เมียเถื่อน ตอนที่ 19
ภายในบ้าน เสี่ยซ้งชูแก้วเหล้าชนกับจอมชื่นมื่นคืนดีกันแล้ว
"มา...ดื่มแก้วนี้แล้วเรื่องในอดีตให้ผ่านไป...ผู้หญิงคนเดียว ขอกันกินเยอะกว่า"
จอมชนแก้วกับเสี่ยซ้ง ต่างดื่มจนหมดแก้ว
"ผมขอบคุณที่เสี่ยใจกว้างให้อภัยผมนะครับ"
"อย่าคิดมาก ยังไงก็กลับมาทำงานกับเสี่ยนะ ไอ้เบิ้มไอ้บาง สองคนยังสู้จอมคนเดียวไม่ได้...พอมีเรื่อง หายหัวไปหมด"
จอมยิ้มดีใจที่ได้กลับมาทำงานกับเสี่ยซ้งอีกครั้ง
"ผมขอบคุณอีกครั้งครับ คราวนี้ผมจะไม่ทำให้เสี่ยผิดหวัง"
"เรื่องคดีอะไรก็ไม่ต้องห่วงนะ เส้นใหญ่อย่างเสี่ย เคลียร์ได้ ว่าแต่ผู้หญิงอย่างเมษา มันเป็นงูพิษ ส่วนยายราตรีก็ตัวดูดเงิน ควรห่างๆ ไว้"
"ผมเป็นหมองูที่รู้จักวิธีรีดพิษงู หลังจากนั้นก็ฆ่างูซะ"
เสี่ยซ้งหัวเราะก่อนจะขอชนแก้วกับจอมที่รีบบอกข่าวเรื่องเขตเพื่อหวังเอาใจ
"วันนี้ผมมีข่าวมาบอกเสี่ยด้วยครับ ไอ้เขตมันกลับมาแล้ว"
หลายวันผ่านไป ที่โรงพยาบาล ในเช้าวันใหม่ ภายในห้องพักคนไข้ พยาบาลและบุรุษพยาบาลช่วยกันพาตัวเขตมาส่งที่ห้องพักคนไข้ โดยมีฟ้าสางคอยดูแลใกล้ชิด
"อีกสักครู่ ฉันจะมาเช็ดตัวให้คนไข้นะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันจัดการเองค่ะ"
พยาบาลและบุรุษพยาบาลพากันออกไป
ฟ้าสางยกกะละมังน้ำออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปปิดเครื่องปรับอากาศ เธอใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เขตอย่างอ่อนโยน เมื่อเช็ดตัวให้เสร็จแล้วก็ห่มผ้าห่มให้ แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง กุมมือเขตไว้ มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
"คุณเขต คุณต้องหายป่วยเร็วๆ นะคะ"
เขตนอนหลับใหลไม่ได้สติ
เวลาต่อมา เมษากับราตรีเดินมาตามทางเดินหน้าห้องพักคนไข้
"คุณแม่แน่ใจนะคะว่าวันนี้เราจะไม่ถูกไล่ออกมาแบบคราวที่แล้วอีก"
"แน่ใจสิลูก แม่ได้ยินนังคุณนมกับนังเมี่ยงมันคุยกันว่าคุณเขตอาการดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่ฟื้น"
"อ้าว ยังไม่ฟื้นแล้วเราจะไม่มาเสียเที่ยวเหรอแม่"
"มันก็ต้องลองเสี่ยงดูสักตั้ง เหมือนเวลาเราเล่นพนันไงลูก"
เมษากับราตรีมองหน้ากัน แววตาร้ายๆ
ในห้องพักคนไข้ เขตยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ส่วนฟ้าสางฟุบหลับอยู่ข้างๆ เสียงเปิดประตูห้องพักคนไข้ดังขึ้น เธอสะดุ้งแล้วหันไปดู เห็นาสองแม่ลูกก้าวเข้ามาในห้อง ยิ้มเสแสร้งเข้ามาแต่ไกล
"คุณน้า...พี่เม มาเยี่ยมคุณเขตหรือคะ"
"ใช่จ้ะ นี่คุณเขตยังไม่ฟื้นอีกเหรอ"
ฟ้าสางส่ายหน้า
"ยังเลยค่ะ"
ราตรีเชยคางฟ้าสางขึ้นดู
"โถ งานดูแลคุณเขตคงจะหนักมากสินะ ดูซิ หน้าตาซีดเซียวไปหมดเลย"
"จริงด้วย แม่ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน วันนี้เธอก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อน เย็นๆ ค่อยกลับมาใหม่ก็ได้" เมษาบอก
"แล้วคุณเขตล่ะคะ"
"เดี๋ยวฉันกับแม่จะดูแลให้เอง"
"แต่ว่า"
ราตรีเห็นว่าฟ้าสางจะไม่ยอมไปง่ายๆ เลยรีบรุนหลังฟ้าสางไปที่ประตู
"ไปเถอะน่า ไม่ต้องเป็นห่วง คุณเขตคงไม่ฟื้นขึ้นมาตอนนี้หรอก"
ราตรีเปิดประตูแล้วดันฟ้าสางออกไป แล้วปิดประตูใส่หน้าทันที สองแม่ลูกแปะมือกันอย่างท่าทางยินดี ที่หน้าประตู ฟ้าสางลังเลว่าจะเอายังไงดี
หน้าโรงพยาบาล บดินทร์เลี้ยวรถเข้าที่จอดรถ แล้วก้าวลงจากรถเดินไปที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล ฟ้าสางเดินสวนออกมาพอดี
"อ้าว คุณฟ้า ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะครับ"
"ฟ้า...ฟ้ากำลังจะกลับไปที่บ้านค่ะ"
"แล้วตอนนี้พี่เขตอยู่กับใครหรือครับ"
"พี่เมกับคุณน้าราตรีอาสาดูแลคุณเขตอยู่ค่ะ"
บดินทร์สงสัย
"คุณเมษากับคุณราตรีน่ะเหรอครับ"
"ค่ะ คุณน้าเห็นว่าฟ้าดูแลคุณเขตมานานแล้ว ก็เลยให้ฟ้ากลับบ้านไปพักบ้างน่ะค่ะ"
บดินทร์แปลกใจ แต่ก็เห็นด้วยกับราตรี
"ที่คุณราตรีพูดก็ถูกนะครับ งั้นเดี๋ยวผมพาคุณฟ้ากลับไปที่บ้านก่อน แล้วบ่ายๆ เราค่อยมากันใหม่ก็แล้วกันครับ"
บดินทร์ผายมือเชิญฟ้าสางไปที่รถ ทั้งคู่เดินออกไปพร้อมกัน
ภายในห้องพักคนไข้ สองแม่ลูกนั่งอ่านนิตยสารกันอย่างเซ็งๆ เพราะเขตยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เมษากระแทกนิตยสารลงเสียงดัง
"โอ๊ย น่าเบื่อที่สุด เมไปช็อปปิ้งก่อนนะแม่ ถ้าคุณเขตฟื้นเมื่อไหร่ แม่ก็โทร.ไปบอกเมก็แล้วกัน"
"เดี๋ยวก่อนสิ ยัยเม...ยัยเม!"
