คีตโลกา ตอนที่ 18
ขณะที่อัญมากำลังห่มผ้าให้อธิคม ภควัตเดินเข้ามา อัญมาปรายตามอง แล้วหันกลับมามองอธิคมตามเดิม
“เลิกเฝ้าอธิคมสักวันได้มั้ย” อัญมาหันมามองภควัต “ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าไม่มีคุณอยู่เฝ้าจับมือ เค้าคงไม่อยากฟื้นขึ้นมา”
“อย่าพาลหาเรื่องนะ ผู้กอง”
“คุณจะห่วงอธิคมมากแค่ไหนก็ได้ แต่ช่วยสนใจผมด้วย”
ภควัตมองน้อยใจ อัญมาหันมามองภควัต
“วันนี้ผมอยากให้คุณกลับไปที่บ้านกับผม”
“ทำไมฉันต้องกลับไปกับคุณ มีอะไรเหรอ”
อัญมามอง สีหน้าภควัตยุ่งยากใจมาก
ฝ่ายฟากสุคนธรสยืนกอดอกอยู่ในโถงกลางคฤหาสน์ ชักสีหน้าไม่พอใจ ซักถามมาลัย
“วัตเค้ากลับดึกอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ”
“ไม่ทราบค่ะ”
“เค้าพาอัญมามาค้างบ่อยมั้ย”
“ไม่ทราบค่ะ”
“นี่แกเป็นบ้าหรือไง ฉันถามอะไร ก็ตอบแต่ว่า”
มาลัยพูดขึ้นทันที “ไม่ทราบค่ะ”
มาลัยถือถาดหันหลังเดินเร็วรี่ออกไปเลย สุคนธรสมองตามอยากจะกรี๊ด
เมื่อสุคนธรสเดินไปทางประตู ชะเง้อมอง แล้วต้องตาโต
“วัต กลับมาแล้ว”
สุคนธรสพุ่งออกไปจากบ้านทันที
ภควัตกำลังจะเดินเข้าบ้าน สุคนธรสเดินเร็วรี่ตรงมาหาจากทางบ้านวรจันทร์
“วัตขา กลับมาแล้วเหรอคะ รสรอคุณทั้งวันเลย”
สุคนธรสโผเข้ามากอดคล้องคอภควัต
อัญมาก้าวออกมาจากในบ้าน มองด้วยความไม่พอใจ สุคนธรสผงะคาดไม่ถึง อัญมาเข้ามาดึงแขนสุคนธรสออก แล้วผลักสุคนธรสห่างภควัต
“แก...แกมาทำไม แกอยู่ที่นี่เหรอ”
อัญมาตอบกวนกลับไปทันที
“ฉันก็มาอยู่เฝ้าของๆ ฉันนะซิ”
อัญมาคล้องแขนภควัตหมับ ภควัตอมยิ้มชอบใจ
“วัต ทำไมต้องพามันมาอยู่ที่นี่”
“ก้ออย่างที่อัญมาบอก ผมเป็นของเค้า”
สุคนธรสกรี๊ด อัญมาทำหน้ารำคาญ ภควัตอุดหู
“กรี๊ดพอหรือยัง”
สุคนธรสมองอัญมาที่ถามกวนโทสะ
“ถ้าอยากกรี๊ด ก็เชิญกรี๊ดเป็นเปรตขอส่วนบุญไปคนเดียว เพราะฉันกับวัต” อัญมาจงใจยั่ว “เราสองคนจะพักผ่อน...อยู่ด้วยกัน”
อัญมาดึงภควัตเข้าบ้านไป สุคนธรสหรือจะมา ตามติด
แต่อัญมาดึงประตูปิดกระแทกใส่หน้าสุคนธรส
สุคนธรสเข้าไม่ได้เต้นเร่าๆ อยู่หน้าประตู
“วัต ให้รสเข้าไปนะ วัต”
พอเข้าบ้านมา ภควัตหัวเราะขำนิดๆ อัญมาดึงแขนออกจากภควัตทันที ภควัตหุบยิ้มหันไปมอง
“หมดหน้าที่ที่คุณให้ฉันช่วยกันสุคนธรสแล้ว”
อัญมาหันหลังให้ ภควัตเดินเข้าไปโอบอัญมาไว้
“สุคนธรสยังอยู่ข้างนอก เค้ายังไม่ยอมไป”
“อย่ามาเจ้าเล่ห์ ทำเนียนกับฉันนะ ผู้กอง ปล่อย”
