เพลิงพ่าย ตอนที่ 6
ในความมืด เสียงของไอลดาดังขึ้น
"คุณพ่อ...คุณแม่...ฬุรีย์"
ไอลดาเหลียวซ้ายแลขวาอย่างเคว้งคว้าง พลางเอื้อมมือไปข้างหน้า
"ฬุรีย์ อยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง"
เสียงเวฬุรีย์ดังจากไกลๆ
"ฉันอยู่นี่ ช่วยด้วย"
ไอลดามองไปรอบๆ ไม่เห็นใครนอกจากความมืด เหมือนอยู่ในอุโมงค์ที่มืดมิด
"ฬุรีย์เป็นอะไร ฬุรีย์... พี่จะไปช่วยเธอ"
ไอลดามองหาน้องสาว ใบหน้าที่น่าเกลียดของเวฬุรีย์โผล่ขึ้นมาในความมืด
"ฉันอยู่นี่"
ไอลดาผงะเล็กน้อย แต่แล้วก็ตกใจที่เห็นเวฬุรีย์ร้องไห้
"ฬุรีย์เป็นอะไรไป"
""ฬุรีย์กลัวอะไร"
"ฉันกลัวว่าตื่นขึ้นมาจะเห็นหน้าตัวเองน่าเกลียดเหมือนเดิม ฉันกลัว..."
"ไม่ต้องกลัวนะฬุรีย์ คุณพ่อคุณแม่เก่งมาก พวกท่านต้องช่วยฬุรีย์เต็มที่ พี่ก็จะช่วยฬุรีย์ด้วย"
เวฬุรีย์ร้องไห้ไอลดาเข้าไปกอดปลอบเวฬุรีย์อย่างให้กำลังใจ
"ไม่ต้องกลัวนะฬุรีย์ เราทุกคนกำลังช่วยฬุรีย์ ไม่ต้องกลัว"
เวฬุรีย์ร้องไห้สะอึกสะอื้น สีหน้าไอลดาแอบกังวล
ไอลดาเนิ่วหน้า ดวงตากลอกไปมาเหมือนคนกำลังฝันร้าย เวฬุรีย์ก็กลอกตาไปมาเช่นกัน นวลนภามองอย่างเป็นห่วง
"เราให้ยาสลบน้อยไปหรือเปล่าคะ ทำไมลดากับฬุรีย์เหมือนหลับไม่สนิททั้งคู่"
มฆวันบอก
"เป็นไปไม่ได้หรอก เราผ่าตัดมาเป็นร้อยๆ พันๆ ครั้งแล้ว คงเป็นเพราะทั้งสองคนตื่นเต้น มันเป็นสิ่งที่ลูกรอคอยมาตลอดชีวิต"
นวลนภาพยักหน้าอย่างยอมรับ แล้วมองไปทางเวฬุรีย์และไอลดา
"อดทนหน่อยนะฬุรีย์ ...ลดา"
ไอลดาเริ่มสงบนิ่ง หลับสนิท มฆวันพยักหน้ากับมณไฑ เขาเข้าไปหยิบขวดสารสกัดจากว่านอสรพิษ
แล้วหยดใส่สำลียื่นให้มฆวัน
มฆวันเอาสารสกัดทาหน้าให้เวฬุรีย์ที่หลับอยู่ มณไฑกับนวลนภามองลุ้นๆ
มณไฑกลับมาที่ห้องอย่างเหนื่อยอ่อน อุ๋มอิ๋มเข้ามาด้วยท่าทางห่วงใย
"เหนื่อยไหมคะคุณหมอ"
"นิดหน่อยครับ"
"ท่าทางจะไม่นิดหน่อยล่ะค่ะ เข้าไปตั้งหกชั่วโมง"
อุ๋มอิ๋มเอาผ้ามาซับเหงื่อให้
"ขอบคุณครับ"
"อุ๋มอิ๋มลุ้นแทบแย่เลย เป็นยังไงบ้างคะ"
"ยังไม่รู้ผลเลยครับ ต้องรอให้แผลผ่าตัดหายดีก่อน แต่ดูแนวโน้มแล้วน่าจะดี"
"ตื่นเต้นแทนอาจารย์หมอกับคุณฬุรีย์จังเลยนะคะ"
"เราทุกคนก็หวังว่ายาที่สกัดขึ้นมาจะใช้ได้ผลครับ เพราะมันได้ผลดีกับหนูทดลอง..."
มณไฑพูดยังไม่ทันจบ อุ๋มอิ๋มก็จับมือมณไฑขึ้นมาดู
"มือหมอยังหายเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ ยาเนี่ยวิเศษจังเลยนะคะ"
"ใช่ครับ แต่ว่านที่สกัดออกมาก็หายากและโตช้าด้วย กว่าจะใช้ได้ต้องรอนาน"
"ได้ผลจริงๆ ค่ะ มือหมอนุ้มนุ่ม"
มณไฑชักเขิน รีบดึงมือออก อุ๋มอิ๋มรู้สึกตัว
"อุ๊ย...ขอโทษค่ะ"
"ผมขอพักก่อนนะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
มณไฑเข้าห้องไป อุ๋มอิ๋มดมมือตัวเองที่จับมือมณไฑเมื่อกี้ แววตาฝันๆ
อุ๋มอิ๋มกลับมาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ก็ยิ้มอย่างแปลกใจ
"อุ๊ย...สวัสดีค่ะคุณวุฒิ กลับมาแล้วเหรอคะ"
"ใช่ครับ เพิ่งลงเครื่องเมื่อเช้าก็รีบมานี่เลย ลดาอยู่ไหมครับ ผมโทร.เข้ามือถือไม่ติดเลย"
"คุณลดายังอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ"
"ลดา! เป็นอะไรอีกเหรอครับ"
อุ๋มอิ๋มนิ่วหน้าอย่างแปลกใจที่วุฒิไม่รู้
ไอลดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เธอนิ่วหน้าอย่างรู้สึกเจ็บ เสียงนวลนภาดังขึ้น
"ลดา"
ไอลดากะพริบตาถี่ๆ อย่างงงๆ
"แม่"
"เจ็บหรือเปล่าลูก"
"นิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นไร ฬุรีย์ล่ะคะ"
"อาการโดยทั่วไปดี คุณพ่อยังดูแลใกล้ชิดอยู่ ลูกล่ะเป็นยังไงบ้าง"
"หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะแม่ พักสักสองสามวันให้แผลหาย หนูก็คงเดินได้ปกติ"
"หนูต้องพักฟื้นอีกหลายวัน อย่าเพิ่งขยับเขยื้อนนะลูก ต้องการอะไรกดกริ่งเรียกพยาบาล อ้อ...วุฒิมารอเยี่ยมลดาอยู่นะจ๊ะ"
"พี่วุฒิ...กลับมาแล้วเหรอคะ"
"กลับมาแล้วจ้ะ เขามารอตั้งแต่บ่ายเดี๋ยวแม่ให้เขาเข้ามานะ"
"ค่ะแม่"
นวลนภาออกไป ไอลดานิ่วหน้าอย่างรู้สึกเจ็บ แต่ก็พยายามอดทน
เวฬุรีย์ตื่นขึ้นมาอยู่ในความมืด เธอมองไปรอบๆ
"พ่อขา แม่ขา ทุกคนหายไปไหนกันหมด ทำไมทิ้งให้ฬุรีย์อยู่คนเดียว"
เวฬุรีย์ไขว่คว้าสะเปะสะปะ จนเธอล้มลงจากเตียง แต่มีใครบางคนดึงมือเธอขึ้นไป เธอมองมือนั้นอย่างจำได้
"แม่"
เวฬุรีย์ เห็นหญิงคนนั้นในความมืดเป็นแค่เงา
"พ่อกับแม่ผ่าตัดให้ฬุรีย์ ฬุรีย์สวยแล้วใช่ไหมคะ"
หญิงคนนั้นไม่ตอบ
"แม่...แม่ตอบฬุรีย์มาสิคะ ฬุรีย์สวยแล้วใช่ไหม"
หญิงคนนั้นส่ายหน้า
"ทำไม...ทำไมล่ะ ไหนคุณพ่อผ่าตัดให้ฬุรีย์แล้วไง คุณพ่อเป็นหมอมือหนึ่ง คุณพ่อรักษาฬุรีย์ได้แน่ แม่อย่ามาหลอกฬุรีย์เลย"
ผู้หญิงที่เห็นแค่เงาบอก
"ฉันไม่ใช่แม่เธอ"
เวฬุรีย์สะบัดออก
"แล้วแกเป็นใคร มายุ่งกับฉันทำไม"
"อยากรู้เหรอว่าฉันเป็นใคร"
หญิงสาวเดินเข้ามาในแสงสว่าง มันเป็นใบหน้าของเวฬุรีย์ที่น่าเกลียดน่ากลัวกว่าเดิม
เวฬุรีย์กรีดร้องออกมาอย่างตกใจสุดขีด
"แอร๊ย"
เวฬุรีย์ตรงเข้าไปจะทำร้ายหญิงคนนั้น แต่ปรากฏว่าเวฬุรีย์อีกคนนั้นหายตัวไปทางโน้นทีทางนี้ที และหัวเราะอย่างสะใจ
"ฮ่าๆๆๆ"
เวฬุรีย์จะเข้าไปหา แต่เวฬุรีย์อีกคนนั้นค่อยๆ ไกลออกไปเรื่อยๆ เวฬุรีย์ตัวจริงได้แต่ปัดป้องไขว่คว้าเปะปะอย่างบ้าคลั่ง
"ไปให้พ้นนะ ไปให้พ้น อีหน้าผี ไป๊"
เวฬุรีย์สะดุ้งตื่นขึ้นมาเสียงดังเฮือก มือปัดป้องไปมา
"ไป๊"
มฆวันกับนวลนภาเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง พร้อมเรียก
"ฬุรีย์."
