เมียเถื่อน ตอนที่ 15
ในห้องพักผู้ป่วยนอก บดินทร์มองพลอยใสแล้วก็เดินออกไป พยาบาล1 เดินเข้ามา บดินทร์เลยถามอาการไว้
"ตอนนี้คนป่วยเป็นยังไงบ้างครับ"
"อ๋อ เดี๋ยวก็ฟื้นค่ะ คุณหมอตรวจแล้วไม่เป็นอะไร"
มือถือของบดินทร์ดังขึ้นเป็นเรื่องงาน
"เรียบร้อยครับพ่อ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ"
บดินทร์หันมาบอกพยาบาล1
"เดี๋ยวผมเคลียร์ค่ารักษาให้นะครับ ฝากด้วยครับ"
พยาบาล1 ยิ้มกับบดินทร์ที่เดินออกไป
ผ่านเวลา พลอยใสฟื้นแล้ว ลุกขึ้นมองไปรอบๆ พยาบาล 2 เดินเข้ามา
พยาบาล2 บอก
"คุณฟื้นแล้ว รู้สึกยังไงบ้างคะ"
"เวียนหัวนิดหน่อย ฉันมาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไงคะ"
พยาบาล2 บอก
"คุณถูกทำร้ายมาใช่มั้ยคะ"
พลอยใสพยักหน้าแทนคำตอบ ยังมึนๆ อยู่
พยาบาล2 บอก
"มีพลเมืองดีช่วยพาคุณมาที่นี่ค่ะ พอดีพยาบาลเวรที่ดูแลคุณออกเวรไปแล้ว"
"แล้วเค้าอยู่ไหนคะ"
"เคลียร์ค่ารักษาให้ แล้วก็กลับไปแล้วค่ะ"
พลอยใสพยายามคิด ติดอยู่ในใจว่าใครช่วยให้รอดจากจอม
ผ่านเวลาไปหลายวัน...กระท่อมริมน้ำตกหลังเล็กสวยงาม สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขตยืนมองด้วยสายตาพอใจ...
ดำ มิ่ง คนงานที่มาช่วยสร้างตั้งวงเหล้าฉลองงานเสร็จกัน
"คุณเขตครับ เชิญทางนี้หน่อยครับ"
เขตเดินเข้าไปหากลุ่มคนงาน...
"ฉลองอะไรกันเนี่ย"
มิ่งเริ่มมึนๆ เลยกล้าพูดเล่นกับเขต
"ฉลองกระท่อมน้อยคอยรักของคุณเขตที่เสร็จแล้วไงครับ"
ดำยกแก้วเหล้ามายื่นให้เขต
"เจ้าของกระท่อมดื่มฉลองกับพวกเราหน่อยสิครับ เจ้านาย"
เขตอึกอักเห็นว่ายังแต่วัน กลัวเสียงาน
"พวกพี่ๆ จะดื่มกันก็ตามสบายครับ แต่เนี่ยมันยังแดดจ้าอยู่เลย"
"แค่สักแก้ว"
ดำคะยั้นคะยอให้เขตดื่มอีก...
"สองแก้ว เป็นเกียรติกับพวกเรานะครับ"
เขตทนเสียงเชียร์จากพวกคนงานไม่ไหว เลยดื่มด้วย
"แก้วเดียวนะครับ"
"เฮ..."
คนงานพากันชูแก้ชนกับเขตฮาเฮ สนุกสนาน เขตดื่มจนหมด มิ่งส่งเสิร์ฟอีกแก้ว เขตจำต้องรับมา ตัดสินใจนั่งร่วมวง เขาแอบยิ้มที่กระท่อมสร้างเสร็จแล้ว...
ภายในห้องครัว ฟ้าสางกับเมี่ยงช่วยกันทำขนม บดินทร์เดินเข้ามามองด้วยความสนใจ
"ผมมีลาภปากอีกแล้ว วันนี้คุณฟ้าทำขนมอะไรครับ"
ฟ้าสางตอบยิ้มแย้ม
"พอดีมีฟักทองเหลือเยอะ เลยจะทำสังขยาฟักทองค่ะ"
"น่าอร่อย ผมขอเป็นลูกมือแลกขนมได้มั้ยครับ"
เมี่ยงรีบมองไปที่มะพร้าวซึ่งยังไม่ได้ขูด
"หน่วยก้านดี คุณดินขูดมะพร้าวเลยค่ะ"
"ขูดยังไงครับ บอกวิธีผมหน่อย"
สาลี่เดินเข้ามามองแล้ววิจารณ์
"สมัยนี้ใช้มะพร้าวกล่องสะดวกจะตาย จะขูดมะพร้าวให้เหนื่อยแรงทำไม"
"มะพร้าวขูดเองอร่อยกว่านะคะ คุณสาลี่"
สาลี่ยักไหล่ แต่ไม่ยอมไป เมียงมองอยู่ ฟ้าสางสาธิตการขูดมะพร้าวให้บดินทร์ดู
"น่าสนุก ดูไม่ยาก"
บดินทร์เก้ๆ กังๆ ขูดมะพร้าว แต่พยายามเรียนรู้ ฟ้าสางกับเมี่ยงเลี่ยงไปเตรียมเครื่องอื่นๆ
เขตเพิ่งกลับมาถึงบ้าน มีอาการมึนๆ ด้วยฤทธิ์เหล้า
"ฟ้า ฟ้าสาง...อยู่หนาย"
เขตเดินตามหาฟ้าสางไปที่ครัว
บดินทร์ไม่ถนัดขูดมะพร้าว เลยโดนที่ขูดมะพร้าวบาดมือ
"อุ๊ย กระต่ายของคุณฟ้าดุจัง กินเลือดผมซะแล้ว"
ฟ้าสางรีบเข้าไปดูอาการให้บดินทร์กลายเป็นเหมือนจับมือถือแขนกัน
"ฟ้าลืมเตือนคุณดิน มีดขูดมะพร้าวคมมากค่ะ"
เขตเดินเข้ามาเห็นพอดี จากที่อารมณ์ดีอยู่กลายเป็นไม่พอใจบวกหึงหวงทั้งที่มีเมี่ยงอยู่ด้วย
"ทำอะไรทุเรศๆ อีก กลางวันแสกๆ แท้ๆ"
บดินทร์ ฟ้าสาง เมี่ยงตกใจกับคำพูดของเขต ต่างหันไปมอง
"ทำขนมสิคะ คุณเขต"
เขตหน้าแดงเพราะเมามาก ตรงเข้าไปฉุดมือฟ้าสางไม่ฟังเสียง
"ขนมบัดสีรึไง...จับมือผู้ชายด้วย มานี่..."