“ผมชอบที่คุณบอกว่า ผมเป็นของคุณ”
“ฉันแค่พูดกับสุคนธรส”
ภควัตจับอัญมาหันมามองด้วยสายตาผูกพันลึกซึ้ง
“ไม่จริงหรอก...คุณเองก็หวงผม”
“ปล่อยฉันเถอะ ฉันเหนื่อย อยากพักผ่อน”
อัญมาเบี่ยงตัวออก ภควัตมองน้อยใจ
“คุณไม่พอใจที่ผมให้ช่วยกันสุคนธรส แทนที่จะได้อยู่เฝ้าอธิคม”
“คุณเองก็อยากให้อธิคมฟื้นไม่ใช่เหรอ”
“ให้เป็นหน้าที่หมอสิ อัญมา คุณไม่ใช่ผู้หญิงของอธิคม คุณไม่ต้องไปเฝ้าเค้าทุกวันแบบนั้นหรอก คนอื่นจะมองยังไง”
“ใครจะมองยังไง ฉันไม่แคร์ เพราะฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณเรื่องนี้แล้ว ฉันมีเหตุผลของฉัน”
ภควัตพาล “เหตุผลของคุณ คือคุณห่วงอธิคมมาก ห่วงจนทุกคนไม่เข้าใจว่าทำไม”
“ใช่ ฉันห่วงอธิคม ฉันไม่อยากให้เค้าตาย ไม่ว่าเค้าจะต้องติดคุกนานแค่ไหน ฉันก็ยังอยากให้เค้ามีลมหายใจ อยากให้เค้าได้โอกาสกลับตัวเป็นคนดี เค้าดีกับฉันไม่มีใครเข้าใจอธิคมเท่าฉัน”
อัญมาบอกแล้วเดินขึ้นไปด้านบน ภควัตมองตามด้วยสายตาน้อยใจ
อัญมาเข้าห้องมาในห้องนอนภควัต ทิ้งตัวลงนั่ง แววตามีแต่ความทุกข์
นึกถึงภาพภาพเหตุการณ์ที่เฝ้ามองอธิคมในสภาพเจ้าชายนิทรา สลับกับภาพอดีตที่อธิคมทำดีกับเธอทุกอย่าง ไม่ทำร้ายอะไรเธอทั้งที่นอนร่วมห้องเดียวกัน
อัญมาน้ำตาคลอ กุมมือตัวเอง บีบแน่น มองไปไกลอย่างมีหวัง
“คุณต้องฟื้นนะ อธิคม”
ขณะเดียวกันนี้อธิคมยังนอนนิ่งบนเตียง สายช่วยชีวิตระโยงรยางค์ และมีตำรวจนอกเครื่องแบบเฝ้าอยู่ในห้อง 2 คน
อัญมาอยู่ในชุดนอนเดินถือผ้าห่มลงมาในห้องโถง มองเห็นภควัตนอนอยู่บนโซฟา อัญมาเดินมาคลี่ผ้าห่มห่มให้ อัญมามองภควัตก่อนจะถอยออกไป
แต่ภควัตเอื้อมมือไปดึงมืออัญมาทั้งที่ยังหลับตา
“เฝ้าผมบ้างได้มั้ย”
อัญมาทรุดลงนั่ง ภควัตลืมตาขึ้นมอง แล้วขยับตัวหนุนตักพร้อมกุมมืออัญมา หลับเหมือนก่อน
อัญมามองภควัตอย่างอ่อนโยน แต่ก็ยังกังวลเรื่องอธิคมไม่คลาย
รุ่งเช้า อัญมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ถือแก้วกาแฟร้อนมาที่โต๊ะอาหาร กำลังจะอ่านหนังสือพิมพ์
ประตูบ้านภควัตเปิดพรวด ตามด้วยร่างสุคนธรสเดินเข้ามา มีมาลัยวิ่งตามมาด้านหลัง
“อย่านะคะ คุณวัตห้ามคุณเข้ามาที่นี่”
สุคนธรสผลักมาลัยให้พ้นทาง อัญมาวางแก้วกาแฟมองสุคนธรส
“เข้ามาทำไม เธอกำลังบุกรุกนะ”
“อย่ามาขู่ คิดว่าฉันจะกลัวแกเหรอ”
“ฉันไม่ได้ขู่ เธอไม่อายที่ต้องวิ่งไล่จับผู้กองเหรอ สุคนธรส”
