เพลิงพ่าย ตอนที่ 8
ลอร่ายืนมองหน้าผับไปรอบๆอย่างงงๆ เห็นเวฬุรีย์วิ่งออกมาก็ดีใจ
"คุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์วิ่งหนีออกมาแล้วรีบไปหลบข้างหลังลอร่า
"หนีอะไรมาคะเนี่ย"
"พวกนั้น มันจะตบฉัน"
เวฬุรีย์ชี้ไป พวกกิ๊กวิ่งตามมาติดๆ ลอร่ายืนเหวอ ไม่รู้จะช่วยยังไง เวฬุรีย์ผลักลอร่าเข้าไปแทน
"ช่วยฉันทีสิลอร่า"
ลอร่าถูกผลักไปชนกับกิ๊ก เวฬุรีย์ได้ทีหลบออกมา พวกกิ๊กจับตัวลอร่าไว้ แล้วรุมตบ ลอร่าร้องกรี๊ด พยายามตะโกนให้เวฬุรีย์ช่วย
"คุณฬุรีย์ คุณฬุรีย์ช่วยลอร่าด้วย"
"ช่วยตัวเองไปก่อนละกัน"
เวฬุรีย์ทำท่าจะหนี เพื่อนของกิ๊กคนหนึ่งเห็นพอดี รีบพุ่งมาดึงขาไว้
"จะหนีเหรอ มานี่"
เวฬุรีย์ดิ้นจะสะบัดตัวออก แต่เริ่มสู้แรงไม่ได้ แต่จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากชายหนุ่มหน้าตาดี
"ปล่อย"
เพื่อนกิ๊กเงยหน้าขึ้นมองเห็นผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนหนึ่ง เวฬุรีย์มองเหตุการณ์อย่างงงๆ
เพื่อนกิ๊กถาม
"แกเป็นใคร"
"จะใครก็ช่าง แต่ถ้าพวกเธอยังตีกันอยู่ เรื่องนี้ถึงตำรวจแน่"
"นี่ขู่งั้นเหรอ"
"ไม่ได้ขู่ ฉันพูดจริง ทำจริง" เขาบอก
ธมยกโทรศัพท์มาขู่ทำท่าจะโทร.จริงๆ เพื่อนกิ๊กทำท่าหวาดๆ แล้วจู่ๆ ผู้หญิงเซ็กซี่คนนั้นก็เข้ามาคว้าแขนฬุรีย์"มากับฉัน เร็ว"
เธอดึงตัวเวฬุรีย์ออกไป ธมรีบตามไป
เธอลากเวฬุรีย์ออกมามุมหนึ่งนอกผับ เวฬุรีย์ไม่รู้ว่าเป็นใครเลยระแวงรีบปัดมือออก
"ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่เป็นไรแล้ว"
"เยินขนาดนี้เนี่ยเหรอไม่เป็นไร"
"พูดมาก เธอเป็นใคร มาช่วยฉันทำไม"
"ฉันชื่อดาริน คนที่ช่วยเธอเมื่อกี้คือพี่ชายฉัน ชื่อธมที่ช่วยก็เพราะว่าฉันสงสาร เธอน่ะไม่ควรสู้กับยัยพวกนั้น มันหมาหมู่จะตายไปรู้ไหม"
"ช่างมันสิ อยากหาเรื่องเองก่อน"
ดารินบอก
"ฉันอุตส่าห์เตือนดีๆนะ"
ธมเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างดารินกับเวฬุรีย์
"ใจเย็น ค่อยๆพูดกัน ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"
เวฬุรีย์ยังมองทั้งคู่ด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ
"ฉันจะไว้ใจพวกเธอได้ยังไง"
"เธอไม่ควรพูดกับคนที่เพิ่งช่วยเธอไว้แบบนี้นะ"
ธมตบเบาๆที่ไหล่ดารินเป็นเชิงปราม
"เราช่วยเพราะอยากช่วย ไม่ได้หวังอะไร"
เวฬุรีย์เริ่มแววตาอ่อนลง
"ว่าแต่เธอเถอะ ทำไมมาเที่ยวคนเดียวแบบนี้ อันตรายจะตายไปรู้ไหม"
"ฉันเพิ่งมาครั้งแรก ไม่รู้นี่ว่าจะเจออะไรแบบนี้"
"ครั้งแรก"
ดารินกับธมมองหน้ากัน
"งั้นเธอก็ไม่ควรอยู่ที่นี่แล้วล่ะ มีแต่เสือสิงห์กระทิงแรด" ดารินบอก
"มันอันตรายเกินไป แต่ถ้าเธออยากเที่ยวต่อ เราก็พอจะแนะนำได้นะ"
เวฬุรีย์มองทั้งคู่อย่างพิจารณา ดารินกับธมยิ้มๆ
ทั้งคู่เดินนำเวฬุรีย์เข้ามาในผับหรูแห่งหนึ่ง เวฬุรีย์มองไปอย่างตื่นตาตื่นใจเพราะไม่เคยมา
ดารินหันไปถามเวฬุรีย์
"เป็นไง ที่นี่ดีกว่าไหม"
เวฬุรีย์ยิ้มพอใจมาก
"เจ๋งเลย ดูดีกว่าเมื่อกี้ตั้งเยอะ"
"ที่นี่น่ะมีแต่คนระดับเดียวกับพวกเรา ไม่เหมือนเมื่อกี้"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ ชอบไหม"
"ชอบสิ"
เวฬุรีย์เดินเข้าไปในร้านอย่างตื่นตาตื่นใจ ดารินพาธมกับเวฬุรีย์ไปนั่ง
"ถ้าเธอชอบ วันหลังเธอจะมากับพวกเราอีกก็ได้นะ"
"มาได้แน่เหรอ แต่เราเพิ่งรู้จักกัน"
ธมรินเครื่องดื่มให้เวฬุรีย์
"ไม่มีคำว่าใหม่เก่าสำหรับมิตรภาพดีๆ แล้วก็นี่ แด่มิตรภาพของพวกเรา"
เวฬุรีย์มองธมอึ้งๆ ไม่เคยเจอคนทำอะไรแบบนี้ให้มาก่อน
"ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งครับ เวฬุรีย์"
ธมยิ้มหวานส่งสายตามีความหมายไปให้ เวฬุรีย์ยิ้มปลื้มรับเครื่องดื่มไปดื่มรวดเดียวหมดอย่างง่ายดาย
"พวกคุณเป็นเพื่อนคนแรกๆ ของฉันเลยนะ"
ธมกับดารินมองหน้ากันอย่างแปลกใจ เวฬุรีย์หัวเราะ
"ฉันเลือกคบเพื่อนน่ะ ต้องระดับเดียวกันเท่านั้น
"เอาละ คืนนี้มาสนุกกันให้สุดเหวี่ยงไปเลย ชน"
