ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 15
ทุกคนพากันหอบความคันคะเยอะกลับค่ายมวย เพชร เด่น และแคน ยืนถอดเสื้อเรียงหน้ากระดานให้เอื้อยเดินทายาที่หลังให้แต่ละคน เริ่มจากเพชร
“นี่มันหมามุ่ยยี่ห้อไรเนี่ย ทำไมมันได้ผลติดทนนานแบบเนี้ย” เอื้อยแกล้งบ่น
“มันเป็นพืชไหม” เด่นประชด
เอื้อยยัวะ “เออ รู้ แกล้งพูดเฉยๆ”
“แล้วแกล้งราดยาใส่หลังฉันด้วยหรือเปล่าจ๊ะ”
เพชรหันหลังมา เห็นเป็นสีชมพูเข้มทั่วแผ่นหลัง
“มันมันมือไปหน่อยอ่ะ”
“แล้วเมื่อไรจะทาให้ฉันอ่ะ คันเหมือนกันนะ” แคนว่า
“อะหันหลังมา เดี๋ยวใช้เท้าทาให้ ไม่เห็นหรือไง! มีสองมือ”
พริมเดินเข้ามาพอดี “พริมช่วยทาเองพี่เอื้อย”
“ดีเลย”
เอื้อยยื่นยาให้พริม พริมจะเดินไปทาให้เด่น แต่เอื้อยเดินมาทาตัดหน้า
“อ่ะ ไปทาให้เพชรไป”
พริมชะงัก แต่ก็เก็บอาการ เดินไปหาเพชร
“หันมาสิ”
“ไม่ต้องแล้ว หลังทาเยอะแล้ว ทาข้างหน้านี่”
พริมอึ้งไป แต่รีบทายาที่อกเพชรกลบความเขิน เพชรแกล้งกระดิกอกให้อกเด้ง
“นี่” พริมโมโห
“ก็มันเย็นอ่ะ”
“หรอ...” พริมแกล้งเพชร ทาส่วนนั้นส่วนนี้แรงๆ
เพชรร้อง “โอ๊ย”
บุญหลงเดินมาเห็น หยุดดูท่าทีสองคน
พริมแกล้งไป ก็แอบขำเพชรไป
“หายโกรธฉันแล้วใช่ไหมเนี่ย”
พริมทำไก๋แก้เขิน “อะไร”
“นี่ ขี้เกียจขอโทษแล้วนะ”
พริมทำเป็นงอน “ก็ไม่ต้องขอโทษ คนเขายกโทษแล้ว จะขอโทษทำไมอีก”
เพชรยิ้มทะเล้นให้ พริมแกล้งถูยาให้เพชรแรงขึ้นอีก
“โอ๊ย!”
บุญหลงมองสองคนเล่นหัวกันหน้าเศร้า
ในโถงบ้านลิเกตอนนี้ เต็มไปด้วยกระเช้าเยี่ยมจากคุณนายแม้นมาศ ที่นั่งรอเพชรอยู่ในบ้าน มี แฉะ กะ ลูกดอกรับหน้าอย่างเกร็งๆ
“ได้ข่าวว่าน้องเพชรโดนพิษหมามุ่ยเข้าไป ฉันก็รีบมาเยี่ยมทันทีเลยนะ”
“เพชรคงดีใจมาก เดี๋ยวผมบอกมันให้นะครับ”
“ฉันบอกเองก็ได้ น้องเพชรอยู่ไหนเหรอ”
“ตอนนี้พี่เพชรไม่สะดวกรับแขกน่ะครับ” ลูกดอกบอก
แฉะมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเพชรกำลังเดินมาที่บ้าน จึงรีบยื่นมือไปปัด เป็นเชิงบอกว่าไม่ให้เข้ามา เพชรเห็นก็งง รีบเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แฉะเห็นท่าไม่ดี รีบส่งซิกพร้อมแกล้งตะโกน
“มันยังไม่พร้อมให้ใครเยี่ยม” ตอนหลังร้องเสียงดัง ส่งซิกให้เพชร “กลับไป! ดีกว่าครับ”
เพชรไม่เก็ตตะโกนกลับ “ไปไหน...”
แม้นมาศงงสองคนเล่นอะไรกัน แฉะหน้าเจื่อน
แม้นมาศรีบวิ่งออกไปหาเพชรที่หน้าบ้าน
“น้องเพชร...”
