เมียเถื่อน ตอนที่ 20
ภายในห้องครัวบ้านเขต เมี่ยงกับสาลี่กำลังทำอาหารเช้าตามปกติ เธอเดินเข้ามาในครัว
"ขอโทษที่มาช้านะคะคุณนม มีอะไรให้ฟ้าทำบ้างคะ"
"อุ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณฟ้า ให้น้ากับเมี่ยงทำเถอะ คุณฟ้าไปนั่งรอเฉยๆ ดีกว่า"
ฟ้าสางแปลกใจที่วันนี้สาลี่พูดดีกับเธอ สีหน้าแปลกใจ ทำให้เมี่ยงรีบบอก
"ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะคุณฟ้า ตอนนี้คุณนมตาสว่างแล้ว ใครดีใครชั่ว รู้หมด"
"ใช่ค่ะ น้าหลงผิดไปวูบเดียว ไม่รู้เห็นกงจักรเป็นดอกบัวได้ยังไง ถึงเชื่อนังสองแม่ลูกมหาภัยนั่นได้"
"อย่าไปว่าน้าราตรีกับพี่เมเลยค่ะ น้าสาลี่ ยังไงเขาสองคนก็เป็นแม่เลี้ยงกับพี่สาวฟ้านะคะ"
สาลี่พยักหน้าจำใจรับปากฟ้าสาง
ฟ้าสางเดินไปดูที่อ่างล้างจาน เห็นปลากะพงสดวางอยู่
"เช้านี้จะทำข้าวต้มปลากะพงหรือคะ เดี๋ยวฟ้าทำให้ค่ะ"
ฟ้าสางจับปลาขึ้นมาจะแล่...ทันใดนั้นก็เกิดอาการคลื่นเหียนจุกขึ้นมาทันที ฟ้าสางรีบทิ้งปลาลง แล้ววิ่งออกประตูหลังไปอาเจียนใต้ต้นไม้นอกครัวทันที
เมี่ยงกับสาลี่วิ่งตามไป เมี่ยงเข้าไปลูบหลังให้
"คุณฟ้าไม่สบายหรือคะ" สาลี่ถาม
"ไม่รู้จ้ะ แต่เมื่อคืนฟ้าก็อาเจียนแบบนี้เหมือนกัน"
"สงสัยจะอาหารเป็นพิษ"
สาลี่ครุ่นคิด
"แต่น้าว่าอาการแบบนี้เหมือนคนแพ้ท้องเลย"
ฟ้าสางตกใจ รีบปฏิเสธ
"คงไม่ใช่หรอกค่ะ...ฟ้าคงกินอะไรผิดสำแดงมาน่ะค่ะ"
สาลี่กับเมี่ยงพยักหน้ารับ ไม่ได้ติดใจอะไร ผิดกับฟ้าสางที่มีสีหน้าวิตกกังวล
เมษากับราตรีเดินลั้ลล้าอารมณ์ดีเข้ามา ได้ยินที่สาลี่พูดพอดี แล้วสองแม่ลูกมองหน้ากัน
จู่ๆ เมษาก็อยากอาเจียนไปด้วย ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแพ้ท้องเหมือนกัน
"อ้าว ยัยเม เป็นอะไรไป"
"ชั้นเห็นนังฟ้ามันอ้วกก็เลยคลื่นไส้ตามอะแม่"
"ก็น่าอ้วกหรอก...ว่าแต่นังฟ้ามันโอ้กอ้ากอย่างนี้"
"หรือว่ามันจะท้องกับคุณเขต...อย่างที่ยัยนมบอก" เมษาว่า
ราตรีสีหน้าวิตก
"ซวยล่ะสิ"
พอราตรีพูดจบ เมษาก็วิ่งถลาไปอ้วกอีกรอบ
"เฮ้ย แม่ไม่ได้ว่าแกซวยนะ กินอะไรผิดสำแดงไปรึไงเนี่ย"
กลางวันต่อเนื่องมา บดินทร์แวะมาดื่มกาแฟกำลังจะกลับแล้ว พลอยใสลุกขึ้นจากอีกโต๊ะ
ต่างฝ่ายต่างเดินแล้วเจอกันพอดี
"คุณพลอย"
"คุณดิน"
ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะคุยอะไร ทั้งที่คิดถึง อยากเจอ...เลยต่างทำท่าจะแยกไป จนเกือบจะพร้อมกัน
บดินทร์หยุดแล้วเปิดโอกาสให้พลอยใสออกไปก่อน
"เชิญคุณพลอยก่อนครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
พลอยใสตัดสินใจแยกกลับไป ทั้งที่ใจอยากอยู่ต่อ บดินทร์เดินตามพลอยใสมา ใจอยากจะตามไปพูดคุย แต่ก็จำต้องแยกไป
ฟ้าสางกับเมี่ยงเดินมาด้วยกันในตลาด ถือกับข้าวเยอะแยะมากมาย
"คุณฟ้าจะซื้ออะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ"
ฟ้าสางเหลือบไปเห็นร้านขายยาแห่งหนึ่ง
"พี่เมี่ยงกลับไปรอที่รถก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฟ้าแวะซื้อยาแป๊บนึง"
"เดี๋ยวพี่ไปด้วยก็ได้ค่ะ"
"ของมันหนักนะคะ พี่เมี่ยงไปรอที่รถดีกว่าค่ะ"
"ก็ได้ค่ะ คุณฟ้ารีบๆ ตามมานะคะ"
เมี่ยงเดินจากไปที่รถ
ฟ้าสางรีบแอบเดินแวบเข้าไปในร้านขายยาทันที
ในร้านขายยา เมษาแวะมาซื้อยาคุมกำเนิดแล้วเกิดอาการอยากอาเจียน
"ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั้ย"
"เชิญค่ะ"
เมษารีบวิ่งเข้าไปด้านในร้าน ฟ้าสางเปิดประตูเข้ามาไม่ทันเห็นเมษา เภสัชกรร้องทัก
"รับยาอะไรดีคะ"
ฟ้าสางตกใจ อาย จะหันหลังกลับ ชะงักอยู่แป๊บนึง ก่อนจะหันกลับไป
"ว่าไงคะคุณ"
ฟ้าสางพูดเสียงเบาๆ แบบไม่มั่นใจ
"เอ่อ คือ ที่ตรวจตั้งครรภ์น่ะค่ะ"
เภสัชกรหันไปหยิบที่ตรวจครรภ์ใส่ถุงให้ฟ้าสาง เธอรีบจ่ายเงินแล้วออกจากร้านทันที
เมษาออกมาจากด้านในร้าน เห็นว่าเป็นฟ้าสาง จึงรีบเข้าไปถามเภสัชกร
"อ้าว นั่นน้องสาวชั้นเอง แวะมาซื้อยาไปแล้วหรือคะ ทีแรกฝากชั้นซื้อให้ สงสัยใจร้อน ไม่รู้ซื้อไปครบหรือเปล่า"
"คุณเค้ามาซื้อที่ตรวจครรภ์อย่างเดียวนะคะ"
เมษาได้ยินก็ตาโตแต่พยายามทำเป็นไม่ตื่นเต้นอะไร รีบออกไป
"เหรอคะ ขอบคุณนะ"
ภายในห้องน้ำบ้านเขต ฟ้าสางนั่งอยู่บนโถส้วม จ้องมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเองอย่างลุ้นๆ ปนประหม่า เมื่อได้เวลา ก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบที่ตรวจครรภ์ที่ใช้ทดสอบเรียบร้อยแล้วที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าขึ้นมาดู
