เมียเถื่อน ตอนที่ 17
เขตกำลังจะลื่นตกลงไปในน้ำ ทันใดนั้น ฟ้าสางก็เอื้อมมือข้างหนึ่งมาดึงแขนเขาไว้ เขาหันกลับมามอง...ทำฟอร์มขรึม
"ขอบใจนะ"
เธอรู้ว่าเขาฟอร์ม
"คุณจะเอาตะปูใช่ไหม เดี๋ยวฉันหยิบให้นะคะ"
ฟ้าสางหยิบตะปูส่งให้ เขารับไปตอกยึดแผ่นไม้กับสะพาน ทั้งคู่ช่วยกันซ่อมสะพานท่ามกลางสายฝนที่ตกอย่างหนัก
ภายในห้องพักคนไข้ พลอยใสนั่งเฝ้าพ่อที่ยังไม่ได้สติขึ้นมา หน้าตาพลอยใสเป็นกังวลมาก
ประตูห้องพักคนไข้เปิดออก บดินทร์เข้ามาในห้องพร้อมกับช่อดอกไม้
พลอยใสหันไปเห็น เลยรีบลุกขึ้นไปรับช่อดอกไม้ไว้
"ขอบคุณนะ นายดิน"
"อานพยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอครับ"
พลอยใสส่ายหน้าเศร้าๆ
"พ่อยังไม่ฟื้นเลย...นายดิน ฉันกลัวจังว่าพ่อจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก"
"อย่าคิดแบบนั้นสิครับ อานพจะต้องฟื้นขึ้นมาและต้องหายดี ผมมั่นใจ"
บดินทร์กุมมือพลอยใสให้กำลังใจ ทั้งคู่สบตากัน ถ่ายทอดความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน
ทันใดนั้น เสียงของเสี่ยนพก็ดังขึ้นแผ่วๆ
"หนูพลอย...หนูพลอยลูกพ่อ"
ทั้งคู่หันขวับ เห็นเสี่ยนพลืมตาอยู่ ท่าทางสติยังมาไม่เต็มร้อย แต่ก็ฟื้นแล้ว
บดินทร์กดปุ่มเรียกพยาบาล ขณะที่พลอยใสรีบวิ่งเข้าไปหาเสี่ยนพ
"คุณพ่อฟื้นแล้ว พลอยดีใจที่สุดเลย"
หมอ -พยาบาลพากันเข้ามาในห้อง
ณ บริเวณสะพานข้ามลำธาร ฝนตกหนักแบบไม่ลืมหูลืมตา ฟ้าสางกับเขตลุกขึ้น พลางปาดน้ำที่ไหลลงมาเข้าตาออกจากหน้า
"เรากลับไปที่กระท่อมกันก่อนดีกว่า ฝนตกหนักขนาดนี้คงซ่อมต่อไม่ไหวแล้ว"
"ค่ะ"
เขตวิ่งนำไปที่รถ แต่ไม่เห็นฟ้าสางตามมา เลยหันมามอง
"เร็วเข้า"
ฟ้าสางเดินกอดอก ตัวสั่นด้วยความหนาว เขตเปิดประตูรถให้ฟ้าสางขึ้นไป
ครู่ต่อมา บดินทร์กับพลอยใสออกมาจากห้องเพื่อให้หมอตรวจอาการเสี่ยนพ พลอยใสนึกอะไรบางอย่างได้ หันมาบอกบดินทร์
"นายดิน ฉันขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหม"
"เรื่องอะไรครับ"
"นายอย่าให้พ่อฉันรู้เรื่องเมื่อคืนนี้นะ"
"แล้วคุณจะไม่แจ้งความหรือครับ"
"ถ้ามีโอกาส ฉันต้องจัดการคนเลวอย่างมันแน่ แต่ตอนนี้พ่อฉันเพิ่งจะฟื้น ฉันยังไม่อยากให้อาการท่านทรุดลงไปอีก"
"ตกลงครับ ผมสัญญา...เรื่องนี้จะเป็นความลับของเราสองคน"
บดินทร์กุมมือพลอยใส ให้ความมั่นใจและแทนคำสัญญา
"ขอบคุณนายอีกครั้งนะ"
ผ่านเวลาไปถึงตอนเย็น ฝนที่ตกเริ่มซาลงเล็กน้อย เสียงสรรพสัตว์ทั้งหลายที่เขตเลี้ยงไว้ ส่งเสียงร้องกันระงมเพราะความหิวโหย เขตยืนอยู่หน้าบ้าน ตะโกนเข้าไปด้านใน
"ฟ้า...ออกมาให้อาหารสัตว์ได้แล้ว!"
ไม่มีเสียงตอบกลับมา ... เขตจำใจยกถังอาหารสัตว์ไปที่หลังบ้าน
"คอยดูนะ เดี๋ยวจะสั่งสอนให้เข็ดเชียว"
เขตโปรยอาหารให้ไก่ เทอาหารให้หมูกินอย่างไม่พอใจมากๆ
ในกระท่อม ฟ้าสางนอนหันหลังให้กับประตู เขตเปิดประตูอย่างแรงก้าวเข้ามา ท่าทางหงุดหงิด
"ฟ้า ฉันเรียกเธอ ไม่ได้ยินหรือไง"
ฟ้าสางนอนนิ่ง ไม่กระดุกกระดิก
"ยังจะทำเป็นนอนเฉยอีก พอฉันดีกับเธอหน่อย เธอก็คิดจะฉวยโอกาสใช่มั้ย!"
