หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 6
บรรยากาศวัดเมื่อเวลาเช้ามืด เสียงระฆังบอกเวลาดังก้องไปทั่ววัด หลวงพ่อเดินออกมาจากในวัดแต่ยังไม่เห็นใครลงมาเลยสักคน
หลวงพ่อมองไปบนกุฏิส่ายหน้าประมาณว่ายังไม่มีใครตื่นสักคน
“เงียบกริ๊บ...เลย”
หลวงพ่อพูดจบ จึงหันมาอีกฝั่งจะเดินไปปลุกหลวงพี่กับไทและหมาก
ทันใดนั้นมีคนโผล่มา หลวงพ่อตกใจมากทำตาโต รีบเดินอย่างเร็ว แต่มีเสียงเรียกไว้
“ผมเองครับหลวงพ่อ ไม่ต้องกลัว” มั่นส่งเสียง
“กลัวที่ไหน ไม่ได้กลัว อาตมารีบจะไปปลุกหลวงพี่กับไอ้ไทไอ้หมาก”
“ผมก็นึกว่ากลัว เห็นเดินจนจีวรปลิวเลย”
“งั้นมั่นไปตามหลวงพี่กับ เจ้าไท เจ้าหมากให้หน่อยละกัน ป่านนี้ยังไม่ตื่นกันอีก”
“ครับหลวงพ่อ”
สัปเหร่อมั่น กำลังจะเดินไปก่อนหันมาคุยกับหลวงพ่อ
“ยืนอยู่คนเดียวระวังนะครับหลวงพ่อ มะวานนังมณีมันบอกว่าเจอผีอยู่หน้าวัด”
“กลัวอะไรอาตมาอยู่วัดนี้มาตั้งกี่ปีแล้ว”
พูดจบ มั่นก็เดินขึ้นกุฎิไป ทันไดนั้นเสียงหมาหอนดังขึ้น
หลวงพ่อยืนหันซ้ายขวาอยู่ ตัดสินใจเดินตามสัปเหร่ออย่างเร็ว
เจนนี่เคาะประตูห้องห้องเหมย
“น้องเหมยๆ”
เจนนี่เคาะประตูอีก เหมยไม่ตื่น จึงลองบิดประตู... ประตูห้องไม่ได้ล็อก เจนนี่เข้ามาในห้อง
เห็นเหมยนอนพลิกตัวไปมาเหงื่อแตกซิกทั่วหน้า
“น้องเหมยๆ”
เจนนี่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ไปจับตัว เหมยละเมอต่อยซ้ายเจนนี่หลบทัน เหมยต่อยขวาเจนนี่หลบทัน
เจนนี่ยิ้ม
“ไม่ได้กินเจนนี่หรอกค่” เจนนี่เรียกเสียงดัง “น้องเหมยยยยฮ่าๆๆ”
เจนนี่เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ เหมือนท้าทาย เหมยตวัดขาซ้ายไปที่ก้านคอ เจนนี่ล้มตึงลงบนพื้น
หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินบิณฑบาต ไทกับหมากเดินตามมาด้วย หมากเล่นมือถืออยู่
“ผมเอามือถือตั้งปลุกแต่แบตหมด มันเลยไม่ปลุก ทำให้ตื่นสายครับ”
“ผมผิดเองครับเมื่อคืนผมไปขอยืมใช้มือถือหลวงพี่เสิร์ตหางาน ใช้จนแบตเกือบหมด” ไทบอก
หมากบอก
“ผมก็ผิดครับหลวงพ่อ”
“เอ็งก็ไปช่วยเค้าหางานด้วยเหรอ”
“เล่นเกมครับ”
หลวงพ่อหันมามองหน้าหมาก ในมือหมากยังกดเกมเล่นไปเดินไป
“ผมผิดเอง” หลวงพี่บอก
“ผมผิดครับ” ไทบอก
“ผมผิด” หมากบอก
หลวงพ่อโพล่ง
“หลวงพ่อผิดเอง”
ไท/หมาก “เย้ย...หลวงพ่อ”
“ไม่ต้องแย่งกันรับผิดหรอก ต่อไปให้ทั้งสามคนรักษาเวลาด้วย เพราะการตรงต่อเวลาเป็นคุณสมบัติของผู้ที่จะประสบความสำเร็จ” หลวงพ่อพูดกับหลวงพี่ “ท่านเองเคยเป็นนักธุรกิจก็น่าจะรู้ว่าการรักษาเวลาสำคัญขนาดไหน”
“ครับท่าน”
ทั้งสามคนพยักหน้ารับคำหลวงพ่อ
“ผมขอถามหน่อยได้มั้ยครับ เราตื่นมาบิณฑบาตสายกว่านี้สักหน่อยได้มั้ย”
“ตื่นเวลานี้แหละดีแล้ว เราจะได้เดินรับบิณฑบาตจากชาวบ้านครบทุกหลัง”
“ทำไมต้องไปทุกหลัง รู้อยู่แล้วนี่ครับว่าบ้านหลังไหนที่ตักบาตร”
หมากบอก
“ใช่ เพราะมีแค่ 5 หลังเอง เอาเวลาไปนอนเพิ่มดีกว่าครับ”
“แต่วันนี้น่าจะมีคนตักบาตรเยอะกว่าเมื่อวาน”
หลวงพ่อยิ้มๆ มองไปข้างหน้าก่อนหยุดเดินแล้วหลวงพี่ไม่ทันมองชนหลวงพ่อ ทุกคนเห็นชาวบ้านสองคนยืนรอตักบาตรอยู่
หลวงพ่อและหลวงพี่เดินไปรับบิณฑบาตยิ้มบางๆ ถึงการเปลี่ยนแปลง
บ้านเฮียเม้ง ตอนเช้า เหมยทายาที่คอให้เจนนี่อยู่ในห้อง
"พี่เจน...เหมยขอโทษ เหมยไม่ได้ตั้งใจ"
"นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจเต็มๆ เลย...โชคดีที่คอพี่ไม่หัก"
เหมยทำหน้าเครียดเรื่องฝัน
"ก็เหมยฝันร้ายอ่ะพี่เจน เหมยฝันว่าหลงทางเข้าไปในป่า แล้วเหมยก็เห็นเงาดำๆ ตะคุ่มๆ อยู่หลังต้นไม้ แล้วมันก็กระโดดผ่าง! มาหาเหมย เหมยเห็นมันตกใจแทบช็อก"
เจนนี่ลุ้น
"อย่าบอกนะคะว่าน้องเหมยเจอเสือ"
"กระต่ายค่ะ"
"แค่กระต่าย บิ้วซะใหญ่เชียว"
"มันยังไม่จบแค่นั้นสิคะพี่เจน" เหมยเล่าอย่างตื่นเต้นมาก "กระต่ายตัวนั้นมันวิ่งผ่านเหมยไปช้าๆ เหมยวิ่งตามกระต่ายไปเรื่อยๆ แล้วเหมยก็เจอๆ"
"เจอหมี" เจนนี่ว่า
"เจอแม่กระต่าย"
"โว๊ะ...แล้วมันฝันร้ายตรงไหนเนี่ย"
"ฟังก่อนสิ...เหมยเดินตามลูกกระต่ายกับแม่กระต่ายไป ทันใดนั้นเหมยก็เจอๆ..."