เวฬุรีย์รู้สึกตัว นิ่วหน้ามองอย่างไม่แน่ใจว่านี่ยังเป็นฝันหรือจริง
"คุณพ่อ คุณแม่ นี่หนูไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม"
"ไม่ได้ฝันจ้ะ คุณพ่อผ่าตัดให้หนูเรียบร้อยแล้ว"
มฆวันถาม
"เป็นยังไงบ้างลูก"
"เจ็บแผลค่ะ" เธอจับหน้าตัวเอง เริ่มหงุดหงิด "คุณพ่อคะ...หนูจะน่าเกลียดกว่าเดิมหรือเปล่าคะ"
"ลูกต้องสวยกว่าเดิมสิฬุรีย์"
"แต่หนูฝันร้าย...ฝันว่าเห็นตัวเองน่าเกลียดกว่าเดิมซะอีก"
"ไม่มีทางหรอกลูก ต่อไปนี้หนูต้องสวยขึ้นแน่ๆ เชื่อแม่สิ"
"เมื่อไรจะเปิดผ้าออกได้คะ หนูอยากเห็นหน้าของตัวเองเต็มทีแล้ว"
"ยังทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกลูก ต้องใช้เวลาอีกสามอาทิตย์ แต่ผลการผ่าตัดโดยทั่วไปอยู่ในเกณฑ์ดี พ่อคิดว่าคงจะไม่มีปัญหาอะไร" มฆวันบอก
"มันเป็นงานชิ้นสำคัญมากเลยใช่ไหมคะคุณพ่อ"
"ใช่ สำคัญมากสำหรับทุกคน พ่อกับแม่ของหนู แล้วก็พี่ลดาด้วย"
นวลนภาจูบที่หน้าผากของเวฬุรีย์อย่างอ่อนโยน
"เราทุกคนรักลูกมาก ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ หรือพี่ลดา"
เวฬุรีย์ยิ้มรับ นึกถึงไอลดาแล้วนึกถึงวุฒิ
"อีกสามอาทิตย์ หนูจะมีหน้าใหม่ ชีวิตใหม่ใช่ไหมคะ"
"ชีวิตใหม่ และหัวใจดวงใหม่ของลูกด้วย"
เวฬุรีย์เอามือแตะแผลอย่างมีความหวัง
วุฒิเข้ามาในห้องพักไอลดา มฆวันคลินิก แล้วจับมือคนรักไว้ สีหน้าไอลดายังอ่อนระโหย
"เจ็บมากไหมครับลดา"
"ไม่เท่าไรค่ะ พี่วุฒิเดินทางไกลเพิ่งกลับมา น่าจะพักผ่อนก่อนนะคะ"
"ลดามีความสำคัญต่อพี่มากนะ เท่ากับชีวิตของพี่เองด้วยซ้ำ ระหว่างที่อยู่ในห้องผ่าตัด ถ้าเป็นไปได้ พี่อยากจะเข้าไปในห้องนั้นด้วยซ้ำ แล้วพี่ก็เพิ่งรู้"
"รู้อะไรคะ"
"ทำไมลดาไม่บอกพี่... เรื่องลดาสละชิ้นเนื้อให้ฬุรีย์"
"ลดาตัดสินใจกะทันหันมากค่ะ แล้วพี่วุฒิก็อยู่อังกฤษด้วย เราทุกคนพยายามช่วยฬุรีย์เต็มที่ค่ะ"
"แต่พี่ไม่เห็นด้วยที่ลดาต้องเจ็บตัว"
"แค่เจ็บตัวนิดหน่อย แต่ฬุรีย์ได้ชีวิตใหม่นะคะพี่วุฒิ ฬุรีย์เจ็บปวดมาตลอดชีวิตแล้ว ลดาอยากทำอะไรก็ได้ที่ช่วยให้ฬุรีย์พ้นจากนรกเสียที"
"แต่มันยุติธรรมสำหรับลดาหรือเปล่า"
"โธ่...พี่วุฒิคะ นี่เป็นโอกาสของเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ คุณแม่ ฬุรีย์ หรือแม้แต่ลดาเอง ลดาต้องพิสูจน์ให้ฬุรีย์เห็นว่า...ไม่ใช่แค่เลือดเนื้อของลดา ที่ลดาให้ฬุรีย์ได้ แม้แต่ดวงตาหรือหัวใจลดาให้ได้ทั้งนั้น"
"ลดา"
วุฒิถอนหายใจ มองดูไอลดาอย่างอ่อนโยน เกิดความภาคภูมิใจในตัวเธอ จับมือไอลดากุมไว้
"พี่รักลดาที่หัวใจดวงนี้แหละ ถึงแม้ว่า...ลดาจะขี้ริ้วขี้เหร่สักแค่ไหน เพราะสำหรับพี่ รูปลักษณ์เป็นสิ่งปกปิดจิตใจเท่านั้นเอง มันเป็นได้แค่สังขาร"
ไอลดาเต็มตื้น ช้อนสายตาขึ้นมองวุฒิ รู้สึกปิติในใจ และอบอุ่นยิ่งนัก
"ลดารู้...รู้ว่าพี่วุฒิรู้สึกยังไง แต่น่าจะดีใจไปกับสิ่งที่เราทำด้วย"
"ถ้าเป็นความจำเป็นของชีวิต พี่ก็เข้าใจ ลดารักน้องมาก อะไรที่ทำเพื่อน้องได้ ลดาไม่เคยลังเลเลย"
"ขอบคุณค่ะที่พี่วุฒิเข้าใจ"
วุฒิเข้าจับมือไอลดาไว้ ไอลดาซบลงกับมือของวุฒิอย่างซาบซึ้งใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 6 (ต่อ)
เมื่อวุฒิกลับเข้ามา เพ็ญโพยมถามอย่างตื่นเต้น
"เวฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
"ผมไม่ได้ไปนั่งเฝ้าเวฬุรีย์สักหน่อย ผมไปเฝ้าไอลดาต่างหากล่ะ"
"ก็นั่นแหละ ถ้าต้องผ่าเนื้อของคนนึงไปโปะอีกคนนึง อาการก็น่าจะ...เกี่ยวพันกันนะ"
"ลดาสบายดีครับ คงจะดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนฬุรีย์...ผมก็ได้ยินว่าพักฟื้นอยู่ อาการน่าจะดีขึ้นเหมือนกัน"
"แม่ไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าเวฬุรีย์จะหายได้จริง ถ้าทำเฉพาะแห่งละก็ แม่ยอมรับว่าคุณหมอมฆวันมีความสามารถมีประสบการณ์มาเยอะแยะ ทั้งดารา ไฮโซเซเลบทั้งหลายนี่ลูกค้าคุณหมอมฆวันทั้งนั้น แต่...งานชิ้นนี้เป็นงานใหญ่นะ"
"คุณอาหมอก็คงพิจารณาถี่ถ้วนแล้วครับคุณแม่ ถึงได้กล้าเสี่ยง"
"ถ้าคุณหมอมฆวันเขาทำได้ แม่ว่า...เขาต้องดังไปทั่วโลกแน่ๆ ทุกวันนี้ คนมีเงินต้องการซื้อทุกอย่าง แม้กระทั่งใบหน้าใหม่ หรือชีวิตใหม่"
"เงินไม่สามารถซื้อทุกอย่างได้หรอกครับ ฬุรีย์ได้ชีวิตใหม่เพราะลดาต่างหาก ถ้าลดาไม่เสียสละเนื้อสะโพกให้ฬุรีย์ ฬุรีย์ก็ยังผ่าตัดไม่ได้"
"จ้า...หนูลดาน่ะจิตใจดีเหลือเกิน ดีจนแม่เป็นห่วง"
