เพลิงพ่าย ตอนที่ 11

เพลิงพ่าย ตอนที่ 11
เวฬุรีย์เดินออกมาที่หน้าห้องทำงานไอลดา สีหน้าบ่งบอกว่ามีแผนบางอย่าง แล้วแกล้งล้มลง
"โอ๊ย"
เวฬุรีย์หันไปมองทางห้องไอลดา ยังไม่มีใครออกมา เธอจึงร้องเสียงดังขึ้น
"โอ๊ย! ช่วยด้วย โอ๊ย"
คราวนี้ได้ผล ไอลดากับวุฒิรีบออกมาดู
"ฬุรีย์... ฬุรีย์เป็นอะไรจ๊ะ"
เวฬุรีย์ทำหน้าเจ็บปวดสุดขีด มณไฑวิ่งเข้ามาดูอีกคน
"เกิดอะไรขึ้นกับฬุรีย์"
"ฬุรีย์หกล้มค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ช่วยนะ เจ็บตรงไหน"
มณไฑช่วยดูอาการ เวฬุรีย์เจ็บใจที่วุฒิไม่ได้เข้ามาดูก่อน
"พี่วุฒิคะ ฬุรีย์เจ็บ...ช่วยฬุรีย์ด้วย"
ไอลดาพยักหน้าเชิงขอร้องให้วุฒิเข้าไปดู วุฒิจำใจเข้าไปช่วยประคองเวฬุรีย์ด้วย
แต่แล้วเสียงมือถือของไอลดาดังขึ้น
"สวัสดีค่ะ... ใช่ค่ะ ไอลดาค่ะ ... อะไรนะคะ ค่ะๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้"
ไอลดาวางสาย หน้าซีดเผือด วุฒิรีบกลับมาดูไอลดา
"มีอะไรครับลดา"
"คุณพ่อค่ะ... ทางโรงพยาบาลโทร.มาบอกว่าอาการคุณพ่อไม่ค่อยดี หัวใจเต้นอ่อนมาก"
"งั้นลดารีบไปดูท่านเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน"
"ฬุรีย์ไปด้วย"
วุฒิบอก
"อย่าเพิ่งเลย ฬุรีย์ยังเจ็บอยู่ ปล่อยลดาจัดการดีกว่า"
"แต่ฬุรีย์อยากไปดูคุณพ่อ"
"ฬุรีย์รอฟังข่าวที่นี่ดีกว่าจ้ะ ... หมอไฑช่วยดูฬุรีย์ด้วยนะคะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ รีบไปดูอาจารย์หมอเถอะ"
วุฒิพาไอลดาออกไป ฬุรีย์มองตามยิ่งเจ็บใจ

เวฬุรีย์นอนเซ็งอยู่บนเตียง มณไฑเข้ามาพร้อมเข็มฉีดยา
"เดี๋ยวพี่ฉีดยาแก้ปวดให้นะ"
"ไม่ต้องค่ะ ฬุรีย์หายแล้ว"
"หายแล้วจริงเหรอ ไปเอ็กซเรย์ก่อนดีกว่าไหม อาจจะมีกระดูกแตกหักตรงไหนก็ได้"
"ไม่ค่ะ ฬุรีย์ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ"
"ฬุรีย์"
"ฬุรีย์เพลีย ขอนอนพักก่อนนะคะพี่ไฑ"
ฬุรีย์พลิกตัวนอนหันหลังให้ มณไฑได้แต่มองอย่างเป็นห่วง
"ก็ได้ครับ ถ้าเป็นอะไรบอกพี่ได้ทันทีเลยนะ"
ฬุรีย์ไม่ตอบ พอมณไฑออกไป เวฬุรีย์จิกผ้าปูที่นอนแน่นอย่างเจ็บใจ
"พี่วุฒิทิ้งฉันไปหาแกอีกแล้ว นังลดา ทำไม...ทำไมอะไรที่ดีๆ แกได้ไปหมด อะไรที่ฉันอยากได้ แกต้องแย่งจากฉันไป ทำไม ๆๆ"
เวฬุรีย์ปัดข้าวของในห้องกระจายอย่างเกรี้ยวกราด
ณ โรงพยาบาลที่มฆวันรักษาตัวอยู่ มฆวันนอนอยู่บนเตียง เห็นเส้นกราฟหัวใจเต้นอ่อนมาก หมออนันต์กำลังตรวจ ไอลดากับวุฒิเข้ามาดู
"คุณพ่อ... คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ"
"เราตรวจพบเลือดคั่งในสมองครับ ต้องทำการผ่าตัดด่วน" หมออนันต์บอก
"ผ่าตัดสมองเหรอคะ"
"ครับ ต้องผ่าเอาเลือดที่คั่งออกเร็วที่สุด"
"การผ่าตัดจะได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่าครับคุณหมอ"
"อาจมีความเสี่ยงบ้างครับ แต่หมออยากให้ญาติคนไข้ลองพิจารณาดู ถ้าปล่อยไว้อาการมีแต่จะแย่ลงเรื่อยๆ"
ไอลดาเข้าไปจับมือมฆวันไว้
"คุณพ่อขา...คุณพ่อเข้มแข็งไว้นะคะ สู้เพื่อลดากับฬุรีย์นะคะคุณพ่อ"
ไอลดาสะอื้นไห้ออกมา วุฒิจับมือไอลดาไว้อย่างให้กำลังใจ
"ทำใจดีๆ ไว้ลดา คุณอาหมอต้องไม่เป็นไร เราต้องช่วยคุณอาหมอได้"
ไอลดาครุ่นคิดตัดสินใจ

