เมียเถื่อน ตอนที่ 14
บดินทร์เดินออกมาที่หน้าโรงพยาบาล เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเห็นเป็นชื่อเขต ก็รีบกดรับ
"ฮัลโหล พี่เขตหรือครับ"
เขตที่อยู่ที่รถ บริเวณใกล้ๆ กับน้ำตก
"ว่าไง มีเรื่องอะไรถึงโทรหาพี่ตั้งหลายหน"
"เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ แต่ตอนนี้ พี่ต้องรีบมาที่โรงพยาบาลด่วนครับ"
เขตตกใจ
"ใครเป็นอะไร...ฟ้าเป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่ใช่ครับพี่เขต เสี่ยนพเข้าโรงพยาบาลครับ"
เขตแอบโล่งใจที่ไม่ใช่ฟ้าสาง
"ได้ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"
เขตตัดสายไป แล้วรีบขึ้นรถที่มิ่งกับดำนั่งคอยอยู่ที่ท้ายกระบะแล้ว รถของเขตแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องพักคนไข้ หมอกำลังตรวจดูอาการ เสี่ยนพมีผ้ากอซแปะหน้าผากที่เป็นรอยช้ำจากการล้มนิดหน่อย ขณะที่พลอยใสยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าเป็นกังวล พอเห็นหมอตรวจเสร็จ พลอยใสก็รีบเอ่ยปากถาม
"คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ"
"หัวใจเต้นผิดปกติเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะหักโหมออกกำลังมากเกินไป ส่วนศีรษะที่กระแทก มีรอยช้ำนิดหน่อย ถ้าไม่มีอาการปวดหัวอีก ก็ปลอดภัยดีครับ"
พลอยใสถอนใจโล่งอก เสี่ยนพยิ้มออก
"เห็นไหมล่ะ พ่อบอกแล้วว่าพ่อไม่เป็นอะไรมาก ลูกก็ไม่เชื่อ"
พลอยใสกอดพ่อ
"ก็พลอยเป็นห่วงคุณพ่อนี่คะ ถ้าคุณพ่อเป็นอะไรไป แล้วพลอยจะอยู่ได้ยังไง"
เสี่ยนพลูบหัวลูกสาว
"พ่อยังไม่ตายง่ายๆ หรอก พ่อจะต้องอยู่จนกว่าจะได้ดูหน้าหลานตาซะก่อน"
"คุณพ่อ!"
พลอยใสก้มหน้าเขิน คุณหมอพูดขึ้น
"จริงสิครับ วันก่อนผมไปรักษาภรรยาคุณเขตที่บ้านคุณเขตด้วย."
เสี่ยนพกับพลอยใสมองหน้ากันอย่างเจื่อนๆ
"น่าเสียดายจังนะครับที่คุณเขตมีภรรยาไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเสี่ยก็คงใกล้จะได้อุ้มหลานเต็มทีแล้ว"
หมอยิ้มแย้ม ไม่ได้รู้เรื่องว่าเขามีเรื่องอะไรกัน
เสี่ยนพแปลกใจ ส่วนพลอยใสเสียหน้ามากๆ ไม่รู้จะบอกพ่อยังไง
"มีเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอ ทำไมพลอยไม่เห็นบอกพ่อ"
บริเวณหน้าโรงพยาบาล พลอยใสเดินออกมา อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เสียงของหมอดังแว่วขึ้นในความคิดของพลอยใส เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่พอใจมาก
ทันใดนั้น เขตก็วิ่งกระหืดกระหอบมาเจอพลอยใสที่หน้าโรงพยาบาลพอดี
"น้องพลอยครับ อานพเป็นยังไงบ้างครับ"
พลอยใสงอน
"คุณพ่อไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ พี่เขตอยากรู้แค่นี้ใช่ไหมคะ พลอยจะได้กลับ…"
พลอยใสจะเดินหนี แต่เขตจับแขนไว้
"น้องพลอยเป็นอะไรครับ งอนพี่ทำไม"
"นี่พี่เขตไม่รู้ตัวเลยหรือคะ"
"น้องพลอยก็บอกพี่สิครับ"
"พี่เขตหายไปไหนทั้งวันคะ พลอยโทร.ไปหาก็ไม่เปิดเครื่อง ไม่รับสาย ไม่โทรกลับเลย"
เขตสีหน้ามีพิรุธนิดหน่อย แล้วยิ้มแย้มให้พลอยใส
"พี่ไปทำธุระสำคัญบางอย่างจ้ะ แล้วแบตเตอรี่ก็หมดพอดี"
"ธุระอะไรคะ...พี่เขตมีผู้หญิงคนใหม่อีกรึเปล่า"
"โธ่ น้องพลอยครับ พี่ไปทำธุระจริงๆ ไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงเลย น้องพลอยต้องเชื่อพี่นะครับ"
เขตจับมือ มองตาพลอยใสแบบเว้าวอน เธอใจอ่อนยวบ เชื่อเขตหมดใจ
"ก็ได้ค่ะ พลอยจะเชื่อพี่เขตอีกสักครั้ง"
เขตยิ้มออกได้
"นี่ก็ค่ำแล้ว น้องพลอยไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะครับ"
พลอยใสพยักหน้ารับ ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ
เวลาหัวค่ำ ภายในห้องครัวบ้านเขต ฟ้าสางยืนตรงหน้าต่าง แอบมองไปทางหน้าบ้านด้วยความเป็นห่วงเขต ด้านหลัง เมี่ยงนั่งหลับอ้าปากหวอ ขณะที่สาลี่นั่งรออย่างเบื่อหน่าย
เมี่ยงสัปหงกจนหัวโขกโต๊ะ โป๊ก!