"กลัวเขาโดนเอาเปรียบใช่ไหมครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าลดาหมดภาระเรื่องฬุรีย์แล้ว แกต้องหาทางขอหนูลดาแต่งงานให้เร็วที่สุด จะได้ดูแลหนูลดาอย่างใกล้ชิด"
"แหม...หาเรื่องรวบรัดลูกสะใภ้เลยนะคุณ"
ทวีวัชรเดินเข้ามา เพ็ญโพยมค้อนขวับ
"นี่...ไม่แซวฉันสักเรื่องคุณจะชักดิ้นชักงอตายหรือไง"
"วันไหนไม่ได้แซวคุณเหมือนชีวิตขาดรสชาติน่ะสิ" เพ็ญโพยมค้อนอีก "โถๆๆ ใครจะไม่อยากได้ลูกสะใภ้อย่างหนูลดาล่ะ สมัยนี้หาผู้หญิงแสนดีขนาดนี้ได้จากไหน ยังกับหลุดทะลุมิติมาจากยุคแม่พลอยงั้นแหละ"
"คุณพ่อก็...ลดาเขาไม่ได้เรียบร้อยเป็นหญิงโบขนาดนั้นหรอกครับ แต่เขารักน้องมากต่างหาก และนี่ละครับที่ทำให้ผมรักลดา ไม่เคยมองคนอื่นเลย"
"นั่นแน่ะ ลูกเรานี่ก็รักฝังใจอะไรนักหนา หัดมองสาวอื่นบ้างก็ได้นะ พ่ออนุญาต"
เพ็ญโพยมตีทวีวัชร
"แซวลูกอีก ถึงคุณจะอนุญาต แต่ฉันก็ไม่ยอมหรอกนะ ยังไงสะใภ้ของฉันต้องเป็นหนูไอลดาเท่านั้น"
วุฒิยิ้มๆ ทวีวัชรยักไหล่ขำๆ
มฆวันคลินิก กลางวัน เวฬุรีย์นอนกอดตุ๊กตาลูซี่อยู่ในห้อง ท่าทางกระสับกระส่าย เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครน่ะ"
"พี่เองครับ"
เวฬุรีย์พึมพำอย่างดีใจ
"พี่วุฒิ"
แต่พอประตูถูกเปิดเข้ามา เวฬุรีย์ก็สีหน้าผิดหวัง
"พี่ไท"
มณไฑถือเอกสารเข้ามาตรวจ โดยมีเกวลิน พยาบาลสาวติดตามมาด้วย
"ฬุรีย์รู้สึกยังไงบ้าง"
"ยังเจ็บแผลนิดหน่อยค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ฉีดยาแก้ปวดเพิ่มให้นะ"
มณไฑหันไปพยักเพยิดกับเกวลิน เธอเตรียมยาแก้ปวดใส่กระบอกฉีดยาให้เขา ฬุรีย์เหม่อมองไปนอกหน้าต่าง พึมพำออกมาเศร้าๆ
"ไม่เห็นมีใครมาเยี่ยมฬุรีย์เลย"
มณไฑชะงัก มองฬุรีย์อย่างสงสัยในคำถาม
"พี่ก็มาเยี่ยมนี่ไง มาดูแลฬุรีย์ในหน้าที่ แล้วก็มาเยี่ยมด้วย"
เวฬุรีย์ส่ายหน้า
"ฬุรีย์หมายถึง...พี่วุฒิค่ะ"
มณไฑถอนใจอย่างสงสารเวฬุรีย์
"เขาคงงานยุ่ง เดี๋ยวพี่จะบอกเขาให้นะ"
"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวไปรบกวนเวลางานของเขา ไม่ต้องมีใครไปบอกหรอกค่ะ พี่ไทฉีดยาให้ฬุรีย์เลยค่ะ จะได้หลับๆ ไม่ต้องคิดมาก"
มณไฑฉีดยาให้ มองเวฬุรีย์สีหน้าเป็นห่วง
มณไฑเดินออกมา สีหน้าดีใจเมื่อเห็นใครบางคน
"คุณวุฒิ เจอพอดีเลย มาเยี่ยมไอลดาเหรอครับ"
"ใช่ครับหมอไท"
"คุณวุฒิได้ไปเยี่ยมฬุรีย์หรือยังครับ"
"ยังเลยครับ ฬุรีย์อาการเป็นยังไงบ้าง"
"อาการภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ"
"หมายความว่า...อาการภายในน่าเป็นห่วงเหรอครับ"
"ฬุรีย์ต้องการกำลังใจอีกมากครับ โดยเฉพาะจากคุณ แกอยากให้คุณไปเยี่ยม คุณวุฒิไปเยี่ยมแกหน่อยนะครับ"
วุฒิท่าทางลังเล ลำบากใจ
วุฒิเดินมาถึงหน้าห้องของเวฬุรีย์ เขาเคาะประตูห้อง จะเปิดเข้าไป แต่ชะงัก เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของเวฬุรีย์ดังออกมา
"แอร๊ย.... ไป ไปให้พ้นนะ อย่ามายุ่งกับฉัน ไป๊"
เกวลินวิ่งออกมาเกือบจะชนวุฒิ
"ขอโทษค่ะ"
มีข้าวของถูกขว้างปาตามมา เกวลินรีบปิดประตู
"เกิดอะไรขึ้นครับคุณพยาบาล"
"เอ่อ...คนไข้อาละวาดอยากกลับบ้านค่ะ แกบอกว่าอยู่ที่นี่แกฝันร้าย แล้วก็ไม่มีใครมาเยี่ยมแกเลย"
"เดี๋ยวผมจะเข้าไปดูแกเองครับ"
"ค่ะๆ"
เกวลินรีบวิ่งออกไป วุฒิจะเปิดเข้าไปอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงัก
เวฬุรีย์พูดกับตุ๊กตาลูซี่
"เมื่อไรฉันจะสวยซะที ฉันฝันเห็นแต่อีหน้าผี อีหน้าเละหน้าเน่า พี่วุฒิก็ไม่มาเยี่ยมฉัน ฉันรู้ว่าเขาไปเยี่ยมนังไอลดา... ฉันต้องสวยกว่านังไอลดาใช่ไหม พี่วุฒิจะได้รักฉันสนใจฉันมากกว่ามัน"
วุฒิกลับออกมาอย่างเงียบๆ ไม่สบายใจ
วุฒิเข้ามาในห้องพักของไอลดา สีหน้าหนักใจอะไรบางอย่าง แต่ไอลดายิ้มให้เขาอย่างดีใจ
"พี่วุฒิไปเยี่ยมฬุรีย์มาเหรอคะ"
วุฒิแปลกใจ
"ลดารู้ได้ยังไง"
"เมื่อกี้หมอไทมาตรวจอาการลดา เลยเล่าให้ฟังค่ะ ฬุรีย์เป็นยังไงบ้างคะ"
"พอพี่เข้าไปเขาก็หลับแล้ว"
"ว้า...เสียดายจัง ลดาว่าจะให้พี่วุฒิพาไปเยี่ยมฬุรีย์ด้วย"
"ไว้วันหลังก็ได้จ้ะ วันนี้ลดาเป็นยังไงบ้าง"
"ไม่ค่อยเจ็บแผลแล้วค่ะ แต่เป็นห่วงฬุรีย์ เห็นหมอไทบอกว่านอนฝันร้ายทุกคืน ลดาเลยเป็นห่วง อยากไปดูว่าฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
"ทำใจให้สบายเถอะลดา มันก็แค่ฝันร้าย คงเพราะฬุรีย์ลุ้นกับผลการผ่าตัดมากเกินไป ตอนนี้ลดายังไปไหนไม่สะดวก นอนพักให้มากๆ ก่อนดีกว่า"
"ลดาก็ลุ้นนะคะ อยากให้ผลการผ่าตัดสำเร็จ ฬุรีย์จะได้มีความสุข"