เวฬุรีย์นอนพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย เสียงมือถือดังขึ้น เธอดูตื่นเต้นมาก แต่พอเห็นเบอร์ก็รับสายอย่างเนือยๆ
"ฮัลโหล"
ดารินคุยกับฬุรีย์ โดยมีธมนั่งฟังอยู่ข้างๆ
"สวัสดีจ้าฬุรีย์ เธอเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไรมากหรอก"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อคืนฉันกับพี่ธมเป็นห่วงเธอแทบแย่แน่ะ จู่ๆ ก็กระโดดลงไปซะงั้น พี่ธมกลับรถไปดูอีกทีเธอก็หายไปแล้ว"
"มีคนมาช่วยฉันพอดีน่ะ ฉันไม่เป็นไร กำลังเบื่อๆ มากกว่า"
ดารินกลอกตาไปมาอย่างเข้าแผน
"งั้นออกมาเที่ยวกันไหมล่ะ...อุ๊ย...ลืมไป เธอต้องไปงานศพแม่เธอนี่"
"ฉันไม่อยากไป กำลังเบื่อๆ ไม่อยากเจอหน้าคนบางคน"
"งั้นมากินข้าวด้วยกันก็พอ ไม่ต้องกลับดึกมาก ดีไหม"
สีหน้าเวฬุรีย์ครุ่นคิด ดารินยิ้มกริ่มสมหวัง ดีดนิ้วเปาะ
"โอเค เจอกัน"
ดารินวางสาย หันมายิ้มกับธมอย่างรู้กัน
"คราวนี้ต้องไม่ให้พลาดเด็ดขาด" ธมบอก
ธมกับดารินแปะมือกัน

แต่เมื่อเวฬุรีย์เดินออกมา ก็ต้องชะงักเมื่อเจอมณไฑ
"จะไปไหนฬุรีย์"
"ฬุรีย์จะกลับบ้าน"
"แต่ฬุรีย์ยังไม่หายดีนะ"
"ฬุรีย์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วค่ะ นอนทั้งวันทั้งเหงาทั้งเบื่อ ไม่มีใครสนใจฬุรีย์เลย"
ฬุรีย์เดินออกไป มณไฑรีบไปขวางไว้
"ฬุรีย์...เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฬุรีย์กลับเองได้"
"ฬุรีย์...เดี๋ยว"
มณไฑจะตามไป แต่เกวลินเข้ามาเรียกเสียก่อน
"คุณหมอมณไฑคะ"
มณไฑชะงักหันไป
"มีเคสฉุกเฉิน คนไข้ถูกรถชนมาค่ะ"
"ครับ"
มณไฑรีบตามเกวลินไป แต่ก็ไม่วายเหลียวมองตามฬุรีย์อย่างเป็นห่วง

ทั้งคู่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน วุฒิตักกับข้าวให้ไอลดา
"ลดาทานเยอะๆ นะ พักนี้ผอมไปมากเลยรู้ไหม"
"ลดาทานไม่ค่อยลงนี่คะ"
"ถึงยังไงก็ต้องดูแลตัวเองบ้าง ไม่ใช่มัวแต่ไปดูแลคนอื่น"
ไอลดาวางช้อนส้อมลงอย่างไม่สบายใจ
"อ้าว...อิ่มแล้วเหรอ"
"อิ่มแล้วจริงๆ ค่ะ ขอโทษนะคะที่ลดาทานไม่หมด"
วุฒิมองไอลดาด้วยความเป็นห่วง
"ลดาไม่ต้องคิดมากเรื่องคุณอาหมอนะ หมอที่ผ่าตัดให้ท่านเก่งมากท่านต้องหายดีแน่"
"ลดาก็หวังอย่างนั้นค่ะ เดี๋ยวลดาจะรอผลการผ่าตัดเอง พี่วุฒิกลับไปดูแลฬุรีย์เถอะค่ะ"
วุฒิถอนใจ
"พี่คงดูแลฬุรีย์ไม่ได้ตลอดหรอกนะครับ เดี๋ยววันนี้พี่ต้องกลับบ้านอาบน้ำ แล้วก็เข้าออฟฟิศด้วย"
"งั้นตอนเย็น"
วุฒิพยักหน้าตัดบท
"พี่จะทำเท่าที่พี่ทำได้...เพื่อลดา ลดาเข้าใจพี่นะครับ"
ไอลดานิ่งไปอย่างยอมรับ

อ่านต่อหน้าที่ 2 

เพลิงพ่าย ตอนที่ 11 (ต่อ)
ภายในห้างสรรพสินค้า เวฬุรีย์เดินเซ็งๆ ผู้คนมองเธอเหมือนเป็นตัวประหลาดเพราะชุดคนไข้ที่เธอสวม เธอมองคนอื่นตาขวาง
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง"
ผู้คนเมินไปเพราะไม่อยากยุ่งกับเธอ แต่พอเดินไปก็ถูกคนกลุ่มใหม่มองอีกด้วยสายตาเดียวกัน เธอ
จึงนึกได้ก้มลงมองดูชุดตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นก็กวาดตามองไปที่ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง เดินตรงเข้าไปทันที

ผ่านเวลาเล็กน้อย เวฬุรีย์ในชุดใหม่ สวยเปรี้ยวเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้า ผู้คนหันมามองเธอจนเหลียวหลัง เธอเดินออกไปอย่างมั่นใจมากขึ้น

