เพลิงพ่าย ตอนที่ 7
ในห้องทำงานมฆวัน มฆวันคลินิก ไอลดาเดินไปมาขณะรอคอยอย่างตื่นเต้น พูดขำๆ
"ไม่รู้ว่าพี่วุฒิเจอฬุรีย์แล้วจะเป็นยังไงบ้างนะคะ ช็อกไปหรือเปล่า"
นวลนภาบอก
"ก็คงตื่นเต้นเหมือนพวกเราล่ะจ้ะ"
"ลดาแอบไลน์ไปบอกพี่วุฒิแล้ว ว่าถ้าเจอฬุรีย์ขอให้ตามใจฬุรีย์ทุกอย่าง"
นวลนภาเอามือแตะไหล่ของไอลดา
"ดีแล้วจ้ะลดา ที่ให้ฬุรีย์ได้คุยกับวุฒิตามลำพัง ตอนนี้ฬุรีย์ต้องการกำลังใจอย่างมากในการปรับตัวเข้ากับหน้าใหม่ของตัวเอง"
มฆวันมองไอลดาอย่างเป็นห่วงความรู้สึก
"ลูกโอเคนะลดา"
"ลดาโอเคค่ะพ่อ วันนี้เป็นวันที่เราทุกคนมีความสุขที่สุด ลดาดีใจที่เห็นฬุรีย์มีความสุขจริงๆ ซะที"
นวลนภากับมฆวัน
"ลดาเป็นคนเข้มแข็งและรักน้องมากนะคะ อะไรที่ทำให้ฬุรีย์มีความสุข ลดาไม่ลังเลหรอกค่ะ"
มฆวันนิ่งไป ลึกๆ เป็นห่วงไอลดา แต่ไม่อยากขัดความสุขของทุกคน
ในห้องรับรองลูกค้า เวฬุรีย์กอดวุฒิแน่น วุฒิดันตัวเวฬุรีย์ออกเบาๆ
"แล้วคนอื่นล่ะ ทำไมฬุรีย์มาคนเดียว"
เวฬุรีย์ชะงักอย่างผิดหวัง
"ทำไมต้องถามถึงคนอื่นด้วยละคะพี่วุฒิ"
"พี่อยากไปแสดงความยินดีกับคุณอาหมอคุณอาภาและลดาด้วย พวกเขามีส่วนช่วยให้ฬุรีย์สมหวังในวันนี้ไม่ใช่เหรอ"
เวฬุรีย์ฝืนยิ้ม
"ใช่ค่ะ"
"งั้นฬุรีย์พาพี่ไปหาพวกเขา พี่จะได้แสดงความยินดีด้วย"
ฬุรีย์เจ็บจี๊ดขึ้นมา แต่ข่มใจไว้
ฬุรีย์ควงแขนวุฒิออกมา พนักงานและลูกค้าในคลินิกต่างหันมามองเป็นตาเดียวกันและซุบซิบอย่างสนใจ อุ๋มอิ๋มเดินมา มองหาเวฬุรีย์ เกวลินเข้ามาถาม
"นี่อุ๋มอิ๋ม ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครน่ะ สวยหุ่นดียังกับดาราแน่ะ ลูกค้าถามฉันก็ไม่รู้จัก เพิ่งเคยเห็น"
"คนไหน"
"นั่นไง คนนั้นไง ที่เดินควงคุณวุฒิไปทางโน้นน่ะ"
อุ๋มอิ๋มมองไป ถึงกับเบิ่งตาโตด้วยความตื่นเต้น
"หา...สวยยังกับดาราเลยเหรอ"
อุ๋มอิ๋มรีบตามไป
"เดี๋ยวสิอุ๋มอิ๋ม ตกลงรู้หรือเปล่าว่าใคร"
"คุณฬุรีย์ไงล่ะ"
เกวลินถึงกับอ้าปากค้าง รีบตามอุ๋มอิ๋มไป
อุ๋มอิ๋มตามเวฬุรีย์มาจนทันเห็นหน้ากันชัดๆ
"คุณฬุรีย์จริงๆ ด้วย"
เวฬุรีย์ได้ยินก็หันขวับมา
"มีอะไรกับฉันเหรอ"
"อุ๋มอิ๋มอยากมาเห็นกับตาค่ะ ว่าคุณฬุรีย์ผ่าตัดออกมาแล้วเป็นยังไง"
"เห็นแล้วเป็นยังไงล่ะ"
"ไม่น่าเชื่อเลยค่ะ ผิดกับเหมือนก่อนยังกับคนละคน"
"เมื่อก่อนฉันน่าเกลียดมากใช่ไหม"
อุ๋มอิ๋มอึกอัก
"ใช่ไหมล่ะ บอกมาสิ"
วุฒิช่วยแก้ให้
"ลืมเวฬุรีย์คนเดิมไปซะเถอะ ต่อไปนี้ไม่มีฬุรีย์ที่น่าเกลียดคนนั้นอีกแล้ว"
"ค่ะพี่วุฒิ" เวฬุรีย์บอกกับอุ๋มอิ๋ม "ฬุรีย์คนเดิมตายไปแล้วนะ วันนี้ฉันเป็นฬุรีย์คนใหม่แล้ว"
เวฬุรีย์ควงวุฒิออกไปด้วยกัน เกวลินเข้ามาหาอุ๋มอิ๋ม
"โอ้โห...คุณฬุรีย์สวยมากเลยนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณหมอมฆวันจะทำได้"
"นั่นสิ แต่จะเป็นคนใหม่จริงหรือเปล่าไม่รู้นะ"
"ฉันว่าคงยากควงแฟนพี่สาวยังกับเป็นแฟนตัวเองแบบนี้ อารมณ์ไหนกันล่ะ"
อุ๋มอิ๋มพยักหน้าเห็นด้วยกับเกวลิน
เวฬุรีย์ควงแขนวุฒิเข้ามาในห้อง พอวุฒิเจอไอลดาก็ผละออกจากเวฬุรีย์ไปหาไอลดาทันทีด้วยความดีใจ
"ลดา"
"พี่วุฒิเห็นฬุรีย์แล้วเป็นยังไงบ้างคะ"
"ก็ดีจ้ะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่เหลือร่องรอยแผลผ่าตัดบนใบหน้าของฬุรีย์เลย"
"เราทุกคนตื่นเต้นมากเลยค่ะ"
"คุณอาหมอกับคุณอาภาเก่งจริงๆ ครับ ผมดีใจด้วยที่ผลงานชิ้นสำคัญสำเร็จลงด้วยดี"
"ขอบใจนะวุฒิ" มฆวันว่า
วุฒิจับมือไอลดาอย่างดีใจ เวฬุรีย์เห็นก็ถึงกับปรี๊ดขึ้นมา ไอลดาค่อยๆ ดึงมือออก ไม่อยากทำร้ายจิตใจเวฬุรีย์ วุฒิมองงงๆ
เสียงลอร่ากรีดร้องดังลั่น
"แอร๊ย"
ทุกคนเดินเข้าบ้านวิเศษมฆวันมา
ลอร่าถลาเข้ามาหาเวฬุรีย์ด้วยความตื่นเต้น แต่ประจบประแจงยิ่งกว่าเดิม
"โอ้โฮ...คุณฬุรีย์สวยยังกับนางฟ้าแน่ะ"
เวฬุรีย์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ลอร่ามาแตะตามเนื้อตัวของเวฬุรีย์ แต่เธอขืนตัวออก ลอร่าเจื่อนไป
บุญปลูก ออม และผ่อนศักดิ์จับกลุ่มยืนมองอย่างตะลึง แต่ไม่กล้าเข้าใกล้
ผ่อนศักดิ์กระซิบถามบุญปลูก
"นี่คุณฬุรีย์จริงๆ เหรอป้า"
"เอ็งก็ลองเข้าไปถามสิ"
ผ่อนศักดิ์ทำท่ากลัวๆ เวฬุรีย์ ออมกระซิบกับผ่อน
"ถึงหน้าจะเปลี่ยน แต่ดูจากแววตาแล้วไม่ผิดหรอก เหมือนเดิมเปี๊ยบ"
ออมทำท่าขนลุก นวลนภาเข้ามาหาบุญปลูก
"วันนี้เหนื่อยหน่อยนะจ๊ะแม่ปลูก"
"อูย...ไม่เป็นไรหรอกค่า เห็นคุณฬุรีย์หายจากโรคร้าย กลายเป็นคนสวยขนาดนี้แล้ว ป้าก็พลอยชื่นใจไปด้วย"
"ต่อไปนี้บ้านเราจะได้มีความสุขกันซะทีนะ"
นวลนภาลูบผมของเวฬุรีย์อย่างรักใคร่ แต่บุญปลูกมองไม่แน่ใจนัก
