เมียเถื่อน ตอนที่ 16
พลอยใสจ้องหน้าเมี่ยง เอาความผิดหวัง เสียหน้าและโมโหทั้งหมดมาลงที่เมี่ยง แถมพูดเสียงข่มขู่ใส่อีกต่างหาก
"โกหก! พี่เมี่ยงเข้าข้างฟ้าสาง"
"เปล่านะคะ"
"พี่เป็นพวกเดียวกับเค้า พี่เลยช่วยปกปิดแน่ๆ บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ"
พลอยใสเสียใจ สติหลุด โผเข้าไปจะทำร้ายเมี่ยง แต่บดินทร์คว้าตัวไว้ได้ทัน
"จะบ้าเหรอคุณ พี่เมี่ยงไม่รู้เรื่อง อย่าใช้แต่อารมณ์สิครับ"
"ปล่อยฉันนะ นายดิน ปล่อยฉัน"
บดินทร์ไม่ยอมปล่อย พลอยใสสู้แรงไม่ไหว ทรุดลงร้องไห้
เสี่ยนพเห็นลูกร้องไห้แล้วหัวใจแทบสลาย หันไปเล่นงานบัญชาทันที
"เขตทำแบบนี้ได้ยังไง คุณบัญชา...แบบนี้ก็เท่ากับฉีกหน้าลูกสาวผมชัดๆ!!!
บัญชาถึงกับหน้าเสีย
"ผมขอโทษจริงๆ ครับเสี่ย เขตอาจจะมีความจำเป็นบางอย่าง"
เสี่ยนพตัดบท
"ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนหลานชายคุณเลย งานหมั้นระหว่างหลานชายคุณกับลูกสาวผมเป็นอันยกเลิก"
ทุกคนในที่นั้นพากันตกตะลึงไปกันหมด เสี่ยนพประกาศก้องอีกเรื่อง
"ส่วนเรื่องออร์เดอร์ไม้ที่เชียงราย พวกคุณก็ไปหาทางแก้ไขเอาเองก็แล้วกัน"
"อะไรนะครับอา"
"เสี่ยใจเย็นๆ ก่อนสิครับ"
พลอยใสกระโจนพรวดขึ้นมา กรีดร้อง
"ไม่ค่ะ คุณพ่อ พลอยจะไม่ยกเลิกงานหมั้นกับพี่เขตเด็ดขาด"
"นายเขตทำร้ายจิตใจลูกขนาดนี้แล้ว เลิกคิดจะหมั้นกับมันเถอะ"
พลอยใสยังฟูมฟายรักษาหน้าตาไม่ยอมตามประสาคุณหนูที่ไม่เคยสูญเสียอะไร
"แต่พลอยรักพี่เขตค่ะ พลอยจะยอมเสียพี่เขตให้คนอื่นไม่ได้ เดี๋ยวเราออกไปประกาศเลื่อนงานหมั้นได้ไหมคะ ให้เหตุผลอะไรก็ได้"
บดินทร์ไม่อยากจะเชื่อว่าเกิดเรื่องขนาดนี้แล้วพลอยใสยังคิดจะหมั้นกับเขตอีก
เสี่ยนพโกรธจัด
"แกมันบ้าไปแล้ว ยัยพลอย ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพ่ออยู่ล่ะก็ แกต้องเลิกยุ่งกับนายเขตซะ ตัดขาดกันไปเลย!"
"ไม่ค่ะ พ่อ"
เสี่ยนพโกรธจนเส้นเลือดปูด หายใจถี่กระชั้น ก่อนจะยกมือกุมหน้าอก แล้วเซถลา พลอยใส สาลี่ เมี่ยงกรีดร้องตกใจ บดินทร์กับบัญชารีบเข้าไปรับตัวเสี่ยนพได้ทันท่วงที
"เมี่ยง น้าสาลี่ครับ โทรเรียกรถพยาบาลด่วน"
สาลี่กับเมี่ยงรีบวิ่งออกไปหาโทรศัพท์ พลอยใสวิ่งเข้าไปหาเสี่ยนพ
"พ่อขา พลอยขอโทษ...ฮือๆๆ"
รถพยาบาลจอดอยู่ที่หน้าบ้านเสี่ย เปิดเสียงไซเรนดังสนั่น แขกที่มางานยืนมุงดูเหตุการณ์ พลางซุบซิบกันยกใหญ่ ราตรีกับเมษาอยู่ในกลุ่มแขกแอบมองแอบฟังเก็บข้อมูลด้วยความสนใจ
สักพัก บุรุษพยาบาลก็เข็นรถที่มีเสี่ยนพนอนอยู่ออกมาจากห้องด้านใน พลอยใสเกาะรถเข็นตามมาติดๆ บดินทร์ร้องบอกขอทางจากพวกไทยมุง
"ขอทางด้วยครับ"
"พ่อขา พ่อต้องไม่เป็นอะไรนะคะ... ฮือๆๆ"
บุรุษพยาบาลพาตัวเสี่ยนพขึ้นรถพยาบาลไป
"ฉันไปด้วยนะคะ"
พลอยใสกำลังจะขึ้นรถ บดินทร์จับแขนพลอยใสไว้
"เดี๋ยวก่อน ผมไปด้วย"
"นายจะตามไปทำไม"
"คุณไม่มีสติแบบนี้ คุยอะไรกับใครไม่รู้เรื่องหรอก"
"นายอยากจะทำอะไรก็เชิญ"
พลอยใสรีบขึ้นรถพยาบาลไป บดินทร์หันมาบอกพ่อ
"พ่อครับ ผมฝากเรื่องทางนี้ด้วยนะครับ"
"เอาไว้เป็นหน้าที่พ่อเอง"
บดินทร์รีบตามพลอยใสขึ้นรถพยาบาลไปแล้วปิดประตูทันที...รถพยาบาลแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
เมษากับราตรียังไม่ไปไหน ทั้งคู่มองแอบเมาท์กันอย่างสะใจ
"ข้ออ้างล่ะสิ ถ้าไม่มีเรื่องอะไร จู่ๆ ตาเสี่ยนพอะไรนั่นจะหัวใจวายขึ้นมาได้ไง"
"ตาเสี่ยนั่นจะเป็นจะตายก็เรื่องของมัน แต่ฉันล่ะ สมน้ำหน้ายัยคุณหนูพลอยใสจริงๆ คงไม่มีวาสนาจะหมั้นกับคุณเขต แพ้ภัยตัวเองโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย"
