เพลิงพ่าย ตอนที่ 18

เพลิงพ่าย ตอนที่ 18
โรงแรมแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ประวัตินั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงคุยมือถือกับลำดวน
"ไหนล่ะว่านที่แกว่า"
"เดี๋ยวๆ กำลังโหลด"
รูปภาพในไลน์เด้งขึ้นมาเป็นภาพว่านอสรพิษ ประวัติเปิดดูถึงกับตาโต โวยวายยกใหญ่
"จะบ้าหรือไง"
ประวัติกดขยายรูปในไลน์ดู ขยี้หัวตัวเองอย่างจนปัญญาสุดๆ
"ว่านหน้าตาพิสดารอย่างงี้จะไปหาจากไหนวะ"
ภายในบ้านประวัติ ลำดวนนอนคุยโทรศัพท์ดูทีวีสบายใจ
"ก็ไม่รู้สินะ"
"ไม่รู้ได้ไง! ฉันก็ซวยน่ะสิ แกอย่าสร้างปัญหาให้ฉันแก้ได้ไหม"
"ขี้บ่นจังลุงหวัดเนี่ย"
"ถ้าแกไม่ช่วยคิดมาว่าจะเอายังไง ฉันก็จะกลับกรุงเทพแล้ว"
"เดี๋ยวก่อนสิพี่หวัด อย่าเพิ่งมีน้ำโห ก็เอาที่คล้ายๆมาก่อนก็ได้น่า"
"ลำดวน!"
"น่านะ ถือว่าช่วยกันทำมาหากิน พี่ได้หน้า ฉันก็ได้ความดี อนาคตอันสดใสของเราสองอยู่ในมือพี่แล้วนะ คิกๆ"
ประวัติเจ็บใจจนอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง บ่นออกมาอย่างเหลืออด
"ยังจะมาคิกๆอีก เซ็งโว้ย เซ็ง เซ็งจริงๆ"
ประวัติวางสาย แล้วทิ้งตัวนอนแผ่เอามือก่ายหน้าผาก กลุ้มใจเหลือเกิน

วุฒิกลับมาที่บ้านดูเพลียๆ เพ็ญโพยมออกมารับ ทวีวัชรนั่งดูทีวีอยู่มองอย่างเป็นห่วง
"เป็นไงบ้างลูก หนูลดาดีขึ้นหรือยัง"
วุฒิส่ายหน้า สีหน้าเศร้า
"ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ ทำได้แค่รักษาตามอาการ ความหวังอยู่ที่ว่านอสรพิษเท่านั้น"
"ไม่มีวิธีอื่นเลยเหรอ ต้องรอว่านนั่นเท่านั้น" ทวีวัชรถาม
" ไม่ยาอื่นที่รักษาได้เลยครับ"
เพ็ญโพยมบีบไหล่วุฒิ สงสารทั้งลูกชาย ทั้งไอลดา
"ไว้แม่จะไปเยี่ยมหนูลดาบ้าง ไม่ต้องเครียดนะลูก"
"ดูแลน้องให้ดีนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรอย่าทิ้งเขาเด็ดขาด"
"ผมอยากดูแลเขาใจจะขาด ตลอดไปได้ก็ยิ่งดี ผมไม่มีวันทิ้งเขาหรอกครับแต่…"
"แต่อะไรจ๊ะ"
วุฒิหน้าเศร้าลงอีก
"ติดอยู่ที่เขาเท่านั้น ว่าอยากให้ผมอยู่ดูแลเขารึเปล่า"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรมองหน้ากันอย่างสงสารลูก

ลำดวนเดินเข้าบริษัท ท่าทางสดชื่นมากเหมือนมีเรื่องดีใจอะไร รีบตรงไปห้องทำงานวุฒิทันที
วุฒิทำงานอยู่เงยหน้าขึ้นมาเจอก็ตกใจ
วุฒิสะดุ้ง
“ลำดวน!”
“ขอโทษนะคะที่ถือวิสาสะเข้ามา แต่ลำดวนมีเรื่องด่วนอยากบอกคุณวุฒิค่ะ”
ลำดวนหยิบโทรศัพท์เปิดรูปว่านอสรพิษที่หามาให้วุฒิดู
วุฒิอึ้งๆ
“เรื่องว่านเหรอครับ คุณหวัดส่งข่าวมาแล้วเหรอ”
ลำดวนพยักหน้ารัวๆ
“ใช่ค่ะ เมื่อเช้าพี่หวัดโทร.มาบอกว่าได้ว่านอสรพิษมาแล้วค่ะ”
วุฒิยิ้มกว้าง ดีใจมากลุกขึ้นไปจับมือลำดวนเขย่ายกใหญ่
“ขอบคุณมาก ขอบคุณพวกคุณจริงๆ ลำดวน”
ลำดวนมองมือวุฒิเขินๆ รีบเอามือวุฒิออก
“เอ่อ ขอโทษครับ ผมดีใจมากไปหน่อย”
ลำดวนขินแต่แอบดีใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“แล้วคุณหวัดจะเอาว่านมาเมื่อไรครับ”
“วันนี้จะรีบตีเครื่องกลับจากเชียงใหม่ค่ะ แล้วก็จะรีบมาหาคุณวุฒิทันทีเลย”
“ขอบคุณมากนะครับ”
วุฒิมองรูปว่านอสรพิษ เริ่มมีความหวัง ลำดวนยิ้มกริ่มที่เอาใจวุฒิได้

ไอลดานอนปวดแผลอย่างทรมาน เจ็บแต่พยายามจะทนไว้ มณไฑกับอุ๋มอิ๋มเดินเข้ามาดูไอลดา
“ลดา...ผมขอดูแผลหน่อยครับ”
ไอลดาเงยหน้าขึ้น มณไฑผงะไป เพราะมันดูแย่กว่ากว่าเดิม อุ๋มอิ๋มสีหน้าไม่ดี
ไอลดาเสียงเศร้า
“ไม่ดีขึ้นเลยใช่ไหมคะ..”
มณไฑไม่อยากให้คิดมากเลยทำเป็นยิ้ม
“ดีขึ้นจริงๆ ครับ แต่ช่วงที่แผลกำลังสมานก็จะเป็นอย่างนี้แหละ”
“อย่าหลอกลดาเลยค่ะ”
มณไฑสีหน้าเปลี่ยนทันที ไอลดามองหน้ามณไฑนิ่งๆ
“ทำไมพูดแบบนั้น”
“อาการแบบนี้ เป็นอาการของคนที่โดนว่านอสรพิษ...ใช่ไหมคะ”
มณไฑกับอุ๋มอิ๋มอึ้งไป
“ใครบอกลดาครับ”
“ลดารู้เองค่ะ ลดาเคยเห็นฬุรีย์ต้องเจ็บปวดทรมานเพราะมัน แล้วแผลก็เหมือนจะไม่มีวันหาย ทำไมแค่นี้ลดาจะไม่รู้ล่ะคะ”
อุ๋มอิ๋มเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดีพยายามช่วยมณไฑปลอบไอลดา
“คุณลดาคะ ยังไงคุณลดาจะต้องหาย คุณวุฒิให้คนออกไปตามหาว่านมารักษาคุณลดาแล้วนะคะ”
“พี่วุฒิก็บอกลดาแล้วล่ะค่ะ แต่ว่านอสรพิษไม่ได้หาได้ง่ายๆ หรอกนะคะ ลดารู้”
ไอลดานิ่งแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก มณไฑสบตากับอุ๋มอิ๋มอย่างหนักใจ

ลอร่านั่งแชทไลน์อย่างเมามันออกดราม่า
“ช่วงนี้หญิงไม่ค่อยว่างค่ะพี่ หญิงต้องคอยดูแลคุณพ่อที่กำลังป่วยหนัก จะให้คนรับใช้ดูหญิงก็ไม่ไว้ใจ ถึงยังไงเขาก็ดูแลได้ไม่เต็มที่เท่ากับหญิง” แล้วทำเสียงสะอึกสะอื้น
วุฒิพาลำดวนมาที่ห้องของมฆวัน ลอร่าตกใจรีบวางมือถือแล้วลุกขึ้นทันที
“คุณวุฒิ!เอ่อ มา…เยี่ยมคุณท่านเหรอคะ”
วุฒิหลบทางให้ลำดวนเดินเข้ามา ลำดวนยิ้มเชิดๆใส่
“นี่ลำดวนที่ฉันบอกว่าจะให้มาดูแลคุณอาหมอ จำได้ไหม”
ลอร่าแอบไม่พอใจ ทำหน้ามึนไปเรื่อย
“ก็…จำไม่ค่อยได้อะค่ะ”
“งั้นตั้งแต่วันนี้ก็รู้จักกันไว้นะ เพราะลำดวนจะมาทำหน้าที่ดูแลคุณอาหมอแทนเธอ”
ลอร่าอึ้ง
“แทนลอร่าเหรอคะ”
“ใช่ เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง ดีไหม”
ลอร่าชักหมั่นไส้ลำดวนขึ้นเรื่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เดี๋ยวฉันขอคุยอะไรกับลำดวนหน่อย เธอออกไปก่อนนะลอร่า”
ลอร่าเจ็บใจ
“ค่ะ”
ลอร่าเดินปึงปังออกไป ลำดวนแอบเหลียวมองขำๆ

ลอร่าเดินหน้าหงิกมาตามทาง เวฬุรีย์เปิดประตูออกมาพอดี
ลอร่าตกใจ
“ว้ายตาย”
เวฬุรีย์ก็ตกใจ หันมาเห็นลอร่า แปลกใจมาก
“ลอร่า ทำไมแกมาอยู่ที่นี่ล่ะแล้วคุณพ่อใครดู”
ลอร่าอึกอัก
“เอ่อ…วันนี้ คุณวุฒิจ้างพยาบาลมาดูคุณท่านค่ะ”
“พยาบาล จากที่ไหน”
“ไม่รู้ค่ะ”
เวฬุรีย์เริ่มโกรธ
“ไม่รู้?!ทำไมพี่วุฒิจ้างพยาบาลมาแล้วไม่บอกฉัน”
“เอ่อ ก็ไม่รู้อีกค่ะ”
“นี่ก็ไม่รู้อะไรซักอย่างเลย พี่วุฒิอยู่ห้องคุณพ่อใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
เวฬุรีย์ผลักลอร่าไปให้พ้นทาง รีบตรงไปห้องมฆวันทันที ลอร่ามองตามสะใจ แล้วรีบตามไป