ทั้งสามชนแก้ว เวฬุรีย์นั่งดื่มนั่งคุยสนุกจนแทบลืมเวลา
ไอลดากับมณไฑมาถึงผับเดิม ลอร่ายืนรออยู่ข้างหน้าในสภาพเยิน ไอลดาเห็นแล้วตกใจ
"ลอร่า ทำไมเป็นแบบนี้"
"มีเรื่องกันนิดหน่อยค่ะ"
"เกิดอะไรขึ้น แล้วฬุรีย์ล่ะ"
"ไม่รู้ค่ะ จู่ๆก็มีคนมาหาเรื่องแล้วพวกนั้นมันจะตบคุณฬุรีย์วุ่นวายไปหมด รู้อีกทีคุณฬุรีย์ก็หายไปอีกแล้ว"
"หายไปอีกงั้นเหรอ"
ลอร่ายื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ไอลดาดู
"ใช่ค่ะ โทร.เป็นสิบสายแล้วไม่รับเลย"
ไอลดาลองกดโทรศัพท์หาเวฬุรีย์บ้าง แต่ก็ไม่มีใครรับ
"ให้พี่ลองไหม"
ไอลดากับมณไฑหันไป เห็นเป็นวุฒิก็ดีใจ
"คุณวุฒิ"
"พี่วุฒิ"
"พี่มาช่วยตามหาอีกแรง"
"ขอบคุณนะคะพี่วุฒิ"
"ไม่ต้องเครียดนะ" วุฒิบอกกับมณไฑ "เดี๋ยวผมลองโทร.หาฬุรีย์นะครับ แกอาจจะรับสายผมก็ได้"
"เอาเลยครับ"
ไอลดาพยักหน้า วุฒิลองโทร.แต่สักพักก็ส่ายหน้า
"ไม่รับ"
ไอลดายิ่งเครียดเพราะเริ่มดึกขึ้นเรื่อย ลอร่าทำหน้าเซ็ง
เวฬุรีย์ยิ่งเมามากขึ้นไปอีก ลงไปนอนฟุบกับโต๊ะถือแก้วเหล้าแล้วก็หัวเราะอยู่คนเดียว
ดารินมองเอือมๆ แต่ก็ทำเป็นหวังดี เขย่าตัว
"ฬุรีย์ ฬุรีย์จ๊ะ เธอเมามากแล้วนะ"
เวฬุรีย์ปัดมือดารินออกอย่างรำคาญ
"ไม่ต้องมายุ่ง" เวฬุรีย์หันไปหาธมพร้อมยื่นแก้วเหล้า "อร่อยจัง ขออีกสิ"
ธมไม่ฟัง ดึงแก้วเหล้าออกจากมือเวฬุรีย์
"พอเถอะน่า กลับได้แล้ว"
เวฬุรีย์โมโห
"ไม่ ไม่กลับ กำลังสนุกเลย เอามานี่"
เวฬุรีย์จะคว้าแก้วเหล้าคืน ธมชูแก้วเหล้าขึ้นไม่ให้เวฬุรีย์แย่งได้
"เอามา...โอ๊ย"
เวฬุรีย์แย่งแก้วไม่ได้ เริ่มมึนหัว ฟุบลงกับโต๊ะอีก ธมมองหน้าดาริน
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
ดารินมองนาฬิกาในโทรศัพท์ แล้วกันไปสะกิดเวฬุรีย์
"ฬุรีย์ กลับเถอะ ผับจะปิดแล้วนะ"
เวฬุรีย์ลืมตาขึ้นมามองดาริน พูดงัวเงีย
"อะไรนะ"
"ผับจะปิดแล้ว"
"อื้อ...บอกเขาอย่าเพิ่งปิด"
ดารินจับแขนเวฬุรีย์ พูดเสียงอ่อน
"ไม่ได้ ไปเถอะ ถ้าอยากต่อ ไปที่บ้านฉันก็ได้ เธออยากกินเท่าไหร่เต็มที่ ถึงเช้าเลยดีไหม"
"จริงนะ"
"จริงสิ"
เวฬุรีย์หัวเราะอารมณ์ดี ดารินมองหน้าธมยิ้มพอใจ
ในผับเดิม วุฒิเข้าไปคุยกับพนักงานเพื่อยื่นมือถือที่มีรูปภาพเวฬุรีย์ให้ดู แต่พอดูรูปพนักงานก็ส่ายหัวทำท่าเหมือนไม่รู้
ไอลดายืนรอวุฒิข้างนอก เริ่มร้อนใจขึ้นเริ่อยๆ พนักงานคนที่คุยกับวุฒิหายเข้าไปหลังร้าน สักพักผู้จัดการผับก็เดินออกมา ไอลดากับวุฒิและมณไฑรีบเข้าไปหา
"พนักงานแจ้งว่าน้องสาวคุณหายไปจากที่นี่เหรอครับ" ผู้จัดการผับว่า
"ใช่ค่ะ เขาออกมากับเด็กที่บ้าน"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"
"ไม่รู้เหมือนกันครับ รู้อีกทีก็หายไปแล้ว"
ผู้จัดการคิดไม่ตก หันไปซุบซิบกับพนักงานหน้าร้านว่าเอาไงดี
วุฒิมองหน้าไอลดาเครียดๆ แต่สักพักวุฒิก็นึกอะไรออก
"เอางี้ไหมครับ"
"ครับ"
"ขออนุญาตเข้าไปดูกล้องวงจรปิดของที่นี่หน่อย เพิ่งหายไป อย่างน้อยกล้องน่าจะบันทึกไว้ว่าเขาไปไหน ไปกับใคร"
"จริงด้วยค่ะ ถ้าไม่รู้ว่าไปกับใคร แค่ดูว่าออกไปรึยังก็ได้ นะคะ"
ผู้จัดการคิดนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้า
ในห้องนอน บ้านธม ดารินกับธมหิ้วเวฬุรีย์เข้ามาในบ้าน พาไปที่เตียงนอน เธอลงนอนแผ่หราบนเตียง เพราะเมามาก พร้อมหัวเราะร่วน
"จะกินอีก กินอีก เอาเหล้ามา"
ธมพูดกับดาริน
"เธอดูไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา"
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 8 (ต่อ)
ธมออกไปนอกห้อง ทิ้งเวฬุรีย์ไว้กับดารินที่มองอย่างเหนื่อยๆ เวฬุรีย์นอนไปสักพัก จู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นทำท่าจะอาเจียน
เวฬุรีย์ปิดปาก "แหวะ"
ดารินตกใจ รีบมองหาถุงอะไรแถวนั้นทันที
"เดี๋ยว จะอ้วกเหรอ มานี่"
ดารินรีบหยิบให้ เวฬุรีย์อ้วกใส่ เวฬุรีย์อ้วกจนหมดแรงลงไปนอน รู้สึกร้อนรำคาญตัวไปหมด
"มา...ฉันเช็ดตัวให้"
ดารินจับตัวเวฬุรีย์จะถอดเสื้อ เธอเอามือกันไว้ไม่ยอม
"แกจะทำอะไร อย่านะ!"
