เพลิงพ่าย ตอนที่ 16
นายแพทย์มฆวันตกใจสะดุ้งเฮือก จำเสียงไอลดาที่ร้องอย่างโหยหวนขึ้นได้ ดวงตาเหลือกลาน
ดิ้นจนตกจากเตียง
ออมสะดุ้งตกใจ งัวเงียเอื้อมมือไปเขย่าตัวลอร่าที่ยังหลับสนิทพร้อมเสียงกรน
"แกได้ยินเสียงไหมลอร่า"
ลอร่าปัดมือออมออก
"เสียงอะไร ไม่รู้เรื่อง"
"ขี้เซาจริงนังนี่"
ออมเตะลอร่าหนึ่งทีก่อนออกจากห้อง ลอร่าตกใจตื่น ทำท่าจะชกเหมือนละเมอ
"เฮ้ย...ใครวะ ใครบังอาจ แน่จริงเข้ามาเด้..."
ลอร่าชกลมชกแล้งไปพักใหญ่ แล้วก็ล้มตัวลงนอนกรนต่อดังมาก
หน้าเรือนคนใช้บุญปลูกวิ่งออกมา เจอออมที่วิ่งมาพอดี
"เสียงใครวะนังออม คุณลดาใช่ไหม"
"น่าจะใช่ รีบไปดูเถอะป้า"
ทั้งสองวิ่งไป เจอผ่อนศักดิ์ออกมาขยี้ตาอย่างง่วงๆ ไปด้วย
"มีโจรเข้ามาหรือเปล่า" ผ่อนศักดิ์ถาม
"ไม่รู้สิวะ แกไปสำรวจรอบบ้านก่อน พวกฉันจะขึ้นไปดูคุณๆ"
"ถ้าพี่ผ่อนได้ยินเสียงอะไรผิดปกติ เรียกพวกเราได้ทันทีเลยนะ" ออมบอก
ผ่อนศักดิ์รับคำ ออมกับบุญปลูกแยกย้ายไปทางเรือนใหญ่ ผ่อนศักดิ์ไปที่สวน
เวฬุรีย์ซึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้ว นั่งหวีผมตุ๊กตาลูซี่อยู่หน้ากระจกฟังเสียงร้องโหยหวนของไอลดาด้วยสีหน้าสะใจ
"แกจะได้รู้รสความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ฉันเคยเจอ นังไอลดา พี่วุฒิจะต้องเขี่ยแกทิ้ง เหมือนตุ๊กตาเน่าๆ ตัวนึง ฮ่าๆ"
บุญปลูกเคาะประตูห้องเวฬุรีย์
"คุณฬุรีย์คะ คุณฬุรีย์ เป็นอะไรหรือเปล่า"
ออมเคาะประตูห้องไอลดาที่อยู่ติดกัน
"คุณลดาเปิดประตูหน่อยค่ะ นี่ออมเองนะคะ"
ประตูห้องฬุรีย์เปิดออก ฬุรีย์อุ้มตุ๊กตาลูซี่ออกมาด้วย แสร้งทำเป็นตกใจ
"มีอะไรเหรอ ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนร้องกรี๊ดดังมาก"
ออมหันไปบอกเวฬุรีย์
"ต้องเป็นคุณลดาแน่ๆ เลยค่ะ เสียงเหมือนมาจากข้างใน"
"งั้นเปิดเข้าไปสิ"
"ประตูห้องล็อกค่ะ" ออมถามบุญปลูก "ป้ามีกุญแจสำรองหรือเปล่า"
"กุญแจสำรองเหรอ" บุญปลูกค้นหาเปะปะตามตัว "สงสัยอยู่ที่ห้อง เอ็งไปเอามาหน่อยซิ ออม"
"ได้ป้า"
ออมรีบวิ่งออกไป เวฬุรีย์แอบยิ้มกริ่ม แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นร้อนใจ
"อาจจะมีโจรเข้ามาทำร้ายลดาก็ได้นะ ก่อนนอนฉันได้ยินเสียงเหมือนมีใครเดินไปเดินมา"
"โอย...น่ากลัวเหลือเกินค่ะ ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรเลย " บุญปลูกยกมือท่วมหัว " เจ้าประคู้ณ..."
บุญปลูกลองเคาะประตูห้องไอลดาอีกครั้ง
"คุณลดาขา คุณลดาเป็นยังไงบ้างคะ"
"แย่แล้ว คุณพ่อจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ฉันไปดูคุณพ่อก่อน"
"ค่ะ รีบไปเถอะค่ะคุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์ออกไป บุญปลูกยังพยายามเคาะประตูเรียกไอลดา
"คุณลดาขา คุณลดาเป็นอะไรไปคะ เปิดประตูหน่อยสิคะ"
เวฬุรีย์เบือนหน้าหันกลับมายิ้ม แววตาชั่วร้าย
เวฬุรีย์เปิดประตูเข้ามาห้องพ่อ แปลกใจเมื่อเห็นมฆวันที่นอนอยู่บนพื้น
"คุณพ่อ"
เวฬุรีย์เข้าไปใกล้ ทำท่าจะประคอง แต่แล้วก็ชะงักอย่างนึกอะไรได้
"คุณพ่อตกลงมาได้ยังไงคะ แสดงว่า... " เธอจ้องมองมฆวันอย่างค้นหาคำตอบ "คุณพ่อ"
มฆวันไม่ยอมมองหน้า เวฬุรีย์จ้องคาดคั้น
"ได้ยินเสียงนังไอลดาเหรอคะ คุณพ่อเป็นห่วงมันใช่ไหม"
ออมวิ่งกระหืดกระหอบเอากุญแจมาให้บุญปลูก
"มาแล้วป้า มาแล้ว"
บุญปลูกเอากุญแจมาไข แต่ใช้หลายดอกก็ยังไม่ใช่สักที และทำกุญแจตก
"ใจเย็นๆ ป้า"
บุญปลูกยื่นกุญแจให้ออม
"เอ็งไขเองเลย ข้าไม่ไหวแล้ว"
ออมรีบไขมือไม้สั่น พอเปิดประตูออก ทั้งสองรีบเปิดไฟในห้อง แล้วก็ต้องผงะ
"ว้าย" ออมกรีดร้องดัง
บุญปลูกร้อง "คุณลดา"
ไอลดานอนดิ้นพราดอยู่บนพื้น ทั้งหน้าทั้งมือเหวอะหวะไปด้วยแผลจากฤทธิ์ว่าน เลือดสดๆ ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด เป็นที่สยดสยอง
ออมถึงกับเบือนหน้าหนี
เวฬุรีย์เข้ามาจับไหล่ของมฆวัน
"นังไอลดามันกลายเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดที่สุดไปแล้ว คุณพ่อรักมันมากใช่ไหมคะ แต่ถึงยังไงคุณพ่อก็ไม่มีทางผ่าตัดให้มันกลับมาสวยเหมือนเดิมได้หรอก ไม่มีทาง!"
