เพลิงพ่าย ตอนที่ 5
นวลนภาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ไม่เห็นลูกสาวบนเตียงก็มองหา
"ฬุรีย์ ไปไหนลูก"
นวลนภาไปดูในห้องน้ำก็ไม่มี มองซ้ายมองขวา
"ฬุรีย์"
นวลนภารีบออกไปนอกห้อง
ในห้องทดลอง มฆวันคลินิก เวฬุรีย์กรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด กุมหน้าตัวเอง แล้วลงไปดิ้นพราดที่พื้น
"โอ๊ย ช่วยด้วย แม่จ๋า ช่วยฬุรีย์ด้วย ช่วยด้วย"
เธอค่อยๆ ตะเกียกตะกายออกไปนอกห้อง
เวฬุรีย์คลานออกมานอกห้อง หมดแรงล้มฟุบลงไป นวลนภาเข้ามาเห็น ตกใจมาก
"ฬุรีย์! ฬุรีย์ลูกแม่"
นวลนภารีบเข้ามาประคองเวฬุรีย์ไว้
"ฬุรีย์เป็นอะไรไปลูก ฬุรีย์บอกแม่สิ ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ลืมตาขึ้นมา
"แม่"
แล้วเวฬุรีย์ก็สลบไป นวลนภาเขย่าตัวลูกสาว
"ฬุรีย์"
ไอลดานั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวาย โดยมีวุฒิอยู่เป็นเพื่อน
"ฬุรีย์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"
วุฒิจับมือไอลดาไว้
"ฬุรีย์อยู่ในมือคุณอาหมอแล้ว คงไม่เป็นไรหรอก"
ประตูเปิดออก ไอลดาถลาเข้าไปทันที
"ฬุรีย์เป็นยังไงบ้างคะคุณพ่อคุณแม่"
มฆวันกับนวลนภายิ้มให้กัน
"ผลการผ่าตัดออกมาดีกว่าที่คิดไว้จ้ะ"
"ที่สำคัญ เราพบว่าเนื้องอกที่หน้าของฬุรีย์จางลงอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าสารสกัดของเราได้ผลกับผิวของฬุรีย์"
ไอลดากับวุฒิจับมือกันอย่างดีใจ
เวลากลางคืน เวฬุรีย์กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงของห้องพักในคลินิก ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง มฆวัน ไอลดากับนวลนภาเข้ามาหา
"ฬุรีย์...เป็นยังไงบ้างลูก ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"
เวฬุรีย์จับใบหน้าที่มีผ้าก๊อซปิดอยู่อย่างรู้สึกประหลาดใจ
"แปลกจังเลย...หนูไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ็บแทบตาย"
"แสดงว่ายาที่สกัดจากว่านได้ผลดี"
นวลนภาเข้าไปกอดเวฬุรีย์ไว้
"แม่ดีใจจริงๆ"
"พี่ดีใจด้วยนะ"
ไอลดาเอากระจกมาให้เวฬุรีย์ รอยแดงที่เคยมีจางลง
"ลองดูสิฬุรีย์ เนื้องอกเธอจางลงมากเลย"
เวฬุรีย์มองหน้าตัวเองอย่างภูมิใจ
"จริงด้วย ฉันอยากให้พี่วุฒิมาเห็นฉันตอนนี้จัง"
" พี่เห็นแล้วจ้ะ"
เวฬุรีย์หันไปอย่างดีใจ
"พี่วุฒิ"
วุฒิเดินเข้ามาหาเวฬุรีย์ที่ข้างเตียง
"อีกไม่นาน ฬุรีย์ก็จะสวยเหมือนตุ๊กตาลูซี่แล้วนะ" วุฒิบอก
"พี่วุฒิ...พี่วุฒิไม่ต้องไปอังกฤษได้ไหมคะ ฬุรีย์อยากให้พี่วุฒิอยู่เห็นตอนฬุรีย์สวยขึ้น"
"พี่ต้องไปทำงาน แต่ก็ไปไม่นานหรอกฬุรีย์ พี่กลับมาทันได้เห็นฬุรีย์สวยแน่"
"แต่ฬุรีย์อยากให้พี่วุฒิเห็นเร็วๆ"
มฆวันบอก
"ถึงยังไงหน้าของฬุรีย์ก็ต้องใช้เวลารักษา ไม่ใช่จะดีขึ้นในวันสองวัน อย่าใจร้อนสิลูก"
เวฬุรีย์นิ่งไปแต่แอบไม่พอใจ
"นั่นสิจ๊ะฬุรีย์ คนสวยต้องอดทนรอนะ อย่าใจร้อน"
"ก็ได้ค่ะ ฬุรีย์จะอดทนรอ ไหนๆ ฬุรีย์ก็รอมายี่สิบปีแล้วนี่คะ รออีกหน่อยจะเป็นไรไป"
"ต้องอย่างนี้สิลูก ฬุรีย์ของแม่"
ทุกคนยิ้มให้กันอย่างดีใจ วุฒิหันไปยิ้มกับไอลดา แต่เวฬุรีย์แอบมองไอลดาอย่างริษยา
คุณหญิงเพ็ญโพยมอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
"อุ๊ต่ะ...ถ้ามีว่านที่วิเศษขนาดนี้ ต่อไปริ้วรอยเหี่ยวย่นรอยตีนกาก็คงรักษาได้หมดสินะ"
ทวีวัชรบอก
"ก็ลองดูสิคุณ เผื่อผมจะได้มีเมียใหม่"
"อะไรนะ"
"ผมหมายถึง...เหมือนมีเมียใหม่น่ะ เพราะคุณจะสาวขึ้น สวยขึ้น เต่งตึงดึ๋งดั๋งเหมือนครั้งยังสาวขบเผาะ"
"แล้วไป นึกว่าจะหาเมียใหม่ ฉันจะเอาไอ้ว่านอสรพิษเนี่ยละเลงไอ้นั่นให้เละเป็นโจ๊กเลย"
ทวีวัชรแกล้งสะดุ้ง
"อูย...โหดจัง งั้นผมต้องขอยาจากหมอมฆวันมาเตรียมไว้แล้ว"
"ก็ลองดูสิ"
เพ็ญโพยมฮึ่มฮั่มกับทวีวัชร วุฒิยิ้มขำพ่อกับแม่
"แต่ว่าคุณอาหมอก็ยังไม่แน่ใจนะครับ ว่าสารสกัดจะได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่า เพียงแต่เห็นผลขั้นแรกน่าพอใจน่ะครับ"
"แต่ถ้าเนื้องอกที่หน้าของเวฬุรีย์หายได้จริงๆ คุณหมอมฆวัน เตรียมรวยได้เลย แม่นี่แหละจะขอใช้คนแรก"
เพ็ญโพยมลูบหน้าตัวเองฝันๆ ทวีวัชรส่ายหน้าระอา
"หน้าอย่างคุณเนี่ย ต้องใช้กระดาษทรายหยาบแล้วมั้ง ถึงจะเอาอยู่"
"เอ๊ะ...คุณนี่ เห็นฉันเป็นอะไร นี่หน้าคนนะยะ ไม่ใช่หน้าไม้"
พลตรีทวีวัชรรีบลุกหนี เพ็ญโพยมตาม วุฒิมองตามขำๆ
วันใหม่ เวฬุรีย์มีผ้าก๊อซปิดแผลที่ใบหน้านั่งคุยกับตุ๊กตาลูซี่
"ในที่สุดฉันก็จะสวยเหมือนเธอแล้ว ลูซี่"
เวฬุรีย์ส่องกระจกดูใบหน้าตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
"แล้วพี่วุฒิต้องหันมารักฉัน ไม่สนใจนังไอลดาอีก"
แววตาฬุรีย์เต็มไปด้วยความฝัน ท่าทางเพ้อๆ
บริเวณหน้าบ้านวิเศษมฆวัน ไอลดากำลังเตรียมของกินของใช้ให้วุฒิ จำพวกกระปุกน้ำพริก ของแห้ง
ออม สาวใช้คนสนิทของไอลดาบอก
"โห...ของเยอะขนาดนี้ คุณวุฒิจะทานหมดเหรอคะ"
"หมดจ้ะ พี่วุฒิทานเก่งจะตาย แต่ทานอาหารฝรั่งไม่ค่อยได้ ตอนไปอเมริกาก็พกน้ำพริกไปเป็นสิบขวด"
"คุณลดาเนี่ยรู้ใจคุณวุฒิจริงๆ เลย จากกันตั้งอาทิตย์คงคิดถึงแย่เลยนะคะ"
"เดี๋ยวนี้คุยกันทางเน็ตได้ ไม่ทันคิดถึงหรอก พรุ่งนี้ลดาจะไปส่งพี่วุฒิที่สนามบินด้วย"
"ให้พี่ผ่อนขับไปไหมคะ"
"ไม่ต้องหรอกจ้ะ ฉันขับไปเองดีกว่า เพราะพี่ผ่อนต้องขับรถให้คุณพ่อด้วย ไม่สะดวกเปล่าๆ"
เวฬุรีย์แอบฟังอย่างริษยา
เวฬุรีย์อุ้มตุ๊กตาเดินไปเดินมา รอใครบางคนอย่างร้อนใจ ลอร่าปราดเข้ามาหาเวฬุรีย์อย่างประจบประแจง
"คุณฬุรีย์ขา เรียกลอร่ามามีอะไรให้รับใช้เหรอคะ"
เวฬุรีย์ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ลอร่า
"แกไปซื้อไอ้นี่มาให้ฉัน"
ลอร่ารับไปอ่านถึงกับตาเบิ่งโตด้วยความตกใจ
"หา...คะ คะ คุณฬุรีย์จะเอาไอ้นี่มาทำอะไรคะ"
"ไม่ต้องถามมากได้ไหม แค่ทำตามที่ฉันสั่ง"
"คุณฬุรีย์รู้ใช่ไหมคะว่าไอ้นี่มันทำให้..."
