ที่นั่นไม่มีใครคอยดูอาจารย์ สถานการณ์ก็แย่ลงทุกวัน"
"จริงเหรอเนี่ย" เพ็ญโพยมว่า
"ครับ…ผมเลยคิดว่าถ้าอย่างน้อยถ้าคุณวุฒิกลับไป ฬุรีย์ก็ยังจะพอเกรงใจคุณวุฒิบ้าง แล้วก็คงจะไม่กล้าทำร้ายลำดวนด้วย"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรมองหน้ากัน ทวีวัชรพยักหน้าให้เพ็ญโพยมเป็นเชิงอนุญาต
" ก็ได้ ฉันจะช่วยพูดกับตาวุฒิให้ แต่เขาจะตัดสินใจยังไง ฉันบอกไม่ได้นะคะ"
มณไฑยิ้มออก ยกมือไหว้อีกครั้ง
"ขอบคุณมากครับ"
ลำดวนแอบมอง กัดฟัน ไม่อยากกลับไป
หลายวันผ่านมา วุฒิในสภาพที่เริ่มโทรมลงไปอย่างเห็นได้ชัด หนวดเครารกครึ้มขึ้น เพราะไม่ได้ดูแลตัวเอง เขาเดินตามหาไอลดา ถามคนนั้นคนนี้ไปทั่วแต่ไม่มีใครเห็น
วุฒิเดินจนเริ่มเหนื่อยและท้อ แดดก็ร้อน วุฒิเหม่อไปตรงหน้า เห็นผู้หญิงคนหนึ่งข้างหลังคล้ายไอลดา วุฒิตกใจ
"ลดา"
วุฒิรีบวิ่งเพื่อจะตามผู้หญิงคนนั้นให้ทัน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ห่างออกไปเรื่อย
วุฒิวิ่งจนหอบ แต่ไม่ยอมแพ้ ใช้แรงเฮือกสุดท้ายวิ่งไปจนทัน
"ลดา"
ผู้หญิงคนนั้นหันมา ปรากฏว่าไม่ใช่ไอดลา วุฒิก้มหัวขอโทษ
"ขอโทษครับ"
ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป วุฒิหน้าเศร้าลง เสียใจที่ไม่ใช่ไอลดา ทรุดลงกับพื้น
ลอร่าเปิดประตูเข้ามาในห้อง ท่าทางลับๆ ล่อ ๆ เวฬุรีย์ซึ่งนั่งรออยู่ลุกขึ้นเหมือนรออยู่
"เป็นไงบ้างลอร่า"
ลอร่าหน้าแหย เวฬุรีย์สงสัย
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ที่ฉันให้จัดการเป็นยังไง"
ลอร่าหยิบซองใส่เงินมายื่นให้เวฬุรีย์
"ของที่คุณฬุรีย์ให้เอาไปจำนำ ได้มาแค่ไม่เท่าไหร่เองค่ะ"
เวฬุรีย์ตกใจ ลอร่าทำท่าคอหดกลัว เวฬุรีย์เปิดซองเห็นเงินไม่กี่พัน โมโหปาใส่ลอร่า
"ทำไมได้แค่นี้"
"ไม่รู้ค่ะ เขาก็บอกว่ามันไม่ได้แพงขนาดนั้น"
ฬุรีย์พึมพำ
"นี่นังลดามันไม่ใส่ของอะไรมีค่าเลยรึไง"
"ค่ะ เขาบอกว่าของที่ให้มาเป็นของธรรมดา นาฬิกาก็ไม่ได้ยี่ห้อแบรนด์เนม ให้เท่านี้ก็เยอะมากแล้ว"
"แล้วทำไมแกไม่ต่อรองกับเขาหน่อยฮะอีโง่"
"ลอร่าพยายามแล้ว แต่มันได้แค่นี้จริงๆนี่คะ"
"ไม่ได้เรื่อง! ไป จะไปไหนก็ไป ไป๊"
ฬุรีย์เดินไปหยิบของมาเขวี้ยงใส่ ลอร่าตกใจรีบหนีไป
