มาลีเริงระบำ ตอนที่ 14
ที่โรงพยาบาล บอยวิ่งเข้ามา มาลี และทองทานั่งรอหมออยู่
"พี่โรสเป็นไงบ้าง"
"หมอบอกว่า แกปวดท้องจนหมดสติน่ะครับ"
"ตอนนี้ยังไม่ได้สติเลยพี่บอย พ่อเป็นอะไร พ่อเป็นอะไรกันแน่"
"เขาไม่ใช่แค่ปวดท้องหรอก ต้องมีอะไรมากกว่านั้น ต้องมีแน่ๆ"
ทั้งสามคนช็อก เมื่อรับทราบตากหมอ มาลีลีร้องไห้ออกมากอดกับทองทา บอยหน้าซีด นิ่งอึ้ง
ในห้องพัก ทองทานั่งประคองมาลีไว้ นั่งเศร้ากับบอย โรสฟื้นขึ้น
"โรงพยาบาล"
"มะเร็งขั้นสุดท้าย อยู่ได้ไม่ถึงปี ทำไม ทำไมไม่บอกผม ทำไม"
โรสอึ้ง บอยนั่งร้องไห้ออกมา
"หมอบอกความจริงกับเรา เพราะพี่ดูแลตัวเองแย่มาก ยา การรักษาอะไรๆพี่ก็ไม่ยอมทำสักอย่าง"
"บอย พี่ไม่เป็นอะไรหรอกนะ"
บอยส่ายหน้าว่าไม่จริง
"หนูมาลี เข้าใจพ่อหน่อยนะ"
มาลีเดินช้าเข้ามาจับมือโรส
"หมอบอกว่าพ่อไม่ยอมรักษา เพราะต้องการเก็บเงินไว้ให้ลูกกับลูกน้อง พ่อเคยหาว่าหนูหัวดื้อหัวแข็ง พ่อรู้หรือยังว่าหนูเอามาจากใคร"
"พ่อโอเค พ่ออยู่มาได้ตั้งหลายปี พ่อทนได้"
"ไม่ พ่อคิดผิดแล้ว พ่อไม่รู้หรอก ว่าพ่อสำคัญกับเราแค่ไหน หนูกับพี่บอย เราจะอยู่ยังไง พ่อใจร้าย พ่อใจร้ายที่สุด ปล่อยมันไว้อย่างนี้ได้ยังไงมาตั้งหลายปี"
มาลี ร้องไห้ออกมาอีก โรสน้ำตาคลอ
"พ่อเป็นทุกอย่างของหนู หนูจะอยู่ยังไง จะอยู่ยังไง"
วันใหม่ บรมชี้ให้ดูหนังสือพิมพ์ ที่พาดหัวข่าว “ซีโร่เล่นสกปรกแอบถ่ายรูปโป๊หนูมาลีหวังสร้างข่าว”
"ข่าวลงทุกฉบับ สถานีต้องการให้เธอรับผิดชอบ" บรมบอก
"ผม ผม ก็เพราะสถานีนี่แหล่ะหยุดส่งเสริมผม ผมถึงต้องทำแบบนี้"
"ประกาศลาออกซะ" แซนดี้บอก
"อะไรนะ"
"ไม่อย่างนั้น ทางเราจะประกาศเอง เราคงร่วมงานกับเธอต่อไปไม่ได้"
ซีโร่ช็อก
พิสมัยครวญ
"ฮือ จบ .... จบแล้ว"
ซีโร่ยอมอ่อนลง
"แล้วชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อไป"
"คำว่าซุปเปอร์สตาร์ มีความสามารถอย่างเดียวไม่พอ ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็กๆด้วย"
ซีโร่กำลังจะร้องไห้
"ครู...ผมขอโทษ ผมบ้าไปเอง"
"ขอโทษเราแล้ว ขอโทษประชาชนซะ มีทางเดียว จากนั้นจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอยังมีความสามารถ ถอยมาทำเบื้องหลังก็ได้"
ซีโร่น้ำตาคลอ เศร้าลง จ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด
"ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ"
โยทะกานอนอยู่บนเตียงในห้องนอน บ้านเมืองแมน มีแผลเขียวช้ำที่มุมปาก ทองทาเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา
"แผลนั่น เพราะอะไร"
เธอหลบตา
"เพราะเขาหรือ"
โยทะกาพยักหน้า ทองทาแค้นมาก กำหมัดนิดหน่อย
"โธ่โว้ย ....มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าพี่ยังไม่ตัดใจ มันจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ออกไปจากตรงนี้ซะเถอะ"
เธอถอนใจ ยังขี้เกียจคิด
"มาที่นี่ ....มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"พี่โรสเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาเหลือเวลาอีกไม่นาน"
โยทะกาช็อกไปสองนาที คิดใคร่ครวญ ถึงสิ่งที่โรสพาตนเข้าไปหาลูก จู่ๆ โยทะกามีแววตาความกล้าหาญและการตัดสินใจเกิดขึ้นมา เธอลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนเป็นคนละคน โยทะกาเดินไปสองสามก้าว
"พี่จะไปไหน"
"อาบน้ำ กินข้าว"
"หา..."