"อย่าดื้อ ฉันจะเช็ดตัวให้ เอามือออกก่อน"
"ไม่เอา ปล่อย ปล่อยสิวะ"
เวฬุรีย์ยังดิ้นไม่ยอมท่าเดียว ดารินพยายามดึงมือไว้ แต่จู่ๆเสียงมือถือเวฬุรีย์ก็ดังขึ้น
เวฬุรีย์ผลักดารินออกตรงไปที่กระเป๋า คุ้ยมือถือมา เพ่งไปที่จอเห็นชื่อวุฒิ
"พี่วุฒิ!"
ฬุรีย์รีบรับสายวุฒิทันที ดารินแอบมอง
วุฒิดีใจเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนรับสาย
"รับแล้ว"
ไอลดาถาม
"จริงเหรอคะ"
"แป๊บนึงนะ"
วุฒิหันไปคุยกับเวฬุรีย์ในโทรศัพท์
"ฬุรีย์ฬุรีย์ใช่ไหม"
"พี่วุฒิ"
วุฒิแน่ใจว่าเป็นเสียงเวฬุรีย์แน่ รีบพูดตอบ
"ฬุรีย์อยู่ที่ไหน พี่ดูในกล้องเห็นออกไปกับใครไม่รู้ พวกพี่เป็นห่วงรู้ไหม"
เวฬุรีย์ดีใจ
"พี่วุฒิเป็นห่วงฬุรีย์เหรอคะ"
"ฬุรีย์บอกพี่มาก่อนเถอะว่าอยู่ไหน"
เวฬุรีย์ยิ้ม คิดอะไรออกบางอย่าง
"พี่วุฒิจะมารับฬุรีย์ใช่ไหม"
"ถ้าฬุรีย์บอกว่าอยู่ไหนพี่ก็จะไปรับ"
เวฬุรีย์ยิ่งดีใจ มองไปรอบๆ เริ่มปวดหัวมาก
"แต่ ฬุรีย์ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน…เรียกว่าอะไรด้วยซ้ำ"
วุฒิกลุ้มใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี เวฬุรีย์รู้สึกขัดใจ หันไปถามดาริน
"นี่ แถวนี้เขาเรียกว่าอะไร"
"ถามทำไม"
"ฉันจะให้คนมารับ"
"ฉันบอกไม่ได้ ฉันจะไม่ชอบให้ใครมาบ้าน"
เวฬุรีย์หงุดหงิดขึ้น ทำท่าจะลุก
"งั้นฉันออกไปดูเอง"
ดารินตกใจ รีบลุกมาขวาง
"ไปไม่ได้นะ!"
"ถอยไป"
วุฒิยืนรอฟัง
เสียงฬุรีย์กลายเป็นเสียงคนเถียงกันฟังไม่รู้เรื่อง วุฒิหันไปหาไอลดา
"ฬุรีย์ไปไหนแล้วไม่รู้ ได้ยินแต่เสียงเหมือนคนเถียงกัน"
"เสียงใครคะ เขาจะทำอะไรฬุรีย์รึเปล่า"
"ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่วางสายนะ แต่น่าจะเมาจนไม่รู้เรื่องแล้ว"
"ทำไงดีคะ"
"ผมว่าเราลองออกไปตามดูก่อน น่าจะไปได้ไม่ไกลอาจจะอยู่แถวนี้ ไปเถอะ"
ทั้งสามคนไปที่รถ มณไฑหันไปบอกไอลดา
"ลดาไปกับคุณวุฒิก็ได้นะครับ เดี๋ยวขับตามๆ กันไป"
ลดาพยักหน้า แยกไปกับวุฒิ
เวฬุรีย์เดินเซออกมาจากห้องนอน ดารินตกใจตามมาจับตัวไว้
"จะไปไหนน่ะฬุรีย์"
เวฬุรีย์หงุดหงิดหันมองดารินตาขวาง
"จะกลับบ้าน"
เวฬุรีย์ไม่สนใจดาริน จะเดินไปหน้าบ้านท่าเดียว ดารินตกใจรีบห้ามฬุรีย์ไว้
"เมาขนาดนี้จะกลับได้ยังไง"
"ไม่ต้องยุ่ง"
เวฬุรีย์เดินเกาะตามเสาพยายามไปให้ถึงหน้าบ้าน ดารินรีบเรียกธม
"พี่ธม! พี่ธม"
ธมได้ยินวิ่งมาขวางเวฬุรีย์ไว้
"ยังกลับไม่ได้นะ"
เวฬุรีย์จะผลักธม ธมรีบจับตัวไว้ เวฬุรีย์ดิ้นไม่ยอม
"บอกว่าจะกลับบ้านไง ปล่อย!"
"สภาพแบบนี้น่ะเหรอ เธอไปไม่ไหวหรอก กลับไปนอนซะ"
"ไหว"
"เดินยังไม่ตรง เนี่ยเหรอไหว"
"ไหวสิ เดี๋ยวพี่วุฒิก็มาแล้ว เขาจะมารับฉัน ปล่อย!"
ธมชะงักไป นึกอะไรบางอย่าง
"เธอว่าเดี๋ยวมีคนมารับเหรอ"
"อื้อ ใช่"
"เขานัดเธอที่ไหน"
"แถวนี้นี่แหละ เดี๋ยวก็รู้ ทำไม"
ธมปล่อยตัวเวฬุรีย์ หยิบเสื้อมาคลุมตัวให้
"มีคนมารับก็แล้วไป ให้กลับก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"
"จริงเหรอ"
"จริง มาสิ จะไปก็รีบไป มันดึกแล้วนะ"
ธมเดินนำออกไป เวฬุรีย์ยิ้มเดินตามอย่างว่าง่าย ดารินมองธมงงๆ
"นี่..."