วุฒิมองหน้าไอลดาอย่างแสนรัก จับมือเธอไว้
"มีอะไรเหรอคะพี่วุฒิ"
"พี่รักลดานะครับ ถ้าเรื่องของฬุรีย์ผ่านไปด้วยดีแล้ว เราหาฤกษ์แต่งงานกันเลยดีไหม"
"อะไรนะคะพี่วุฒิ นี่กำลังขอลดาแต่งงานเหรอคะ"
"ใช่ครับ ลดาว่ายังไง"
"แต่...ลดาเพิ่งเรียนจบเองนะคะ ยังอยากมีเวลาทุ่มเทให้กับงานเต็มที่"
"แต่งงานกับพี่แล้วลดาก็ยังทำงานได้นี่จ๊ะ พี่ไม่ห้ามอะไร ทุกอย่างยังเหมือนเดิม บ้านเราก็อยู่ใกล้กัน ถ้าคิดถึงคุณพ่อคุณแม่หรือฬุรีย์ ลดาก็ไปหาพวกเขาได้ตลอดเวลา"
"แต่มันกะทันหันไปนิด ลดาขอเวลาคิดอีกสักนิดได้ไหมคะพี่วุฒิ"
"ได้ครับ ให้ลดาหายดีก่อน แล้วพี่จะมาขอคำตอบอีกครั้ง"
ไอลดายิ้มให้กับวุฒิ วุฒิมองไอลดาอย่างครุ่นคิด
อุ๋มอิ๋มถึงกับส่ายหน้าเมื่อเกวลินเล่าเรื่องเวฬุรีย์อาละวาดให้ฟัง
"หือ...ฉันก็เคยแต่ได้ยินกิตติศัพท์ความร้ายของคุณฬุรีย์ แต่ละคนเข็ดขยาดกันทั้งนั้น"
"อือ..ไม่อยากจะเจออีกแล้วด้วย อาละวาดไม่มีปี่มีขลุ่ยเหมือนคนบ้า แค่ฝันร้ายก็มาลงที่ฉัน"
"มันก็คงเป็นผลมาจากหน้าตาของเขาละมั้ง"
"แต่ผ่าตัดแล้วก็น่าจะปรับอารมณ์ตัวเองบ้างนะ ไม่งั้นต่อไปจะอยู่กับคนอื่นได้ยังไง" เกวลินบอก
"นั่นสิ สวยแล้วยังร้ายอยู่ก็ไม่มีใครเอาหรอก แม้แต่คุณไอลดายังถูกรังแกเลย คงมีแต่คุณหมอมฆวันกับคุณภาที่ดูแลคุณฬุรีย์ได้เธอไม่ไหวก็บอกคุณภาดีกว่า ท่านคงหาทางแก้ไขได้"
ทั้งสองพยักหน้าให้กันอย่างเห็นด้วย
มฆวันถอนใจหน้าเครียด
"ถ้าฬุรีย์อาละวาดแบบนี้ เราย้ายลูกกลับไปพักที่บ้านดีกว่า"
"แกคงไม่คุ้นกับสถานที่น่ะค่ะ ถึงได้ฝันร้ายอยู่เรื่อย ตั้งแต่เกิดมาแกก็แทบจะไม่เคยนอนนอกบ้านเลย"
"ผมว่า...หลังจากรักษาหน้าของฬุรีย์หายแล้ว เราต้องหาทางรักษาใจของฬุรีย์อีกยกใหญ่ด้วย"
นวลนภาจับมือมฆวันไว้อย่างให้กำลังใจ
"ฉันเชื่อว่าเราช่วยแกได้ค่ะ เราทุกคนพร้อมจะช่วยกันอยู่แล้ว"
มฆวันพยักหน้า สบตากับนวลนภาอย่างมีความหวัง
เหล่าคนใช้ชะเง้อรออะไรบางอย่างด้วยความตื่นเต้น โดยเฉพาะลอร่าดี๊ด๊าเป็นพิเศษ แต่งตัวเซ็กซี่
"อะฮ้า...วันนี้แหละจะได้เห็นกันซะที ว่าคุณฬุรีย์ของฉันจะสวยแค่ไหน"
ลอร่าสะบัดผมไปมา ออมมองอย่างหมั่นไส้
"แค่มาต้อนรับเจ้านาย แต่งตัวยังกับจะไปงานแฟนซี"
"คุณฬุรีย์กลับมาพร้อมความสวย ฉันก็ต้องแต่งตัวสวยแล้วแกใส่เกือกอะไรด้วยวะนังออม อิจฉาหรือไง"
"ถ้าแกแต่งแล้วสวยก็จะไม่ว่าอะไรหรอก ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง ว่าแต่งไปงานแฟนซีมันเหมือนแกเป็นสัตว์ประหลาดมันอุบาทว์ลูกนัยน์ตาฉันโว้ย"
"แล้วแกสวยนักเหรอนังออม"
ลอร่าผลักออม ออมผลักลอร่ากลับ ลอร่าผลักออมแรงขึ้น ออมผลักลอร่าจนเซไป ทั้งสองดึงทึ้งจิกผมกัน บุญปลูกเข้าไปห้าม
"พอซะทีพวกเอ็ง"
บุญปลูกเลยโดนทั้งคู่ผลักกันไปมา บุญปลูกรำคาญเลยผลักลอร่ากับออมล้มหงายท้องลงไป
"ว้าย...ชุดสวยของลอร่า"
"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าอีลอ"
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 6 (ต่อ)
ลอร่าจะเข้าไปตบออม แต่ผ่อนศักดิ์วิ่งเข้ามาเสียก่อน
"มาแล้ว ๆ ป้า"
"ไหน...เป็นยังไงบ้าง"
เวฬุรีย์ยังมีผ้าก๊อซปิดหน้าอยู่ เดินเข้ามากับไอลดาและมฆวัน นวลนภา ทุกคนสีหน้าผิดหวัง
"อ้าว...ไหนว่าผ่าตัดแล้วไง ทำไมยังต้องปิดหน้าอยู่"
ผ่อนศักดิ์บอก
"คุณฬุรีย์ต้องกลับมาพักฟื้นให้แผลหายก่อน แผลไม่ได้หายในวันสองวันนะโว้ย"
เวฬุรีย์เดินเชิดๆ เข้ามา
"มาจับกลุ่มอะไรแถวนี้"
"ลอร่าอยากมาดูคุณฬุรีย์น่ะค่ะ ว่าสวยขึ้นมากแค่ไหน"
เวฬุรีย์ยิ้มภูมิใจ
"อีกไม่นานแกได้เห็นแน่"
เวฬุรีย์เดินออกไป ลอร่ารีบตามไป ออมมองตามหมั่นไส้ทั้งเวฬุรีย์และลอร่า
วุฒิลงบันไดมา เพ็ญโพยมเห็นก็ทักขึ้น
"แกจะไปไหนน่ะวุฒิ"
"ลดากับฬุรีย์กลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้ว ผมจะเยี่ยมลดาที่บ้าน ไปให้กำลังใจเขา"
"คนที่แกน่าจะลุ้นให้มากไม่ใช่ไอลดานะ ไอลดาน่ะเสียเนื้อส่วนนึงไปเท่านั้นเอง แต่เวฬุรีย์ซี่ ยังไม่รู้ว่าจะเปิดหน้าออกมาแล้วเป็นผีหรือเป็นคน จะเหมือนคราวที่แล้วอีกหรือเปล่า"
"คงไม่แล้วละครับ คุณอาหมอผ่าตัดให้ด้วยตัวเอง ถ้าคุณอาหมอไม่มั่นใจ ท่านจะไม่ลงมือเด็ดขาด"
วุฒิรีบออกไป เพ็ญโพยมมองตาม
วุฒิขับรถเข้ามาจอดโรงรถ และลงจากรถเข้าไปในบ้านวิเศษมฆวัน เวฬุรีย์นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกในห้อง มองจากหน้าต่าง ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"พี่วุฒิ"
