เพลิงพ่าย ตอนที่ 14
ภายในห้องรับแขก บ้านวิเศษมฆวัน วุฒิมองแม่ที่เดินกลับไปกลับมา
"แม่ครับ นั่งลงก่อนเถอะครับ เดี๋ยวจะเป็นลมเอา นี่แม่เดินมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ"
"โอ๊ย...เดินแค่นี้จะเป็นลมได้ไง แม่เดินช้อปปิ้งเป็นชั่วโมงยังไม่เห็นเป็นไรเลย"
"แต่เดินแบบนี้มันเวียนหัวนะครับ"
"นี่หนูลดาบอกว่าจะกลับมาภายในครึ่งชั่วโมง ทำไมยังไม่กลับนะ"
"รถอาจจะติดก็ได้ครับแม่"
"ค่ำป่านนี้ยังติดอีกเหรอ แล้วหนูลดาก็ไปแค่ห้างแถวนี้เอง"
"นั่งลงก่อนเถอะครับแม่ เมื่อยแย่เลย"
วุฒิประคองเพ็ญโพยมลงนั่ง เธอดูนาฬิกาอย่างร้อนใจ ออมเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ
"ดื่มน้ำเย็นๆ แก้กระหายก่อนนะคะคุณหญิง คุณวุฒิ"
วุฒิ/เพ็ญบอก
"ขอบใจจ้ะ"
"พักนี้ไม่ค่อยเห็นคุณวุฒิมาบ้านเลยนะคะ คงงานยุ่งสินะคะ"
"ก็นิดหน่อยจ้ะ"
"ลดางอนวุฒิอยู่น่ะสิ ฉันถึงต้องมาเคลียร์ให้นี่"
"แม่ครับ"
"เล่าๆ ไปเถอะ เผื่อออมอาจจะรู้ว่าหนูลดางอนอะไรวุฒิ"
"สงสัยเป็นเรื่องที่นังลอร่าเมาท์แน่ๆ เลยค่ะ" ออมว่า
"ลอร่าเมาท์ว่าอะไรฮะออม"
ออมมองหน้าวุฒิลังเล
"เมาท์เกี่ยวกับ...เอ่อ...คุณวุฒิน่ะค่ะ"
"เรื่องอะไร ไหนเล่ามาซิ...ออม!"
ออมเกาปากตัวเอง อยากเล่าแต่ไม่กล้าเล่า
ภายในร้านกาแฟ ไอลดาวางแก้วน้ำที่ยังดื่มไม่หมดลงบนโต๊ะ แล้วยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
"กลับกันเถอะฬุรีย์"
เวฬุรีย์มองแก้วน้ำ
"น้ำเธอยังไม่หมดเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ต้องรีบกลับ"
เวฬุรีย์คะยั้นคะยอ
"ยังไงก็ดื่มให้หมดก่อนเถอะ ฉันอยากนั่งต่ออีกหน่อย"
"พี่ดื่มหมดแก้วแล้วเราต้องกลับนะ"
"ก็ได้"
ไอลดายกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมด เวฬุรีย์แอบสบตากับธมอย่างกระหยิ่ม
"กลับกันเถอะจ้ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิ"
"ทำไมเหรอฬุรีย์"
"ของฉันยังไม่หมดเลย"
"เอ้า...งั้นเอากลับไปดื่มต่อที่รถก็ได้" ไอลดาผุดลุกขึ้น "ไปกันเถอะ"
แต่แล้วไอลดาก็เซไปเพราะมึนหัว เวฬุรีย์แกล้งตกใจเข้าไปประคอง
"ลดา...เป็นอะไรไป"
"รู้สึกมึนๆ น่ะ เหมือนจะเป็นลม"
แล้วไอลดาก็ทรุดลงไป ธมกับดารินช่วยกันเข้ามาประคอง แล้วเล่นละครเหมือนไม่รู้จักกัน
"คุณ...คุณเป็นอะไรไปคะ" ดารินถาม
"พี่สาวฉันจะเป็นลม"
"งั้นรีบพาออกข้างนอกดีกว่า" ธมบอก
ธมกับดารินช่วยกันประคองไอลดาออกไป ดารินรีบตามไป
ในห้องรับแขก บ้านวิเศษมฆวันวุฒิกับเพ็ญโพยมถึงกับอุทานออกมา
"อะไรนะ ลอร่าเล่าเป็นตุเป็นตะขนาดนั้นเลยเหรอ"