ธมยกมือห้าม ดารินเงียบไป มองตามอย่างไม่ค่อยพอใจ
นวลนภานั่งเครียด เป็นกังวลจนมือสั่นไปหมด มฆวันเห็นท่าทางนวลนภาก็กุมมือเธอไว้พลางพูดปลอบ
"ไม่ต้องกังวลนะคุณ"
"จะไม่กังวลได้ยังไงคะ ดึกป่านนี้แล้วยังติดต่อฬุรีย์ไม่ได้เลย"
"ทุกคนก็ช่วยกันอยู่ มันจะต้องไม่มีอะไร เชื่อผมสิ"
"ฉันจะมั่นใจได้ยังไง ยัยฬุรีย์น่ะไม่เคยออกไปไหนเลย จะโดนใครหลอกรึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเป็นห่วงลูก"
นวลนภาเริ่มร้องไห้ มฆวันลูบหลังปลอบ
"ผมเข้าใจ ผมก็เป็นห่วง"
"ฉันทนนั่งอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้วค่ะ ฉันจะออกไปตามหาฬุรีย์ด้วย"
นวลนภาลุกขึ้นทำท่าจะออกไป มฆวันดึงไว้
"คุณไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก รอฟังข่าวอยู่ที่นี่ดีกว่า"
"จะให้ฉันนั่งอยู่เฉยๆ รอจนคนวิ่งมาบอกข่าวร้ายตัวเองรึไง"
"ใจเย็นก่อนสินภา อย่าเพิ่งคิดไปไกลทั้งที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม"
"คุณนั่นแหละที่ใจเย็นเกินไป ปล่อยฉัน"
นวลนภาไม่ฟัง มฆวันพยายามดึงไว้
"โธ่ ภา ใจเย็นๆ สิ"
"ไม่! ไม่เย็นแล้ว"
นวลนภาสะบัดมฆวันหลุดจะออกไป แต่จู่ก็เกิดเวียนหัวทรุดลงตรงหน้า มฆวันตกใจรีบเข้าไปดูอาการ
"ภา ภา"
ในร้านกาแฟที่เปิด 24 ชั่วโมง เวฬุรีย์นั่งมึนๆ ธมถือแก้วกาแฟมา 2 แก้ว ให้เวฬุรีย์แก้วหนึ่ง
"ดื่มกาแฟก่อน จะได้ดีขึ้น เดี๋ยวผมรอเป็นเพื่อนจนกว่าจะมีคนมารับ"
เวฬุรีย์มองหน้าธม ทำหน้าเหวี่ยง
"ไม่ต้อง กลับไปเถอะ ฉันอยู่ได้"
"ดูสภาพคุณสิ ใครจะกล้าปล่อยให้อยู่คนเดียว"
"ฉันดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวก็หาย ฉันไม่อยากให้คนที่มารับเห็นฉันอยู่กับผู้ชายอื่น"
"แฟนคุณเหรอ"
เวฬุรีย์ยักไหล่ไม่ตอบ ธมมองอย่างมีแผน
"งั้นผมขอเบอร์โทรศัพท์คุณได้ไหมครับ"
เวฬุรีย์สงสัย
"เอาไปทำไม"
"จะได้โทรเช็คว่าคุณกลับไปอย่างปลอดภัยแล้วจริงๆ"
"ไม่เห็นจำเป็น"
"จำเป็น ผมเป็นห่วงคุณนะ"
เวฬุรีย์อึ้งไป ธมทำเป็นยื่นมือขอ ฬุรีย์ถอนหายใจแต่ก็หยิบโทรศัพท์ยื่นให้
ธมยิ้ม กดมือถือเวฬุรีย์เข้าเบอร์ตัวเอง แล้วคืนให้ฬุรีย์
"ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ"
ธมเมมเบอร์เวฬุรีย์เสร็จยื่นโทรศัพท์คืนให้ แล้วเดินออกจากร้าน แล้วแอบมองอย่างมีแผน
ธมเปิดประตูเข้ามาในบ้าน ดารินนั่งรออยู่ท่าทางหงุดหงิด แล้วลุกขึ้นมาหยุดตรงหน้าแล้วทุบเข้าที่แขนธมอย่างแรง ธมตกใจ
"บ้ารึไง ปล่อยนังเด็กนั่นไปทำไม ฮะ"
ธมลูบแขนตัวเอง พยายามพูดอย่างใจเย็น
"ฉันมีเหตุผลนะ"
"อะไร"
ธมจับไหล่ดารินให้หันมาคุยกับตัวเอง
"อยากได้ปลาตัวใหญ่ มันก็ต้องใจเย็น ต้องรู้จักรอ ประวิงเวลาให้มันตายใจ รู้ไหม"
"งั้นเหรอ ถ้ายัยนั่นเป็นปลา คงเป็นปลาฉลามมั้ง"
"เชื่อฉัน ยัยเด็กนั่นอาจจะขี้หงุดหงิด แต่ไม่ประสีประสา อย่าไปขัดใจ ต้องใจเย็นรอจังหวะแล้วค่อยตะครุบ ฉลามมันอาจจะดูร้ายแต่ถ้าจับได้มันก็คุ้มที่จะลองไม่ใช่รึไงรายนี้ฉันกะเก็บกินยาว"
ธมยิ้มเจ้าเล่ห์ ดารินนิ่วหน้าไม่ไว้ใจนัก
ในร้านกาแฟ เวฬุรีย์ฟุบอยู่ที่โต๊ะหนึ่ง ไอลดาเข้ามาเขย่าตัวเวฬุรีย์
"ฬุรีย์ ตื่นเถอะ พี่มารับแล้วนะ"
เวฬุรีย์งัวเงียขึ้นมา เห็นไอลดาก็ไม่พอใจ
"ทำไมเป็นเธอ!ไหนพี่วุฒิบอกจะมารับไง"
"พี่ก็มาแล้วนี่ไง"
วุฒิกับมณไฑเดินตามเข้ามา เวฬุรีย์หงุดหงิดมากที่ไอลดามาด้วย
"ทำไมพี่ไม่บอกว่าลดาจะมาด้วย"
"เราช่วยกันตามหาฬุรีย์ ทุกคนเป็นห่วงฬุรีย์มากนะรู้ไหม" มณไฑบอก
เวฬุรีย์ไม่ฟังทำเป็นมองไปทางอื่น ไอลดาจะเข้าไปประคองฬุรีย์
"กลับบ้านกันเถอะนะฬุรีย์ คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงมาก"
เวฬุรีย์ไม่สนใจปัดมือไอลดาออก ไอลดาอึ้งไป หน้าเศร้าลง หันไปบอกกับวุฒิ
"พี่วุฒิช่วยพยุงฬุรีย์หน่อยนะคะ"
"แต่ว่า"
"ลดาขอร้อง"
วุฒิจำต้องยอม เข้าไปพยุงเวฬุรีย์ เธอถึงจะยอมลุกไปที่รถแต่โดยดี ไอลดามองตามเศร้าๆ
มณไฑเห็นใจไอลดา
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 8 (ต่อ)
วุฒิประคองเวฬุรีย์เข้ามาในบ้าน ฬุรีย์กอดวุฒิแน่นไม่ยอมปล่อย
"ฬุรีย์ เดี๋ยวพี่ให้คนที่บ้านฬุรีย์พาไปที่ห้องนะ"
วุฒิพยายามจะให้เวฬุรีย์ปล่อยแต่ก็ไม่ปล่อย เธอพูดอ้อนวุฒิ
"ไม่เอา ฬุรีย์อยากให้พี่วุฒิไปส่ง"
"มันไม่ดีนะฬุรีย์"
"ไม่ ฬุรีย์จะอยู่กับพี่วุฒิ พี่วุฒิคนเดียว"
วุฒิลำบากใจ แต่เวฬุรีย์ดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ
"ถ้าพี่ไปส่ง ฬุรีย์ต้องสัญญาว่าจะนอนเลยนะ"
เวฬุรีย์พยักหน้าเออออ วุฒิค่อยๆประคองไปที่ห้อง
มณไฑกับไอลดาตามเข้ามา มณไฑจะตามไป ไอลดาดึงไว้
"ไม่เป็นไรค่ะ ให้พี่วุฒิดูแลฬุรีย์เถอะค่ะ"
มณไฑมองไอลดาอย่างเห็นใจที่ทำทุกอย่างเพื่อน้อง
นวลนภาซึ่งนั่งพักหลังจากเป็นลม ถึงกับผุดลุกขึ้นอย่างดีใจ หลังจากมฆวันเข้ามาบอก
"ฬุรีย์กลับมาแล้วเหรอคะ"
นวลนภาทำท่าจะพรวดออกไป แต่มฆวันประคองไว้
"ระวังนะภา เดี๋ยวจะเป็นลมไปอีก"
"ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฬุรีย์กลับมาฉันก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
"ไหนๆ ฬุรีย์ก็กลับมาแล้ว คุณไม่ต้องรีบหรอก"
