ผัวชั่วคราว ตอนที่ 14
ภายในผับ บาร์เทนเดอร์กำลังเขย่าค็อกเทลอย่างเมามัน คตกริชต้อนรับลูกค้าอยู่ พล นักร้องชายวิ่งออกมาบอก
"พี่กริชครับ พี่กริช"
คตกริชขอตัวลูกค้า พลดึงกริชออกมาคุย
"มีอะไรพล"
"รีบเข้าไปดูข้างในเถอะครับ พี่พิมพ์กับพี่ดูฟองทะเลาะกันใหญ่แล้ว"
กริชตกใจ รีบตามพลเข้าไป
คตกริชเข้ามาในห้อง เห็นทั้งคู่ยังคงตบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
"คุณพิมพ์ คุณดูฟอง หยุดก่อน หยุดๆ"
ทั้งสองไม่สนใจ กริชจึงหันไปบอกพล
"ช่วยกันห้ามเร็ว"
คตกริชกับพลเข้าไปช่วยกันแยกทั้งสองออก
"หยุดได้แล้ว พอเถอะ ผมขอร้อง พอซะที"
เขาดึงพิมพ์สนม พลดึงดูฟองออกมา ทั้งสองยังฮึ่มฮ่ำใส่กัน
"เกิดอะไรขึ้น"
ทั้งสองแย่งกันพูดจนสับสน
"ฉันขอให้ดูฟองเปลี่ยนชุดตามคอนเซ็ปต์ แต่เขาไม่ยอมเปลี่ยน แถมยังมาหาว่า
ชุดเสร่อ"
"เขาให้ฉันใส่ชุดโคโยตี้รสนิยมต่ำ ฉันไม่ยอมใส่ ก็มาบังคับให้ใส่"
คตกริชโบกมือห้าม
"เดี๋ยวก่อนๆ ครับ พูดทีละคนได้ไหม"
ทั้งสองคนเซ็งแซ่พร้อมกันอีก เถียงกันลั่น
"มันดูถูกฉัน บังคับให้ฉันใส่ชุดโคโยตี้ขึ้นร้องเพลง ชุดแบบนั้นไว้ให้แกใส่ไปทำงานเองก็แล้วกัน นังเลขากระจอก"
พิมพ์สนมหลุด
"ก็คุณเพาสั่งให้ฉันเป็นคนเตรียมให้ แกก็ต้องใส่ตามที่ฉันบอก"
ทั้งคู่จะปราดเข้าหากันอีก กริชกับพลต้องช่วยกันดึงไว้
"อย่าครับคุณพิมพ์ ดูฟอง"
"พี่ดูฟอง พี่พิมพ์ ไม่เอาๆ"
คตกริชเข้ามาคั่นกลางระหว่างทั้งสอง
"เอาละครับ พอๆๆ เดี๋ยวคุณดูฟองต้องขึ้นร้องเพลงคิวต่อไปแล้ว เลิกทะเลาะกันเถอะครับ"
ทั้งคู่ยังคงไม่ยอมกัน
"ถ้ายังไม่หยุด ผมจำเป็นจะต้องรายงานให้คุณเพาทราบ"
ทั้งคู่ต่างเงียบด้วยความกลัวลำเพาภา
ภายในผับ ลำเพาภามองหาคตกริชอย่างร้อนใจ
"หายไปไหนของเขานะ"
เชิดศักดิ์เข้ามาถาม
"มองหาใครเหรอครับ"
"กริชน่ะค่ะ ทำไมไม่อยู่ต้อนรับลูกค้า หายไปไหนก็ไม่รู้"
"อาจจะไปห้องน้ำก็ได้ครับ"
"แต่ฉันไม่เห็นเขาตั้งนานแล้วนะ"
"อะไรกันคุณเพา ไม่เห็นหน้ากันแค่ไม่กี่นาทีก็ร้อนใจแล้วเหรอ"
ลำเพาภาค้อนเชิดศักดิ์ขวับใหญ่
"อย่ามาประชดฉันนะ"
"ไม่ได้ประชด แต่วันนี้เราเปิดผับวันแรก ต้องทำหน้ายิ้มแย้มเข้าไว้ จะได้เป็นนิมิตหมายที่ดีไงครับ"
"ฉันยิ้มมาทั้งงานจนปากจะฉีกอยู่แล้วค่ะ ตอนนี้ขอพักบ้างสิ"
"พักบ้างก็ได้ แต่อย่าคิ้วผูกโบว์แบบนี้สิ ไปเราไปดูลูกค้าทางโน้นต่อเถอะ"
เชิดศักดิ์โอบ ลำเพาภาสะบัดตัวออก
"ฉันจะไปตามคตกริช"
ลำเพาภาเดินออกไป เชิดศักดิ์มองตามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
ภายในห้องแต่งตัวนักร้อง คตกริชพยายามสงบศึกระหว่างพิมพ์สนมและดูฟอง
"เอาละครับ คุณพิมพ์ คุณดูฟอง เท่าที่ผมฟังมาก็ไม่มีใครผิดใครถูกหรอกนะครับ คุยกันดีๆ น่าจะรู้เรื่อง"
"ใช่ ถ้าบอกกันดีๆ แต่แรกมันก็ไม่มีเรื่องหรอก"
"ฉันพูดดีๆ แล้ว แต่เธอต่างหากไม่ยอม"
ทั้งสองคนทำท่าจะเถียงกันอีก
"โอเคครับ อย่าทะเลาะกันอีกเลย ดูฟองรีบแต่งหน้าใหม่เตรียมขึ้นเวทีก่อนดีกว่า ถ้าคุณเพากับคุณเชิดมาเห็นมันจะไม่ดี"
" มีอะไรกันเหรอ"