ตอนค่ำ ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร วุฒิเข้าไปนั่งข้างไอลดา มณไฑจึงนั่งกับเวฬุรีย์ เวฬุรีย์มองวุฒิอย่างน้อยใจ ออมยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟ ลอร่าทยอยตักข้าวให้ทุกคน
"คุณฬุรีย์ขา ทานเยอะๆ นะคะ"
ลอร่าตักข้าวให้ครบหมดทุกคนแล้ว มฆวันเชื้อเชิญ
“เอ้า...ทานเลยๆ วุฒิ มณไฑ ไม่ต้องเกรงใจ”
วุฒิ/มณไฑ รับคำ “ครับ”
ทุกคนเริ่มรับประทานอาหาร นวลนภาเห็นเวฬุรีย์นั่งเฉย จึงบอกกับลูกสาว
“ทานสิจ๊ะฬุรีย์ ของโปรดของลูกทั้งนั้นเลย”
“มา...พี่ตักให้นะครับ”
มณไฑตักกับข้าวให้ เวฬุรีย์ฝืนกินแต่มองวุฒิกับไอลดาไปด้วย
ไอลดามองเวฬุรีย์อย่างเป็นห่วง วุฒิเห็นไอลดาเฉยจึงตักอาหารให้ไอลดาอย่างเอาใจ
“อันนี้อร่อยมากเลย ลดาตักถึงไหม”
“ขอบคุณค่ะ”
เวฬุรีย์แอบกำผ้าปูโต๊ะแน่นอย่างแค้นใจ มณไฑมองเป็นห่วง
“ฬุรีย์เป็นอะไรไปหรือเปล่า ทำไมไม่ค่อยทานเลย”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร”
วุฒิกระซิบคุยกับไอลดากระหนุงกระหนิง
“แผลของลดาเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ใช้ยาสกัดจากว่านแผลหายเร็วมาก”
เวฬุรีย์ทนไมได้ แกล้งปัดจานข้าวหกใส่ตัวเอง ทุกคนอุทานอย่างตกใจ
“ตายแล้ว!ฬุรีย์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
เวฬุรีย์ผุดลุกขึ้น มองไอลดาอย่างเจ็บใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฬุรีย์ขอตัวไปล้างตัวก่อนนะคะ”
เวฬุรีย์ลุกออกไป ทุกคนมองตามงงๆ นวลนภารีบตามไป
“เดี๋ยวแม่ช่วยนะฬุรีย์”
ไอลดามองตามอย่างเข้าใจฬุรีย์
ในห้องน้ำบ้าน เวฬุรีย์เอามือปัดเศษอาหารตามตัวอย่างหงุดหงิด นวลนภาตามเข้ามา
“ฬุรีย์...เป็นอะไรไปลูก”
“แม่อย่ามายุ่งกับหนู”
“วันนี้ลูกควรจะมีความสุขนะ ทำไม...”
“ฬุรีย์ไม่มีวันมีความสุขหรอกค่ะ ตราบใดที่...”
เวฬุรีย์ตัวสั่น น้ำตาไหลออกมา
“อะไรลูก บอกแม่มาสิ ถ้าลูกอยากได้อะไรแม่จะหามาให้ได้”
“ไม่มีทาง แม่คงไม่ยอมให้ไอลดาเฉือนเนื้อหัวใจตัวเองมาให้ฬุรีย์หรอกค่ะ”
พูดจบเวฬุรีย์ก็เดินออกไป ทิ้งให้นวลนภามองตามอย่างตกใจและสงสารลูก
ภายในครัว ออมเมาส์กับบุญปลูกด้วยท่าทางตื่นเต้นไม่หาย
"คุณหมอท่านเก่งจริงๆ นะป้า ดูสิ...ผ่าตัดคุณฬุรีย์ออกมาสวยยังกะเนรมิต สวยพอๆ กับคุณลดาเลย"
"ใช่ สวยพอๆ กัน ยกเว้น..."
"ยกเว้นอะไรป้า"
"หัวใจน่ะซี่ " บุญปลูกถอนใจ "ใครจะเหมือนคุณไอลดาได้ล่ะ"
เสียงลอร่ากระแอมไอเข้ามา ทั้งสองชะงัก
"มันเป็นอะไรวะ ถึงต้องเข้ามาตอนกำลังมันส์ทุกที"
"กำลังนินทาเจ้านายอยู่ละซี้ คอยดูนะฉันจะฟ้องคุณฬุรีย์"
"เออ...ฟ้องเลย แล้ววันหลังไม่ต้องบอกแล้วนะ ขี้เกียจฟัง เชิญไปฟ้องตามสบาย"
"ไม่กลัวใช่ไหม"
ออมถาม
"กลัวที่ไหน"
"แกต้องกลัวแน่ ถ้าคุณฬุรีย์เอาจริงขึ้นมา พวกแกเตรียมชะตาขาดได้เลย"
ลอร่าสะบัดก้นออกไป ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะตามหลัง แล้วบุญปลูกก็โพล่ง
"ไม่กลัวโว้ย...ฮ่าๆๆ"
ผ่อนศักดิ์ส่งเสียงหัวเราะด้วยขณะเดินเข้ามาหัวเราะด้วย
"ฮ่าๆๆ"
"หัวเราะอะไรน่ะพี่ผ่อน" ออมถาม
"ก็เห็นหัวเราะกันสนุก ฉันก็อยากหัวเราะบ้าง ฮ่าๆๆๆ"
บุญปลูกเอาสากยัดปาก ผ่อนศักดิ์หน้าเหวอไป บุญปลูกกับออมหัวเราะสมน้ำหน้า
ในห้องนอน เวฬุรีย์นั่งส่องกระจกอย่างหลงใหลกับใบหน้าใหม่ของตัวเอง เอาหน้าลูซี่มาเทียบ
"วันนี้ฉันสวยเหมือนแกแล้วนะลูซี่"
เวฬุรีย์เอามือแตะหน้าตัวเองอย่างภูมิใจ แต่แล้วเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
"แต่ทำไม...ทำไมพี่วุฒิยังไม่มองฉัน เขามองแต่นังไอลดา ฉันยังสวยสู้มันไม่ได้หรือไง หาลูซี่"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครน่ะ"
"ลอร่าเองค่ะ"
"เข้ามา"
ลอร่าเปิดประตูเข้ามา พร้อมสำรับกับข้าว
"คุณผู้หญิงให้เอาเข้ามาให้คุณฬุรีย์ค่ะ เพราะเห็นเมื่อตอนเย็นแทบไม่ได้ทานเลย"
"วางไว้ก่อน ฉันยังไม่หิว"
ลอร่าเอาสำรับวางไว้ เวฬุรีย์ยังส่องกระจก
"หูย...คุณฬุรีย์ต้องภูมิใจมากเลยนะคะเนี่ย ที่ทำศัลยกรรมออกมาได้ เป๊ะเว่อร์ลอร่าเห็นแล้วอยากเก็บเงินทำศัลยกรรมบ้าง"
เวฬุรีย์เหล่มองลอร่าอย่างดูถูก ลอร่ารู้ตัว
"อุ๊ย...แต่คงออกมาไม่สวยเท่าคุณฬุรีย์หรอกค่ะ คุณฬุรีย์โครงหน้าเดิมน่ะ สวยอยู่แล้ว"
"แกว่าพี่วุฒิจะชอบฉันไหม"
"เริ่ดขนาดนี้ ใครเห็นใครก็ชอบละค่า"
"แล้วทำไมพี่วุฒิมองแต่นังลดาล่ะ เขาคุยแต่กับมันคนเดียว"
"คงเพราะเขาสองคนสนิทกันมาแต่ไหนแต่ไรมั้งคะ"
เวฬุรีย์ทุบลอร่าดังพลั่ก ลอร่ากระถดหนี
"ว้ายๆๆ คุณฬุรีย์"
"ฉันก็รู้จักพี่วุฒิมาตั้งแต่เด็ก แล้วทำไมเขาถึงไม่สนิทกับฉัน"
"เอ่อ...ลอร่าว่าเพราะเมื่อก่อนคุณฬุรีย์เก็บตัว ไม่ค่อยได้ออกไปเจอใครน่ะค่ะ"
เวฬุรีย์หยิบของใกล้มือขว้างใส่ลอร่าทันที ลอร่าหลบวูบ
"แกว่าไงนะ!"
