เพลิงพ่าย ตอนที่ 15
ในห้องรับรอง มฆวันคลินิก วุฒินั่งดูอะไรในมือถือไปพลาง ระหว่างนั่งรอ มณไฑเดินเข้ามา
"สวัสดีครับหมอไฑ"
มณไฑมองหน้าวุฒิอย่างไม่พอใจ
"เก่งมากนะคุณวุฒิ ที่กล่อมให้ลดาเชื่อคุณอีกจนได้"
วุฒิลุกขึ้นเผชิญหน้า
"หมอไฑยังเข้าใจผมผิดอยู่อีกเหรอ"
"ผมไม่ได้เข้าใจผิด แต่ผมไม่เชื่อคุณต่างหาก ผมสงสารฬุรีย์ ที่ถูกคนอย่างคุณทำร้ายย่ำยี แล้วยังต้องทนเห็นคุณปั่นหัวพี่สาวตัวเองอีก"
"ผมไม่เคยปั่นหัวใคร ผมพูดแต่ความจริงเท่านั้น"
"งั้นเอาหลักฐานมาพิสูจน์สิ อย่ามาใส่ร้ายฬุรีย์แบบนี้ เพราะสิ่งที่คุณบอกลดา มันเท่ากับหาว่าฬุรีย์โกหกทั้งหมด"
"ใครจะโกหกหรือไม่มันไม่สำคัญ แต่ผมไม่ได้โกหกใคร ผมรู้แก่ใจของผมดี"
มณไฑโมโหแทนเวฬุรีย์ กำหมัดแน่น ชูตรงหน้าวุฒิ
"แกจะพูดยังไงก็ช่าง แต่ฉันไม่เชื่อคนอย่างแก และฉันจะไม่มีวันปล่อยให้แกทำร้ายฬุรีย์ได้อีกแน่"
เสียงไอลดาดังเข้ามา
" อ้าว...หมอไฑมาคุยกับพี่วุฒิเหรอคะ"
มณไฑหันไปมองไอลดาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
มณไฑผมผิดหวังในตัวลดามาก
มณไฑเดินออกไป ไอลดามองตามอย่างไม่สบายใจ
"หมอไฑ...โธ่...นี่ยังเข้าใจพี่วุฒิผิดอีกเหรอ"
วุฒิเข้ามาแตะบ่าไอลดาเป็นเชิงปลอบ
"ลดา...ไม่เป็นไรนะ เราต้องช่วยกันหาทางให้หมอไฑกลับมาเข้าใจโดยที่ไม่ทำให้ฬุรีย์เสียหายด้วย"
ไอลดาสีหน้าหนักใจ
เวฬุรีย์เดินเข้ามาถึงหน้าคลินิก แล้วชะงักกึกเมื่อเห็นอะไรบางอย่างถึงกับตัวสั่น
วุฒิจูงมือไอลดาออกมา ท่าทางหวานชื่น อุ๋มอิ๋มแซว
"แหมๆๆ... คุณวุฒิจะพาคุณลดาไปไหนเหรอค้า"
"ไปทานข้าวครับ"
"อุ๋มอิ๋มก็หิวข้าวนะคะ"
"งั้นก็ไปด้วยกันเลยจ้ะ"
"จริงเหรอคะ"
วุฒิแกล้งทำสายตาดุใส่ อุ๋มอิ๋มหัวเราะ
"ไม่เอาดีกว่าค่ะ อุ๋มอิ๋มไม่อยากเป็นกอ ขอ คอ งอ ใคร"
"ดีแล้วอุ๋มอิ๋ม ปีนี้จะได้โบนัสขึ้นอีกสองเท่า"
วุฒิกับไอลดาเดินผ่านที่เวฬุรีย์ยืนอยู่ เธอรีบหลบ มือของเธอกำแน่น จนเลือดสดๆ ไหลออกมาจากแผลที่เพิ่งถูกว่านกัดและหยดลงไปบนพื้น
อุ๋มอิ๋มนั่งทำงานอย่างจดจ่อ พอเงยหน้าขึ้นก็แปลกใจ
"คุณฬุรีย์... คุณลดาเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ"
"ฉันไม่ได้มาหาลดา"
"แล้วมาหาใครเหรอคะ"
"หมอมณไฑ"
อุ๋มอิ๋มสีหน้าแปลกใจยิ่งขึ้น แต่พอมองไปที่มือของเวฬุรีย์ก็ยิ่งตกใจ
"ว้าย...มือคุณฬุรีย์ไปโดนอะไรมาคะ"
"ไม่ต้องยุ่ง หมอไฑอยู่ไหน"
อุ๋มอิ๋มมองเวฬุรีย์อย่างหน่ายๆ
ผ่านเวลามมา มณไฑทายาให้ เวฬุรีย์กัดฟันอย่างรู้สึกเจ็บ
"โอ๊ย"
มณไฑมองเวฬุรีย์อย่างสงสาร
"ทนหน่อยนะฬุรีย์ อีกนิดเดียว"
มณไฑพันแผลให้อย่างเบามือ
"ก็มันเจ็บจริงๆ นี่คะ ขนาดฉีดยาชาแล้วนะ"
"ทีหลังก็อย่าไปเข้าใกล้ว่านนี้อีกนะ เคยโดนมาแล้วยังไม่เข็ดอีก"
"ทำไมจะไม่เข็ดคะพี่ไฑ แต่ครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุน่ะค่ะ"
มณไฑพันแผลให้ฬุรีย์เสร็จ
"อืม...เดี๋ยวฬุรีย์ต้องรอยา มาอาทิตย์หน้านะ คงจะพร้อมๆ กับพี่ผ่อนน่ะแหละ"
"ยาจะพอสำหรับสองคนเหรอคะ"
"ของฬุรีย์แผลเล็กนิดเดียว คงใช้ไม่เยอะหรอก แต่ใช้ครั้งนี้ยาก็คงหมดพอดี"
ฬุรีย์กลอกตาไปมาอย่างคิดอะไรบางอย่าง
"พี่ไฑคะ ไอ้ว่านนี่มันอันตรายมาก ฬุรีย์อยากหาทางย้ายมันไปไว้ที่ไกลๆ จะได้ไม่เป็นอันตรายกับใคร"
"อย่าไปแตะต้องมันอีกดีกว่าฬุรีย์ พี่ไปย้ายมันให้เองดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฬุรีย์จะให้นายผ่อนช่วยก็ได้"
"แต่พี่ผ่อนยังเจ็บอยู่นะ คงช่วยไม่ได้หรอก"
"ต้องให้นายผ่อนสวมถุงมือป้องกันก่อนค่ะ"
มณไฑส่ายหน้า
"ถุงมือธรรมดาเอาไม่อยู่หรอกนะ"
"แล้วต้องใช้อะไรละคะพี่ไฑ"
มณไฑครุ่นคิดตัดสินใจ
มณไฑชูถุงมือให้ฬุรีย์ดู
"นี่เป็นถุงมือทอจากใยแก้วทนกรดทนไฟ อาจารย์หมอสั่งทำขึ้นพิเศษสำหรับใช้กับว่านอสรพิษโดยเฉพาะ เพื่อให้ทนการกัดกร่อนของเจ้าว่านนี่ได้"
"ฬุรีย์ขอยืมถุงมือนี้ไปได้ไหมคะ"
"ได้สิ แต่ถึงอย่างนั้นเวลาใช้ก็ต้องระวังหน่อยนะจ๊ะ เพราะมันอาจจะจับได้ไม่ถนัดเท่าไร"