ทุกคนแอบสะดุ้ง ค่อยๆ หันไป เห็นลำเพาภาเดินเข้ามา คู่กรณีก้มหน้าหลบและซ่อนไม่ให้เธอเห็นร่องรอยการต่อสู้ที่เกิดขึ้น เธอมองไปรอบห้องอย่างสงสัย
"ทำไมห้องเละเทะอย่างนี้ล่ะ แล้วพิมพ์กับดูฟองนี่สภาพดูไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้นกันแน่"
ทั้งคู่ได้แต่ก้มหน้างุด เธฮจะเข้าไปดูทั้งคู่ใกล้ๆ แต่เขารีบเอาตัวเข้าไปบังลำเพาภาไว้
"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ เมื่อกี้มีหนูวิ่งเข้ามาในนี้ พิมพ์กับดูฟองเลยตกใจวิ่งหนี"
พิมพ์สนมทำเนียนด้วยการจับมือดูฟองเหมือนเป็นเพื่อนกัน
"เราสองคนกลัวหนูมากๆเลยค่ะคุณเพา"
ดูฟองตกใจในท่าทีที่เปลี่ยนไปของพิมพ์สนมแต่ก็พยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ค่ะ ดูฟองเกลียดหนูมากๆเลยวิ่งหาที่หลบ ห้องก็เลยเละเทะอย่างนี้ค่ะ"
"ก็ทำความสะอาดดีแล้วจะมีหนูเข้ามาได้ยังไง"
"คงแอบเข้ามาตอนช่างมาปรับปรุงที่นี่ แต่ผมกับพลช่วยกันไล่ออกไปแล้ว"
พลรีบพยักหน้ารับทันที ลำเพาสีหน้ายังไม่ค่อยเชื่อนัก
"ผู้จัดการของฉันต้องทำงานบริหารยันจับหนูด้วยเหรอเนี่ย"
"คงไม่มีอีกแล้วละครับ เดี๋ยวผมจะให้บริษัทรับกำจัดมาจัดการอีกที"
"แล้วนี่ดูฟองจะทำยังไง หน้าตาผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด"
"ไม่ต้องห่วงค่ะคุณเพา พิมพ์ช่วยดูฟองแต่งหน้าทำผมใหม่เอง แป๊บเดียวก็เสร็จ"
ดูฟองแอบมองพิมพ์สนมอย่างหมั่นไส้ แต่กลับยิ้มให้ลำเพาภาอย่างอ่อนหวาน
"ใช่ค่ะ อีกสิบนาทีดูฟองก็พร้อมออกไปแล้วล่ะค่ะ"
คตกริชรีบเสริม
"ผมจะคอยคุมทางนี้ไม่ให้หลุดคิวเองครับ คุณเพาสบายใจได้"
"โอเค เธอจัดการเสร็จรีบออกไปก็แล้วกัน ลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว"
ลำเพาภาออกไป ทุกคนแอบโล่งใจ
พิมพ์สนมกับดูฟองที่ยังจับมือกันดีๆ พอรู้ตัวก็รีบผละออกจากกันทันที
อุ๋ยกลับจากทำงานกลางคืนกลับมา พอผ่านบ้านอำไพได้ยินเสียงร้องเพลงดังลั่น
" โลกนี้ไม่มีหัวใจใครแน่นอน หญิงร้ายชายร้อนยอกย้อนกันปี้ป่น"
อุ๋ยแอบดู เห็นอำไพนั่งดื่มเหล้ากับสันต์ กอดคอกันร้องเพลง
"กลิ้งกลอกหลอกลวงกันเวียนวน ฉันจึงเกลียดคนมารักเหล้าสุขสำราญ" สันต์ร้องต่อ
อำไพหัวเราะร่า
"สันต์ร้องเพลงเพราะจังเลย"
"พี่ไพก็เหมือนกัน เสียงยังกับนกการเวก"
"แหม...ปากหวานจริงพ่อนกเขาจู้ฮุกกรู คิกๆๆ"
ทั้งสองหัวเราะร่า ยกแก้วขึ้นชนกัน แล้วกอดคอกันดื่ม
"ป้าไพกินเด็กอีกแล้ว"
อุ๋ยได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา
ในมุมลับตาคน คตกริชแอบหลบมาด้านหนึ่ง หยิบมือถือขึ้นมาโทร.ออก
"ฮัลโหล ทำอะไรอยู่ครับ"
วิลิปดาในชุดนอนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน
"กำลังจะเข้านอนแล้วล่ะค่ะ งานเป็นยังไงบ้างคะ"
"เปิดวันแรกก็วุ่นๆนิดหน่อยครับ แต่ทุกอย่างโอเคแล้ว"
"ยุ่งมากยังอุตส่าห์โทร.มาอีก ลิปดาดีใจจัง"
"ก็ทนคิดถึงไม่ไหวนี่ครับ"
วิลิปดาหน้าแดงก่ำ
"พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วค่ะ"
"รอให้ถึงพรุ่งนี้ก็ไม่ไหว"
"โธ่กริชคะ"
"กริช..."