"ก็รู้น่ะสิ ถึงได้ใช้ให้แกไปซื้อ รีบไปซะ อย่าเรื่องมาก แล้วก็อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้ด้วย เข้าใจไหม"
"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ"
"งั้นก็รีบไปซะ"
เวฬุรีย์โยนเงินให้ ลอร่ารับไป แล้วรีบออกจากห้อง เวฬุรีย์ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
มณไฑซึ่งมือมีผ้าพันแผล นั่งอยู่ตรงหน้ามฆวัน หมอมองอย่างพิจารณา แล้วหันไปบอกนวลนภา
"ไหนดูมือของมณไฑหน่อยซิ ว่าเป็นยังไงบ้าง"
นวลนภาแกะผ้าพันแผลให้มณไฑ พอแกะออก ก็มองด้วยสีหน้าประหลาดใจกึ่งตื่นเต้นดีใจ
"คุณคะ"
มฆวันยิ้มออกมาได้ มณไฑก็แปลกใจเช่นกัน
"ไม่น่าเชื่อเลย"
มณไฑชูมือขึ้นมา เห็นว่ามือข้างที่เคยเป็นแผลนั้น บาดแผลสมานจนเหลือร่องรอยแดงๆ เท่านั้น
มฆวันบอก
"แผลที่เคยเน่าเปื่อยกลับแห้งและสมานกันจนสนิทแล้วภายในไม่กี่วัน"
"งั้นยานี่ก็น่าจะช่วยให้ เนื้องอกของฬุรีย์ หายได้เหมือนกันนะครับ"
"มันก็ไม่แน่หรอก"
"อ้าว...ทำไมละคะ"
"เนื้องอกของฬุรีย์ไม่ใช่แผลอย่างมณไฑ เราต้องรอผล เมื่อเปิดดูแผลของฬุรีย์อีกครั้ง"
"อาจารย์จะเปิดแผลให้ฬุรีย์เมื่อไรครับ"
มฆวันสีหน้าครุ่นคิด
ไอลดาเดินลงมาจากชั้นบน เห็นเวฬุรีย์อุ้มตุ๊กตาลูซี่นั่งอยู่ แถมทักอย่างอารมณ์ดี
"แต่งตัวซะสวยเลย จะรีบไปไหนเหรอลดา"
"อ๋อ...จะไปส่งพี่วุฒิน่ะจ้ะ ฬุรีย์ไปด้วยกันไหม"
"ไม่ไปหรอก ไม่อยากไปเจอคนเยอะๆ"
"งั้นไม่เป็นไร ไว้พี่วุฒิกลับมาแล้ว เราค่อยไปรับด้วยกันก็ได้ ตอนนั้นฬุรีย์ต้องสวยแล้วแน่ๆ พี่ไปก่อนนะ"
ไอลดาทำท่าจะออกไป เวฬุรีย์รีบเรียกไว้
"ฉันมีเมี่ยงคำ แม่ซื้อมาฝาก"
ไอลดามองเมี่ยงคำที่อยู่ตรงหน้าเวฬุรีย์
"น่ากินจังเลย"
"มากินด้วยกันสิ เมี่ยงคำต้องกินหลายๆ คนถึงจะอร่อย"
ไอลดามองลังเล
"เดี๋ยวกลับมาค่อยกินดีกว่า"
"กลับมามันก็คงไม่อร่อยแล้ว ไม่กินก็อย่ากิน"
เวฬุรีย์ท่าทางงอนๆ ทำท่าจะเก็บ ไอลดาจึงเกรงใจ
"กินก็กินจ้ะ"
ไอลดานั่งลง
"ฉันห่อให้นะ"
"ไม่ต้องจ้ะ พี่ทำให้ฬุรีย์ดีกว่า"
"ฉันชวนพี่กิน มาห่อให้ฉันทำไม ฉันห่อให้ดีกว่า"
"ขอบใจจ้ะ"
เวฬุรีย์ห่อเมี่ยงคำให้ไอลดา ออมเดินออกมาพร้อมกับข้าวของที่ไอลดาเตรียมให้วุฒิ
"ออมเอาของไปไว้ที่รถก่อนนะคะคุณลดา"
"จ้ะ เดี๋ยวลดาออกไป"
เวฬุรีย์ยื่นเมี่ยงคำให้ไอลดา
"อ่ะ...ห่อไม่สวยหรอกนะ แต่ตั้งใจทำให้"
"ขอบใจจ้ะ"
ไอลดารับเมี่ยงคำมากิน เวฬุรีย์ยิ้มออกมา
"สบายใจจัง"
ไอลดาชะงัก มองเวฬุรีย์งงๆ
"สบายใจเรื่องอะไรเหรอ"
เวฬุรีย์ห่อเมี่ยงคำไปเรื่อยๆ เหมือนไม่มีอะไร
"อ๋อ...ก็อีกไม่นาน ถ้าเนื้องอกของฉันหายไปแล้ว ฉันก็จะสวยอย่างที่ฝันไว้"
"พรุ่งนี้คุณพ่อนัดเปิดดูแผลแล้ว ตื่นเต้นจังเลยนะ"
"ใช่ ฉันก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ตัวเองกินเมี่ยงคำอีกสิ แล้วจะได้รีบไป"
เวฬุรีย์ยื่นเมี่ยงคำให้ไอลดากินอีก
"จ้ะ อร่อยจังเลย ไม่ได้กินนานแล้ว"
ไอลดากินเมี่ยงคำอย่างเอร็ดอร่อย เวฬุรีย์แอบมองไอลดา สีหน้าร้าย
บริเวณโรงรถบ้านวิเศษมฆวัน ไอลดามาที่รถ ออมขนช่วยของขึ้นรถเสร็จ
"ครบหมดแล้วนะคะคุณลดา"
"ครบแล้วจ้ะ ขอบใจมากจ้ะพี่ออม"
ออมรับคำ ไอลดาทำท่าจะขึ้นรถ แต่แล้วจู่ ๆ ก็เซไปชนประตูรถ ออมตกใจเข้าไปประคอง
"คุณลดา เป็นอะไรไปคะ"
"เปล่าจ้ะ สงสัยอากาศร้อนมาก เลยรู้สึกเพลียๆ นิดหน่อย"
"ถ้าไม่ไหวก็อย่าขับไปเองเลยนะคะ"
"ไหวจ้ะ ไม่เป็นไร" ไอลดาดูนาฬิกา "ต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวพี่วุฒิคอย"
ไอลดาขึ้นรถขับออกไป ออมมองตามเป็นห่วง เวฬุรีย์แอบมองจากในบ้าน ยิ้มสะใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 5 (ต่อ)
ไอลดาขับรถออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วเธอก็รู้สึกก็รู้สึกมึนหัวแปล๊บขึ้นมา เอามือกุมขมับอย่าง