ไอลดากำลังต้อนรับแขกที่เข้ามาในงานศพแม่ มณไฑเดินเข้ามา
"หมอไฑคะ ฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
"ฬุรีย์กลับบ้านไปแล้วนี่ครับ"
"กลับบ้านเหรอคะ เอ...ไม่เห็นมีใครบอกลดาเลย"
"ขอโทษที ผมก็มัวแต่ยุ่งๆ เพราะมีคนไข้ฉุกเฉินเข้ามา เลยลืมโทร.บอกลดาไป"
"ทำไมฬุรีย์กลับบ้านล่ะคะ ยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ"
"เห็นบอกว่าอยู่คนเดียวเบื่อ อยากกลับไปพักที่บ้านครับ คงเครียดเรื่องอาจารย์หมอด้วย แล้วท่าน""คุณหมอผ่าตัดให้คุณพ่อแล้วค่ะ ตอนนี้รอดูอาการอยู่"
หางเสียงของไอลดาสั่นเครือ มณไฑจับมือไอลดาไว้อย่างให้กำลังใจ
"ลดาต้องเข้มแข็งนะครับ ผมเอาใจช่วย"
"ขอบคุณค่ะ"
ออมซึ่งช่วยยกน้ำเดินผ่านมา พอเห็นมณไฑก็เอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ
"ออมจ๊ะ ฬุรีย์ออกจากบ้านหรอยัง"
"เอ๊ะ...คุณฬุรีย์ไม่ได้กลับบ้านนี่คะ"
"แล้วฬุรีย์หายไปไหน"
"อ้าว...คุณฬุรีย์ไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเหรอคะ"
ไอลดาหน้าซีดเผือด มองหน้ามณไฑตกใจ

ภายในผับหรู เวฬุรีย์กระแทกแก้วเหล้าที่ดื่มหมดแล้ว ลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย หน้าแดงก่ำ เสียงเริ่มอ้อแอ้ด้วยความเมา
"เขาไม่สนใจฉัน เขาไม่สนใจฉันเลย เป็นเพราะนังนั่นคนเดียว"
ดารินสบตากับธมอย่างเจ้าเล่ห์ ธมพยักเพยิด ดารินลูบหลังฬุรีย์เป็นเชิงปลอบ ส่วนธมโบกมือเรียกบริกรสั่งเหล้ามาให้ฬุรีย์อีก
ดารินถามฬุรีย์อย่างสนใจ
"ใครไม่สนใจเธอเหรอ"
"พี่วุฒิ...พี่วุฒิเป็นคนที่คอยช่วยฉันมาตั้งแต่เด็ก เขาดีกับฉันมาก แต่ตั้งแต่นังลดาโตเป็นสาว มันก็ใช้เสน่ห์ยั่วยวนพี่วุฒิ ทำให้พี่วุฒิทิ้งฉัน ใช่สิ... เพราะตอนนั้นฉันน่าเกลียด ยังไงก็ต้องแพ้มันวันยังค่ำ"
ธมแสร้งทำเป็นสนใจเต็มประดา
"ลดาคือใครครับ"
เวฬุรีย์หันขวับ มองธมตาขวา
"ทำไมต้องไปสนใจด้วยว่ามันเป็นใคร"
"ผมเป็นห่วงคุณนี่ครับ อยากรู้ว่าใครมันกล้าแย่งของรักของคุณด้วย"
"มันอาศัยท้องพ่อท้องแม่มาเกิดเหมือนฉัน แต่มันแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ทั้งหน้าตา โอกาส หรือแม้กระทั่งความรัก ฉันเกลียดมัน เกลียดๆๆ"
บริกรเอาเหล้ามาเสิร์ฟ ธมรับมา แต่แอบหยิบแคปซูลบางอย่างออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วสะกิดมันแตกออก ทำให้ผงจากในแคปซูลละลายทันที
ดารินรับเครื่องดื่มจากธมมาส่งให้ฬุรีย์
"ดื่มหน่อยนะ จะได้สบายใจขึ้น"
เวฬุรีย์ยังไม่ดื่ม กลับหยิบแก้วมากระแทกอย่างแรงบนโต๊ะ
"ไม่มีวัน!"
ดารินกับธมแอบสบตากันหน้าเสีย
"ฉันไม่มีวันสบายใจ ตราบใดที่นังลดายังเป็นเสี้ยนหนามตำใจฉันอยู่ มันแย่งพี่วุฒิไปจากฉัน"
"จะไปสนใจทำไมกับคนพรรค์นั้น ถ้าเขาไม่สนใจคุณ คุณก็ไม่ต้องสนใจเขาสิ"
เวฬุรีย์แหวขึ้นเพราะถูกจี้ใจดำ
"เขาสนใจฉัน แต่นังลดามันคอยขัดขวาง แอ๊บเป็นคนดีคนอ่อนแอให้พี่วุฒิหลง"
"แล้วเธอจะยอมแพ้พี่สาวเพราะเรื่องแค่นี้หรือไง"
"ใครบอกว่าฉันยอมแพ้ ฉันไม่เคยแพ้มัน"
เวฬุรีย์ผุดลุกขึ้นทันที แต่เซไปเล็กน้อยด้วยความเมา ธมกับดารินตกใจ ดารินรีบเข้าไปดึงแขนเวฬุรีย์ไว้
"ฬุรีย์จะไปไหนน่ะ"
"ก็ไปหานังลดาน่ะสิ ไปทวงพี่วุฒิของฉันคืนมา"
"เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆ นั่งก่อนฬุรีย์"
"ไม่นั่งแล้ว ตอนนี้มันคงอี๋อ๋อกับพี่วุฒิอยู่ที่งาน ไม่มีใครสนใจว่าฉันหายไปไหน"
"นั่นสิ แล้วเธอจะไปสนใจพวกเขาทำไม"
"ฉันบอกแล้วไง ฉันจะไปทวงพี่วุฒิ ถ้าฉันอยู่ที่นี่ มันก็มีโอกาสอยู่กับพี่วุฒิอีก"
เวฬุรีย์ทำท่าจะไปท่าเดียว แต่ธมกับดารินยื้อไว้สุดชีวิต
"เธอไปคนเดียวอันตราย เอางี้...เดี๋ยวพี่ธมกับฉันจะพาไปส่งที่วัดเลย แต่นั่งให้ฉันดื่มเหล้าแก้วนี้หมดก่อนนะ ของเธอด้วย"
เวฬุรีย์มองดารินกับธมอย่างครุ่นคิดตัดสินใจ ธมกับดารินสีหน้าลุ้น