"ของของเรา ยังไงก็ต้องเป็นของของเราไงจ๊ะ ลูกจ๋า"
"ใช่จ้ะ แม่ คุณเขตต้องเป็นของเมคนเดียวเท่านั้น"
เมษากับราตรียิ้มอย่างสะใจที่คู่แข่งเพลี่ยงพล้ำ
"แต่แม่ต้องสืบให้ได้ว่า...เกิดอะไรขึ้นกันแน่"
เขตขับรถเข้ามาจอดในตลาด บริเวณหน้าร้านขายเสื้อผ้า แล้วลงจากรถไปยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่หน้าร้าน แม่ค้าเห็น รีบเข้ามาต้อนรับ
"สวัสดีค่ะ จะรับอะไรดีคะ"
"เอ่อ ผมจะมาซื้อเสื้อผ้า"
"เสื้อผ้าผู้ชายอยู่ด้านโน้นค่ะ"
แม่ค้าจะเดินนำไป แต่เขตอ้ำๆ อึ้งๆ
"ผมมาซื้อเสื้อผู้หญิง...ช่วยเลือกให้หน่อย หลายตัวเลยครับ"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเลือกให้ รูปร่างประมาณไหนคะ"
"ไม่ผอม ไม่อ้วน กลางๆ ครับ"
"งั้นเอาไซส์นี้นะคะ"
แม่ค้าหยิบเสื้อผ้า ผ้าถุง กางเกง กระโปรงให้หลายตัว ปากก็ถามต่อ
"แล้วชุดชั้นใน กางเกงในล่ะคะ"
"ด้วยครับ"
"เสื้อชั้นในคัพไหนคะ"
เขตหน้าแดง นึกถึงตอนที่จะผายปอดให้ฟ้าสาง
เสียงแม่ค้าถามซ้ำดังเรียกสติเขต
"ว่ายังไงคะคุณ เสื้อชั้นในคัพไหนคะ"
เขตเขิน แต่ก็ทำมือให้ดู
"ประมาณนี้ครับ"
แม่ค้าอมยิ้มรู้ทัน
"หนีตามกันมากะทันหันล่ะสิท่า น่ารักจังเลย มาซื้อเสื้อผ้าให้กันด้วย"
เขตเจอแซวเลยทำหน้าไม่ถูก แม่ค้าหยิบของใส่ถุงเสร็จ ยื่นให้เขต
"ทั้งหมดพันสองร้อยบาทค่ะ"
เขตหยิบแบงก์พันสองใบให้ไป
"ไม่ต้องทอนนะครับ"
เขตรีบถือถุงออกจากร้านไปที่รถทันทีด้วยความเขิน พอขึ้นนั่งรถได้ เขตก็ปาดเหงื่อ
"แค่ซื้อเสื้อผ้า ทำไมมันยากจังวะเนี่ย"
หน้าห้องฉุกเฉิน ภายในโรงพยาบาล พลอยใสนั่งร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงพ่อ ทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดงานหมั้นอยู่ บดินทร์เดินมาจากอีกทาง ในมือถือขวดน้ำกับแซนด์วิช บดินทร์ยื่นให้พลอยใส
"กินอะไรรองท้องสักหน่อยนะคุณ"
พลอยใสเงยหน้ามอง พอเห็นเป็นบดินทร์ก็ปัดขวดน้ำกับแซนด์วิชกระเด็น
"อย่ามายุ่งกับฉัน"
"นี่คุณเป็นอะไรอีกห๊ะ ผมอุตส่าห์เป็นห่วงแท้ๆ"
"อย่างนายน่ะเหรอจะเป็นห่วงฉัน นายจะมาสมน้ำหน้าที่ฉันกลายเป็นหม้ายขันหมากต่างหาก"
บดินทร์บอกพลอยใสด้วยเสียงอ่อนโยนจริงใจ
"ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ"
พลอยใสไม่ฟัง
"แล้วพ่อฉันก็ยังป่วยอีก คงสะใจนายแล้วสิ"
พลอยใสโผเข้าไปจิกข่วนบดินทร์ บดินทร์ร้องแต่ยอมให้พลอยใสกระทำเพื่อระบายอารมณ์
"โอ๊ย คุณพลอย"
"คนเลว...นายก็เหมือนพี่ชายนายนั่นแหละ พี่เขตใจร้าย"
บัญชาเข้ามาเห็น ก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยบดินทร์
"หนูพลอย หยุดเถอะครับ"
พลอยใสยังไม่หยุด ร้องต่อว่าบดินทร์ด้วยแรงโทสะ จู่ๆ พลอยใสก็เป็นลม...
"คุณพลอยใส!"
พลอยใสหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของบดินทร์ที่ดูเป็นห่วงพลอยใสมาก
ในห้องพักฟื้น หมอตรวจอาการของพลอยใสเสร็จก็หันมาหาสองพ่อลูกที่ยืนอยู่ด้านหลัง บดินทร์เอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนใจ
"เธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ"
"เธอมีอาการอ่อนเพลีย คงเพราะเจอเรื่องเครียด ร่างกายก็เลยรับไม่ไหวน่ะครับ หมอให้น้ำเกลือแล้วก็ให้พักผ่อนสักพักครับ"
บดินทร์โล่งอก
"ขอบคุณครับหมอ"
หมอเดินออกไป บัญชาจับตามองบดินทร์อย่างแปลกใจที่ดูจะห่วงใยพลอยใสเกินเหตุ"
บดินทร์หันมาเห็นบัญชามองอยู่ก็แอบสะดุ้งนิดๆ มีพิรุธ
"เอ่อ ผมยังไม่ได้ถามพ่อเลยว่าที่รีสอร์ตเสี่ยนพเป็นยังไงบ้าง"
"พ่อก็พูดตามที่ตกลงกันไว้นั่นแหละ แต่ว่า..."