"ฬุรีย์จะบอกให้นายผ่อนระวังเป็นพิเศษเลยค่ะ"
ฬุรีย์รับถุงมือมา พลางยิ้มหวาน แล้วเอามือจับแก้มมณไฑอย่างเอาใจ
"ขอบคุณนะคะพี่ไฑ พี่ไฑน่ารักที่สุดเลยค่ะ"
มณไฑเผลอมองเวฬุรีย์อย่างหลงใหล
"พี่ดีใจนะที่ได้เห็นฬุรีย์ยิ้มสดใสแบบนี้"
ฬุรีย์สบตามณไฑอย่างมีจริต มณไฑก้มลงจะจูบ แต่เธอแกล้งดันตัวเขาออก
"ฬุรีย์กลับก่อนดีกว่านะคะ"
มณไฑเก้อๆ
"เอ่อ....ครับ พี่ไปส่งนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไฑยังไม่เลิกงานนี่คะ ฬุรีย์กลับเองได้ค่ะ"
"งั้นพี่ไปส่งหน้าคลินิกนะ"
มณไฑพาฬุรีย์ออกไป
วันใหม่ ภายในห้องไอซียู มฆวันนอนนิ่งอยู่บนเตียง ไอลดาเปิดประตูเข้ามา
"คุณพ่อคะ"
มฆวันหันกลับมามองไอลดา แววตาดีใจขึ้นแว่บหนึ่ง แต่แล้วก็กลับว่างเปล่าเหมือนเดิม เมื่อเห็นเวฬุรีย์มาด้วย
"เรามารับพ่อกลับบ้านค่ะ"
มฆวันยังนิ่ง เวฬุรีย์เข้ามาจับมือมฆวันไว้
"พ่อคะ เมื่อก่อนพ่อกับแม่คอยดูแลฬุรีย์มาตลอด ต่อไปนี้ฬุรีย์จะเป็นฝ่ายดูแลพ่อบ้างนะคะ"
เวฬุรีย์กอดมฆวันไว้ มฆวันยังเหม่อลอย แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความแคลงใจ
เวลาต่อมา ผ่อนศักดิ์ ซึ่งมีผ้าพันแผล เข็นรถของมฆวันเข้ามา ฬุรีย์เดินตามมา
"พ่อจำบ้านเราได้ไหมคะ"
มฆวันมองไปรอบๆ ไม่ตอบอะไร เวฬุรีย์รีบพูด
"จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไว้ฬุรีย์จะค่อยๆ เล่าให้คุณพ่อฟังนะคะ คุณพ่อจะได้ฟื้นความทรงจำกลับคืนมา"
มฆวันมองลูกสาวคนเล็กด้วยแววตาที่ไม่ไว้ใจนัก เวฬุรีย์นิ่วหน้ามองมฆวันอย่างสงสัยว่า เหมือนพ่อจะรับรู้ มฆวันจึงทำตาเลื่อนลอยเหมือนเดิม
บุญปลูก ออม และลอร่าวิ่งเข้ามา
"คุณหมอ"
"คุณท่านเจ้าขา กลับมาแล้วเหรอคะ ปลูกคิดถึ๊งคิดถึง"
ออมถาม
"ท่านหายดีแล้วเหรอคะคุณลดา"
"ร่างกายท่านแข็งแรงดีขึ้นแล้วจ้ะ แต่ก็ต้องมีคนมาช่วยดูแลท่านตลอด 24 ชั่วโมง"
ลอร่ารีบแอ่นอกยกมือขึ้นอย่างประจบประแจง
"ลอร่าเองค่ะ ลอร่า"
"อย่าเลยลอร่า เดี๋ยวท่านจะเส้นกระตุก ถีบใครบางคนหน้าหงายเปล่าๆ" ออมบอก
"อร๊าย...นังออม แกนั่นแหละจะถูกเส้นฉันกระตุกใส่หน้าก่อน"
"เอ็งสองคนนี่ยังไงนะ คุณหมอท่านเพิ่งกลับมาก็มาทะเลาะกันต่อหน้าท่านอยู่ได้ ไม่รู้จักกาลเทศะเลย" บุญปลูกบอก
ออมกับลอร่าจ๋อย แต่แอบเบะปากใส่กัน
ไอลดาตัดบท
"เอาละๆ ไม่ต้องเถียงกันจ้ะ งานแบบนี้คงต้องอาศัยพยาบาลมืออาชีพจริงๆ แต่ช่วงนี้ขอให้ออมกับลอร่าสลับกันช่วยดูแลคุณพ่อไปก่อน จนกว่าฉันจะหาคนมาดูแลท่านได้นะจ๊ะ"
ลอร่า/ออม รับคำ "ค่ะคุณลดา"
เวฬุรีย์บอกกับผ่อนศักดิ์
"รีบพาคุณพ่อขึ้นไปบนห้องก่อนเถอะ ท่านคงอยากพักผ่อนแล้ว"
ผ่อนศักดิ์เข็นรถพามฆวันเข้าไปในบ้าน
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 15 (ต่อ)
ผ่อนศักดิ์ช่วยประคองมฆวันนอนลงบนเตียง
"เอาละ ขอบใจมากจ้ะพี่ผ่อน เดี๋ยวฉันดูแลคุณพ่อต่อเอง" ลดาบอก
"ครับคุณลดา"
ผ่อนศักดิ์ออกไป ไอลดาตรวจดูความเรียบร้อย
"คุณพ่อนอนพักก่อนนะคะ"
มฆวันมองไปที่รูปคู่ของตัวเองและนวลนภา แล้วมองหน้าไอลดาเป็นเชิงถาม
"คุณพ่อคิดถึงคุณแม่เหรอคะ"
มฆวันมองเหม่อ ไอลดาพยายามกลั้นน้ำตา เวฬุรีย์ทำทีเข้ามาช่วย
"ฉันดูแลคุณพ่อต่อเอง เธอไปทำงานก่อนเถอะ"
"งั้นฝากคุณพ่อด้วยนะฬุรีย์"
เวฬุรีย์พยักหน้า ไอลดาออกไป เธอมองตามจนไอลดาออกไปแล้ว จึงหันไปมองมฆวัน
ในห้องพระ ไอลดาเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าโกศของแม่ น้ำตาไหลพร่างพรูออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ด้วยความสงสารพ่อจับใจ
"แม่คะ ช่วยลดาด้วยค่ะ ลดาอ่อนแอเหลือเกิน สายตาที่คุณพ่อมองมาเหมือนกำลังถามถึงคุณแม่ ลดาจะบอกคุณพ่อยังไงดี แม่ช่วยลดาด้วยค่ะ"
ไอลดาเช็ดน้ำตาป้อยๆ สะอึกสะอื้นอยู่คนเดียว
เวฬุรีย์นั่งลงข้างๆ มฆวัน เข้าไปเกาะแขนเขา และจับสังเกต
"พ่อคะ... ฬุรีย์อยากรู้ว่าพ่อไม่รับรู้อะไรจริงๆ หรือว่า..."