"อย่าบอกนะว่าเจอพ่อกระต่าย"
"ใช่...พี่เจนรู้ได้ไง"
"พี่ว่าน้องเหมยข้ามครอบครัวกระต่ายไปเลยได้มั้ยคะ ตกลงที่ว่าฝันร้าย ผันเห็นไร"
"ฝันเห็นผีซอมบี้ มันรุมกินครอบครัวกระต่าย ตายหมดเลยพี่เจนเหมยพยายามช่วยแต่ช่วยไม่ได้ เหมยเสียใจ" เหมยทำท่าเศร้า
"โถ่ววว...แม่คนใจบุญ แม่ต้นทุนจิตใจดี แม่คนดีศรีสังคม"
"พอซอมบี้มันกินครอบครัวกระต่ายหมดมันก็มารุมกินเหมย เหมยกำลังสู้ๆๆ กับมัน พี่เจนนี่ก็เข้ามาพอดีนั่นแหละ เหมยฝันแบบนี้มันหมายความว่ายังไงคะ"
"หมายความว่าน้องเหมยกำลังจะมีเคราะห์"
"มีเคราะห์"
เหมยตวัดมือไปโดนที่คอเจนนี่เต็มๆ
"โอ้ย"
เวลาเช้า หลวงพ่อบิณฑบาตเดินมากับหลวงพี่ ไท และ หมากมาถึงหน้าบ้าน เหมยกับเจนนี่รอใส่บาตรอยู่ มีอาหารพร้อม
"นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ" เหมยว่า
ไทกัด
"สงสัยหิมะจะตก คนบาปมาทำบุญ"
เหมยหันไปจ้องไทด้วยอาการไม่พอใจ
หลวงพ่อหยุดเดิน แล้วหันมาปรามไทที่พูดไม่ดี
"เหมยฝันเห็นกระต่าย เหมยกำลังจะมีเคราะห์ใช่มั้ยคะ หลวงพ่อ"
"นี่แค่ฝันเห็นกระต่ายยังมีเคราะห์ คนที่เอากระต่ายมาเลี้ยงไม่แย่เลยเหรอ" หลวงพี่ดินว่า
"หลวงพี่เป็นพระฝรั่ง หลวงพี่ไม่รู้หรอก"
หลวงพี่ทำหน้างงๆ
"เหมยอยากทำบุญให้ฝันร้ายกลายเป็นดี เหมยไม่อยาก" เหมยหันหน้าไปหาไท "ซวย"
ไทสะดุ้ง
"เอะอะก็โทษฝัน ไม่โทษตัวเองบ้างละ ว่าทำไม่ดีแล้วกรรมกำลังตามสนอง"
"ปากเสีย! ว่างๆ ปล่อยเพื่อนในปากไปวิ่งเล่นบ้าง"
หลวงพ่อเปิดบาตรเตรียมรับบิณฑบาต
"คุณก็ปล่อยของคุณออกมาด้วยสิ มันจะได้วิ่งเล่นเป็นเพื่อนกัน"
เหมยกำลังจะตักข้าวแต่หันมาด่าไท เลยดึงทัพพีกลับ
"ฉันไม่ปล่อยหมาฉันไปคบกับหมานายหรอกยะ"
หมากบอก
"เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเลี้ยงหมาไว้ในปากกันด้วย"
เหมยว่าไท)
"ออกไปจากหน้าบ้านฉันเลยนะ ไปสิ"
หลวงพ่อกับหลวงพี่นึกว่า เหมยไล่ปิดบาตรแล้วเดินไป...
