เพลิงพ่าย ตอนที่ 19

เพลิงพ่าย ตอนที่ 19
เวฬุรีย์มาหาไอลดาอีกครั้งในห้องพักของโรงพยาบาล ทำเป็นยินดีสุดๆ จับมือไอลดาแน่น
ไอลดางงๆแต่ก็รู้สึกดี
"เป็นอะไรเรา ทำไมวันนี้ดูอารมณ์ดี"
"อยากยินดีกับพี่สาว ผิดด้วยเหรอ"
ไอลดาแปลกใจ
"แต่ว่าก่อนหน้านี้"
เวฬุรีย์ปล่อยมือไอลดา ทำหน้าน้อยใจ
"ฉันดูเป็นคนใจร้ายอารมณ์เสียขนาดนั้นเลยเหรอ ขอโทษนะ ตอนแรกฉันตกใจ กลัวว่าต้องอยู่คนเดียว ก็เลยโวยวายไปหมด ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไร…พี่เข้าใจฬุรีย์ ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พอแต่งแล้ว พี่วุฒิจะไปอยู่กับเราที่บ้าน จะได้ช่วยกันดูแลพ่อดูแลฬุรีย์ด้วย"
เวฬุรีย์ดีใจ กลอกตาไปมาเริ่มมีแผน
"จริงเหรอ เธอพูดจริงนะ"
"จริงสิ พี่ไม่ทิ้งเราหรอก"
ฬุรีย์เข้าไปกอดไอลดา ดีใจมาก
"ดีจังเลยลดา เรา... จะได้อยู่ด้วยกันสินะ"
"เรา" ในความหมายของเวฬุรีย์คือ เธอกับวุฒิต่างหาก
ไอลดาพยักหน้า
"ใช่แล้ว ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกัน เหลือกันแค่นี้แล้ว"
"แล้ว…เรื่องงานแต่งงาน คุยกันไว้รึยังว่าจะจัดงานที่ไหน ส่งตัวที่ไหน"
"อืม…เลือกโรงแรมไว้แล้วละจ้ะ ไว้ถ้ามีโอกาสจะพาไปดูนะ"
เวฬุรีย์พยักหน้า ยิ้มกว้าง แต่ในใจก็แอบคิดแผน

เวฬุรีย์เดินออกมาหน้าโรงพยาบาล กดโทรศัพท์หาธม ... ภายในบ้าน ธมกำลังเซ็งๆอยู่ พอเห็นฬุรีย์โทร.มา ก็รีบรับสายทันที
"ฮัลโหลที่รักจ๋า"
เวฬุรีย์ทำหน้าพะอืดพะอม แต่แล้วก็ฝืนพูดเสียงหวานออกไป
"ว่างไหม ฉันมีเรื่องอยากขอให้ช่วย"
ธมดีใจออกนอกหน้าทันที ดารินเดินมา แอบฟังเงียบๆ
"ว่างสิจ๊ะ มีอะไรบอกมาเลย"
"วันนั้น…วันที่แกถ่ายคลิปไว้น่ะ แกใช้ยาอะไร"
ธมแปลกใจ
"ทำไม อยากรู้งั้นเหรอ"
"อยากรู้ แล้วก็อยากได้ด้วย"
"อ๋อ…มันคือยาปลุกเซ็กส์ทำไม? เกิดติดใจขึ้นมารึไง ถ้าอยากนี่ฉันช่วยได้นะ"
ธมหัวเราะ เวฬุรีย์ทำท่าขยะแขยง แต่ก็ต้องคุยต่อ
"นี่ไม่ใช่เวลามาแสดงความหื่นของแกนะ ถ้าอยากมากก็ไปหาคนอื่นไม่ใช่ฉัน"
"อ้าว ถ้าคนมันไม่ต้องการ จะมาขอไอ้ยานั่นทำไม อย่างเธอน่ะไม่ต้องใช้หรอก ตัวๆกันนี่แหละดี"
ธมยิ่งหัวเราะ ฬุรีย์ยิ่งยี้เข้าไปใหญ่
"ถ้ายังไม่เลิกชี้ชวนฉันไปทำอย่างว่า ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกัน แค่นี้นะ"
"เดี๋ยวก่อนๆ ใจเย็นน่า…มีอะไรคุยกันได้ ฉันแค่แหย่เล่น"
"ตกลงจะช่วยไหม"
"ไม่มีปัญหา แต่ว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ง่ายๆ ไม่ยาก ว่ายังไง"
เวฬุรีย์จำใจ
"ถ้าแกมั่นใจ ฉันก็ไม่มีปัญหา"
ธมยิ้มกริ่ม
"ดีๆ ดีแล้ว ฮะๆ"
ธมหัวเราะชอบใจ ดารินที่แอบฟังอยู่เจ็บใจมาก กัดฟันแน่น

วันใหม่ ลำดวนพามณไฑมาหามฆวันในห้อง
"ตามสบายเลยนะคะคุณหมอ มีอะไรเรียกลำดวนได้เลย"
"ขอบคุณครับลำดวน"
มณไฑนั่งลงข้างคุยกับมฆวันมฆวันสีหน้าดีขึ้นมาก
"เป็นยังไงบ้างครับอาจารย์ วันนี้สีหน้าดีขึ้นมากนะครับ"
มฆวันมองหน้ามณไฑ กลอกตาไปมา มณไฑสังเกตจ้องไปที่มฆวัน
"ลำดวน อาจารย์หมอพักนี้เป็นยังไงบ้าง"
"ดีขึ้นค่ะคุณหมอ แววตาที่เคยเหม่อลอยเริ่มมีโฟกัสมากขึ้น"
"งั้นเหรอ"
มณไฑมองเหมือนไม่แน่ใจ เข้าไปถามมฆวัน
"อาจารย์รับรู้สิ่งที่ผมพูดไหมครับ"
มฆวันจ้องหน้ามณไฑ เหมือนจะรู้สิ่งที่มณไฑพูด
"งั้น... ถ้าอาจารย์รับรู้สิ่งที่ผมพูดให้กะพริบตานะครับ"
มณไฑมองลุ้นๆ สักพัก มฆวันก็กะพริบตาจริงๆมณไฑอึ้งไป
"ลำดวน อาจารย์มฆวันตอบสนองคำพูดของผม"
ลำดวนก็อึ้ง รีบพูดเอาหน้าทันที
"จริงเหรอคะ ลำดวนคุยกับคุณหมอทุกวันแล้วก็ทำกายภาพต่อเนื่องตลอด มันให้ผลดีขนาดนี้เลยเหรอคะ ไม่น่าเชื่อเลย"
มณไฑดีใจ
"ก็เป็นไปได้นะ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นข่าวดีแล้วละ อาจารย์ต้องหายนะครับ ผมอยากให้อาจารย์กลับมาไวๆ"
มณไฑมองมฆวันสีหน้ามีความหวัง ลำดวนสังเกตเงียบๆ

เวฬุรีย์นั่งแท็กซี่มาลงที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ใส่แว่นปิดหน้าตาแล้วเดินเข้าไปในห้อง ธมนอนรออยู่อย่างสบายใจ พอฬุรีย์มาก็รีบโผไปรับ
"ไงจ๊ะ มาแล้วเหรอ คิดถึงจัง"
ธมทำท่าจะกอด แต่ฬุรีย์สะบัดตัวหนี
"รังเกียจ? ฮะๆ เธอตกลงแล้วน่า มานี่ มาดูกันดีกว่าว่าฉันเตรียมอะไรไว้"
"อะไร"
ธมไม่ตอบ แต่หยิบกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งขึ้นมา รีบเปิดออก ฬุรีย์อึ้งไป
ข้างในกระเป๋าเต็มไปด้วยอุปกรณ์จำพวกชุดหนัง โซ่ แส้ ฯลฯ ธมมองฬุรีย์ตาเป็นประกาย
"สำหรับตอนรับเธอโดยเฉพาะ วันนี้ต้องสนุกแน่"
เวฬุรีย์แอบกลืนน้ำลาย แต่ทำเชิดไปก่อน
"ไหนล่ะยา"
"รีบจริง ไว้ค่อยให้ก็ได้นี่ ไว้ให้อะไรๆ… เรียบร้อยก่อน"
เวฬุรีย์ขนลุก แต่ก็ทำเป็นตามน้ำไป
"จะอย่างนั้นก็ได้นะ แต่…ถ้าใช้ก่อนบ้างก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ"
ฬุรีย์ลูบคางธมมองด้วยสายตาเย้ายวน
"มันก็น่าจะสนุกขึ้น"
ธมยิ่งชอบใจ หัวเราะร่า รีบเดินไปเปิดกระเป๋าอีกใบ หยิบยาออกมาให้
"พูดแบบนี้ค่อยถูกใจหน่อย รีบเข้าล่ะ ฉันไม่อยากรอนาน"
ฬุรีย์รับยามายิ้มกริ่ม มองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

มณไฑออกมาจากห้องมฆวัน เห็นลอร่าเดินไปแชทไปอยู่เลยทักขึ้น
"ลอร่า"
"อุ่ย แม่เจ้า!"
ลอร่าตกใจเกือบทำมือถือร่วง
"โธ่ คุณหมอ"
"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่ว่าเธอเห็นคุณฬุรีย์ไหม"
ลอร่านึก
"ออกไปข้างนอกมั้งคะ"
"งั้นเหรอ เขาจะไปทำอะไร"
"แหม ไม่เห็นแปลกเลยค่ะ เป็นผู้หญิงก็ต้องออกไปช็อปปิ้งจิงเกอเบลตามประสาคนสวยก็อย่างนี้แหละค่ะ ให้อยู่กับบ้านสิแปลก คุณหมอก็น่าจะรู้นะคะว่าคนสวยๆ อย่างคุณฬุรีย์หรือลอร่า ก็ต้องมีไปลั้นลาอวดโฉมให้หนุ่มๆ น้ำลายหกบ้าง"
มณไฑเห็นลอร่าทำท่าจะยาว เลยตัดบทซะ
"ขอบใจนะ"
มณไฑเดินเลี่ยงออกมา ลอร่าเกาหัวงงๆ แล้วก็ก้มลงแชทต่อ ไม่สนใจ มณไฑกดโทร.ออกหาฬุรีย์ แต่ว่าไม่รับสาย มณไฑยิ่งเป็นห่วง