"นั่นสิ แล้วความจริงมันเป็นยังไง"
วุฒิเบือนหน้าหนีอย่างไม่กล้าเล่า เพ็ญโพยมคาดคั้น
"แกทำอย่างนั้นจริงเหรอวุฒิ"
"โธ่แม่ครับ แม่คิดว่าผมเป็นคนอย่างนั้นเหรอครับ เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น"
"แม่รู้ว่าไม่ใช่แน่ แม่เลี้ยงแกมากับมือ รู้ดีว่าแกเป็นยังไง"
"ออมก็ไม่เชื่อค่ะว่าคุณวุฒิจะทำอย่างนั้น"
เพ็ญโพยมหยิบแบงค์พันให้ออม
"ขอบใจนะออม"
"ไม่ค่ะ หนูไม่รับ"
"เอาไปเถอะน่า เพราะเธอถึงทำให้เรื่องมันกระจ่างขึ้น"
เพ็ญโพยมเอาเงินยัดใส่มือออม ออมยกมือไหว้
"ขอบคุณค่ะคุณหญิง"
"งั้นไปทำงานต่อเถอะ"
ออมรับคำ แล้วยกถาดออกไป เพ็ญโพยมดีดนิ้วเปาะ
"ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เห็นไหม ที่แม่เมาท์ๆ กับพวกคนใช้เนี่ย มันก็ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องไร้สาระนะ"
"ลดาไม่น่าหูเบาเลย"
"แม่ว่าที่จริงลดาไม่ใช่คนหูเบาหรอก แต่ลดาต้องเลือกเชื่อใครสักคน และที่ลดาเชื่อฬุรีย์ ก็เพราะสงสาร ไม่อยากทำร้ายจิตใจน้องสาวตัวเอง"
วุฒิน้อยใจ
"ก็เลยเลือกทำร้ายจิตใจผมแทนงั้นเหรอ"
"แหม...ตาวุฒิ ลูกไม่มีพี่น้องก็อาจจะไม่เข้าใจ บ้านนี้พ่อแม่เขาสอนให้พี่รักน้อง ยอมเสียสละทุกอย่างให้น้อง เพราะน้องดันเกิดมามีปมด้อยแต่เด็ก ลดาไม่ใช่คนโง่หรอกนะ แต่เป็นคนดีเกินไปต่างหาก แกจะคบกับลดาก็ต้องเข้มแข็ง เป็นหลักให้ลดานะวุฒิ"
"งั้นผมจะหาทางอธิบายให้ลดาฟังเอง"
เพ็ญโพยมตบหลังเบาๆ ให้กำลังใจ สีหน้าวุฒิเริ่มสบายใจขึ้น
ไอลดาถูกประคองออกมาข้างนอก
"ฬุรีย์...พาพี่กลับบ้าน"
"ได้สิ" เวฬุรีย์บอกธม "ช่วยพาเขาไปที่รถหน่อยนะคะ"
"ได้สิครับ"
แต่แล้วเสียงมือถือของไอลดาดังขึ้น ไอลดาทำท่าจะกดรับสาย แต่หมดแรงเสียก่อน
"ไม่ต้องรับหรอก"
เสียงมือถือเงียบไป ฬุรีย์พยักหน้ากับธมและดาริน
ธมกับดารินช่วยกันประคองไอลาออกไป
เพ็ญโพยมเป็นคนโทรหาไอลดา
"ฮัลโหล...ๆ หนูลดา ทำไมไม่พูดล่ะ"
"ลดารับสายหรือยังครับ"
"รับสายแล้ว แต่ไม่เห็นพูดเลย ได้ยินแต่เสียงคนคุยกัน"
"ไหนผมลองฟังดูหน่อยครับ"
เพ็ญโพยมส่งมือถือให้ วุฒิฟังเสียง
"มันหมดสติไปแล้ว"
เสียงธมบอก
"เดี๋ยวพามันไปที่รถเลย"
วุฒิตกใจ
"ลดา!"
"อะไรวุฒิ เกิดอะไรขึ้น แกได้ยินอะไร"
วุฒิเอามือปิดมือถือแล้วทำท่าจุ๊ปาก เพ็ญโพยมงง
ธมกับดารินช่วยกันประคองไอลดาลงลิฟท์มา แล้วชะงักเมื่อเจอกับ รปภ. ที่เข้ามาถามอย่างสงสัย
"คุณผู้หญิงเป็นอะไรไปครับ"
"อ๋อ...พี่สาวฉันเป็นลมน่ะ"
"พาไปพักที่ห้องรับรองลูกค้าของห้างเราก่อนดีไหมครับ อยู่ตรงนี้เอง"
ธมตวาด
"ไม่ต้อง!"