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 20 (ต่อ)
ในโรงพยาบาล มณไฑตรวจดูแฟ้มประวัติคนไข้ แต่ดูไม่มีสมาธิจนอุ๋มอิ๋มสังเกตเห็น
"คุณหมอ…พักก่อนไหมคะ"
มณไฑปิดแฟ้ม มองหน้าอุ๋มอิ๋ม
"ดูผมออกอีกแล้วเหรอ"
"ถ้าเครียดก็พักเถอะค่ะ ไม่ต้องทำงานให้กดดันเข้าไปใหญ่หรอก"
มณไฑวางปากกา ปลดเนคไทออกนิดหน่อย เอนหลังพิงเก้าอี้ให้รู้สึกสบายขึ้น
อุ๋มอิ๋มเดินไปชงกาแฟให้ ถามมณไฑไปด้วย
"ได้ข่าวคุณลดาบ้างไหมคะ"
"ไม่เลย…ไม่มีวี่แววเลยด้วย"
อุ๋มอิ๋มยื่นกาแฟให้
"แล้วมีใครไปแจ้งความหรือยังคะ"
"ไม่ได้แจ้งความหรอก"
อุ๋มอิ๋มแปลกใจ
"ไม่แจ้ง? ทำไมล่ะคะ คนหายทั้งคน"
มณไฑจิบกาแฟหน้าเครียดๆ
"มีเหตุผลบางอย่างน่ะ เป็นเหตุผลที่บอกไม่ได้ด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ อิ๋มเข้าใจ แล้วก็อยากให้เจอคุณลดาไวๆ"
มณไฑคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเอ่ยออกมา
"คุณพอจะช่วยอะไรผมบางอย่างได้ไหมอุ๋มอิ๋ม"
อุ๋มอิ๋มแปลกใจ มณไฑดูมีแผน
เวลาต่อเนื่องมา ผ่อนศักดิ์นอนหลับอยู่หลังบ้าน เวฬุรีย์เดินมา เรียกให้ตื่น
"นายผ่อน"
ผ่อนศักดิ์พลิกตัวแต่ก็ยังไม่ตื่น เวฬุรีย์หงุดหงิด ต้องตะโกน
"นายผ่อน!"
ผ่อนศักดิ์ตกใจตื่นขึ้นมา เห็นเวฬุรีย์มายืนอยู่ รีบขอโทษ
"ขอโทษๆๆ ขอโทษครับคุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์มองไปรอบๆท่าทางเหมือนกลัวใครเห็น รีบพูดกับผ่อนศักดิ์
"ฉันมีเรื่องจะถามแก"
"ผม?" ผ่อนศํกดิ์ชี้ไปที่ตัวเอง
"ใช่ แกนั่นแหละ แกเคยขายรถใช่ไหม"
"ถ้าส่วนตัวก็เคยครับ"
"ถ้าจะเอารถไปขายนี่ต้องทำยังไง"
ผ่อนศักดิ์เอะใจ
"คุณฬุรีย์จะเอารถที่ไหนไปขายครับ"
เวฬุรีย์หงุดหงิด
"จะรถที่ไหนแล้วทำไม"
"อย่าบอกนะครับว่าคุณจะเอารถที่บ้านนี่ไปขาย"
"แล้วทำไม ขายไม่ได้เหรอ ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านมันเป็นยังไงแกก็รู้"
ผ่อนศักดิ์ตกใจ โบกไม้โบกมือปฏิเสธใหญ่
"ไม่ได้นะครับคุณ ขายไม่ได้"
" ทำไมไม่ได้"
"รถทุกคันมันเป็นชื่อคุณผู้ชาย คุณฬุรีย์จะขายทิ้งดื้อๆเหมือนรถของเล่นไม่ได้นะครับ"
"เอ๊ะ ก็ฉันบอกแล้วว่าต้องใช้เงินใช้จ่ายในบ้าน ทำไมฉันจะขายไม่ได้ รถของเล่นบ้าบออะไรกัน"
"ไม่ใช่ของเล่นมันก็ทำไม่ได้ครับ" ผ่อนศักดิ์จริงจัง