"พี่ต้องลุกขึ้นแล้ว นี่คือสิ่งที่เรืองต้องการ"
"พี่โรสต้องการหรือครับ"
"เขาเป็นคนบอกหนูมาลีเรื่องพี่ เพราะเขาต้องการให้พี่อยู่ดูแลหนูมาลีแทนเขา ...นี่ไง ที่ทองทาบอกพี่ หาเป้าหมายในชีวิต พี่เจอแล้ว"
โยทะกาลุกไปที่ตู้เสื้อผ้า เริ่มแต่งตัว ทองทาใจชื้นขึ้น
บุณฑริกนั่งยิ้มๆ กดข้อความส่งถึงพ่อตนเอง
เมืองแมนนั่งอ่านข้อความยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่
"ไม่รู้ทำไมจู่ๆ หนูมาลีก็คิดถึงคุณ"
เมืองแมนพิมพ์ข้อความตอบ
"ผมไปรับหนูมาทานข้าวนะ"
"ยังค่ะ ไม่ใช่วันนี้"
เมืองแมน บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
"อะไรวะ"
เลขาจ๋าเอากาแฟมาเสิร์ฟ เมืองแมนบอกจ๋าอย่างเย็นชา
"วันนี้คุณไปย้ายของออกจากคอนโดผมด้วยนะ"
"แล้วจะให้ฉันไปอยู่ไหน"
"เงินเดือนที่ผมให้คุณตั้งเยอะ เลือกดูสิ"
"คุณเบื่อจ๋าแล้ว"
จ๋าหน้าเสียจะร้องไห้
"อย่าร้องไห้นะ ไม่งั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงาน บ่ายนี้กลับบ้านไปเลย ทำให้เสร็จวันนี้เลย ย้ายของออกให้หมด"
จ๋าจ๋อยไป ทำอะไรไม่ได้
ภายในร้าน นิว เซอร์ไพร์ส โรสนั่งมองหน้าทุกคนที่เพิ่งรู้เรื่อง และอยู่ในอาการช็อกไม่มีคำพูด มีแต่ความอึ้ง
"พวกแกจะซึมทำพระแสงของ้าวอะไรกัน.... กูยังไม่ตาย"
บอยน้ำตาไหล แคที่ร้องไห้โฮออกมาทันที ไม่ตลกแล้ว ร้องไห้จริงๆ ร้องโฮออกมาเสียงดัง จนชงโคต้องเข้าไปกอด ทุกคนยิ่งสะเทือนใจ โรสยิ่งเซ็งไม่ชอบบรรยากาศดราม่าแบบนี้เลย เพราะมันคือความอึมครึม ที่ไร้คำพูด
การะเกดเดินนำอธิเข้ามา
"พี่โรส ผมเพิ่งทราบเรื่องจากเกด ตกใจหมดเลย"
"มาอีกคนแล้ว บอกแล้วไงไม่เป็นไร ยังไม่ตาย เข้าใจกันหน่อย ยังไม่ตาย ยังเป็นคนนี่" โรสตีมือตัวเองเปรี๊ยะๆ... "นี่ ๆ ทำตัวให้เป็นปรกติกันหน่อยได้ไหม ขอร้อง"
"ทำไม่ได้ เป็นคนโว้ย ไม่ใช่พระอิฐพระปูน" แคที่โวยวาย
"ทุกคนเขารักแก เขาก็อดห่วงไม่ได้ จะพูดจะจาอะไร คิดถึงใจคนอื่นเขาบ้าง" สมศรีบอก
บอยมองโรส โกรธ ลุกหนีไป โรสมองตามอย่างเป็นห่วง
"คิดอะไรสั้นๆ กับอีแค่เงินค่ารักษา ดูถูกน้ำใจกันเกินไปแล้ว ฉันกับนังสมศรี จะทำงานที่ร้านนี้ จะช่วยแกหาเงิน ยังไงแกก็ต้องรักษาต่อ" บุญมาบอก
"แกก็รู้ฉันเคยแอบรักแก ถึงวันนี้ก็ยังรักอยู่ ค่าเคมีบำบัดอะไรนั่น มันจะสักกี่ตังค์" แคที่บอก
โยทะกาเดินเข้ามา ตามด้วยทองทา มาถึงก็วางนามบัตรให้
"นี่ชื่อหมอ ที่ทำเคมีบำบัดเก่งที่สุด จัดการซะ ค่าใช้จ่ายฉันออกเอง"
"ช่วยไปโชว์รวยกันที่อื่น ฉันไม่ใช่ขอทาน ยืมเงินทุกคนเพื่อให้หนูมาลีเป็นหนี้ต่อ ไม่ใช่ฉัน"
"ฉันเป็นแม่หนูมาลี ! ฉันไม่ยอมให้เขาเป็นหนี้หรอก"
ทุกคนช็อก เพราะมีแต่ทองทาและบอยเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้
แคที่ถาม "อะไรนะ"
ชงโคถามมาลี "จริงหรือ"
มาลีพยักหน้า คนยิ่งงงว่าเขารู้กันตั้งแต่เมื่อไหร่
"เธอช่วยเลี้ยงลูกให้ฉัน เพราะทำหน้าที่แทนฉันอยู่คนเดียว เธอถึงลำบากมาตลอด เพราะฉะนั้น เงินนี่เธอต้องรับ ต้องทำเคมีบำบัด"
มาลีร้องไห้ จับมือโรส ขอร้อง
"พ่อขา"
"พี่โรส อย่าห่วงพวกเราอีกเลยนะคะ ระหว่างพี่รักษา พวกเราจะดูแลร้าน
อย่างดีที่สุด เราสัญญา"
"เออๆๆๆ ก็ได้ๆ พอใจกันหรือยัง"
ทุกคนสีหน้าดีขึ้น
"ไปเลยครับ เดี๋ยวนี้เลย ผมพาไป ผมพาไปเอง" ทองทาบอก
มาลีมองหน้าโยทะกา สีหน้าอ่อนลง
โยทะกาเดินมาที่หน้าร้าน ระหว่างรอโรสแต่งตัว มาลีเดินตามมา
"หนู...เอ้อ"
"ไม่ต้องฝืนพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด ไม่อยากเรียก ไม่อยากเจอหน้าฉัน ก็ไม่ต้องฝืน เราจะอยู่กันแบบนี้ ฉันทำใจได้แล้ว"
"หนูฝากพ่อด้วย พ่อไม่มีวันรับเงินใคร เงินพี่แคที่ เงินที่ร้าน เขาจะไม่ยอมแตะ เขาจะยอมรับเงินจากคุณคนเดียว"
โยทะกาพยักหน้า ความสัมพันธ์ดีขึ้น
การะเกดนั่งเช็ดจาน อธินั่งอยู่ด้วยช่วยกัน ชงโคทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟห่างออกไป ร้านยังไม่เปิด เตรียมตัวกันก่อน
"เรื่องของพี่โรส เฮ้อ เศร้าเนอะ ชีวิตกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว" อธิบอก
"โชคดีที่พี่โรสกับหนูมาลีเข้าใจกันแล้ว เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าอยากจะบอกรักใคร รีบบอกเสียก่อนจะสายเกินไป ต้องใช้ความกล้า !"
การะเกดมองหน้าอธิ หมายมั่น เรียกกำลังใจให้ตัวเองบอกเขาให้ได้
"ใช่ ....นี่ไง พี่ถึงอยากกลับไปทำงานที่บ้าน จะได้อยู่ใกล้พ่อแม่"
การะเกดตัดใจ มองอธิแล้วเดินขึ้นไปเวที การะเกดเริ่มร้องเพลงรักของทองทาที่เคยใช้ร้องบอกหนูมาลีหมายให้อธิรู้เรื่องความในใจของตน
" ฟัง ซิฟัง และฟัง อย่างตั้ง ใจ คำ ทุกคำ ออกมา จากข้างใน อาจ เป็นเพียงครั้งเดียว ที่ฉันเองจะพูดไป อยาก ให้เธอรู้ทุกคำ ของความในใจ ที่ไม่เคย เอ่ย"
สายตาการะเกดพุ่งมาที่อธิ แต่อธิ ก้มหน้า ครุ่นคิดแต่เรื่องของโรส ชงโคเข้าใจแล้ว ยิ้มออกมา เดินมาบอกอธิ ชงโคฟังเพลงของการะเกดเคลิ้มไป
"ที่พี่ทองทาสอน .... เพลงมีไว้บอกรักคนอื่น"
"พ่อพี่จะเป็นโรคอะไรหรือเปล่านะ ชงโค"
ชงโคอึ้ง หันมามอง นี่อธิ ยังไม่รู้เรื่องอีกรึ อธิยังคิดนั่นนี่อยู่ ชงโคเลยสะกิดเตือน
"เกดเขาร้องเพลง ฟังสิ"
อธิทำมือส่งไปที่เวที "เพราะมากจ้า " แล้วหันมาหมกมุ่นต่อ
"คนเป็นพ่อเป็นแม่เขาเป็นโรคแล้วไม่บอกอย่างนี้ทุกคนไหมอ่ะ"
ชงโคโมโห ตบหน้าผากอธิ ดังเปรี้ยง ! การะเกดสะดุ้งตาม หยุดร้องทันที
"เฮ้ย ตบเหม่งพี่ทำไม"
"นี่ไง ถึงต้องมีคนปากหมาอย่างฉัน เพราะมีคนโง่อย่างพี่นี่ไง ผู้หญิงเขาร้องเพลงบอกรักพี่ ส่งสายตาจนจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว ยังไม่รู้เรื่องอีก ฮ่วย !"