เวฬุรีย์ในชุดหนังรัดรูป เดินก้าวย่างออกมาพร้อมแส้ในมือ ท่าทางยั่วยวนมาก ธมผิวปากหวืออย่างพอใจ หยิบเชือกขึ้นมาก้าวเข้าไปหาฬุรีย์ เตรียมจะมัด เวฬุรีย์หัวเราะ
"มาเริ่มกันเลยดีกว่า"
ธมเอาเชือกพันเวฬุรีย์ เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น
ธมบ่น
"ใครมาวะ"
ธมไม่สนใจหันมาหาเวฬุรีย์ต่อ แต่เสียงกริ่งดังขึ้นอีก ธมมองอย่างหงุดหงิด เดินออกไปส่องดูก็ไม่มีใคร
"เธอคงไม่ได้เรียกตำรวจมาใช่ไหม"
"ฉันจะเรียกมาทำไม จะประจานตัวเองให้โง่เหรอ"
ธมเดินไปที่ประตู เวฬุรีย์แอบแกะเชือกออกจากตัว มองลุ้นๆ ธมไม่เห็นใครอีก เริ่มหงุดหงิดมาขึ้น
"ช่วยด้วย!! ช่วยด้วยค่ะ"
ธมจำเสียงได้
"ดารินเหรอ"
ธมจำได้ทันทีว่าเสียงใคร ตกใจมาก รีบเปิดประตูทันที ดารินพรวดพราดเข้ามา
"เฮ้ย!"
"พวกแก อย่าอยู่เลย"
ดารินพุ่งเข้าไปหาเวฬุรีย์ทันที พร้อมทั้งจิกหัวลากมาตบ ธมเหวอ
"ดาริน"
ดารินเหวี่ยงฬุรีย์ลงกับพื้นตะโกนเสียงดัง
"อีหน้าด้าน ชอบแย่งผัวชาวบ้าน ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไงถึงต้องมาแย่งคนอื่น หน้าไม่อาย"
ฬุรีย์ตะโกนสู้
"พวกแกมันก็สะตอไม่ต่างกันหรอก ทำเป็นบอกว่าพี่น้อง พี่น้องประสาอะไร ในที่สุดก็รับแล้วสินะ ว่าเป็นผัว ไม่ใช่พี่!"
"หุบปาก ฉันจำเป็นต้องบอกแกด้วยงั้นเหรอว่าเป็นอะไร"
เวฬุรีย์หัวเราะ
"ก็ดี ใจถึงดี กล้าให้ผัวตัวเองไปนอนกับคนอื่นหลอกเงินเขา แกมันก็ชั่วไม่ต่างกันหรอก"
ดารินโมโหจะเข้าไปตบเวฬุรีย์ ธมห้ามไว้
"ดาริน หยุด"
ดารินยิ่งโกรธ หันไปทุบตีธมแทน
"ปกป้องมันเหรอ รักมันมากใช่ไหม ใช่ไหม!"
ธมยื้อดารินไว้ ดารินยังพยายามจะตีธมไม่เลิก
"โว้ย ต้องให้ใช้ไม้แข็งรึไง"
ธมปล่อยดาริน แต่ตบสวนดารินไปจนเซ ดารินยืนน้ำตาซึม
"ไอ้ธม ไอ้ชั่ว!"
"แล้วเธอมันดีนักรึไง ชอบทำตัวน่ารำคาญ!"
เวฬุรีย์เหลืออด
"เชิญด่ากันให้พอ พวกแกมันก็เลวด้วยกันหมดนั่นแหละ ไอ้พวกสิบแปดมงกุฏ!"
"แก"
ดารินจะเข้าไปตบเวฬุรีย์อีกรอบ ธมเข้ามาดึงไว้เหมือนเดิม เวฬุรีย์เลยอาศัยจังหวะลุกหนีแล้ววิ่งหนี
ดารินดิ้นจะตามร้องกรี๊ดๆเสียงดัง
"อย่าหนีนะ นังซาดิสม์ ... ปล่อยนะโว้ย ปล่อยกู"

วุฒิพาไอลดาลงจากรถ ช่วยพยุงไอลดาเข้ามาในบ้าน สีหน้าชื่นมื่น
"เป็นไงครับว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว"
วุฒิกับไอลดาหันไป เจอมณไฑเดินมา
"คุณหมอ สวัสดีครับ"
"มาเยี่ยมคุณพ่อเหรอคะ"
"ครับ ไปหาท่านมาแล้ว วันนี้เป็นไงครับ ดูมีความสุขกันดีนะ"
วุฒิยิ้มปลื้ม มองไอลดาหวานๆ ไอลดาเขิน
"มีความสุขสุดๆเลยครับ"
"ยินดีด้วยอีกครั้งนะครับ แล้ว… คุณสองคนรู้ไหมว่าฬุรีย์ไปไหน ผมโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย"
ไอลดาเศร้าลง
"ฬุรีย์เหรอคะ ไม่รู้เหมือนกันค่ะตอนแรกจะโทร.บอกว่าลดากลับมา แต่ติดต่อไม่ได้เลย"
ทุกคนสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที
"ให้ผมช่วยตามไหมครับ ผมว่า…"
" ไม่ต้องหรอกค่ะ"
เวฬุรีย์เดินเข้าบ้านมา เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยมองไปทางวุฒิกับไอลดาสีหน้านิ่งไม่แสดงออกอะไร
ไอลดาดีใจมากที่เห็นน้อง เข้าไปกอดเวฬุรีย์
"ฬุรีย์ไปไหนมา พี่เป็นห่วงรู้ไหม"
" เป็นห่วงเหรอ ฉันก็เห็นเมื่อกี้เธอดูมีความสุขดีนี่"
ไอลดาอึ้งไป มณไฑมองงงไปหมด
"ฬุรีย์"
"ปล่อย"
ฬุรีย์สะบัดตัวออกแล้วเดินหนีไป ไม่พูดอะไรต่อ มณไฑรีบตามไป ไอลดามองตามเศร้า วุฒิเข้าไปโอบไอลดาไว้ พยายามปลอบว่าไม่มีอะไร

อ่านต่อหน้าที่ 2

เพลิงพ่าย ตอนที่ 19 (ต่อ)
เวฬุรีย์เดินหนีเข้ามาในสวน ยืนกอดอก สีหน้าหงุดหงิด พยายามจะสงบสติอารมณ์ มณไฑตามมา เดินมาดักหน้าไว้
"ฬุรีย์"
ฬุรีย์มองมณไฑ ถามออกไป
"ตามมาทำไมคะ"
"เป็นอะไร พี่ว่าฬุรีย์แปลกๆนะ"
"ฬุรีย์ก็ปกติดี แปลกตรงไหน"
"แปลกสิ ฬุรีย์ดูไม่มีความสุข"
"ฬุรีย์มี…"
มณไฑแทรกขึ้น
"เพราะคุณวุฒิกับลดาจะแต่งงานกันใช่ไหม"
เสียงมณไฑเศร้านิดๆฬุรีย์บ่ายเบี่ยง
"เปล่านะคะ ฬุรีย์ไม่ได้คิดอะไร…"
ทั้งคู่เงียบใส่กันสักพัก มณไฑรีบทำเป็นยิ้ม
"ไม่คิดอะไรก็ดีแล้ว พี่จะดีใจมากกว่าถ้าฬุรีย์มีความสุข แล้วก็มอง…แค่พี่"
เวฬุรีย์…เงียบ อึ้งไป
มณไฑพูดต่อ
"ไม่เอาน่า อย่าเงียบสิ ฬุรีย์ต้องมองพี่อยู่แล้ว จริงไหม ฮะๆ"
เวฬุรีย์แกล้งเออออไป
"จริงสิคะ ฬุรีย์จะมองใครได้"
"ดูเพลียๆนะเรา เหนื่อยเหรอ"
มณไฑลูบหัวฬุรีย์ฬุรีย์พยักหน้า
"เหนื่อยๆค่ะ ออกไปข้างนอกมาเลยเพลีย ขอโทษนะคะที่ทำให้ไม่สบายใจ วันหลังไปกินข้าวไถ่โทษดีไหม"
มณไฑพยักหน้า ยิ้มปลื้ม เวฬุรีย์กลับไม่สนใจ มองไปทางอื่น คิดอะไรบางอย่าง