รปภ. ตกใจ ดารินรีบแก้
"เราจะพาไปโรงพยาบาลเอง"
รปภ. รีบโค้งคำนับอย่างลนลาน แล้วหลีกทางให้
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 14 (ต่อ)
ธมกับดารินช่วยกันประคองไอลดามาที่รถ ไอลดาได้สติงัวเงียขึ้นมา มองไปรอบๆ อย่างงงๆ
"ที่นี่ที่ไหน จะพาฉันไปไหน"
"เธอไม่สบายมาก พี่สองคนนี้จะพาไปโรงพยาบาล"
"พาฉันไปที่คลินิก"
"ไปหาหมอแถวนี้แหละ ใกล้ดี รีบขึ้นรถเถอะ" เวฬุรีย์บอก
เวฬุรีย์พยักเพยิดกับธมและดาริน ไอลดาอ่อนแรงมองธมกับดารินอย่างไม่ไว้ใจ
"แต่ว่า"
ดารินเร่ง
"รีบไปเถอะคุณ เดี๋ยวอาการจะแย่ลงอีก"
ฬุรีย์ดันตัวไอลดาเข้าไปในรถ
วุฒิขับรถมาถึงหน้าห้าง เสียบบลูทูธฟังเสียงทางมือถือไปด้วย
"หนูลดาเป็นยังไงบ้าง" เพ็ญโพยมถาม
"ได้ยินเสียงว่าจะให้ขึ้นรถ คงยังอยู่ที่จอดรถครับ"
"เร็วเข้าตาวุฒิ ถ้ามันขับออกไปแล้วจะหายากขึ้นไปอีก"
วุฒิรีบเลี้ยวเข้าห้างไปอย่างร้อนใจ
ไอลดางัวเงียมาก สติเริ่มจะหมดลงอีกครั้ง
"ฬุรีย์...พาพี่ไปคลินิกของเรา...พาพี่ไป"
ไอลดาหมดสติไปอีกครั้ง เวฬุรีย์มองจนแน่ใจ
"ทำไมมันฤทธิ์มากนักนะ"
"คราวนี้คงหมดฤทธิ์แน่แล้ว"
"รีบไปเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าอีก" ดารินบอก
ทั้งสามช่วยกันจับไอลดาเข้าไปนั่งด้านหลัง ฬุรีย์เข้าไปนั่งข้างๆ
ธมกับดารินไปนั่งหน้า ธมเป็นคนขับ ดารินหันมากำชับฬุรีย์
"ดูพี่สาวเธอให้ดีๆ ล่ะ อย่าให้ออกฤทธิ์อะไรอีก"
"ฉันรู้น่ะ"
ธมรีบขับรถออกไป
ธมขับรถออกมา รถของธมสวนกับรถของวุฒิที่แล่นเข้าไป เพ็ญโพยมถึงกับชี้บอก
"นั่นใช่เวฬุรีย์หรือเปล่า"
"ใช่จริงๆ ด้วยครับ"
"ต้องมีอะไรไม่ดีแน่ๆ รีบตามไปเร็วลูก"
วุฒิหน้าเสีย รีบขับรถตามไป
ธมขับรถออกมา มองไปที่กระจกมองหลังด้วยความสงสัย
"มีใครตามเรามาหรือเปล่า"
ดารินกับเวฬุรีย์หันไปมอง เวฬุรีย์ตกใจ
"พี่วุฒิ!"
"พี่วุฒิ แฟนพี่สาวเธอน่ะเหรอ"
เวฬุรีย์ตวาด
"เขาไม่ใช่แฟนนังนี่"
"อ่ะ...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เขาตามเรามาได้ยังไง" ดารินบอก
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"เป็นแผนของเธอใช่ไหม" ธมถาม
ดารินรีบหยิบปืนออกมาอย่างระแวดระวัง
"ถ้าเป็นแผนฉันก็โง่สิ้นดี ในเมื่อพวกแกมีคลิปของฉันอยู่"
"ไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อแกหรอก แกมันนังเจ้าเล่ห์มารยา"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ"
"เธอพานังนั่นลงไปก่อน"
"ไม่ได้นะ"
"แล้วจะให้ทำยังไง"
"ขับหนีไปสิ"
"ถ้าหนีไม่ทันพวกเราเดือดร้อนแน่"
ธมกับดารินมองตากันผ่านกระจกมองหลัง ว่าจะเอาอย่างไรดี
ภายในรถ วุฒิขับรถ ฟังมือถือไปด้วย
เพ็ญโพยมถาม
"พวกมันคุยกันว่ายังไงวุฒิ"
"ตอนนี้ได้ยินไม่ชัดแล้วครับ สัญญาณไม่ค่อยดี คงเพราะรถวิ่งเร็ว"
"โธ่...หนูไอลดาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"
วุฒิมองไปข้างหน้าอย่างเป็นห่วง เขาตัดสินใจเร่งเครื่อง
เวฬุรีย์หันไปมองข้างหลังอย่างร้อนใจ
"เขาตามมาจะทันแล้ว เร่งหน่อยสิ"
"นึกว่าฉันจะไม่เร่งเหรอ นี่เร่งสุดๆ แล้ว กรุงเทพก็ขับได้แค่นี้แหละ"
"ฉันว่าพอแค่นี้เหอะธม ปล่อยมันไปก่อน"
"ไม่ได้นะ ปล่อยไม่ได้"
"เอ๊ะ...แกนี่ยังไงนะ ถ้าเกิดมันแจ้งความด้วยเราจะซวยกันหมด"
ดารินจะไปดึงตัวไอลดา แต่เวฬุรีย์ไม่ยอม
"มาถึงขั้นนี้แล้วจะยอมแพ้ง่ายๆ หรือไง"