อธิตะลึง มองไป แล้วค่อยๆเดินไปหาที่เวที การะเกดก้มหน้าอาย
"การะเกด บอกรักพี่หรือ"
อธิวิ่งขึ้นไป นั่งคุกเข่าจับมือ
"การะเกด จริงหรือ"
"เมื่อก่อนเกดอ่อนแอเกินไป แต่หลังจากเรื่องของวานิช เรื่องหนูมาลี มันสอนเกดหลายอย่าง เป็นเด็กเสิร์ฟก็ทะเยอทยานได้"
"แปลว่า เกดชอบพี่แล้ว ไม่ได้รังเกียจพี่เหมือนเมื่อก่อน"
"เกดไม่เคยรังเกียจ แค่กลัวว่าจะถูกหลอกเล่นน่ะค่ะ แต่พี่พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า พี่รักและห่วงใยเกดจริงๆ ถ้าเกดไม่ฉวยโอกาสนี้ไว้"
ชงโคบอก
"ฉันก็จะงาบพี่อธิเอง !"
การะเกดหัวเราะ
" ใช่ค่ะ ผู้หญิงคนอื่น คงต้องได้พี่อธิไปแน่ๆ พี่สนใจคนอื่นหรือยังคะ เกดช้าเกินไปหรือเปล่า"
"ไชโยๆๆ"
อธิเดินเข้าไปหอมแก้มการะเกด ขอบคุณ
"ขอบคุณมาก ขอบคุณ ไม่ๆ พี่ไม่มีคนอื่น พี่รักแต่การะเกดคนเดียว รักแต่การะเกดคนเดียว"
ชงโคหัวเราะ มีความสุขไปด้วย
อ่านต่อหน้า 2
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 14 (ต่อ)
โรสอยู่ในชุดคนไข้เตรียมพร้อมทำเคมีแล้ว กำลังโทรศัพท์
"บอยไม่ยอมรับสายพี่"
ทองทามองอย่างเห็นใจ
"เขาโทร.ให้ผมเป็นคนรับพี่กลับบ้านน่ะครับ"
โรสกลุ้มเรื่องบอย คราวนี้บอยคงโกรธจริง
มีนักข่าวมารอทำข่าวเรื่องร้านเหมือนทุกวัน ยืนคุยกับบอยอยู่
"พี่โรสเจ้าของร้านไม่สบายน่ะครับ นัดสัมภาษณ์ใหม่ได้ไหมครับ"
"เอ้าไม่สบายหรือคะ เป็นอะไรมากไหมคะ"
ทองทาเดินพาโรสมาส่ง เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลพอดี หลังจากที่นอนค้าง 1 คืน โรสพูดเสียงดังฟังชัดเข้ามาไม่สะทกสท้าน
"เป็นมะเร็ง !"
นักข่าวตกใจ
"จะมาสัมภาษณ์เรื่องร้านใช่ไหมครับ ผมยินดี ผมพร้อมให้สัมภาษณ์ ผมอยากให้ร้านเราเป็นที่รู้จักมากๆ อยากฝากร้านไว้กับทุกคน ในขณะที่ยังมีแรง"
นักข่าวทุกคนพยักหน้า โรสมองหน้าบอยั้ยังเครียดๆอยู่ ดูมึนตึงอยู่
ยาหยี เอาข่าวในไอแพดมาให้เบลดู นีน่าตามมาด้วย
"คุณเบลดูค่ะ ...ดู"
บุษบาบัณอ่าน
"นางโชว์พ่อหนูมาลีเจอข่าวช็อกเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย"
ยาหยีบอก
"ข่าวพาดหัวทุกฉบับเลยค่ะ"
"วันก่อนก็ขึ้นหน้าหนึ่งเรื่องนายซีโร่จอมสร้างภาพ... นั่นก็ขึ้นอยู่หลายวัน นี่ยังจะอะไรกันอีก เบ็ดเสร็จเดือนนี้ทั้งเดือน มีแต่ข่าวเรื่องหนูมาลี"
บุษบาบัณคิดแล้วเครียด
" แล้วคะแนนล่ะ เอาคะแนนมาดูซิ"
ยาหยีกดในไอแพด
"ช้าจริง"
เบลกดทีวีดู
พิธีกรสองคนเดิม ยืนอยู่ข้างทีวีจอยักษ์ กำลังออกอากาศสด เป็นรายการข่าวสั้น อัพเดต คะแนนประจำวัน
พิธีกร 1บอก
"อัพเดตคะแนนของเดอะซุปเปอร์สตาร์ซีซั่นสอง ประจำวันนี้นะคะ เกิดเรื่องไม่น่าเชื่อค่ะ ตั้งแต่เช้ามา คะแนนเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่"
พิธีกร 2 บอก
"หลังจากข่าวเรื่องพ่อของหนูมาลีเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ข้อความแสดงความเห็นใจ เอาใจช่วยหนูมาลี เข้ามาไม่ขาดสายค่ะ"
"แฟนๆหลายคน อยากให้หนูมาลี ชนะเงินรางวัลหนึ่งล้านบาท เพื่อเอาไปรักษาพ่อนะคะ"
"และนี่คือที่มาของการเปลี่ยนแปลงคะแนนวันนี้ หนูมาลี คะแนนขึ้นเป็นที่สอง แซงหน้า ทิมมี่และเบลไปไกล จะเป็นรองก็แค่ภูมิ ไม่กี่พันคะแนนเท่านั้นเอง"
พิธีกร 1บอก
"เกมพลิกเลยนะคะเนี่ย อีกไม่กี่วันก็จะถึงคอนเสิร์ตรอบชิงชนะเลิศแล้ว หนูมาลี ภูมิ เบลและทิมมี่ ใครจะเป็นที่ 1 ต้องติดตาม ห้ามกระพริบตาเลยนะคะ"
เบลเอาหมอนทั้งหลายเขวี้ยงใส่ทีวีทันที กรี๊ดเสียงดังลั่นบ้าน
"อร๊าย ไม่ ไม่ไม่"
โรสเริ่มมีอาการตัวซีด ใส่ผ้าโพกหัว เหมือนคนทำเคมีบำบัดทั้งหลาย แต่ยังแข็งแรง
เดินมาหาบอยที่นั่งทำบัญชีอยู่
"ที่รัก กินข้าวหรือยัง บัญชีพวกนั้น พี่ทำต่อเอง ไปกินข้าวเถอะ"
บอยลุกขึ้นเดินไป ไม่รับคำ ไม่มองหน้า ดูเย็นชา มึนตึง โรสเลยดึงเข้ามากอด
"จะโกรธพี่ไปนานแค่ไหน ไม่รักพี่แล้วหรือ"
"เขาบอกว่าเกย์ไม่มีรักแท้ แต่เราสองคนพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่ามี เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลามาสิบปี ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยแม้แต่มองคนอื่น"
โรสกอดบอยแน่นขึ้น จูบที่แก้ม ทั้งสองกำลังจะร้องไห้
"ขอบใจจริงๆที่อยู่ด้วยกัน ซื่อสัตย์ต่อกันมาถึงขนาดนี้ ถ้าหนูมาลี เป็นนางฟ้า เธอคือเทวดาของพี่"
"ไม่ได้อยากเป็นเทวดา อยากเป็นแค่คนธรรมดา ที่ได้ใช้ชีวิตคู่กับใครสักคน ดูแลกันไปตลอดชีวิต เราตั้งใจกันไว้แบบนั้น สัญญาเอาไว้แบบนั้น แต่พี่ไม่ลังเลสักนิดที่จะทิ้งผมไป !"
