หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 8
ยามเช้า หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินบิณฑบาตอยู่ โดยมีไทกับหมากตามมาด้วย หมากหาวนอนกว้าง ไทมอง
"เมื่อคืนก็นอนเร็ว ยังง่วงอีกเหรอ"
"ใช่...ก็ตอนผมนอน ผมฝันว่านอนไม่หลับตื่นมาก็เลยง่วง" หมากหาวนอนอีก
"อุทยานไปเองรึเปล่า"
"อุปาทาน...อุทยานจะไปเที่ยวรึไง หลวงตาครับ งั้นเดี๋ยวถึงวัดผมขอนอนหน่อยนะครับ จะได้หายง่วง"
หลวงพ่อถาม
"แล้วถ้านอนแล้ว ยังฝันว่านอนไม่หลับอยู่ละ"
"ก็นอนยาวให้ถึงเย็นเลยสิคร้าบ"
"เหรอ"
หมากยิ้มๆ
"พูดถึงเรื่องความฝันตอนเด็กพี่ไทอยากเป็นอะไร"
"นักบิน"
"แมลงวันนะเหรอ"
"ตลกละ คนขับเครื่องบินตะหาก"
"ผมอยากเป็นพระ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็สมัยเป็นเด็กปีหนึ่งมีวันเด็กแค่วันเดียว แต่มีวันพระตั้งเดือนละหลายวัน ผมว่าพระคงได้ไปนั่งเก้าอี้นายก แล้วก็ไปดูโชว์เครื่องบินบ่อยๆ แน่"
ทุกคนยิ้มๆ ขำหมาก
"แล้วโตขึ้นอยากบวชอยู่มั้ย" หลวงพี่ถาม
"ไม่แล้วครับเพราะกลัวเหนื่อย"
"ทำไมละ"
"ก็เป็นพระ อะไรก็พระทำ พระทำ ไม่เห็นมีฆราวาสทำเลย"
"เค้าคงหมายถึงพระธรรมคำสอน ไม่ใช่ให้พระทำงาน"
หลวงพ่อส่ายหน้ายิ้มๆ
หมู่บ้านยามเช้าดูสงบ นวลถือถาดอาหารเตรียมใส่บาตรลงมากับกุ๊กไก่ กุ๊กไก่มีปิ่นโตข้าว
ชดช้อยกำลังออกกำลังกายโยคะท่าตลกๆ อยู่
"แหม...เล่นท่ายากแต่เช้าเลยนะคุณนาย อย่าหักโหมมากนะคะเกิดเป็นอะไรไป หาซื้ออะไหล่มาเปลี่ยนยาก"
ชดช้อยหยุดเล่นโยคะแล้วฝืนยิ้มหันมาคุยกับนวล
"ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่ถ้าแกไม่หยุดพูดฉันจะเอาอะไหล่ขาฉัน ฟาดใส่ก้านคอแกเดี๋ยวนี้เลย นังนวล"
"กลัวแล้วค่ะ...คุณนายขา"
กุ๊กไก่ไม่สนใจมองออกไปนอกบ้านเหมือนรออะไร ชดช้อยเห็นถาดอาหารที่กุ๊กไก่ถือก็มองๆ
"วันนี้สงสัยพายุจะเข้า"
"ทำไมจ๊ะแม่" กุ๊กไก่ถาม
"ก็แกตื่นเช้า มาเตรียมข้าวให้แม่น่ะสิ"
"ตื่นเช้าน่ะใช่ แต่ข้าวเนี่ยไม่ใช่ของแม่"
"แล้วของใคร"
กุ๊กไก่มองไปที่ถนนยิ้มๆ
"มาแล้ว...นิมนต์จ๊ะพี่ไท"
"เค้านิมนต์พระค่ะ ไม่ใช่นิมนต์เด็กวัด" นวลบอก
ชดช้อยหันไปเห็นหลวงพ่อหลวงพี่ ไท และหมากเดินมา กุ๊กไก่รีบวิ่งไปเอาปิ่นโตไปให้ไท
"นี่ข้าวเช้าพี่ไทจ้ะ"
ไทรับมาอย่างเกรงใจชดช้อย
"ส่วนนี่ข้าวของหลวงพ่อ กับหลวงพี่จ้ะ รับไปสิ"
กุ๊กไก่จับถาดส่งให้ หลวงพ่อไม่รับ
"คุณกุ๊กไก่ต้องตักใส่บาตรค่ะ" นวลบอก
"อ้าวเหรอ"
กุ๊กไก่หยิบใส่บาตรมั่วๆ ทั้งดอกไม้ทั้งข้าวทั้งกับข้าว
"อร่อยละวันนี้...เละอยู่ในบาตรเนี่ย" หมากบอก
"ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็กจนโต สักวันไม่เคยทำอะไรให้ฉันกิน ทีกับพระ กับผู้ชายคนอื่นเลี้ยงก็ไม่เลี้ยง แกตั้งใจตื่นมาทำกับข้าวให้เค้ากินนะนังกุ๊ก"
"แม่จะบ่นทำไมเนี่ย เกรงใจพระบ้างท่านยืนหัวโด่อยู่เนี่ย"
หลวงพ่อกับหลวงพี่สะดุ้ง
