รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 14
ณ หลุมศพณัฐ พีทเข้ามาวางดอกไม้หน้าเศร้า
พีทพูดเสียงเครือ “ผมอโหสิกรรมให้คุณ...ผมรักคุณนะ”
พีทน้ำตาร่วงให้กับคนที่รักที่สุดซึ่งเป็นคนที่ทำร้ายเขามากที่สุด พีทมองรูปณัฐอย่างอาลัยก่อนจะค่อยๆลุกแล้วเดินออกไป ลมพัดวูบ ใบไม้วนอยู่หน้าหลุมศพณัฐ ดวงวิญญาณของณัฐที่ดูเศร้าหมองกำลังมองไปทางพีท ณัฐมีแววตาสำนึกผิด เขาน้ำตาไหลพรากเพราะนึกเสียดายชีวิตที่ย้อนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว
มินตรากำลังนั่งคอตกอยู่ข้างหน้าวิมาดา วิมาดาโกรธมาก
“ฉันเป็นคนให้โอกาสคน...แต่โอกาสที่ฉันให้ก็มีจำกัด”
มินตราเงยหน้ามองวิมาดาด้วยอาการตกใจ
“ขอโอกาสให้มินอีกสักครั้งเถอะค่ะ..มินจะทำให้ดีกว่านี้”
วิมาดาส่ายหัวอย่างไม่เชื่อใจ
“สายไปแล้วมินตรา...เธออย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นเรื่องการทำงานของเธอ”
มินตราหลบตาวิมาดา
“บก.ที่เอาแต่ออกงานสังคมทุกวันจะมีเวลาที่ไหนมาทำงานของตัวเอง.ฉันไม่แปลกใจหรอกนะที่ตั้งแต่เธอมาเป็นบก. ยอดขายของเซเลบก็ตกลงทุกเล่ม” วิมาดามองมินตราอย่างเหยียดๆ “โดยเฉพาะเล่มที่เธอลงทุนใส่ชุดว่ายน้ำขึ้นปก ยอดขายต่ำสุดในประวัติศาสตร์เลยทีเดียว”
มินตราหน้าเสียด้วยความอับอาย วิมาดามองหน้ามินตราอย่างเย็นชา
“โตๆกันแล้ว..คงม่ต้องพูดอะไรกันมากหรอกนะ” วิมาดาว่า
วิมาดาหยิบซองขาวขึ้นมาวางไปตรงหน้ามินตรา มินตรามองซองขาวตรงหน้าแล้วก็น้ำตาร่วง
ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน มินตราเดินน้ำตาร่วงออกมาจากห้องวิมาดาภายใต้บรรยากาศเงียบงัน ทุกคนมองมินตราอย่างเวทนาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบยังไง
“ไปทำงานกันต่อเถอะพวกเรา” ต๋อยบอก
ทุกคนทยอยเดินออกไป
มินตราหน้าเศร้าที่แม้วันสุดท้ายของการทำงานก็ยังไม่มีใครอาลัย เธอกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นเสียงปีโป้ก็ดังขึ้น “มิน”
มินตราหันกลับไป เธอเห็นปีโป้ยืนน้ำตาคลออยู่
“โชคดีนะ”
มินตรามองอย่างคาดไม่ถึงว่าปีโป้จะมาอวยพร
“ถ้าเดือดร้อนจริงๆก็โทรมาแล้วกัน..ฉันก็ไม่ค่อยมีเงินหรอก..แต่ก็พอจะแบ่งให้"เพื่อน"ได้”
มินตราน้ำตาร่วงในน้ำใจของปีโป้ เธอโผเข้าไปกอดปีโป้
“ขอบคุณนะปีโป้”
ทั้งสองกอดคอกันร้องไห้ด้วยความซึ้งใจที่อย่างน้อยการสูญเสียครั้งนี้ก็ทำให้มินตราได้เพื่อนแท้กลับคืนมาหนึ่งคน
พีทนั่งอ่านหนังสือพระโดยมีลูกจันนอนหนุนตัก ลูกจันกำลังนอนดูหนังสือเก่าๆที่พีทเคยถ่ายแบบด้วยท่าทางปลื้มปริ่ม
ลูกจันรำพึง “หล่อจัง...เท่จัง..รักอ่ะ”
พอลกระตุก!!!
ลูกจันอ้อน “ทำไมไม่รู้นะพีท..เมื่อก่อนตอนเป็นเพื่อนกันเวลาเห็นงานของพีทจันก็ปลื้มแล้วนะ...แต่ตอนนี้พอเรากลายมาเป็น” ลูกจันหยุดมองหน้าพอลอย่างหวานซึ้ง “เป็นแฟนกัน...จันยิ่งปลื้มพีทกว่าเดิมอีก” ลูกจันหยิบหนังสือขึ้นมาชูให้พอลดู “ดูดิ..แฟนจันล๊อหล่อเนอะ”
พอลแอบค้อนรูปพีทด้วยอาการหมั่นไส้
พอลพูดเสียงพาลๆ “ไม่เห็นหล่อเลย”
ลูกจันงงเพราะไม่เข้าใจว่าพอลโกรธอะไร พอลหยิบหนังสือปกที่ตัวเองถ่ายขึ้นมาส่งให้ลูกจัน
“อันนี้หล่อกว่าอีก!!”
ลูกจันมองหนังสือในมือพอลอย่างงงๆ พอลแอบผลักกองหนังสือพีทออกไปเพราะชักจะหึงฝาแฝดตัวเอง
วิมาดากำลังทำงาน ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ก๊อกๆๆ”
“เข้ามา”
วิมาดาเห็นอุ่นเรือนเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว
“อุ่นมีเรื่องจะสารภาพค่ะ”
วิมาดามองอุ่นเรือนด้วยความสงสัย
พีทกับพอลนั่งเผชิญหน้ากันที่คอนโดมีเนียมป้าภา พีทมีสีหน้ายิ้มๆอย่างพอจะเดาเรื่องที่พอลจะพูดได้
ส่วนพอลทำหน้าตาจริงจังเหมือนเป็นเรื่องใหญ่มาก
“เอ้า...นายมีอะไรจะสารภาพก็ว่ามา” พีทว่า
พอลสูดหายใจเข้าเพื่อเรียกความกล้าหาญก่อนจะเอ่ยปากสารภาพ
“คือเรา” พอลข่มความเขินแล้วพูดออกมา “เรารักลูกจัน”
แล้วพอลก็เล่าตำนานรักของตัวเองกับลูกจันให้พีทฟัง
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่
พีทหัวเราะร่วน “ฮ่าๆๆๆ”
พีทกำลังนั่งหัวเราะอยู่ต่อหน้าพอล
พอลนั่งทำหน้ากึ่งเขินกึ่งโล่งใจที่ได้สารภาพ
“นายจะหัวเราะทำไมเนี่ย”
“ก็ขำนายไง...ไหนตอนแรกบอกว่าลูกจันน่ารำคาญ..ตอนนี้ดันรักเค้าซะแล้ว”
พอลพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับอุบัติเหตุรักที่เกิดขึ้น
“ก็...ก็ไม่รู้สิ..สงสัยผีผลัก” พอลว่า
“เหรออ?” พีทหัวเราะ “ลูกจันอีกคน..เป็นเพื่อนกันอยู่ดีๆ จะกลายมาเป็นน้องสะใภ้เราซะแล้ว”
พอลค้อนพีทด้วยความหมั่นไส้
“ลูกจันเค้าไม่อยากเป็นน้องสะใภ้นายหรอก..เค้าอยากเป็นเมียนายตะหาก” พอลว่า
พีทหยุดร่าเริงราวกับติดเบรค
พีทตกใจปนอี๋ “บ้า...ผิดผีที่สุด!”
พีททำท่าขนลุกขนพอง
ลูกจันกำลังเล่าให้พอลฟังด้วยสีหน้ามีความสุข
“แอนนี่เค้าเข้าไปสารภาพความจริงกับคุณวิ..คุณวิเค้าก็เลยโทรมาขอโทษจันที่เข้าใจจันผิด..แล้วก็ชวนให้จันกลับไปทำงานที่เซเลบต่อ..เห็นบอกว่าช่วงที่จันไม่อยู่ยอดขายตกลงมากเลย”
“อ้าว..แบบนี้ถ้าจันกลับเข้าไปก็ต้องทำงานหนักน่ะสิกว่าจะกู้ยอดให้กลับมาเหมือนเดิมได้” พอลว่า
ลูกจันยิ้มๆ “ก็คงงั้นแหละ”
พอลมองหน้าลูกจันอย่างไม่เข้าใจ
“แต่ถ้าจันทำได้..จันก็จะภูมิใจมาก”
พอลมองลูกจันพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“จันทำได้อยู่แล้ว”
ลูกจันเอนกายหนุนตักพอล
ลูกจันอ้อน “ลูบหัวให้กำลังใจจันหน่อยสิ”
พอลค่อยๆลูบผมลูกจันเบาๆ พอลคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
ภาพเหตุการณ์ในอดีต พีทกับพอลนั่งคุยกัน
“เราทนไม่ได้ที่จะต้องฟังลูกจันบอกรักนายทุกวัน”
พีทพยายามปลอบใจพอล
“บอกรักเราที่ไหน..ลูกจันอยู่กับนายก็ต้องบอกรักนายสิ”
พอลพูดเสียงเกเร “แต่ลูกจันเค้าคิดว่าเราเป็นนาย..แล้วก็เรียกชื่อนายตลอดเวลา.จนบางทีเราก็ชักหมั่นไส้อยากเตะนายขึ้นมาเหมือนกัน”
พีทสะดุ้งแล้วขยับออกห่างพอลอย่างไวเพราะกลัวโดนเตะ
“เอ่อ..ใจเย็นๆนะพอล...เดี๋ยวเราจะช่วยนายคิดแผนพิชิตใจลูกจันเอง” พีทบอก
พีทหลิ่วตาให้พอล พอลมองพีทด้วยแววตาจริงจัง
“ไม่เอาดีกว่าพีท...เราไม่อยากใช้แผนอะไรอีกแล้ว..มันเหมือนเราไม่จริงใจกับลูกจัน..เราคิดว่าเราจะบอกความจริงทั้งหมดกับลูกจันดีกว่า”
“แล้วนายไม่กลัวลูกจันจะโกรธเหรอ”
พอลกังวล “กลัวสิ...แต่เราไม่อยากโกหกคนที่เรารัก”
พีทมีสีหน้าเป็นห่วงการตัดสินใจของพอล พอลมุ่งมั่นกับการตัดสินใจ
พอลตัดสินใจจะสารภาพความจริงกับลูกจัน
“ลูกจัน...คือว่า...”