ราตรีตะโกนเรียก เมษาเดินเกือบถึงประตูอยู่แล้ว จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเขตดังขึ้น
"น้ำ...ขอน้ำหน่อย"
สองแม่ลูกชะงักกึก หันขวับไปที่เตียง เห็นเขตฟื้นกำลังครางเสียงแผ่วๆ ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความดีใจ แล้วรีบวิ่งไปรินน้ำใส่แก้วแล้วให้เขตจิบ
"คุณเขตเป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ"
"ฟ้าล่ะ...ฟ้าสางอยู่ที่ไหนครับ"
สองแม่ลูกสบตากัน แววตาร้ายๆ ก่อนจะโกหกคำโต
"ยัยฟ้าน่ะเหรอคะ ตั้งแต่คุณเขตเข้าโรงพยาบาลมา น้าก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเลยค่ะ"
เขตแปลกใจ
"หมายความว่ายังไงครับ"
"ก็ตั้งแต่มีคนไปช่วยคุณเขตออกมาจากป่าได้ ยัยฟ้าก็ไม่เคยมาดูดำดูดี วันๆ ก็เอาแต่ขลุกอยู่แต่กับคุณดิน อี๋อ๋อกันแบบไม่อายผีสางเทวดาเลยค่ะ"
"ใช่ค่ะ มีแต่ลูกเมของดิฉันนี่แหละที่คอยมาเฝ้าไข้คุณเขตอยู่ไม่ห่าง ใช่ไหมจ๊ะลูกจ๋า" ราตรีบอก
เขตขบกรามแน่น หึงหวงฟ้าสาง สองแม่ลูกดีใจที่เป็นไปตามแผนการที่วางไว้
ภายในห้องรับแขก เสี่ยนพสีหน้าไม่รับแขก นั่งประจันหน้ากับบัญชา
"เสี่ยครับ ผมขอร้องล่ะครับ ช่วยพูดกับคุณสมชายเรื่องออเดอร์ไม้ที่เชียงรายอีกสักครั้งนะครับ"
เสี่ยนพระงับอาการโมโหเขตเพราะเห็นแก่บดินทร์ที่ดีกับพลอยใส เลยตอบบัญชาเสียงเรียบ
"ผมรับปากยายพลอยไปแล้วว่าจะให้อภัยเรื่องที่นายเขตทำให้ผมอับอายขายหน้า ผมขอไม่ยุ่งเรื่องนี้นะครับ คุณบัญชา"
"แต่ถ้าเสี่ยไม่ช่วย โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณจะต้องขาดทุนจนต้องปิดตัวแน่ๆ ครับ"
"นั่นก็เรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของผม"
เสี่ยนพอารมณ์ขึ้นเยอะเกินไป เลยเจ็บจี๊ดที่หน้าอกขึ้นมา
พลอยใสได้ยินเสียงเสี่ยนพจากด้านนอกห้อง ก็รีบวิ่งเข้ามาประคองพ่อไว้
"คุณพ่อคะ อย่าเครียดสิคะ เดี๋ยวจะป่วยอีกนะคะ คุณพ่อเข้าไปพักก่อนดีกว่าค่ะ"
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 19 (ต่อ)
ครู่ต่อมา พลอยใสขอร้องบัญชา
"คุณอาคะ พลอยขอร้องล่ะค่ะ คุณอาช่วยกลับไปก่อน แล้วพลอยจะช่วยพูดกับคุณพ่อให้นะคะ"
"ขอบใจล่วงหน้านะ"
บัญชาทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง พลอยใสเรียกเอาไว้
"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณอา"
"มีอะไรหรือ หนูพลอย"
"อาการของพี่เขตเป็นยังไงบ้างคะ"
"วันนี้นายดินยังไม่โทร.บอกอาเลย ก็คงจะยังไม่ฟื้นเหมือนเดิมนั่นแหละ"
พลอยใสพยักหน้า สีหน้ากังวลนิดๆ
ในห้องพัก เมษาปอกผลไม้แล้วยื่นให้เขตที่นอนพักอยู่บนเตียง
"คุณเขตลองทานดูสิคะ น่ากิ๊นน่ากินเชียว"
เขตปัดมือเมษาจนผลไม้กระเด็นหล่นพื้นไป เขตตวาดเสียงดัง
"เอาออกไป...ผมไม่กิน"
เขตพลิกตัวลงนอนหันหลังให้ เมษาสีหน้าไม่พอใจมาก รีบเดินไปหาราตรีที่นั่งอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยแล้วกระซิบ
"แม่ คุณเขตเอาแต่ใจแบบนี้ เมจะไม่ไหวแล้วนะ"
"ใจเย็นๆ ก่อนเถอะลูกจ๋า"
เมษากระแทกเสียงบอกราตรีแบบเหลืออด
"เมใจเย็นจนไม่รู้จะเย็นยังไงแล้วนะคะ คุณแม่"
"งั้นเอาอย่างนี้...ท่องคำว่าเงินๆๆ เข้าไว้ เผื่อจะได้ใจเย็นขึ้น"
"เงินๆๆ"
เมษาท่องคำว่าเงินตามที่ราตรีสั่ง เมษาดูใจเย็นลง ทันใดนั้น เสียงของเขตก็ดังขึ้น
"คุณเม"
ราตรีรีบผลักเมษาออกไป
"รีบไปเร็วลูก คุณเขตเรียกหาแล้ว"
เมษาเดินกลับไปหาเขต พูดเสียงหวาน
"มีอะไรคะ คุณเขต"
"ผมเบื่อนอนอุดอู้แบบนี้ ช่วยพาผมไปที่ระเบียงหน่อย"
"ได้สิคะ"