"เข้าบ้านเลยนะ"
"แต่ฉันยังไม่ได้คุยกับพี่ไทเลยนะแม่"
ชดช้อยลากลูกเข้าบ้าน ทุกคนมองตามอย่างเป็นห่วง
กุ๊กไก่เดินเข้ามาในบ้าน ชดช้อยกับนวลเดินตาม นวลทำตัวไม่ถูกที่เจ้านายทะเลาะกัน ข้ามหัวนวล
"แกหยุดฟังฉันพูดเลยนะนังกุ๊ก"
"นวลไปนะคะ นวลจะไม่ยุ่ง"
"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่ฟังฉันด่าลูกเนี่ยแหละ"
นวลเซ็งๆ ทำตัวไม่ถูกไม่ชอบให้คนทะเลาะกัน
"อะไรอีกแม่"
"ฉันขอสั่งห้ามให้แกเลิกยุ่งกับไอ้ไท"
"ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกแม่"
นวลบอก
"พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า พึงระงับความโกรธด้วยความไม่โกรธ"
"เงียบไปเลยนังนวล ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องแกแทน"
นวลก้มหน้าเงียบ
"เอาเวลาบ้าผู้ชายไปเรียนหนังสือดีกว่ามั้ยฮะ"
"เอะอะก็ให้ไปเรียนๆๆๆๆ แม่ชอบนักก็ไปเรียนเองสิ"
"ได้...งั้นเดี๋ยวฉันขอยืมชุดนักศึกษาแกหน่อย" แล้วชดช้อยก็นึกได้ "นังกุ๊ก"
"แม่หยุดบ่นได้ปะ...ฉันก็แค่ชอบ ฉันไม่ได้ทำอะไรเสียหายซะหน่อย"
"ฉันต้องรอให้แกเสียหายก่อนใช่มั้ยถึงจะว่าแกได้"
"ทีพี่โต้งไปเที่ยวบ้านช่องไม่กลับแม่ไม่เห็นว่า"
"นี่แกย้อนฉันเหรอ"
"หนูคุยกับแม่ไม่รู้เรื่องแล้ว ไปดีกว่า"
"หยุดเลยนะ...ห้ามแกออกจากบ้าน ถ้าแกจะไปก็เก็บเสื้อผ้าไปด้วย"
กุ๊กไก่ได้ยินก็ตกใจ
"แม่"
กุ๊กไก่ทำหน้าจะร้องไห้แล้ววิ่งเข้าบ้านไป
"ไม่โหดเกินไปเหรอคะคุณนาย ถ้าคุณกุ๊กไก่ไปจริงๆ จะทำยังไงคะ"
"มันจะกล้าไปไหน."
ชดช้อยถอนหายใจอย่างโมโห
บนศาลาวัด ไท หมาก ริซซี่ปิดหูอยู่ เพราะกุ๊กไก่แหกปากร้องไห้ ข้างๆ มีกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่
หลวงพ่อกับหลวงพี่นั่ง กำลังจะฉันอาหาร
"หลวงพ่อว่าหยุดร้องแล้วเล่ามาดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น"
กุ๊กไก่ร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นภาษามนุษย์
"%$#$#@@$%%^**))__+*&%$##"
"อ๋อแบบนี้นี่เอง" ริซซี่บอก
"%$#$#@@$%@#@@$%@!!@$"
"ทำแบบนี้ไม่ได้"
"%$#$#@@$%@#@@$%@!!@$"
"ยิ่งฟังมันยิ่งไม่ถูกต้อง"
ไทถาม
"นี่เจ๊ฟังที่กุ๊กไก่พูดรู้เรื่องเหรอครับ"
"หึ"
"แล้วคุยกันเป็นตุเป็นตะ...กุ๊กไก่หายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยเล่านะ"
กุ๊กไก่หายใจเข้าลึกมากจนลืมหายใจออก เหมือนจะชักตาตั้ง
"โอ้ย...หายใจออกด้วยสิ" ริชชี่บอก
"ก็ไม่บอกแต่แรก คือ เมื่อเช้ากุ๊กไก่ทะเลาะกับแม่ แม่ไล่กุ๊กไก่ออกจากบ้าน"
"คุณนายเค้าคงไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวรอให้ใจเย็นแล้วก็กลับไปคุยกัน"
"ไม่...กุ๊กไก่จะไม่กลับไปอยู่บ้านแล้ว"
"แล้วโยมจะไปอยู่ไหน ผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตราย" หลวงพี่ถาม
"กุ๊กไก่จะมาอยู่วัดกับพี่ไท"
"เฮ้ย"
ทุกคนตกใจ หลวงพ่อเกือบสำลักข้าว...