เวฬุรีย์รีบลงมา แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นวุฒิคุยกับไอลดา
"ลดาเป็นยังไงบ้างครับ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"
"แผลสมานกันดีแล้วค่ะ คุณพ่อบอกว่าหมั่นทายาบ่อยๆ อีกไม่นานก็หาย"
"พี่อยากเจ็บแทนลดาจัง"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้ลดาไม่เป็นไรหรอก"
วุฒิจับมือไอลดาไว้
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร"
เวฬุรีย์กำมือแน่น จิกเล็บกับนิ้ว
"ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ" ไอลดาบอก
"งั้นออกไปทานข้าวกันไหม วันนี้พี่อยากพาลดาไปนั่งริมน้ำรับลมเย็นๆ แผลจะได้หายไวๆ"
"ลดาขอเวลาแต่งตัวเดี๋ยวเดียวนะคะ"
"ครับ"
ไอลดาทำท่าจะออกไป แต่แล้วนึกอะไรได้
"พี่วุฒิคะ"
"มีอะไรเหรอ"
"พี่วุฒิยังไม่เคยไปเยี่ยมฬุรีย์เลยนี่คะ"
"เดี๋ยวกลับมาก่อนก็ได้"
"แต่กว่าเราจะกลับฬุรีย์อาจจะหลับไปแล้ว ไปเยี่ยมฬุรีย์กก่อนเถอะค่ะ นะคะพี่วุฒิ"
วุฒิไม่ค่อยอยากไป แต่ก็ไม่อยากขัดใจไอลดา เวฬุรีย์เม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจ แล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดไป
เวฬุรีย์กำลังจะเข้าห้อง นวลนภาเรียกไว้
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ชะงัก หันไป เห็นนวลนภาเดินเข้ามา พร้อมกับลอร่ายกสำรับอาหารมาให้
"มากินข้าวนะลูก"
"หนูไม่หิวค่ะ"
"ไม่หิวก็ต้องกินบ้างนะลูก ไม่งั้นเดี๋ยวไม่มีสารอาหารไปเลี้ยงแผล กินซะแผลจะได้หายไวๆ นะจ๊ะ"
เวฬุรีย์เริ่มลังเลเมื่อนวลนภาอ้างเรื่องแผล
วุฒิกับไอลดาตามมา
"ฬุรีย์...พี่วุฒิมาเยี่ยมฬุรีย์จ้ะ"
เวฬุรีย์มองไอลดาอย่างหมั่นไส้
นวลนภาป้อนข้าวให้เวฬุรีย์ วุฒิถามอย่างเป็นห่วง
"แผลฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
"ไม่เจ็บแล้วค่ะ"
"อีกไม่กี่วัน คุณพ่อก็เปิดผ้าพันแผลให้ฬุรีย์แล้ว ดีใจไหมคะพี่วุฒิ เราทุกคนดีใจกับฬุรีย์ อยากให้เวลานั้นมาถึงเร็วๆ"
"ครับ"
เวฬุรีย์หน้าโกรธขึ้งที่วุฒิท่าทางไม่ได้ดีใจด้วย นวลนภาป้อนข้าวให้เวฬุรีย์อีก แต่เวฬุรีย์เบือนหน้าหนี
"อิ่มแล้วเหรอลูก"
"ค่ะ"
ไอลดาป้อนน้ำให้
"นี่จ้ะ...น้ำ"
"ไม่ต้อง ฉันช่วยตัวเองได้"
ฬุรีย์ดึงแก้วน้ำมาดื่มเอง แล้วแกล้งทำหกใส่ไอลดา
"อุ๊ย"
"อุ๊ยตาย...ไม่ได้ตั้งใจเลย"
"ไม่เป็นไรจ้ะ"
วุฒิหยิบทิชชู่มาซับน้ำให้ไอลดา
"มา...พี่เช็ดให้นะลดา"
"ขอบคุณค่ะ"
ฬุรีย์มองอย่างริษยา
เวฬุรีย์กับนวลนภา
"แม่คะ ฬุรีย์อยากพักแล้วล่ะค่ะ"
"อ้าว...อิ่มแล้วเหรอลูก"
"อิ่มแล้วค่ะ"
"งั้นพักผ่อนเถอะจ้ะ แผลจะได้หายไวๆ"
เวฬุรีย์หันหลังให้ทุกคน วุฒิมองฬุรีย์ด้วยสีหน้าหนักใจ
ไอลดาเดินออกมาส่ง วุฒิสีหน้าไม่สบายใจ
"พี่ว่าฬุรีย์แปลกๆนะ เหมือนคนที่เก็บอะไรไว้ในใจ ไม่ต้องการให้ใครเข้าไปล้วงไปควักอย่างนั้นแหละ"
"เรายังต้องให้เวลาฬุรีย์มากกว่านี้ค่ะพี่วุฒิ ฬุรีย์เจ็บมามากแล้ว ต้องใช้เวลาสักหน่อย"
"ไม่รู้สินะ อาจะเป็นเพราะผ้าพันแผลพวกนั้นก็ได้ที่กั้นฬุรีย์กับเรา"
"โธ่...อย่าคิดมากเลยค่ะ พอถึงวันเปิดผ้าพันแผลแล้ว ฬุรีย์อาจจะเป็นคนใหม่ที่เราต้องรักมากๆ ก็ได้ค่ะ"
"ลดาเชื่อเหรอว่า รูปลักษณ์เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของคนได้"
"ลดาเชื่อว่า...สำหรับคนที่พร้อมอย่างฬุรีย์ มันเปลี่ยนแปลงได้ค่ะ"
"พี่กลัวว่าความพยายามของทุกคนจะสูญเปล่า เพราะฬุรีย์ไม่ช่วยตัวเอง ตอนนี้ฬุรีย์ยังปรับตัวไม่ทันกับสภาพใหม่ๆ ทำได้ก็แค่วิ่งหนีเงาของตัวเองเท่านั้นแหละ ยังไม่รู้เลยว่าจะพ้นหรือไม้พ้น"
ไอลดาสบตากับวุฒิอย่างไม่สบายใจนัก
เวฬุรีย์จิกผมตุ๊กตาลูซี่ กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
"ฉันรู้...ที่แท้แกไม่ได้เสียสละเพื่อฉันหรอก แต่เพื่อให้พี่วุฒิสงสารเห็นใจ จะได้แย่งความสนใจไปจากฉัน นังเจ้าเล่ห์มารยา"
ในครัวบ้านวิเศษมฆวันบุญปลูกอุทานอย่างแปลกใจ
"วันนี้คุณวุฒิมาเยี่ยมคุณฬุรีย์ด้วยเหรอ"
"ใช่จ้ะ คงเป็นเพราะคุณลดาขอร้องละมั้ง" ออมบอก
"วันข้างหน้าถ้าคุณวุฒิไม่รู้จักแยกแยะหรือเดินสายกลางให้ดีมันจะยุ่งนา" ผ่อนศักดิ์ว่า
"ยุ่งยังไงวะ" บุญปลูกบอก
"ยิ่งนับวันคุณฬุรีย์ก็จะยิ่งฝังใจเรื่องคุณวุฒิ เธอเคยมองใครซะที่ไหนล่ะ" ผ่อนศักดิ์บอก
"สาระแนนักเจ้าผ่อนส่ง"
"อ้าว...ก็ในเมื่อคุณฬุรีย์ชอบคุณวุฒิอย่างที่เรารู้ๆ กัน มันจะไม่เกิดเรื่องยุ่งเหรอถ้า...เอ้อ...คุณฬุรีย์กับคุณลดาจะแย่งผู้ชายคนเดียวกัน"