“อายทำไม ในเมื่อฉันกับวัตเคยรักกันมาก่อน”
“แต่เธอก็ทิ้งเค้าไปหาเป้าหมายใหม่ ที่เธอคิดว่ารวยกว่า ดีกว่าผู้กอง ความรักของเธอมันชั่งเห็นแก่ตัวจริงๆนะ สุคนธรส”
“ปากดีนักใช่มั้ย”
สุคนธรส คว้าแก้วกาแฟขึ้นมาสาดไปที่ตัวอัญมา
“โอ๊ย”
มาลัยตกใจ รีบวิ่งออกไป
“แล้วแกละ หน้าด้านเข้ามาให้ท่าวัตถึงในบ้าน ผู้หญิงขี้ยาอย่างแกไม่มีที่จะไปแล้วละซิ หมดทางหากินแล้วถึงได้เกาะวัตไม่ปล่อยอย่างนี้”
อัญมายิ้มยั่ว “ฉันไม่จำเป็นต้องให้ท่าเค้าเลยสุคนธรส ในเมื่อผู้กองเค้ารักฉัน เค้าบอกฉันว่าเค้าเคยคิดว่าเค้ารักเธอ แต่พอเค้าเจอฉันเค้าถึงรู้ว่ามันเป็นแค่ความหลงไปเท่านั้น”
สุคนธรสตบผัวะ อัญมากระเด็น สุคนธรสตามเข้าผลักจนอัญมาล้มไปที่พื้นสุคนธรสขึ้นนั่งคร่อมใช้สองเข่า กดแขนอัญมา พร้อมขย้ำคออัญมาด้วยความโกรธ
“แก”
อัญมาดิ้น สุคนธรสโกรธจัด
“ออกไปจากชีวิตวัตซะ อัญมา ผู้หญิงติดยาอย่างแกไม่เหมาะกับวัต”
อัญมาดิ้นใหญ่ สุคนธรสบีบเต็มแรง
ขณะที่สองสาวกำลังฆ่ากันจะเป็นจะตาย แต่ภควัตกำลังเปิดฝักบัวอาบน้ำราดรดร่าง ฮัมเพลงเบาๆ อย่างผ่อนคลาย ไม่ได้ยินเสียงตบตีจากนอกห้องใดๆ
อ่านต่อหน้า 2
คีตโลกา ตอนที่ 18 (ต่อ)
อัญมาพยายามดิ้นให้หลุด แต่รสสุคนธ์โถมแรงลงมาทั้งตัว
“นังหน้าด้าน วัตเป็นของชั้นมาก่อน ยังไงฉันก็ต้องได้วัตกลับมา”
อัญมาร้องไม่ออก พยายามดันสุคนธรสออก แต่สุคนธรสบีบแน่น
ฝ่ายวรจันทร์กับขวัญอนงค์ที่กลับมาถึงบ้านตั้งแต่คืนวาน กำลังเดินคุยมาจากชั้นบน
“นี่แม่ยังเจ็ทแล็กอยู่เลย” วรจันทร์ยิ้ม “ลูกก็เหมือนกันใช่มั้ยยายน้อง”
“วันนี้ได้พักอยู่กับบ้าน คงดีขึ้นค่ะ”
มาลัยวิ่งหน้าตื่นมา
“แย่แล้วค่ะ คุณผู้หญิง บ้านคุณวัต”
“บ้านตาวัตมีอะไร”
“คุณสุคนธรสจะฆ่าคุณอัญมา”
วรจันทร์ตกใจ “อะไรนะ”
ขวัญอนงค์บอกท่าทีร้อนใจ “ไปเถอะค่ะ คุณแม่”
ขวัญอนงค์ดึงมือแม่ออกไปทันที
ภควัตปิดน้ำ หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว แล้วเปิดประตูออกจากห้องไป
อัญมากำลังแย่เพราะหายใจไม่ออก อัญมากัดฟันยกเข่ากระแทกสีข้างสุคนธรสจังๆ สุคนธรสเซ อัญมารวบรวมกำลังผลักอกสุคนธรสเต็มแรง สุคนธรสเซแต่ยังคร่อมอยู่บนร่างอัญมา
“หยุดเดี๋ยวนี้”
คุณหญิงวรจันทร์ร้องขึ้น ขวัญอนงค์เข้ามาเห็นสุคนธรสกำลังจะบีบคออัญมาอีก มาลัยมองกล้าๆ กลัวอยู่หลังสุด
ภควัต ลงมาจากชั้นบน ตกใจมาก
“อัญมา”