มฆวันนอนนิ่งเหม่อลอย ไม่มีอาการตอบรับใดๆ ฬุรีย์ยิ้มเหยียด
"โดยเฉพาะเรื่องคุณแม่ พอคุณแม่ไม่อยู่แล้ว ก็ไม่มีใครดูแลฬุรีย์เลย นังไอลดามันคงจะแต่งงาน
กับพี่วุฒเร็วๆ นี้"
เวฬุรีย์กัดฟันอย่างแค้นใจ
"แต่ฬุรีย์ไม่ยอมหรอกนะคะคุณพ่อ มันไม่มีทางแย่งพี่วุฒิไปจากฬุรีย์ได้"
แววตาของเวฬุรีย์ดุดันน่ากลัว ในขณะที่แววตาของมฆวันหม่นหมองเศร้าสร้อย
ไอลดามองดูโกศบรรจุอัฐิของนวลนภา
"คุณแม่ขา ลดาคงต้องหาใครสักคนมาช่วยดูแลคุณพ่อ... ลดาอ่อนแอเกินไปค่ะ ไม่อยากให้คุณพ่อเห็นน้ำตาของลดา ถึงแม้ว่าท่านจะดูเหมือนไม่รับรู้อะไร แต่ลดาไม่อยากให้ท่านสะเทือนใจ ลดาอยากให้คุณพ่อกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง คุณแม่ช่วยคุณพ่อด้วยนะคะ"
แววตาของไอลดาเต็มไปด้วยความหวัง
มณไฑพันแผลที่มือให้เวฬุรีย์
"พี่ใส่ยาสกัดจากว่านให้แล้วนะ อีกสองสามวันก็จะหายดี"
เวฬุรีย์มองไปที่ขวดยา ซึ่งไม่มีน้ำยาเหลืออยู่แล้ว
"พี่ไฑใช้ยาจนหมดเลยเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ พอใช้กับแผลของพี่ผ่อนกับฬุรีย์แล้ว ยาก็หมดพอดี หลังจากนี้ต้องรอว่านโตอีกเกือบปี ถึงจะสกัดยาออกมาได้อีก"
ฬุรีย์ยิ่งยิ้มกระหยิ่ม เอามือจับแก้มมณไฑ แกล้งหว่านเสน่ห์ใส่อย่างอารมณ์ดี
"พี่ไฑเก่งจังเลยค่ะ"
มณไฑตกใจนิดๆ เขินๆ
"จู่ๆ ก็มาชมพี่ เก่งยังไงเหรอ"
"ก็เก่งที่รู้เรื่องยาพวกนี้น่ะสิคะ ฬุรีย์นึกว่าคุณพ่อรู้เรื่องคนเดียวซะอีก"
"พี่เป็นศิษย์เอกอาจารย์หมอนี่ แต่ก็ยังไม่ถึงกับเก่งหรอกนะ อาจารย์หมอสิเก่งจริง พี่เรียนรู้อีกสิบปีก็ยังไม่เท่าท่าน"
เวฬุรีย์หอมแก้มมณไฑ มณไฑอึ้งๆ
"แต่ถึงยังไงพี่ไฑก็ช่วยฬุรีย์ไว้ได้ตลอด ขอบคุณนะคะ"
พูดจบเวฬุรีย์ก็ลุกออกไป มณไฑมองตามเพ้อๆ
ไอลดานั่งกินข้าวกับวุฒิในร้านอาหาร แต่เขี่ยข้าวไปมากลุ้มๆ วุฒิมองเป็นห่วง
"ลดาเป็นอะไรไป"
"เปล่านี่คะ"
"เปล่าอีกแล้ว ลดานี่ยังไงนะ ชอบเก็บอะไรไว้คนเดียว เล่าให้พี่ฟังบ้างสิ"
"ลดากลุ้มนิดหน่อย เรื่องคุณพ่อน่ะค่ะ"
"ลดารับท่านกลับไปอยู่บ้านแล้วนี่ ท่านเป็นยังไงบ้าง"
"ท่านไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่ลดากังวล...ว่าจริงๆ แล้วท่านสูญเสียความทรงจำไปทั้งหมดหรือเปล่า เพราะบางครั้งท่านเหม่อลอย แต่บางครั้งก็เหมือนท่านรับรู้ขึ้นมาในบางเรื่อง ลดาเลยกลัวว่า...ท่านอาจจะคิดถึงคุณแม่ และถ้าท่านเกิดรับรู้ได้ว่าคุณแม่ไม่อยู่กับเราแล้ว อาการท่านอาจจะทรุดหนักลงอีก"
วุฒิจับมือไอลดาไว้
"อย่าเพิ่งไปเครียดเรื่องอะไรที่มันยังไม่เกิดเลยลดา เอาไว้ถ้าท่านเกิดจำได้และสงสัยขึ้นมาจริงๆ เราค่อยๆ หาทางบอกอีกที"
"แต่ตอนนี้ลดาไม่กล้าสู้หน้าท่าน พอเห็นหน้าคุณพ่อ ลดาพาลจะร้องไห้ทุกที ลดาอยากดูแลท่าน แต่ก็ไม่กล้าอยู่ใกล้ท่าน กลัวจะร้องไห้อีก"
"พี่ว่าลดาน่าจะหาพยาบาลมืออาชีพมาช่วยดูแลท่านดีกว่านะ ที่คลินิกน่าจะพอมี"
"พยาบาลที่คลินิกถนัดแต่ดูแลผู้ป่วยโรคผิวหนังค่ะ ผู้ป่วยหนักอย่างคุณพ่ออาจจะต้องมีมืออาชีพมาดูแลเป็นพิเศษ"
สีหน้าวุฒิคิดอะไรออกมาได้
"พี่รู้จักอยู่คนนึง"
"ใครคะพี่วุฒิ"
ในเรือนเพาะชำต้นว่านอสรพิษในกระถาง เงาของเวฬุรีย์เข้ามาทาบไม้นั้น เธอสวมถุงมือใยแก้วที่มณไฑให้มา สีหน้ายิ้มกริ่ม
เวฬุรีย์ลองเอามือแตะไปที่ต้นว่าน แล้วลองหักมัน ยางของว่านหยดลงบนพื้นเกิดฟองฟู่ขึ้น แต่ถุงมือไม่เป็นไร
เวฬุรีย์มองถุงมืออย่างพอใจ แล้วเอาขวดแก้วเล็กๆ ที่เตรียมไว้ออกมา ก่อนจะบีบยางจากต้นว่านลงไปในขวด ยางของต้นว่านไหลลงไปในขวดจนเต็ม