"อู๊ย สมองจะไหลออกมามั้ย น้าสาลี่ไม่ช่วยกันบ้างเลย"
" เรื่องอะไรล่ะยะ แกอยากหลับเองนี่นา"
เมี่ยงทำหน้ามุ่ยใส่สาลี่ แล้วหันมาเห็นฟ้าสางยังยืนรอเขตอยู่ เมี่ยงลุกขึ้นมาหาฟ้าสาง
"คุณฟ้าขา พี่เมี่ยงว่าคุณฟ้าทานอะไรไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเป็นลมไป"
"พี่เมี่ยงกับคุณนมทานกันก่อนเถอะค่ะ ฟ้าจะรอคุณเขตมาก่อน"
ทันใดนั้น เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทั้งสามคนชะเง้อมองไปทางหน้าบ้าน
สักพัก บดินทร์ก็เดินเข้ามาในห้องครัว ฟ้าสางมองไปทางด้านหลังบดินทร์ พอไม่เห็นเขตมาด้วย ก็มีสีหน้าผิดหวังนิดๆ
"คุณดิน...แล้วคุณเขตไม่ได้มาด้วยหรือคะ"
"พี่เขตคงกลับช้าหน่อยครับ พ่อคุณพลอยใสเข้าโรงพยาบาล พี่เขตคงต้องตามไปดูแลในฐานะว่าที่ลูกเขยครับ"
ฟ้าสางหน้าจ๋อยกับความจริงที่บดินทร์พูดออกมา เขาสูดลมหายใจ ได้กลิ่นอาหาร
"เอ๊ะ กลิ่นอะไรหอมๆ ครับ คุณฟ้า"
บดินทร์เปิดฝาชี เห็นอาหารที่เตรียมไว้ขึ้นโต๊ะให้เขต
"โอ้โห ของโปรดของผมเลย...งั้นคืนนี้ผมขอฝากท้องไว้ที่นี่ก็แล้วกันนะครับ"
บดินทร์ถกแขนเสื้อ แล้วจัดการตักข้าวใส่จาน ทำท่าจะนั่งลงกินข้าวในครัวนั่นเอง
"ว้ายๆ นั่นคุณดินจะทำอะไรคะ" สาลี่ถาม
"ก็กินข้าวไงครับ คุณนม"
"ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้...คุณดินไปรอที่ห้องอาหารดีกว่า เดี๋ยวพวกดิฉันจะไปตั้งโต๊ะให้ค่ะ"
"ไม่ต้องมีพิธีรีตองมากหรอกครับ คุณนม ผมกินในครัวก็ได้ ตอนอยู่เมืองนอก ผมยิ่งกว่านี้อีกครับ"
"แต่ว่า"
"ไม่มีแต่ครับ ตอนนี้ผมหิวมาก...เมี่ยง คุณนม คุณฟ้า เชิญนั่งเลยครับ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง"
บดินทร์จัดการตักข้าวใส่จานแจกให้ทุกคนอย่างไม่ถือตัว ฟ้าสาง เมี่ยง สาลี่ค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะในครัว
"เชิญเลยครับทุกคน"
"งั้นเมี่ยงไม่เกรงใจแล้วนะคะ"
เมี่ยงรีบตักกับข้าวใส่จานก่อนเพื่อนแล้วกินด้วยความหิวโหย เพราะรอมานานแล้ว ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาได้ ทุกคนจึงเริ่มกินกันด้วยความผ่อนคลายมากขึ้น
บดินทร์กินไป ชวนทุกคนคุยไป ทั้งสี่คนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ฟ้าสางเองก็ยิ้ม หัวเราะออกมาได้เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้
บดินทร์เห็นฟ้าสางยิ้มได้ ก็พลอยยิ้มไปด้วย
บรรยากาศรวมๆ ดูมีความสุข อบอุ่น เป็นกันเอง ต่างจากเวลาที่เขตอยู่หน้ามือเป็นหลังมือ
ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในบรรยากาศหรูหรา เขตกับพลอยใสกำลังนั่งกินอาหารด้วยกัน เธอหน้าตาดูมีความสุข
"อานพอาการเป็นอย่างไรบ้างครับ น้องพลอย"
"คุณพ่อไม่เป็นอะไรมากค่ะ คุณหมอให้พักดูอาการสักวันสองวันก็คงจะให้กลับบ้านได้"
"พี่ดีใจด้วยนะครับ"
พลอยใสครุ่นคิดแล้วตัดสินใจพูดขึ้น
"พี่เขตคะ พลอยขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้สิครับ"
"เราสองคนก็เป็นคู่หมายกันมานานแล้ว เมื่อไหร่พี่เขตจะมาสู่ขอพลอยให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียทีคะ"
เขตอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไงดี ขณะที่พลอยใสรอฟังคำตอบใจจอจ่อ
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเขตก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เขตโล่งอก แล้วรีบบอกกับพลอยใส
"เอาไว้เราค่อยคุยกันเรื่องนี้ทีหลังนะครับ พี่ขอรับสายอาบัญชาก่อน"
เขตลุกจากโต๊ะ พลอยใสเอนหลังพิงเบาะอย่างไม่สบอารมณ์
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 14 (ต่อ)
เขตเดินหลบมาอีกมุมหนึ่ง พร้อมกับกดรับสายบัญชา
"ครับ อา...ผมไปที่โรงพยาบาล ได้เจอน้องพลอยแล้วครับ"
