เพลิงพ่าย ตอนที่ 17
วุฒินั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ดูไม่สดใส มีเรื่องคิดมากหลายเรื่องในหัว ลำดวนกับประวัติเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานวุฒิ ลำดวนดูตื่นเต้น เข้าไปหาวุฒิ
"คุณวุฒิคะ"
วุฒิหันมา
"ครับ"
ประวัติกับลำดวนมองหน้ากัน ลำดวนพูดออกมา
"เรื่องว่านอสรพิษที่คุณวุฒิตามหา…ลำดวนรู้แล้วค่ะว่าจะหาได้ที่ไหน"
วุฒิลุกขึ้นทันที
"จริงเหรอครับ"
"จริงค่ะ แต่เราต้องไปเอามันมาจากเชียงใหม่เท่านั้นนะคะ"
วุฒิดีใจมาก สีหน้าดูมีความหวังขึ้นมาทันที
"จะที่ไหนก็ได้ ผมไม่เกี่ยงทั้งนั้น ...คุณหวัด ช่วยผมหน่อย จองตั๋วเครื่องบินให้ผมที"
ประวัติพยักหน้ารู้สึกยินดีกับวุฒิไปด้วย
"ได้เลยครับ ว่าแต่คุณวุฒิจะไปเมื่อไหร่ครับ"
ลำดวนตื่นเต้น แต่แล้ววุฒิชะงักไป
"ว่าไงคะ เราไปกันเมื่อไหร่ดี"
"ผม…คงไปเองไม่ได้ ลดายังไม่ดีขึ้นเลย ผมต้องอยู่ดูแลเขา ขอโทษนะลำดวน จะเป็นไรไหมถ้าจะวานให้คุณไปแทน"
ลำดวนอึ้งๆไป
"ถ้าอย่างนั้น ลำดวนก็คงไปไม่ได้ค่ะ ลำดวนอยู่ที่นี่ช่วยดูแลคุณหมอมฆวันดีกว่า"
"งั้นเหรอ…เอาไงดี"
ลำดวนแอบเซ็ง วุฒิทำหน้าครุ่นคิด หันไปทางประวัติ
"คุณหวัด…ช่วยผมหน่อยได้ไหม ไปรับว่านอสรพิษมาให้ผมที"
"หา...ผมเหรอ เอ่อ... ได้...ก็ได้ครับ"
วุฒิดีใจ
"ขอบคุณมากเลย ราคาเท่าไรผมยอมจ่าย ขอให้เอามาให้ได้"
"ครับพ้ม"
วุฒิตบบ่าประวัติ ประวัติยืนยิ้มกว้างที่เจ้านายชม แต่แล้ววุฒินึกอะไรขึ้นได้
"เอ๊ะ...แต่ว่า"
"แต่อะไรครับ"
"คุณต้องระวังหน่อยนะ ว่านนี้อันตรายมาก อย่าเอามือไปแตะต้องมันเป็นอันขาด แต่เจ้าของว่านคงรู้น่ะแหละว่าต้องระวังยังไง"
ประวัติแอบหน้าแหยง ลำดวนทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วหันไปประจบวุฒิต่อ
"คุณวุฒิขา ลำดวนอยากไปเยี่ยมอาจารย์หมอ ที่ลำดวนต้องดูแลด้วยค่ะ จะได้รู้ว่าต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง"
"ได้สิลำดวน เดี๋ยวผมพาคุณไปเย็นนี้เลย"
ประวัติเหล่มองน้องสาวอย่างหมั่นไส้อีก
ภายในครัว ออมยกน้ำกลับเข้ามา บุญปลูกแปลกใจ
"อ้าว...ยกกลับมาทำไม"
"ก็คุณหมอมณไฑหายไปไหนแล้วไม่รู้สิป้า"
"ไปคุยกับคุณฬุรีย์ที่อื่นหรือเปล่า"
"แล้วทำไมไม่คุยในห้องรับแขก ที่สวนก็ไม่มี มันแปลกนะป้า ตอนมาถึงท่าทางคุณหมอเหมือนโกรธใครมาก็ไม่รู้ หรือจะทะเลาะกับคุณฬุรีย์แล้วกลับไป"
"เป็นไปไม่ได้หรอก คุณหมอแกเอ็นดูคุณฬุรีย์จะตายไป"
"โอ๊ย...ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่" ออมลดเสียงเป็นกระซิบ "คุณฬุรีย์ร้ายออกอย่างนั้น แกเอ็นดูได้ยังไงกัน"
"คงสงสารด้วยละมั้ง... เอ๊ะ...เอ็งนี่ พาข้านินทาเจ้านายอีกละ ไปๆ ไปทำอะไรก็ทำเถอะ ข้าจะไปตลาดซักหน่อย"
บุญปลูกเดินออกไป ออมสีหน้ายังสงสัยไม่หาย
มณไฑลืมตาขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเวฬุรีย์ จึงหันไปมอง เธอยืนอยู่ข้างหน้าต่าง กำลังร้องไห้ มณไฑมองอย่างรู้สึกผิด รีบลุกขึ้นไปกอดไว้
"ฬุรีย์...พี่ขอโทษ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"
"มันเกิดขึ้นแล้ว ขอโทษไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ"
"พี่พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง"
เวฬุรีย์แอบเบ้ปาก แต่ก็แกล้งหันมามองด้วยสายตาใสซื่อ
"รับผิดชอบยังไงคะ"
"พี่พร้อม...จะแต่งงานกับฬุรีย์"
เวฬุรีย์ผละจากมณไฑออกมา นึกไม่ถึงว่ามณไฑจะจริงจังถึงเพียงนี้
"อย่าเพิ่งเลยค่ะพี่ไฑ"
"ทำไมล่ะฬุรีย์ ในเมื่อเรารักกัน พี่อยากจะเป็นคนที่ดูแลฬุรีย์ไปตลอดชีวิต"
เวฬุรีย์เริ่มกระหยิ่ม แต่แล้วก็ทำสะบัดสะบิ้งหันหลังให้เพื่อลองใจมณไฑ
"แต่พี่ไฑเป็นถึงหมออนาคตไกล แน่ใจแล้วเหรอคะว่าจะเลือกผู้หญิงอย่างฬุรีย์"
"ทำไมถึงถามอย่างนั้น ฬุรีย์ไม่ใช่คนที่ต่ำต้อยด้อยค่าอะไรเลย ตรงกันข้าม ฬุรีย์เป็นลูกของอาจารย์หมอที่พี่เคารพ เป็นคนที่พี่สมควรจะรักและเทิดทูนด้วยซ้ำ"
"ฬุรีย์เป็นคนที่เคยน่าเกลียดมาก"
"ฬุรีย์จะเคยเป็นยังไงมาก่อนพี่ไม่สนใจ ตอนนี้ฬุรีย์เป็นคนสวย...สวยที่สุดในสายตาของพี่"
"แต่พี่ไฑก็เคยคิดว่าฬุรีย์ร้ายกาจ ถึงขนาดเอาน้ำว่านไปสาดหน้าลดา"
"พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ใส่ร้ายฬุรีย์ ฬุรีย์อย่าโกรธพี่เลยนะ"
มณไฑประคองไหล่เวฬุรีย์ให้หันกลับมา
"ยกโทษให้พี่ได้ไหม"
"ได้สิคะ"
มณไฑดีใจ กอดเวฬุรีย์แน่น
"งั้นให้พี่รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นนะ ตกลงไหมฬุรีย์"