ฟ้าสางยังคงนอนกอดอกเฉย เขตแปลกใจ เดินเข้าไปจับตัวให้หันมา เขาสะดุ้งเฮือก
"ฟ้า...ตัวร้อนเป็นไฟเลย"
เธอนอนหน้าซีด ปากสั่น
"หนาว...หนาวจัง"
ในกระท่อม บนเตียงนอน...ฟ้าสางยังไม่ทุเลาอาการไข้ตัวร้อน เขาเป็นห่วงเธอมาก เอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำเช็ดตัวให้เพื่อคลายอาการตัวร้อน
"ฟ้า ทานยาแล้ว ผมจะเช็ดตัวให้บ่อยๆ เดี๋ยวก็หายนะ"
เขตห่มผ้าให้เธอที่ละเมอด้วยพิษไข้ น่าสงสารมากมาย
"พ่อขา ฟ้าหนาวจังเลยค่ะ"
เขตมองฟ้าสางด้วยความสงสาร เธอตัวสั่นเทาภายใต้ผ้าห่ม เขตครุ่นคิด แล้วตัดสินใจกอดให้ความอบอุ่นด้วยร่างกายของตัวเอง
"ผมขอโทษนะฟ้า ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ"
ภายในกระท่อม เช้าวันใหม่ ฟ้าสางค่อยๆ กะพริบตาแล้วลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง อาการไข้ดีขึ้นเกือบหาย เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง มองไม่เห็นใครในห้อง...
ควันจากการจุดไฟลอยเข้ามาบางๆ เธอสงสัยแปลกใจ เลยลุกขึ้นเดินออกไปดู
เขตจุดไฟที่เตา เพื่อเตรียมทำข้าวต้ม ด้วยอาการเก้กัง ไม่เป็นแต่พยายาม เขาเป่าเตา กลัวไฟที่ติดจากถ่านจะดับ เผลอเอามือป้ายหน้าตาป้ายแก้มตัวเอง มีเขม่าและสีดำจากถ่านติดหน้าตาที่หล่อๆ ขาวๆ ดูตลกปนน่ารัก ฟ้าสางแอบมองแล้วเผลอปล่อยหัวเราะออกมา
เขตหันหน้ามาพอดี แกล้งฟอร์มทำหน้าดุกลบเกลื่อน
"ขำอะไร...หายแล้วเหรอนั่น"
ฟ้าสางพยายามจะไม่หัวเราะต่อแล้วเดินเข้ามา
"ดีขึ้นแล้วค่ะ มานี่ เดี๋ยวฉันทำเอง"
"คนป่วยก็ต้องรอกินข้าวต้ม ขืนให้คนป่วยมาต้มซะเอง จะเรียกว่าป่วยรึไง"
"แล้วจะกินได้หรือคะ"
เขตแกล้งเอามือที่เปื้อนถ่านป้ายที่แก้มฟ้าสางให้แก้มเป็นสีดำเหมือนกัน
"ล้อเลียนผมใช่มั้ย...ป้ายหน้าซะเลย"
ฟ้าสางพยายามหลบ กลายเป็นเขตวิ่งไล่จับฟ้าสางไปมา จนสุดท้ายเธอก็ถูกจับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขต
ทั้งคู่จ้องตากัน เขตเผลอตัวจะก้มลงจูบ ฟ้าสางรีบพูดตัดบท
"ขอบคุณที่ดูแลเมื่อคืนนะคะ"
เขตยังไม่ทันตอบ จมูกก็ได้กลิ่นของไหม้
"อะไรไหม้"
หม้อข้าวต้มของเขตไหม้...ไฟลุก
"ข้าวต้มไหม้" ฟ้าสางบอก
เขตรีบเอาน้ำไปราดดับไฟ...
เขตตักข้าวต้มทานเป็นคำสุดท้ายอย่างอร่อย
ฟ้าสางไม่ยอมทานมองเขตด้วยแววตามีความสุข
"คุณขี้โกงเนี่ย ทำไมไม่กินล่ะ ใส่ยาเสน่ห์ลงในข้าวต้มรึเปล่า ผมซดไม่ยั้งเลย"
"เปล่าหรอกค่ะ แค่ไม่ไหม้เท่านั้นเอง"
"อย่ามาล้อผมนะ"
เขตว่าฟ้าสางแล้วก็จับมือไว้ ตาจ้องตาอีกรอบ ความผูกพันเริ่มก่อตัวขึ้น ฟ้าสางเขินดึงมือออก
"เดี๋ยวฉันไปล้างจานนะคะ"
เขตส่ายหน้าแล้วรีบห้าม
"ผมทำข้าวต้มไม่สำเร็จ ผมล้างเองดีกว่า คุณเพิ่งจะหาย เดี๋ยวไข้กลับมาอีก...รีบทานยาแล้วไปนอนพักเถอะ"
"ขอบคุณนะคะ"
เขตกับฟ้าสางต่างยิ้มให้กัน เขินแต่รู้สึกอบอุ่น
ณ สำนักงานโรงเลื่อย กลางวัน บัญชามองดูตัวแดงในบัญชีบริษัทที่บดินทร์เอามาปรึกษา
"ตัวแดงพวกนี้เป็นผลจากงานที่รีสอร์ตเชียงรายใช่มั้ย"