ที่ตรวจครรภ์ ขึ้นเป็นสองขีด เธอทั้งดีใจทั้งหนักใจ ฟ้าสางเลื่อนมือลงไปจับที่หน้าท้องตัวเอง พึมพำแผ่วเบา
"ลูกแม่"
เมษาเฝ้ามองอยู่หน้าห้องของเขต พอเห็นว่าฟ้าสางออกมาจากห้อง เมษารีบเดินเข้าไปในห้องแล้วไปที่ห้องน้ำ พยายามค้นหาที่ตรวจครรภ์ แต่ไม่เห็น เมษารีบเดินออกมา ราตรียืนดูต้นทางอยู่ลุ้นๆ
"ว่าไง เจอมั้ย"
เมษาส่ายหน้า
"หาไม่เห็นมี มันอาจจะเอาไปทิ้งที่อื่น"
"แค่มันไปซื้อมา ก็น่าจะท้องแหละ"
"แต่เราต้องแน่ใจก่อนนะแม่ มันอาจจะลองตรวจดูว่า ท้องจริง หรือเปล่า"
"ไม่ว่าจะท้องหรือไม่ท้อง เราก็ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ขืนปล่อยให้มารหัวขนมาเกิด แกกับฉันได้ระเห็จออกไปจากบ้านนี้แน่ๆ"
"งั้นเราจะทำไงดีล่ะ แม่"
"ทำให้มันแท้งซะ"
ราตรีบอกเสียงเหี้ยม แววตาอมหิตเอาจริงไม่ปรานี
พลอยใสนั่งอยู่กับเขต แต่มีอาการกังวลใจ ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
"น้องพลอยมาหาพี่ มีธุระอะไรหรือเปล่า"
พลอยใสกำลังจะพูดสิ่งที่ตั้งใจมาคือเลื่อนการแต่งงานไปก่อน ฟ้าสางยกน้ำผลไม้กับขนมเข้ามาเสิร์ฟพอดี เขตเลยรีบเอาใจพลอยใสยกน้ำผลไม้ให้ แต่สายตามองฟ้าสางที่ยังไม่ออกไป ได้ยินได้เห็นเต็มๆ
"เดี๋ยวดื่มน้ำผลไม้ ทานขนมกันก่อน พี่ว่าพรุ่งนี้จะชวนเข้ากรุงเทพ เผื่อไปดูเรื่องชุดแต่งงาน ติดต่อสตูดิโอถ่ายภาพพรีเวดดิ้งกันดีมั้ยครับ"
บดินทร์หอบแฟ้มงานเข้ามาได้ยินเต็มๆ อีกคน ใบหน้าเศร้าอึดอัด
"ดิน มีไรอะเปล่า"
"พี่เขตอยู่กับว่าที่เจ้าสาว เดี๋ยวผมค่อยมาทีหลังดีกว่าครับ"
พลอยใสมองไปที่บดินทร์ที่เดินออกไป รู้สึกอึดอัดเศร้าเพราะแคร์บดินทร์เช่นกัน
"ตกลงพรุ่งนี้เรานัดกันนะครับ น้องพลอย"
"ตามใจพี่เขตค่ะ"
ฟ้าสางก้มหน้าเดินไป บดินทร์กับฟ้าสางหันมาสบตากัน ต่างเศร้า ร้าวรานเพราะอกหักรักคุด
นอกบ้านเขต ราตรีทำท่าลับๆ ล่อๆ แอบมองว่าฟ้าสางเดินออกมาหรือยัง ส่วนเมษาแอบซุ่มอยู่ด้านบนระเบียงบ้าน
ฟ้าสางกำลังจะเดินผ่านบริเวณที่ราตรีดูต้นทางอยู่
ราตรีหันไปส่งซิกกับลูกสาวที่รออยู่ด้านบน แล้วรีบร้องเรียกฟ้าสางให้เดินเข้าไปในรัศมีที่จะโดนกระถางต้นไม้
บริเวณทางเดินตรงนั้นมีพื้นต่างระดับ หากล้มไป ก็อาจจะแท้งได้
"ฟ้า...ทางนี้"
ฟ้าสางเห็นราตรีโบกมือเรียกอยู่ ก็ไม่ทันได้สังเกตรอบๆ ตัว รีบเดินเข้าไปหาทันที เมษาอยู่บนระเบียงยื่นมือมาผลักกระถางต้นไม้…
บดินทร์หันมาเห็นพอดี รีบวิ่งเข้าไปกอดฟ้าสางไว้ปกป้องให้พ้นจากการโดนกระถางต้นไม้และไม่เซล้มไปอย่างเฉียดฉิว
ราตรีโมโหที่พลาด แต่แสร้งร้องโวยวายเสียงดังแล้ววิ่งมาดู
"ว้าย ยัยฟ้า"
เขต พลอยใส เมี่ยง สาลี่ ได้ยินเสียงกระถางร่วงและเสียงกรี๊ดของราตรี ก็รีบวิ่งออกมาดู
ภาพตรงหน้าคือ บดินทร์กอดปกป้องฟ้าสางไว้ เมี่ยงถามออกไป
"คุณฟ้า เป็นไรรึเปล่าคะ"
เมษารีบวิ่งตามมาแล้วพูดขึ้นลอยๆ
"กอดกันกลมขนาดนี้ คงมีแต่เสียวซ่าน สั่นไหว ไม่เป็นอะไรหรอก"
เขตโมโหหึง เตรียมจะกระชากมือฟ้าสางเหมือนที่เคยทำ บดินทร์จับมือเขตไว้แล้วบอกพี่ชายด้วยเสียงเรียบๆ
"แค่อุบัติเหตุ พี่เขตอย่าเข้าใจผิด"
เมี่ยงกับสาลีพากันเข้าไปดูว่าฟ้าสางเจ็บตรงไหน
"เจ็บตรงไหนมั้ยคะ"
เขตปัดมือของบดินทร์แล้วพูดด้วยเสียงฉุนเฉียว
"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่า เข้าใจว่ายังไง"
"ฟ้าไม่ได้เป็นอะไร ขอตัวก่อนนะคะ"
ฟ้าสางรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน กลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจที่เขตคอยจ้องแต่จะเข้าใจผิด
พลอยใสมองฟ้าสาง แล้วมองสบตาบดินทร์ เห็นถึงความระแวงอย่างชัดเจน
"คุณดินแค่มาช่วยไม่ให้กระถางร่วงมาโดน ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ คุณพลอย"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ"
พลอยใสเดินไปเกาะแขนเขตแล้วบอกด้วยเสียงอ่อนโยน
"พี่เขตคะ พลอยขอตัวกลับก่อนนะคะ เรื่องนัดของเราไว้โทร.บอกเวลากันอีกที"
"ได้จ้ะ น้องพลอย พี่เดินไปส่งที่รถนะครับ"
เขตจับมือพลอยใสแล้วพาเดินผ่านบดินทร์ไป เขามองตามด้วยสายตาเศร้าๆ
สองแม่ลูกสบตากันประมาณว่า ไม่น่าจะพลาดเลย
เมี่ยงกับสาลี่ซุบซิบกัน แล้วสงสัยว่าสองแม่ลูกอาจจะอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้
"แกสองคนมองเราทำไม"