"แล้วถ้าฉันบอกว่าให้ตายแกก็ต้องขายให้ได้ล่ะ"
ผ่อนศักดิ์เริ่มกลัวแต่ก็พยายามจะอธิบาย
"ถึงผมตาย คุณฬุรีย์ก็เข้าคุกฟรีแหละครับ เพราะมันทำไม่ได้จริงๆ"
เวฬุรีย์เริ่มหงุดหงิด หยุดคิดไปถึงคำพูดขู่ของธม
เวฬุรีย์หน้าเครียดด้วยความกดดัน หายใจหอบตัวสั่นเมื่อนึกถึงแผนการสุดท้ายที่วางไว้ พยายามควบคุมสติตัวเองให้ได้
ผ่อนศักดิ์แปลกใจกับท่าทีของเวฬุรีย์
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณฬุรีย์"
ฬุรีย์พยายามข่มใจตัวเองแล้วพูดนิ่งๆ
"ถ้าขายรถไม่ได้ก็ไปหาปืนมาให้ฉัน"
ผ่อนศักดิ์ตกใจ
"ปืน"
ผ่อนศักดิ์เสียงดังจนเวฬุรีย์กลัวคนอื่นได้ยิน
"เงียบๆเป็นไหมฮะ"
"คุณฬุรีย์จะเอาปืนไปทำไมครับ"
"ฉัน..ฉันก็เอาไปป้องกันตัวไง ไม่เคยอ่านข่าวเหรอ เดี๋ยวนี้โจรมันมีเต็มไปหมด ฉันไปไหนมาไหนดึกๆดื่นๆ เผื่อมีอันตรายจะได้เอาไว้ป้องกันตัว"
ผ่อนศักดิ์บอกเสียงสั่น
"ผมไม่กล้าหรอกครับ"
เวฬุรีย์จ้องตา
"ถ้ารถแกก็ไม่ขาย ปืนก็หาไม่ได้ แกก็เตรียมไม่มีที่ซุกหัวนอนได้เลย แกก็รู้ฉันจะทำอะไรแกก็ได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องใช้ปืนด้วยซ้ำ"
ผ่อนศักดิ์กลัวเวฬุรีย์จนต้องถอยไปชิดกำแพง พยักหน้ารัวอย่างจำยอม
ตอนค่ำ วุฒิกลับมาที่บ้านด้วยสภาพเหนื่อยล้าเต็มทน ทิ้งตัวลงโซฟาอย่างหมดอาลัยตายอยาก เพ็ญโพยมเห็นเข้าก็สงสารลูกชาย
"เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม"
วุฒิมองหน้าเพ็ญโพยมแล้วเข้าไปกอดไม่พูดอะไร
เพ็ญโพยมลูบหัวลูกชาย รู้ว่าวุฒิเหนื่อยมาก เพ็ญโพยมตัดสินใจพูด
"คิดอยากกลับไปที่บ้านลดาบ้างไหมลูก"
วุฒิมองหน้าไม่ค่อยเข้าใจแม่
"แม่ถามแบบนี้ทำไมครับ"
"แม่แค่อยากรู้"
วุฒินึกถึงไอลดา เศร้าลงอีก
"ผมไม่ไป ไม่คิดจะกลับไปที่นั่นอีกแล้ว"
"แล้วถ้าแม่อยากให้กลับไปเพื่อพ่อของลดาล่ะ"
วุฒิแปลกใจ
"เพื่อคุณอาหมอเหรอครับ"
"ใช่ ตั้งแต่เราออกมาที่นั่นก็ไม่มีใครอยู่เลยนะ ลำดวนก็มาอยู่นี่ซะแล้ว"
" ผมไม่อยากอยู่ที่นั่นเมื่อไม่มีไอลดา…ผมจะไม่ไปถ้าผมหาเขาไม่เจอ"
เพ็ญโพยมลำบากใจ ทวีวัชรพูดต่อ
"แต่ถ้าหนูลดาเขา…ไม่อยู่แล้วล่ะ"
"ไม่ ผมไม่เคยเชื่อว่าเขาตายไปแล้ว"
"โธ่…ลูก"
"ถึงไม่มีหวัง ผมก็เชื่ออยู่ดีว่าจะหาเขาเจอ ถ้าไม่เจอก็ไม่ประโยชน์ที่จะกลับไปอยู่บ้านนั้นอีก"
