เมียเถื่อน ตอนที่ 18
กลางดึก เวลาเดียวกัน เขตจอดรถแถวๆ มุมลับตาแถบโรงเลื่อย แล้วดับไฟหน้ารถ
เขาย่องไปแถวๆ หน้าสำนักงาน แล้วใช้กุญแจไขเข้าไปในสำนักงาน เพื่อดูเอกสารเรื่องงาน สีหน้าครุ่นคิด เริ่มรู้ว่าโรงเลื่อยมีปัญหา
ผ่านเวลา เขตเคลียร์งานเอกสาร แล้วเขียนโน้ตติดไว้ที่โต๊ะบดินทร์
ด้านนอก บดินทร์เดินสำรวจ เห็นแสงไฟจากในสำนักงาน ที่เขตลืมปิดไว้
"ใครเปิดไฟในสำนักงาน ตอนเย็นเราปิดหมดแล้วนะ"
บดินทร์รีบเดินไป เปิดประตูเข้าไปด้านใน เขตหลบออกไปทางด้านหลัง บดินทร์ได้ยินเสียงก็ร้องถามไป
"พี่เขต"
เขตรีบชิ่งไปที่รถ...แล้วสตาร์ทเครื่องขับออกไป ยังไม่เปิดไฟหน้า
บดินทร์วิ่งตามมาโบกมือเรียก จำรถเขตได้แม้อยู่ในความมืด
"พี่เขต รอด้วย...พี่เขต"
บดินทร์หยุดวิ่ง เพราะตามรถเขตไม่ทัน เขามองกระจกมองหลัง แต่ไม่ยอมหยุดรถ ขับต่อไป...
บดินทร์เดินเข้ามาในสำนักงาน เห็นโน้ตที่เขตทิ้งไว้ให้...
"ไม่ต้องห่วง พี่สบายดี มีอะไรด่วนเขียนโน้ตไว้"
บดินทร์เลยเขียนโน้ตทิ้งไว้
"พี่เขตกลับมาเถอะครับ เรื่องทุกเรื่องเคลียร์ได้"
บดินทร์หยิบเอกสารมาทำงานต่อ...
บดินทร์กลับจากทำงานกำลังจะเข้าบ้านพัก พลอยใสมาจอดรถรอคอยบดินทร์อยู่ เธอดีใจที่เห็นเขา รีบหยิบของบำรุงที่เตรียมมาเดินไปหา
"เพิ่งเลิกงานหรือคะ"
"ครับ คุณมานานหรือยัง ทำไมไม่โทร.หา"
"เห็นคุณทำงาน เลยไม่อยากกวนอะค่ะ"
พลอยใสส่งอาหารบำรุงที่ถือไว้ให้บดินทร์
"ทำงานหนัก ก็ควรทานอาหารบำรุงดีๆ นี่ค่ะ พลอยซื้อมาฝาก"
บดินทร์รับมา
"ขอบคุณครับ ดึกแล้ว ผมขับรถตามไปส่งคุณดีกว่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขับกลับเองได้"
"ก็แค่ขับตามๆ กันไป นะครับ ไม่งั้นผมนอนไม่หลับแน่"
พลอยใสพยักหน้าตกลง...
ผ่านเวลา ในเรือนหลังเล็ก เมษาสะบักสะบอมจากการเล่นแรงของจอม
"ไอ้จอม อย่าให้มีโอกาส กูจะเอาคืนมึงแน่ๆ" เสียงเมษาดังกึกก้องในหัว
เธอตะกายหายาคุมกำเนิดที่เก็บไว้ในลิ้นชัก แต่เหลือแค่แผงเปล่า
"อะไรวะ ยาคุมดันหมดซะอีก"
จอมเงยหน้าขึ้นมาจากเตียงพร้อมเรียกเมษา
"อีเม มึงมานี่ อย่าคิดหนีกู"
เมษารีบเดินไปหา จอมดึงเมษาให้นอนลงอีก จัดการเผด็จศึกอีกรอบ
พลอยใสขับรถเข้ามาจอด รถบดินทร์ตามมาจอด ต่างลงจากรถ
"เข้าไปดื่มกาแฟก่อนมั้ยคะ"
"คุณไม่ชวน ผมก็จะขอพอดี"
บดินทร์เดินตามพลอยใสเข้าไปในบ้าน
เสี่ยนพนั่งอยู่ มีข้าวต้มเครื่องวางตรงหน้า บดินทร์รีบยกมือไหว้เกรงใจ
"ไปไหนกันมาล่ะ ค่ำๆ มืดๆ"
"ผมแค่ขับรถตามมาส่งคุณพลอยครับ ผมไม่รบกวน"
เสี่ยนพรีบพูดแทรกขึ้น
"ไหนๆ ก็มาแล้ว ฉันให้แม่ครัวทำข้าวต้มรอบดึก มาทานด้วยกันดีกว่า...ถือว่าทานเป็นเพื่อนคนแก่หน่อยนะ"
พลอยใสหันไปยิ้มกับบดินทร์เป็นการเชิงชวน
"ได้ครับ"
"พลอยจะนั่งเป็นเพื่อนพ่อกับคุณดินนะคะ"
"ผู้หญิงก็เงี้ย รักษาหุ่น กลัวอ้วน ทั้งที่ผอมบางจะปลิวลมอยู่แล้ว"
บดินทร์ยิ้มกับเสี่ยนพที่หยอกล้อลูกสาวอย่างรักใคร่
"แหม ถ้าพลอยอ้วนกลมกลิ้งได้ ใครจะเลี้ยงล่ะคะ"
"พ่อก็ส่งไปโรงเชือดเลย...ดีมั้ย คุณดิน"
"หุ่นอย่างคุณพลอย คงไม่ได้ราคาหรอกครับ"
"อ้าว นี่คิดรุมพลอยหรือคะ"
ทุกคนพากันหัวเราะสนุกสนานสนิทสนม พลอยใสตักข้าวต้มให้พ่อและบดินทร์...เสี่ยนพยิ้มแย้มทานกับบดินทร์
พลอยใสมองพ่อกับบดินทร์ด้วยแววตามีความสุขสบายใจ
ใกล้สว่าง จอมลงจากเรือนเล็ก...เดินหลบไป เมษาเดินออกมามองจอมหน้าเรือน สภาพเมษาหมดสภาพโซเซหมดแรง
เมี่ยงตื่นเช้ากำลังจะเดินไปทำงานที่บ้านเขต มองสภาพเมษาแล้วตกใจ