"เป็นขี้ข้าเค้า ไปเก็บสิยะ เศษกระถางต้นไม้ให้เกลื่อน หรือจะรอให้ใครมาเหยียบ บาดเจ็บไปจริงๆ" เมษาว่า
สาลี่ขยับจะพูด แต่เมี่ยงส่ายหน้า สาลี่เชื่อเมี่ยงเลยไม่ตอบโต้
บดินทร์มองตามฟ้าสาง แล้วเดินตาม เข้ามาด้านใน
"คุณฟ้า หยุดก่อนครับ"
ฟ้าสางหยุดเดินแล้วหันมาบอกขอบคุณบดินทร์
"ฟ้ายังไม่มีโอกาสขอบคุณที่คุณดินช่วยไว้เลย ขอบคุณค่ะ"
"เราเพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมากครับ"
ฟ้าสางรู้ว่าบดินทร์แคร์พลอยใสเกินกว่าเพื่อน
"ถ้าคุณดินห่วงว่าคุณพลอยใสจะเข้าใจผิดเหมือนคนบางคน ฟ้าจะไปอธิบายกับเธอเอง"
"ผมไม่มีสิทธิ์ห้ามความคิดของเค้าหรอกครับ ผมแค่น้องชายว่าที่สามีเค้าเท่านั้น"
บดินทร์ออกปากอย่างนี้ ฟ้าสางยิ่งเชื่อมั่นว่าบดินทร์มีใจให้พลอยใส
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 20 (ต่อ)
เย็นนั้น พลอยใสแปลกใจที่ฟ้าสางมาหาเธอถึงบ้าน
"คุณฟ้า มาถึงที่นี่ มีอะไรหรือคะ"
"ฉันแค่จะมาอธิบายเรื่องเมื่อบ่ายนี้อีกครั้ง แค่อุบัติเหตุจริงๆ นะคะ คุณดินกับดิฉัน เราเป็นเพื่อนกันค่ะ"
พลอยใสแอบโล่งใจแต่ยังทำเป็นไม่เข้าใจว่าฟ้าสางมาพูดเพราะอะไร
"แค่เรื่องคุณสองคนเป็นเพื่อนกัน ถึงกับต้องมาหาฉันที่บ้านเลยเหรอคะ"
ฟ้าสางยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าก่อนจะบอกพลอยใสด้วยเสียงและแววตาอ่อนโยน
"เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญของคุณดินที่ไม่อยากให้คุณพลอยเข้าใจผิด คุณดินแคร์คุณพลอยมาก ฉันถึงต้องถือวิสาสะมาบอกค่ะ"
พลอยใสถามหยั่งเชิง
"ที่คุณฟ้าพูดย้ำขนาดนี้ เป็นเพราะไม่ต้องการให้พี่เขตแต่งงานกับฉันหรือเปล่าคะ"
ฟ้าสางรีบส่ายหน้าทันที
"ไม่ใช่ค่ะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับดิฉันหรือคุณเขตเลย ดิฉันเป็นลูกหนี้คุณเขต พอใช้หนี้หมดเมื่อไหร่ ดิฉันก็จะไปตามทางของตัวเองค่ะ"
พลอยใสมองสบตาฟ้าสาง พบแต่ความจริงใจ พลอยใสเลยเสียงอ่อนลง
"ก็ขอบคุณที่มาบอกค่ะ"
ณ ระเบียงชมดาว...พลอยใสมานั่งคิดถึง ทบทวนเรื่องของตัวเองกับบดินทร์ในหลายๆเรื่องที่ผ่านมา จนเธอเผลอยิ้มเมื่อคิดถึงสิ่งดีๆ ที่เขาทำให้ เมื่อรวมกับเรื่องล่าสุดที่ฟ้าสางมาบอก ทำให้พลอยใสตัดสินใจได้ว่า ควรจะทำอย่างไรกับความรักของตัวเอง
เสี่ยนพเดินเข้ามาเรียกลูกสาว เธอตกใจเกือบสะดุ้ง
"พลอย"
"อุ๊ย"
"ถึงกับสะดุ้งเลยรึเนี่ย ขวัญเอ๊ยขวัญมา คิดถึงใครหรือเปล่า"
"พลอยเพิ่งตัดสินใจเรื่องสำคัญได้น่ะค่ะ"
"ตัดสินใจว่าจะไปฮันนีมูนประเทศไหนกับเขต หรือจะหนีพ่อไปเที่ยวรอบโลกดี ลูกรัก"
พลอยใสส่ายหน้าแล้วบอกพ่อด้วยเสียงจริงจัง หนักแน่น
"พลอยตัดสินใจว่า จะไม่แต่งงานกับพี่เขตค่ะ"
เสี่ยนพหน้าตึงเตรียมจะโวยวาย เข้าใจว่าเขตทำร้ายจิตใจลูกสาวอีกรอบ
"อะไรนะ นายเขตมันทำร้ายจิตใจลูกพ่ออีกแล้วเหรอ"
พลอยใสต้องรีบเข้าไปกอดพ่อแล้วอธิบาย
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เขตเลยค่ะ พ่อ พลอยตัดสินใจเอง พี่เขตเป็นพี่ชายที่ดี เป็นผู้ชายคนแรกคนเดียวที่พลอยคิดมาเสมอว่า อยากใช้ชีวิตคู่ด้วย แต่พี่เขตอาจจะเหมาะแค่เป็นพี่ชายเท่านั้น แต่ไม่ใช่คู่ชีวิต"
เสี่ยนพมองหน้าลูกสาว พบแววตาเด็ดเดี่ยวที่ตัดสินใจแล้ว เสี่ยนพลูบศีรษะลูกสาวยอมอ่อนลง
"พ่อมีลูกสาวคนเดียวคือหนู ที่เป็นทั้งแก้วตาและดวงใจ ลูกจะตัดสินใจยังไง พ่ออยู่เคียงข้างลูกเสมอ"
พลอยใสเข้าไปกอดพ่อไว้อีกครั้ง
"พลอยรักพ่อค่ะ"
"พ่อก็รักลูก"
วันใหม่ ในสวนสวยบ้านเขต พลอยใสมาบอกเขตเรื่องยกเลิกงานแต่งงาน
"พี่เขตไม่ได้ผิดสัญญาอะไร พลอยตัดสินใจเองค่ะ"
เขตตกใจนิดๆ แต่ก็ยอมรับการตัดสินใจของพลอยใส
"พี่ยอมรับว่าตกใจนะครับ แต่พี่ไม่มีปัญหา ยังไงน้องพลอยก็ยังเป็นน้องสาวที่รักของพี่เสมอ"
"ขอบคุณที่พี่เขตเข้าใจพลอยค่ะ พลอยก็หวังว่า พี่เขตจะปรับความเข้าใจกับผู้หญิงที่พี่เขตรักและมีความสุขที่แท้จริงสักทีนะคะ"
พลอยใสยื่นมือไป เขตจับมือพลอยใสเอาไว้ ทั้งคู่ตกลงกันได้ด้วยความรู้สึกดีๆ
"พี่ก็ขออวยพรให้น้องพลอยสมหวังกับผู้ชายที่โชคดีคนนั้นด้วยนะครับ ว่าแต่บอกได้มั้ยว่าใครกัน"
พลอยใสยิ้มอายบอกให้เป็นปริศนาไว้
"ไว้เราค่อยบอกพร้อมกันดีกว่ามั้งคะว่า ใครกันที่เราเลือกจะแต่งงานด้วย"
พลอยใสเดินออกไป บดินทร์เดินมา เห็นพลอยใสเพิ่งเดินออกไป
"อ้าว วันนี้พี่เขตไม่ได้นัดเข้ากรุงเทพกับคุณพลอยเรื่อง..."