เวฬุรีย์แอบนิ่วหน้า เริ่มรำคาญการตื๊อของมณไฑ
"ฬุรีย์ว่าเราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลยค่ะ"
มณไฑดันตัวเวฬุรีย์ออก มองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ
"ทำไมล่ะฬุรีย์"
"ฬุรีย์ไม่ได้โกรธพี่ไฑเลยนะคะ แต่ตอนนี้ที่บ้านมีแต่เรื่องวุ่นวายไม่หยุดหย่อน ฬุรีย์อยากรอให้ลดาหายดีก่อน เราค่อยพูดเรื่องนี้กันก็ได้นี่คะ"
มณไฑค่อยยิ้มออกมาได้อย่างสบายใจขึ้น
"ได้จ้ะ ทุกอย่างแล้วแต่ฬุรีย์ พี่จะช่วยหาทางรักษาลดาให้หายดี แล้วจะมาทวงคำตอบจากฬุรีย์อีกครั้ง"
"ค่ะ ฬุรีย์จะรอ"
มณไฑกอดฬุรีย์ไว้อย่างอ่อนโยน ฬุรีย์อิงซบกับมณไฑ แอบยิ้มร้ายอย่างมีแผน
ลำดวนเข้ามาเก็บของเตรียมจะออกไปกับวุฒิ ท่าทางระรื่น ประวัติเดินเข้ามาหาน้องสาว หน้าเบ้นิดหนึ่ง
"รีบเชียวนะ ไม่ขนข้าวของย้ายไปอยู่บ้านเขาเลยเล่า"
ลำดวนหันมาจิกตาใส่ประวัติ
"ไรยะ ประชดเหรอ"
"เปล่ามั้ง ตอนแรกบอกจะไปเชียงใหม่ พอเขาอยู่นี่รีบขอไปดูพ่อแฟนเขาเชียว"
"ช่วยไม่ได้ พอดีว่าสวยและมีน้ำใจด้วยไง"
ประวัติทำหน้าเอือม ยืนพิงประตูดูลำดวนเก็บของ
ประวัติลากเสียง
"สวยมาก… เป็นไง ภาระหาว่านนั่นตกอยู่กับใคร" ประวัติชี้ตัวเอง "ฉันไง แกนี่มันผลักภาระมาให้ฉันชัดๆ"
"บ่นเป็นคนแก่ไปได้ ได้โอกาสไปเที่ยวด้วย ไม่ดีเหรอ"
"บ่นไปงั้น เจ้านายสั่งมาแล้วนี่ แล้วไอ้ว่านที่ว่านั่นน่ะ อยู่ไหน"
ลำดวนหันมายิ้ม ตอบนิ่งๆ
"ไม่รู้"
ประวัติตกใจ
"เฮ้ย! ไม่รู้เหรอ พูดเป็นเล่น"
"จะเล่นทำไม ไปๆก่อนเหอะน่า เดี๋ยวถึงแล้วค่อยคิด เชียงใหม่กว้างที่ไหน"
"ไม่กว้างมั้ง ถ้าไม่ใช่เมืองก็ดอยหมดแล้ว จะให้ฉันเข้าป่าไปหาตรงไหน ยัยบ้าเอ๊ย"
"เอาน่ะ ฉันมีคนรู้จักที่โน่น เดี๋ยวหาทางสืบให้ว่าหน้าตามันเป็นยังไง แค่ต้นไม้ต้นเดียว มันจะไปหายากแค่ไหนกัน"
ประวัติกัดฟัน เงื้อมือขึ้นเหมือนจะตี อึ้งจนพูดแทบไม่ออก
"ฉันจะทำยังไงกับแกดีเนี่ย ลำดวน"
ลำดวนเก็บของเสร็จ ลุกขึ้นเตรียมหิ้วกระเป๋า
"ทำอย่างที่ฉันพูดไง ไปเชียงใหม่ซะ เดี๋ยวค่อยคิด ฉันไปหาคุณวุฒิก่อนนะ แล้วเจอกันพี่ชาย บาย"
ลำดวนเดินลอยหน้าลอยตาออกไป ประวัติเซ็งสุดๆ
ภายในโรงพยาบาล ไอลดานอนครางด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ลืมตาขึ้นมา
"โอ๊ย…เจ็บ"
อุ๋มอิ๋มเปิดประตูเข้ามาพร้อมพยาบาล เห็นไอลดากำลังจะลุกจากเตียง เข้าไปห้ามไว้
"คุณลดา! จะทำอะไรคะ"
"อิ๋ม…ช่วยด้วย มัน…เจ็บไปหมดเลย"
ไอลดาหมดแรงทิ้งตัวลง อุ๋มอิ๋มพยายามพยุงไว้ แล้วพาไอลดานอนลง
"รอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวอิ๋มให้พยาบาลฉีดยาให้ค่ะ"
อุ๋มอิ๋มมองไอลดาอย่างเป็นห่วง พยาบาลรีบวิ่งไปเอารถเข็นอุปกรณ์ฉีดยาเข้ามา
"ฉีดยาลดปวดให้ก่อนนะคะ เดี๋ยวสักพักจะดีขึ้น"
ไอลดานอนนิ่งให้ฉีดยาจนเรียบร้อย พยาบาลออกไป
"เมื่อไหร่ฉันจะหายซักที"
"คุณลดา"
"ฉันเป็นห่วงคุณพ่อ"
อุ๋มอิ๋มถอนหายใจ เห็นใจแต่ไม่รู้จะทำยังไง เดินเข้าไปห่มผ้าให้ลดา
"งั้นคุณลดาต้องพักผ่อนมากๆก่อนนะคะ จะได้แข็งแรง ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น อีกไม่นานก็จะหายค่ะ"
ไอลดาพยักหน้า หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน อุ๋มอิ๋มมองเห็นใจ
ออมขึ้นไปทำความสะอาดชั้นบนจนมาถึงหน้าห้องเวฬุรีย์ เมียงๆมองๆหน้าห้องแต่ก็เงียบ
"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง"
ออมหันไปทำความสะอาดต่อ แต่แล้วประตูห้องก็เปิดขึ้น ออมสะดุ้งหันไปถึงกับผงะ
เวฬุรีย์กับมณไฑออกมาด้วยกัน เวฬุรีย์มองออมหัวจรดเท้า
ออมเลิ่กลั่ก
"เอ่อ…สวัสดีค่ะคุณหมอ"
"เพิ่งเจอกันหรือไงถึงมาสวัสดี"
"ค่ะ เอ๊ย ไม่…ค่ะ ออมแค่มาทำความสะอาดน่ะค่ะ"
ออมชี้ไม้ถูพื้นแล้วก็เช็ดต่อทำเป็นไม่รู้เรื่อง เวฬุรีย์มองอย่างหวาดระแวง หันไปหามณไฑ
"เดี๋ยวเราจะไปเยี่ยมคุณพ่อกันใช่ไหมคะพี่ไฑ"
มณไฑดูอ้ำๆอึ้งๆ เวฬุรีย์สะกิดเหมือนให้ทำท่าเออออไปก่อน
"อื้อ ใช่ๆ"
"ไปกันเถอะค่ะ"
ฬุรีย์รีบลากมณไฑออกไป ออมมองตาม ยิ่งสงสัยท่าทีแปลกๆของฬุรีย์
"แปลกๆแฮ"
ออมถูพื้นต่อ แต่ก็ยังสงสัยอยู่
ลอร่าแอบนอนบนโซฟาในห้องแล้วหลับสนิทสบายใจ กรนคร่อกๆ ทั้งๆที่เฝ้ามฆวันอยู่ เวฬุรีย์กับมณไฑเปิดประตูเข้ามา ลอร่าสะดุ้งรีบลุกพรวดไปบีบนวดมฆวันอย่างรวดเร็วทั้งที่ตายังปรือ
ลอร่าทำเนียน
"อ้าว คุณฬุรีย์ขา คุณหมอ มาเยี่ยมคุณท่านเหรอคะ"
เวฬุรีย์มองลอร่าเอือมๆเพราะเห็นตั้งแต่ตอนหลับแล้ว
"ใช่ ฉันกับพี่ไฑจะอยู่ที่นี่สักพัก แกออกไปก่อนไป"
"แล้วใครจะเฝ้าคุณท่านะล่ะคะ"
