เมียเถื่อน ตอนที่ 11
บริเวณแนวเชื่อมต่อรั้วโรงเลื่อย-ที่ดินเสี่ยซ้ง จอมแอบปีนรั้วเข้ามา พร้อมกับย่องมาทางบริเวณด้านนอกบ้านเขต
เขตขับรถพาฟ้าสางกลับเข้าบ้าน ฉุดฟ้าสางลงจากรถทันที
"ถ้าไม่อยากขายหน้า เราไปคุยที่ห้อง"
"ดิฉันไม่ได้ทำอะไรผิด เราคุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ"
พลอยใสขับรถตามเขตเข้ามาจอดต่อกัน พร้อมลงจากรถ
"พลอยอธิบายได้นะคะพี่เขต"
"น้องพลอย พี่ขอร้อง ขอให้พี่เคลียร์เรื่องในบ้าน ด้วยตัวพี่เองนะครับ"
เขตกึ่งจูงกึ่งลากฟ้าสางเดินหายเข้าไปด้านในบ้าน
คำพูดของเขตทำให้พลอยใสช้ำใจ เพราะเหมือนเธอเป็นคนอื่น บดินทร์แอบมอง เริ่มสงสารเห็นใจ
อีกมุมหนึ่ง จอมลอบเข้ามาไม่ทันเห็นฟ้าสางกับเขต แต่เห็นพลอยใสกับบดินทร์ในบ้าน
"ที่แท้ยัยคุณหนูพลอยก็รู้จักกับคนที่นี่"
บดินทร์กับพลอยใสเดินมาทางที่จอมหลบอยู่ จอมเห็นไม่มีโอกาสเลยตัดสินใจหลบมุมออกไป
ราตรีกับเมษาพากันเดินมาเพื่อดูว่า เขตจะทำอะไรฟ้าสาง แต่จอมไปแล้วเลยคลาดกันแป๊บเดียว
ฟ้าสางไม่ยอมเข้าไปในห้องนอน หยุดยืนอยู่แถวระเบียง
"ตรงนี้ก็คุยได้นะคะ"
"จะคุยที่ไหน ฉันเป็นคนกำหนดไม่ใช่เธอ"
ฟ้าสางยังยืนนิ่งไม่ยอมไป เขตเลยดึงฟ้าสางเข้ามากอดแล้วจูบฟ้าสางทันที
ราตรีกับเมษาเดินเข้ามาเห็นจะๆ พอดี เมษาร้องด้วยความริษยามากมาย
"ว้าย..."
อีกมุม พลอยใสเดินเข้ามาเห็นอีกคน สาลี่ตามติดได้เห็นกันหมด
ฟ้าสางตกตะลึงที่เขตใช้วิธีจู่โจมจูบ ทั้งตกใจทั้งอาย เขาเห็นว่ามีคนเข้ามาเห็น ก็เดินหนีหน้าออกไป ปล่อยฟ้าสางให้ยืนอึ้งอยู่คนเดียว
ฟ้าสางยิ่งเห็นว่ามีคนเห็นมากมายโดยเฉพาะพลอยใสก็ยิ่งรู้สึกผิด
"คุณพลอย...อย่าเข้าใจพี่ผิดนะคะ"
พลอยใสน้ำตาคลอ ไม่พูดอะไร ทนรับไม่ไหว รีบเดินไป สาลี่รีบวิ่งตามไป
ราตรีกับเมษาไม่ไปไหน เดินเข้ามาหาฟ้าสางจ้องหน้าจะกินเลือดกินเนื้อ
"แกนี่มันหน้าด้านไร้ยางอายสมบูรณ์แบบจริงๆ นังฟ้า" เมษาบอก
"แต่ก็สะใจ ยัยคุณหนูพลอยหน้าบาง มันจะได้สำนึกบ้างว่า ถ้าจะกำจัดคนหน้าหนายิ่งกว่าคอนกรีตอย่างแก จะต้องทำไง" ราตรีว่า
"ฟ้าเปล่านะคะ" ฟ้าสางยืนกราน
ต่อมอิจฉาและริษยาของเมษายิ่งกระพือเลยถือโอกาสระบายด้วยการตบหน้าฟ้าสางไปฉาดใหญ่
"ขนาดนี้แล้วยังจะแก้ตัว...นังร่าน"
ฟ้าสางน้ำตาร่วงที่โดนเมษาตบหน้า
"พี่เม...ตบฟ้าทำไมคะ"
"ก็ตบเช็คว่าหน้าแกมันหน้าแค่ไหนไง..."ราตรีบอก
"แล้วมีอะไรมั้ย"
เมษามองฟ้าสางท้าทายไม่กลัว ราตรียิ้มเยาะอย่างสะใจ
ฟ้าสางตัดสินใจเดินเลี่ยงสองแม่ลูกอันธพาลไป
"เก่งจริงอย่าหนีสิวะ ยังไม่หายคันมือเลย"
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน...เดี๋ยวมีคนไปฟ้องคุณเขต แกจะดูไม่ดี"
เมษายิ้มกับราตรี แล้วพากันเดินออกไป
บริเวณมุมนั่งเล่นในสวน สาลี่พยายามเอาใจพลอยใสหาเครื่องดื่มกับขนมมาให้
"คุณพลอยอย่าเพิ่งคิดมากเลยนะคะ ทานน้ำทานขนมอร่อยๆ ก่อน สาลี่จะช่วยคิดช่วยหาทางเองค่ะ"
พลอยใสมองหน้าสาลี่แล้วบอกเสียงจริงจัง
"ขอบคุณมากค่ะ น้าสาลี่ แต่พลอยขออยู่คนเดียวได้มั้ยคะ"
สาลี่เลยต้องพยักหน้าแทนคำตอบแล้วเดินจากไป
บดินทร์เดินผ่านมา ตัดสินใจเข้ามาหาพลอยใส กะจะต่อปากต่อคำด้วยเหมือนเคย