"แต่อะไรครับพ่อ"
"แต่มีบางคนสังเกตว่าเขตหายไป ตอนนี้คนก็เลยเอาไปลือกันว่า หนูพลอยถูกเขตทิ้งกลางงานหมั้น"
"โธ่ อย่างนี้เธอก็เสียชื่อแย่เลยสิครับ"
บดินทร์หันไปมองพลอยใสที่หลับอยู่บนเตียงอย่างห่วงใย จะเอื้อมมือไปกุมมือไว้ ก็ทำไม่ได้
บัญชาเห็นสายตาของลูกชาย เริ่มรู้ว่า บดินทร์แอบชอบพลอยใสแน่ๆ บัญชาถอนหายใจอย่างหนักใจ
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 16 (ต่อ)
เย็นต่อเนื่อง เขตจอดรถที่หน้ากระท่อม เขาลงจากรถพร้อมกับถุงเสื้อผ้าและข้าวของที่ซื้อมาใหม่
"ฟ้า!"
ไม่มีเสียงตอบของฟ้าสาง เขตตกใจ คิดว่าเธอหนีไปแล้ว เขารีบขึ้นไปในกระท่อมอย่างร้อนใจ
"ฟ้า คุณอยู่ไหน"
เขตผลักประตูเข้าไปในห้องในกระท่อม แต่ก็ไม่มีวี่แววของฟ้าสาง เขาหงุดหงิด
"ยายบ้าเอ๊ย อย่าบอกนะว่าเดินลุยป่าออกไปข้างนอกคนเดียว เดี๋ยวก็โดนเสือจับกินพอดี"
เขตกระโจนออกจากกระท่อมด้วยความเป็นห่วง
ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ ดังมาจากด้านหลังกระท่อม เขาแปลกใจ เดินไปดู
หลังกระท่อม ฟ้าสางกำลังยืนทำอาหารแบบตามมีตามเกิดอยู่หน้าเตาอั้งโล่ที่เขตมาเตรียมไว้ก่อนแล้ว
ฟ้าสางอยู่ในชุดนอนผู้ชายของเขต สวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งๆ คลุมถึงต้นขาที่ใส่กางเกงขาสั้นไว้จนดูเหมือนไม่ได้ใส่กางเกง
เขตโผล่หน้าออกมาจากประตูหลัง เห็นฟ้าสางหันหลังให้พอดี เขามองไปตามเรียวขาของฟ้าสางทุกการเคลื่อนไหวโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เธอจะเอาอาหารใส่จาน หันมาเจอเขตยืนพิงกรอบประตูมองอยู่พอดี เธอทำเป็นเมินใส่
"มาอยู่ที่นี่เอง ฉันตามหาแทบแย่"
"ตามหาดิฉันทำไมคะ... อ๋อ หรือกลัวว่าดิฉันจะไปให้ท่าสิงสาราสัตว์แถวนี้"
เขตเจอฟ้าสางประชด เลยโกรธขึ้นมาอีก
"นั่นสินะ ฉันก็ลืมไปว่าผู้หญิงอย่างเธอขาดผู้ชายนานๆ ไม่ได้ พอเจอตัวอะไร ก็อาจจะใช้แก้ขัดไปก่อนก็เป็นได้"
ฟ้าสางโกรธ
"คุณจะดูถูกดิฉันมากเกินไปแล้วนะ"
"โกรธเพราะฉันพูดแทงใจดำใช่ไหมล่ะ"
เขตลอยหน้าลอยตากวนโทสะ ฟ้าสางเงื้อมือตบหน้าเขตฉาดใหญ่! เขาของขึ้น กระชากเธอเข้ามาปะทะที่แผ่นอก พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน
"เธอตบ ฉันจูบ แลกกัน"
เขตบดขยี้ริมฝีปากนุ่มของฟ้าสาง ก่อนจะถอนออก
"คนฉวยโอกาส"
เธอตบเขาอีกครั้ง เขตจูบฟ้าสางอย่างหนักหน่วงและเนิ่นนาน จนเธอเริ่มอ่อนระทวย เขตเองก็เริ่มป่ายมือเปะปะไปตามท่อนขาเปลือยเปล่าของฟ้าสาง เธอตั้งสติได้ ผลักเขตออก
"ปล่อยฉันนะ"
ฟ้าสางจะเดินหนีเข้ากระท่อม เขตเยาะเย้ย
"ไม่ตบอีกล่ะ ผมจะได้จูบต่อ เอ๊ะ หรืออาจจะไม่แค่จูบก็ได้นะ"
เขตหัวเราะอารมณ์ดี ฟ้าสางเจ็บใจ เดินเข้ากระท่อม เขตเรียกไว้อีก
"เดี๋ยวก่อน"
"มีอะไรอีกคะ"
เขตโยนถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้
"เสื้อของเธอ เอาไว้เปลี่ยน... จริงๆ ฉันก็อยากให้เธอแต่งตัวแบบนี้ทุกวัน แต่กลัวว่าเราสองคนจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนน่ะสิ"
เขตยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย ฟ้าสางหน้าแดงเมื่อรู้ถึงความหมายที่ซ่อนเร้นอยู่ เธอกระแทกประตูกระท่อมใส่หน้าเขตอย่างแรง
หัวค่ำแล้ว อาหารที่ฟ้าสางทำ วางอยู่บนแคร่หน้าบ้าน เขตกินยั่ว เธอจ้องมองอาหารแบบเจ็บใจ
"ทำไมเธอไม่กิน"
ฟ้าสางโมโห
"ฉันไม่หิว"
"ก็ดี...ฉันจะได้กินอาหารพวกนี้ให้หมดเลย"
เขตกินอาหารยั่วฟ้าสาง ฟ้าสางเจ็บใจ ลุกขึ้น
"นั่นเธอจะไปไหน"
"ฉันจะนอนแล้ว"
"ไม่ได้ เธอต้องอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา"
"ทำไมคะ"
เขตเองก็ตอบไม่ได้ เลยตอบส่งๆ ไป
"นี่เป็นคำสั่งของเจ้าหนี้ ห้ามย้อนถาม"
"คุณมันบ้าอำนาจ"
"อย่าแม้แต่จะคิดหนีไปไหนล่ะ ฉันจะจับตาดูเธอไม่ให้คลาดสายตา"
ฟ้าสางโกรธ
"อย่าให้ฉันมีโอกาส ไม่อย่างนั้นฉันจะหนีไปให้ไกลจนคุณไม่มีวันตามเจอเลย คอยดู"