"ก็แล้วที่ยืนอยู่นี่มันใครล่ะ ออกไปได้แล้ว ไป"
ลอร่าตกใจรีบลุกออกจากห้องแทบไม่ทัน มณไฑแอบขำ
"ดุจริงนะ ฬุรีย์"
"ให้เฝ้าแค่นี้ยังหลับก็สมควรโดนบ้างแหละค่ะ"
มณไฑส่ายหน้าขำๆ ลูบหัวฬุรีย์ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินไปดูอาการหมอมฆวัน
มณไฑเอามือวัดชีพจร
"ความดันอะไรยังปกติใช่ไหม วันนี้พี่ไม่ได้เอาอุปกรณ์มาอาจจะตรวจได้ไม่เต็มที่นะ"
"ยังปกติดีค่ะ พี่ไฑไม่ต้องซีเรียสหรอกค่ะ แค่มาเยี่ยมก็มากพอแล้ว"
มณไฑจับตามเนื้อตัว หันไปมองหน้ามฆวัน มฆวันหันหน้ามามองเขาแล้วจ้องอยู่แบบนั้น จนมณไฑรู้สึกแปลกๆ
"กินอาหารอะไรได้ปกติใช่ไหมครับ อาจารย์ต้องขยันทำกายภาพบ่อยๆนะครับจะได้หายไวๆ เรายังมีทางรักษาอยู่"
มฆวันมองเวฬุรีย์สลับกับมณไฑ เหมือนต้องการจะบอกอะไร มณไฑรู้สึกได้
"อาจารย์ดูเหมือนจะเข้าใจที่ผมพูด มีอะไรต้องการจะบอกผมรึเปล่าครับ"
เวฬุรีย์แอบมองมฆวันด้วยสายตาโหดเหี้ยม มฆวันพยายามจะขยับตัวแต่ก็ทำไม่ได้ เธอรีบปั้นหน้าเป็นยิ้มแล้วเบี่ยงความสนใจมณไฑไป
"คุณพ่อคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ คงดีใจที่เรามา"
"คงใช่"
มณไฑลุกขึ้นเดินมาหาฬุรีย์
"พี่ว่าเราน่าจะหาพยาบาลมาเฝ้าอาจารย์หมออย่างจริงจังจะดีกว่านะ จะได้ช่วยทำกายภาพบำบัดด้วย ให้เด็กในบ้านเฝ้า เขาไม่มีความรู้ อาจจะดูแลผิดๆถูกๆก็ได้"
"ก็ดีค่ะ พี่ไฑลองถามพวกพยาบาลที่โรงพยาบาลของเราดูสิคะ"
"ได้จ้ะ"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฬุรีย์หยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ธม รีบตัดสายทิ้งทันที
มณไฑชะเง้อจะดูชื่อ แต่ฬุรีย์รีบเก็บโทรศัพท์ลงไปทันที
"ไม่รับเหรอ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เบอร์เพื่อน ตอนนี้ฬุรีย์อยู่กับพี่ไฑ ไม่อยากคุยกับใคร"
"งั้นเหรอ"
ฬุรีย์ทำเป็นยิ้มให้ไม่ตอบอะไร มณไฑเหลือบมองโทรศัพท์ทั้งหึงทั้งสงสัย
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 17 (ต่อ)
ธมวางสายไป หงุดหงิดเล็กน้อย ดารินเดินตาขวางเข้ามา
"โทร.หาใคร"
ธมทำไม่รู้ไม่ชี้ ดารินจับแขนธม ถามย้ำ
"หายไปตั้งนานบอกจะมาเข้าห้องน้ำ ที่แท้แล้วแอบมาโทรหาใคร ตอบมาสิ!"
ธมสะบัดแขนดารินออก เริ่มรำคาญ
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
ธมจะเดินหนี ดารินคว้าแขนธมไว้แล้วดึงโทรศัพท์มา ธมจะห้ามแต่ไม่ทัน
"นี่ดาริน!"
ดารินดูชื่อที่จอ "เว ฬุ รีย์ ไม่ได้มีอะไรต้องพบปะกันไม่ใช่เหรอ จะโทร.หามันทำไม"
ธมชักอึกอัก
"ก็โทร.ทวงเงินที่ยัยนั่นค้างไว้ไง เราขอไปห้าแสนยังได้ไม่ถึงครึ่ง"
ดารินยิ้มเยาะ
"งั้นเหรอ อยากได้เงินหรืออยากไปแอบกินมันอีกกันแน่"
"อย่ามาหาเรื่องกันได้ไหม"
"ฉันไม่ได้หาเรื่อง ถ้าไม่มีอะไร ทำไมต้องทำท่าเหมือนไม่อยากให้ยุ่งด้วย"
ดารินตะคอกใส่ ธมเริ่มหัวเสีย ไม่รู้จะตอบยังไง ดารินพุ่งไปผลักธม
"อ๋อ…จริงแล้วมันไม่ใช่เพราะเงินหรอก แต่แกติดใจนังนั่นมากกว่า! ชอบความซาดิสม์ของมันมากใช่ไหม...ใช่ไหม"
ดารินเริ่มทุบธม ธมจับมือดารินไว้แล้วผลักจนเซ ดารินจะเข้ามา ธมยกมือขึ้นชี้หน้า
"ฉันทำทุกอย่างเพื่อเอาเงินยัยนั่นมาให้เธอ ถ้ายังหึงไม่มีสติ ก็ไม่ต้องพูดกันอีก"
ธมเดินปึงปังออกไป ดารินสะบัดตัวอย่างขัดใจ รีบตามไป
เวฬุรีย์เดินออกมา สีหน้าเป็นกังวล มณไฑตามออกมา
"ตกลงเมื่อกี้ใครโทร.มาเหรอฬุรีย์"
เวฬุรีย์แอบรำคาญ แต่แสร้งยิ้มให้มณไฑ
"ก็บอกแล้วไงคะว่าเพื่อน"
มณไฑแปลกใจ
"เพื่อน"
"ใช่ค่ะ แปลกเหรอ"
"เพื่อนจากที่ไหนกัน เมื่อก่อนเห็นฬุรีย์ไม่ค่อยออกไปไหน"
เวฬุรีย์ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อ
"ฬุรีย์เคยไปโรงเรียนนะคะ ก็ต้องมีบ้าง พี่ไฑสงสัยอะไรเหรอคะ"
"พี่เปล่า แค่อยากรู้น่ะ เห็นฬุรีย์ไม่เคยคุยกับใครเลย แล้วจู่ๆก็มาบอกว่ามีเพื่อน พี่ก็เลย…"
"ก็เลยพยายามจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฬุรีย์"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
"ยังไม่ทันไรพี่ไฑก็เป็นแบบนี้แล้วเหรอคะ"
เวฬุรีย์ทำสีหน้าผิดหวัง มณไฑรีบง้อ
"พี่ไม่ได้อยากก้าวก่าย พี่แค่เป็น"
มณไฑดูหงอยลง เวฬุรีย์ทำเป็นเข้าไปเกาะแขน พูดจาออดอ้อน
"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง ฬุรีย์เข้าใจแล้ว"
มณไฑลูบหัวเวฬุรีย์อย่างเอ็นดู ดีใจที่เธอว่าง่ายกว่าที่คิด เธอปล่อยแขนมณไฑที่จับไว้ แล้วยื่นมือไปจับหน้า ทำสีหน้าอ้อนๆ
"บ่ายนี้พี่ไฑว่างไหมคะ"
"พี่มีนัดคนไข้ที่โรงพยาบาลจ้ะ ฬุรีย์มีอะไรหรือเปล่า"