"ครับ พ่อ เราสั่งไม้ล็อตใหญ่มาแปรรูป แต่พอส่งตามออร์เดอร์ไม่ได้ เงินก็เลยขาดสภาพคล่องอย่างที่เห็น"
"เขตหายไปไหน...แกลองโทร.เข้ามือถืออีกรอบหรือยัง"
"โทร.แล้วครับ เหมือนเดิม พี่เขตคงปิดเครื่อง"
"แล้วนี่เรามีเงินจ่ายเงินเดือนคนงานมั้ย"
"มีครับ...เดือนนี้ผมกันไว้แล้ว"
บัญชาเริ่มเครียดกับปัญหามากขึ้น
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 17 (ต่อ)
เวลาเย็นต่อเนื่อง เขตแอบอยู่ตรงมุมใกล้ๆ บ้านพักคนงาน มิ่งกับดำเดินกลับจากทำงานกำลังจะเดินเข้าบ้านพัก เขตร้องเรียกเสียงเบาๆ
"มิ่ง ดำ"
ทั้งสองเห็นเขตก็ดีใจ พูดเสียงดังพร้อมกัน
"คุณเขต"
เขตรีบห้ามสองคนแล้วบอกทำนองออกคำสั่ง
"อย่าดังไป ตอนนี้โรงเลื่อยเป็นไงบ้าง"
"คุณเขตหายไปไหนมาครับ" มิ่งถาม
"คุณบัญชากับคุณดินก็ทำงานปกติครับ" ดำบอก
"นายสองคนอย่าบอกใครมาเจอฉัน ยังไงฉันจะแวะมาหาอีก"
มิ่งกับดำพยักหน้าแทนคำตอบ เขตพูดจบก็รีบเดินหายไป
"ทำไมเอ็งไม่บอกไปว่า โรงเลื่อยวุ่นวาย คุณเขตจะได้กลับมา"
"ก็ข้ามัวดีใจที่คุณเขตปลอดภัยดีนี่หว่า ไว้เจอคราวหน้าค่อยบอกละกัน"
เย็นใกล้ค่ำ ฟ้าสางเอาอาหารให้หมู...แล้วชะเง้อมองหา ไม่เห็นเขต เลยหันมาโปรยอาหารให้ไก่ต่อ
"กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ ฉันขอไข่ไปทำอาหารสักสองฟองนะ"
ฟ้าสางกำลังจะหยิบไข่ไก่ แล้วก็ลองนับจำนวนไก่
"หายไปไหนสองตัว"
ฟ้าสางเลยตัดสินใจร้องเรียกไก่
"เจี๊ยบๆ ๆ ๆ อยู่ไหน"
ฟ้าสางแล้วเผลอเดินเข้าไปตามหาในป่าใกล้ๆ กระท่อม
เขตจอดรถเอาไว้ไม่ไกลจากระท่อม แล้วมาขนของใช้และอาหารที่ไปซื้อมาตุนไว้ลงจากรถ
"ฟ้า ฟ้า มาช่วยขนของหน่อยครับ"
เขตขนของเดินเข้าไปถึงด้านในบ้าน วางของ เดินไปดูตามห้องต่างๆ ไม่เห็นฟ้าสางพลางคิดไปเรื่อย
เขตเข้าใจว่าฟ้าสางหนีไปแล้ว
"หรือว่าจะหนีไปแล้ว"
เขตวิ่งหาฟ้าสางทุกมุม แต่ไม่มีแม้เงา บรรยากาศเริ่มมืดค่ำ จนเขตอดเป็นห่วง
"บ้าเอ๊ย มืดค่ำอย่างนี้ จะไปหาที่ไหน"
เขตมองไปที่รถ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ วิ่งกลับไปทางลานเลี้ยงไก่ คอกหมูหลังบ้านอีกรอบ
ฟ้าสางไล่ไก่ 2 ตัวที่หายไปเข้าเล้าเรียบร้อยแล้วกำลังจะเดินกลับ
"นอนซะนะ ดีที่หาเจอ ไม่งั้นหลงป่าแย่เลย"
เขตวิ่งหอบเหนื่อยเข้ามา พอเห็นฟ้าสางก็โมโหเข้าใจผิด...
"เธอไปไหนมา...คิดจะหนีใช่มั้ย"
"ไม่ใช่นะคะ"
"ทำไมเธอถึงเลี้ยงไม่เชื่อง พอฉันไว้ใจ ก็ทำอย่างนี้...มานี่เลย"
ฟ้าสางพยายามจะอธิบาย แต่เขตนั้นทั้งรักทั้งหวง ความโกรธ ความโมโหบังตาเลยไม่ยอมให้เธอพูดอะไร จับข้อมือฟ้าสางแล้วลากพาเข้าไปในกระท่อมทันที
เขตดันฟ้าสางเข้ามาในห้องนอน แล้วผลักไปที่เตียงนอน
"คุณเขต อย่าใช้แต่อารมณ์สิคะ ฟังฉันก่อน"
"ฉันเบื่อจะฟังคำลวงจากเธอเต็มทีแล้ว"
เขตไม่สนใจขึ้นไปคร่อมร่างฟ้าสางไว้... เธอตบหน้าเขาไปทีหนึ่งเพื่อเรียกสติ
"แต่คุณต้องฟัง"
เขตโดนฟ้าสางตบหน้า แววตาโกรธและหึงหวงยิ่งพุ่ง...เขตเลยกระหน่ำจูบเธอที่พยายามขัดขืน เขตกระชากเสื้อฟ้าสางขาด...