คตกริชชะงัก เห็นลำเพาภาเดินเข้ามา รีบกระซิบบอกวิลิปดา
"เจ้านายมาตามแล้ว ผมขอตัวก่อน ฝันดีนะครับ"
"ฝันดีค่ะกริช"
วิลิปดาวางสาย ยิ้มปลื้มมีความสุข ลำเพาภามองคตกริชอย่างสงสัย
"อ้าว...ติดสายอยู่เหรอ"
"คุยเสร็จแล้วครับ คุณเพามีอะไรครับ"
"แขกทยอยกลับกันแล้ว เธอไปช่วยดูแลหน่อย"
คตกริชตามลำเพาภาออกไป
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 14 (ต่อ)
เชิดศักดิ์กับลำเพาภาออกมาส่งลูกค้าที่ทยอยกลับ
"ขอบคุณนะคะ เอาไว้มาใช้บริการใหม่นะคะ"
"แน่นอนจ้ะน้องเพา" ลูกค้าบอก
"ขอบคุณครับคุณทรงยศ"
เชิดศักดิ์กับลำเพาภามองหน้ากันเหนื่อยๆ แต่ก็เป็นสุข ลำเพาภามองไปทางคตกริชที่พาลูกค้าออกมาส่งด้วยเช่นกัน
"เดินดีๆ นะครับ"
"แหม...น้องบริการดีจังเลย พรุ่งนี้พี่จะชวนเพื่อนมาอีกหลายๆ คน" ปิยะมาศบอก
"ขอบพระคุณครับ"
คตกริชประคองปิยะมาศไปที่รถ
"ขับรถไหวไหมครับ"
"ไม่ไหว ไปส่งหน่อยสิจ๊ะ"
"ต้องขอโทษด้วยครับ ผมคงไม่สะดวก คุณผู้หญิงจะจอดรถไว้ที่นี่ก่อน แล้วให้ผมเรียกแท็กซี่ไหมครับ"
"ไม่เอา คนอย่างฉันไม่นั่งแท็กซี่"
ลำเพาภามองคตกริชอย่างเป็นห่วง จะเข้าไปช่วย แต่เชิดศักดิ์ดึงไว้
"ปล่อยให้เขาหัดแก้ปัญหาเองดีกว่าครับ"
ลำเพาภาจำเป็นต้องนิ่ง ปิยะมาศยังยื้อยุดคตกริชไว้
"ไปส่งหน่อยสิจ๊ะกริช พี่เป็นลูกค้าวีไอพีนะ"
"โอเคครับ เดี๋ยวผมให้เด็กขับไปส่งนะครับ" เขาเรียกพนักงานคนหนึ่งมา "แบงก์ ช่วยขับไปส่งคุณผู้หญิงหน่อย"
ปิยะมาศมองแบงก์อย่างพอใจ เข้าไปเกาะแขนแบงก์แทน
"เชิญครับ"
คตกริชแอบโล่งใจ ลำเพาภายิ้มพอใจ เชิดศักดิ์ยิ่งหงุดหงิด
พนักงานเตรียมเก็บโต๊ะและเก้าอี้ บาร์เทนเดอร์เก็บเครื่องดื่มและส่วนผสมเข้าตู้ คตกริชเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน พิมพ์สนมซึ่งคุยอยู่กับแขกมองตาม
คตกริชเข้ามาตรวจสอบความเรียบร้อยภายในห้องคาราโอเกะ พิมพ์สนมเดินเข้ามาด้านหลังพร้อมกับเอกสาร สีหน้ายิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์
"คุณกริชคะ"
พิมพ์สนมเดินยิ้มแย้มอ่อนหวานเข้ามา
"อ้อ...คุณพิมพ์"
พิมพ์สนมยื่นเอกสารให้
"นี่เป็นสรุปบัญชีของวันนี้ค่ะ พิมพ์เซ็ทระบบให้ลงรายละเอียดเลยว่า เหล้าขวดนึงรินเครื่องดื่มได้กี่แก้ว ผสมส่วนอื่นลงไปแล้วได้เท่าไหร่ ใช้มิกเซอร์อะไรบ้าง คุณกริชลองดูนะคะ"
คตกริชชื่นชม
"ขอบคุณครับ คุณพิมพ์นี่รอบคอบดีจัง"
"มันเป็นเรื่องที่พิมพ์ทำอยู่แล้วที่บริษัทคุณเพาค่ะ"
คตกริชเปิดดูเอกสาร พิมพ์สนมเข้าไปใกล้
"ขอบคุณกริชที่ช่วยพิมพ์วันนี้ด้วยนะคะ"
คตกริชเงยหน้ามองพิมพ์สนม
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็นึกออกได้แค่นั้น เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน"
"แค่นั้นอะไรกัน คุณแก้ไขสถานการณ์ได้ดีมากค่ะ คุณเพาก็เชื่อใจคุณ ถ้าไม่ได้คุณ พิมพ์คงแย่แน่ๆ"
"แล้วคุณพิมพ์เจ็บมากไหมครับ"
พิมพ์สนมจับหน้าตัวเอง
"ก็นิดหน่อยค่ะ"
"หมั่นทายานะครับ จะได้หายไวๆ"
"ค่ะ คุณกริชก็หาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ พิมพ์เป็นห่วง"
พิมพ์สนมยิ้มหวานให้คตกริช ลำเพาภาเดินเข้ามาด้านหนึ่ง สีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจ
"กริช"
พิมพ์สนมรีบถอยห่าง ท่าทางเป็นการเป็นงานมากขึ้น
"พิมพ์เอาเอกสารบัญชีมาให้คุณกริชดูค่ะ"
ลำเพาภาพยักหน้ารับรู้ แต่ยังระแวง