เจ็บปวด ไอลดาพยายามเพ่งมองไปตรงหน้า แต่ดวงตาเริ่มพร่ามัว ในที่สุดรถของไอลดาชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง ไอลดาฟุบกับพวงมาลัยสลบไป
ในบ้าน วุฒิพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เดินไปมาอย่างร้อนใจ
เพ็ญโพยมถาม
"หนูลดายังไม่มาอีกเหรอลูก"
"ครับ เมื่อสิบนาทีก่อนลดาไลน์มาบอกว่ากำลังจะออก แต่เมื่อกี้ผมโทรเข้ามือถือก็ไม่รับ คงกำลังขับรถอยู่"
"บ้านหนูลดาก็ห่างจากเราแค่ซอยเดียว ไม่น่าจะช้าเลยนะ ลองโทร.เข้าบ้านไปเช็กดูดีกว่า เผื่อเกิดอะไรขึ้น"
"ครั" วุฒิกดมือถือ "สวัสดีครับ ไอลดาอยู่หรือเปล่าครับ"
เวฬุรีย์รับสาย จำเสียงได้
"พี่วุฒิเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ ฬุรีย์เหรอ ลดาออกมาหรือยังจ๊ะ"
"ออกไปแล้วนี่คะพี่วุฒิ" เวฬุรีย์บอก
"ออกมาแล้วทำไมยังมาไม่ถึง"
"ฬุรีย์ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ถ้าพี่วุฒิกลัวไม่ทันออกไปก่อนก็ได้นะคะ ไม่ต้องรอหรอกค่ะ"
"แต่พี่เป็นห่วง ลดาไม่เคยเหลวไหลแบบนี้ อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับลดาก็ได้ พี่ไปตามหาลดาดีกว่า แค่นี้ก่อนนะฬุรีย์"
วุฒิวางสาย แล้วรีบออกไป
"พี่วุฒิคะ พี่วุฒ"
เวฬุรีย์กำโทรศัพท์แน่นอย่างเจ็บใจ
วุฒิออกมาจากบ้านอย่างรีบร้อน เพ็ญโพยมแปลกใจ
"วุฒิจะไปไหนน่ะลูก"
"ไปตามหาลดาครับ"
"หนูลดาอยู่ไหน"
"ไม่รู้เหมือนกันครับ ฬุรีย์บอกว่าลดาออกมาแล้ว ผมกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลยจะออกตามหา"
ทวีวัชรบอก
"แต่มันจะไม่ทันเครื่องแล้วนะ รีบไปสนามบินก่อนเถอะลูก"
"แต่ผมเป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วงหรอกลูก แม่อยู่ทางนี้จะช่วยตามหนูลดา ถ้ามีอะไรแม่จะโทรบอกเอง"
ทวีวัชรบอกกับวุฒิ
"ไปเถอะวุฒิ เดี๋ยวพ่อไปส่ง"
ทวีวัชรดันตัววุฒิออกไป วุฒิสีหน้าไม่สบายใจ
วุฒิขับรถออกมาจากบ้าน โดยมีทวีวัชรนั่งมาด้วย เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวล แต่แล้วสีหน้าวุฒิก็เปลี่ยนเป็นชะงักตกใจ เมื่อเห็นอะไรบางอย่างตรงหน้า
"นั่นรถของลดานี่ครับ"
ทวีวัชรเขม้นมองไป
"ใช่เหรอ"
ผู้คนกำลังมุงรถคันหนึ่งอยู่
"ใช่จริงๆ ด้วย"
วุฒิรีบจอดรถ แล้วปราดลงจากรถไปทันที ทวีวัชรรีบตามไป
วุฒิแหวกไทยมุงชาย-หญิง 4-5 คนเข้ามา สีหน้าตกใจยิ่งขึ้น
"ลดา"
"หนูลดาจริงๆ ด้วย" ทวีวัชรว่า
หญิง 1 กำลังเอายาดมให้ให้ไอลดาดม แต่เธอยังไม่ได้สติ
หญิง 1บอก "คุณ... คุณ"
"ผมเป็นเพื่อนเขาครับ เขาเป็นอะไรครับ"
"ไม่รู้เหมือนกัน ฉันได้ยินเสียงโครม ออกมาก็รถชนเสาไฟฟ้าแล้ว"
วุฒิเข้าไปดู ไอลดายังหมดสติอยู่ เขาเขย่าตัวเบาๆ
"ลดา...เป็นยังไงบ้าง ลดา"
"รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะ"
วุฒิรับคำ แล้วอุ้มพาไอลดาออกไป
เวลาต่อมา ไอลดามองไปรอบห้องด้วยท่าทางอ่อนระโหย มีสายน้ำเกลือโยงมาที่แขน วุฒิเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง
"ลดาเป็นยังไงบ้าง"
"พี่วุฒิทำไมไม่ไปสนามบินคะ ไม่ทันแล้วนะ"
"พี่เลื่อนไปก่อนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไป ลดาเป็นอย่างนี้พี่ทิ้งไปไม่ได้หรอก"
"ลดาไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่เวียนหัว เลยวูบไป"
"ลดาทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า"
"เมื่อคืนคงนอนดึกไปหน่อยค่ะ"
มฆวันเข้ามาพร้อมกับนวลนภา
นวลนภาถาม
"ลดารู้สึกตัวแล้วเหรอลูก"
"สักพักแล้วครับ ตกลงลดาเป็นอะไรเหรอครับ"
"ต้องรอผลตรวจเลือด แต่เท่าที่ดู อาการของลดาเหมือนไปกินยานอนหลับอย่างแรงมา" มฆวันบอก
วุฒิถามไอลดา
"ลดากินยานอนหลับด้วยเหรอ"
"เปล่านะคะ ลดาไม่ได้กินยาอะไรเลย เพราะรู้ว่าต้องขับรถไปส่งพี่วุฒิ ยิ่งยานอนหลับยิ่งเป็นไปไม่ได้"
"หรือจะกินโดยไม่รู้ตัว กินอะไรที่ใครให้มาหรือเปล่า"