ในศาลาวัด วุฒิช่วยพาแขกเข้ามาในศาลา ไอลดาถลาเข้ามาหาวุฒิ หน้าเสีย
"พี่วุฒิคะ"
"มีอะไรเหรอลดา"
"ฬุรีย์หายตัวไปค่ะ"
"หายไปจากโรงพยาบาลน่ะเหรอ"
"ค่ะ ไม่มีใครรู้เลยว่าฬุรีย์อยู่ที่ไหน หมอไฑบอกว่าฬุรีย์กลับบ้านแล้ว แต่ที่บ้านไม่มีใครเห็นฬุรีย์เลย ลดาโทร.ไปก็ไม่รับสาย"
"งั้นพี่โทร.ไปเอง"
วุฒิกดมือถือไปหาฬุรีย์

เวฬุรีย์กลับมานั่ง ดารินพยายามลูบหลังปลอบ
"เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนะฬุรีย์ อย่าลืมสิว่ายังมีฉันกับพี่ธมเป็นเพื่อน"
ฬุรีย์มองหน้าดารินกับธมอย่างชั่งใจ
"พวกเธออยู่ข้างฉันทำไม ฉันมีอะไรดี"
"ฬุรีย์เป็นคนน่ารัก จริงใจ ตรงไปตรงมา ผมชอบคนแบบนี้"
"ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะชอบหรือไม่ชอบ ฉันสนอยู่คนเดียว"
ธมกับดารินสบตากันอย่างเข้าใจความหมาย
"ผมเข้าใจ เราจะช่วยฬุรีย์ทุกอย่าง ที่ฬุรีย์ต้องการ" ธมยกแก้วขึ้น "มาฉลองกันดีกว่า สำหรับความเป็นเพื่อนและการที่เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง"
ดารินยกแก้วขึ้น ฬุรีย์เลยยกแก้วตัวเองขึ้นบ้าง
เวฬุรีย์ชนแก้ว กำลังจะดื่ม ธมกับดารินมองลุ้น แต่แล้วมีเสียงมือถือดังขึ้น ฬุรีย์ดูว่าใครโทร.มา
"พี่วุฒิโทร.มาแล้ว พี่วุฒิจริงๆ ด้วย"
เวฬุรีย์ทำท่าจะรับสาย ดารินรีบพูด
"ทำไมเพิ่งโทร.เอาป่านนี้ พี่สาวเธอคงให้เขาโทร.มาตามมั้ง"
เวฬุรีย์ชะงัก เจ็บใจ
"จริงสิ ถ้าไม่ใช่นังลดาบอก เขาควรจะโทร.หาฉันตั้งนานแล้ว"
"แกล้งให้เขาร้อนใจเล่นบ้างสิ ไม่ใช่ปล่อยให้เขาทำเธอแต่ฝ่ายเดียว" ดารินใส่ไฟทันที
เวฬุรีย์กดวางสายทันที แล้วปิดมือถือไป ก่อนจะยกเครื่องดื่มขึ้นกระดกจนหมดแก้ว ธมกับดารินเหลือบมองกันด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

ในศาลาวัด วุฒิวางสายแล้วส่ายหน้า
"ฬุรีย์ไม่รับ แถมปิดมือถือไปแล้วด้วย"
"หรือว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับฬุรีย์นะคะ"
"งั้นลดาอยู่จัดการงานศพให้เรียบร้อย พี่จะออกไปตามหาฬุรีย์เอง"
"พี่วุฒิจะไปตามหาที่ไหนคะ ฬุรีย์ไม่เคยมีเพื่อนเลย"
"จำได้ไหม ผู้หญิงผู้ชายที่ฬุรีย์ขึ้นรถไปด้วยคราวที่แล้ว พี่ว่าฬุรีย์ต้องไปกับพวกเขา"
"แต่เราก็ไม่รู้เลยว่าพวกเขาเป็นใคร จะไปตามที่ไหนได้"
ทั้งสองสบตากันหน้าเครียด
"ผมจะช่วยตามหาฬุรีย์อีกแรงครับ"
ทั้งสองหันไปมอง เห็นมณไฑเดินเข้ามา
"ถึงเราจะไม่รู้ว่าฬุรีย์อยู่ที่ไหน แต่ก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆ อาจจะต้องเริ่มต้นจากผับที่ฬุรีย์เคยไปเที่ยวก่อน"
"ผมไปที่นั่นเองครับ เพราะผมเคยไปมาแล้ว"
"งั้นผมจะขับรถวนหาตามแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนย่านนั้นด้วย ถ้าเจออะไรเราโทร.ติดต่อกันนะครับ"
วุฒิกับมณไฑ และไอลดา พยักหน้ากันอย่างเห็นด้วย