"ฉันเป็นห่วงฬุรีย์นี่คะ"
"ฬุรีย์ยังไม่ห่วงตัวเองเลย"
นวลนภามองหน้ามฆวันอย่างชั่งใจ
"โธ่...ฬุรีย์คงไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ คุณคะ ฉันขอร้องอะไรอย่างนึงได้ไหมคะ"
"อะไรเหรอ"
"อย่าดุฬุรีย์เลยนะคะ"
มฆวันมองหน้านวลนภาอึ้งๆ ได้แต่ถอนใจ
"ฉันเข้าใจฬุรีย์ ชีวิตฬุรีย์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแกคงยังปรับตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทัน"
"แต่เราควรจะสอนลูกบ้างนะภา"
"เราค่อยๆ สอนก็ได้นี่คะ ตอนนี้เราควรให้กำลังใจลูกก่อน อย่าเพิ่งไปดุแก นะคะ"
มฆวันพยักหน้า นวลนภายิ้มออกมาอย่างโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง มฆวันประคองนวลนภาออกไป
วุฒิประคองเวฬุรีย์เข้ามาในห้อง พาไปนอนบนที่นอน ห่มผ้าให้
"พักผ่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น"
วุฒิทำท่าจะลุกขึ้น แต่เวฬุรีย์คว้ามือไว้ พูดน่าสงสาร
"พี่วุฒิ อยู่เป็นเพื่อนฬุรีย์ ได้ไหมคะ"
"แต่ดึกแล้วพี่ต้องกลับ ฬุรีย์จะได้พักผ่อน"
"อย่าเพิ่งไปค่ะ อยู่ต่ออีกหน่อย"
วุฒิใจอ่อนนั่งลง พยายามปลอบเวฬุรีย์
"ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาก็ได้นี่"
เวฬุรีย์เข้าไปกอดวุฒิแน่น วุฒิอึ้งไป
"แต่ฬุรีย์อยากอยู่กับพี่วุฒิ"
"ฬุรีย์อย่าทำแบบนี้เลย"
"พี่วุฒิอย่าทิ้งฬุรีย์ไปนะ อย่าไป"
วุฒิเงียบ…
"ถ้าพี่วุฒิไปฬุรีย์จะอยู่ยังไง ฬุรีย์มีแต่พี่วุฒิคนเดียว"
วุฒิอึกอักไม่อยากให้เวฬุรีย์ทำแบบนี้ พยายามจะหนี เวฬุรีย์เริ่มร้องไห้ วุฒิยิ่งลำบากใจ
"ปล่อยพี่เถอะ พี่ต้องกลับแล้ว"
เวฬุรีย์ยิ่งกอดแน่น วุฒิพยายามดึงมือฬุรีย์ออก
"สงสารฬุรีย์บ้าง ถ้าไม่มีพี่ ฬุรีย์ก็ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ"
"ทำไมจะไม่เหลือใคร ฬุรีย์ยังมีพ่อมีแม่ แล้วก็พี่ลดา"
"ไม่... ฬุรีย์ไม่ต้องการใครทั้งนั้น พี่วุฒิเข้าใจฬุรีย์มากที่สุด"
วุฒิทำใจแข็ง จะลุกขึ้น แต่เวฬุรีย์ยิ่งดึงจนวุฒิเสียหลักล้มลงบนที่นอนพร้อมเวฬุรีย์
เวฬุรีย์มองหน้าวุฒิอย่างลึกซึ้ง เธอก้มลงไปจะจูบเขา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เวฬุรีย์ชะงักไป วุฒิรีบดันเวฬุรีย์ออก ตะโกนไป
"ประตูไม่ได้ล็อกครับ"
นวลนภาเปิดประตูเข้ามา เวฬุรีย์มองหงุดหงิด
"แม่"
นวลนภารีบเข้ามากอดเวฬุรีย์แน่น ลูบหัว อย่างเป็นห่วงเวฬุรีย์มาก
"ไปไหนมาฬุรีย์ แม่เป็นห่วงแทบแย่รู้ไหม ไม่เป็นอะไรใช่ไหม มีใครทำร้ายหนูรึเปล่า"
เวฬุรีย์ตอบไปเนือยๆ
"ไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่มีใครทำอะไร ฬุรีย์แค่อยากออกไปเที่ยว"
"วันหลังจะไปไหนบอกกันบ้างรู้ไหม หนูไม่เคยออกไปข้างนอก มันยิ่งอันตราย"
เวฬุรีย์หงุดหงิด
"รู้แล้วล่ะค่ะ แม่ปล่อยก่อน ฬุรีย์หายใจไม่ออก"
นวลนภาปล่อยมือจากฬุรีย์ มฆวันเดินมาใกล้ ได้กลิ่นเหล้า
"นี่ลูกดื่มเหล้ามาด้วยเหรอ"
เวฬุรีย์เสียงอ่อยๆ
"นิดหน่อยค่ะ"
"ฬุรีย์"
มฆวันอ้าปากจะถามอะไรต่อ แต่นวลนภาแตะแขนมฆวันเป็นเชิงปราม แล้วลูบผมฬุรีย์เบาๆ
"แม่ดีใจนะที่ฬุรีย์กลับมา แม่เป็นห่วงแทบแย่"
เวฬุรีย์ทำท่าหาว
"ง่วงแล้วเหรอ"
"ค่ะ หนูง่วงมาก อยากนอนแล้ว"
"งั้นนอนเถอะจ้ะ ฝันดีนะลูก"
เวฬุรีย์ล้มตัวลงนอน นวลนภาจัดแจงห่มผ้าให้ วุฒิแอบโล่ง มฆวันหันมาหาวุฒิ
"ขอบใจมากนะที่ช่วยตามหาฬุรีย์"
"ไม่เป็นไรครับ งั้นผม…ขอตัวเลยนะครับ"
นวลนภายิ้ม
"ตามสบายจ้ะ กลับดีๆ นะจ๊ะ"
วุฒิยกมือไหว้มฆวันกับนวลนภา แล้วเดินเลี่ยงออกไป
เวฬุรีย์แอบจิกผ้าห่มแน่น ไม่พอใจมาก
เวฬุรีย์นอนพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ แล้วเธอก็สะดุ้งเมื่อเสียงมือถือดังขึ้น
"พี่วุฒิ"
แต่แล้วเมื่อเวฬุรีย์ดูหน้าจอ สีหน้าก็ต้องผิดหวัง เมื่อเห็นเบอร์คนที่ไม่รู้จัก
"ฮัลโหล"
สวัสดีครับ ฬุรีย์ใช่หรือเปล่าเอ่ย"
"นั่นใครน่ะ"
ธมยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์
"ผมธมไงครับ ลืมแล้วเหรอ"
"อ๋อ...นึกว่าใคร"
"ผมโทร.มาเช็คว่าคุณถึงบ้านหรือยัง"
"ถึงแล้วค่ะ"
"งั้นผมก็โล่งใจ ฝันดีนะครับคนสวยของผม"
เวฬุรีย์วางสาย ยิ้มปลื้ม จับหน้าตัวเองอย่างภูมิใจ
"ฮึ...คนสวย ไม่เคยมีใครเรียกฉันอย่างนี้มาก่อน นอกจากพี่วุฒิ ถ้าไม่มีพี่วุฒิ... ฉันอาจจะชอบคุณก็ได้นะ...ธม"
เวฬุรีย์ยิ้มแววตาฝันๆ
ไอลดาเดินเล่นอยู่ในสวน มองไปที่รูปปั้นคู่ แล้วถอนใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม คิดถึงเรื่องของวุฒิกับตัวเองและเวฬุรีย์
ใครบางคนก้าวเข้ามาด้านหลังไอลดา เธอรู้สึกตัวหันไป พอเห็นว่าใครก็ยิ้ม
"นึกว่าใคร ฬุรีย์นี่เอง"
"คุณพ่อคุณแม่พี่วุฒิกลับไปแล้วเหรอ"
"กลับไปแล้วจ้ะ ฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ"
"พี่ดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เราทุกคน...จะได้มีความสุขกันเสียที"
"ฉันรู้ ทุกคนมีความสุขมากที่ไม่ต้องเจอผู้หญิงน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนปีศาจคนนั้นอีก ฉันก็เหมือนกัน ลาจากนังปีศาจนั่นแล้ว และจะไม่เจอมันอีกตลอดไป แต่ฉันจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้า..."