สองคนจ้องตากันอย่างท้าทาย
เวลากลางคืน เสี่ยซ้งลุกจากเตียงขึ้นมานั่งหลังจากเสร็จกิจ เมษาลุกขึ้นมาคลอเคลีย
"เสี่ยขา"
เสี่ยซ้งสีหน้าเบื่อๆ
"มีอะไรอีกล่ะ"
"เมื่อวันก่อนเมเห็นกระเป๋าคอลเลกชั่นใหม่ซ๊วยสวย เสี่ยซื้อให้เมหน่อยนะคะ"
เสี่ยซ้งทำหน้าเซ็ง แล้วเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงิน หยิบเงินออกมาฟ่อนนึง
"อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอาก็แล้วกัน"
"ขอบคุณค่ะเสี่ย เสี่ยของเมน่ารักที่สุดเลย"
เมษาหอมแก้มเสี่ยซ้งฟอดใหญ่ เสี่ยซ้งปัดออกอย่างรำคาญ แต่เมษาไม่รู้ตัว หันไปนั่งนับเงินที่ได้มา เสี่ยซ้งมองอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินหนีไปเข้าห้องน้ำ
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเมษาดังขึ้น เมษาหยิบมาดูชื่อหน้าจอ "จอม"
เธอตกใจ รีบคว้าโทรศัพท์แล้วหลบออกไปที่ระเบียงทันที เมษากดรับ
"พี่จอมจะโทร.มาทำไมตอนนี้ ฉันอยู่กับเสี่ย"
ที่แห่งหนึ่ง จอมสวมแว่นดำ ยืนทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ในเงามืด
"เมต้องช่วยพี่นะ พี่กำลังเดือดร้อน"
"พี่จอมก็เดือดร้อนทุกทีนั่นแหละ ฉันช่วยพี่ไม่ได้หรอก แค่นี้นะ"
"ถ้าเมไม่ช่วยพี่ พี่จะบอกความจริงกับเสี่ยว่าเราเป็นอะไรกัน"
เมษาตกใจ
"ถ้าเสี่ยมันรู้ว่าเราเป็นผัวเมียกันมาก่อน เสี่ยมันต้องฆ่าเราทั้งคู่แน่ๆ"
"ก็ถ้ามันจะพัง ก็ให้มันพังกันทั้งคู่นั่นแหละ"
เมษากลัว
"ก็ได้ พี่จะให้ฉันไปเจอที่ไหน"
จอมบอกที่อยู่ เมษาพยักหน้ารับรู้
พลัน เสี่ยซ้งออกมาจากห้องน้ำ เห็นเมษาออกไปคุยโทรศัพท์นอกระเบียง
"ใครโทร.มาน่ะ หนูเม"
เมษาสะดุ้ง รีบวางสาย
"เอ่อ คือ...แม่ค่ะ แม่โทรมาขอเงินเมอีกแล้ว เมขอตัวกลับไปหาแม่ก่อนนะคะเสี่ย"
เมษารีบเข้าไปเก็บข้าวของเสื้อผ้าในห้อง เสี่ยซ้งมองครุ่นคิด เพราะเห็นพิรุธบางอย่าง
ภายในกระท่อม เช้าวันใหม่ ฟ้าสางนอนหลับอยู่คนเดียว เสียงรถกระบะดังเข้ามาในกระท่อม
เธอสะดุ้งตื่น โผล่หน้าออกมามอง
"คุณเขต"
ที่นอนเขตถูกพับเก็บเรียบร้อยแล้ว ฟ้าสางขมวดคิ้วแปลกใจ
มีเสียงแปลกๆ ดังมาจากทางด้านหลังกระท่อม ฟ้าสางรีบพับที่นอนเก็บแล้วเดินออกจากกระท่อมไป
บริเวณทางด้านหลังกระท่อมที่สร้างไว้เป็นเล้าไก่และคอกหมูเล็กๆ เขตจัดการปิดประตูคอก
ฟ้าสางเดินลงมาจากกระท่อม เห็นหมู ไก่ตัวเป็นๆ อยู่ข้างในคอกเรียบร้อยแล้ว ก็แปลกใจ
"ไก่ หมูของใครคะ คุณเขต"
"งานที่เธอจะต้องทำในบ้านหลังนี้ไงล่ะ...เธอจะต้องเลี้ยงสัตว์พวกนี้เอาไว้เพื่อเป็นอาหารของเราสองคน"
"ฉันหรือคะ"
"ใช่...แล้วเธอก็ต้องปลูกผักด้วย"
เขตหยิบซองเมล็ดพันธุ์ผักโยนให้ฟ้าสาง
"เธอทำได้ไหม"
ฟ้าสางมองเขตนิ่งๆ รู้ว่าเขตแกล้ง
"ถ้าเธอทำไม่ได้ เธอก็ต้องใช้หนี้ฉันด้วยวิธีอื่นแทน"
เขตจับปลายผมของฟ้าสางขึ้นมาดอมดม ฟ้าสางผงะหนี
"ฉันทำได้"
ฟ้าสางมองเขตอย่างไม่ยอมแพ้
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 16 (ต่อ)
เวลาต่อมา ในที่ลับตาคน เมษายืนรอจอมอย่างหงุดหงิด
"หายหัวไปไหนนะ ไอ้พี่จอม...ไม่มาก็ไม่รอแล้ว"
เมษาตัดสินใจไม่รอจอม ขณะที่เดินผ่าตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเข้ามากระชากตัวเมษาเข้าไปในตรอก เธอตกใจ
"ช่วยด้วย"
ชายคนนั้นเอามือตะครุบปากเธอไว้ได้ทัน ก่อนกระซิบข้างหู
"เงียบๆ นี่พี่เอง"
"พี่จอม... ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย ฉันตกใจหมดเลย"
จอมมองไปด้านนอก อย่างระแวดระวัง
"มีใครตามมารึเปล่า"
"ฉันมาคนเดียว ถ้ามีใครมาด้วย พี่ก็เห็นแล้วล่ะ"
จอมวางใจ เพราะก็แอบดูมาสักพักแล้วเหมือนกัน
"เมมีเงินติดตัวเท่าไหร่ พี่ขอยืมก่อน จะเอาไว้ใช้ระหว่างกบดาน"
เมษาอิดออด แต่ก็หยิบเงินออกมาให้จอมจำนวนหนึ่ง
"พี่เอาไปเท่านี้ก็แล้วกัน ฉันเองแย่ ก็ยังไม่ได้เงินจากเสี่ยซ้งเลย"
จอมแย่งกระเป๋าไป
"พี่ไม่เชื่อ เอากระเป๋ามานี่!"