เมษาแอบทำหน้าเบื่อๆ เซ็งๆ ที่ต้องมาบริการเขต
บริเวณหน้าโรงพยาบาล รถของบดินทร์แล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ทั้งคู่ลงมาจากรถพร้อมกัน
"ขอบคุณคุณดินมากนะคะ วันนี้คุณดินเลยเสียเวลาเพราะฟ้าไปตั้งหลายชั่วโมงเลย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีบริการ"
ทั้งคู่พากันเดินตรงมาที่ตัวอาคารโรงพยาบาล ระหว่างเดินข้ามท่อระบายน้ำ บดินทร์ก็ยื่นมือให้ฟ้าสางจับเพื่อข้ามไป
บนระเบียงห้องพักคนไข้ เขตกับเมษามองลงมาเห็นฟ้าสางกับบดินทร์เข้าพอดี
"คุณเขตเห็นไหมล่ะคะ... เมพูดไม่ผิดเลย สองคนนี้ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ตั้งแต่ออกมาจากป่าแล้ว"
เขตมองตามฟ้าสางกับบดินทร์ไปด้วยความหึงหวง
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ฟ้าสางกับบดินทร์เดินออกมา ผ่านเคาน์เตอร์พยาบาล บดินทร์เห็นบัญชาคุยกับพยาบาลที่เคาน์เตอร์พอดี
"อ้าว พ่อมาเหมือนกันหรือครับ"
บัญชาท่าทางตื่นเต้น
"นายดิน พยาบาลบอกว่าเขตฟื้นแล้ว"
ฟ้าสางดีใจ
"จริงหรือคะ คุณอา"
"ผมดีใจด้วยนะครับคุณฟ้า"
ฟ้าสางตาเป็นประกายด้วยความดีใจที่ได้ยินว่าเขตฟื้นแล้ว
เมื่อประตูห้องพักคนไข้เปิดออก บดินทร์เปิดประตูค้างไว้ให้ฟ้าสางตามประสาสุภาพบุรุษ
ฟ้าสางก้าวตามเข้ามา หันไปยิ้มขอบคุณให้บดินทร์
เขตตาขวางไม่พอใจ ฟ้าสางเดินเข้าไปหาเขต
"คุณเขต...เป็นยังไงบ้างคะ ฟ้าเพิ่งรู้ว่าคุณฟื้นแล้ว"
เขตอาการเหวี่ยงทันที ฃ
"ก็ถ้าเธอไม่มัวแต่ออกไปยั่วผู้ชายอยู่ เธอก็คงรู้ว่าฉันฟื้นนานแล้วล่ะ"
เธอสะเทือนใจเขตเข้าใจผิด พยายามฝืนไม่ให้น้ำตาร่วง
บดินทร์งงว่าเขตอารมณ์ไหน ทำไมเข้าใจฟ้าสางผิด...
"พี่เขตเข้าใจผิดแล้วครับ คุณฟ้าเธอแค่กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวเดียวเอง"
"แกเองไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเลย ผู้หญิงคนนี้ไม่มีค่ามากขนาดนั้นหรอก"
สองแม่ลูกแอบยิ้มให้กัน ดีใจที่เป็นไปตามแผน
บัญชาโผล่เข้ามา...พร้อมบอกทุกคน
"อามีธุระสำคัญ"
บัญชารายงานเขต สีหน้าไม่ค่อยดี บดินทร์ก็อยู่ด้วย
"อาครับ ระหว่างที่ผมไม่อยู่ โรงเลื่อยของเราเป็นยังไงบ้างครับ"
"ออร์เดอร์ไม้ที่เชียงรายทำเราขาดทุนหลายล้าน"
เขตเครียด
"เป็นเพราะผมแท้ๆ ที่ทำให้พวกเราลำบาก"
บัญชาฝืนทำเสียงสดชื่น
"ไม่เป็นไร ปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางแก้ไข"
"ใช่ครับ พี่เขตรักษาตัวให้หายดีก่อนดีกว่าครับ"
เขตพยักหน้ารับรู้ บัญชาเลยขอตัวกลับ
"งั้นอากับนายดินกลับก่อนนะ เขตจะได้พักผ่อน"
บัญชาเปิดประตูห้องคนไข้ออกไป ราตรีรีบเสนอหน้า พร้อมกับดุนหลังลูกสาวเข้ามาหาเขตอีกครั้ง
"คืนนี้ให้ลูกเมนอนเฝ้าคุณเขตเหมือนเดิมนะคะ"
เขตน้ำเสียงสุภาพ
"ไม่ต้องดีกว่าครับ คุณราตรี คุณเมษาเหนื่อยกับผมมามากแล้ว ให้คนที่ไม่ยอมทำอะไรเลยมาเฝ้าผมบ้างดีกว่า...ฟ้าสางอยู่ที่ไหนครับ"
เขตตวัดสายตามองฟ้าสางอย่างหาเรื่อง บดินทร์เปิดประตูให้ฟ้าสางก้าวเข้ามา
"เดี๋ยวฟ้าเฝ้าคุณเขตเองค่ะ"
"ดี"
เขตกระแทกเสียงเหวี่ยงเต็มที่ สองแม่ลูกเซ็งที่ผิดแผนอีกแล้ว
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 19 (ต่อ)
บริเวณประตูโรงพยาบาล บดินทร์กับบัญชาเดินออกมาก่อน ตามด้วยสองแม่ลูก เมษากระซิบกระซาบกับแม่อย่างหงุดหงิด
"เป็นอย่างนี้ได้ไงอะแม่ เมอุตส่าห์อดทนกับอารมณ์ร้ายๆ ของคุณเขตทั้งวัน พอนังฟ้ามา เขาก็เลือกนังฟ้าอยู่ดี"
"ใจเย็นสิจ๊ะลูกจ๋า ลูกไม่เห็นหน้าคุณเขตเหรอจ๊ะ"
"เห็นแล้วไงล่ะแม่"