"เฮ้ย ใครวะนั่น ทำไมโทรมสุดๆ"
เมษาเห็นเมี่ยงไม่อยากตอบโต้รีบเดินหนีเข้าบ้านไป
"เมษาหรือราตรีหว่า"
เมี่ยงไม่อยากยุ่งเลยเดินจากไป
ภายในบ้าน ราตรีมองสภาพเมษาด้วยอาการวิตก
"ฝีมือไอ้จอมใช่มั้ย"
เมษาบอกด้วยอาการเหวี่ยง
"มันเป็นผีนรกมาเกิด แม่คอยดูนะ ฉันจะหาทางฆ่ามันให้ได้"
ราตรีมองลูกสาวก็สงสารจับใจ ดึงเข้าไปกอดไว้
"ถ้ามีโอกาส แม่จัดหนักมันแน่นอน นึกออกแล้ว เดี๋ยวแกไปเตรียมเก็บเสื้อผ้า สายๆ เราจะบุกบ้านคุณเขตกัน"
เมษามองราตรีอยากรู้ว่าแม่มีแผนเด็ดอะไร
นอกกระท่อม ฝนเริ่มโปรยปรายลงมา บรรยากาศน่านอน... ฟ้าสางตื่นเช้า เขตไม่ยอมให้ฟ้าสางลุกไป พยายามดึงตัวไว้
"จะรีบตื่นไปไหน เมียจ๋า ฝนตกพรำๆ อย่างนี้ ขอกอดหน่อย"
เขตดึงรั้งฟ้าสางในลงนอนด้วย
เสียงฟ้าร้อง ฟ้าสางเลยแหย่เขต
"เทวดาพิโรธคนขี้เกียจแล้วเห็นมั้ยคะ"
"เทวดาลามก มาแอบดูเราจู๋จี๋กัน ผมจะทำให้เทวดาอิจฉาซะเลย"
เขตไล่ปล้ำจูบเธอแบบแหย่เย้า สุดท้ายคนสองคนก็ล้มลงนอนทับกันบนเตียงอีก
บริเวณหน้าบ้านเขต ในเวลาต่อมา มีกระเป๋าเสื้อผ้าของราตรีกับเมษาวางอยู่
"แม่แน่ใจนะว่าทุกอย่างจะราบรื่น"
"ตอนนี้คุณเขตก็หายไปพร้อมนังฟ้า นายบัญชากับนายบดินทร์ก็ทำงานหัวหมุนที่โรงเลื่อยทุกวันดึกๆ ดื่นๆ บ้านนี้ก็ว่าง...เราก็ควรจะเข้ามาเป็นเจ้านายคนใหม่ให้สมกับฐานะ มีอะไรไม่ราบรื่นหรือไง เมษา"
"ทั้งราบรื่น ทั้งเริดเลยแม่จ๋า"
ราตรีกับเมษาต่างยิ้มให้กันแล้วพากันยกกระเป๋าเดินเชิดเข้าไปด้านในบ้านเขตด้วยมาดคุณนาย
สาลี่มองสองแม่ลูกแล้วหันไปสบตาเมี่ยงอย่างมึนงงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
"อะไร ยังไง พวกเธอขนกระเป๋ามาทำไม"
"กระเป๋าเสื้อผ้าของเราสองคนไง งงอะไรยะ" ราตรีบอก
"แล้วขนมาทำไมกันคะ" เมี่ยงถาม
"ฉันกับแม่จะย้ายมาอยู่ที่นี่...เดี๋ยวเธอช่วยไปขนข้าวของที่เหลือมาให้หมดด้วย"
เมี่ยงมองหน้าสาลี่เหมือนจะขอความเห็น สาลี่รีบทำเสียงดุห้ามทั้งที่เกรงสองแม่ลูกเพราะรู้ฤทธิ์ดี
"ไม่ได้"
ราตรีเดินเข้าไปจับไหล่สาลี่แล้วถามด้วยเสียงและแววตาเอาเรื่อง
"ทำไมจะไม่ได้ยะ ยัยคุณนมเหี่ยวๆ"
สาลี่มองไปที่เมี่ยงหาผู้ช่วย แต่เมี่ยงกลับก้มหน้าไม่ช่วย
"คุณเขตไม่อยู่ ใครอนุญาตพวกเธอกัน"
"พวกเราอนุญาตตัวเอง มีปัญหาอะไรมั้ย" เมษาบอก
สาลี่อ้าปากจะค้าน ราตรีเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบ เมษามองจะเอาเรื่อง
"อยากจะพิสูจน์หนังหน้าของแกหน่อยว่าจะหนาสักแค่ไหน มาให้ตบซะดีๆ คันไม้คันมือ ไม่ได้ตบคนมานานแล้ว" ราตรีบอก
"อย่ามาทำมารยาททรามที่นี่นะ"
"มารยาททรามก็ใช้กับคนต่ำๆ ที่ชอบเสือกอย่างแก เหมาะที่สุดแล้ว จัดการเลยแม่ เดี๋ยวเมช่วยจับอีแก่นี่เอง"
สองแม่ลูกตรงเข้าไปเตรียมจะจับสาลี่คนละข้าง สาลี่ไม่มีพลอยใสไม่มีใครถือหางก็กลัวลนลาน...รีบหลบแล้ววิ่งหนีไป
"อย่านะ"
เมี่ยงยืนตะลึงเมื่อสาลี่ไป ไม่กล้าขยับ
"แล้วหล่อนล่ะ นังเมี่ยง"
"อยากให้หน้ามีรอยตบมั้ย" เมษษถาม
เมี่ยงรีบยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าของราตรีกับเมษามาถือไว้
"เลี้ยงเมี่ยงไว้รับใช้เถอะนะจ๊ะ"
"ก็แค่นั้น" ราตรีว่า
เมี่ยงรีบหิ้วกระเป๋าของราตรีกับเมษาเข้าไป
"ขนของเสร็จแล้ว หาอะไรอร่อยๆ แพงๆ มากินกันด้วยนะ"
เมี่ยงตะโกนตอบมา
"ได้ค่ะ คุณผู้หญิง"
ราตรีกับเมษาเอามือตบกันหัวเราะร่ามีความสุขที่ได้ครอบครองบ้าน เมษาหมุนตัวไปรอบๆ ร่าเริง...