จอมกระชากกระเป๋าไปค้น เมษารีบถลาเข้าไปแย่ง
"อย่านะ พี่จอม"
จอมหยิบเงินทั้งปึกออกมาจากกระเป๋า มองเมษาอย่างโกรธแค้น
"มึงกล้าโกหกกูเหรอ อีเม!"
"เอาเงินฉันคืนมานะ"
เมษาจิกข่วนจอมอย่างโกรธแค้น จอมเจ็บและโมโห เลยเงื้อมือตบหน้าเมษาอย่างแรง จนกระเด็นไปฟุบอยู่กับพื้นถนน
เมษาเงยหน้าขึ้น ตรงหน้าเป็นขาของใครคนหนึ่ง เธอมองไล่ขึ้นไปด้านบนจนเห็นหน้าชายคนนั้น แล้วอุทาน
"เสี่ยซ้ง!"
จอมร้องเช่นกัน
"เสี่ย"
เสี่ยซ้ง โกรธจนควันแทบออกจากหู ด้านหลังเป็นเบิ้มและบางที่ยืนหน้าจ๋อยอยู่
"ที่แท้พวกแกสองคนก็รวมหัวกันต้มฉันซะเปื่อยเลยสินะ"
"เสี่ยฟังผมก่อนครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" จอมบอก
"คนอย่างฉันฆ่าได้หยามไม่ได้ คนที่มันหยามฉัน มันต้องตาย"
เสี่ยซ้งหยิบปืนขึ้นมาเล็งไป จอมตัดสินใจพุ่งเข้าชนจนเสี่ยซ้งเสียหลักล้ม แล้วรีบวิ่งหนีไป
เสี่ยซ้งคว้าปืนได้ ยิงไล่หลังจอมไป แต่ไม่โดนเลยสักนัด เสี่ยซ้งยิ่งแค้นใจหนักขึ้น...หันมามองจ้องหน้าเมษาเขม็งอย่างเอาเรื่อง...
ออฟฟิศภายในบ่อน เมษาถูกตบกระเด็นไปหาราตรี
"นี่มันอะไรกันคะเสี่ย เสี่ยตบลูกเมของดิฉันทำไม มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกันก็ได้นี่คะ"
"ก็ลูกสาวคุณกับไอ้จอม มันรวมหัวกันหลอกลวงผมน่ะสิ"
ราตรีอุทานออกมาด้วยความลืมตัว
"ความแตกแล้วเหรอเนี่ย"
ราตรีนึกได้ รีบอุดปากตัวเอง แต่ไม่ทัน เสี่ยซ้งหันขวับมามองอย่างโกรธเกรี้ยว
"นี่คุณก็รู้เห็นเป็นใจกับพวกมันสองคนด้วยอย่างนั้นเหรอ"
"เสี่ยใจเย็นๆ ก่อนนะคะ อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้"
ราตรีส่งซิกให้ เมษาเข้าไปออดอ้อนกอดเสี่ยซ้งอย่างเสียไม่ได้
"เสี่ยขา เมขอโทษ เมไม่ได้ตั้งใจ ไอ้จอมมันมาติดพันเมเองนะคะเสี่ย"
เสี่ยซ้งผลักไสไล่ส่งเมษาออกไป
"ไม่ต้องมาตอแหลใส่ฉัน ฉันรู้แล้วว่าแกกับมันเป็นผัวเมียกันมาก่อน ถึงว่ายอมนอนแบง่ายดายผิดปกติ"
ราตรีกับเมษาพูดไม่ออกยิ่งตะลึงหนักกว่าเดิม เสี่ยซ้งไม่หายแค้นด่าต่อเป็นชุด
"ผู้หญิงอย่างแกมันหน้าเงิน วันๆ ก็ดีแต่ขอเงินฉันไปถลุง งูพิษชัดๆ ไว้ใจไม่ได้... พวกแกสองคนรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจเล่นงานพวกแกที่มากระตุกหนวดเสือ ไป..."
เมษาชักโมโหบ้าง
"เออ คิดว่าฉันอยากอยู่ที่นี่นักหรือไงวะ แกรู้มั้ยว่าฉันขยะแขยงแกแค่ไหน ไอ้เสี่ยบ้ากาม ตัณหากลับ ไอ้เฒ่าหัวงูอยากกินเด็กเอ๊าะๆ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย หน้าตายังกับข้อศอกหมา ทั้งด้านทั้งน่าเกลียด"
เบิ้มกับบางทำท่าจะยิ้มเห็นด้วยกับเมษา แต่แล้วรีบเก็บอาการ
"หนอย ปากดีนักนะมึง"
เสี่ยซ้งถูกด่า โมโหของขึ้นมาทันที เลยเปิดลิ้นชักโต๊ะ จะหยิบปืน
"ว้าย อย่าเล่นปืนนะคะ เดี๋ยวมันลั่นขึ้นมาจะยุ่ง...ไปลูก เราไปกันดีกว่า...สวัสดี ลาก่อนนะคะเสี่ย"
ราตรีรีบลากตัวเมษาออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
บริเวณหน้าบ่อนเสี่ยซ้ง ราตรีลากเมษาออกมาอย่างรีบร้อน เมษาสะบัดมือราตรีออกอย่างหงุดหงิด
"พอได้แล้วแม่ มันไม่ตามเรามาแล้ว"
ราตรีโมโห หยิกแขนลูกสาว
"หน็อย ลูกนะลูก ทำเอาเกือบตายหมู่ซะแล้ว"
"โอ๊ย แม่จะโทษฉันคนเดียวไม่ได้นะ แม่ต้องโทษไอ้พี่จอมด้วย"
"ไม่รู้แหละ แล้วทีนี้เราจะทำยังไงกัน คบกับไอ้เสี่ยซ้ง อย่างน้อยก็ยังพอมีเงินจับจ่ายใช้สอยบ้าง หมด...หมดกัน!"