"เหมยไม่ได้ไล่หลวงพ่อกับหลวงพี่ค่ะ นิมนต์ก่อน"
หลวงพี่หยุดเหมยรีบวิ่งมาหาหลวงพ่อ
"ก่อนตักบาตรหลวงพ่อช่วยให้พร ที่ทำให้ฝันร้ายกลายเป็นดีกับหนูหน่อยได้มั้ยคะ"
"พรแบบนั้นไม่มีหรอก...ฝันก็ปล่อยให้เป็นแค่ฝัน ถ้าไปยึดมาเป็นความจริงจะยิ่งทุกข์"
เหมยได้ฟังก็เซ็งๆ ยกมือไหว้ก่อนตักบาตร
อ่านต่อหน้า 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 6 (ต่อ)
บนศาลาฉัน บาตรถูกเปิดออก ให้เห็นว่า ข้าวเต็มบาตร มัคนายกกับสัปเหร่อยิ้มให้กัน
"อิ่มกันถึงพรุ่งนี้แน่ๆ พวกเรา" แมวบอก
"นี่คงเป็นอานิสงส์จากที่หลวงพี่จัดสัมมนาการเงินให้กับชาวบ้านแน่ๆ เลยครับ" มั่นบอก
หลวงพ่อพยักหน้ายิ้มๆ
เสียงโทรศัพท์ดัง แมวหันไปมองดุ มั่นบอก
"ไม่ใช่ของฉันโว้ย ฉันมีมารยาทไม่เปิดมือถือเสียงดังขนาดนี้หรอก"
แมวหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา
"ไม่ใช่ของฉันเหมือนกันโว้ย...ฉันมีมารยาท"
"อ๋อหลวงพี่เอง...ที่ไม่มีมารยาท"
มั่น/แมว บอก "อุ้ย!"
หลวงพี่จ้องมือถือก่อนกดตัดสายทิ้ง
หลวงพี่กับหลวงพ่อกำลังจะฉันข้าวต่อ เสียงมือถือดังอีก
"รับสายก่อนมั้ยท่าน"
"ไม่เป็นไรครับผมปิดเสียงแล้ว"
มือถือหลวงพี่ยังสั่นต่อเนื่องๆหลวงพี่มองๆ มือถือ หลวงพ่อฉันอาหารอยู่ก็เหลือบมองส่ายๆ หน้าที่หลวงพี่ติดวัตถุนอกกาย
ไทกับหมากยืนซื้อสบู่ยาสีฟันเสร็จยื่นเงินจ่าย ในร้านมีกล่องใส่ของวางเหมือนยังจัดร้านไม่เสร็จ เจ้าของร้านเข้าไปหยิบเงินทอน มีลังวางหมิ่นเหมอยู่บนชั้นลังหนึ่ง
เหมยกับเจนนี่เดินคุยกันเข้ามา
"น้องเหมยไม่ทำบุญสะเดะแคะ เอ้ยสะดุคุ เอ้ยสะดิคิ เอ้ยสะเดาะเคราะห์เอ้ย"
"ถูกแล้ว...จะตลกอะไรนักหนาคะ"
"น้องเหมยไม่ทำบุญ ถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นอย่าหาว่าพี่เจนไม่เตือนนะคะ"
"ค่ะพี่เจนยานยนต์...ก็หลวงพ่อบอกแล้ว ว่าฝันก็แค่ฝันอย่าไปยึดติด สาธุ"
เจนนี่ค้อน หันไปเจอไทเดินมากับหมาก เจนนี่ยิ้มดีใจ
"อุ้ยน้องไท เช้านี้เราเจอกันสองครั้งแล้วสงสัยเราจะเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ"
"ถ้าเจอสองครั้งเป็นเนื้อคู่ ฉันก็คงกลายเป็นแฟนกับพี่ไทไปแล้ว เพราะเจอกันทั้งวัน" หมากบอก
"ไม่ขัดสักเรื่องได้มั้ยหมาก"
เหมยจะเดินเข้าร้านไทขวางทางเหมยอยู่
"ซื้อของเสร็จแล้วก็กลับไปคนอื่นจะได้ซื้อบ้าง มายืนเกะกะเป็นเสาไฟฟ้าเลย"
"ผมรอเงินทอนอยู่ จะซื้ออะไรก็เชิญ" ไบอก
เหมยเดินชนไทที่เข้าไปเลือกหยิบของใช้ ตรงกล่องที่วางเหมือนจะร่วง เจ้าของร้านเดินออกมา ก่อนสะดุดลังที่วางเกะกะไปโดนชั้นกล่องที่วางหมิ่นเหมจะหล่นใส่เหมย
"น้องเหมยระวัง"
ไทเห็นรีบวิ่งเข้าไปช่วยไม่ให้เหมยโดนกล่องทับ
เหมยอยู่ในอ้อมแขนไท สองคนลืมตัวสบตากันเหมือนปิ๊งกัน
เจ้าของร้านถาม
"เป็นอะไรรึเปล่า"
เหมยส่ายหน้าให้เจ้าของร้านก่อนได้สติผละออกจากไท
"ปล่อย...ฉันนะไอ้บ้า"
"นี่ผมช่วยคุณนะ ขอบคุณสักคำมีมั้ย"
"เคราะห์มาแล้ว...เห็นมั้ยคะ" เจนนี่บอก
"พี่เจน...ไปทำบุญด่วนเลย"
เหมยวิ่งออกไปอย่างเร็วไม่สนใจไท เจนนี่วิ่งตาม
ไทส่ายหน้ามองตาม
แมว ร้องเพลงทำความสะอาดบนศาลาอย่างอารมณ์ดี ถังน้ำวางมุมหนึ่ง ที่ตักผงวางอยู่อีกมุม
หลวงพ่อนั่งจิบน้ำชาอ่านหนังสืออยู่มองๆ