"เธอไม่มีสิทธิ์หนีไปไหน เธอต้องใช้หนี้"
ฟ้าสางน้ำตาร่วง รู้ว่าเขตไม่มีเหตุผล
"คุณเลยจะข่มเหงผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้"
"ใครบอก เธอมันเล่นละครเก่ง แกล้งอ่อนแอ ฉันไม่หลงกลหรอก"
"คุณมันบ้าไปแล้ว"
ฟ้าสางจะตบเขต แต่เขาไวกว่าจับข้อมือเธอไว้แล้วกดลงไปที่เตียง
"วันนี้ เธอต้องเป็นของคนบ้า"
เขตก้มลงจูบฟ้าสางอีก เธอดิ้นรน...ทุบหน้าอกเขต ยิ่งทุบเขตก็ยิ่งจูบ เธอเริ่มอ่อนแรงเพราะแท้จริงแล้วก็มีใจ พร้อมจะมอบกายให้เขต
"อย่า ปล่อย"
เขตเล้าโลมให้ฟ้าสางอ่อนตาม ไม่รุนแรงอย่างครั้งแรก
"เป็นของผมนะ"
เขตพูดเสียงกระซิบเหมือนจะขอ แล้วจูบฟ้าสางด้วยความรักความหวงที่ประเดประดังมานานในใจ มือเธอที่ทุบเขาอ่อนลง จนราบไปกับเตียง ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน
ภายในกระท่อม เช้าวันใหม่ แสงตะวันอ่อนๆ สาดเข้ามาในกระท่อม บนเตียง...เขตนอนตะแคงกอดฟ้าสางไว้จากด้านหลังด้วยความรัก
ภายใต้ผ้าห่ม ต่างไม่มีเสื้อผ้า... เธอกะพริบตา ลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง แล้วเห็นมือของเขากอดเธอไว้ด้วยความรักและทะนุถนอม พอเธอขยับกาย มือของเขาก็กอดไว้พร้อมมีเสียงพึมพำออกมาคล้ายคนละเมอ
"ฟ้า"
ฟ้าสางยังไม่หายเคืองที่เขตใช้กำลังข่มเหง แม้สุดท้ายจะยอมก็ตาม เธอค่อยๆ ดึงมือเขตออกไปจากการกอดรัด บอกเขตเสียงแทบกระซิบ
"ปล่อยเถอะค่ะ"
เขตลืมตาขึ้น ฟ้าสางขยับจะลุกไป สายตามองหาเสื้อผ้า... เขาไม่ยอมให้เธอไปไหน พร้อมกับดึงร่างของเธอให้นอนลงแล้วมองสบตา ฟอร์มดุ
"จะหนีผัวไปไหน"
ฟ้าสางทั้งอาย ทั้งเขินที่เขตพูดหยาบคาย เธอจะลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้าใส่อีก
"ถ้าฉันจะหนี คุณไม่มีทางตามหาฉันเจอ..."
เขตเลยดึงตัวฟ้าสางให้นอนลง ไม่ยอมปล่อยให้ไป
"เธอไม่มีทางหนีฉันได้ เพราะเธอเป็นเมียของฉันแล้ว...จำไว้"
เขตไม่ใช่แค่พูดก้มหน้าลงจูบฟ้าสางอย่างอ่อนโยน เธอพยายามจะขัดขืนแต่ไม่รุนแรงเพราะเขตจูบนุ่มนวลอ่อนโยน
"อย่าค่ะ"
เขตไม่ยอมฟัง ยังระดมจูบด้วยความรัก สุดท้ายเธอก็ขัดขืนเขตไม่ได้ เนื่องจากความใกล้ชิด ไม่มีใครหรืออะไรมาขวางไว้...ต่างแสดงความรักอีกรอบ...
ผ่านเวลาเล็กน้อย เขตอาบน้ำเสร็จใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกมา ฟ้าสางอายๆ ไม่กล้าสบตาทำท่าจะเดินจากไป เขาดึงตัวฟ้าสางมากอดไว้แล้วถาม
“เธอจะไปไหน เมื่อคืนกับเมื่อเช้า ครั้งไหนดีกว่ากัน”
ฟ้าสางทั้งอายทั้งงงที่เขตถามเรื่องนี้ตรงๆ
“คุณหมายถึงอะไรคะ”
เขตยิ้มเยาะ ยังเข้าใจว่าฟ้าสางนั้นไม่ได้บริสุทธิ์เพราะเปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า
“อะไรกัน เธอเองก็มีแฟนมาหลายคน แต่ฉันก็ยอมรับนะว่า เครื่องเธอเนี่ยฟิตสุดๆ สาวบริสุทธิ์บางคนยังอาย ทำจากโรงพยาบาลไหนเหรอ”
ฟ้าสางเข้าใจสิ่งที่เขตพูดทันที ทั้งอาย เสียใจ โกรธที่เขตหยาบคายใส่เลยสะบัดตัวออก แล้วตบหน้าเขตไปหนึ่งทีแรงๆ ไล่เขต
“ที่แท้...คุณมันก็แค่ผู้ชายหยาบคาย ออกไป”
เธอพยายามฝืนไม่ร้องไห้ เขตยักไหล่ไม่ยอมไปแถมท้าทาย
“ฉันไม่ไป...คนหยาบคายอย่างฉันหน้าด้านปากหมาด้วย ตบอีกสิจ๊ะ เมียจ๋า...ตบเสร็จช่วยบอกหน่อยว่า พี่เป็นคนที่เท่าไหร่”