เพชรเห็นแม้นมาศก็ตกใจ จะเดินหนี แต่ไม่ทันแล้ว
แฉะเดินออกมาจากบ้าน ตามหลังแม้นมาศมาอย่างเซ็งๆ แล้วแอบด่าเพชรขมุบขมิบโดยไม่มีเสียง
“เป็นไงบ้าง หล่อเหมือนเดิมไหม” แม่ยกมองสำรวจ
“แหม ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซ้ากคำ”
เพชรแอบส่งซิกให้แฉะช่วย แฉะทำหน้าเซ็ง แล้วฉีกยิ้มเดินเข้าหาแม้นมาศ
“เยี่ยมได้แป๊บเดียวนะครับ เดี๋ยวเพชรต้องพักแล้ว”
“ตายละ ลืมเลย”
แม้นมาศหยิบกระเป๋าถือตัวเองขึ้นมา
“เชิญครับ”
ลูกดอกผายมือเชิญแม้นมาศกลับไป แม้นมาศวางเงินลงบนมือลูกดอกปึกหนึ่ง
“เอาไปเป็นค่ารักษาน้องเพชรละกันนะ”
เพชร แฉะ และลูกดอก อึ้ง คาดไม่ถึง
“นี่ก็ว่าจะมาดูว่าที่นี่ขาดเหลืออะไรบ้าง จะได้สมทบทุน แต่ถ้าเยี่ยมน้องเพชรได้แป๊บเดียว งั้นกลับเลยก็ได้”
“โอ้ยๆๆๆๆๆ อยู่ต่อได้ครับๆ” แฉะบอก
ลูกดอกผสมโรง “อยู่เป็นกำลังใจให้พี่เพชรเถอะครับ”
แฉะ กะ ลูกดอกมองเงินในมือตาลุกวาว
แม้นมาศหันมายิ้มหวานกับเพชร พ่อนักมวยพระเอกลิเกยิ้มตอบเจื่อนๆ
ฝ่ายเอื้อยนั่งซักผ้าอยู่ มีขนุนนั่งซักผ้าข้างๆ อย่างใจลอย คิดถึงรักษ์ ไม่เท่านั้นยังกังวลไปถึงตอนที่ออกตามหารักษ์กับจริยาแต่ไม่เจอ
เอื้อยชวนขนุนคุย
“นี่ ได้ข่าวว่าไอ้จีบันมันแพ้หมามุ่ยมากเลยนะ ถึงกับต้องหยุดชกไปเลยอ่ะ”
ขนุนเหม่อ พูดถึงรักษ์ “เมื่อไรจะกลับมาเนอะ”
เอื้อยคิดว่าคุยเรื่องเดียวกัน “ก็เมื่อมันหายมั้ง”
“ทำไมอยู่ๆ ก็หายไปเลยนะ”
“มันไปหาหมอหรือเปล่า”
ขนุนบ่นๆ “อยากไปก็ไปเลย ไม่ร่ำไม่ลาสักนิด”
เอื้อยเริ่มงง “แล้วทำไมเขาต้องมาลาแกด้วยล่ะ เป็นไรกับเขาเหรอ”
“เอ๊ะ หรือว่าเกิดอุบัติเหตุ!”
เอื้อยงงจนทนไม่ไหว “เฮ้ย! พูดถึงใครเนี่ย!”
ขนุนได้สติ
“เอ่อ...พูดถึง... ถึง...พวกไอ้เด่น ไอ้แคน น่ะพี่ ไม่เห็นเอาผ้ามาซักซะที”
“อืม เดี๋ยวคงมามั้ง”
เอื้อยหันไปเห็นขนุนเอาแต่เหม่อลอย ก็ฉงน จนเด่น กะแคน ก็ถือตะกร้าผ้าเดินมา
“อ้าว มาพอดีเลย ขนุนถามถึงอยู่แน่ะ”
“ถามถึงพวกเรา มีอะไรเหรอจ้ะ” เด่นแถเข้ามา
ขนุนยังซักผ้าตาลอยไม่สนใจสองคนสักนิด เด่น แคน มองหน้ากันงงๆ
แคนเรียก “ขนุน... ขนุน...”
“เอ้า เหม่ออย่างนี้ ต้องเจอ” เด่นตะโกนลั่น “ขนุน!”
“ว้าย!”
ขนุนตกใจลุกขึ้นชนแคนหงายเก๋งลงไปอยู่ในถังน้ำล้างผ้า น้ำกระจายออกหมด แคนขาสองข้างชี้ขึ้นฟ้าเตะไปมา แหกปากดังมาจากในถัง
“ช่วยด้วย”
“ขนุน” เอื้อยตำหนิ
ขนุนยกมือไหว้อย่างรู้สึกผิด
แม้นมาศป้อนผลไม้ให้เพชรทาน เพชรฝืนใจกิน แฉะ กะ ลูกดอก กำลังคลี่แบงค์ร้อยแบงค์พันทำเป็นพัด คอยพัดให้เพชร
“น้องเพชรยังร้อนไหมจ้ะ นี่ที่นี่ไม่มีพัดหรือกระดาษอะไรเลยเหรอจ๊ะ”
“ไม่มีเลยครับ พัดลมก็ใช้ไม่ได้” แฉะบอก
ลูกดอกว่าต่อ “บ้านลิเกจนๆ ก็อย่างนี้แหละครับ”
แม้นมาศรีบควักเงิน ยื่นให้อีก แฉะ ลูกดอก ยิ้มรับเงินมาเสริมพัดให้ใหญ่ขึ้น
“อ่ะ เอาไปพัดจะได้ใหญ่ๆ โธ่ สงสารน้องเพชร”
แม้นมาศดึงเพชรมาซบอก จังหวะเดียวกับที่ปลัดขิกสามีโผล่เข้ามา
“แม้นมาศ!”
“ว้าย!! คุณปลัด!”