"ก็คุณเขตไม่ได้ให้มันอยู่เฝ้าไข้เพราะพิศวาสอะไรมันหรอก เขาโกรธเกลียดมันจะตาย รับรองคืนนี้นังฟ้าไม่ได้เฝ้าไข้อย่างมีความสุขแน่ๆ"
เมษาคิดๆ ก็เห็นจริงตามที่ราตรีว่า ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างสะใจ
"เอ๊ะ แล้วนี่เราจะกลับไปที่โรงเลื่อยกันยังไงล่ะคะ"
"จะไปยากอะไร แกก็นั่งรถนายดิน ส่วนฉันก็นั่งรถอีตาบัญชาไปน่ะสิ"
เมษามองไปข้างหน้า ร้องอย่างตกใจ
"แม่ขา...พวกนั้นไปกันแล้วค่ะ"
บดินทร์กับบัญชาขับรถคนละคันผ่านหน้าไป ราตรีวิ่งตามรถสองพ่อลูกไป
"กลับมาก่อน กลับมารับฉันไปด้วยสิ"
ราตรีวิ่งตามและตะโกนเรียกจนเหนื่อยหอบ แต่สองพ่อลูกก็ไม่หยุดรถรับ ราตรีหยุดหอบอย่างเจ็บใจ เมษาวิ่งตามมาประคองแม่ไว้
"ไอ้พวกบ้า คอยดูนะถ้าลูกเมของฉันได้เป็นคุณนายโรงเลื่อยเมื่อไหร่ ฉันจะเฉดหัวพวกแกออกไปนอนข้างถนนให้ดู"
ราตรีมองตามรถไป แววตาโกรธแค้น
ในห้องพักคนไข้ ฟ้าสางพยุงเขตกลับออกมาจากห้องน้ำ เขตเหลือบมอง ทั้งรักทั้งเกลียด
เธอพยุงเขาขึ้นบนเตียงจนเรียบร้อย
"ทานอะไรสักหน่อยนะคะ คุณเขต"
"ฉันไม่หิว"
เขาตอบด้วยน้ำเสียงห่างเหิน เธอแอบเสียใจแวบหนึ่งแล้วพยายามยิ้มให้เขต
"แต่ทานสักหน่อยเถอะค่ะ จะได้หายเร็วๆ"
ฟ้าสางหันไปเข็นโต๊ะวางอาหารมาที่เตียง
"เธอน่าจะอยากให้ฉันตายเร็วๆ ไม่ใช่เหรอ"
ฟ้าสางชะงัก
"ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้นคะ"
"ก็ถ้าฉันตาย เธอจะได้อิสระไปกับผู้ชายคนไหนก็ได้ยังไงล่ะ"
เธอทั้งเสียใจและน้อยใจ เลยอดประชดเขตไม่ได้
"จริงด้วยค่ะ ฉันลืมคิดถึงวิธีนั้นไปเลย ฉันก็มัวแต่คิดจะใช้หนี้คุณให้หมด"
เขตตาลุก
"นี่เธอ"
"ว่ายังไงคะคุณเขต ฉันก็ยอมเป็นเมียคุณแล้ว เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระเสียที"
เขตประชดบ้าง
"นี่เธอคงไม่คิดว่ากะอีแค่มีอะไรกันไม่กี่ครั้ง แล้วจะชดใช้หนี้จนหมดได้หรอกนะ ค่าตัวของเธอไม่ได้สูงขนาดนั้น"
ฟ้าสางสะเทือนใจ เขตมัวแต่โกรธเลยไม่ได้สังเกต
"เธออย่าหวังจะได้รับอิสรภาพเร็วๆ นี้เลย ฉันจะใช้เธอให้คุ้มก่อน ถ้าเธอบริการฉันได้ถึงใจกว่าก่อนหน้านี้ พอใช้หนี้หมดแล้ว ฉันอาจจะให้เงินเธอไปอีกสักก้อน เอาไปยกเครื่องเสียใหม่ เผื่อจะมีผู้ชายหน้าโง่มาตกหลุมพรางเธอง่ายๆ ไงล่ะ"
ฟ้าสางน้ำตาจะไหล แต่ก็สะกดกลั้นเอาไว้ แล้วพูดประชดเขตต่อ
"ขอบคุณนะคะคุณเขต คุณใจดีแล้วก็เมตตาฉันเหลือเกิน"
ฟ้าสางเลื่อนโต๊ะวางอาหารมาใกล้เตียงเขต
"อาหารนี่ ถ้าคุณหิวเมื่อไหร่ ก็ลุกขึ้นมากินเองก็แล้วกัน"
ฟ้าสางเดินไปที่เตียงคนเฝ้าไข้ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขตน้ำตาไหลพราก กลั้นสะอื้นไว้ไม่ให้เขตได้ยิน เขตสบถออกมาอย่างหงุดหงิด
"โธ่เว้ย"
เขตนอนหันหลังให้ฟ้าสางบ้าง ต่างคนต่างทิฐิใส่กัน
โรงพยาบาล ยามเช้า หมอตรวจอาการต่างๆ ของเขตแล้วจดลงในแฟ้มประวัติ ฟ้าสางยืนดูอยู่ใกล้ๆ หมอหันมาพูดกับเขต
"อาการของคุณเขตหายเกือบเป็นปกติแล้วนะครับ อีกวันสองวันก็คงกลับบ้านได้"
"ถ้าผมจะกลับวันนี้เลยได้ไหมครับหมอ ผมเบื่อนั่งๆ นอนๆ เต็มทีแล้ว"
"ได้ครับ"
หมอกับพยาบาลเดินออกไป สวนกันพลอยใสและบดินทร์ที่เข้ามาในห้องเพื่อเยี่ยมเขต
เขตเห็นหน้าบดินทร์ก็ทำหน้าบึ้งตึง แต่พอเห็นหน้าพลอยใสก็รีบยิ้มเอาใจ เพราะเห็นฟ้าสางยืนอยู่
"น้องพลอย มาเยี่ยมพี่หรือครับ"
"พลอยมาเยี่ยมพี่เขตหลายครั้งแล้ว แต่พี่เขตยังไม่ฟื้น เมื่อคืนพลอยได้ข่าวจาก...คุณ เอ่อ นายดินว่าพี่เขตฟื้นแล้ว ก็เลยมาเยี่ยมค่ะ"
พลอยใสแอบสบตาบดินทร์อย่างเขินๆ แต่เขตไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่คิดจะทำให้ฟ้าสางหึง