บอยร้องไห้ออกมาในที่สุด
"อายุเธอยังน้อย ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องเริ่มชีวิตใหม่นะ"
"พูดแบบนี้อีกแล้ว ออกไป๊ ไปไหนก็ไปเลยไป ถ้าจะพูดแบบนี้จะทำตัวแบบนี้ ออกไปเลย ออกไป"
บอยสะบัดออก น้อยใจมาก โรสกอดไว้ ไม่ปล่อย
"พี่ไปรักษาตัวแล้ว ทำให้แล้ว พี่จะพยายามสู้ อย่าทะเลาะกันอีกเลยนะ พี่ทนไม่ได้เวลาบอยโกรธพี่ มันแย่ยิ่งกว่าป่วย ยิ่งกว่าตาย อย่าโกรธกันเลยนะนะ"
โรสร้องไห้กอดบอยไว้ บอยเห็นโรสร้องไห้ ก็ใจอ่อนลง กอดตอบ
"อย่าตายนะ ต้องสู้นะรู้ไหม อย่ายอมตายง่ายๆอีก เพื่อผมนะ ต้องสู้เพื่อผม"
โรสพยักหน้าร้องไห้กอดกัน
วันใหม่ มาลีนั่งมองไอแพดกราฟคะแนนของตนเอง
"จู่ๆ คะแนนพุ่งเป็นที่สอง ตอนเห็นครั้งแรกนึกว่าฝันไป" มาลีว่า
"นี่เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากนะ วันพรุ่งนี้ต้องขึ้นร้องเพลงรอบสุดท้ายแล้ว เรามาเตรียมตัวกันเถอะ"
"เข้าใจแล้วเรื่องนาทีที่ยิ่งใหญ่ แต่พ่อหนูมาลีป่วย จิตใจของหนูมาลีตอนนี้ห่อเหี่ยว หดหู่ จิตใจแบบนี้ จะร้องเพลงให้ดี มันไม่ง่ายเลยค่ะ"
โรสเดินถือกล่องเหล็กมีกุญแจล็อกที่หนูมาลี เคยอยากดูออกมาด้วย
"แกรู้ไหม นาทีที่ยิ่งใหญ่ของพ่อคืออะไร"
"พ่อ"
โรสเปิดกุญแจ
"อยู่ในนี้ กล่องที่แกอยากรู้ว่ามันคืออะไร"
กล่องเปิดออก เป็นจดหมายตลอดสิบปีของหนูมาลี
"จดหมายของหนูตลอดสิบปี พ่อเก็บไว้ทุกฉบับเลย"
"เป็นโรคที่ไม่มียารักษา มันทรมานนะ ยาแก้ปวดบางทีก็ช่วยไม่ได้ เวลาที่พ่อป่วย พ่อนั่งเขียนเพลง พ่อนั่งอ่านจดหมาย"
เมื่อ 3 ปีที่แล้ว โรสกึ่งนั่งกึ่งนอนคลื่นไส้บนเตียง ทุกข์ทรมานจากอาการปวดท้อง หน้าบิดเบี้ยว เหงื่อแตกหน้าซีด โรสกินยา ดื่มน้ำ แล้วหยิบจดหมายในกล่องมาเปิดดูๆ ยิ้มออกมา สักพักโรสคิดได้ หยิบกระดาษมาเขียนเพลง
"พ่อไม่เคยเขียนจดหมายตอบแก เพราะมันเยอะจนไม่รู้ว่าจะเขียนอะไร พ่อเลยเขียนมันขึ้นมาเป็นเพลง"
มาลีร้องไห้ เมื่อได้ฟังว่าพ่อรักตนอย่างไร
"หนูจะขึ้นคอนเสิร์ตได้ไงในสภาพแบบนี้"
"ตอนพ่อเป็นกุหลาบราตรี ทั้งทำคาบาเรต์ ซ่อมฉาก ซ่อมเวที ตกกลางคืนก็ต้องโชว์ ตาพ่อมองไปที่คนดู ที่เขารอดู ในหัวคิดถึงแต่ลูกน้อง คิดถึงแต่ลูก พลังมันจะมาเอง ใช้วิธีเดียวกับพ่อ หนูต้องทำได้"
"ถ้าพ่ออยากให้หนูร้องจริงๆ ก็โอเคค่ะ"
"พ่อจะเข้าทำเคมี จะดูแลตัวเองอย่างดี ระหว่างนี้ แกต้องไม่หยุดใช้ชีวิต ไม่มีพ่อคนไหน อยากดูลูกนั่งร้องไห้เพราะเราเป็นต้นเหตุ พอเถอะนะ ... พอเสียที"
มาลีกอดพ่อ โรสกอดตอบ ทองทามองอย่างซาบซึ้ง
"เลิกกังวลทุกอย่างตั้งใจซ้อมนะ พี่มีความเชื่อบางอย่าง พรุ่งนี้ ชัยชนะจะเป็นของหนูมาลี"
มาลีพยักหน้า กลับมาฮึบใหม่ เข้าสู่การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ
รถทีมงานมาจอดพร้อม เตรียมขนอุปกรณ์ลง สต๊าฟเอาป้ายมาวาง เพื่อบอกทางเป็นลูกศรทางเดิน “เดอะซุปเปอร์สตาร์ซีซั่นสอง รอบชิงชนะเลิศ”
วันเดียวกัน ยาหยีกับนีน่า เดินเข้ามายังบ้านบุณฑริก แต่ชนเข้ากับชายร่างยักษ์ที่เพิ่งคุยกับบุษบาบัณเสร็จและกำลังเดินออกไป
"โอ๊ย ระวังหน่อยสิ"
ชายร่างยักษ์หน้าขรึม ดุ จนสองสาวหยุดเหวี่ยง
"ออกมาๆ เดี๋ยวมันกัด" ยาหยีบอก
ชายร่างยักษ์ค้อนนิดๆ แล้วเดินออกไป
"คนงานใหม่หรือคะ ไม่เคยเห็นหน้า"
"มืออาชีพเฉพาะกิจ" บุษบาบัณบอก
"ทำอะไรคะ ... หน้าตาน่ากลัว" ยาหยีถาม
"ไม่ต้องรู้หรอก"
นีน่าถาม
"เช้านี้ไม่ออกกำลังหรือคะ เห็นทุกที ต้องวิ่งก่อน"
"ฮึ ขยัน ทำงานหนักแล้วได้อะไร แค่พ่อมันจะตาย คนก็สงสารมันแล้ว ไม่ละ งานพวกเธอไปถึงไหนแล้วล่ะ"
นีน่าบอก
"ทิมมี่ กับนายภูมิหรือคะ เฮ้อ หาจุดอ่อนเขาไม่เจอจริงๆค่ะ"
บุษบาบัณลุกขึ้น ปัดหนังสือ ลงพื้นโครม!