"แม่ก็หัดหาเงินซะบ้างสิ ดีแต่เล่นพนันอยู่ได้ ไม่เห็นจะได้อะไรขึ้นมาเลย แล้วไหนจะแผนจับอีตาบัญชาของแม่ก็เหลวอีก ฝีมือตกไปเยอะนะแม่น่ะ"
"เออ สรุปว่าเราสองคนก็พอๆ กัน แล้วหลังจากนี้เราจะทำยังไงกันล่ะ"
"แม่อย่าลืมสิว่าเรายังเหลือคุณเขตให้จับอยู่อีกคน"
"แล้วแกจะจับยังไง มันหายหัวไปพร้อมกับนังฟ้า ยังไม่กลับเลย ป่านนี้ไม่ชวนกันขึ้นสวรรค์หรรษากันไปแล้วเหรอ"
สองแม่ลูกต่างเซ็งไม่แพ้กัน
ทางด้านหลังกระท่อมที่เป็นเล้าไก่และคอกหมู ฟ้าสางผสมอาหารสำหรับเลี้ยงไก่แล้วเอาไปโปรยให้ไก่กินในเล้า เขตจับตามองอย่างจับผิด คิดว่าฟ้าสางทำไม่ได้ เริ่มแปลกใจเล็กน้อย เธอสับหยวกกล้วยผสมกับรำข้าว ปลายข้าว ฯลฯ แล้วยกถังอาหารผสมไปเทให้หมูกิน เธอลูบหัวหมูอย่างไม่รังเกียจ
เขตมองอยู่อีกมุม เผลอยิ้มให้กับความเป็นธรรมชาติของฟ้าสาง เธอขุดดินอยู่อีกมุมหนึ่งใกล้ๆ กัน เอาเมล็ดพันธุ์ผักโรยลงไปอย่างคล่องแคล่วแล้วรดน้ำตาม เขตจับตามองอยู่ ประหลาดใจ
"นี่ฉันดูเธอผิดไป หรือเธอเสแสร้งเก่งกันแน่ ฟ้าสาง"
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น เขตมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ขมวดคิ้วกังวล
"มีอะไรคะ คุณเขต"
เขตส่ายหน้า
"แค่ฝนตกน่ะ ถ้าตกไม่หนักก็คงไม่เป็นไรหรอก"
เขตพูดไปแบบนั้น แต่สีหน้ายังดูกังวลใจอยู่ไม่น้อย
ค่ำต่อเนื่อง พลอยใสในชุดป้องกันเชื้อนั่งอยู่ข้างๆ เตียงพ่อที่ยังนอนไม่ได้สติ มีท่อและสายเต็มไปหมด พลอยใสกุมมือเสี่ยนพไว้ น้ำตาคลอเบ้า
"พ่อขา พ่ออย่าทิ้งพลอยไปนะคะ ถ้าไม่มีพ่อ พลอยจะอยู่ได้ยังไงคะ"
เสี่ยนพยังคงหลับไม่ได้สติเหมือนเดิม เธอซบหน้ากับมือพ่อ แล้วร้องไห้
หน้าประตูห้องไอซียู บดินทร์มองเข้ามาที่พลอยใสด้วยความเป็นห่วง พยาบาลเดินเข้ามาแตะไหล่พลอยใส
"ขอโทษนะคะ หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ"
พลอยใสเงยหัวขึ้นมา ปาดน้ำตาออก
"ค่ะ...ฝากดูแลคุณพ่อด้วยนะคะ"
พลอยใสเดินออกจากห้องไอซียูไปที่โถงทางเดินที่ว่างเปล่า บดินทร์หลบออกไปแล้ว
เธอเดินกลับไปคนเดียวอย่างเหงาๆ
บริเวณอาคารจอดรถของโรงพยาบาล จอมโผล่หน้าออกมาดูจากมุมมืด ท่าทางลับๆ ล่อๆ
พอเห็นทางสะดวก ก็ถอนใจอย่างโล่งอก
"ไอ้เสี่ยซ้ง ไอ้ชั่ว กูกำลังจะได้เงินอยู่แล้วเชียว...แล้วนี่กูจะไปหาเงินมาจากไหนวะ"
ทันใดนั้น ก็มีเสียงรีโมทเปิดรถดังขึ้น จอมโผล่หน้าไปดู เห็นพลอยใสกำลังขึ้นรถตัวเอง ห่างจากจุดที่จอมซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลนัก จอมแววตาเป็นประกาย คิดแผนร้ายออกแล้ว
รถของพลอยใสแล่นลงมาจากอาคารจอดรถแล้วเลี้ยวเพื่อจะไปที่ทางออก ทันใดนั้น ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถอย่างกระชั้นชิด พลอยใสตกใจ รีบเหยียบเบรกทันที แล้วชะโงกดูหน้ารถ เห็นชายคนนั้นหมอบฟุบอยู่หน้ารถ พลอยใสเลยรีบลงจากรถไปดูอาการ
"คุณคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
ทันทีที่พลอยใสเข้าไปประชิดตัว ชายคนนั้นก็ล็อกตัวพลอยใสเอาไว้ แล้วเอามีดจี้ทันที
เธอตกใจ พอเห็นหน้าชัดๆ ก็ยิ่งตกใจมากขึ้น
"แกนี่เอง"
พลอยใสอ้าปากจะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่จอมจิ้มมีดเข้ามาพลางขู่
"ถ้าแกแหกปากตะโกนล่ะก็ ฉันเชือดแกแน่"
"แกต้องการอะไร"
"ออกรถเดี๋ยวนี้"
จอมใช้มีดจี้บังคับให้เธอขึ้นรถเพื่อกันคนสงสัย ส่วนตัวเองก็ขึ้นตามไปนั่งฝั่งผู้โดยสาร
รถของพลอยใสเคลื่อนออกไปจากลานจอดรถ
ค่ำ เวลาเดียวกัน ณ กระท่อมริมลำธาร ฝนตกกระหน่ำต่อเนื่อง ฟ้าสางนอนหลับอยู่ ได้ยินเสียงกระท่อมส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด เลยลุกมาดู