เวฬุรีย์ชูขวดขึ้นมาดูปริมาณของน้ำยาง
"แค่นี้ก็คงพอสำหรับแกแล้วนะ นังไอลดา"
เวฬุรีย์ปิดฝาขวด ยิ้มร้าย
ลำดวนยกมือไหว้ไอลดาด้วยท่าทางนอบน้อม
"สวัสดีค่ะคุณไอลดา"
ไอลดารับไหว้ มองลำดวนอย่างพอใจ
"สวัสดีจ้ะลำดวน เห็นพี่วุฒิบอกว่าลำดวนเคยดูแลผู้ป่วยอัมพาตมาก่อนเหรอจ๊ะ"
"ใช่ค่ะ ลำดวนมีประสบการณ์ด้านนี้มาหลายปีค่ะ รู้ว่าต้องดูแลยังไง คนไข้ต้องการอะไรตอนไหน ไม่ให้คลาดสายตาเลยค่ะ"
"โชคดีจังฉันกำลังอยากได้คนอย่างลำดวนไปดูแลคุณพ่อของฉันอยู่พอดี ท่านเป็นอัมพาตทั้งตัว ขยับได้แค่คอ แล้วก็...อาจจะจำอะไรไม่ได้เลยคงต้องดูแลท่านเกือบตลอด 24 ชั่วโมง ลำดวนคิดว่าจะดูแลท่านไหวไหมจ๊ะ บอกมาตรงๆ ได้เลยนะ"
"สบายมากค่ะคุณไอลดา ลำดวนไม่เกี่ยงงานหนักหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของพยาบาลอยู่แล้ว"
"เฮ้อ...ฉันสบายใจจัง ท่าทางลำดวนมีความตั้งใจ ต้องดูแลคุณพ่อได้ดีมากแน่ๆ" เธอบอกกับวุฒิ "ขอบคุณค่ะ พี่วุฒิเนี่ยแนะนำคนมาได้ถูกใจลดาเลยนะคะ"
"แหม...มันก็บังเอิญนิดหน่อยน่ะ ... ขอบใจนะลำดวน ทำให้ฉันได้หน้าเลยนะเนี่ย"
วุฒิหันไปยิ้มกับไอลดา
ลำดวนยิ้มหวาน แต่ก็แอบปรายตามองทั้งคู่อย่างแอบอิจฉา
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 15 (ต่อ)
ลอร่ามองไปตรงหน้าอย่างรู้สึกขนพองสยองเกล้า
"ให้เผาเลยเหรอคะคุณฬุรีย์"
กระถางว่านอสรพิษที่วางอยู่บนพื้นหญ้าในสนาม มีกองไม้วางสุมรอบๆ
"ใช่สิ ปล่อยไว้ก็ไม่มีประโยชน์"
"ถ้าเกิดมันระเบิดขึ้นมาละคะ"
"นังโง่ มันเป็นต้นไม้ จะระเบิดได้ยังไง"
"แหม...พี่ผ่อนไปแตะโดนมันหน่อยเดียวยังโดนกัดซะมือเกือบทะลุ แล้วถ้าเผามัน มันก็อาจจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรออกมาอีกก็ได้"
"เผามันซะ ไม่งั้นฉันจะเผาแกแทน"
"ว้าย...คุณฬุรีย์"
"เร็วสิ ลอร่า"
"กะ...ก็ได้ค่ะ เผาก็เผา"
ลอร่าเอาไฟแช็คไปลนๆ ที่ไม้แต่แล้วก็ทิ้งไฟแช็คอย่างตกใจ
"แอร๊ย"
"อะไรของแกน่ะ"
"ลอร่ากลัวนี่คะ"
"เก็บมันขึ้นมา แล้วรีบเผาซะที"
"ค่ะๆๆ"
ลอร่าหยิบไฟแช็คขึ้นมา แล้วเอาไปลนที่กองไม้
ว่านอสรพิษถูกไฟเผาไหม้จนหงิกงอกว่าเดิม เปลวควันพวยพุ่งขึ้นไปบนฟ้า ลอร่าไอค้อกแค้ก รีบหาที่หลบควัน เวฬุรีย์มองว่านอสรพิษที่ถูกเผาจนมอดไหม้ด้วยความสะใจ
"ทำอะไรน่ะฬุรีย์"
เวฬุรีย์หันไป เห็นไอลดาเดินเข้ามา จึงรีบหนีเข้าบ้าน
ไอลดามองไปที่ว่านอสรพิษ แล้วถามลอร่า
"นั่นมันว่านอสรพิษนี่ ฬุรีย์ให้เผาทำไม"
ลอร่าอึกอัก ตอบไม่ถูก
ไอลดาเดินเข้ามาหาเวฬุรีย์
"ว่านอสรพิษเป็นว่านหายาก คุณพ่อหวงมาก เพราะมันเอามาสกัดเป็นยารักษาแผลได้ ทำไมถึงเผาทิ้งซะหมดล่ะจ๊ะ"
"มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว ปล่อยไว้ก็มีแต่จะทำร้ายคนอื่น"
"แต่เราน่าจะถามคุณพ่อก่อนนะจ๊ะ"
"คุณพ่อเป็นอย่างนี้ ท่านจะตอบอะไรได้ เธอนี่พูดง่ายนะลดา"
"แต่พี่หวังว่าสักวันท่านจะต้องหาย กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม"
"กว่าท่านจะเหมือนเดิม ต้องมีคนเจ็บคนตายเพราะไอ้ว่านนี่อีกกี่คน ถ้าคุณพ่ออยากจะใช้มันอีก ท่านคงหาทางเอามันมาปลูกใหม่ได้นั่นแหละ"
เวฬุรีย์เดินออกไป ขวดบรรจุน้ำยางว่านหล่นออกมาจากกระเป๋า แล้วกลิ้งลงบนพื้น ไปตรงหน้าไอลดา
เวฬุรีย์มองตกใจ ไอลดาเก็บมันขึ้นมา
"นี่ขวดอะไรเหรอ"
เวฬุรีย์รีบดึงมาจากมือของไอลดา
"ขวดยาแก้ไอของฉัน"