"แค่นี้ก็ทำไม่ได้"
สองสาวตัวลีบ กระซิบกัน
"ดุขึ้นทุกวันเลยอ่ะ"
"ช่างเถอะ ฉันมีแผนสำรอง"
"แผนอะไรคะ"
บุษบาบัณกระซิบนีน่า
อ่านต่อหน้า 3
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 14 (ต่อ)
มาลี เดินหิ้วกระเป๋าออกมาจากนิว เซอร์ไพร์สกำลังจะไปสถานี
"หนูไปก่อนนะคะ"
"ทองทาไม่มารับหรือ"
"พี่ทองทาติดงานโปรโมต ค่ำๆ ถึงตามไปที่สถานีจ้ะ"
"เอ…" บอยคิดว่าไปส่งดีไหม
"หนูนั่งแท็กซี่ไปได้ พี่บอยดูแลพ่อเถอะ หนูฝากด้วยนะ"
มาลีเดินออกไปคนเดียว
มาลีเรียกแท็กซี่แล้วขึ้นไปนั่ง โชเฟอร์ขับไปสักพัก ก็จอดรถบริเวณที่เปลี่ยวข้างทาง
"จอดทำไมคะ"
ที่แท้คนขับคือชายร่างยักษ์ที่รับคำสั่งจากบุษบาบัณนั่นเอง
"ลืมของไว้ข้างหลัง"
มาลีไม่ค่อยสนใจ ฟังมือถือขยับปากซ้อมร้องเพลงต่อ
ชายร่างยักษ์ไม่ได้เดินไปข้างหลังกระโปรง แต่เดินมาเปิดประตูหนูมาลีแล้ว เอายามาโปะ หนูมาลีไม่ทันตั้งตัว ดิ้นพราดสักครู่ แล้วสลบไป
ชายร่างยักษ์มองซ้ายมองขวาแล้ว รีบขับรถออกไป
บุษบาบัณนั่งเล่นมือถืออยู่ ยาหยี นีน่า นั่งรอ
"สิบโมงแล้ว ไปกันได้หรือยังคะ"
เบลยกมือบอกสองสาวว่ารอครู่หนึ่ง เบลส่งข้อความ สองสาวกระซิบกัน
"ส่งข้อความคุยกับใครไม่รู้ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่"
เมืองแมนนั่งแชทมือถือ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในสภาพเดียวกับบุษบาบัณ
"คุยกันมาตั้งนาน วันนี้วันคอนเสิร์ต ยังไม่ไปเตรียมตัวอีกหรือ"
"หนูมาลี อยากเจอคุณก่อน"
"วันนี้มาแปลก ยอมเจอฉันแล้วหรือ"
"เราหาที่เงียบๆคุยกันได้ไหมคะ ที่คอนโดฯคุณก็ได้"
เมืองแมนดีใจมาก สำเร็จ
"อยากชนะการแข่งขันวันนี้ล่ะซี้ เด็กพวกนี้ ร้ายจริงๆ"
เมืองแมนพิมพ์ข้อความตอบไป
"ได้สิจ๊ะ"
"ตอนนี้เลยได้ไหมคะ"
"โอเค เดี๋ยวจะส่งแผนที่ไปให้"
บุษบาบัณยิ้ม เมืองแมนดีใจสุดๆ ลุกขึ้นยืน
"เยสๆๆ"
บุษบาบัณบอกสองสาว
"เรียบร้อย นังหนูมาลี แกไม่มีวันได้ขึ้นแข่งวันนี้แน่"
"ทำไมล่ะคะ"
"ไม่รู้ มันไปขึ้นสวรรค์แทนล่ะมั้ง"
สองสาวงง บุษบาบัณพูดอะไร แต่สีหน้าเธอมีความสุขที่สุด
จ๋าเพิ่งมาถึงหน้าห้องทำงานของเมืองแมน เธอเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะตัวเอง
เมืองแมนเดินออกมา จะไปข้างนอก
"มาซะสาย ถ้าไม่อยากมาทำงานแล้ว พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมา"
จ๋าเศร้าไป
"คุณจะไปไหนคะ วันนี้ไม่ได้มีนัดข้างนอกนี่คะ"
"ออกไปหาความสุขสดชื่น"
เมืองแมนเดินดี๊ด๊า หน้าระรื่น ออกไปหาสาว
เมืองแมนนั่งในรถ มีคนขับ ขับให้ เมืองแมนพยายามกดสายโทร.ออก แต่ปลายทางไม่ยอมรับสาย เมืองแมนงงๆ รำคาญ ๆ เปลี่ยนมาพิมพ์
"ใจคอจะพิมพ์คุยกันอย่างเดียวหรือ ทำไมไม่รับสาย"
หน้าจอเป็นรูปสติ๊กเกอร์เขินอาย เมืองแมน ยิ้มๆ เอ็นดู พิมพ์ต่อ
" หนูอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปรับนะ รับสายฉันด้วย"
บุษบาบัณยิ้มร้าย พิมพ์ตอบกลับไป
"หนูไม่ชอบฟังเสียงคุณ ไม่อยากคุย มันเสียอารมณ์"
เมืองแมน ถึงกับส่งเสียงออกมา
"หือ..."
"หนูชอบเซอร์ไพร์ส ชอบอะไรที่ไม่ธรรมดา ชอบออกกำลัง ชอบให้เราต่อสู้เล็กๆน้อยๆ ก่อนที่จะ...."
"หา..."