"เอ๊ะ...ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง"
" เธอต้องลงไปพร้อมกับพี่สาวเธอ บอกไอ้วุฒินั่นว่าพี่สาวเธอจะเป็นลม เราเลยจะพาไปส่งโรงพยาบาล"
"ไม่"
"ถ้าทำไม่ได้ เธอก็จะมีความผิดไปด้วย โทษฐานร่วมกันวางยานังนั่น"
เวฬุรีย์เจ็บใจ ธมรีบจอดรถ ดารินลงไปดึงตัวเวฬุรีย์ออกมา
"ลงมาเร็ว"
ฬุรีย์ขัดขืน
"ฉันไม่ลง"
"ไม่ลงก็ตามใจ อยากจะไปบ้านฉันอีกใช่ไหม"
เวฬุรีย์มองธมอย่างขยะแขยง ในที่สุดก็ยอมลง ดารินดึงตัวไอลดาลงมาด้วย
รถของวุฒิแล่นเข้ามาจอดข้างหน้า
ธมบอกดาริน
"เร็วดาริน"
ดารินขึ้นรถ ธมรีบขับออกไปทันที วุฒิวิ่งมาดู
"เกิดอะไรขึ้นกับลดา"
"ลดาเป็นลมในร้านกาแฟ ฬุรีย์ขับรถไม่เป็น เลยให้เจ้าของรถคันนั้นขับพาไปโรงพยาบาล"
วุฒิกับเพ็ญโพยมมองหน้าเวฬุรีย์อย่างไม่อยากเชื่อ
เพ็ญโพยมโพล่ง
"จริงเร้อ"
เวฬุรีย์แอ๊บ ทำท่าเป็นห่วงไอลดา
"จริงค่ะ รีบพาลดาไปที่มฆวันคลินิกเถอะค่ะ"
วุฒิอุ้มไอลดาขึ้นรถไป เพ็ญโพยมกับฬุรีย์ตามไปด้วย
มฆวันคลินิกตอนกลางคืน วุฒิกับเพ็ญโพยมนั่งรอที่หน้าห้องอย่างร้อนใจ
"ถ้าเราไม่ตามไป หนูลดาต้องแย่แน่ๆ ยัยน้องสาวมันใจร้ายจริงๆ ... แล้วนี่หายไปไหนละ"
"ไม่รู้สิครับ พอมาส่งลดาแล้ว ฬุรีย์ก็หายไปตอนพวกเราวุ่นๆ กัน"
"เดี๋ยวหนูลดาฟื้นขึ้นมา ต้องถามให้รู้เรื่อง ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
มณไฑเดินเข้ามาหาทั้งสอง
"ฬุรีย์ละครับ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ลดาเป็นยังไงบ้างครับ"
"ลดาฟื้นแล้ว"
"ตกลงหนูลดาเป็นอะไรกันแน่"
"คิดว่าถูกวางยานอนหลับอย่างแรงนะครับ"
วุฒิกับเพ็ญโพยมมองหน้ากันอย่างตกใจ
"งั้นเราขอเข้าไปดูหน่อย"
วุฒิกับเพ็ญโพยมทำท่าจะเข้าไป แต่มณไฑกันวุฒิไว้
"ผมอนุญาตคุณป้าเข้าไปได้คนเดียว"
"อ้าว...ทำไมล่ะคะคุณหมอ วุฒิเป็นคนช่วยลดานะ"
"ผมยังไม่ไว้ใจเขา"
"คุณกลัวผมจะทำร้ายลดาหรือไง คนทำร้ายลดาตัวจริงลอยนวลไปแล้ว"
มณไฑเริ่มอ่อนลง
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 14 (ต่อ)
ในห้องพักคนไข้เวลากลางคืน ไอลดาฟื้นแล้ว แปลกใจที่เห็นวุฒิกับเพ็ญโพยม เธอยกมือไหว้
"คุณ"
ไอลดามองเมินวุฒิ วุฒิเจ็บปวด เพ็ญโพยมดึงวุฒิเข้ามา แล้วจับมือไอลดาไว้
"รู้ไหมป้าเป็นห่วงหนูแทบแย่ โชคดีนะที่วุฒิไปช่วยไว้ทัน"
"หนูน่ะเหรอคะถูกวางยา"
"ใช่จ้ะ หมอไฑบอกพวกเราเอง"
ไอลดานึกได้
"แล้ว...แล้วฬุรีย์เป็นยังไงบ้างคะ ถูกวางยาด้วยหรือเปล่า"
"ฬุรีย์ไม่เป็นไรจ้ะลดา"
ไอลดามองวุฒิ อึกอักเล็กน้อย
"เอ้อ...ขอบคุณค่ะที่ช่วยลดาไว้"
"ป้าไม่รู้นะว่าหนูเข้าใจอะไรวุฒิผิด ป้าอยากให้เราสองคนปรับความเข้าใจกันซะ ลดา...วุฒิน่ะรักและเป็นห่วงหนูมาก เขาถึงกับขับรถไล่กวดคนร้ายเพื่อช่วยหนู จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดแน่ะจ้ะ"
ไอลดาตกใจ วุฒิเบิ่งตามองเพ็ญโพยมว่าเว่อร์ไปหรือเปล่า เพ็ญโพยมแอบขยิบตาให้ลูกชาย
"เหรอคะ"
ไอลดามองวุฒิอย่างรู้สึกขอบคุณ
"สองคนคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปซื้ออะไรร้อนๆ มาให้ลดาทาน"
"ผมไปเองครับ"
"ไม่ต้องหรอก วุฒิอยู่ดูแลหนูลดาเถอะ"
เพ็ญโพยมขยิบตาให้แล้วออกไป เปิดโอกาสให้วุฒิกับไอลดาปรับความเข้าใจกัน วุฒิกับไอลดามองหน้ากันอย่างอึกอัก
มณไฑเข้ามาทักเวฬุรีย์อย่างดีใจ
"ฬุรีย์...ทำไมมาอยู่ที่นี่ พี่ตามหาแทบแย่"