ภควัตพุ่งเข้าไปดึงสุคนธรสออกจากอัญมาทันที แล้วเข้าประคองอัญมา สุคนธรส บีบน้ำตา ทำเสียงสั่น
“อัญมาค่ะ อัญมาทำร้ายรส จนรสต้องสู้”
“ไม่จริงค่ะ”
มาลัยเถียงขึ้นมาทันควัน วรจันทร์หันมองมาลัย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ถึงมาตบตีกันในบ้านพี่วัต” ขวัญอนงค์งวยงง
“สุคนธรส ผมบอกแล้วว่าให้คุณอยู่แต่ที่ตึกใหญ่ อย่ามาที่นี่”
วรจันทร์ยิ่งตกใจ “อะไรนะ สุคนธรสอยู่ที่บ้านป้าเหรอ”
“ผมขอโทษครับคุณป้า ผมจำเป็นต้องให้สุคนธรสพักอยู่ที่บ้านคุณป้า แล้วผมจะเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลัง” ภควัตหันไปทางสุคนธรส “แต่ตอนนี้ ผมอยากรู้ว่าคุณทำร้ายอัญมาทำไม”
“อัญมาเริ่มก่อนค่ะ เค้าโกรธที่รสมาขอพบคุณ”
ขวัญอนงค์มองไปทางแม่บ้าน มาลัยสั่นหน้าว่าไม่จริง
“จริงเหรอ” ขวัญอนงค์หันมาทางสุคนธรส
“จริงสิคะ”
วรจันทร์ฉุน “สุคนธรส”
สุคนธรสหันมองมาวรจันทร์ที่มองสภาพของอัญมาด้วยสายตาพินิจ
“เธอคิดว่าฉัน มองไม่ออกใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”
วรจันทร์พูดเสียงเย็นจับกระดูก มองจ้องสุคนธรสที่ยังเชิดหน้า ไม่ยอมแพ้
“เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้เป็นฝ่ายทำร้ายอัญมาเค้าฝ่ายเดียว”
สุคนธรสเริ่มหน้าเสีย อัญมายังไม่ได้พูดอะไร ภควัตประคองไว้
“ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่า ไปทำร้ายอัญมาเค้าทำไม” ขวัญอนงค์มองคาดคั้น
“รส...รสแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น” สุคนธรสทำท่าจะร้องไห้
“พอแล้ว สุคนธรส ผมขอให้คุณเก็บของออกไป ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”
ภควัตเสียงเข้ม มองสุคนธรสอย่างไม่พอใจมาก
สุคนธรสนั่งบีบน้ำตาอยู่ต่อหน้าคุณหญิงวรจันทร์ ท่านอภิกานต์ และขวัญอนงค์
“อย่าให้รสไปจากที่นี่เลยนะค่ะ รสหนีร้อนมาพึ่งวัตเค้า เพราะเห็นว่าที่นี่จะเป็นที่ที่คุ้มครองรสได้”
อภิกานต์เอ่ยขึ้น “ไหนลองเล่ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหนู”
“รสช่วยงานวัตค่ะ รสเสี่ยงตายหาหลักฐานจับพ่อค้ายามาให้วัต จนรสโดนตามล่า วัตช่วยรสไว้ ให้รสมาซ่อนตัวที่นี่ แต่ทราบมั้ยคะ รสมาเจออัญมาอยู่กับวัตสองต่อสอง”
ขวัญอนงค์ถามต่อ “ตอนที่พวกเราไปต่างประเทศ”
“ค่ะ น่าเกลียดเหลือเกินนะคะ ผู้หญิงดีดีที่ไหนจะเข้ามาอยู่บ้านผู้ชาย ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน ทั้งๆ ที่...”