พอลก้มลงจะคุยกับลูกจัน แต่ลูกจันหลับพับคาตักพอลไปซะแล้ว พอลถอนหายใจพลางคิดในใจว่าหลับง่ายจริงแม่คู้ณ
เช้าวันใหม่ พอลผุดลุกผุดนั่งชะเง้อไปทางบันได พอลเดินไปชงกาแฟมาดื่มฆ่าเวลา เวลาผ่านไป พอลยังเดินวนไปมาชะเง้อคอรอลูกจันลงมา พอลกำลังจะกลับไปชงกาแฟแก้วที่ 2
เสียงลูกจันดังขึ้น “โห..ตื่นเช้าจังเลย”
พอลหันไปตามเสียงก็เห็นลูกจันยืนยิ้มหวานอยู่ที่ริมบันได พอลเดินเข้าไปหาลูกจัน
“ลูกจัน...”
ลูกจันไม่พูดพล่ามทำเพลง เธอรีบเขย่งตัวไปจุ๊บแก้มพอลก่อนเลย
“มอร์นิ่งจ้ะ”
พอลอ้าปากจะสารภาพ
“ลูกจัน...คือ...”
ลูกจันหันไปเห็นกาแฟที่พอลถืออยู่
“หอมจัง...ขอจันแก้วนึงสิ..นะๆๆ”
พอลอัดอั้นตันใจแต่ก็ต้องพยักหน้ารับคำขอของลูกจัน
พอลยื่นแก้วกาแฟให้ลูกจัน ลูกจันยิ้มหวานรับแก้วกาแฟ
“ขอบใจจ้ะ”
ลูกจันจิบกาแฟอย่างชื่นใจ
“อืม...กาแฟที่พีทชงเนี่ยอร่อยที่สุดเลย...พีทต้องชงให้จันกินตลอดชีวิตเลยน้า”
ลูกจันออดอ้อนพอล พอลทนไม่ไหวแล้วเพราะยังไงก็ต้องสารภาพความจริง
“ลูกจัน..คือว่า...”
ลูกจันนิ่วหน้า “โอ้ย”
พอลตกใจกับอาการของลูกจัน
“เป็นอะไรไปน่ะ”
“ปวดท้องอ่ะ...โอ้ย...ไม่ไหวแระ..ขอไปห้องน้ำก่อนนะ”
ลูกจันวิ่งหน้าตั้งขึ้นบันไดไปเข้าห้องน้ำ พอลมองตามอย่างงงๆ ว่าทำไมอุปสรรคเยอะจังวะ
ป้าภากำลังทำความสะอาดคอนโด พีทที่แต่งตัวเรียบร้อยเดินมาหาป้าภา
“พีทคงกลับช้าหน่อยนะครับป้า..นั่งสมาธิเสร็จแล้วกะจะช่วยทำความสะอาดวัดด้วย”
ป้าภาปลื้มใจ “จ้ะ..อยู่นานๆได้เลยลูก จิตใจจะได้สงบ...ฝากกราบพระแทนป้าด้วยนะ”
“ครับ”
พีทกอดลาป้าภาอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินไปทางประตู
“อ้อ..พีท”
พีทหันกลับไปมองป้าภา
“ครับป้า”
“ขอพรพระให้หนูลูกจันรับรักตาพอลเร็วๆด้วยนะ..ป้าคิดถึงบ้านแล้ว”
พีทหัวเราะเบาๆ
“ได้ครับป้า”
พีทเดินออกจากห้อง ป้าภาหันไปทำความสะอาดห้องต่อ
พอลกำลังนั่งกระวนกระวายอยู่ที่โต๊ะรับแขก ลูกจันเดินลงบันไดมา
“เรียบร้อยแล้ว..ตะกี้พีทจะคุยอะไรกับจันรึเปล่า”
พอลสูดลมหายใจยาวเข้าปอดเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจก่อนจะเอ่ย
“คือ...มีเรื่องนึงที่อยากจะบอกจันอ่ะ”
“เอาสิ..บอกได้เลย”
ลูกจันจ้องเป๋งไปที่พอลด้วยท่าทางตั้งใจฟังมาก
พอลกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้นกับผลที่จะได้รับ
“คือว่า...ความจริงแล้ว...”
เสียงมือถือลูกจันดังขึ้น “กริ๊งง”
พอลเสียสมาธิในการเล่า เขามัวแต่เหลือบตาไปมองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ห่างออกไป แล้วเสียงโทรศัพท์ก็หายไป ลูกจันยังตั้งใจฟังพอล
“ความจริงอะไรเหรอ”
“คือ..ความจริง”
เสียงมือถือลูกจันดังขึ้นอีกครั้ง “กริ๊งๆๆๆ”
เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด
“เดี๋ยวนะ”
พูดจบลูกจันก็ลุกไปรับโทรศัพท์
“ว่าไงจ๊ะยายจ๋า”
ลูกจันคุยโทรศัพท์กับยายอย่างมีความสุข พอลชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่จะวางหูซะที
พีทนั่งสมาธิด้วยสีหน้าสงบอยู่ภายในวัด
พอลทำหน้าเซ็งก่อนจะหันมองไปทางลูกจัน เขาเห็นลูกจันกำลังคุยกับยายยืดยาวไม่จบซะที พอลกระวนกระวายมากเพราะอยากสารภาพสุดๆ
พีทกำลังกวาดลานวัดอย่างขะมักเขม้น
ไฟกำลังลุกไหม้ขยะในเตาเผา ลูกจันยืนเผาขยะ โดยมีพอลยืนอยู่ใกล้ๆ
“ยายบอกว่าปีชงนอกจากจะไหว้พระแล้วก็ให้แก้เคล็ดด้วยการเผาข้าวของเก่าๆ...ถือเป็นการเผาเคราะห์...คราวนี้จะได้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาแทน...พีทรอแป๊บนึงนะ”
ลูกจันจริงจังมากกับการเผาข้าวของเก่าๆ
พอลอึดอัดมาก
พีทกำลังถูพื้นโบสถ์อย่างตั้งอกตั้งใจ
“ไฟไหม้...ช่วยด้วยๆๆๆ” เสียงคนตะโกนดังโหวกเหวก
พีทหันไปมองทางเสียงด้วยความตกใจ เขาทิ้งไม้ถูพื้นแล้ววิ่งออกไป
พีทวิ่งเข้ามาก็เห็นไฟกำลังไหม้บ้านหลังหนึ่ง เขาวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ ชาวบ้านกำลังมุงดูด้วยอาการตื่นเต้น
ส่วนหญิงเจ้าของบ้านกำลังร้องห่มร้องไห้
“ช่วยด้วย...ลูกฉันติดอยู่ในนั้น..ช่วยลูกฉันด้วย”
ไทยมุงแต่ละคนหันไปมองไฟที่กำลังลุกไหม้แล้วก็ได้แต่ทำหน้าแหยเพราะไม่กล้าเข้าไปช่วย ไฟไหม้หนักกว่าเดิม หญิงเจ้าของบ้านวิ่งไปหากลุ่มชายล่ำ 3 คนที่มุงดูอยู่พร้อมยกมือไหว้
“ช่วยลูกฉันด้วย..ลูกฉันยังเล็ก..ติดอยู่คนเดียว..ช่วยด้วยนะฉันกราบล่ะ”
หญิงเจ้าของบ้านก้มลงกราบชายล่ำ ชายล่ำมองหน้ากันเลิ่กลั่กโดยไม่มีใครยอมเสี่ยง
ชายล่ำคนแรกบอกเพื่อน “มึงเข้าไปช่วยสิ”
“มึงแหละ...เข้าไปดิ”
ชายล่ำคนแรกและคนที่สองหันมามองทางชายล่ำคนที่สาม ชายล่ำคนที่สามส่ายหัว
“ไม่ต้องมองกู..กูยังไม่อยากตาย”
หญิงเจ้าของบ้านร้องไห้อย่างน่าสงสาร พีทมองหญิงเจ้าของบ้านด้วยความสงสาร บ้านพังครืนลงมา
หญิงเจ้าของบ้านกรีดร้องราวจะขาดใจ
“กรี๊ดด...ลูกแม่”
หญิงเจ้าของบ้านพุ่งตัวจะวิ่งเข้าไปช่วยลูก
ไทยมุงร้องตะโกน “อย่า...เฮ้ย..ช่วยจับไว้หน่อย..เข้าไปไม่รอดแน่”
ชายล่ำ 2 คนพุ่งมาช่วยกันจับหญิงเจ้าของบ้านไว้ หญิงเจ้าของบ้านกรีดร้องอีกครั้งก่อนเป็นลมพับไป
“ลูกก”
ชาวบ้านฮือกันเข้ามาดูหญิงเจ้าของบ้าน
พีทหันไปมองไฟที่กำลังลุกไหม้ พีทมีแววตาตัดสินใจเด็ดขาด เขาคว้าถังน้ำแถวนั้นรดตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปในกองไฟ ไทยมุงตกใจอ้าปากค้าง
“เฮ้ยย”
ป้าภากำลังหยิบเทียนหอมมาจุด ลมพัดเปลวไฟมาโดนมือป้าภา
ป้าภาร้อง “โอ้ยย”
แก้วเทียนหอมหล่นลงพื้น นิ้วป้าภาโดนไฟลวกบวมแดง ป้าภาเป่านิ้วตัวเอง
พอลยังนั่งรอลูกจันเผาของเก่า ลูกจันค่อยๆหยิบของเก่าที่เตรียมไว้ทิ้งลงในกองไฟ เธอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งโยนลงไปอย่างไม่สนใจ รูปพีทที่ถูกสอดไว้ในหนังสือเล่มนั้นร่วงลงมา รูปพีทกำลังมอดไหม้คล้ายเป็นลางร้าย
นักข่าวกำลังยืนรายงานข่าวอยู่หน้ากล้อง โดยมีบ้านไฟไหม้เป็นแบ็คกราวด์
“ตอนนี้รถดับเพลิงยังเข้ามาไม่ถึงนะคะ..ในขณะที่ไฟยังไหม้อย่างต่อเนื่อง..ชาวบ้านเล่าให้เราฟังว่ามีพลเมืองดีวิ่งเข้าไปช่วยเด็กที่ติดอยู่บ้าน..แต่จนถึงขณะนี้ก็ยังไม่ออกมาค่ะ”
ไทยมุงยืนซุบซิบกันเป็นทำนองว่าไม่น่ารอด หญิงเจ้าของบ้านที่ฟื้นแล้วนั่งร้องไห้อยู่อย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงชาวบ้านฮือฮา
“เฮ้ย”
นักข่าวหันไปมองทางต้นเสียงแล้วทำหน้าตื่นเต้น
“คุณผู้ชมคะ...พลเมืองที่เข้าไปช่วยเด็กออกมาแล้วค่ะ” นักข่าวพูดกับกล้อง “ซูมเลยๆ”
กล้องหันไปซูมรับภาพพีทที่กำลังเดินอุ้มเด็กออกมาจากกองไฟในสภาพถอดเสื้อคลุมตัวเด็กเอาไว้
นักข่าวพูดด้วยเสียงตื่นเต้น “คุณผู้ชมคะ..เด็กปลอดภัยค่ะ”
กล้องเลื่อนจากนักข่าวไปทางพีทที่ดูอ่อนเพลีย
นักข่าวพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นกว่าเดิม “ว้ายย...คุณผู้ชมคะ..พลเมืองดีที่เสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเด็กจากกองไฟคือคุณพีทค่ะ”
หญิงเจ้าของบ้านและไทยมุงกรูกันเข้าไปหาพีท
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 14 (ต่อ)
รายการซุบซิบเซเลบเปิดค้างอยู่ มีเสียงออกมาเบาๆ ลูกจันนั่งเอนอิงพิงซบพอลพร้อมสอดมือจับมือพอลอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ลูกจันเงยหน้ายิ้มหวานให้พอล
“พร้อมแล้วจ้ะ..พีทมีอะไรจะบอกจันเหรอ”
พอลมองลูกจันด้วยแววตาจริงใจ
“คือ..จริงๆแล้ว..ผม....”