มฆวันพยายามนิ่ง เวฬุรีย์มองไม่ออกว่ามฆวันรับรู้หรือไม่ จึงทำเป็นพูดดี แต่แววตาเหี้ยม
"เดี๋ยวฬุรีย์จะไปตามคนอื่นมาช่วยนะคะคุณพ่อ จะได้คอยฟังข่าวนังไอลดาต่อไป"
เวฬุรีย์ออกไป มฆวันสีหน้าเจ็บปวด พยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา
บุญปลูกกับออมเข้ามาประคองไอลดา ทั้งสองร้องไห้อย่างตกใจและสงสารเธอ
"ใครทำอะไรคุณลดาคะ บอกป้ามา"
ไอลดาได้แต่ส่ายหน้า ร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดทุรนทุราย
"ช่วยด้วย ๆ..."
ไอลดาบาดแผลไม่ไหว สลบไป
บุญปลูก/ออมร้อง "คุณลดา"
"คุณลดาเป็นลมไปแล้ว ทำไงดี"
ออมมองหน้าไอลดาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"รีบพาคุณลดาส่งโรงพยาบาลก่อนเถอะป้า"
บุญปลูกพยักหน้า ทั้งสองช่วยกันประคองไอลดาออกไป
บุญปลูกกับออมช่วยกันประคองไอลดาออกมา
"โธ่...ใครหนอทำร้ายคุณลดาขนาดนี้ ใจดำอำมหิตจริงๆ"
ทั้งสองชะงักเมื่อเห็นใครบางคน
เวฬุรีย์ทำท่าตกใจมาก
"ลดา...เกิดอะไรขึ้นกับลดา"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่มีไอ้คนใจร้ายมันทำคุณลดาจนเป็นแบบนี้" ออมบอก
"คุณลดายังไม่ทันพูดอะไรก็เป็นลมไปก่อน" บุญปลูกว่า
"งั้นรีบพาลดาไปที่คลินิกก่อนเถอะ ฉันจะอยู่ดูแลคุณพ่อทางนี้"
บุญปลุกกับออมรับคำ แล้วรีบพาไอลดาไป เวฬุรีย์มองตามยิ้มมุมปากอย่างสะใจ
บุญปลูกกับออมประคองไอลดามาที่รถ บุญปลูกตะโกนเรียก
"ไอ้ผ่อน ไอ้ผ่อน มาช่วยกันหน่อยเร้ว ไอ้ผ่อนโว้ย"
"พี่ผ่อน"
ผ่อนศักดิ์วิ่งเข้ามา สีหน้าตกใจ
"โอ้โฮ...น่ากลัวจริงๆ ป้า"
"รีบเอารถไปที่คลินิกเร็วไอ้ผ่อน"
"จ้ะๆ"
ผ่อนศักดิ์วิ่งไปที่รถ บุญปลูกกับออมมองไอลดาอย่างสงสาร
เวฬุรีย์มองลงมาจากหน้าต่างห้องนอน เป็นเงามืดดูลึกลับน่ากลัว รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 16 (ต่อ)
บุญปลูกมองไปข้างหน้าอย่างร้อนใจ
"เอ็งขับเร็วๆ หน่อยได้ไหมวะไอ้ผ่อน"
"เร็วแล้วป้า นี่เหยียบ 140 เลยนะ"
บุญปลูกหันไปทางออม
"นังออม รีบโทร.ตาม..."
"คุณวุฒิเหรอป้า"
"เออ...ก็ดีเหมือนกัน แต่เมื่อกี้ข้าจะให้เอ็งโทร.ตามคุณหมอมณไฑ"
"งั้นโทร.หาใครดีก่อนล่ะป้า"
"คุณหมอ"
"แต่คุณวุฒิเป็นแฟน ฉันว่าโทร.ตามคุณวุฒิก่อนดีกว่า จะได้มาเป็นกำลังใจ"
"โทร.หาคุณหมอก่อนสิวะ ไม่มีหมอมีแต่กำลังใจจะหายได้ยังไง"
"ก็โทร.ตามคุณวุฒิแล้วค่อยโทร.หาคุณหมอก็ได้นี่ป้า"
"โทร.บอกคุณหมอสำคัญกว่า"
"โว้ย...พอแล้ว หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ยังจะเถียงกันอยู่ได้ ฉันโทร.ตามเอง"
"ไม่ต้องๆ เอ็งทำหน้าที่ขับรถไปน่ะดีแล้ว"
"งั้นสองคนแบ่งกันโทรก็ได้นี่ มือถือก็มีไม่ใช่เรอะ"
บุญปลูกกับออมทำหน้าว่าเออจริงด้วย แล้วรีบกดมือถือหาวุฒกับมณไฑ
ในความมืด เสียงมือถือดังขึ้น พร้อมกับแสงสว่างจากหน้าจอ วุฒิเอื้อมมือมาหยิบมือถือ หน้างัวเงียเพิ่งตื่น
"ฮัลโหล"
"คุณวุฒิขา นี่ออมเอง มีคนทำร้ายคุณลดาบาดเจ็บค่ะ"
วุฒิกระเด้งผึงขึ้นมา หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
"อะไรนะ ใครทำร้ายลดา ลดาเป็นยังไงบ้าง แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน"
"เอ่อ...คุณลดาสลบไปแล้วค่ะ กำลังจะไปที่มฆวันคลินิก"
"โอเค... เดี๋ยวฉันจะรีบไป"
วุฒิวางสายแล้วรีบกระโดดลงจากเตียงทันที
ลอร่าหลับกรนอย่างสบายใจอยู่ เวฬุรีย์เข้ามาเขย่าตัว ลอร่าปัดออก
"เฮ้ย...อย่ามายุ่ง"
เธอเขย่าตัวลอร่าแรงขึ้น แต่ลอร่าก็ปัดออก แล้วพลิกตัวหนี
"อะไรวะ ยังไม่เช้าเลย ไปให้พ้น"
แล้วเธอก็ตบหน้าลอร่าผัวะใหญ่ ลอร่าสะดุ้งตื่น โมโห
"เฮ้ย...ใครวะ มาเจอกันตัวตัวหน่อยเด๊ะ"
แต่แล้วลอร่าชะงัก เมื่อเห็นว่าใคร
"อุ๊ย...คุณฬุรีย์นี่เอง มีอะไรเหรอคะ"
เวฬุรีย์จ้องหน้าลอร่าถมึงทึง