"อ้าว...ฬุรีย์ไม่สบายเหรอจ๊ะ" ไอลดาเห็นมือเวฬุรีย์ที่พันแผล "นั่นมือไปโดนอะไรมา"
"ก็โดนไอ้น้ำยางว่านนี่แหละ แต่ฉันไปให้พี่ไฑทำแผลมาแล้ว"
"ไหนพี่ดูหน่อยซิ แผลเป็นยังไง"
"ไม่ต้องมายุ่ง ไปยุ่งกับพี่วุฒิของเธอดีกว่า เลิกยุ่งกับฉันซะที"
เวฬุรีย์รีบเดินออกไป ไอลดามองตามเครียดๆ
เวฬุรีย์รีบเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูลงกลอนแน่นหนา ก่อนจะไปที่ลิ้นชัก เก็บขวดน้ำยางว่านไว้ แล้วล็อคกุญแจ สีหน้าสะใจ
เวฬุรีย์พูดกับตุ๊กตาลูซี่
"ไอ้ว่านบ้าโดนเผาไปแล้ว จะไม่มีใครใช้ประโยชน์จากมันได้อีก โดยเฉพาะแก นังไอลดา!"
เวฬุรีย์หัวเราะอย่างน่ากลัว แววตาโหดเหี้ยม
ลำดวนเข้ามาคุยกับประวัติอย่างอารมณ์ดี
"แกนี่มันโชคดีจริงๆ ไม่ทันไรก็ได้งานใหม่แล้ว"
"ไม่ใช่โชคอย่างเดียว ต้องมีความสามารถด้วย"
"ฉันไม่ค่อยเชื่อน้ำหน้าแกเท่าไรเลยลำดวน อย่างแกน่ะเหรอจะดูแลคนป่วยหนักขนาดนั้นได้"
"ฉันก็เคยดูมาแล้วนี่"
"มันไม่เหมือนกัน ไอ้คนไข้เก่าของแกน่ะ มันยังขยับเขยื้อนได้ ไม่งั้นจะมาชีกอกับแกได้เหรอ"
"ถึงงานจะหนัก แต่ฉันมีแรงจูงใจที่จะทำ"
ประวัตินิ่วหน้ามองลำดวนอย่างไม่ไว้ใจ พลางชี้หน้า
"นั่นไงๆ คายออกมาแล้วไง แกมีแผนอะไรอีกหา ลำดวน"
ลำดวนลอยหน้าลอยตา
"ฉันก็อยากจะรู้น่ะสิ ว่าแฟนคุณวุฒิสุดหล่อเป็นยังไง"
"ว่าแล้วต้องมีประสงค์ร้าย อย่าเชียวนะ อย่าไปยุ่งอะไรกับคุณไอลดาเป็นอันขาด คุณวุฒิไม่ยอมแน่"
"ใครว่าฉันจะทำอะไรเขาล่ะ ฉันแค่อยากรู้จักเขาต่างหาก"
"ก็นั่นแหละ อยากรู้จักเพื่ออะไร พี่ว่าแกถอนตัวออกมาดีกว่า ไปหางานอื่นทำ ถ้าทำเพราะมีจุดประสงค์อื่นละก็ สงสารคุณลดาเขา"
"ไม่เห็นต้องสงสารเลย เขาออกจะสวย รวย มีอะไรหลายอย่างดีกว่าฉัน ฉันแค่ไปทำงานให้เขา ไม่ได้จะไปทำอะไรเขาสักหน่อย พี่หวัดเนี่ยยุ่งจริงเชียว"
ลำดวนเข้าออกไป ประวัติมองตามอย่างระอาใจ
ธมกับดารินนั่งอยู่มุมหนึ่งที่ลับตาคน คอยมองหาเหยื่อ ดารินกวาดตามอง แล้วกระซิบกับธม
"ผู้หญิงเสื้อส้มคนนั้น"
ธมมองตามแล้วพยักหน้า
"ไม่เลวนี่ จัดการเลย"
ดารินทำท่าจะเข้าไปล่อเหยื่อ แต่แล้วเสียงมือถือของธมดังขึ้น ธมดูหน้าจอแล้วยิ้มพอใจ รีบรับสาย น้ำเสียงอ่อนหวาน
"ว่าไงจ๊ะคนสวย"
ดารินชะงัก เงี่ยหูฟังอย่างสนใจว่าใครโทร.มา
เวฬุรีย์อยู่ห้องนอน สีหน้าเหยียดหยัน แต่พยายามพูดเสียงอ่อนหวานกลับไปบ้าง
"ดีใจจังที่ยังมีเบอร์ฉันอยู่"
"ต้องมีอยู่แล้วสิจ๊ะ คิดถึงเธออยู่ตลอดเลยฬุรีย์"
ธมหันไปยิ้มกับดาริน แต่ดารินไม่ค่อยชอบใจนัก
"ฉันรู้ว่าแกคิดถึงเงินของฉันต่างหาก"
"โถๆๆๆ อย่าทำเสียงน้อยใจอย่างนั้นซี่ ถึงไม่ใช่เรื่องเงินฉันก็ยังอยากเจอเธออยู่นะ นี่เธอหาเงินมาให้ฉันได้แล้วใช่ไหม"
"ยังหรอก ขอเวลาอีกสักหน่อย ตอนนี้ฉันกำลังทำตามแผนอยู่"
"แผนอะไร"
"ยังเล่าให้ฟังตอนนี้ไม่ได้ มันต้องใช้เวลา แต่ฉันอยากจะเจอแกซักหน่อย"
ธมแปลกใจ
"อยากจะเจอฉันเหรอ คิดถึงหรือไง"
"ฉันมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือ มันง่ายนิดเดียว แต่ผลตอบแทนคุ้มค่า"
"ได้สิ เมื่อไร ที่ไหน... โอเค แล้วเจอกัน"
ธมวางสาย ดารินตามมองสงสัย
"นังฬุรีย์โทร.มาทำไม"
"เขามีเรื่องอยากคุยกับฉัน"
"มันจะเอาเงินมาให้เราเหรอ"
"ฉันยังไม่แน่ใจเลย เขาบอกให้ไปคุยกันก่อน"
ดารินมองอย่างไม่ไว้ใจ
"ฉันไปด้วย"
"เธอไม่ต้องหรอก เสียเวลาเปล่าๆ"
"เสียเวลายังไง ก็เราทำงานด้วยกัน แล้วเธอจะไปเจอนังนั่นคนเดียวได้ไง ฉันไม่ไว้ใจ"