เสียงพิธีกรดังออกมา “ว้าย...คุณผู้ชมคะ..ข่าวด่วนค่า...คุณพีท ฤทธาเดช เพิ่งจะเสี่ยงชีวิตไปช่วยเด็กออกมาจากกองไฟค่ะ”
พอลกับลูกจันหันไปมองทีวีแล้วหันกลับมามองหน้ากัน
พอลตกใจ ลูกจันขำ
ลูกจันพูดกับพอล “ข่าวมั่วอีกแระ...พีทนั่งอยู่นี่..จะแยกร่างไปช่วยเด็กได้ตอนไหน..บ้าจริง”
“ช่วงนี้ขอตัดภาพไปที่เกิดเหตุ..ให้คุณผู้ชมได้ชมภาพสดๆกันเลยนะคะ”
เสียงพีทดังขึ้น “ผมไม่เป็นไรครับ”
ลูกจันสะดุ้งกับเสียงที่ได้ยิน เธอหันขวับไปทางทีวีทันที
พีทกำลังนั่งอยู่ในสภาพอิดโรยโดยมีผ้าขนหนูคลุมตัว นักข่าวกำลังสัมภาษณ์พีท
“รู้สึกยังไงคะที่ช่วยเด็กออกมาได้”
พีทยิ้มเพลียๆ ก่อนตอบ
“ดีใจครับ”
หญิงเจ้าของบ้านเดินเข้ามาพร้อมเด็กที่พีทช่วยชีวิตไว้แล้วก้มลงกราบพีท พีทรีบประคองหญิงเจ้าของบ้านให้ลุกขึ้นแล้วหันไปลูบหัวเด็ก นักข่าวมองอย่างชื่นชม
“เค้าไม่ใช่แค่พระเอกในจอ..แต่วันนี้เค้าคือฮีโร่ตัวจริง..คุณพีท ฤทธาเดช”
ชาวบ้านไทยมุงกำลังขอจับไม้จับมือพีท
พอลกำลังมองภาพในทีวี พอลหันมาทางลูกจัน เขาเห็นลูกจันกำลังมองมาด้วยสีหน้าโกรธจัดก่อนจะค่อยๆเอามือออกจากมือพอลพร้อมขยับตัวออกห่างอย่างหวาดระแวง พอลอึ้งกับท่าทางของลูกจัน เขาขยับจะอธิบาย
“ลูกจั......”
ลูกจันพูดแทรกขึ้นมาทันที “คุณเป็นใคร?”
พอลหน้าเครียดพลางคิดในใจว่าซวยแล้วกู
พีทตอบข้อสงสัยลูกจัน
“พอลเป็นน้องชายฝาแฝดของฉัน”
ลูกจันอึ้ง
พีทกำลังเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้ลูกจันฟัง ลูกจันนิ่งฟังพีทเล่าจนจบ
ลูกจันพูดเสียงเครือ “แสดงว่าที่ผ่านมาแกกับ....ผู้ชายคนนั้นหลอกฉันมาตลอด”
พีทมีสีหน้ารู้สึกผิด
“ฉันผิดเองลูกจัน” พีทหลบตาลูกจัน “ฉันไม่กล้าบอกความจริงกับแกเพราะกลัวแกจะเกลียดฉันที่ฉัน” พีทอึกอัก “เอ่อ..ที่ฉันแอบคบคุณณัฐ”
ลูกจันมองพีทด้วยความสงสาร
“ไม่มีวันที่ฉันจะเกลียดแกหรอกพีท...และก็ไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปกว่าความเป็นเพื่อนของเรา” ลูกจันน้ำตาคลอ “แต่ฉันเสียใจที่ฉันไม่ได้อยู่ใกล้ๆแกในเวลาที่แกมีทุกข์ที่สุด...ฉันขอโทษนะ”
พีทน้ำตาร่วง
“ฉันสิต้องขอโทษแก..ขอโทษนะลูกจัน”
ลูกจันกับพีทโผเข้ากอดกันร้องไห้อย่างซึ้งใจในความรักของเพื่อน พีทกับลูกจันผละออกจากกัน ลูกจันเช็ดน้ำตาให้พีท
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว..เดี๋ยวไม่สวยน้า”
พีทหัวเราะทั้งน้ำตาก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ลูกจัน
“แกก็เหมือนกัน...ร้องไห้แล้วน่าเกลียดเชียว”
ทั้งคู่หัวเราะให้กันทั้งน้ำตาแล้วบรรยากาศก็ผ่อนคลายลง พีทมองลูกจันอย่างซึ้งใจ
“ขอบใจนะลูกจัน ที่ยกโทษให้ฉันกับพอล”
ลูกจันหยุดยิ้มทันที
ลูกจันเสียงแข็ง “ฉันยกโทษให้แก..คนเดียว!!”
พีทหน้าเจื่อน
ทีวีในร้านอาหารเปิดอยู่ เป็นภาพคุณครูลิลลี่กำลังให้สัมภาษณ์ความรู้สึกต่อข่าวของพีท
คุณครูลิลลี่พูดกับกล้อง “น่าชื่นชมมากค่ะ..คุณพีทเป็นตัวอย่างของคำว่าคนดีค่ะ..คนดีคือคนที่ทำความดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน...ความเสียสละของคุณพีทครั้งนี้ทำให้ทุกคนได้เข้าใจว่า..จะเกิดมาเป็นเพศไหนก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ..เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้..แต่คนเราเลือกที่จะทำความดีได้ค่ะ”
พิธีกรพูด “ค่ะ..และนั่นก็คือความคิดเห็นจากคุณครูลิลลี่นะคะ..เกี่ยวกับข่าวการเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเด็กออกมาจากกองไฟ..สำหรับคุณผู้ชมที่ถามไถ่กันมาถึงสุขภาพคุณพีท ไม่ต้องห่วงนะคะ..คุณพีทปลอดภัยดีค่ะ..ตอนนี้ก็เตรียมตัวจะถ่ายทำละครต่อ..แถมได้ยินว่ามีงานโฆษณาติดต่อมาอีกเพียบเลย..แม๊..ทำดีได้ดีจริงๆค่ะ”
คนกินอาหารดูทีวีไปชื่นชมพีทไป
ลูกจันกำลังนั่งเหม่อคิดถึงเหตุการณ์วันที่พอลบอกรักเธอ
ภาพเหตุการณ์ในอดีต พอลผละออกมามองตาลูกจันด้วยความรัก
“ผมรักคุณ”
ลูกจันปลื้มจนน้ำตาไหล พอลค่อยๆก้มลงไปเพื่อจะจูบลูกจัน ลูกจันหลับตาพริ้มและเงยหน้ารอรับจูบจากพอล
ลูกจันรำพึง “พีท”
พอลชะงัก เขาเปลี่ยนใจจูบหน้าผากลูกจันแทน
ลูกจันนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตแล้วก็มีสีหน้าเจ็บปวด
ลูกจันรำพึง “รักเหรอ...” ลูกจันยิ้มขื่นๆ ก่อนจะเอามือจับสร้อย “คงเป็นแค่เรื่องโกหกอีกเรื่องนึงของคุณใช่มั้ย?”
หยดน้ำตาของลูกจันไหลอาบแก้ม
พีทแอบมองลูกจันอยู่ไกลๆ แล้วพีทคุยโทรศัพท์กับพอลต่อ
“ลูกจันเค้าเป็นคนทิฐิแรง...คงต้องใช้เวลาอีกซักหน่อย..ใจเย็นๆนะพอล”
พอลคุยโทรศัพท์กับพีทอย่างเศร้าๆ
“ขอบใจมากพีท”
พอลวางหูโทรศัพท์ เขาคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
เหตุการณ์เมื่อวานที่ผ่านมา ลูกจันมองไปที่พอลด้วยสายตาเย็นชา
“สนุกมากใช่มั้ยที่หลอกฉันได้”
พอลพยายามอธิบาย “ลูกจัน....”
“คงแอบขำสินะที่เห็นผู้หญิงโง่ๆคนนึงเชื่อทุกอย่างที่คุณโกหก”
พอลเจ็บจี๊ด “ผม....”
ลูกจันยิ้มขื่นๆ
“ถ้าสนุกพอแล้ว..ขำพอแล้ว...ก็ออกไปจากชีวิตของฉันได้แล้ว!”