เจนนี่กำลังให้อาหารปลาอยู่ มีเหมยกับหมวดกาแฟยืนอยู่ด้วย
"นึกยังไงมาให้อาหารปลากัน"
"เมื่อคืนพี่ฝันว่าปีศาจปลาจะมากินพี่ พี่เลยต้องรีบเอาขนมปังมาให้มัน มันอิ่มแล้วจะได้ไม่มากินพี่"
"แล้วถ้าฝันเห็นปีศาจไดโนเสาร์ พี่เจนนี่จะทำไง"
"ก็คงต้องเอาอาหารไปให้ฟอสซิลไดโนเสาร์ที่ขอนแก่น" เหมยบอก
"หรา....ไม่ตลกนะคะ"
กุ๊กไก่วิ่งมาที่ท่าน้ำ หมาก ไท ริซซี่วิ่งตามมาติดๆ
เหมย กาแฟ และเจนนี่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
"ถ้าทุกคนไม่ให้กุ๊กไก่อยู่ที่วัดด้วยกุ๊กไก่จะโดดน้ำให้ปลากิน" กุ๊กไก่บอก
"พี่ว่าใจเย็นๆ ก่อนเถอะนะ ค่อยๆ คุยกัน" ไทบอก
"ส่งหลวงพ่อมาเจรจา แล้วกุ๊กไก่จะคุยด้วย"
หมากบอก
"ฉันว่าถ้าอาการหนักขนาดนี้ส่งไปศรีธัญญาดีกว่า"
"อย่านินทาฉันนะฉันได้ยิน"
หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินมา
"ตกลงหลวงพ่อจะให้หนูอยู่วัดนี้ด้วยมั้ยคะ...ตอบ"
หลวงพ่อทำหน้าไม่ถูก
"จะอยู่ได้ยังไงกัน มันไม่เหมาะ"
"ถ้าไม่ให้กุ๊กไก่อยู่วัดแล้วกุ๊กไก่จะไปอยู่ไหน"
"อยู่กับเจ๊ริซซี่ไง" หมากบอก
"ไม่ได้คืนนี้ฉันนัดผู้ชายไว้"
"งั้นนอนบ้านยัยเหมยไง"
เหมยสะดุ้งงงๆ ทุกสายตามองมาที่เหมย
อ่านต่อหน้า 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 8 (ต่อ)
ชดช้อยเดินร้อนเข้ามาในบ้าน นวลพัดให้
"ร้อนจริงๆ เลย"
"ทนหน่อยนะคะ...เผื่ออนาคตจะเจอที่ร้อนกว่านี้"
"จะให้ฉันไปฝึกปืนต้นงิ้วไว้ด้วยมั้ยละ"
"เป็นการเตรียมพร้อมที่ดีคะ"
"ฉันไม่ได้จ้างให้แกมาด่าฉันนะ...ไปตามกุ๊กไก่มากินข้าวไป"
"ค่ะ"
ชดช้อยนั่งเปิดทีวีดู อย่างผ่อนคลาย ดูไปสักพักไม่ถูกใจจะหารีโมทมากดเปลี่ยนช่อง แต่หาไม่เจอ
"รีโมทมันหายไปไหนเนี่ย...เมื่อกี๊เพิ่งเปิด"
ชดช้อยมองซ้ายขวาหารีโมทด้วยความหงุดหงิด
"แย่แล้วๆ" ชดช้อยเสียงดัง
"จะมีอะไรแย่กว่าการที่ฉันหารีโมทไม่เจออีก"
นวลหน้าตาตื่น
"คุณกุ๊กไก่หายไปคะ"
"มันคงไปเดินเล่นแถวนี้แหละ"
"แต่เธอเก็บเสื้อผ้าไปด้วยหมดเลยค่ะ"
ชดช้อยทำท่าตกใจ
เหมยดึงเสื้อไทมาที่มุมหนึ่ง เหมยทำหน้าโกรธๆ
"นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันพาคนนั้นคนนี้ไปค้างที่บ้าน"
"ช่วยคนที่เดือดร้อนกุศลแรงนะคุณ"
"แล้วทำไมนายไม่ช่วยเองละ"
"ผมอยู่วัด...จะให้ช่วยยังไงละคุณ"
"แต่พ่อฉันกับคุณนายชดช้อยไม่ถูกกัน ขืนพายัยกุ๊กไปอยู่ด้วย มีหวังบ้านแตก"
เหมยทำท่าเครียดๆ ไทก็รู้สึกผิด
"ผมขอโทษ...ผมลืมนึกเรื่องนี้ไป"
"ฉันรู้แต่แรกแล้วว่านายมันพวกคิดน้อย"
"นี่คุณ"
"ถ้าฉันไม่ช่วย ฉันก็ผิดใช่มั้ยเนี่ย"
เหมยถอนหายใจเครียดๆ
ทุกคนมองๆ หาไทกับเหมย
"ไปคุยกันถึงไหนเนี่ย" เจนนี่บอก
"คุยหรือตีกันอยู่ก็ไม่รู้"