เขตจงใจกุมมือพลอยใสไว้
"น้องพลอยดีกับพี่เสมอ ไม่เหมือนคนบางคนที่หน้าไหว้หลังหลอก พี่ไม่น่าเห็นกงจักรเป็นดอกบัวเลย พี่ขอโทษที่ที่ผ่านมาทำผิดต่อน้องพลอยไว้ ยกโทษให้พี่นะครับ"
พลอยใสตกใจ พยายามจะดึงมือออกเพราะแคร์บดินทร์ แต่เขตจับมือไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ พี่เขต"
บดินทร์กับฟ้าสางมองเขตกับฟ้าสางอย่างปวดใจ
"น้องพลอยครับ ช่วยพาพี่ไปที่ห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับ พี่จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน"
พลอยใสไม่ทันตั้งตัว เลยตอบไปแบบคิดไม่ทัน
"ได้ค่ะ พี่เขต...พี่เขตค่อยๆ ลุกนะคะ"
เขตแกล้งทำเป็นสำออย พอลุกขึ้นแล้วทำเป็นเซเข้าไปกอดพลอยใสเต็มๆ ให้ฟ้าสางเห็น
"ขอโทษนะครับ น้องพลอย...พี่ยังมึนๆ หัวนิดหน่อย"
บดินทร์ทำท่าจะถลาเข้าไปประคองเขตแทนพลอยใส
"เดี๋ยวผมพาไปดีกว่านะครับ"
"ไม่ต้อง"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เขตค่อยๆ เดินนะคะ"
พลอยใสพยุงเขต ค่อยๆ เดินไปที่ห้องน้ำ ฟ้าสางกับบดินทร์มองเขตอี๋อ๋อกับพลอยใส ต่างแอบเสียใจ
เวลาต่อเนื่องมา หน้าโรงพยาบาล บดินทร์ขับรถเข้ามาจอดรับเขตที่นั่งรออยู่ที่รถเข็นโรงพยาบาลพร้อมกับฟ้าสางและพลอยใส เขตลุกขึ้น เซนิดหน่อย ฟ้าสางเห็น จะเข้าไปประคอง
"น้องพลอยช่วยพยุงพี่ขึ้นรถหน่อยนะครับ"
"เอ่อ ได้ค่ะ"
ฟ้าสางชะงัก ขณะที่พลอยใสเหลือบมองบดินทร์ สีหน้ากังวลนิดๆ บดินทร์ตีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่คิดอะไร พลอยใสพยุงเขตเข้านั่งที่เบาะหลังเสร็จ ก็อ้อนต่อ
"น้องพลอยนั่งข้างๆ พี่นะครับ"
พลอยใสสีหน้าลำบากใจ ฟ้าสางยิ้มให้พลอยใส
"เชิญเลยค่ะ คุณพลอย...เดี๋ยวดิฉันนั่งข้างหน้ากับคุณดินเอง"
ฟ้าสางไปเปิดประตูรถด้านหน้าฝั่งผู้โดยสารขึ้นนั่ง พลอยใสเลยจำต้องนั่งกับเขต
เขตมองตาขวาง ไม่พอใจ ขณะที่บดินทร์กำลังจะออกรถ เขตก็แตะไหล่บดินทร์ไว้
"ก่อนจะกลับโรงเลื่อย พี่อยากให้นายพาไปที่หนึ่งก่อน"
"ที่ไหนครับ พี่เขต"
เขตยังไม่ตอบ
ภายในห้องรับแขกบ้านเสี่ยนพ ในบริเวณรีสอร์ต ทุกคนนั่งประจันหน้ากับเสี่ยนพ เขตรู้ว่าเสี่ยนพไม่พอใจ จึงยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"ผมมากราบขอโทษอา ผมเป็นคนผิดเอง ผมยอมรับผิดทุกอย่างครับ"
"ทำเป็นมาขอโทษ ทำไมก่อนทำไม่คิดให้ดีซะก่อนล่ะ"
"พ่อขา พี่เขตหายป่วยก็มาขอโทษแล้ว เรื่องที่ผ่านมาก็ขอให้ผ่านไปเถอะนะคะ"
เสี่ยนพหน้านิ่ง เหลือบมองไปที่ฟ้าสางด้วยแววตาเหยียดๆ เธอยกมือไหว้เสี่ยนพพร้อมขอโทษด้วย
"ฟ้าก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ"
เสี่ยนพไม่รับไหว้ แต่พูดประชดประชันแดกดันใส่ทั้งคู่พร้อมกัน
"คนเขาลือกันไปทั่วว่าคุณเขตทิ้งงานหมั้นลูกสาวผมแล้วหนีไปกับผู้หญิงไม่มีสกุลรุนชาติ คงเป็นคนนี้สินะ คุณรู้บ้างไหมว่าชื่อเสียงของยายพลอยเสียหายขนาดไหน"
ฟ้าสางหน้าม้าน นิ่งอึ้ง พูดต่อไม่ออก พลอยใสเข้าไปปรามพ่ออีกครั้ง
"พ่อคะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกนะคะ"
"อย่ามาห้ามพ่อ พลอย พ่อขอพูดสักหน่อยเถอะ... เรื่องร้ายแรงขนาดนี้ คุณคิดว่าแค่ขอโทษคำเดียวก็จบเรื่องอย่างนั้นหรือ"
"ถ้าอย่างนั้น อาจะให้ผมทำอะไรเพื่อไถ่โทษก็ได้ครับ ผมยอมทุกอย่าง"
"แน่ใจนะ...ลูกผู้ชายไม่คืนคำ"
เขตพยักหน้ารับคำ
"แน่ครับ"
เสี่ยนพประกาศก้อง มองจ้องหน้าเขต แล้วเลยไปที่ฟ้าสาง
"ถ้าคุณอยากให้ผมยกโทษให้ คุณต้องจัดงานแต่งงานกับลูกสาวผม คุณทำได้ไหมล่ะ"