อ่านต่อหน้าที่ 3

เพลิงพ่าย ตอนที่ 11 (ต่อ)
ภายในผับ เวฬุรีย์คอพับด้วยความเมามาก ดารินรีบเข้าไปช่วยประคอง
"ไหวหรือเปล่าฬุรีย์"
"ฉันจะกลับบ้าน"
"ได้ เดี๋ยวพวกเราจะพาเธอกลับบ้าน"
ดารินพยักหน้ากับธม ธมช่วยประคองเวฬุรีย์ออกไป

รถของมณไฑแล่นเข้ามาจอด วุฒิมาถึงหน้าผับมองหาฬุรีย์ มณไฑเดินเข้าไปในผับ แล้วแหวกฝูงชนที่มากมายเข้าไป และเหลียวหน้าเหลียวหลังมองหาฬุรีย์ไปด้วย
ธมกับดารินประคองเวฬุรีย์ผ่านมณไฑไป ตอนที่มณไฑกำลังหันหลังให้พอดี
มณไฑหันกลับมาอีกที เวฬุรีย์ก็ผ่านหลังเขาไปแล้ว

บนศาลาวัด ไอลดาพนมมือจุดธูปลาศพของนวลนภา
"ขอให้คุณแม่คุ้มครองให้คุณพ่อปลอดภัย และขอให้พวกเราหาฬุรีย์เจอเร็วๆ ด้วยนะคะ"
ไอลดาปักธูปแล้วก้มลงกราบศพ พอเงยหน้าขึ้นมาก็มีน้ำตาคลอ

ธมกับดารินช่วยกันประคองเวฬุรีย์มาที่เตียง เธอเซไปมาด้วยความเมา
"เดินดีๆ นะฬุรีย์"
"ฮ่าๆๆๆ สนุกจัง ยังไม่อยากกลับเลย"
"คุณไม่ไหวแล้วนะฬุรีย์"
"ฉันยังไหว ยังไหว...สบายมาก"
เสียงเวฬุรีย์ค่อยๆ เบาลงแล้วเงียบไป ธมหันไปมองหน้าดาริน ดารินเข้ามาปลุกฬุรีย์
"ฬุรีย์...ฬุรีย์"
ฬุรีย์ยังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง ธมกับดารินยิ้มให้กัน ดารินพยักหน้า แล้วถอยออกไป
ธมจัดการถอดเสื้อฬุรีย์ออก แต่แล้วจู่ๆ ฬุรีย์ก็ตื่นขึ้นมาตกใจ ปัดป้องไปมา
"อย่านะ... อย่าทำอะไรฉัน ไปให้พ้น"
ธมชะงัก รีบจับตัวไว้ เวฬุรีย์ดิ้นพราด
"ไม่นะ ไม่..."
แล้วฬุรีย์ก็อ่อนแรงลง มองหน้าธม
"พี่วุฒิ"
เวฬุรีย์ดีใจมาก
"พี่วุฒิมาหาฬุรีย์แล้วเหรอคะ"
ธมสวมรอย
"พี่เองครับ ฬุรีย์ พี่ตามหาฬุรีย์แทบแย่แน่ะ"
ฬุรีย์มองหน้าธม กึ่งหลับกึ่งตื่นเพราะฤทธิ์ยา
"พี่วุฒิจริงๆ ด้วย"
สายตาของเวฬุรีย์ เห็นเป็นธมเป็นวุฒิ
"พี่วุฒิมาหาฬุรีย์แล้วจริงๆ ฬุรีย์ดีใจที่สุดเลย"
ธมยิ้มกริ่ม แสดงบทบาทเป็นวุฒิต่อ
"พี่ก็ดีใจ พี่รักฬุรีย์นะ"
"จริงเหรอคะ พี่วุฒิ"
"จริงสิครับ พี่วุฒิไม่เคยรักลดาเลย พี่รักฬุรีย์คนเดียว ถึงได้กลับมาหาฬุรีย์ไงล่ะ"
"ฬุรีย์...ก็รักพี่วุฒิค่ะ"
เวฬุรีย์กอดธมไว้แน่นอย่างดีใจ ธมก้มลงไปหา เวฬุรีย์เคลิ้มไป
ธมคลอเคลียกับเวฬุรีย์ ดารินกำลังใช้มือถือถ่ายภาพทั้งสองไว้ สีหน้าสะใจ

นาฬิกาในบ้านบอกเวลาตีสองกว่า ไอลดานั่งรออย่างกระวนกระวาย ออมยกเครื่องดื่มมาให้ มองอย่างเป็นห่วง
"คุณลดายังไม่นอนอีกเหรอคะ"
"ฉันรอพี่วุฒิกับคุณหมอมณไฑจ้ะ"
"คุณลดาพักผ่อนก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวออมอยู่โยงให้ ถ้ามีข่าวอะไรมา ออมค่อยไปปลุก"
ไอลดาส่ายหน้า
"ถึงไปนอนก็ไม่หลับหรอก ฉันนั่งรออย่างนี้ดีกว่า"
ยังไม่ทันที่ไอลดาจะพูดจบ เสียงแตรรถก็ดังขึ้น ไอลดาชะเง้อมองทันที
"มาแล้ว"
"ออมไปเปิดให้ค่ะ"
ออมออกไป ไอลดารีบตามไปด้วย