"แหม...เอ็งก็ช่างคิดมาก คุณวุฒิน่ะเลือกแล้วว่ายังไงก็ต้องเป็นคุณลดา เขาไม่เคยมองคนอื่นเลย"
"มันก็ไม่แน่นา เกิดคุณฬุรีย์ผ่าตัดแล้วหน้าตาสะสวยขึ้น คุณวุฒิอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบคุณฬุรีย์ก็ได้"
"โอ๊ย...แกมันก็คิดเหมือนผู้ชายทั่วไป คุณวุฒิน่ะไม่ใช่คนเจ้าชู้ รักใครรักจริง"
"แต่ฉันไม่เชื่อหรอก ลองเห็นคนสวยแล้วไม่หวั่นไหวบ้างก็ให้มันรู้ไป"
ออมสะบัดผมอย่างมาดมั่น
"งั้นพี่ผ่อนก็หวั่นไหวทุกครั้งที่เห็นฉันน่ะสิ"
บุญปลูกหันไปมอง ถึงกับเบ้หน้า ผ่อนศักดิ์ทำท่าแหย
"หวั่นมากเลยจ้ะ แต่หวั่นใจมากกว่า"
"หวั่นใจกลัวจะหลงรักคนสวยน่ะเหรอจ๊ะพี่ผ่อน"
บุญปลูกบอก
"กล้าพูดนะนังออม ถ้าอย่างแกเนี่ยเรียกว่าสวย อย่างข้าสมัยสาวๆ ก็คงนางงามจักรวาลละวะ โฮะๆๆๆ"
ออมกับผ่อนศักดิ์มองบุญปลูกอย่างไม่เชื่อ ต่างส่ายหน้า
วุฒินั่งเหม่ออยู่ริมสระว่ายน้ำ ทวีวัชรเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างลูกชาย
"คิดอะไรอยู่ เรื่องไอลดาเหรอ"
"สงสารลดาน่ะครับคุณพ่อ มันไม่ใช่เรื่องที่ลดาจะต้องเสียเลือดเสียเนื้อเพื่อฬุรีย์สักหน่อย"
"แกพูดเหมือนคนใจแคบ เด็กสองคนนั่นเป็นพี่น้องกันนะ"
"ผมไม่อยากเชื่อครับว่า...ผ่าตัดแล้วจะช่วยให้พฤติกรรมทางอารมณ์ของเวฬุรีย์ดีขึ้น เรื่องของอารมณ์เป็นเรื่องที่ต้องอาศัยเวลากับสิ่งแวดล้อม"
"วุฒิ...ถ้าหมอมฆวันเขาพิจารณาแล้ว ก็หมายความว่า...ลูกสาวทั้งสองของเขาต้องดีขึ้น"
"ผมรู้สึกว่าไอลดาเกิดมาพร้อมๆ กับหนี้สินที่ไม่มีวันใช้กันหมดสิ้นมันเป็นหนี้ชีวิต"
"ทำไมคิดอย่างนั้น"
วุฒิถอนใจ ลุกขึ้นยืนมองไกลออกไป
"ลดาเคยเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเอง แต่...ระยะหลังๆ นี่ลดากลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรเป็นชีวิตได้เลย"
"ลดาอาจจะมีเหตุผล เหมือนอย่างที่แกมี ไม่จำเป็นต้องคล้อยตามกันไม่ใช่เหรอ"
"ผมอยากแต่งงานกับลดา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมให้ลดาแบกฬุรีย์ไว้ตลอดเวลานะครับคุณพ่อ เพราะถึงจะเป็นพี่น้องกัน มันต้องเป็นเรื่องผิดศีลธรรมอย่างร้ายแรงแน่ ถ้าลดาจะต้องใช้หนี้ไป
ตลอดชีวิต หนี้ที่ตัวเองไม่ได้สร้าง"
ทวีวัชรตบบ่าวุฒิเบาๆ เป็นการปลอบ
เวฬุรีย์นั่งมองรูปปั้นคู่ที่อยู่ในสวน ไอลดาเดินเข้ามา
"ฬุรีย์...เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ไม่ค่อยคุยกับพี่วุฒิเลย"
"ไม่อยากคุย"
"ทำไมล่ะฬุรีย์"
"ถ้าฝืนใจมาก็ไม่ต้องมาซะดีกว่า คงจะเสียดายที่ต่อไปจะไม่ได้เห็นความทุเรศของฉันแล้ว"
"ฬุรีย์...ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ พี่วุฒิเป็นคนดีมาก เขาไม่เคยรู้สึกเหมือนอย่างที่ใครบางคนรู้สึก"
"หรือถ้าเขารู้สึกเหมือนคนทั่วไป เขาก็มีมารยาทพอที่จะเก็บไว้กับตัวเอง" เวฬุรีย์ถอนหายใจ "มีคนเยอะแยะรังแกคนที่ด้อยกว่าด้วยความรู้สึกบริสุทธิ์ เขาหัวเราะตลกกับฉัน เขาไม่มีวันรู้ว่านั่นทำให้เราเจ็บปวดแค่ไหน"
"ไม่เอาน่า...อย่าคิดมากเลย ฬุรีย์ต้องมีวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า และมันกำลังจะมาถึงเราสองคน"
เวฬุรีย์สะบัดตัวลุกหนี ไอลดามองตามงุนงงและเป็นห่วง
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 6 (ต่อ)
บุญปลูกนั่งนับนิ้วด้วยความตื่นเต้นอยู่ในเรือนคนใช้
"อีกกี่วันวะนังออม"
"เจ็ดวัน"
บุญปลูกบอก
"อีกตั้งเจ็ดวัน ข้าใจร้อนว่ะ อยากรู้เหมือนอย่างที่คนทั่วไปใคร่รู้ คุณฬุรีย์หน้าตาจะออกมาเป็นยังไง"
"เขาก็ต้องเหมือนพ่อเหมือนแม่เขาซิป้า"
บุญปลูกเงื้อเท้าให้ผ่อนศักดิ์
"หนอย...ไอ้ผ่อน เอ็งนี่มันวอนตอสระอีนข้าจริงๆเลย"
ผ่อนศักดิ์กระโดดผลุงหนี
"อุ๊ยๆๆๆ ยกเท้าสูงระวังหน่อยนะป้า เดี๋ยวเส้นจะยึดซะก่อน"
บุญปลูกทำท่ายืดหดเท้าอย่างคล่องแคล่ว
"ก็ลองเข้ามาใกล้ๆ สิ แล้วจะรู้ว่าเส้นข้ายึดหรือเปล่า" บุญปลูกบอก
"แหมป้า ถ้าผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จละก็ คุณหมอท่านคงดังไปทั่วโลกเลยเนอะ" ออมว่า
"ก็แน่ละ ทำไมท่านจะไม่ดังล่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันง่ายๆ นี่ แล้วคุณลดาเป็นยังไงบ้างวะ เอ็งไปส่งข้าวนี่"
"คุณวุฒิแวะมาเยี่ยมคุณลดาทุกวัน แต่แปลก คุณฬุรีย์ไม่ยอมให้คุณวุฒิเข้าไปเยี่ยมอีกเลย"
"คงจะยังอายอยู่ละมั้ง กลัวว่าจะไม่สวยอย่างที่หวังไว้"