"ถ้าอะไรจ๊ะ"
เวฬุรีย์ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายในเงามืด แกล้งทำหน้าเศร้าใส่ไอลดา
"ชีวิตฉันไม่ต้องการอะไรมากนักหรอก นอกจาก..."
ไอลดาสงสัยว่าเวฬุรีย์หมายถึงอะไร
"ฬุรีย์ต้องการอะไร บอกพี่ได้นะ"
เวฬุรีย์ก้มหน้า เริ่มสะอื้น ไอลดาตกใจ
"ฬุรีย์ ร้องไห้ทำไม"
"ลดา…เราอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต พอฉันได้ชีวิตใหม่ ฉันกำลังจะมีความสุข เธอก็จะทิ้งฉันแล้วเหรอ"
"พี่ไม่เคยคิดจะทิ้งฬุรีย์เลยนะ"
"แต่เธอกำลังจะแต่งงาน เดี๋ยวเธอก็จะออกไปจากที่นี่ ฉันก็ต้องอยู่คนเดียว"
"พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอกนะฬุรีย์ พี่จะทิ้งฬุรีย์ได้ยังไง"
"ฉันไม่อยากให้เธอแต่งงานตอนนี้เธอจะทำไหม อย่าเพิ่งแต่งงานกับพี่วุฒิเลยนะ"
ไอลดาอึ้งไป
"เธอคงไม่ทำหรอก เธอรักเขานี่ ฉันไม่เหลือใครเลย"
พูดจบเวฬุรีย์ก็ร้องไห้โฮก่อนจะวิ่งออกไป
"ฬุรีย์...ฬุรีย์...โธ่..."
ไอลดาน้ำตาซึมด้วยความสงสารน้อง เงยหน้ามองรูปปั้นอย่างตัดสินใจแน่วแน่
นวลนภานั่งเครียดอยู่ ไอลดาเดินเข้ามา
"แม่คะ"
"จ้ะ นั่งสิลูก"
"ลดามีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่หน่อยค่ะ"
"แม่ก็มีเรื่องของหนูจะคุยด้วยเหมือนกัน"
"เรื่องของหนู"
"วุฒิด้วยจ้ะ"
ไอลดาหน้าแดงขึ้นมาอย่างรู้คำตอบ
"อ๋อ...งั้นแม่คุยเรื่องของแม่ก่อนก็ได้ค่ะ"
"ก่อนหน้านี้คุณพ่อคุณแม่ของเขามาพูดทาบทามเรื่องขอหนูให้วุฒิ เรื่องแต่งงาน หนูพอจะรู้บ้างหรือยัง"
"ลดาทราบจากพี่วุฒิบ้างแล้วค่ะ แต่รู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไป"
"แม่ถึงได้เรียกหนูมาถามอยู่นี่ละ ว่า...หนูจะตัดสินใจยังไง สำหรับเรา หมายถึงพ่อกับแม่ เราไม่รังเกียจวุฒิเลย เพราะเขาเป็นคนดี แล้วแม่ก็เชื่อว่า...หนูแต่งงานกับเขาไป พ่อแม่ไม่ต้องห่วงอนาคตของหนู ลูกจะต้องมีความสุข แต่..."
ไอลดานิ่งงันไป สบตาแม่ เห็นแววตาที่หวั่นวิตก
"แม่ไม่ต้องพูดอีกแล้วค่ะ ลดาเข้าใจ"
"สิ่งที่แม่คิดและกลัวอยู่นี่ แม่รู้ว่ามันไม่ยุติธรรมต่อลูกเลยนะลดา แต่มันก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่แม่ต้องกรีดเนื้อเถือหนังของหนูเพื่อน้อง แต่…"
"ลดารู้ค่ะว่าแม่หมายถึงอะไร"
"ลดาเข้าใจใช่ไหมว่าน้องเจออะไรมาบ้าง ฬุรีย์รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมาตลอด เขาก็มีแค่ลด เหตุการณ์เมื่อวันก่อนฬุรีย์คงแค่อยากเรียกร้องความสนใจ แม่ว่าน้องคงน้อยใจ แล้วก็คิดว่าเราจะทิ้งเขา"
ไอลดาอึ้งไป รู้สึกเจ็บในใจ แต่ฝืนยิ้ม
"ลดาไม่คิดจะทิ้งฬุรีย์หรอกค่ะ ไม่มีวัน"
"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง ถ้าเป็นไปได้แม่ก็อยากให้เราช่วยอยู่ดูแลน้องก่อน แต่ว่าแม่ก็ไม่อยากฝืนใจ…"
"แม่ตอบฝ่ายโน้นไปก็ได้ค่ะ ว่าลดายังไม่พร้อมจะแต่งงานตอนนี้"
"ลดา..."