เวฬุรีย์พรวดพราดเข้ามาในห้องมฆวัน ลอร่าตามมาติดๆ วุฒิตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ เวฬุรีย์ก็เข้ามา ลำดวนหันมามอง ต่างคนต่างอึ้ง
“นี่มันนัง…”
ภาพความหลัง … ลำดวนแย่งแท็กซี่กับฬุรีย์
ลำดวนผลักเวฬุรีย์ออก แล้วจะขึ้นรถ แต่เวฬุรีย์ไม่ยอม กระชากลำดวนออก
“อีมนุษย์ปลวก”
“อีหน้าสลัม”
ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร เวฬุรีย์จิกผมลำดวนแล้วตบ ลำดวนตบหน้าเวฬุรีย์บ้าง
เวฬุรีย์จำลำดวนได้
“อ้าว ฬุรีย์” วุฒิทัก
เวฬุรีย์มองไปที่ลำดวน จ้องกันไปจ้องกันมา ท่าทางไม่พอใจ
“นี่ใครคะพี่วุฒิ ทำไมพามาไม่บอกฬุรีย์ก่อน”
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะ นี่ลำดวน พยาบาลที่พี่จะให้มาช่วยดูแลคุณอา”
“ให้ยัยนี่มาดูแลคุณพ่อ”
ลำดวนแกล้งยกมือไหว้ แต่เวฬุรีย์หน้าหงิกใส่
“ใช่ครับ... ลืมแนะนำเลยลำดวน นี่คุณเวฬุรีย์ น้องสาวไอลดา”
“อ๋อ…เหรอคะ ฝากตัวด้วยนะคะ”
วุฒิสังเกตว่าแปลกๆเหมือนจะไม่พอใจกันและกันเลยถาม
“เอ่อ มีอะไรกันรึเปล่าครับ ทั้งสองคน”
เวฬุรีย์จิกตาใส่ลำดวน ลำดวนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

มณไฑหลบมาคุยกับอุ๋มอิ๋มที่ห้องทำงานฟังเรื่องว่านแล้วก็ขมวดคิ้ว คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้
"ผมเองก็วิจัยเรื่องว่านอสรพิษกับอาจารย์มานานนะ อาจารย์เคยบอกว่ามันไม่ได้ตามหากันง่ายๆ"
"มันยากขนาดนั้นเลยเหรอคะคุณหมอ งั้นที่ออกไปตามหาก็อาจจะไม่มีหวังเลยสิคะ"
"มันเป็นว่านที่หายาก ต้องเข้าไปในป่าลึกมากเท่านั้น เพาะพันธุ์เองก็ไม่ได้ด้วย"
"จริงด้วยสิคะ เห็นเขาว่าแค่สัมผัสโดนมันก็กัดเนื้อเราแทบไหม้ จะเพาะขึ้นใหม่คงไม่ต้องหวัง"
มณไฑพยักหน้าอย่างรู้พิษสงมันดี
"มีแค่อาจารย์มฆวันเท่านั้น ที่รู้ว่าจะหามันได้ที่ไหน"
"แต่คุณหมอ…"
มณไฑพยักหน้า เข้าใจว่าอุ๋มอิ๋มหมายถึงอะไร หน้าเครียดขึ้นมาทันที

เวฬุรีย์ชี้หน้าใส่ลำดวน โวยวายขึ้น
"ยังจะมาทำมึนอีกเหรอ ฉันจำแกได้นะ นังสลัมชั้นต่ำชอบแย่งของชาวบ้าน"
วุฒิงงว่า เวฬุรีย์ไปรู้จักลำดวนตอนไหน
"ฬุรีย์เคยเจอลำดวนด้วยเหรอ"
"ใช่ นังนี่แหละ ฬุรีย์เคยเจอมันนานมาแล้ว แต่จำหน้ามันได้ไม่มีวันลืม มันแย่งแท็กซี่ฬุรีย์ แล้วยังทำร้ายร่างกายด้วย"
ลำดวนทำหน้ามึนตอบไปแบบตาใส
"คุณฬุรีย์จำคนผิดแล้วมั้งคะ ลำดวนไม่เคยแย่งแท็กซี่ใครเลย ปกติจะนั่งแต่รถเมล์ค่ะ"
"อย่ามาเนียนนะ ฉันรู้ว่าแกก็จำฉันได้ นังหน้าสลัม"
"ลำดวนจำไม่ได้จริงๆค่ะ แล้วคุณฬุรีย์ก็ไม่เห็นต้องชี้หน้าด่าว่าสลัมเลย งี้คนในสลัมได้ยินคงโกรธแย่ เขาจะหาว่าหน้าสวยๆ แต่กดหัวคนอื่นนะคะ"
"แก"
"ไม่เอาน่าทั้งคู่เลย ... ฬุรีย์พี่ไม่รู้เราเคืองอะไรกันมา อาจจะเข้าใจผิดกันก็ได้"
"ฬุรีย์มั่นใจว่าไม่ได้เข้าใจผิดค่ะ ฬุรีย์เป็นคนจำคนแม่น"
"แต่พี่คุยกับลดาแล้ว ลดาก็ตกลงให้จ้างลำดวนมาดูแลคุณพ่อ."
"ฬุรีย์ไม่สน จ้างได้ก็ออกได้ ฬุรีย์ไม่ชอบคนโกหก"
"อ้าว"
"แต่ว่า"
จู่ๆลอร่าก็หน้าตาเลิ่กลั่กชี้ไปไปที่มฆวัน
"ค..คุณท่าน คุณท่านชักค่ะ"
ทุกคนหันไปมอง มฆวันอาการกำเริบนอนชัก
"ลอร่า ไปตามคนมาพาคุณพ่อไปโรงพยาบาลเร็ว"
ลอร่าพยักหน้า รีบวิ่งออกไป ทุกคนรีบพุ่งเข้าไปดูมฆวัน ลำดวนแทรกตัวเข้าไปก่อน
"ทุกคนหลบก่อนค่ะลำดวนดูเอง"
เวฬุรีย์เห็นก็ไม่ยอมผลักลำดวนออก
"จะทำอะไร!"
"ไม่เห็นเหรอ คุณท่านต้องปฐมพยาบาล"
"อย่ามายุ่งกับพ่อฉันนะ"
เวฬุรีย์จะดึงลำดวนออก แต่วุฒิมาขวางไว้
"พี่วุฒิ!"
"อยู่เฉยๆก่อนฬุรีย์ ถ้าไม่รีบช่วยตอนนี้คุณลุงแย่แน่"
ลำดวนไม่สนเวฬุรีย์รีบเข้าไปปฐมพยาบาลทันที
"ช่วยหาอะไรมาหนุนหัวท่านหน่อยค่ะ"
เวฬุรีย์ไม่พอใจแต่ต้องปล่อยเพราะวุฒิยืนขวาง

อ่านต่อหน้าที่ 2

เพลิงพ่าย ตอนที่ 18 (ต่อ)
ลอร่าวิ่งเข้ามาในครัวท่าทางตกใจมาก โวยวายเสียงดังลั่น
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!คุณหมอท่านอาการกำเริบ ตายแน่ ฮือ"
ผ่อนศักดิ์ ออม บุญปลูกตกใจกันยกใหญ่รีบเข้ามาถามลอร่า
"อะไร ใครเป็นอะไรนังลอร่า"
"คุณท่านชักป้า เอารถออกเลย" ลอร่าจับตัวผ่อนศักดิ์แล้วเขย่า) "พี่ผ่อน เอารถออกสิ เร็ว"
ผ่อนศักดิ์โดนเขย่าอยู่
"เฮ้ย นี่มันอะไรวะเนี่ย โอย หยุด"
ผ่อนศักดิ์สะบัดลอร่าออก ลอร่ายืนดิ้นไปมา ท่าทางตกใจไม่มีสติเลย
"นี่ ถ้าแกมัวแต่โวยวายแล้วเมื่อไหร่จะรู้เรื่อง สติน่ะสติ!" ออมบอก
"เออ ฉันงงไปหมดแล้ว ใจเย็นๆ" ผ่อนศักดิ์ว่า
ลอร่าได้สติยืนสูดลมหายใจนิ่งๆพักนึงแล้วค่อยพูด
ลอร่าหอบ
"คุณหมอท่านอาการกำเริบ เอารถออก พาไปโรงพยาบาล เร็ว"
บุญปลูกบอก
"อ้าว ตายแล้ว นังออมไป ไปช่วยคุณท่าน ตาผ่อนไปเอารถ"
บุญปลูกกับออมรีบวิ่งไปทันที ผ่อนศักดิ์วิ่งไปทางโรงรถ ส่วนลอร่าวิ่งตามสองคนแรกไป