"ทำไมมาหลบมุมอยู่ตรงนี้ล่ะครับ ไม่ไปรักษาสิทธิ์ของว่าที่คู่หมั้น ระวังจะแห้วนะครับ"
พลอยใสไม่ตอบ แต่น้ำตาคลอ... บดินทร์ตกใจ เริ่มใจอ่อน ตามประสาคนใจดี
"อ้าว ขี้แยซะแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
พลอยใสรู้ตัวรีบฝืนเข้มแข็งทันที
"เปล่า...นายต้องการอะไร"
"เราก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้รึไงครับ"
พลอยใสไม่ตอบ แต่หยุดเหวี่ยงใส่ ยอมรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
"ขอบใจนะ"
"ตกลงเราสงบศึกแล้วเป็นเพื่อนกันนะครับ"
บดินทร์ยื่นมือไปให้พลอยใสจับ พลอยใสไม่ยอมจับมือ
"ฉันไม่เคยคิดจะเปิดศึกกับนายซะหน่อย"
บดินทร์มองพลอยใสอย่างเต็มตา เริ่มอยากญาติดีกับพลอยใส
เขตหยิบแฟ้มเอกสารเรื่องงานแล้วกำลังจะออกไปจากห้อง ฟ้าสางเดินสวนเข้ามาน้ำตาซึม พยายามหลบ ไม่อยากให้เห็นว่า ที่ใบหน้ามีรอยนิ้วมือที่โดนเมษาตบ
เขตเลยไม่ออกจากห้อง หยุดมอง เข้าใจว่าฟ้าสางรังเกียจ
"เดี๋ยวก่อน"
ฟ้าสางหยุด แต่ไม่ยอมหันมามองหน้าเขต
"คุณเขตมีอะไรเหรอคะ"
เขตเห็นฟ้าสางหลบหน้าเลยหมั่นไส้
"เธอคงจะรังเกียจแล้วก็โกรธฉันมากใช่มั้ย แต่อย่าคิดว่าฉันแคร์นะ ใครใช้ให้เธอคิดจะหนี้หนี ถือว่าเป็นดอกเบี้ยเล็กๆ น้อยๆ"
ฟ้าสางตอบโดยยังไม่หันหน้ามาหาเขต
"ค่ะ แล้วแต่คุณเขต"
เขตเลยเดินออกไป ฟ้าสางน้ำตาร่วง ทั้งขมขื่นทั้งเก็บกดที่โดนรุมเร้าจากทุกทาง
วันใหม่ ราตรีเดินแกมย่องเข้ามาในห้องรับแขก ห้องนั่งเล่น มองหาของที่จะหยิบติดมือไปขาย
เมี่ยงทำความสะอาดโผล่มาร้องเพลงไปด้วย ราตรีรีบกระโดดหลบแทบไม่ทัน กำลังจะเดินไปอีกมุม
สาลี่เดินเข้ามา...ตรวจเช็คข้าวของต่างๆ ระแวดระวังเหมือนรู้ทัน ราตรีเลยต้องซ่อนตัว ทำหน้าเบื่อหน่ายที่ไม่มีโอกาสหยิบของเหมือนเก่า
ราตรีมาดักหน้าฟ้าสางไว้พร้อมกับจ้องหน้าจะเอาเรื่อง
"แกจะหลบหน้าฉันไปถึงไหน นังฟ้า"
"เปล่านี่คะ น้าราตรี"
"อย่าคิดว่าได้ผัวรวยแล้วจะชิ่งหนีฉันได้นะยะ"
"เปล่านี่คะ"
"แกนี่มันปัญญาอ่อนเหมือนเดิมจริงๆ พูดเป็นคำเดียวหรือไง"
ฟ้าสางทำท่าจะพูดคำเดิมอีก ราตรีเลยโบกมือห้ามพร้อมกับพูดด้วยเสียงจริงจัง
"พอๆ เข้าประเด็นเลยละกัน แกมีเงินบ้างมั้ย ขอฉันใช้บ้างสิ"
ราตรีพูดเสร็จก็แบมือขอเงินฟ้าสางพร้อมมองด้วยสายตาคาดคั้น
ข้ามไหล่ฟ้าสางไป เขตเดินเข้ามา หยุดมองว่าฟ้าสางคุยกับใคร
ฟ้าสางบอกราตรีตามตรงหน้าใสซื่อ
"ฟ้ามาที่นี่ก็เพื่อทำงานใช้หนี้ ไม่ได้มีรายได้อะไร ฟ้าไม่มีเงินให้น้าราตรีหรอกค่ะ"
ราตรีเสียงดังใส่ฟ้าสาง
"ฉันไม่เชื่อ แกอย่ามาโกหก โสเภณีนอนกับผู้ชายยังได้เงิน คุณเขตออกจะร่ำรวย เค้าคงไม่เอาแกฟรีๆ หรอกจริงมั้ย"
เขตที่ยืนอยู่ได้ยินชัดเจน
ฟ้าสางทั้งอายทั้งตกใจคำพูดหยาบคายของราตรี เขตเองก็สะเทือนกับคำพูดนั้น
"ฟ้าไม่ได้มีอะไรกับคุณเขตนะคะ"
"แกอย่ามาสตรอใส่ฉัน จะให้เงินฉันดีๆ หรือจะต้องให้ลงมือ"
"น้าราตรีจะทำอะไรฟ้ายังไง ฟ้าก็ไม่มีเงินให้น้าหรอกค่ะ"
ราตรีมองหน้าฟ้าสาง แน่ใจว่าพูดจริง เลยหาหนทางรีดเงินใหม่
"ถ้าไม่มี แกก็ไปขอคุณเขตมาให้ฉัน"
"ฟ้าไม่..."