สิ้นเสียงประกาศของเสี่ยนพ เหมือนระเบิดลง บดินทร์ พลอยใสตกใจ ฟ้าสางใจหวิวๆ ขณะที่เขตอึ้งไป
ทุกคนลุ้นว่าเขตจะตอบเสี่ยนพอย่างไร เขตพยักหน้าตกลง
"ตกลงครับ...ผมจะแต่งงานกับน้องพลอย"
เสี่ยนพพอใจ
"ดี...งั้นผมให้เวลาหนึ่งเดือนเพื่อเตรียมงาน หวังว่าครั้งนี้คุณคงจะไม่เบี้ยวผมอีกนะ"
เสี่ยนพย้ำด้วยสีหน้ามีความสุข เพราะเข้าใจว่าเงื่อนไขนี้จะทำให้พลอยใสมีความสุขที่สุด
"ไม่ แน่นอนครับ"
พลอยใสยิ้มกับพ่อแก้เก้อ อึ้งพูดไม่ออก แต่ไม่รู้สึกมีความสุขหรือดีใจเลย
บดินทร์ ฟ้าสาง สีหน้าเศร้า ไม่มีความสุข แต่จำต้องเก็บอารมณ์แท้จริงไว้... เขตรับปากไปแล้วแอบเครียดนิดๆ เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้รักพลอยใสอย่างคู่รัก
บ้านเสี่ยซ้ง เวลากลางวัน เสี่ยซ้งคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมใดๆ ในบ้าน
"ว่าไงนะ คุณสมชาย...จะขอยกเลิกออเดอร์ไม้จากผมงั้นหรือ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ผมสั่งแปรรูปไม้หมดแล้ว อย่างนี้ผมก็ขาดทุนย่อยยับสิ...ฮัลโหลๆๆ"
เสี่ยซ้งเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอย่างหัวเสีย
"โธ่เว้ย!"
จอมที่ยืนอารักขาอยู่ไม่ไกล พูดขึ้น
"ต้องเป็นฝีมือของไอ้เขตแน่ๆ ครับเสี่ย คนของเราบอกว่าพอมันออกจากโรงพยาบาลได้ มันก็รีบแจ้นไปหาเสี่ยนพทันที"
"ไอ้เขต ไอ้ตัวมาร...แกจะกลับมาทำไม ทำไมไม่ตายเป็นผีเฝ้าป่าไปซะวะ คอยดูนะ ถ้าฉันทำให้โรงเลื่อยของแกเจ๊งไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกฉันว่าเสี่ยซ้ง"
เสี่ยซ้งประกาศกร้าว แววตาคั่งแค้นสุดๆ
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 19 (ต่อ)
ในห้องรับแขก ตอนเย็น บัญชานำทีมทุกคนมาอยู่กันพร้อมหน้าเพื่อต้อนรับการกลับบ้านของเขต บดินทร์เดินตามเข้ามา ฟ้าสางมาเป็นคนสุดท้าย
ราตรีรีบดันเมษาให้ออกหน้าไปต้อนรับ เมษารีบเข้าไปอ้อนเกาะแขนแสดงความเป็นเจ้าของ
"คุณเขตกลับบ้านวันนี้ ทำไมไม่บอกเมคะ จะได้ไปรับ"
เขาดึงมือของเมษาออกอย่างสุภาพแล้วบอกด้วยเสียงเรียบๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณเมษา ผมก็กลับมาแล้ว"
บัญชาเข้าไปพูดกับเขตด้วยแววตายินดี
"หายป่วยหายไข้เสียทีนะ เขต อาเพิ่งได้ข่าวดีจากคุณสมชาย"
เขตยกมือไหว้บัญชาพร้อมขอโทษและขอบคุณ
"ผมขอโทษอาบัญชาที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆ แล้วก็ขอบคุณที่ดูแลทุกอย่าง ... นายด้วยนะ ดิน"
"เราเป็นพี่น้องกันนี่ครับ พี่"
สาลี่กับเมี่ยงทำท่าตื้นตันไปกับเขต บดินทร์และบัญชาด้วย
เมษากับราตรีจ้องมองฟ้าสางที่เอาแต่ก้มหน้า ราตรีเลยว่ากระแทกฟ้าสาง
"แต่ตัวต้นเหตุกลับชิลๆ ทำเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
เขตไม่สนใจ หันไปบอกบัญชา สาลี่พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"วันนี้มีข่าวดีสองเด้งเลยครับ"
สาลี่รีบเข้าไปถามเขตทันที
"ข่าวดีเรื่องที่สองคือเรื่องอะไรคะ คุณเขตของนม"
"เดือนหน้าผมกับน้องพลอยจะแต่งงานกันครับ"
บัญชามีสีหน้าประหลาดใจ สาลี่เริ่มงง เมี่ยงมึนๆ บดินทร์ดูเศร้า ฟ้าสางพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่จู่ๆ เมษาก็กรีดเสียงดังขึ้น
"ไม่จริง"
ทุกคนหันไปมอง เมษาลุกขึ้นยืน สีหน้าโกรธเกรี้ยว ราตรีรีบลุกขึ้นดึงแขนลูกสาวไว้ หน้าตาเลิกลั่ก
"ไม่มีอะไรค่ะ หนูเมแกละเมอน่ะค่ะ...ออกไปกันดีกว่าลูกเมจ๋า"
"แม่ เมไม่ยอมนะ...แม่"
ราตรีจัดการลากเมษาถูลู่ถูกังออกไปจากห้องทันที...