เวฬุรีย์ซึ่งนั่งหันหลังอยู่หันกลับมา ตีหน้าเศร้า
"ลดาเป็นยังไงบ้างคะพี่ไฑ"
"ลดาฟื้นแล้วจ้ะ"
"คุณป้ากับพี่วุฒิอยู่กับเขาใช่ไหม"
"ใช่จ้ะ ฬุรีย์รู้ไหม ใครเป็นคนวางยาลดา"
"ต้องเป็นผู้หญิงกับผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ แน่เลยค่ะ"
"เราต้องไปแจ้งความนะ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ไฑ"
"ทำไมล่ะฬุรีย์"
"เรารอดมาได้ก็ดีแล้ว ฬุรีย์กลัวว่ามันจะกลับมาทำร้ายพวกเราอีก"
"ไม่ต้องกลัวหรอกฬุรีย์ เราต้องเอาผิดพวกมัน ไม่งั้นมันจะไปทำร้ายคนอื่นอีก"
เวฬุรีย์เข้าไปซบกับมณไฑ ตัวสั่นท่าทางหวาดกลัว
"พี่ไฑคะ คนข้างนอกมันน่ากลัวมาก ฬุรีย์กลัว... ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกมันอีกแล้ว พี่ไฑอย่าให้ฬุรีย์ไปแจ้งความเลยนะคะ"
"งั้นก็แล้วแต่ฬุรีย์เถอะ"
มณไฑกอดปลอบ เวฬุรีย์สีหน้าเจ้าเล่ห์
วุฒินั่งลงข้างๆ ไอลดา จะจับมือเธอ แต่ไอลดารีบชักมือออก วุฒิมองน้อยใจ
"ลดาโกรธอะไรพี่นักหนาครับ"
ไอลดาเมินไปทางอื่น เพื่อซ่อนน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า
"ลดา...อธิบายให้พี่ฟังสักครั้งได้ไหม ถ้าไม่อธิบาย ลดาก็ห้ามโกรธพี่"
"ลดาไม่มีอะไรจะอธิบาย"
"งั้นพี่จะอธิบายเอง"
ไอลดาไม่ตอบอะไร
"เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น พี่ผิดเอง"
ไอลดาชะงัก แต่ยังไม่หันมามอง วุฒิอธิบายต่อ
"ผิดที่ไม่รู้จักถนอมน้ำใจของฬุรีย์ ทำให้ฬุรีย์โกรธ...จนกลายเป็นเรื่องเข้าใจผิดไปกันใหญ่"
ไอลดาหันกลับมา มองวุฒิอย่างงุนงง
"เข้าใจผิดอะไรคะ"
วุฒิยิ้มออกมาได้ที่ไอลดาเริ่มสนใจ
"เรื่องที่ลดาคิดว่าพี่...ลวนลามฬุรีย์"
ไอลดาถึงกับกัดริมฝีปาก
"พี่วุฒิจะมาแก้ตัวเหรอคะ"
"ลดาต้องให้โอกาสพี่อธิบายบ้าง พี่ไม่ได้ทำอย่างนั้น พี่กับฬุรีย์แค่ทะเลาะกัน พี่เดินหนีออกมา ฬุรีย์ก็เลยร้องไห้ แต่เหตุการณ์หลังจากนั้น ที่ลอร่าไปเห็นเข้า มันเป็นเรื่องที่เดากันไปเองทั้งนั้น"
"เดากันไปเองเหรอคะ"
"ใช่ ที่คิดว่าพี่ทำมิดีมิร้าย พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พี่เดินหนีออกมาซะด้วยซ้ำ"
"พี่วุฒิกำลังหาว่าฬุรีย์...ใส่ร้ายพี่วุฒิงั้นเหรอคะ"
"คงไม่มีใครใส่ร้ายใครหรอก แต่พอพูดกันคนละที ก็เลยเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ฬุรีย์คงตั้งใจประชดพี่มากกว่า ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมา แถมลดาก็ไม่ถามพี่ตรงๆ ด้วย"
ไอลดาถอนใจ
"มันเป็นเรื่องที่ถามกันตรงๆ ไม่ได้นี่คะ แล้วพี่วุฒิก็ไม่พูดออกมาตรงๆ เหมือนกัน"
"งั้นตอนนี้เรามาพูดกันตรงๆ เลยดีกว่า ให้พี่พาฬุรีย์มาคุยกันต่อหน้าเลยไหม เอาให้แตกหักกันไปเลยก็ได้ ดีกว่าที่คนอื่นมองพี่เป็นผู้ร้ายแบบนี้ ลดาเองก็ไม่ชอบให้คนอื่นมองว่าเป็นคนไม่ดี พี่ก็เหมือนกันพี่จะไปเรียกฬุรีย์มาคุยกันให้รู้เรื่องเลย"
วุฒิทำท่าจะออกไป
"พี่วุฒิคะ"
วุฒิหันกลับมา
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ลดาเชื่อพี่วุฒิก็ได้ค่ะ"
วุฒิเข้ามาจับมือไอลดาอย่างดีใจ
"จริงเหรอ ลดา"
"ไม่จริงหรอกค่ะ"
"ลดาอย่าแกล้งพี่สิ จะให้พี่พิสูจน์ยังไง"
"ไม่ต้องแล้วล่ะค่ะ พี่วุฒิช่วยลดาขนาดนี้ ยังไงลดาก็ยกโทษให้ แต่เราจะไม่โทษฬุรีย์หรือใครนะคะ ลดาไม่อยากให้ฬุรีย์เสียใจ"
วุฒิพยักหน้า ดึงมือลดาขึ้นมาจูบ