ลอร่าหลบได้ เวฬุรีย์จึงเอาจานข้าวยีใส่หัวลอร่า แล้วราดน้ำแกงใส่หน้า
"ว้ายๆ อย่าค่ะคุณฬุรีย์ อย่าทำลอร่า"
"ก็แกตอบอะไรโง่ๆ ที่พี่วุฒิไม่สนิทกับฉันเพราะมีนังไอลดาต่างหากล่ะ"
ลอร่ารีบเอาใจ
"เออ...จริงด้วยค่ะ จริงด้วย ถ้าไม่มีคุณไอลดาซักคน คุณวุฒิต้องชอบคุณฬุรีย์แน่ๆ"
แววตาของเวฬุรีย์ลุกวาวขึ้น เต็มไปด้วยความริษยา
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 7 (ต่อ)
ไอลดาออกมาส่งวุฒิขึ้นรถ สีหน้ายังครุ่นคิดอย่างไม่สบายใจ
"ลดายังคิดเรื่องฬุรีย์อยู่อีกเหรอ"
"ค่ะ วันนี้ฬุรีย์น่าจะมีความสุข แต่ก็เหมือนกับน้องมีอะไรอยู่ในใจ"
"พี่อยากให้ลดาลองสลับตัวกับฬุรีย์เมื่อก่อนนี้จัง"
"ทำไมละคะ"
"พี่จะพิสูจน์ให้คนทั้งโลกรู้ว่า พี่รักลดามาก ไม่ใช่แค่ลดาเป็นลดา แต่พี่รักที่หัวใจดวงนี้ต่างหาก"
ไอลดามองวุฒิด้วยประกายตาสดใส
"โธ่...พี่วุฒิคะ อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยค่ะ"
"แต่เรื่องของฬุรีย์เป็นไปแล้วนะ พี่ไม่สบายใจเลยที่ฬุรีย์เปลี่ยนไปแบบนี้"
"พี่วุฒิ...หมายความว่ายังไงคะ"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" วุฒิถอนใจ "แต่พี่แค่รู้สึกว่าฬุรีย์เปลี่ยนแค่หน้าตาภายนอก แต่ข้างในใจยังเหมือนเดิมทุกอย่าง"
"ฬุรีย์คงต้องใช้เวลาปรับตัวน่ะค่ะ"
"แล้วต้องใช้เวลานานเท่าไรล่ะ กี่ปี หรือตลอดชีวิต"
"มันคงไม่นานขนาดนั้นหรอกค่ะพี่วุฒิ"
"พี่ไม่แน่ใจนะ ว่าจะนานแค่ไหน แต่พี่เป็นห่วงเรื่องของเราสองคน พี่อาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย ลึกๆ แล้วพี่กลัวว่าลดาจะต้องสละอะไรอีกหลายๆ อย่างเพื่อฬุรีย์"
"ถ้าลดาสละได้ ลดาก็จะทำค่ะ ฬุรีย์ทรมานมามากพอแล้ว ลดาอยากทำยังไงก็ได้ให้ฬุรีย์มีความสุขมากที่สุด"
"แล้วถ้าสละพี่ล่ะ ลดายอมหรือเปล่า"
ไอลดามองวุฒินิ่งไป วุฒิทั้งโกรธและน้อยใจ
"แค่นี้พี่ก็รู้คำตอบแล้ว พี่ไม่ใช่สิ่งของที่จะยกให้ใครง่ายๆ นะ"
"ลดาไม่เคยคิดจะยกพี่วุฒิให้ใครนะคะ"
"งั้นลดาให้คำตอบพี่ได้หรือยัง ว่าตกลงจะแต่งงานกับพี่ไหม"
ไอลดานิ่งไปนิดหนึ่ง พลางทอดถอนใจ
"มันเร็วเกินไปค่ะ ลดายังไม่พร้อม"
"ลดากำลังปฏิเสธพี่หรือเปล่า"
"ไม่ใช่ค่ะ ลดาแค่...ขอเลื่อนไปก่อน"
"เพราะฬุรีย์ใช่ไหม"
ไอลดานิ่งไปอย่างยอมรับ
"แต่ถึงยังไงพี่ก็ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ พี่จะแต่งงานกับลดาให้ได้ ก่อนที่ลดาจะเสียทุกอย่างไปแม้แต่...ชีวิตตัวเอง"
พูดจบวุฒิก็เดินออกไป ไอลดามองตามอย่างรู้สึกว้าวุ่นใจ
เพ็ญโพยมอุทานออกมาอย่างตื่นต้น หลังจากวุฒิเล่าเรื่องเวฬุรีย์ให้ฟัง
"ต๊ายตาย...เวฬุรีย์สวยขึ้นได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ชักอยากเห็นหน้าซะแล้วสิ"
"ไว้ก็ได้เห็นเองแหละคุณ" ทวีวัชรบอกแล้วถามวุฒิ "แล้วเรื่องของแกกับหนูลดาไปถึงไหนแล้ว"
"ยังไม่ทราบเหมือนกันครับ ลดายังบ่ายเบี่ยงอยู่" วุฒิถอนใจ
เพ็ญโพยมพยายามปลอบ
"เอาน่าตาวุฒิ หนูลดาอายุยังน้อย อาจจะอยากใช้ชีวิตโสดนานอีกหน่อยก็ได้"
"ผมว่าไม่ใช่หรอกครับ ลดายื้อเวลาเพราะฬุรีย์มากกว่า แต่ผมไม่ยอมหรอก"
"แกนี่มันใจร้อนเหมือนกันนะเจ้าวุฒิ ให้เวลาหนูลดาตัดสินใจหน่อยซี่"
"ผมรอไม่ได้หรอกครับ เพราะรู้ว่าฬุรีย์ไม่พอแค่ผ่าตัดแล้วสวย ฬุรีย์ต้องการอะไรๆ จากลดาอีกมาก ผมกลัวว่าถ้าไม่แต่งกับลดาตอนนี้ อาจจะไม่ได้แต่งเลยก็ได้"
วุฒิหน้าเครียด ทวีวัชรกับเพ็ญโพยมสบตากันอย่างเห็นใจลูก
ท่ามกลางบรรยากาศสดใสของรูปปั้น และน้ำตกในสวนบ้านวิเศษมฆวัน ตอนเช้าวันใหม่
ในห้องนอน เวฬุรีย์เขียนคิ้ว ปัดขนตา ทาลิปสติกสีแดง ลอร่าถอยออกมามองฬุรีย์อย่างตะลึง"สวยค่ะ คุณฬุรีย์สวยมากเลย"
"จริงเหรอ"
"จริงสิค้า"
เวฬุรีย์หันไปส่องกระจก ตาเบิกโพลง
"สวย..."