"ปลุกยากปลุกเย็นจังนะ ไปช่วยฉันประคองคุณพ่อขึ้นเตียงเร็วเข้า"
"อ้าว...แล้วคนอื่นหายไปไหนหมดคะ"
"ยังจะถามอีก นี่แกไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอไง"
"มะ...ไม่รู้ค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ"
เวฬุรีย์ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
"ผีมาเอาตัวพวกมันไปหมดแล้วมั้ง"
พูดจบฬุรีย์ก็ลุกออกจากห้อง ลอร่ามองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว
"ผะ...ผะ...ผะ...ผีเหรอ กรี๊ด...คุณฬุรีย์ขา อย่าเพิ่งไป รอลอร่าด้วย ลอร่ากลัว"
ลอร่ารีบตามเวฬุรีย์ไป
ผ่านเวลาไปเล็กน้อย ลอร่าช่วยฬุรีย์ประคองมฆวันขึ้นไปนอนบนเตียงได้สำเร็จ แล้วอุทานอย่างแปลกใจ
"คุณท่านตกลงมาได้ยังไงคะเนี่ย ไหนท่านขยับตัวไม่ได้นี่คะ"
เวฬุรีย์ก็มองมฆวันอย่างแปลกใจและระแวงสงสัย
"นั่นสิ หรือท่านจะตกใจเรื่องลดา บางทีคนเราตกใจมากๆ ก็อาจจะไปกระตุ้นประสาทให้ขยับได้ชั่วคราว"
"จริงสิ...มีคนเข้ามาทำร้ายคุณลดาเหรอคะ แล้วคุณลดาเป็นยังไงบ้าง"
"ก็หน้าเละเหมือนโดนสาดน้ำกรดอย่างแรง เลือดไหลออกมาเต็มหน้าเต็มมือไปหมด"
"หวาย"
ลอร่าทำท่าสยดสยอง เวฬุรีย์เหลือบมองปฏิกิริยาของมฆวัน แต่เห็นมฆวันยังเฉยเมย
ฬุรีย์หันไปพูดกับมฆวันด้วยท่าทางอ่อนโยน
"คุณพ่อขา คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้ลดาถูกส่งไปที่คลินิกแล้ว ลดาจะต้องปลอดภัย แต่ฬุรีย์ไม่แน่ใจว่าลดาจะเสียโฉมหรือเปล่า ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยนะคะ"
ลอร่ามองมฆวันอย่างสงสารไปด้วย
"นั่นสิคะ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณหมอท่านคงไม่สบายใจ ถ้าท่านยังสบายดี ก็คงช่วยผ่าตัดให้คุณลดาได้นะคะ"
เวฬุรีย์สังเกตใบหน้าของมฆวันอีกครั้ง เห็นมฆวันเหม่อลอยอย่างไม่รับรู้อะไร เธอพูดกับลอร่า
"ดูคุณพ่อสิ ท่านคงไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ที่จริง...เป็นอย่างนี้ ท่านอาจจะสบายใจกว่านะจ๊ะ จะได้ไม่ต้องมารับรู้เรื่องคุณแม่กับไอลดา"
"จริงค่ะคุณฬุรีย์"
ลอร่าทำท่าจะร้องไห้อย่างซาบซึ้งไปด้วย แต่ที่จริงตีหน้าเพื่อประจบ
วุฒิวิ่งมาถึง เห็นไอลดากำลังถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินพอดี โดยมีอุ๋มอิ๋มมาดูแลอยู่
"ลดา"
บุญปลูกกับออมและผ่อนศักดิ์ดีใจ
"คุณวุฒิมาแล้วค่ะ" อุ๋มอิ๋มว่า
วุฒิเข้ามาจับมือไอลดาไว้
"ลดา...ลดา พี่มาแล้วนะ"
ใบหน้าของไอลดาที่เต็มไปด้วยเลือด วุฒิมองอย่างสงสาร ถึงกับร้องไห้
"โธ่...ใครมันทำร้ายลดาขนาดนี้" เขาจับมือไอลดาไว้ "ลดาต้องไม่เป็นไรนะพี่จะอยู่ข้างๆ ลดาเอง"
มณไฑเข้ามาแทรก
"หมอขอดูคนไข้หน่อยครับ"
วุฒิหลีกทางให้ มณไฑตรวจดูไอลดา ตกใจมาก
"ดูเหมือนจะโดนกรดอย่างแรง"
"กรดอะไรครับ"
"ผมขอตรวจดูก่อน จะได้ปฐมพยาบาลด้วย เชิญญาติออกไปข้างนอกก่อนนะครับ"
วุฒิ บุญปลูก ออม ผ่อนศักดิ์ออกไป อุ๋มอิ๋มปิดม่าน แล้วเข้าไปกับมณไฑ
บริเวณที่นั่งรอในโรงพยาบาล วุฒิเดินออกมาอย่างร้อนใจ หันไปถามบุญปลูก ออม และผ่อนศักดิ์
"รู้ตัวคนร้ายหรือยัง"
"ยังเลยค่ะ" บุญปลูกบอก
"ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ"
ออมกับบุญปลูกแย่งกันเล่า
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ออมนอนๆ อยู่ตกใจตื่นได้ยินเสียงร้อง"
"ฉันหลับสนิทอยู่สะดุ้งเฮือกขึ้นมา เพราะเสียงร้องคุณลดา"
"ออกมาดูก็เจอป้าปลูก เราจำได้ว่าน่าจะเป็นเสียงคุณลดา" ผ่อนศักดิ์บอก
"ฉันรีบออกมาหน้าห้อง เจอนังออม เลยรีบชวนขึ้นไปดูคุณลดา" บุญปลูกบอก
"พอไปถึงห้องคุณลดาล็อกอยู่ ป้าปลูกเอากุญแจมาเปิด"
"ฉันเปิดเข้าไปก็เห็นคุณลดาร้องให้ช่วย เลือดเต็มหน้าเลยค่ะ." บุญปลูกบอก