"อย่าเพิ่งเอะอะซี่ดาริน ฬุรีย์บอกให้ฉันไปเจอแค่คนเดียว ถ้าเธอไปเดี๋ยวเหยื่อจะตื่นเปล่าๆ เราตกลงกันแล้วนี่ว่าจะแยกเรื่องงานกับส่วนตัวออกจากกันเด็ดขาด จำไม่ได้เหรอ บางทีถ้าเราแยกกันทำงานบ้าง อาจจะปลอดภัยกว่าก็ได้"
"ปลอดภัยกว่ายังไง"
"ก็ถ้าฬุรีย์เกิดตุกติกขึ้นมา อย่างน้อยเธอก็จะไม่โดนร่างแหไปด้วยไงล่ะ" ธมกอดดารินไว้อย่างเอาใจ "ฉันเป็นห่วงเธอนะถึงได้ทำแบบนี้ ไปทำงานต่อดีกว่าน่า"
ธมพยักเพยิดไปยังผู้หญิงเสื้อส้มคนนั้น ดารินกระฟัดกระเฟียดออกไป ธมยิ้มกริ่มกับตัวเอง
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 15
วันใหม่ ในห้างสรรพสินค้า ธมอุทานอย่างแปลกใจ
"เธออยากได้ยาเหรอ จะเอาไปทำอะไร"
"อย่ารู้เลยว่าเอาไปทำอะไร บอกได้แค่ว่าถ้าสำเร็จ ฉันจะหาเงินมาให้แกได้อีกเป็นกอบเป็นกำ"
"แล้วไม่มีมัดจำไว้ก่อนเหรอ"
"นึกแล้วว่าต้องทวง " เวฬุรีย์ยื่นซองให้ธม "ฉันมีเท่านี้ แกเอาไปก่อน"
ธมผลักซองกลับไปให้ฬุรีย์
"ฉันไม่เอาหรอก"
เวฬุรีย์มองธมอย่างแปลกใจ
"ลองนับก่อนสิ มันไม่น้อยหรอกนะ แล้วถ้างานสำเร็จ ฉันจะให้อีกห้าแสนมากกว่าที่แกอยากได้อีก"
ธมส่ายหน้า มองเวฬุรีย์ด้วยสายตาโลมเลีย
"ฉันอยากได้อย่างอื่นมากกว่า"
ธมลูบแขน เวฬุรีย์ผลักออกอย่างรังเกียจ
"ทำไม...รังเกียจเหรอ อย่าลืมนะว่าฉันเป็นพระเอกในเอวีของเธอมาแล้ว"
"ไอ้ชาติชั่ว"
"จุ๊ๆๆๆ อย่าด่ากันอย่างนี้สิจ๊ะ เรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่านะฬุรีย์"
"งั้นแกจะเอายังไง"
ธมยิ้มกริ่ม ขยับเข้าไปใกล้เวฬุรีย์ กระซิบอะไรบางอย่าง เวฬุรีย์ถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความจำใจ
เวลาต่อมา ธมเปิดประตูให้ เวฬุรีย์มองดูสภาพห้องอย่างขยะแขยง
"ฉันไม่ชอบที่นี่"
"อ้าว...ก็เธอกลัวว่าไปที่บ้านฉันแล้วจะโดนถ่ายคลิปอีก เราเลยต้องมาที่แบบนี้ เราตระเวนกันหลายที่แล้วนะ เธอเป็นคนเลือกเองไม่ใช่เหรอ"
"แกเอาเงินฉันไปดีกว่า อยากได้เท่าไรว่ามา"
ธมย่างสามขุมเข้าหาฬุรีย์
"ตอนนี้ฉันไม่อยากได้เงินแล้ว เรามาสนุกกันดีกว่า" ธมเชยคางเวฬุรีย์ "เท่าที่เห็นในคลิป เธอก็ชอบวิธีของฉันไม่ใช่เหรอ"
เวฬุรีย์ปัดมือธมออก
"อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย"
"เธอก็อย่าเล่นตัวให้มากนัก ของมันเคยๆ แล้ว"
"ไอ้ลามก"
เวฬุรีย์ถึงกับเลือดขึ้นหน้า เธอตบหน้า ธมตบกลับ เวฬุรีย์ตบธม ธมก็ตบเธอกลับอีก
เวฬุรีย์เริ่มยิ้มชอบใจ ธมกระหยิ่ม
"ฉันรู้ว่าเธอสนุกกับความเจ็บปวด ทั้งของตัวเองและของคนอื่น"
ธมตบเวฬุรีย์อีกครั้ง แล้วดึงตัวเธอเข้ามานัวเนียแบบรุนแรง ฬุรีย์เริ่มเคลิ้มตาม
ผ่านเวลามา ธมผิวปากเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี เจอดารินรออยู่
"ทำไมเพิ่งกลับมา"
"ฉันก็ไปเที่ยวเล่นของฉันบ้างสิ"
"กับนังฬุรีย์เหรอ"
"เปล่านะ เราไปตกลงกันเรื่องงานเท่านั้น เด็กนั่นอยากได้ยา ก็เลยให้เงินมาก้อนนึงเป็นการซื้อขาย"
"ฉันไม่เชื่อ"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ เธอนี่นับวันยิ่งบ้าหนักนะ หึงไม่เข้าเรื่องเลย"
ธมทำท่าจะเข้าบ้าน ดารินเข้าไปกระชากธมมา
"ฉันรู้นะว่าแกติดใจนังเด็กนั่น เพราะมันชอบซาดิสม์เหมือนแก"
"หุบปากซะทีดาริน เลิกหึงไม่เข้าเรื่องได้แล้ว ไม่งั้นเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้"
ธมเดินเข้าห้องไป ดารินมองตามเจ็บใจ
วันใหม่ บุญปลูกกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว โดยมีออมเป็นลูกมือ บุญปลูกตักกับข้าวใส่จาน แล้วหันไปสั่งออม