"พี่เข้าใจ พี่ดีใจจังเลยที่ลดาเชื่อพี่"
ไอลดารีบดึงมือออก
"อย่าค่ะพี่วุฒิ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"ไม่มีใครหรอก"
วุฒิดึงมือไอลดามาจูบอีกอย่างดีใจ ไอลดาดึงออกเขินๆ วุฒิหัวเราะขำ
มณไฑกับเวฬุรีย์มาถึงหน้าห้องห้องพักคนไข้
"ถึงแล้ว"
มณไฑเปิดประตู แต่แล้วเวฬุรีย์ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นวุฒิจับมือไอลดา หัวร่อต่อกระซิกกัน
เธอมองอย่างเจ็บปวด มณไฑตรงเข้าไปในห้องทันที
มณไฑเข้ามากระชากวุฒิออกไป
"มายุ่งกับลดาทำไม"
"ผมกับลดาเข้าใจกันแล้ว"
มณไฑหันไปมองไอลดาเป็นเชิงถาม
"ลดา"
ไอลดาพยักหน้า
"ไว้ลดาจะอธิบายให้ฟังค่ะ"
มณไฑยอมปล่อยวุฒิแม้จะยังงงๆ อยู่ เวฬุรีย์เข้ามา พยายามซ่อนสีหน้าเจ็บใจไว้
"เธอเป็นยังไงบ้าง" เวฬุรีย์ถาม
"ดีขึ้นมากแล้ว"
วุฒิมองหน้าเวฬุรีย์แต่ถามไอลดา
"ลดาจะให้พี่แจ้งความไหม"
"แจ้งความเรื่องอะไรคะ"
"ก็เรื่องที่มีคนวางยาลดาไงล่ะ"
วุฒิเหลือบมองหน้าเวฬุรีย์ที่ใจคอไม่ค่อยดี กลัวว่าจะสาวมาถึงตัว
"ผมว่าไม่ต้องดีกว่า เดี๋ยวลดากับฬุรีย์จะตกเป็นเป้าไอ้แก๊งพวกนี้เปล่าๆ"
"แล้วเราจะปล่อยให้คนชั่วพวกนี้ลอยนวลไปหรือไง"
"ก็ช่างมันสิคะ ฬุรีย์ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้นอีก"
"แต่ว่า"
วุฒิจะเถียงอีก แต่ไอลดาช่วยปราม
"งั้นก็ไม่ต้องหรอกค่ะพี่วุฒิ ไหนๆ ลดาก็รอดมาได้แล้ว ตอนนี้มีแต่เรื่องยุ่งๆ ลดาไม่อยากให้มีอะไรมาวุ่นวายกับบ้านเราอีก"
วุฒิจำต้องเงียบไปทั้งที่ยังแคลงใจอยู่ เวฬุรีย์แอบโล่งใจ แต่ก็ไม่วายมองไอลดากับวุฒิอย่างเจ็บช้ำ
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 14 (ต่อ)
ไอลดากลับเข้ามาในบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน เวฬุรีย์ตามมาโวยวาย
"ทำไมจู่ๆ ถึงดีกับพี่วุฒิ ที่เขาทำร้ายฉันจะปล่อยให้เรื่องมันผ่านไปง่ายๆ งั้นเหรอ"
"แต่พี่วุฒิก็เป็นคนมาช่วยเราวันนี้นะ"
"มันคนละเรื่องกันนี่"
ไอลดาพยายามอธิบายกับเวฬุรีย์อย่างใจเย็น
"มันคนละเรื่องกันก็จริง แต่พี่รู้แล้วว่า เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฬุรีย์กับพี่วุฒิต่างคนต่างเล่ากันคนละแบบ"
"พี่วุฒิเล่าว่ายังไง"
"พี่วุฒิบอกแค่ว่าฬุรีย์ต้องการประชดเขา เรื่องจริงคือเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่ว่า"
"เธอเชื่อพี่วุฒิมากกว่าฉันงั้นเหรอ"
"พี่ไม่เชื่อใครมากกว่าใครทั้งนั้น แต่พี่เชื่อในเหตุและผลที่เกิดขึ้น วันนี้เราสองคนรอดมาได้เพราะพีj
วุฒิช่วย ถ้าไม่ได้เขา ป่านนี้เราคงกลายเป็นเหยื่อของไอ้มิจฉาชีพพวกนั้นไปแล้ว ถ้าพี่วุฒิคิดร้ายกับพวกเรา เขาคงไม่เสี่ยงชีวิตตามไปช่วยขนาดนั้น"
"เขาอาจจะสร้างภาพก็ได้"
"แล้วทำไมเขาถึงอยากให้เราไปแจ้งความล่ะ"
เวฬุรีย์อึ้งไป แอบหน้าชาอย่างคิดว่าไอลดาอาจสงสัยเธอแต่ไม่พูด
"เอาละ วันนี้พี่เหนื่อยมากเลย ขอขึ้นไปพักก่อนนะ ฝันดีจ้ะน้องรักของพี่"
ไอลดาขึ้นห้องไป เวฬุรีย์มองตามกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ
เวฬุรีย์ตรงเข้ามาดึงทึ้งผมของตุ๊กตาลูซี่อย่างเจ็บใจ
"นี่แน่ะๆๆ นังลดา ทำไมๆๆๆ แกรอดไอ้ธมมาแล้ว แถมยังได้พี่วุฒิกลับไปอีก ทำไมแกถึงโชคดีกว่าฉันตลอดเวลา ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแกยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้!"