ราตรีไม่ยอมให้ฟ้าสางพูดให้จบ เอานิ้วจิ้มหน้าผากฟ้าสางแรงๆ จนเธอเซไป
"ถ้าแกไม่ยอมไปขอ ฉันจะปล่อยให้พ่อแกกลายเป็นคนไข้อนาถาจนตายกลายเป็นศพไม่มีญาติ แกอยากเป็นลูกอกตัญญูก็ตามใจ"
"อย่านะคะ น้าราตรี"
"งั้นแกก็หาเงินมาให้ฉัน"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่ ไม่มีข้อแม้ ฉันให้เวลาแก 3 วัน ถ้าฉันไม่ได้เงิน พ่อแกถูกตัดหางแน่ๆ"
ราตรีพูดจบแล้วสะบัดก้นเดินกลับออกไปจากบ้านเขต ฟ้าสางยืนอึ้ง ทั้งกังวล ทั้งเป็นห่วงพ่อ เครียดน้ำตาคลอ เขตเริ่มสับสนว่าจริงๆ แล้วว่า ฟ้าสางดีหรือร้ายกันแน่ เขตตัดสินใจจะทดสอบ
เช้าตรู่ ฟ้าสางหายดีแล้วเลยเข้าครัวเพื่อทำหน้าที่ตามเดิม เมี่ยงหันไปยิ้มให้ฟ้าสาง แต่สาลี่ทำหน้าตึงใส่
"คุณฟ้า หายดีแล้วเหรอคะ"
"ค่ะ พี่เมี่ยง มีอะไรให้ฟ้าช่วยมั้ยคะ"
"สำออยเป็นคุณนายตื่นสายเสียหลายวัน ตัวขึ้นขนแล้วมั้ง" สาลี่แดกดัน
"โห คุณนมเจ้าขา...ประชดประชัน กระแหนะกระแหนแต่เช้า ท้องผูกหรือคะ"
"เอ๊ะ นังเมี่ยง"
ฟ้าสางเห็นตะกร้าใส่ผลไม้ที่หาได้ตามท้องถิ่น แล้วถามเมี่ยง
"ผลไม้เยอะจัง"
"พวกคนงานรู้ว่าคุณฟ้าป่วย เลยฝากนายมิ่งนายดำเอามาให้คุณฟ้าค่ะ เอามาเรื่อยๆ ทานไม่ทันเลยนะคะ"
ฟ้าสางตัดสินใจจะเอาผลไม้มาทำขนม...หวังจะเอาไปขายหารายได้
"ฟ้านึกออกแล้ว เอามาทำขนมดีกว่า"
"ขนมอะไรคะ พี่เมี่ยงขอเป็นลูกมือนะคะ"
ฟ้าสางยิ้มพยักหน้ากับเมี่ยง สาลี่มองอยากรู้แต่แกล้งทำหน้าเชิดไม่สนใจ
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 11 (ต่อ)
ผ่านเวลา ขนม 2-3 อย่างที่ทำจากผลไม้ จำพวกขนมกล้วย ขนมตาล หน้าตาน่ารับประทานวางอยู่บนถาด...ส่งกลิ่นหอม...ยังมีอยู่ในลังถึงบนเตาควันโขมงด้วย
"น่าทานทุกอย่างเลยค่ะ คุณฟ้า"
ฟ้าสางส่งขนมให้เมี่ยงชิม
"พี่เมี่ยงลองชิมสิคะ พอทานได้มั้ย"
เมี่ยงแกะขนมกินแล้วยิ้มชมว่าอร่อย
"อร่อยไม่ว่า..."
สาลี่สนใจเมียงมองอยากชิม แต่พอเมี่ยงมองมาก็ทำเป็นยืนเชิดไม่สนใจ ฟ้าสางตักขนมใส่จานพร้อมช้อนส่งให้สาลี่
"คุณนมทานขนมสิคะ"
สาลี่ทำเป็นเมินไม่มองพูดว่า
"ขนมอะไร ไม่รู้กินเข้าไปจะท้องเสียรึเปล่า"
เมี่ยงยังหยิบขนมมาชิมอย่างอร่อยไม่หยุดปาก ไม่สนใจสาลี่
"ของดีๆ ลาภปากจริงๆ"
ฟ้าสางทยอยเอาขนมจากรังถึงออกมาเรียงในถาดอีกถามเมี่ยงไปด้วย
"พี่เมี่ยงว่า ถ้าฟ้าเอาไปขายที่ตลาดเช้า จะมีคนซื้อมั้ยคะ"
"มีสิคะ เดี๋ยวพี่เมี่ยงช่วยขายให้"
สาลี่แอบตักขนมชิม อร่อย เผลอแป๊บเดียวหมด
ฟ้าสางเห็น แต่ไม่พูดอะไร เมี่ยงเห็นแกล้งพูดเสียงดัง
"คนอะไร เกลียดตัวกินไข่"
สาลี่ตกใจทำช้อนร่วงแล้วรีบเดินออกไปอายๆ
ฟ้าสางยิ้มในหน้า แล้วเริ่มแบ่งขนมจัดใส่จานสวยงามแล้วบอกเมี่ยง
"พี่เมี่ยงเอาไปให้คุณเขตหน่อยนะคะ"
เมี่ยงรับจานขนมมาแล้วรีบออกไป
"ได้ค่ะ คุณฟ้า"
ฟ้าสางจัดขนมอีกชุด ตั้งใจเอาไปให้บัญชากับบดินทร์ชิม…
ฟ้าสางนำขนมมาให้บัญชาที่บ้านพัก
"ขอบใจหนูฟ้ามากที่นึกถึงอากับเจ้าดิน"
ฟ้าสางยิ้มกับบัญชาแล้วเดินกลับไป
"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ"
บดินทร์เดินออกมาจากในบ้านไม่เจอฟ้าสาง เห็นขนมตรงหน้า รีบหยิบมาชิม
"พ่อซื้อขนมมาเหรอครับ ยังอุ่นๆ อยู่เลย"
"หนูฟ้าทำแล้วเอามาให้ต่างหาก"
บดินทร์เคี้ยวขนมตุ้ยๆ แล้วหยิบมาเพิ่มอีก
"อร่อยจัง"
"เบามือหน่อย เหลือไว้ให้พ่อชิมบ้าง"
บัญชาหยิบขนมมาชิมบ้าง สีหน้ามีความสุข
เขตตักขนมชิม...พอเห็นว่าอร่อยเลยชิมอีกหลายคำ เมี่ยงกับสาลี่อยู่ด้วย
"อร่อยดี ปกติคุณนมไม่เคยทำขนมนี่ ทำไมวันนี้"
สาลี่กำลังจะอ้าปากตอบ เมี่ยงรีบนำเสนอด้วยความภาคภูมิใจ
"ไม่ใช่ฝีมือคุณนมหรอกค่ะ คุณเขต"
เขตชิมขนมอีกคำจนเกือบหมดจาน
"อย่าบอกว่าพี่เมี่ยงทำนะ"
สาลี่อ้าปากจะพูดอีก แต่เมี่ยงยื่นหน้าเข้ามาพูดแทรกอีก
"คุณฟ้าทำค่ะ"
สาลี่ทำปากว่า เมี่ยงที่ไม่สนใจ ยืดอก
"สาระแน"
เขตรู้ว่าเป็นฟ้าสางก็นิ่งรักษาฟอร์ม หยุดตักขนมคำสุดท้าย
บดินทร์โผล่มารีบบอกอารมณ์ดี
"ผมจะมาขอบคุณคุณฟ้าที่เอาขนมไปฝากถึงบ้าน ผมกับพ่อแย่งกันทานหมดในเวลารวดเร็วมาก"
เมี่ยงเลยโพล่ง
"อร่อยขนาดนี้ เดี๋ยวคุณฟ้าเอาไปขายที่ตลาด น่าจะขายหมดอย่างไวแน่ๆ"
เขตได้ยินโกรธขึ้นมาทันที แอบหึงที่ฟ้าทำขนมแล้วเอาไปให้ดินถึงบ้านพัก ทีตัวเค้ากลับฝากเมี่ยงมาให้
"นายก็ช่วยซื้อให้หมดเลยละกัน"
เขตเดินหน้าบึ้งออกไป เมี่ยงหันไปมองหน้าบดินทร์ที่งง สาลี่แอบมองสอดรู้เหมือนกัน
ฟ้าสางจัดขนมเสร็จกำลังเดินออกไปขายขนม เขตเดินเข้ามาหา จู่โจมดึงตัวฟ้าสางเกือบกระชากไปด้วยความหึง
"อยู่นี่เอง มานี่"
ฟ้าสางตกใจที่เขตเข้ามาจับตัว ถาดใส่ขนมร่วงเกลื่อนพื้น
"อะไรเหรอคะ ขอ..."