เขตตรงเข้าไปฉุดกระชากฟ้าสาง
"คุณเขต ปล่อยนะคะ"
บดินทร์พยายามจะอธิบาย...
"พี่เขตเมาหรือเปล่าครับ"
"อย่าแส่...เรื่องของผัวเมีย...มานี่"
เขตทั้งฉุดทั้งลากฟ้าสางไป เมี่ยงไม่กล้าแย้ง บดินทร์ได้แต่อึดอัดแต่พูดไม่ได้ เธอพยายามอธิบายอีกรอบ แต่เขตก็ไม่ยอมฟัง
"ฉันแค่ทำขนม คุณดินมาช่วย เราไม่ได้ทำอะไรผิด เมี่ยงก็อยู่"
อีกด้าน สาลี่แอบเดินไปกดมือถือโทร.หาพลอยใสทันที
"ข่าวด่วนค่ะ คุณหนูพลอย"
ในห้องนอน เขตลากฟ้าสางเข้ามาพร้อมด่าว่า
"เธอมันเลี้ยงไม่เชื่อง มีผัวอยู่ทั้งคน คิดจะสวมเขาให้รึไง"
ฟ้าสางเห็นว่าเขตเมาก็ไม่อยากถือสา พยายามพูดเตือนสติ
"คุณเมาก็ไปนอนพัก เดี๋ยวจะเช็ดหน้าให้"
"ถ้าร่านนัก ก็มานี่ ฉันจะสนองให้ถึงใจ"
เขตไม่พูดเปล่า ดึงฟ้าสางไปกอดแล้วจูบลวนลาม ฟ้าสางขัดขืนดิ้นรนจนหลุดจากการกอดของเขต เธอทนไม่ได้ที่เขตหยาบคายไร้เหตุผลเลยพูดสวนไปบ้าง
"ไม่นึกเลยว่า พอเมาแล้วคุณจะไร้สติ หยาบคายได้ถึงขนาดนี้"
เขตหึงขึ้นหน้าบวกกับฤทธิ์สุราพาให้ลืมตัว ดึงฟ้าสางมาแล้วโยนไปบนเตียง
"เธอกำลังจะได้เป็นเมียอยู่นี่ไง"
เขตก้มหน้าลงนัวเนียจูบฟ้าสางที่ทีแรกก็ขัดขืนแต่สู้แรงไม่ได้ เลยหยุดดิ้น...จำยอมให้ลวนลาม
เขตเข้าใจว่าฟ้าสางโอนอ่อนผ่อนตาม ชอบที่โดนจูบเลยหยุดจูบแล้วพูดประณาม
"ที่แท้ก็ชอบ จูบของฉัน ซาบซ่าดีกว่าผู้ชายคนอื่นของเธอรึเปล่า"
เขตทำท่าจะจูบอีก ฟ้าสางรอจังหวะอยู่แล้วสะบัดหน้าหลบ ตบหน้าเขตด้วยความโมโหที่หยาบคาบ
"ฉันไม่ใช่เมียของคุณ อย่ามายุ่งกับฉัน"
ฟ้าสางวิ่งหนีเขตร้องไห้ออกไปนอกห้อง...
ในห้องนั่งเล่น ฟ้าสางยังร้องไห้ เขตตามฟ้าสางออกมาด่าว่า
"อย่าคิดว่าจะหนีหน้าฉันได้ เธอมันก็ไม่ต่างจากนางกากี ทั้งคนธรรพ์ ทั้งครุฑ มั่วไปหมด"
บดินทร์ได้ยินทุกอย่างที่เขตต่อว่าฟ้าสางทนไม่ไหว
"แต่ผมไม่ได้เป็นคนธรรพ์ พี่เขตก็ไม่ใช่พญาครุฑ ทำไมต้องดูถูกน้ำใจคุณฟ้ากับผมที่เป็นน้องชายของพี่"
"เพราะฉันไม่ยอมให้ใครสวมเขาให้ไง"
บดินทร์สุดจะทนกับคำพูดกล่าวหา เลยชกเปรี้ยงเข้าให้
"เขาพี่หลุดรึยัง"
เขตเลยยิ่งร้อนเป็นไฟลุกขึ้นเดินเข้าไปชกบดินทร์กลับ สองคนแลกหมัดกัน
ฟ้าสางหยุดร้องไห้ ตกตะลึงแล้วพยายามห้าม
"หยุดเถอะค่ะ ฟ้าผิดเองก็ได้...อย่าสู้กัน"
เขตกับบดินทร์ยังไม่ยอมหยุด
"แกเข้ามา...ไอ้ดิน"
เขตท้าทายแล้วสวนชกบดินทร์ที่ชกตอบโต้ไม่ยอม พลอยใสเดินเข้ามากรี๊ดพร้อมประกาศลั่น
"แอร๊ย หยุดนะ"
พลอยใสเข้าไปขวางทาง ทั้งสองจึงต้องหยุด ไม่มีใครคาดคิด พลอยใสตรงเข้าตบหน้าฟ้าสาง
"เพราะเธอ พี่น้องถึงทะเลาะกัน"
เมี่ยงกับสาลี่ผลุบโผล่ไม่กล้าออกไป
ฟ้าสางน้ำตาร่วงอีกรอบ ไม่เถียง เดินกลับห้องไป เขตกำลังจะตามฟ้าสางไป พลอยใสเข้าไปฉุดมือเขต แต่เขตดึงมือพลอยใสออกไป
"พี่เขต...อย่าไปนะคะ"
พลอยใสยืนอึ้ง สองมือกำแน่น โกรธมากที่เขตไม่ไว้หน้าเธอเลย
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 15 (ต่อ)