เพ็ญโพยมจับหน้า พูดกับวุฒิอีกครั้ง
"รู้ไหมว่าเรากำลังหนีอยู่ การที่เราหนีสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นนะลูก สิ่งที่เราควรทำคือแก้ไขสิ่งที่แย่ให้มันดี ทำสิ่งที่ผิดให้มันถูก"
"แล้วผมต้องทำยังไง"
"พ่อกับแม่ไม่บังคับให้เราต้องกลับไป แต่อยากให้เราคิด ว่าถ้าเกิดเขาไม่อยู่แล้วจริงๆ เราจะทำอะไรให้เขาได้มากกว่านั่งเศร้าไปวันๆ ถ้าเราช่วยดูแลคนที่เขารักได้ มันก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ"
วุฒิเงียบ…
"เราอยู่ที่นี่ คนที่บ้านนั้นไม่มีใคร ลำดวนก็ไม่ยอมกลับไป คิดให้ดีๆ แล้วทำสิ่งที่ควรทำนะ"
ทวีวัชรตบบ่าวุฒิเชิงให้กำลังใจแล้วออกไปทั้งคู่
วุฒิคิดหนักเอามือก่ายหน้าผาก สับสนไปหมด
"ลดา…พี่ควรทำยังไง"
คิดถึงห้วงเวลาในอดีต ไอลดาคอยดูแลคนในครอบครัว ภาพที่ไอลดาทำดีกับคนในครอบครัว มีวุฒิอยู่ในเหตุการณ์ สีหน้าทุกคนมีความสุข จนมาถึงงานแต่งงาน สีหน้าไอลดามีความสุข
วุฒิหลับตา ร้องไห้หนักมาก วุฒิค่อยๆลืมตาขึ้น
"พี่มันขี้ขลาดที่เอาแต่หนี…ทั้งๆที่ลดาสู้กับทุกอย่างมาตลอด พี่ขอโทษ"
วุฒิมองเหม่อไป คิดถึงไอลดาจับใจ
วันต่อมา รถคันหนึ่งมาจอดหน้าบ้านวิเศษมฆวัน ออมออกไปเปิดประตู เวฬุรีย์ตามออกมาดู เห็นรถคุ้นๆ ออมเห็นคนที่ลงมา ดีใจวิ่งเข้าไปหาบุญปลูกที่รออยู่
"ป้า…คุณวุฒิ คุณวุฒิกลับมาแล้ว!"
เวฬุรีย์ได้ยินก็ตกใจ วิ่งออกไปทันที เห็นวุฒิลงจากรถมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า
"พี่วุฒิ"
เวฬุรีย์ยิ้มดีใจได้ไม่นาน พอเห็นลำดวนลงจากรถตามมาก็หน้าหงิกทันที ลำดวนหลบหลังวุฒิ แต่แอบยิ้มเยาะเวฬุรีย์
"พี่วุฒิจะพานังนี่กลับมาด้วยทำไม!"
ฬุรีย์ชี้ไปที่ลำดวน จะพุ่งเข้าไปหา แต่วุฒิขวางไว้
"ฬุรีย์ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับลำดวนนะ"
"ทำไมจะไม่มี นี่บ้านฬุรีย์นะ"
"แต่ลำดวนเป็นคนที่ดูแลคุณอาหมอ แล้วก็ไม่ใครที่ดีกว่านี้"
"พี่วุฒิ…คนที่ดีที่พี่ว่าจะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่มัน"
"งั้นพี่ก็จะไม่อยู่ที่นี่เหมือนกันถ้าลำดวนไม่ได้อยู่ดูแลคุณอาหมอที่นี่"
ลำดวนยิ้มอย่างผู้ชนะ
"พี่วุฒิปกป้องมันงั้นเหรอ!"