“มานี่”
“ไม่ ฉันไม่กลับ”
ปลัดตรงเข้ามาหาเมียอย่างเอาเรื่อง แม้นมาศเอากระเป๋ามาบังตัวเอง แต่ปลัดไม่ได้ดึงแม้นมาศมา แต่กลับคว้ากระเป๋าแม้นมาศมาเปิดดู
แม้นมาศเซ็ง “อ้าว”
“ไอ้ลิเก แกรีดไถเมียฉันไปเท่าไรแล้ว”
แฉะ กะ ลูกดอกรีบเก็บเงิน
“ตกลงหวงเงินใช่ไหม” ลูกดอกบ่น
เพชรเอ่ยขึ้น “ใครไปรีดไถอะไร ผมอยู่ของผมเฉยๆ นะครับ”
“พวกลิเก ไว้ใจไม่ได้หรอก” ปลัดด่า
เพชรยัวะ “อ้าว”
“น้องเพชรเขาป่วยอยู่ ฉันก็แค่มาเยี่ยมเฉยๆ ดูสิทำคนป่วยตกใจหมด” แม้นมาศรีบปลอบเพชร “ขวัญเอ้ยขวัญมานะ”
คุณนายคว้ากระเป๋ามาจากปลัด แล้วควักเงินให้เพชร
“แม้นมาศ!” ปลัดขึ้นเสียง
แม้นมาศหันมามองหน้าปลัดไม่สน แล้วควักเงินให้เพชรอีก
“หยุดนะ”
แม้นมาศควักเงินให้เพชรอีก ปลัดรีบคว้ากระเป๋าตังค์แม้นมาศมา
“พอแล้ว!”
ปลัดดูในกระเป๋าตังค์ ไม่มีเงินเหลืออยู่ในนั้นแล้ว เพชรคลี่เงินออกมาพัดยียวนใส่ปลัด
“แก ไอ้ลิเก!”
ปลัดจะกระโจนเข้าใส่เพชร แฉะ ลูกดอกรีบเข้ามาห้าม
“เฮ้ยๆๆๆๆ”
พริมเข้ามาในบ้านพอดี
“เพชร ทำไมยังไม่ไปซ้อม”
ปลัดชะงัก เมื่อเห็นพริม มองตาไม่กระพริบ
“เอ่อ....”
“ป่วยอย่างนี้ยังต้องซ้อมอีกเหรอ ว่ามา ถ้าให้น้องเพชรลาหยุดอาทิตย์นึง ต้องจ่ายเท่าไร” แม้นมาศอวดรวยใส่
พริมงง “อะไรนะ”
“เอ่อ...พริมเขาไม่รู้ว่าผมลาหยุดแล้วน่ะครับ” เพชรกระซิบบอกพริม “เออออไปก่อนๆ”
พริมจะพูดต่อ แต่เพชรรีบดันพริมออกไป แล้วหันมายิ้มกับแม้นมาศ เพชรเห็นปลัดมองตามพริมเดินออกไปอย่างกรุ้มกริ่ม
เพชรชักเริ่มตงิดๆ ในใจ
อ่านต่อหน้า 2
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 15 (ต่อ)
อีกฟาก เอื้อยเดินบ่นมากับ เด่น และ แคน สามคนอยู่ที่ร้านขายโอ่ง
“ออกมาจากถังดีๆ ไม่ได้ ต้องทำถังแตกอีก แล้วเป็นไง ใครต้องมาซื้อ”
เอื้อยหันไปตีหัวแคน
“อ้าว ตีฉันทำไมเนี่ย ไอ้เด่นมันทำขนุนตกใจต่างหาก”
เอื้อยเลยหันไปตีหัวเด่น
“ไอ้แคนน่ะแหละ ที่มีให้ล้มตั้งเยอะไม่ล้ม ดันไปล้มลงถัง”
เอื้อยหันไปตีหัวแคน
“เอ้า เพราะพี่เอื้อยน่ะแหละ บอกว่าขนุนถามหา”
เอื้อยเลยตีหัวตัวเอง แล้วนึกขึ้นได้
“เอ๊ย! เดี๊ยะๆ เพื่อนเล่นเหรอๆ”
จังหวะที่เอื้อยง้างมือขึ้น เด่นกะแคนหลับตาปี๋กลัวโดนตี เอื้อยมองไปเห็นรักษ์กำลังขายโอ่งลูกค้าอยู่ ถึงกับชะงัก
“รักษ์”
เด่นงง “อ้าว อยู่ๆ ก็บอกรักซะงั้น”
“ไม่ใช่ หมายถึงรักษ์ คณะสำเริงโว้ย โน่นน่ะ”
รักษ์เดินหายเข้าร้านไปแล้ว
เด่น กะแคนเลยไม่เห็น “ไหนอ่ะ”
“ก็นั่นไง” เอื้อยหันไปก็ไม่เจอ “อ้าว ไปไหนแล้วอ่ะ”
เอื้อยยังคงมองหาด้วยความสงสัย
ทางฝ่ายขนุนมาชะเง้ออยู่ที่รั้วบ้านลิเก ลูกดอกโผล่มาที่ขอบรั้ว ขนุนตกใจร้องกรี๊ด
“อ๊าย”