ลอร่ายิ้มภูมิใจ
"สวยบ้านแกน่ะสิ"
เวฬุรีย์ถูกแต่งเข้มจัดแบบไม่มีรสนิยม เธอหยิบเครื่องสำอางปาใส่ลอร่าอย่างกราดเกรี้ยว
"ฉันไม่ได้จะไปเล่นลิเกนะ"
ลอร่าหลบไม่ทัน แป้งพัฟถูกปาใส่หน้าผากดังโป๊กจนหงายหลัง
"โอ๊ย...คุณฬุรีย์ก็..."
"แกนี่มันไม่ได้เรื่องสักอย่าง"
ฬุรีย์หยิบครีมมาเช็ดเครื่องสำอางบนหน้าตัวเองอย่างเจ็บใจ
เวลาเดียวกัน ไอลดาเปิดตู้เสื้อผ้า เธอกำลังเลือกเสื้อผ้าเตรียมจะแต่งตัว เวฬุรีย์เปิดประตูเข้ามาหาไอลดา แม้จะแปลกใจ แต่ก็ดีใจมาก
"ฬุรีย์... ดีใจจัง วันนี้มาหาพี่ได้ มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"
"ฉันจะมาขอยืมเครื่องสำอางหน่อย"
"อ๋อ...ได้สิจ๊ะ ฬุรีย์จะหัดแต่งหน้าเหรอ พี่สอนให้ไหม"
"ไม่ต้องหรอก ฉันเรียนจากเน็ตเองได้"
"ให้พี่ลองแต่งให้ดีกว่า ถ้าไม่ชอบค่อยลบออกก็ได้"
"งั้นก็...โอเค"
ไอลดาเริ่มแต่งหน้าให้ฬุรีย์ ไอลดาแต่งหน้าเสร็จ มองฬุรีย์อย่างภาคภูมิใจ
"ฬุรีย์...น้องสวยมากเลย"
"จริงเหรอ"
"จริงจ้ะ ไม่เชื่อส่องกระจกสิจ๊ะ"
เวฬุรีย์ไม่ค่อยอยากเชื่อ ไอลดาจับฬุรีย์ค่อยๆ หันไปส่องกระจก ฬุรีย์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"สวยจริงๆ ด้วย"
ไอลดาประคองหน้าฬุรีย์
"น้องพี่สวยมากเลยนะ"
เวฬุรีย์ผุดลุกขึ้น
"งั้นฉันยืมชุดแต่งหน้านี่ทั้งหมดเลยนะ" เวฬุรีย์ไม่รอให้ลดาตอบก่อน ตะโกนเรียก "ลอร่า...นังลอร่า"
ลอร่ารีบเข้ามาพร้อมกับกระเป๋า
"ขา คุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์หยิบเครื่องสำอางบนโต๊ะของไอลดาไปใส่กระเป๋าที่ลอร่าเอามาจนหมด
"ใช้หมดเลยเหรอ"
"ยืมก่อนไม่ได้หรือไง"
"ได้จ้ะได้"
เวฬุรีย์หันไปเห็นเสื้อผ้าในตู้ของไอลดาก็สนใจ เดินไปดูเสื้อผ้า
"เธอมีชุดสวยๆ เยอะเลยนะลดา"
"อยากได้ก็เลือกไปสิ"
เวฬุรีย์ปรายตามองไอลดาอย่างแอบร้ายกาจ
"จริงเหรอ"
"จริงสิ"
"ชุดไหนก็ได้นะ"
"เลือกเอาเลยจ้ะ"
ฬุรีย์กวาดทั้งราวออกมา แล้ววางให้ลอร่าถือ ลอร่าถึงกับเซ ไอลดามองอึ้งไป
"ไปก่อนนะ"
แล้วเวฬุรีย์ก็เดินออกไปอย่างภาคภูมิใจ ไอลดาได้แต่มองตามอย่างทำใจ พึมพำกับตัวเอง
"นานๆ ฬุรีย์จะมีความสุขซะที เราต้องยินดีกับน้องด้วยสิ"
เวฬุรีย์ลองชุด แล้วหมุนตัวหน้ากระจกอย่างมีความสุข
"เป็นไง สวยหรือเปล่าลอร่า"
"สวยค่ะ สวยมากเลย สวยทุกชุด"
"ทุกชุดเลยเหรอ เพราะฉันสวยใช่ไหม เลยใส่สวยทุกชุด"
"ใช่แล้วค่ะ ชุดสวยคนก็สวย"
"แล้วถ้าชุดไม่สวยล่ะ"
"เอิ่ม...ก็ยังสวยอยู่ดีแหละค่ะ แต่อาจจะน้อยลงนิดนึง พอดีว่าคุณไอลดาน่ะเป็นคนมีรสนิยม เลยเลือกชุดมาเริ่ดๆ ทั้งนั้นเลย"
เวฬุรีย์หันขวับมามองลอร่าตาขวาง
"เอาชุดพวกนี้ไปทิ้งให้หมด"
"หา...อะไรนะคะ"
"ไม่เห็นจะสวยเลย แต่ละชุดเชยยังกับป้า"
"อ้าว...ไหนเมื่อกี้ยังชมอยู่"
"ฉันบอกว่าไม่สวยก็ไม่สวยสิ เดี๋ยวออกไปช้อปปิ้งชุดใหม่ๆ ดีกว่า"
"หา...คุณฬุรีย์จะออกไปข้างนอกเหรอคะ"
"ออกไม่ได้หรือไง อย่าลืมนะว่าตอนนี้ฉันสวยแล้ว ฉันอยากรู้ว่า... คนจะมองหน้าใหม่ของฉันยังไง"
เวฬุรีย์จับหน้าตัวเองส่องกระจกมองตัวเองอย่างมั่นใจ
ไอลดาเดินลงมาจากชั้นบน ออมวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา
"คุณลดาขา คุณลดา"
"มีอะไรจ๊ะออม"
"คุณลดาช่วยมาดูทางนี้หน่อยค่ะ"
ไอลดามองออมอย่างสงสัย
ในห้างสรรพสินค้า เวฬุรีย์เดินมาตามทางอย่างร่าเริง ลอร่าหิ้วถุงเต็มสองมือวิ่งตามมา
"รอด้วยค่ะคุณฬุรีย์ขา รอด้วย"
เวฬุรีย์ไม่สนใจ จนเมื่อมาถึงแผนกเสื้อผ้าก็หยุดกึกที่เสื้อผ้าชุดหนึ่ง ซึ่งหุ่นใส่โชว์อยู่
"โอ้โฮ...สวยจังเลย"
"แต่คุณฬุรีย์จัดไป 8 ชุดแล้วนะคะ"
"มันเรื่องของฉัน"
เวฬุรีย์ถอดชุดออกมา แต่ถอดไม่ออก เลยกระชากจนหุ่นล้ม
"ว้าย"
ลอร่าตกใจอายมาก ทำท่าจะเดินหนี พนักงานขายรีบเข้ามาดู
"ทำอะไรคะคุณ"
"ฉันจะลองชุดนี้"
"ค่ะ เชิญทางนั้นนะคะ"
พนักงานนำเวฬุรีย์ไปที่ห้องลอง
ไอลดาอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นของตรงหน้า
"ทำไมเป็นอย่างนี้"
กองชุดของไอลดาถูกทิ้งในถังขยะปนกับขยะอื่นๆ เธอหยิบขึ้นมาดูอย่างเสียดาย
"นี่มันเสื้อผ้าของคุณลดาใช่ไหมคะ"
ไอลดากัดริมฝีปากแน่น น้ำตาคลออย่างเสียใจ
"ใช่จ้ะ"
"ยังดีๆ อยู่เลยนี่คะ มีชุดโปรดคุณลดาด้วย จะทิ้งทำไมเหรอคะ"
ไอลดาพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"อ๋อ...ฉันเก็บพวกของไม่ใช้แล้ว ให้ลอร่าเอาลงมาทิ้ง แต่คงหยิบถุงผิดให้"
"เหรอคะ นังลอร่านี่บื้อชมัด เห็นแล้วก็น่าจะสงสัยบ้าง" ออมบอก
"ไม่เป็นไร ออมช่วยเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปซักให้หน่อยนะจ๊ะ"
"ได้ค่ะ ออมจะซักให้สะอาดเอี่ยมเหมือนใหม่เลย"
ไอลดาเดินออกไป ออมมองตามสงสัย
แผนกเสื้อผ้าสตรี ในห้างสรรพสินค้า ลอร่าทุบแขนตัวเองอย่างเมื่อยขบ หลังจากวางถุงลง
"ลอร่า... นังลอร่า"
"ขาคุณฬุรีย์"
ลอร่ารีบวิ่งไป
"ดูหน่อยซิว่าฉันใส่แล้วเป็นไง"
เวฬุรีย์เปิดประตูออกมา ลอร่าถึงกับตะลึงอ้าปากค้างในความเซ็กซี่
"ละ...ละ...ลอร่าว่า มัน..."