เขตไม่ตอบว่าอะไร ดึงตัวฟ้าสางเข้าไปในห้องนอน...
บดินทร์ เมี่ยง สาลี่พากันเดินมาเห็นขนมร่วงเกลื่อนพื้น ต่างมองหน้ากันไม่กล้าพูดอะไร
เขตดันร่างฟ้าสางเข้ามาในห้องนอนพร้อมสั่ง
"ห้ามเธอเอาขนมไปขายเด็ดขาด"
ฟ้าไม่เข้าใจ พยายามขอเหตุผลดีๆ
"ทำไมคะ ขอเหตุผลด้วยค่ะ"
"ตอนนี้เธออยู่ในฐานะ" เขตจะพูดคำว่าเมียแต่ยั้งไว้ "คนของฉัน ถ้าอยากได้เงิน...มา" เขาตบที่เตียงนอน "เดี๋ยวฉันจัดให้"
ฟ้าสางขืนตัวไว้ไม่ยอมไปที่เตียงนอน
ฟ้าสางยืนยัน
"ไม่ค่ะ"
เขตจ้องหน้าฟ้าสางและพูดว่าเป็นชุด ไม่รู้ตัวว่าพูดเพราะความหึงหวง
"อย่าทำขายหน้าด้วยการไปเป็นแม่ค้า หน้าที่ของเธอคือ อยู่บนเตียง บริการให้พอใจ หนี้สินจะได้หมดไวๆ อย่าคิดจะออกไปนอกบ้าน ไปเจอผู้ชายอื่น ให้ดีไม่ควรจะออกจากห้องนอนนี้ไปเสนอผู้ชายถึงบ้าน แล้วเอาขนมมาอ้าง"
ฟ้าสางทนไม่ไหวตบหน้าเขต
"คุณหยาบคาย ไร้เหตุผลที่สุด"
เขตลุแก่โทสะตรงเข้าไปปลุกปล้ำกอดจูบแล้วพลั้งมือกระชากเสื้อฟ้า กระดุมหลุดร่วงสู่พื้น...
ฟ้าสางหน้าตาตื่นตะลึง จับสาบเสื้อไว้ ตะโกนขอความช่วยเหลือ
"อย่าเข้ามานะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!"
"ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก"
เธอหวาดกลัว ตัดสินใจวิ่งหนีไปที่ประตู เขตจัดการรวบตัว จับแบกขึ้นบ่า
"ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยๆ!"
เขตโยนฟ้าสางลงบนเตียงนอน แล้วโถมตัวลงไปหา เธฮเบี่ยงตัวหลบ แต่ไม่พ้น เขากระชากเธอให้กลับมานอนหงาย ฟ้าสางสบตาเขต วิงวอน
"ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ คุณเขต ฉันขอร้อง"
"ไม่มีวัน วันนี้ฉันจะให้เธอชดใช้หนี้สินของเธอซะที"
เขตซุกไซ้ซอกคอฟ้าสางอย่างดุดัน เธอดิ้นรน กรีดร้อง แต่เขตก็ไม่หยุด เพราะทั้งรักทั้งหึงทั้งชัง
เขากระชากเสื้อ ฟ้าสางน้ำตาไหลพราก หยุดนิ่ง ไม่ดิ้นรนขัดขืนอีกแล้ว
"นิ่งทำไมล่ะ"
ฟ้าสางไม่ตอบ ได้แต่กลั้นสะอื้น เหมือนจะยอมทุกอย่าง เพราะลึกๆ ในใจก็แอบยอมเขต
เขตได้สติจะขอโทษ
"ผม..."
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะ เขตกลัวเสียฟอร์มเลยไม่บอก เดินหัวเสียไปทางประตูห้องทำงานเล็ก
ฟ้าสางดึงผ้าห่มมาปิดบังตัวเอง ร้องไห้ออกมา...
บริเวณหน้าห้องนอนของเขต บดินทร์ทำท่าจะเคาะเรียกอีก แล้วเปลี่ยนใจ เมี่ยงกับสาลี่ได้แต่ยืนนิ่ง เขตเดินออกมาจากประตูห้องทำงานแล้วพูดกับเมี่ยง
"คุณฟ้าจะไม่ไปขายขนมที่ไหนทั้งนั้น เฝ้าไว้ด้วย พี่เมี่ยง"
เมี่ยงก้มหน้ารับคำแทนคำตอบ
เขตจะเดินเข้าประตูห้องทำงานเล็ก บดินทร์ไม่กล้าถาม เดินออกไปนอกบ้าน สาลี่เชิดหน้ามองไปที่ประตูห้องนอน
"สร้างแต่เรื่องไม่เว้นวัน...น่าเบื่อจริงๆ"
"แล้วคุณนมก็อย่าขยายเรื่องต่อแล้วกัน" เมี่ยงดักคอ
เมี่ยงพูดจบรีบเดินหนีไป สาลี่โมโหได้แค่ค้อนลม...