"จริงๆ กุ๊กไก่อยากอยู่วัดมากกว่าอยู่บ้านยัยเหมย"
"ถามจริงทะเลาะกับแม่เรื่องอะไร"ริซวี่อยากรู้
"แม่ว่าฉันบ้าผู้ชาย"
"แล้วมันจริงมั้ย"
"ก็จริง"
หลวงพ่อบอก
"กลับไปอยู่บ้านเถอะโยม ไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านอีกแล้ว แล้วก็ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อกับแม่ ที่ท่านว่า ท่านคงอยากให้เราเป็นคนดี"
"กุ๊กไก่ไม่กลับ ถ้าใครไล่กุ๊กไก่กลับบ้านอีก กุ๊กไก่จะโดดน้ำเป็นอาหารปลาเดี๋ยวนี้"
ทุกคนส่ายหน้าเซ็งๆ กุ๊กไก่
"แต่แกต้องกลับ"
ทุกคนหันไปเห็นชดช้อยกับนวล
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้นังกุ๊ก"
"ไม่...ก็แม่ไล่ฉันออกจากบ้านแล้วนี่จะมาตามฉันกลับทำไม"
ชด โมโห
"ถ้าฉันรู้ว่าเบ่งแกออกมาแล้วแกจะเป็นคนแบบนี้ ฉันจะไม่เสียแรงเบ่ง"
"ค่อยๆ คุยกันดีกว่าคุณนาย"
"หลวงพ่อดูมันสิคะใครมีลูกแบบนี้ก็เครียดหมดและ"
"ฉันมันเป็นลูกที่ไม่ดี ต่อไปนี้ฉันจะไม่กวนใจแม่อีก"
นวลบอก
"เดี๋ยวก่อนคะคุณกุ๊กไก่" นวลว่า
"ไม่ต้องมาห้ามฉัน"
"ไม่ได้จะห้าม แต่คุณกุ๊กไก่ลืมกระเป๋า"
กุ๊กไก่เซ็ง ลากกระเป๋าออกไป
ริซซี่บอก
"ครอบครัวสุขสันต์ ดีนะฉันไม่มีลูกมีผัว"
"ไม่มีหรือมีไม่ได้" หมากถาม
"เดี๋ยวเหอะไอ้หมาก"
"กลับมาเดี๋ยวนี้นะนังกุ๊ก"
"ผมว่าใจเย็นๆ ก่อนดีกว่าครับเดี๋ยวผมไปคุยกับกุ๊กไก่ให้เอง" กาแฟบอก
หมวดกาแฟวิ่งออกไป ชดช้อยทำท่าอารมณ์เสีย หลวงพี่มองคิดๆ
กุ๊กไก่ลากกระเป๋าร้องห่มร้องไห้มาที่ลานหน้าวัด กาแฟวิ่งตาม
"กุ๊กไก่ กุ๊กไก่ กุ๊กๆๆ"
กุ๊กไก่หยุดด้วยความโมโห
"จะลากกระเป๋าไปขายเครื่องสำอางที่ไหน"
"อย่ามาตลกนะหมวด ตอนนี้ฉันไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนหน้าตา"
กาแฟอึ้งนิดๆ ที่กุ๊กไก่หลงตัวเอง ก่อนคุยต่อ
"คุณจะไปไหนเนี่ย"
"ไม่รู้ยังไม่คิด ไม่ต้องห่วงฉันฉลาดเอาตัวรอดได้"
"คุณมีเงินติดตัวรึเปล่า"
"ไม่มี"
"มีญาติที่ไหนมั้ย"
กุ๊กไก่ส่ายหน้า
"แล้วเพื่อนล่ะ"
"มีแต่ไม่สนิทเพราะๆ"
"เพราะไม่ค่อยไปเรียน" กาแฟตอบแทน
"ตกลงหมวดเป็นห่วงหรือจะมาซักประวัติให้ฉันรู้สึกแย่กันแน่"
กุ๊กไก่โกรธลากกระเป๋าหนี กาแฟยิ้มๆ ก่อนเดินตามแล้วไปแย่งกระเป๋าจากกุ๊กไก่
"ตามผมมา"
กุ๊กไก่วิ่งตามกาแฟไป
เหมยกับเจนนี่เดินคุยกันมา
"ฟังพี่เจนพูดเรื่องคุณนายชดช้อยกับกุ๊กไก่ทะเลาะกันแล้วเหมยรู้สึกผิด"
"ใช่...น้องเหมยนั่นแหละผิด ถ้าพากุ๊กไก่มาอยู่ด้วยแต่แรกก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้" เจนนี่บอก
"ให้เหมยบวชล้างบาปเลยมั้ยละ"
"สามปี"
"ป่านนี้ไม่รู้ยัยกุ๊กไปร้องไห้แงอยู่แถวไหน" เหมยว่า
เหมยกับเจนนี่ได้ยินเสียงหัวเราะของกุ๊กไก่