"มีอะไรคะ คุณเขต"
เขตยืนมองฝนที่ตกกระหน่ำต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน
"ฝนตกไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว ฉันกลัวจะมีน้ำป่าลงมาจากภูเขา"
ฟ้าสางลุกเดินมายืนดูฝนด้วย สีหน้าเป็นกังวล
"เรากลับไปที่โรงเลื่อยไม่ดีหรือคะ"
"ทำไมถึงได้อยากกลับไปโรงเลื่อยนัก"
เขตจ้องหน้าฟ้าสางรอคำตอบด้วยอาการระแวง
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 16 (ต่อ)
ถนนสายเปลี่ยว ไม่มีรถผ่าน ถนนเส้นนั้น มีเพียงรถของพลอยใสแล่นมาเพียงคันเดียว เธอเหลือบมองจอมอย่างตื่นๆ
"แกจะพาฉันไปไหน"
"ยังไม่รู้ ขับไปเรื่อยๆ ก็แล้วกัน"
"ถ้าแกต้องการเงิน ก็เปิดกระเป๋าเอาไปให้หมด แล้วปล่อยฉันไป ฉันรับรองว่าฉันจะไม่แจ้งตำรวจเด็ดขาด"
"หึหึ ปล่อยตัวเธอไป ก็น่าเสียดายแย่ เราน่าจะมาทำอะไรสนุกๆ ด้วยกันก่อนดีกว่านะจ๊ะ คนสวย"
จอมเอื้อมมือมาเชยคางพลอยใสอย่างหื่นๆ
"เอามือสกปรกของแกออกไปนะ"
"ฤทธิ์เยอะอย่างนี้พี่ชอบ"
จอมยื่นหน้าเข้ามาจะหอมแก้ม เธอเบือนหน้าหนี พร้อมกับปัดป้องอย่างรังเกียจ รถของพลอยใสเป๋ไปมา รถพุ่งออกไปนอกถนน ชนกับต้นไม้เต็มแรง โครม!
ในรถ ทั้งจอมและพลอยใสฟุบกับคอนโซลรถ เจ็บตัวไปตามๆ กัน
พลอยใสได้สติก่อน รีบเปิดประตูรถวิ่งหนีออกไปทางเดิม
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!"
จอมเห็นดังนั้น ก็รีบออกจากรถแล้ววิ่งตามพลอยใสไปทันที
ทางด้านฟ้าสางมองออกไปนอกกระท่อม เห็นสายฝนโปรยปรายไม่ขาดเม็ด แล้วสูดลมหายใจระบายความเบื่อ เธอหันมาอธิบายอย่างใจเย็น
"กระท่อมแค่นี้ ถ้ามีน้ำป่าลงมาจริงๆ คงต้านกระแสน้ำไม่ได้หรอกค่ะ"
"หึ...นึกว่าอยากกลับไปหานายดิน หรือไม่ก็บรรดาคู่ขาของเธอซะอีก"
ฟ้าสางน้อยใจ ประชด
"คุณนี่รู้ทันฉันไปซะหมดเลยนะคะ"
เขตอารมณ์ขึ้นอีก กระชากฟ้าสางเข้ามาใกล้
"ทำไมเธอถึงชอบยั่วโมโหฉันนัก"
"ปล่อยฉันนะ คุณเขต"
"เรื่องอะไรฉันต้องปล่อยด้วย"
ฟ้าสางพยายามบิดตัวออกจากอ้อมกอดเขต เขาซุกไซ้ซอกคอ ทันใดนั้น ก็มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น
ทั้งคู่ต่างตกใจ ผละออกจากกัน ฟ้าสางรีบผลักเขต แล้ววิ่งกลับไปยังที่นอนตัวเอง
"เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกฟ้า เธอต้องอยู่ที่นี่ คอยบำเรอฉันจนกว่าฉันจะพอใจ"
ฟ้าสางซ่อนอยู่ในมุมตัวเอง เสียใจกับคำพูดของเขา
ถนนอีกมุม พลอยใสวิ่งโซซัดโซเซมาตามถนน แต่ไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน
"ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยที"
ทางด้านหลัง จอมวิ่งมาถึงตัว จิกหัว เกรี้ยวกราด
"ชอบความรุนแรงรึไงวะ นังนี่"
"ปล่อยฉันนะ ไอ้คนชั่ว"
พลอยใสจิกข่วนทุบตีจอมอย่างไม่คิดชีวิต จอมหมดความอดทน ตุ๊ยท้องเธอเต็มแรง จุก ตัวงอ ล้มทรุดลงกับพื้น สู้ต่อไม่ไหว
"แกทำให้ฉันใช้กำลังเองนะ คราวนี้แกไม่พ้นมือฉันหรอก"
จอมผลักพลอยใสล้มลงในพงหญ้าข้างทาง แล้วกระชากเสื้อพลอยใสขาดดังแควก!!!
"ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำฉันเลย"
"มันสายไปแล้ว คนสวย"
จอมโถมตัวลงทาบทับบนร่างของพลอยใส แล้วซุกไซ้อย่างหื่นกระหาย พลอยใสกรีดร้องจนเป็นลมไป
ทันใดนั้น จอมก็ถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรง แล้วถูกชกตูม!!! จนล้มคว่ำ บดินทร์ยืนจังก้า สีหน้าโกรธแค้น
"ไอ้ชั่ว ปล่อยคุณพลอยเดี๋ยวนี้"
"มึงเสือกอะไรด้วย"
จอมถามโผเข้าต่อย บดินทร์หลบทัน แล้วเตะท้องจอมกลับไป จอมเซไม่เป็นท่า
จอมพุ่งเข้าหาอีก บดินทร์รับหมัดจอมไว้ได้ แล้วบิดมือจอมไพล่หลัง จอมร้องโอดโอย
"โอ๊ย!"