"มีความสุขจริงจริ๊ง"
สาลี่แอบดู ยืนตัวสั่นไม่กล้าเข้าไปต่อกรกับสองแม่ลูกมหาภัย
"คุณเขตของนม หายไปไหนกันนะ"
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 18 (ต่อ)
ผ่านเวลา ประมาณ 1 เดือน ความรักของเขตกับฟ้าสางยังคงแนบชิด เขากอดและหอมแก้มเธอ
ฟ้าสางทำอาหารมาป้อนเขต เขาหยอกล้อเธอยิ้มมีความสุขเป็นสามีภรรยาที่รักเข้าใจกัน
ฟ้าสางถือตะกร้าเก็บสมุนไพรจากในป่ามาสะสมไว้ เขามองด้วยความชื่นชม...
"ไม่ยักรู้ว่าคุณมีความรู้เรื่องสมุนไพรด้วย"
"พอดีชอบทำอาหารทำขนม เลยศึกษาไว้บ้างน่ะค่ะ"
"รอตรงนี้แป๊บนะ"
เขตเดินไปหยิบสร้อยของแม่ฟ้าสางออกมาส่งให้ เธอเห็นสร้อยของแม่ที่หายไปดีใจมาก
"คุณเขตเจอที่ไหน เมื่อไหร่เหรอคะ"
เขตสวมสร้อยให้ฟ้าสางพร้อมกับจูบที่หน้าผากอย่างแสนรัก
"มีผู้หญิงซุ่มซ่ามคนหนึ่งทำหัวใจตกไว้ ทีแรกผมกะจะไม่คืน... แต่ตอนนี้ผมได้ทั้งตัว ทั้งหัวใจของเขามาครอบครองแล้ว ผมคิดว่าคืนไปดีกว่า"
"ขอบคุณที่เก็บไว้ให้แล้วคืนนะคะ สร้อยนี้เป็นตัวแทนความรักของแม่วันดีที่มีให้ฟ้าค่ะ"
เขตดึงฟ้าสางมานั่งเคียงกันแล้วกอดประคองไว้พร้อมกระซิบบอก
"ผมอยากรู้เรื่องของฟ้า เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย"
ฟ้าสางครุ่นคิดถึงอดีตตอนเด็ก
"แม่จากไปตั้งแต่ฟ้าอายุได้ 4 ขวบค่ะ พ่อพาน้าราตรีกับพี่เมมาอยู่ด้วย"
"สองแม่ลูกรังแกฟ้าหรือเปล่า"
ฟ้าสางส่ายหน้า ไม่อยากกล่าวหาว่าร้ายใคร
"น้าราตรีก็เหมือนแม่อีกคนของฟ้าค่ะ น้าดูแลพ่อ ดูแลฟ้า พ่อมีความสุข ฟ้าก็มีความสุขด้วย จนพ่อประสบอุบัติเหตุกลายเป็นเจ้าชายนิทรา"
เสียงฟ้าร้องลั่น สัญญาณบอกว่าจะมีพายุฝนใหญ่...
"สงสัยฝนจะตกหนัก พายุจะเข้าอีกแล้ว" เขตบอก
"คุณเขตน่าจะกลับบ้าน กลับโรงเลื่อยนะคะ"
เขตดึงฟ้าสางให้สบตาตรงๆ พยายามค้นหาว่าต้องการอะไร เพราะบอกให้กลับโรงเลื่อยอีกแล้ว
"ทำไมเธอถึงอยากจะกลับไปโรงเลื่อยนัก เธอกลัวความลำบากรึไง"
"ไม่ค่ะ แค่ห่วงว่า ถ้าโรงเลื่อยไม่มีคุณเขต งานจะมีปัญหา"
เขตอดจะเหวี่ยงเพราะหวงฟ้าสางไม่ได้
"คิดว่าห่วงจะไม่ได้เจอผู้ชายคนอื่น"
"ถ้าดิฉันบอกว่าที่ผ่านมาไม่เคยรักผู้ชายคนไหนนอกจากพ่อแล้วก็...คุณก็คงจะไม่เชื่อ"
ฝนเริ่มโปรยปรายลงมา...พร้อมเสียงฟ้าร้องดังบ่งบอกว่าพายุเข้า... เขตเลยได้ยินสิ่งที่ฟ้าสางพยายามบอกไม่ชัดนัก
"เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ"
ฟ้าสางไม่พูดซ้ำ
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
ฝนตกหนักมากที่นอกหน้าต่าง เขตเดินออกไปมองด้านนอก อารมณ์ไม่ดีเพราะหงุดหงิดหึงหวง และไม่ค่อยสบายใจเป็นห่วงสะพานที่ชำรุดจะยิ่งแย่ลงไปเพราะพายุฝน
บ่ายต่อเนื่องมา ฝนยังคงตกโปรยปรายอยู่ เขตใจร้อนเดินตากฝนออกมาดูสะพานที่ชำรุดหนักกว่าเดิม ฟ้าสางเป็นห่วงเขต รีบเอาร่มตามมากางให้
"สะพานเป็นไงบ้างคะ"
"ผมต้องซ่อมสะพาน ถ้าไม่มีสะพานนี้ งานขนย้ายไม้ที่ล่องมาทางน้ำจะมีปัญหา"
"รอให้ฝนหยุดตกก่อนเถอะค่ะ"
สิ้นเสียงเธอ ฟ้าก็ร้อง สายฝนโปรยปรายตกหนักอีก... เขตผลักร่มให้ ตัวเองยอมเปียก...
"คุณกลับไปกระท่อมเหอะ...เดี๋ยวผมจัดการเรื่องสะพานเอง"
เธอส่ายหน้าจะไม่ไป เขตมองด้วยสายตาจริงจัง...
"แต่ฝนตกอย่างนี้ อันตรายนะคะ"
"ผมบอกให้กลับไปก็เชื่อกันบ้าง" เขตพูดเสียงดุเอาจริง
ฟ้าสางถือร่มวิ่งกลับไป… เขตไปเอาอุปกรณ์ซ่อมแซมในรถมาซ่อมสะพานเอง
ฝนฟ้ายังเทกระหน่ำ เขตไม่สนใจ ยังดื้อจะซ่อมแซมสะพานให้ได้
เย็นมากแล้ว...ฟ้าสางชะเง้อมองเขตที่ยังไม่กลับมา เป็นห่วงหยิบร่มเตรียมจะไปดู
เขตเปิดประตูกระท่อมเข้ามา เปียกโชกเพราะดื้อพยายามซ่อมสะพาน...