ลอร่า บุญปลูกกับออมวิ่งหน้าตาตื่นมาที่ห้อง รีบเปิดประตูเข้าไปดูทันที
บุญปลูกเรียก
"คุณท่านคะ!"
ลำดวนกำลังตรวจดูอาการมฆวันอย่างคล่องแคล่ว โดยจับตัวพลิกให้หันข้าง มฆวันอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ออมงง
"อ้าว ไหนลอร่าบอกว่า"
วุฒิหันมาเห็น เดินเข้ามาหาออมกับบุญปลูก ส่วนเวฬุรีย์หน้าบึ้ง
"คุณอาหมอเกิดชักขึ้นมา แต่ลำดวนช่วยปฐมพยาบาลแล้ว ตอนนี้ดีขึ้น ไม่ต้องห่วงนะ"
ออมอึ้งๆ
"โห สุดยอดเลยค่ะ ดีกว่าบางคนตั้งเยอะ"
ออมมองลอร่าเย้ยๆ ลอร่าไม่พอใจมาก
" เห็นไหม คุณอาหมอต้องการคนที่มืออาชีพจริงๆมาดูแล ลำพังเราเองไม่ไหว ฬุรีย์โอเคไหม" วุฒิถาม
ออมแทรกขึ้น
"ดีขนาดนี้น่าจะโอเคนะคะคุณฬุรีย์"
"นังออม เสียมารยาท"
บุญปลูกตีแขนออม ออมหงอยๆหลบไปหลังบุญปลูก เวฬุรีย์ยังเหมือนไม่ค่อยพอใจ
"แค่ครั้งเดียวเอง จะเชื่อได้แค่ไหนเชียว"
"จริงด้วยค่ะ ลอร่าเป็นคนดูคุณท่านมาก่อน มันต้องใช้เวลา"
"แหม ทีงี้ละรู้ดีเชียว นั่งๆนอนๆ แชทไลน์นี่ใช้เวลาตอนไหนนะ" บุญปลูกถาม
ออมสะกิดบุญปลูก
"ป้า นี่ก็เสียมารยาท"
บุญปลูกสะดุ้ง รีบทำเป็นยิ้มหันไปทางวุฒิ
"แต่ป้าว่าดีนะคะที่จะจ้างพยาบาลมาดูแลจริงจัง ให้ลำดวนดูก็ดีแล้ว"
"ออมด้วยค่ะ"
วุฒิถาม
"แล้วฬุรีย์ล่ะ"
เวฬุรีย์หงุดหงิดมากที่ทุกคนเออออกับลำดวนไปหมด
"อยากทำอะไรก็เชิญเถอะค่ะ เอาที่สบายใจเลย"
เวฬุรีย์พูดแล้วก็เดินปึงปังออกไป ลอร่ารีบตาม วุฒิกลุ้มใจ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

ลอร่าวิ่งตามเวฬุรีย์ออกมา รีบเรียกไว้
"คุณฬุรีย์ขา รอลอร่าด้วย"
เวฬุรีย์หยุดเดินสะบัดตัว ฮึดฮัดไม่พอใจ อยากจะกรี๊ด ลอร่าวิ่งมาถึง
"คุณฬุรีย์"
"โอ๊ย น่าเบื่อ ทำไมไม่มีอะไรได้ดั่งใจซักอย่าง ทำไม!"
ลอร่าตกใจ พยายามปรามเวฬุรีย์
"คุณฬุรีย์ใจเย็นก่อนนะคะ อย่าหงุดหงิดค่ะ"
ฬุรีย์เหวี่ยงใส่
"แกไม่หงุดหงิดไหวเหรอ นังลำดวนอะไรนั่นมาวันเดียวก็เอาหน้าพี่วุฒิใหญ่ เก่งมากสินะหนอย เป็นแค่นังสลัมปากเสียแท้ๆ"
ลอร่างง
"สลัมยังไงคะ เขาก็แต่งตัวปกติดี"
เวฬุรีย์ยิ่งหงุดหงิ
"แกนี่จะโง่ก็โง่ให้ถูกเวลา ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังโมโห"
ลอร่านึกขึ้นได้ รีบประจบเวฬุรีย์ทันที
"เอ้อ ใช่ๆ จริงด้วยค่ะ ท่าทางยัยนั่นไม่เห็นจะน่าไว้ใจเลย คุณวุฒิเห็นดีเห็นงามด้วยได้ยังไง ก็แค่ดูแลคุณท่านได้เอง"
"แค่ใช้ความรู้นิดๆหน่อยก็ดูแลได้แล้ว ท่าทางระริกระรี้แบบนั้นมันต้องหวังอะไรในตัวพี่วุฒิแน่ๆ"เมื่อหันไปหาลอร่า "ยิ่งเห็นหน้าแกยิ่งหงุดหงิด ให้เฝ้าคุณพ่อก็ไม่ได้เรื่อง จะไปไหนก็ไปเลยนะ ก่อนฉันจะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม ไป๊"
ลอร่าไม่ยอมแพ้ ประจบต่อ
"โถ...คุณฬุรีย์ใจเย็นๆ สิคะ ลอร่าว่าถ้าคุณฬุรีย์จะแข่งกับนังลำดวน มันสู้ไม่ได้หรอกค่ะ ยิ่งตอนนี้คุณลดาไม่อยู่แล้ว คุณฬุรีย์น่าจะถือโอกาสเข้าหาคุณวุฒิดีกว่ามานั่งโมโหอย่างนี้นะคะ"
เวฬุรีย์มองหน้าลอร่าอย่างเริ่มเห็นด้วย
"เข้าหายังไง"
"คุณฬุรีย์ก็หมั่นเอาใจคุณวุฒิหน่อยสิคะ ในเมื่อคุณฬุรีย์สวยกว่าคุณลดาแล้ว เดี๋ยวคุณวุฒิก็จะเปลี่ยนใจหันมาทางคุณฬุรีย์เองล่ะค่ะ"
ฬุรีย์ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ แล้วล้วงกระเป๋าหยิบเงินออกมาส่งให้ลอร่า ลอร่ายกมือไหว้แล้วรีบรับมา สีหน้ายิ้มกริ่ม

ลอร่าเดินมาตามทางเดินนับเงินสบายใจ ร้องเพลงอารมณ์ดี ออมเดินมา เห็นลอร่าเกิดหมั่นไส้ขึ้นมา
"แหม อารมณ์ดีจริงนะ"
ลอร่าหยุดเดินเห็นออม ยิ้มเยาะเย้ยใส่
"อะ แน่นอน ต้องอารมณ์ดีสิค้า"
"เงินจากความขี้ประจบคงใช้เพลินดีสิเนอะ"
ลอร่าจิกตาใส่
"อะไร อะไรของแกยะ ประชดเหรอ"
"ไม่ได้ประชด" ออมเสียงสูง
ลอร่าลากเสียง"เหรอ"
ออมมองลอร่าเหยียดๆ
"ไงล่ะ ประจบอะไรคุณฬุรีย์อะไรมาอีกฮะ"
ลอร่ายิ้มเสแสร้งสุด
"ไม่ใช่เรื่องของแก จ้างให้ก็ไม่บอก"
"เหรอ"
"จ้า…อนุญาตให้อิจฉาได้นะ เพราะยังไงแกก็ไม่มีวันได้แบบนี้จากคุณฬุรีย์หรอก โฮะๆ ไปนะ โอ๊ย สบายใจจังเลย"
ลอร่าเดินลอยหน้าลอยตาออกไป
"นังลอร่า นังขี้ประจบ!"
ออมทำท่าเหมือนอยากจะกินหัวลอร่าใจแทบขาด

ออมเปิดประตูห้องที่จัดไว้ให้ลำดวน ลำดวนชะโงกหน้าเข้าไป
"ออมจัดให้นอนห้องนี้นะคะ มีอะไรบอกออมได้เลย ยินดีค่ะ"
ลำดวนยิ้มให้ออม วุฒิหันมาถามลำดวน
"เป็นไงลำดวน อยู่ได้ใช่ไหม"
"ได้สิคะ ที่นี่น่าอยู่จะตาย"
วุฒิยิ้มให้ลำดวน ลำดวนเขิน
วุฒิดูนาฬิกา
"ผมว่าจะไปเยี่ยมลดาซะหน่อย ตามสบายเลยนะครับ มีปัญหาอะไรให้บอกผม"
"ได้เลยค่ะ ลำดวนจะพยายาม"
"อาจจะลำบากหน่อยช่วงแรก แต่อดทนหน่อยนะครับ"
ลำดวนแอบดีใจที่วุฒิเหมือนจะเป็นห่วง รีบตีหน้าเศร้าเข้าไปอีก
"ลำดวนจะอดทนค่ะ ชีวิตนี้ลำบากมาเยอะแล้ว แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณวุฒิไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณลดาจะรอ"
วุฒิมองลำดวนสีหน้าเห็นใจ
"ขอบคุณอีกครั้งครับ ผมไปนะ"
"เดี๋ยวลำดวนไปส่งค่ะ"
ลำดวนรีบวางข้าวของแล้วตามวุฒิออกไป ออมแอบสังเกตลำดวนอยู่เงียบๆ

วุฒิออกมาหน้าบ้าน ลำดวนวิ่งตามมาติดๆ
"คุณวุฒิ"
วุฒิหันมาเห็นลำดวน
"ครับ มีอะไรรึเปล่า"
ลำดวนยืนเขิน
"กลับดีๆนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
"จะกลับแล้วเหรอคะพี่วุฒิ"
วุฒิหันไปอีก เป็นเวฬุรีย์ที่เดินมาหา ดูอารมณ์ดีผิดจากก่อนหน้านี้
"อ้าว ฬุรีย์"
"ไม่ลากันเลยนะคะ หรือว่ากลัวที่เมื่อกี้ฬุรีย์อารมณ์เสีย"
"เปล่าซะหน่อย พี่แค่จัดการธุระเสร็จแล้วกำลังจะกลับ"
ลำดวนมองเวฬุรีย์เงียบๆ สงสัยว่าต้องการอะไร
"ขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อกี้แสดงอาการไม่เหมาะสมไปหน่อย ฬุรีย์คงเข้าใจผิดเรื่องแย่งแท็กซี่ แต่เห็นฝีมือลำดวนแล้วก็เบาใจเลยค่ะ ...ขอบใจมากนะ"
เวฬุรีย์จ้องมา ลำดวนขนลุกนิดหน่อยแต่ก็ทำเป็นยิ้มๆตอบไป
"ค่ะ ไม่เป็นไร เป็นหน้าที่ลำดวนอยู่แล้ว"
" เข้าใจกันพี่ก็ดีใจ"
"แน่นอนค่ะ ฝีมือขนาดนี้ ฬุรีย์ไม่ปล่อยลำดวนไปไหนหรอก"
เวฬุรีย์ทำเป็นยิ้มเสแสร้งจนลำดวนต้องจิกตามองอย่างหมั่นไส้
วุฒิถามลำดวน
"สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหมเรา"
"ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ลำดวนสู้อยู่แล้ว"
ลำดวนเปลี่ยนท่าทีเป็นเอาใจวุฒิทันที คราวนี้เป็นเวฬุรีย์ที่มองอย่างหมั่นไส้สุด
"ดูแลคุณลุงแล้วดูแลกันดีๆด้วยนะ ไว้เจอกันครับ"
วุฒิขึ้นรถออกไปจากบ้าน ฬุรีย์มองลำดวนแล้วเชิดใส่ ลำดวนลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้