แฉะโผล่มาข้างๆ ขนุน “กรี๊ดทำไม”
ขนุนหันมาตกใจแฉะ “อ๊าย”
เอื้อยมาถึงพอดี “อ้าว ขนุน”
ขนุนตกใจเอื้อยอีก “อ๊าย…โอ้ย มีใครจะโผล่มาอีกไหม จะได้กรี๊ดทีเดียว”
“ไม่มีแล้ว หมดบ้านแล้ว” แฉะว่า
“อ้าว ไม่มีใครอยู่บ้านแล้วเหรอ ไม่อยู่เลยเหรอ มีอีกไหม”
เอื้อยมองเหล่ “แล้วจะหาใครล่ะ”
“พี่....” ขนุนยั้งปากไว้ทันรีบเปลี่ยนเรื่อง “พี่...พี่เอื้อยมาทำไรที่นี่เหรอ”
“มาหารักษ์”
แฉะยิ้มหน้าบาน
“ในที่สุด เอื้อยก็สัมผัสได้ถึงความรักของฉัน”
“ฉันหมายถึงรักษ์ ลิเกคณะแก โอ๊ย ชื่อมันจะพ้องเสียงไปไหนเนี่ย”
“พี่เอื้อยหาพี่รักษ์ทำไมเหรอจ้ะ พี่รักษ์ขอลากลับบ้านต่างจังหวัดไปละน่ะจ้ะ” ลูกดอกถาม
“เหรอ แต่ฉันเห็นรักษ์ไปขายโอ่งในเมืองนะ เลยมาดูให้แน่ใจ ว่ารักษ์อยู่ไหนกันแน่”
ขนุนหันขวับมามองเอื้อย
“ผิดคนแล้วล่ะ” แฉะบอก
ขนุนเสียงขุ่น นึกโกรธ “ใช่แน่นอน”
ทุกคนมองขนุนงงๆ
“เอ่อ... พี่แฉะว่าพี่เอื้อยโกหกเหรอ”
ลูกดอกรีบช่วยกู้สถานการณ์ “แหม พี่แฉะจะกล้าว่าพี่เอื้อยคนสวยได้ไงละจ๊ะ”
เอื้อยบิดเป็นงูเขินลูกดอกชม แฉะชูนิ้วโป้งให้ลูกดอก
ส่วนขนุนแอบโกรธรักษ์ที่กลับบ้านไม่ยอมบอกกล่าวกัน
มองผ่านกล้องส่องทางไกลจากหน้าค่ายมวยศ.อรชร เห็นพริมกำลังเดินอยู่ด้านในค่าย ปลัดขิกที่ตามมาจากบ้านลิเก ค่อยๆ ลดกล้องในมือลง ด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ทำไมนางเอกลิเกมาอยู่ในค่ายมวยแบบนี้วะ หรือว่าคนละคนกัน”
ปลัดส่องอีกที เห็นพริมเดินอยู่ แล้วก็มีนักมวยมากมายเดินมาคุยกับพริม
“แหม หนุ่มๆ ห้อมล้อมซะด้วย” สักพัก ภาพในกล้องก็มืด เล่นเอาปลัดงง “อ้าวเฮ้ย เป็นไรวะ”
ปลัดลดกล้องมาดู ก็เห็น เด่น กะ แคนยืนนมตั้งตัวใหญ่บังกล้องอยู่
ปลัดร้อง “เย้ย”
แคนจำได้ “ปลัดนี่หว่า มาทำไรที่นี่อะ”
“แอบส่องนักมวยเหรอ อ้าว ไม่ได้มีเมียแล้วเหรอ” เด่นแดกดัน
“เฮ้ย สมัยนี้มารู้ตัวเอาตอนลูก 3 แล้วก็เยอะแยะไป”
“เฮ้ย ไม่ใช่! คือ...ฉันมา... มาส่องคนร้ายน่ะ เอ่อ ทางการเขาบอกว่ามีคนร้ายผู้หญิง หนีมาแถวนี้ พวกนายพอจะบอกได้ไหม ว่าผู้หญิงที่อยู่ในค่ายคนนั้นเป็นใคร”
เด่นพยักหน้าหงึก “อ๋อ คนนั้นอะเหรอครับ”
ปลัดรอฟัง แต่เด่นดันพูดอีกประเด็น
“แล้วหน้าที่จับคนร้ายมันของตำรวจไม่ใช่เหรอ”
“เออ ไม่มีลูกน้องเหรอปลัด” แคนซักไซร้
เด่นเหล่จับผิด “มาแอบแบบนี้ ปลัดอะเหมือนโจรกว่าอีก”
ปลัดชูเงินขึ้นมา ยื่นให้เด่นแคน ทั้งสองคนเงียบกริ๊บ เปลี่ยนท่าทีทันที
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
แคนรีบหยิบมือถือมาเปิดรูปพริมให้ปลัดดู มีรูปพริมซ้อมมวยกับบุญหลง พริมถ่ายรูปรวมกับคนในค่าย
“พริมเป็นนักมวย แล้วก็หลานเจ้าของค่ายนี้แหละครับ”