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
"นั่นมันเสียง" เจนนี่พูดแค่นั้น
เจนนี่/เหมย โพล่ง "ยัยกุ๊กไก่"
เหมยรีบเข้าบ้านไปอย่างเร็ว
เหมยกับเจนนี่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน เฮียเม้ง กาแฟ และ กุ๊กไก่กำลังหัวเราะร่วน
"กุ๊กไก่ เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง" เหมยถาม
"เราพามาเองแหละ"
"แล้วใครอนุญาตให้เธอมาอยู่ในบ้านฉัน"
"พ่อเอง"
"พ่อคะ เดี๋ยวคุณนายชดช้อยรู้เข้าก็เป็นเรื่องใหญ่หรอกค่ะ"
"ไม่ต้องตื่นตูมลูก พ่อจัดการได้" เม้งบอก
"เล่าต่อสิคะคุณลุง"
เหมยถาม
"เล่าเรื่องอะไรกันอยู่"
"เล่าเรื่องคุณนายชดช้อยตอนสมัยสาวๆ ให้ลูกเค้าฟังอยู่"
"เพิ่งรู้นะคะว่าคุณลุงกับคุณแม่สนิทกันมาก ปกติเห็นเจอหน้ากันทีไรเป็นเรื่องทุกที"
"แม่หนูก็ยังงี้แหละ...ขี้โมโห เจ้าคิดเจ้าแค้น" เม้งบอก
"นินทาคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะคะ" เจนนี่ปราม
"เค้าเรียกว่าเล่าสู่กันฟัง"
"ป่านนี้คุณนายชดช้อยคงจามลั่นบ้านแล้ว" กาแฟบอก
เสียงชดช้อยจามลั่น "ฮัดเช่ย!"
"จามอยู่หน้าบ้านตะหาก"
เสียงอ๊อดบ้านเหมยดัง เฮียเม้งยิ้ม
อ่านต่อหน้า 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 8 (ต่อ)
ชดช้อยยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านเฮ้ยเม้ง เจนนี่ห้าม
"กุ๊กไก่ กุ๊กไก่ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"
กุ๊กไก่และทุกคนเดินออกมาจากในบ้าน
"อ้าวคุณนายมาได้ยังไง ไม่ได้มีใครจุดธูปเรียกซะหน่อย" เม้งบอก
"อย่ามาปากเสีย ฉันมาตามลูกฉัน"
"เอ้...คุณนายนี่เป็นคนยังไงกัน เดี๋ยวไล่เดี๋ยวตาม"
"อย่ามายุ่งนี่มันเรื่องครอบครัวฉัน ปะกุ๊กไก่กลับ"
"หนูไม่กลับ"
"แกจะไปอยู่ไหนก็ไป แต่ต้องไม่ใช่บ้านไอ้เม้ง"
"ตกลงแม่ห่วงฉันหรือไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านคนที่ไม่ชอบกันแน่"
"อ้าว...นี่ก็ขยันน้อยใจจริ๊งๆ ทั้งวันเลย" นวลว่า
กุ๊กไก่วิ่งเข้าบ้านไป
"ทำร้ายจิตใจคนอื่นเนี่ยเก่งจริงๆ เลยนะตั้งแต่สาวยันแก่"
ชดช้อยทำหน้าเศร้าๆ
เหมยบอก
"พอแล้วพ่อ เข้าบ้านไปได้แล้ว"
เจนนี่ดึงเฮียเม้งเข้าบ้าน
"ให้กุ๊กไก่นอนบ้านเหมยสักคืนเถอะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ใจเย็นๆ ค่อยมาคุยกัน" เหมยบอก
กาแฟสนับสนุน
"จริงด้วยครับ...คุณนาย เดี๋ยวกุ๊กไก่หายงอนก็กลับบ้านเองแหละ"
ชดช้อยพยักหน้าเศร้าๆ ก่อนเดินออกไป นวลเดินตาม เหมยกับกาแฟมองตามอย่างสงสาร
เหมยพากุ๊กไก่มานอนที่ห้อง
"เดี๋ยวเธอนอนกับฉันที่ห้องนี่แหละ"
"ก็ได้แต่ฉันต้องนอนเตียง ส่วนพี่นอนพื้น"
"ให้มันน้อยๆ หน่อยยะ เดี๋ยวปั๊ด"
"น้องเหมยใจเย็นคะ"
เหมยพยายามสูดหายใจให้ใจเย็น