"เจ้าประคู้ณ ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ ขนาดตอนหน้าตาไม่สวยยังร้ายเลย ถ้าสวยแล้วจะยิ่งร้ายขนาดไหน ไม่อยากจะคิดเลย"
"ไม่อยากคิดก็ไม่ต้องคิดสิวะ"
บุญปลูกคิดตามออมอย่างรู้สึกขนลุก
ไอลดาหยิบปฏิทินในห้องซึ่งกากบาทวันที่ไว้ขึ้นมาดูอย่างตื่นเต้น พึมพำกับตัวเอง
"วันนี้แล้วสินะ ฬุรีย์"
ไอลดากอดปฏิทินไว้อย่างเต็มไปด้วยความหวัง ตื่นเต้นแทน
ในห้องตรวจ มฆวันคลินิก เวฬุรีย์ซึ่งยังมีผ้าพันแผลนั่งอยู่หน้ากระจก สีหน้าตื่นเต้น ใจเต้นรัว
ไอลดา มณไฑ นวลนภา มฆวัน ยืนมองอย่างตื่นเต้น นวลนภายื่นมือมาจับเวฬุรีย์
ฬุรีย์...พยักหน้า
"ตื่นเต้นค่ะ " เธอแนบหน้าลงกับฝ่ามือของนวลนภา "จูบนี้ฬุรีย์ให้มือของแม่นะคะ" แล้วดึงมือมฆวันมาแนบหน้าเช่นกัน "จูบนี้ให้พ่อผู้ซึ่งให้ชีวิตใหม่แก่ลูก...ฬุรีย์รักพ่อกับแม่ค่ะ"
"พี่ไอลดากับหมอมณไฑด้วยนะลูก" มฆวันบอก
เวฬุรีย์มองไปที่มณไฑยิ้มๆ และมองไอลดาอย่างเย็นชา
"ขอบคุณทั้งสองคนค่ะ"
ไอลดายิ้มให้ และเข้ามาจับมือเวฬุรีย์ไว้
"พี่ตื่นเต้นจัง มือพี่เย็นกว่ามือฬุรีย์ซะอีก"
มณไฑบอก
"เราทุกคนเอาใจช่วยฬุรีย์มาตลอด เลยอดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้"
เวฬุรีย์หลับตา มฆวันค่อยๆ แกะผ้าของฬุรีย์ออกทีละชิ้น โดยมีนวลนภารับผ้าที่แกะนั้นไป ไอลดากับมณไฑมองลุ้นๆ
ในที่สุดผ้าชิ้นสุดท้ายถูกแกะออก ผ้าชิ้นนั้นร่วงลงพื้นอย่างช้าๆ
ทุกคนในห้องนั้นถึงกับตะลึง
"โอ...ฬุรีย์" ไอลดาว่า
"ฬุรีย์...สวยมาก สวยจริงๆ" มณไฑว่า
นวลนภาบอก
"ฬุรีย์ลูกแม่ แม่ดีใจเหลือเกิน ดีใจที่สุดในชีวิต"
เวฬุรีย์ยังไม่กล้าลืมตา
"จริงเหรอ ทุกคนอย่าหลอกฬุรีย์นะ"
"ไม่มีใครหลอกลูก ลืมตาขึ้นสิฬุรีย์ ไม่ต้องกลัวนะ"
อุ้งมือของนวลนภายื่นมาสัมผัส กระชับอย่างมั่นคง ทำให้เวฬุรีย์เกิดความเชื่อมั่น
"ลืมตาขึ้นสิลูก"
เวฬุรีย์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองตัวเองในกระจก แววตาของเธอบ่งบอกความตื่นเต้นที่สุดในชีวิต
"โอ...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้"
เวฬุรีย์ที่สวยงามหมดจด ไม่มีร่องรอยของเนื้องอกหรือแผลเป็นหลงเหลืออยู่อีกเลย น้ำตาของเวฬุรีย์ไหลออกมา
"แม่"
เวฬุรีย์โผเข้ากอดนวลนภาไว้แน่น น้ำตาพรั่งพรูลงมา
"แม่..."
นวลนภาจับไหล่ทั้งสองข้างของฬุรีย์ให้ตั้งตรง
"กราบคุณพ่อเสียสิลูก ฬุรีย์ คุณพ่อผู้ให้ชีวิตใหม่กับลูก"
เวฬุรีย์ทรุดตัวลงกับพื้นห้อง กราบลงแทบปลายเท้าของมฆวัน มฆวันประคองลูกสาวขึ้นมา
"ลุกขึ้นเถอะลูก"
ไอลดาอดน้ำตาไหลไม่ได้ที่เห็นภาพอันซาบซึ้ง มณไฑเองก็น้ำตาซึม
"พ่อภูมิใจที่เราทำได้สำเร็จ แต่นั่นก็ยังน้อยกว่า ดีใจที่เราให้ความสุขแก่ลูก สิ่งที่ลูกเรียกมันว่าชีวิตใหม่"
ไอลดากับมณไฑก้าวเข้าไปหาเวฬุรีย์ ไอลดาสวมกอดเวฬุรีย์ มณไฑก็สวมกอดเวฬุรีย์ด้วยความดีใจ
วุฒิมานั่งรออยู่ในห้องรับแขกของคลินิกอย่างกระวนกระวาย อุ๋มอิ๋มเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ
"น้ำค่ะคุณวุฒิ"
"ขอบคุณครับ"
"ท่าทางคุณวุฒิจะลุ้นไปกับคุณฬุรีย์ด้วยนะคะ"
"ผมลุ้นกับลดาน่ะครับ ถ้าผลการผ่าตัดออกมาดี ลดาจะให้รางวัลผม"
"จริงเหรอคะ รางวัลอะไรเอ่ย"
วุฒิยิ้มกริ่ม
"ไว้ได้แล้วค่อยมาเฉลยให้อุ๋มอิ๋มฟังนะครับ"
"แหม...บอกหน่อยก็ไม่ได้ รับรองอุ๋มอิ๋มจะเก็บเป็นความลับสุดยอดเลยค่ะ"
"ให้ลดาตอบตกลงแล้วผมจะมาบอกนะครับ"
"อุ๋มอิ๋มรู้แล้ว...ว่ารางวัลอะไร"
วุฒิเขิน ทำท่าจุ๊ปากไม่ให้อุ๋มอิ๋มพูด
"อุ๋มอิ๋ม...จุ๊ๆๆ"
"ทำไมคุณวุฒิต้องหน้าแดงด้วยละคะ อุ๋มอิ๋มยังไม่ทันพูดอะไรเลย"
"อุ๋มอิ๋มอย่าล้อผมเล่นซี ผมยิ่งลุ้นๆ อยู่"
"ไม่เห็นต้องลุ้นเลยค่ะ ในเมื่อคุณลดากับคุณวุฒิคบกันมานานขนาดนี้ ยังไงคุณลดาก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้ว"
"ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ"
วุฒิตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง
เวฬุรีย์ยังคงนั่งส่องกระจกอยู่อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"พ่อคะแม่คะ ฬุรีย์ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ"
นวลนภาก้มลงประคองใบหน้าของเวฬุรีย์เบาๆ
"ลูกไม่ได้ฝันไปหรอกจ้ะ นี่คือความจริง"
"หนูไม่อยากจะเชื่อเลย"
"เชื่อเถอะฬุรีย์ คุณพ่อทำให้ฝันของลูกเป็นจริงแล้ว"
เวฬุรีย์น้ำตาไหลออกมา
"มันเป็นฝันที่หนูรอคอยมานาน นานจนไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงไปได้"
มณไฑมองเวฬุรีย์อย่างหลงใหล