ธมมาถึงบ้าน ลากและเหวี่ยงดารินไปกระแทกโซฟา ดารินโวยวาย
"เบาๆไม่เป็นรึยังไง!ชอบนักใช่ไหมไอ้ความรุนแรงสะใจแบบนังซาดิสม์นั่นน่ะ!"
"หยุดโวยวายซะที เธอจะเอายังไงกันแน่ ก็ไหนตอนแรกสนับสนุนให้จับยัยนี่ให้อยู่ แล้วพอฉันทำตามแผนก็เกิดหึงบ้าหึงบออะไรอีก ฉันเคยเตือนเธอแล้วไม่ใช่รึไงว่าอย่าทำ"
"ก็ดูที่แกทำสิ นี่มันไม่ใช่แผนแล้ว แกอยากได้มันจนตัวสั่นกล้ารับไหมล่ะ"
ธมเริ่มหัวเสียมากขึ้น ดารินจ้องตาธม เถียงไม่ลดราวาศอก
"มันเป็นแผน" ธมเน้น
"โกหก แกติดใจมันแล้วธม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ไอ้แผนที่แกตั้งเป้าไว้จะเอาเงินนั่นเงินนี่จากมัน มันจะพังเพราะแก"
"นี่จะไม่ฟังกันใช่ไหม"
"เออสิ อยากโง่หลงมันก็ตามใจ เงินแกก็ไม่ได้ แถมนังนั่นจะได้ทุกอย่างจากเราแทน เอาเลย อยากทำอะไรก็เชิญเลย ไอ้บ้า ไอ้สารเลว"
ดารินทุบตีธมหลายที จนธมทนไม่ไหวจับมือดารินไว้แล้วตบสวน ชี้หน้าด่า
"ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นแค่แผน ถ้าทนไม่ได้ก็เก็บของออกจากบ้านไป ฉันก็ไม่อยากทนผู้หญิงใจร้อน เจ้าอารมณ์ไม่มีเหตุผลแบบเธอ"
ดารินตกใจหน้าเสีย
ธมอารมณ์เซ็งสุดขีด กดโทรศัพท์หาเวฬุรีย์ เธอก็ไม่รับ
"ไม่รับสายอีกแล้ว"
ธมนอนมองฝ้าเพดานถอนหายใจเฮือกใหญ่
ดารินเห็นท่าไม่ดี รีบหาเรื่องเอาใจธม
"ธมขา"
ดารินนั่งลงข้างๆเข้าไปกอดธม พูดจาออดอ้อน
"ธม"
ธมทำเป็นเมิน พยายามจะไม่สนใจ
ดารินจับหน้าธมให้หันมาคุย จ้องหน้าด้วยแววตาเซ็กซี่สุดๆ
"ฉันขอโทษ…ฉันมันขี้หึง เธอก็รู้ ผู้หญิงที่ไหนเห็นแฟนตัวเองไปกับคนอื่นก็ต้องอารมณ์ไม่ดี"
"แต่ที่เธอทำ มันกำลังจะทำให้ทุกอย่างเสียแผน"
"ฉันรู้แล้ว และฉันก็เข้าใจแล้วด้วย เราไม่ควรจะทะเลาะกันอย่างนี้เลย ถ้าฉันฟังเธอแล้วร่วมมือกันได้อย่างเดิมคงจะดี"
"เธอคิดอย่างนั้นเหรอ"
ดารินลูบผมธม พูดเสียออดอ้อนปนขอร้อง ธมเริ่มใจอ่อน
"ใช่สิ ถึงฉันจะใจร้อน แต่ก็ไม่โง่จนลืมทุกอย่าง ยัยเด็กฬุรีย์นั่นไม่ได้จริงใจกับเธอหรอก"
"ทำไมฉันจะไม่รู้"
"ใช่ กลับมาร่วมมือกับฉันดีกว่านะ เชื่อฉันเถอะว่าไม่มีใครจริงใจกับเธอไปกว่าฉันอีกแล้วนะที่รัก"
ธมเป็นฝ่ายกอดดารินตอบบ้าง ดารินยิ้มกริ่ม
"ฉันจะเชื่อเธออีกสักครั้งแล้วกัน"
"เชื่อได้เลย"
ธมกอดดารินแน่น พูดเสียงเย็นชา
"ขอเรื่องเดียว อย่ายุ่ง…เรื่องของฉันกับเวฬุรีย์อีก"
ดารินกัดฟัน จำใจพูด
"ได้ แค่เธอขอ ฉันจะทำให้ทุกอย่าง"
"ดี ดีแล้ว" ธมบอก
"กอบโกยเอาจากเวฬุรีย์ให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ล่ะ แล้วหลังจากนั้นเราจะทำอะไรก็ได้ เอ…ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันไกลๆอย่างที่เคยฝันไว้ ดีไหม"
ดารินหัวเราะคิก ธมสีหน้าพอใจ แต่ลับหลังธมดารินก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเจ้าเล่ห์

เวฬุรีย์เปิดประตูเดินเข้ามาให้ห้องพ่อ บรรยากาศดูอึมครึม สีหน้าไม่ดีนัก ลำดวนกำลังป้อนข้าวมฆวันอยู่หันไปเห็น รู้สึกขนลุกแปลกๆ แต่ก็พยายามจะต้อนรับ
"มาเยี่ยมคุณท่านเหรอคะ"
"ออกไป"
"หือ? แต่ว่าฉันกำลัง…"
"บอกให้ออกไปก่อนไง เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
เวฬุรีย์แย่งชามข้าวมา ลำดวนมองอย่างหวาดๆ ก่อนจะลุกแล้วเดินออกไป เวฬุรีย์นั่งลงตรงที่ของลำดวน ตักข้าวทำเป็นจะป้อนมฆวัน สายตาเศร้า
"พ่อคะ…เราไม่ได้คุยอะไรกันจริงจังนานมากแล้วนะคะ"
มฆวันมองมาที่เวฬุรีย์เศร้าๆ อยากขยับตัวแต่ทำไม่ได้ เวฬุรีย์เหม่อๆ พูดต่อไป
"ฬุรีย์รู้สึกแย่จังค่ะพ่อ พ่อรู้ไหมว่ามันน่าเศร้าขนาดไหนตอนรู้ว่าลดาจะแต่งงาน"
เวฬุรีย์ป้อนข้าว มฆวันมองฬุรีย์สายตาเป็นห่วง กินไม่ลง เวฬุรีย์เริ่มไม่พอใจ
"กินสิคะ กิน"
เวฬุรีย์ยัดเยียดให้มฆวันกิน แต่มฆวันอมข้าวไว้ กลืนไม่ลงฬุรีย์เลยวางชามข้าวกระแทกบนโต๊ะเสียงดัง มองมฆวันแววตาตัดพ้อ
"พ่อไม่ตามใจฬุรีย์ไม่เป็นไร แต่ฟังไว้นะคะ ว่านังลูกรักของพ่อทั้งๆที่หน้าตาน่าเกลียดขนาดนั้น มันกำลังจะได้แต่งงาน… แต่งงานกับคนที่ฬุรีย์รัก"
เวฬุรีย์นั่งลง จิกมือแน่นทั้งโกรธทั้งแค้น อัดอั้นใจไม่รู้จะทำยังไง
"ทำไมคะพ่อ ตั้งแต่เกิดแล้ว นังลดามันได้ทุกอย่างที่ฬุรีย์อยากได้ ถึงตอนนี้มันจะน่าเกลียดน่ากลัวแค่ไหน มันก็ยังได้แต่งงานทำไมคะพ่อ ทำไม"
มฆวันมองฬุรีย์ น้ำตาคลอ

ลำดวนลงมาข้างล่าง เจอวุฒิกับไอลดา รีบเข้าไปหา ดีใจที่ไอลดากลับมาบ้านแล้ว
"คุณลดา กลับมาแล้วเหรอคะ"
ไอลดาหันมา
"อ้าว ลำดวน"
"ดีใจด้วยนะคะ ได้กลับบ้านซักที"
"ขอบคุณที่คอยช่วยนะ พี่วุฒิเล่าเรื่องที่เธอมาดูแลคุณพ่อให้ฟังแล้ว คุณพ่อเป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
ลำดวนทำหน้าแปลกๆ พอนึกถึงฬุรีย์
"เอ่อ…อาการคุณท่านตอนนี้ดีขึ้นเรื่อยๆไม่น่าเป็นห่วงเลยค่ะ คุณฬุรีย์…กำลังดูอยู่"
วุฒิแปลกใจ
"ฬุรีย์น่ะเหรอ"
"ค่ะ"
"ฉันอยากไปเยี่ยมคุณพ่อจัง…แต่ว่า…"
"ทำไมเหรอลดา"
"ลดาไม่อยากให้คุณพ่อเห็นหน้าลดาตอนนี้ค่ะ ไม่อยากให้ท่านเครียด"
ไอลดาพูดพลางเอาผ้ามาปิดหน้าไว้ วุฒิมองอย่างเห็นใจ
"แล้วลดาคิดถึงท่านไหม"
"คิดถึงสิคะ"
"งั้นพี่มีวิธี"
วุฒิยิ้ม ไอลดามองอย่างสงสัย

เวฬุรีย์ยังคงป้อนข้าวให้มฆวันต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จู่ๆไฟในห้องก็ดับ เวฬุรีย์มองไปรอบๆสีหน้าหวาดระแวง ประตูห้องเปิด มีคนสาดไฟฉายเข้ามา
"ใครน่ะ"
เสียงวุฒิดังขึ้น
"ฬุรีย์พี่เอง พี่มากับลดา"
ฬุรีย์หน้าเสียนิดหน่อยที่ไอลดามาด้วย แต่มันมืดเลยไม่มีใครเห็นสีหน้า
วุฒิส่องไฟฉายพาไอลดาเดินไปถึงที่นอนของมฆวัน
"พี่ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่ว่าพี่…เอ่อ..."
ฬุรีย์แอบสะใจ แต่ก็ทำเสียงเป็นเหมือนสงสารเห็นใจไอลดา
" ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ มาหาคุณพ่อสินะ เข้าไปสิ"
ไอลดาพยักหน้า เดินไปหามฆวัน โผเข้ากอดพ่อน้ำตาซึม
"พ่อคะ…ลดาคิดถึงพ่อ"
เวฬุรีย์มองไอลดาเหยียดๆ มฆวันมองไอลดาด้วยสายตาเป็นห่วงมาก พยายามเพ่งดูใบหน้า แต่ไอลดาก้มหน้าไม่ให้เห็นชัดๆ
"ลดาไม่ได้หายไปไหนนะคะ ลดาแค่ไปพักผ่อนต่างประเทศมา ลดาจะกลับมาอยู่กับคุณพ่อแล้วนะลดาคิดถึงคุณพ่อจังค่ะ"
ไอลดาจับมือมฆวัน น้ำตาซึม
มฆวันทำท่าจะขยับมือ แต่พอเหลือบมองไปเห็นฬุรีย์ที่อยู่ข้างหลังก็เอามือลงทันที
"คุณพ่อคะ พวกเราจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณพ่อหาย ฬุรีย์จะช่วยลดาเองนะคะ"
เวฬุรีย์แสร้งพูดเหมือนเห็นใจไอลดามาก วุฒิแอบมองรู้ว่า เวฬุรีย์ไม่จริงใจแต่ไม่อยากพูด
มฆวันนอนกลั้นน้ำตา อยากบอกไอลดาใจแทบขาด