"แบ่งกันนอนก็ได้ยะ เตียงฉันใหญ่"
"ก็ด่ะ"
"ไม่ใช่ก็ได้ แต่ต้องได้เพราะนี่มันห้องฉัน"
เหมยโมโห เจนนี่รีบห้ามและเปลี่ยนเรื่อง
"งั้นเธอเก็บของไปละกัน ปะคะน้องเหมยไปทำกับข้าวให้เฮียเม้งกัน"
"นี่เธอต้องทำกับข้าวให้ลุงเม้งเหรอ" กุ๊กไก่ถาม
"ใช่สิ...น้องเหมยทำกับข้าวให้เฮียทุกวันนั่นแหละคะ เธอบอกเวลาเห็นพ่อกินข้าวที่เธอทำแล้วมีความสุข แต่พี่เจนก็ไม่เคยถามว่าทำไม"
"เพราะเหมยดีใจที่ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อกับข้าวนอกบ้านไงคะ"
พูดจบเหมยเดินออกไป
"จะดีอยู่แล้วเชียว"
เจนนี่มองหน่ายๆ ก่อนเดินตามเหมยออกไป กุ๊กไก่ทรุดนั่งที่เตียงเหมย
"ไม่เห็นเหมือนฉันเลย...แม่ทำกับข้าวให้กินทุกวัน"
เพ้อจบกุ๊กไก่ก็ทำหน้าเศร้าๆ นึกถึงแม่
กลางคืนแล้ว หมากยืนเหม่อๆ อยู่ ไทเดินมาหลอกผี
"แบร่"
หมากหันไปมองเซ็งๆ
"ตกใจตายละ"
"เหมอยังกับเล่นเอ็มวีแบบนี้ คิดไรอยู่"
หลวงพี่เดินผ่านมา
"คิดถึงแม่ ถ้าแม่อยู่ด้วยคงดีกว่านี้"
"เอ้า...ดราม่าอีกแล้ว"
"ถ้าฉันมีแม่แบบที่กุ๊กไก่มี ฉันจะดูแลแม่ให้ดี ไม่เถียง ไม่ดื้อ ไม่ซนเลย"
หลวงพี่บอก
"หลวงพี่มั่นใจว่า ถ้าแม่หมากยังอยู่จะต้องภูมิใจในตัวหมากแน่ๆ"
"จริงเหรอครับหลวงพี่"
"อกคนเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไงเค้าก็พร้อมจะปกป้องและโอบอุ้มดูแลลูก"
"แล้วทำไมแม่ผมทิ้งผมไปแบบนี้"
"ทุกคนคงมีเหตุผลของตัวเอง"
"แต่หลวงพ่อเคยบอกว่า เราไม่สามารถอ้างเหตุผลในการทำผิดได้นะครับหลวงพี่"
"ใช่...แต่บางอย่างคนทำก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นหรอก"
"ทำไมเค้าถึงไม่เรียกไปสัมภาษณ์งานน้า" ไทว่า
หมากกับหลวงพี่หันไปมองหน้าไท
"ก็เห็นมีเรื่องให้คิดกันผมก็อยากมีบ้างครับ"
สามคนเหม่อมองไปที่หน้าวัด
กุ๊กไก่นั่งดูทีวีอยู่ เฮียเม้งเดินลงมา
"ยังไม่นอนอีกเหรอกุ๊กไก่"
"ยังคะกุ๊กไก่ยังไม่ง่วง คุณลุงนอนดึกแบบนี้ไม่ดีนะคะเพราะว่าคุณลุงแก่แล้ว"
"อ้าว...ด่าลุงซะงั้น"
"หรือว่าไม่จริงคะ...ทำไมคนแก่ชอบไม่ยอมรับ แม่กุ๊กไก่ก็เหมือนกันใครว่าแก่ทีไร อาละวาดบ้านแตก"
กุ๊กไก่พูดถึงแม่ก็เศร้าๆ เฮียเม้งยิ้มอย่างรู้ทัน
"ลุงรู้ว่าแม่หนูเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก"
"ถ้าไม่ตั้งใจเค้าคงไม่ไล่กุ๊กไก่ตั้งหลายครั้ง"
"ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกห่างจากอกหรอก มีแต่ลูกนั่นแหละที่โตขึ้นแล้วอยากห่างจากอกพ่อแม่ ไปใช้ชีวิตของตัวเอง"
กุ๊กไก่มองหน้าเฮียเม้งคิดๆ
"แม่หนูก็แค่โกรธเลยพูดอะไรไม่คิด อย่าไปโกรธแม่เลย"
"คุณลุงว่าแม่รักกุ๊กไก่มั้ยคะ"
"ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก"