ฟ้าสางทิ้งร่มรีบไปหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้เขต
"ผ้าขนหนูค่ะ คุณรีบเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ"
เขตหนาวสั่นแต่ยังไม่ยอมรับผ้าขนหนู
"ผมแวะมาเอาเครื่องมือเพิ่ม แล้วจะไปซ่อมสะพานต่อ"
"รอให้ฝนหยุดตกก่อนดีกว่าค่ะ"
"ฝนอย่างนี้ ไม่มีทางหยุดตก ผมไม่อยากรอ คุณอยู่ที่กระท่อม อย่าไปไหนนะ"
เขตจะออกไปอีก ฟ้าสางรีบไปรินน้ำอุ่นมาให้
"งั้นดื่มน้ำอุ่นก่อนสิคะ"
เขตไม่สนใจ รีบออกไปอีกรอบ...
ตอนค่ำ ฟ้าสางรอคอยเขต...ไม่เห็นกลับมา เลยเริ่มกังวล เธอตัดสินใจเปิดประตูกระท่อมออกไป เห็นเขตมานั่งขดตัวหนาวสั่นอยู่หน้ากระท่อม
"คุณเขต ทำไมไม่เข้าบ้านคะ"
เธอจับตัวเขา แล้วสะดุ้ง ตัวเปียกชื้นแต่ตัวร้อนมาก
เขตหนาวสั่น เริ่มมีอาการของไข้มาลาเรีย ฟ้าสางรีบเข้าไปประคองพาเขตไปที่เตียงนอน...กว่าจะสำเร็จก็ทุลักทุเล...
ผ่านเวลา เขตเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วนอนหนาวสั่นอยู่บนเตียง เธอรื้อค้นหายาแก้ไข้ ซึ่งเหลือเพียงเม็ดเดียว
"ยาแก้ไข้มีแค่เม็ดเดียว"
ฟ้าสางหยิบยาพร้อมยกข้าวต้มเข้ามาหาเขต
"คุณเขต ทานข้าวต้มก่อน เดี๋ยวจะได้ทานยา"
เขตโบกมือไม่อยากทาน ไข้ขึ้น…
"ไม่หิว"
เธอพยายามจะป้อนข้าวต้มให้
"ทานสักนิดนะคะ ร่างกายจะได้อบอุ่น"
เขตสั่นจนพลาดไปปัดช้อนร่วงลงพื้น...ทั้งข้าวต้มทั้งยาร่วงลงไปด้วย เธอลนลานมองหายาแก้ไข้
"ยา...ร่วงไปไหน"
ฟ้าสางพยายามหายาไม่เจอ... ฟ้าสางเดินออกไปด้านนอกเพื่อหาอุปกรณ์มาเก็บเศษอาหารที่หกเรี่ยราด
ผ่านเวลา เขตหนาวสั่นหนักขึ้น...ด้วยฤทธิ์ไข้ทำให้เขตระแวงว่าฟ้าสางจะหนีไป ร้องเรียก
"ฟ้า...อย่าไป อย่าทิ้งผมไป"
เขาเห็นภาพหลอนที่ฟ้าสางยิ้มเยาะแล้วเดินจากไป เขาละเมอเพราะพิษไข้เสียงดัง...ทุรนทุรายอยู่บนเตียง
"ฟ้า...ฟ้า"
เวลาต่อเนื่องมา ฟ้าสางออกมานอกกระท่อม ฝนซาเม็ด เธอวิ่งไปที่รถ รื้อค้นเพื่อหายาในลิ้นชักหน้าคอนโซลรถ...แต่ไม่มี เธอยืนลังเลว่าจะเอายังไงต่อ...
ฟ้าสางตัดสินใจวิ่งออกไปอีกทาง เนื่องจากใช้สะพานไม่ได้เพราะสะพานขาด เธอวิ่งมาได้ไม่กี่ก้าวก็ชะงัก แล้วหมุนตัวกลับ เป็นห่วงเขตว่าถ้าไปตอนที่เขตยังไม่ทานยาจะเป็นไง
เธอตัดสินใจหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในกระท่อมอีกครั้ง
ฟ้าสางเดินกลับเข้ามาพร้อมยาสมุนไพรปรุงเอง
"คุณเขตทานยาสมุนไพรหน่อยนะคะ ตอนนี้หาได้เท่านี้"
เขตสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่น ฟ้าสางพยายามป้อนยา เธอนั่งเฝ้าดูอาการที่หนาวสั่น...คอยเช็ดตัว ห่มผ้าให้ ไม่ยอมห่าง
ผ่านเวลา ดึกมากแล้ว ฟ้าสางเผลอฟุบหลับข้างๆ เขต
เขาฟื้นเพราะได้ยาสมุนไพรทำให้อาการดีขึ้นเล็กน้อย แม้จะอ่อนเพลียแต่ก็เห็นว่าฟ้าสางพยาบาลอยู่
เธอสะดุ้งตื่นถามเขตเป็นห่วง
"คุณเขตเป็นไงบ้างคะ"
"ทำไมเธอไม่หนีไป"
ฟ้าสางไม่อยากบอกว่ารักเขตมาก เลยเลี่ยงตอบ
"ในป่ามีแต่สัตว์ ฉันยังไม่อยากเป็นเหยื่อเสือ"
เขตบอกและมองสบตาเธอพยายามค้นหาความจริง แต่ก็อ่อนล้าเกินกว่าจะรับรู้เหมือนยามปกติ
"ถ้าเธอหนีไป ฉันจะไม่โกรธเธอเลย"
"ถ้าอาการคุณเขตไม่ดีขึ้น ฉันอาจจะต้องไป"
เขตหลับไปด้วยความอ่อนเพลียไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายที่ฟ้าสางบอก...
เธอจับตัวเขตเห็นว่าอาการไข้ไม่ทุเลาแล้วตัดสินใจอะไรบางอย่างด้วยแววตาแน่วแน่
"ฉันรักคุณ คุณจะต้องหายค่ะ"
เช้าวันใหม่ มิ่งกับดำแววตาเกรงยืนอยู่ตรงหน้าบัญชากับบดินทร์
"นายมิ่ง นายดำ ถ้านายสองคนรู้ว่าคุณเขตอยู่ที่ไหน ก็ควรรีบบอกมา"
"พวกนายไม่ต้องกลัวว่าจะมีความผิด ฝนตกพายุเข้า ทางขาดอย่างนี้ พี่เขตอาจจะกำลังลำบากอยู่ก็ได้" บดินทร์บอก
มิ่งกับดำหันมามองหน้ากัน เป็นห่วงเขต ตัดสินใจผิดคำพูด
"ผมว่าคุณเขตน่าจะอยู่ที่กระท่อมริมน้ำตก" มิ่งบอก
"น้ำตกใกล้สะพานน่ะเหรอ"
"ใช่ครับ เมื่อสองเดือนก่อนพวกเราไปซ่อมสะพานชำรุดกัน คุณเขตเห็นว่า..."