ไอลดาฉุกคิดอะไรได้ เมื่อเวฬุรีย์ชวนกินเมี่ยงคำก่อนออกจากบ้าน
เวฬุรีย์ท่าทางงอนๆ ทำท่าจะเก็บ ไอลดาจึงเกรงใจ
"กินก็กินจ้ะ"
ไอลดานั่งลง
"ฉันห่อให้นะ"
"ไม่ต้องจ้ะ พี่ทำให้ฬุรีย์ดีกว่า"
"ฉันชวนพี่กิน มาห่อให้ฉันทำไม ฉันห่อให้ดีกว่า"
"ขอบใจจ้ะ"
เวฬุรีย์ห่อเมี่ยงคำให้ไอลดา ไอลดารับไปกิน เวฬุรีย์ยิ้มออกมา
"สบายใจจัง"
ไอลดาชะงักกึก กลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาด้วยความเสียใจ มฆวันมองหน้า ถามอย่างสงสัย
"ลดาเผลอไปกินยาอะไรมาหรือเปล่า"
"ใช่ค่ะ"
คนอื่นมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
"กินยาอะไรมาเหรอลดา" มฆวันถาม
"ลดารู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดน่ะค่ะ ก็เลยกินยาแก้แพ้เข้าไป ลืมไปว่ามันทำให้ง่วงค่ะ"
"โธ่ลดา ทีหลังอย่าไปกินยาแก้แพ้ก่อนขับรถนะจ๊ะ มันอันตราย"
"ค่ะพี่วุฒิ ลดาประมาทเอง ขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง"
มฆวันมองหน้าไอลดาอย่างไม่เชื่อนัก
เวฬุรีย์ถึงกับลุกพรวดขึ้นมา เมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามา วุฒิประคองไอลดาเข้ามาในบ้าน เวฬุรีย์มองอย่างเจ็บใจ ทำทีเข้าไปทัก
"เอ๊ะ...พี่วุฒิไม่ได้ไปอังกฤษเหรอคะ"
"พี่เลื่อนไปก่อน เพราะลดาไม่สบายจ้ะ"
"พี่วุฒิเลื่อนไปเพราะลดาเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ ถึงพี่ไปก็คงไม่สบายใจ ในเมื่อลดาเป็นแบบนี้"
เวฬุรีย์แอบกำมือแน่นจนจิกเนื้อตัวเองอย่างเจ็บใจ
"ทีฬุรีย์ขอให้พี่วุฒิอยู่เป็นกำลังใจ พี่วุฒิยังไม่ยอมอยู่เลย"
"นี่ไม่ใช่เวลาจะมาน้อยใจอะไรนะฬุรีย์"
"ใช่สิคะ ฬุรีย์ไม่มีสิทธิ์อะไรจะมาน้อยใจ เพราะฬุรีย์น่าเกลียด เลยไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะฬุรีย์ พี่เขาไม่สบายมาก วุฒิเลยต้องดูแล มีเหตุผลหน่อยสิลูก"มฆวันว่า
"ฬุรีย์น่ะเหรอคะไม่มีเหตุผล แล้วลดาล่ะมีเหตุผลมากงั้นสิ ถ้าฬุรีย์ป่วยแบบลดา จะมีใครยอมเลื่อนงานเพราะฬุรีย์หรือเปล่า ไม่มีทางใช่ไหม ใช่ไหมคะ พี่วุฒิ"
วุฒิอึ้งไปตอบไม่ถูก เวฬุรีย์วิ่งหนีขึ้นห้องไป มฆวันส่ายหน้า
นวลนภา - วุฒิ เรียก"ฬุรีย์"
นวลนภาทำท่าจะตามไป มฆวันดึงนวลนภาไว้
"ไม่ต้องหรอกภา ปล่อยให้ฬุรีย์ได้คิดบ้าง ต่อไปเขาอยู่ในสังคมต้องปรับตัว เราจะโอ๋เอาใจฬุรีย์เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว"
นวลนภาเป็นห่วง ไอลดามองตามอย่างไม่สบายใจ
วุฒิเข้ามาส่งไอลดาในห้อง
"ค่ะพี่วุฒิ ลดารู้สึกผิดจังเลย ที่ทำให้พี่วุฒิต้องเสียงาน"
"ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้เสียงานอะไรมากมาย แค่เลื่อนลูกค้าไปหน่อย ลูกค้าก็เข้าใจ"
"ขอบคุณนะคะพี่วุฒิ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ" เขาเห็นไอลดาถอนใจ "นี่เครียดอีกแล้วใช่ไหม"
"พี่วุฒิ...รู้..."
"รู้สิ เห็นหน้าลดาก็รู้ เครียดเรื่องฬุรีย์ใช่ไหม"
"พี่วุฒิเนี่ย...รู้ทุกอย่างเลย ลดาคงโกหกอะไรพี่วุฒิไมได้แน่"
"ไม่ต้องโกหกหรอกจ้ะ แล้วก็เลิกเครียดได้แล้ว เรื่องฬุรีย์ไม่ต้องไปคิดมากนะ เดี๋ยวฬุรีย์ก็หายงอนเอง ลดาพักผ่อนเถอะ"
"ค่ะพี่วุฒิ ไม่ต้องห่วงลดานะคะ"
วุฒิจูบหน้าผากไอลดาแล้วออกจากห้องไป ไอลดามองตาม ถอนใจเครียดอีก
เวฬุรีย์ขว้างปาข้าวของในห้องระบายอารมณ์
"ทั้งพ่อทั้งพี่วุฒิ ทำไมถึงลำเอียงอย่างนี้ นังลดาน่าจะตายๆ ไปซะ พี่วุฒิจะได้หันมารักฉัน ทำไมฉันถึงเกิดมาแพ้นังลดาทุกอย่าง ทำไม... ทำไม!"
เวฬุรีย์จิกผมตุ๊กตาลูซี่อย่างเจ็บปวด เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครน่ะ"
"พี่เอง ฬุรีย์"
"ฉันจะหลับแล้ว ไว้คุยพรุ่งนี้"
"แต่พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย"
"ฉันไม่อยากคุย"
"พี่อยากจะคุยกับเธอเรื่องพี่วุฒิ แค่เดี๋ยวเดียว..."