ลูกจันพูดจบก็เดินขึ้นบันไดบ้านไปอย่างเย็นชา พอลพูดไม่ออกเพราะรู้ดีว่าสำหรับลูกจันแล้ว ความผิดครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
ลูกจันรับดอกไม้ ปีโป้เป็นผู้ส่งดอกไม้ต้อนรับลูกจัน คนอื่นๆยืนยิ้มแย้มดีใจอยู่ข้างหลัง
ปีโป้เขินๆ “ยินดีต้อนรับกลับสู่เซเลบนะลูกจัน”
ลูกจันยิ้มให้ปีโป้
“ขอบใจจ้ะ”
ปีโป้อึกอัก
“เอ่อ..ที่ผ่านมาฉันขอโทษนะลูกจัน”
“ไม่เป็นไร...เริ่มต้นกันใหม่เนอะ”
ปีโป้ดีใจจนน้ำตาคลอที่ลูกจันยกโทษให้ ลูกจันหันไปคุยกับทุกคน
“ขอบคุณทุกคนนะที่มาต้อนรับ...เดี๋ยวมื้อเที่ยงเราไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยกันนะ...จะได้คุยกันยาวๆ..คิดถึงทุกคนเลย”
ทุกคนเฮฮา
“งั้นรีบไปทำงานกันเถอะพวกเรา” ต๋อยพูดกับลูกจัน “เที่ยงเจอกันนะคะคุณลูกจัน”
“ค่ะพี่ต๋อย”
ต๋อยและทุกคนทยอยออกจากห้องไป ลูกจันเปิดแฟ้มเตรียมทำงาน
เสียงเคาะประตูดังขึ้น “ก๊อกๆๆ”
ลูกจันเงยหน้ามอง “เชิญค่ะ”
ลูกจันเห็นอุ่นเรือนเปิดประตูเข้ามายืนน้ำตาคลอ
อุ่นเรือนนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเก้าอี้ ลูกจันนั่งปลอบอุ่นเรือนอยู่ใกล้ๆ
“หยุดร้องได้แล้ว...พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้โกรธ”
“อุ่นขอโทษนะคะพี่ลูกจัน...ที่ทำให้พี่ลูกจันเดือดร้อน...เป็นเพราะอุ่นโง่เองค่ะเลยโดนเค้าหลอก”
ลูกจันคิดถึงตัวเองที่เพิ่งถูกผู้ชายหลอกมาเหมือนกัน
ลูกจันพูดเสียงขื่น “เธอไม่โง่หรอกแอนนี่..เธอแค่ไว้ใจคนที่เธอรักมากเกินไป..ทั้งที่ผู้ชายน่ะไว้ใจไม่ได้”
ลูกจันหันไปทางอุ่นเรือน
“กลับไปทำงานได้แล้วไป..ถ้ายังรู้สึกผิดกับพี่ก็ต้องชดใช้ความผิดด้วยการขยันทำงานให้มากกว่าเดิม..โอเคมั้ย”
อุ่นเรือนยิ้มได้ “โอเคค่ะ”
อุ่นเรือนออกจากห้องไป ลูกจันเหลียวมองไปรอบห้องแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาที่เคยมีพอลอยู่ในห้องนี้
ลูกจันสะบัดหน้าไล่ความคิดออกไป
ลูกจันรำพึงกับตัวเอง “ไม่..เราต้องไม่คิดถึงเค้า” ลูกจันเชิดหน้า “ผู้ชายไว้ใจไม่ได้..จำไว้นะลูกจัน!!”
ลูกจันผู้พยายามทำเข้มแข็งแต่แววตาแอบเศร้า
ลูกจันเดินเข้าบ้าน เธอเห็นพอลที่ยืนหันหลังจัดอาหารอยู่หันกลับมา พอลมองมาที่ลูกจันด้วยสายตาคิดถึงมาก ลูกจันนิ่วหน้านิดๆ พอลเดินเข้ามากอดลูกจันแน่น
“หิวมั้ย”
ลูกจันพยักหน้ารับ
“งั้นไปกินเลยไป..กำลังร้อนเชียว” พอลบอก
พอลประคับประคองลูกจันไปที่โต๊ะอาหารอย่างเอาอกเอาใจ ลูกจันนั่งที่โต๊ะเพื่อรอพอลตักข้าวเสิร์ฟเรียบร้อย พอลตักอาหารใส่จานลูกจันก่อนจะตักใส่จานตัวเอง ลูกจันตักอาหารใส่ปากหนึ่งคำ เธอเอื้อมมือไปที่ถ้วยใส่พริกน้ำปลาแล้วตักพริกน้ำปลาแบบเน้นพริกราดใส่อาหารของพอล
“จืดไปหน่อย..ใส่พริกน้ำปลาคงแซ่บขึ้น”
พอลยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ลูกจันตักพริกน้ำปลาให้ พอลรีบตักข้าวพร้อมพริกน้ำปลาใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
ลูกจันยิ้มๆ “แซ่บมั้ย”
พอลพยักหน้าด้วยตาพราวสุข “แซ่บมาก”
ลูกจันหยุดยิ้ม
ลูกจันพูดเสียงเย็น “พีทไม่กินเผ็ด!!”
พอลถือช้อนค้างอยู่ในมือ
ลูกจันเสียงสั่นด้วยความโกรธและน้อยใจ “ยังหลอกฉันไม่พอใช่มั้ย?”
พอลรีบอธิบาย
“ลูกจัน..ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาหลอกคุณ..ผมแค่คิดถึงคุณ”
ลูกจันมองหน้าพีทด้วยสายตาเย็นชา
“แต่ฉันไม่คิดถึงคุณ”
พอลอึ้ง
“กะอีแค่หน้าเหมือนกัน..มันไม่ได้แปลว่าคุณกับพีทจะแทนกันได้นะ...ฉันขอพูดตรงๆกับคุณเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน..เรื่องระหว่างเรามันเกิดขึ้นเพราะฉันคิดว่าคุณเป็นพีท..ฉันรักพีทไม่ได้รักคุณ..เข้าใจมั้ย..ฉันรักพีท..ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ”
พอลเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน
พอลเสียงเศร้า “ผมเข้าใจแล้ว...ขอโทษที่ทำให้คุณรำคาญใจ..ต่อไปผมจะไม่มารบกวนคุณอีกแล้ว”
ลูกจันถอดสร้อยร้อยแหวนออกมายื่นคืนให้พอล
“เอาของๆคุณคืนไป”
พอลมองไปที่แหวนในมือลูกจันด้วยแววตาเศร้า
“แหวนวงนี้คือหัวใจผม..คือความรักของผม..ถ้าผมให้ใครไปแล้ว..ผมเอามันคืนมาอีกไม่ได้...ถ้าคุณไม่อยากเก็บมันไว้...ก็ทิ้งมันแล้วกัน”
ลูกจันประชดพอลด้วยการขว้างสร้อยพร้อมแหวนทิ้งทันที ทำให้แหวนลอยหายไปทางสนามหญ้า พอลมองลูกจันด้วยสายตาตัดพ้อแล้วก็เดินจากไป ลูกจันนั่งน้ำตาไหลอยู่คนเดียว พีทเดินเข้ามาหาลูกจัน
“แน่ใจเหรอลูกจันว่าแกรักฉัน” พีทถาม
ลูกจันพยายามเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ “ใช่”
พีทถามต่อ “แบบแฟน?”
ลูกจันมีสีหน้าไม่มั่นใจแต่ก็ยังปากแข็ง “ใช่สิ”
พีทยิ้มมุมปาก
“งั้นมาพิสูจน์กันหน่อย”
พีทประคองลูกจันให้ยืนขึ้นตรงหน้า เขาขยับเข้าไปใกล้ลูกจันแล้วค่อยๆก้มหน้าลงไปหาลูกจันราวกับจะจูบ ลูกจันตกใจแต่ก็พยายามรักษาอาการก่อนจะเชิดหน้าสู้ หน้าพีทใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ลูกจันชักหน้าเสีย พีทเคลื่อนหน้าใกล้เข้ามาโดยตัวเองก็ชักหน้าแหยเหมือนกัน หน้าพีทกับลูกจันใกล้กันสุดๆ ทั้งสองหน้าเสียทั้งคู่แต่อยู่ในช่วงวัดใจจึงต้องฝืนไว้
ปากลูกจันกับพีทใกล้จะแตะกันแล้ว ลูกจันทนไม่ไหวจึงผลักพีทออกไป
“ไม่!!!”
พีทเอามือลูบอกตัวเองด้วยความรู้สึกใจหายใจคว่ำ
“โอ้ยย...นึกว่าฟ้าจะผ่าซะแระ!!”
พีทหันไปมองลูกจันพร้อมคำถามแทงใจ
“แน่ใจเหรอ..ว่าคนที่แกรักคือฉัน?”
ลูกจันจ๋อย
พอลนั่งเศร้าพลางคิดถึงเหตุการณ์เก่าๆที่ลูกจันเคยบอกรักพีท
ภาพเหตุการณ์ในอดีต ลูกจันมองหน้าพอลพร้อมพูดด้วยแววตาจริงจังและจริงใจ
“จันรักพีท!!”