บดินทร์ใจร้อน ไม่อยากฟังคำอธิบายรีบตัดบท
"ไว้นายสองคนค่อยเล่าเรื่องในรถ ตอนนี้ไปตามหาพี่เขตกันก่อนเหอะ"
"ดิน ดูแลตัวเองด้วยนะ" บัญชาบอก
"ครับพ่อ"
บดินทร์เดินนำมิ่งกับดำออกไป
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 18 (ต่อ)
ฟ้าสางแต่งตัวรัดกุมเดินออกมาจากกระท่อมเข้าไปในป่าเพื่อหาทางออกไปสู่ถนนใหญ่
สภาพรอบกายเธอมีแต่ป่ากับป่า มองไม่เห็นทางว่าจะเจอถนนใหญ่หรือไม่ ฟ้าสางปาดเหงื่อ หยุดพักดื่มน้ำ ไม่ท้อถอย เพราะตั้งใจจะออกไปตามหาคนมาช่วยเขต
กลางดึกที่ผ่านมา...เขตมีอาการหนาวสั่น ไข้ขึ้นตลอดเวลา ฟ้าสางป้อนยาสมุนไพรให้ แต่อาการไม่ดีขึ้น ฟ้าสางจึงตัดสินใจออกจากกระท่อม...ยอมเข้าป่าเพื่อหาทางช่วยเขต
เธอแว่วเสียงสิงสาราสัตว์รอบกาย แม้จะหวาดกลัว แต่จำต้องฮึดลุกขึ้นเดินต่อไป... แม้เธอจะหมดแรงล้มลง บาดเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่ยอมท้อ
"คุณเขต อย่าเพิ่งเป็นอะไร รอฟ้าพาคนมาช่วยก่อนนะคะ"
ฟ้าสางเดินต่อไป...ในป่าลึก แม้จะไร้ทิศทางแต่มีความหวังเต็มเปี่ยม
บดินทร์ขับรถมาจอดตรงบริเวณเจอพายุจนทางขาดไปไม่ได้ เขาลงจากรถ มิ่งกับดำลงตาม...
"ทางอย่างนี้ เราคงเอารถเข้าไปไม่ได้แน่ๆ"
"งั้นเราต้องอ้อมไปอีกทางครับ แต่ผมไม่รู้ทาง" มิ่งบอก
"แต่ผมรู้ทางครับ คุณดิน" ดำว่า
"นายดำมาขับ"
ดำรับหน้าที่คนขับ บดินทร์เป็นผู้โดยสาร มิ่งกระโดดไปอยู่ท้ายกระบะ
ฟ้าสางเหนื่อยสาหัส น้ำที่เตรียมมาหมด...
"เราจะยอมแพ้ไม่ได้"
ฟ้าสางลุกขึ้น เริ่มมีอาการวิงเวียน เธอคว้าต้นไม้ใหญ่ข้างๆ เพื่อพิงเอนกาย
งูตัวใหญ่เลื้อยลงมาจากต้นไม้ เธอตัดสินใจวิ่งหนีเพื่อหลบจากงู วิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง ล้มลุกคลุกคลาน เนื้อตัวมอมแมม...
ดำขับรถมาตามถนนใหญ่แล้วมาหยุดจอดในบริเวณป่าข้างทางที่จะเข้าไปกระท่อมของเขตได้...
บดินทร์หันมาถามดำ
"ตรงนี้เหรอ นายดำ"
"ครับ เราต้องเดินเท้าเข้าไป"
บดินทร์ลงจากรถ มิ่งลงจากท้ายกระบะมารออยู่แล้ว...
"ผมจำได้แล้ว เดินจากจุดนี้เข้าไป ประมาณ 5 กิโลครับ คุณดิน"
บดินทร์ตัดสินใจ...ไม่ลังเล
"งั้นลุยเลยครับ"
ทั้งสามคนต่างพากันเดินเข้าไปในป่าข้างทาง... ฟ้าสางในสภาพมอมแมมเนื้อตัวบาดเจ็บด้วยแผลเล็กน้อย เธอเดินแกมวิ่งมาหา
"ชะ ช่วยด้วย"
ฟ้าสางเห็นบดินทร์ยืนอยู่ตรงหน้า แม้จะเป็นภาพรางเลือนของคนใกล้หมดแรง บดินทร์เห็นฟ้าสางชัดเจน ทั้งดีใจ ทั้งห่วงใย รีบวิ่งถลาเข้าไปหา
"คุณฟ้า"
บดินทร์รับร่างของเธอไว้ได้ ฟ้าสางพยายามบอกบดินทร์
"คุณดิน ช่วยคุณเขตด้วยค่ะ"
"พี่เขตอยู่ไหนครับ"
"คุณเขตเป็นไข้หนักอยู่ที่กระท่อม"
ฟ้าสางพูดจบก็หมดแรงสลบไป...