เมืองแมนตกใจเล็กน้อย พอคิดได้ก็หัวเราะเสียงดัง ชักสนุกไปด้วย นึกไปว่า มาลีมีรสนิยมประหลาด เมืองแมนพูดออกมาอย่างย่ามใจ
"เออๆสนุก ดีโว้ย"
ชายร่างยักษ์วางมาลีที่สลบไสลไว้บนเตียงแล้วออกไป มือถือมาลีดังขึ้นแต่ไม่มีคนรับ หน้าจอมีรูปทองทาเป็นคนโทร.มา
ทองทาแต่งตัวเสร็จแล้ว นั่งโทร.หาหนูมาลี รอให้รับสาย
"ทำไมไม่รับสายนะ"
สต๊าฟเดินมาหา
"จะบรีฟงานวันนี้ให้ฟังนะคะ"
ทองทาวางสาย หันไปทำงาน
ที่บ้านพัก โรสอ้วกออกมา อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ เริ่มเหมือนคนป่วยนอนบนเตียงเพราะอยู่ในระยะการให้เคมี บอยคอยดูแลลูบหลังให้ ทั้งสองเลยไม่รู้เรื่องหนูมาลี
"ไหวไหมพี่ ช้าๆพี่ ช้าๆ"
โยทะการับสายมือถือ เป็นเสียงจ๋าร้องไห้อยู่ปลายทาง
"ฮือ คุณเมืองแมน เบื่อหนูแล้ว"
"แล้วเธอจะโทร.บอกฉันทำไม"
"เขาไล่หนูออกไปจากคอนโด เขาจะเอาผู้หญิงคนอื่นไปนอนแทน"
"ฉันก็เคยนอนคอนโดนั้นก่อนเธอ ข้าวของของฉันก็ยังอยู่ที่นั่น เธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นเองต่างหาก"
"หนูสวยกว่าคุณ สวยกว่าหนูมาลี สักวันคุณเมืองแมนต้องกลับมาหาหนู"
โยทะกาตกใจมาก
"หา...เธอพูดว่าอะไรนะ หนูมาลีหรือ"
"นังเด็กนั่น นัดคุณเมืองแมนออกไป เพราะหวังที่จะชนะการแข่งขันคืนนี้ ผู้หญิงพวกนี้ มันก็ต้องการแค่นั้นแหล่ะ"
โยทะกาวางสายวิ่งออกไปแล้ว จ๋าได้แต่งง เพราะถูกตัดสายไปแล้ว
"...ยังอยู่ไหมคะ คุณโย คุณโย"
โยทะกาขึ้นรถ ระหว่างนั้นกดโทรหาทองทา
"โอ ขอบคุณที่รับสาย .... เกิดเรื่องแล้วทองทา"
ขณะคุย โยทะกาขึ้นรถขับออกไปอย่างเร่งรีบ ทองทาคุยโทร.
"มีอะไรครับพี่โย"
"พ่อเธอหลอกหนูมาลี ไปที่คอนโด"
ทองทาลุกขึ้นโวย
"อะไรนะ"
ทองทาออกวิ่งไปทันที ไม่สนใจสต๊าฟที่ถามตามหลัง
"คุณจะไปไหนคะ เดี๋ยวคุณต้องขึ้นแสดงนะคะ"
เมืองแมน เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง หันมาเห็นอย่างไม่ตั้งใจ สะดุ้งโหยง
"เฮ้ย หนูมาลี มาได้ไงวะ"
แต่เมื่อนึกถึงข้อความที่แชทกัน ที่บอกว่า หนูชอบเซอร์ไพร์ส ชอบอะไรที่ไม่ธรรมดา
เมืองแมนยิ้มออกมา
"หนูนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ช่างจินตนาการนักนะ จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้"
เมืองแมนก้มลงจะจูบ มาลีตื่นขึ้นร้องกรี๊ด
"อร๊าย นี่คุณ อย่านะ ออกไป๊"
มาลีดิ้นต่อสู้
"ชอบการต่อสู้หรือ ฉันจัดให้"
เมืองแมนชกท้องมาลี มาลีเจ็บปวดหมดแรงสู้ชั่วขณะ เมืองแมนหัวเราะร่วน
บุษบาบัณเดินลงมาจากรถเพิ่งมาถึงสถานีฯ นีน่ายาหยีเอาเสื้อผ้า กระเป๋าลงเดินตาม นักข่าวคนหนึ่งเดินมาสัมภาษณ์
"คะแนนตอนนี้คุณกลายเป็นที่สาม คุณมั่นใจไหมคะว่าจะชนะ"
เสียงแทรกในใจของเธอดังขึ้น
"ยังไงฉันก็ชนะ ฉันเป็นที่หนึ่ง เบลต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น"
แต่สิ่งที่บอกนักข่าวออกมากลับตรงข้าม เธอวางสีหน้าเรียบร้อยแสนดี
"หน้าที่ของเบลคือร้องให้ดีที่สุด ส่วนผู้ชมจะโหวตยังไง เบลน้อมรับคำตัดสินค่ะ"
ชายร่างยักษ์ถือกระดาษมีรูป ทองทา และ โรสอยู่ ซึ่งบุษบาบัณให้มาไว้สำหรับจับตามอง ทองทาเดินผ่าน ชายร่างยักษ์รีบเรียก
"จะไปไหน"
"เกี่ยวอะไรกับคุณ"
ชายร่างยักษ์ต่อยทองทา ทรุดลงไปกองที่พื้นทันที
"นายจ้างฉันจ้างมา ถ้าเจอแกสองคนจัดการได้เลย"
ทองทามองกระดาษที่ตกอยู่ข้างๆ ที่มีรูปตน ทองทาเอาเท้ายันชายร่างยักษ์ออกไป แล้วต่อย ชายร่างยักษ์ แต่มันแค่หน้าหันไปนิดเดียว กลับมาหัวเราะใหม่
"ฮะฮะฮะ มีแรงแค่นี้หรือไอ้หนู"
ชายร่างยักษ์ต่อยทองทาเซไปอีก ตามไปหมายเตะซ้ำ ทองทาชักปืนออกมา จ่อไป ชายร่างยักษ์ตกใจมาก
"เฮ้ย เล่นของหนักเลยหรือ"
"เมื่อก่อนก็ไม่มีหรอก แต่หมู่นี้ มันจำเป็นโว้ย"
ทองทา อาศัยจังหวะนั้น เอาปืนซัดหน้าชาย จนเซไป ทองทาเป็นฝ่ายรุก ต่อยที่ท้องชายครั้งสองครั้งแล้วกดลงที่พื้น จับมือไพล่หลัง เอาปืนจ่อ ชายจึงสงบลงได้
โยทะกาเพิ่งมาถึง วิ่งมาพอดี
"ทองทา"
"ไปช่วยหนูมาลี ทางนี้ผมจัดการเอง"
โยทะกาพยักหน้า รีบเข้าคอนโดไป
"เมื่อกี๊แกพูดถึงนาย นายแกเป็นใคร นายเมืองแมนหรือ"
ชายร่างยักษ์ส่ายหน้าไม่ยอมบอก
"ถ้าไม่บอกแกตาย"
ทองทากดปืนลงไปอีก
"อย่า..... อย่า กลัวแล้ว ๆ ไม่ใช่เมืองแมน เบลต่างหาก คุณเบล "
ทองทา อึ้งไป งง ทองทากดมือถือ
"อธิ ฉันจับคนร้ายได้ แกมาช่วยที"
อ่านต่อหน้า 4
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 14 (ต่อ)
เมืองแมนปล้ำจูบมาลี
"ปล่อย ปล่อย"
"นานๆทีเจอแบบนี้ ที่จริงฉันชอบนะ"
"ปล่อยฉันไปเถอะ คุณทำแบบนี้ทำไม เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ"
"โอ้โห นี่คือ เล่นละครให้ฉันดูใช่ไหมเนี่ย ได้ เดี๋ยวฉันหาละครให้เล่น ได้เลย ได้ มานี่" เมืองแมนหัวเราะ ปล้ำจูบต่อไป
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
โยทะกาเข้ามาในห้อง วิ่งไปเอาปืนในลิ้นชัก มาจ่อที่เมืองแมนทันที
"ไอ้บ้ากาม แกจะหยุดหรือไม่หยุด"
เมืองแมนหันมาเจอปืน ตกใจมาก
"คุณโย !"