"วางถังน้ำให้เป็นที่เป็นทางหน่อยเดี๋ยวคนเดินชนเข้าล้มหัวฟาดจะแย่"
"คงไม่มีใครก้มหน้าก้มตาเดินจนชนหรอกครับหลวงพ่อ" แมวบอก
หลวงพี่ก้มหน้าก้มตาดูแท็บเล็ตไม่มองถัง หลวงพี่หลบถังน้ำพ้นแบบไม่มอง แมวลุ้นๆ ว่าจะชนที่ตักผงมั้ย ปรากฏ หลวงพี่หลบที่ตักผงพ้นอีก
หลวงพ่อถอนหายใจ หลวงพี่เงยหน้าขึ้นมาเห็นหลวงพ่อมองเลยถาม
"ลุ้นอะไรกันอยู่ครับท่าน"
"ก็ลุ้นว่าหลวงพี่จะชนถังน้ำมั้ยนะสิครับ" แมวบอก
"เวลาเดินก็ให้รู้ว่าเดิน ไม่ใช่เดินไปเล่นกระดานชนวนไป"หลวงพ่อบอก
"แท็บเล็ตครับหลวงพ่อ....ถ้าที่นี่มี Wifi ก็คงดีนะครับ"
"มีสิหลวงพี่อยู่ในครัวโน้นครับ มีทั้งน้ำมัน ทั้งแก๊ส ไวไฟทั้งนั้นไปเลือกเอาเลยครับ" แมวว่า
"ไม่ใช่ไวไฟหมายถึงสัญญาณ wifi internet"
หลวงพ่อถาม
"มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอท่าน"
"ครับ...สัญญาณ 3 G มันช้า ช้า กว่าจะโหลดหนังสือได้แต่ละหน้า ผมขอตัวนะครับ"
หลวงพี่เดินออกไป หลวงพ่อมองตามส่ายหน้า ก่อนหยิบหนังสือมองๆ
มั่นเดินเข้ามาสั่งกาแฟกับลุงชาที่ร้านกาแฟ
"กาแฟเย็นหวานๆ แก้วนึง ใส่น้ำตาลสักร้อยช้อน"
"เยอะขนาดนั้น ไปซื้อน้ำตาลทรายมากรอกปากเถอะไอ้มั่น"
"หยอกเล่น น้ำตาล 3 ช้อนพอ"
สัปเหร่อมั่น ยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปนั่งรอกาแฟ ชดช้อย โต้งเดินเข้ามาในร้าน
"กาแฟเย็นสอง ชานมหนึ่ง ด่วนๆ ลุง" โต้งสั่ง
"จ้ะๆ เดี๋ยวทำให้เลย...ไอ้มั่นแกรอคิวแป๊บนะ"
ชดช้อยกับโต้งเดินมานั่งข้างๆ มั่น
"ไงลุงมั่น สบายดีนะ" ชดช้อยถาม
"ก็ตั้งแต่ไม่มีหนี้ก็กินอิ่มนอนหลับขึ้นเยอะ"
ชดช้อยไม่พอใจกับคำพูดของมั่น
ชาวบ้านสองคนเดินมาจ่ายค่ากาแฟลุงชาคนละ 20 บาท
"นึกยังไงวันนี้จ่ายเงินสด ทุกทีแปะโป้งไว้ตลอด"
ชาย1บอก
"นิดๆ หน่อยๆ อะไรจ่ายได้ก็ได้ ประหยัดได้ก็ประหยัด ฉันไม่อยากติดหนี้แล้ว"
ชาย 2บอก
"จะลองทำตามวิธีออมเงินที่ไปอบรมที่วัดมาเผื่อจะมีเงินเก็บบ้าง"
พูดจบสองคนเดินออกไป
"ชาวบ้านเริ่มรู้จักการใช้เงินอย่างประหยัดแบบนี้ อีกหน่อยคุณนายคงได้หนี้คืนเน๊อะ"
"จะประหยัดได้สักกี่น้ำ อย่าลืมสิยิ่งมีเงินเยอะ ใช้เยอะชีวิตก็ยิ่งสะดวกสะบายดีจะตาย"
ชดช้อยมองสัปเหร่ออย่างผู้ชนะ
หลวงพี่กำลังอ่านหนังสือธรรมะจากแท็บเล็ตอยู่ หมากนั่งเล่นเกมจากมือถือ
หลวงพี่ออกเสียงอ่านจากแท็บเล็ต
"เงินอาจซื้อความสะดวกสบายได้ แต่เงินซื้อความสุขไม่ได้ เพราะความสุขเป็นเรื่องของจิตใจ"
หมากบอก
"แต่ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลยครับ"
หลวงพี่ลดแท็บเล็ตลง
"เป็นอะไร"
"เพราะผมเล่นเกมนี้ไม่เป็น หลวงพี่สอนผมหน่อยสิครับว่ามันเล่นยังไงครับ"
หลวงพี่ยิ้มๆ ก่อนวางแท็บเล็ตที่อ่านหนังสือแล้วสอนหมากเล่นเกม
"นี่ไง กดตรงนี้ ตรงนี้ เลี้ยวซ้ายแล้วก็เลี้ยวขวา"
"อ๋อ...แซงคิวครับ"
"แซงคิวคนอื่นไม่ได้ ไม่ถูกต้อง"
"แต้งกิ้ว นั่นแหละครับ"
หลวงพี่ยิ้มอย่างเอ็นดูหมาก
"ตอนที่ลูกของหลวงพี่ยังดีอยู่ หลวงพี่ไม่มีโอกาสได้สอนเค้าเล่นเกมเลย เพราะหลวงพี่เอาแต่ทำงาน ถ้าย้อนเวลาไปได้หลวงพี่จะทำดีกับลูกให้มากกว่านี้"
หมากไม่รู้จะปลอบยังไงได้แต่ทำหน้าเหรอหรา หลวงพ่อเดินเข้ามา
"ก็ที่มาบวชเนี่ยก็เพื่อลูกไม่ใช่หรอ...อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็อย่ากำมันไว้ให้เจ็บเลย"