เวฬุรีย์ลงมารับมณไฑ เขาเดินเข้ามาหา ยิ้มกว้าง
"วันนี้พี่ว่างนะ"
เวฬุรีย์เอียงคอ ทำเป็นไม่รู้ว่ามณไฑหมายถึงอะไร
"มาเยี่ยมคุณพ่อเหรอคะ"
"ใช่ครับ แล้วก็จะมาทวงสัญญาวันก่อน"
"สัญญาอะไรคะ"
"ที่ฬุรีย์บอกว่าจะไปกินข้าวกับพี่ไง"
ฬุรีย์นึกได้ ทำเป็นยิ้มเออออตามมณไฑไป
"อ๋อ จำได้แล้วค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ดูอาจารย์หมอเสร็จแล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน"
"ก็น่าสนนะคะ แต่ว่า"
ฬุรีย์ทำหน้าแบบเสียดายมาก
"ว่า"
"วันนี้ลดาจะพาพี่วุฒิมากินข้าวที่บ้านฬุรีย์เลยอยากอยู่กับพี่สาวมากกว่าน่ะสิคะ"
"งั้นเหรอ น่าเสียดาย นานๆพี่จะว่างแบบนี้ซักที แต่ดีแล้วที่ฬุรีย์อยากอยู่กับลดา"
เวฬุรีย์เข้าไปกอดแขน อ้อนมณไฑ
"งั้นพี่ไฑก็อยู่กินข้าวกับฬุรีย์กับลดาที่นี่สิคะ พี่วุฒิก็อยู่ด้วยนะ"
"ดีเลยครับ คิดถึงกับข้าวฝีมือป้าปลูก"
เวฬุรีย์แสร้งยิ้มให้มณไฑมณไฑดีใจมาก

ในห้องอาหารภายในบ้าน เวฬุรีย์พามณไฑมากินข้าวกับไอลดาและวุฒิ ไอลดาดูมีความสุข
วุฒิไม่ได้สนใจเวฬุรีย์ ตักอาหารให้ลดาเอาใจอย่างดี เวฬุรีย์แอบมองอย่างหมั่นไส้
มณไฑก็ทำบ้าง ตักกับข้าวให้ฬุรีย์เอาใจ
"ฬุรีย์กินเยอะๆนะ ผอมไปแล้วรู้ไหม"
เวฬุรีย์จำใจยิ้ม เอียงคอทำเป็นมีความสุข ไอลดาพยายามจะเอาใจเวฬุรีย์บ้าง
"ฬุรีย์ วันนี้มีของหวานที่ฬุรีย์ชอบด้วยนะ"
"เหรอคะ"
"ฬุรีย์ต้องชอบแน่ๆ"
มณไฑบอก
"แต่ก่อนจะกินของหวาน ต้องกินนี่ก่อน อร่อยมากๆ"
มณไฑตักอาหารให้เวฬุรีย์อีก ไอลดาหัวเราะ มณไฑหันไปชวนวุฒิคุย
"เรื่องแต่งงานไปถึงไหนแล้วครับคุณวุฒิ"
"ก็…ลองชุดไปแล้วครับ เหลือตกแต่งสถานที่จัดงาน แต่คิดว่าคงเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหา"
"ดีแล้วครับ ผมยินดีด้วย"
เวฬุรีย์แสร้งทำเป็นยินดีตามมณไฑ
"ฬุรีย์ดีใจด้วยจริงๆนะคะ ความรักของพี่สองคนมันยิ่งใหญ่มากจริงๆ ลดาโชคดีที่เจอคนอย่างพี่วุฒิ"
"พี่เองก็ดีใจที่ฬุรีย์ไม่เคืองพี่ ขอบคุณมากๆ พี่ขอบคุณจริงๆ"
"ไม่เป็นไรเลย"
ทุกคนมองกันอย่างยินดี เวฬุรีย์ถามพี่สาว
"ว่าแต่ลดา คืนนี้จะค้างที่นี่ใช่ไหม"
"ใช่จ้ะ จนกว่าจะถึงวันงานเลย พี่จะอยู่ที่นี่ตลอด"
"แล้วส่งตัวเข้าหอล่ะ"
ไอลดาเขินนิดหน่อย
"ก็ส่งที่บ้านนี่แหละจ้ะ"
เวฬุรีย์ยิ้มรับแต่คิดแผนอะไรบางอย่าง

ตอนเย็น เวฬุรีย์เดินเข้ามาในครัว เห็นบุญปลูกกำลังเตรียมของหวาน ยิ้มเจ้าเล่ห์ บุญปลูกจะยกถาดของหวานไปเสิร์ฟ เวฬุรีย์เดินเข้ามา บุญปลูกตกใจ
"คุณฬุรีย์ มีอะไรรึเปล่าคะ"
เวฬุรีย์ทำเป็นมองไปรอบๆ
"ก็แค่เข้ามาดูว่ามีอะไรกินบ้าง เห็นลดาบอกมีของที่ฉันชอบ"
"หมายถึงวุ้นมะพร้าวนี่ใช่ไหมคะ"
เวฬุรีย์ทำเป็นตื่นเต้น เดินเข้าไปดู
"นี่แหละ ลดาพูดจริงด้วย ของโปรดฉันเลย….อืมเอางี้ ฉันขอยกไปเองนะ"
"คะ"
"บอกว่าเอามา ฉันจะยกไปเอง"
"อ่อ…ค่ะ"
ยังพูดไม่ทันจบ เวฬุรีย์ก็ดึงถาดไปถือเอง แล้วเดินออกไป บุญปลูกรู้สึกแปลกๆ

อ่านต่อหน้าที่ 3

เพลิงพ่าย ตอนที่ 19 (ต่อ)
เวฬุรีย์ยกถาดของหวานมา มองหามุมที่ไม่มีคน หลบเอาถาดวางล้วงกระเป๋าควานหายาที่ได้จากธม
"อยู่ไหนนะ"
เวฬุรีย์หาจนเจอ หยิบขวดออกมา กะจะใส่ลงไปในของหวาน ระหว่างกำลังจะเทลงไป ออมเดินผ่านมาเข้าไปทักทันที
"คุณฬุรีย์คะ ออมช่วยไหมคะ"
ฬุรีย์ตกใจ เทยาหกใส่ถาดจึงหันเอาตัวบังถาดของหวานไว้ กำขวดยาแน่นกลัวออมเห็น
"ไม่ต้อง!"
"คุณฬุรีย์ยกไม่ไหวรึเปล่าคะ ออมช่วยได้นะ"
"ฉันยกได้ ไม่เป็นไร"
ออมโบกมือ
"โอ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ มาๆๆ ออมช่วย"
ออมเข้าไปหยิบถาด เวฬุรีย์ขวางไว้ ออมยิ้มพยักหน้าเชิงว่าไม่เป็นไรแล้วหยิบมา
"เอ๊ะ บอกว่าไม่ไง"
เวฬุรีย์เข้าไปแย่งถาด ยื้อกระชากถาดอย่างแรง ออมเผลอปล่อยถาดร่วงลงกับพื้นหกหมด
"นังออม! เห็นไหม เลอะหมดแล้ว ฉันบอกว่าจะทำเองไง วันหลังไม่ต้องมายุ่ง"
ออมยืนหงอ คอหด ไอลดากับวุฒิได้ยินเสียงดังเลยออกมาดู
"เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ"
ไอลดามองถาดของหวานที่หกเละอยู่บนพื้น
"ออมจะช่วยคุณฬุรีย์ยกมาค่ะ แต่ดันเผลอทำตก"
ออมยิ่งหงอเข้าไปใหญ่จนไอลดาสงสาร
"ไม่เป็นไรๆ พี่ออมช่วยทำความสะอาดแล้วไปยกมาใหม่นะจ๊ะ"
"ได้ค่ะๆ"
ออมวิ่งกลับเข้าในครัว เวฬุรีย์แค้นกำขวดยาที่เหลืออยู่แน่น
"ฬุรีย์ไม่เป็นไรใช่ไหม"
"กลับไปกินข้าวกันต่อเถอะ ฉันล้างมือแล้วจะรีบตามไป"
ไอลดากับวุฒิออกไป ฬุรีย์มองตามด้วยความแค้น พูดพึมพำน่ากลัว
"ทำไม ทำไมมันถึงรอดทุกที ฉันต้องกำจัดมัน ต้องหาโอกาส ก่อนมันจะแต่งกับพี่วุฒิ"
เวฬุรีย์ตาขวาง