แคนบอกพลางเลื่อนรูปต่อมาเป็นพริมใส่ชุดนางเอกลิเก ตอนไปขอโทษเพชร
“เอ๊ะๆ เดี๋ยวก่อน แล้วนี่ล่ะ”
“อ๋อ ก็พริมแหละครับ แต่ตอนนั้นแต่งชุดลิเกเฉยๆ” เด่นว่า
พูดไปแล้วเด่นกะแคนนึกขึ้นได้ แคนรีบขอร้อง
“เอ่อ ปลัดอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ถ้าน้าอรชรรู้ว่าพริมมารำลิเกแบบนี้ น้าอรเอาตายแน่”
เด่นเสริม “น้าอรเขาเกลียดพวกลิเกอะครับ”
“หืม... อย่างนั้นเหรอ”
ปลัดยิ้มอย่างมีเลศนัย
ขนุนใส่หมวก ใส่แว่นตาดำ สวมแจ๊กเก็ต ปลอมตัวเป็นผู้ชายมากับเอื้อยที่ปลอมตัวเช่นกัน แต่ใส่วิกผมสี แว่นสีสด ชุดขนนกฟูฟ่อง ขนุนนำมาในร้านขายโอ่งของเสี่ยธำรงพ่อรักษ์
“ขนุน รอด้วย”
“บอกแล้วไง ว่าให้รอตรงโน้น”
“ทำไมล่ะ พี่ก็ปลอมตัวมาขนาดนี้แล้วนะ รักษ์จำพี่ไม่ได้หรอก”
“ก็เพราะปลอมมาขนาดนี้ไง เลยต้องรอตรงโน้นอะ”
“ไรว้า นี่หวังดีช่วยนำทางมานะเนี่ย เออ แต่แกยังไม่บอกเลย ทำไมต้องแอบมาส่องรักษ์ด้วยล่ะ”
“ก็...ก็...”
“อ๋อ”
“ยังไม่ได้พูดเลย”
“พี่หัวไว ปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว คือถ้ารักษ์ทำงานพิเศษจริง พวกคณะลิเกก็จะมาอ้างไม่ได้แล้ว ว่าไม่มีเงินจ่ายหนี้ค่ายเรา ใช่ไหม”
ขนุนอึ้งไปสักพัก “ใช่... ใช่เลยจ้ะ โอ้โห พี่เอื้อยนี่สุดยอดเลย”
ขนุนหันออกมาเป่าปาก โล่งอก แล้วจ้องไปที่ในร้านขายโอ่ง
อ่านต่อหน้า 3
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 15 (ต่อ)
เพชร แฉะ และลูกดอก กำลังเล่นเตะบอลกันอยู่หน้าบ้านลิเก สักพักเพชรเห็นพริมเดินเข็นมอเตอร์ไซค์ออกมา เตรียมจะไปข้างนอก
“อ้าว แป๊บนะพี่ เดี๋ยวฝากพริมซื้อของก่อน”
เพชรกำลังจะเดินไปหาพริม แต่พบว่าปลัดเข้ามาดักทางพริมไว้ เพชรเลยชะงักหยุดดู แฉะ ลูกดอก เข้ามาดูข้างๆ เพชร
“สวัสดีจ้ะแม่นางเอกคนสวย”
พริมงง “เอ่อ... คะ”
“จำพี่ไม่ได้เหรอจ้ะ วันนั้นพี่นั่งดูเกาะขอบเวทีเลยนะ”
พริมรีบหลบหน้าหลบตา “จำผิดคนแล้วค่ะ”
ปลัดเปิดรูปมือถือ ยกขึ้นมาเทียบดูกับพริม
“ไม่ผิดหรอกจ้ะ เหมือนในรูปนี้เด้ะเลย แต่ถ้ายืนยันว่าไม่ใช่ พี่จะได้ไปลองถามแม่อรชรดู ว่าใช่หรือเปล่า”
พริมฉุน “เดี๋ยวค่ะ! คุณต้องการอะไรคะ”
“ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอกจ้ะ แค่ไปคุยกับพี่ซะหน่อยก็พอ”
ขณะที่ปลัดทำหน้าเก๊กหล่อใส่พริม แล้วจู่ๆ ก็มีฟุตบอลลอยเข้ามาอัดกางหน้าปลัด ปลัดหน้าแดง ชาด้วยความเจ็บปวดสักพัก ก็กุมหน้า ทรุดลง ร้องอย่างเจ็บปวด
“โอ้ย”
“คุณคงไม่สะดวกคุยแล้ว ขอตัวนะคะ”
เพชรเดินเข้ามา พร้อมแฉะ ลูกดอก
“ขอบคุณครับที่เก็บลูกบอลให้... ไปพวกเรา”