เขตมองบดินทร์แล้วก็ได้คำตอบในใจว่า บดินทร์เป็นผู้ชายคนนั้นของพลอยใสเลยพูดตัดบทยิ้มๆ
"น้องพลอยเค้ามาขอยกเลิกการแต่งงานกับพี่ พี่คงไม่ใช่ผู้ชายที่จะไปดูชุดแต่งงานกับเค้า นายดีใจมั้ยล่ะ"
บดินทร์เก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่รีบขอตัวแล้วก็ตามพลอยใสไปทันที
"ขอบคุณครับ พี่เขต ผมขอตัวก่อนนะครับ"
บดินทร์วิ่งตามมาทันพลอยใส
"พี่เขตบอกว่าคุณมายกเลิกการแต่งงาน จริงเหรอครับ"
พลอยใสพยักหน้าเขินๆ
"ก็จริง"
บดินทร์ดีใจ มองสบตาสื่อความหมายที่มาจากใจว่ารักพลอยใสอย่างไม่ปิดบัง
"อย่าบอกนะว่า คุณยกเลิกเพราะผม"
พลอยใสอายแต่ก็ยังปากแข็ง รักษาท่าที
"ไม่ใช่สักหน่อย นายอย่ามาขี้ตู่"
พลอยใสรีบขับรถออกไป บดินทร์ดีใจ เพราะดูท่าทางของพลอยใสออก
"Yes! ไม่รับวันนี้ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก"
ฟ้าสางยืนยิ้มมองผลงานตัวเองที่ทำให้พลอยใสรู้ใจตัวเอง กำลังจะหมุนตัวเดินเข้าบ้าน แต่ปะทะเข้ากับหน้าอกของเขตอย่างจัง
"อุ๊ย ขอโทษ ขอทางด้วยค่ะ"
"ไม่...เธอมาแอบดูอะไร"
ฟ้าสางเห็นหน้าเขตก็มีอาการพะอืดพะอมอยากอาเจียนขึ้นมาอีก เลยวิ่งไปอาเจียนที่ต้นไม้
เขตเดินเข้าไปมองดูอย่างสงสัยมากขึ้น
"นี่เธอยังไม่หายอาเจียนอีกเหรอ ไปหาหมอด้วยกันดีกว่า"
"ฉันไม่เป็นไร"
"หรือเธอจะเสียใจที่ตอนนี้นายดินกับพลอยใสเค้ามีใจให้กัน เลยหมดทางเลือกไปอีกหนึ่ง"
"แล้วคุณน่ะ ไม่เสียใจที่คุณพลอยไม่แต่งงานด้วยหรือคะ"
"ฉันจะรู้สึกยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ เป็นเมียของฉันจนกว่าจะใช้หนี้หมด"
เขตพูดจบก็เดินกลับเข้าบ้านไป ฟ้าสางมองท้องตัวเองด้วยอาการกลัดกลุ้มใจว่า จะทำอย่างไรต่อดีจะอยู่หรือจะไป ท้องคงโตขึ้นทุกวัน
เมษาใส่แว่นตาดำแล้วเดินเข้ามาในร้านขายยาร้านเดิม เจอหน้าเภสัชกรหญิงคนเดิม เมษารีบกระซิบบอก
"ขอซื้อที่ตรวจตั้งครรภ์หน่อย"
เภสัชกรทำท่าจะจำได้ เมษารีบตัดบท
"ไวๆ ฉันรีบ"
เภสัชกรเลยหยิบใส่ถึงให้ เมษารีบจ่ายเงิน ไม่รอแม้กระทั่งเงินทอน เภสัชกรพึมพำคนเดียว...ขำๆ
"คุณเงินทอน...เมื่อสองสามวันก่อนซื้อยาคุม วันนี้มาซื้อที่ตรวจครรภ์ ผู้หญิงสมัยนี้แรงกันจริงๆ"
เวลาต่อมา เมษาถือผลการตรวจครรภ์ออกมาหน้ามุ่ย
"ทำไมต้องมาท้องตอนนี้ด้วย ฉันกินยาคุมตลอด"
ราตรีมองหน้าเมษาแล้วก็ถอนหายใจ เริ่มจะกลุ้มไปด้วย
"ยาคุมมันก็ห้ามไอ้จอมไม่อยู่หรอก"
"แม่อย่าเอ่ยชื่อมันได้มั้ย ได้ยินแล้วอารมณ์เสีย"
"ตกลงแกท้องกับใคร"
เมษารู้อยู่แก่ใจว่าเป็นจอม แต่แกล้งกระแทกว่าไม่รู้
"ไม่รู้"
ราตรีมองหน้าเมษาแล้วความคิดร้ายๆ ก็แวบเข้ามาในหัวทันที
"แกก็ท้องกับคุณเขตไง"
เมษามองหน้าราตรีไม่เข้าใจว่าแม่มีแผนการอะไร
"ฉันกับเค้าน่ะ เคยซั่มกันซะที่ไหน"
"แกอยากจะเคยมั้ยล่ะ"
เมษายิ้มร้าย พร้อมกับพยักหน้าร่าเริง
"แหม ได้ก็ดีสิแม่ หล่อซะขนาดนั้น"
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 20 (ต่อ)
ภายในครัว บ้านเขต เมษายืนดูต้นทางไว้ ราตรีเดินเข้ามา แล้วเปิดหม้อแกงจืด เอายานอนหลับใส่ลงไป
"ขอให้หลับฝันดีกันทุกคน"
"ไวๆ เข้าแม่"
ราตรีรีบเดินออกมา แล้วสองคนแม่ลูกก็รีบหลบไป
เมี่ยง สาลี่เดินเข้ามา ตักข้าวและอาหารอื่นพร้อมทั้งแกงจืดด้วยเตรียมยกไปที่โต๊ะอาหาร
กลางคืนต่อเนื่องมา ราตรีนั่งมองเขตที่หลับไปเพราะยานอนหลับอยู่บนเตียงของเมษาด้วยความพอใจ
"ฉันจัดเจ้าบ่าวมาให้แล้ว แกก็จัดการจัดฉากซะอย่าให้พลาดล่ะ"
"แม่แหม...เข้ามานอนรออย่างนี้ มีหรือฉันจะพลาด ว่าแต่แม่คอยดูไว้ให้ดี อย่าให้ไอ้จอมเสือกมันโผล่มาขัดล่ะ"
"เออ รีบๆ เข้าเหอะ ไปเรียกหามันทำไม"
ราตรีพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเมษาปิดประตูอย่างดี เธอมองเขตแล้วเข้าไปจูบที่หน้าด้วยอาการหื่นๆ