"ดีเลยค่ะ พี่ไฑพาฬุรีย์ไปเยี่ยมลดาหน่อยนะคะ ฬุรีย์อยากรู้ว่าลดาเป็นยังไงบ้าง"
มณไฑพยักหน้
"ได้สิ เดี๋ยวพี่พาไป"
ฬุรีย์ทำเป็นดีใจเข้าไปกอดมณไฑ มณไฑดูอึ้งๆแต่ก็ยอมโดยดี
"งั้นฬุรีย์ขออาบน้ำแป๊บนึงนะคะ รอไม่นานหรอก"
มณไฑพยักหน้ารับอีกครั้งก่อนฬุรีย์จะผละออกไป
ออมที่แอบอยู่มุมหนึ่งมองทั้งคู่อึ้งๆ
"นี่แค่พี่น้องกันจริงๆเหรอเนี่ย"
เวฬุรีย์หลบมาที่ห้องได้ก็รีบโทร.หาธมทันที ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ธมกำลังหงุดหงิด แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ธมเห็นฬุรีย์โทร.กลับก็รีบรับทันที
"ฮัลโหล"
"ฮัลโหลที่รัก ทำไมเมื่อกี้เธอไม่รับสาย"
"ฉันอยู่กับพี่สาว คุยธุระกันอยู่เลยไม่สะดวกจะรับ แล้วแกโทร.มาทำไม"
"ฉันก็แค่…อยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอกันอีก"
เวฬุรีย์รู้สึกรังเกียจธมจับใจ แต่ก็แกล้งทำเป็นพูดเสียงหวาน
"คิดถึงงั้นสิ"
"ก็จะว่าแบบนั้นก็พอได้"
เวฬุรีย์หัวเราะ
"เข้าใจพูด"
"แล้วเธอล่ะ คิดยังไง"
"คิดยังไง ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ"
ธมชอบใจ ยิ้มกว้าง ดารินเดินตามธมออกมา เห็นคุยโทรศัพท์ก็แอบมอง
"เดี๋ยวนี้ร้ายขึ้นเยอะเลยนะฬุรีย์"
ดารินได้ยินชื่อฬุรีย์ เอามือจิกผนังด้วยความไม่พอใจ แต่ยังไม่โวยวาย
"จะถือว่าเป็นคำชม ขอโทษที่ช่วงนี้ไม่ติดต่อไป ที่บ้านฉันยุ่งวุ่นวายมาก ทั้งพ่อทั้งพี่สาวป่วยอยู่ ขอเวลาอีกหน่อย"
เวฬุรีย์พูดไม่ทันจบ ดารินก็ทนไม่ไหวเดินมาคว้าโทรศัพท์ธมไปคุย
"จะอารัมภบทอีกนานไหม เลิกพูดแล้วก็รีบๆโอนเงินมาได้แล้ว"
"ดาริน"
"ใช่ ฉันเอง ทำไม"
"เสียมารยาทจัง…คว้าโทรศัพท์คนอื่นไปคุยเนี่ย ฉันก็กำลังคุยเรื่องเงินอยู่นี่ไง"
"จะคุยก็แค่บอกมาว่าจะจัดการให้เมื่อไหร่ก็พอ ไม่ต้องมาคุยให้มันมากความ"
เวฬุรีย์ชักสนุก แกล้งยั่วดาริน
"ช่วยไม่ได้นี่นา ถึงจะมีเรื่องเงินค้ำคอฉันอยู่ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ คนคุ้นเคยกันแล้ว เอะอะโทร.มาให้พูดเรื่องเงินมันเสียมารยาทออกนะ"
"ถ้ายังจะลีลาอยู่อีก แกถูกฉันแฉแน่ ถ้าไม่อยากอาย จนไม่มีจะยืนก็ส่งเงินมาให้มันเร็วๆ"
"แหม…ใจร้อนจริง จะว่าไปมันก็ไม่ได้แย่มากหรอกนะ ไอ้คลิปนั่นน่ะ ถ้าอยากเรียกให้ไปถ่ายมาแบล็คเมล์อีก ก็พอได้นะ จะลองไหมล่ะ ฮะๆๆ"
เวฬุรีย์หัวเราะสะใจ ดารินโมโหมากตัดสายทันที
"อี...อีเด็กร่าน"
ดารินกำโทรศัพท์แน่นเพราะความโกรธ ธมมองด้วยสายตาไม่พอใจมาก ธมไม่อยากมีปัญหา รีบเดินหนีไป
ดารินตามมาขวางไว้ตรงบริเวณที่จอดรถ
"จะไปไหน! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
ธมมองดารินอย่างเอือมระอา
"ขี้เกียจคุยกับคนพูดไม่รู้เรื่อง"
"พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ใครจะไปพูดถูกใจเหมือนอีเด็กร่านนั่นล่ะ"
"หยุดพูดจาแบบนี้เลยนะ"
"ทำไมจะพูดไม่ได้! ไอ้สันดาน"
ดารินตบหน้าธม แล้วก็ทุบอย่างแรง ธมยื้อดารินไว้ ฉวยจังหวะแล้วตบสวนไปจนดารินเซ
"แก…"
"อย่าพูดอะไรที่จะทำให้ฉันรำคาญจนเขี่ยเธอออกไปจากที่นี่นะดาริน"
ดารินมองหน้าธมแบบโกรธมาก
ธมชี้หน้า
"ถ้าเธอทำตัวแบบนี้อีก ซักบาทเดียวก็จะไม่ได้ จำไว้"
ดารินโมโห เจ็บใจ แค้นเวฬุรีย์มากยิ่งขึ้น
วันเดียวกัน มณไฑพาเวฬุรีย์มาถึงโรงพยาบาล และกำลังจะเดินไปทางห้องของไอลดา พอถึงหน้าห้อง เวฬุรีย์กำลังจะเข้าไป แต่มณไฑรั้งไว้ก่อน
"เดี๋ยวจ้ะฬุรีย์"
"มีอะไรคะพี่ไฑ"
"พี่ขออะไรอย่างได้ไหม"
เวฬุรีย์สงสัย
"อะไรคะ"
"ฬุรีย์รู้ใช่ไหมว่าลดาเขาต้องการกำลังใจ"
"รู้สิคะ"
"ช่วยพูดให้กำลังใจเขาหน่อยนะ อย่าพูดอะไรที่เกี่ยวกับว่านหรือเสียโฉมเด็ดขาด ฬุรีย์คงเข้าใจใช่ไหมว่ามันเจ็บขนาดไหนถ้ามีคนพูดแบบนี้กับเรา"
"เข้าใจสิคะ ฬุรีย์ก็เคยโดนแบบนั้นเหมือนกัน ฬุรีย์เข้าใจความรู้สึกของลดาตอนนี้ดี...ว่าเป็นยังไง"
มณไฑยิ้มสบายใจขึ้น เวฬุรีย์แอบยิ้มร้าย
วุฒิเดินเข้ามาที่บ้านวิเศษมฆวันพร้อมกับลำดวน ลำดวนมองคฤหาสน์อย่างตื่นตาตื่นใจ พอเข้าไปเจอบุญปลูกกับออม ทั้งคู่รีบต้อนรับ ออมยกมือไว้ วุฒิรับไหว้
"สวัสดีค่ะคุณวุฒิ ทานอะไรมาหรือยังคะ"
"เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณครับ"
ออมชะเง้อไปด้านหลัง เห็นลำดวน
"คุณวุฒิมากับใครเหรอคะ"
วุฒิเบี่ยงตัวหลบ ลำดวนยืนยิ้มงงๆ
"วันนี้ผมมาเรื่องนี้แหละครับ นี่ลำดวน คนที่ผมจะให้มาช่วยดูแลคุณอาหมอ เขาจบผู้ช่วยพยาบาลมา ... นี่ป้าบุญปลูก แม่บ้านใหญ่ของที่นี่"
"สวัสดีค่ะ คุณป้าบุญปลูก"