"นัง"
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 11 (ต่อ)
เขตเดินกลับเข้ามา เห็นเสื้อของฟ้าสางที่เขากระชากจนกระดุมหลุดหมดวางอยู่บนเตียง แต่ไม่เห็นฟ้าสาง เขารู้สึกผิดที่ทำรุนแรง จนเกือบจะพลั้งหักหาญน้ำใจฟ้าสางไปเลยตัดสินใจนั่งรอฟ้าสางเพื่อขอโทษ
เธออาบน้ำเสร็จเดินออกมา พอเจอเขตก็ตกใจถอยกรูดทำท่าจะหลบเข้าไปในห้องน้ำ กลัวโดนลวนลามอีก
"คุณจะหลบในห้องน้ำได้นานสักแค่ไหน"
ฟ้าสางมองหน้าเขตด้วยแววตารังเกียจ
"อย่ามายุ่งกับดิฉัน"
เขตไม่พอใจที่ฟ้าสางทำท่ารังเกียจ อารมณ์เลยขึ้นอีก จับบีบไหล่แน่น
"ทำไมฉันจะยุ่งกับเธอไม่ได้"
ฟ้าสางแววตาเจ็บปวด
"คุณใช้กำลัง คุณไม่ใช่สุภาพบุรุษ"
"ฉันจะใช้กำลังหรือไม่ใช้ ยังไงเธอก็มาที่นี่เพื่อจะใช้หนี้ด้วยวิธีนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง"
ฟ้าสางอัดอั้น เถียงไม่ออก น้ำตาไหลพราก
"คุณมัน...เลวที่สุด"
"แต่คนเลวๆ คนนี้ก็กำลังจะเป็นผัวของเธอ"
ฟ้าสางสะบัดตัวหลุดจากมือ จะตบหน้าเขต แต่เขตจับข้อมือฟ้าสางไว้
"คุณไม่มีทางเป็นอะไรกับดิฉัน! ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆ"
"ถ้าฉันไม่ใช่ แล้วใคร...หรือเธอจะหมายถึงไอ้พวกผู้ชายหน้าโง่ที่ถูกเธอปั่นหัวก่อนจะมาที่นี่ใช่ไหม"
"คุณพูดอะไร ดิฉันไม่เข้าใจ"
"ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อหลอกฉันหน่อยเลย ฉันน่ะรู้เช่นเห็นชาติคนอย่างเธอหมดแล้ว"
"ถ้าคุณรังเกียจดิฉัน แล้วคุณมา...ยุ่งกับดิฉันทำไม"
"ก็เพราะฉันเป็นเจ้าหนี้เธอไงล่ะ"
เธอสะเทือนใจที่เขตไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้เธอเลย นอกจากเป็นเจ้าหนี้กับลูกหนี้เท่านั้น
ฟ้าสางลุกขึ้นจากเตียง เขตรีบถาม
"เธอจะไปไหน"
ฟ้าสางหันมาตอบ สีหน้าเรียบเฉย
"ฉันจะไปแต่งตัวในห้องน้ำค่ะ ฉันต้องขออนุญาตก่อนไหมคะ"
เขตโบกมือไล่ให้ฟ้าสางไป เธอพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา เขตผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
ห้องอาบน้ำในห้องนอนเขต ฟ้าสางน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจ เธอยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำก็เปิดออก เธอตกใจ หันไปเห็นเขายืนพิงกรอบประตู เธอตกใจ ตัวแข็งทื่อ
"คุณเข้ามาได้ยังไง ดิฉันล็อกประตูแล้ว"
เขตทำหน้ากวนๆ
"อย่าลืมสิว่าที่นี่เป็นห้องของฉัน ฉันมีกุญแจ"
ฟ้าสางรีบเบี่ยงตัวหนีจะออกไปจากห้องน้ำ
"งั้นเชิญคุณใช้ห้องน้ำได้เลยค่ะ"
ฟ้าสางจะเดินออกไป แต่เขตรวบตัวกอดไว้
"ฉันแค่จะมาบอกว่าพรุ่งนี้เช้า ให้เธอเตรียมตัวไว้ ฉันจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง"
ฟ้าสางมองเขตด้วยความสงสัย เขตยิ้มเป็นปริศนา แล้วออกไป...
เช้าวันใหม่ สาลี่ยืนทอดไข่ดาวอยู่หน้าเตาในครัว หน้าหงิกหน้างอ
"นึกไว้แล้วเชียว แม่นางฟ้านางสวรรค์นั่นแอ๊บดีได้ไม่ตลอดหรอก ไม่นานก็ต้องดีแตก ผิดปากเสียที่ไหนล่ะ"
เมี่ยงยืนถือจานรอไข่ดาวอยู่ด้านหลัง แอบทำหน้าเซ็ง
"แหม คุณนมขา คนเรามันก็มีตื่นสายบ้าง ไม่สบายบ้างสิคะ"
"หล่อนไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเลยนะยะ...สายโด่งขนาดนี้ ไม่รู้จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือยังไง หน้าที่ตัวเองต้องตื่นมาทำอาหารเช้าให้คุณเขต ก็ไม่ยอมทำ"
สาลี่ตักไข่ดาวใส่จานที่เมี่ยงถือรออยู่ ด้วยอาการกระแทกกระทั้น
"เอาไปได้แล้ว ป่านนี้คุณเขตคงใกล้จะลงมาแล้ว"
"ค่า...คุณนม"
เมี่ยงจัดจานใส่ถาดแล้วเดินไปที่ประตูครัว
ทันใดนั้น เมษากับราตรีก็ออกมายืนขวางทางไว้ เมษากระชากถาดอาหารเช้าของเขตจากมือเมี่ยงไป
"เอามานี่"
"ว้าย!"
สาลี่รีบมายืนข้างเมี่ยง
"นี่พวกเธอทำอะไร!"