ทุกคนกลับมาคุยเรื่องเดิมกันต่อ
"เขต มันจะไม่กะทันหันเกินไปเหรอ" บัญชาถาม
"ไม่หรอกครับ อา ผมเองก็อยากจะทำอะไรให้ถูกต้องเสียที หลังจากที่ผมตัดสินใจผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง"
"แล้วหนูฟ้าสางกับเขต...ที่กระท่อม"
"ไม่มีอะไรครับอา ฟ้าสางก็คงเป็นลูกหนี้ของผม"
เขตปรายตามองฟ้าสางที่ก้มหน้าหลบเพื่อซ่อนน้ำตา เมี่ยงกับสาลี่มองฟ้าสางด้วยความเห็นใจ
บดินทร์นิ่งขรึมมาก ไม่ยอมพูด บัญชามองบรรยากาศรอบๆ ห้องด้วยความแปลกใจ
ราตรีลากเมษามาถึงหน้าบ้าน เมษาสลัดแขนจนหลุดจากมือแม่
"แม่ลากฉันออกมาทำไม"
"แล้วแกจะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมาห้ะ"
"คุณเขตกับนังพลอยใสกำลังจะแต่งงานกัน แม่จะไม่ให้ฉันโวยได้ยังไง"
"แกทำแบบนี้ก็เท่ากับประกาศให้ทุกคนรู้สิว่าเรากำลังคิดจะทำอะไรอยู่"
เมษาฮึดฮัด ไม่พอใจ
"ก็ประกาศไปเลย ไม่ดีกว่ารึไง แม่ คราวที่แล้วแค่หมั้น ผ่านไปเดือนเดียวแต่งเลย อยากจะบ้า"
ราตรีรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบ กลัวอารมณ์ของเมษาจะทำจนเสียเรื่องใหญ่
"ใจเย็นนะลูกจ๋า แม่ว่าเรื่องนี้มันต้องมีลับลมคมใน ถ้าคุณเขตอยากแต่งกับยัยคุณหนูพลอยจริง จะทิ้งไปกับนังฟ้าทำไม คนที่ควรจะเต้นน่าจะเป็นมันนะ เค้าปู้ยี่ปู้ยำทำเมีย แต่ไม่ยกย่อง"
"โอเค จริงของแม่ เมเชื่อแม่"
เมษายอมอ่อนลง ราตรีมองด้วยความพอใจ
เวลาต่อมา บดินทร์เดินนำบัญชาเข้ามาในบ้าน
"นายดิน ไหนเล่าให้พ่อฟังซิว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง คุณเขตกับคุณหนูพลอยใสถึงตกลงจะแต่งงานกันได้"
บดินทร์ฟังแล้วเจ็บจี๊ด เผลอหงุดหงิดใสพ่อโดยไม่รู้ตัว
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพ่อ"
บัญชาเห็นปฏิกิริยาของลูกชายแล้วก็พอจะรู้
"นี่แกอารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องเขตกับหนูพลอยใช่ไหม"
บดินทร์ตกใจรีบแก้ตัว
"เปล่าครับ"
บดินทร์พูดยังไม่จบประโยค บัญชาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"แกอย่ามาโกหกพ่อเลย พ่ออาบน้ำร้อนมาก่อน พ่อว่าพ่อพอจะดูออก"
บดินทร์ยอมจำนน
"ผมก็ไม่รู้ครับพ่อ ผมรู้แต่ว่าพอผมได้ยินว่าเขาสองคนจะแต่งงานกัน ผมก็อดจะหงุดหงิดไม่ได้"
บัญชาเห็นใจ
"แกเองก็รู้อยู่แก่ใจว่า เขตกับหนูพลอยเป็นคู่หมายกันมานานแล้ว รีบตัดใจซะเถอะ ก่อนที่จะเจ็บปวดมากไปกว่านี้"
"ผมจะพยายามครับพ่อ แต่คนที่น่าเห็นใจที่สุด น่าจะเป็นคุณฟ้า"
บัญชาพยักหน้าเห็นด้วย ตบไหล่ให้กำลังใจลูก ก่อนเดินขึ้นบ้านไป บดินทร์ยืนคอตก จ๋อย ดูน่าสงสาร
ภายในห้องนอน ฟ้าสางออกมาจากห้องน้ำแล้วชะงัก เมื่อเห็นเขตนอนเอกเขนกรออยู่บนเตียง
เธอเดินเลี่ยงไปที่ประตูห้องทำงาน เขตรีบกระโจนลงจากเตียงไปขวางทางเธอไว้
"นั่นเธอจะไปไหน"
"ดิฉันเห็นคุณอยากจะนอนเตียง ดิฉันก็เลยจะไปนอนในห้องทำงานแทนค่ะ"
"เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธอต้องทำงานใช้หนี้ฉันให้หมดก่อน"
เขตฉุดกระชาก ฟ้าสางดิ้นขัดขืน
"ปล่อยดิฉันนะคะ ปล่อย"
ฟ้าสางไม่ยอมง่ายๆ เขตเลยอุ้มแล้วไปโยนลงบนเตียง ก่อนจะโถมร่างเธอไว้และระดมจูบไม่ยั้ง
ฟ้าสางทำหน้าผะอืดผะอม เหมือนจะอาเจียน
"ปล่อยฉันเถอะค่ะคุณเขต"
"ฉันไม่ปล่อย...ห่างมือผัวนิดหน่อย ทำสะดิ้ง"
เขตซุกไซ้ฟ้าสางไม่ยอมปล่อย ฟ้าสางรวบรวมกำลังแล้วผลักเขตออกสุดแรงจนเขตหล่นจากเตียง ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
เขาทั้งโกรธ ตกใจที่ฟ้าสางกล้าผลักเขาออก
"นี่เธอกล้าผลักฉันเหรอ ฟ้าสาง"
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฟ้าสางอาเจียนดังโอ้กอ้ากออกมาจากห้องน้ำ เขตตกใจ
"ฟ้า!"