ลำดวนเดินกลับมาผ่านหน้าห้องมฆวัน เวฬุรีย์เดินตามมารีบไปดักหน้า ลำดวนตกใจ
"คุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์จิกใส่
"เอาหน้าพี่วุฒิเสร็จแล้วก็รีบหนีเลยนะ นี่มาทำงานดูแลคุณพ่ออย่างเดียวแน่เหรอ"
ลำดวนมองฬุรีย์เซ็งๆ
"ถ้าจะมาหาเรื่องกัน ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะคะ ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ"
"เลิกแอ๊บได้แล้ว ฉันรู้นะว่าเธอจำฉันได้ ฉันจำคนไม่ผิด ต่อให้เธอหน้าเละเป็นผีฉันก็ยังจำได้"
ลำดวนเหนื่อยจะปิดบังต่อ เลยเชิดใส่เวฬุรีย์ทันที
"จำได้แล้วจะทำไม"
"ยอมถอดหน้ากากแล้วสินะ แกคิดเหรอว่าแกจะแอ๊บเป็นคุณพยาบาลแสนดีได้ตลอด"
"อันนี้มันก็อยู่ที่ฝีมือการแสดงส่วนตัวของฉันมั้งคะ ถ้าเขาจะเชื่อ ก็ช่วยไม่ได้ ฮะๆ"
ลำดวนหัวเราะ เวฬุรีย์ยิ่งหมั่นไส้
"ฉันจะทำให้พี่วุฒิเห็นว่านางฟ้าของเขาข้างในมันก็เฟะเป็นนางมารดีๆนี่เอง"
"ก็ตามใจ คิดมุกมาระรานได้ทำไป ใครแอ๊บหลุดก่อนคนนั้นก็แพ้ไปแล้วกัน อย่าได้คิดว่าตัวเองจะวิเศษวิโสนักเลย เธอมันก็จิตใจเน่าเฟะยิ่งกว่าฉันอีก"
ลำดวนเดินหนี อยากไปให้พ้นๆ ฬุรีย์ไม่ยอมดึงแขนไว้
"จะไปไหน มานี่"
เวฬุรีย์เหวี่ยงลำดวนจนล้มกลิ้งไปกับพื้น ตามไปคร่อมตัวไว้
"ฉันจะทำให้ดู ว่าคิดจะเล่นกับคนอย่างฉันแกจะเจออะไร"
เวฬุรีย์ตบลำดวนเต็มแรง ลำดวนดิ้นพยายามจะหนี เวฬุรีย์ล็อกแขนไว้ได้แค่ข้างเดียว
ลำดวนยื้อกับฬุรีย์ที่จะตบซ้ำ อาศัยจังหวะผลักออก เวฬุรีย์ตามไปดึงไว้
ลำดวนมองเห็นประตูห้องมฆวันแง้มไว้ รีบพลิกตัวสะบัดฬุรีย์หนีแล้ววิ่งเข้าห้องมฆวันทันที
"จะไปไหนนังลำดวน!"
เวฬุรีย์รีบตามลำดวนไป

ลำดวนหนีเข้าไปมุมหนึ่งของห้อง ฬุรีย์ตามมาติด เดินเข้ามาหาหมายจะทำร้าย มฆวันนอนนิ่ง ลำดวนเหลือบไปเห็นกำลังหลับอยู่ ไม่รู้จะทำยังไงเลยตะโกนใส่
"นี่เธอกล้าทำร้ายฉันต่อหน้าพ่อตัวเองเหรอ พ่อเธอป่วยอยู่แท้ๆ ถ้าท่านรับรู้ได้ท่านจะคิดยังไง"
"จะไปคิดได้ยังไง เธอก็เห็นนี่ว่านอนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ยังไงพ่อฉันก็ไม่มีวันรู้เรื่อง"
"เธอรู้ได้ยังไงว่าท่านไม่รู้"
"แล้วแกจะมาแส่อะไรด้วย"
เวฬุรีย์พุ่งเข้าไปบีบคอลำดวน ลำดวนผลักเวฬุรีย์ออก แต่โดนเวฬุรีย์ตบซ้ำจนล้มไปอีก
"คิดว่าจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ นี่แน่ะ"
คราวนี้ลำดวนไม่ยอม รีบลุกขึ้นพุ่งเข้าไปตบเวฬุรีย์กลับอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซ ฬุรีย์พยุงตัวขึ้นชี้หน้าลำดวน
"แกกล้าตบฉันเหรอ! ฉันจะฟ้องพี่วุฒิ"
"เอาเลย อยากฟ้องก็ฟ้องเลย คนอย่างแกมันก็ดีแต่ขมขู่ ลอบกัด ใช้กำลัง ดูซิว่าถ้าเขารู้ว่ายัยน้องสาวผู้น่ารักเป็นแบบนี้ เขาจะยังรักเธอลงไหม"
"ไม่จริง! พี่วุฒิต้องเข้าข้างฉัน"
"อยากมโนอย่างนั้นก็เชิญ แต่เธอคิดดูว่าใครเป็นคนพาฉันมาที่นี่ ฉันมาดูแลพ่อของแฟนเขา ต่อหน้าเขาฉันแสนดีไม่มีที่ติ ไม่เหมือนแก"
"แก"
"กล้าฟ้องก็ลองดูได้นะ แต่ฉันก็มีวิธีเอาชนะในแบบของฉันแล้วกัน"
เวฬุรีย์จับหน้า มองลำดวนอย่างเจ็บใจ ลำดวนรีบวิ่งออกไปก่อนเวฬุรีย์จะนึกอยากตบขึ้นมาอีก

อ่านต่อหน้าที่ 3

เพลิงพ่าย ตอนที่ 18 (ต่อ)
วุฒิพาไอลดานั่งรถเข็นออกมาที่สวน ไอลดาดูเหม่อๆ
"ออกมาเห็นต้นไม้หน่อย รู้สึกดีขึ้นไหมลดา"
"ก็ดีค่ะพี่วุฒิ"
วุฒิเห็นไอลดาซึมๆ อยากปลอบแต่ไม่รู้จะพูดอะไร โทรศัพท์วุฒิดังขึ้น
"พี่ขอตัวเดี๋ยวนะ"
วุฒิเดินแยกออกมาคุยโทรศัพท์ เป็นประวัติที่โทร.มา
วุฒิรับสาย
"ว่ายังไงคุณหวัด"
"คุณวุฒิครับ ว่านนี้จะให้ผมเอาไปที่ไหน"
"มาแล้วใช่ไหม มาที่โรงพยาบาลเลย โรงพยาบาลมฆวัน รู้จักไหม"
"ได้ครับ เดี๋ยวผมไป"
ประวัติวางสาย วุฒิรีบเข้าไปหาไอลดา ท่าทางดีใจ
"ใครโทร.มาเหรอคะ พี่วุฒิถึงดูอารมณ์ดีจัง"
วุฒินั่งลง จับมือไอลดาไว้
"พี่บอกแล้วลดาก็ต้องดีใจเหมือนพี่แน่ๆ"
ไอลดาสงสัย
"เรื่องอะไรคะ"
"เราได้ว่านอสรพิษมาแล้วนะ"
"หือ? จริงเหรอคะ"
"จริงสิ พี่กำลังให้คุณประวัติเอามาที่นี่ เรามีความหวังแล้วนะลดา"
ไอลดาอึ้งไป ดีใจมาก สีหน้ามีความหวังขึ้นอีก
"ขอบคุณมากนะคะพี่วุฒิ"
ไม่ไกลจากนั้นเวฬุรีย์ยืนมองอยู่ สีหน้าเจ็บแค้น

เวฬุรีย์เดินมาตามทางเดินในโรงพยาบาล ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก พอถึงห้องทำงานมณไฑ เธอรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเข้าไป
มณไฑก้มหน้าอยู่
"อิ๋มเหรอ ผม…" มณไฑเงยหน้า "ฬุรีย์"
มณไฑดีใจที่ฬุรีย์มาหา เธอนั่งลงตรงข้าม ยิ้มให้อย่างหวานหยด
"ตั้งใจทำงานน่าดูเลยนะคะ"
"เป็นหมอ ถ้าไม่ขยันคนไข้ก็แย่สิครับ"
"แนวความคิดคนดีสวยงามสุดๆไปเลยค่ะ"
"ประชดพี่รึเปล่าเนี่ย พี่ก็ไม่ได้ได้ทำงานจนไม่มีเวลาให้ซะหน่อย"
เวฬุรีย์หัวเราะ พยายามมองเหมือนหาอะไร แต่ไม่ให้จับพิรุธได้
"พูดเล่นน่ะค่ะ"
มณไฑเข้ามาโอบเวฬุรีย์
"มาหาพี่คิดถึงพี่ใช่ไหม"
"แหม...ขี้ตู่จัง ฬุรีย์แค่มาดูว่าพี่วุฒิได้ว่านมาหรือยัง"
"ว่านเหรอ"
"ใช่ค่ะ ว่านอสรพิษที่พี่วุฒิให้คนไปหา ได้ข่าวว่าหาได้แล้วงั้นเหรอคะ"
" ใช่ พี่ก็ไม่คิดว่ามันจะหาได้เร็วขนาดนี้ แปลกเหมือนกัน"
เวฬุรีย์ลองถามหยั่งเชิงมณไฑดู
"แล้วพี่ไฑจะทำยังไงกับมันต่อคะ"
"ก็…คงเอามาสกัดเป็นยาใช้รักษาลดาล่ะจ้ะ"
"งั้นเหรอคะ"
เวฬุรีย์กำมือแน่นเริ่มร้อนใจมากขึ้น อุ๋มอิ๋มเปิดประตูเข้ามา
"คุณหมอคะ ได้เวลาไปดูคนไข้แล้ว อ้าว คุณฬุรีย์ สวัสดีค่ะ"
เวฬุรีย์รับไหว้จากอุ๋มอิ๋ม พยายามเก็บอาการ มณไฑหันมาถามเวฬุรีย์
"เดี๋ยวพี่ไปดูคนไข้ก่อน ฬุรีย์รอพี่หน่อยได้ไหม ตรวจเสร็จแล้วเย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ"
"ก็ได้ค่ะ ฬุรีย์จะรอ ตามสบายเลย"
มณไฑยิ้มรับ สบายใจที่ฬุรีย์ตอบตกลง รีบออกไปกับอุ๋มอิ๋ม
ฬุรีย์เริ่มร้อนใจจนทนไม่ไหว รีบลุกออกไปเหมือนกัน