ไอลดาออกมารอ วุฒิเดินเข้ามาพร้อมกับออม ท่าทางอ่อนเพลียจากการตามหา
"เจอฬุรีย์ไหมคะพี่วุฒิ"
วุฒิส่ายหน้า ไอลดายิ่งร้อนรน
"แล้วหมอไฑล่ะคะ"
"หมอไฑยังขับรถตามหาอยู่ครับ แต่ตอนนี้ผับต่างๆ ก็ปิดแล้ว หมอไฑเลยจะไปแจ้งความ..."
ไอลดาร้องไห้โฮออกมา
"โธ่...ฬุรีย์...น้องพี่ น้องอยู่ที่ไหน ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง"
พูดจบไอลดาก็ล้มฟุบลงไป วุฒิกับออมรีบเข้าไปประคอง
"คุณลดาขา...คุณลดา"
"ลดา...ลด"
ไอลดาแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ในอ้อมแขนของวุฒิ

พระอาทิตย์ขึ้นที่หน้าบ้านธมตอนสาย เวฬุรีย์ค่อยๆ ขยับรู้สึกตัวขึ้นมา เธอนิ่วหน้าอย่างมึนงง พอได้สติก็มองที่ตัวเอง แล้วมองไปข้างๆ สีหน้าตกใจสุดชีวิต
"แอร๊ย...แก แกทำอะไรฉัน"
ธมนอนอยู่ข้างๆ เวฬุรีย์หันมา
"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะที่รัก"
ธมทำท่าจะเข้ามาหอม แต่เวฬุรีย์ผลักธมออกอย่างขยะแขยง
"ไปให้พ้นนะไอ้บ้า"
เวฬุรีย์รีบเอาผ้าห่มหุ้มตัวไว้แน่น
"ทีอย่างนี้ทำเป็นรังเกียจ ทีเมื่อคืนละก็..."
"เกิดอะไรขึ้นกับฉัน แกทำอะไรฉัน"
"จำไม่ได้เหรอว่าเราทำอะไรกัน"
"ไอ้สารเลว แก...แกข่มขืนฉันใช่ไหม"
"ข่มขืนอะไรกัน เรามีความสุขด้วยกันมากต่างหาก เธอยังบอกรักฉันทั้งคืนเลย"
"ไม่จริง ไม่จริง!"
"ถ้าไม่เชื่อฉันมีหลักฐานนะ"
"หลักฐานบ้าบออะไร"
ธมหยิบมือถือมา เปิดคลิปให้เวฬุรีย์ดู เป็นภาพที่ทั้งคู่นัวเนียกันโดยที่ฬุรีย์เต็มใจ
" พี่วุฒิขา...ฬุรีย์รักพี่วุฒินะคะ"
เวฬุรีย์ เมินหน้าจากภาพนั้นอย่างรับไม่ได้
"ไอ้สัตว์นรก...แกวางยาฉัน"
เวฬุรีย์จะแย่งมือถือมา แต่ธมไม่ให้
"จะทำไม ฬุรีย์เธอจะทำไม"
"ไอ้ชาติชั่ว แกถ่ายคลิปฉันไว้ทำไม"
"ก็เก็บเอาไว้ดูเวลาคิดถึงเธอไง เมื่อคืนเธอเด็ดมากจริงๆ นะฬุรีย์ ดูซี่"
"แกลบคลิปออกเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ"
"กล้าเหรอ"
เวฬุรีย์ชะงัก มองธมด้วยสายตาเกลียดชังสุดขีด
"ไอ้เดนนรก...แกต้องการอะไรจากฉัน"
"ชัดเจนดีนี่ งั้นฉันก็จะไม่อ้อมค้อมเหมือนกัน" ธมยิ้มชั่วร้าย "ถ้าไม่อยากให้คลิปนี่ถูกแพร่ออกไป เอามาห้าแสน"
"ฉันไม่มีให้แกหรอก"
"ฉันไม่เชื่อ บ้านเธอเป็นยังไงทำไมฉันจะไม่รู้ พ่อเธอเป็นหมอมีคลินิกใหญ่โต ร่ำรวยมหาศาล แค่ห้าแสนขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก"
"แก...ไอ้สันดานชั่ว ไอ้แมงดา ไอ้หน้าตัวเมีย"
เวฬุรีย์ตรงเข้าไปทุบตีธม ทุบไปด่าไป ธมจับมือไว้ให้หยุด แต่เธอยังไม่หมดฤทธิ์ ใช้เท้าถีบธมหงายไป
ธมกลับมาจับตัวเวฬุรีย์ขึงไว้กับเตียง
"อย่ามาฤทธิ์มากกับฉัน ไม่อย่างนั้นถ้าฉันไม่พอใจ แค่ห้าแสนอาจจะน้อยเกินไป"
เวฬุรีย์ถ่มน้ำลายใส่หน้าธม
"ถุย!"
ธมชะงัก ปาดน้ำลายออกจากหน้าตัวเอง แล้วตบหน้าเธอฉาดใหญ่ จนเวฬุรีย์นิ่งไป
"เก่งนักเหรอเวฬุรีย์ ยังไงฉันก็ถือไพ่เหนือกว่าเธอเยอะ อย่าทำเก่งเกินไป เธอแต่งตัวซะ แล้วรีบไปหาเงินมาให้ฉัน อีกสองสามวันฉันจะโทร.ไปทวง"
ธมมองเหี้ยมแล้วเดินออกไปนอกห้อง
เวฬุรีย์หวีดร้องลั่นด้วยความเจ็บใจและคั่งแค้น ก่อนจะร้องไห้โฮออกมา