ฟ้าสางขังตัวเองในห้องน้ำ ร้องไห้อย่างหนัก ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต สับสนไปหมด เขตมาทุบประตูเรียกรัวๆ ด้วยอารมณ์โกรธ หึง เมา ห่วงระคนกัน
"ฟ้า ฟ้า เปิดประตู"
ฟ้าสางเฉย พยายามกลั้นสะอื้นบอกขู่ออกไป แต่ไม่ยอมเปิดให้
"ถ้าคุณเข้ามา ฉันจะกระโดดหน้าต่างห้องน้ำ"
เขตโมโหไม่กล้าเอากุญแจมาไข กลัวฟ้าสางทำจริง เพราะหลงรักและห่วงใยเต็มๆ ฟ้าสางสับสน ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน
เมี่ยงทำแผลให้บดินทร์ พลอยใสเดินเข้ามา สาลี่ตามติด
"ทำแผลเสร็จแล้วใช่มั้ย"
"ค่ะ คุณพลอย"
"เธอมีงานอะไรก็ไปทำได้"
เมี่ยงถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลเดินออกไป พลอยใสมองหน้าสาลี่
"มีอะไรก็เรียกน้าได้นะคะ"
สาลี่เดินเลี่ยงออกไปอีกคน
บดินทร์มองพลอยใสอย่างไม่ค่อยพอใจ ที่เธอไม่แค่มาห้าม แต่ตบหน้าฟ้าสางอย่างไร้เหตุผล
"คุณคิดจะทำอะไร หรืออยากจะตบหน้าผมอีกคน"
พลอยใสมองจ้องหน้าบดินทร์ด้วยอาการดูถูก
"เสียดายที่นายมีการศึกษา ไปเรียนถึงเมืองนอก แต่สิ้นคิด...มั่วกับนางบำเรอของพี่ชาย"
บดินทร์ได้ยินอย่างนั้นก็อดใจไว้ไม่ไหว อยากสั่งสอนคุณหนูปากกล้าบวกเอาชนะเลยดึงพลอยใสมาจูบ
"แล้วก็จูบคู่หมายของพี่ชายด้วย อย่างนี้เรียกว่าสิ้นคิดมั้ยครับ"
พลอยใสทั้งโกรธทั้งอายทั้งตกใจที่บดินทร์อาจหาญจูบเธอ เลยตบหน้าบดินทร์ฉาดใหญ่ แล้วรีบวิ่งหนีไป
บดินทร์อมยิ้มคิดถึงรสจูบพลอยใสแต่รู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ
ผ่านเวลา ฟ้าสางขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำจนเหนื่อยและผล็อยหลับไป เขตอยู่ด้านนอก อย่างเครียดเป็นห่วง เริ่มสร่างเมา รู้สึกผิดว่าตัวเองทำรุนแรงไปหรือไม่
เขาตัดสินใจเอากุญแจมาไขประตูห้องน้ำ ฟ้าสางนั่งพิงหลับอยู่ น่าสงสารมากมาย เขาเดินเบาๆ ไปอุ้มเธอไปนอนยังที่นอนอย่างเบามือ
เขตหยิบผ้าห่มมาห่มให้ มองฟ้าสางด้วยแววตาห่วงใยผสมรู้สึกผิด เขตอดใจไม่ได้ ก้มลงจูบหน้าผากฟ้าสางพร้อมพึมพำ
"ผมขอโทษ"
เขตกับบัญชาคุยกันหน้าเครียดกับปัญหางานที่เชียงราย
"ถ้าลูกค้าที่เชียงรายยกเลิกออร์เดอร์นี้จริงๆ เราคง..มีปัญหาหนักมาก"
เขตดูเอกสารทางบัญชีของโรงเลื่อยแล้วครุ่นคิด
"อามีคำแนะนำมั้ยครับ"
"เสี่ยนพเท่านั้นที่เป็นความหวังของเรา"
"ถ้างั้นผมควรทำเพื่อโรงเลื่อย"
"หนูพลอยใสเองก็เหมาะสม เป็นคู่หมายที่พี่บวรคาดหวังจะให้เขตแต่งงานด้วย"
"ผมทราบครับ ก่อนพ่อเสีย พ่อเคยเล่าว่าอานพมีบุญคุณกับพ่อช่วงเปิดโรงเลื่อยใหม่ๆ เลยอยากให้สองตระกูลผูกสัมพันธ์กัน"
"อาก็แล้วแต่เขตจะตัดสินใจ เพราะหนูฟ้าสางก็เป็นคนดี"
เขตได้ยินชื่อฟ้าสางก็เงียบขรึมไปรู้ว่าควรทำเพื่อโรงเลื่อยแต่ยังไม่ตัดสินใจ
เขตกลับเข้ามาในบ้าน ฟ้าสางเดินลงบันไดมาพอดี เขตตัดสินใจเรื่องพลอยใสได้ หันไปบอกบัญชาที่เดินตามมาให้ฟ้าสางได้ยินด้วย
"ผมรบกวนอาไปดูฤกษ์หมั้นกับน้องพลอยให้หน่อยครับ"
ฟ้าสางเสียใจที่ได้ยิน แต่จำต้องก้มหน้าเดินเลี่ยงไปทางครัว
"ถ้าเขตตัดสินใจแล้ว ก็ตามนั้น"
ฟ้าสางยังเดินไปไม่พ้น เขตตั้งใจพูดย้ำอีกรอบ