พอลถาม “แน่ใจเหรอว่าจันรักพีทแบบแฟน”
ลูกจันพยักหน้ารับด้วยแววตาแน่ใจมาก
“แต่...พีทเป็นเกย์นะ”
“ก็เพราะพีทเป็นเกย์ไงจันถึงได้รัก...ถ้าพีทเป็นผู้ชาย จันก็ไม่มีวันรักหรอก”
พอลใช้สองมือประคองหน้าลูกจันอย่างอ่อนโยนพร้อมมองตาลูกจันด้วยความรัก ลูกจันมองตาพอลอย่างรักมาก
ลูกจันพูดโดยยังร้องไห้อยู่ “จันเข้าใจว่าพีทคงไม่ได้อยากมีอะไรกับจัน...เราไม่ต้องมีอะไรกันก็ได้...ขอแค่ให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดไปก็พอ..จันรักพีทนะ”
ลูกจันค่อยๆยื่นหน้าไปหอมแก้มพอลเบาๆ
ลูกจันค่อยๆถอดถุงมือข้างที่อยู่ใกล้พอลก่อนจะเคลื่อนมือตัวเองไปหามือพอล ลูกจันสอดเข้าไปจับมือพอลไว้แน่น พอลก้มมองมือลูกจันที่สอดมาจับมือตัวเอง พอลมองหน้าลูกจัน ลูกจันยิ้มให้พอลอย่างเขินอาย
ทุกคนเห็นลูกจันกำลังนั่งนวดไหล่ให้พอลอย่างเอาอกเอาใจ พอลหันไปยิ้มให้ลูกจัน ลูกจันและพอลมองกันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก
ลูกจันรำพึงเบาๆด้วยรอยยิ้มก่อนจะหลับไป
“จันรักพีท”
ลูกจันหลับตาพริ้มเงยหน้ารอรับจูบจากพอล
ลูกจันรำพึง “พีท”
ลูกจันพูด “กะอีแค่หน้าเหมือนกัน..มันไม่ได้แปลว่าคุณกับพีทจะแทนกันได้นะ..ฉันขอพูดตรงๆกับคุณเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน..เรื่องระหว่างเรามันเกิดขึ้นเพราะฉันคิดว่าคุณเป็นพีท..ฉันรักพีทไม่ได้รักคุณ..เข้าใจมั้ย..ฉันรักพีท..ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ”
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา พอลก็รำพึงเศร้าๆ
“ผมน่าจะรู้อยู่แล้ว..ว่าคุณรักพีท..ไม่ใช่ผม”
พอลเศร้า
ป้าภาเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นพีทกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“อ้าว..วันนี้ไม่ไปถ่ายละครเหรอลูก”
พีทสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าจากหนังสือ หน้าพีทมีรอยคราบน้ำตา พีทรีบเอามือปาดน้ำตาแล้วหลบตาป้าภา
“วันนี้ไม่มีคิวพีทครับป้า..เอ่อ..เดี๋ยวพีทขอตัวไปนอนพักหน่อยนะครับ..มึนๆเหมือนจะไม่สบาย”
พีทรีบเดินเลี่ยงป้าภาขึ้นไปข้างบน ป้าภาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ป้าภาเดินมาหยิบหนังสือที่พีทอ่านค้างไว้ เธอเห็นปกหนังสือ"พ่อของผม" ป้าภามองตามพีทไปด้วยความสงสาร
พอลคุยโทรศัพท์กับป้าภา
“พ่อเหรอครับ?”
ป้าภาคุยโทรศัพท์กับพอล
“จ้ะ...ตอนนี้ใครๆก็ยอมรับตาพีทแบบที่เค้าเป็นได้แล้ว..งานการอะไรที่ถูกแคนเซิลไปก็กลับมาแน่นกว่าเดิมซะอีก...แต่ตาพีทก็ยังดูไม่ค่อยมีความสุข..ป้าว่าก็คงเป็นปมเดิมที่ยังฝังใจเค้าอยู่นั่นแหละ”
ป้าภาถอนหายใจอย่างกังวลใจกับอาการของพีท
พอลวางหูโทรศัพท์แล้วมีสีหน้าครุ่นคิด
อ่านต่อหน้าที่ 3
รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 14 (ต่อ)
เวลาผ่านไปหลายวัน พีทนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน
เสียงมือถือของพีทดังขึ้น พีทรับโทรศัพท์
“ว่าไงพอล”
พอลคุยโทรศัพท์กับพีทเสียงเครียด
“พีท..นายรีบมาที่คอนโดป้าภาด่วนเลยนะ”
พีทตกใจกับน้ำเสียงของพอล
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าน่ะพอล” พีทถาม พอลวางสาย “พอล..พอล..”
พีทวางสายด้วยสีหน้ากังวลเพราะกลัวจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับพอล
พอลวางสายจากพีทแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
พีทเดินเข้ามาในคอนโดป้าภาอย่างเร่งรีบ
พีทตะโกนเข้ามาก่อนจะเห็นตัวพอล Wมีเรื่องด่วนอะไรน่ะพอล..นายเป็นไรไปรึเปล.....”
พีทพูดไม่ทันขาดคำก็อึ้งไป พีทช็อคกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า เขาเห็นพ่อยืนอยู่แล้วมองตรงมาทางพีท สองพ่อลูกยืนมองกันและกัน ทั้งสองต่างอึ้งอยู่ด้วยทิฐิในหัวใจ
พีทน้ำตาคลอ ความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่ได้รับการยอมรับจากพ่อกลับมาอีกครั้ง พีทเชิดหน้าห้ามน้ำตาแล้วหันหลังกลับ
พ่อพูดเสียงเครือ “พ่อขอโทษ”
พีทอึ้งกับประโยคที่ได้ยิน พีทหันกลับไปทางพ่อ เขาเห็นพ่อยืนมองตรงมาด้วยน้ำตานองหน้า พีทน้ำตาร่วงทันที
“พ่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว..พ่อเสียใจที่ทิ้งให้ลูกต้องเจอปัญหาอยู่คนเดียว...พ่อ” พ่ออยากจะพูดความรู้สึกในใจอีกมากมายแต่ก้อนสะอื้นก็มาจุกแน่นอยู่ที่อกจนพ่อพูดอะไรไม่ออก..นอกจากคำว่าขอโทษ “พ่อขอโทษนะลูก..พ่อขอโทษ”
พีทยิ้มทั้งน้ำตาเหมือนถูกถอนพิษออกจากหัวใจ เขาค่อยๆเดินไปหาพ่อก่อนจะทรุดตัวลงกราบเท้าพ่อ พ่อประคองพีทขึ้นมากอดแล้วลูบหัวพีทเบาๆอย่างรักใคร่
“เรื่องร้ายๆลืมมันไปนะลูก...มาเริ่มต้นชีวิตกันใหม่นะพีท”
พีทยิ้มให้พ่อทั้งน้ำตา “ครับพ่อ”
พ่อมองพีทด้วยแววตาภาคภูมิใจ
“อีกอย่าง..พ่อภูมิใจในสิ่งที่พีททำนะลูก..ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร..แต่ความกล้าหาญและความเสียสละที่ลูกทำไป มันคือหัวใจของลูกผู้ชาย!!..พ่อภูมิใจในตัวลูกมากจริงๆ”
พีทมองพ่ออย่างดีใจที่พ่อชมว่าตนมีหัวใจของลูกผู้ชาย
พ่อมองพีทพร้อมพูดเสียงเครือ “พ่อรักพีทนะลูก”
พีทน้ำตาร่วงพรูกับคำที่รอมานาน
“พีทรอฟังคำนี้จากพ่อมาเป็น10ปี...พีทคิดว่าพีทจะไม่ได้ยินมันอีกแล้ว...ขอบคุณนะครับพ่อ...พีทก็รักพ่อครับ”
สองพ่อลูกกอดกันร้องไห้
พอลที่ยืนแอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดยิ้มทั้งน้ำตา
ไอแพดขึ้นข้อมูลเรื่อง..."วิธีขอแต่งงานให้ประทับใจสาว" อาร์ตกำลังอ่านอย่างจริงจังราวกับจะเข้าห้องสอบ
“ควรขอแต่งงานในที่ๆคุณและเธอเคยมีความทรงจำอันแสนสุขร่วมกัน”
อาร์ตเงยหน้าจากจอไอแพดแล้วทำท่าคิดหนัก อาร์ตยิ้มกว้างเพราะคิดได้
“รู้แล้ว!!!”
ที่สวนสนุก อาร์ตกำลังนั่งหน้าเครียด จุ้มจิ้มเดินเข้ามาหาพร้อมเครื่องดื่ม
จุ้มจิ้มส่งเครื่องดื่มให้อาร์ต “เอ้า”
อาร์ตรับแก้วจากจุ้มจิ้ม
“ขอบคุณครับ”
จุ้มจิ้มนั่งดื่มน้ำข้างๆอาร์ต อาร์ตเหลือบมองจุ้มจิ้ม อาร์ตเห็นจุ้มจิ้มดูน่ารักน่าเอ็นดูและน่าขอแต่งงานม๊าก
อาร์ตรวบรวมความกล้าแล้วอ้าปาก
“เอ่อ...จะจะจุ้ม”
จุ้มจิ้มหันมามองอาร์ต
“ว่าไง”
อาร์ตติดอ่างซะงั้น “คะคะคะคือ...ตะตะ....”
จุ้มจิ้มหันไปเห็นเครื่องเล่นว่างพอดี
“อุ๊ย...ว่างแล้ว...ไปเล่นกันเถอะอาร์ต”
จุ้มจิ้มจูงมืออาร์ตวิ่งไปที่เครื่องเล่น ปากอาร์ตยังพะงาบๆอยู่เลย
ป้าภานั่งคุยกับพอล สักพักป้าภาก็ใจหาย
“จะเดินทางอีกแล้วเหรอลูก”
พอลยิ้มเศร้าๆ
“ครับป้า...ถ้าปิดจ๊อบภาพถ่ายเมืองไทยแล้ว..ผมก็คงต้องไปถ่ายรูปประเทศอื่นต่อเลยครับ”
“แล้ว...หนูลูกจันล่ะ” ป้าภาถาม
พอลเศร้ากว่าเดิม
“เค้าคงไม่สนใจหรอกครับว่าผมจะอยู่รึจะไป” พอลตัดบท “ผมขอตัวนะครับป้า”
พอลเดินออกไปอย่างเศร้าม๊าก ป้าภามองตามด้วยความสงสารหลานจับใจ
จุ้มจิ้มจูงอาร์ตขึ้นเครื่องโน้นลงเครื่องนี้อย่างสนุกสนาน อาร์ตยังพยายามจะขอแต่งงานในทุกเครื่อง
“เอ่อ..ตะตะ....”
แต่เครื่องเล่นก็สตาร์ทก่อนอาร์ตพูดจบทุกเครื่องไป!