ตอนค่ำ ไอลดาออกมาส่งวุฒิที่หน้าบ้าน
"กลับดีๆนะคะ ระวังตัวด้วย"
วุฒิมองไอลดายิ้ม พูดเสียงเรียบๆ
"พี่กลับได้ครับไม่ต้องห่วง ลดาควรห่วงตัวเองมากกว่า"
"ห่วงเรื่องอะไรคะ"
"ลดาควรระวังฬุรีย์ไว้บ้างนะรู้ไหม พี่ว่าพักนี้เขาแปลกๆไปชอบกล"
ไอลดาสงสัย
"ยังไงคะ ฬุรีย์อาจจะยินดีด้วยจริงๆก็ได้"
"การมองโลกในแง่ดีมันก็ดีนะลดา แต่ไม่ควรวางใจอะไรจนเกินไป"
"พี่วุฒิต่างหากค่ะที่คิดมาก ลดาว่าช่วงนี้ฬุรีย์เขาก็สดชื่นขึ้นนะคะ ดูสนิทกับหมอไฑมากขึ้นด้วย อาจจะมีเรื่องราวดีๆก็ได้"
ไอลดายังคงยิ้ม วุฒิแอบเหนื่อยใจ เห็นใจแต่พูดไม่ออก
"ก็ขอให้เป็นเรื่องดีจริงๆแล้วกัน พี่ไปนะ"
วุฒิลาไอลดาแล้วไปขึ้นรถ ไอลดาโบกมือให้
วุฒิกลับมาบ้าน พุ่งเข้าไปกอดแม่ ท่าทางดูมีความสุข
"สวัสดีครับแม่"
"แหม ลูกชายแม่นี่อารมณ์เปลี่ยนไว เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็อารมณ์ดี เดาไม่ถูกเลยเนี่ย"
"สนใจปัจจุบันก็พอครับ เหมือนที่ผมสนใจแต่ลดา"
ทวีวัชรที่นั่งอยู่ด้วยชอบใจ
"สำบัดสำนวนนัก เหมือนพ่อตอนหนุ่มๆไม่มีผิด"
"อวยกันได้อวยกันดีเหลือเกินนะพ่อลูก"
ทั้งสามคนหัวเราะอารมณ์ดี เพ็ญโพยมหันไปถามวุฒิ
"แล้วเรื่องงานแต่งล่ะลูก ไปถึงไหนแล้ว อัพเดทซิ"
"แจกการ์ดเกือบหมดแล้วครับ คงเชิญแค่ญาติกับเพื่อนสนิทไม่กี่คน ลดาเขาขอไว้ว่าอยากให้จัดงานเล็กๆเฉพาะคนสนิท เพราะไม่อยากตอบคำถามเรื่อง…" วุฒิชี้ไปที่หน้า
"อืมๆ ก็เข้าใจได้นะ คนบางคนเห็นก็ถามไม่ค่อยคิด"
"ใช่ครับ อีกอย่างคุณอาหมอยังไม่หายดีด้วย จัดงานแบบนี้ผมว่าก็โอเคกว่านะครับ"
เพ็ญโพยมบอก
"จริงด้วย ฝั่งเรายังไงก็ได้ ถึงแม้แม่จะอยากจัดใหญ่โตให้สมศักดิ์ศรี แต่ถ้าพวกลูกตกลงกันแบบนี้ พ่อกับแม่ก็ไม่ว่าอะไร เราแค่อยากเห็นลูกๆมีความสุขก็พอจ้ะ"
"แขกผู้ใหญ่ที่พ่อเชิญไว้ก็มีแต่สนิทๆไม่กี่คน ไว้ใจได้ ไม่ต้องห่วงเลย"
"ขอบคุณครับที่เข้าใจ"
วุฒิมองพ่อกับกับแม่ซึ้งใจ เข้าไปกอดพ่อกับแม่แน่น เพ็ญโพยมลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู

วันใหม่ วุฒิกับไอลดาพาเวฬุรีย์มาดูโรงแรมที่จะจัดงานแต่งงาน วุฒิกับไอลดาเดินไปดูคนเตรียมงาน เวฬุรีย์เดินมาหยุดมองด้วยความอิจฉาริษยา ไอลดาเดินกลับมา
"เป็นไงบ้างจ๊ะฬุรีย์โอเคไหม"
เวฬุรีย์ทำเป็นยิ้มให้พี่สาว มองรอบๆด้วยความอิจฉา
"สวยมากเลยลดา ชอบบรรยากาศงานแบบนี้จังเลย"
"ทั้งหมดพี่วุฒิจัดการให้หมด ถ้าจะชมขอยกให้พี่วุฒิแล้วกันนะ"
เวฬุรีย์หน้าเบ้ไปนิด แต่ก็รีบทำเป็นยิ้มอย่างรวดเร็ว วุฒิเดินเข้ามา โอบเอวไอลดาไว้
"เกือบเรียบร้อยหมดแล้วนะครับคนดี"
วุฒิลูบผมไอลดา แววตารักใคร่ แล้วกอดเธอมาซบ ไอลดามองหน้าเขินๆ
"เหนื่อยไหมคะ"
"ไม่เหนื่อยหรอก ถ้ากลัวเหนื่อยให้พี่กอดเดี๋ยวก็หายแล้ว"
ไอลดาตีวุฒิเบาๆ วุฒิหัวเราะ
"เว่อร์"
"ไม่หรอก คนรักกันนี่ ลดาไปดูทางโน้นกัน ... ขอตัวเจ้าสาวแป๊บนะจ๊ะฬุรีย์"
วุฒิโอบเอวลดาเดินออกไปทางอื่น
เวฬุรีย์ยืนกำมือแน่น อิจฉาริษยาจนแทบทนไม่ได้ เหวี่ยงกระเป๋าที่พกมาด้วยลงพื้น กำมือแน่นอย่างเจ็บใจ คนแถวนั้นเริ่มหันมามอง แต่เธฮไม่สนใจ จู่ๆก็ร้องกรี๊ดออกมาอย่างอัดอั้น ผู้คนพากันมองหวาดๆ แล้วรีบเดินหนี
"มากไปแล้ว…มันมากเกินไปแล้ว"
เวฬุรีย์จิกเล็บเข้ากับแขนตัวเอง ไม่อยากทนอีกต่อไป

วุฒิโอบพาไอลดามา เธอมองหน้าวุฒิอย่างสงสัย
"วันนี้พี่วุฒิโอ๋ลดาจังเลยค่ะ เป็นอะไรรึเปล่า"
วุฒิทำเหมือนแปลกใจ
"มันมากไปเหรอ"
ไอลดาทำเป็นนึก
"ถ้าว่าที่เจ้าบ่าวอยากแสดงความรู้สึกดีๆต่อกันคงไม่แปลกมั้งคะ ลดาคงไม่ชินเฉยๆ"
วุฒิโอบไอลดากระชับขึ้น กระซิบเสียงเบา
"มันเป็นสิ่งที่ว่าที่เจ้าบ่าวควรทำครับ แต่จริงๆ…พี่กำลังทดสอบบางอย่าง"
"หือ? ทดสอบ"
วุฒิเสียงซีเรียสขึ้น
"ใช่ พี่อยากจะดู ว่าเวฬุรีย์จะยินดีกับเราได้จริงๆรึเปล่า"
ไอลดามองวุฒิ ไม่ค่อยเข้าใจ
"ทำไมต้องทำแบบนั้นคะ"
"พี่มีเหตุผลน่ะ"
"พี่วุฒิใจร้ายไปไหมคะที่ทำแบบนี้กับฬุรีย์"
วุฒิได้แต่ยิ้ม แล้วก็ไม่ตอบอะไร ไอลดารู้สึกไม่ค่อยดี

วุฒิพาไอลดาไปดูสถานที่จัดงาน คุยกันสีหน้ามีความสุข
เวลากลางคืน บรรยากาศหดหู่ เวฬุรีย์นั่งบนเก้าอี้โยกตัวเดิมกอดลูซี่ แววตาเจ็บแค้น

กลางวัน ที่โรงแรม ไอลดาเหนื่อยๆ วุฒิเดินเอาน้ำมาให้ ดูแลกันและกันอย่างดี
ภายในห้างสรรพสินค้า มณไฑพาเวฬุรีย์มาเดินซื้อของ ชี้ชวนนั่นนี่ให้ดู ซื้อเสื้อผ้าให้ เวรีย์ได้แต่ฝืนยิ้ม พอลับตาก็ยืนเหม่อ

ภายในเวดดิ้งสตูดิโอ วุฒิออกมาพร้อมชุดเจ้าบ่าวแบบไทย เข้าไปหาไอลดาในชุดเจ้าสาวแบบไทย ทั้งคู่ถ่ายภาพพรีเวดดิ้งด้วยกันสีหน้ามีความสุข
ภาพถ่ายรูปคู่พรีเว็ดดิ้งของวุฒิกับไอลดา กลายเป็นภาพหน้างานในโรงแรม
ทั้งหมด ผ่านช่วงเวลามาในระยะหนึ่งจนถึงวันแต่งงาน

ภายในห้องแต่งตัวเจ้าสาว อุ๋มอิ๋มช่วยไอลดาแต่งตัว ไอลดายืนหันหลังไม่เห็นหน้า อุ๋มอิ๋มคลุมผ้าขาวบางให้
อุ๋มอิ๋มพอใจมา
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เจ้าสาวคนสวย"
ไอลดาเอาผ้าบังหน้า เลยไม่ค่อยมั่นใจ
"แต่ว่า…"
"คุณลดาต้องยิ้มเข้าไว้นะคะ วันนี้วันของคุณ คุณต้องสวยที่สุดในงานอยู่แล้ว คุณวุฒิก็ต้องคิดแบบนี้เหมือนกันค่ะ"
" งั้นต้องให้ผมดูแล้วละ"
อุ๋มอิ๋มกับไอลดาหันไป วุฒิในชุดสูทดูดี เข้ามาในห้อง มองไอลดายิ้มปลื้ม
"ว้าย คุณวุฒิ เข้ามาทำไมคะ ออกไปก่อน"
"อ้าว ผมก็อยากมาดูแลเจ้าสาวผมสิครับ"
"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น ออกไปก่อนเลย"
"แต่ผมเป็นเจ้าบ่าวนะ แล้วก็เห็นตั้งแต่เช้าแล้วด้วย"
"แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ค่ะ เพราะงานกลางคืนเราต้องจัดเต็ม"
อุ๋มอิ๋มเดินไปดันตัววุฒิให้ออกไป วุฒิหัวเราะร่า ไอลดาเผลอยิ้มตามไปด้วย