"มันทำไม"
"สวยมากค่ะ คุณผู้หญิงหุ่นดีมาก ใส่แล้วสวยยังกับนางแบบเลย"
เวฬุรีย์ยิ้มภูมิใจ
"มันเซ็กซี่มากเลยค่ะ"
"จริงเหรอ เกิดมาฉันเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละว่าฉันก็เป็นคนเซ็กซี่กับเขาเหมือนกัน"
เวฬุรีย์ส่องกระจกมองตัวเองอย่างพอใจ
เวฬุรีย์กำลังเลือกซื้อเครื่องประดับ พวกสร้อยเพชร แหวนและกำไล
"สวยจัง... นี่ก็สวยนะ" ลอร่าพยักหน้าหงึกหงัก เวฬุรีย์หันไปบอกพนักงาน "ฉันเอาหมดนี่ เท่าไร"
"เอาหมดเลยเหรอคะ"
"ทำไม คิดว่าฉันไม่มีเงินจ่ายเหรอ"
"เอ่อ...เปล่าค่ะ" พนักงานบอกและรีบกดเครื่องคิดเลข "ทั้งหมด...สองแสนแปดหมื่นค่ะ"
เวฬุรีย์หยิบบัตรเครดิตขึ้นมา พนักงานรับไปรูด
"สนุกจังเลย ไอ้บัตรที่แม่ให้มาเนี่ย ใช้ซื้ออะไรก็ได้หมด ถ้ารู้ว่าใช้แล้วสนุกแบบนี้ ฉันออกมาช็อปตั้งนานแล้ว"
"ไม่ต้องจ่ายเงินเองมันก็สนุกอย่างนี้แหละค่ะ โฮะๆๆ"
พนักงานขายกลับออกมา แล้วให้เวฬุรีย์เซ็นชื่อบนบัตร สีหน้าเวฬุรีย์ยิ้มกริ่ม
เวฬุรีย์เดินออกมา แล้วหมุนตัวไปมาอย่างมั่นใจเหมือนกับอยู่บนแคทวอล์ก
"เป็นไง"
ลอร่าซึ่งหิ้วถุงข้าวของพะรุงพะรังตามมา สีหน้าเหนื่อยหอบ แต่ฝืนใจชม
"สวย."
"แค่สวยเหรอ"
"สวย...มากค่ะคุณฬุรีย์"
คนที่เดินผ่านไปมาในห้างสรรพสินค้ามองเวฬุรีย์เป็นตาเดียวกัน บางคนมองความมั่นใจของเธอด้วยสายตาประหลาดๆ บางคนมองเพราะความสวย
เวฬุรีย์กวาดตามองหน้าเชิด ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งยิ้มให้ เวฬุรีย์กระซิบกับลอร่า
"เมื่อก่อนไม่เคยมีใครมองฉันด้วยสายตาแบบนี้เลย"
"ก็คุณฬุรีย์สวยนี่คะ ไม่ใช่สวยธรรมดา แต่สวยมากซะด้วย"
"แต่ก่อนฉันไม่ชอบให้คนมอง แต่ตอนนี้ชักชอบแล้วสิ"
เวฬุรีย์ยิ้มตอบอย่างเย้ายวน ผู้ชายมองค้าง แล้วเวฬุรีย์ก็สะบัดหน้าใส่อย่างมั่นใจ ก่อนจะเดินต่อไป
ลอร่ารีบหอบของตามไป
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 7 (ต่อ)
ตอนกลางคืน มฆวันกับนวลนภากลับเข้าบ้านมา ไอลดาซึ่งนั่งเล่นไอแผดอยู่ในห้องนั่งเล่นลุกขึ้นอย่างดีใจ
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณพ่อคุณแม่"
"วันนี้ไม่ไปไหนเหรอลดา"
"ไม่ค่ะ ลดาอยากอยู่เป็นเพื่อนฬุรีย์"
"ฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
"ฬุรีย์เพิ่งกลับมาจากช็อปปิ้งค่ะ กำลังลองชุดสนุกเชียว"
นวลนภายิ้มปลาบปลื้ม
"ไม่เห็นฬุรีย์มีความสุขมานานแล้ว เดี๋ยวแม่จะขึ้นไปดูเสียหน่อย"
นวลนภาขึ้นบันไดไปอย่างมีความสุข มฆวันมองหน้าแล้วโอบไหล่ไอลดาไว้
"พ่อก็ไม่เห็นแม่เขามีความสุขมานานแล้วเหมือนกัน"
"หลังจากนี้อะไรๆ ก็น่าจะดีขึ้นนะคะ คุณพ่อ"
"พ่อก็หวังว่าอย่างนั้น"
แต่ลึกๆ แล้ว มฆวันยังแอบหนักใจอะไรในบางอย่าง เพราะรู้ดีว่าจิตใจของฬุรีย์ยังไม่ได้รับการรักษาเหมือนใบหน้า
ส่วนวุฒิเองก็ทิ้งตัวลงโซฟาที่บ้านด้วยท่าทางร้อนใจ
"คุณพ่อคุณแม่ครับ.... ช่วยไปพูดกับคุณอาหมอให้หน่อยสิครับ"
"ทำไมต้องรีบร้อน แกกับไอลดาก็ยังคบหากันด้วยดีไม่ใช่เหรอ อายุก็ไม่ได้มากมายสักเท่าไหร่"
"แหม...ลูกอยากแต่งก็ให้แต่งเถอะค่ะ สมัยนี้ถ้าพร้อมก็ไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว ไม่งั้นอายุมากจะมีลูกยาก"
"คุณนี่คิดไปไกลเชียวนะ"
"ฉันมองการณ์ไกลนี่คะ ลูกอยากแต่งเมื่อไร"
"เร็วที่สุดครับ"
"ฮ่าๆๆ ไอ้ลูกชายพ่อนี่มันใจร้อนหรือไวไฟกันแน่วะ"
"ผมกลัว"
"กลัวอะไร กลัวหนูลดาจะเปลี่ยนใจงั้นเหรอ แกนี่ท่าจะบ้านะเจ้าวุฒิ หนูลดาเป็นคนยังไงแกน่าจะรู้"
"ผมไม่ได้กลัวว่าลดาจะเปลี่ยนหรอกครับ แต่ผมกลัวในความดีของลดา"
"ยังไง"
"ถ้าผมปล่อยไอลดาต่อไป กว่าจะถึงวันที่เราแต่งงานกัน ลดาอาจจะไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่.."