เขตท้าทายปากเสียใส่ ฟ้าสางเลยกระหน่ำตบเขต
เขาดึงเธอไปที่เตียงนอน...แล้วระดมจูบปาก ลวนลาม ฟ้าสางดิ้นขัดขืน เขาหยุดจูบ เธอเบือนหน้าหนีพูดเสียงเบา
“คุณก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ฉันก็ไม่ได้หนีไปไหน แต่ตอนนี้ ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
เขาจูบฟ้าสางอีกรอบพร้อมร้องขอ
“เธอมาจุดไฟให้ฉัน แล้วจะปล่อยให้ทรมานหรือไง”
ฟ้าสางรู้ความหมายที่เขตพูด แต่ไม่ตอบว่าอะไร เขตถือว่าฟ้าสางไม่ขัดขืน เลยแสดงความรักกับฟ้าสางอีกรอบ
มุมกาแฟในโรงพยาบาล บดินทร์กับพลอยใสนั่งคุยกัน
“อานพเป็นยังไงบ้างครับ”
“พ่อดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
บดินทร์มองหน้าพลอยใสที่ดูซึมๆ ถามห่วงใย
“แล้วคุณล่ะ ยังกลัวอยู่หรือเปล่า”
พลอยใสตอบเสียงหนักแน่นเข้มแข็ง
“ไม่ค่ะ พ่อก็ป่วย พลอยจะอ่อนแอไม่ได้”
“งั้นคุณพร้อมจะไปแจ้งความมั้ยครับ”
“ฉันพร้อมนะคะ แต่ว่า...ถ้าตำรวจถาม เราต้องเล่ารายละเอียดทุกเรื่องเลยหรือคะ”
พลอยใสกังวลไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องที่จอมพยายามจะข่มขืนตัวเอง แม้บดินทร์จะมาช่วยไว้ได้ก็ตาม
“แจ้งแค่นายจอมทำร้ายร่างกายก็พอครับ ผมจะเป็นพยานให้”
“ตกลงค่ะ ฉันจะไปแจ้งความ”
“ผมขับรถให้นะครับ”
พลอยใสสบตาบดินทร์เห็นแต่ความหวังดี ก็พยักหน้ายินดี
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 17 (ต่อ)
บริเวณลานเลี้ยงไก่ คอกเลี้ยงหมู สัตว์ทั้งหลายต่างร้องระงมมารออาหารเพราะสายมากแล้ว ฟ้าสางรีบเดินเอาอาหารมาโปรยให้ไก่ เขตรีบตามมาช่วย
“สงสัยพวกมันจะหิว”
“ก็สายแล้วนี่คะ”
เขตพูดพร้อมกับมองหน้าฟ้าสางอย่างมีความหมาย...แฝงด้วยความเสน่หา
“ใครใช้ให้คนเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูน่ารักล่ะ”
ฟ้าสางอาย จนโปรยอาหารไก่แบบผิดๆ ถูกๆ แล้วเดินหนีไปรดน้ำต้นไม้แบบโดนบ้างไม่โดนบ้าง เขตไปแย่งสายยางรดน้ำต้นไม้แต่แกล้งจับมือฟ้าสาง
“มานี่ ผมช่วยรดให้...ขืนรดอย่างนั้น มันก็ตายกันหมดพอดี”
ฟ้าสางยอมให้เขตรดน้ำต้นไม้แล้วจะเดินหนีไปเล้าหมู
“งั้นฉันไปให้อาหารหมูก่อนนะคะ”
เขตรีบโยนสายยางทิ้ง น้ำก็ไม่ปิดแล้ววิ่งมาจับมือฟ้าสางพูดอย่างพาลๆ
“ไม่เอา...ถ้าพวกไก่ พวกหมูมันเป็นภาระต้องเลี้ยงต้องดูแล เดี๋ยวผมจะจัดการปาดคอเอามาทำอาหารให้หมด”
ฟ้าสางรีบค้านเสียงหลง สงสารไก่ หมู
“ไม่ได้นะคะ อย่าฆ่าพวกมัน”
เขตยิ้มยังแกล้งพูดต่อเพื่อแหย่ฟ้าสาง
“ผักพวกนี้ก็ปล่อยตายๆ ไปบ้าง น้ำไม่ต้องรดแล้ว”
เขตไปปิดสายยางไม่ยอมรดน้ำต้นไม้...
“อย่าเลยค่ะ”
ฟ้าสางพยายามจะไปรดน้ำต้นไม้ต่อ...เขตไม่ยอมให้ฟ้าสางไป ขวางไว้...
“ก็มันมาแย่งเวลาที่ผมจะได้อยู่กับคุณ มันต้องถูกกำจัด”
เขาพูดกับเธอไม่รู้ตัวว่าทั้งรักทั้งหลงฟ้าสางจนถอนตัวไม่ขึ้น
“คนใจร้าย”
“เมื่อกี้ว่าผมเหรอ มานี่เลย ผมจะลงโทษคุณก่อน”
เขตดึงฟ้าสางมากอดไว้...แล้วทำท่าจะจูบอีก ฟ้าสางขอร้อง
“ขอเวลานอกเถอะนะคะ เดี๋ยวจะไปทำอาหารเช้าให้”
“ผมไม่หิว ถ้าหิว ผมจะกินคุณแทน”
เขตพูดจบ เสียงท้องตัวเองร้องประท้วงดังสนั่น ฟ้าสางหัวเราะ ได้ทีรีบวิ่งหนีเขตไป
“ท้องกับปากคุณตรงกันข้ามกันนะคะ”
เขตรีบวิ่งตามฟ้าสางไปไม่ยอมให้ห่างกาย ความรักเบ่งบานสดใส...