ประตูถูกเปิดออกทันที เวฬุรีย์มองหน้าไอลดาอย่างเกลียดชัง
"พี่วุฒิทำไม"
"พี่ขอเข้าไปคุยข้างในหน่อยนะ"
เวฬุรีย์จำต้องเปิดทางให้ไอลดาเข้าไปในห้อง
เวฬุรีย์ตามไอลดาเข้ามา ถามเสียงห้วน
"พี่วุฒิทำไม รีบพูดมา"
"พี่วุฒิเขาก็เป็นห่วงฬุรีย์นะจ๊ะ"
"ฉันไม่เชื่อ แกแย่งความสนใจของพี่วุฒิไปหมด เสแสร้งแกล้งทำเป็นป่วยเพื่อให้พี่วุฒิอยู่ดูแล"
ไอลดารู้สึกเจ็บปวด เพราะแน่ใจว่าที่เธอป่วยมาจากการกระทำของเวฬุรีย์ จึงหันหน้าไปอีกด้าน
เวฬุรีย์ยิ่งทับถมพี่สาว
"ฮึ...เรื่องจริงใช่ไหมล่ะ สำออยนักนะนังไอลดา เรียกร้องความสนใจจากคุณพ่อกับพี่วุฒิได้เยอะเลยสิ"
ไอลดาหันกลับมาน้ำตาคลอ
"ทำไมฬุรีย์ถึงพูดอย่างนี้"
"ฉันพูดไม่ได้หรือไง แทงใจดำของแกใช่ไหมล่ะ"
"ที่พี่ป่วยก็เพราะเธอไม่ใช่เหรอ เธอใส่อะไรลงไปในเมี่ยงคำให้พี่กิน"
เวฬุรีย์ชะงักไปอย่างนึกไม่ถึง แอบกลืนน้ำลายลงคอ แล้วก็เชิดหน้าขึ้น
"ใส่อะไร ก็ใส่เครื่องเมี่ยงคำน่ะสิ ถามอะไรแปลกๆ"
"คุณพ่อบอกว่าอาการของพี่วันนี้เหมือนโดนยานอนหลับอย่างแรง"
เวฬุรีย์ทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรและไม่ยี่หระ
"แล้วยังไง"
ไอลดาเสียงเครือ
"ฬุรีย์...ในเมี่ยงคำนั่น ใส่อะไรลงไป"
"อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ เธอนั่นแหละไปกินอะไรมา แล้วทำเป็นไม่สบายให้พี่วุฒิสงสาร"
ไอลดาน้ำตาไหลออกมาอย่างเสียใจ
"พี่ไม่โกรธฬุรีย์หรอกนะ แต่พี่เสียใจที่ฬุรีย์ทำเหมือนเราไม่ใช่พี่น้องกัน"
"เราไม่เหมือนพี่น้องกันอยู่แล้วนี่ แกเกิดมาโชคดีกว่าฉันทุกอย่าง มีแต่ความสมหวัง ลองมาเป็นอย่างฉันสิ แล้วจะได้รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง"
"ฬุรีย์เกลียดพี่มากใช่ไหม"
"ใช่ ฉันเกลียดแกมาก เกลียดแกเข้าไส้ ไม่ต้องทำเป็นมาบีบน้ำตา ฉันไม่หลงเชื่อแกเหมือนพ่อเหมือนพี่วุฒิหรอก"
เสียงนวลนภาเข้ามา
"มีอะไรกันน่ะลูก ลดา ฬุรีย์"
นวลนภาเปิดประตูเข้ามาในห้อง
"แม่จะเข้ามาดูฬุรีย์ก็ได้ยินเสียงเอะอะ มีอะไรกัน"
ทั้งสองมองหน้ากัน ไอลดาซึ่งหันหลังให้นวลนภารีบเช็ดน้ำตา
เวฬุรีย์แกล้งทำเป็นบีบน้ำตา แล้วเข้าไปกอดนวลนภา
"แม่ขา ลดาเขา เขาต่อว่าฬุรีย์ เรื่องที่ฬุรีย์ไปว่าพี่วุฒิวันนี้ค่ะ"
"ทำไมถึงต้องว่าน้องด้วยลดา"
ไอลดาสะบัดหน้าออกจากห้องไป เวฬุรีย์แอบมองสะใจ
"ลดาไม่ควรทำอย่างนี้ แม่จะไปคุยกับลดาเอง"
นวลนภารีบตามไอลดาไป เวฬุรีย์ยิ้มร้าย
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 5 (ต่อ)
ไอลดาเดินมาสงบสติอารมณ์ ณ มุมหนึ่งในบ้านวิเศษมฆวัน นวลนภาตามไอลดาออกมา
"ลดา ทำไมพูดกับน้องอย่างนั้น ไม่สงสารน้องเลยเหรอลูก"
"สงสารสิคะแม่ ลดาสงสารและรักฬุรีย์มาก"
"แล้วลดาไปว่าฬุรีย์ทำไม"
ไอลดาได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความอัดอั้น ไม่ยอมพูด
"ลดาก็รู้ว่าฬุรีย์เกิดมามีปมด้อย ด้อยกว่าลดาทุกอย่าง เพราะลดาได้แต่ส่วนดีๆ ทั้งหมดไป ทำไมลดาไม่เสียสละให้น้องบ้าง"
"ลดาต้องเสียสละอะไรบ้างคะ"
"ยอมน้องบ้างสิลดา ฬุรีย์เป็นคนอ่อนไหว บอบบาง เจออะไรนิดอะไรหน่อย กระทบจิตใจก็น้อยใจเสียใจ อาจจะคิดสั้นง่ายๆ"
"ลดาทราบค่ะ"
"ทราบก็ดีแล้วลูก ยังไงฬุรีย์ก็ไม่มีอะไรสู้ลดาได้อยู่แล้ว ทั้งหน้าตาทั้งโอกาสในสังคม แม่ขอร้องนะลดา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ลดารักน้อง และเข้าใจน้องให้มากๆ อย่าให้แม่เห็นว่าลดาทำอะไรให้ฬุรีย์เสียใจอีก"
ไอลดารับคำแผ่วเบา
"ค่ะแม่ ลดาจะพยายาม"
"ขอบใจมากลูก แม่ดีใจที่ลดาเชื่อแม่"
นวลนภาดึงไอลดามากอดไว้ ไอลดาพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา แต่ก็กลั้นไม่อยู่ ปล่อยให้น้ำตาหยดลงมาโดยที่นวลนภาไม่เห็น
ไอลดาเดินออกมาหน้าเศร้า เจอบุญปลูกเข้ามาถาม
"คุณลดา ค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหมคะทูนหัว โถ...ป้าเป็นห่วงเหลือเกิน ร้อนใจจนไม่เป็นอันทำอะไร"
"ลดาไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณป้าปลูกที่เป็นห่วง"
"ขวัญเอ๋ยขวัญมา นึกว่าฟาดเคราะห์ไปนะคะคุณลดา"
ไอลดายิ้มรับ ออมมองจากด้านหลัง อย่างมีอะไรบางอย่างในใจ
ไอลดานั่งร้องไห้อยู่ในสวน ออมเดินมาด้านหลัง ไอลดารู้สึกตัวหันไป รีบเช็ดน้ำตา
"อ้าว...พี่ออม มีอะไรเหรอจ๊ะ"
"คุณลดาหายดีหรือยังคะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ มีแค่แผลถลอกนิดหน่อย"
"ออมเห็นนะคะว่าคุณลดากินเมี่ยงคำของคุณฬุรีย์."
"พี่ออม"
"คุณฬุรีย์ไม่น่าเลย ไม่น่าทำกับคุณลดาอย่างนี้เลย คุณฬุรีย์อิจฉาคุณลดาละสิ ถึงได้..."