หมากบอก
"เหมือนที่เค้าว่าผิดเป็นครูไงครับหลวงพี่"
"หลวงพี่ไม่เข้าใจ...ทำไมผิดต้องเป็นครู หรือคนที่ทำผิดชอบเป็นครู"
"เค้าแค่เปรียบเทียบว่าให้ความผิดพลาดเป็นสิ่งคอยสอนให้เราเรียนรู้แล้วไม่ทำผิดอีก"
หลวงพี่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนหยิบแท็บเล็ตมาอ่านต่อ หมากก็ก้มหน้าก้มตาเล่นเกม
"หมากส่งมือถือมาให้หลวงพ่อ"
หมากถาม
"หลวงพ่อจะเอาไปเล่นเกมเหรอครับ"
"ใช่หลวงพ่ออยากลองเล่นดู...อย่ามาตลกหมาก" หลวงพ่อบอกกับหลวงพี่ "ส่งของท่านมาด้วยนะ"
หลวงพี่ส่งแท็บเล็ตให้
"เราขอเก็บไว้ก่อน ให้ท่านได้ตั้งใจทำอย่างอื่นมากกว่าจมอยู่กับเทคโนโลยีนี้ ถ้าท่านอยากได้คืนก็บอกหลวงพ่อมาสักสามข้อว่า เจ้าสิ่งนี้มันมีความจำเป็นกับท่านยังไง"
"แล้วผมจะอ่านหนังสือจากไหนท่าน"
หลวงพ่อมองหลวงพี่ยิ้มๆ
อ่านต่อหน้า 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 6 (ต่อ)
ในห้องหนังสือเห็นหนังสือธรรมะวางอยู่เป็นจำนวนมาก
"นี่ไงหนังสือ...เชิญหยิบตามสบาย"
หลวงพี่เดินดูหนังสือตามชั้น
"หลวงพ่อครับขอผมเล่นเกมหน่อยนะ หลวงพ่อนับหนึ่งผมก็เลิกเล่นแล้ว"
"นับหนึ่งถึงอะไร"
"นับหนึ่งถึงเช้าแล้วผมจะไปครับ"
หมากหันไปหลวงพ่อทำหน้าดุ
"ตลกแล้วเอ็ม"
"ไปก็ไป"
หมากรีบวิ่งเอาโทรศัพท์ไปด้วย
หลวงพ่อหยิบบทสวดที่จารึกในใบลานให้ หลวงพี่รับมาดู ฝุ่นกระจาย หลวงพี่เอามือปัดๆ
"เก่าไปนะครับ"
"เก่าใหม่ก็ไม่สำคัญเท่าประโยชน์ของมันนี่"
"เก่าๆ แบบนี้ข้อมูลมันจะอัพเดททันยุคทันสมัยเหรอครับท่าน"
"ถ้าไม่อ่านดูท่านก็ไม่รู้นะ...ลองอ่านไปก่อนระหว่างที่หาคำตอบมาตอบหลวงพ่อ"
หลวงพ่อมองหลวงพี่ยิ้มบางๆ
"หลวงพ่อไปนะ"
หลวงพ่อเดินออกไป
หลวงพี่เดินดูหนังสือ เลือกเล่มที่อยากอ่าน
หมากเดินวนไปมาเหมือนคิดอะไร
"เลิกเดินได้แล้วหมาก หลวงพี่เวียนหัว"
"ผมกำลังใช้ความคิดครับ"
"คิดอะไร"
"หลวงพี่อย่ารู้เลยครับ ไม่งั้นหลวงพี่จะตกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด"
หมากพูดจบเดินออกไป ด้วยความมุ่งมั่น หลวงพี่งงๆ ก้มอ่านหนังสือต่อ
ภายในวัด เหมยนั่งอยู่กับชุดสังฆทานและเจนนี่ หลวงพ่อเดินขึ้นมากับมัคนายก และ ไท
"หนูมาทำสังฆทานให้เจ้ากรรมนายเวรค่ะ"
หลวงพ่อพยักหน้ารับ
"เสร็จแล้วหลวงพ่อให้พรเหมยหน่อยนะคะให้เอาแบบเยอะๆ เลย"
"จะเอาไปทำไมเยอะแยะพร"
"เหมยไม่ค่อยสบายใจเรื่องฝันร้าย แถมเมื่อเช้ายังเกือบโดนกล่องทับหัวแบะ"
ไทขัด
"น้อยๆ หน่อยคุณ กล่องขนมแค่นั้นมันไม่หนักถึงขั้นทับหัวคุณแบะได้หรอก"
"ก็คราวเคราะห์ใครจะไปรู้...นะคะหลวงพ่อให้พรหนูหน่อย"
"ถ้าเราใช้ชีวิตอย่างมีสติ ระมัดระวัง ทำความดีสิ่งร้ายๆ ก็ไม่เกิดหรอก แต่เพื่อความสบายใจ ก็ถวายสังฆทานแล้วก็นึกถึงเจ้ากรรมนายเวรละกัน"
"งั้นคงต้องนึกนานหน่อย เพราะน่าจะมีหลายคน" ไทบอก
หลวงพ่อปราม
"ไท"
ไทเงียบทำความสะอาดต่อ
"งั้นว่าตามลุงนะ" แมวบอก
เหมยกับเจนนี่พยักหน้า
"พร้อม" แมวบอก
เจนนี่/เหมย "พร้อม"
"พร้อมไม่ต้องพูด"
เจนนี่/เหมย "พร้อมไม่ต้องพูด"
"เย้ย"
เหมยกับเจนนี่ยิ้มๆ
เหมยกับเจนนี่สีหน้าจริงจัง ตั้งใจถวายสังฆทานมาก
บริเวณท่าน้ำในวัด เหมยกำลังให้อาหารปลาอยู่ที่ศาลา ก่อนมองไปข้างหน้าอย่างสงบ