"อ๋อ...คุยกันเสร็จหรือยัง ฉันเข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่า"
"เสร็จพอดีเลยค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว พิมพ์ขอตัวกลับเลยนะคะ"
"รีบกลับไปพักเถอะ พรุ่งนี้เข้าสายหน่อยก็ได้"
"ค่ะคุณเพา"
พิมพ์สนมรีบก้มหน้าก้มตาออกไป ลำเพาภามองตาม
พิมพ์สนมเดินออกมาแล้วปิดประตู แอบเบะปากด้วยท่าทางเซ็งๆ
พิมพ์สนมเดินออกมาแล้วปิดประตู แอบเบะปากด้วยท่าทางเซ็งๆ
ลำเพาภานั่งลงข้างคตกริช เอื้อมมือมาตบไหล่เขาเบาๆ
"เหนื่อยไหม กริช"
"นิดหน่อยครับ"
"เฮ้อ...ฉันก็เหนื่อย"
"คุณเพาเมาเหรอครับ"
"นิดหน่อยน่ะ ต้องดื่มเป็นเพื่อนลูกค้า เธอก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
"ผมดื่มจนชินแล้วครับ ตอนอยู่ที่บาร์"
"เธอเก่งจังเลย ฉันจะไม่ไหวอยู่แล้ว"
เธอซบลงกับไหล่ของคตกริช เขาแอบเกร็งตัวเล็กน้อย
"อืม...เหนื่อยจนอยากหลับอย่างนี้แหละ"
ลำเพาภาหลับตาลง คตกริชกังวลกลัวใครเข้ามาเห็น
"เอ่อ..กลับไปหลับสบายๆ ที่บ้านดีกว่านะครับคุณเพา"
"งั้นเธอขับไปส่งฉันนะ"
คตกริชสีหน้าลำบากใจ รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ก็เกรงใจลำเพาภา
ภายในบ้าน เชิดศักดิ์ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ดูฟองเข้ามานวดไหล่ให้
"เหนื่อยไหมคะวันนี้"
"ก็นิดหน่อยน่ะ แต่โล่งใจมากกว่า"
"ลูกค้าเยอะกว่าที่คิดนะคะ ดูฟองดีใจแทนคุณด้วย"
"เราโปรโมชั่นลดแลกแจกแถมช่วงแรก แล้วบริการเต็มที่ ให้ลูกค้าติดก่อน ต่อไปพอลูกค้าบอกกันปากต่อปาก ถ่ายรูปลงพวกโซเชียลก็จะได้คนใหม่ๆ เข้ามาเพิ่มอีกโดยไม่ต้องโฆษณาให้เหนื่อย"
"คุณเชิดนี่เก่งจังค่ะ ดูฟองภูมิใจ๊ภูมิใจ"
ดูฟองหอมเชิดศักดิ์ พอเขาเห็นหน้าดูฟองใกล้ๆ ก็ตกใจ
"หน้าเธอไปโดนอะไรมา แขนก็เป็นจ้ำๆ เขียวด้วย"
"ก็นังเลขาหน้าห้องคุณเพาน่ะสิคะ มันมาหาเรื่องดูฟอง บังคับให้ใส่ชุดแดนเซอร์เสร่อๆออกไปร้องเพลง"
เชิดศักดิ์ตกใจ
"เธอไปมีเรื่องกับเลขาคุณเพาเหรอ"
ดูฟองพยักหน้า
"ใช่ค่ะ"
"ถ้าคุณเพารู้ละก็ เธอแย่แน่ๆ"
"โชคดีที่คุณเพาไม่รู้ กริชมาช่วยแก้ไขสถานการณ์ไว้ทัน ท่าทางคุณเพาจะเชื่อกริชมากนะคะ พูดอะไรก็เออออไปหมด"
เชิดศักดิ์กัดกรามแน่นอย่างเจ็บใจ
"ฮึ...ไอ้เด็กคนโปรดพูดอะไรก็เชื่อไปหมด"
ดูฟองจับคางเชิดศักดิ์ลูบเบาๆ
"อย่าอารมณ์เสียไปเลยนะคะ ดูฟองดูออกว่านายกริชน่ะไม่ได้พิศวาสอะไรคุณเพานักหรอก ท่าทางจะเกรงใจมากกว่า ยัยเลขานั่นก็ดูจะให้ท่ากริชซะด้วย"
เชิดศักดิ์แปลกใจ
"งั้นเหรอ"
"ดูฟองว่าไม่ผิดหรอกนะ ผีเห็นผีด้วยกัน ถึงยัยนั่นจะแอ๊บขนาดไหน ฟองมองดูตามันแว่บเดียวก็รู้ แต่มันคงกลัวคุณเพาอยู่"
"ฮึ่ม...ถ้าสองคนนั้นเกิดสานต่อกันจริงๆ คนอย่างลำเพาภาไม่ยอมหรอก ได้กระเด็นออกไปทั้งคู่แน่"
เชิดศักดิ์ยิ้มกริ่มอย่างรอคอยเวลา
เช้าวันรุ่งขึ้น คตกริชลุกขึ้นจากเตียงอย่างแผ่วเบา ลำเพาภารู้สึกตัวหันมา ปรือตาขึ้นเล็กน้อย
"อะไรกัน จะไปแล้วเหรอ"
"หกโมงเช้าแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปทำงานไม่ทัน"
"หยุดสักวันก็ได้นี่ เมื่อคืนเราก็นอนดึกจะตายไป"
"ไม่ได้หรอกครับ ผมเพิ่งทำงานไม่ถึงเดือน จู่ๆ ขาดงานเดี๋ยวจะไม่พ้นโปร"
"ไม่พ้นโปรก็มาทำงานกับฉันได้"
"ตอนนี้ผมก็ทำอยู่แล้วนี่ครับ"
"หมายถึงงานตอนกลางวันน่ะ ฉันจะยืดหยุ่นให้เธอเข้าสายหน่อยได้ด้วย"
"ผมอยากให้เรามีเวลาห่างกันบ้าง ถ้าเป็นเจ้านายลูกน้องกันตลอดเวลา ผมจะ..."