"ถ้าคุณจูบเม เมคงจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่ไม่เป็นไร ผ่านคืนนี้ไป คุณจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจ เมก็จะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแย่งคุณไปทั้งนั้น"
เมษาถอดเสื้อผ้าของเขตออก เธอโยนเสื้อผ้าตัวเองลงพื้นห้อง แล้วเข้าไปนอนร่วมเตียงกับเขตด้วยเนื้อตัวอันเปลือยเปล่า
เช้าวันใหม่ เมษาร้องไห้กระซิกๆ อยู่บนเตียงนอน เขตพยายามลืมตาตื่นขึ้น อย่างงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วถามออกไปด้วยความเคยชิน
"ฟ้า ร้องไห้ทำไม"
เมษาตีแขนเขตพร้อมกับทำท่าแง่งอน
"คุณเขตเนี่ยใจร้าย เมื่อคืนรังแกเมทั้งคืน พอเช้ามาถามหายัยฟ้า...เมไม่ยอมนะคะ ผัวขา"
เมษาพูดจบก็เข้าไปกอดเขต
เขตตกใจทะลึ่งลุกขึ้น แล้วก็ต้องรีบเอาผ้าห่มมาปิดกายเพราะว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
"เฮ้ย อะไรเนี่ย คุณมาอยู่ในห้องผมได้ไง"
เมษาเลยยิ้มบอกเขต
"ลืมตาให้เต็มๆ สิคะว่า ห้องใคร ห้องคุณหรือห้องเม นี่หน้ามืดบุกมาปล้ำเม แล้วทำเนียนเป็นลืมหรือคะ"
"เสื้อผ้าผม"
เขตถามหาแล้วก็มองหาไปด้วย พอเห็นก็รีบเอาผ้าห่มปิดร่างกายไว้ แต่กลายเป็นดึงเมษาที่ไม่ยอมให้เอาผ้าห่มไปตามมาด้วย เขตเลยตัดสินใจออกจากผ้าห่มแล้วหยิบกางเกงกับเสื้อวิ่งเข้าห้องน้ำไป
"ผัวขา ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ออกมารับผิดชอบเมียด้วย เราจะแต่งงานกันวันไหนดีคะ"
เขตแต่งตัวเสร็จอย่างไวแล้วออกมาพร้อมกับประกาศชัดเจนไม่สนใจ
"ผมไม่ใช่ไอ้งั่ง ถ้าผมปล้ำคุณจริง ผมก็ต้องรู้ตัว อย่ามาใช้มุกโบราณจับผม"
เขตพูดจบก็เดินออกไปจากห้องนอนเมษาอย่างไม่ไยดี
เมษายิ้มเยาะพร้อมกับยักไหล่ไม่แคร์
"ทำเป็นฉลาด แล้วคุณจะรู้ว่า มันไม่ง่าย"
ราตรีเปิดประตูเข้ามา มองหาเขต
"อ้าว ผัวแกไปไหน"
"กลับห้องไปหานังฟ้ามั้ง"
"เฮ้ย ปล่อยไปได้ไง"
"ใครบอกว่าฉันจะปล่อยล่ะแม่"
ฟ้าสางตื่นเช้ามาก็อาเจียนเช่นเคย เขตรีบร้อนมาอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน
เธอออกมาเห็น ก็ไม่ได้คิดอะไร เมษาเปิดประตูสวนเข้ามาแล้วร้องไห้ปานใจจะขาดกับฟ้าสางทันที
"ฟ้า ฟ้าต้องช่วยพี่นะ"
"พี่เมเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม"
"เมื่อคืน คุณเขตไม่ได้กลับมานอนที่ห้องใช่มั้ย"
"ฟ้าก็ไม่ทราบ บางทีคุณเขตก็นอนในห้องทำงานเล็กน่ะค่ะ"
"แต่เมื่อคืนเค้าเข้าไปหาพี่ในห้อง แล้ว แล้ว เค้าก็..." พูดแค่นั้น เมษาก็ร้องไห้ฟูมฟาย
"คุณเขตทำไมคะ"
"เค้าปล้ำพี่ เค้าขืนใจพี่ พี่เลยเป็นเมียคุณเขตไปแล้ว ฟ้าต้องช่วยพี่นะ เรามีผัวคนเดียวกันแล้ว"
ฟ้าสางได้ยินก็สงสารเมษาจับใจ รีบปฏิเสธ
"คุณเขตไม่ใช่สามีฟ้าหรอกค่ะ พี่เม เค้าเป็นเจ้าหนี้"
เมษาแอบลอบยิ้มที่ฟ้าสางซื่อจนเซ่อ
"แล้วพี่จะทำยังไง พี่เสียตัวไปแล้ว"
เมษาแกล้งร้องไห้ดังๆ
ฟ้าสางเริ่มรู้สึกอยากอาเจียนเลยวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ เมษามองตามแล้วหยุดร้องไห้ พร้อมกับพึมพำเบาๆ
"อีงั่งเอ๊ย ทำเป็นแสนดี จะยกผัวให้คนอื่น"
ฟ้าสางออกมาจากห้องน้ำ เมษาแกล้งร้องไห้อีกครั้ง ฟ้าสางเข้ามาปลอบ หยิบกระดาษทิชชู่ให้
"พี่เมใจเย็นๆ นะคะ"
เมษารับทิชชู่มา ยังแสร้งเสียใจต่อไป ฟ้าสางเห็นใจเมษามาก
ผ่านเวลา หนึ่งเดือนผ่านไป เมษาอาเจียนโอ้กอ้ากอย่างโอเวอร์ที่ห้องน้ำใกล้กับห้องครัว
ฟ้าสางเดินผ่านมา ได้ยินก็รีบเข้าไปดู
"พี่เมเป็นอะไรคะ"
"รอบเดือนพี่ไม่มา พี่คงท้องกับคุณเขตแล้วล่ะฟ้า"
ฟ้าสางตกใจ เมษาที่ทำท่าป่วยมากมายตบตาฟ้าสาง เธอประคองพี่สาวที่ทำท่าหมดเรี่ยวแรงมานั่งแล้วส่งยาให้ดม
"พี่เมไปตรวจมั้ยคะ"
"พี่ทดลองซื้อที่ตรวจครรภ์มาแล้ว แต่พี่ไม่กล้าบอกคุณเขต"
เมษาเห็นว่าฟ้าสางหลงกลก็เริ่มร้องไห้บีบน้ำตาต่อ...