"ขอให้ไวที่สุดนะครับ"
ฟ้าสางน้ำตาคลอแต่จำต้องเข้มแข็งไว้
เปลี่ยนวัน... เสี่ยนพกลับจากโรงพยาบาลแล้ว พอเขตมาพูดจาเกริ่นเรื่องหมั้นกับพลอยใส เสี่ยนพก็ยิ้มแย้มแจ่มใส
"นี่เป็นข่าวดีหลังจากผมหายป่วยเลยนะ คุณเขต"
"ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่มีผู้ใหญ่มาพูด"
"ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรให้ยุ่งยากหรอก คุณเขตเองก็เป็นผู้ใหญ่ ขอแค่ดูแลหนูพลอยของอาอย่างดี อาก็จะรีบยกให้ไวๆ เลย จริงมั้ย ยัยพลอย"
เสี่ยนพมองลูกสาวด้วยความรัก พลอยใสดีใจ ยิ้มอายๆ
"คุณพ่อเบื่อจะเลี้ยงพลอยแล้วเหรอคะ"
"ใช่ หรือเปลี่ยนใจไม่ให้หมั้นดี"
พลอยใสกำลังทำท่าจะค้าน เสี่ยนพดึงลูกสาวสุดรักมากอดไว้
"พ่อล้อเล่น ... แล้วคุณเขตกำหนดวันหรือยัง"
"อาบัญชาไปดูฤกษ์มาแล้วครับ เดือนนี้วันไหนก็ดีหมดครับ ผมเลยคิดว่าสัปดาห์ปลายเดือน น้องพลอยจะสะดวกมั้ยครับ"
"แหม ใจร้อนเป็นไฟเชียว ว่าไงยัยพลอย"
"พลอยแล้วแต่พี่เขตค่ะ แต่ตอนแต่งอย่าเร่งมากนะคะ เดี๋ยวเตรียมเสื้อผ้าไม่ทัน"
"ครับ"
พลอยใสตรงเข้าไปกอดแขนเขตยิ้มมีความสุขมากมาย เขตเก็บความรู้สึก หน้ายิ้ม แต่แววตาไม่ยิ้ม
สาลี่หน้าบานดีใจที่รู้ข่าวเขตตัดสินใจหมั้นกับพลอยใส พูดจาเยาะเย้ยฟ้าสาง
"ใครที่รู้ตัวว่าตกกระป๋อง ก็เตรียมย้ายซะแต่เนิ่นๆ นะ"
ฟ้าสางไม่ตอบโต้ เตรียมอาหารต่อ เมี่ยงแกล้งสับหมูเสียงดังๆ
"ดีใจยังกับเป็นคนหมั้นซะเอง"
สาลี่แอบค้อนเมี่ยงแต่ไม่ว่าอะไร เพราะอารมณ์ดีมาก ราตรีกับเมษาเดินเข้ามาได้ยินพอดี
"ใครจะหมั้นเหรอ"
"อย่าบอกว่าแกจะหมั้นนะ ฟ้า ถูกเจาะซะจนพรุน จะหมั้นทำไมให้เสียเวลา"
สาลี่ยิ้มเยาะใส่หน้าราตรีกับเมษาเช่นกัน เมษารู้ข่าวก็หน้าเสีย ไม่พอใจ หันมาถามแม่ทันที ลืมเก็บอาการ
"ได้ไงอะ แม่"
"เก็บอาการเสียใจฉับพลันไว้บ้างนะยะ ที่สำคัญหัดเจียมตัวไว้ด้วย เผื่อนายผู้หญิงคนใหม่จะไม่ปลื้ม...มีหวังได้ย้ายออกไปภายใน 24 ชั่วโมง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"
สาลี่พูดจบก็หัวเราะส่งท้าย อารมณ์ดีสุดๆ เมษาฮึดฮัดทำท่าจะไปเอาเรื่อง
"เอ๊ะ นังแม่นมนี่ แก่แล้วยังปากเสีย"
ราตรีรีบดึงเมษาให้กลับไปกับตัวเอง
"กลับก่อน เมษา"
ฟ้าสางไม่พูดอะไรสักคำ ได้แต่ถอนหายใจกับชะตาชีวิตตัวเอง เมี่ยงมองฟ้าสางด้วยความเห็นใจมากมาย
เมษากลับเข้ามาในเรือนเล็ก กรี๊ดระบายอารมณ์ด้วยการโยนข้าวของลงพื้น
"แอร๊ย... เจ็บใจนัก ทำไมอะไรๆ มันผิดแผนไปหมด...กำจัดนังฟ้าไม่ได้ แถมยังเจอนังคุณหนูพลอยชิงหมั้นไปอีก โว้ย...เซ็ง"
ราตรีก็เครียดแต่พยายามตั้งสติ เตือนลูกสาว
"ก็แค่หมั้น ยังไงแกก็แย่งคืนได้"
"แม่ก็พูดแบบนี้ทุกที จะรอให้มันท้องโต ลูกออกมาวิ่งแล้วค่อยแย่งหรือไง"
ราตรีเห็นเมษาเหวี่ยง ไม่ดูว่าใครเป็นใครก็ชักมีโมโห
"นี่นังเม แม่แกนะยะ จะเหวี่ยงอะไร ดูบ้าง แกอารมณ์เสียไปแล้วมันได้อะไร สู้ตั้งสติ หาทางทำให้งานหมั้นมันล่มไม่ดีกว่าเหรอ"
มือถือของเมษาดังขึ้น ภาพหน้าจอชื่อ เสี่ยซ้ง...