ปลัดเรียกเพชรไว้ “เดี๋ยว! แกรู้จักกับน้องพริมเขาใช่ไหม”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไมเหรอครับ”
“แหม ไม่เห็นพูดดีๆ เหมือนพูดกับเมียฉันเลย”
ปลัดควักเงินขึ้นมา “หรือต้องมีไอ้นี่ ถึงจะยอมคุย”
แฉะยิ้มแต้ “คุณปลัด มีอะไรจะคุยกับพวกผมเหรอคร้าบ”
“ถ้าช่วยฉันเรื่องน้องพริมได้ พวกแกจะเรียกเท่าไร ฉันจ่ายไม่อั้น ปลดหนี้ให้พวกแก ยังได้เลย”
เพชร แฉะ และลูกดอก มองหน้ากันเลิกลั่ก เพชรนั้นหงุดหงิดบอกไม่ถูก
ขณะที่พริมซ้อมเตะกระสอบทรายอยู่ เพชรเข้ามาซ้อมข้างๆ พริม
“เธอคุยอะไรกับคุณปลัดเหรอ”
“ไม่ได้อยากคุยนักหรอก”
“อ้าว ทำไมอะ จริงๆ เขาอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้นะ”
พริมแปลกใจ “อะไร อยู่ดีๆ มาชมไอ้ปลัดลามกนั่นทำไม”
“แหม ก็พูดซะเสียเลย เขาก็แค่อยากคุยกับเธอเท่านั้นเอง”
“ที่พูดนี่ต้องการอะไร”
“ยอมไปคุยกับเขาหน่อยสิ จะได้เคลียร์เรื่องรูปให้จบๆ ไง”
“ฉันจัดการเองได้”
“อ่ะ ฉันพูดตรงๆเลยละกัน คุณปลัดน่ะรวยมากนะ แค่นั่งคุยแป๊บเดียว เผลอๆ ได้รางวัลติดไม้ติดมือกลับมาเพียบเลย”
พริมยัวะกระชากคอเสื้อเพชรมาใกล้หน้า เพชรมองหน้าพริมสักพัก
“นี่! พูดอะไรออกมา รู้ตัวบ้างไหม”
“ฉันพยายามจะช่วยเธอนะ ไอ้เรื่องเงิน ถ้าเธอไม่สนใจ ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่ไปเคลียร์กับเขา เธอก็ต้องมาคอยกลัวว่าน้าอรจะเห็นรูปนั้นไหม อยากระแวงอยู่ตลอดเวลาหรือไง”
พริมคิดตาม มองเพชรค้างนิ่ง
ด้านขนุนในมาดทอมบอยนมตู้มไปด้อมๆ มองๆ ที่หน้าร้านขายโอ่ง แต่จู่ๆ เอื้อยในชุดจัดเต็มก็บุกเข้าไป ตะโกนทักทายดังลั่น
“สวัสดีค่ะ มาซื้อโอ่งค่ะ”
ขนุนเข้าไปดึงเอื้อย กระซิบถาม “พี่เอื้อย ทำไรอ่ะ”
“เอ้า ก็จะดูหน้าคนขายไม่ใช่เหรอ” เอื้อยตะโกนเรียก “คนขาย... คนขาย...”
“อย่าพี่เอื้อย”
เอื้อยงง “ทำไมล่ะ”
ธำรง และ ธัญญา เดินออกมา ขนุนตกใจ
“คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีค่ะ”
ธำรง ธัญญายืนงง
“แหม เด็กสมัยนี้ นับถือผู้ใหญ่เป็นพ่อเป็นแม่แล้วนะคะเนี่ย ดีจัง”
ขนุนนึกได้ รำพึงเบาๆ “เออ เราปลอมตัวอยู่นี่” รีบบอกขอโทษกับสองคน “ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรๆ แล้วนี่จะครับหรือค่ะล่ะเราเนี่ย” ธำรงมองขนุน
“เอ่อ...”
“สมัยนี้พวกเพศ อะไรนะ เพศทางเลือกใช่ไหม มันมีเยอะอะเนอะ เหมือนโอ่งร้านเรานี่แหละครับ มีให้เลือกเยอะเลย ลองเลือกดูนะ”
“โทษนะฮะ ที่นี่มีคนขายแค่นี้เหรอฮะ”
ธัญญาแปลกใจ “ไม่พอเหรอจ๊ะ”
“พอค่ะ เอ้ย พอครับ”
“จะว่าไป หนูนี่หน้าคุ้นๆ นะ เคยมาที่นี่หรือเปล่า” ธำรงมองจ้องใหญ่
ธัญญาเริ่มคุ้นเหมือนกัน “เออจริง ก็ว่าแอบคุ้น เหมือน... เหมือน...”