"ลูกฉันก็จะเอาไปเสิร์ฟให้คุณเขตเองน่ะสิ" ราตรีบอก
"ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเธอ เอาคืนมานะ"
"คืนทำไม คืนให้โง่สิยะ"
เมษากับราตรีรีบวิ่งออกจากห้องครัวไป
บริเวณโถงบันได สองแม่ลูกวิ่งหนี เมษาเบรกเอี๊ยด มองตาค้าง ราตรีชนเมษาเกือบล้ม สาลี่กับเมี่ยงวิ่งตามมา ก็หยุดชะงักไปด้วยกัน
"ว้าย ลูกเมขา หยุดทำไมล่ะคะ"
"แม่ ดูโน่นสิ"
เมษาพยักหน้าให้ราตรีมองไป
เขตกับฟ้าสางพาเดินลงบันไดมา ดูใกล้ชิดสนิมสนม แต่คนอื่นเข้าใจมองเหมือนว่าประคอง
"วันนี้คุณจะพาดิฉันไปไหนคะ"
"เธอไม่มีสิทธิ์ถาม อยู่เงียบๆ แล้วตามฉันมาก็พอ"
เขตจับข้อศอกฟ้าสาง พาเดินลงมา ฟ้าสางเบี่ยงตัวออก เขตดึงแขนฟ้าสางเข้ามาชิดตัว แล้วใช้แขนอีกข้างล็อกตัวไว้ เอาจมูกเคลียข้างหูฟ้าสาง
"ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย หรือว่าอยากจะโชว์หนังสดให้ทุกคนดู"
ฟ้าสางมองไปด้านล่าง เห็นทุกคนยืนมองตาค้างอยู่ เธอกลัวคำขู่ เลยยอมให้เขตประคองลงบันไดแต่โดยดี
สาลี่ตั้งสติได้ก่อน เลยถามเขต
"คุณเขตจะไปไหนแต่เช้าคะ"
"ผมจะออกไปธุระกับฟ้าครับคุณนม"
เมษารีบเสนอหน้า โชว์ถาดอาหาร ตื๊อๆ
"คุณเขตจะไม่รับอาหารเช้าก่อนหรือคะ เมทำสุดฝีมือเลยนะคะ"
เขตไม่สน
"ผมรีบ...ขอโทษด้วยนะครับ คุณเมษา"
"รับสักหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวจะหิวระหว่างทาง ลูกเมจ๋า รีบไปจัดโต๊ะสิจ๊ะ"
เมษารีบเดินจะไปจัดโต๊ะอาหารให้ เขตตะคอกเสียงดัง
"ผมบอกว่าไม่ต้อง!!"
สองแม่ลูกชะงัก หน้าเสีย
"ผมกำลังรีบ อาหารนั่นพวกคุณก็กินกันไปเองก็แล้วกัน"
เขตประคองฟ้าสางออกจากบ้านไปท่ามกลางสายตาของทุกคน พอทั้งคู่พ้นเขตบ้าน เมษาก็กรี๊ดออกมาอย่างขัดใจ
"แม่ดูสิ คุณเขตเค้าไม่สนหนูเลย"
ราตรีปราม
"ใจเย็นจ้ะ ลูกจ๋า กลับบ้านเรากันดีกว่า" ราตรีกระซิบ "นังคุณนมสาลี่มันมองเราอยู่นะ"
เมษาชะงัก เห็นสาลี่มองตาเขียวอยู่จริงๆ เลยยอมสงบสติอารมณ์ เมษาเดินผ่านสาลี่ ก็เสือกถาดอาหารคืนให้อย่างกระแทกกระทั้น
"เอ้า เอาคืนไป ตะกี้อยากได้คืนนักไม่ใช่เหรอ"
สาลี่ต้องรีบรับไว้เพราะกลัวหล่นแตก
สองแม่ลูกเดินกลับไปทางเรือนหลังเล็ก เมษากระฟัดกระเฟียด ไม่พอใจ เมี่ยงกับสาลี่มองตามไปอย่างเอือมระอาสองแม่ลูกตัวแสบ
เขตประคองฟ้าสางมาที่รถ ฟ้าสางขัดขืนเล็กน้อย
"คุณจะพาดิฉันไปไหน"
เขตเปิดประตูรถให้ฟ้าสางเข้าไปนั่ง
"ขึ้นรถ!"
"คุณบอกมาก่อนสิคะว่าจะพาดิฉันไปไหน"
"ฉันสั่งให้ขึ้นรถ! ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันสั่ง ฉันจะ..."
"คุณจะทำอะไรดิฉัน"
เขตยิ้มเจ้าเล่ห์
"ฉันจะทำกับเธอแบบเมื่อวานไง รับรองว่าจะไม่มีใครหรืออะไรมาขัดจังหวะอีก"
ฟ้าสางอายมากที่เขตพูดถึงเรื่องเมื่อวาน กลัวเขตจะเอาจริง เลยรีบขึ้นรถไปนั่งทันที
เขตอมยิ้ม
"ก็เท่านั้น ทำเป็นโยกโย้อยู่ได้"
เขตเดินขึ้นรถไปนั่งฝั่งคนขับ ฟ้าสางหันหลบด้วยความอาย
รถเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าบ้าน
ราตรีกับเมษาเดินอยู่ในสวนบ้านเขต มุ่งหน้าจะกลับบ้าน
"แม่ ฉันชักจะเบื่อที่นี่ขึ้นทุกทีแล้วนะ บ้านก็หลังเล็กเท่ารูหนู ห้างก็ซ่อมซ่อ จะช้อปปิ้งก็ไม่สะใจ แถมนายเขตนั่นก็ยังไม่เห็นจะสนใจไยดีกับฉันสักเท่าไหร่เลย"
"แล้วแกจะเอายังไง หรือว่าจะกลับไปหาไอ้จอมมันล่ะ"
เมษาส่ายหน้า ขยะแขยงฃ
"อี๋ ไม่เอาหรอกแม่ ขยะแขยงมันจะตาย ไอ้คนโรคจิต"
"งั้นก็ทนๆ ไปก่อนจนกว่าจะเขี่ยนังฟ้ากับนังพลอยใสได้ หลังจากนั้นลูกเมของแม่ก็จะได้เป็นคุณนายเจ้าของโรงเลื่อย"
สองแม่ลูกยิ้มฝันหวานถึงวันที่จะกลายเป็นเศรษฐี !!