ไทเดินมาหาเหมย
"อิ่มรึยังคุณ"
"อิ่มไรฉันเอาอาหารมาให้ปลาไม่ได้กินเองซะหน่อย"
"ผมหมายถึงคุณทำบุญน่ะ...อิ่มบุญรึยัง"
"ก็อิ่มนะ เย็นนี้กลับไปก็คงไม่กินข้าวเย็นแล้ว"
"กวนเหมือนกันนะคุณ"
"ก็นายกวนฉันก่อน"
ไทมองเหมยอยากคุยดีด้วย เหมยหันหลังจะเดินออกจากศาลา
"นี่คุณ ถ้าคุณอยากจะทำบุญจริงๆ ก็เลิกปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยแพงๆ ให้ชาวบ้านเถอะ"
"แล้วนายถามชาวบ้านรึยัง ว่าเค้าอยากให้ฉันเลิกปล่อยเงินกู้มั้ย ถ้าฉันไม่ให้เค้ายืมแล้วเค้าจะเอาเงินที่ไหนใช้กัน"
"ก็ให้เค้าทำงาน หาเงินใช้สิ"
"นายก็รู้ว่างานมันไม่หาได้ง่ายๆ ไม่งั้นนายก็คงไม่อยู่ตรงนี้"
เหมยพูดจบเดินออกไป ไทยืนจุก โดนเหมยเหน็บเรื่องหางานไม่ได้
เจนนี่กราบหลวงพ่อ กำลังจะกลับ
"หนูขอของศักดิ์สิทธิ์หลวงพ่อไว้คุ้มครองสักอย่างได้มั้ยคะ"
"อะไรล่ะของศักดิ์สิทธิ์"
"อะไรก็ได้ค่ะ ถ้าได้พวกที่ช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้หนูจะยิ่งดีเลย"
เจนนี่ยิ้มอายๆ
"ของศักดิ์สิทธิ์แบบนั้นถ้าอยากได้ต้องทำเอง ถ้าอยากให้มีคนรักใคร่ เราก็ต้องทำตัวดีๆ แล้วความดีก็จะดึงคนดีๆ มาให้เราเอง หลวงพ่อขอตัวนะ"
พูดจบหลวงพ่อเดินออกไป เจนนี่เซ็งๆ
"อยากได้จริงรึเปล่า" แมวถาม
"จริงสิ...น้ามีเหรอ"
"มีพระอยู่องค์หนึ่ง พุทธคุณคือถ้าใส่พระองค์นี้ แล้วท่องคาถาตามที่ฉันบอก เป่าใส่ใครปุ๊บรับรองเค้ารักเค้าหลงเราทันที"
"จริงเหรอน้า"
"จริง...ค่าเช่าราคาคนกันเอง สามพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาท"
"ลดหน่อยได้มั้ยน้า"
"เอ็งมีเท่าไหร่ล่ะ"
"สาม"
"สามพันก็ได้"
"ฉันมีสามร้อย"
"สามร้อยก็สามร้อย"
"ทำไมลดง่ายจัง"
"อยากช่วยเอ็งไง มันจะได้บุญ"
มัคนายกถอดพระในคอใส่มือเจนนี่ เจนนี่ล้วงตังค์จ่าย
"แล้วท่องบทสวดว่าอะไรจ้ะ"
ไททำหน้างงๆ ก่อนหันไปข้างๆ เจนนี่ยืนทำปากมุบมิบ ก่อนเป่าลมใส่หูไท
"พุทธัง กะละมังซักผ้า ซักไปมา กะละมังผ้าแตก" เจนนี่ท่องคาถาอยู่สามรอบก่อนตบท้าย "เพี้ยง"
ไทสะบัดตัวเหมือนขนลุกเพราะมีคนเป่าลมใส่หู เจนนี่ยืนลุ้น ยิ้มๆ ไทหันมาหาเจนนี่เอามือมาอังหน้าผาก
"อุ้ย...ถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้แสดงว่าคาถาสำเร็จ"
"พี่ป่วยปะเนี่ย"
เจนนี่งง
"นี่น้องไทรักพี่เจนแล้วใช่มั้ยคะ"
"เฮ้ย...รักอะไรพี่ ผมไม่ได้รักพี่"
เหมยเดินมาเห็นก็มองงงๆ ว่าเกิดไรขึ้น
"ไม่จริง...พี่เจนท่องมนต์ใส่พระ ตามที่มัคนายกบอกทุกอย่างทำไมน้องไทจะไม่รักพี่"
"พี่พูดอะไรผมงงไปหมดแล้ว แล้วพี่ท่องอะไรกะละมังซักผ้า"
"ก็น้าแมวเค้าขายพระให้พี่เนี่ย เค้าบอกว่าถ้าท่องคาถาแล้วใส่พระรับรองน้องไทรักพี่
หลงพี่แน่นอน"
"พี่โดนหลอกแล้วแหละครับ"
"ไม่นะ ไม่จริง"
เจนนี่เอาหัวไปซุกไหล่ไท กุ๊กไก่เดินเข้ามามองเห็นโกรธลมออกหู
"ออกไปห่างๆ พี่ไทของฉันเลยนะ"
"อย่ามาขี้ตู่ ถ้าน้องไทเป็นของแก ทำไมแกไม่เอาปลอกคอมาใส่ไว้ละ"
"ได้เดี๋ยวฉันไปซื้อเลยตอนนี้ พี่ไทชอบปลอกคอสีอะไรจ้ะ"
"สีฟ้า....เย้ย ผมเป็นคนคร้าบ"
เจนนี่กับกุ๊กไก่ดึงไทไปมา เหมยหัวเราะชอบใจ
"ช่วยผมหน่อยสิคุณ"
"เรื่องอะไร ดึงเลยจ้า...ใครดึงส่วนไหนขาดก็เอากลับบ้านไปได้เลย"
"ผมเป็นคนนะคุณ"