เขตรีบวิ่งตามฟ้าสางเข้าไปในห้องน้ำทันที
ฟ้าสางโก่งคออาเจียนอยู่ที่โถส้วม เขตวิ่งเข้ามาลูบหลังด้วยความเป็นห่วง
"ฟ้า เธอไม่สบายนี่นา ไปหาหมอเถอะ"
เธอปัดมือเขาออก
"ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว"
"แต่ว่า"
"ฉันบอกว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้วไงคะ ถ้าได้พักผ่อนโดยไม่มีใครมารบกวนอีก เดี๋ยวก็คงหายค่ะ"
เขตฟังแล้วก็เข้าใจทันทีว่าฟ้าสางว่ากระทบตัวเอง เลยฉุนกึกขึ้นมา
"คิดจะกำจัดฉันออกไปเพราะอยากพักผ่อน หรือว่านัดชายชู้ไว้กันแน่"
ฟ้าสางเสียใจเลยประชดแล้วเดินออกไปนอกห้องน้ำ
"ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะคะ"
เขตต่อว่าอย่างโกรธๆ
"เลว...แพศยา น่าขยะแขยงที่สุด ฉันน่าจะขังเธอไว้ที่กระท่อม จะไม่ต้องให้ออกมาเจอใครอีกสักรอบ เผื่อเธอจะสะกดคำว่า ซื่อสัตย์กับผัวตัวเองเป็นบ้าง"
ฟ้าสางพยายามกลั้นความเสียใจไว้แล้วประกาศอย่างมีศักดิ์ศรี
"คุณมีสถานะเป็นเจ้าหนี้ฉันเท่านั้นค่ะ อยากทำอะไร คุณก็ทำตามใจตัวเอง โดยไม่มีเหตุมีผล ใช้แต่อารมณ์เป็นหลักอยู่แล้ว"
เขตเลยยิ่งเหวี่ยงใส่เมื่อเข้าใจว่าฟ้าสางไม่ได้รักตัวเองเหมือนตอนที่อยู่กระท่อมกันสองคน
"ฉันจะได้จำใส่สมองไว้ เจ้าหนี้ ลูกหนี้ มานี่"
เขตดึงฟ้าสางไปที่เตียง
ฟ้าสางนอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้าง คิดถึงสิ่งที่เขตพูดเสียดแทงใจเธอ แล้วน้ำตาไหลเป็นทาง น้อยใจกับสิ่งที่เขตพูดใส่หน้าเธอ
ภายในห้องทำงาน เขตนอนอยู่บนโซฟา กระสับกระส่ายไปมา คิดถึงเรื่องที่พูดกับฟ้าสางไว้ เขาขบกรามแน่น พูดเสียงลอดไรฟัน
"แค่ลูกหนี้เจ้าหนี้เหรอ เธอไม่เคยรักฉันเลยรึไง ได้...เธอไม่มีวันไปจากที่นี่ เธอต้องเป็นเมียฉันตลอดไป"
กลางคืนต่อเนื่องมา เขตออกมายืนสงบสติอารมณ์อยู่ระเบียงด้านนอก สาลี่ตรวจดูความเรียบร้อยในบ้าน ก่อนเตรียมจะไปนอน เห็นเขตมายืนเลยเข้าไปถาม
"คุณเขต ทำไมยังไม่นอนคะ เพิ่งหายไข้ ระวังไข้จะกลับมาอีกนะคะ"
"ขอบคุณครับ นม ผมแค่เห็นว่าพระจันทร์คืนนี้สวยดี เดี๋ยวจะไปนอนแล้วครับ พรุ่งนี้มีงานต้องเคลียร์เพียบ"
สาลี่กำลังจะไปแล้วก็นึกขึ้นได้เลยเข้าไปบอกเขต
"นมว่าจะบอกคุณเขต ไม่มีโอกาสสักที"
"นมมีเรื่องอะไรครับ ดีใจที่ผมจะแต่งงานกับน้องพลอยใช่มั้ย"
สาลี่แค่ยิ้ม ไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน
"คุณเขตรักใคร นมก็รักด้วยค่ะ"
"งั้นนมมีเรื่องอะไรหรือครับ"
"คุณเขตคงยังไม่ทราบ ตอนที่คุณเขตไม่อยู่บ้าน สองแม่ลูก เอ่อ คุณราตรีกับคุณเมษาน่ะค่ะ เค้าย้ายมาอยู่ที่ตึกใหญ่แล้ว..."
เขตพยักหน้ารับรู้
เช้าวันใหม่ ราตรีกับเมษาทำเป็นบีบน้ำตาอ้อนวอนเขต
"น้ารู้ว่าถือวิสาสะ ย้ายเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้าน แต่น้ากับเมอยู่เรือนเล็กกันสองแม่ลูก คุณเขตก็ไม่อยู่ เราสองคนกลัวน่ะค่ะ"
"ใช่ค่ะ เมกลัวมากๆ ได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยก็ผวานอนไม่หลับ"
เมษาไม่พูดธรรมดาเข้าไปกอดแขนเขตแล้วเอาหน้าซบที่แขน ช้อนตามองขึ้นอ้อนออเซาะ
เขาดึงมือเมษาออกแล้วพูดเสียงขรึม
"ในเมื่อย้ายมาแล้ว ก็ช่างเถอะครับ"
"คุณเขตอนุญาตเราแล้วใช่มั้ยคะ" ราตรีถามย้ำ
เขตพยักหน้าแล้วเดินจากไป
สองแม่ลูกเอามือตีกัน ดีใจที่เขตอนุญาตกลายๆ
อ่านต่อตอนที่ 20