พีทคุยโทรศัพท์กับป้าภาพร้อมแอบมองไปทางลูกจัน พีทเห็นลูกจันนั่งหน้าหมองพร้อมกับถอนใจเฮือกๆ
“ทางนี้ก็อาการหนักไม่แพ้กันครับป้า...เฮ้อ....ไม่รู้จะฟอร์มจัดไปถึงไหน” พีทฟัง “ครับป้า..เดี๋ยวพีทจะลองคิดแผนดูนะครับ”
พีทวางหูจากป้าภาแล้วทำหน้าครุ่นคิด ในที่สุดพีทก็คิดออก พีททำหน้ากระหยิ่มกับแผนที่คิดได้
จุ้มจิ้มยังคึกคักทรงพลังกับการเล่นเครื่องเล่น ส่วนอาร์ตกังวลอยู่แต่กับการจะขอแต่งงานจนลืมสนุก จุ้มจิ้มจูงมืออาร์ตมาตรงเครื่องเล่นหวาดเสียวที่อาร์ตเคยเมาจนอ้วก อาร์ตมองเครื่องเล่นแล้วก็หันไปมองหน้าจุ้มจิ้ม
อาร์ตหน้าแหย “เอ่อ...เล่นเครื่องอื่นมั้ย”
จุ้มจิ้มทำหน้าเอาแต่ใจ
“ไม่เอา..จุ้มจะเล่นเครื่องนี้”
คนคุมเครื่องเร่งลูกค้า
“เอ้า..รีบขึ้นเลยครับ..วันนี้สวนสนุกจะปิดเร็วกว่าปกตินะครับ เล่นเครื่องนี้รอบสุดท้ายแล้วปิดเลยครับ”
อาร์ตสะดุ้ง
“ห๊า...เล่นเครื่องนี้เสร็จแล้วปิดเลยเหรอ”
คนคุมเครื่องตอบ “ครับ”
อาร์ตเครียดเพราะโอกาสสุดท้ายของการขอแต่งงานอยู่บนเครื่องนี้ อาร์ตกับจุ้มจิ้มขึ้นไปบนเครื่อง เครื่องเริ่มสตาร์ท อาร์ตมีท่าทางผะอืดผะอมแต่ยังพยายาม
“จุ้ม...ตะตะ”
จุ้มจิ้มไม่ค่อยได้ยินเพราะคนกรี๊ดเสียงดังจึงพยายามเอียงหูฟัง
“ว่าไง”
อาร์ตกลั้นใจและกลั้นความเมาเครื่องพูดออกมา
“แต่งงานกับอาร์ตนะ”
อนิจจาเสียงคนกรี๊ดดังซะจนกลบเสียงอาร์ตมิด จุ้มจิ้มยังพยายามถามต่อ
“อะไรนะ..ไม่ได้ยิน”
อาร์ตจะอ้วกแหล่ไม่อ้วกแหล่แต่ก็พยายามกลืนลงไป
อาร์ตพูดดังขึ้น “อาร์ตบอกว่า..แต่งงานกับอาร์ตนะ”
เสียงคนกรี๊ดดังกลบเหมือนแกล้งทำให้จุ้มจิ้มยังไม่ได้ยิน
“ห๊า?”
อาร์ตทนไม่ไหวแล้วจึงตะโกนสุดเสียง
“แต่งงานกับอาร์ตน้า”
เครื่องจอดพอดี ทุกคนหยุดกรี๊ดกะทันหันจึงมีแต่เสียงอาร์ตที่ตะโกนดังเต็มที่ออกมา ทุกคนหันไปมองหน้าจุ้มจิ้มอย่างลุ้นๆ อาร์ตมองหน้าจุ้มจิ้มแบบลุ้นยิ่งกว่า จุ้มจิ้มทั้งเขินทั้งดีใจจนน้ำตาคลอ เธอพยักหน้ารับเบาๆ คนบนเครื่องเล่นเฮและดีใจไปด้วย อาร์ตค่อยๆล้วงแหวนจากกระเป๋ากางเกงออกมา จุ้มจิ้มค่อยๆยื่นมือออกไปแบบเขินๆ
อาร์ตจับมือจุ้มจิ้มเหมือนจะสวมแหวนที่นิ้วนางแต่แล้วก็หงายฝ่ามือจุ้มจิ้มออกแล้วเอาแหวนยัดไว้ในฝ่ามือแทน จุ้มจิ้มงงว่าทำไมไม่สวมให้ที่นิ้วนาง เธอมองหน้าอาร์ตก็เห็นอาร์ตเมาเครื่องเล่นจนหน้าเขียว
“ไม่ไหวแล้ว!!”
อาร์ตโก่งคออ้วกจากบนเครื่องเล่น จุ้มจิ้มยิ้มเจื่อนๆ พลางคิดในใจว่าไม่น่าเลือกเล่นเครื่องนี้เลยกู
ลูกจันตกใจ
“กลับเมืองนอก?”
พีทพยักหน้า
“ใช่...ฉันอยากกลับไปอยู่กับพ่อแม่ชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมา”
ลูกจันหน้าเสีย
“แล้วแกจะไปเมื่อไหร่”
“หลังปิดกล้องก็คงไปเลย”
ลูกจันใจหาย
“แล้วแกจะไปนานแค่ไหน”
“ยังไม่รู้เลย...อาจจะไม่กลับมาแล้วก็ได้”
ลูกจันช็อค
“บ้าเหรอพีท..ตอนนี้แกกำลังขึ้นนะ...ตั้งแต่ที่แกเสี่ยงตายไปช่วยเด็กแกก็กลายเป็นพระเอกฮีโร่..ทั้งชื่อเสียงทั้งเงินทองไหลมาเทมาจนรับแทบไม่ทัน..แล้วจู่แกก็จะทิ้งทุกอย่างไปซะเฉยๆ..แกไม่เสียดายรึไง”
พีทยิ้มมั่นใจในทางที่ตัวเองเลือก
“ไม่เสียดายเลย!!...เพราะสำหรับฉัน..การได้อยู่กับคนที่รัก..สำคัญกว่าทุกอย่าง”
ลูกจันอึ้งกับคำตอบของพีท
ลูกจันเดินเข้าออฟฟิศ เธอเห็นแซนดี้เดินมากับแฟนหนุ่มที่แต่งตัวจัดพอกัน แซนดี้หันมาเห็นลูกจันก็ทัก
“อ้าว..พี่ลูกจัน สวัสดีค่ะ”
ลูกจันยิ้มตอบแซนดี้ แซนดี้หันไปแนะนำแฟนให้รู้จักลูกจัน
“บอย...นี่พี่ลูกจัน”
บอยยกมือไหว้ลูกจัน
“สวัสดีครับพี่ลูกจัน”
ลูกจันรับไหว้
“สวัสดีจ้ะ”
“เดี๋ยวแซนดี้ขอพาบอยไปหากาแฟดื่มก่อนนะคะพี่ลูกจัน..บอยเค้าติดกาแฟค่ะ..ต้องดื่มทุกเช้าเลย”
แซนดี้เดินจูงมือบอยเดินออกไป ลูกจันคิดถึงใครบางคนที่ต้องดื่มกาแฟทุกเช้าเหมือนกัน
ลูกจันนึกถึงตอนที่พอลชงกาแฟดื่มเองและชงให้เธอด้วย
ลูกจันพยายามสลัดความคิดถึงพอลทิ้งไป เธอเดินต่อไปแล้วก็ชะงักที่เห็นต๋อยกำลังโพสต์ท่าให้หนุ่มใหญ่คนหนึ่งถ่ายรูป ลูกจันคิดถึงใครบางคนที่เคยถ่ายรูปเธอ
ลูกจันนึกถึงตอนที่พอลถ่ายรูปเธอ
เสียงต๋อยดังขึ้น“คุณลูกจันคะ..คุณลูกจัน”
ลูกจันสะดุ้งและหลุดจาภวังค์ “คะ”
ต๋อยยืนอยู่ตรงหน้าลูกจัน โดยที่ข้างๆเป็นหนุ่มใหญ่นักถ่ายรูป
“จะแนะนำให้รู้จักแฟนพี่ค่ะ”
ลูกจันยกมือไหว้แฟนต๋อย แฟนต๋อยรับไหว้
“พอดีเรากำลังจะจัดงานครบรอบแต่งงานค่ะ..แฟนพี่เค้าเลยจะมาถ่ายรูปพี่เอาไปทำเป็นของชำร่วยแจกแขกค่ะ...เค้าชอบถ่ายรูปค่ะ”
ลูกจันยิ้มฝืนๆ
“ตามสบายค่ะ...จันขอตัวก่อนนะคะ”
ลูกจันเดินต่อไป เธอเห็นอุ่นเรือนกำลังยืนให้หนุ่มใส่แว่นหยอดยาหยอดตาให้ ลูกจันคิดถึงวันที่พอลเคยหยอดตาให้เธอแบบนี้เป๊ะเลย
ลูกจันกระพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาที่เริ่มคลอ เธอกระแอมเรียกอุ่นเรือน
“อะแฮ้มๆ”
อุ่นเรือนสะดุ้งรีบจูงมือหนุ่มแว่นเดินมาหาลูกจัน
“คือ...อะไรเข้าตาอุ่นก็ไม่รู้ค่ะ..กบเค้าเลยช่วยหยอดตาให้”
ลูกจันหันไปมองหนุ่มแว่นแล้วหันมองอุ่นเรือน “กบ?”
อุ่นเรือนทำท่าเขินอาย
“ค่ะ...กบ..เป็น...เอ่อ..เป็นเพื่อนของอุ่นค่ะ”
หนุ่มแว่นยกมือไหว้ลูกจัน ลูกจันรับไหว้พร้อมยิ้มให้
“งั้นอุ่นขอตัวลงไปส่งกบที่ข้างล่างนะคะ”
ลูกจันพยักหน้า อุ่นเรือนกับกบเดินคลอเคลียกุ๊กกิ๊กกันไป ลูกจันมองตาม
“ท่าทางจะไม่ใช่แค่เพื่อนซะละมั้งแอนนี่เอ๊ย”
ลูกจันเดินอย่างเหงาๆต่อไป
สักพักปีโป้ก็เดินควงมากับเด็กหนุ่ม ลูกจันชักอารมณ์เสียจึงรำพึงเสียงเหวี่ยงๆ “นี่มันวันวาเลนไทน์รึไงยะ”
ลูกจันเห็นปีโป้สะดุดล้มขาแพลง เด็กหนุ่มแบกปีโป้ขึ้นหลัง ลูกจันคิดไปถึงพอลที่เคยแบกเธอขึ้นหลังเหมือนกัน
ปีโป้ร้องดังโอเว่อร์ “โอ้ยๆๆๆๆ...เจ็บจังเลย”
ลูกจันหันไปมอง เธอเห็นปีโป้กำลังออดอ้อนเด็กหนุ่มเต็มที่ ทั้งสองดูรักรักกันม๊ากกจนลูกจันหมั่นไส้
ลูกจันรำพึงเสียงหมั่นไส้ “ชิส์....รักกันขนาดนี้ไม่แต่งงานกันซะเลยล่ะ”
ลูกจันค้อนขวับ
ลูกจันตกใจกับข่าวใหม่ที่ได้รับ
“ ห๊า....แต่งงาน?”