เวฬุรีย์ขว้างตุ๊กตาลูซี่กับกระจก จนตุ๊กตาลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
หน้าบริษัทวุฒิตอนสาย วุฒิเดินผิวปากเข้ามาในบริษัทอย่างอารมณ์ดี ผ่านหน้าลำดวน เธอรีบลุกขึ้นไหว้
"สวัสดีค่ะคุณวุฒิ"
"อ้าว...สวัสดีครับลำดวน มาแต่เช้าเลยนะ ทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง"
"สนุกดีค่ะ ลำดวนชอบ ได้ทำอะไรแปลกใหม่เรื่อยๆ"
"ดีครับ"
วุฒิเข้าไปในห้อง ลำดวนเปลี่ยนท่าทางจากเรียบร้อยอ่อนหวานเป็นยิ้มกริ่มอย่างมีแผน
วุฒิเปิดแฟ้มงาน หาวไปด้วยด้วยท่าทางง่วง เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามาครับ"
ลำดวนเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟและขนม
"กาแฟกับขนมค่ะคุณวุฒิ"
"ขอบคุณครับ แล้วคุณหวัดล่ะ"
"พี่หวัดเตรียมเอกสารประชุมให้คุณวุฒิอยู่ค่ะ ลำดวนเลยทำหน้าที่แทน"
"อ๋อครับ"
วุฒิยกกาแฟขึ้นจิบ ลำดวนมอง วุฒิเห็นลำดวนยังอยู่ก็เลยงงๆ
"มีอะไรเหรอครับ"
"เอ่อ...ลำดวนอยากรู้ว่าฝีมือชงกาแฟของลำดวนเป็นยังไงบ้างคะ ถ้าไม่ดีจะได้ปรับปรุง"
"รสชาติกลมกล่อมดีครับ ผมชอบ"
ลำดวนยิ้มหวาน
"เหรอคะ ลำดวนดีใจที่คุณวุฒิชอบ"
เสียงกระแอมไอของประวัติดังเข้ามา
"นี่เอกสารประชุมกับผู้ถือหุ้นครับผู้จัดการ"
"ขอบคุณครับ แหม...เรียกซะเต็มยศเลยนะ"
"ฟังดูดีไหมละครับ"
"ไม่นะ เรียกผมอย่างเดิมดีกว่า เดี๋ยวขอเวลาอ่านหน่อยนะ"
วุฒิก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสาร ประวัติดึงลำดวนออกไป ลำดวนแอบกระเง้ากระงอดเล็กน้อย
ประวัติดึงลำดวนเข้ามา กระซิบถาม ลำดวนทำกระเง้ากระงอด
"แกเข้าไปทำอะไรในห้องคุณวุฒิ"
"เข้าไปยั่วเขามั้ง"
"เฮ้ย"
"ล้อเล่นน่าพี่ ฉันก็แค่ชงกาแฟเข้าไปให้เขาเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรซะหน่อย"
"มันเป็นหน้าที่พี่"
"ก็พี่ยุ่งอยู่นี่ แล้วคุณวุฒิก็ชอบกาแฟของฉันด้วย"
"บอกแล้วว่าแกอย่าไปยุ่งกับคุณวุฒิมากนัก เขามีแฟนแล้ว"
ลำดวนยักไหล่
"แฟน? ก็แค่แฟน ไม่ใช่เมียนี่"
พูดจบลำดวนก็เดินออกไป ประวัติส่ายหน้าระอากับน้องสาวคนนี้
มณไฑอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
"ตกลงเรื่องฬุรีย์กับคุณวุฒิเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหรอกเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นแสดงว่าฬุรีย์โกหกน่ะสิ"
"ฬุรีย์คงไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ น่าจะงอนพี่วุฒิ ก็เลยแกล้งประชด จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต"
มณไฑส่ายหน้า
"แค่นั้นเองน่ะเหรอ ยังไงผมก็ยังไม่เชื่อทั้งหมดหรอกนะ"
"ลดาก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่ลดาเชื่อในเซนส์ของตัวเองด้วย"
"ผมเป็นหมอ ผมไม่เชื่อเรื่องเซนส์ แต่ผมเชื่อในเหตุและผล ผมสงสารฬุรีย์ที่มีพี่สาวหูเบาอย่างลดา"
"ก็แล้วแต่หมอไฑจะเลือกค่ะ ว่าจะเชื่อใคร"
มณไฑผลุนผลันออกจากห้องไป ไอลดาทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
"ที่จริง...ลดาเชื่อพี่วุฒิมาตลอด แต่...ลดาไม่อยากให้ฬุรีย์เสียใจต่างหากล่ะ"