"อึดอัดเหรอ"
"ไม่เชิงหรอกครับ แต่ผมจะไม่ได้พัฒนาตัวเองในด้านอื่น แล้วที่จริง...ผมก็ชอบงานที่ทำอยู่มากด้วย"
ลำเพาภาเริ่มสงสัยเลยแกล้งถาม
"ดูท่าทางเธอชอบงานที่บริษัทโฆษณานี่มากเลยนะ งานดีหรือว่าคนที่นั่นดี"
"ก็ทั้งสองอย่างแหละครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะสาย"
คตกริชเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อเลี่ยงการจับผิดของลำเพาภา เธอมองตามอย่างสงสัย
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 14 (ต่อ)
ในที่ลับตาคนของบริษัทโฆษณา คตกริชกับวิลิปดาหลบมานั่งดื่มกาแฟด้วยกัน คตกริชท่าทางไม่ค่อยสดใส หาวเป็นระยะๆ เธอมองด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อคืนกลับดึกเหรอคะ"
"สักตีสองเห็นจะได้ วันแรกลูกค้าเยอะมากครับ"
"แล้วจะอดนอนไหวเหรอคะ ถ้าเลิกดึกอย่างนี้ทุกวัน"
"ผมเคยทำงานกลางคืนมาก่อน ผมชินแล้ว"
"แต่ตอนนั้นคุณไม่ได้ทำงานกลางวัน จะนอนตื่นสายแค่ไหนก็ได้ นี่นอนไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นขึ้นมาทำงานอีกแล้ว"
คตกริชจับมือเธอบีบเบาๆ พลางหัวเราะกลบเกลื่อน
"ลิปดา... ท่าทางผมอาการหนักเลยเหรอ"
"อดเป็นห่วงไม่ได้นี่คะ ฉันนอนหลับสบายบนเตียง ส่วนคุณยังต้องทำงาน"
"ทำไงได้ล่ะ มันเป็นงาน แล้วผมก็อยากเก็บเงิน"
"แต่ยังไงก็ต้องระวังเรื่องสุขภาพด้วย ถ้าทนอดนอนไม่ไหว ก็อย่าไปทำเลย"
"ผมจะทำให้ผู้ใหญ่ของลิปดาเห็นว่า ความจริงใจของผมไม่ได้มีแค่คำพูดชุ่ยๆเท่านั้น ยิ่งเห็นลิปดาเป็นห่วงผม ผมยิ่งอบอุ่นจนบอกไม่ถูก แล้วก็อยากทำให้ฝันของตัวเองเป็นจริงเร็วๆ"
วิลิปดากุมมือเขาและมองอย่างซาบซึ้ง
วิลิปดาซึ่งถือแก้วกาแฟเข้ามานั่งที่ก่อน แป๋มแอบโผล่หน้ามามอง สักพักคตกริชเข้ามาตัวเปล่า เหมือนไม่ได้มาด้วยกัน แป๋มแอบสังเกตทั้งสอง แล้วทักวิลิปดา
"ไปไหนมาน่ะลิปดา"
ลิปดาชะงัก มีพิรุธเล็กน้อย
"ไปซื้อชามาจ้ะ"
ลิปดาชูแก้วให้ดู แป๋มพยักหน้าเข้าใจ แต่มองเหมือนมีอะไรอยากคุยด้วย
วิลิปดากำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แป๋มตามเข้ามา พลางมองสำรวจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้
"ลิปดา ฉันมีอะไรอยากคุยด้วย"
"อะไรเหรอ ท่าทางจะเป็นความลับนะเนี่ย"
"ความลับของตัวเองน่ะแหละ เธอกำลังคบกับกริชอยู่ใช่ไหม"
วิลิปดาอึ้งมองแป๋ม เพราะไม่แน่ใจแป๋มคิดอย่างไร
"หืม...คบอะไรกัน ไปเอาข่าวลือนี้มาจากไหน"
"อย่ามาเนียนเลย ฉันบังเอิญเห็นหลายครั้งแล้วที่ลานจอดรถ"
วิลิปดาอึกอัก
"พอดีเรากลับทางเดียวกันน่ะ"
"พอแล้วลิปดา สารภาพมาตามตรงเหอะ"
"เธอโกรธฉันเหรอแป๋ม"
"เปล่า จะโกรธทำไมล่ะ ฉันก็เล่นขำๆ กับกริชไปอย่างนั้นเอง แต่อยากจะเตือนเธอให้ระวังน่ะลิปดา คุณพีเขาคิดยังไงลิปดาก็รู้"
"ฉันก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้"
"แล้วเธอจะปิดคุณพีไปได้นานแค่ไหน"
"ไม่รู้เหมือนกัน ฉันกลุ้มจังเลยแป๋ม"
"หืม..หมั่นไส้ กลุ้มกลัวรถไฟชนกัน สาวเสน่ห์แรง"
"ไม่หรอก มันบังเอิญน่ะ ชีวิตคนเรามักจะมีเรื่องให้เราลำบากใจอยู่เสมอแหละ"
"เป็นฉันฉันก็ลำบากใจ ไม่รู้จะเลือกใครดี คนนั้นก็ดี คนนี้ก็น่ารัก แต่ฉันว่า บอกคุณพีไปตรงๆ เลยดีกว่า จะได้สบายใจ"
"แล้วพี่พีจะไม่โกรธกริชเหรอ เขาเป็นเจ้านายลูกน้องกันโดยตรงเลยนะ ฉันกลัวว่ามันจะมีผลกับงาน"