หน้างานเพ็ญโพยมกับทวีวัชรช่วยกันตอนรับแขกอย่างชื่นมื่น ทุกคนเข้ามาแสดงความยินดีกันใหญ่
ลำดวนเข็นรถเข็นพามฆวันเข้ามาในงาน ไปทางเพ็ญโพยมกับทวีวัชร
ทั้งคู่ต้อนรับมฆวันอย่างดี มฆวันสีหน้ามีความสุข มีแขกเดินเข้ามาทักทายเป็นระยะ ลำดวนชวนมฆวันคุย
"คุณท่านจำได้ไหมคะว่านี่ใคร"
มฆวันมองเหม่อ ไม่ตอบสนอง ลำดวนมองอย่างไม่เข้าใจนัก
ทวีวัชรเดินเข้ามา
"จำไม่ได้ก็ไม่เป็นหรอก แต่ฉันดูออกนะว่าคุณหมอมีความสุข เธอเก่งมาก"
"ขอบคุณค่ะ"
ลำดวนปลื้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

เวฬุรีย์ในชุดเซ็กซี่ ยืนหลบมุมหนึ่งอยู่ในงาน มองไปรอบงานด้วยความหงุดหงิดสีหน้าเต็มไปด้วยความริษยา กำลังรอคอยเวลาจะทำอะไรบางอย่าง
สักพักก็มีคนเดินมาหยุดข้างหลังมองฬุรีย์พักหนึ่ง
"ฬุรีย์ อยู่นี่เอง"
" พี่ไฑ"
มณไฑยิ้มมองฬุรีย์ด้วยสายตาหลงใหล
"วันนี้ฬุรีย์สวยมาก"
"ขอบคุณค่ะ แต่ยังไงคงสู้เจ้าสาวไม่ได้หรอก"
"คนเป็นเจ้าสาวต้องสวยเพราะมีความสุขที่สุด ว่าแต่ฬุรีย์สิ ... โอเคใช่ไหมวันนี้"
เวฬุรีย์แสร้งทำเป็นยิ้ม
"โอเคสิคะ วันแต่งงานพี่สาว ฬุรีย์ก็ต้องยินดีอยู่แล้ว พี่ไฑถามแปลกๆ"
"พี่เป็นห่วงฬุรีย์ต่างหากล่ะ โอเคก็ดีแล้ว เข้าไปนั่งก่อนดีกว่า อีกเดี๋ยวบ่าวสาวคงออกมา"
แต่แล้วเสียงคนฮือฮาดังขึ้น
เวฬุรีย์กับมณไฑหันไป เห็นวุฒิกำลังจูงมือไอลดาออกมา เจ้าสาวในชุดผ้าคลุมหน้าสีขาวยังคงสวยสง่าจนทุกคนชื่นชม วุฒิยิ้มปลื้มมากๆ ทุกคนปรบมือ
เวฬุรีย์หมั่นไส้ กำแก้วเครื่องดื่มที่ถือแน่น มณไฑมองบ่าวสาวอย่างชื่นชม
"เหมาะกันดีจริงๆ ว่าไหมฬุรีย์"
เวฬุรีย์จำใจ
"ค่ะ เหมาะกันมาก"

ในห้องจัดเลี้ยง เท้าใครบางคนก้าวออกมาเห็นส้นสูงสีแดงแปร๊ดเปรี้ยวเข็ดฟัน ที่แท้เป็น ลอร่าในชุดเซ็กซี่ผ่าหน้าแหวกหลังสุดๆ เดินอย่างมั่นใจมากเข้ามาในงานหมุนตัวแล้วเชิด สวยงามมาก แต่ไม่มีคนสนใจเลย ลอร่าเฟล
"อะไรอ้ะ สวยขนาดนี้ยังเมินกันได้ จิตใจทำด้วยอะไรกัน"
ผ่อนศักดิ์กับออมเดินมา ผ่อนศักดิ์ใส่สูทเนี้ยบทาเจลผมเรียบแปล้ ออมแต่งใสๆวัยรุ่น มายืนขนาบข้างเบียดลอร่ากระเด็น ลอร่าไม่ยอมเบียดกลับบ้าง
บุญปลูกบอก
"หลบไป นังพวกเด็กเกะกะ"
บุญปลูกแหวกทางพวกลอร่าออกมายืนจัดเต็มมาในชุดคุณหญิงคุณนายตีกระบัง ดูหรูจนลอร่าอาย
คนที่เมินลอร่าหันมามองสร้อยเพชรเม็ดเป้ง ของปลอม ที่บุญปลูกใส่มา ฮือฮากันใหญ่
บุญปลูกเดินเริดๆเข้าไปในงานคนยกมือไหว้กันใหญ่นึกว่าคุณหญิงที่ไหน ลอร่าเซ็ง
"อะไรอ้ะ… ทำไมเป็นป้าที่แย่งซีนฉันซะงั้นล่ะ ชุดฉันเช่ามาแพงนะ ทำไม ทำไม"
ลอร่าดิ้นๆกระทืบเท้า ออมหัวเราะ
"โห แพงมาก แพงมากตลาดโบ๊เบ๊บ้านเรานี่เอง โถๆๆ"
ลอร่าหันขวับ หน้าเบ้ใส่ออม ออมทำไม่รู้ไม่ชี้
"มัวยืนทำอะไร เข้าไปในงาน ไปๆ" ผ่อนศักดิ์บอก
ทั้งสี่คนเดินเข้าไปหาบ่าวสาว วุฒิเห็นบุญปลูกยังอึ้ง ยกมือไหว้
"โห นานๆ มาที นึกว่าท่านผู้หญิงให้เกียรติมางานเลยนะครับเนี่ย"
"แหม ก็ชมเกินไปค่ะ ฮะๆ"
บุญปลูกทำเป็นหัวเราะมีจริตจะก้าน ทุกคนหัวเราะ เพ็ญโพยมเดินมาเห็นบุญปลูก เข้ามาทัก
"อ้าว สวัสดีค่ะคุณหญิง ... ว้าย! บุญปลูกเองเหรอ"
"ปลูกเองค่ะ สวัสดีค่า"
บุญปลูกพนมมือไหว้สวยงาม เพ็ญโพยมถึงกับขำ
ลอร่ายืนดิ้นๆอยู่ข้างหลังไม่มีคนสนใจ ผ่อนศักดิ์กับออมหัวเราะคิก
แล้วลอร่าก็ไม่แคร์เดินเชิดต่อ กรีดกรายเฉิดฉาย จิกหน้าประมาณว่าเซ็กซี่มาก ประวัติเดินทักทายทุกคนมาตามทางไม่ได้มองทาง

อ่านต่อหน้าที่ 4

เพลิงพ่าย ตอนที่ 19 (ต่อ)
ลอร่าก็เชิดไม่มองพื้นทั้งคู่เลยชนกันเซไปคนละทาง
"เฮ้ย/ว้าย"
ลอร่ารองเท้าหลุด อายมาก ประวัติตั้งตัวได้ก่อน หันไปมองข้างหลังก็ปิ๊งทันที รีบหยิบรองเท้าให้
ประวัติเข้าไปทัก
"เอ่อ…เป็นไรไหมครับคุณคนสวย ให้ผมช่วยนะ"
ประวัติจะใส่รองเท้าให้ ลอร่าได้ยินคนชมว่าสวยก็ลืมอายยิ้มกว้าง ประวัติเข้าไปก้มสวมรองเท้าให้เสร็จจะลุกขึ้น
ลอร่ายื่นมือ
"ให้ช่วยไหมคะ"
ลอร่ายื่นมือมาก่อน ประวัติเต็มใจจับหมับเข้าเต็มๆมือ ค่อยๆ เงยหน้ามอง
"ไม่เป็นไร…เฮ้ย!"
ลอร่าหันมาทำวิ๊งๆใส่ ประวัติตกใจสะบัดมือทิ้ง
"โทษทีครับทักคนผิด"
ประวัติก้มหัวขอโทษรัวๆแล้วรีบชิ่ง ลอร่าหน้าเบ้
"ฮ่วย เป็นอีหยังนี่ ผู้บ่าว บ่จริงใจ... อุ้ย ไม่ได้ หึ แล้วอย่ามาง้อแล้วกัน"
ลอร่ากอดอกเดินสะบัดหน้าเชิดไปอีกทางไม่ง้อ