"ทุกอย่างที่ลดาทำ ลดาก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นการเสียสละอะไร แต่มันเป็นสิ่งที่ลดาต้องทำเพื่อช่วยเติมช่องว่างในใจฬุรีย์ให้ได้ แม่อย่าคิดมากนะคะ"
นวลนภาเอื้อมมือจะไปกอด แต่ไอลดาลุกขึ้น
"ลดาขอตัวไปอาบน้ำก่อนค่ะ"
พูดจบก็หมุนตัวกลับ น้ำตาไหลออกมา
นวลนภาได้แต่มองตามอย่างเศร้าใจ อดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้เช่นกัน
ไอลดาเข้ามาในห้อง นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
"พี่วุฒิคะ ลดาขอโทษที่ทำให้พี่วุฒิผิดหวัง แต่ฬุรีย์ทุกข์มาพอแล้ว ตอนนี้อะไรๆกำลังจะดีขึ้น ลดาต้องช่วยฬุรีย์จนถึงที่สุด"
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 8 (ต่อ)
วุฒิอุทานออกมาอย่างตกใจ
"อะไรนะ ลดาจะไปเรียนต่ออังกฤษเหรอ"
ไอลดาหลบตาวุฒิอย่างรู้สึกผิด
"ค่ะพี่วุฒิ"
วุฒิมองหน้าไอลดาอย่างผิดหวัง
"หมายความว่าลดาจะไม่แต่งงานกับพี่"
"ลดาอยากให้เวลาตัวเองกับพี่วุฒิ เพื่อพิสูจน์ความรักของเราค่ะ"
"ยังต้องพิสูจน์อะไรอีกลดา เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ พี่รักลดา แล้วก็รู้ด้วยว่าลดารักพี่... หรือพี่คิดไปเองคนเดียว"
"ลดาปฏิเสธแม่ไปแล้ว ลดาเปลี่ยนคำพูดของตัวเองไม่ได้"
วุฒิจ้องมองไอลดานิ่งนาน จนไอลดาเริ่มอึดอัด ในที่สุดวุฒิก็พยักหน้า
"เหตุผลของลดาไม่ใช่แค่เรียนต่อ มันมีมากกว่านั้นใช่ไหมล่ะ ก็นี่แหละ สิ่งที่ลดาทำนี่แหละทำให้พี่ต้องการแต่งงานกับลดา พี่กลัว...กลัวว่าวันนึง ลดาจะไม่เหลืออะไรให้ตัวเองเลย แม้แต่ชีวิต"
"พี่วุฒิ"
"พี่กลัวว่าจะต้องเสียลดาไป"
ไอลดามองวุฒิอย่างไม่เข้าใจ
"พี่วุฒิกำลังพูดถึงอะไรคะ"
"พูดถึงสิ่งที่พี่กลัว เพราะฉะนั้น พี่ต้องแต่งงานกับลดาให้ได้ แต่งกับลดาให้เร็วที่สุด"
"ลดายังแต่งงานกับพี่วุฒิเร็วๆ นี้ไม่ได้หรอกค่ะ ลดาตัดสินใจแล้ว"
วุฒิมองไอลดาอย่างเสียใจมาก
"ลดา...พี่ไม่ใช่สิ่งของ ที่จะยกให้ใครก็ได้นะ พี่เสียใจที่ลดาคิดอย่างนั้น"
พูดจบวุฒิก็เดินออกไป ไอลดามองตามอย่างเสียใจไม่แพ้กัน
นวลนภามองหน้าไอลดาอย่างค้นหาคำตอบ
"เป็นเพราะแม่บีบบังคับหนูหรือเปล่า หนูถึงต้องหนีไปเมืองนอก"
"ไม่ใช่เพื่อตัวเองหรอกค่ะแม่ แต่....ลดาอยากให้พ่อกับแม่สบายใจด้วย"
"ลูกพูดกับวุฒิหรือยัง"
"พูดแล้วค่ะ แต่พี่วุฒิไม่เข้าใจ ลดาไม่ได้หนีใครหรอกค่ะ แต่ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีเขา เพราะถ้าลดายังอยู่ที่นี่ ลดาคงจะปฏิเสธเขาไม่ได้ ลดาอยากให้ฬุรีย์ปรับตัว อยู่ให้ได้ด้วยตัวเองก่อน แล้วค่อยแต่งงานก็ยังไม่สาย ลดาเตรียมทำเรื่องไปเรียนต่อแล้วค่ะ"
นวลนภาลูบผมไอลดาอย่างอ่อนโยนด้วยความสงสารลูก
"ลดา...ขอบใจนะลูก ขอบใจที่หนูนึกถึงน้อง"
นวลนภากอดไอลดาไว้ ไอลดาแอบน้ำตาซึมด้วยความเสียใจ แต่ต้องเก็บกลั้นเอาไว้
มฆวันถามไอลดาขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"ลูกตัดสินใจแน่แล้วเหรอลดา"
"แน่ค่ะคุณพ่อ ลดาอยากไปเรียนต่อจริงๆ"
"ถ้าเป็นความต้องการของลูก พ่อก็ไม่ขัดข้องหรอก"
"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"
"ลูกอยากจะไปเมื่อไร"
"เดือนหน้าค่ะ"
"เดือนหน้า? ทำไมเร็วอย่างนั้นล่ะ"
"ลดาอยากจะไปเรียนภาษาก่อนน่ะค่ะ"
"งั้นก็ตามใจลูก"
เวฬุรีย์ลอบมองไอลดา แอบยิ้มอย่างสมหวัง นวลนภาถามเวฬุรีย์กับไอลดา
"พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปดูงานที่โคราช ไปด้วยกันไหมลูก"
"ลดาติดงานค่ะ"
เวฬุรีย์ส่ายหน้า
"ฬุรีย์ก็ไม่ไปค่ะ"
"ลูกน่าจะไปด้วยกันนะจ๊ะฬุรีย์ หนูไม่ได้ไปไหนกับพ่อแม่มานานแล้ว" นวลนภาบอก
"ไม่ค่ะ แม่ไปกับคุณพ่อเถอะค่ะ ฬุรีย์ยังไม่อยากไปไหนไกลๆ"
"ฬุรีย์"
"ตอนนี้ฬุรีย์กำลังปรับตัวค่ะ ถ้าพร้อมจะไปเมื่อไร ฬุรีย์จะบอกแม่นะคะ"
นวลนภาพยักหน้า ลูบผมเวฬุรีย์เบาๆ อย่างเอ็นดู ไอลดามองอย่างสบายใจขึ้นแต่ยังเสียใจเรื่องตัวเอง
วันใหม่ ออมช่วยหิ้วกระเป๋าออกมาส่งมฆวันและนวลนภา ไอลดากับเวฬุรีย์ตามมาส่ง
"คุณพ่อไม่ให้พี่ผ่อนขับไปเหรอคะ"
"พ่อไปหลายวัน มันจะไม่สะดวก" มฆวันบอก
ออมถาม
"คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะไปฮันนีมูนรอบสองเหรอคะ"
มฆวันกระแอมไอ ออมรีบทำท่าสงบเสงี่ยม
"ไปกันสองคน ทำให้นึกถึงตอนเป็นพยาบาลใหม่ๆ แล้วต้องไปสัมมนากับพวกหมอ ไปเป็นลูกมือเขาน่ะ" นวลนภาบอก