"ฉันว่าคุณพีใจกว้างพอ แต่ถ้าคุณพีจับได้เอง เขาจะยิ่งเสียใจนะ มันเหมือนลิปดากับกริชรวมหัวกันหลอกเขา"
วิลิปดาครุ่นคิดหนัก
ภายในบ้านเช่า อธิปกำลังยกดัมเบลอยู่ในบ้าน เสียงกริ่งดังขึ้น อธิปมองไปหน้าบ้านอย่างสงสัย ก่อนจะวางดัมเบลลง เสียงกริ่งยังดังต่อเนื่อง
"คร้าบ รอเดี๋ยวคร้าบ"
อธิปรีบออกไปดูหน้าบ้าน
อธิปเดินออกมาดู สีหน้าแปลกใจ
"มาหาใครครับ อ้าว...อุ๋ยน่ะเอง แต่งตัวซะเปรี้ยว พี่จำเกือบไม่ได้"
อุ๋ยแต่งตัวแบบโคโยตี้ ยืนอยู่หน้าบ้าน
"เพิ่งเลิกงานก็เลยแวะมาจ้ะ โทร.หาพี่กริชไม่รับสายเลย"
"มาหาไอ้กริชเหรอ เข้ามาก่อนซี่"
อธิปเปิดประตูให้อุ๋ยเข้ามา
อุ๋ยนั่งรอ อธิปยกน้ำมาให้อุ๋ย
"กริชมันยังไม่กลับหรอก ต้องตีสองโน่น"
"โห...งานที่บริษัทหนักขนาดนั้นเชียว"
"นี่อุ๋ยยังไม่รู้เหรอว่า กริชมันทำงานกลางคืนด้วย"
"อ๋อ...ที่ไปเป็นผู้จัดการผับใช่ไหม ผับเปิดแล้วแล้วเหรอพี่ธิป"
"เปิดมาหลายวันแล้ว ไม่รู้มันทำได้ไง ทั้งกลางวันกลางคืน"
"พี่กริชขยันอย่างนี้แหละ อุ๋ยกลัวว่าจะทำงานจนไม่มีเวลาดูแลตัวเอง เดี๋ยวจะป่วยเอาง่ายๆ"
"เมื่อไรพี่จะมีคนดีๆ อย่างอุ๋ยมาดูแลบ้างน้า"
"พี่ธิปก็มีป้าๆ ดูแลอยู่แล้วนี่"
"มันไม่ใช่หรอกอุ๋ย มันเป็นเรื่องงานทั้งนั้น บางทีก็เอียนจนจะอ้วก"
อุ๋ยมองอธิปอย่างเห็นใจ
"พี่ธิปเคยคิดจะเลิกบ้างหรือเปล่า"
"เคยสิ คิดอยู่ตลอด กะว่าเก็บเงินซื้อบ้านได้แล้วก็จะเลิกทันที หรือไม่ก็เจอใครสักคนอย่างไอ้กริช"
อุ๋ยยังนึกว่าเป็นลำเพาภา
"ฮึ...ยัยไฮโซแก่กินเด็กนั่นน่ะเหรอ"
"ไม่ใช่..."
"อะไรนะ พี่กริชมีคนอื่นอีกเหรอ"
อธิปรีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง
"ไป...ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
อุ๋ยพยักหน้าตกลง อธิปดีใจ
ภายในร้านอาหาร อุ๋ยดูเมนูแล้วนิ่วหน้า แอบกระซิบกับอธิป
"มีแต่อะไรไม่รู้ พี่ธิปสั่งให้หน่อยสิ"
"ชอบตับห่านไหมล่ะ"
อุ๋ยพยักหน้า
"ก็อยากลองเหมือนกัน"
อธิปหันไปบอกบริกร
"ขอล็อบสเตอร์ผัดฟัวกราส์ สเต็กแกะบดกับผักย่าง ฟิเลมิยองหมูซอสไวน์แดง แล้วก็ไวน์ชาโตมาร์โกส์ ปี 2000"
อุ๋ยแอบมองอธิปอย่างทึ่ง บริกรรับคำแล้วออกไป
"ร้านนี้สวยจังนะ พี่ธิปมาบ่อยเหรอ"
"ก็เคยมากินบ้าง"
อุ๋ยมองอธิปอย่างชั่งใจ ตัดสินใจถาม
"เมื่อกี้ที่พี่ธิปบอกว่าพี่กริชมีคนอื่นอีกน่ะ ใครเหรอ"
"ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"
อุ๋ยจับหลังมืออธิปเขย่า
"เล่าหน่อยน่าพี่ธิป"
อธิปลำบากใจ
"อุ๋ยจะรู้ไปทำไม เดี๋ยวจะเสียใจเปล่าๆ"
"ไม่เสียใจหรอก อุ๋ยทำใจแล้ว พี่กริชคงคิดกับอุ๋ยแค่น้องสาวเท่านั้นเอง"
"ถ้ารู้แล้วอุ๋ยจะเปลี่ยนใจได้หรือไง"
"อุ๋ยจะได้ทำใจไงพี่ธิป"
อธิปแอบดีใจ ตัดสินใจเล่า
"เขาเป็นเพื่อนที่ทำงานเดียวกัน แค่เริ่มปิ๊งๆ กันเท่านั้นเอง"
อุ๋ยถึงกับตาลุกวาว แต่รีบเก็บอาการ แอบทึ้งผ้าปูโต๊ะ
"มิน่าถึงขยันทำงานเหลือเกิน แล้วผู้หญิงเขารู้หรือเปล่าว่าพี่กริชเคยทำงานอะไร มีใครเลี้ยงดูอยู่"
"คงไม่รู้หรอก ถ้ารู้อาจจะรับไม่ได้ กริชมันก็ไม่อยากให้เขารู้ด้วย"
อุ๋ยเจ้าเล่ห์เจ้าเล่ห์ แอบวางแผนอะไรบางอย่าง
ในมุมลับตาคน คตกริชอุทานอย่างแปลกใจ
"อะไรนะครับลิปดาจะบอกความจริงกับคุณพีเลยเหรอ"
"แป๋มแนะนำอย่างนั้นค่ะ"
"ผมว่าก็ดีนะครับ"
"กริชเห็นด้วยเหรอคะ"
"ผมอยากให้เราคบกันอย่างเปิดเผยแต่แรกแล้ว"