บัญชาอยู่ที่บ้าน งง
"โรงพยาบาล? คุณเขตไปโรงพยาบาลทำไมครับ"
"อ้าว อาไม่ได้จะโทร.มาบอกผมเรื่องที่อานพป่วยหรอกหรือครับ"
"เปล่าครับ อาจะโทร.มาถามคุณเขตว่ารู้เรื่องออร์เดอร์ไม้ที่เชียงรายถูกยกเลิกหรือยังครับ"
"อะไรนะครับ" เขตตกใจ
"เมื่อกลางวันอาติดต่อคุณเขตไม่ได้ เลยให้นายดินไปพบเสี่ยนพ เสี่ยนพเป็นคนแนะนำลูกค้ารายนี้มา เผื่อว่าจะช่วยพูดให้"
"นายดินเป็นคนโทร.มาบอกผมเรื่องเสี่ยนพเข้าโรงพยาบาลครับ"
บัญชาถอนใจ
"จังหวะไม่ดีเลยจริงๆ แล้วเราจะทำยังไงกันดีครับ"
"ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ อา"
เขตตัดสายทิ้ง สีหน้าเคร่งเครียด เดินกลับไปที่โต๊ะ
"พี่ขอโทษนะครับน้องพลอย เราคงต้องกลับกันแล้ว"
"มีเรื่องอะไรหรือคะ"
"มีปัญหาเรื่องออเดอร์นิดหน่อยครับ พี่ต้องคุยกับอาบัญชาด่วนที่สุด"
"งั้นเรารีบกลับกันเถอะค่ะ"
พลอยใสรีบคว้ากระเป๋า ทั้งคู่พากันเดินออกไปจากโต๊ะทันที
ด้านหน้าร้านอาหาร เสี่ยซ้งเดินเข้ามา พร้อมกับมีเบิ้มและบางเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว
เสี่ยซ้งมองตรงไปแล้วชะงัก เขตกับพลอยใสชะงักเช่นกัน
เสี่ยซ้งยิ้มกวน
"แหม ใจตรงกันพอดีเลยนะครับ คุณเขต"
"ก็แค่บังเอิญมากินข้าวร้านเดียวกัน แต่เรื่องโกง ผมไม่มีทางเหมือนเสี่ยแน่"
เขตกัดกรามแน่น ไม่พอใจเสี่ยซ้ง พลอยใสเห็นท่าไม่ดี ดึงแขนเขตไว้
"เรารีบไปกันดีกว่าค่ะ พี่เขต"
พลอยใสพาเขตเดินผละจากเสี่ยซ้งมา เสี่ยซ้งเปรยขึ้นลอยๆ
"จะรีบกลับไปหาทางแก้เรื่องออร์เดอร์ไม้ที่รีสอร์ตเชียงรายใช่มั้ยล่ะ"
เขตหันขวับ
"เสี่ยรู้ได้ยังไง... นี่ก็ฝีมือเสี่ยเหมือนกันใช่ไหม"
เขตก้าวเข้าไปหาเสี่ยซ้ง โกรธที่ถูกลอบกัดอีกแล้ว
เบิ้มกับบางรีบเข้ามาขวางทางไว้ ทำท่าข่มขู่คุกคาม
พลอยใสดึงแขนเขตไว้
"รีสอร์ตเชียงรายที่เป็นของเพื่อนคุณพ่อน่ะหรือคะ พี่เขต"
"ใช่ครับ ทางโน้นยกเลิกออร์เดอร์ไม้ทั้งหมด เสี่ยซ้งต้องอยู่เบื้องหลังแน่ๆ"
"อย่ามากล่าวหากันลอยๆ สิ คุณเขต ไม้ของคุณคุณภาพไม่ดี ลูกค้าเขาเปลี่ยนใจ จะมาโทษผมได้ยังไง"
เสี่ยซ้งทำหน้าตากวนๆ เป็นต่อ เขตทำท่าจะเข้าไปลุยอีก พลอยใสรั้งเขตไว้
"กลับเถอะค่ะพี่เขต คนมองกันใหญ่แล้ว"
เขตมองไปรอบๆ เห็นคนในร้านพากันมองมา เลยยอมอ่อนลง
"ผมจะไม่ยอมให้เสี่ยเล่นงานผมฝ่ายเดียวอีกแล้ว"
เขตเดินออกไปพร้อมกับพลอยใส
"ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คิดจะมางัดข้อกับฉันเรอะ อย่าฝันไปเลย"
เสี่ยซ้งมองตามไป ยิ้มร้าย มีแผนการ
ในมุมมืดลับตาคนเวลากลางคืน ที่หน้าโรงเลื่อย รถของจอมจอดอยู่ เขายืนซุ่มอยู่ข้างรถ กำลังคุยโทรศัพท์กับเสี่ยซ้ง
"ครับเสี่ย ผมกำลังจะเข้าไปในบ้านไอ้เขตครับ"
เสี่ยซ้งในร้านอาหารในมุมที่เป็นส่วนตัว ไม่มีใครอยู่ใกล้นอกจากเบิ้มและบาง
"คืนนี้แกต้องจับตัวผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันให้ได้ ฉันอยากรู้ว่าถ้าเมียมันกลายเป็นนางบำเรอฉัน มันจะดิ้นพล่านขนาดไหน"
"ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ"
"แกต้องทำให้ได้ อย่าท่าดีทีเหลวเหมือนไอ้สองคนนี้ล่ะ"
เสี่ยซ้งถลึงตาใส่เบิ้มกับบางที่หัวหด กลัวหงอ
จอมวางสาย สวมหมวกไอ้โม่งให้เรียบร้อย แล้วแฝงกายในเงามืด ลอบเข้าไปในบริเวณบ้านเขต
เขตขับรถเข้ามาจอดที่บ้านพักเสี่ยนพ สีหน้ายังเคร่งเครียด
"พี่เขตไม่ต้องห่วงนะคะ คุณพ่อหายดีเมื่อไหร่ พลอยจะช่วยพูดกับคุณพ่อให้"
"ขอบคุณครับ น้องพลอย"
"พี่เขตจะเข้าไปดื่มกาแฟสักหน่อยไหมคะ"
เขตส่ายหน้า
"ไม่ดีกว่าครับ อาบัญชารอพี่อยู่"
"งั้นพี่เขตขับรถดีๆ นะคะ"
พลอยใสลงจากรถ ก่อนจะนึกอะไรได้
"มีอะไรหรือครับ น้องพลอย"
พลอยใสยื่นหน้าเข้ามาจูบแก้มเขต เขตตะลึงเพราะไม่ทันตั้งตัว
"พลอยรักพี่เขตนะคะ"