"เอ็งยกออกไปได้เลย"
เท้าใครบางคนก้าวเข้ามา ออมหันไปตกใจ เกือบทำจานหล่น
"ว้าย...คุณฬุรีย์ เข้ามาถึงนี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ไม่มีอะไร ฉันแค่หิว เลยมาดูว่ามีอะไรกินบ้าง"
เวฬุรีย์กวาดตามองไปทั่วอย่างสำรวจ
"มีต้มยำปลาช่อน ผัดผัก แล้วก็แกงจืดหน่อไม้ ใกล้เสร็จแล้วค่ะคุณฬุรีย์ ออกไปนั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าให้ออมยกออกไป"
"งั้นรีบยกออกไปเร็วๆ"
เวฬุรีย์ออกไป ออมกับบุญปลูกมองตามอย่างรู้สึกแปลกๆ
เวฬุรีย์มานั่งรอที่โต๊ะอาหาร ออมยกกับข้าวออกมาวาง
"คุณฬุรีย์จะให้ตักข้าวเลยไหมคะ"
"ยังไม่ต้อง รอลดาก่อน"
"คุณลดาดูคุณหมอท่านอยู่ในห้อง เดี๋ยวออมไปตามให้นะคะ"
"ไม่ต้อง ฉันไปตามเอง เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ"
"เอ้อ...ค่ะ"
ออมออกไป เวฬุรีย์มองตามจนออมลับสายตาไปแล้ว จึงลุกไปตรวจดูรอบๆ ว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น
แล้วเธอก็หยิบซองอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มองซ้ายมองขวา เทยาซองนั้นลงไปในชามต้มยำจนหมด แล้วเอาช้อนคนไปมาให้ยาละลาย มองด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม
ไอลดากำลังป้อนข้าวให้มฆวัน
"คุณพ่อทานเยอะๆนะคะ จะได้แข็งแรง"
แววตาของมฆวันมองไอลดาอย่างเป็นห่วง ไอลดารับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น
"คุณพ่อ...เหมือนมีอะไรอยากพูดกับลดางั้นเหรอคะ คุณพ่อจำลดาได้ใช่ไหมคะ"
มฆวันอยากจะพูดแต่พูดไม่ได้ ได้แต่ถอนใจ ไอลดาจับมือมฆวันไว้ น้ำตาคลอ
"ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ ลดามองตาคุณพ่อก็รู้แล้ว ว่าจำลดาได้ ลดาดีใจจังเลยค่ะ"
แต่แล้วแววตาของมฆวันก็กลับเหม่อลอยเหมือนเดิม เมื่อเห็นใครบางคนก้าวเข้ามา
"ลดา"
ไอลดาหันไป เห็นเวฬุรีย์ก้าวเข้ามา
"ออกไปกินข้าวก่อนเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อเอง"
"แล้วฬุรีย์ล่ะ"
"ฉันอิ่มแล้ว เธอรีบไปกินก่อนเถอะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมด"
"ขอบใจจ้ะฬุรีย์ เดี๋ยวมะรืนนี้พยาบาลพิเศษของคุณพ่อจะมาแล้ว"
"มาจากคลินิกเหรอ"
"เปล่าจ้ะ พี่วุฒิแนะนำมา"
เวฬุรีย์แอบกำมือแน่นอย่างหมั่นไส้
"ช่วงนี้เราก็ช่วยๆ กันไปก่อนนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันดีใจที่ได้ดูแลคุณพ่อ"
ไอลดายิ้มดีใจก่อนออกไป เวฬุรีย์มองตามหมั่นไส้
หลังจากที่ไอลดากินข้าวเสร็จ วางช้อนส้อมด้วยสีหน้าง่วงงุน เธอยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ออมเข้ามาดูไอลดา
"ให้ออมเติมข้าวอีกไหมคะ"
"ไม่ล่ะจ้ะ วันนี้กินแค่นี้พอ รู้สึกง่วงมากยังไงไม่รู้" ไอลดาพูดพลางหาว
"สงสัยจะทำงานเหนื่อยมาทั้งวันน่ะค่ะ"
"นั่นสิจ๊ะ แต่เดี๋ยวต้องเข้าไปดูคุณพ่อก่อน ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง"
ไอลดาทำท่าจะลุก แต่แล้วก็เซไป ออมเข้าไปช่วยประคอง
"คุณลดาไหวหรือเปล่าคะ"
"ไหวจ้ะไหว ฉันไม่เป็นไร"
ไอลดาเดินสโลสเลออกไป ออมมองตามเป็นห่วง
ไอลดามาถึงหน้าห้อง เวฬุรีย์ออกมาเหมือนกับรออยู่
"คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง"
"ท่านหลับไปแล้วละ อย่าไปกวนท่านเลย"
"งั้นเหรอ"
ไอลดาหาวหวอด ฬุรีย์มองจับสังเกต
"ง่วงเหรอ"
"อืม...ไม่รู้เป็นไร วันนี้ง่วงมากเลย คงเพราะดึกมาหลายคืน"