"โอ๊ย...ป้า ให้ฉันเล่าจบก่อนสิ"
"เอ็งเล่าจบข้าก็ไม่ต้องเล่าแล้ว"
วุฒิมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที แล้วโบกมือให้พอ
"เอาละครับๆ ผมเข้าใจแล้ว แล้วมีใครเห็นอะไรผิดปกติบ้าง"
"ผมสำรวจรอบบ้านสักครู่หนึ่งครับ เห็นมีคนเอาถุงดำมาคลุมกล้องไว้"
ทุกคนตกใจ
"แสดงว่ามีคนจงใจเข้ามาทำร้ายลดาแน่" วุฒิถามทุกคน " มีใครแจ้งความหรือยัง"
"ยังเลยค่ะคุณวุฒิ พวกเรารีบมาที่นี่ก่อน ไม่ทันคิดอะไร"
"คุณฬุรีย์บอกว่าเห็นคนชุดดำแว่บเดียว โอ๊ย...บางทีมันอาจจะยังอยู่ในบ้านก็ได้" ออมบอก
"ที่บ้านมีใครอยู่บ้างครับ"
บุญปลูกบอก
"แค่คุณหมอ คุณฬุรีย์ แล้วก็นังลอร่าค่ะ"
"งั้นพี่ผ่อนพาป้าปลูกกับออมกลับไปที่บ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลลดาเอง"
"ครับ"
บุญปลูก/ออม บอก "ค่ะๆ"
"อ้อ...ให้ใครแยกไปแจ้งความด้วยนะครับ"
ทั้งสามรับคำ แล้วแยกย้ายไป วุฒิเดินไปมาอย่างเครียดๆ
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 16 (ต่อ)
มฆวันหลับไปแล้ว ฬุรีย์สั่งลอร่า
"แกอยู่เฝ้าคุณพ่อไว้นะ ฉันจะไปนอนแล้ว"
ฬุรีย์ทำท่าจะออกไป ลอร่าดึงขาฬุรีย์
"คะ...คะ...คุณฬุรีย์ขา อย่าเพิ่งไปสิคะ ลอร่ากลัว"
เวฬุรีย์รำคาญ
"กลัวอะไร"
"กลัวผี แล้วก็กลัวคนร้ายมันย้อนกลับมาน่ะสิคะ"
"ป่านนี้มันคงหนีไปไหนต่อไหนแล้ว" เวฬุรีย์สะบัดลอร่า "ปล่อย!"
"โธ่...คุณฬุรีย์"
"บอกว่าให้ปล่อยไงล่ะ รำคาญจริง"
เวฬุรีย์สะบัดลอร่าออกอย่างแรง แล้วเดินออกจากห้องไป ลอร่ามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก สีหน้ามณไฑเครียดหนัก วุฒิถลาเข้ามาถามอาการ
"ลดาเป็นยังไงบ้างครับ"
มณไฑกับอุ๋มอิ๋มมองหน้ากันอย่างหนักใจ มณไฑไม่ค่อยอยากตอบวุฒินัก
"ผมจะขอคุยกับญาติหรือคนในบ้านลดาเท่านั้น"
"ตอนนี้เหลือผมคนเดียวแล้ว ขอร้องนะครับหมอ"
มณไฑเมินไป อุ๋มอิ๋มช่วยตอบแทน
"หมอล้างแผลแล้วก็ฉีดยาระงับปวดให้แล้วค่ะ แต่..."
"แต่อะไรครับคุณอุ๋มอิ๋ม"
"แต่...ยังรักษาแผลให้หายไม่ได้ เพราะคุณลดาโดนพิษจากว่านอสรพิษค่ะ"
"ว่านอสรพิษ? ที่ฬุรีย์เคยเอามาทาหน้าตัวเองน่ะเหรอครับ ทำไมตอนนั้นยังรักษาได้"
"เพราะตอนนั้นเรายังมีสารสกัดจากว่านอยู่ แต่ตอนนี้เราใช้มันหมดไปแล้ว แล้วว่านที่เหลือก็ยังใช้ไม่ได้ค่ะ"
"แล้วเราไปหาว่านจากที่อื่นมารักษาได้ไหมครับ"
"อุ๋มอิ๋มก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ... หมอไฑคะ"
มณไฑทนไม่ไหวหันมาตอบ
"คนที่รู้ว่าว่านนี้มาจากไหนก็มีแต่อาจารย์หมอเท่านั้น ผมรู้แค่ว่านมาจากทางเหนือแถวๆ เชียงใหม่"
"โธ่...ลดา" วุฒิเขย่าตัวมณไฑ "หมอไฑช่วยหาทางอื่นช่วยลดาด้วยนะครับ ผมขอร้อง อย่าปล่อยให้ลดาเป็นอะไรไป นะครับหมอ"
มณไฑปลดมือวุฒิแล้วเดินออกไปอย่างหนักใจ วุฒิยิ่งเครียดหนัก อุ๋มอิ๋มปลอบวุฒิ
"คุณวุฒิคะ คุณหมอกำลังหาทางรักษาคุณลดาอย่างสุดความสามารถค่ะ แต่พิษว่านมันร้ายแรงจริงๆ ต้องอาศัยสารสกัดจากตัวมันเองเท่านั้นถึงจะรักษาได้"
"อุ๋มอิ๋มช่วยกำชับทุกคนที่มาเยี่ยมลดาด้วยนะครับ ว่าอย่าบอกลดาเรื่องการรักษาและเรื่องที่ต้องเสียโฉม"
"ได้ค่ะคุณวุฒิ"
"ผมขอเข้าไปเยี่ยมลดานะครับ"
"เชิญเลยค่ะ"
วุฒิเข้าห้องไป อุ๋มอิ๋มมองตามเห็นใจ
วุฒิเปิดประตูเข้ามาก็ถึงกับน้ำตาไหล
"ลดา...โธ่...ลดาของพี่"
ไอลดานอนอยู่ มีสายน้ำเกลือและเครื่องช่วยหายใจระโยงรยางค์ ใบหน้ามีผ้าพันแผล
แต่ยังไม่ได้สติ วุฒิเข้ามาลูบหน้าผากไอลดาอย่างแสนรัก แล้วจับมือไอลดาไว้
"ลดา...ลดาต้องเข้มแข็งนะ พี่จะหาคนที่ทำร้ายลดามาให้ได้"
วุฒิเอามือไอลดาแนบแก้ม น้ำตาไหลอย่างสงสารคนรัก
คืนเดียวกัน เวฬุรีย์เปิดหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง พอมองลงไปก็ไม่พอใจ มีตำรวจหลายนายเข้ามาสำรวจภายในบริเวณบ้าน เวฬุรีย์รีบสวมเสื้อคลุม แล้วลงไปทันที