ผ่านเวลา ถึงช่วงพิธีการในงาน วุฒิพาไอลดาขึ้นไปบนเวที ทวีวัชรกับเพ็ญโพยมตามขึ้นไป พิธีกรส่งไมค์ให้กับเพ็ญโพยม
"เชิญคุณพ่อคุณแม่อวยพรบ่าวสาวหน่อยครับ" พิธีกรบอก
เพ็ญโพยมรับไมค์มาพูดด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม
"เราเห็นหนูไอลดามานานนะคะ ตั้งแต่ยังเด็กเพราะบ้านเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน รู้จักกันมาตลอดแล้วก็รักเหมือนลูก หนูลดาเป็นเด็กดีน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ดีจนรู้สึกว่าลูกเราจะดีพอสำหรับหนูลดาหรือเปล่า พอรู้ว่าจะได้เขามาเป็นลูกสะใภ้เราจริงๆเราก็ดีใจกันมากๆ"
เพ็ญโพยมน้ำตาซึม พูดไม่ออกอีก ส่งไมค์ให้ทวีวัชร
"ใช่ครับ เราไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่าขอให้ลูกชายแล้วก็ลูกสาวคนใหม่ของเรามีความสุข เข้าใจกันแล้วก็มีชีวิตคู่ที่ดีตลอดไป แล้วผมก็หวังว่าลูกชายผมจะดูแลไอลดาอย่างดีที่สุด เหมือนที่ผมทำให้แม่เขามาตลอด"
เพ็ญโพยมเขินตีทวีวัชร ทุกคนในงานตบมือชอบใจกันใหญ่
"ต่อไปถึงตาเจ้าบ่าวเจ้าสาวแล้วครับ ขอเชิญพูดอะไรหน่อยครับ"
วุฒิรับไมค์มา สบตาไอลดาลึกซึ้งก่อนจะพูดต่อ
"สิ่งที่ผมจะพูดอาจน้ำเน่าไปหน่อย แต่มันมาจากความรู้สึกของผมจริงๆ ครับตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาในชีวิตผม ผมรักผู้หญิงชื่อไอลดา แล้วก็รักมากขึ้นทุกวันเพราะความเป็นไอลดาที่แสนดีและใส่ใจคนรอบข้างอยู่เสมอ"
วุฒิหันไปมองไอลดาสายตาลึกซึ้ง ไอลดากุมมือวุฒิแน่น
"นอกจากความโชคดีที่ได้เกิดเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่แล้ว ผมยังโชคดีที่สุดที่ได้เจอผู้หญิงอย่างไอลดา ทำให้ชีวิตผมมีแต่ความทรงจำดีๆ เขาคือหัวใจคือชีวิตของผม ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ลดาจะเป็นยังไงก็ตามผมก็จะยังรักและอยู่เคียงข้างลดาตลอดไป"
วุฒิหันไปสบตาไอลดาอีกครั้ง ไอลดายิ้มปลื้มน้ำตาคลอ ทุกคนในงานปรบมือให้วุฒิ
มฆวันมองด้วยแววตาปลื้ม น้ำตารื้น มีลำดวนปรบมือน้ำตาซึมอยู่ข้างๆ แต่ซึมเพราะเสียใจ
เวฬุรีย์นั่งฟังอยู่ข้างล่างกำมือแน่น ยิ้มหยัน มณไฑหันมากระซิบ
"น่าปลื้มใจแทนลดากับคุณวุฒินะ"
เวฬุรีย์ทำเป็นดีใจไปด้วย
"ค่ะ ทุกคนคงเห็นแล้วว่าทั้งคู่รักกันมากแค่ไหน"
"อืม…ถ้าฬุรีย์จะแต่งงานอยากจัดแบบไหนเหรอ" มณไฑถาม
"ไม่รู้สิคะ ยังไม่มีไอเดียเลย"
"แต่พี่มีนะ งานของเราสองคน…พี่อยากให้เป็นงานเล็กๆ เชิญแค่คนสนิทแต่อบอุ่นแบบนี้ มันน่าจะดีนะ คนที่มางานเราคงต้องรักเราจริงๆถึงมา ฬุรีย์ว่าดีไหม"
เวฬุรีย์แปลกใจ
"พี่ไฑคิดไกลขนาดเห็นเป็นภาพงานแล้วเหรอคะ"
"อ้าว ก็ต้องคิดสิครับ เวลาคบใครจริงจังก็ต้องวาดภาพงานแต่งเรากับคนที่รักไว้ในหัวทั้งนั้น ฬุรีย์ไม่ได้คิดเลยเหรอ"
มณไฑเหมือนจะหน้าเสีย เวฬุรีย์เลยพยายามจะพูดไม่ให้รู้สึกแย่
"เปล่าค่ะ ฬุรีย์แค่ไม่ได้คิดว่าพี่ไฑจะจริงจังกับฬุรีย์มากขนาดนี้"
มณไฑจับมือเวฬุรีย์ มองหน้า สีหน้าจริงจัง
"พี่จะบอกไว้ ถ้าฬุรีย์ยังไม่มั่นใจ พี่จะพิสูจน์ตัวเองให้เห็นว่าพี่จริงใจกับฬุรีย์แค่ไหน แค่เชื่อในตัวพี่ก็พอ นะครับ"
เวฬุรีย์ยิ้มตอบ แต่แอบเซ็งที่ไม่ใช่วุฒิ

วุฒิกับไอลดาถ่ายรูปกับแขกในงาน คนต่างมาแสดงความยินดีกับบ่าวสาว วุฒิโอบไอลดาไว้ สีหน้าชื่นมื่น ไอลดาไม่ค่อยมั่นใจ แต่วุฒิก็จับมือไว้ ก้มลงไปกระซิบ
"คืนนี้ลดาสวยมากนะ พี่มีความสุขที่สุดเลย"
ไอลดายิ้มให้วุฒิ แล้วก็หันไปถ่ายรูปต่อ รู้สึกดีขึ้น
อีกมุมหนึ่ง เวฬุรีย์อยู่ในงาน เหลือบมองมาเห็นทั้งคู่ ในใจมีแผนขั้นต่อไป

ผ่านเวลา ถึงพิธีส่งตัวเข้าหอ ทุกคนมารวมกันที่หน้าห้องหอของบ่าวสาว สีหน้ามีความสุข
ข้างในห้อง เพ็ญโพยมกับทวีวัชรช่วยกันปูที่นอน ตามพิธี ลงไปนอนบนเตียง เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นมาอวยพรไอลดากับวุฒิ
"มีความสุขมากๆนะลูก มีปัญหาหนักนิดเบาหน่อยให้ฟังกัน ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ"
"ขอให้มีขีวิตคู่ที่ยั่งยืนตลอดไป รักกันนานเหมือนพ่อกับแม่"
เพ็ญโพยมขำตี ทวีวัชรหัวเราะมีความสุข ไอลดากับวุฒิรับพร ยกมือไหว้ทั้งคู่ หันไปหามฆวัน
ที่นั่งอยู่บนรถเข็นมองไปเหม่อๆ แต่แววตาเหมือนมีประกาย
ไอลดาคลานเข่าเข้ามาหามฆวัน
"คุณพ่อยินดีกับลดาด้วยใช่ไหมคะ"
ลำดวนที่ดูอยู่ก้มลงมาดู บอกกับไอลดายิ้มๆ
"คุณหมอท่านต้องมีความสุขมากๆแน่นอนค่ะ ลำดวนรู้สึกได้"
วุฒิจับมือไอลดามองหน้ากันมีความสุข
เวฬุรีย์ได้แต่ยืนมองมฆวัน รู้สึกแปลกๆ มณไฑก็ยิ้มดีใจไปกับมฆวันด้วย
พอจบพิธีทุกคนลากัน เตรียมตัวจะกลับ เวฬุรีย์เดินมาหาไอลดา
"ลดา ยินดีด้ว"
"มา กอดหน่อยสิ"
เวฬุรีย์อ้าแขน ไอลดาเข้าไปกอดน้องสาว ซึ้งใจมาก เวฬุรีย์แอบยิ้มหยันแววตามีแผนร้าย

ไอลดากับวุฒิออกมาส่งทุกคน เพ็ญโพยมกับทวีวัชรกำลังจะขึ้นรถ วุฒิกับไอลดาเดินมาหา เวฬุรีย์เดินมาด้วย
วุฒิไหว้ลาพ่อกับแม่ ไอดากับเวฬุรีย์ด้วย เพ็ญโพยมกอดวุฒิอีกครั้ง
"ดูแลตัวเอง ดูแลเองน้องด้วยนะลูก"
ทวีวัชรตบบ่าวุฒิ
"พักผ่อนเยอะๆ แวะไปหาพ่อแม่ด้วยนะ"
"ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่สำหรับทุกอย่างครับ"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรขึ้นรถไป วุฒิยืนส่ง เวฬุรีย์หันมาคุยกับไอลดา
"ลดา วันนี้ก่อนนอนอย่าลืมจุดธูปบอกคุณแม่ด้วยนะ เรื่องแต่งงาน"
ไอลดานึกได้
"จริงสิ ยังไม่ได้บอกคุณแม่เลย ขอบใจนะจ๊ะที่เตือน"
"ไม่เป็นไรจ้ะ"
"เดี๋ยวพี่จะออกไปส่งจุ๊บกับต๋อมก่อนแล้วพี่จะกลับมาจุดธูปบอกคุณแม่นะ"
"ได้ รีบไปเถอะ มันดึกแล้ว"
ไอลดาเข้าไปบอกวุฒิ ทั้งสองไปส่งจุ๊บกับต๋อม เวฬุรีย์มองตามกระหยิ่ม

เวฬุรีย์เดินมาหามณไฑ ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
"พี่ไฑช่วยอะไรฬุรีย์หน่อยสิคะ"
"ครับ"
"ช่วยเอานี่ไปให้พี่วุฒิหน่อยได้ไหมคะ บอกว่าฉลองให้วันดีๆของเขา"
มณไฑสงสัย
"ฬุรีย์เอาไปให้คุณวุฒิเองก็ได้นี่ครับ"
"ไม่ดีกว่าล่ะค่ะ เขินๆน่ะ แค่อยากบอกพวกเขาว่าฬุรีย์อโหสิให้ทุกอย่าง แล้วก็หวังว่าเขาสองคนจะอโหสิให้ฬุรีย์ทุกอย่างเหมือนกัน แต่มัน…"
"พี่เข้าใจ เดี๋ยวพี่ช่วยเองครับ"
เวฬุรีย์ทำเป็นยิ้มอย่างจริงใจ มณไฑเชื่อสนิทใจ
มณไฑรับแก้วไป
"ได้ครับ"
วุฒิกับไอลดาเดินมา มณไฑลุกไปหาทั้งคู่ ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ เวฬุรีย์ลุกตามไป
"คุณวุฒิครับ"
"ให้ผมหรือครับ"
"ครับ ดื่มฉลองซะหน่อย ยินดีด้วยนะครับ ขอให้มีความสุขมากๆ"
"ขอบคุณมากครับ"
"ขอบคุณเช่นกันนะคะ"
เวฬุรีย์เดินมาข้างๆมณไฑ แล้วชูแก้วตัวเอง
"ขอฉลองด้วยคนนะคะ ฬุรีย์ยอมแพ้ให้กับความรักของพี่สองคนจริงๆ มีความสุขมากๆเลยนะ"
วุฒิลังเลนิดหน่อย แต่ก็ชนแก้วกับเวฬุรีย์ ก่อนจะดื่มเข้าไป ทุกคนฉลองกันสีหน้าชื่นมื่น
เวฬุรีย์เหลือบมองวุฒิ ยิ้มร้าย