ลำดวนยกมือไหว้ทุกคนในครัวอย่างนอบน้อม โปรยยิ้มอย่างสวยงามอ่อนหวานให้
"ฝากตัวกับทุกคนด้วยนะคะ"
บุญปลูกมองปลื้มๆ ผ่อนศักดิ์เกาหัวเขินๆ ออมยิ้มกว้าง แต่ลอร่าเป็นคนเดียวที่เชิดใส่
"แหม ไหว้สวยนะเรา มารยาทงาม" บุญปลูกบอก
"ไหว้ก็สวยหน้าตาก็ดี แถมดูแลคุณท่านได้ ไม่เหมือนบางคน" ผ่อนศักดิ์มองไปทางลอร่า
ลอร่ามองค้อน ทุกคนหันไปมอง
"ทำไม มองอะไร นี่ไม่คิดจะนึกถึงบุญคุณกันรึไง ก่อนยัยนี่มาใครกันที่เฝ้าคุณท่านทั้งวันทั้งคืน"
"โถ นังลอร่า บุญคุณท่วมหัวเลยล่ะค่ะ นอนเล่นมือถือแชททั้งวัน ดูแลตรงไหนไม่ทราบ" บุญปลูกถาม
"เอ๊ะ ป้า ทำไมพูดงี้"
ออมหัวเราะ ลอร่าหันไปมองออมแทน
"แกก็อีกคน หัวเราะอะไรยะ"
"ก็…หัวเราะคนขี้อิจฉา เห็นเขาสวยเขาดีกว่าไม่ได้ ตลกเนอะ ฮะๆๆ"
"เออ ตลก คนขี้อิจฉา ฮ่าๆๆ"
ทุกคนรุมหัวเราะใส่ ลอร่าเชิดไปอีกทาง เถียงไม่ออก ลำดวนแอบขำ

วุฒิมายืนรอประวัติท่าทางตื่นเต้น มีความหวังมาก รถคันหนึ่งเข้ามาจอดใกล้ๆ ประวัติลงจากรถมา พยายามปั้นหน้ายิ้มใส่วุฒิ
"เป็นยังไงบ้างประวัติ ขอบคุณที่ช่วยผมนะ ขอบคุณจริงๆ"
ประวัติหัวเราะกลบเกลื่อน รีบเอาหน้า
"ไม่เป็นไรเลยครับ ถึงจะหายากหาเย็น ผมก็มาจนได้แล้ว"
"ดีเลย ขอผมดูมันหน่อยได้ไหม"
"ทางนี้ครับ อยู่ในรถ"
ประวัติเดินนำไปที่รถ เปิดประตูรถออกเผยให้เห็นต้นว่านอสรพิษที่คล้ายของจริงมาก วุฒิมองไปอย่างตกตะลึง
"นี่เองเหรอ ว่านอสรพิษที่"
ประวัติยืนนิ่ง รู้สึกผิดแต่พยายามเก็บอาการไว้
"ใช่ครับ ตรงกับที่คุณวุฒิบอก"
"อย่างนี้ลดาก็มีความหวังที่จะหายแล้ว ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ"
วุฒิมองต้นว่านแววตาเป็นประกาย มีความหวัง

วุฒิรีบเข้ามาท่าทางตื่นเต้น อุ๋มอิ๋มที่กำลังจัดเอกสารอยู่ถึงกับสะดุ้ง
"คุณอิ๋ม"
"ว้าย!ตกใจหมดเลยค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณวุฒิ"
"หมอมณไฑอยู่ไหนครับ ผมมีเรื่องจะบอก"
อุ๋มเปิดตารางานมณไฑดู ก่อนจะบอกวุฒิ
"ตอนนี้คุณหมอติดผ่าตัดอยู่เคสนึงค่ะ คงอีกสักพัก มีอะไรหรือเปล่าคะ"
วุฒิชูกระถางว่านอสรพิษที่ประวัติหามาให้ อุ๋มอิ๋มตกใจ
"นั่นมัน"
"ว่านอสรพิษที่กำลังตามหายังไงครับ"
อุ๋มอิ๋มอึ้ง
"ไม่จริงน่า ก็ไหนคุณหมอบอกว่ามัน...ช่างเถอะค่ะ คุณวุฒิรอเดี๋ยวนะคะ"
"ผมจะไปบอกลดาเรื่องนี้ งั้นผมฝากคุณอิ๋มไว้ก่อนนะครับ"
วุฒิวางต้นว่านลง รีบออกไปท่าทางดีใจ อุ๋มมองว่านแบบแทบไม่เชื่อสายตา
ข้างนอกห้อง พอวุฒิลับสายตาไปก็ปรากฏเงาใครบางคนกำลังซุ่มดูอยู่...

ไอลดานอนพักอยู่ที่ห้อง วุฒิเข้ามา ท่าทางดีใจมาก
"ลดา พี่มีข่าวดี เราได้ต้นว่านอสรพิษมาแล้วนะ"
ไอลดาแปลกใจ
"ได้แล้วเหรอคะ ไหนล่ะคะ"
"พี่ฝากอุ๋มอิ๋มไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวจะเอาว่านให้หมอมณไฑสกัดทำยา ลดาจะหายแล้วนะ"
ไอลดาอึ้งไป ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง
"จริงเหรอคะ ลดาจะหายเหรอคะ"
"แน่นอนจ้ะ ไม่ต้องเครียดแล้วนะลดา"
วุฒิพยักหน้ารับ จับมือไอลดาแน่น ไอลดาสับสนนิดหน่อย แต่ก็มีความหวังขึ้น

อุ๋มอิ๋มออกมาที่เคาน์เตอร์คุยกับคนไข้ที่มาติดต่อ เวฬุรีย์แอบย่องเข้ามา เหลือบมองไปทางเคาน์เตอร์ มองหาต้นว่าน เห็นอยู่ในห้องหลังเคาน์เตอร์
"อยู่นี่เอง"
เวฬุรีย์เปิดกระเป๋าเตรียมสวมถุงมือจะเข้าไปขโมยว่าน อุ๋มอิ๋มหันมาทางฬุรีย์พอดี
อุ๋มอิ๋มหันไปคุยกับพยาบาลอีกคนเหมือนจะมีปัญหาวุ่นวายมาก แล้วก็ลุกออกไป
เวฬุรีย์ได้จังหวะ ค่อยเดินไปเปิดประตูห้องที่เชื่อมกับเคาน์เตอร์ เข้าไปในนั้น เธอค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ว่าน เสียงกุกกักดังขึ้นข้างหลัง
"คนไข้ต้องพักฟื้นเหรอ งั้นเอายังงี้ดีไหม"
อุ๋มอิ๋มเดินเข้ามาคุยกับพยาบาลอีกคน แล้วมาคุ้ยเอกสารบางอย่าง
เวฬุรีย์รีบก้มลงไปหลบหลังตู้เหลือบมองกลัวอุ๋มอิ๋มจะเห็น อุ๋มอิ๋มมองมาทางฬุรีย์
"อ๊ะ อยู่นั่นเอง"
อุ๋มอิ๋มตรงดิ่งมาทางฬุรีย์ หยิบเอกสารชะโงกหน้าไปตรงที่ฬุรีย์นั่ง หยิบเอกสา
"เจอแล้ว"
ตรงที่ฬุรีย์เคยซ่อนอยู่ ฬุรีย์หายไปแล้ว อุ๋มอิ๋มเดินออกไปอีกครั้ง
อีกมุมหนึ่งใกล้ๆต้นว่าน เวฬุรีย์หลบอยู่ โล่งใจที่อุ๋มอิ๋มไม่เห็น เธอเข้าไปที่ต้นว่าน เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใคร มองด้วยความกะหยิ่ม
บริเวณหน้าเคาน์เตอร์ อุ๋มอิ๋มกลับมาอีกครั้ง
" เสร็จซะที กว่าจะเคลียร์ได้ทีนึง วันนี้จะมีเรื่องอะไรอีกไหม" เธอเหลือบมองไปตรงที่ตั้งต้นว่าน " ตายแล้ว"
ต้นว่านอสรพิษที่วุฒิมาฝากไว้หายไปแล้ว อุ๋มอิ๋มหัวเสียทันที
"เมื่อกี้ยังอยู่เลย หายไปไหน โอ๊ยแย่แล้ว คุณวุฒิฆ่าฉันแน่"
อุ๋มอิ๋มร้อนใจรีบวิ่งออกไปทันที

เวฬุรีย์พาต้นว่านมาที่มุมหนึ่งของโรงพยาบาลที่ลับตาคน ค่อยๆวางต้นว่าน มองอย่างพิจารณา
เวฬุรีย์ยื่นมือไปจับต้นว่าน รู้สึกแปลกๆ
"เอ๊ะ"
เธอกล้าๆกลัว ลองเอามือไปจับต้นมัน ปรากฏว่าไม่กัดมืออย่างที่เคยเป็น เธอเลยถอดถุงมือ ยืนมือไปสัมผัสต้นว่านอีกครั้ง มันไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
"มันไม่ใช่ว่านอสรพิษนี่!"
เวฬุรีย์หน้าเครียด มองต้นว่านสีหน้าไม่พอใจ
"ทำไงดี ทำไงดี"
เวฬุรีย์เดินวนไปวนมาคิดไม่ตกว่าจะทำยังไง