"ใครอีกล่ะ" ราตรีถาม
"ไอ้เสี่ยซ้งบ้ากามไงแม่ ไอ้นี่ก็หื่นทุกวัน คงจะตามจิกให้ไปบริการอีก"
"ชั่วโมงนี้ ก็ยอมๆ มันไปก่อน อย่างน้อยก็หลอกเงินมาใช้ได้"
เมษาเลยจำใจต้องกดสายแล้วเดินเลี่ยงออกไปรับเสียงอ่อนหวาน
"จ๋า เสี่ย...ที่รัก"
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 15 (ต่อ)
ฟ้าสางรู้เรื่องเขตจะหมั้นกับพลอยใส เริ่มเก็บข้าวของในห้อง เตรียมตัวย้ายออกจะไปอยู่เรือนคนใช้ เขตเข้ามาเห็น...
"นั่นเธอเก็บของใส่กระเป๋าทำไม"
"คุณกำลังจะหมั้นกับคุณพลอย ดิฉันไม่อยากทำให้คุณพลอยไม่สบายใจ...ดิฉันเลยจะย้ายไปอยู่เรือนคนใช้ค่ะ"
เขตมองหน้าฟ้าสางแล้วพูดด้วยเสียงเหยียดหยาม
"อยู่เรือนคนใช้ หรือไปอยู่กับนายดินกันแน่"
ฟ้าสางไม่อยากต่อล้อต่อเถียง ยังเก็บของต่อไป เขตยิ่งเข้าใจว่าฟ้าสางยอมรับ ความหึงหวงหน้ามืด เขาตรงเข้าไปดึงฟ้าสางมาจูบ
"เธอเป็นคนของฉัน ห้ามไปไหนทั้งนั้น ฉันจะล็อกห้องขังเธอไว้ ไม่ว่าจะนายดินหรือนายจอม แฟนเก่า ก็อย่าหวังว่าเธอจะได้พบใครๆ อีก"
ฟ้าสางพยายามปฏิเสธ
"คุณเข้าใจผิดนะคะ"
"ที่สำคัญ...ตอนนี้เธอยังเป็นลูกหนี้ เธอต้องอยู่ที่ที่ฉันบอกให้อยู่เท่านั้น"
"แต่คุณทำอย่างนี้ จะเป็นการทำร้ายน้ำใจของคุณพลอยนะคะ"
"ถึงฉันจะหมั้นกับน้องพลอย เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะย้ายไปไหน"
เขตยืนกรานหนักแน่นแฝงความหึงหวงที่ไม่รู้ตัว
เย็นก่อนถึงวันหมั้น... เขตไม่ได้อยากหมั้นกับพลอยใสแต่จำต้องทำ เลยมานั่งดื่มเหล้าย้อมใจ
บดินทร์เดินเข้ามาในบ้าน เขตมึนชูแก้วเหล้าเรียกน้องชาย
"เฮ้ย ไอ้น้องชาย มาฉลองสละโสดกับพี่หน่อย"
บดินทร์ลงนั่ง เขตรินเหล้าให้บดินทร์
"ผมดีใจที่พี่เขตตัดสินใจเลือกได้สักทีนะครับ"
"ดีใจก็ดื่ม เสียใจก็ดื่ม"
เขตชูแก้วรอชนกับบดินทร์ที่ตัดสินใจชนแก้วกับเขต...
ผ่านเวลา สองพี่น้องกอดคอกันก๊ง บดินทร์ยังไม่เมาแต่ตัดสินใจเอาช่วงเวลานี้พูดเตือนสติพี่ชาย
"ถ้าผมรักใครสักคนนะพี่นะ"
"รักแล้วไง"
"ผมจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรักอย่างไม่ลังเล"
"เออ เยี่ยม"
บดินทร์เหมือนจงใจพูดให้กระแทกกระทบใจเขต
"คนที่ใช่ คนที่รัก อาจจะไม่โอกาสที่สอง"
เขตชูแก้วกะจะชนกับบดินทร์ชะงักคิด...หยุดดื่ม
เขตเดินวนไปวนมาในห้องทำงานเล็กที่เชื่อมต่อกับห้องนอน พยายามล้มตัวลงนอน
นาฬิกาบอกเวลาใกล้ตีสอง... เขาผุดลุกผุดนั่ง ข่มตานอนไม่หลับ สร่างเมาแล้ว
แล้วเขตก็ตัดสินใจหนีงานหมั้น !!
เขาตัดสินใจพาฟ้าสางหนีไป จึงเดินไปเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ฟ้าสางนอนหลับอยู่บนเตียงนอน เขตตรงเข้าไปจะอุ้มฟ้าสาง เธอตกใจตื่นขึ้นถามงงๆ
"คุณเขตจะทำอะไร"
เขตเปลี่ยนเป็นฉุดมือฟ้าสางให้ไปด้วย
"มานี่..."
ฟ้าสางพยายามจะขัดขืน แต่เขตไม่สนใจฉุดฟ้าสางออกไปจากห้องนอน
เขตเดินจูงมือฟ้าสางออกมาจากบ้าน
"ขึ้นรถ"
ฟ้าสางไม่ยอมขยับ
"คุณจะไปไหน พรุ่งนี้วันหมั้นของคุณนะคะ"
"ฉันรู้ ไม่ต้องมาย้ำ...ขึ้นรถ"
เขตบังคับพาฟ้าสางขึ้นรถไป พร้อมเอาเชือกมามัดมือไว้กันหนี แล้วขับรถออกไป...