พลอยใสหันกลับมา อมยิ้มมีความสุข แล้วเดินเข้าบ้านพักไป เขตรู้สึกผิด เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบพลอยใสในเชิงชู้สาว เขาตัดใจ ก่อนจะออกรถไป
บริเวณระเบียงหน้าบ้านเขต ฟ้าสางในชุดนอนยืนชะเง้อมองด้วยความเป็นห่วงเขต เมี่ยงในชุดนอน ประแป้งจนหน้าลายพร้อย เดินหาวมาจะปิดประตู แต่เห็นฟ้าสางยืนอยู่ซะก่อน
"อ้าว คุณฟ้า ยังไม่นอนอีกเหรอคะ"
"ฟ้ายังไม่ง่วงเลยค่ะ พี่เมี่ยง"
"อู๊ย ไม่ต้องไปรอคุณเขตหรอกค่ะ เดี๋ยวพอมา คุณเขตก็เรียกเองแหละค่ะ"
"พี่เมี่ยงไปนอนก่อนก็ได้ค่ะ ฟ้าจะรออยู่ตรงนี้อีกแป๊บนึง"
"เอาอย่างนั้นหรือคะ...ก็ได้ค่ะ คุณฟ้าอย่านอนดึกนักนะคะ เดี๋ยวจะไม่สวยเหมือนเมี่ยง ฮิ ฮิ"
เมี่ยงกลับเข้าบ้านไป ฟ้าสางทรุดนั่งลงตรงหน้าบ้าน ชะเง้อคอรอคอยเขตกลับ
จอมที่ซ่อนตัวอยู่ในสวน โผล่พ้นต้นไม้ออกมาแอบดูฟ้าสาง เธอรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ เลยหันขวับไปดู จอมรีบหดหัวกลับเข้าไปหลังต้นไม้ เธอแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร
จอมในชุดไอ้โม่งปรากฏกายออกจากที่ซ่อน แล้วค่อยๆ ย่องมาหา ฟ้าสางเห็นแล้วตกใจมาก
จอมเอามือปิดปากฟ้าสางทันที
"ถ้าแกส่งเสียงล่ะก็ แกเจ็บตัวแน่ เข้าใจมั้ย"
ฟ้าสางพยักหน้า จอมปล่อยมือออก ฟ้าสางตะโกนขอความช่วยเหลือทันที
"ช่วยด้วยค่ะ"
จอมโกรธมาก ตวัดมือตบหน้าฟ้าสางฉาดใหญ่จนฟ้าสางล้มลงกับพื้นไป
"กูบอกให้เงียบๆ ไงล่ะ"
จอมจัดการเอาเศษผ้าอุดปากฟ้าสาง แล้วเอาเชือกที่เตรียมมามัดมือมัดเท้าฟ้าสางไว้ เธอพยายามดิ้นรนจากพันธนาการ แต่ไม่สำเร็จ
"คืนนี้แกได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดแน่ๆ นังฟ้า หึหึ"
ฟ้าสางพยายามส่งเสียงอู้อี้ขอความช่วยเหลือ แต่ก็ติดผ้าที่อุดปากไว้ จอมชกท้องอีกครั้งจนหมดสติไป จอมพาฟ้าสางเดินหลุดไป
รถเขตแล่นปราดมาตามถนนทางเข้าบ้าน แสงไฟหน้ารถไปจับอยู่ที่ร่างของไอ้โม่ง ที่แบกร่างฟ้าสางไว้บนบ่า เขตตะลึง อุทานออกมา
"ฟ้า"
จอมตกใจ และไม่เคยเจอเขตมาก่อน
"ใครวะเนี่ย"
จอมมองหาทางหนีทีไล่ ที่ใกล้ที่สุดก็เป็นโรงเลื่อย จอมแบกฟ้าสางเข้าไปในโรงเลื่อย เขตได้สติ รีบลงจากรถ พร้อมกับคว้าปืนที่อยู่ในลิ้นชักหน้าคอนโซลรถมาด้วย
"หยุดนะ"
เขตวิ่งตามจอมเข้าไปในโรงเลื่อยทันที
เขตวิ่งเข้ามาในโรงเลื่อย แต่จอมแบกฟ้าสางหายตัวไปแล้ว
"แน่จริงก็ออกมาสิวะ เอาผู้หญิงไปด้วยทำไม" เขตตะโกน
จอมซ่อนตัวอยู่หลังที่กำบังแห่งหนึ่ง สีหน้าเจ็บแค้นใจ ที่มีฟ้าสางที่หมดสตินอนกองอยู่ข้างๆ
"ไอ้หมอนี่มันตื๊อไม่เลิกจริงๆ"
จอมแบกฟ้าสางขึ้นบ่าแล้วค่อยๆ วิ่งหนีไปอีกทาง เขตเห็นแวบๆ รีบวิ่งตามไป
"หยุดนะ! แกเป็นใคร"
จอมควักปืนที่ติดตัวมาด้วย หันมายิงใส่เขต เขตรีบหลบเข้าที่กำบังอย่างรวดเร็ว เขตหยิบปืนขึ้นมา แต่แล้วก็นึกได้ว่าใช้ปืนไม่ได้ อาจจะพลาดไปโดนฟ้าสางเข้า
เขตครุ่นคิดชั่วเสี้ยววินาที ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปอีกทางหนึ่ง
จอมวิ่งแบกฟ้าสางมุ่งหน้าตรงไปที่ประตูหลังของโรงเลื่อย
ทันใดนั้น เขตก็โผล่พรวดออกมาจากอีกทางหนึ่งมาดักหน้าจอมไว้
"ปล่อยฟ้าเดี๋ยวนี้"
"ปล่อยให้โง่เรอะ"
จอมยกปืนเล็งยิงไปที่เขต ปังๆๆ เขตกระโจนหลบเข้าหลังกองไม้ได้ทัน จอมเหนี่ยวไกอีก แต่มีแต่เสียงแชะๆ เพราะกระสุนหมด เขตปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง สีหน้ายิ้มย่อง
"ฮึ กระสุนหมดล่ะสิ...ทีนี้ตาฉันบ้างล่ะ"
เขตเตะปืนของจอมกระเด็นไป จอมเห็นท่าไม่ดี จึงผลักฟ้าสางที่ยังหมดสติใส่เขต
เขตรีบรับตัวเธอไว้ เพราะกลัวหล่นกระแทกพื้น จอมอาศัยช่วงชุลมุนนั้น วิ่งหนีออกไปทางประตูหลังโรงเลื่อย เขาวางฟ้าสางลงกับพื้น แล้ววิ่งตามไปที่ประตู เห็นหลังจอมอยู่ไกลๆ
เขตหยิบปืนขึ้นเล็งไปที่จอมแล้วยิง ปัง!