เวฬุรีย์ออกมาที่โถงบ้าน แสร้งทำท่าดีใจ
"คุณตำรวจเข้ามาดูแลพวกเราเหรอคะ"
"คุณวุฒิสั่งให้พวกเราไปแจ้งความครับ เพราะกลัวว่าคนร้ายอาจจะยังอยู่ในบ้านก็ได้"
เวฬุรีย์แอบหมั่นไส้ แต่ก็แกล้งตีหน้าซื่อ
"ไม่มีแล้วนะ ฉันกับคุณพ่อปลอดภัยดี มันคงออกไปแล้วละ"
ตำรวจ 1บอก
"เราขอตรวจดูกล้องวงจรปิดทุกตัวในบ้านก่อนนะครับ อาจจะได้เบาะแสเพิ่มขึ้น"
เวฬุรีย์แสร้งทำหน้ายิ้มแย้ม เพื่อไม่ให้มีพิรุธ
"เชิญตามสบายเลยค่ะ คุณตำรวจ มันทำร้ายพี่สาวฉันอย่างโหดเหี้ยม ช่วยจับคนร้ายให้ได้เร็วๆ นะคะ"
ผ่อนศักดิ์พาตำรวจไป ฬุรีย์มองตามแอบลุ้นๆ
มณไฑนั่งเครียดอยู่คนเดียว ทบทวนว่าใครจะเอาว่านมาทำร้ายไอลดาได้ นึกได้ว่า
"ฬุรีย์ขอยืมถุงมือนี้ไปได้ไหมคะ"
"ได้สิ แต่ถึงอย่างนั้นเวลาใช้ก็ต้องระวังหน่อยนะจ๊ะ เพราะมันอาจจะจับได้ไม่ถนัดเท่าไร"
มณไฑเอามือปิดหน้า ไม่อยากเชื่อว่าเป็นฝีมือเวฬุรีย์
"ไม่จริง"
"อะไรไม่จริงคะคุณหมอ"
มณไฑเงยหน้าขึ้นมอง เห็นอุ๋มอิ๋มเข้ามานั่งข้างๆ
"ไม่มีอะไรครับ"
"ท่าทางคุณหมอเหนื่อยมากนะคะ กลับไปนอนพักที่บ้านก่อนเถอะค่ะ ทางนี้อุ๋มอิ๋มดูแลเอง"
"ผมยังไม่อยากกลับ เป็นห่วงไอลดา"
"เฮ้อ...อยากรู้จริงๆ ใครมันใจร้ายเอาว่าน มาราดหน้าคุณลดาได้ขนาดนี้นะคะ ดูเหมือนไอ้คนทำ มันเกลียดคุณลดามาก คุณลดาเป็นคนน่ารักใจดี ใครนะที่เกลียดคุณลดาได้ลงคอ"
มณไฑอึ้งไปครู่หนึ่ง อุ๋มอิ๋มมองหน้ามณไฑ
"คุณหมอไฑสงสัยบ้างไหมคะ ว่าใคร..."
มณไฑส่ายหน้าดิก)
"ผมไม่รู้ ไม่รู้ ผมกลับก่อนดีกว่า ฝากอุ๋มอิ๋ม ดูแลคุณลดาด้วยนะ"
"เอ้อ...ค่ะ คุณหมอ"
มณไฑผลุนผลันออกไป อุ๋มอิ๋มมองตามงงๆ
ตำรวจออกมาหลังจากตรวจสอบภายในบ้านแล้ว โดยมีผ่อนศักดิ์ตามมาด้วย เวฬุรีย์เดินออกมาถามอย่างสนใจ
"ได้เบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่าคะคุณตำรวจ"
ตำรวจ 1บอก
"เราดูกล้องวงจรปิดแล้ว เห็นคนร้ายลักษณะคล้ายผู้ชาย สวมชุดไอ้โม่งเข้ามา แล้วเอาถุงดำมาปิด เดี๋ยวจะเอาไปตรวจหาลายนิ้วมืออีกทีครับ"
"แล้วเจอหลักฐานอย่างอื่นอีกหรือเปล่าคะ"
ตำรวจ 2 ชูขวดที่ฬุรีย์ใส่น้ำว่าน
"เราพบขวดใบนี้ในถังขยะ"
หน้าฬุรีย์ตกใจเล็กน้อย แต่พยายามเก็บอาการ
ตำรวจ 2 บอก
"อาจจะเป็นขวดใส่น้ำกรดที่ใช้ทำร้ายคุณไอลดา พรุ่งนี้เราขอเชิญทุกคนในบ้านไปให้ปากคำที่ สน. ด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณตำรวจ"
ผ่อนศักดิ์บอกกับตำรวจ
"เชิญครับคุณตำรวจ"
ตำรวจออกไปโดยมีผ่อนศักดิ์ไปส่ง เวฬุรีย์มองตาม แอบกลัวตำรวจ จะพบสิ่งที่สาวมาถึงตัวเธอ
โรงพยาบาลมฆวัน ในตอนสาย วุฒิหลับอยู่ข้างเตียง มือกุมมือไอลดาไว้ มือไอลดาเริ่มขยับ เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น มองไปเห็นมือไอลดาขยับก็ดีใจมาก
"ลดา...ลดารู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะ"
ไอลดาค่อยๆ ลืมตาขึ้น นิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างรู้สึกเจ็บที่หน้า พอมองไปเห็นวุฒิก็แปลกใจ
"พี่วุฒิ...โอ๊ย"
"เจ็บแผลหรือเปล่าจ๊ะลดา"
"นิดหน่อยค่ะ"
"พี่เรียกพยาบ" ไอลดาดึงวุฒิไว้ "ลดาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อคืน...มีคนเข้ามาในห้องลดา เอาน้ำอะไรมาสาดหน้าก็ไม่รู้แสบไปหมดเลยค่ะ"
เธอจะเอามือจับหน้าตัวเอง วุฒิกุมมือลดาไว้ พยายามปลอบ
"มีคนแอบเอาน้ำกรดไปสาดลดาในห้อง แต่ลดาไม่เป็นไรแล้วนะจ๊ะ หมอไฑทำแผลให้แล้ว เดี๋ยวก็หาย...ลดา...เห็นหน้าคนร้ายหรือเปล่าว่ามันเป็นใคร"
ไอลดาส่ายหน้า
"ลดาหลับไปค่ะ เมื่อคืนลดาง่วงมาก หลับเป็นตายเลยไม่ทันเห็นว่าใครเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไร รู้สึกตัวอีกทีก็ทั้งแสบร้อนทรมานที่สุดเลยค่ะ"