เอื้อยรีบบอก “กระแต อาร์สยาม”
“เอ้อ คล้ายแฮะ” ธำรงเออออ
“นี่ถ้าหนูเป็นผู้หญิงล่ะเหมือนเลยเนอะ”
ขนุนยิ้มแหยๆ รักษ์เดินลงมาพอดี แต่เห็นขนุนก็จำได้
“เฮ้ย ขนุนกับพี่เอื้อยนี่”
รักษ์รีบถอยกลับไป ขนุนเหมือนเห็นอะไรแวบๆ เอื้อยเข้ามาใกล้ขนุน
“คงไม่มีจริงๆ แล้วล่ะ รีบซื้อโอ่ง แล้วรีบกลับเถอะ”
ขนุนพยักหน้า
ตกกลางคืน เพชรพาปลัดมาที่หน้าบ้านลิเก
“พริมพร้อมแล้ว อยู่ข้างใน”
ปลัดยื่นเงินให้ แฉะ กับลูกดอกรับไป
“โอ้โห หนี้หมดเลยนะเนี่ย” ลูกดอกยิ้มร่า
ปลัดเยาะ “เงินนี่มันซื้อทุกอย่างได้จริงๆ”
ขณะปลัดจะรีบเดินไปเพชรถามขึ้น “ลบรูปพริมหรือยัง”
ปลัดยื่นมือถือให้เพชร “เออๆ เอาไปลบเองเลย”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก”
“แค่คุยเท่านั้นนะ”
ปลัดเสียงสูง “ด๊าย แค่คุยเท่านั้นด๊ายเล้ย”
ปลัดเดินไปอย่าสบายใจเฉิบ
“อื้อหือ แสบหูเลย” แฉะบ่น
ลูกดอกกระซิบเพชร “จะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอพี่เพชร”
“อืม”
แล้วทั้งสามก็รีบวิ่งไปแอบดูตรงหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
“ปลัดมันจะรู้ไหม ว่าเรารอตลบหลังมันอยู่อ่ะ” ลูกดอกกังวลไม่หาย
“เดี๋ยวได้รู้แน่ล่ะคราวนี้”
แฉะยิ้มเจ้าเล่ห์
อ่านต่อหน้า 4
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 15 (ต่อ)
ปลัดเดินเข้ามา เจอพริมนั่งหันหลังอยู่ ก็เข้ามาจับไหล่ พริมจับปลัดล็อกแขนทันที
“ไหนว่าจะคุยอย่างเดียวไง”
“โอเคๆๆๆ คุยอย่างเดียวๆๆๆ”
พริมยอมปล่อยปลัด
“แต่ถ้าอยากให้รูปทุกใบหายไปจากโลกนี้ละก็ แค่คุยมันไม่พอหรอกนะจ้ะ”
“แกลบรูปไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ลบในมือถือ เพราะพี่อัดมาแล้ว 2 โหล”
“ห๊ะ” พริมตกใจลูกไม้ปลัด
พวกเพชรที่แอบฟังอยู่หูผึ่ง หันมามองหน้ากันอย่างหงุดหงิดที่โดนปลัดหลอก
“เรารีบเข้าไปช่วยพริมไหม” ลูกดอกว่า
“นี่ ไม่เห็นตอนพริมจับไอ้ปลัดบ้ากามนั่นล็อกแขนเหรอ พริมน่ะเป็นนักมวยนะเว่ย” แฉะท้วง
“แต่ถ้าไอ้ปลัดนั่นเอาเรื่องรูปมาแฉล่ะ”
“ใจเย็นๆ ฉันเตรียมแผนสำรองไว้แล้ว มานี่”
เพชรมองปลัดตลอดเวลา
ฝ่ายพริม ยืนขอร้องปลัด
“แล้วต้องทำยังไง ถึงจะยอมทำลายรูปพวกนั้นทิ้งล่ะ”
“หึๆๆๆๆๆๆ ไม่เห็นต้องถามเลยนี่จ้ะ ชายหญิงอยู่กันตามลำพังสองต่อสอง จะทำอะไรได้ล่ะ นอกจาก...”
ปลัดยิ้มกรุ้มกริ่มไล่ต้อน พริมตั้งการ์ด
“อยากโดนอีกหรือไง”
“อุ๊ยๆๆๆ ดุซะด้วยสิ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนางเอกลิเกได้ เอ... แม่อรชรรู้หรือยังน้า ว่าหลานตัวเองไปขึ้นเวทีลิเกมา สงสัยต้องส่งรูปไปให้ดูซะละ”
“อย่านะ ฉันยอมก็ได้ แต่ ปลัดอย่าแก้ผ้านะ เพราะถ้าฉันเห็นผู้ชายถอดเสื้อ ฉันจะไม่มีแรงทันทีเลย”
“หืม มีแบบนี้ด้วยเหรอ งั้นก็เสร็จพี่สิจ้ะน้องพริม”
ปลัดรีบถอดเสื้อทันที แล้ววิ่งไปหาพริม พริมหนีไปก้มปิดหน้าอยู่ใต้หน้าต่าง
“อ๊าย อย่า! อย่าถอดกางเกง ถ้าถอดกางเกงอีก ฉันต้องเป็นลมแน่ๆ”
ปลัดได้ยินก็รีบถอดกาง เหลือแต่บอกเซอร์
“อ่ะ ถอดแค่นี้ก็ได้ เพราะชิ้นสุดท้าย จะให้น้องพริมถอดให้”