เมี่ยงเดินหาวออกมาจากบ้าน หลังจากทำงานเสร็จจะกลับไปนอน...เห็นตอนรถเขตออกไป มองคิดว่าเขตคงมีธุระ
"คุณเขตไปไหนดึกๆ ดื่นๆ หว่า...สงสัยจะมีธุระด่วน"
เมี่ยงพูดจบไม่ได้คิด ยังงัวเงียขี้ตา เดินกลับบ้านพักไป...ไม่รู้ว่าเขตพาฟ้าไปด้วย
บ้านของเสี่ยนพ ในรีสอร์ต ตอนเช้า ในห้องแต่งตัว พลอยใสนั่งหน้ากระจกให้ช่างแต่งหน้าทำผม ช่างแต่งหน้าถอยออกมา เผยให้เห็นพลอยใสในชุดงานหมั้น สวยงามหน้าสดใสด้วยความยินดี
สาลี่ยืนซับน้ำตา อารมณ์ปลื้มอย่างกับเป็นแม่แท้ๆ ของพลอยใส
"โถ คุณหนูพลอยของน้า...สวยงามจริงๆ"
พลอยใสจับมือสาลี่ไว้
"พลอยต้องขอบคุณน้าสาลี่ที่คอยช่วยเหลือพลอยมาตลอดนะคะ"
ประตูห้องเปิดออก เสี่ยนพก้าวเข้ามา มองลูกสาวอย่างชื่นชม
"สวยพร้อมแล้ว ลูกสาวพ่อ"
ช่างแต่งหน้าทำผมและสาลี่เดินออกไป
"เดี๋ยวดิฉันไปดูให้นะคะว่าขบวนขันหมากมาถึงหรือยัง"
พลอยใสเดินมากอดพ่อ น้ำตาซึม เสี่ยนพลูบหัวลูกสาวยินดีที่มีวันมงคล
"พ่อดีใจที่ลูกสาวของพ่อจะได้หมั้นหมายกับคนดีที่เหมาะสม ถ้าแม่ของลูกยังอยู่ ก็คงจะดีใจมาก"
"พลอยรักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ"
"จริงเร้อ อีกหน่อยขี้คร้านลูกจะรักเขตมากกว่าพ่อน่ะสิ"
"แหม คุณพ่อก็..."
พลอยใสเจอเสี่ยนพแซวก็เขินอายหน้าแดง
รถของเขตพาฟ้ามาถึงกระท่อมริมน้ำตกเช้าพอดี บรรยากาศโดยรอบสวยงาม ภายในรถ บรรยากาศมาคุ ฟ้าสางถูกมัดมือไว้พยายามขอร้อง
"ที่นี่ที่ไหน คุณพาฉันมาทำไม"
"เธอกลัวหรือไง ลงจากรถได้แล้ว ขาเธอไม่ได้ถูกมัดซะหน่อย"
เขตเปิดประตูรถด้านฟ้าสางออกกว้าง...
เธอลงจากรถ...กวาดตามองไปรอบๆ แม้จะเป็นกลางวัน แต่ด้วยธรรมชาติป่าเขา ต้นไม้มากมาย ทำให้ดูร่มครึ้ม ไร้ผู้คนจนได้ยินเสียงนกคุยกัน น้ำตกรินไหล ถ้าเป็นการมาเที่ยวโดยสมัครใจ คงมีความสุขมาก แต่เป็นการบังคับพามา ฟ้าสางได้แต่เครียดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองในสถานที่ห่างไกลคนอย่างนี้
เขตแก้เชือกที่มัดมือฟ้าสางไว้แล้วจงใจพูดเหมือนจะขู่
"ที่นี่ไม่มีใครอยู่เลย มีแค่เราสองคนกับธรรมชาติป่าเขา วิเวกวังเวง จะทำอะไรก็คงไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น"
ฟ้าสางตั้งสติ มองหาทางหนีทีไล่
"ค่ะ ธรรมชาติสวยงามมาก"
พอเขตเผลอชี้ชวนให้ดูกระท่อม
"ตรงโน้นมีกระท่อมด้วย"
ฟ้าสางไม่ได้สนใจมองตามที่เคยบอก รีบวิ่งหนีเขาไป เขตร้องเรียกวิ่งตาม
"หยุดนะ"
ฟ้าสางไม่ยอมหันกลับมา พยายามวิ่งเต็มฝีเท้า ผ่านป่าผ่านต้นไม้ไป... เธอวิ่งหนีอย่างไร้ทิศทางจนมาถึงที่น้ำตก
"ฟ้า หยุดก่อน อย่าวิ่ง..."
เขตไวกว่าคว้าตัวฟ้าสางไว้ได้...
"ปล่อยฉันนะ"
เขตยื้อยุดฟ้าสางที่ไม่ยอมหยุด จนเธอลื่นตกน้ำไป เขตยืนมองฟ้าสางพร้อมประกาศ
"อยากเล่นน้ำก็ไม่บอก"
ฟ้าสางว่ายน้ำไม่เป็นพยายามชูมือจะเรียกให้เขตช่วย
"ช่วยด้วย"
"ฟอร์มว่ายน้ำไม่เป็น...ฉันไม่หลงกลเธอหรอก ฤทธิ์เยอะนัก"
เขตไม่สนใจ…ฟ้าสางเริ่มจมน้ำหายไป ตกใจที่เธอจมจริง
"เฮ้ย ฟ้า...ฟ้า จมจริงอะ"
เขตยืนอยู่ด้านบนน้ำตก ตะโกนเรียกชื่อฟ้าสาง พลางกวาดสายตามองหาเธอที่จมหายลงไปในน้ำตก
"ฟ้า...ฟ้า อยู่ไหนน่ะ"
หน้าฝน น้ำตกที่ไหลแรงและเชี่ยวกราก เธอทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากน้ำ โบกมือขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วยๆ"
ฟ้าสางผลุบหายลงไปใต้น้ำอีกครั้ง เขตตกใจ ตัดสินใจกระโดดลงน้ำตามไปงมหาฟ้าสาง
เขตดำผุดดำว่าย งมหาฟ้าสางอย่างบ้าคลั่งตามจุดต่างๆ จนเห็นฟ้าสางหมดสติอยู่ใต้น้ำ เขารีบว่ายน้ำเข้าไปช้อนตัวฟ้าสางขึ้นมาเหนือน้ำ เขตร้อนใจมาก
"ฟ้า ทำใจดีๆ ไว้"
เขตแบกร่างฟ้าสางขึ้นฝั่งไป
เขตพาฟ้าขึ้นมาจากน้ำตก แล้วอุ้มไปวางไว้ตรงที่แห้งๆ บนดินริมน้ำตก ตบหน้าเรียกสติฟ้าสางเบาๆ
"ฟ้า ได้ยินรึเปล่า"
ฟ้าสางนอนนิ่ง ไม่ไหวติง เขตมองไปทั่วร่าง เห็นเสื้อเปียกน้ำ เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าชัดเจนมาก เขตกลืนน้ำลายเอื๊อก
เขาเอื้อมมือไป ละล้าละลังทำมือเหมือนจะจับ แต่กลัวจะโดนหน้าอก ออกแนวหื่นเล็กๆ เลยรีบชักมือออก ลังเลอยู่สองสามครั้ง แต่ในที่สุดเขตก็เอามือจับที่หน้าอกฟ้าสาง แล้วประกบปากผายปอดให้
ฟ้าสางยังนิ่งไม่ขยับ เขตสูดลมหายใจเข้าปอด...
"เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ"
เขตผายปอดให้ฟ้าสางอีกสองสามครั้ง จนในที่สุดฟ้าสางก็เริ่มไอ สำลักน้ำออกมา เขตยิ้มดีใจ
ฟ้าสางลืมตาขึ้นมอง เห็นเขตคร่อมอยู่บนตัวก็ตกใจ รีบลุกขึ้นนั่งแล้วเงื้อมือตบหน้าเขตดังฉาด!!!
"คุณจะทำอะไร"
เขตกุมหน้าที่ถูกตบ ตาขวาง หงุดหงิด
"ฉันก็ช่วยชีวิตเธอไง"
ฟ้าสางทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างสับสน
"รู้อย่างนี้ไม่ช่วยก็ดีหรอก ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ"
ฟ้าสางมองเขตอย่างหวาดระแวง พร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น แต่ยังยืนไม่ไหว เขตฉวยข้อมือฟ้าสางไว้
"นั่นเธอจะทำอะไร"
"อย่ามายุ่งกับฉันนะ"
ฟ้าสางปัดมือเขตออกอย่างแรง เขตอารมณ์พุ่งปรี๊ด คว้าเอวฟ้าสางไว้แล้วยกขึ้นพาดบ่า เธอดิ้น "ปล่อยฉันนะ ปล่อย"
เขตตะคอก
"หยุดนะ ถ้าเธอไม่หยุดแผลงฤทธิ์ ฉันจะจับเธอโยนลงน้ำอีกรอบ"
ฟ้าสางกลัวเขตจับโยนลงน้ำจริงๆ เลยหยุดดิ้น เขายิ้มเยาะแล้วอุ้มเธฮกลับไปที่กระท่อม
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 15 (ต่อ)
บริเวณหน้างานหมั้นของพลอยใสกับเขต แขกเหรื่อยืนกระจัดกระจายคุยกันทั่วบริเวณ
รถของบดินทร์แล่นเข้ามาที่หน้างานแล้วจอด สาลี่รีบเดินมารับ สองพ่อลูกเดินลงมาจากรถ สีหน้าเคร่งเครียด ตามด้วยเมี่ยงที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
สาลี่แปลกใจ
"เอ๊ะ แล้วคุณเขตล่ะคะ คุณดิน คุณบัญชา"
บัญชาบอก
"คุณนม ผมขอพบเสี่ยนพกับหนูพลอยใสด่วน มีเรื่องสำคัญต้องหารือครับ"
"มีเรื่องอะไรเหรอคะ เชิญรอทางนี้ค่ะ"
สาลี่พาบัญชา บดินทร์ เมี่ยง ไปที่ห้องที่ไม่ได้ทำพิธี
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกของสาลี่
"เสี่ยคะ คุณหนูพลอย"
"สงสัยจะมากันแล้ว"
สาลี่เข้ามาด้วยหน้าตากังวล เสี่ยนพไม่ทันสังเกตเลยถามปกติ
"ขบวนขันหมากมาถึงแล้วใช่ไหมครับ คุณสาลี่"
สาลี่อึกอัก
"ยังค่ะ...แต่ว่า คุณบัญชากับคุณบดินทร์เรียนเชิญให้เสี่ยกับคุณหนูพลอยไปพบค่ะ"
"พบทำไมคะ น้าสาลี่"
สาลี่ส่ายหน้าไม่รู้เรื่อง ขณะที่เสี่ยนพกับพลอยใส สีหน้างุนงงไม่แพ้กัน
เขตแบกฟ้าสาง เดินเข้าในกระท่อม ฟ้าสางมีสภาพอ่อนเพลียจากการจมน้ำ เขาวางเธอลงกับพื้นกระท่อมแล้วคว้าผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าของตัวเองมาโยนให้
"รีบเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมตายหรอก"
ฟ้าสางหันหน้าหนี
"ตายไปซะก็ดีเหมือนกัน"
เขตจับไหล่ฟ้าสางให้หันมา เริ่มโกรธ
"ฉันไม่ยอมให้เธอตายง่ายๆ เธอยังมีหนี้ที่ต้องชดใช้ให้ฉัน"
ฟ้าสางปัดมือเขตออก
"ดิฉันไม่เข้าใจ คุณจะทำแบบนี้ทำไม วันนี้เป็นวันหมั้นของคุณกับคุณพลอยใสนะ"
เขตแม้จะรู้สึกผิดแต่ทิฐิ
"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ"
"ไม่เกี่ยวได้ยังไง คุณบังคับดิฉันมาที่นี่ ป่านนี้คุณพลอยใสจะทำยังไง เมื่อถึงเวลาหมั้นแล้วคู่หมั้นของเธอไม่ยอมมา"
"ดูเธออยากจะให้ฉันหมั้นกับน้องพลอยซะเหลือเกินนะ"
"ใช่ค่ะ"
" เธออยากให้ฉันหมั้น เพราะว่าเธอจะได้หนีหนี้แล้วกลับไปเสวยสุขกับบรรดาคู่ขาเก่าๆ ของเธอได้อย่างนั้นใช่ไหม"
"ถ้าคุณคิดว่าดิฉันเลวแล้วก็สำส่อนขนาดนั้น ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยดิฉันไปตามทางของดิฉันล่ะ"
เขตบีบแขนฟ้าสางแน่น