บดินทร์ไปเปลี่ยนรถเป็นโฟร์วีลบิ๊กฟุตที่ลุยป่าได้เพื่อเข้ามาช่วยเขต พอรถจอด ฟ้าสางเพิ่งฟื้นแม้ไม่มีแรงแต่ห่วงเขตมากกว่า รีบวิ่งเข้าไปในกระท่อมทันที
บดินทร์ มิ่ง ดำมองไปรอบๆ ด้านนอกของกระท่อม เข้าใจทันทีว่า ที่ผ่านมาเขตกับฟ้าสางใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วยกัน จะในฐานะอะไร ถ้าไม่ใช่สามีภรรยา ต่างรีบเดินตามเข้าไป
ฟ้าสางกอดเขตไว้ เขาหน้าซีดตัวหนาวสั่นเพราะอาการของไข้มาลาเรียกำเริบ
"ช่วยคุณเขตด้วยนะคะ"
บดินทร์ ดำ มิ่งรีบเข้าไปเพื่อช่วยกันประคองเขตให้ลุกขึ้นเดิน เธอยืนขึ้นทำท่าจะร่วงไปเพราะหมดแรงอีกรอบ บดินทร์รับฟ้าสางไว้ได้ทัน
"นายมิ่งนายดำประคองพี่เขตไป ผมจะอุ้มคุณฟ้าไปเอง"
ภายในห้องโถงบ้านเขต บัญชาคุยอยู่กับสาลี่และเมี่ยง
สาลี่ดีใจ
"เจอตัวคุณเขตแล้วหรือคะ คุณบัญชา"
บัญชาพยักหน้า
"ใช่ครับ เจอหนูฟ้าด้วย"
เมี่ยงสังเกตเห็นบัญชามีท่าทางหนักใจ
"เอ๊ะ เจอตัวคุณเขตกับคุณฟ้าแล้ว คุณบัญชาก็น่าจะดีใจสิคะ แต่ทำไมดูเครียดๆ ชอบกล"
"ดินบอกว่าเขตป่วยหนักมาก"
สาลี่ตกใจ
"ตายแล้ว คุณเขตเป็นอะไรมากไหมคะ"
"ผมก็ยังไม่รู้ครับคุณนม ตอนนี้กำลังพามาโรงพยาบาลครับ"
สาลี่พนมมือท่วมหัว
"สาธุ ขออย่าให้คุณเขตเป็นอะไรไปเลย แล้วลูกช้างจะรำแก้บนถวาย"
เมี่ยงแซว
"ก็ยังดีนะคะ นึกว่าคุณนมจะวิ่งแก้ผ้ารอบบ้านซะอีก"
"นังเมี่ยง ลามเป็นขี้กลากเชียวนะแก"
สาลี่เอื้อมไปจะหยิก แต่เมี่ยงหลบได้ทัน หัวเราะคิกคัก สาลี่ค้อนขวับ
"แล้วคุณฟ้าล่ะคะ" เมี่ยงถาม
"คุณฟ้าก็ปลอดภัยดีครับ แต่เธอลุยป่าออกมาตามคนไปช่วยคุณเขต เลยอ่อนเพลียจนสลบไป"
เมี่ยงสีหน้าเป็นห่วง สาลี่เริ่มมองฟ้าสางดีขึ้น
"โถ แม่คุณ ช่างมีน้ำใจ"
หน้าประตูห้องโถง ราตรีกับเมษาแอบฟังอยู่ ทั้งคู่รีบผลุบกลับออกไป
สองแม่ลูกคุยกันอีกมุมหนึ่งของบ้าน
"เจอตัวซะทีก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่ทำไมคุณเขตป่วย นังฟ้ามันทำอะไรคุณเขตหรือเปล่า" ราตรีตั้งข้อสังเกต
ราตรีเห็นลูกสาวส่องกระจก ดูความเรียบร้อย เตรียมออกจากบ้าน ไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่แม่พูด
"อ้าว แล้วนั่นแกจะไปไหน"
"โธ่ แม่ ฉันก็จะไปโรงพยาบาลน่ะสิ"
"จะรีบไปทำไม ไม่ได้ยินเหรอว่านายบัญชาบอกว่าคุณเขตป่วยหนักมาก"
"ได้ยินแล้วแม่ ฉันถึงจะรีบไปดูอาการเค้าไง เผื่อว่าเค้าฟื้น จะได้เห็นหน้าฉันเป็นคนแรก ทำคะแนนไว้ก่อนไงแม่"
"เออ...แกนี่มันก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย"
"ก็ฉันลูกแม่นี่นา"
เมษากอดประจบเอาใจแม่ ราตรีหอมแก้มลูกฟอดใหญ่ ถูกใจมาก
ณ ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล ฟ้าสางนอนอยู่บนเตียง ค่อยๆ ได้สติ ส่งเสียงครางเรียกชื่อเขต
"คุณเขต"
บดินทร์นั่งเฝ้าอยู่ รีบลุกขึ้นไปยืนข้างเตียง
"คุณฟ้าครับ"
ฟ้าสางเห็นหน้าบดินทร์ชัดขึ้นตามลำดับ เธอมองไปรอบๆ
"คุณดิน ที่นี่ที่ไหนคะ"
"โรงพยาบาลครับ คุณฟ้าบุกป่าออกมาตามผมให้ไปช่วยพี่เขตแล้วสลบไป แล้วยังพาไปที่กระท่อมจนเป็นลมไปอีกรอบ คุณฟ้าจำได้ไหมครับ"
ฟ้าสางได้ยินชื่อเขตก็จำได้ทันที
"แล้วคุณดินช่วยคุณเขตออกมาหรือยังคะ"
"ใจเย็นๆ ครับ คุณฟ้า นายดำกับนายมิ่งพาพี่เขตออกมาจากป่าแล้วครับ"
"ตอนนี้คุณเขตอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ คุณดินช่วยพาฟ้าไปหาคุณเขตได้ไหมคะ"
"พี่เขตยังไม่ฟื้นเลย คุณฟ้าพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ ยังไงก็ได้เจอพี่เขตแน่ๆ"
ฟ้าสางไม่วางใจ พยายามขอร้องบดินทร์
"ฉันคงพักไม่ได้ ขอร้องนะคะคุณดิน ถ้าฉันไม่ได้เห็นกับตาว่าคุณเขตปลอดภัย ฉันคงไม่สบายใจแน่ๆ"
ฟ้าสางแววตาวิงวอน จนบดินทร์จำใจพยักหน้าตกลง
บริเวณหน้าห้องไอซียู ตรงส่วนที่เป็นห้องแยกสำหรับผู้ป่วยติดเชื้อ เขตนอนอยู่ในห้อง มีอุปกรณ์ต่างๆ ติดตามตัวเต็มไปหมด หมอและพยาบาลกำลังตรวจอาการอยู่
ฟ้าสางยืนเกาะกระจกประตูห้อง มองเขตด้วยความเป็นห่วง น้ำตาคลอ
บดินทร์ยืนอยู่ห่างจากฟ้าสางไปเล็กน้อย จับสังเกตท่าทางของฟ้าสาง ก็รู้ว่าฟ้าสางรักเขตมาก
หมอกับพยาบาลเดินออกมาจากห้องปลอดเชื้อ ฟ้าสางกับบดินทร์รีบเข้าไปถาม
"คุณหมอคะ อาการของคุณเขตเป็นยังไงบ้างคะ"
"คุณเขตเป็นไข้มาลาเรียครับ ตอนนี้ให้ยาแล้ว รอดูอาการไปอีกสักพักครับ"
หมอกับพยาบาลพากันเดินออกไป ฟ้าสางมองกลับเข้าไปในห้องที่เขตที่นอนหลับอยู่อย่างเป็นห่วงสุดหัวใจ