จุ้มจิ้มยิ้มอายๆ
อาร์ตยิ้มกว้างอย่างแฮปปี้มาก
“ค่ะ...แล้วจุ้มก็คงต้องไปช่วยอาร์ตดูงานที่เกาะ...เราสองคนเลยจะมาขอลาออกค่ะ”
ลูกจันทำหน้าสลด
“พี่คงคิดถึงจุ้มกับอาร์ตมาก...ว่างๆก็กลับมาเยี่ยมพี่บ้างนะ”
อาร์ตตอบยิ้มๆ
“ถ้าว่าง..พี่ลูกจันไปเยี่ยมเราที่เกาะก็ได้นี่ครับ...อย่าลืมชวนพี่พีท...เอ๊ย..พี่พอลไปด้วยนะครับ..ชาวบ้านบนเกาะเค้าบ่นคิดถึงพี่สองคนใหญ่เลย”
ลูกจันยิ้มฝืนๆ “จ้ะ”
“งั้นเราขอตัวก่อนนะคะพี่ลูกจัน”
อาร์ตกับจุ้มจิ้มเดินจูงมือกันออกไปจากห้อง ลูกจันรู้สึกเหงาจับใจจนน้ำตาคลอ เธอนั่งเคว้งคว้างอยู่คนเดียวในห้องทำงาน
ลูกจันกำลังเดินเหงาๆมาตามทางในสวนสาธารณะ เธอคิดถึงวันที่เคยมากับพอล ลูกจันเศร้าแล้วก็คิดถึงพอลจับใจ ลูกจันเดินไปทางไหนก็มีแต่คู่รักเดินกุ๊กกิ๊กจุ๊กจิ๊กสวีทกันทุกมุมสวน เธอถอนหายใจเศร้าๆ เดินเหงาๆท่ามกลางคู่รักมากมาย
อีกมุมหนึ่งของสวน ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้ามีราวเสื้อผ้าและอุปกรณ์แต่งหน้าทำผมเสร็จสรรพ ปีโป้กำลังแต่งหน้าทำผมให้ตัวประกอบหญิง ส่วนแซนดี้กำลังเปลี่ยนชุดให้ตัวประกอบชาย อาร์ตคอยดูต้นทางแล้วหันมาบอกทุกคน
“เลี้ยวไปทางซ้ายแล้วครับ”
จุ้มจิ้มหันไปให้คิวกับตัวประกอบที่รออยู่
“งั้นเดี๋ยวคู่นี้ไปดักรอทางซ้ายนะคะ..แล้วเลยไปอีกนิดจะมีทางแยก..อีกคู่รอตรงทางแยกเลย”
พีทหันมาสอนแอ็คติ้งทีละคู่
“คู่นี้ตะกี้นั่งลูบหัวกันแล้วใช่มั้ยครับ...เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นขี่หลังกันบ้างนะครับ...ส่วนคู่นี้เดี๋ยวผู้ชายหวีผมให้ผู้หญิงนะครับ...อย่าลืมนะครับว่าแววตาสำคัญมาก..ต้องดูเปล่งประกายแห่งความสุข..ให้ทุกคนสร้างความเชื่อ ว่านี่คือคนที่เรารักนะครับแล้วอินเนอร์มันจะมาเอง”
ต๋อยที่ถือแบงค์500อยู่เต็มมือหันมาพูดกับตัวประกอบ
“เดี๋ยวใครที่วนเล่นครบ10 รอบแล้ว ก็มารับเงินไปคนละ500นะคะ”
เสียงมินตราดังขึ้น “โห..10 รอบเลยเหรอ..กว่าจะได้เงิน”
มินตราเดินเข้ามาพร้อมตัวประกอบชายอีกคน
ปีโป้ว่า “อย่าบ่นน่ามิน...ฉันอุตส่าห์หาจ๊อบให้ทำนะ...เอ้ามาเปลี่ยนชุดสิ เสร็จแล้วจะได้ซ่อมหน้าไปวนอีกรอบ”
มินตราบ่น “หน้าเนี่ยก็เหมือนกัน..ไม่รู้จะให้แต่งให้ซ่อมไปทำไม..ให้ฉันไปเดินซะไกลเชียะ”
ต๋อยค้อน “ขืนไปเดินใกล้คุณลูกจันก็จำได้สิว่าเป็นเธอ...เอ้า..เร็วๆเข้าสิ..เดี๋ยวอารมณ์คุณลูกจันจะไม่ต่อเนื่อง”
มินตราหน้าคว่ำแต่ก็ต้องทำเพื่อเงิน
กระบวนการบิวท์อารมณ์ลูกจันยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ลูกจันเดินไปมองคู่รักไปเหงาไปเศร้าไปสมใจทีมงานจริงๆ
อ่านต่อหน้าที่ 4
รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 14 (ต่อ)
ลูกจันเดินเข้าร้านอาหาร เธอเห็นทุกโต๊ะมานั่งกันเป็นคู่ๆ ลูกจันหมั่นไส้
“กินคนเดียวก็ได้วะ..เชอะ”
ลูกจันเรียกบ๋อยมาสั่งอาหารมากมายราวกับจะกินทั้งกองทัพ บ๋อยเอาอาหารมาเสิร์ฟ ลูกจันกินไปคิดถึงวันที่เคยมากินกับพอล
ลูกจันใจวูบแปลกๆ
ลูกจันปลุกใจตัวเอง “ไม่..เราไม่เหงา”
เสียงเพลงดังขึ้น "นี่คือเหงา..นี่แหละเหงา..นี่คือความจริงที่ได้เจอ..เจ็บปวดทรมาน ลึกลงข้างในใจ..โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน..รอคอยใครบางคนมาหยุด........"
เสียงเพลงหยุดกึก ลูกจันที่กำลังเล่นเอ็มวีสะดุ้งและหยุดไปด้วย
“ฮัลโหล” บ๋อยรับโทรศัพท์ ลูกจันเพิ่งรู้ว่าที่แท้เป็นเสียงริงโทน ลูกจันนั่งเหงาตามเพลงขึ้นมาทันที
ลูกจันกลับมาถึงบ้าน พีทที่กำลังคุยโทรศัพท์ค้างอยู่ทักลูกจัน
“เป็นอะไรไปน่ะลูกจัน..ดูเศร้าๆนะ”
ลูกจันสะดุ้งก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้ปกติ
“เปล่านี่..แฮปปี้ดี..ไม่ได้เศร้าอะไร”
พีทสังเกตแววตาของลูกจัน
พีทเอ่ยถาม “เหงารึเปล่า”
ลูกจันรีบตอบเสียงสูงอย่างมีพิรุธม๊าก
“ม๊ายย...ไม่เหง๊า”
พีทพยักหน้ารับรู้
“อ๋อเหรอ...เคๆ..งั้นเดี๋ยวฉันขอคุยกับพ่อต่อนะ”
ลูกจันเดินขึ้นบันได
“ครับพ่อ..พีทติดต่อพอลไม่ได้เลยครับ” พีทฟัง “พ่อมีที่อยู่เหรอครับ..งั้นพีทขอจดไว้หน่อยนะครับ..ว่างๆจะได้ขึ้นไปเยี่ยม...กลัวพอลจะเหงาแล้วคว้าสาวๆแถวนั้นมาทำเมียน่ะสิครับ...เห็นพอลเคยบอกว่าสาวๆที่นั่นสวยซะ ด้วย”
พีทก้มหน้าก้มตาจดที่อยู่ของพอล ลูกจันที่ยืนแอบฟังอยู่กำลังยืนตาลุกวาวด้วยความหึง
“สาวสวยเหรอ...ฮึ่ม!!”
ห้องรับแขกมืดสนิท แสงไฟฉายเล็กๆ ที่ลูกจันถือค่อยๆใกล้เข้ามา ลูกจันย่องไปบริเวณที่พีทวางกระดาษจดที่อยู่พอล ลูกจันค่อยๆหยิบกระดาษที่อยู่พอลขึ้นมาแล้วก็ยิ้มสมใจ ลูกจันย่องกลับขึ้นไปชั้นบน พีทค่อยๆโผล่ออกมาแล้วยิ้มสมใจยิ่งกว่าลูกจัน
เวลาผ่านไป ลูกจันแต่งตัวทะมัดทะแมงสะพายเป้เดินตามชาวเขาสองผัวเมียด้วยความเหนื่อยม๊าก
ลูกจันหอบ “นี่....อีกไกลมั้ยคะ”
ชายชาวเขาหันมาตอบห้วนๆ “ไกล!!”