ทั้งคู่เดินต่อมาถึงทางแยก ราตรีกลับจะแยกตัวไปอีกทาง เมษาแปลกใจ
"แม่จะไปไหน บ้านเราอยู่ทางโน้นนะ"
"เอ้า...ในเมื่อแกจะกำลังจะเป็นคุณนายโรงเลื่อย ฉันก็ขอเป็นคุณนายผู้ช่วยโรงเลื่อยบ้างสิ"
เมษาพลันนึกออกว่าราตรีหมายถึงอะไร ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างเจ้าเล่ห์
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 11 (ต่อ)
ในครัว สาลี่วางถาดกระแทกกระทั้นอย่างอารมณ์เสีย
"คุณนมขา เดี๋ยวอาหารก็หกหมดหรอกค่ะ เสียดายของออก" เมี่ยงบอก
"แกอยากกินรึเปล่าล่ะ เอาไปกินเลย"
เมี่ยงดีใจ
"จริงเหรอคะ...วุ้ย ลาภปากจริงๆ"
เมี่ยงรีบเอาอาหารที่เตรียมไว้ให้เขตมากินอย่างเอร็ดอร่อย สาลี่ยังหงุดหงิด หน้าตาบูดบึ้ง
"คุณเขตนะคุณเขต เรารึอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำอาหารให้แต่เช้า แต่ที่ไหนได้ ดันพายัยฟ้าสางนั่นออกไปลั้นล้าข้างนอกซะนี่"
เมี่ยงพูดขึ้นทั้งๆ ที่อาหารยังเต็มปาก
"แหม ป้า คุณเขตก็คงสงสารคุณฟ้าที่นอนป่วยอุดอู้อยู่แต่ในห้องมาตั้งหลายวัน ก็เลยพาไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้างอะไรบ้างน่ะสิ"
"ไม่จริงหรอก คุณเขตเกลียดแม่นั่นอย่างกับอะไรดี"
"โธ่ ป้าไม่เห็นหรือไง ประคองกันออกไปซะแบบนั้น เอ๊ะ หรือว่าจะไปฮันนีมูนกันก็ไม่รู้"
เสียงของพลอยใสดังขึ้นจากทางประตูครัว
"ใครฮันนีมูนกับใครคะคุณนม เมี่ยง"
ทั้งคู่ช็อกอึ้ง เงียบกันไปหมด หันไปมองหน้าพลอยใสเหมือนเห็นผี
"เอ่อ...คุณหนูพลอยมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย"
"พลอยถามว่าใครไปฮันนีมูนกับใครคะ"
สาลี่กับเมี่ยงมองหน้ากัน อยากจะร้องไห้
"คุณเขตพาแม่ฟ้าสางออกไปไหนตั้งแต่เช้าก็ไม่ทราบค่ะ" สาลี่บอก
พลอยใสตาวาวด้วยความโกรธ ไฟอิจฉาทำงานอีกครั้ง
บนโต๊ะทานข้าวในบ้านบัญชา ราตรียกกับข้าวมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าบัญชาอย่างเอาใจ
"เสร็จแล้วค่ะ คุณบัญชา เชิญรับประทานตามสบายเลยนะคะ"
บัญชาสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ
"ความจริง คุณราตรีไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ครับ"
"ทำไมล่ะคะ คุณบัญชาไม่พอใจที่ดิฉันเข้ามายุ่มย่ามหรือคะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมไม่อยากรบกวนคุณราตรีมากกว่า
"ไม่รบกวนเลยค่ะ ดิฉันเองก็เบื่อๆ เหงาๆ เหมือนกัน สมัยก่อนตอนที่พี่ปรีดายังแข็งแรงดี ดิฉันก็ทำอาหารให้เขาทานบ่อยๆ แต่พอพีปรีดาล้มป่วย ก็ไม่มีโอกาสได้ทำอีก"
ราตรีเริ่มบีบน้ำตาร้องไห้ให้ดูสลดรันทด เพื่อให้บัญชาเห็นใจ
บัญชาเจอผู้หญิงร้องไห้ ก็ทำอะไรไม่ถูก เลยหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้
"ทำใจดีๆ ไว้นะครับ คุณราตรี"
"ค่ะ คุณบัญชา ฉันเองก็คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่ก็ทำไม่ได้สักที"
"ถ้าพี่ปรีดารับรู้ได้ เขาคงดีใจที่รู้ว่าคุณรักเขามาก"
"เวลาทุกข์ใจ ดิฉันก็ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร"
"ผมพอจะรับฟังได้ ถ้ามีอะไรก็ลองปรึกษาผมได้ครับ"
ราตรีแกล้งร้องไห้โฮ แล้วโผเข้ากอด
"ดิฉันโชคดีจริงๆ ที่มีคุณบัญชาอยู่ ขอบคุณมากนะคะ"
"ยินดีครับ แต่อย่าทำแบบนี้เลย เดี๋ยวใครเห็นเข้าจะเข้าใจผิด"
บัญชาแกะมือราตรีออก ราตรีหันไปเห็นกับข้าววางอยู่บนโต๊ะ
"ตายจริง ดิฉันก็มัวแต่ชวนคุย คุณบัญชาเลยยังไมได้กินข้าวเลย ดิฉันจัดการให้นะคะ"
ราตรีจัดการตักกับข้าวใส่จานให้บัญชาเพื่อเอาใจ ราตรีรุกหนัก บัญชาไม่รู้วิธีที่จะปฏิเสธ
บดินทร์โผล่มาเห็นเข้า รีบหลบ ตัดสินใจเดินออกมาจากบ้านพัก...
เวลาเช้า ผ่านเวลาเล็กน้อย เขตเดินจูงฟ้าสางเข้ามาในร้านอาหารมีระดับแห่งหนึ่ง ฟ้าสางแปลกใจ
"ตกลงคุณจะพาดิฉันมากินข้าวอย่างนั้นหรือคะ"
"ใครบอกล่ะ เธอเคยได้ยินรึเปล่าว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง"
"เคยค่ะ"
"นั่นแหละ เราก็ต้องกินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยออกเดินทางต่อ"
เขตจูงฟ้าสางเดินมา ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเขตก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ
เป็นชื่อพลอยใส เขาตัดสายทิ้ง แล้วเปลี่ยนโหมดเป็นปิดเสียง
"จะไม่รับสายเหรอคะ"
"ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องด่วน เอาไว้ค่อยโทร.กลับก็ได้"
ทั้งคู่เดินมาถึงโต๊ะพอดี เขตจับเธอให้นั่งลง แล้วตัวเองก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม วางมือถือคว่ำลง แล้วเปิดเมนูสั่งอาหารกับบริกร โทรศัพท์มือถือสั่นไม่หยุด เขตไม่สนใจ ขณะที่ฟ้าสางมองมือถือเขตอย่างกังวล
ภายในห้องรับแขกบ้านเขต พลอยใสกระหน่ำกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองหา แต่เขตไม่รับสาย พลอยใสตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิด สาลี่ถามขึ้นอย่างหวาดๆ
"คุณเขตไม่ยอมรับโทรศัพท์เหรอคะคุณหนูพลอย"
พลอยใสหงุดหงิด
"คุณน้าก็เห็นอยู่แล้วยังจะมาถามอีกหรือคะ"
สาลี่สีหน้าเจื่อน
"ขอโทษค่ะ"
พลอยใสกดโทรศัพท์โทร.จิกเขตอีก เขตก็ไม่รับจนตัดเข้าฝากข้อความ
เธอโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด
"ใจเย็นๆ เถอะค่ะ คุณหนูพลอย คุณเขตอาจจะกำลังขับรถอยู่ เลยไม่ว่างรับสายมั้งคะ"
พลอยใสเหลือบมองสาลี่แบบเหวี่ยงๆ
"คุณน้าคะ ไหนคุณน้าบอกว่าจะรายงานความคืบหน้าของเขตกับแม่นั่นให้พลอยตลอดเวลาไงคะ"
"อุ๊ย น้าก็บอกทุกครั้งนี่คะ แต่คราวนี้คุณเขตออกไปแบบฉุกเฉินมาก น้าเลยยังไม่ทันได้โทร."