ไอลดาได้แต่ถอนใจ
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วนี่"
"ไม่ได้นะคะ คุณลดาจะเฉยไมได้ ต้องฟ้องคุณพ่อ คุณพ่อคุณลดาไม่เคยเข้าข้าง คนผิดคิดดูสิคะ สมัยเด็กๆ คุณฬุรีย์รังแกคุณลดา คุณผู้ชายยังไม่เคยเข้าข้างเลย ผิดกับคุณผู้หญิง"
"ช่างเถอะพี่ออม"
"ช่างเถอะ...ชั่วชีวิตคุณลดาก็พูดแค่คำนี้แหละ ออมไม่เข้าใจเลย คุณลดาจะทนไปได้ตลอดไปเหรอคะ"
"พี่ออมก็รู้... ฬุรีย์น่าสงสารแค่ไหน" ไอลดาพูดพลางถอนใจ
"คนเราะน่ะคุณลดาขา ถ้ารู้จักเอาความพิการของตัวเองไปรังแกคนอื่น มันก็ไม่น่าสงสารหรอกค่ะ ถือว่าจิตพิการ...คนพวกนี้ต้องดัดหลังเสียให้เข็ด"
"พี่ออมสัญญากับฉันแล้วนะว่า...จะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง ฉันไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่รู้"
"คุณลดา...โธ่"
"ถึงยังไงฬุรีย์ก็เป็นน้อง... ถ้าสิ่งที่ฬุรีย์ทำเป็นความสุขละก็...ฉันทนได้"
ออมมองไอลดาอย่างเห็นใจ แต่ไม่เข้าใจ
หน้าบ้านวิเศษมฆวัน ตอนสาย วันใหม่ ในห้องนอน เวฬุรีย์นั่งอยู่หน้ากระจก อุ้มตุ๊กตาลูซี่ในอ้อมแขน
"วันนี้แล้วสินะ ฉันจะสวยให้ทุกคนเห็น...ถ้าฉันสวยเมื่อไร ฉันจะแย่งพี่วุฒิมาจากแกให้ได้ นังลดา"
เวฬุรีย์ส่องกระจกมองหน้าตัวเองอย่างมีความหวัง
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" ลอร่าเองคะคุณฬุรีย์"
ลอร่าเปิดประตูเข้ามาสอพลอทันที พอเห็นเวฬุรีย์ก็ทำเป็นตื่นเต้น
"โอ้โห...วันนี้คุณฬุรีย์แต่งตัวสวยจังค่ะ"
"แล้วทุกทีฉันแต่งตัวไม่สวยเหรอ"
"สวยค่ะสวย แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ ลอร่าตื่นเต้นจังเลยค่ะคุณฬุรีย์"
"ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย"
"ก็วันนี้คุณฬุรีย์แกะผ้าแล้วนี่คะ ลอร่าอยากเห็นว่าคุณฬุรีย์จะสวยมากแค่ไหน"
เวฬุรีย์ส่องกระจกอีกครั้ง
"ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน อยากให้พี่วุฒิเห็นด้วย เสียดายอีกตั้งอาทิตย์กว่าเขาจะกลับ"
"ที่จริงก็ดีแล้วนะคะ คุณฬุรีย์จะได้มีเวลาเตรียมตัว พอคุณวุฒิกลับมา เห็นคุณฬุรีย์สวยปิ๊ง ก็จะต้องหลงเสน่ห์จนถอนตัวไม่ขึ้น โฮะๆๆ"
เวฬุรีย์มองหน้าตัวเอง พลางยิ้มฝันๆ อย่างรอคอย
หภายในมฆวันคลินิก มณไฑตรวจร่างกายให้เวฬุรีย์ เอาหูฟังแนบหัวใจเธอ เขายิ้มๆ เมื่อเอาหูฟังออก
"ฬุรีย์...ตื่นเต้นเหรอ"
"ตื่นเต้นสิคะ อยากเห็นเร็วๆ ว่าถ้าแผลหายแล้ว หน้าฬุรีย์จะเป็นยังไง"
"ฬุรีย์ต้องสวยมากแน่ๆ"
"ทำไมพี่ไทคิดว่าอย่างนั้นคะ"
มณไฑจ้องมองหน้าเวฬุรีย์อย่างพิจารณา
"พี่รู้ว่าฬุรีย์เป็นคนสวยคนนึง"
"พี่ไทพูดปลอบใจฬุรีย์หรือเปล่า"
"พี่พูดจริงๆ"
มฆวันกับนวลนภาเปิดประตูเข้ามา
"พร้อมแล้วนะฬุรีย์"
"พร้อม"
แต่พอเวฬุรีย์เหลือบไปเห็นใครบางคนก็ชักสีหน้า
"มาทำไม"
ไอลดาจะเข้ามา แต่ชะงักเมื่อเวฬุรีย์ทัก
มฆวันถาม
"ทำไมพูดอย่างนั้น พี่เขาเป็นห่วงลูกนะฬุรีย์"
"พี่อยากมาลุ้นด้วยจ้ะ"
"ฬุรีย์ตื่นเต้นนี่คะ ขอแค่คุณพ่อคุณแม่อยู่กับฬุรีย์ก็พอค่ะ"
มณไฑกับไอลดามองหน้ากัน
"งั้นพี่ออกไปรอข้างนอกก็แล้วกัน สู้ๆ นะฬุรีย์"
ไอลดาออกไป มณไฑหันมาพูดกับเวฬุรีย์
"พี่จะไปรอดูข้างนอกนะ โชคดีจ้ะ"
เวฬุรีย์พยักหน้ารับ มองตามมณไฑที่ออกไป แล้วหันมาพูดกับพ่อแม่
"หนูพร้อมแล้วค่ะ"
ไอลดาออกมานั่งข้างนอกบริเวณหน้าห้องตรวจ มณไฑตามมาพูดเชิงปลอบ
"ฬุรีย์คงจะตื่นเต้นน่ะ คนไข้ที่มาศัลยกรรมส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้"
"ลดาเข้าใจ เรามารอลุ้นดีกว่านะ"
มณไฑพยักหน้า มองเข้าไปในห้องอย่างรอคอย
ในห้องตรวจ มฆวันจับใบหน้าของเวฬุรีย์หันไปหันมาเพื่อตรวจดูอาการภายนอก
"ฬุรีย์อยู่นิ่งๆ นะลูก เดี๋ยวพ่อจะแกะผ้าพันแผลออก"
"ค่ะ" เวฬุรีย์ยื่นมือไปทางนวลนภา "แม่คะ"
นวลนภาจับมือเวฬุรีย์ไว้
"เรามาลุ้นไปพร้อมกันจ้ะ"
เวฬุรีย์สูดลมหายไจเข้าลึกๆ มฆวันค่อยๆ ใช้กรรไกรตัดผ้าพันแผลด้านนอกจนขาด แล้วเปิดผ้าพันแผลออกทีละชั้นๆ จนหมด
แต่แล้วมฆวันกับนวลนภาก็ต้องตะลึง
"เป็นยังไงคะ ฬุรีย์สวยแล้วใช่ไหมคะพ่อขาแม่ขา"
"ฬุรีย์...โธ่"
นวลนภาถึงกับเบือนหน้าหนี เวฬุรีย์เริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
"อยู่นิ่งๆ นะฬุรีย์"
"มีอะไรเหรอคะ หนูขอกระจกหน่อย กระจกอยู่ไหน"
"พ่อบอกให้อยู่นิ่งๆ ก่อน"
"มีอะไรเหรอคะ ขอกระจกได้ไหม"
นวลนภาลังเล เวฬุรีย์ผลุนผลันลุกขึ้น แล้วถลาไปหยิบกระจกขึ้นมาดู
"แอร๊ย....ไม่"
หน้าบริเวณที่เคยมีเนื้องอกของเวฬุรีย์กลายเป็นสีดำและช้ำเลือดช้ำหนองน่าเกลียดกว่าเดิม
เธอฟาดกระจกกับขอบโต๊ะ
"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไม... ทำไม"
"ฟังพ่อนะฬุรีย์ มันเป็นเพราะสารสกัดจากว่านยังไม่ถึงเวลา"
"แล้วมันจะหายหรือเปล่า"
"พ่อยังไม่แน่ใจ"
"เราเอาสารสกัดที่ครบกำหนดแล้วมาลองใช้กับฬุรีย์ดีไหมคะ" นวลนภาว่า
"สารสกัดถูกใช้ไปเกือบหมดแล้ว ที่เหลืออยู่มีไม่พอ เราต้องสกัดใหม่อีก"
"งั้นก็สกัดใหม่เลยสิคะ" เวฬุรีย์ว่า
"สกัดใหม่ไม่ได้ ต้องรอว่านงอกกิ่งใหม่ออกมาจนสมบูรณ์เต็มที่"
"อีกนานไหมคะพ่อ"
มฆวันถอนใจ
"อีกปีเดียว"
"อีกตั้งปีเลยเหรอ? ไม่...หนูไม่รอ หนูรอไม่ได้อีกแล้ว"
นวลนภาบอก
"แค่ปีเดียวเองฬุรีย์"
"ไม่..."
เวฬุรีย์ผลุนผลันออกจากห้องไป มฆวันกับนวลนภามองตามอย่างตกใจ
"ฬุรีย์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"ฬุรีย์...ลูก"
เวฬุรีย์วิ่งพรวดออกมา ผ่านมณไฑกับไอลดาที่นั่งรออยู่
"ฬุรีย์ จะไปไหน."