"พี่เมอย่าร้องไห้เลยนะคะ บอกคุณเขตเถอะค่ะ"
"พี่ไม่กล้า หน้าพี่เค้ายังไม่อยากมองเลย ไม่รู้จะรังเกียจเมียตัวเองไปถึงไหน ตอนกลางคืนดึกๆ ก็แอบเข้ามาหา แต่พอกลางวัน ทำเป็นหนีหน้า นี่เค้าคิดจะสะสมแต่เมียเถื่อนไว้เต็มบ้านรึไง"
เมษาพูดโกหกเล่าคล่องปาก ทั้งที่เขตไม่เคยแยแสเลย
"ฟ้าก็ไม่ทราบค่ะ"
"บอกตามตรง พี่ไม่ได้อยากมีผัวคนเดียวกับน้องสาวหรอกนะ แต่ทำไงได้ พี่ท้อง... ฟ้าต้องช่วยพี่นะจ๊ะ น้องรัก" เมษาพูดพลางร้องไห้หนักขึ้น
ฟ้าสางพยักหน้าแล้วพยายามปลอบเมษา
"ค่ะ ฟ้าจะพูดกับคุณเขตให้"
เมษาทำเป็นซาบซึ้งดึงมือฟ้าสางเข้าไปจับ
"ขอบใจมาก น้องรัก"
เมษาโผเข้ากอดฟ้าสางไว้ แล้วทำปากพูดคำว่า “อีโง่” ไม่มีเสียงด้วยแววตาเยาะเย้ยสะใจ
ภายในห้องรับประทานอาหาร เมี่ยงเสิร์ฟอาหารเช้าให้เขตเสร็จแล้ว ก็ถอยออกไปจากห้อง
ภายในห้องเหลือแต่เขตกับฟ้าสางเพียงสองคน เธอสังเกตดูอาการว่าอารมณ์ดีหรือเปล่า ก่อนตัดสินใจพูด
"คุณเขตพอจะมีเวลาสักครู่ไหมคะ"
เขตทำเสียงเหวี่ยงนิดๆ
"มีอะไรอีกล่ะ
"ดิฉันอยากพูดเรื่องพี่เมค่ะ"
พอได้ยินชื่อเมษาก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที
"พี่สาวเธอเขาไปก่อเรื่องอะไรเข้าอีกล่ะ"
"พี่เมไม่ได้ไปก่อเรื่องที่ไหนหรอกค่ะ... พี่เมมาร้องไห้กับฉัน แล้วบอกว่าเธอท้อง พ่อของเด็กคือคุณ"
เขตอึ้งไปนิดแล้วบอก
"แล้วยังไง เธอมาบอกฉัน เธอต้องการอะไร"
เธอรวบรวมความกล้า ก่อนจะพูดออกไป
"คุณเขตแต่งงานกับพี่เมเถอะนะคะ "
เขตโกรธ
"แล้วเธอก็จะได้เป็นอิสระไปหาผู้ชายของเธอใช่มั้ย"
"ดิฉันไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ดิฉันเห็นแก่เด็กในท้องของพี่เมต่างหาก"
เขตประชด
"ฮึ ประเสริฐเหลือเกินนะแม่คุณ"
"คุณจะว่าดิฉันยังไงก็เชิญค่ะ แต่ฉันขอยืนยันคำเดิม คุณเขตแต่งงานกับพี่เมเถอะนะคะ"
เขตกับฟ้าสางมองหน้ากัน ไม่มีใครยอมแพ้ใคร เขตส่งเสียงลอดไรฟันออกมา
"ได้...ในเมื่อเธออยากให้ฉันแต่งงานกับพี่สาวเธอ ฉันก็จะแต่ง"
เขตเหวี่ยงผ้าเช็ดปากลงกับพื้นด้วยความโมโห ก่อนเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้องทานอาหารทันที เธอผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าใจ ไม่เหลือคราบความกล้าเมื่อสักครู่นี้เลย
อีกมุมหนึ่งในบ้าน เมษาจับมือฟ้าสางเขย่าด้วยความดีใจ
"จริงเหรอยัยฟ้า... คุณเขตพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ"
ฟ้าสางพยักหน้า
"ค่ะ พี่เม คุณเขตบอกว่าจะแต่งงานกับพี่เมค่ะ"
เมษาหันไปกิ๊วก๊าวกับราตรี
"แม่จ๋า ได้ยินมั้ย"
"ได้ยินจ้ะ ดีใจด้วยนะลูกจ๋า แผนของเราสำเร็จแล้ว"
เมษาชะงัก รีบจ้องหน้าราตรีด้วยความตกใจที่แม่หลุดปาก แต่ฟ้าสางไม่ได้เอะใจ ราตรีนึกได้ รีบกลบเกลื่อน หันไปถามฟ้าสาง
"เออ...แล้วเธอคิดหรือยังว่าจะทำยังไงต่อไป"
ฟ้าสางงง
"ทำยังไง เรื่องอะไรคะ"
"เอ๊า...ก็หลังจากที่ยัยเมแต่งงานกับคุณเขตแล้ว เธอคงไม่คิดจะอยู่ที่นี่ต่อไปหรอกนะ"
ฟ้าสางอึ้ง
"ฟ้า...ฟ้ายังไม่ทราบเลยค่ะคุณน้า"
"เธออยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะฟ้า คิดดูสิ ถ้าลูกของฉันกับคุณเขตโตขึ้นแล้วจะคิดยังไง เมื่อรู้ว่าทั้งแม่ทั้งน้ามีผัวคนเดียวกัน" เมษาบอก
"ถึงยัยเมกับเธอจะไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ ก็เถอะนะ"
"แล้วคุณน้ากับพี่เมจะให้ฟ้าทำยังไงคะ"
"เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าฉันได้แต่งงานกับคุณเขตเมื่อไหร่ ฉันจะขอเงินจากคุณเขตสักก้อนให้เธอ" เมษาบอก
"แล้วเธอก็ออกไปจากที่นี่ซะ จะกลับไปหานายต่อศักดิ์หรือจะไปหาแฟนใหม่ก็ยังได้"
"นายต่อศักดิ์คงไม่รังเกียจผู้หญิงมีตำหนิอย่างเธอหรอก" เมษษบอก
" ฟ้าจะลองไปคิดดูนะคะ คุณน้า พี่เม"
เมษากับราตรีสบตากัน ยิ้มชอบใจที่เป็นไปตามแผน
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 20 (ต่อ)
วันเดียวกัน เสี่ยซ้งพาลูกค้าที่เป็นเจ้าของกิจการ และผู้รับเหมาหลายคนเดินชมตามมุมต่างๆ ในโรงเลื่อยสัก 3 - 4 มุม มีคนงานมาคอยอธิบายให้ลูกค้าฟัง ลูกค้าหลายคนพากันพยักหน้าพอใจ
ภายในห้องรับแขก พนักงานเสิร์ฟนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ลูกค้าแล้วออกไป
"หลังจากได้เยี่ยมชมโรงเลื่อยของผมแล้ว ทุกท่านมีความเห็นว่ายังไงบ้างครับ"
ลูกค้า 1บอก
"ก็ไม่ต่างจากโรงเลื่อยอื่นๆ นี่ครับ"
"ต่างแน่นอนครับ เพราะผมมีส่วนลดพิเศษ 20 เปอร์เซ็นต์สำหรับทุกท่านที่จะสั่งซื้อไม้จากผม คิดดูดีๆ นะครับว่าพวกคุณจะได้กำไรเพิ่มอีกเท่าไหร่"
ลูกค้าบางคนตาลุกกับข้อเสนอ
ลูกค้า 1บอก
"ตกลง ผมสั่งซื้อไม้จากเสี่ย!"