จอกล้องวงจรปิด เห็นด้านหลังของเวฬุรีย์กำลังหยิบต้นว่านออกไป
"หยุดตรงนี้ก่อนครับ"
วุฒิบอกให้เจ้าหน้าที่หยุดภาพ อุ๋มอิ๋มที่มากับวุฒิเพ่งมองคนในนั้น
"ใช่...ใช่คุณฬุรีย์แน่ๆค่ะ อุ๋มอิ๋มจำได้ ไม่มีทางพลาดแน่ๆ"
"ผมก็ว่าคล้ายมากนะ"
"ไม่คล้ายค่ะ อิ๋มว่าใช่เลย วันนี้อิ๋มเจอคุณฬุรีย์ ผมทรงนี้ ชุดนี้ทุกอย่างเลย"
วุฒิหน้าเครียด มองคนในจออีกครั้ง เขาแน่ใจเหมือนกันแต่ไม่กล้าพูด
"คุณวุฒิรู้อย่างนี้จะทำยังไงต่อคะ นั่นความหวังในการรักษาคุณลดาเลยนะ"
"ผม ไม่รู้สิ"
"โธ่ คุณวุฒิ คุณวุฒิต้องจัดการนะคะ"
"ผมไม่อยากให้กระทบถึงลดา เพราะงั้นอุ๋มอิ๋ม อย่าเพิ่งบอกใครเรื่องนี้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจะคุยกับลดาเอง"
อุ๋มอิ๋มรู้สึกขัดใจ แต่ก็เห็นใจวุฒิ
อุ๋มอิ๋มถอนหายใจ
"ก็ได้ค่ะ"
สีหน้าวุฒิครุ่นคิดเหมือนกำลังตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

เวฬุรีย์กลับมาที่บ้าน โยนต้นว่านลงกับพื้น หยิบไฟแช็กออกมาแล้วจุดไฟเผาทิ้ง เธอยืนมองต้นว่านปลอมค่อยๆไหม้ด้วยสายตาเย็นชา
"ถ้าไม่ใช่ว่านนั่นก็ไม่มีประโยชน์…หายไปได้ซะก็ดี"
" ทำอะไรน่ะ"
เวฬุรีย์ตกใจ ลำดวนเดินมาดูกองต้นว่านที่ไหม้จนไม่รู้ว่าเป็นอะไร
"เผาอะไร"
เวฬุรีย์เชิดใส่
"ไม่ใช่เรื่องของแก ไม่ต้องมาแส่"
ลำดวนเพ่งมอง
"ต้นไม้เหรอ ทำไมรูปร่างแปลกๆ คล้ายๆ…ว่านอสรพิษ"
เวฬุรีย์หันไปจิกตาใส่ลำดวนอย่างโหดเหี้ยม ลำดวนเริ่มกลัว ถอยไปตั้งหลัก เวฬุรีย์เดินเข้ามา
"เคยมีคนบอกแกไหมว่าถ้าช่างสงสัยมากๆ จุดจบมันจะเป็นยังไง"
ลำดวนถอยหนี
"ฉันจะไปรู้ได้ไง"
ลำดวนจะหนี แต่เวฬุรีย์คว้าคอเสื้อ ดึงลำดวนมาแล้วบีบคอไว้
"ไม่อยากรู้ ฉันก็จะบอกให้"
ลำดวนเริ่มสั่น ฬุรีย์เงื้อมือขึ้นแล้วตบลำดวนเต็มแรง จนลำดวนกลิ้งไปกับพื้น
"ถ้าแกสู่รู้มากๆเข้า อีกเดี๋ยวแกก็จะมีสภาพไม่ต่างจากไอ้ซากนี่"
เวฬุรีย์จุดไฟแช็กขึ้น เดินเข้ามาหาลำดวน ลำดวนตกใจ
"อย่า ฉันไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ ฮือ"
ลำดวนรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป ฬุรีย์หัวเราะสะใจ

อ่านต่อหน้าที่ 4

เพลิงพ่าย ตอนที่ 18 (ต่อ)
ลำดวนหลบมาในห้อง รีบโทรศัพท์หาวุฒิทันที วุฒิกำลังจะเดินไปหาไอลดา โทรศัพท์ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"คุณวุฒิ ลำดวนเองค่ะ ลำดวนมีเรื่องด่วนมากจะบอก"
"เรื่องอะไรครับ พอดีตอนนี้ผมรีบ"
"เรื่องนี้ก็รีบค่ะ ลำดวนเห็นคุณฬุรีย์เผาอะไรบางอย่าง หน้าตาเหมือนต้นว่านที่ให้พี่หวัดไปหาเลย"
วุฒิหยุดเดิน หยุดฟังลำดวนทันที
"ว่าไงนะครับ ว่านอสรพิษเหรอ"
"ใช่แน่ๆค่ะ ลำดวนหาข้อมูลเอง ลำดวนจำได้ ว่านยังอยู่กับคุณวุฒิรึเปล่าคะ"
"ไม่อยู่แล้วครับ มีคนขโมยไป"
"งั้นก็แสดงว่า"
"ฬุรีย์ ต้องเป็นฬุรีย์แน่ๆ"
ลำดวนตกใจ
"ตายแล้ว…คุณฬุรีย์ขโมยว่านไปเหรอคะ"
"ลำดวน อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครนะ เดี๋ยวผมจัดการเอง แค่นี้นะครับ"
วุฒิตัดสายไป ลำดวนเหมือนจะรู้อะไรดีๆเข้าแล้ว
"ว่านเอามารักษาพี่สาว…แต่น้องสาวขโมยมาเผาทิ้ง หรือว่า…"
ลำดวนยิ้มกริ่ม รู้แล้วว่าฬุรีย์กับลดาต้องมีปัญหากันแน่

เมื่อมณไฑตรวจคนไข้เสร็จออกมา ไม่เจอเวฬุรีย์ก็ร้อนใจรีบโทร.หา
"ฬุรีย์ อยู่ที่ไหน ทำไมกลับไม่บอกพี่ก่อนล่ะครับ"
ภายในห้อง เวฬุรีย์ทำเสียงอ่อนระโหย
"รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยกลับมาก่อนน่ะค่ะ"
"งั้นก็น่าจะบอกพี่สักนิดก็ยังดี พี่จะได้เอายาให้ทาน หายไปแบบนี้พี่เป็นห่วงรู้ไหม"
"รู้ค่ะ ขอโทษด้วยแล้วกัน วันหลังจะบอก"
"อยู่บ้านใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปหา"
ฬุรีย์เริ่มหงุดหงิด บอกปัดมณไฑไป
"ไม่ต้องมาหรอกค่ะ ฬุรีย์อยากพัก เดี๋ยวกินยาแล้วนอนเลย"
"แค่กินยาพารามันจะได้อะไร เดี๋ยวพี่ไปตรวจดูให้ ฬุรีย์รอเดี๋ยวนะ"
"ฬุรีย์ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องมาหรอกค่ะ กว่าจะมาก็เสียเวลา พี่ไฑทำงานเถอะ"
"แต่ว่าพี่เป็นห่วงฬุรีย์นี่ ให้พี่ไปเถอะนะ"
"ฬุรีย์บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้อง"
"พี่เป็นห่วงฬุรีย์จริงๆนะ ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่จะไป"
เวฬุรีย์เริ่มโมโห รำคาญที่มณไฑยังตื๊อไม่เลิก
"ฬุรีย์กินยาแล้ว หายดีมากแล้วค่ะ ไม่ต้องมา ไม่ต้องลำบากอะไรทั้งนั้น ฬุรีย์เหนื่อย กินยาแล้วง่วงด้วย ถ้าอยากเจอก็ไว้วันหลัง แค่นี้นะคะ"
เวฬุรีย์ตัดสายไป มณไฑสงสัย
"เป็นอะไร เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย"