ครัวหลังกระท่อม ฟ้าสางหุงข้าวเสร็จ...หันมาเตรียมเจียวไข่ที่เขตช่วยตีให้ฟูอยู่
เธอเจียวไข่...ลงไปฟูหอมในกระทะ เขาถือจานรอ เธอตักไข่เจียวลงในจาน แล้วจะหันไปทำอาหารอื่นต่อ
เขตถือโอกาสเข้าไปหอมแก้มฟ้าสาง
“อุ๊ย...อย่าค่ะ”
“อย่าช้ารึเปล่า”
ฟ้าสางไม่ตอบ เขินอายหันไปทำอาหารต่อ เขตเดินถือจานไข่เจียวเดินไป
ผ่านเวลา เขตไม่ยอมทานอาหารตรงหน้าเอาแต่มองฟ้าสาง เธอจะทานอาหาร เจอสายตาจ้องก็เขิน
“คุณเขตหิว แต่ทำไมไม่ทานล่ะคะ”
เขตยิ้มแล้วบอกอ้อนๆ
“อยากให้เมียป้อน”
ฟ้าสางอายหน้าแดงที่เขตพูดถึงสถานะตรงๆ
“นะ นะ ป้อนหน่อย เมียจ๋า”
ฟ้าสางตักข้าวป้อนเขตที่ยอมทานอย่างว่าง่าย เขตตักข้าวป้อนฟ้าสางกลับบ้าง...ฟ้าสางส่ายหน้าไม่ยอมทาน
“ป้อนด้วยช้อนไม่ชอบใช่มั้ย เดี๋ยวจะป้อนด้วยปากนะ”
ฟ้าสางเลยรีบทานข้าวจากช้อนที่เขตป้อน
"ทานแล้วค่ะ"
เขตอมยิ้มมีความสุข ความรักแสนหวานชื่น...
บดินทร์กับพลอยใสเดินออกมาจากสถานีตำรวจหลังจากแจ้งความว่าถูกทำร้ายแล้ว
"วันนี้คุณกล้าหาญมาก"
"คนชั่วอย่างนายจอม ควรจะได้รับการลงโทษ...จะได้ไม่ไปทำร้ายผู้หญิงคนอื่นอีก"
"ผมจะไม่ยอมให้นายจอมทำเรื่องแบบนั้นกับคุณอีก ผมสัญญา"
"ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องนะคะ"
บดินทร์ยื่นมือออกไปให้
"เราสงบศึกกันแล้วนะครับ"
พลอยใสไม่ยอมจับมือ เธอเดินหนีไป บดินทร์แอบยิ้มมีความสุข
เวลาต่อเนื่องมา บริเวณลานซักผ้าหลังกระท่อม ฟ้าสางหอบเอาผ้าปูที่นอนที่ใช้เมื่อคืนนี้มาซัก
เขตเข้ามาด้านหลังกอดเธอไว้
"จ๊ะเอ๋ ทำอะไรจ๊ะ"
ฟ้าสางรีบเอาผ้าปูที่นอนใส่ลงไปในกะละมังไวๆ ไม่อยากให้เขตเห็นว่ามีหยดเลือดบนผ้าปูที่นอน
"ขอซักผ้าปูที่นอนหน่อยนะคะ"
เขตมองหน้าฟ้าสางถามด้วยความสงสัย
"ทำไมต้องซัก มันสกปรกแล้วเหรอ"
ไม่รู้จะตอบเลี่ยงยังไง เธอแค่พยักหน้า เขตเลยสงสัยเอาผ้าปูที่นอนมาคลี่ดู เห็นหยดเลือดที่ผ้า ปูสีอ่อน เขาอึ้งไป ไม่พูดอะไร แต่ได้คำตอบว่า ฟ้าสางบริสุทธิ์ เธอเขินอาย ดึงผ้าปูที่นอนมาใส่กะละมังเพื่อซักอีกครั้ง
เขตช่วยเอาน้ำมาใส่ให้ ฟ้าสางใส่ผงซักฟอกลงไป... ทั้งสองคนต่างช่วยกันขยี้ผ้าปูที่นอน เขตไม่ได้ตั้งใจขยี้ผ้า ตั้งใจจับมือฟ้าสางมากกว่า เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ ตาสบตา เขตเลยยิ่งรักยิ่งหลงมากขึ้น...
ผ่านเวลา ทั้งคู่ช่วยกันขึงตากผ้าปูที่นอนที่สะอาดสดใส...ยืนอยู่คนละมุม
เขตเดินไล่จากอีกมุมมาอีกมุมมาจับมือกับฟ้าสาง เขตจ้องตาเธอเปี่ยมไปด้วยความรักเต็มหัวใจ
เขาค่อยๆ ก้มลงเพื่อจูบฟ้าสาง โลกนี้มีแต่ความรักสองคน...