"แต่ฉันจะยังไม่บอกพี่พีว่าเราคบกันนะคะ แค่จะเลิกให้ความหวังกับเขาเท่านั้น"
"แล้วแต่ลิปดาเลยครับ ผมเคารพการตัดสินใจของลิปดาเสมอ"
วิลิปดาจับมือคตกริชไว้
"ขอบคุณค่ะ ฉันอยากให้อะไรๆ มันค่อยเป็นค่อยไปด้วย เพราะเห็นใจพี่พีเหมือนกัน"
ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างให้กำลังใจ
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 14 (ต่อ)
วิลิปดากลับเข้ามา มองหาพีรนันท์ แป๋มเข้ามาบอก
"คุณพีไม่อยู่จ้ะ"
"อ้าว...เมื่อกี้กลับมาแล้วนี่"
"พี่ปุ่นเรียกออกไปประชุมด่วนกับลูกค้าเมื่อกี้"
วิลิปดาพยักหน้ารับรู้
"มีเรื่องด่วนหรือเปล่า"
"ไม่ด่วนหรอกจ้ะ"
แป๋มลดเสียงลงเป็นกระซิบ
"จะเคลียร์กับคุณพีเหรอ"
"ใช่"
แป๋มจับมือลิปดาไว้
"สู้ๆนะลิปดา ไม่ว่าจะตัดสินใจยังไงฉันขอเอาใจช่วย"
วิลิปดาจับมือเพื่อนไว้อย่างซาบซึ้ง
เวลากลางคืน คตกริชกลับเข้ามาในบ้าน เจออธิป
"เฮ้ยกริช วันนี้กลับเร็วนี่หว่า"
"กลับมานอนพักน่ะ ดึกๆ ค่อยออกไป"
"ดีเลย มีเรื่องคุยกับมึงหน่อย เมื่อกี้เพิ่งออกไปกับอุ๋ยกลับมา"
"อุ๋ยมาที่นี่เหรอ"
"มาหามึงนั่นแหละ เขาบอกว่าติดต่อมึงไม่ได้"
กริชดูมือถือตัวเอง
"จริงด้วย มัวแต่ยุ่งๆ เลยลืมโทร.กลับอุ๋ย มีเรื่องอะไรเหรอ"
"อุ๋ยมาบอกเรื่องแม่"
"แม่...เป็นอะไรเหรอ"
คตกริชขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่สบายใจ รู้ว่าเป็นเรื่องไม่ดีแน่
คตกริชเดินเข้ามา เห็นอำไพกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางเสร็จแล้วรูดซิปปิดกระเป๋า
"แม่...จะไปไหน"
อำไพเห็นลูกชายก็ดีใจ
"แกมาก็ดีแล้วกริช แม่กำลังจะไปหาอยู่พอดีเลย"
"มีอะไรเหรอแม่"
"ขอเงินสักห้าพันสิ"
"แม่จะเอาเงินไปทำอะไร"
"ก็เอามาใช้น่ะสิวะ ถามได้"
"เจ็ดพันที่ฉันให้แม่ทุกเดือนมันไม่พอเหรอ"
"โอ๊ย...แค่เจ็ดพันจะไปพอยาไส้อะไร เดี๋ยวนี้ข้าวมื้อนึงรวมน้ำด้วยก็ร่วมร้อยแล้ว"
"รอหน่อยนะแม่ ไว้สิ้นเดือนเงินเดือนออกแล้วจะเพิ่มให้"
"ต้องรอถึงสิ้นเดือนเลยเหรอ ฉันรอไม่ไหวหรอก"
คตกริชหยิบกระเป๋าออกมา ควักเงินมาให้
"ตอนนี้ฉันมีแค่พันเดียว"
อำไพดึงกระเป๋าคตกริชมาทั้งใบ
"ไม่เชื่อหรอกว่ามีอยู่พันเดียว" อำไพดึงแบงก์ร้อยออกมาอีก 2 ใบ "นี่ไงมีอีกตั้งสองร้อย"
"ฉันก็ต้องเหลือไว้ใช้บ้างสิแม่"
"แกก็ไปกดเอทีเอ็มมาอีกสิวะ มันจะไปยากอะไร"
"เงินที่เหลือฉันต้องเอาไว้ใช้ถึงสิ้นเดือน"
"แหม...ข้ออ้างตลอดเลย จะไม่ให้ก็บอกมาเถอะ"
"พี่ไพจ๋า"
อำไพชะงัก มองออกไปหน้าบ้าน
"มาแล้ว"
คตกริชมองตาม
"ใครน่ะแม่"
"เพื่อนฉันเอง แกช่วยปิดบ้านให้ด้วยนะ"
พูดจบอำไพก็หิ้วกระเป๋าเดินทางออกไป
"แม่...จะไปไหนน่ะแม่"
คตกริชรีบตามอำไพไป
อำไพออกมาหาสันต์อย่างกระดี๊กระด๊าดีใจ
"มาแล้วเหรอสันต์ ตรงเวลาดีจัง"
อำไพส่งกระเป๋าให้สันต์ช่วยถือ
"ไปกันเลยนะ เราไปบ้านลูกชายพี่ไพก่อนใช่ไหม"
"ไม่ต้องแล้ว รีบไปกันเถอะ"
อำไพรีบดุนสันต์ออกไป แต่คตกริชรีบตามมาขวางแม่ไว้
"แม่จะไปไหนน่ะแม่"
"จะไปไหนมันก็เรื่องของข้า อย่ามายุ่งได้ไหม"
"ฉันเป็นลูกแม่นะ ทำไมจะยุ่งไม่ได้"
"ไม่จำเป็นต้องยุ่งทุกเรื่องหรอก เอาเงินมาให้ก็พอแล้ว"
คตกริชมองสันต์อย่างไม่ไว้ใจ
"คนนี้เป็นใคร"
"นี่สันต์ เพื่อนฉันเอง"
"นี่เหรอลูกพี่ไพ" สันต์ถาม
อำไพพยักหน้า
สันต์ยิ้มให้ แต่คตกริชหน้าบึ้งใส่
"คุณจะพาแม่ผมไปไหน"
"ก็ไป..."