ลำดวนยกมือไว้ บุญปลูกมองลำดวนอย่างพิจารณา
"ไหว้พระเถอะจ้ะ ... หน่วยก้านไม่เลวนะคะ"
วุฒิยิ้ม
"หวังว่าลำดวนคงจะช่วยทุกคนได้เยอะนะครับ"
"งั้นป้าให้ออมพาขึ้นไปนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
บุญปลูกมองออมเป็นเชิงให้ทำตามที่บอก ออมพยักหน้ารัวๆ
"เชิญทางนี้เลยค่ะ"
ออมรีบเดินนำไป บุญปลูกยิ้มมองลำดวนอย่างพอใจ
ออมพาวุฒิกับลำดวนเข้ามาในห้อง เจอลอร่านั่งกดโทรศัพท์ เสียงเตือนไลน์เด้งตลอดทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"อุ๊ต่ะ...พี่บ๊อบต้องไปเชียงใหม่เหรอคะ หญิงคงคิดถึงพี่บ๊อบแย่ คิดถึงจุงเบย.."
ออมหมั่นไส้เดินย่องเข้าไปหาเงียบ ตะโกนถาม
"ทำอะไรน่ะ"
"อุ้ย! แม่ร่วง"
ลอร่าตกใจจนโทรศัพท์หลุดมือ ดีที่คว้าไว้ทัน หันไปเจอทุกคน
"นังออม ทำอะไรของแกเนี่ย" ลอร่าถามกลับ
"ก็ทักนังคนที่เล่นแต่แชท หน้าที่มีก็ไม่ทำไงยะ"
"ฉันไม่ทำตรงไหน นี่ก็นั่งทั้งวันไม่ได้ไปไหนเลย"
ออมลากเสียง
"เหรอ"
วุฒิรีบห้าม
"ช่างเถอะๆ ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ... ลอร่า ฉันพาคนดูแลคุณอาหมอมาแล้ว ทำความรู้จักกันไว้นะ นี่ลำดวน"
ลำดวนยิ้มให้ลอร่า แต่ลอร่าแค่ยิ้มแล้วก็ยกมือไหว้พอเป็นพิธี ลำดวนแอบหมั่นไส้แต่ก็ข่มใจไว้
ลำดวนบอกวุฒิ
"ขอฉันดูอาการคุณหมอหน่อยนะคะ"
"เชิญครับ"
ลำดวนเข้าไปดูอาการมฆวัน ช่วยขยับเนื้อตัวให้ แล้วหันมาบอกกับทุกคน
"คงต้องช่วยพลิกตัวทุกวันนะคะ กันแผลกดทับ แล้วก็ทำกายภาพต่อเนื่อง ทุกวันเหมือนกัน ฉันเคยดูแลเคสประมาณนี้พอจะมีความรู้อยู่ค่ะ"
"งั้นดีเลย ผมคงต้องรบกวนลำดวนมากหน่อยนะ"
ลำดวนยิ้มกว้าง
"เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรเลยค่ะ"
ลอร่าแอบหมั่นไส้ท่าทีของลำดวน แต่ก็ทำนิ่ง
"ถ้าลำดวนโอเค ผมก็ดีใจ เป็นไปได้ผมอยากให้เริ่มงานให้เร็วที่สุด"
ลอร่าแทรกขึ้นมาทันที
"เริ่มเลยเหรอคะ"
ทุกคนหันไปมอง ลอร่าทำเป็นเนียนๆไป
"อ๋อ เปล่าค่ะ แค่สงสัยว่าคุณวุฒิ คุยกับคุณลดา คุณฬุรีย์แล้วหรือยัง"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ลดาเคยสัมภาษณ์ลำดวนมาแล้ว ไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก"
ลอร่าพยักหน้า มองลำดวนแบบยังไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 17 (ต่อ)
ทั้งสามคนออกมาจากห้อง วุฒิคุยกับลำดวนเรื่องการเริ่มงานเล็กน้อย
"ลำดวนมาเริ่มงานได้ทันทีเลยนะ เดี๋ยวผมให้คนจัดห้องให้"
ออมมองสลับไปมาในห้องกับนอกห้อง เหมือนมีอะไรจะพูดแล้วแทรกขึ้น
"คุณวุฒิคะ"
"ครับ"
"ออม…มีเรื่องอยากปรึกษาคุณวุฒิค่ะ"
"อะไรเหรอ พูดตรงนี้ก็ได้นะ"
ออมเหล่ไปทางลำดวน
"ตรงนี้ไม่ได้ค่ะ"
วุฒิเข้าใจ รีบพยักหน้า หันไปหาลำดวน
"ลำดวนลงไปรอด้านล่างก่อนนะ เดี๋ยวผมคุยธุระเสร็จแล้วตามไป"
"ได้ค่ะ"
ลำดวนเดินออกไป หันไปมองทั้งคู่ สงสัยว่ามีความลับอะไร
วุฒิมองจนลำดวนไปแล้วค่อยหันมาหาออม
"ว่าไงออม มีอะไรเหรอ"
ออมมองจนแน่ใจว่าไม่มีใครมองอยู่จริงๆ ถึงพูด
"คืองี้ค่ะคุณวุฒิ เมื่อวาน มีตำรวจมาตรวจกล้องวงจรปิด เขาเก็บลายนิ้วมือไปด้วย คงเป็นนิ้วมือคนร้ายที่ทำร้ายคุณลดาแน่ๆค่ะ"
วุฒิพยักหน้า
"อืม แล้วตำรวจแจ้งอะไรกลับมาหรือยัง"
"ยังเลยค่ะ ออมจะรบกวนคุณวุฒิช่วยเป็นธุระเรื่องประสานงานกับตำรวจให้หน่อยได้ไหมคะ คุณฬุรีย์ตอนนี้ ก็ต้องดูแลคุณหมอ เลยไม่มีเวลาตามคดี"
วุฒิทำท่าครุ่นคิด
"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันต้องทำอยู่แล้ว"
ออมโล่งใจ
"ขอบคุณมากนะคะ ออมว่าแล้วว่า ถ้าบอกคุณวุฒิต้องไม่ผิดหวัง"
"ฉันก็พอจะเดาออกอยู่แล้วว่า มันจะเป็นแบบนี้ ฉันขอดูเทปวงจรปิดหน่อยได้ไหม"
ออมดีใจ
"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวออมพาไป"
ออมรีบเดินนำไปทันที วุฒิรีบตาม
ในคลิปวีดีโอวงจรปิด เห็นคนร้ายใส่ชุดโม่งดำทั้งตัวเดินเข้ามาเอาสเปรย์สีดำพ่นใส่ แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท
"ไหนย้อนไปตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาใหม่อีกทีได้ไหม"
ภาพในคลิปถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง เห็นคนร้ายเดินเข้ามาช้าๆ วุฒิ กำลังเพ่งมองภาพอย่างพิจารณา โดยมีผ่อนศักดิ์เปิดให้ดู
ออมชะเง้อดู
"เป็นไงคะคุณวุฒิ"
วุฒิมองจอ
"แปลกมาก"
"คุณวุฒิเห็นอะไรแปลกเหรอครับ" ผ่อนศักดิ์ถาม
วุฒิชี้ไปที่จอ แล้วค่อยๆเลื่อนภาพให้เห็นคนร้ายเดินช้าๆ
"คนร้ายแต่งตัวเหมือนผู้ชาย แต่ลักษณะการเดินเหมือนผู้หญิง"
ออม/ผ่อนศักดิ์โพล่ง "ผู้หญิง"