มาลีวิ่งไปหลบหลังโยทะกา
"คุณโย ช่วยหนูด้วย เขาหลอกหนูมา เขาหลอกหนูมา หนูไม่รู้เรื่อง"
"นี่อย่าบ้านะ วางลง คุณโดนนังเด็กนี่หลอกแล้ว เด็กคนนี้เป็นคนนัดฉันมา"
"ทองทาขอให้ฉันตัดใจจากคุณ หลังจากสิ่งนี้ เขาจะรู้ว่าฉันตัดใจได้แล้วจริงๆ"
โยทะกาปลดเซฟปืน หมายจะยิงที่หัว แต่แล้วก็หันไปยิงที่เท้าของเมืองแมนเปรี้ยง !
เลือดพุ่งออกมา เมืองแมนร้องโอ๊ยลงไปนอน
โยทะกาลากมาลี ออกไปทันที
"มาเร็ว มากับฉัน"
โยทะกาพาหนูมาลี วิ่งออกมาตามทางเดิน พอทองทาเจอเข้าก็โผเข้ากอดกัน
"พี่ทองทา"
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ ไม่เป็นอะไร คุณโยมาช่วยทันเวลา"
"นายเมืองแมน"
ทองทา ทำท่าจะบุกเข้าไปในห้อง โยทะกาห้ามไว้
"อย่าไป พี่ยิงเขา"
"หา"
"ยังไงเขาก็เป็นพ่อเธอ เธอต้องใจเย็นๆนะ ตอนนี้ รีบพาหนูมาลีไปที่สถานีเถอะ ทางนี้พี่จัดการเอง"
ทองทาสับสน มองนาฬิกา โยทะกาพยักหน้าเร่ง
"ไปเถอะ พี่จะโทร.หารถพยาบาลเอง รีบไปซะ"
ทองทาพาหนูมาลี วิ่งไป
ภูมิกับทิมมี่แต่งตัวอยู่ในห้องแต่งตัว สต๊าฟเดินเข้ามา มองกังวล เหลือบมองนาฬิกา
"หนูมาลี ยังไม่มาอีกหรือคะ"
ทองทาพามาลีเข้ามา ระหว่างทางนั้นคุยกันมา
"ผู้ชายคนที่หลอกหนูมาลีมา พี่ให้ร.ป.ภ. คุมตัวไว้ ป่านนี้อธิมาเอาตัวไปแล้ว แต่มันบอกพี่บางอย่าง"
"บอกอะไรคะ"
"มันบอกว่า เบลเป็นคนจ้างมันมา"
"คุณเบลหรือคะ"
"ที่พี่สงสัยคือ ทำไมต้องเกิดเรื่องขึ้นวันนี้ พ่ออาจจะร่วมมือกับเบลก็ได้ พี่ถึงอยากให้เธอตั้งใจร้องเพลงให้ดีที่สุด"
"เฮ้อ การแข่งขันครั้งนี้มีแต่เรื่องสกปรก ทั้งพ่อ ทั้งลูกสาว"
"เพราะอย่างนี้ไง หนูถึงต้องแข่ง ให้มันรู้กันไป ว่ามันจะสกปรกถึงไหน ไปขึ้นเวทีร้องเพลงให้ดีที่สุด ใครก็ตาม ที่มันอยากให้หนูแพ้ มันจะได้สำนึก"
มาลี พยักหน้า รีบเดินต่อไปกับทองทา
หน้าคอนโดเมืองแมน เวลาเดียวกัน ชายร่างยักษ์คอตกถูกใส่กุญแจมือ อธิพาเข้าไปในรถตำรวจ มีผู้ช่วยดูแล
"ผู้ชายตัวเบ้อเร่อ ทำร้ายผู้หญิงนะ มันน่าจริงจริ๊ง เข้าไปเลย" อธิว่า
โยทะกาเดินมาหา
โยทะกาบอกอย่างภูมิใจ
"ฉันยิงนายเมืองแมน ปกป้องลูกสาวของฉัน ทำหน้าที่ของแม่ ! ด้วยปืนกระบอกนี้ ด้วยความภูมิใจ ! ถ้าอยากจับฉัน จัดการได้เลย"
โยทะกาภูมิใจยิ่ง ยื่นมือให้ตำรวจใส่กุญแจมือ อธิพอจะรู้จากทองทาแล้ว ไม่ใส่กุญแจ เพราะไม่มีท่าทีหลบหนี
"ผมจะขับรถพาพี่ไปสถานีตำรวจ ใจเย็นๆนะครับ กฎหมายมีความยุติธรรมเสมอ ผมจะดูแลพี่เองครับ"
อธิมองอย่างเข้าใจ เห็นใจ พาตัวไปที่รถของโยทะกา
สต๊าฟเร่งฝีเท้าพาหนูมาลีเข้ามานั่งให้ช่างจัดการ ทองทาตามมาด้วย
"มาค่ะ รีบเลยค่ะ มาสายแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ"
บุษบาบัณที่แต่งตัวอยู่อีกมุมหนึ่ง มองอย่างตกใจ
"นังหนูมาลี แกมาได้ยังไง"
มาลีสู้สายตา
"ทำไมฉันถึงมาไม่ได้ ทำไมคะ"
"คนของเธอ ฉันจับตัวได้แล้ว ยายตัวร้าย เธอไม่รอดแน่" ทองทาบอก
"เชอะ มีเงินซะอย่าง ไม่มีใครเอาผิดฉันได้หรอก ไอ้พี่ทรยศ"
บุษบาบัณหันหนีไปนั่ง ไม่กลัว มาลีเริ่มแต่งตัว ทองทานั่งข้าง
"นี่สินะ เวทียิ่งใหญ่ที่ฉันดิ้นรนมาหา ฉันลำบากลำบนมาถึงที่นี่ทำไมกัน"
แซนดี้ซึ่งวันนี้แต่งตัวอยู่ในห้องนี้ แต่อยู่ห่างไป ได้ยินหมดแล้ว แสดงความเห็นแทรกเข้ามา
"อย่ายอมแพ้ ถ้าเธอไม่แน่ใจว่า การแข่งขันจะขาวสะอาด เธอต้องร้องเพลงให้ดีที่สุด ให้เสียงร้อง มันบอกเอง"
"ครูแซนดี้ คุณพูดอะไร คุณจะอยู่ข้างมันหรือ อยากถูกไล่ออกหรือไง"
แซนดี้ยักไหล่ฃ
"ไม่ต้องมาไล่ คนอย่างฉันไม่รอให้ไล่ ถึงเวลา ฉันลาออกแน่... หนูมาลี ผลคะแนน จะบอกยังไงไม่สำคัญ แต่เสียงร้องเพลงของเธอจะบอกทุกอย่าง"
แซนดี้เอาจริง ทองทาสะใจ บุษบาบัณหงุดหงิด
พิธีกรกล่าวเปิดรายการ
พิธีกร1บอก
"สวัสดีค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่าน รายการเดอะซุปเปอร์สตาร์ซีซั่นสองได้เดินทางมาถึงรอบชิงชนะเลิศในวันนี้แล้วนะคะ"
พิธีกร2บอก