อำไพรีบตัดบท
"ไม่ต้องยุ่งได้ไหม"
"แม่ยังไม่เข็ดอีกเหรอ คราวที่แล้วโดนปอกลอกจนหมดตัว"
สันต์นึกไม่ถึง อำไพรีบกลบเกลื่อน
"โดนปอกลอกอะไร แกมั่วแล้วไอ้กริช โจรมันมายกเค้าโว้ย ... อย่าไปฟังมัน ไปกันเถอะ"
อำไพดึงมือสันต์ออกไป คตกริชดึงมือแม่ไว้
"แม่...เดี๋ยวก่อน คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
"ไม่คุยแล้ว จะรีบไป"
"บอกก่อนสิแม่จะไปไหน"
"พี่ไพจะไปเที่ยวบ้านฉัน เข้าใจหรือยัง"
"ไปไม่ได้นะแม่"
"ไม่ได้ยังไงวะ แกเป็นลูกนะไม่ใช่พ่อฉัน... ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไงล่ะ"
อำไพสะบัดออกจากคตกริช แล้วไปกับสันต์
"แม่... แม่"
อำไพไม่สนใจ เดินจ้ำออกไป คตกริชมองตามอย่างเป็นห่วง
คตกริชกลับเข้ามาในบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน อุ๋ยเดินเข้ามามองอย่างเห็นใจ
"พี่กริช"
"แม่พี่ไปแล้วอุ๋ย"
อุ๋ยจับมือเขาไว้เป็นเชิงปลอบ
"คงต้องปล่อยแกไปก่อนนะพี่"
"พี่เคยคิดว่าจะซื้อบ้านสักหลัง ให้แม่ไปอยู่ด้วย แต่มาเห็นแบบนี้แล้ว พี่เลยท้อ"
"เฮ้อ...ฉันเคยเห็นแต่ลูกใจแตกทำตัวเหลวไหลจนพ่อแม่เครียด นี่มันกลับตาลปัตรกันซะ ฉันละเหนื่อยแทนพี่จริงๆ"
"แม่แกคงทำงานมาหนักมากตอนต้องหาเลี้ยงพี่"
"เลยมาปล่อยตัวตอนแก่น่ะเหรอ" อุ๋ยว่าพลางจับบ่าเขาไว้ "โธ่...พี่กริชอย่าเครียดไปเลยนะ เดี๋ยวแกเบื่อก็กลับมาเอง"
"พี่ก็หวังว่าอย่างนั้น แต่เป็นห่วงแกว่าจะโดนหลอกอีก"
"แกเอาตัวรอดได้น่า พี่เป็นห่วงตัวเองเถอะ" อุ๋ยจับหน้ากริช "ดูสิ ทำงานจนดูล้าไปหมดเลย ระวังจะไม่สบายเอานะ"
"พี่ไม่เป็นไร ยังไหว"
"อุ๋ยเป็นห่วงพี่นะ ไม่อยากให้พี่ทำงานหนักเกินไป จะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง"
"ขอบใจนะอุ๋ย ที่เป็นห่วงพี่ แล้วก็ช่วยพี่ดูแลแม่มาตลอด"
อุ๋ยซบกับไหล่กริช
"อุ๋ยเต็มใจจ้ะ อะไรที่ช่วยพี่กริชได้บอกอุ๋ยมาเถอะ อุ๋ยทำให้พี่ได้ทั้งนั้น"
อุ๋ยเข้าไปคลอเคลียเขาจนเริ่มจะเกินเลย คตกริชตกใจรีบลุกขึ้น
"อย่าทำแบบนี้เลยอุ๋ย"
"ทำไม พี่กริชไม่คิดจะสนใจอุ๋ยบ้างเลยเหรอ"
"พี่รักอุ๋ยนะ แต่มันไม่ใช่..."
"ใช่สิ อุ๋ยมันไม่รวย ไม่ไฮโซนี่"
"พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้น"
"แล้วคิดยังไงล่ะ"
"พี่มีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว อุ๋ยอย่ามาทำให้พี่ลำบากใจอีกเลย"
คตกริชเดินออกไป อุ๋ยน้ำตาคลอมองตามอย่างน้อยใจและเจ็บใจ
อ่านต่อตอนที่ 15