"ใช่ ถึงตัวจะสูงและพรางตัวด้วยชุดดำ แต่รูปร่างเหมือนผู้หญิงมากกว่า"
ผ่อนศักดิ์หน้ามุ่ย พยายามคิดตามวุฒิ
"เป็นไปได้เหรอครับ…เอ…หรือจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่อาจเป็นเพื่อนสาว"
"หา"
"เอ้า ก็กะเทยไง"
ออมตีผ่อนศักดิ์ดังป้าบ จนผ่อนศักดิ์ต้องถูๆแขนด้วยความเจ็บปวด
"บ้าดิพี่ มโนเป็นตุเป็นตะ เดินวนรอบบ้านทั้งวัน เห็นกะเทยที่ไหนมาให้พี่เห็นสักคนไหม"
วุฒิพยายามมองอีกครั้ง สีหน้าสงสัย
วุฒิเดินออกมาหน้าเครียด บอกกับลำดวน
"ลำดวนกลับบ้านไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะคุยกับลดาเองว่าจะให้ลำดวนมาเริ่มงานเมื่อไร"
"คุณวุฒิจะไปคุยกับคุณลดาวันนี้เหรอคะ"
"ใช่ครับ"
"งั้นลำดวนขอไปด้วยได้ไหมคะ"
วุฒิทำหน้างง ลำดวนรีบพูด
"ลำดวนอยากไปเยี่ยมคุณลดาน่ะค่ะ ต่อไปคุณลดาจะเป็นนายจ้างของลำดวนแล้ว ลำดวน อยากจะไปเยี่ยมคุณลดาสักครั้งน่ะค่ะ ได้ไหมคะคุณวุฒิ"
วุฒิมองหน้าลำดวน ครุ่นคิด ลำดวนก้มหน้าก้มตาสำรวมแต่ที่จริงแอบลุ้น
ไอลดาหันไปมองคนที่เข้ามาในห้อง สีหน้าดีใจ
"อ้าว...ฬุรีย์... หมอไฑ"
เวฬุรีย์ถลาเข้ามาจับมือไอลดาอย่างดีใจ
"ลดา เป็นยังไงบ้าง ฉันห่วงแทบแย่ เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย"
ลดาฝืนใจตอ
"ก็ดีขึ้นมากแล้วจ้ะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง ทุกคนปลอดภัยดีใช่ไหม"
"ปลอดภัยดี ที่บ้านไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว"
"ถ้างั้นพี่ก็ค่อยสบายใจ"
มณไฑเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
"ลดายังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่าครับ"
"นิดหน่อยค่ะ เมื่อกี้พยาบาลเพิ่งฉีดยาแก้ปวดให้ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว"
ฬุรีย์แอบมองไอลดาอย่างรู้สึกสาแก่ใจ แต่แสร้งเป็นเห็นใจ
"โธ่...ลดา ใครนะทำร้ายเธอได้ลงคอ"
"พี่จำไม่ได้เลย เมื่อคืนหลับเป็นตาย รู้ตัวอีกทีรู้สึกเจ็บแผลมากเหมือนจะตายซะให้ได้" เธอถามมณไฑ "ลดาจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไรคะหมอ"
มณไฑอึกอักนิดหนึ่ง แต่แกล้งทำเป็นยิ้มให้กำลังใจ
"คงอีกอาทิตย์นึง ต้องรอให้แผลสมานดีก่อน"
"งั้นก็ค่อยยังชั่ว นึกว่าต้องอยู่นานกว่านั้นเสียอีก"
"เชื่อมือพี่ไฑเถอะลดา พี่ไฑได้วิชาจากคุณพ่อมาเยอะ รับรองว่าเธอต้องกลับมาสวยเหมือนเดิมแน่"
เวฬุรีย์ยิ้มกับมณไฑ มณไฑพยักหน้าให้กำลังใจลดา ลดายิ้มออกมาได้
เสียงเคาะประตูดังขึ้น อุ๋มอิ๋มเข้ามา
"คุณหมอมณไฑคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ"
"อ๋อ...ครับ ขอบคุณครับอุ๋มอิ๋ม ... สองคนคุยกันไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมา"
"ตามสบายเลยค่ะ"
ไอลดากับเวฬุรีย์พยักหน้ารับ มองตามมณไฑที่ออกไป เวฬุรีย์แอบเหลือบมองไอลดาอย่างคิดจะทำอะไรบางอย่าง
มณไฑออกมาจากห้อง ก็ชะงักเมื่อเจอกับวุฒิที่เดินเข้ามาพอดี
"สวัสดีครับหมอมณไฑ"
มณไฑทักกลับอย่างเสียไม่ได้
"สวัสดีครับ"
วุฒิหันไปแนะนำกับลำดวน
"ลำดวน นี่หมอมณไฑ เป็นลูกศิษย์มือหนึ่งของคุณอาหมอมฆวัน"
ลำดวนยกมือไหว้ มณไฑรับไหว้
"สวัสดีค่ะคุณหมอมณไฑ"
"สวัสดีครับ"
"ลำดวน เป็นพยาบาลที่ผมจะจ้างมาดูแลคุณอาหมอน่ะครับ"
มณไฑมองวุฒิกับลำดวนอย่างไม่ไว้ใจ
"ที่จริงไม่จำเป็นหรอกนะครับ ผมหาคนที่นี่ไปช่วยดูแลได้"
"แต่ลำดวนเคยดูแลคนไข้ที่มีอาการคล้ายคุณอาหมอมาก่อน แล้วลดาก็เคยสัมภาษณ์ลำดวนแล้วพอใจมาก วันนี้ผมจะมาคุยกับลดาให้ลำดวนไปเริ่มงานทันที หมอไฑจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาอีก"
"ลดากำลังเจ็บหนักอยู่"
"นั่นแหละครับ เราถึงต้องรีบหาคนมาช่วยดูแลคุณอาหมอ ให้เร็วที่สุด"
มณไฑทำท่าจะเถียงอีก อุ๋มอิ๋มเข้ามาตามมณไฑ
"คุณหมออยู่นี่เอง รีบไปดูคนไข้ก่อนเถอะค่ะ"
"โอเคครับ ผมไปเดี๋ยวนี้"
มณไฑตามอุ๋มอิ๋มไป ลำดวนมองตามแอบโล่ง
เวฬุรีย์เข้ามานั่งข้างไอลดา หยิบมีดขึ้นมา แล้วจ้องมองไอลดา
"กินแอ็ปเปิ้ลไหมลดา ฉันปอกให้"
"ก็ดีเหมือนกัน ขอบใจจ้ะฬุรีย์"
ฬุรีย์หยิบแอ็ปเปิ้ลมาปอกให้ แล้วทำเป็นชวนคุยไปด้วย
"ฉันสงสารเธอจังเลยลดา เราต้องเสียคุณแม่ไป คุณพ่อเจ็บหนัก เธอก็ต้องมาเป็นอย่างนี้อีก เวรกรรมอะไรนะ...ทำไมถึงเกิดเรื่องไม่หยุดซะที"
เวฬุรีย์บีบเสียงเครือ น้ำตาคลอ
"ไม่เป็นไรหรอกฬุรีย์ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้พี่ทนได้"
"ขอให้มันแค่นี้จริงๆ เถอะ หวังว่าเธอจะไม่ต้องเสียโฉมไปตลอดชีวิต."