ลูกจันหน้าเสีย
ชาวเขาหญิงถาม “ไหวมั้ย...ถ้าไม่ไหวจะกลับก็ได้นะ”
ลูกจันไม่ยอมกลับ เธอรีบตอบลิ้นรัว
“ไหวๆ..ไม่กลับ..ไปต่อเลย”
ชาวเขาสองผัวเมียพาลูกจันเดินต่อ ลูกจันเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินกับการมาตามผู้ชายแต่ก็สู้ตายเดินตามชาวเขาผัวเมียอย่างไม่ย่อท้อ
ลูกจันกับชาวเขาผัวเมียเดินเข้ามาไปอีกพักใหญ่ ชาวเขาเมียปวดท้อง
“โอ๊ยย”
ชาวเขาผัวเข้ามาประคองเมียอย่างอ่อนโยน แล้วชาวเขาผัวก็นวดให้ชาวเขาเมียแบบเดียวกับที่พอลเคยนวดให้ลูกจัน ลูกจันมองชาวเขาผัวนวดให้ชาวเขาเมียแล้วก็คิดถึงความรู้สึกตอนพอลนวดให้
ลูกจันเพ้อเสียงเหม่อๆ “แปลกดีเนอะ...นวดหลังแล้วหายปวดท้อง” ลูกจันถามชาวเขาผัวอย่างอยากได้ความรู้รอบตัว “ที่หลังคงมีจุดสำคัญอะไรอยู่ซักจุดแน่ๆเลยใช่มั้ยคะ”
ชาวเขาผัวหันมามองลูกจันก่อนตอบยิ้มๆ
“ไม่เกี่ยวกับหลังหรอก...จุดสำคัญมันอยู่ที่หัวใจ”
ลูกจันทำหน้างงว่าปวดท้องแต่จุดสำคัญจะไปอยู่ที่หัวใจได้ไง ชาวเขาผัวมองชาวเขาเมียอย่างอ่อนโยนก่อนจะนวดไปตอบลูกจันไป
“หัวใจที่เต็มไปด้วยความรัก..ความห่วงใย..ความอยากให้คนที่เรารักหายปวด”
ลูกจันอึ้งกับคำตอบแล้วก็คิดย้อนไปถึงตอนที่พอลนวดให้เธอ
ลูกจันน้ำตาคลอเพราะเพิ่งรู้ว่าพอลรักเธอขนาดไหน ชาวเขาผัวหันมาพูดกับลูกจัน
“ท่าทางอาจจะจะไปไม่ไหวแล้วล่ะ”
ลูกจันหันไปตอบชาวเขาผัวอย่างหนักแน่นมั่นใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวจันไปเอง”
ลูกจันเดินย่องหันซ้ายหันขวาหันหน้าหันหลังอยู่ในป่าอย่างหวาดระแวง ไม่ได้ดูแกร่งกล้าเหมือนตอนประกาศตัวกับชาวเขาเล๊ย ลูกจันเห็นต้นไม้ไหวๆ ก็เหงื่อแตกซิ่กด้วยความกลัว
เสียงเสือดัง “โฮกก”
ลูกจันวิ่งป่าราบทันที ลูกจันวิ่งสะดุดท่อนไม้จนล้มคะมำลงไปบนพื้น ที่พื้นมีขี้ช้างกองเบ้อเริ่มรออยู่ ลูกจันเอามือเท้าไปบนกองขี้ช้าง เธอยกมือขึ้นมาดูก็เห็นขี้ช้างติดมือ ลูกจันรู้สึกไม่ไหวกับกลิ่นขี้ช้าง
“อี๋....ขี้ช้าง”
ลูกจันเอามือติดขี้ช้างเช็ดกางเกง
เสียงเสือดังขึ้นอีก “โฮกก”
ลูกจันตาเหลือกร้องลั่นที่มันมาอีกแร้ว ลูกจันวิ่งหัวซุกหัวซุนหนีเสืออย่างสติแตกต่อไป ลูกจันวิ่งไปชนอะไรบางอย่าง
“อ๊ายย....พี่เสือ..อย่ากินจันเลย...ฮือๆ”
ลูกจันนั่งหลับตาปี๋ยกมือไหว้ปะหลกๆ
เสียงพอลพูดและหัวเราะ “มารยาทดีแบบนี้เสือคงไม่กินหรอก..ฮ่าๆๆ”
ลูกจันลืมตามองก็เห็นพอลยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า พอลยืนมองลูกจันด้วยความคิดถึง พอลเห็นลูกจันยืนตะลึงน้ำตาคลอ ลูกจันกับพอลยืนจ้องมองกันและกันด้วยความรักและคิดถึง ลูกจันและพอลค่อยๆเคลื่อนตัวมากอดกันแน่นอย่างไม่รู้ตัว ลูกจันเคลิบเคลิ้มกับกอดนี้ ส่วนพอลก็เคลิบเคลิ้มไม่แพ้กัน
ทันใดนั้น พอลก็ทำจมูกฟุดฟิดๆ
“เอ่อ....ลูกจัน..นี่คือตั้งใจทำกลิ่นมาให้เข้ากับป่าใช่มั้ย?”
ลูกจันชะงักและหยุดเคลิ้มทันที
ลูกจันงอนก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดพอลแล้วค้อนก่อนถาม
“นี่คุณหาว่าฉันตัวเหม็นเหรอ”
“เปล่า...ผมชื่นชมคุณต่างหากที่ปรับตัวเข้ากับป่าได้ดี” พอลทำตาเจ้าชู้ “แบบนี้อยู่กับผมได้”
ลูกจันเขินจนหน้าแดงแล้วทำปากแข็งต่อ
“บ้า...ใครจะอยู่กับคุณ...ฉัน..ฉัน” ลูกจันแถ “ฉันจะมาดูโลเคชั่นถ่ายแบบต่างหาก”
พอลหน้าสลด ความน้อยใจพุ่งขึ้นกะทันหัน “ขอโทษที่ผมเข้าใจผิด...ผมลืมไปว่าคุณรักพีท...ไม่ใช่ผม”
พอลทำท่าจะเดินจากไป ลูกจันหน้าเสียแล้วก็รีบพูดต่อโดยไม่แคร์ศักดิ์ศรีแล้ว
“แล้วฉันก็อยากมาหาคนช่วยรักษาโรคปวดท้องของฉันด้วย”
พอลงงก่อนจะหันกลับมา
“ไหนคุณบอกว่าช็อคโกแล็ตซีสต์ต้องมีลูกถึงจะหาย?”
ลูกจันมองตรงมาที่พอลด้วยสีหน้าเขินอาย พอลทำหน้าคิดได้
“หมายความว่า...”
พอลตาเป็นประกายที่จู่ๆ ลูกจันก็ชวนมีลูกด้วย ลูกจันพูดต่อเนื่องที่ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว
“แล้วฉันก็อยากให้เจ้าของแหวน...” ลูกจันชูมือใส่แหวนพอลอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย “พาไปตัดแหวนให้เล็กลงหน่อย” ลูกจันพลิกฝ่ามือทำให้เห็นว่าแหวนพันกระดาษกาวไว้ซะหนาเลย “มันหลวมไปนิดนึงอ่ะ”
พอลยิ้มกว้างแล้วเดินกลับเข้ามาหาลูกจัน
“คุณผู้หญิงจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการครับ....” พอลก้มลงมองตาลูกจันพร้อมกับทำหน้าเจ้าชู้ม๊ากก “ว่าแต่ว่า..เราจะรักษาโรคช็อคโกแล็ตซีสต์ก่อน..รึจะลดขนาดแหวนก่อนดีน้า”
ลูกจันอายแต่ก็สู้จ้า
“ก็แล้วแต่นะ...” ลูกจันชะม้ายตามองพอล “แต่อยากหายปวดท้องเร็วๆแล้วอ่ะ”
พอลยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆก้มลงไปจูบลูกจัน ลูกจันกระดกเท้าขึ้น เท้าพอลกระดกไปด้วย
มือถือพอลดังขึ้น “กริ๊งง”
เท้าลูกจันที่กระดกอยู่กระตุกตามเสียงโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกขัดใจมาก
พอลรับสาย “ฮัลโหล”
พอลที่ผละออกจากลูกจันแล้วรับสายป้าภา
“ครับป้า....ห๊า...พอลเกิดอุบัติเหตุ?”
ลูกจันกับพอลมองหน้ากันอย่างตกใจมากกับข่าวใหม่ที่ได้รู้
ลูกจันกับพอลกำลังฟังป้าภาเล่าเหตุการณ์
“พีทเค้าตกม้าในกองถ่ายลูก...หัวกระแทกพื้น..พอฟื้นมาก็..” ป้าภาทำหน้าลำบากใจ “ก็..ดู..เอ่อ...ดูแปลกๆไป”
ลูกจันงง “แปลกยังไงคะป้าภา”
เสียงพีทที่เป็นนักเลงมากดังขึ้น “เฮ้ยย..กลับมาแล้วเหรอวะพอล”
พอลกับลูกจันหันกลับไปทางเสียงก็เห็นพีทอยู่ในชุดแรมโบ้ โชว์มัดกล้ามดูแมนมาก ป้าภากระซิบบอกพอลกับลูกจัน
“แปลกมั้ยล่ะ?...เคลียร์กันเองแล้วกันนะ...ป้ามึน!!”
ป้าภาเดินทำหน้าเวียนหัวออกไปจากห้อง พีทหันมาทางลูกจัน ส่วนพอลหันกลับไปมองพีทก็เห็นพีทกำลังยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ลูกจัน
“ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่...สวยขึ้นเยอะนะลูกจัน”
พีทเอื้อมมือมาจับมือลูกจันขึ้นไปจูบด้วยลีลาเจ้าชู้ม๊าก พอลช็อคกับความแมนเกิ๊นของฝาแฝด พีทเอามือโอบไหล่ลูกจัน แล้วหันไปยักคิ้วท้าทายพอล
“เอาตรงๆแบบลูกผู้ชายเลยนะพอล...ผู้หญิงคนนี้เราชอบว่ะ...ใครดีใครได้นะไอ้น้อง”
พอลพุ่งเข้าไปยืนอีกข้างของลูกจันด้วยสีหน้าหึงสุดขีด
“ไม่ยอมเว้ย!!”
พอลดึงลูกจันออกจากอ้อมแขนพีท พีทก็ไม่ยอมเหมือนกันจึงดึงลูกจันหลัดจากพอล
“ไม่ยอมได้ไง..ลูกจันรู้จักกับเรามาก่อนนาย” พีทบอก
พอลทำหน้าเครียดก่อนจะดึงลูกจันกลับมาอีกครั้ง
“แต่ลูกจันรักเรา”
พีททำหน้าเครียดแล้วดึงลูกจันกลับไปอีก
“ลูกจันก็รักเราเหมือนกัน”
ลูกจันทำหน้าเลิ่กลั่กหันมองพีทและพอลอย่างงงๆ ในขณะที่พีทกับพอลยังผลัดกันลากลูกจันไปมา
“รักเรา” พอลบอก
พีทดึงลูกจันมา “รักเรา”
“รักเรา”
“รักเรา”
“เรา”
“เรา”
ลูกจันทำหน้าเพราะชักจะไม่ไหวแล้ว
ลูกจันตะโกน “หยุ๊ด”
พีทและพอลสะดุ้งแล้วก็ปล่อยมือจากลูกจัน
ลูกจันหันมองหน้าพีทกับพอลก่อนเอ่ย
“เอาทั้งคู่แหละ”
ลูกจันหันมาชูนิ้วแบบน้องพลับขอ2 ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
พีทกับพอลตกใจ “หา?”
พีทและพอลเงิบกับการตัดสินใจของลูกจัน!
จบบริบูรณ์