จอมชะงักเล็กน้อย แล้วเอามือกุมแขนที่โดนกระสุนเฉี่ยวไป แต่ก็ยังวิ่งต่อจนหายไปในความมืด
อีกมุมหนึ่ง บดินทร์กับบัญชาวิ่งเข้ามา หน้าตาตื่น
"พี่เขตครับ เกิดอะไรขึ้นครับ"
"อาบัญชา นายดิน...รีบสั่งคนงานออกตามหาตัวคนร้ายให้ได้ ผมยิงโดนแขนมัน มันคงยังหนีไปไม่ได้ไกลหรอกครับ"
"ได้...เขต"
บัญชากับบดินทร์รีบออกไป
เขตรีบเข้าไปดูอาการฟ้าสางทันที
"ฟ้าครับ ฟ้า"
เขตกอดฟ้าสางไว้ เป็นห่วงมากๆ
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 14 (ต่อ)
มีเสียงเคาะประตูเสียงดังที่เรือนหลังเล็ก ไฟสว่างขึ้น ราตรีกับเมษาเดินมาที่ประตูบ้าน
"มาแล้วๆ ไม่ต้องเคาะดังก็ได้" ราตรีบอก
ราตรีเปิดประตูบ้าน จอมวิ่งพรวดเข้ามาด้านในแล้วรีบปิดประตู สองแม่ลูกตกใจ
"ว้าย พี่จอม เกิดอะไรขึ้น"
"เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ถ้ามีใครมาถามถึงฉัน บอกไปว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม"
ทั้งคู่พยักหน้าด้วยความกลัว จอมรีบวิ่งเข้าไปซ่อนตัวที่ด้านในทันที เสียงเคาะประตูที่เรือนหลังเล็กก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมษากับราตรีมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น
"ฉันเปิดเอง แม่"
เมษาปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเปิดประตูออก ที่หน้าประตู มีบัญชากับบดินทร์ มิ่งกับดำก็มาด้วย
"มีอะไรเหรอคะ เมได้ยินเสียงดังเอะอะไปหมด"
"มีคนร้ายจะลักพาตัวคุณฟ้าครับ แต่มันหนีไปได้" บดินทร์บอก
"ตายแล้ว น่ากลัวจริงๆ" ราตรีบอก
"เขตเห็นมันวิ่งมาทางนี้ พวกคุณสองคนเห็นคนร้ายบ้างรึเปล่า" บัญชาถาม
ทุกคนต่างกวาดสายตามองไปรอบๆ สำรวจ มองหา… จอมหลบมุมซ่อนตัว พยายามฝืนทนแผลที่โดนกระสุนเฉี่ยว บัญชาถามสองแม่ลูกอีกครั้ง เมษารีบปฏิเสธ
"แน่ใจนะครับว่า ไม่เห็นใคร"
"ไม่ค่ะ เมกับแม่เพิ่งจะนอน ไม่เห็นใครเลยค่ะ"
ราตรีมองไปที่พื้น เห็นรอยเลือดของจอมหยดอยู่ ราตรีรีบเดินไปบังไว้
"งั้นคุณสองคนก็ระวังตัวด้วยนะครับ ปิดประตูล็อกบ้านให้ดี"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
เมื่อทุกคนเดินกลับไป สองแม่ลูกรีบปิดประตู แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
เวลาต่อเนื่องมา ฟ้าสางค่อยๆ ขยับเปลือกตา ลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ เห็นเมี่ยงที่เข้ามาช่วยเขตดูแลยิ้มให้ จากภาพเบลอเป็นชัดเจน...
"คุณฟ้าฟื้นแล้วค่ะ คุณเขต"
เขตรีบวิ่งถลามาดูฟ้าสางทันที ถามด้วยความห่วงใย
"คุณเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ผมห่วงคุณมากเลยนะ"
เขตดูจะห่วงใยสนใจมากมาย เมี่ยงมองแปลกใจ เขตไม่รู้ตัว รีบเข้าจับตัวสำรวจ ลืมว่าเมี่ยงอยู่ด้วย ฟ้าสางอายเมี่ยงเลยไม่ตอบ
เขตได้สติรีบบอกเมี่ยงให้ออกไป
"เมี่ยง ดึกแล้ว ไปพักเหอะ ฉันดูแลคุณฟ้าต่อเอง"
"ได้ค่ะ นึกว่าคุณเขตลืมเมี่ยงไปแล้ว"
เมี่ยงส่งยิ้มลาฟ้าสางแล้วออกไปจากห้อง... เขตรีบตรงเข้าไปถามฟ้าสางอีกรอบ
"ว่าไงเจ็บตรงไหนมั้ย"
ฟ้าสางอึกอัก
"เอ่อ..."
เขตจะเข้าไปสำรวจที่ตัวฟ้าสางที่เขินไม่ยอมให้เข้ามาจับตัว
"แค่รู้สึกจุกๆ ที่ท้อง...แต่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
"จำหน้ามันได้มั้ย สงสัยใครหรือเปล่า"
แม้ว่าฟ้าสางรู้สึกคุ้นเสียงว่าน่าจะเป็นจอม แต่ไม่มั่นใจเพราะมืดมาก แล้วจอมก็มาแบบไอ้โม่ง
เธอเลยส่ายหน้า
"ไม่ค่ะ"
เขตทำท่าผิดหวังที่ฟ้าสางจำคนร้ายไม่ได้
ฟ้าสางเห็นว่ามีแผลที่แขนเสื้อเขตนิดหน่อยจากการต่อสู้กับจอมก็เป็นห่วง
"คุณเขตเจ็บนี่คะ"
"นิดหน่อยเอง"
"เดี๋ยวฉันทำแผลให้ดีกว่าค่ะ"
เขตพยักหน้า...ฟ้าสางเลยดูแผลที่แขนเขต เตรียมทำแผลให้...