"หน้าฬุรีย์"
มฆวันกับนวลนภาตามออกมา
"ช่วยกันจับตัวฬุรีย์ไว้" มฆวันบอก
"เกิดอะไรขึ้นครับอาจารย์"
"หน้าฬุรีย์แย่กว่าเดิม"
"รีบตามฬุรีย์ไปเร็ว ฬุรีย์จะวิ่งไปไหนก็ไม่รู้" นวลนภาบอก
มณไฑกับไอลดารีบตามไป
เวฬุรีย์วิ่งมาหยุดที่ริมน้ำแห่งหนึ่ง ใกล้คลินิก ร้องไห้เสียใจ
"ทำไม...ทำไมฉันต้องโชคร้ายตลอด ทำไมถึงเป็นอย่างนี้"
เวฬุรีย์มองเงาตัวเองที่อยู่ในน้ำอย่างเกลียดชัง
"นังหน้าผี นังอัปลักษณ์ นับวันมีแต่น่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม แกน่าจะตายๆ ไปซะ"
เวฬุรีย์โยนก้อนหินใส่เงาหน้าของตัวเองในน้ำอย่างเจ็บปวด
"ตายไปซะก็ดี จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานอีก"
เวฬุรีย์ทำท่าจะกระโดดลงน้ำ แต่มีใครบางคนเข้ามาคว้าตัวไว้
"อย่านะฬุรีย์ อย่า..."
เวฬุรีย์หันไป ปรากฏว่าเป็นไอลดา จึงดิ้นพราด
"ปล่อยฉันนะ ปล่อย แกจะขัดขวางฉันทุกอย่างเลยหรือไง"
"ฬุรีย์อย่าเพิ่งวู่วาม คุณพ่อต้องหาทางช่วยฬุรีย์ได้แน่"
"ไม่.. ไม่มีใครช่วยฉันได้อีกแล้ว แม้แต่โชคชะตายังไม่เข้าข้างฉัน"
"ฬุรีย์ต้องเข้มแข็งไว้สิ ถ้าฬุรีย์เป็นอะไรไปคุณพ่อคุณแม่ต้องเสียใจมากแน่ๆ"
"ไม่มีใครเสียใจหรอก มีแต่คนจะดีใจด้วยซ้ำ โดยเฉพาะแก สะใจแล้วใช่ไหมล่ะ"
"พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้น ฬุรีย์หัดมองพี่ในแง่ดีบ้างสิ"
"ไม่ต้องเสแสร้ง เพราะแกจัดงานวันเกิดให้คนหัวเราะเยาะฉัน เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้ งั้นแกลงไปในนั้นแทนก็แล้วกัน"
เวฬุรีย์จับตัวไอลดาจะโยนลงไปในน้ำแทน แต่ไอลดาขัดขืน
"อย่านะฬุรีย์ อย่าทำพี่ พี่ว่ายน้ำไม่เป็น"
"ว่ายน้ำไม่เป็นนั่นแหละดี อยากห้ามดีนัก"
"อย่านะ"
มณไฑวิ่งเข้ามา
"ฬุรีย์...มาอยู่นี่เอง"
เวฬุรีย์ชะงัก มณไฑเข้ามาดึงตัวทั้งสองออกห่างจากน้ำ
"ทำไมถึงทำอย่างนี้ มันอันตรายนะรู้ไหม"
เวฬุรย์มองหน้าไอลดาอย่างเกลียดชัง
"ฬุรีย์จะฆ่าตัวตาย ลดาเลยช่วยห้าม"
"โธ่...ฬุรีย์" มณไฑว่า
มฆวันกับนวลนภาเข้ามา นวลนภากอดเวฬุรีย์ไว้
"ฬุรีย์... อย่าคิดสั้นนะลูก ถ้าลูกเป็นอะไรไปแม่อยู่ไม่ได้แน่ๆ"
"หนูน่าเกลียดขนาดนี้ หนูไม่อยากอยู่อีกแล้วค่ะ"
"ลูกทำอย่างนี้เท่ากับดูถูกพ่อนะฬุรีย์"
"ทำไมคะ หนูผิดอะไรอีก"
"คุณพ่อต้องมีวิธีรักษาฬุรีย์หายได้แน่"
"แต่มันอีกตั้งปีนะคะ ฬุรีย์รอไม่ไหวอีกแล้ว"
"มันอาจจะไม่ถึงปีก็ได้ พ่อจะหาวิธีอื่น เชื่อพ่อสิฬุรีย์"
ทุกคนมองหน้ามฆวันอย่างแปลกใจและมีความหวังมากขึ้น
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 5 (ต่อ)
มฆวันนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อนในห้องทำงาน
"ตอนนี้เหลืออีกวิธีเดียวที่รักษาฬุรีย์ได้ ถึงแม้จะเป็นวิธีใหม่ที่ยังไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน"
"วิธีอะไรคะ"
"เราต้องผ่าตัดเอาผิวเดิมของเวฬุรีย์ออกมาก่อน แล้วเอาผิวหนังส่วนอื่นปะลงไปแทน ก่อนจะใช้สารสกัดที่เหลือทาทับลงไปเพื่อสมานแผล"
นวลนภายิ้มออกมาได้
"งั้นก็ผ่าตัดเลยสิคะ ใช้เนื้อส่วนสะโพกของฬุรีย์เองก็ได้"
"มันไม่พอน่ะสิ เพราะส่วนที่ต้องผ่าตัดมันมาก ตั้งแต่ใบหน้าไปถึงลำคอ"
นวลนภาหุบยิ้ม อึ้งไป
"หมายความว่า...เราต้องหาเซลล์ของเนื้อที่ร่างกายของฬุรีย์ยอมรับด้วย"
มฆวันพยักหน้า นวลนภาสีหน้าผิดหวัง
"เราจะไปหาเนื้อส่วนนั้นมาจากไหนได้"
เวฬุรีย์นั่งลูบตุ๊กตาลูซี่อย่างเศร้าสร้อยในสวน นวลนภาเข้ามาหา
"ยังไม่หลับเหรอฬุรีย์"
"คืนนี้คงนอนไม่หลับหรอกค่ะ"
"พ่อกับแม่บอกแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ ว่ายังมีวิธีอื่นที่ช่วยฬุรีย์ได้"
"หนูอยากได้หน้าใหม่ อยากเป็นคนคนใหม่เร็วๆ ค่ะแม่ หนูอยากได้อะไรที่มันไม่ใช่หนู หนูเกลียดตัวเอง จนไม่อยากจะอยู่กับมันแม้แต่วินาทีเดียว"
นวลนภาเอื้อมมือแตะเส้นผมของเวฬุรีย์
"ฬุรีย์... เราเปลี่ยนแปลงลูกได้เพียงภายนอกเท่านั้นนะ จิตใจของหนูก็ยังเป็นตัวหนูอยู่ ลูกต้องเข้าใจ"
"ถ้าหน้าตาหนูเปลี่ยนแล้ว ตัวหนูจิตใจหนูก็ต้องเปลี่ยนตามด้วยค่ะ หนูจะได้เป็นคนใหม่ที่ดีกว่านี้ แม่ขอร้องให้คุณพ่อรีบผ่าตัดให้หนูนะคะ"
"คุณพ่อหาวิธีใหม่ได้แล้ว แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า... เราต้องได้เนื้อส่วนหนึ่งจากเซลล์ที่ร่างกายของหนูยอมรับ"
"โธ่...แม่คะ แล้วจะไปหาที่ไหนได้ละคะ ใครจะช่วยฬุรีย์"
ไอลดาเดินเข้ามา
"แม่ได้เนื้อส่วนตัวแล้วล่ะค่ะ ได้จากหนูเอง"
"ไอลดา"
"ค่ะแม่ ลดาตัดสินใจแล้ว ลดาจะเสียสละเนื้อส่วนนั้นให้น้องเอง"
นวลนภายิ้มออกมาได้ แต่เวฬุรีย์ยังคงมองไอลดาอย่างตะลึงงัน เธอลุกขึ้นไปเผชิญหน้ากับไอลดา จ้องมองไอลดาด้วยดวงตาชิงชังและกราดเกรี้ยว ปนความเจ็บปวดขมขื่น
"นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ แล้วมันก็ไม่ตลก ออกไป"
"ฬุรีย์ พี่ไมได้พูดเรื่องตลก แต่พูดความจริง"
"ความจริงที่ได้แต่หลอกให้ฉันหวังลมๆ แล้งๆ ใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกว่าฉันจะหาเนื้อส่วนนั้นไม่ได้"
"ฬุรีย์"
นวลนภาเข้ามาหาทั้งสอง
"ฟังพี่ลดาพูดให้จบก่อนสิลูก"
"หนูกลัวค่ะแม่ กลัวถูกหลอกให้เป็นตัวตลกเหมือน... เหมือนในงานวันเกิดคราวที่แล้ว ไม่มีใครรู้หรอกว่าหนูเจ็บปวดมากแค่ไหน"
"แม่อยากให้หนูลืม ลืมในสิ่งที่ทำให้หนูเจ็บปวด เราเริ่มต้นกันใหม่นะ" นวลนภาจับมือลูกทั้งสองไว้ "มันไม่เคยสายเลยสำหรับการเริ่มต้นเมื่อเรายังมีโอกาสอยู่ เหมือนฬุรีย์...หนูกำลังจะมีโอกาสได้ในสิ่งที่หนูต้องการ"
เวฬุรีย์จ้องมองไอลดา
"เธอไม่ได้โกหกนะ"
"ไม่ พี่พูดความจริง"
"ลดา..."