ลูกค้า 2 บอก "ผมด้วย"
"คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ครับ" เสี่ยซ้งถามลูกค้า 3 "แล้วคุณล่ะครับ ไม่สนใจข้อเสนอของผมหรือ"
"ไม่ล่ะครับ ผมเซ็นสัญญาซื้อขายกับโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณของคุณเขตไปแล้ว"
"น่าเสียดายจริงๆ หวังว่าคราวหน้าโรงเลื่อยของผมจะได้รับเกียรตินั้นนะครับ"
เสี่ยซ้งแสร้งทำเป็นเข้าใจ แต่แอบยิ้มร้าย มีแผนการชั่วอยู่ในใจ
ภายในออฟฟิศของโรงไม้ เสี่ยซ้งนั่งรออยู่ จอมเดินเข้ามาในออฟฟิศ เบิ้ม บางตามหลังมา
"เสี่ยให้สองคนนี้ไปตามผมมาหรือครับ"
"ใช่ ฉันมีงานให้พวกแกสามคนทำ"
"เสี่ยจะให้พวกผมทำอะไรครับ"
"ฉันอยากให้พวกแกไปเยี่ยมเพื่อนบ้านของเราหน่อย แล้วก็ฝากของไปให้ด้วย... แต่อย่าให้ถูกจับได้อีกล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ช่วยพวกแกอีกแล้ว"
"ได้ครับเสี่ย"
เสี่ยซ้งยิ้มร้าย
ในรีสอร์ตเสี่ยนพ บริเวณห้องรับแขกในบ้านของเสี่ยนพ บดินทร์นั่งอยู่ที่โซฟารับแขก ในมือถือช่อดอกไม้ ท่าทางของบดินทร์ดูกระวนกระวายใจ ตื่นเต้นไม่น้อย
เสียงของพลอยใสดังขึ้น
"รอนานหรือเปล่าคะ ดิน"
บดินทร์รีบลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมอง พลอยใสก้าวเข้ามาในชุดสวยสดใสน่ารักสมวัย บดินทร์ตะลึงงันไปกับความสวย พลอยใสเห็นแววตาของบดินทร์ก็เขินอาย
"วันนี้คุณสวยมากครับ"
พลอยใสค้อน
"แปลว่าวันอื่นฉันไม่สวยงั้นสิ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมหมายความว่าคุณสวยขึ้นทุกครั้งที่ผมเห็นต่างหาก"
พลอยใสพอใจคำพูดหวานๆ ของเขา แต่แกล้งทำหน้าบึ้งใส่
"ไม่ต้องมาทำปากหวาน ใครจะเชื่อคนเจ้าเล่ห์"
บดินทร์หน้าจ๋อย พลอยใสเห็นแล้วแอบขำและสงสาร
"แล้วดอกไม้นั่นถือไว้ทำไม จะเอามาให้ฉันรึเปล่า ถ้าใช่ ก็รีบส่งมาสิ"
บดินทร์รีบส่งช่อดอกไม้ให้พลอยใส ทั้งคู่สีหน้ามีความสุข
"ครับผม"
พลอยใสกับบดินทร์กำลังจะออกไปจากบ้าน ทันใดนั้น เสี่ยนพก็เดินมาขวางทางไว้ทำหน้าดุๆ ดูน่ากลัว
"จะไปไหนกัน"
"เราจะไปข้างนอกกันค่ะ คุณพ่อ"
"พ่อไม่ได้ถามลูก พ่อถามนายดิน... ว่ายังไงล่ะ"
บดินทร์สบตา ไม่ได้เกรงกลัวสีหน้าดุๆ ของเสี่ยนพ
"ผมขออนุญาตพาคุณพลอยออกไปข้างนอกนะครับอา"
"ดูแลลูกฉันให้ดีๆ ล่ะ"
"ครับอา ผมสัญญา ผมจะดูแลคุณพลอยให้ดีที่สุดครับ"
บดินทร์สบตาพลอยใสหวานซึ้ง เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่แอบอมยิ้มนิดๆ เสี่ยนพเห็นลูกมีความสุข ก็ยิ้มออกมาได้ พลอยใสหันมากอดเสี่ยนพไว้
"พลอยไปก่อนนะคะคุณพ่อ"
ทั้งคู่เดินควงแขนออกไป เสี่ยนพมองตามไป มีความสุขไปกับลูกด้วย
ตอนเย็น เขต บดินทร์ พลอยใส บัญชาเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เมี่ยง สาลี่ ฟ้าสางยืนคอยรับใช้ตามปกติ เขตชวนทุกคนคุย
"พี่ให้นายดินไปชวนน้องพลอยมาเพื่อจะฉลองที่โรงเลื่อยของพี่รอดพ้นจากวิกฤติได้ น้องพลอยมีส่วนช่วยเยอะเลยครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เขต พลอยเต็มใจช่วยอยู่แล้ว"
บดินทร์โมเม
"แฟนผมทั้งสวยทั้งดีแบบนี้แหละครับ"
พลอยใสตีแขนบดินทร์
"ใครบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย"
ทั้งคู่สบตากัน มีความสุข เขตกับบัญชาพลอยมีความสุขไปด้วย
เขตบอกกับบัญชา
"สงสัยอีกไม่นาน อาคงจะได้ลูกสะใภ้แล้วล่ะครับ"
"ยังหรอกครับคุณเขต นายดินเป็นน้อง เขตเป็นพี่ น้องต้องให้พี่แต่งงานก่อนถึงจะถูกW
"ของผมคงอีกนานครับ คุณอา... เรามาเริ่มฉลองกันดีกว่าครับ"
เขตลืมไปแล้วว่าพูดกับฟ้าสางว่าจะแต่งงานกับเมษา บดินทร์หันไปเห็นฟ้าสางยืนอยู่ เลยเอ่ยปากชวน
"คุณฟ้าก็มาร่วมโต๊ะด้วยกันสิครับ"
เขตยังระแวงว่าบดินทร์จะยังมีใจให้ฟ้าสาง ฟ้าสางลังเล กลัวเขตว่า
"ไม่ต้องห่วงพี่เขตหรอกครับ... พี่เขตครับ ผมขออนุญาตให้คุณฟ้าร่วมโต๊ะกับเราด้วยนะครับ"