วุฒิกลับมาที่ห้องไอลดาอีกครั้ง ทำเป็นยิ้มเข้ามาชวนพูดคุย
"พี่กลับมาแล้ว หิวไหม อยากกินอย่างอื่นนอกจากอาหารโรงพยาบาลหรือเปล่า"
ไอดลดาสงสัย
"ลดากินไปแล้วค่ะ ตั้งแต่เมื่อกี้ที่พี่วุฒิออกไป"
"อ้อ งั้นเหรอ คือ…"
ไอลดาดูออกว่าวุฒิแปลกๆเหมือนมีอะไรจะบอก
"พี่วุฒิมีอะไรจะบอกลดารึเปล่าคะ"
วุฒิอึ้งไป
"ก็…มีครับ เรื่อง…ว่าน"
"ว่านอสรพิษเหรอคะ"
วุฒินิ่งไป สีหน้าจริงจังมากขึ้น
"ใช่…ว่านที่จะใช้รักษาลดา ฬุรีย์ขโมยมันไปแล้ว"
"ฬุรีย์น่ะเหรอคะ เป็นไปไม่ได้"
"ไม่ผิดแน่ พี่ไปที่ห้องวงจรปิดมา เห็นฬุรีย์เป็นคนเอาไป พี่ไม่มีทางจำผิดคน ไม่เชื่อลดาจะดูนี่ก็ได้นะ"
วุฒิเอาคลิปวิดีโอกับรูปที่เห็นฬุรีย์กำลังขโมยว่านให้ไอลดาดู ไอลดาเงียบไป
"ทั้งส่วนสูง รูปร่างใกล้เคียงกับฬุรีย์มาก แถมอุ๋มอิ๋มยังจำได้ด้วยว่าเป็นชุดที่ฬุรีย์ใส่ คงไม่ใช่คนอื่น"
"พี่วุฒิจะทำยังไงกับฬุรีย์คะ"
"พี่คงต้องส่งหลักฐานให้ตำรวจ จริงๆพี่จะแจ้งตำรวจก่อนเลยก็ได้ แต่พี่อยากคุยกับลดาก่อน"
ไอลดานิ่งไป ลำบากใจ หันไปมองวุฒิ
"พี่วุฒิอย่าบอกตำรวจได้ไหมคะ"
"ทำไมล่ะลดา"
"ถ้าเรื่องนี้ถึงตำรวจ ฬุรีย์ต้องเดือดร้อนแน่ๆ คุณพ่อที่ป่วยอยู่ถ้ารู้ท่านก็ต้องเสียใจที่ลดาส่งน้องตัวเองไปเข้าคุก คุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ก็คงตายตาไม่หลับเหมือนกัน"
วุฒิฟังแล้วเริ่มโมโหที่ลดาออกตัวปกป้องฬุรีย์อีกครั้ง
"ลดาอย่าปกป้องคนแบบฬุรีย์จนเกินเหตุได้ไหม ทำแบบนี้เขายิ่งได้ใจ ปกป้องไปเขาเคยมาดูมาสนใจไหมว่าลดาจะเจ็บปวดปางตายยังไง"
"ไม่ต้องสนใจลดาหรอกค่ะ ถึงลดาจะเจ็บจะทรมานลดาก็ทนได้ ฬุรีย์ต่างหากที่น่าสงสาร"
"ลดาไม่ห่วงตัวเอง แล้วลดาเคยห่วงคนที่เขารักลดาบ้างไหม"
ไอลดาพูดไม่ออก หลบตาวุฒิไปอีกทาง
"ลดา…ไม่รู้"
"ลดาไม่รู้ไม่เป็นไร แต่พี่รู้ ว่าตัวเองห่วงลดาขนาดไหน ยิ่งลดาเจ็บหนักแบบนี้พี่ยิ่งทรมานที่ดูแลอะไรลดาไม่ได้เลย"
"แล้วจะให้ลดาทำยังไงคะ"
"ให้พี่ดูแลลดาบ้างได้ไหม อย่าบ่ายเบี่ยงคำขอแต่งงานจากพี่อีกเลย พี่อยากดูแลลดาจริงๆนะ พี่ไม่ไว้ใจที่จะให้ลดาอยู่กับฬุรีย์ตามลำพังอีก"
ทั้งไอลดาและวุฒิต่างคนต่างเงียบใส่กัน ไม่รู้อีกฝ่ายคิดอะไร ไอลดาพูดขึ้นก่อน
"ก็ได้ค่ะ ลดาจะแต่งงานกับพี่วุฒิ"
วุฒิตกใจที่จู่ๆไอลดาก็พูดออกมา
"ว่าไงนะลดา"
"ลดาจะแต่งงานกับพี่วุฒิค่ะ"
วุฒิทั้งอึ้ง ทั้งแปลกใจ ทั้งดีใจที่ไอลดายอมตกลงง่ายๆ
"จริงเหรอ…ลดาจะแต่งงานกับพี่ใช่ไหม ลดา…พี่ดีใจที่สุดเลย"
วุฒิโผเข้ากอดไอลดาแน่น ดีใจที่สุด ไอลดาฝืนยิ้ม สีหน้าไม่ปลื้มนักเพราะจำใจตอบตกลง

วุฒิออกมาที่หน้าห้อง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว อุ๋มอิ๋มเข้ามาทัก
"คุณวุฒิคะ"
วุฒิยังยิ้มอยู่ ท่าทางดีใจกับอะไรสักอย่างมากๆ
อุ๋มอิ๋มเรียกเสียงดัง
"คุณวุฒิ"
วุฒิสะดุ้ง
"ครับ อ้าว อุ๋มอิ๋ม"
"มีเรื่องอะไรดีๆ รึเปล่าคะ เมื่อตอนบ่ายยังเห็นเครียดๆอยู่เลย พอจะบอกกันได้ไหม"
วุฒิยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
"ใช่ครับ มีข่าวดี ดีมากๆเลยด้วย"
อุ๋มอิ๋มสงสัย แต่ดูท่าทางวุฒิก็เผลอยิ้มไปด้วย

บ้านวิเศษมฆวัน ตอนกลางวัน เวฬุรีย์ยกมือไหว้เพ็ญโพยมและทวีวัชร
"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า มาเยี่ยมคุณพ่อเหรอคะ"
เพ็ญโพยมเชิดใส่เวฬุรีย์ ทวีวัชรช่วยตอบแทน
"ใช่จ้ะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง"

เวฬุรีย์นำทางเพ็ญโพยมกับทวีวัชรเข้ามาเยี่ยมมฆวัน ทั้งสองไปที่ข้างๆเตียง
"คุณหมอ พวกเรามาเยี่ยมนะคะ"
ทวีวัชรเอาตะกร้าของเยี่ยมชูขึ้นมา ลำดวนเป็นคนไปรับไว้มาวาง
เพ็ญโพยมถามลำดว
"ตอนนี้อาการเป็นยังไง"
"ก็ทรงๆค่ะ แต่ทำกายภาพบำบัดทุกวัน นอกนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ"
"ดีแล้วๆ"
"ถ้าคุณหมอยังรับรู้ได้ วันนี้พวกเรามีข่าวดีจะมาบอกด้วยนะครับ"
เวฬุรีย์ที่ทำเมินตอนแรกเอะใจขึ้น พยายามตั้งใจฟัง
"พวกเราตั้งใจมาสู่ขอหนูลดาอย่างเป็นทางการค่ะ"
ฬุรีย์ดังแทรก
"อะไรนะ!"
ทวีวัชรกับเพ็ญโพยมหันไปมอง ฬุรีย์รีบทำนิ่งเก็บอาการไว้
" วันก่อนตาวุฒิขอหนูลดาแต่งงาน เจ้าตัวตอบตกลงแล้วนะคะ"
ทวีวัชรบอก
"ทีนี้เราก็จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันซะที คุณหมอไว้ใจตาวุฒิได้นะครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกชายผมจะดูแลลูกสาวคุณหมออย่างดีที่สุด"
ทวีวัชรกับเพ็ญโพยมมองหน้ากันยิ้มปลื้ม มฆวันแววตาดีใจขึ้นมา
ลำดวนอึ้งไปพอได้ยินว่าวุฒิจะแต่งงาน
ลำดวนพึมพำเสียงเบา
"แต่งงานเหรอ"
ทางเวฬุรีย์ก็รับไม่ได้ยืนกัดฟัน ร้อนใจจนตัวสั่นไปหมด
"ไม่จริง…ไม่มีทาง…ไม่"

ออมเล่าเรื่องที่เพ็ญโพยมกับทวีวัชรมาขอไอลดาให้บุญปลูกกับผ่อนศักดิ์ฟัง
"หมอออมขอคอนเฟิร์ม คุณวุฒิคุณลดา แต่งแน่แต่งชัวร์เดือนหน้า"
ทุกคนร้องเฮ บุญปลูกปลื้มใจยิ้มหน้าบาน
"ในที่สุดคุณวุฒิกับคุณลดาก็จะตบแต่งกันซักทีนะ โอ๊ย ฉันล่ะดีใจสุดๆ"
"คุณวุฒินี่คนดีจริงๆ คุณลดาจะสวยจะไม่สวยยังไงก็รัก ขนาดเจอเรื่องยังคิดจะแต่งงานกับคุณลดาอยู่ น่าปลื้มใจแทน" ผ่อนศักดิ์บอก
"คนดีก็ต้องอยู่กับคนดีๆ มันก็ถูกแล้ว ใช่มะๆ"
"ใช่ ในที่สุดบ้านเราก็จะมีงานมงคลกันซะที อย่างนี้ต้องฉลอง" บุญปลูกบอก
ออม/ผ่อนศักดิ์บอก "ต้องฉลอง เย่"
ออมกับผ่อนศักดิ์ชูมือไม้ดีใจกันยกใหญ่ที่วุฒิกับไอลดาจะมีข่าวดี

ไอลดากำลังนั่งอยู่ในห้อง จู่ๆ เวฬุรีย์ก็รีบพรวดพราดเข้ามา น้ำเสียงดูร้อนใจมาก
"ลดา เธอจะแต่งงานกับพี่วุฒิเหรอ"
ไอลดามองฬุรีย์แปลกใจที่รู้เรื่องแล้ว
"ฬุรีย์รู้แล้วเหรอใครบอก"
"ฉันจะรู้มายังไงก็ช่าง แต่ทำไมเธอไม่ปรึกษาฉันบ้าง"
"พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่ว่าพี่..."
เวฬุรีย์ตะโกน
"ไม่ต้องมาแก้ตัว ยังไงเธอก็ตอบตกลงไปแล้ว"
ไอลดาพยายามปรามฬุรีย์
"ฬุรีย์ ฟังพี่ก่อน พี่มีเหตุผล"
"เหตุผลของเธอก็คือ เธอจะทิ้งฉัน เธอจะทิ้งพ่อ เธอแต่งงานกับเขาเธอก็มีคนดูแลสบายใจ ภาระดูแลพ่อทั้งหมดก็จะกลายเป็นของฉัน"
"ไม่จริงนะฬุรีย์ ยังไงพี่ก็จะดูแลคุณพ่อเหมือนเดิม"
"อย่ามาโกหกเลย ตัวเองก็หน้าเละยังไม่หาย พ่อก็ป่วยหนักแท้ๆ เธอจะไม่ห่วงตัวเองก็ไม่เป็นไร แต่เธอควรจะคิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้าง"
ไอลดาเหนื่อยใจ
"พี่ก็เป็นห่วงทุกคนนะฬุรีย์ รวมทั้งตัวฬุรีย์ด้วย ทุกวันนี้ฬุรีย์ก็ไม่เคยอยู่ดูแลคุณพ่อเลย เอาแต่ออกไปไหนมาไหน พี่ก็เป็นแบบนี้ แล้วจะให้พี่ทำยังไง"
" นี่เธอว่าฉันเหรอ ตั้งแต่เธอมีสภาพแบบนี้คนดูแลพ่อก็ไม่มี ฉันก็ดูแลตามวิธีของฉัน มันผิดตรงไหน ถ้าอย่างนั้นก็รีบหายซะสิ ทำได้ไหมล่ะ"
"พี่ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วเหมือนกัน แต่เชื่อเถอะว่าพี่กำลังทำทุกอย่าง เพื่อทุกคน ฬุรีย์เองก็อย่าทำผิดไปมากกว่านี้เลย พี่ขอร้อง"
เวฬุรีย์เอะใจกับประโยคเมื่อครู่ของไอลดา
"ฉันทำอะไรผิด"
ไอลดาอึกอัก
"เปล่า ไม่มีอะไร"
เวฬุรีย์ตะคอก
"ฉันทำอะไร บอกมา!"
"พี่บอกไม่ได้ แต่เชื่อพี่นะ อย่าทำอะไรที่มันจะเป็นการทำลายตัวเอง ไม่มีใครหนีความผิดไปได้ตลอด พี่พยายามช่วยฬุรีย์ทุกอย่างแล้วจริงๆ"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด คนเห็นแก่ตัวแบบเธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนฉัน เธอต่างหากที่ใจร้าย จะทิ้งฉันทิ้งทุกคน เธอต่างหากที่ผิด"
เวฬุรีย์โกรธมากสะบัดตัวเดินออกจากห้องไป ไอลดาเสียใจน้ำตาซึม