บดินทร์ขับรถเข้ามาในบ้านพลอยใส...เธอนั่งหน้าคู่กับบดินทร์ เขาลงจากรถเปิดประตูด้านหลังให้เสี่ยนพ แล้วอาสาจะประคองเสี่ยนพเดินเข้าบ้าน
"อานพค่อยๆ เดินนะครับ เดี๋ยวผมประคองไป"
เสี่ยนพฝืนลงจากรถเอง ไม่ยอมให้บดินทร์ประคอง
"ไม่ต้อง"
พลอยใสเข้ามาประคองพ่อเอง
"คุณพ่อจะไปนั่งพักตรงระเบียงหรือว่าเข้าห้องเลยคะ"
เสี่ยนพไม่ตอบหันไปบอกบดินทร์
"หมดเรื่องของนายแล้ว กลับไปได้"
"พ่อขา"
"โอเค.ครับ เดี๋ยวผมกลับก่อน" บดินทร์มองที่พลอยใส "ถ้าคุณพลอยมีอะไร อย่าเกรงใจ โทรหาผมได้ทุกเวลานะครับ"
"ยายพลอยมีพ่อทั้งคน ไม่ต้องกวนคนที่โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ"
พลอยใสบอกพ่อด้วยเสียงอ่อนโยน
"ตอนที่คุณพ่อป่วย พลอยก็มีแต่คุณดินที่มีน้ำใจมาช่วยทุกเรื่องนะคะ"
เสี่ยนพเลยมองบดินทร์เต็มตา พร้อมเปลี่ยนท่าทีอ่อนลงเล็กน้อย
"ขอบใจนายที่มาส่งนะ"
พลอยใสหันไปส่งยิ้มแล้วพูดกับบดินทร์เสียงอ่อนหวาน
"ขอบคุณนะคะ คุณดิน"
บดินทร์เลยยกมือไหว้เสี่ยนพก่อนจะเดินจากไป
"ผมยินดีครับ"
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 17 (ต่อ)
บริเวณน้ำตกสวยงามใกล้กระท่อม ฟ้าสางกำลังสระผมให้เขต... เขาจับมือเธอไว้แล้วมองด้วยแววตาซุกซน
"เดี๋ยวสระผมเสร็จแล้ว ผมอาบน้ำให้ฟ้านะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าอาบเองได้"
"อย่าเลย เดี๋ยวก็จมน้ำตกไปอีกหรอก ว่ายน้ำไม่เป็นไม่ใช่เหรอ"
"งั้นฟ้ากลับไปอาบที่กระท่อมดีกว่าค่ะ"
"ผมสัญญาว่า ผมจะจับมือฟ้าไว้ ไม่ยอมปล่อยให้จม...นะครับ"
ผ่านเวลา เขตพาฟ้าสางว่ายน้ำอาบน้ำเล่นกันในน้ำตก...ต่างเอาน้ำสาดใส่กัน สนุกสนานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ พอฟ้าสางทำท่าจะจมน้ำ เขตก็ถลาเข้ามาจับมือไว้ เขตจูบฟ้าสางด้วยความรัก...
เมื่อทั้งคู่อาบน้ำเสร็จก็พากันมานั่งเคียงกันที่บริเวณน้ำตก...มองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับฟ้าด้วยกัน
"ชื่อฟ้าสางแปลว่าอะไร"
"ฟ้าสางหมายถึง ท้องฟ้ายามเช้ามืดที่ค่อยๆ สว่างค่ะ"
"แสดงว่าคุณเกิดตอนเช้ามืด"
ฟ้าสางพยักหน้ายิ้มน้อยๆ
"ใช่ค่ะ"
เขตมองหน้าฟ้าสางด้วยความรักความหลง
"ชีวิตของคุณตอนนี้คงเหมือนท้องฟ้าที่สว่างรับตะวันแล้ว"
"ฟ้าก็หวังอย่างนั้น"
เขตจับมือฟ้าสางมากุมไว้แล้วเอาวางไว้ที่หัวใจตัวเอง
"ฟ้าครับ"
"คะ"
"ไม่เอา...ต้องขานหวานๆ กว่านี้หน่อย ฟ้าครับ"
"ขา"
ฟ้าสางขานรับแล้วก็ก้มหน้าลงด้วยความอาย เขตเอามือเชยคางมองจ้องตา
"ฟ้าฟังผมให้ดีๆ นะครับ ผมไม่สนใจว่าอดีตจะเป็นยังไง อนาคตไม่ถามถึง ณ ตอนนี้มีแค่เราสองคนที่นี่"
เขตมองไปรอบๆ น้ำตกเลยไปที่กระท่อม ธรรมชาติแสนสวยงาม...
"ค่ะ"
"ผมรักฟ้าครับ"
ฟ้าสางยิ้มเอียงอายเมื่อได้ยินคำสารภาพรักจากผู้ชายที่เธอเองก็มอบทั้งกายและใจให้ไปจนหมด
"ขอบคุณค่ะ"
"ขี้โกง...ฟ้าต้องตอบมาว่า ฟ้ารักผมมั้ยต่างหาก"
"ใกล้ค่ำแล้ว เรารีบกลับกระท่อมดีกว่า เดี๋ยว..."
เขตไม่สนใจ ดึงฟ้าสางมากอดแล้วก็จูบดูดดื่ม ไม่สนใจสิ่งใด...
"ตกลงจะบอกหรือยัง รักผมมั้ย"
ฟ้าสางได้ทีผลักเขตแล้ววิ่งหนีไป เขตวิ่งไล่ตามไป...
"อย่าหนีนะ จับได้จะโดนหนัก"
พลอยใสนั่งมองเหม่อใจลอยอยู่ที่ระเบียงบ้าน เสี่ยนพถือไม้เท้าพยุงตัวเดินเข้ามา
"คิดอะไรอยู่เหรอ ลูกพ่อ"
พลอยใสหันมาเห็นเสี่ยนพ ก็รีบประคองให้พ่อมานั่งที่ม้านั่ง
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พลอยแค่เห็นว่าชีวิตคนเราก็มีขึ้นมีลงเหมือนตะวัน เช้าก็ขึ้นมาส่องแสง พอตกเย็นตะวันก็ลาลับ เพื่อที่จะย้อนกลับมาอีกครั้งในวันใหม่"
"ดังนั้น ชีวิตคนเราถึงมีหวังเสมอไงลูก"
พลอยใสพยักหน้าเห็นด้วยกับเสี่ยนพรีบชวนเข้าบ้าน
"อากาศเริ่มเย็น พลอยว่าคุณพ่อเข้าในบ้านดีกว่านะคะ"
เสี่ยนพกลับจับมือลูกสาวไว้พร้อมกับบอกด้วยความห่วงใย
"พลอยกับเขตอาจจะไม่ใช่คู่กัน อย่าคิดมากเลยนะลูก"
"พลอยลืมเรื่องพี่เขตไปแล้วล่ะค่ะ"
"แล้วบดินทร์ล่ะ"
พลอยใสไม่สบตาพ่อ จึงตอบเลี่ยงไป
"ตอนนี้พ่อก็ยังไม่หายดี พลอยยังไม่พร้อมจะรักใครหรอกค่ะ คุณดินเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีมีน้ำใจ"
เสี่ยนพพยักหน้ารับรู้สิ่งที่ลูกสาวบอก
ค่ำแล้ว เขตอุ้มฟ้าสางราวกับเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวกลับเข้ามาที่หน้าประตูห้องนอนในกระท่อม
"เจ้าบ่าวจะอุ้มเจ้าสาวเข้าหอแล้วนะครับ"
"คุณเขตปล่อยฟ้าลงเถอะค่ะ"
"ไม่ปล่อย...เดี๋ยวจะโยนบกซะเลย"
"อย่านะคะ"
"หย่าไม่ทันแล้วครับ เมียจ๋า..."