ทวีวัชรกับเพ็ญโพยมมองหน้าลูกชายอย่างรอคำตอบ แต่เห็นเพียงวุฒิถอนใจแรงๆ
"ผมพูดไม่ถูกหรอกครับคุณพ่อคุณแม่ แต่ผมเป็นห่วงลดาจริงๆ"
ทวีวัชรกับเพ็ญโพยมมองหน้าลูกชายอย่างเข้าใจ
บ้านวิเศษมฆวัน ตอนสาย วันใหม่ เพ็ญโพยมมองซ้ายมองขวา จนทวีวัชรที่เดินนำหน้าไปก่อนต้องหันกลับมา
"หาอะไรน่ะคุณ"
"ก็เวฬุรีย์น่ะสิ อยากเห็นหน้าว่าเป็นยังไง"
ทวีวัชรเซ็ง ไปดึงมือเพ็ญโพยมมา
"เข้าไปคุยธุระก่อน เดี๋ยวเสียฤกษ์หมด"
ทวีวัชรดึงเพ็ญโพยมเข้าไป แล้วเพ็ญโพยมชะงัก
"เดี๋ยวค่ะ นะ...นั่นไง"
เวฬุรีย์ซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าต่างห้องหันมามองทั้งสอง
"อุ๊ตะ...สวยจริงๆ ด้วย ยังกะคนละคน"
ทวีวัชรมองอย่างไม่เชื่อสายตาเช่นกัน เวฬุรีย์รู้สึกตัว มองลงมา แปลกใจกับการมาของผ็ใหญ่ฝ่ายวุฒิทั้งสองคน
ภายในห้องรับแขก มฆวันยิ้มออกมาด้วยความยินดี
มฆวันบอก
"ผมไม่ขัดข้อง แต่นั่นแหละ ต้องปรึกษาลูกเสียก่อน ผมตอบแทนลดาไม่ได้"
"ถ้าคุณหมอไม่รังเกียจลูกชายผม ผมก็จะได้ให้ความหวังเขา"
"วุฒิเป็นคนดี เราเห็นเขามาตั้งแต่เด็ก ผมเชื่อว่าลูกสาวของผมต้องมีความสุข ถ้าวุฒิคอยดูแลปกป้อง แต่ผมอยากให้ลดาตัดสินใจด้วยตัวเอง"
"หนูไอลดาต้องไม่ขัดข้องอยู่แล้วค่า เพราะทั้งสองคนรักกันม้าก" เพ็ญโพยมบอก
"ผมขอบคุณที่ให้เกียรติลูกสาวของผมเป็นสะใภ้คุณทวีวัชรกับคุณหญิง"
"แต่ผมต้องขอโทษด้วยที่มาทาบทามกะทันหันไปหน่อย เพราะลูกชายผมมันใจร้อน"
"ไม่เป็นไร ผมไม่ได้คิดเป็นอื่น ยินดีเสียด้วยซ้ำ แต่ผมก็ต้อง...ขอโทษด้วยเหมือนกันที่ให้คำตอบทันทีไม่ได้ ต้องขอความเห็นจากลูกก่อน"
ทวีวัชรพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เวฬุรีย์แอบฟังอยู่ ทั้งเจ็บใจและเสียใจ
เวลาต่อมา เวฬุรีย์ปัดข้าวของในห้องหล่นกระจัดกระจาย รวมทั้งตุ๊กตาบาร์บี้ด้วย
"แอร๊ย ...พี่วุฒินะพี่วุฒิ ทำไมถึงทำกับฬุรีย์อย่างนี้"
เวฬุรีย์มองตัวเองในกระจก
"ไม่มีทาง ฬุรีย์จะยอมให้พี่วุฒิแต่งงานกับนังไอลดาไม่ได้! ไม่มีทาง"
เวฬุรีย์ยิ้มเหี้ยมอย่างคิดจะทำอะไรบางอย่าง
นวลนภานิ่งอึ้งไป เมื่อมฆวันมาบอกข่าว
"แล้วคุณคิดยังไงละคะ"
"คบกันมานาน ทั้งสองคนต่างก็เป็นเด็กดีมาตลอด แต่ผมก็ตอบรับหรือปฏิเสธแทนลูกไม่ได้"
"ลดารู้เรื่องนี้หรือยังคะ"
"ผมยังไม่ได้คุยกับลูกเลย แต่วุฒิน่าจะเกริ่นกับลดาไว้แล้ว"
"แล้วฬุรีย์ล่ะคะ เราจะบอกแกยังไงดี"
"เกี่ยวอะไรกับฬุรีย์ด้วย"
"ฉันเป็นห่วงฬุรีย์ ถ้าลดาจะแต่งงาน"
"ทำไมเหรอ"
"ก็ถ้าลดาแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ฬุรีย์ล่ะคะ ในภาวะที่สภาพจิตใจของแกกำลังเปลี่ยนแปลง ฉัน...ฉันไม่ต้องการให้ฬุรีย์กระทบกระเทือนแล้วก็ทรุดลงไปอีก"
"แต่...ฬุรีย์ต้องยอมรับให้ได้ เราจะถามความสมัครใจของลดาก่อน"
"งั้นฉันจะพูดกับไอลดาเอง ฉันเองก็อยากให้ลดาแต่งงาน แกจะได้หลุดไปจากบ่วงเคราะห์ของความผิดเสียที"
มฆวันกับนวลนภาสบตากันอย่างกังวล
ไอลดานั่งดูอะไรในไอแผดอยู่ที่โถงบ้าน นวลนภาเดินเข้ามามองอย่างครุ่นคิด จนไอลดารู้สึกตัว เงยหน้าขึ้น แปลกใจ
"แม่... มาตั้งแต่เมื่อไรคะ"
นวลนภานั่งลงข้างๆ ลูกสาวคนโต
"สักพักแล้วจ้ะ ยุ่งอยู่หรือเปล่าลูก"
"ไม่ยุ่งค่ะ ดูอะไรเรื่อยเปื่อย แม่มีอะไรกับลดาหรือเปล่าคะ"
"มีจ้ะ... แม่มีเรื่องจะคุยกับหนู"
"คุณผู้หญิงคะ คุณผู้หญิง."
เสียงออมเข้ามา ทั้งสองคนชะงักหันไป
นวลนภาถาม
"มีอะไรเหรอออม"
"คุณฬุรีย์หายตัวไปค่ะ"
นวลนภาผุดลุกขึ้น
"อะไรนะ หายไปได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไร"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ออมจะไปตามให้ลงมาทานข้าว แต่หาทั่วบ้านแล้วไม่เจอ นังลอร่าก็หายไปด้วยค่ะ"
นวลนภากับไอลดาสบตากันหน้าเสีย
เวฬุรีย์นั่งแท็กซี่มาตามทาง มองถนนย่านแสงสีสองข้างทาง ยามกลางคืนอย่างตื่นตาตื่นใจ
"โอ้โฮ...ข้างนอกตอนกลางคืนนี่เขาไม่หลับไม่นอนกันหรือไง"
"แถวนี้เป็นที่เที่ยวกลางคืนค่ะ" ลอร่าบอก
รถแล่นผ่านย่านที่มีร้านอาหารและผับ เวฬุรีย์มองไป เห็นคนแต่งตัวสวยงามอยู่หน้าผับก็เหลียวหลังมองอย่างสนใจ
"นั่นร้านอะไร ทำไมมีแต่คนแต่งตัวแปลกๆ สวยๆ เยอะแยะเลย"
"นั่นผับค่ะคุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์มองอย่างสนใจมาก แต่แล้วเสียงมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เวฬุรีย์แปลกใจ
"โทรศัพท์ใคร"
"ของคุณฬุรีย์ไงคะ"
"ไม่เคยมีใครโทรหาฉัน นอกจาก..."