วันเดียวกัน เวฬุรีย์กลับมาพุ่งเข้าไปบีบคอตุ๊กตาลูซี่ร้ องไห้นั่งเหม่อราวกับคนไม่มีสติ พูดพึมพำคนเดียว
"คอยดูนะลูซี่ ฉันจะไม่ยอมให้มีงานแต่งงานของสองคนนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่นังไอลดาจะไม่มีวันได้พี่วุฒิไป ไม่มีวัน ไม่มีวัน"
ฬุรีย์จิกผมลูซี่ ทั้งเสียใจทั้งเคียดแค้น
บรรยากาศนอกบ้านเต็มไปด้วยความอึมครึม เมฆสีเทา ขมุกขมัวราวกับจะเกิดพายุ ฟ้าร้องครืนและทันใดนั้นสายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงมาเกิดเป็นแสงสว่างวาบน่าขนลุก

มณไฑเข้ามาหาไอลดาที่ห้อง ไอลดากำลังทานอาหารเช้าอยู่
"เป็นไงบ้าง กินไม่ค่อยเยอะเลย เบื่อหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ แต่กินไม่ค่อยลง"
"กินเยอะๆ จะได้มีสารอาหารไปรักษาแผล เราต้องดูแลตัวเองนะ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"แล้วก็วันนี้ ผมอนุญาตให้เราออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"
ไอลดาแปลกใจ หันไปมองมณไฑ
"จริงเหรอคะ"
"ใช่ ลดาจะได้ไปเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวไงล่ะครับ"
ไอลดานึกขึ้นได้ รู้สึกเศร้าพอคิดถึงเวฬุรีย์ แต่ก็ยิ้มตอบมณไฑไป
"จริงด้วยสิคะ"
มณไฑมองไอลดาคิดนิดหนึ่ง
"ลดา...คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะแต่งงานตอนนี้"
ไอลดาแปลกใจ
"หมอทำไมถามอย่างนั้นคะ"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ตกใจนิดหน่อย แต่ผมก็ยินดีด้วยนะ"
"ลดาก็ไม่รู้ค่ะ แต่ลดาว่าตอนนี้ลดาควรมั่นใจในตัวพี่วุฒิ แล้วอีกอย่างถึงลดาจะเป็นแบบนี้เขาก็ไม่เคยรังเกียจลดาเลย"
"ลดาจะโกรธผมไหม ถ้าผมบอกว่า ที่คุณวุฒิเขาเร่งเรามาแบบนี้ เขาอาจจะหวังอย่างอื่นก็ได้"
" ไม่โกรธหรอกค่ะ ลดารู้ว่าหมอหวังดี...ลดาแค่คิดว่า พี่วุฒิเองเขาก็มีทุกอย่างพร้อม เขาจะหาผู้หญิงที่สวยที่ดีกว่าลดาได้อีกไม่ยาก แต่เขาเลือกลดา เขาคงไม่ได้หวังอะไรหรอกค่ะ"
มณไฑถอนหายใจ เป็นห่วงแต่ก็ยอมในเหตุผล
"งั้นผมก็...ขอแสดงความยินดีด้วยนะ"
" ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"
มณไฑออกไป ลดานั่งนิ่งคิดอะไรบางอย่าง

ประวัติกลับมาบ้าน กำลังจะเดินเข้าไปเก็บของ เสียงผู้หญิงลอยมา
"ฮือ....ฮือ"
ประวัติชะงัก เงี่ยหูฟัง เริ่มมองหาต้นเสียง
"อะไร เสียงใครวะเนี่ย"
เสียงผู้หญิงสะอื้นขึ้นมาอีก "ฮือ"
ประวัติควักสร้อยพระออกมายกมือไหว้ ค่อยๆเดินย่องเข้าไป พูดพึมพำไปด้วย
"สาธุล่ะครับหลวงพ่อ อย่าให้เจออะไรเล้ย ขอให้แค่หูแว่ว"
ประวัติเข้าไปในห้อง ชะโงกหน้าเข้าไปเห็นเงาดำๆอยู่ตรงมุม เสียงร้องไห้ยิ่งดังขึ้นอีก
"นั่นไง แน่แล้ว แน่แล้ว"
ประวัติหลับตาเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ ไฟสว่างขึ้น ประวัติลืมตา มองไปตรงมุมนั้น
"ลำดวน!"
ลำดวนนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ถือทิชชู่นั่งกอดกระเป๋าเช็ดน้ำตาอยู่
"ฮือ...พี่หวัด"
"โธ่เอ๊ย ลำดวน!"
"พี่หวัด"
ประวัติเดินไปดึงลำดวนให้ลุกมาคุยกัน
"เป็นอะไร ดราม่ามากเหรอ"
"มาก คนเขาจะแต่งงานแท้ๆ ทำไมเสียใจแบบนี้ ฮือ"
"อย่าบอกนะว่าหมายถึงคุณวุฒิกับคุณลดา"
"อื้อ ก็จะมีใครล่ะ"
"แค่เจ้านายจะแต่งงานแกเสียใจขนาดนี้เลย ถ้าเป็นฉันแกจะมานั่งร้องห่มร้องไห้แบบนี้ไหม แล้วขนเสื้อผ้ามา อย่าบอกว่าแค่นี้แกลาออก"
ลำดวนส่ายหัว
"บ้าเหรอ ใครจะออก เงินดี สบายก็สบาย แต่ทำใจไม่ได้อะ มันเสียใจ มองเห็นเขามีความสุขกันแล้วมันระทม"
ประวัติกุมขมับ ปวดหัวกับลำดวนเหลือเกิน
"อยากหายเศร้าก็ตั้งใจทำงานแล้วเลิกมโนซะ ฉันว่ามันจะดีกว่านะ"
"นี่ไม่ซ้ำเติมน้องสักครั้งจะตายมั้ยเล่า"
ลำดวนเริ่มคร่ำครวญอีก ประวัติเซ็ง แต่แล้วลำดวนก็เหมือนนึกอะไรได้
"แต่จะว่าไปมันก็แปลกอยู่นะ"
"อะไรแปลก"
"ก็คุณฬุรีย์อะไรนั่นไง พี่สาวจะแต่งงานทั้งที ไม่เห็นจะดีใจ แถมคนอะไรก็ไม่รู้ นิสัยน่าสยองชะมัด พูดแล้วขนลุก"
ลำดวนลูบแขนทำท่าขนลุกมาก ประวัติเองก็แปลกใจเหมือนกัน

ภายในเว็ดดิ้งสตูดิโอ วุฒิลองชุดเจ้าบ่าวออกมาดูหล่อเนี้ยบ เขามองไอลดาที่กำลังลองชุดอีกห้อง
"เสร็จหรือยังครับลดา"
" ใกล้แล้วค่ะ ใจเย็นๆสิคะ"
"ก็พี่อยากเห็นเจ้าสาวของพี่นี่"
วุฒิตื่นเต้นมากที่จะเห็นไอลดา สักพักไอลดาก็ออกมาพร้อมกับชุดแต่งงานมีผ้าบางๆคลุมหน้าแต่ก็ยังสวยจุนวุฒิถึงกับตะลึง
"เป็นยังไงบ้างคะ"
วุฒิเข้าไปหาไอลดา ยิ้มกว้าง ปลื้มใจมาก
"สวย สวยที่สุดเลย"
"พี่วุฒิโกหก ถ้าไม่สวยก็บอกได้ค่ะ ลดาไม่โกรธหรอก ไม่ต้องแกล้งชมก็ได้"
"พี่ไม่เคยโกหก สำหรับพี่ลดาสวยที่สุดเสมอ"
"พี่วุฒิชมเกินไปหรือเปล่าคะ ทั้งๆที่ลดาเป็นแบบนี้แท้ๆ"
"ลดาจำไว้นะ ความสวยที่แท้จริงของคนเรามันอยู่ข้างใน ไม่ว่าข้างนอกจะเป็นยังไง จิตใจข้างในที่สวยงามก็ยังเป็นของไอลดาคนเดิมของพี่เสมอ มันไม่เคยน้อยลงแต่กลับจะเพิ่มขึ้นอีกด้วย"
วุฒิค่อยเอามือเปิดผ้าคลุมผมไอลดาออก มองด้วยแววตาลึกซึ้ง
"พี่วุฒิ"
ไอลดาน้ำตาซึม เข้าไปกอดวุฒิ รู้สึกอุ่นใจที่วุฒิอยู่ด้วย วุฒิลูบผมไอลดาอย่างรักใคร่

อ่านต่อตอนที่ 19