ผ่านเวลาเล็กน้อย ในห้องนอนราตรีกับเมษาในเรือนเล็ก สองแม่ลูกเห็นทุกคนไปหมดแล้วเลยเลยเดินเข้ามาหาจอม
จอมโผล่พรวดมาจากหลังที่ซ่อน พร้อมกับเล็งปืนมาด้วย สองแม่ลูกตกใจ วี้ดว้าย
"ว้าย พี่จอม นี่ฉันเอง"
จอมเห็นเป็นสองแม่ลูก ก็เลยลดปืนลง
"นี่มันอะไรกันห๊ะ ไอ้จอม ไหนบอกว่าจะมาลักพาตัวนังฟ้า แล้วไหงถึงหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้ล่ะ"
จอมเริ่มเจ็บแผลที่ถูกกระสุนเฉี่ยว...พยายามอดทนตอบสองแม่ลูก
"ฉันจับตัวมันได้แล้ว กำลังจะพาไป แต่ดันมีคนโผล่มาเห็นซะก่อน ฉันก็เลยยิงสู้กับมันแล้วก็หนีมานี่แหละ"
"ใครกัน...ใช่คุณเขตมั้ย"
"ก็น่าจะเป็นมันแหละ"
เมษาตกใจ
"แล้วคุณเขตได้รับบาดเจ็บรึเปล่า"
"ไม่รู้โว้ย...แค่เอาตัวรอดมาได้นี่ก็บุญแล้ว"
เมษาค้อนขวับๆ จอมเห็นแผลที่แขนตัวเองเลือดเริ่มซึมออกมา...ยิ่งแค้น
"ไอ้เขต ฉันต้องล้างแค้นแกให้ได้!"
จอมกัดฟันเคียดแค้น เมษากับราตรีมองจอมอย่างกลัวๆ
เวลาต่อมา จอมวิ่งหลบอย่างระแวดระวังก่อนจะปีนแนวรั้วโรงเลื่อยที่ติดกับที่ดินเสี่ยซ้งหนีไป
เลือดจากแผลหยดลงพื้นและรั้วเล็กน้อย
มิ่งกับดำพากันออกมาสำรวจ...ฉายไฟที่แนวรั้วและพื้นแถวนั้นเห็นเลือดของจอม ทั้งคู่หันมาสบตากัน
"เลือดใคร"มิ่งว่า
"รอยยังสดๆ ใหม่ๆ อยู่เลย" ดำบอก
"ใช่มันแน่ๆ"
"เรารีบไปบอกคุณเขตดีกว่า"
มิ่งกับดำรีบพากันกลับเข้าไปด้านในโรงเลื่อย
บดินทร์กดปิดภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วหันมาบอกเขต บัญชา มิ่งกับดำอยู่ด้วย
"ผมคุ้นหน้าไอ้โม่งนี่มาก แต่มันมืด...เลยนึกไม่ออก"
"แต่รอยเลือดที่มิ่งกับดำเห็น...เรื่องนี้คงอยู่เฉยไม่ได้แล้วนะ เขต" บัญชาบอก
"ครับ ผมจะไปแจ้งความ...แล้วก็ไปเยี่ยมเพื่อนบ้านเราซะหน่อย"
กลางคืนต่อเนื่อง เสี่ยซ้งนั่งดื่มอยู่...ยิ้มแย้มแจ่มใสไม่มีท่าทีตกใจที่เขตกับบดินทร์มากับตำรวจ 2 นาย
"เชิญๆ ๆ ครับ คุณตำรวจ คุณเขตแล้วก็น้องชาย...จะตรวจจะค้นมุมไหนยังไง ตามสบาย ถ้าเหนื่อยนักก็มานั่งดื่มต่อกับผมได้ครับ แก้หนาว"
เบิ้มกับบางคอยบริการรินเหล้าให้...
จอมยืนอยู่ด้วย เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่สวมแจ็คเก็ตแขนยาวทับแผลที่แขนไว้
ตำรวจ1บอก
"ขอบคุณที่เสี่ยให้ความร่วมมือครับ"
ตำรวจ2 บอก
"แล้วลูกน้องเสี่ยมากันครบหรือยังครับ"
"ก็มีเท่านี้ ที่เหลือกลับบ้านไปพักผ่อนกันหมดแล้ว"
ตำรวจสองนายพากันไปสำรวจรอบๆ บ้านเสี่ยซ้ง
เขตมองไปที่จอม รู้สึกคุ้นหน้ามาก แต่ยังนึกไม่ออก
"นายชื่ออะไร"
"คุณเป็นตำรวจรึไง"
เสี่ยซ้งรีบพูดเสียงสบายๆ
"เฮ้ย ตอบคุณเค้าไปดีๆ เดี๋ยวใครๆ จะหาว่าฉันไม่สั่งสอนกิริยามารยาทลูกน้อง"
บดินทร์ก็มองหน้าจอม...เริ่มคุ้นเหมือนกัน
"ครับเสี่ย ผมชื่อจอม"
เขตยื่นมือไปเพื่อขอจับกับจอมทำนองผูกมิตร เขตบีบมือจอมแรงๆ เพื่อทดสอบว่าเจ็บหรือไม่ จอมเจ็บแต่แกล้งฝืนทน เขตปล่อยมือจากจอมแล้วหันไปขอบคุณเสี่ยซ้ง
"ขอบคุณครับ เสี่ย"
เขตไม่ทันให้จอมระวังตัว เอามือไปตบที่ไหล่ด้านขวาใกล้ๆ กับแผลที่โดนลูกกระสุนเฉี่ยวแรงๆ
"ยินดีที่ได้รู้จัก นายจอม"
จอมเจ็บแทบทรุด แต่จำต้องฝืนทนไม่ให้มีพิรุธ
ตำรวจสองนายเดินกลับมา ไม่มีพิรุธอะไร พากันกลับไป
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 14 (ต่อ)
เขตกับบดินทร์นั่งอยู่ในรถ เตรียมตัวกลับโรงเลื่อย บดินทร์พยายามนึกว่า ทำไมคุ้นหน้าจอมมาก...