ทุกคนมองเขตเป็นตาเดียว เขตจะว่ายังไง เขตยังไม่ทันตอบ
พลันเมษากับราตรีก็เดินเข้ามาในห้อง ทักทายทุกคน
"อุ๊ยตาย กำลังฉลองอะไรกันหรือคะ เมกับคุณแม่ขอร่วมวงด้วยนะคะ"
สองแม่ลูกนั่งที่โต๊ะอาหารโดยไม่รอคำเชิญจากใคร เมษาแทรกไปนั่งข้างเขต แถมยังลากราตรีไปนั่งข้างๆ แบบไม่สนใจใครแม้แต่บัญชา
สาลี่กับเมี่ยงทนไม่ไหว สาลี่โวยขึ้นมา
"เอ๊ะ คุณเมษา คุณราตรี... ใครเชิญให้คุณสองคนนั่งไม่ทราบ"
"หุบปากไปเลยนะยัยสาลี่ ไม่รู้อะไรก็อย่ามาสะเออะพูด ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าเงาหัวจะไม่มีอยู่แล้ว" ราตรีบอก
"พวกคุณหมายความว่ายังไง" เมี่ยงถาม
"ก็ลองถามคุณเขตดูสิว่าฉันหมายความว่ายังไง"
ทุกคนหันไปมองเขตเป็นตาเดียว เขตโกรธฟ้าสาง ไม่สนใจจะพูดกับเมษา
"คุณเขตไม่พูด งั้นเมพูดเองก็ได้ค่ะ ยังไงไม่ช้าก็เร็วทุกคนก็ต้องรู้อยู่ดี... เมตั้งท้องลูกของคุณเขตอยู่ แล้วเมก็จะแต่งงานกับคุณเขตเร็วๆ นี้ค่ะ!"
ทุกคนพากันช็อกไปหมด
"จริงเหรอ เขต" บัญชาถาม
เขตขบกรามแน่น ไม่ตอบ ได้แต่มองฟ้าสาง เมษา ราตรีอย่างดุดัน สองแม่ลูกยิ้มปลื้ม ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
เย็นต่อเนื่องมา บัญชาคุยอยู่กับเขตอยู่ในห้องทำงาน
"เขตแน่ใจหรือว่าเด็กในท้องหนูเมษาเป็นลูกของเขตจริงๆ"
เขตส่ายหน้า
"ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ...ผมผิดเอง ทั้งๆ ที่อาก็เคยเตือนผมไว้แล้วว่าสองแม่ลูกนี่ไว้ใจไม่ได้ ผมก็ยังประมาทจนเสียท่าพวกเขาจนได้"
"ไม่ต้องห่วงนะเขต เราก็ถ่วงเวลาไปก่อน รอให้เด็กคลอดออกมาแล้วค่อยตรวจดีเอ็นเอ"
"ผมก็คิดว่าจะทำแบบนั้นเหมือนกันครับอา"
พลันมีเสียงกุกกักที่ประตู เขตกับบัญชาหันขวับไปมอง
"นั่นใครน่ะ" บัญชาถาม
สาลี่ค่อยๆ แง้มประตูเข้ามา ยิ้มแหยๆ
"ดิฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะคะ ดิฉันมีเรื่องจะบอกคุณเขต ก็เลยบังเอิญได้ยิน"
"คุณนมอะไรจะบอกผมหรือครับ"
สาลี่เล่าเหตุการณ์ในอดีต ที่เห็นจอมจูบดูดดื่มกับเมษาที่ระเบียงห้อง ก่อนที่จอมจะปีนระเบียงลงมาที่สนาม แล้ววิ่งหายลับไปทางที่เป็นที่ดินของเสี่ยซ้ง
เขตถามซ้ำ
"คุณนมแน่ใจหรือครับว่าไม่ใช่คนอื่น...อย่างเช่น ฟ้าสาง"
"ไม่ใช่แน่นอนค่ะ ตอนนั้นถึงจะเป็นเช้าตรู่ แต่ก็ไม่ได้มืดมากดิฉันจำไม่ผิดแน่นอนค่ะ"
"แต่ถ้าพูดไปตอนนี้ พวกเขาไม่มีทางยอมรับแน่ มีวิธีเดียวคือต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา" บัญชาบอก
เขตเครียด ปัญหาเยอะเหลือเกิน
อีกมุมในบ้าน บดินทร์กับพลอยใสคุยกับฟ้าสางด้วยความเป็นห่วง
"เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว คุณฟ้าจะทำยังไงต่อไปครับ"
ฟ้าสางหลบตาบดินทร์กับพลอยใส
"ในเมื่อพี่เมกำลังจะมีลูกกับคุณเขต ฟ้าก็คงต้องไปค่ะ"
"ปกติพี่เขตเป็นคนที่ระมัดระวังตัวมาก ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพี่เขตไปหลงกลคุณเมษากับคุณราตรีได้ยังไง"
ฟ้าสางหน้าเสียที่บดินทร์หลุดปากพูดถึงพี่สาวกับแม่เลี้ยงในทางไม่ดี
พลอยใสปราม
"นายดิน พูดอะไรระวังปากหน่อยสิ"
บดินทร์นึกได้
"ขอโทษครับคุณฟ้า ผมไม่ควรพูดถึงพี่สาวกับแม่เลี้ยงคุณแบบนี้"
ฟ้าสางยิ้มรับคำขอโทษนิ่งๆ บดินทร์หันไปหาพลอยใส
"คุณพลอย คุณพอจะไปพูดกับพี่เขตให้คิดดูใหม่ได้ไหมครับ"
"พลอยคงทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ขนาดตอนที่พลอยเป็นคู่หมายพี่เขตอยู่ พลอยยังไม่เคยทำให้พี่เขตเชื่อพลอยได้เลย"
"แบบนี้ก็ไม่ยุติธรรมกับคุณฟ้าเลย"
"ไม่ต้องห่วงฟ้าหรอกค่ะ คุณดิน ฟ้าไม่เป็นไรจริงๆ"
บดินทร์มองฟ้าสางด้วยความสงสาร...
ขณะเดียวกัน พลอยใสก็มองบดินทร์ แววตาเริ่มไม่มั่นใจที่เห็นบดินทร์ห่วงฟ้าสางมากเกินคำว่าเพื่อน
อ่านต่อตอนที่ 21