ประตูห้องไอซียูเปิดออก บดินทร์กับฟ้าสางเดินออกมา บดินทร์มองหน้าฟ้าสางด้วยความเป็นห่วง
"คุณฟ้ากลับไปพักก่อนดีกว่ามั้ยครับ หน้าคุณฟ้ายังซีดๆ อยู่เลย"
"ไม่ค่ะ ฟ้าขอรอดูอาการคุณเขตตรงนี้นะคะ"
ฟ้าสางจะเดินไปนั่งรอที่หน้าห้องไอซียู แต่เดินไปได้แค่ครึ่งทาง ก็เกิดหน้ามืดขึ้นอีก บดินทร์ที่คอยระวังอยู่แล้ว รีบรับตัวฟ้าสางไว้ได้ทันท่วงที
อีกมุมหนึ่ง พลอยใสเดินเข้ามากำลังจะมาเยี่ยมเขต เห็นภาพของทั้งคู่พอดีก็ชะงักไป
บดินทร์พยุงฟ้าสางให้ไปนั่งที่เก้าอี้เสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นพลอยใสพอดี
"คุณพลอย" เขาทักทายด้วยเสียงดีใจ
พลอยใสมองหน้าบดินทร์ เพื่อค้นหาพิรุธ แต่ก็ไม่เห็น เห็นแต่ว่า บดินทร์ทำเพราะเป็นสุภาพบุรุษ ฝ่ายฟ้าสางไม่กล้าสบตา เพราะรู้สึกผิดที่ทำลายงานหมั้นของพลอยใสกับเขต
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 18 (ต่อ)
ภายในห้องอาหารในโรงพยาบาล ฟ้าสางนั่งอยู่ด้วยกันกับบดินทร์และพลอยใส
ฟ้าสางขอโทษพลอยใส สีหน้ารู้สึกผิดมากๆ
"ดิฉันต้องขอโทษคุณพลอยด้วยนะคะ"
พลอยใสถามเสียงนิ่งๆ
"เรื่องอะไรคะ"
"เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นค่ะ"
"คุณจะขอโทษฉันทำไมคะ ฉันได้ยินว่าพี่เขตเป็นคนบังคับพาคุณไปต่างหาก"
"แต่ยังไงดิฉันก็เป็นสาเหตุให้ต้องยกเลิกงานหมั้น"
"ไม่ว่ายังไง เรื่องมันก็เกิดไปแล้ว เราคงย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะ"
บดินทร์มองพลอยใสด้วยความแปลกใจที่เธอไม่วีนไม่เหวี่ยงฟ้าสางเหมือนเคย
"ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวไปดูอาการคุณเขตก่อนนะคะ"
"ผมไปส่งนะครับคุณฟ้า"
"ฉันไปเองดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณดิน"
ฟ้าสางลุกเดินออกไป เหลือแต่บดินทร์กับพลอยใสนั่งอยู่ด้วยกันสองต่อสอง บดินทร์จ้องหน้าพลอยใสจนเธอเขินอาย
"มองหน้าฉันทำไมคะ"
"ผมก็แค่แปลกใจว่า ทำไมวันนี้คุณถึงไม่อาละวาดใส่คุณฟ้า"
" ไม่รู้สิคะ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเห็นใจเธอขึ้นมา"
"แต่ก่อนคุณไม่เห็นคิดแบบนี้เลย"
"จริงค่ะ แต่ก่อนฉันอาจจะคิดว่าเธอเสแสร้ง แต่ตอนนี้ฉันคิดว่า ถ้าคุณฟ้าเธอเล่นละครจริง ก็ไม่น่าจะทำได้นานได้เนียนขนาดนี้ มันต้องมีอะไรหลุดมาบ้าง"
บดินทร์ยิ้มดีใจที่พลอยใสดูมีความคิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"ผมดีใจนะที่คุณคิดได้แบบนี้"
"ฉันเองก็มีสมองเหมือนกันนะคะ ฉันคิดเองได้ว่าใครดีหรือไม่ดี"
"แล้วคุณคิดว่าใครไม่ดีหรือครับ คุณพลอย"
พลอยใสนิ่งคิด บดินทร์นิ่งรอคำตอบ เธอไม่ยอมตอบ
ฟ้าสางเป็นห่วงยืนเกาะประตูห้องไอซียูมองเข้าไปเห็นเขตในห้องปลอดเชื้อ ทันใดนั้น เสียงของราตรีก็ดังขึ้น
"อยู่นี่เอง แม่ตัวดี!"
ฟ้าสางสะดุ้ง หันไปเห็นเมษากับราตรียืนเท้าสะเอว หน้าตาหาเรื่องอยู่
"คุณน้า พี่เม"
"เป็นไงล่ะ อุตส่าห์ฉกคุณเขตไปกกตั้งนมนาน สุดท้ายก็ต้องซมซานกลับมาอยู่ดี"
ฟ้าสางทำหูทวนลม ไม่ฟังเสียงเยาะเย้ยของสองแม่ลูก
"ไปเยี่ยมคุณเขตสิ เม" ราตรีบอก
ฟ้าสางพยายามจะบอกว่ายังไม่ถึงเวลาเยี่ยม
"ตอนนี้ยัง..."
เมษาตัดบท
"ไม่ต้องพูดมาก หลบไป ฉันจะเข้าไปหาคุณเขต"
ฟ้าสางตกใจ
"ตอนนี้ยังเข้าไปไม่ได้นะคะพี่เม"
"นี่นังฟ้า แกคิดจะขัดขวางลูกเมของฉันไม่ให้เข้าไปเจอคุณเขตใช่มั้ย...หลบไป"
ราตรีกระชากแขนฟ้าสางแล้วเหวี่ยงไปปะทะกับฝาผนังอย่างแรง ฟ้าสางเจ็บจนน้ำตาซึม
"โอ๊ย"
"สมน้ำหน้า อยู่ดีไม่ว่าดี ชอบแส่ดีนัก เราเข้าไปกันเถอะ แม่"
เมษากับราตรีจะเปิดประตูเข้าไป ทันใดนั้น พยาบาลก็เปิดประตูสวนออกมา
"พวกคุณสองคนจะทำอะไรคะ"
"เราสองคนจะขอเข้าไปเยี่ยมคุณเขตค่ะ"
"ยังไม่ถึงเวลาเยี่ยม ให้เยี่ยมไม่ได้ค่ะ"
พยาบาลปิดประตูใส่ สองแม่ลูกหน้าแตกขนานใหญ่ เมษาหันไปเหวี่ยงใส่ฟ้าสาง
"แล้วแกทำไมไม่บอกฉันว่ายังไม่ถึงเวลาเยี่ยมห๊ะ นังฟ้า"
"ฟ้ากำลังจะบอก แต่พี่เมกับคุณน้าไม่ยอมฟังนี่คะ"
สองแม่ลูกกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ
ภายในห้องนอน เมษากำลังนอนอาบน้ำอยู่ในอ่างน้ำอย่างสบายอารมณ์ ประตูห้องน้ำ เปิดออกอย่างเงียบๆ จอมเดินเข้ามาในห้องน้ำ ตรงไปหาเมษาที่หันหลังให้อยู่
ขณะนั้น เมษาหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ทันใดนั้น จอมก็เอื้อมมือมานวดไหล่ให้ เมษาตกใจ
"พี่จอม...มาได้ไง"
"ก็ยังไม่ตาย คิดถึงเลยแวะมาหา"
เมษาเตรียมจะขึ้นจากอ่างอาบน้ำ จอมส่งเสื้อคลุมให้...