วุฒิเสียงเย็นชา
"พี่ไม่ได้ปกป้องใคร แต่พี่ทำเพื่อลดา ทำเพื่อคนที่ลดารัก พี่มีเงื่อนไขเดียวคือถ้าจะให้พี่อยู่ ลำดวนต้องได้สิทธิ์ในการดูแลคุณอาหมอเหมือนเดิม ฬุรีย์ก็เลือกเอาแล้วกัน"
เวฬุรีย์เจ็บใจ โกรธจนตัวสั่น
"งั้นก็แล้วแต่พี่วุฒิเถอะค่ะ"
เวฬุรีย์พูดเหวี่ยงๆ สะบัดตัวหนีเข้าบ้านไป ลำดวนถอนหายใจโล่งอก บุญปลูกกับออมที่ดูอยู่ก็ด้วย
วุฒิยิ้มออกมาที่ชนะฬุรีย์ได้
ลำดวนเดินจะไปห้องมฆวัน แต่ถูกเวฬุรีย์ออกมาดักไว้ เธอตกใจ จะเดินหนี แต่เวฬุรีย์ขวางไว้
"จะไปไหน"
ลำดวนทำใจเผชิญหน้ากับเวฬุรีย์ จ้องหน้า ไม่ยอมแพ้
"เขาจ้างฉันมาดูแลพ่อคุณ ฉันก็ทำหน้าที่ฉันน่ะสิ"
"ตอแหล!แกแน่ใจเหรอว่ากลับมาเพราะเหตุผลนั้น"
"อย่ามองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยเลย ฉันยอมรับว่าบางทีอยู่ที่นี่มันก็รู้สึกแย่ แต่ฉันก็กลับมาเพราะคุณวุฒิ จะเอาอะไรอีก"
เวฬุรีย์หัวเราะหึ เดินเข้ามาหาลำดวน
"อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกว่าแกหวังอะไร ที่แกทำอยู่ทุกวันนี้มันสร้างภาพ"
"สร้างยังไงมิทราบ"
"ก็ทำตัวเป็นนางฟ้า แสนดี น่าสงสารให้พี่วุฒิเขาเห็นใจจะได้แย่งเขาไปจากฉันได้ อุตส่าห์ลงทุนไปขอเขาอาศัย แล้วเป็นไง ได้อะไรไหมล่ะ"
"อย่างน้อยฉันก็เป็นคนนอก ไม่เหมือนบางคน แย่งได้กระทั่งสามีพี่สาวในไส้ ใครมันเลว มันสะตอเบอแหลกว่ากันก็คิดเอา"
"นังลำดวน"
เวฬุรีย์เข้ามาจิกหัวลำดวนจะตบ ลำดวนดิ้นๆ มีเสียงคนเหมือนเดินมา ลำดวนกรีดร้องดังลั่นเกินจริง
"แอร๊ย! ช่วยด้วย"
"เกิดอะไรขึ้น!"
เวฬุรีย์ตกใจรู้ว่าเสียงวุฒิ รีบปล่อยลำดวน วุฒิเดินเข้ามา
"เมื่อกี้เสียงใคร มีอะไรรึเปล่า"
ลำดวนรีบทำเป็นสงบเสงี่ยม ปฏิเสธอย่างน่าสงสาร
"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"
วุฒิสงสัย
"งั้นเหรอ"
"ค่ะ"
"ฬุรีย์"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ ฬุรีย์จะกลับห้องแล้ว"
"ไม่มีก็ไม่มี ... ลำดวนจะเข้าไปห้องคุณอาหมอใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นผมเข้าไปเยี่ยมท่านด้วยเลย"
ลำดวนเห็นวุฒิคุยด้วย ทำท่าระริกระรี้ทันที เวฬุรีย์เห็นวุฒิสนใจลำดวนก็หงุดหงิดรีบเดินหนีไป
ลำดวนแอบมองสะใจที่เวฬุรีย์ทำอะไรตัวเองไม่ได้
ผ่อนศักดิ์เดินทำท่าลับๆล่อมาที่มุมหนึ่งของบ้าน รอใครบางคน
"นายผ่อน"
ผ่อนศักดิ์ตกใจ
"เฮ้ย!"