"ตื่นเต้นๆ..... วันนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้งสี่ท่านจะร้องเพลงคนละเพลง เพื่อรอเสียงโหวตจากท่านผู้ชม ผู้ที่ได้คะแนนสูงสุด จะได้รับเงินรางวัลหนึ่งล้านบาท และจะกลายเป็นเดอะซุปเปอร์สตาร์คนใหม่ของสถานีเอ็มเอ็มแชนนัลแห่งนี้"
"คนที่ได้คะแนนโหวตเป็นอันดับถัดมา ก็จะได้รางวัลที่ 2 3 และชมเชยตามลำดับ.... เสียงโหวตของท่านผู้ชมเท่านั้นนะคะ จะเป็นตัวตัดสิน"
"มาดูคะแนนตอนนี้กันค่ะ ที่หนึ่งก็ยังเป็นภูมิ ถัดมา คือหนูมาลี ส่วนที่
สามคือเบล และที่สี่คือทิมมี่ ต้องถือว่าคะแนนของสามอันดับแรก สูสีกันมากทีเดียว เดอะซุปเปอร์สตาร์ จะเป็นภูมิ หนูมาลีหรือเบล หรือจะพลิกล็อกมาอยู่ในมือทิมมี่ อยู่ที่เสียงโหวตของท่านผู้ชมแล้วค่ะ"
"และนาทีนี้ ขอเชิญพบกับ ทิมมี่ ธีระพลค่ะ"
ทิมมี่ร้องเพลง
ในตลาด พ่อค้าแม่ค้าที่ดูรายการนี้ บางคนเอามือถือมานั่งโหวต ภายในห้าง คนเดินไปเดินมา นั่งดูที่ฟู้ดคอร์ท เป็นหนุ่มสาวและวัยรุ่นเห็นบางคนมุ่งมั่นกดโหวต บ้านคนริมถนนเฝ้าร้านอยู่ ดูทีวี ครอบครัวพ่อแม่ลูก มือกดโหวต
บุษบาบัณร้องเพลง ทองทาเดินเข้ามากระซิบถามแซนดี้ที่ยืนอยู่
"เป็นไงบ้างครับ"
"ทิมมี่ กับเบล ร้องเสมอตัว แค่พอใช้ แต่ไม่มีอารมณ์ร่วมเลย"
"สองคนนี้ เอาแต่กลัวแพ้ สุดท้ายจะแพ้จริงๆ"
"วันนี้หนูมาลีจับฉลากได้ร้องเพลงคนสุดท้าย จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้"
คืนนี้ร้านปิด ทุกคนนั่งหน้าจอทีวีลุ้น โรสเอนนอนดู แม้ป่วยมากแต่แววตาสดใส มีความสุข
"นังไฮโซหน้าหนอน ร้องเพลงก็งั้นๆ ชิส์" โรสบอก
"จริง ! เจ้าประคู้น ถ้าหนูมาลีชนะ ฉันจะถวายหัวหมูนะคะ"
แคที่พูดพลางยกมือไหว้เจ้าที่
"หัวหมู ดีๆ ตอนตัดหัวแกฉันทำเอง" บุญมาบอก
"หัวหมูโว้ย"
ทุกคนหัวเราะกัน
ภูมิร้องเพลงได้ดี แซนดี้กับทองทา ยืนดู วิจารณ์กันสองคน
"ร้องได้ดีตั้งแต่รอบแรกจนรอบสุดท้าย ถ้าเขาแพ้ ก็คงเพราะคนดูเทคะแนนสงสารไปให้หนูมาลี"
ทองทาพยักหน้า
พิธีกรอยู่ข้างจอยักษ์กำลังออกอากาศ
พิธีกร 1บอก
"ภูมิร้องดีแบบนี้ คะแนนภูมิจะยังไงเนี่ย"
พิธีกร 2 บอก
"โหคะแนนมาเร็วมาก สูสี ผลัดกันแพ้ชนะกับหนูมาลี ส่วนคุณเบล ยังอยู่ที่สาม"
"โฮ้ย ตื่นเต้น ๆ"
ปู่ย่า นั่งหน้าทีวีรอดูที่บ้านหลังเขา
"นึกถึงวันที่มันขอเราไปแข่งเนอะ" หงส์ว่า
"วันที่มันไปแข่ง วันไหนวะ อ๋อ วัน..."
"ไม่ใช่วันสงกรานต์... พอแล้ว กูเบื่อ ไม่ต้องพูดมาก ดูๆ ส่งใจไปช่วย .... นั่นๆ นังหนูมาแล้ว"
มาลีอยู่บนเวที เริ่มร้องเพลง "วิมานดิน" แสดงอารมณ์ ความรู้สึกภายใน มาลี พยายามนึกถึงนาทีที่ยิ่งใหญ่ของตน ภาพแห่งความสุขที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นและความรัก ของมาลีกับพ่อ ความรักของทองทากับมาลี ความสุขกับเพื่อนฝูงซึ่งอยู่ที่ร้าน
"ร้องพอได้ แต่มีอารมณ์ร่วมดีเหลือเกิน" แซนดี้บอก
"เขาเหมือนกำลังนึกถึงนาทีที่ยิ่งใหญ่ของเขา" ทองทาบอก
"หนูมาลี ไม่ได้ร้องเพลงเพื่อชนะ เขาร้องเพลงเพื่อจะแบ่งปันเรื่องราวของเขากับคนอื่น เขาเข้าถึงนาทีที่ยิ่งใหญ่ บนเวทีนั่นแล้ว ...นี่แหล่ะ .... ศิลปิน !"
พ่อค้า แม่ค้าอึ้ง อินกับเพลงหนูมาลี บ้านคนริมถนน แม่เอามือจับหัวลูกรักใคร่ เพราะกำลังอินกับเพลง
ทุกคนที่ร้านอึ้ง อินไปกับเพลงของหนูมาลี เช่นกัน
"สุดยอด เก่งมากหนูมาลี" การะเกดบอก
แคที่หน้าเคลิ้ม
"เพราะจังเลย คิดถึงผัวทั้งสามสิบแปดคน"
สมศรีที่ฟังเพลินแล้วสะดุ้ง รีบสะกิดบุญมา ให้กดที่มือถือไปด้วย
"กดโหวตโว้ย กดไปเรื่อยๆ"
ทุกคน ทุกสถานที่ ช่วยกันกดโหวตกระหน่ำ
พิธีกร 1 บอก
"ดูค่ะ คะแนนของทุกคนวิ่งฉิวกันน่าดู เชียร์กันมาเกือบปี แฟนคลับของ
แต่ละคนไม่มีใครยอมใครเลยนะคะ"
พิธีกร 2 บอก
"คะแนนวิ่งจนตาลายหมด ดูสิคะ"
"ตอนนี้เหลือเวลาอีกสิบนาทีนะคะ ท่านผู้ชมกดโหวตเข้ามาได้ในเวลาห้า
นาทีนี้นะคะ"
"ตอนนี้ไปพบกับผู้สนับสนุนรายการค่ะ"
อ่านต่อตอนที่ 15