ไอลดาเข้ามาในห้องพระ จุดธูปแล้วพนมมือสวดมนต์ สวดเสร็จปักธูป ก้มลงกราบพระ แล้วจุดธูปอีกครั้ง คราวนี้สำหรับนวลนภา
"แม่คะลดาแต่งงานกับพี่วุฒิแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงลดาแล้วนะคะ ต่อไปนี้พี่วุฒิจะคอยดูแลลดา ดูแลครอบครัวของเรา แม่อวยพรพวกเราด้วยนะคะ ช่วยให้บ้านเรามีแต่ความสงบสุข ไม่มีเรื่องร้ายใดๆ เกิดขึ้นอีก"
ไอลดามองเหม่อ คิดอะไรหลายอย่าง

วุฒิเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังจะหาอะไรอ่านรอไอลดา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น วุฒินึกว่าไอลดากลับมาแล้วเลยไปเปิด แต่ปรากฏว่ากลายเป็นเวฬุรีย์
"ลดา…หืม ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ในชุดผ้าเนื้อบางเข้ามาในห้อง เดินเข้าไปหาวุฒิ วุฒิงงๆ
"ฬุรีย์ ทำไมมาทีนี่ อ๊ะ"
วุฒิเริ่มมึนยา เซไป เวฬุรีย์เข้าไปประคอง มองด้วยสายตายั่วยวน
"ลดาช่วยนะคะ"
"ลดา"
เวฬุรีย์แอบวางมือถือไว้ในมุมที่เห็นตัวเองกับวุฒิ แล้วผลักวุฒิลงไปนอนบนเตียง เข้าไปกระซิบใกล้ๆ
"น่าน้อยใจจัง พี่วุฒิจำลดาไม่ได้เหรอคะ เราเพิ่งแต่งงานกันนะ"
วุฒิเริ่มเหม่อไม่มีสติฟังเสียงฬุรีย์ เริ่มเคลิ้มตาม
"ลดา"
"ใช่ค่ะ ลดารักพี่วุฒิ รักพี่วุฒิคนเดียว"
วุฒิเริ่มอ่อนระทวย เวฬุรีย์ได้ที จัดการถอดเสื้อผ้าของวุฒิและตัวเองออก วุฒิจับมือเธอไว้
"ไม่ เธอไม่ใช่ลดา…เธอคือ..."
เวฬุรีย์ตกใจที่จู่ๆวุฒิก็เหมือนจะได้สติขึ้นมา
"ใช่สิคะ พี่วุฒิปล่อยมือเถอะนะ เดี๋ยวลดาช่วยเอง"
วุฒิมองภาพตรงหน้าเบลอไปหมด สับสนว่าคนตรงหน้าคือใครกันแน่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่ปล่อยให้เวฬุรีย์จัดการไปทั้งหมด เวฬุรีย์ก้มลงจูบวุฒิ วุฒิเริ่มเคลิ้มกอดนัวเนีย แต่แล้วก่อนจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ไอลดาเปิดประตูเข้ามา
"พี่วุฒิหลับหรือยั…"
ไอลดาเอามือปิดปากอึ้งกับภาพตรงหน้า วุฒิกับฬุรีย์กำลังกอดกันอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยทั้งคู่
วุฒิตกใจ เริ่มมีสติขึ้นมา เห็นฬุรีย์อยู่ตรงหน้า รีบผลักออก
"ลดา…มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
ไอลดาส่ายหัว ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไม่ฟังใครแล้วก็วิ่งหนีออกไปเลย
วุฒิพยายามดันตัวเองลุกจะตามไอลดาไป เวฬุรีย์รั้งไว้
"พี่วุฒิ ไปไม่ได้นะ"
"ปล่อย"
วุฒิสะบัดมือฬุรีย์ รีบสวมเสื้อแล้ววิ่งตามไปทันที เวฬุรีย์เซ็งมาก

ไอลดาวิ่งร้องไห้หนีมาหน้าบ้าน มองหารถต้องการจะหนี วุฒิตามมาทัน ไอลดาจะวิ่งอีก แต่วุฒิดึงไว้ ไอลดาขืนตัวไม่ยอมง่ายๆ
"ปล่อย"
"ลดา ฟังพี่ก่อน"
"บอกให้ปล่อยไง"
วุฒิยื้อไว้ ไอลดาเลยสะบัดออกแล้วตบหน้าอย่างแรงจนวุฒิหน้าชา
"กลับไปหาฬุรีย์! กลับไปหาคนที่พี่ควรจะรับผิดชอบซะ"
"พี่ไม่ไป เราแต่งงานกันแล้วนะลดา พี่ก็ต้องรับผิดชอบชีวิตลดาเหมือนกัน"
"ไม่ต้องสนใจลดา พี่วุฒิทำอะไรลงไปทั้งที่เป็นวันแต่งงานของเรา พี่วุฒิก็รู้ อย่าทำเหมือนฬุรีย์ไม่มีชีวิตจิตใจเลย ลดาขอร้อง"
"แล้วพี่ไม่มีเหรอ พี่แค่อยากให้ลดาฟังพี่บ้าง ฬุรีย์เข้ามาหาพี่เอง"
วุฒิมองไอลดา แววตาตัดพ้อและเจ็บปวด เวฬุรีย์วิ่งมาทัน รีบเข้าไปหาวุฒิทันที
"พี่วุฒิคะ"
ไอลดาเห็นเวฬุรีย์มา คิดจะหนีให้ไวที่สุด รีบเรียกแท็กซี่
วุฒิจะดึงไอลดาไว้อีก แต่ไม่ทัน เวฬุรีย์เข้ามารั้งไว้เสียก่อน ไอลดาขึ้นรถแท็กซี่หนีไป
"ลดา!"
วุฒิมองรถที่ไอลดานั่งไปลับตา เวฬุรีย์โวยวาย
"ฬุรีย์เป็นเมียพี่วุฒิแล้วนะคะ พี่วุฒิต้องรับผิดชอบ"
"อย่ายุ่งกับพี่"
วุฒิสะบัดแขนออก เวฬุรีย์ไม่ยอมยื้อไว้
"พี่วุฒิจะไปไหนพี่วุฒิอยู่กับฬุรีย์ก่อน"
ทั้งคู่ยื้อกันไปมา วุฒิจะไปฬุรีย์ไม่ยอม ในสุดวุฒิก็ทนไม่ไหวผลักเวฬุรีย์ออก จนเวฬุรีย์ทรุดลงไปกองกับพื้น วุฒิเดินหนี เซไปเซมาด้วยฤทธิ์ยา เวฬุรีย์มองอย่างเจ็บใจ
"แก…นังลดา นังมารชีวิต"
เวฬุรีย์ทุบพื้น สีหน้าเจ็บปวด แววตาเคียดแค้นกรี๊ดลั่น

บรรยากาศข้างนอกลมพัดแรง ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนพายุจะเข้า ต้นไม้ส่ายไหวไปมารุนแรง เสียงกรีดร้องดัง ทำให้มฆวันที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นขึ้น
ฟ้าร้องเปรี้ยง ลำดวนที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นตามมา ได้ยินเสียงกรี๊ดเหมือนกัน
"เสียงอะไร"
ลำดวนรีบลุกออกไปดูทันที มฆวันมองตาม กำมือแน่น อยากลุกไป

วุฒิเดินกุมขมับเข้ามาเหมือนคนมึนยา เซๆ ลำดวนลงมาเจอ เห็นสภาพวุฒิเป็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปประคอง
"คุณวุฒิ เป็นอะไรคะเนี่ย"
วุฒิเงยหน้าขึ้นมองลำดวน ยังมึนๆอยู่ เห็นภาพลำดวนตรงหน้ากลายเป็นไอลดา
"ลดา"
" คะ? นี่ เอ่อ ไม่…ว้าย"
วุฒิโผเข้ากอดลำดวนแน่น ลำดวนตกใจมาก
"คุณวุฒิ เมารึเปล่าคะ ทำไมเป็นแบบนี้ โอ๊ย"
วุฒิยิ่งกอดแน่น เพ้อหาถึงไอลดาไม่เลิก
"ลดาอย่าทิ้งผมไป อยู่กับผมก่อน ลดา"
"คุณวุฒิ ตั้งสติก่อนนะคะ นี่ไม่ใช่…"
" แกจะทำอะไรนังลำดวน"
ฬุรีย์ไม่ฟังใคร เข้าไปกระชากตัวลำดวนออกทันที แล้วตบลำดวนจนเซ
"นี่มันอะไรเนี่ย"
"แกจะยั่วพี่วุฒิตอนเขาไม่ได้สติ งั้นเหรอ อย่าหวังเลย"
เวฬุรีย์จะพุ่งเข้าไปตบ ลำดวนหลับตาปี๋คิดว่าโดนหนักแน่ แต่วุฒิเข้ามาช่วยดึงฬุรีย์ออกไปกระแทกกับขอบบันไดบ้าน เวฬุรีย์จุกจนลุกไม่ขึ้น
วุฒิตาขวาง
"อย่า…ทำอะไร …ลดา"
วุฒิพูดแค่นั้น ชี้หน้าเวฬุรีย์ก่อนจะหมดแรงทรุดฮวบลงไปต่อหน้าทั้งคู่

ไอลดาเดินเหม่อไปตามราวสะพาน มาหยุดอยู่ตรงกลางสะพาน น้ำตาค่อยๆไหลก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสะอื้นอย่างหนัก ความคิดสับสน
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.. ถ้าพี่ยังอยู่…พี่วุฒิคงจะไม่เลือกฬุรีย์ใช่ไหม พี่กำลังทำร้ายฬุรีย์อีกแล้วใช่ไหม"
ไอลดาเหม่อมองไปที่แม่น้ำเบื้องล่าง ตัดสินใจปีนขึ้นไปยืนบนราวสะพาน
"พี่จะรับผิดชอบแทนทุกอย่างที่ฬุรีย์เสียไป พี่จะให้ทุกอย่าง…ไม่ว่าจะเป็นพี่วุฒิ หรือ...ชีวิตของพี่เอง"
ไอลดาหลับตาลง ทุกอย่างดับวูบลง

อ่านต่อตอนที่ 20