ผ่อนศักดิ์ตกใจ หันไปปรากฏว่า ฬุรีย์มายืนรออยู่แล้ว
"ของที่ฉันให้หาเป็นยังไงบ้าง"
ผ่อนศักดิ์ทำท่าหันซ้ายหันขวา แล้วหยิบซองใส่ปืนออกมา เวฬุรีย์ตาโต
"นี่ครับ"
เวฬุรีย์คว้ามาถือเอง ผ่อนศักดิ์สะดุ้ง เวฬุรีย์เปิดซองที่ใส่ออกมาเห็นปืนข้างใน พอใจมาก
"แกหามาจากไหน"
"ของผมเอง ผมซื้อเก็บไว้นานแล้ว"
เวฬุรีย์แปลกใจ
"แกมีของแบบนี้อยู่กับตัวตั้งนานแล้วงั้นเหรอ"
ผ่อนศักดิ์พยักหน้า ไม่กล้าตอบ เวฬุรีย์หยิบซองหนึ่งออกมา ยื่นให้
"นี่ฉันให้ ถือเป็นค่าตอบแทนที่อุตส่าห์เอาเจ้านี่มาให้ฉัน"
ผ่อนศักด์รับซองไป เปิดออกดูเห็นเงินก้อนหนึ่ง จำนวนไม่น้อย ผ่อนศักดิ์รีบปิดแล้วโค้งขอบคุณ
"ขอบคุณมากครับ ขอบคุณๆๆ"
"แกไปได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
ผ่อนศักดิ์พยักหน้ารัวๆแล้วรีบเดินไป เวฬุรีย์ยิ้มหน้าเหี้ยม
เวฬุรีย์กลับมาที่ห้อง เอาปืนมาดูเอามือลูบพิจารณา พึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
" ฉันไม่ได้อยากจะทำ แต่พวกแกบังคับให้ฉันต้องทำเอง"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฬุรีย์หันมองตาขวาง วางปืนลงอย่างหงุดหงิด ธมโทร.มาอีกครั้ง ดูอารมณ์ดีผิดกับเวฬุรีย์
"ว่าไงคนสวย รับสายไวเชียวนะ"
"ธม...มีอะไร"
"อ้าว มาถึงขั้นนี้แล้วน่าจะรู้"
"อ๋อ นี่จะทวงเงิน"
"เก่งนี่ ฉันกับเธอคุยกันได้อยู่สองเรื่อง คือเรื่องเงินกับเรื่อง..." ธมหัวเราะหึๆ
เวฬุรีย์มองปืน ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ได้...ฉันขี้เกียจจะบ่ายเบี่ยงแล้วเหมือนกัน แกจะมาเอาเงินได้เมื่อไหร่"
ธมแปลกใจ
"เธอมีเงินแล้ว หามาจากไหน"
"จากไหนแกจะสนทำไม จะเอาไหม เงินน่ะ"
"ได้ แล้วฉันจะโทรไปใหม่ เราได้เจอกันแน่ ไม่ต้องห่วง"
ธมยิ้มกริ่ม เวฬุรีย์ตัดสายไป ดารินเดินมาข้างหลัง
"มันว่ายังไง"
" ยัยเด็กนั่นบอกว่ามีเงินมาให้เราแล้ว"
ดารินตาโตนั่งลงข้างธม
"จริงเหรอ"
"แต่เราต้องนัดมันเอาเงินมาให้อีกที เธอว่าที่ไหนดี"
ดารินคิด
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง วันเอาเงิน ฉันจะไปด้วย ฉันไม่ไว้ใจมัน จะตุกติกอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ธมพยักหน้า ดารินรู้สึกแปลกๆ
วันใหม่ เวฬุรีย์เข้ามารอในตึกร้างแห่งหนึ่ง มองไปรอบท่าทางหวาดระแวง ธมตามเข้ามาพร้อมดาริน
"มาตรงเวลาดีนี่"
เวฬุรีย์หันไปหา
"ไหนคลิปที่ตกลงกันไว้"
ธมยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบมือถือขึ้นมายื่นให้ เวฬุรีย์รีบคว้าไว้
"ใจร้อนจริง เอ้าได้แล้วก็ลบซะสิ"
"ไม่ต้องบอกหรอก"
เวฬุรีย์รีบกดลบคลิปทิ้ง ธมกับดารินยืนจ้องนิ่ง
"แล้วไหนล่ะ เงิน"
เวฬุรีย์ทำเป็นหยิบเงินในกระเป๋า แต่แล้วชักปืนออกมา
"นี่ไง!"