เวฬุรีย์หยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วทำท่าเซ็ง ก่อนจะกดปิดอย่างสะใจ
"อ้าว...ไม่รับเหรอคะ"
"รับทำไม นังลดาโทร.ตามว่าฉันอยู่ที่ไหน ถ้ามันโทร.หาแกก็ไม่ต้องรับสายนะ ลอร่า ปล่อยให้มันโทร.ไป"
"แล้วถ้าคุณหมอกับคุณผู้หญิงโทร.มาละคะ"
"ใครโทร.มาก็ไม่ต้องรับ นอกจากพี่วุฒิ..." แล้วเธอก็บอกกับคนขับ "จอดๆๆ ฉันจะลงตรงนี้"
"อ้าว......คุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น รถยังไม่ทันจอดดีเธอก็เปิดประตูลงไปทันที
"คุณฬุรีย์คะ คุณฬุรีย์"
ลอร่าหอบของจะตามไป แต่คนขับแท็กซี่ดึงไว้
"เดี๋ยวคุณ"
"อะไร ฉันจะรีบไป"
"จ่ายค่าโดยสารมาก่อนสิ"
ลอร่ามองไปที่มิเตอร์ หน้าเสีย
"ว้าย...ตั้งสามร้อยห้าสิบ"
คนขับมองลอร่าสีหน้าถมึงทึง ว่าไม่จ่ายมึงตายแน่
ไอลดาวางสายสีหน้าเครียด นวลนภาเขย่าแขนไอลดาอย่างร้อนใจ
"โทร.ติดหรือเปล่าลดา"
"ฬุรีย์ไม่รับสายค่ะ"
"ฬุรีย์อาจจะไม่ได้ยินก็ได้ โทร.ไปอีกสิ"
ไอลดาลองโทร.อีก แต่เวฬุรีย์ก็ไม่รับสาย
"โทร.อีกซี่ โทร.หลายๆ ครั้ง จนกว่าฬุรีย์จะรับ"
มฆวันปราม
"พอแล้วคุณ ถ้าฬุรีย์ไม่ยอมรับสาย จะโทร.กี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์"
"ลดาออกไปตามหาฬุรีย์ดีกว่าค่ะ"
"พ่อไปด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่ออยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ดีกว่า ลดาจะให้พี่ผ่อนขับรถไป"
ไอลดาออกไป มฆวันกับนวลนภามองตามลุ้นๆ
ไอลดาเจอมณไฑเข้ามาพอดี มณไฑยกมือไหว้มฆวันกับนวลนภา
"สวัสดีครับอาจารย์... ลดา ผมมาเยี่ยมฬุรีย์"
"ฬุรีย์หายตัวไปจากบ้านค่ะ"
มณไฑมองหน้าไอลดา ตกใจ
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 7 (ต่อ)
เวฬุรีย์เดินเข้ามาในผับ มองไปรอบ ๆ ด้วยท่าทางตื่นเต้น เห็นคนกำลังเต้นกันอย่างเมามัน
เธอนึกสนุกเต้นไปด้วย จนชายหนุ่มหลายคนหันมามองเธอ รวมทั้งเบน ชายหนุ่มหน้าตาดี
เวฬุรีย์เข้าไปเต้นกับเบน เบนมองเวฬุรีย์หวานเยิ้ม แต่กิ๊กเข้ามาดึงเขาออกไป
"รู้จักเขาเหรอ"
"เปล่า"
กิ๊กมองอย่างหมั่นไส้ เวฬุรีย์ไม่สนใจ เดินไปนั่งที่โต๊ะว่างซึ่งอยู่ข้างๆ โต๊ะของกิ๊ก
พนักงานเสิร์ฟเข้ามาหาเวฬุรีย์พร้อมกับเมนู
"รับอะไรดีครับ"
เวฬุรีย์อ่านเมนูงงๆ ขมวดคิ้ว ด้านหนึ่ง ลอร่าหอบของพะรุงพะรังเข้ามา มองหาเวฬุรีย์ คนมองลอร่าอย่างขำๆ
มณไฑขับรถออกมา ไอลดาเริ่มร้องไห้ มณไฑมองอย่างเป็นห่วงจึงตัดสินใจจอดรถถาม
"ลดา...ร้องไห้ทำไมครับ"
"ฉันกลัว...กลัวฬุรีย์จะตกอยู่ในอันตราย ตอนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ ฉันไม่กล้าร้องไห้ กลัวพวกท่านใจเสีย"
"ไม่เป็นไรนะลดา ฬุรีย์อาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ เราไปดูตามที่ที่ฬุรีย์น่าจะอยากไป"
"ฬุรีย์แทบไม่เคยไปไหนเลย บอกตรงๆ นะคะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มตรงไหนดี"
มณไฑมองไปข้างหน้าอย่างมืดแปดด้านเช่นกัน แต่ไม่อยากให้ไอลดาขวัญเสียไปอีก
เวฬุรีย์อ่านเมนู สีหน้างงๆ
"มาการิต้า...ชื่อเพราะดี มันคืออะไร"
"เป็นค็อกเทลอย่างนึง มีเหล้าผสมน้ำมะนาวครับ" พนักงานเสิร์ฟบอก
"งั้นเอามาที่นึง"
พนักงานเสิร์ฟจดแล้ว ทำท่าจะออกไป
"เดี๋ยว...โต๊ะนั้นสั่งอะไร"
โต๊ะของกิ๊ก ขณะนั้นพนักงานเสิร์ฟอีกคนเข้าไปเสิร์ฟเหล้าและค็อกเทลชนิดต่างๆ
"มีวอดก้า แล้วก็มาร์ตินี่ กับกามิกาเซ่ครับ"
"งั้นเอาเหมือนโต๊ะนั้นมาทุกอย่างเลย"
พนักงานเสิร์ฟมองเวฬุรีย์งงๆ
"ทำไม สั่งไม่ได้เหรอ"
"ครับ ได้ครับ รอสักครู่"
พนักงานเสิร์ฟออกไป เวฬุรีย์มองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ แล้วหันไปสบตากับเบนอีกครั้ง
เพื่อนในกลุ่มเห็นก็พยักเพยิดบอกกิ๊ก กิ๊กยิ่งไม่พอใจมาก เหล่มองเวฬุรีย์อย่างเอาเรื่อง
ลอร่าหอบของพะรุงพะรังออกมายืนหน้าผับ ทำหน้าเลิ่กลั่ก มองหาฬุรีย์
ลอร่าบ่น
"คุณฬุรีย์ไปไหนของเขาเนี่ย"
ลอร่านึกอะไรออกรีบหยิบโทรศัพท์กดโทร.ออกทันที
ภายในครัวบ้านวิเศษมฆวัน บุญปลูกนั่งกินข้าวอยู่ในครัว โทรศัพท์ดังขึ้น พอดูชื่อว่าเป็นลอร่าก็รีบรับ เสียงแหวใส่
"นังลอร่า นังตัวดี แกอยู่ไหน โทรมาได้แล้วเหรอ หนอย..."
"โอ๊ย มาถึงก็ใส่ก่อนเลยนะป้า"
"แกพาคุณฬุรีย์ไปไหน รีบพากลับมาเลยนะ เขาอยู่ไม่สุขกันทั้งบ้านแล้ว เพราะแกคนเดียวเลย ทำอะไรไม่คิด แกนี่มัน..."