อ่านต่อหน้าที่ 4

เพลิงพ่าย ตอนที่ 11 (ต่อ)
ในห้องพักคนไข้ มฆวันคลินิก วันเดียวกัน ไอลดาสะดุ้งตื่นขึ้นมา
"ฬุรีย์"
วุฒิรีบเข้ามาดูไอลดา
"ลดา...ฟื้นแล้วเหรอ"
"พี่วุฒิ... ฬุรีย์...ฬุรีย์เป็นยังไงบ้างคะ"
"ยังหาฬุรีย์ไม่เจอเลย"
"เราต้องรีบตามหาฬุรีย์ให้เจอนะคะ"
ไอลดาทำท่าจะลุกจากเตียง แต่แล้วก็มึนจนต้องนอนลง วุฒรีบเข้ามาประคอง
"อย่าเพิ่งลุกนะลดา ลดาเป็นลมไปเพราะพักผ่อนไม่พอ"
"ลดาเป็นห่วงฬุรีย์ค่ะ ฬุรีย์หายไปตั้งแต่เมื่อคืน จนป่านนี้ยังไม่เจอเลยเหรอคะ"
"หมอไฑก็ช่วยตามหาทุกที่แล้ว ยังไม่เจอเลย"
"งั้นเราต้องแจ้งความ"
"หมอไฑไปแจ้งความไว้แล้ว ลดาไม่ต้องห่วงนะ"
"จะไม่ให้ลดาห่วงได้ยังไงคะ น้องสาวหายไปทั้งคน นี่มันเช้าแล้วนะคะ"
"เราทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้นะครับลดา"
ไอลดากระชากสายน้ำเกลือออก
"ลดาจะไปตามฬุรีย์เอง"
"ลดา"
เสียงมือถือไอลดาดังขึ้น
"สวัสดีค่ะ..." ไอลดาสีหน้าตกใจกึ่งดีใจ "อะไรนะคะ จริงเหรอคะ... ค่ะๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"
วุฒิมองลดาอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

เวฬุรีย์สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เดินโผเผออกมาด้วยอาการเซื่องซึม ธมผิวปากอย่างอารมณ์ดีจากในห้องน้ำ เธอหันไปมองรอบๆ เพื่อหาอะไรบางอย่าง จนสายตาไปหยุดอยู่ที่หนึ่ง เห็นมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอหยิบมันขึ้นมา แล้วมองไปทางห้องน้ำ
"ไอ้ธม...แกทำลายชีวิตฉันจนย่อยยับ แกไม่มีวันได้อะไรจากฉันไปหรอก"
เวฬุรีย์เดินตรงไปที่ห้องน้ำ

เธอยืนหลบอยู่ข้างประตู รอเวลาจนธมออกมา
สักพัก เวฬุรีย์ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอนิ่งเงียบรอจังหวะอย่างลุ้นๆ พอเห็นธมออกมา เธอเงื้อมีดสุดแขนเพื่อจะแทงธม แต่ถูกดารินจับข้อมือไว้เสียก่อน
"แสบนักนะนังฬุรีย์"
เวฬุรีย์สู้กับดาริน ดารินสู้แรงเธอไม่ได้ ธมเข้ามาช่วยจับตัวและบิดแขนเวฬุรีย์ ทำให้มีดหล่น
เธอมองทั้งสองอย่างแค้นจัด
"นังดาริน ที่แท้แกก็สมคบคิดกับมัน นังสารเลว"
ดารินจับคางเวฬุรีย์บีบ
"ด่าไปเถอะ จะด่ายังไงก็ได้ แต่แกต้องไปเอาเงินมาให้ครบทุกบาททุกสตางค์"
เวฬุรีย์ถีบดาริน จนเซไป
"นังฬุรีย์"
ธมเอามีดมาคลอเคลียที่หน้าเวฬุรีย์
"อยากเสียโฉมอีกรอบไหมนังหน้าผี"
ธมทำท่าจะจิ้มมีดลงหน้า เวฬุรีย์กรีดร้องเสียงหลงด้วยความหวาดกลัว
"อย่านะ อย่า...อย่"
"ถ้าแกเอาเรื่องไปแจ้งความเมื่อไร คลิปพวกนี้หลุดออกไปแน่ แล้วคนทั้งโลก รวมทั้งพี่วุฒิของแกก็จะเห็นทั้งหมด"
ธมกับดารินหัวเราะประสานเสียงกันอย่างสะใจ เวฬุรีย์เจ็บใจแทบบ้า

ไอลดาถลาเข้ามาดูมฆวันที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
"คุณพ่อคะ ลดามาแล้วค่ะ"
ดวงตาของมฆวันยังคงเหม่อลอย และไม่ขยับตัว
"ทำไมคุณพ่อไม่มองลดาเลยละคะ"
"คุณหมอมฆวันสูญเสียความทรงจำไปครับ"
ไอลดาหันไป
"อะไรนะคะ แต่คราวที่แล้ว...เรายังมีหวังว่าท่านจะฟื้นความจำขึ้นมาได้อีก"
"สมองของคุณหมอได้รับความกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุ บวกกับตอนที่หยุดหายใจ ทำให้ขาดออกซิเจนไปเลี้ยง ที่ท่านฟื้นขึ้นมาก็เรียกว่า ปาฏิหาริย์แล้ว"
"แล้วคุณอาหมอจะมีโอกาสกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมครับ"
"หมอยังตอบไม่ได้ครับ อาจต้องใช้เวลาฟื้นฟูค่อนข้างนาน" หมออนันต์บอก
"โธ่"
วุฒิเข้ามาประคองไหล่ ไอลดากอดวุฒิไว้ร้องไห้กับอกเขา วุฒิได้แต่ลูบหลังปลอบ