กุ๊กไก่คิดตาม
"อย่าดื้อกับแม่เลย เคยได้ยินมั้ยที่เค้าว่าพอเราดื้อกับแม่ ลูกก็จะดื้อกับเรา"
"จริงเหรอคะ"
"ไม่รู้สิ เค้าว่ามา ลุงว่าพรุ่งนี้หนูก็กลับบ้านไปได้แล้วค่อยๆ คุยกับแม่ ขอโทษแม่"
"แล้วแม่จะด่ากุ๊กไก่มั้ย"
"พ่อแม่พร้อมจะอภัยให้ลูกเสมอ....งั้นตามสบายลุงไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวแก่"
เฮียเม้งเดินขึ้นบ้านไป กุ๊กไก่นั่งคิดๆ เรื่องที่เฮียเม้งพูด ก่อนเอื้อมมือหารีโมทไม่เจอ
"รีโมทหายไปไหนเนี่ย"
ในบ้านชดช้อยกลางคืน ชดช้อยนั่งจ้องมือถือ กดไม่กด นวลมองเห็นก็ยิ้มแซวๆ
"จะโทร.าคุณกุ๊กไก่เหรอคะ"
"เปล่าซะหน่อย ฉันจะโทร.ไปเปียแชร์"
"แชร์ที่ไหนรับเปียตอนเที่ยงคืน"
"แชร์...แชร์อะไรก็เรื่องของฉันอย่ามายุ่ง"
นวลยิ้มๆ
"คิดถึงลูกสาวละสิ"
"อืม...แกว่าฉันด่าลูกแรงเกินไปปะนวล"
"แรงมากคะ ถ้านวลโดนนวลหนีไปติดยาแล้วคะ"
"ยาคูลล์"
"ใช่ค่ะ"
"อย่ามาตลก พูดจริงๆ ฉันอยากฟัง"
"คุณนายพูดแรงไปค่ะ คุณกุ๊กไก่เธอกำลังเป็นวัยรุ่น ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ต้องดูแลเธอดีๆ เพราะเธอมีคุณนายแค่คนเดียว" นวลบอก
"แล้วฉันต้องทำยังไงดี"
"คุณนายเป็นแม่ที่ดีแล้วค่ะ แต่เวลาสอนลูกคุณนายต้องรู้ว่าควรแข็งและควรอ่อนเมื่อไหร่"
"แหม...มาสอนฉันเหมือนแกมีลูก"
"สองตัว"
"ลูกแมวน่ะสิ"
ชดช้อยยิ้มๆ ก่อนกลับมาคิดๆ
อ่านต่อหน้า 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 8 (ต่อ)
บรรยากาศหมู่บ้านเช้าวันใหม่ เฮียเม้งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ชดช้อยกับนวลเดินมาหน้าบ้านทำลับๆ ล่อๆ
"ทำไมคุณนายไม่เข้าไปหาคุณกุ๊กละคะ"
"ฉันไม่อยากให้ไอ้เม้งมันเยาะเย้ยฉัน"
"วางทิฐิลงบ้างเถอะคะคุณนาย เฮียเม้งเค้าคงไม่คิดขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"ไม่รู้ ไม่สนรอให้มันเข้าบ้านไปก่อนแล้วฉันจะไป"
นวลส่ายหน้าให้ชดช้อย
เฮียเม้งร้องเพลงรดน้ำต้นไม้อย่างอารมณ์ดี หลวงพ่อ หลวงพี่ ไท หมาก เดินมา
ไทถาม
"สองคนนั่นใครอ่ะ"
ไทมองชดช้อยกับนวลเห็นข้างหลัง
"คุณนายชดช้อยกับพี่นวล"
หมากตะโกนเสียงดัง
"อ้าวคุณนาย มาแอบดูอะไรอยู่ตรงนี้"
ชดช้อยรีบส่งสัญญาณ "จุ๊ๆๆ"
"แอบดูจิ้งจกเหรอ" หมากถาม
ชดช้อยทำหน้าเซ็ง
"อย่าเสียงดังเดี๋ยวมันได้ยิน"
เฮียเม้งเดินมาดู ชดช้อยไม่เห็น
"ใคร" เม้งถาม
"ก็ไอ้เม้งนะสิ"
"เหรอ"
ชดช้อยหันไปเห็นเม้งก็ตกใจ
"นี่คุณนายมาแอบดูฉันเหรอ"
"ไม่ใช่...ฉันมาหาลูกฉัน"
หลวงพ่อถาม
"แล้วทำไม ไม่เข้าไปดีๆ ล่ะมาทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำไมคุณนาย"
"คุณนายกลัวเสียฟอร์มที่มาบ้านเฮียเม้งค่ะ" นวลบอก
ชดช้อยหันไปจ้องดุ นวลเงียบ