"เธอง่วงก็ไปนอนก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงคุณพ่อ ฉันจะนอนเฝ้าเอง"
"ฬุรีย์ไหวนะ"
"ไหวสิ พ่อของฉันทั้งคน ทำไมจะไม่ไหว"
"งั้นพี่ฝากด้วยนะจ๊ะฬุรีย์ " ไอลดาหาวอีก "ไม่ไหวแล้ว ไม่เคยง่วงอย่างนี้มาก่อนเลยราตรีสวัสดิ์จ้ะ"
เวฬุรีย์พูดเสียงเหี้ยมๆ เย็นๆ
"ราตรีสวัสดิ์ไอลดา"
ไอลดาเดินไปที่ห้องตัวเอง เวฬุรีย์มองตามด้วยแววตาโหดร้ายอยู่ลึกๆ
เวฬุรีย์เดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียงของมฆวันซึ่งนอนนิ่งเฉยอยู่
"คุณพ่อขา"
มฆวันเหม่อลอยว่างเปล่า ไม่รับรู้การมาของเวฬุรีย์หรือแม้แต่คำพูดใดๆ แต่ฬุรีย์พูดต่อไปเหมือนมฆวันรับรู้
"ฬุรีย์ไม่มีทางเลือกเลย พ่อต้องรู้ว่า เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้ฬุรีย์เลือก ฬุรีย์ต้องทำค่ะพ่อ ฬุรีย์ต้องทำ"
แม้น้ำตาจะเริ่มคลอ แต่แววตาของฬุรีย์วาววับขึ้นอย่างโหดเหี้ยม
"ขอให้ฬุรีย์พูดนะคะ พูดกับพ่อ ถึงแม้ว่าพ่อจะทนฟังไม่ได้ก็เถอะ ฬุรีย์ต้องทำ ก่อนที่ฬุรีย์...ฬุรีย์จะเป็นบ้า ก่อนที่ฬุรีย์จะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะไอลดา"
ดวงตาที่เฉยเมยของมฆวันเริ่มหวั่นไหว สั่นระริก ราวกับสมองของสัมผัสส่วนหนึ่งเริ่มรับรู้
"ไอลดาเป็นโจร พ่อก็รู้ว่าตลอดชีวิต มันปล้นเอาความสำเร็จ ความสุข ความสวยหรือแม้แต่ความรัก...ไปจากฬุรีย์ มันไม่ยุติธรรมเลย ใช่ไหมคะพ่อขา"
แววตาของมฆวันเริ่มไหวพราว ราวกับจะรับรู้ถึงความคิดของฬุรีย์ แต่ใบหน้าและร่างกายยังนิ่งไม่ไหวติง
"มันไม่ยุติธรรมต่อฬุรีย์เลย ฬุรีย์ต้องทำ...ในสิ่งที่ จำเป็นต้องทำ เพื่อให้ได้สิ่งที่ฬุรีย์ต้องการ...กลับคืนมา"
น้ำตาของฬุรีย์ไหลออกมา ด้วยความเกลียดชังปนความรู้สึกผิด
"ฬุรีย์ต้องทำ ไอลดาทำให้ฬุรีย์จำเป็นต้องทำค่ะ พ่อเข้าใจฬุรีย์นะคะ"
พูดจบฬุรีย์ก็ลุกออกไป น้ำตาของมฆวันไหลออกมาทางหางตา ตัวสั่นร่างไหวกระเพื่อมเพราะหายใจแรง
เวฬุรีย์ก้าวมาตามทางอย่างเงียบเชียบ จนมาหยุดอยู่หน้าบ้าน เธอสวมชุดดำ ลักษณะการแต่งกายเหมือนผู้ชายมากกว่าผู้หญิง มีหมวกไอ้โม่งคลุมหัว เห็นแต่ลูกตา เอาถุงดำมาคลุมกล้องวงจรปิดทุกจุดในบ้านจนหมด
ไอลดาหลับสนิทอยู่บนเตียง ประตูถูกเปิดออก คนชุดดำก้าวเข้ามาหยุดอยู่ที่ปลายเตียง ก้มลงมากระซิบกับไอลดา ด้วยเสียงที่ดัดไม่ให้ไอลดาจำได้
"ไอลดา... ไอลดา"
ไอลดากระสับกระส่ายเหมือนจะตื่น เวฬุรีย์ผละออกอย่างตกใจ
ไอลดาละเมอออกมา
"คุณแม่ขา... คุณแม่... มาหาลดาทำไมคะ คุณแม่จะบอกอะไรลดา...คุณแม่"
เวฬุรีย์ค่อยๆ ถอยออกมาอย่างระแวดระวัง แต่แล้วไอลดาก็หลับต่อ มีเพียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอ
เวฬุรีย์ดูจนแน่ใจ จึงกลับเข้าไปหาไอลดาอีกครั้ง
"ไอลดา... ไอลดา"
คราวนี้ไอลดาหลับสนิท ไม่ไหวติง ฬุรีย์ถอดหมวกคลุมหน้า แล้วเอาขวดที่ถือมาด้วยขึ้นมาเปิดฝาออก ค่อยๆ ราดว่านลงไปบนใบหน้าของไอลดา พร้อมกับเสียงหัวเราะสะใจ สีหน้าโหดเหี้ยม
เสียงฟู่จากกรดที่กัดใบหน้าดังขึ้น ควันจากว่านพวยพุ่งขึ้นมาบดบังใบหน้าของฬุรีย์จนเป็นสีขาวมัวๆ
เสียงกรีดร้องของไอลดาดังเข้ามา
หน้าบ้านวิเศษมฆวัน รูปปั้นที่น้ำพุซึ่งหน้ามีรอยบากตัวหนึ่ง ควันที่พวยพุ่งขึ้นมากลายเป็นหมอกสีขาวที่ปกคลุมไปทั่ว
พระจันทร์เต็มดวงกลับแหว่งวิ่น เพราะมีเมฆร้ายมาบดบัง บรรยากาศเงียบสงัด วังเวงชวนหลอน
เสียงกรีดร้องของไอลดาดังโหยหวนลั่นบ้าน ปนกับเสียงเสียงนกกลางคืนที่ร้องเหมือนเสียงหัวเราะของปีศาจร้าย
อ่านต่อตอนที่ 16