"อะไรนะ ทำไมพี่ต้องเสียโฉม ไหนหมอมณไฑบอกว่ารักษาได้ไงล่ะ"
เวฬุรีย์ทำเป็นปิดปาก
"เอ่อ...ฉันก็พูดไปอย่างนั้น ไม่มีอะไรหรอก"
ไอลดามองน้องสาวอย่างสงสัย
"จริงเหรอ"
เวฬุรีย์หลบตาอึกอัก
"จริงสิ"
"แต่พี่ว่าแผลนี่มันต้องมีอะไรไม่ปกติ เพราะพี่รู้สึกว่ามันเจ็บปวดทรมานมาก ยิ่งกว่าตอนที่คุณพ่อผ่าตัดเอาเนื้อสะโพกออกไปซะอีก"
แววตาของเวฬุรีย์วาบขึ้นมาด้วยความสะใจแว่บหนึ่ง เสไปหยิบจานมาวางแอ็ปเปิ้ล
"มันเกิดขึ้นที่หน้า ก็ต้องเจ็บกว่าที่อื่นเป็นธรรมดา" เธอส่งจานใส่แอ็ปเปิ้ลให้ "เอ้า...กินซะลดา จะได้บำรุงให้หายไวๆ"
เวฬุรีย์ส่งจานแอ็ปเปิ้ลให้ไอลดา แต่ไอลดาจับมือน้องสาวไว้
"บอกความจริงพี่มาเถอะฬุรีย์ พี่อยากรู้ว่าหน้าพี่โดนกรดอะไรกันแน่"
"เธอจะรู้ไปทำไม"
"พี่ต้องรู้ เพราะมันไม่ใช่กรดธรรมดาแน่ สายตาของเธอกับหมอมณไฑ แล้วก็พี่วุฒิมันฟ้อง บอกพี่มาเถอะฬุรีย์ พี่ขอร้อง พี่อยากรู้จริงๆ"
"อย่ารู้เลยลดา"
"บอกพี่เถอะนะ พี่ขอร้อง"
"งั้นก็ได้"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฬุรีย์ชะงัก หันไปมอง วุฒิเปิดประตูเข้ามา
"ลดา"
วุฒิชะงักเมื่อเห็นเวฬุรีย์ เธอก็ชะงักเช่นกัน แต่ลำดวนที่อยู่ด้านหลังวุฒิตกใจยิ่งกว่า
"พี่วุฒิมา แล้วนั่น"
เวฬุรีย์มองลำดวนอย่างรู้สึกคุ้นหน้า แต่มองเห็นไม่ถนัดเพราะวุฒิบังอยู่ ลำดวนเห็นเวฬุรีย์ก็จำได้ทันที นึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีตตอนเรียกรถแท็กซี่ทันใด
"ฉันเรียกก่อน ไม่เห็นเหรอ" ลำดวนบอก
เวฬุรีย์ยักไหล่
"ไม่เห็น"
"ตาถั่วหรือไง ฉันยืนรออยู่นานแล้ว อย่ามาแซงคิว"
"ฉันเป็นคนเรียก"
คนขับแท็กซี่บอก
"คุณ...จะทะเลาะกันอีกนานไหม ผมจะรีบไป"
เวฬุรีย์จะขึ้นรถ
"ฉันไป..."
ลำดวนผลักฬุรีย์ออกจนล้มลง แล้วรีบขึ้นรถ
เวฬุรีย์ไม่ยอม กระชากผมลำดวนออก
ลำดวนโมโห
"อีสก๊อย"
"อีสลัมชั้นต่ำ"
เวฬุรีย์จิกผมลำดวนแล้วตบ ลำดวนตบหน้าเวฬุรีย์บ้าง
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 17 (ต่อ)
วุฒิหันหลังไปอีกที ลำดวนหายไปแล้ว
ลำดวนรีบออกมา เพราะกลัวเวฬุรีย์จำได้
"แย่แล้ว ทำไมเจออีสก๊อยนั่นอีก โลกกลมชะมัด"
ใครบางคนเข้ามาแตะแขนด้านหลัง ลำดวนสะดุ้ง
"ว้าย"
"เป็นอะไรไปลำดวน ออกมาข้างนอกทำไม ไม่เข้าไปเยี่ยมลดาล่ะครับ"
"เอ่อ...ลำดวน พอดีลำดวนปวดท้องน่ะค่ะ ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
ลำดวนรีบออกไป วุฒิมองตามงงๆ เล็กน้อย
วุฒิกลับเข้ามา ไอลดาถามอย่างแปลกใจ
"ตกลงลำดวนไปไหนคะพี่วุฒิ"
"เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำจ้ะ"
ไอลดาพยักหน้ารับ วุฒิมองฬุรีย์อย่างจับผิด
เวฬุรีย์รู้สึกอึดอัด จึงหาทางเลี่ยง โดยหันไปมองไอลดา
"เดี๋ยวฉันมานะ จะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน"
เวฬุรีย์ออกไป วุฒิหันกลับมาถามไอลดา
"ลดาเป็นยังไงบ้าง"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ เมื่อกี้หมอไฑก็มาตรวจอีกที"
"ทำใจให้สบาย ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นนะจ๊ะลดา เดี๋ยวพี่จะให้ลำดวนช่วยดูแลคุณอาหมอ ลดาจะได้รักษาตัวให้เต็มที่"
"พี่วุฒิคะ ลดาถามอะไรหน่อยได้ไหม"
วุฒิจับมือลดาไว้
"ถามมาสิจ๊ะ"
"ลดาโดนอะไรกันแน่ ทำไมสีหน้าทุกคนที่มองลดา เหมือนกับลดาเจ็บหนักมาก"
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ลดาอย่าคิดมากสิ อย่าลืมว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลศัลยกรรมถึงยังไงก็ต้องรักษาลดาให้หายเหมือนเดิมได้"
ไอลดาเขย่าแขนวุฒิ
"แต่ลดารู้สึกว่าแผลนี่ไม่ใช่เจ็บปวดธรรมดา หมอไฑก็ดูหนักใจมาก พี่วุฒิบอกลดามาเถอะค่ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลดากันแน่ บอกลดามานะคะ"
"อย่าทำอย่างนี้สิลดา พี่บอกแล้วไงว่ารักษาหายได้แน่"
ไอลดาตัดสินใจวิ่งไปที่กระจกในห้องน้ำ
"ลดา"
วุฒิรีบตามไป ไอลดาแกะผ้าพันแผลออกมา วุฒิเข้ามาห้ามแต่ไม่ทัน
"ลดา...อย่า"
ไอลดาที่หน้าเละ และยังเป็นแผลที่มีเลือดซึมออกมา