ฟ้าสางเลยเขินทุบที่หน้าอกเขตเบาๆ
"พูดอะไรไม่อายเทวดาฟ้าดินบ้าง"
"เทวดาฟ้าดินสิต้องอาย จะมายุ่งอะไร ผัวจะรักเมีย"
เขตแกล้งไล่อารมณ์ดี
"ชิ่วๆ"
เขตอุ้มฟ้าสางไปวางไปบนเตียง...แล้วลงนั่งดึงร่างเธอมากอดไว้ ตาจ้องตา เปี่ยมไปด้วยความรัก...เขตจูบฟ้าสาง...
เวลาค่ำ ต่อเนื่องมา เมษาเข้ามาที่บ้านเสี่ยซ้ง หวังจะมาขอเงินเพราะกำลังจนกรอบ เสี่ยซ้งเดินคุยกับตำรวจ 2 นายที่เข้ามาตามหาจอม เมษารีบแอบหลบฟัง
"คนเลี้ยงไม่เชื่องอย่างไอ้จอม ผมไล่ออกไปนานแล้วครับ"
"ถ้าได้เบาะแสอะไร รบกวนเสี่ยแจ้งด้วยนะครับ"
"ไม่ต้องห่วง ผมยินดีช่วยเหลือทางการเสมอครับ"
ตำรวจ 2 บอก
"งั้นพวกเราลาเลยนะครับ"
ตำรวจสองนายเดินกลับออกไป เมษาครุ่นคิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับจอม ก่อนจะลอบเดินออกไป
ในห้องเมษา ภายในเรือนหลังเล็ก เธออาบน้ำเสร็จกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า จอมมาแอบรออยู่บนเตียงพร้อมร้องทักเมษา
"มานี่ ขอพี่ชื่นใจหน่อย"
"พี่จอม พี่มาได้ไง"
จอมดึงเมษาให้นอนลงด้วยกันบนเตียง เมษายังไม่ยอม มองหน้าจอม
"จะมาไง ก็ไม่ใช่ปัญหา พี่คิดถึงเมมากเลย เรามาเล่นกิจกรรมเข้าจังหวะกันดีกว่า"
เมษาเลยมารยาพูดดีกับจอมพร้อมหลอกถาม
"ฉันก็ห่วงพี่นะ เวลาคิดถึงพี่ ก็ไม่รู้จะไปตามพี่ที่ไหน"
"พี่ก็หลบอยู่แถวๆ โรงแรมจิ้งหรีดใกล้บ่อนเสี่ยซ้งนั่นแหละ ตำรวจมันชุมยิ่งกว่ายุง"
เมษาพยักหน้าเก็บข้อมูล จอมดึงเมษาให้นอนลงแล้วกอดจูบอย่างหื่นกระหาย
เมษายืนคุยมือถือกระซิบกระซาบอยู่หน้าห้อง
"มันก็กบดานอยู่แถวนั้นแหละค่ะ คุณตำรวจ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยินดีทำหน้าที่พลเมืองดี...ไปจับมันไวๆ นะคะ"
เมษาวางสาย แล้วมองเข้าไปในห้อง ทำสีหน้าแววตาเหยียดหยามจอม
จอมโผล่เข้าไปในห้องพักโรงแรมราคาถูก... ตำรวจ 2 นายโผล่เข้ามาถามที่เคาน์เตอร์โรงแรม
จอมรู้ชะตาว่าตำรวจมาจับตัวเองแน่ๆ
"ใครบอกตำรวจวะ นังเม นังงูพิษ...มึงเล่นกูซะแล้ว"
จอมแค้นใจนึกว่าต้องเป็นเมษา เขารีบกระโดดหนีไปทางด้านหลัง ตำรวจเดินสำรวจ แต่ไม่ชำนาญพื้นที่เท่าจอม เลยหาไม่เจอ
ในเรือนหลังเล็ก จอมตบหน้าเมษาจนล้มคว่ำลงไปกองที่พื้น...
"นังแพศยา มึงกล้าแจ้งตำรวจไปจับผัวตัวเองรึไง"
"ตำรวจอะไร พี่จอมบ้าไปแล้วเหรอ มาตบฉันทำไม"
"กูไม่ใช่แค่ตบ ผู้หญิงอย่างมึงมันซาดิสต์ ชอบให้กูรุนแรงด้วย"
จอมกระชากเสื้อเมษาขาดกระจุยติดมือมา แล้วโถมตัวเองเข้าไปย่ำยีเมษาด้วยอารมณ์แค้น
อ่านต่อตอนที่ 18