ไอลดาน้ำตาไหลออกมาอย่างรู้สึกอึดอัดลึกๆ ในใจ
เวฬุรีย์นั่งเล่นอยู่ในสวน ชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนของใครบางคน
"โอ๊ย....ช่วยด้วย โอ๊ย"
เวฬุรีย์หันไป มองซ้ายมองขวาว่าเสียงมาจากไหน
เวฬุรีย์เดินออกมาดู เห็นออมกับลอร่าช่วยกันหามผ่อนศักดิ์ออกมาจากทางเรือนเพาะชำ
"เกิดอะไรขึ้น"
"พี่ผ่อนไปรดน้ำต้นไม้ข้างในนั้น เลยโดนว่านอสรพิษกัดเอาค่ะ" ออมบอก
"ว่านอสรพิษ"
"รีบพาพี่ผ่อนไปที่คลินิกเร็วเข้า" ไอลดาบอก
ออมกับลอร่าช่วยกันพยุงผ่อนศักดิ์ออกไป ไอลดาตามไปด้วย เวฬุรีย์มองตาม แล้วมองไปทางเรือนเพาะชำอย่างรู้สึกหวาดกลัว
ผ่านเวลา บุญปลูกผุดลุกขึ้นทันทีที่เห็นผ่อนศักดิ์เข้ามาในห้องครัว
"เป็นไงบ้างวะไอ้ผ่อน"
ผ่อนศักดิ์ชูนิ้วที่พันแผลไว้ แต่ยังมีเลือดซึมออกมาจากผ้า ออมกับลอร่าตามเข้ามา
"โอย...นิ้วเกือบเปื่อยแน่ะป้าปลูก ต้นไม้บ้าอะไรก็ไม่รู้ มันกัดนิ้วฉันจนเหวอะหวะไปหมดเลย"
"คงเป็นว่านที่คุณท่านเอามาจากทางเหนือ เห็นบอกว่าจะเอามาทำยาอะไรสักอย่าง แล้วก็ใช้รักษาหน้าคุณฬุรีย์จนหายนี่แหละ"
"มันก็คงกัดไอ้เนื้องอกนั่นจนเปื่อย เหมือนที่เนื้อสดๆ ของฉันโดนกัดนี่แหละ โอย...แค่คิดก็สยองแล้ว มันเจ็บมันปวดสุดจะบรรยาย"
ลอร่าทำท่าขนลุก
"นี่แผลยังมีเลือดออกอยู่เลย สยอง"
"ก็ใช่น่ะสิ คุณหมอมณไฑบอกว่าให้ทนเจ็บไปก่อน ตอนนี้รอยาจากเมืองนอกอยู่ ต้องเอามาผสมกับสารสกัดจากว่านอีกที ถึงจะรักษาได้"
"แต่ไอ้ว่านเนี่ย มันก็ใช่ว่าจะเอามาใช้ได้ทันทีเลยนะ เห็นคุณหมอบอกว่าต้องรอเวลาอะไรอีก" ออมบอก
"อย่างนี้มือไอ้ผ่อนมิเปื่อยยุ่ยซะก่อนเหรอวะ"
"คุณหมอบอกว่าโชคยังดีมีว่านที่สกัดไว้เหลืออยู่อีกหน่อย พอสำหรับใช้กับมือของฉันพอดี ไม่งั้นต้องรอว่านโตอีกเป็นปีกว่าจะรักษาได้ มือฉันคงเละไม่มีทางรักษาอย่างป้าว่าจริงๆ"
เวฬุรีย์แอบฟัง มองไปทางเรือนเพาะชำอย่างมีจุดมุ่งหมายที่ร้ายกาจ
ประตูเรือนเพาะชำค่อยๆ ถูกเปิดออก เวฬุรีย์เดินเข้ามา กวาดตามองหา จนสายตาไปหยุดอยู่ที่หนึ่ง
เธฮเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าสิ่งนั้น ก็คือว่านอสรพิษนั่นเอง
ว่านอสรพิษก้านที่ผ่อนศักดิ์พลาดทำหักยังอยู่ เวฬุรีย์มองมันตาลุกวาว
"ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีก คราวนี้แกต้องช่วยฉันอีกครั้งนะ ว่านอสรพิษ"
ว่านอสรพิษที่หงิกงอน่าเกลียดน่ากลัว เหมือนมันกำลังตอบรับคำพูดของเวฬุรีย์
เวฬุรีย์ยื่นมือเข้าไปจับว่านนั้น แล้วจะตัดกิ่งของมัน แต่แล้วเธอก็กรีดร้องลั่น
"แอร๊ย....อะไรกันเนี่ย"
เวฬุรีย์รีบชักมือกลับ มองถุงมือที่กำลังละลายเพราะพิษว่าน เธอรีบถอดถุงมือนั้นทิ้งทันที แต่ตอนแรกยังถอดไม่ออก ฬุรีย์สะบัดๆๆ อย่างแรงด้วยความหวาดกลัว จนมันหลุดกระเด็นไป
เวฬุรีย์ที่มองว่านนั้นถึงกับขนลุกเกรียว รีบวิ่งไปเปิดก๊อกน้ำล้างมือ
ถุงมือถูกกัดกร่อนเป็นฟองจนละลายหายไปในพริบตา
เวฬุรีย์กลับเข้ามาในห้อง หายใจแรงด้วยความตื่นเต้น แล้วมองมือตัวเองอย่างตกใจ มันแดงก่ำและมีแผลเล็กน้อย
"ทำยังไงนะ ทำไมพ่อถึงตัดมันมาใช้ได้"
สีหน้าฬุรีย์ครุ่นคิดหนัก
อ่านต่อตอนที่ 15