วุฒิลูบผมไอลดาเบาๆ แอบน้ำตาคลอ แต่ฝืนเข้มแข็ง
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับลดา พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลดาอีกแล้ว ต่อไปนี้พี่จะอยู่ข้างๆ ลดาเอง"
ไอลดาหลับตาลงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน วุฒิมองลดาอย่างสงสารจับใจ น้ำตาไหลออกมา
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 16 (ต่อ)
วุฒิออกมา สีหน้าเคร่งเครียด อุ๋มอิ๋มเข้ามาถาม
"คุณลดาเป็นยังไงบ้างคะ"
"ลดาฟื้นแล้วครับ แต่หลับไปอีกคงเพราะเพลียมาก อุ๋มอิ๋มช่วยเข้าไปดูลดาให้ก่อนนะครับ ผมเข้าออฟฟิศไปทำธุระก่อน บ่ายๆ จะกลับมา"
"ได้ค่ะคุณวุฒิ"
"ขอบคุณครับ"
วุฒิออกไป อุ๋มอิ๋มรีบเข้าไปในห้อง
ออมป้อนข้าวต้มให้มฆวัน แต่มฆวันไม่ยอมอ้าปาก
"คุณหมอคะ ทานซักหน่อยเถอะค่ะ"
มฆวันเบือนหน้าหนี ออมไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเก็บสำรับ เวฬุรีย์เข้ามาเห็น ถามออมอย่างแปลกใจ
"ทำไมข้าวเหลือเต็มเลย"
"คุณหมอท่านไม่ยอมทานเลยค่ะ"
"งั้นเอาไว้ก่อน เดี๋ยวฉันป้อนเอง เธอออกไปได้แล้ว"
"ค่ะ"
เวฬุรีย์นั่งลง หยิบสำรับมาป้อนให้มฆวัน
"มาฬุรีย์ป้อนให้นะคะคุณพ่อ"
มฆวันนิ่งเฉย ไม่ยอมเปิดปาก
"คุณพ่อขา ทานหน่อยเถอะค่ะ จะได้แข็งแรงหายไวๆ...นะคะ"
มฆวันเบือนหน้าหนี ฬุรีย์ทิ้งช้อนทิ้งชามดังเปรื่อง แหวใส่อย่างหัวเสีย
"กินไม่ลง เพราะเป็นห่วงนังลดาใช่ไหมคะคุณพ่อ"
มฆวันนิ่ง แอบเม้มปากนิดๆ ฬุรีย์เข้ามาพูดใกล้ๆ น้ำเสียงเยาะเย้ย
"หึ...ฬุรีย์อยากให้คุณพ่อเห็นนังลดาตอนนี้จริงๆ มันกลายเป็นนังลดาหน้าผีไปแล้ว เหมือนกับที่ฬุรีย์เคยเป็น คุณพ่ออยากจะช่วยผ่าตัดให้มันไหมละคะ"ลูกสาว
"ถ้าอยากช่วยมันก็รีบๆ หายสิคะ แต่ว่า...ไม่มีไอ้ว่านอสรพิษแล้ว ถึงคุณพ่อจะหายก็ช่วยมันไม่ได้หรอก ไม่มีทาง...มันจะได้รู้จักความทุกข์ทรมานอย่างที่ฬุรีย์เคยเจอ"
เวฬุรีย์ตักข้าวต้มให้มฆวัน แม้เขาจะไม่เปิดปาก เธอก็เอาช้อนป้อนแหย่เข้าปากจนข้าวต้มไหลเลอะปาก
"กินเข้าไปสิคะ กินเข้าไป พอหายแล้วจะได้ไปเห็นกับตาว่านังลูกรักของคุณพ่อมันหน้าเละหน้าผีมากแค่ไหน กินเข้าไปซี่"
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ฬุรีย์ชะงักอย่างหวาดระแวง
"ตำรวจ"
บนโต๊ะทำงาน ประวัติกำลังนั่งพิมพ์แชทไลน์อยู่กับสาวๆ พลางหัวเราะคิกคักอารมณ์ดี
"พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่าคะน้องหญิง" ...สัญญาณไลน์ดัง ..."งั้นพี่ไปรับที่เดิมนะคะ"...สัญญาณไลน์ดัง ... "คริคริ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง"
" พี่หวัดขา"
ประวัติมือยังแชทอยู่ตอบ "ขา"
"หล่อจุงเบย"
"แน่นอนค่า" พร้อมกับพิมพ์ตอบไปด้วย "รักนะจุ๊บๆ"
ประวัติกดสติ๊กเกอร์ส่งไป แต่พอหันไปเห็นลำดวนก็ถึงกับผวา
"เฮ้ย... มาทำอะไรแถวนี้"
"ก็มาดูลุงหวัดแอ๊บแบ๊วน่ะสิ"
"หนอย...นังลำดวน"
ประวัติจะเอามือถือเคาะหัว ลำดวนวิ่งหนีแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ประวัติยกเท้าทำท่าจะถีบ
แต่พอเห็นใครบางคนเดินมา ทั้งสองก็รีบสำรวมกิริยาทันที
ประวัติกลับมานั่งที่ ทำท่าพิมพ์คอมอย่างคร่ำเคร่ง ลำดวนก็นั่งเปิดเอกสารดูอย่างเรียบร้อย
วุฒิเดินเข้ามาสีหน้าเคร่งเครียด ลำดวนยกมือไหว้ ประวัติลุกขึ้น
"สวัสดีครับคุณวุฒิ"
"สวัสดีค่ะคุณวุฒิ จะรับกาแฟเลยไหมคะ"
"ก็ดีครับ เดี๋ยวเข้าไปคุยกับผมที่ห้องหน่อยนะคุณหวัด"
วุฒิเข้าห้องไป ประวัติทำท่าจะตามไป ลำดวนมองตามวุฒิ เพ้อๆ
ประวัติย้อนถามวุฒิอย่างแปลกใจ
"ว่านอสรพิษ? มันคืออะไร จะเอาไปทำอะไรเหรอครับ"
ลำดวนเข้ามาเสิร์ฟกาแฟ พร้อมกับเงี่ยหูฟังไปด้วยอย่างสนใจ