"ที่ฉันไม่ปล่อยให้เธอไป เพราะไม่อยากให้เธอไปสร้างปัญหาให้กับผู้ชายดีๆ อย่างนายดินไง เค้าควรได้เจอผู้หญิงดีๆ ไม่ใช่ผู้หญิงหลายใจอย่างเธอ"
ฟ้าสางเบื่อหน่ายเรื่องที่เขตเข้าใจผิดเลยแกล้งประชดกลับ
"คุณรู้ได้ยังไงว่าดิฉันหลายใจ…คุณดินเป็นคนดี ดิฉันอาจจะหยุดอยู่ที่เค้าคนเดียวก็ได้"
เขตเถียงไม่ออก เลยตัดบทเสียงกร้าวแล้วเผลอบีบแขนฟ้าสางแรงขึ้น
"ยังไงก็ช่าง แต่เธอต้องอยู่ที่นี่ เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว"
"ดิฉันเจ็บ ปล่อยดิฉันนะคุณเขต"
ฟ้าสางรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย ผลักเขตออกไปแล้วตบหน้าเขตดังฉาด
"ฉันเกลียดคุณ"
บดินทร์ บัญชา เมี่ยงยืนรอเสี่ยนพกับพลอยใสอยู่ในห้องที่ไม่ได้ทำพิธี ประตูเปิดออก เสี่ยนพ พลอยใส สาลี่เดินเข้ามา พลอยใสสวยงามมาก บดินทร์อึ้งมองตะลึงตาค้างในความสวย
พลอยใสเงยหน้าสบตากับบดินทร์ตรงๆ แต่แอบเขินอายไปกับแววตาของบดินทร์จนแปลกใจตัวเองเช่นกัน
ทันใดนั้นเสี่ยนพก็ส่งเสียงถามขึ้น
"นี่มันอะไรกัน คุณบัญชา ใกล้จะถึงฤกษ์แล้ว คุณจะขอพบผมทำไม แล้วนี่คุณเขตหายไปไหน"
บัญชาทำใจดีสู้เสือ เอ่ยปากขึ้น
"ที่ผมขอหารือด่วนเพราะตอนนี้คุณเขตหายตัวไปครับ"
เสี่ยนพ พลอยใส สาลี่อึ้ง ช็อก
"ว่ายังไงนะ"
"พี่เขตหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนครับ คนสุดท้ายที่เห็นพี่เขตก็คือเมี่ยงนี่แหละครับ"
ทุกคนหันมองเมี่ยงเป็นตาเดียว เมี่ยงสีหน้ากลัวๆ ที่ต้องตอบคำถามทุกคน...
"บอกมาเดี๋ยวนี้นะเมี่ยง เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่"
"เมี่ยงไม่ทราบจริงๆ ค่ะคุณหนูพลอยใส"
"เอ๊ะ หรือว่าหล่อนรู้เห็นเป็นใจกับแม่ฟ้าสางยะ"
สาลี่มองฟ้าสางแง่ร้ายทันที
"โธ่ คุณนมขา เมี่ยงไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆ นะคะ"
บดินทร์เห็นเมี่ยงทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก็สงสาร เลยเข้าไปปลอบ
"พี่เมี่ยง ไม่ต้องร้องนะ แค่เล่าไปตามที่เห็นก็พอ"
"ค่ะ คุณดิน"
.....
"เมี่ยงเห็นแต่คุณเขตขับรถออกไปจริงๆ ค่ะ แต่เมี่ยงไม่เห็นคุณฟ้า จะให้เมี่ยงไปสาบานที่ไหนก็ได้"
เขตได้ยินฟ้าสางประกาศว่าเกลียดก็ฟิวส์ขาด ผลักเธอล้มลงกับพื้น ฉีกกระชากเสื้อที่เปียกน้ำจนขาดแล้วก้มลงกอดจูบซุกไซ้ เธอกรีดร้อง ดิ้นรน แต่เขตจับมือฟ้าสางขึงไว้เหนือหัว
"เกลียดฉันนักใช่ไหม"
"ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย"
"ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ฟ้า"
เขตซุกไซ้ต่อ ฟ้าสางหยุดดิ้น เขตเห็นฟ้าสางหยุด เลยเยาะเย้ย
"เลิกเล่นตัวซะแล้ว สงสัยก็อยากโดนเหมือนกันล่ะสิ"
ฟ้าสางประณาม
"คุณคงภูมิใจสินะที่ได้ตัวผู้หญิงจากการขืนใจ"
เขตรู้สึกละอายแก่ใจ หมดอารมณ์ เลยลุกขึ้น แต่ทำเป็นพูดดี
"ไม่ต้องมาทำเป็นปากดี ยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ จะได้ไม่ไปให้ท่าใครอีก"
เขตเดินออกไปนอกห้องแล้วปิดประตูโครมใหญ่ ระบายอารมณ์ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง รีบหยิบผ้าขนหนูมาปกปิดร่างกายเพราะเสื้อขาดจากการกระทำของเขต สักพักก็ได้ยินเสียงเขตสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
ฟ้าสางวิ่งไปดูที่หน้ากระท่อม เห็นรถเขตแล่นออกไปแล้ว ฟ้าสางตกใจ คิดว่าเขตจะทิ้งไว้ในป่า
"คุณเขต"
เขตขับรถหายลับไป...
ฟ้าสางมองไปรอบๆ มีแต่ป่า มีเสียงนกร้องดังขึ้นฟังดูน่ากลัว ฟ้าสางกลัว รีบวิ่งเข้ากระท่อมไป
อ่านต่อตอนที่ 16