"ลดานอนคิดมาคืนนึงเต็มๆ แล้วละค่ะแม่ มันเป็นสิ่งที่ลดาทำเพื่อฬุรีย์ได้"
"แม่ดีใจที่หนูตัดสินใจเอง ทั้งที่การออกปากกับหนูเป็นเรื่องไม่ยากเลย แม่อยากให้พี่น้องสองคนรักกันมากๆ"
นวลนภากอดลูกทั้งสองไว้ในอ้อมแขนคนละข้าง ไอลดาจับมือเวฬุรีย์ไว้ แต่สีหน้าเวฬุรีย์แอบร้าย
ออมเข้ามานั่งลงอย่างเซ็งจัดในเรือนคนไช้
"ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคุณลดาจะเสียสละให้น้องขนาดนั้น"
"คุณลดาเธอเป็นคนดีน่ะสิ จะมีอะไรเสียอีก คนดีๆ อย่างคุณลดาน่ะ ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอกโว้ย" บุญปลูกบอก
"แต่โดนวางยาเข้าไปถึงกับไปเกือบตายเลยนะ"
"นั่นน่ะมันเป็นเรื่องเล็กน้อย ก็คุณฬุรีย์หมั่นไส้พี่สาวน่ะซี่ ที่คุณวุฒิรักมาก คุณฬุรีย์ยังเด็กแล้วก็มีปมด้อย ทำอะไรไม่มีความยั้งคิดอยู่แล้ว"
"เอ...วันนี้เป็นยังไงนะ ป้าเข้าข้างคุณฬุรีย์ทั้งที่ไม่ค่อยจะเข้าหน้าเธอเลยนี่"
"ข้าก็สังเวชน่ะซี่ อะไรมันก็ไม่ร้อนและร้ายมากไปกว่าไฟริษยาหรอก ความริษยาน่ะถ้ามันอยู่ในใจของใคร คนคนนั้นก็เหมือนถูกลนด้วยไฟ มันร้อน...มันเผา มันทุกข์ทรมานอยู่ในหัวใจตัวเองนี่แหละ"
"ไม่น่าเชื่อเลยนะป้า ที่คุณฬุรีย์จะสวยขึ้นได้จริงน่ะ มันอาจจะเหลวเป๋วอย่างคราวที่แล้วก็ได้"
"สมัยนี้การแพทย์มันเจริญ ไม่ว่านมหรือหน้าทำได้ทั้งนั้นแหละ แล้วคุณหมอท่านก็เป็นหมอผ่าตัดมือหนึ่งอยู่แล้ว ใครๆ ไม่ว่าจะเป็นดารา หรือไฮโซระดับไหน ก็ต้องมาหาท่านทั้งนั้นแหละ"
"แต่คุณฬุรีย์ไม่ใช่แค่เสริมดั้งหรือกรีดตาสองชั้นเท่านั้น แต่คุณฬุรีย์ต้องผ่ากันทั้งหน้าเชียวนะ"
"ถึงต้องผ่ากันทั้งตัว ข้าก็เชื่อว่าคุณหมอกับคุณผู้หญิงท่านทำได้แน่ๆ"
"ป้าแน่ใจเหรอ"
"บุญของท่านที่ทำความดีไว้กับคนขี้เหร่เยอะแยะ กุศลอันนี้แหละที่จะทำให้ท่านผ่าตัดสำเร็จ ชื่อเสียงของคุณหมอเองก็คงจะเป็นที่กล่าวขานกันไปอีก" บุญปลูกยกมือไหว้ท่วมหัว "สาธุ...ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ คุณฬุรีย์จะได้เป็นผู้เป็นคนบ้าง เธอเป็นผู้หญิงก็อยากสวยอยากงาม อยากมีคนที่รักใคร่ใยดีเหมือนพี่สาว มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงไม่ใช่เหรอนังออม"
"แหมป้า... แต่ถ้าได้หน้าใหม่แล้วยังมีหัวใจดวงเก่า ฉันว่าถึงจะสวยงามเลิศเลอยังกับนางฟ้านางสวรรค์มันก็ไม่มีประโยชน์"
ทั้งสองสบตากันอย่างกังวล รู้ว่าความจริงเป็นเช่นนั้น
หน้ามฆวันคลินิก ตอนสาย ไอลดากับเวฬุรีย์นอนอยู่เตียงข้างๆ กันขณะรอการผ่าตัด เวฬุรีย์ท่าทางกระวนกระวาย ไอลดาหันไปถามอย่างเป็นห่วง
"ตื่นเต้นเหรอฬุรีย์"
"ตื่นเต้นสิ มันเป็นการผ่าตัดครั้งสำคัญที่สุดของพ่อกับแม่ และของฉันเองด้วย มันต้องใช้เวลาสักเท่าไรกันนะ สองชั่วโมงหรือหกชั่วโมง"
"ก็คงจะ...แค่นอนหลับไปงีบนึงเท่านั้นมั้งฬุรีย์ พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็จะดีขึ้น"
"หวังว่ามันจะดีขึ้นจริงๆ ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ"
"ต้องดีขึ้นสิฬุรีย์ คุณพ่อเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งของเมืองไทย ท่านต้องช่วยให้ฬุรีย์ได้แน่"
เวฬุรีย์ยังกระสับกระส่าย เสียงประตูเปิดเข้ามา ทั้งสองหันไปมอง
มฆวัน พร้อมกับมณไฑ และนวลนภาเข้ามา ทุกคนอยู่ในชุดเตรียมพร้อมผ่าตัด
"ลดา ฬุรีย์ ลูกสองคนพร้อมแล้วใช่ไหม"
"พร้อมค่ะ"
เวฬุรีย์หลับตาลงเพื่อระงับความตื่นเต้นก่อนจะตอบออกไป
"หนูก็พร้อมค่ะ"
นวลนภาเข้ามาลูบผมของเวฬุรีย์อย่างแผ่วเบาและปลอบโยน
"ทำใจให้สบายนะลูก ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี"
เวฬุรีย์ลืมตาขึ้นมา มองนวลนภาด้วยสายตาฝากความหวัง
"ถ้าหนูไม่สวย ก็ไม่ต้องให้หนูตื่นขึ้นมานะคะแม่"
"อย่าพูดอย่างนี้สิ ลูกแม่ต้องสวยขึ้นแน่ๆ"
มฆวันพยักหน้าให้นวลนภา นวลนภาฉีดยาให้เวฬุรีย์ สักพักแธอค่อยๆ หลับตาลง
อ่านต่อตอนที่ 6