"เข้าไปสิ...หนูกุ๊กเก็บของอยู่ในบ้านโน้นแน๊ะ"
"มันจะไปไหนอีก"
"ฟังให้จบก่อนมั้ยค่อยโวยวาย"
ชดช้อยหน้าสลด
"เค้าเก็บของจะกลับบ้าน"
"ดีแล้ว กลับไปก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันละ" หลวงพ่อบอก
"ค่ะ...หลวงพ่อ"
ชดช้อยหน้ายิ้มๆ
ที่บ้าน กุ๊กไก่ก้มกราบแม่อยู่ นวลร้องไห้เสียงดัง
"เป็นไรนังนวล"
"ซึ้ง"
"จะนึ่งข้าวรึไง"
"ถ้าตลกขนาดนี้นวลเลิกซึ้งดีกว่าค่ะ"
กุ๊กไก่กอดแม่
"ฉันขอโทษนะแม่"
"ไม่เป็นไรลูก"
"ต้องขอบคุณลุงเม้งที่สอนกุ๊กไก่"
"เค้าสอนยังไงคะ"
"ลุงเม้งบอกว่าถ้ากุ๊กไก่ดื้อกับแม่ ลูกกุ๊กไก่ก็จะดื้อกับกุ๊กไก่ กุ๊กไก่เลยจะเลิกดื้อกับแม่"
"นี่แกไม่ได้สำนึกอะไรเลย แค่กลัวลูกดื้อ"
"ใช่...เดี๋ยวลูกดื้อพี่ไทจะไม่สบายใจ"
"นังกุ๊ก...นี่แกไม่เลิกบ้าผู้ชายอีกเหรอ"
"ฉันไปนะแม่"
"ไปไหน"
"ไปหาพี่ไทน่ะสิ"
กุ๊กไก่รีบวิ่งออกไปอย่างเร็ว ชดช้อยโมโห
นวลบอก
"พุทโธ พุทโธ พุทโธ พุทโธ ท่องไว้ค่ะคุณนาย"
"เพราะไอ้เม้งคนเดียว"
"เอ้า...ไปโทษเค้าซะงั้น"
ชดช้อยโกรธๆ
กุ๊กไก่เดินออกมาจากบ้าน เจอหมวดกาแฟยืนอยู่
"อ้าวหมวดมาทำอะไร"
"ก็เห็นกลับบ้านเลยแวะมาดู"
"ทำไม...กลัวแม่ทำอะไรฉันเหรอ"
"กลัวกุ๊กไก่ทำอะไรแม่มากกว่า"
"ฉันออกจะน่ารัก บอบบาง สวย ใส ขนาดนี้จะไปทำอะไรใครได้"
"โอเครึยัง"
"อืม...เรียบร้อย"
"แล้วนี่จะออกไปไหนอีก"
"ไปวัด"
"ทำบุญเหรอ"
"ไปหาพี่ไท"
กุ๊กไก่ยิ้มอายๆ
"ปะงั้นไปด้วยกัน"
กุ๊กไก่พยักหน้า
"หมวดกินข้าวยัง"
"ยัง"
"ปะงั้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าว ที่ช่วยฉันเมื่อวาน เสร็จแล้วค่อยไปวัด"
"ได้"
กุ๊กไก่เดินออกไปกับกาแฟ ชดช้อยบนระเบียงบ้านยิ้มๆ
"คุณนายยิ้มทำไมคะ"
"ฉันรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้ลูกฉันเลิกยุ่งกับไอ้ไท"
นวลมองชดช้อยส่ายหน้า ที่เอาแต่คิดแผนร้าย
เหมยเดินมายืนอยู่ที่ท่าน้ำ ไทเดินมาหา
"มาทำอะไรคุณ"
"เรื่องขอฉัน"
"อ้าว...ถามดีๆ นะเนี่ย"
"นายมีแม่มั้ย"
"ไม่มีผมออกมาจากกระบอกไม้ไผ่"
"คุยกับนายไม่มีสาระอะไรเลย"
"ก็คุณถามกวนผมก่อนนี่ ตกลงมาทำอะไรครับคุณหนูเหมย"
"ฉันมาไหว้แม่"
"อ้อ...แล้วเรื่องกุ๊กไก่ เรียบร้อยดีนะ"
"ยะ...ไม่ต้องห่วงแฟนนายหรอกเค้ากลับบ้านไปแล้ว"
"เค้าไม่ใช่แฟนผม"
"ก็เห็นเค้าชอบนาย"
"ช่วยไม่ได้เสน่ห์ผมมันยั่วยวน"
"แหวะ...นายจะไปไหนก็ไปไป๊ ฉันอยากใช้ความคิดคนเดียวเงียบๆ"
"คิดเรื่องลูกหนี้เหรอ"
"นี่นาย...วันๆ ฉันก็ไม่ได้คิดแค่เรื่องหนี้ปะ"
"เหรอ"
เหมยทำท่านึกได้
"เออ...วันนี้ตาชูบอกให้ไปเก็บหนี้ตอนเก้าโมงเกือบลืมเลย"
"นั่นไง"
"งั้นฉันไปนะเดี๋ยวไม่ทัน"
เหมยเดินออกไปอย่างเร็ว ไทมองตามยิ้มๆ
อ่านต่อตอนที่ 9