เหมยขำๆ ไทโดนสองคนดึงไปมาเหมือนเล่นชักกะเย่อ
อ่านต่อหน้า 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 6 (ต่อ)
บริเวณศาลาวัดอีกมุมหนึ่ง หมากนวดให้หลวงพ่อ ตามองที่ข้างๆ ตัวหลวงพ่อมีแท็บเล็ตกับโทรศัพท์วางอยู่
หลวงพ่อทำท่าสบายสุดๆ เคลิ้มเหมือนจะหลับ
"หลวงพ่อมรณะภาพได้เลยนะครับ"
"นี่เอ็งแช่งหลวงพ่อเหรอ"
หมากรีบยกมือไหว้ขอโทษหลวงพ่อ
"ขอโทษครับ ผมจะบอกให้หลวงพ่อจำวัด พักสายตาได้เลยครับ ผมจะนวดให้อย่างดีไม่ต้องห่วง ผมไม่ขโมยอะไรของหลวงพ่อแน่ๆ"
หมากมองแท็บเล็ตยิ้มๆ หลวงพ่อค่อยๆ เคลิ้มหลับ
หมากเรียกเบาๆ
"หลวงพ่อครับ หลวงพ่อ"
หมากยิ้มๆ ยื่นมือไปหยิบแท็บเล็ต
หลวงพ่อพลิกตัวหมากรีบกลับมานวดต่อ หมากดูว่าหลวงพ่อหลับมั้ยแล้วยื่นมือไปหยิบแท็บเลต แล้วกำลังจะย่องออกไป
"ขอผมยืมเล่นเกมก่อนนะครับหลวงพ่อ"
หมากกำลังจะเดินออกไปเสียงหลวงพี่เรียก
"หมากทำอะไรอ่ะ"
หลวงพ่อได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมา
หมากบอกตัวเองหน้าจ๋อย
"หลักฐานคามือ"
หลวงพ่อจ้องดุหมาก
หมากนั่งก้มหน้าจ๋อยๆ หลวงพี่กับหลวงพ่อจ้องอยู่ หมากคลานเข้าไปกราบขาหลวงพ่อแล้วเอาหัวซบๆ ขาหลวงพ่อ
"ผมขอโทษครับหลวงพ่อ หลวงพ่อจะลงโทษผมยังไงก็ได้"
"ออกไปเจ้าหมาก"
"หลวงพ่อจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอครับ ถึงขั้นไล่ออกจากวัด"
หมากได้ยินก็ร้องห่มร้องไห้เสียงดัง
"ที่บอกให้ออก คือออกไปจากขาฉันมันชา"
หลวงพี่ "อ๋อ"
"เอ็งจะขโมยแท็บเล็ตไปทำไม"
"ผมอยากเล่นเกมครับ"
"เพราะความอยากแท้ๆ ทำให้เอ็งทำอะไรผิดๆ หลวงพ่อบอกแล้วว่าถ้าอยากได้คืนก็แค่ตอบมาว่าไอ้ของพวกนี้มันจำเป็นกับเอ็งยังไง ทางเลือกที่ถูกก็มีให้เลือกแต่เอ็งเลือกที่จะขโมย"
หมากทำท่าคิดๆ ก่อนตอบ
"งั้นผมตอบเลย สามสอครับหลวงพ่อ สะดวก สบาย สนุก ครับหลวงพ่อ"
หลวงพ่อส่ายหน้าให้หมาก
"แบบนั้นมันไม่เรียกจำเป็น...คิดจะขโมยของหลวงพ่อจะต้องลงโทษเอ็งให้ขัดห้องส้วมคนเดียวทั้งอาทิตย์ ทำความสะอาดวัดเสาทุกต้น ไม้ทุกแผ่น"
"โหว...ไม่เช็ดกระเบื้องหลังคาด้วยเลยละครับ"
"ดีมาก...งั้นทำเลย เอาให้เกลี้ยงทุกซอกทุกมุม"
"ผมประชด"
หมากทำท่าเซ็ง
"ทำผิดแล้วก็ต้องรับโทษ แล้วก็อย่าคิดทำอีกรู้มั้ย"
"ครับ"
หลวงพ่อหันมาจ้อง หมากก้มหน้า หลวงพี่คิดๆ สิ่งที่หลวงพ่อสอนหมาก
ในเวลากลางคืน กุ๊กไก่เดินเข้าบ้านมาหงุดหงิด โต้งนั่งเล่นเกมจากมือถืออยู่
"ไปหาไอ้ไทมาอีกแล้วละสิ"
"ใช่...แล้วพี่ทำไมไม่ไปเฝ้านังเหมยไว้ ปล่อยให้มันไปอยู่ใกล้ๆ พี่ไทฉันอยู่ได้"
"แกว่าไงนะ"
"ฉันไปหาพี่ไทที่วัดมาเห็นนังเหมยอยู่ที่วัดกับนังเจนนี่ กับพี่ไทฉันว่านังเหมยคิดจะแย่งพี่ไทฉันแน่ๆ"
"ไม่มีทางน้องเหมยเค้าไม่ตาต่ำแบบแกหรอก"
"ก็ไม่แน่นะ พี่ไทเค้าทั้งหล่อ ทั้งฉลาด ไม่เหมือนพี่"
"แกว่าฉันโง่เหรอ"
"หรือว่าไม่จริง"
"แกสิโง่นังกุ๊ก"
ชดช้อยเดินออกมา
"โอ้ย...อะไรกันโง่เต็มบ้านหมดแล้วเนี่ย ทะเลาะอะไรกันอีก"
"แม่ฉันขอเงินหน่อย จะเอาไปหมั้นเหมยสามล้าน" โต้งบอก
"แกจะบ้ารึเปล่างานการไม่ทำวันๆ เอาแต่ขอตังค์ ฉันยิ่งเครียดๆ เรื่องชาวบ้านจะไม่กู้เงินอยู่เนี่ย"
"ก็ดีแล้วชาวบ้านไม่กู้แม่ก็เอามาให้พวกฉันสองคนใช้สิ"