มฆวันหัวเราะๆ
"แล้วพยาบาลก็นั่งตัวลีบกลัวหมอจะจีบ ทั้งที่ยังไงๆ ก็โดนจีบอยู่แล้ว"
เวฬุรีย์ยิ้ม ไอลดาหัวเราะออกมาได้ นวลนภาจับศีรษะไอลดาโยกเบาๆ
"แม่ดีใจที่หนูยิ้มได้บ้าง สองสามวันนี้แม่ไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มของลูกเลย"
ไอลดาฝืนยิ้มกว้าง
"นานๆ คุณพ่อจะพูดเล่นซักทีนี่คะ เลยต้องรีบหัวเราะไว้ก่อน"
"อะไรกันลดา ปกติพ่อเคร่งเครียดมากเลยเหรอ"
"ก็งานคุณพ่อเยอะนี่คะ"
"ฝากดูฬุรีย์ด้วยนะจ๊ะ"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ลดาจะดูแลอย่างดีที่สุด"
"พ่อกับแม่รีบกลับมานะคะ"
"จ้ะ เสร็จงานแล้วจะรีบกลับทันทีเลย รักลูกทั้งสองคนนะจ๊ะ"
นวลนภากอดเวฬุรีย์กับไอลดาเบาๆ แล้วขึ้นรถไป
เวลาต่อมา ไอลดาเดินเล่นอยู่ในสวน วุฒิเข้ามาสีหน้าเคร่งเครียด
"พี่วุฒิ"
"ลดาจะไปเรียนต่อเดือนหน้าแล้วเหรอ ทำไมไม่บอกพี่"
ไอลดาเบือนหน้าหนี
"บอกไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรหรอกค่ะ"
วุฒินิ่งงันไปเหมือนถูกชกหน้าอย่างจัง
"ลดา...รังเกียจพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงต้องรีบหนีการแต่งงานไป"
"ลดาอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้หรอกค่ะ ถึงแม้ว่าจะรักพี่วุฒิสักแค่ไหนก็ทำไม่ได้ หัวใจของลดาไม่แข็งพอจะทำอย่างนั้น"
"เพราะฬุรีย์ใช่ไหม"
ไอลดานิ่งเงียบไป วุฒิเสียงดังขึ้น
"ลดา...ตอบพี่มาสิ ทำไมต้องทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวคนนั้น"
"พี่วุฒิอย่าพูดถึงฬุรีย์อย่างนั้นสิคะ มันเป็นการตัดสินใจของลดาเอง"
"ฬุรีย์น่าจะรู้นะว่าถึงมีหน้าที่ต้องรับก็ควรรู้จักพอเสียที เพราะคนมีหน้าที่ต้องให้ ถึงเวลานี้หัวใจก็ไม่มีเหลือ อีกหน่อย... ฬุรีย์ต้องการอะไรอีกล่ะ ชีวิต หรือลมหายใจของลดา"
ไอลดาไม่ตอบ พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
"ถึงพี่จะรักในความเป็นลดาแบบนี้ แต่ขอให้ลดารู้ไว้ด้วย ว่าพี่ผิดหวังและเสียใจมาก ที่ลดาทำร้ายพี่...เหมือนคนไม่มีหัวใจ"
วุฒิน้ำตาซึมเช่นกัน เดินออกไปอย่างผิดหวัง ไอลดาน้ำตาร่วงเผาะ
บนหน้าต่างห้อง เงาดำของเวฬุรีย์มองลงมาเหมือนปีศาจร้าย เธอยิ้มนิดๆ ที่มุมปากอย่างสมหวัง
เวฬุรีย์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียว ในตอนสายของวันใหม่ ออมยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟ
"คุณลดายังไม่ตื่นอีกเหรอคะ ปกติคุณลดาเป็นคนตื่นเช้า"
"แปลกเหรอ ถ้าลดาจะทำอะไรที่มันผิดปกติไปบ้าง"
"เอ้อ...ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ แต่ออมกลัวว่าคุณลดาจะไม่สบายน่ะค่ะ ให้ออมขึ้นไปดูคุณลดาดีไหมคะ"
"ไม่ต้อง ไอลดาน่ะช่วยตัวเองได้นะ มีมือมีเท้าที่เดินได้ปกติ"
"แต่ว่า"
"ฉันบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง"
ออมรีบถอยออกไป
ออมเดินมาตามทาง ท่าทางเซ็งๆ
"คุณลดาจะเป็นอะไรรึเปล่านะ ทำไมไม่ลงมากินของเช้าเหมือนทุกวัน คุณผู้หญิงคุณหมอท่านก็ไม่อยู่ด้วยซิ" เมื่อนึกขึ้นได้ ตกใจ) "หรือเธอจะไม่สบาย"
ออมมองไปที่ห้องไอลดาอย่างเป็นกังวล แล้วมองซ้ายขวาว่ามีใครเห็นไหม
"เข้าไปดูแป๊บเดียวคงไม่มีใครเห็นหรอก"
ออมตัดสินใจแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
ออมเปิดประตูเข้ามาดูไอลดา
"คุณลดาขา"
ไอลดานอนซมอยู่
"คุณลดา"
ออมเข้ามาแตะตัวไอลดาแล้วรีบชักมือกลับอย่างตกใจ ก่อนจะแตะหน้าผากไอลดาแล้วสะดุ้ง
"ว้าย... ตัวร้อนจี๋เลย แย่แล้ว คุณลดาขา คุณลดา ทำไงดี"
ออมหันซ้ายหันขวา ทำอะไรไม่ถูก
บนถนนตอนกลางคืน นวลนภามองไปข้างหน้าอย่างร้อนใจ ขณะที่มฆวันขับรถ
"หมอมณไฑไปตรวจอาการของลดาและฉีดยาให้แล้ว แต่ยังไม่ดีขึ้นเลยค่ะ" นวลนภาบอก
"ลูกคงเป็นไข้ใจด้วย"
"ฉันไม่ดีเอง ที่ไปบังคับแกมากเกินไป ลดาคงเสียใจ"
"ไม่เป็นไร กลับไปคราวนี้เราต้องให้โอกาสลดาได้ทำตามหัวใจตัวเอง ฬุรีย์ควรเรียนรู้ที่จะรับมือกับความผิดหวังบ้าง"
"ค่ะ ฉันจะคุยกับฬุรีย์เอง"
นวลนภาหันไปมองหน้ารถอย่างกังวล และแล้วดวงตาของเธอก็เบิ่งโตด้วยความตกใจสุดขีด
"คุณคะ... ระวัง!"
มฆวันมองไปด้วยสีหน้าตกใจ แสงไฟรถคันหน้าส่องวาบเข้ามา
มฆวันหักพวงมาลัยหลบ แต่ตามมาด้วยเสียงดังโครม และเสียงกรีดร้องของนวลนภา
ทุกอย่างดับสนิทลง มีเพียงเสียงร้องตกใจของมฆวัน
"ภา คุณเป็นยังไงบ้าง ภา"
อ่านต่อตอนที่ 9