"มันเป็นว่านจากทางเหนือ ผมจะหามารักษาแผลของไอลดา เมื่อคืน ลดาถูกทำร้ายบาดเจ็บ ต้องใช้ว่านชนิดนี้มารักษาเท่านั้น"
"เอ...ผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยนะครับ"
สีหน้าลำดวนกลอกตาไปมาอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วก็นึกแผนอะไรออก
"ลำดวนเคยได้ยินค่ะ"
วุฒิมองลำดวนอย่างมีความหวัง ประวัติสีหน้าแปลกใจนึกไม่ถึง
"ว่านอสรพิษเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ ตอนลำดวนทำงานอยู่เชียงใหม่ เคยได้ยินคนพูดถึงว่านอสรพิษนี่ ว่าเป็นยาวิเศษ รักษาได้สารพัดโรคค่ะ"
"จริงเหรอลำดวน งั้นคุณช่วยติดต่อคนที่มีว่านนี้หน่อยได้ไหมครับ"
"ได้ค่ะ มีเพื่อนลำดวนเคยพูดถึงว่านอสรพิษนี่ เดี๋ยวลำดวนขอโทร.หาเขาก่อนนะคะ"
"ครับ ขอบคุณนะครับลำดวน"
"ค่ะคุณวุฒิ ได้ความยังไงลำดวนจะรีบมารายงานทันทีค่ะ"
ลำดวนรีบออกไป สีหน้ายิ้มกริ่ม ประวัติมองตามลำดวนอย่างสงสัย
ระเบียงนอกออฟฟิศวุฒิลำดวนหลบมาโทร.หาใครบางคน
"ฮัลโหล...พี่นุ้ย...ใช่ ลำดวนเอง ลำดวนมีอะไรจะถามพี่หน่อย...พี่รู้จักว่านอสรพิษหรือเปล่า เห็นเขาบอกที่เชียงใหม่มีปลูกกัน... อะไรนะ ไม่เคยได้ยินเหรอ...แล้วมันมีว่านอะไรที่ใช้รักษาแผลได้บ้าง พี่นุ้ยช่วยหาให้หน่อยสิ นะๆ"
ลำดวนวางสาย พอหันไปก็สะดุ้งเมื่อเห็นประวัติหน้าถมึงทึงอยู่
"โอ๊ย...พี่หวัด ตกใจหมดเลย มายืนฟังอะไรแถวนี้"
ประวัติชี้หน้าดุๆ
"ฉันรู้นะว่าแกไม่เคยได้ยินชื่อว่านอสรพิษอะไรนี่หรอก ลำดวน"
ลำดวนลอยหน้าลอยตา
"แล้วทำไม"
"แกหลอกคุณวุฒิน่ะสิ"
"ฉันอยากช่วยเขาต่างหากล่ะ"
"หนอย...อยากช่วย เชื่อก็ออกลูกเป็นลิงสิวะ แกมีจุดประสงค์อะไร"
"บอกก็ออกลูกเป็นควายสิพี่"
"ฮึ่ม..."
ลำดวนเดินกลับเข้าออฟฟิศไป ประวัติมองตามระอาน้องคนนี้
เวฬุรีย์เดินเข้ามา สีหน้าแปลกใจ แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจ
"พี่ไฑ...สวัสดีค่ะ"
มณไฑที่นั่งรอเวฬุรีย์อยู่
"สวัสดีจ้ะฬุรีย์"
"ลดาเป็นยังไงบ้างคะ เห็นทางโรงพยาบาลบอกว่าฟื้นแล้ว"
"ฟื้นแล้วจ้ะ แต่...คงรักษาให้หายขาดไม่ได้"
"อ้าว...ทำไมละคะ"
"เพราะลดาไม่ได้โดนน้ำกรดธรรมดา แต่เป็นกรดจากว่านอสรพิษ"
เวฬุรีย์แสร้งตกใจ
"อะไรนะคะ ว่านอสรพิษ เป็นไปได้ยังไง จะมีใครกล้าเอาว่านมาทำร้ายลดาเหรอคะ"
มณไฑมองหน้าฬุรีย์อย่างเต็มไปด้วยคำถาม
"ฬุรีย์...พี่ก็อยากรู้ ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนใช้ว่านอสรพิษทำร้ายลดา มันต้องเป็นคนที่ชั่วร้ายที่สุด เพราะลดาเป็นคนดี ไม่เคยทำร้ายใครเลย"
เวฬุรีย์แอบสะดุ้ง แต่ทำใจดีสู้เสือ
"นั่นสิคะพี่ไฑ เมื่อคืนตำรวจก็มาตรวจแล้วแต่ไม่เจอใครเลย คนร้ายน่าจะหนีไปแล้ว"
"หรือคนร้ายอาจจะยังอยู่ในบ้านก็ได้"
เวฬุรีย์อึ้งนิดหนึ่ง รู้ว่ามณไฑสงสัย แต่ก็ยังทำสีหน้ายิ้มแย้ม
"ยังอยู่ในบ้านเหรอคะ" เธอทำเป็นมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง "คงไม่หรอกค่ะ ถ้าอยู่ก็ต้องมีคนเห็น"
"พี่หมายความว่า...อาจจะเป็นคนในบ้านนี่แหละ"
มณไฑจ้องมองเวฬุรีย์อย่างสงสัย เธอยังตีหน้าซื่อและเศร้า
"พี่ไฑสงสัยใครเหรอคะ ออม ผ่อนศักดิ์ ลอร่า หรือว่าป้าปลูก"
มณไฑไม่ตอบแต่ย้อนถาม
"ตอนนี้ว่านอยู่ที่ไหน"
"ฬุรีย์ให้ลอร่าเผาทิ้งไปแล้วค่ะ"
"ทำไมต้องเผาทิ้งด้วย"
"ก็มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วนี่คะ ฬุรีย์ไม่นึกว่าเราจะต้องใช้ประโยชน์จากมันอีก"
มณไฑจ้องหน้าคาดคั้น
"ฬุรีย์...บอกพี่มาตามตรงได้ไหม ก่อนหน้าจะเผาว่านทิ้ง ได้เอาว่านมาทำอะไรหรือเปล่า"
เวฬุรีย์ผุดลุกขึ้น ทำเป็นเสียใจ
"พี่ไฑทำไมถามฬุรีย์อย่างนี้คะ พี่ไฑสงสัยฬุรีย์งั้นเหรอ"
"พี่กำลังหาคนที่ทำต่างหากล่ะ เพราะฬุรีย์เป็นคนขอถุงมือไปจากพี่."