ไอลดาช็อกมองหน้าตัวเองในกระจกอย่างตกใจและเสียใจ แล้วถามวุฒิผ่านกระจก
"แผลแบบนี้มันเหมือนกับที่ฬุรีย์เคยโดน มันมาจากว่านอสรพิษใช่ไหมคะ พี่วุฒิ... ใช่ไหมคะ"
"พี่ไม่รู้ หมอไฑกำลังตรวจหา สาเหตุอยู่"
"ลดาจำได้ค่ะ มันต้องใช่แน่ๆ ว่านอสรพิษถูกฬุรีย์เผาทิ้งไปหมดแล้ว ลดา..คงไม่มีวันหาย"
ไอลดาทรุดตัวร้องไห้ วุฒิเข้ามากอดไอลดาจากด้านหลัง
"ลดา...ไม่เป็นไรนะลดา ลำดวนบอกว่ามีคนรู้จักปลูกว่านอสรพิษอยู่ พี่กำลังให้ประวัติไปเอามา ลดาจะต้องหาย"
"แล้วถ้าไม่หายละคะ"
"ไม่ว่าลดาจะเป็นยังไง พี่ก็ยังรักลดาเสมอ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"
ไอลดาซบกับอกวุฒิ วุฒิลูบหลังลูบไหล่ไอลดาอย่างปลอบโยน เศร้าไปด้วย
ลำดวนเข้ามาในห้องน้ำ กังวลหนัก
"ทำไงดีเนี่ย ยัยนั่นเป็นอะไรกับคุณลดาก็ไม่รู้"
เสียงเปิดประตูดังขึ้นลำดวนมองกระจก สีหน้าตกใจ รีบก้มหน้าก้มตา เวฬุรีย์เดินเข้ามา ลำดวนทำท่าจะออกไป
"เดี๋ยวก่อน"
ลำดวนชะงักกึก ฬุรีย์เดินใกล้เข้ามา
"ใช่เธอหรือเปล่า" ลำดวนสะดุ้งเฮือก เพราะนึกว่าจำตอนแย่งแท็กซี่ได้ "ที่มากับพี่วุฒิ"
ลำดวนค่อยโล่งใจ)
"พี่วุฒิไหนคะ ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว"
ลำดวนรีบออกไปทันที ฬุรีย์มองตามงงๆ
วุฒิประคองไอลดากลับมาที่เตียง
"เดี๋ยวพี่จะไปเรียกพยาบาลมาทำแผลให้ใหม่นะ"
"ค่ะ"
วุฒิกำลังจะออกไป ลำดวนกลับเข้ามา
"อ้าว...ลำดวนมาพอดี"
ลำดวนมองไอลดา สีหน้าตกใจมาก
"ว้าย...คุณลดา"
ไอลดาเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกอาย
"พอดีผ้าพันแผลหลุด ผมกำลังจะไปตามพยาบาลมา ลำดวนอยู่ดูแลลดาก่อนนะ"
"เอ่อ..คือว่า ลำดวนกำลังจะมาบอกว่าขอตัวกลับก่อนน่ะค่ะ พอดีมีธุระแล้วก็จะมาถามว่าจะให้ลำดวนไปเริ่มงานดูแลคุณหมอมฆวันเมื่อไรคะ"
"พรุ่งนี้เลยได้ไหมจ๊ะ"
"ได้ค่ะ ลำดวนพร้อมเสมอ"
"งั้นพรุ่งนี้ลำดวนไปที่บริษัท แล้วผมจะพาลำดวนไปที่บ้านวิเศษมฆวันเลย ผมให้ออมเตรียมห้องไว้แล้ว"
"ค่ะ งั้นลำดวนไปเลยนะคะ" ลำดวนยกมือไหว้วุฒิกับไอลดา "เดี๋ยวลำดวนออกไปจะเรียกพยาบาลให้ด้วยเลยค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
ลำดวนออกไป แอบทำหน้าขยะแขยงใบหน้าของไอลดา
ลำดวนเข้ามาถามอุ๋มอิ๋มที่นั่งอยู่
"คุณคะ ช่วยให้พยาบาลเข้าไปทำแผลให้คุณไอลดาหน่อยค่ะ ผ้าพันแผลหลุด"
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
อุ๋มอิ๋มเตรียมเครื่องมือ ลำดวนถามอย่างสนใจ
"คุณไอลดาโดนกรดอะไรคะ ท่าทางจะรุนแรงมาก"
"ไม่ใช่กรดหรอกค่ะ แต่เป็น.." อุ๋มอิ๋มชะงัก เริ่มสงสัย "เอ้อ...คุณเป็นใครคะ"
"ฉันเป็นพยาบาลที่คุณลดาจ้างไปดูแลคุณพ่อเธอน่ะค่ะ"
"อ๋อค่ะ"
"เห็นคุณวุฒิบอกว่าต้องหาว่านอะไรนะ ว่านอสรพิษมารักษาด้วย"
"คุณรู้เยอะจังเลยนะคะ"
อุ๋มอิ๋มมองลำดวนอย่างสงสัย ลำดวนรีบตีหน้าซื่อ
"ฉันกำลังช่วยคุณวุฒิหาว่านอยู่ค่ะ เพราะเคยอยู่ทางเหนือมาก่อน หน้าตาว่านมันเป็นยังไงคะ พอจะมีตัวอย่างไหม"
"เดี๋ยวต้องถามหมอมณไฑน่ะค่ะ ฉันขอเบอร์คุณไว้ แล้วส่งรูปไปให้ดีไหมคะ"
"ได้ค่ะ"
อุ๋มอิ๋มยื่นกระดาษให้ลำดวนจด
"ขอบคุณค่ะ"
อุ๋มอิ๋มเตรียมเครื่องมือต่อ ลำดวนแอบยิ้มเยาะ
พยาบาลพันแผลใหม่ให้ไอลดา วุฒิ อุ๋มอิ๋มมองอย่างเป็นห่วง
"ต่อไปลดาอย่าไปแกะมันอีกนะ ไม่งั้นแผลจะไม่หายสนิท"
ไอลดาฝืนยิ้ม
"ได้เลยค่ะ"
วุฒิจับหัวไอลดาเขย่าเบาๆ
"ยิ้มได้แบบนี้แสดงว่าดีขึ้นแล้ว"
"ได้กำลังใจดีอย่างนี้ คุณลดาต้องหายไวแน่ค่ะ"
วุฒิจับมือไอลดาไว้ เวฬุรีย์แอบดูอยู่หน้าประตู สีหน้าเจ็บใจ
ในห้องนอน ตุ๊กตาลูซี่ถูกปาใส่กระจกอย่างแรง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเวฬุรีย์
"แอร๊ย...มันอัปลักษณ์ขนาดนั้น ยังจะรักมันอยู่อีกเหรอ โง่...โง่ที่สุด"
เวฬุรีย์หยิบตุ๊กตามาบีบคอ แล้วพูดกับมันอย่างโหดเหี้ยม
"ไม่มีทาง ไม่มีทางที่นังลดามันจะหายหรอก มันต้องเป็นนังอัปลักษณ์หน้าเละไปตลอดชีวิต มันต้องทุกข์ทรมาน มากกว่าที่ฉันเป็น ร้อยเท่าพันเท่า!"
อ่านต่อตอนที่ 18