เวฬุรีย์ยิงปืนใส่ธมทันที ธมหลบทันเลยแค่เฉี่ยวไป ดารินตกใจ
"เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย!"
เวฬุรีย์หันมองตาขวาง ธมถือจังหวะนั้นเข้ามาจะแย่งปืน แต่เวฬุรีย์ไหวตัวทัน หันมายิงปืนใส่ธมอีกทีที่ท้อง ธมล้มทรุดลงไป
"ว้าย...ธม"
เวฬุรีย์เล็งปืนไปที่ดารินแทน ดารินถอยกรูด ธมเหมือนจะขยับตัว ฬุรีย์ยิงไปที่ธมอีกครั้งจนธมทรุดจมกองเลือด
ดารินมองเลิ่กลั่กอาศัยจังหวะนั้นวิ่งหนีทันที เวฬุรีย์ตามไป
"นึกว่าจะหนีรอดเหรอ นังดาริน"
ดารินวิ่งหนีเวฬุรีย์หน้าตั้ง เธอตามมายิงใส่ดารินไปหนึ่งนัดแต่ไม่โดนเฉียดไป ดารินวิ่งไปหลบหลังเสาตัวสั่น เวฬุรีย์มองหาดารินไปทั่ว
"อยู่ไหน ดาริน!"
เวฬุรีย์เห็นเงาดารินหลังเสา รีบวิ่งไปดัก ดารินกรีดร้อง เวฬุรีย์จ่อปืนจะยิง ดารินก้มหลบแล้ววิ่งหนีไปอีก เวฬุรีย์เริ่มหงุดหงิดที่หันไปก็ไม่เจอดาริน
ดารินวิ่งหนีฬุรีย์ไปเรื่อย เวฬุรีย์เหนื่อยจนหอบ มองหาสายตาโหดเหี้ยม
ดารินมาหลับในมุมอับหนึ่งของตึก ด้วยความกลัวมาก เสียงเวฬุรีย์เงียบไปแล้ว
ดารินลุกขึ้นคิดว่าหนีพ้นแล้ว จะหนีต่อ ลุกขึ้นเดินเซๆเหมือนคนหมดแรง
เวฬุรีย์ได้ยินเสียงคนเดิน มองหารอบทิศ
"แกหนีไม่พ้นหรอก…ตายตามไอ้ผัวชั่วของแกไปได้แล้ว"
เวฬุรีย์เดาไม่ออกว่าดารินอยู่ที่ไหน หลับตา กลั้นใจแล้วยิงไปทางที่ได้ยินเสียงทันที
ดารินยืนอึ้งมือกุมที่ท้อง เลือดท่วม เวฬุรีย์ยิงมาโดนเข้าพอดี ดารินทรุดฮวบ
แต่แล้วฬุรีย์ได้ยินเสียงสวบสาบทางด้านหนี่ง พอหันไปก็เห็นธมโซเซจะหนีไปอีกทาง
เวฬุรีย์หันไปยิงปืนกระหน่ำซ้ำจนหมดกระสุน จนธมชักกระตุกแล้วแน่นิ่งไป
เวฬุรีย์เข้าไปมองธมที่นอนจมกองเลือดแน่นิ่ง ฬุรีย์เอาเท้าเขี่ยจนแน่ใจ หายใจหอบ แต่สีหน้าสะใจ
"หมดเสี้ยนหนามไปซะที ต่อไปก็ถึงคราวแกบ้างแล้ว นังลำดวน"
ฬุรีย์ตาเบิ่งโพลงอย่างเต็มไปด้วยความแค้นสุมแน่นอก
อ่านต่อตอนที่ 21