ปลัดกางมือโผไปหาพริมที่อยู่ใต้หน้าต่าง ทันใดนั้นเอง หน้าต่างก็เปิดออก พร้อมแสงแฟลชมากมาย เพชร แฉะ ลูกดอก กระหน่ำถ่ายรูปปลัดพัลวัน ปลัดเอามือปิดป้องบังเป็นที่วุ่นวาย
“เฮ่ย ทำไรอะ”
“เขาเรียกถ่ายรูปแบล็คเมลไง” แฉะยิ้มเย้ย
“เห็นชอบทำไม่ใช่เหรอ แบลคเมลชาวบ้านอ่ะ” ลูกดอกเสริม
เพชรปีนเข้ามาในบ้าน
“พวกแกรวมหัวกันหลอกฉันเรอะ” ปลัดคุมแค้น
“ก็ไม่เชิงรวมหัวอ่ะนะ”
เพชรนิ่งนึก คิดไปถึงตอนเปิดอกคุยกับพริมเรื่องปลัดจอมหื่นก่อนหน้านี้
“ฉันพยายามจะช่วยเธอนะ ไอ้เรื่องเงิน ถ้าเธอไม่สนใจ ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่ไปเคลียร์กับเขา เธอก็ต้องมาคอยกลัวว่าน้าอรจะเห็นรูปนั้นไหม อยากระแวงอยู่ตลอดเวลาหรือไง”
พริมมองเพชรค้างนิ่ง
“แต่ถ้ายอมให้เขาเลี้ยงก็สบายทั้งชาติเลยนะ”
พริมได้ยินเข้าก็โกรธ เตรียมง้างหมัดใส่เพชร “ฮึ่ย”
“อะ เค้าล้อเล่ง เชื่อสนิทเลยว้า ว้ายๆๆๆ”
“ล้อเล่นบ้าอะไร ก็เห็นอยู่ ว่านายจะช่วยไอ้ปลัดนั่นอ่ะ”
“ถ้าช่วยให้เขาได้คุยกับเธอละก็ ใช่ แต่แผนของฉัน คือทำให้เธอไม่ต้องคอยโดนมันขู่แล้วต่างหาก”
พอเล่าจบเพชรก็เอ่ยเสริมขึ้นอีกว่า
“ทีนี้จะทำลายรูปของพริมได้รึยัง หรือต้องรอให้คุณแม้นมาศมาเห็นรูปพวกนี้ซะก่อน”
“เออ! ฉันจะไปเผาให้หมดเลย! คอยดูให้ดีเถอะ พวกแกต้องชดใช้”
เพชรโยนเงินกลับไปให้ปลัด
“เอาคืนกลับไปให้หมด แล้วเลิกจองเวรกันซะที”
แฉะ กะลูกดอกยกกล้องมาถ่ายรูปปลัดอีกรอบ
“โว๊ย!” ปลัดรีบหยิบเสื้อผ้าวิ่งออกไป
พริม เพชรตบมือไฮไฟว์กัน
อีกวัน ธำรง กับ ธัญญาเดินมาหารักษ์ที่กำลังเคลียร์บัญชี
“เมื่อวานตอนมีลูกค้าประหลาดๆ 2 คนเข้ามาในร้าน แกหายไปไหนเหรอ” ธัญญาถาม
“เออ ใช่ มาหน้าร้านบ่อยๆ สิ หรือว่าอาย”
“ทำธุรกิจจะไปอายทำไม ไม่ได้ไปแหกปากร้องเต้นเล่นลิเกซะหน่อย”
ธัญญาพูดเสร็จก็นึกได้ รีบปิดปาก
“เอ่อ คำมันพาไปล่ะเนอะ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าไอ้การเล่นลิเกหรอก”
“แหม แต่ยังไงแกก็เลิกเล่นลิเกแล้ว จะไปเดือดร้อนทำไม จริงไหม”
รักษ์นั่งทำบัญชีต่อไป ไม่สนใจพ่อแม่ ธำรง ธัญญามองหน้ากันไม่สบายใจ
ทางด้าน แฉะ และ ลูกดอกเดินออกมาคุยกันหน้าบ้านบ่นเรื่องเพชร
“เสียดาย ไอ้เพชรไม่น่าคืนเงินไอ้ปลัดนั่นไปเลย”
“แหม เราก็ได้จากคุณแม้นมาศมาเยอะแล้วล่ะน้า”
“หรือเราจะวางแผนหลอกไอ้ปลัดอีกดี ใช้พริมเป็นเหยื่อล่อ”
“เฮ้ย พริม”
ลูกดอกชี้ไปที่ด้านหลังแฉะ แฉะตบหัวลูกดอก
“ข้าไม่หลงกลหรอกเว้ย อะไรพอพูดถึงพริม พริมก็มาเลยเหรอ”
ลูกดอกยังมองไปด้านหลังแฉะตาไม่กระพริบ แล้วพยักหน้า แฉะหันตามไป เจอไวนิลรูปพริมใส่ชุดลิเกอย่างใหญ่ แขวนติดอยู่ที่ค่ายมวย
“เย้ย”
พริมวิ่งเข้ามาที่บ้านเพชร
“เพชร! เพชร”
เพชรวิ่งออกมา “คิดถึงเหรอจ้ะพริมจ๋า”
เพชรออกมาที่หน้าบ้าน เห็น แฉะ ลูกดอก ยืนชี้ไปในทางเดียวกัน ที่ป้ายไวนิลของพริมหน้าค่ายมวย
“เฮ้ย เกิดไรขึ้นเนี่ย”
“ฝีมือไอ้ปลัดแน่ๆ โชคดีน้าอรไม่อยู่อ่ะ” พริมบอก
“รีบไปเอาลงมาก่อนเถอะ ลูกดอกไปช่วยพริมที”
เห็นเพชรจะวิ่งไป แฉะสงสัย “อ้าว แล้วแกจะไปไหนอ่ะ”
“ไปจัดการไอ้ปลัดขั้นเด็ดขาดไง”
เพชรวิ่งออกไปหน้าตาเอาเรื่องถึงที่สุด
“ฉันไปด้วย” แฉะตามไป
พริมมองตามอย่างเป็นกังวล
อ่านต่อตอนที่ 16