บดินทร์เหมือนจะนึกออก หันมาบอกเขตอย่างดีใจ
"ใช่แล้วพี่เขต"
"มีอะไรเหรอ นายดิน"
"ผมว่า เพื่อความชัวร์ เดี๋ยวกลับไปดูกล้องวงจรปิดดีกว่าครับ"
เขตเร่งเครื่องขับรถออกไปจากบ้านเสี่ยซ้ง
เสี่ยซ้งคุยกับจอมตามลำพัง สีหน้าเครียด
"ตอนนี้แกหาที่กบดานชั่วคราวก่อนดีกว่า ขืนแกเพ่นพ่าน เผื่อเมียไอ้เขตมันจำแกได้ขึ้นมา เดี๋ยวจะเสียงานใหญ่"
"ได้ครับเสี่ย ผมขอโทษที่ทำให้เสี่ยผิดหวัง"
"ช่างมันเหอะ ว่าแต่ก่อนแกไป แกไปรับหนูเมษามาหาฉันหน่อย ได้กอดได้เฟ้นสาวๆ ขาวๆ มาปรนเปรอเอาใจสักพัก พอจะแก้เครียดแก้ขัดไปได้"
เสี่ยซ้งพูดถึงเมษาด้วยแววตาหื่นไม่ปกปิด ไม่ทันได้สังเกตว่าจอมเครียดกว่าที่จะต้องแชร์เมษาให้เสี่ยซ้ง แต่จำต้องรับปาก
"ได้ครับ เสี่ย"
จอมครุ่นคิดในใจฝากแค้นเขตกับฟ้าสางไว้
"ไอ้เขต นังฟ้า แกสองคนทำให้ฉันเป็นอย่างนี้ อย่าให้มีโอกาส ฉันจัดหนักแกสองคนแน่นอน"
ผ่านเวลา ดึกแล้ว เขต บดินทร์ บัญชายังหารือเรื่องนี้กันอยู่
"จากกล้องวงจรปิดที่ป้อมยามวันนั้น ผมว่าไอ้โม่งก็คือ นายจอม"
"อาขอฟันธงนะว่า เรื่องของหนูฟ้าสางเนี่ยเกี่ยวเนื่องไปถึงเรื่องการยกเลิกงานที่รีสอร์ต เชียงรายของเพื่อนเสี่ยนพแน่ๆ"
"คนที่อยู่เบื้องหลัง จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก เสี่ยซ้ง" เขตบอก
สองพ่อลูกพยักหน้า ไม่มีใครคัดค้านเขต
ฟ้าสางเป็นห่วงที่ทุกคนอยู่ดึกดื่นเลยต้มข้าวต้มยกมาบริการ
"ฟ้าต้มข้าวต้มปลามาให้ทานค่ะ"
"คุณฟ้า ทำไมไม่พัก...หายดีแล้วหรือครับ"
"ฟ้าไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณดิน"
"ขอบใจมากนะ หนูฟ้า"
เขตพูดกับฟ้าสางเสียงเบา
"ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว คุณรีบไปพักผ่อนเหอะ ขอบใจนะ"
ฟ้าสางเดินออกไป เขตมองตามด้วยแววตาห่วงใย...
ในห้องนอน เขตนั่งครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านมา เหมือนยังคิดใจอะไรบางอย่างไม่ยอมไปนอนที่ห้องทำงานเล็กข้างๆ ฟ้าสางนอนอยู่ แต่ทำเป็นหลับ เขตนึกถึงตอนที่จอมฟ้าพาขึ้นรถไป และคำบอกเล่าของราตรีกับเมษาถึงเรื่อง คู่ขาของฟ้าสาง
เขตหันมามองฟ้าสางที่เตียงนอน เป็นจังหวะที่เธอลืมตาแอบมองเขาพอดี เขตเลยรู้ว่าฟ้าสางยังไม่หลับ เขาเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงแล้วถามฟ้าสางด้วยเสียงดุดันเพราะเข้าใจผิด
"ที่แท้เธอนัดนายจอม คู่ขาของเธอมาพบใช่มั้ย"
เธอลุกขึ้นนั่ง แปลกใจไปชั่วขณะ ทำไมเขตคิดว่าจอมเป็นคู่ขาของเธอ เธอถามออกไปอย่างใสซื่อจริงใจ
"ไอ้โม่งคือ พี่จอมเหรอคะ"
เขตกลับเข้าใจผิดไปใหญ่ สรุปทันที
"ชัดเลย เธอรู้จักมัน"
"ถ้าเป็นพี่จอม ฉันรู้จักค่ะ"
เขตจับไล่ฟ้าสางไว้บีบแรงพร้อมมองจ้องตา ความหึงครอบงำโดยไม่รู้ตัว
"แพศยา เธอยอมรับแล้วใช่มั้ย"
ฟ้าสางเจ็บ น้ำตาคลอ แต่ก็ยังฝืนเข้มแข็งพยายามอธิบายด้วยเหตุผล
"ถ้าเป็นพี่จอมจริง ดิฉันไม่ทราบว่าเขามาได้ไง ตรงนั้นก็มืดมาก ถ้าดิฉันจะนัดกับพี่จอมจริงๆ ทำไมต้องยอมให้เค้าทำร้าย สู้เดินไปหาดีๆ หรือให้พี่จอมพาหนีไม่ดีกว่าหรือคะ"
เขตเริ่มมีสติ ปล่อยมือจากไหล่ฟ้าสาง เริ่มคิดตามเหตุและผลที่ฟ้าสางบอก
"ถ้าเธอโกหก เธอก็เนียนมาก ฟ้าสาง"
"ที่สำคัญ พี่จอมเป็นแฟนของพี่เมษาค่ะ"
เขตรับฟังข้อมูลนี้...ไม่ตอบอะไร
"คุณจะเชื่อหรือไม่ ก็ตามใจค่ะ"