"แกไปหาตำรวจกับฉันเลย รับรองฉันจะทำให้แกติดคุกยาว ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ๆ"
บดินทร์กำลังจะพาจอมไปที่รถ จู่ๆ พลอยใสก็ร้องครางออกมา บดินทร์ลืมตัวหันไปดู
"คุณพลอย"
จอมฉวยโอกาสที่บดินทร์เผลอ บิดตัวกลับ แล้วชกบดินทร์อย่างแรง ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไป
บดินทร์เจ็บใจที่จอมหนีไปได้ แต่พอนึกขึ้นได้ ก็รีบวิ่งไปดูพลอยใส
"คุณพลอย คุณเป็นยังไงบ้าง"
พลอยใสไม่ตอบ สลบไปอีกรอบ...
บดินทร์ถอดเสื้อแจ๊กเก็ตที่สวมอยู่คลุมร่างพลอยใส กันอุจาดตา ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นรถไป
ค่ำ ต่อเนื่องมา ณ โรงพยาบาลอีกครั้ง พลอยใส ลืมตาพบภาพเบลอๆ ยังไม่ได้สติ แล้วเป็นหน้าบดินทร์ แล้วค่อยๆ ชัดขึ้น
"คุณพลอย คุณฟื้นแล้ว"
พลอยใสมึนนอนอยู่บนเตียงในห้องพักฟื้น
" ที่นี่ที่ไหน ... เกิดอะไรขึ้นกับฉัน"
"คุณถูกลูกน้องเสี่ยซ้งทำร้าย คุณจำได้รึเปล่า"
พลอยใสคิดแล้วนึกออก ร้องไห้โฮ
"มันจะ... ฮือๆๆ"
บดินทร์คว้าพลอยใสมากอดปลอบใจ
"ไม่เป็นไรแล้ว คุณพลอย มันยังไม่ทันได้ทำอะไรคุณ ผมตามไปช่วยคุณไว้ได้ทัน"
"นายไปช่วยฉันไว้งั้นเหรอ"
บดินทร์พยักหน้า พลอยใสสังเกตเห็นรอยช้ำที่โหนกแก้มของบดินทร์ เธอแตะที่รอยช้ำของแผลนั้น
"แผลนี่...เพราะนายช่วยฉันไว้เหรอ ขอบคุณนะ"
พยาบาลคนเดียวกับคราวที่บดินทร์พาพลอยใสเข้าโรงพยาบาล เดินเข้ามาดูอาการ
"ฟื้นแล้วหรือคะ คุณพลอยใส ดิฉันขอตรวจร่างกายหน่อยนะคะ"
พยาบาลวัดความดัน พลางชวนพลอยใสคุยไปด้วย
"คราวหลังคุณต้องระวังให้มากนะคะ เดี๋ยวนี้มิจฉาชีพมันเยอะ แต่คุณยังโชคดีที่คุณคนนั้นไปช่วยไว้ได้ทั้งสองครั้ง"
"อะไรนะคะ...สองครั้งหรือคะ"
"อ้าว นี่คุณไม่ทราบหรือคะ ครั้งก่อนที่คุณถูกทำร้ายร่างกาย ก็ได้คุณคนนั้นนี่แหละค่ะที่พามาส่งโรงพยาบาล...รู้จักกันหรือเปล่าคะ"
พลอยใสนิ่งอึ้ง พยาบาลวัดความดันเสร็จพอดี แล้วเดินออกไป
บดินทร์เดินเข้ามาพร้อมส่งยิ้มมาให้ พลอยใสส่งยิ้มกลับไปใบหน้าร้อนผ่าว เขินอายอย่างบอกไม่ถูก
เช้าวันใหม่ บริเวณกระท่อม ฝนยังคงตกพรำๆ ต่อเนื่องจากเมื่อคืน ฟ้าสางกำลังโปรยข้าวเปลือกให้ไก่กินอยู่หลังบ้าน
"กินเยอะๆ นะ"
ทันใดนั้น ฟ้าสางก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถกระบะ เธอรีบวิ่งอ้อมตัวบ้านไปทางหน้าบ้าน เห็นเขตกำลังจะออกรถพอดี เธอวิ่งไปเกาะรถไว้
"คุณจะไปไหนอีกคะ"
"ผมจะไปดูที่สะพานสักหน่อย ฝนตกหนักตั้งแต่เมื่อคืน ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง"
"ฉันไปด้วยนะคะ"
"เธอจะไปทำไม"
"ให้ฉันไปเถอะค่ะ เผื่อว่าฉันจะช่วยอะไรได้"
ฟ้าสางอ้อนวอน เขตใจอ่อน
"อยากไปก็ไป แล้วอย่าทำตัวเกะกะล่ะ"
ฟ้าสางดีใจ รีบวิ่งอ้อมรถมาขึ้นนั่งฝั่งผู้โดยสาร รถกระบะแล่นออกไปท่ามกลางสายฝน
เวลาต่อมา รถกระบะของเขตจอดอยู่ที่เชิงสะพาน เขาจ้องมองสะพานที่ชำรุดเพราะกระแสน้ำแรงจัดอย่างเซ็งๆ ฟ้าสางเริ่มไม่สบายใจไปด้วย เขาลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปหยิบกระเป๋าเครื่องมือที่กระบะหลัง
"นั่นคุณจะไปไหน"
"ก็ไปซ่อมสะพานก่อนที่มันจะพังไปมากกว่านี้น่ะสิ"
ฟ้าสางทำท่าจะลงจากรถ เขตหันไปดุ
"เธออยู่ในรถนั่นแหละ ไม่ต้องลงมา"
"แต่ฉันจะช่วย"
"ไม่ต้อง"
เธอชะงัก ไม่กล้าลงจากรถ ได้แต่ชะเง้อมองเขตเดินไปที่สะพานอย่างเป็นห่วง
ผ่านเวลาเล็กน้อย เขตอยู่สะพาน กำลังใช้ค้อนตอกไม้พื้นสะพานเข้าด้วยกัน ในปากคาบตะปูไว้เขาตอกตะปูเสร็จ กำลังจะหยิบตัวใหม่ในปาก แต่ตะปูตัวใหม่กลับร่วงลงไปข้างล่าง
เขาลืมตัว เอื้อมมือจะคว้า แต่ด้วยความที่ฝนตก ทำให้ไม้ลื่น เขตกำลังจะลื่นตกลงไปในน้ำ…
อ่านต่อตอนที่ 17