เมษานั่งคุยกับจอมในห้องนอน จอมส่งซองใส่เงินให้...
"พี่แวะเอาเงินมาให้ใช้"
เมษารับเงินมาแล้วมองหน้าจอมสงสัย
"พี่หายโกรธเมแล้วเหรอ"
"ผัวเมียกันมันก็ต้องทะเลาะกันบ้าง ยังไงพอมีเงิน พี่ก็ลืมเมไม่ลงหรอก"
เมษาดูเงินในซองแล้วก็เข้าไปกอดประจบเอาใจ
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อ"
"ก็ต้องหางานทำใหม่ แต่พี่จะไปไหนไกลก็ห่วงเม"
เมษาครุ่นคิดแล้วก็ได้ไอเดีย
"พี่จอมรู้เปล่า คุณเขตกลับมาแล้ว"
"อะไรนะ แล้วนี่มันอยู่บ้านรึเปล่า"
"อยู่โรงพยาบาล ติดไข้มาลาเรียมาอาการไม่ดี ยังไม่ฟื้นเลย คงอีกหลายวันกว่าจะได้กลับบ้าน พี่จอมน่าจะไปส่งข่าวเสี่ยซ้ง"
จอมดึงเมษามากอดไว้เข้าใจแผนการทันที
"เพื่อเอาความดีความชอบ แล้วขอกลับไปทำงานด้วยใหม่ใช่มั้ย"
"ใช่แล้วจ้ะ รีบไปสิจ๊ะ"
"ขอบใจที่แนะนำนะจ๊ะ"
เมษาถอนใจโล่งอก คิดว่าจอมจะไปแล้ว แต่แล้วจอมก็ถอดเสื้อออก
"พี่จะทำอะไร"
"ก็น้องเมบอกเองว่าอีกหลายวันกว่ามันจะได้กลับบ้าน ตอนนี้เราก็มาสนุกไปพลางๆ ก่อนดีกว่า"
จอมดึงตัวเมษามาระดมจูบอย่างเสน่หา
เช้าตรู่ของวันใหม่ในสวนบ้านเขต สาลี่กับเมี่ยงในอาการงัวเงียเดินมาจากเรือนคนใช้
"คุณนมจะรีบปลุกเมี่ยงขึ้นมาทำไมตั้งแต่ไก่โห่เนี่ย"
"เอ๊า ก็ซุปไก่ดำตุ๋นยาจีนของฉันมันต้องเคี่ยวหลายชั่วโมงนี่ยะ"
"คุณนมจะทำไปทำไมคะ คุณเขตยังกินอาหารพวกนี้ไม่ได้สักหน่อย"
"หล่อนอย่าทำเป็นรู้มาก ขี้เกียจทำล่ะสิ ฉันรู้นะ"
สาลี่เดินมาถึงตัวบ้าน จู่ๆ ก็รีบดึงตัวเมี่ยงให้หลบหลังต้นไม้ แล้วเอานิ้วจ่อที่ปาก กระซิบ
"จุ๊ๆ อย่าส่งเสียงดังล่ะ นังเมี่ยง"
เมี่ยงกระซิบถาม
"มีอะไรเหรอ"
สาลี่โผล่หน้าออกไปดู เมี่ยงโผล่ตามไปบ้าง เห็นจอมกับเมษากำลังจูบล่ำลากันตรงระเบียงห้อง ก่อนที่จอมจะปีนระเบียงลงมาที่สนาม แล้ววิ่งหายลับไปทางที่เป็นที่ดินของเสี่ยซ้ง
"ต๊ายตาย นี่มันกล้าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"
"คุณสาลี่เพิ่งรู้เหรอคะ หนูน่ะรู้มาตั้งนานแล้วว่าสองแม่ลูกเนี่ยสะตอตัวแม่ ส่วนคุณฟ้าก็ถูกสองแม่ลูกมหาภัยใส่ความตลอดๆ"
"ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะยะว่ายัยสองแม่ลูกมันร้ายได้โล่ขนาดนี้"
สาลี่เถียงเมี่ยง น้ำเสียงอ่อยๆ เริ่มเห็นความร้ายกาจของสองแม่ลูกมากขึ้นทุกที
จอมเข้ามาบ้านเสี่ยซ้ง ได้ยินเสียงปืนเหมือนมีการต่อสู้กัน เบิ้มกับบางบาดเจ็บที่แขน ขาต่างพากันวิ่งหนีมา
"ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง เกิดอะไรขึ้นวะ"
เบิ้มกับบางมัวแต่วิ่งหนีเอาตัวรอดเลยไม่ยอมตอบ เสี่ยซ้งลนลานหนีออกมาอีกคน มือปืนชุดดำตามไล่ล่าออกมาเตรียมจะยิงเสี่ยซ้ง
"มึง...ตาย"
จอมรวดเร็วมากเตะปืนในมือของมือปืนร่วงลงไป
"อย่าใช้เครื่องทุ่นแรง มาสู้กันตัวต่อตัว"
จอมท้าให้มือปืนมาสู้กัน มือปืนออกหมัดสู้กับจอมแต่แพ้ทาง เกือบเสียท่า เสี่ยซ้งเชียร์จอมอยู่
"จอม จัดการมันเลย มันจะฆ่าเสี่ย"
มือปืนเห็นว่าไม่มีอาวุธแล้วฝีมือเสียเปรียบจอมเลยถอย
"ฝากไว้ก่อน ถ้าข้ามเส้นไปเขตเสี่ยเหลียงอีก ศพไม่สวยแน่"
มือปืนเดินจากไป... จอมรีบเข้าไปดูเสี่ยซ้ง แสดงความห่วงใย
"เสี่ยเป็นไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนบ้าง"
"นิดหน่อย ไกลหัวใจ ขอบใจที่ช่วยนะ"
จอมยกมือไหว้เสี่ยซ้งด้วยท่าทางนอบน้อม
"ผมกราบขอโทษเสี่ยครับ"
อ่านต่อตอนที่ 19