"เพราะคุณน้าคนเดียวเลย สองคนนั่นป่านนี้ออกไปถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้"
พลอยใสหยิบโทรศัพท์มาโทร.หาเขตอีก แต่ผลก็เหมือนเดิม เขตไม่รับจนตัดเข้าฝากข้อความ
พลอยใสตัดสายทิ้ง หงุดหงิด
"พี่เขตนะพี่เขต ทำไมไม่รับสายพลอย!"
บนโต๊ะอาหาร อาหารมาเสิร์ฟเรียบร้อยหมดแล้ว ทั้งคู่กำลังนั่งกินกัน ฟ้าสางยังจับตามองโทรศัพท์มือถือของเขตที่เพิ่งหยุดสั่นไป
"คุณจะไม่รับสายจริงๆ หรือคะ โทร.มาไม่หยุดเลย อาจจะเป็นเรื่องด่วนที่โรงเลื่อยก็ได้"
"บอกว่าไม่ก็ไม่สิ...ฉันเป็นเจ้าหนี้เธอ ไม่ใช่ลูกหนี้ เธอไม่ต้องมาสั่งฉันว่าต้องทำอะไร"
ฟ้าสางเจ็บจี๊ด พูดไม่ออก แม้จะรู้ว่า พูดแรงไป แต่ฟอร์มเยอะ ขอโทษไม่เป็น !!
เขตยกแก้วน้ำขึ้นดื่มกลบเกลื่อน แล้วลุกขึ้น ฟ้าสางรีบรวบช้อนตาม
"จะไปกันแล้วหรือคะ"
"ยัง ผมจะไปเข้าห้องน้ำก่อน เดี๋ยวผมมา"
"ค่ะ"
"ห้ามหนีไปไหนเด็ดขาด เข้าใจมั้ย"
ฟ้าสางพยักหน้าพลางตอบรับเสียงอ่อนๆ เขตเดินจากไปตัวเปล่า ทิ้งมือถือไว้บนโต๊ะ
โทรศัพท์มือถือสั่นขึ้นอีกครั้ง ฟ้าสางหันไป จะเรียกเขต แต่เขตหายตัวไปแล้ว ฟ้าสางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"คุณพลอยโทร.มา..."
เธอตัดสินใจว่าจะรับดีหรือไม่
บริเวณห้องรับแขกบ้านเขต พลอยใสแนบหูกับโทรศัพท์รอฟังอย่างตั้งใจ สักพักมีเสียงเหมือนมีคนรับสาย พลอยใสสีหน้าแจ่มใส ดีใจ
"พี่เขตคะ พี่เขตอยู่ที่ไหนคะ พลอยมาหาที่บ้านแต่เช้า"
เสียงฟ้าสางพูดโทรศัพท์ดังมาจากปลายสาย มีหางเสียงเกรงใจพลอยใส
"พี่ฟ้าเองค่ะ น้องพลอยใส"
พลอยใสชะงัก สีหน้าเปลี่ยนจากร่าเริงแจ่มใส มาเป็นขมวดคิ้วเหวี่ยงในพริบตา
"ฉันไม่เคยมีพี่สาวอย่างเธอ อย่าบังอาจนับญาติ"
ฟ้าสางหน้าจ๋อย ที่พลอยใสเปลี่ยนไปแค่ไม่กี่วัน
"ขอโทษค่ะ คุณพลอยใส"
พลอยใสใส่ฟ้าสางเป็นชุด
"แล้วนี่พี่เขตอยู่ที่ไหน เธอกล้าดียังไงมารับโทรศัพท์แทนพี่เขต"
"ขอโทษอีกครั้งค่ะ ดิฉันเห็นว่าโทรศัพท์ดังนานแล้ว ก็เลย..."
"หยุดเลย ไม่ต้องพูดต่อ ฉันไม่อยากวิสาสะกับเธอ ไปตามพี่เขตมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้"
"เอ่อ...คุณเขตไม่อยู่ค่ะ"
"โกหก! เธอต้องการกีดกันไม่ให้ฉันคุยกับพี่เขตใช่ไหม"
"ไม่ใช่นะคะ คุณพลอย...คุณเขตไม่อยู่ตรงนี้จริงๆ ค่ะ"
ฟ้าสางปฏิเสธอย่างร้อนใจ ทันใดนั้น เขตก็ดึงมือมือจากมือฟ้าสางอย่างแรงจนเธอตกใจ
เขตโกรธจัด
"ใครอนุญาตให้เธอรับโทรศัพท์ของฉัน"
ฟ้าสางกลัว
"ดิฉันขอโทษค่ะ ดิฉันเห็นคุณพลอยโทร.มาหลายครั้งแล้ว กลัวว่าจะเป็นเรื่องด่วน"
"ทีหลังอย่ามายุ่งกับโทรศัพท์ของฉันอีก ถ้าฉันไม่ได้อนุญาต"
"ค่ะ ดิฉันขอโทษค่ะ"
ฟ้าสางกลัวลนลาน ก้มหน้าเศร้าสร้อย เขตจ้องเขม็งอย่างโกรธๆ ก่อนจะเดินปลีกตัวออกไป
อ่านต่อตอนที่ 12