"มะแหงกสิ ชาวบ้านไม่กู้เราจะเอาดอกเบี้ยจากไหนมาใช้จ่ายล่ะ พูดไม่คิด"
"แล้วทำไมชาวบ้านจะไม่กู้ล่ะแม่ เค้าไม่มีเงินใช้กันหรอก"
"ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว...ถ้าชาวบ้านคิดจะประหยัดแบบนี้ธุรกิจเงินกู้ฉันเจ๋งแน่ๆ"
"แม่พูดไร ตกลงโต้งขอสามล้านได้มั้ย" โต้งถาม
"ฉันให้สามคำ ไม่มีโว้ย"
พูดจบชดช้อยเดินออกไป ลูกสองคนตะโกนไล่หลัง
โต้ง/กุ๊กไก่ "เดี๋ยวก่อนแม่"
ชดช้อยอุดหูวิ่งหนี
คืนเดียวกัน เหมยกำลังนอนอ่านหนังสือทำนายฝันอยู่บนเตียง เจนนี่เคาะประตู
"พี่เองค่ะ"
"พี่เองไหนไม่รู้จัก"
เจนนี่ลากเสีย
"พี่เจนนี่ค่ะ"
เหมยยิ้มๆ
"เข้ามาเลยค่ะ"
เจนนี่ยกนมมาให้
"ทั้งสวยทั้งตลก ขาดอยู่อย่างเดียว ฟ.แฟน"
"ขาดที่ไหน...นู้นไง"
เหมยชี้ที่พัดลมที่พัดลมตั้งโต๊ะ
"แหม...ตลกไม่หยุดเลยนะคะ...แล้วนี่ทำอะไรอยู่"
เหมยหยิบหนังสือทำนายฝันมาให้ดู
"พี่เจนนี่ว่าเรื่องฝันร้ายแล้วจะกลายเป็นจริงมันเป็นเรื่องจริงปะคะ"
"ไม่รู้สิ แต่คนโบราณเค้าว่ามา"
"ใครคือคนโบราณ"
"พี่เจนนี่...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ... แล้วน้องเหมยเชื่อมั้ยละ"
"เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง...เพราะที่หลวงพ่อพูดก็ถูกถ้าเราใช้ชีวิตอย่างมีสติ ระมัดระวัง ทำความดีเราก็จะพบเจอแต่สิ่งดีๆ"
"มันยากตรงน้องเหมยไม่ได้ทำแต่ความดีนะสิ"
"สิ่งไม่ดีที่เหมยจำจ้องทำคือ หักตังค์พี่เจน สองร้อย"
"ขอโตษ....เค้าไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้ต้องไปวัดแต่เช้า"
"ไปทำบุญเหรอ"
"ไปทวงเงินค่าพระจากน้าแมว หลอกกันได้ใส่พระแล้วน้องไทจะรักจะหลง หึ"
เจนนี่บ่นไปพร้อมๆ กับเดินออกจากห้อง เหมยทิ้งตัวนอนคิดๆ
บริเวณหน้าโบสถ์ หลวงพี่เดินเข้ามาในโบสถ์ในมือถือหนังสือสวดมนต์ใบลานเข้ามา
หลวงพ่อนั่งอย่ในโบสถ์ก่อนแล้ว
หลวงพี่กราบพระเสร็จ หลวงพ่อส่งแท็บเล็ตกับโทรศัพท์ให้
"ผมขอตอบคำถามที่ท่านถามไว้เรื่องของสองสิ่งนี้จำเป็นอย่างไรก่อนรับคืนครับ"
"ได้สิ"
"ข้อแรกคือผมใช้โทรศัพท์เพื่อการติดต่อสื่อสาร ข้อสองผมใช้แท็บเล็ตเพื่อหาความรู้เพิ่มพูนเพื่อนำความรู้นั้นไปทำประโยชน์แก่คนอื่น และ ข้อสามผมแบ่งปันโทรศัพท์ให้คนอื่นได้ใช้ทำให้ผมได้เรียนรู้การให้"
มัคนายกปรบมือให้หลวงพี่
"เก่งมากครับหลวงพี่" แมวบอก
หลวงพ่อยิ้มๆ ก่อนหันไปถามหลวงพี่
"ถ้าไม่มีมัน ท่านยังสามารถทำสามสิ่งนี้ได้อยู่มั้ย"
หลวงพี่คิดๆ
"ก็ยังได้อยู่ครับ"
"ถ้าอย่างงั้นเค้าก็เรียกว่าไม่จำเป็นนะ แต่ท่านเอาคืนไปเถอะ เมื่อท่านได้มันกลับไป จงใช้มันแต่จำเป็น อย่าให้มันกลายเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องใช้"
"ผมไม่เข้าใจครับ"
"เราอ้างแต่ว่าไม่มีเวลาให้คนข้างๆ แล้วทำไมเราถึงอยู่กับเทคโนโลยีเหล่านี้ได้ตลอดเวลา ลองแบ่งเวลาที่ให้สิ่งของไปให้กับคนดูบ้างสิ่งเหล่านี้ก็น่าทำนะท่านว่ามั้ย"
พูดจบหลวงพ่อส่งแท็บเล็ตและโทรศัทพ์คืนหลวงพี่
"เปิดบทสวดสิ"
หลวงพี่รับของสองสิ่งมาไว้ในมือคิดๆ หลวงพ่อพนมมือพร้อมสวด หลวงพี่วางแท็บเล็ตและโทรศัพท์ไว้ ก่อนหยิบใบลานขึ้นมาแล้วสวดมนต์ใบหน้ายิ้มแย้ม
หลวงพ่อมองยิ้มๆ เหมือนหลวงพี่เริ่มเรียนรู้
บรรยากาศนอกโบสถ์ เสียงสวดดังก้องไปทั่วบริเวณ
อ่านต่อตอนที่ 7