เขตลุกขึ้นเดินคิดทบทวนเรื่องราว .... เมษาเข้ามาออดอ้อนเขาถึงในห้องนอนฟ้าสาง ขณะที่มีคนแอบนัดฟ้าสางโดยอ้างชื่อเขาไปพบในสวนกลางดึก และโดนตีจนสลบ
"หรือจะเป็นฝีมือสองแม่ลูกนั่น" เสียงในใจของเขตบอกอย่างนั้น
บริเวณโรงพยาบาล เช้าวันใหม่ สองแม่ลูกมาดักรอพลอยใสที่เดินออกมาหลังจากเยี่ยมเสี่ยนพแล้ว
"คุณพลอยใสมาพอดี"
พลอยใสแปลกใจที่พบสองแม่ลูกที่นี่
"มารอพลอยเหรอคะ มีธุระอะไรคะ"
เมษายุยงใส่ไฟ ราตรีรีบเสริม
"คุณพลอยเนี่ยตกข่าวสำคัญไปเยอะนะคะ" เมษาเริ่มต้น
"เมื่อคืนฟ้าสางโดนลักพาตัว แต่รอดมาได้ คุณเขตวุ่นวายหาคนร้ายจนดึกดื่น นับวันแม่คนนี้ก็ดึงคุณเขตห่างจากคุณพลอยออกไปทุกทีนะคะ" ราตรีบอก
"มีเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอคะ พอดีช่วงนี้คุณพ่อป่วย พลอยก็เลยยุ่งมาก"
"มัวแต่ยุ่ง ระวังคุณเขตจะเสร็จยัยฟ้าถาวรนะคะ"
"แล้วพลอยควรทำไงเหรอคะ"
ราตรีกับเมษาสบตากัน รู้ว่าพลอยใสตกหลุมพรางแล้ว
"น้ามีแผนการ"
"เรามีคนที่จะช่วยกำจัดยัยฟ้าให้หายไปจากชีวิตคุณเขตได้ สนมั้ยคะ"
พลอยใสพยักหน้าสนใจ
"คุยที่นี่คงไม่สะดวก" ราตรีบอก
ภายในสวนสาธารณะ
"น้าขอโทร.ตามคนที่จะทำงานให้เราก่อนนะคะ"
"คุณพลอยคอยตรงนี้แหละค่ะ"
"ได้ค่ะ"
สองแม่ลูกขอตัวไปโทรศัพท์หาจอม แต่จริงๆ แล้วกะจะทิ้งทุ่นให้พลอยใสเจอกับจอมเอง
บนถนนสายหนึ่ง บดินทร์กลับจากพบลูกค้าขับรถมาติดไฟแดง ข้างๆเป็นรถของจอมซึ่งติดไฟแดงอยู่ก่อนแล้ว จอมเปิดกระจกรถโล่ง กำลังพูดมือถือ
"พลอยใส ลูกสาวเสี่ยนพเหรอ ดีมาก...ฉันจะรีบไป"
บดินทร์ได้ยินชื่อพลอยใส เสี่ยนพก็หันไปมองโดยอัตโนมัติ เป็นจังหวะที่จอมตัดสายมือถือ แล้วขับออกไปเพราะไฟเขียวพอดี
บดินทร์จำจอมได้ คดีลักพาฟ้าสางยังไม่จบ จอมไม่ใช่คนดีแน่นอน เริ่มเป็นห่วงพลอยใส บดินทร์รีบขับสะกดรอยตามรถจอมไป
ภายในสวนสาธารณะ พลอยใสเดินวนไปมา รอจนเซ็ง คิดว่าสองแม่ลูกหลอก จึงคิดจะกลับ
จอมเดินออกมาดักหน้าไว้ ตามตื๊อตอแย ยิ้มเจ้าชู้ให้
"สวัสดีครับ จะรีบไปไหน"
พลอยใสไม่อยากเสวนากับจอม จะเดินหนี
"หลีกไป"
นอกจากจะไม่หลีกแล้วยังตรงเข้าไปจับมือพลอยใสฉุดไว้จะให้ไปด้วย
"หลีกก็โง่สิครับ คนสวย"
"ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า"
"ขอกอดหน่อยแล้วจะปล่อย"
พลอยใสร้องขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วย!"
จอมล็อกตัวกอดพลอยใสไว้ พลอยใสกัดแขนจอม
"โอ๊ย ฤทธิ์เยอะอย่างนี้ พี่ชอบ"
จอมสะบัดมือตบพลอยใสจนสลบ แล้วกำลังจะอุ้มตัวพลอยใสไปขึ้นรถ
ทันใดนั้น บดินทร์ก็ตรงเข้ามาดึงแย่งตัวพลอยใสไป...
"แกทำอะไรคุณพลอย"
บดินทร์วางพลอยใสไว้ที่ม้านั่งใกล้ๆ แล้วตรงเข้าไปต่อย จอมสู้บดินทร์ไม่ได้ เพราะโดนกระหน่ำที่แผลแขนขวา เลือดซึมออกมาที่เสื้อ
"ที่แท้เมื่อคืนนี้ก็ฝีมือแก"
"เออ"
บดินทร์เลยปล่อยหมัดปล่อยเท้าเข้าจู่โจมจอมไม่ยั้ง
จอมเห็นท่าเสียเปรียบ เลยจำต้องทิ้งพลอยใสไว้ แล้วหนีเอาตัวรอดไป
พลเมืองดีหญิงชายสองคนวิ่งเข้ามาดู บดินทร์หันไปฝากพลอยใส
"เธอถูกทำร้าย ผมฝากแป๊บนะครับ"
บดินทร์ฝากพลอยใสให้คนที่ผ่านมาช่วยดู แล้ววิ่งตามจอมไป....
ราตรีกับเมษาแอบดูอยู่ เจ็บใจที่บดินทร์มาช่วยพลอยใสไว้ได้ทัน
"อะไรวะเนี่ย" ราตรีว่า
"เซ็งๆๆ"
สองแม่ลูกพากันเดินหลบไป
บดินทร์ตามจอมไม่ทัน เลยวิ่งกลับมาหาพลอยใส พลเมืองดียังนั่งเฝ้าพลอยใสอยู่
"ขอบคุณที่ดูแลเพื่อนผมครับ"
บดินทร์อุ้มพลอยใสขึ้นรถไป
อ่านต่อตอนที่ 15