เวฬุรีย์โผเผกลับมา ออมรีบเข้ามาต้อนรับอย่างดีใจ
"คุณฬุรีย์ กลับมาแล้วเหรอคะ หายไปไหนมาคะ"
เวฬุรีย์ไม่ตอบ เดินต่อไปไม่สนใจ
"คุณลดาเป็นห่วงจนเข้าโรงพยาบาลเลยค่ะ คุณลดาต้องดีใจมากแน่ๆที่คุณฬุรีย์กลับมา"
เธอ
"แล้วพี่วุฒิล่ะ"
"คุณวุฒิคงเฝ้าคุณลดาอยู่ที่คลินิกค่ะ"
เวฬุรีย์กำมือแน่นอย่างเจ็บใจ
"ฉันหายไปทั้งคืน เขาไม่สนใจจะตามหาเลยเหรอ"
"คุณวุฒิกับคุณหมอไฑตามหาแล้วนะคะ แต่ก็ไม่เจอ คุณฬุรีย์หิวไหมคะ เดี๋ยวออมหาอะไรให้ทาน" เวฬุรีย์เดิน ออมตามไปอีก "คุณฬุรีย์"
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ไปให้พ้น!"
ฬุรีย์ผลักออมจนล้ม แล้วเข้าบ้านไป ออมมองตามงงๆ

ภายในห้องน้ำในห้องนอน เวฬุรีย์เปิดฝักบัว อาบน้ำถูตัวแรงๆ เพื่อชำระล้างคราบคาวที่เธอรู้สึกขยะแขยงเต็มทน
"ไอ้ธม อีดาริน ไอ้อีสารเลว แกทำลายชีวิตฉัน ฉันจะฆ่าแก"
เธอกรีดร้องออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง แล้วทรุดตัวลง

ผ่านเวลามา เวฬุรีย์นั่งสางผมตัวเองอยู่หน้ากระจกด้วยใบหน้าบอบช้ำ เสียงแตรรถดัง และรถแล่นเข้ามา เวฬุรีย์เดินไปแหวกม่านดู เห็นวุฒิประคองไอลดาเข้ามาในบ้านอย่างหวานชื่น เธอทั้งเจ็บใจและน้อยใจ มือกำผ้าม่านแน่น
"ฉันทุกข์ขนาดนี้ แกยังแย่งพี่วุฒิไปอีก นังลดา เป็นเพราะแกฉันถึงโดนหลอก เป็นเพราะแกคนเดียว"
เวฬุรีย์เต็มไปด้วยความคั่งแค้น ทุกอย่างโทษไปที่ไอลดา

ไอลดารีบเดินเข้ามา วุฒิซึ่งประคองอยู่ตามแทบไม่ทัน
"ฬุรีย์... ฬุรีย์อยู่ไหน"
"ค่อยๆ เดินจ้ะลดา"
"คุณฬุรีย์อยู่บนห้องค่ะ เดี๋ยวออมไปเอาน้ำมาให้นะคะ"
ออมออกไป ไอลดาหันมาบอกวุฒิ
"พี่วุฒิรออยู่นี่ก่อนก็ได้นะคะ ลดาขอขึ้นไปดูฬุรีย์เดี๋ยวเดียว"
"ระวังนะครับลดา"
"ลดาไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ"
วุฒิพยักหน้า ไอลดารีบขึ้นไป วุฒินั่งลงรอ

ไอลดาวิ่งขึ้นบันไดมา แต่แล้วก็ชะงัก เมื่อมองเห็นอะไรบางอย่าง
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ยืนอยู่ที่เชิงบันได ไอลดาดีใจมาก ขึ้นไปหาทันที
"ฬุรีย์... เป็นยังไงบ้าง"
ไอลดาเข้าไปกอดฬุรีย์ไว้แน่น
"พี่เป็นห่วงฬุรีย์มากเลยรู้ไหม"
เวฬุรีย์มองบันไดด้านล่าง มือยกขึ้นทำท่าจะแอบผลักไอลดาลงไป แต่ไอลดาผละออกจากฬุรีย์เสียก่อน ลูบหน้าลูบผมน้องอย่างดีใจ
"พี่ดีใจมากเลยที่ฬุรีย์กลับมา ฬุรีย์ไม่เป็นไรใช่ไหม"
ฬุรีย์พูดเสียงห้วน
"แล้วเห็นฉันเป็นไรหรือเปล่าล่ะ"
ไอลดาอึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ก็พยายามจับมือฬุรีย์ พูดดีด้วย
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ งั้นเดี๋ยวลงไปข้างล่างด้วยกันนะ พี่วุฒิรออยู่"
เวฬุรีย์มองไอลดาตาขวาง
"ไม่ต้องเอาพี่วุฒิมาล่อฉันหรอก นังตอแหล เสแสร้ง เพราะแกคนเดียว"
เวฬุรีย์สะบัดมือไอลดาอย่างแรง จนไอลดาเซไป จงใจให้ไอลดากลิ้งตกบันได
"โอ๊ะ...ฬุรีย์"
เวฬุรีย์มองตาม แววตาเหี้ยมสะใจ

อ่านต่อตอนที่ 12