เวฬุรีย์ตบหน้ามณไฑ
"ฬุรีย์เสียใจ ที่พี่ไฑพูดอย่างนี้ ฬุรีย์เกิดมาก็ถูกคนตราหน้าว่าเป็นนังหน้าผี หน้าตาน่าเกลียด ไม่กล้าออกไปเจอผู้คน ชีวิตไม่เคยสมหวังอะไรสักอย่าง พอผ่าตัดแล้วนึกว่าจะมีความสุข ก็เกิดเรื่องกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วตอนนี้พี่ไฑยังจะมาตราหน้าฬุรีย์ว่าเป็นคนทำร้ายลดาอีก พี่ไฑนั่นแหละ จะทำร้ายจิตใจฬุรีย์ไปถึงไหน ฬุรีย์เกลียดพี่ไฑ"
ฬุรีย์บีบน้ำตาร้องไห้แล้ววิ่งออกไป มณไฑมองตามเสียใจ
"ฬุรีย์"
มณไฑตัดสินใจตามฬุรีย์ไป
เวฬุรีย์แกล้งร้องไห้ฟูมฟาย ทั้งร้องจริงด้วยความตกใจกลัวมณไฑจะรู้ความจริงด้วย แต่สายตาก็เหลือบมองว่ามณไฑตามมาหรือไม่
"ฮือๆๆ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
มณไฑอยู่ที่หน้าห้อง
"ฬุรีย์...ฬุรีย์... พี่ขอเข้าไปได้ไหม"
เวฬุรีย์ไม่ตอบ แต่ร้องไห้ดังขึ้น แกล้งโวยวาย
"ไม่ต้องมายุ่ง ไปให้พ้น ฬุรีย์อยากตาย ฬุรีย์อยากตาย"
"อย่านะฬุรีย์ อย่าทำอะไรโง่ๆ"
"พี่ไฑไม่ต้องมาสนใจฬุรีย์"
ฬุรีย์แกล้งปัดข้าวของในห้องล้ม แล้วกรีดร้องเหมือนล้มลง
"โอ๊ย"
มณไฑตกใจ
"ฬุรีย์"
มณไฑตัดสินใจเปิดประตูเข้ามา เห็นฬุรีย์ล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นห้อง
"ฬุรีย์...เป็นยังไงบ้าง"
มณไฑเข้ามาประคองฬุรีย์ขึ้นไปนั่งบนเตียง
"ลุกไหวไหม"
ฬุรีย์ร้องไห้เสียใจ ปัดมือเขาออก
"พี่ไฑไม่ต้องมาห่วงฬุรีย์ ฬุรีย์อาจจะเป็นคนร้ายที่พี่ไฑสงสัยก็ได้"
"พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"
"แล้วพี่ไฑหมายความว่ายังไงละคะ"
"พี่แค่ถามเพราะ...สงสัยเท่านั้นเอง"
"นั่นไงคะ พี่ไฑสงสัยฬุรีย์ ฬุรีย์ต้องเป็นคนผิดตลอดเวลา ไม่เคยเป็นคนดีในสายตาใครเลย"
"พี่แค่อยากสาวไปถึงคนร้ายตัวจริง"
"พี่ไฑไม่ต้องมาแก้ตัว แม้แต่พี่ไฑยังสงสัยฬุรีย์ ฬุรีย์เกลียดพี่ไฑ เกลียดทุกคน ไม่มีใครเข้าใจฬุรีย์เลย ฬุรีย์อยากตาย"
เวฬุรีย์โผไปทางระเบียง ทำท่าจะเปิดประตูเพื่อกระโดด มณไฑคว้าตัวเวฬุรีย์เข้ามากอด
"อย่านะฬุรีย์ อย่า...พี่ขอโทษ พี่ขอโทษครับ ที่พี่สงสัยฬุรีย์ อย่าทำร้ายตัวเองเลย"
เวฬุรีย์ยังดิ้น
"พี่ไฑไม่ต้องมาสนใจฬุรีย์หรอกค่ะ ปล่อย"
มณไฑยิ่งกอดแน่น
"ไม่ปล่อย พี่จะไม่มีวันปล่อยให้ฬุรีย์ทำอะไรโง่ๆ เป็นอันขาด"
"ปล่อยค่ะ ฬุรีย์ไม่อยากอยู่อีกแล้ว คุณพ่อป่วยหนัก ลดาเสียโฉม ฬุรีย์กลายเป็นคนร้ายในสายตาพี่ไฑ ฬุรีย์ไม่มีค่าอะไรสำหรับใครเลย"
"มีสิ ฬุรีย์มีค่าสำหรับพี่ ถ้าฬุรีย์เป็นอะไรไปพี่ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต พี่รักฬุรีย์นะ"
ฬุรีย์อึ้ง เริ่มนิ่ง มองหน้ามณไฑ
"อะไรนะคะพี่ไฑ"
"อย่าคิดทำร้ายตัวเองอีกนะฬุรีย์ อย่าทำให้พี่เสียใจ เพราะฬุรีย์เป็นคนสำคัญของพี่"
ฬุรีย์แอบกลอกตาไปมาอย่างมีแผนบางอย่าง แล้วตัดสินใจอิงซบมณไฑ
"ขอบคุณค่ะพี่ไฑ นอกจากแม่แล้วมีพี่ไฑอีกคนที่เข้าใจฬุรีย์มากที่สุด"
เวฬุรีย์นัวเนียซุกมณไฑ มณไฑพยายามฝืนความรู้สึกตัวเอง ดันตัวเวฬุรีย์ออก
"ฬุรีย์...เราไม่ควร"
"มันไม่ผิดใช่ไหมคะพี่ไฑ ถ้าเรารักกัน"
"ฬุรีย์ไม่ได้รักคุณวุฒิเหรอ"
"ไม่ค่ะ พี่วุฒิไม่เคยดีกับฬุรีย์เท่าพี่ไฑเลย เขารักแต่ลดาเท่านั้น พี่ไฑดีกับฬุรีย์มากที่สุด ฬุรีย์รักพี่ไฑคนเดียวค่ะ...แล้วพี่ไฑละคะ"
"พี่ก็...รักฬุรีย์มานานแล้ว"
"ฬุรีย์อยากได้ยินคำนี้บ่อยๆ จังค่ะ ถ้าพี่ไฑเข้าใจฬุรีย์ผิด ฬุรีย์จะเสียใจมากที่สุด ฬุรีย์ก็รักพี่ไฑนะคะ รักมาตลอด"
มณไฑเคลิ้มไปกับคำพูดฬุรีย์ ทั้งสองล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน ตุ๊กตาลูซี่ที่นอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น
อ่านต่อตอนที่ 17