"เดี๋ยว ฉันจะบอกเรื่อง…"
"ไม่เดี๋ยวแล้วโว้ย แกนี่มัน...โอ๊ย จะด่าอะไรดีเนี่ย พาเขาไปแล้วก็ดูแลไม่ได้ คอยดูนะ ถ้าคุณฬุรีย์มีรอยเท่าแมวข่วนนิดเดียว แกได้เตรียมเก็บกระเป๋ากลับบ้านนอกแน่"
"นี่ป้าปลูก!"
"คอยดูนะ ฉันจะฟ้องคุณผู้หญิง แกจะไม่มีที่ยืน นังลอ..."
"หยุด! ป้าฟังฉันก่อน"
"นี่ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ แกนะแก…"
"โอ๊ย ไม่ทนแล้วนะ นี่ก็โทร.มาบอกเรื่องคุณฬุรีย์เนี่ย จะฟังไหม!"
บุญปลูกชะงักเผลอปล่อยช้อนกินข้าวร่วงใส่จาน
"ว่าไงนะ"
"ฉันรู้แล้วว่าทำผิด ผิดมาก แต่ฉันจะบอกป้าเรื่องคุณฬุรีย์"
"ตกลงนี่แกอยู่กับคุณฬุรีย์จริงใช่ไหม อยู่ไหน บอกมานะ"
"ได้ แต่ป้าต้องตกลงก่อนว่าจะช่วยฉัน"
"ช่วยอะไร"
"ป้าต้องรับปากว่าฉันจะไม่โดนไล่ออก แล้วฉันจะบอกป้าเรื่องคุณฬุรีย์ ว่าแกอยู่ไหน ตกลงไหม"
ลอร่ายิ้มกริ่ม บุญปลูกกัดฟัน เจ็บใจ
มณไฑจอดรถข้างทางหลังจากตามหาเวฬุรีย์จนเหนื่อยแต่ก็ไม่เจอ ไอลดาหน้าเครียดไม่รู้จะทำยังไง มณไฑเห็นพยายามพูดปลอบ
"ลดา อย่าเครียดนะ เดี๋ยวเราก็หาเจอ"
"แต่เราไปทุกที่ที่ฬุรีย์น่าจะไปแล้วนะ"
ไอลดายิ่งทำหน้าเศร้า มณไฑยื่นมือไปตบบ่าไอลดา
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอะไรๆมันต้องดี เชื่อสิ"
ไอลดาพยักหน้า สักพักเสียงมือถือไอลดาก็ดังขึ้น ทั้งสองมองหน้ากันอย่างดีใจ แต่พอไอลดาเห็นว่าใครโทร.มาก็ผิดหวัง
"ป้าปลูกเหรอจ๊ะ...มีอะไรจ๊ะ"
"ลอร่าโทร.มาหาป้าค่ะ"
ไอลดาตกใจ
"ลอร่า? ลอร่าอยู่กับฬุรีย์ใช่ไหมจ๊ะ"
มณไฑมองไอลดาลุ้นๆ
"ใช่ค่ะ ลอร่าโทร.มาบอกเอง"
"ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนจ๊ะ"
ไอลดาตัดสายหลังบุญปลูกบอกที่อยู่ของเวฬุรีย์แล้ว ไอลดาหันไปคุยกับมณไฑ
"ว่าไงลดา รู้ที่อยู่แล้วใช่ไหม"
"รู้แล้วค่ะ"
"งั้นเราไปกันเลยไหม"
"ก็ได้ค่ะ แต่ลดาโทร.ให้พี่วุฒิช่วยตามหาอีกแรงดีกว่า ที่ที่ป้าปลูกบอกมาลดาก็ไม่คุ้นเลย มันเป็นผับน่ะค่ะ"
มณไฑพยักหน้า
"ดีเหมือนกัน จะได้เจอไวขึ้น"
"ได้ค่ะ"
ไอลดาหยิบโทรศัพท์กดโทร.ออกทันที
ผู้คนในผับกำลังเต้นสนุกกับเพลง เวฬุรีย์เดินถือแก้วเหล้า ตาเยิ้ม เต้นไปด้วย มีหนุ่มๆ หลายคนเข้ามาเต้นกับเธอ บางคนถือโอกาสแนบชิด เธอโยกไปตามจังหวะอย่างเมามัน จนเข้าไปใกล้กับโต๊ะของกิ๊ก
ชายกลุ่มหนึ่งเห็นเวฬุรีย์เต้นอยู่ก็เข้ามาเต้นใกล้ๆ เธอยิ้มให้รู้สึกสนุก เริ่มเต้นแรงขึ้นไม่สนใจใคร จนกระทั่งถอยไปชนกับคนหนึ่งดังพลั่ก
"ว้าย"
เวฬุรีย์เซ แก้วเหล้าของฬุรีย์สาดเข้าไปเต็มหน้าผู้หญิงคนนั้น ซึ่งก็คือกิ๊ก กิ๊กจำฬุรีย์ได้
"อีบ้า ทำอะไรของแกเนี่ย"
เวฬุรีย์ยังมึนๆ มองแก้วเหล้าเปล่าๆในมือ
"อุ๊ย... มันหก ฮะๆ"
ท่าทางเวฬุรีย์ดูกวนประสาทจนกิ๊กเริ่มโมโห
"นี่ทำผิดแล้วยังจะมาหัวเราะอีกเหรอ"
"ให้ทำไง มันหกไปแล้ว ก็ไม่ได้ตั้งใจอะ"
กิ๊กเข้าไปจับคอเสื้อเวฬุรีย์ เธอทำหน้าไม่ทุกข์ร้อน
"ตอบอย่างนี้วอนซะละมั้ง"
"เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ก็บอกไม่ได้ตั้งใจ โอ๊ย ปล่อยดิ"
เวฬุรีย์สะบัดกิ๊กออก
"อ่อนแล้วยังมาทำซ่า โดนของแข็งหน่อยดีไหมจะได้หาย" กิ๊กหันไปทางพรรคพว "เฮ้ย..."
เพื่อนของกิ๊กเข้ามาล้อมเวฬุรีย์ไว้ เบนเข้ามาดึงกิ๊ก
"กิ๊กอย่า..."
"อย่ามายุ่ง"
เวฬุรีย์มองไปรอบๆ หัวเราะหึ
"โธ่ อีพวกหมาหมู่"
"ฉันไม่ได้หมาหมู่"
"ไม่หมาก็เข้ามา ตัวๆเลย มาเด้"
"หนอย อีนี่"
กิ๊กทำท่าจะเข้าไปตบ แต่เวฬุรีย์ไม่รอใช้จังหวะนั้นเข้าไปจิกผมกิ๊กแล้วตบก่อน คนในผับแตกฮือเป็นวงกว้างทำให้เห็นสองคนตบกันชุลมุน
เวฬุรีย์ยื้อไปมากับกิ๊กสักพัก มีคนส่งเสียงเชียร์รอบๆอย่างเมามัน กิ๊กเริ่มสู้ไม่ได้ตะโกนให้ช่วย
"โอ๊ย ช่วยด้วยจับยัยนี่ที โอ๊ย!"
เพื่อนของกิ๊กเข้ามารุมจับ เวฬุรีย์ดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ก็สู้แรงไม่ได้ กิ๊กพุ่งเข้ามาตบซ้ำ ฬุรีย์พยายามจะดิ้นหนีออกมา
กิ๊กเงื้อมือจะตบแต่เวฬุรีย์ก้มหลบทัน กิ๊กเลยตบหน้าเพื่อนตัวเองแทน
"โอ๊ย อีนี่"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ"
เพื่อนกิ๊กกับกิ๊กเอาแต่เถียงกัน จนลืมเผลอปล่อยเวฬุรีย์ เธอเห็นทางรอด รีบผลักกิ๊กออกจนล้มไปกับพื้นแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
"เฮ้ย ตามไปเร็ว!"
อ่านต่อตอนที่ 8