"พี่ดีใจกับฬุรีย์ด้วย อาจารย์ท่านทุ่มเทให้กับการวิจัยชิ้นนี้มานานพอๆ กับอายุของฬุรีย์เลยนะ"
เวฬุรีย์หันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่
"ขอบคุณค่ะพี่ไฑ ขอบคุณค่ะคุณพ่อคุณแม่ ที่ให้ชีวิตกับลูกถึงสองครั้ง"
"ตั้งแต่ที่พ่อรู้ว่าลูกเกิดมาพร้อมกับโรคนี้ พ่อก็สัญญากับตัวเองว่าจะต้องทำให้ลูกหายเป็นปกติให้ได้แต่ลูกต้องขอบคุณพี่ลดาด้วยนะ ถ้าไม่ได้เนื้อส่วนสะโพกของลดามาช่วย การผ่าตัดก็คงไม่สำเร็จอย่างสวยงามขนาดนี้"
เวฬุรีย์หันไปมองหน้าไอลดาอย่างเย็นชา พูดออกมาอย่างเสียไม่ได้
"ขอบคุณนะพี่ลดา...ที่อุตส่าห์เสียสละเพื่อฉัน"
ไอลดาเข้าไปจับมือเวฬุรีย์ไว้อย่างตื่นเต้นดีใจ
"ต่อแต่นี้ไป เราทุกคนคงจะมีความสุขกันมาก ครอบครัวเราจะได้ไปไหนมาไหนด้วยกันพร้อมหน้าซะที แล้วพี่ก็จะพาฬุรีย์เที่ยวที่สวยๆ ไปช็อปปิ้ง ไปกินของอร่อยๆ รับรองว่าฬุรีย์ต้องชอบ"
ฬุรีย์แอบเบะปากนิดๆ ว่าไม่ได้อยากไปกับไอลดาด้วย
"งั้นเหรอ ถ้าเธอรู้ใจฉันขนาดนั้น ก็ต้องรู้สิว่าวันนี้ยังขาดใครอีกคน ที่ฉันอยากให้มาร่วมแสดงความยินดีด้วย"
ไอลดาชะงักไปนิดหนึ่งอย่างเข้าใจ
อุ๋มอิ๋มมาด้อมๆ มองๆ หน้าห้อง มณไฑเปิดประตูออกมา อุ๋มอิ๋มเข้าไปถามอย่างตื่นเต้น
"คุณหมอ ผลผ่าตัดเป็นยังไงบ้างคะ"
"ทุกอย่างเรียบร้อยดี"
"แล้วคุณฬุรีย์ละคะ"
มณไฑสีหน้าแอบผิดหวัง
"ฬุรีย์ไปคุยกับคุณวุฒิ"
"อุ๋มอิ๋มอยากเห็นจังเลยว่าคุณฬุรีย์จะสวยมากแค่ไหน"
"อุ๋มอิ๋มต้องเห็นด้วยตัวเอง แล้วจะรู้ว่าฝีมือของอาจารย์หมอเปลี่ยนคนได้ราวปาฏิหาริย์"
แววตาของมณไฑเป็นประกาย อุ๋มอิ๋มมองมณไฑอย่างเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวมณไฑด้วย
"เหรอคะ งั้นอุ๋มอิ๋มออกไปประกาศให้พนักงานทุกคนมาแสดงความยินดีกับคุณฬุรีย์ด้วยดีไหมคะ ทุกคนจะได้เห็นด้วยว่าคุณฬุรีย์คนใหม่สวยมากแค่ไหน"
"ยังไม่ต้องหรอก อาจารย์หมออยากให้เก็บเป็นความลับไว้ก่อน ไม่งั้นคนจะแห่มาจนล้นคลินิกแน่"
"อ้าว...ล้นคลินิกก็ดีนี่คะ รับรองคุณหมอรวยไม่รู้เรื่องแน่"
"การผ่าตัดครั้งนี้ต้องอาศัยอะไรหลายๆ อย่าง รวมทั้งสารสกัดที่หายากด้วยไม่ใช่ทำได้ทันที อีกอย่าง...อาจารย์หมออยากจะให้ฬุรีย์ปรับสภาพจิตใจก่อน เลยยังไม่อยากให้เรื่องนี้เผยแพร่ออกไปข้างนอก"
อุ๋มอิ๋มพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ในห้องรับรองลูกค้า มฆวันคลินิก วุฒินั่งก้มหน้าก้มตาอ่านข่าวในมือถืออยู่
เวฬุรีย์ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ เธอยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ
วุฒิยิ้มตอบอย่างเป็นมิตรแต่แล้วก็ไม่ได้สนใจอีก ก้มหน้าก้มตาดูมือถือต่อไป
เวฬุรีย์จึงนั่งลงข้างวุฒิ วุฒิยังไม่สนใจ ได้แต่มองหาไอลดาว่าเมื่อไรจะมา
"สวัสดีค่ะ"
วุฒิงงๆ
"ครับ สวัสดีครับ"
เวฬุรีย์ยิ้มขำที่วุฒิจำเธอไม่ได้
"รอใครอยู่เหรอคะ"
วุฒิไม่ตอบ แต่มองหน้าฬุรีย์อย่างฉงน
"รอฉันหรือเปล่า"
วุฒิชะงักไป เริ่มรู้สึกคุ้นเสียง จึงเงยหน้าขึ้นมองเวฬุรีย์นิ่งอย่างพิจารณา
"ฬุรีย์....ฬุรีย์ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ ในที่สุดพี่วุฒิก็จำฬุรีย์ได้"
วุฒิมองเวฬุรีย์อย่างตะลึง ที่หน้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"ฬุรีย์จริงๆ ด้วย"
"ฬุรีย์ยังจำได้ พี่วุฒิเคยบอกว่าที่จริงฬุรีย์เป็นคนสวย แต่ฬุรีย์ไม่เคยเชื่อเลยว่า มันจะเป็นจริงได้"
เวฬุรีย์น้ำตาไหลด้วยความตื่นเต้น
"มันเป็นจริงแล้ว พี่ดีใจกับฬุรีย์ด้วยครับ"
เวฬุรีย์จจับมือวุฒิอย่างดีใจ
"ฬุรีย์ก็ดีใจ...ดีใจที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ที่ได้หน้าใหม่ชีวิตใหม่ แล้วพี่วุฒิก็มาแสดงความยินดีกับฬุรีย์ด้วย"
วุฒิบีบมือเวฬุรีย์เบาๆ ดีใจไปกับเธอ
"ต่อไปนี้ฬุรีย์ก็จะได้มีความสุขซะทีนะ"
"เมื่อก่อนฬุรีย์ทุกข์เพราะตัวเองหน้าตาน่าเกลียดมาก ฬุรีย์ไม่เชื่อว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ฬุรีย์สวยอย่างที่พี่วุฒิบอกแล้วใช่ไหมคะ"
"พี่ไม่เคยสนหรอกนะว่าเมื่อก่อนกับวันนี้รูปร่างหน้าตาภายนอกของฬุรีย์เป็นยังไงพี่สนใจแต่สิ่งที่อยู่ในใจฬุรีย์มากกว่า"
"งั้นพี่วุฒิก็รู้สิคะ ว่าฬุรีย์รู้สึกยังไง"
วุฒิชะงัก มองลึกลงไปในดวงตาของเวฬุรีย์อย่างพยายาม ค้นหาความหมายในคำถามนั้น แต่ฬุรีย์กลับจ้องมองวุฒิอย่างลึกซึ้ง โผเข้ากอดเขาแน่น
"พี่วุฒิรู้ใช่ไหมคะพี่วุฒิ"
วุฒิสีหน้าลำบากใจ
อ่านต่อตอนที่ 7