วรจันทร์ขัดขึ้น “หนูเองก็เข้ามาตอนที่ฉันไม่อยู่เหมือนกันนะ”
สุคนธรสรู้ว่าวรจันทร์ตั้งใจว่าตัวเองด้วย แต่ก็ไม่ยอมแพ้ บีบเสียงอ่อนหวาน
“ไม่เหมือนกันหรอกค่ะ รสมาเพราะความจำเป็น แต่อัญมาจะมาอยู่ที่นี่กับวัตได้ยังไง ในเมื่อเค้าเป็นเมียลูกชายพ่อค้ายา ไม่ทราบคุณอารู้เรื่องนี้หรือยังคะ”
สามคนฟังแล้วตกใจ วรจันทร์ครางเสียงสั่น
“อัญมา เป็นเมียลูกชายพ่อค้ายา”
สุคนธรสใส่ไฟชุดใหญ่ “รสว่า...รสคิดไม่ผิดหรอกค่ะ เพราะสองคนนั่นสนิทสนมกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด รสเคยเจอเค้าอยู่ดัวยกันที่รีสอร์ทริมทะเลด้วยนะค่ะ แล้วคุณอาคิดว่า คุณอาจะพอใจเหรอคะ ถ้าหลานชายของคุณอาจะได้ชื่อว่าเป็นชู้กับเมียคนอื่น”
อภิกานต์ วรจันทร์ และขวัญอนงค์มองหน้ากัน สีหน้าเครียดไปทั้งแถบ
ฝ่ายอัญมาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เดินมาใกล้ ภควัตดึงให้นั่งลงข้างๆ
“คุณยังเจ็บที่คออยู่หรือเปล่า”
“ค่อยยังชั่วแล้ว ฉันว่าคุณน่าจะไปหาคุณป้านะคะ ป่านนี้ท่านคงมีเรื่องอยากถามคุณ”
“คุณไปกับผม”
“อย่าเลยค่ะ ฉันอยากไปที่โรงพยาบาล”
“อัญมา ผมขอร้อง เราต้องจัดการเรื่องที่นี่ให้เรียบร้อยก่อน”
“ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ ตอนที่คุณลุงคุณป้าของคุณไม่อยู่ ท่านไม่ได้อนุญาต เราทำผิดก็ต้องยอมรับว่าผิดนะคะ อย่าทำเหมือนไม่ให้ความเคารพ ไม่เกรงใจท่าน”
“งั้นคุณก็ต้องไปกับผม ไปพูดความจริงให้คุณป้าหายสงสัยทั้งหมด”
ภควัตกุมมืออัญมาพาออกไปบ้านวรจันทร์ทันที
อัญมา ภควัตนั่งพับเพียบ ก้มลงไหว้ขอโทษ อภิกานต์ และวรจันทร์
ขวัญอนงค์ยืนมองห่างออกมา
“ผมต้องขอโทษที่ทำอะไรโดยพละการ ไม่ได้ปรึกษา ขออนุญาตคุณลุงกับคุณป้าก่อนครับ”
“ลุงเข้าใจ แต่เรื่องอื่นๆ วัตคุยกับป้าให้รู้เรื่องนะ ลุงขอตัวไปประชุมพรรคก่อน” ท่านอภิกานต์บอกกับวรจันทร์ “คุณ....ใจเย็นๆนะ”
อภิกานต์เดินออกไป วรจันทร์มองขวัญอนงค์แล้วพูดขึ้น
“ยายน้องขึ้นไปรื้อของในกระเป๋าเดินทางให้แม่ด้วย”
“แต่ว่าน้องอยากฟังด้วยนี่คะ”
“แม่จะคุยกับตาวัตตามลำพัง”
วรจันทร์เสียงเข้ม ขวัญอนงค์จำยอมต้องขึ้นไปชั้นบน เหลือแค่วรจันทร์ที่มองภควัตแล้วเลื่อนสายตาไปหยุดที่อัญมา
“มีหลายอย่างที่ฉันอยากรู้จากเธอนะ อัญมา”
อัญมาเงยมองสบตาวรจันทร์ พอเห็นสายตาเข้มงวดของวรจันทร์ ก็นึกเกรง
สุคนธรสยืนอยู่ในห้องพักแขกบ้านอริยะวงศ์ มองออกไปไกล ยิ้มด้วยสีหน้าสะใจ
“แกต้องกระเด็นออกไปจากที่นี่แน่ๆ อัญมา คุณหญิงวรจันทร์ทั้งห่วงทั้งหวงวัตแค่ไหน ฉันเคยเจอฤทธิ์มาก่อนแก”
อัญมา กับภควัตนิ่งฟังวรจันทร์
“ฉันอยากรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับลูกชายพ่อค้ายา เธอมายุ่งกับตาวัตอีกทำไม ในเมื่อเธอกับลูกชายพ่อค้ายา”
“คุณป้าครับ....อัญเค้า”
คุณหญิงเสียงดุ “ตาวัต...ป้าอยากให้อัญมาตอบป้าเอง”
ภควัตมองอึ้ง อัญมาสีหน้าปกติ เอ่ยตอบขึ้น
“แม่อัญถูกจับตัวเรียกค่าไถ่ เพื่อบีบให้อัญกลับไปหาอธิคม...จริงค่ะอัญเคยอยู่กับเค้าในฐานะเมีย”
ภควัตสีหน้าไม่ดีเพราะคิดว่าป้าต้องรับเรื่องนี้ไม่ได้
“แต่มันเป็นงานที่อัญช่วยตำรวจอยู่ อีกอย่างอัญอยู่ในบ้านอธิคมเหมือนตัวประกัน แลกกับข้อเสนอไม่ให้เค้าทำร้ายผู้กอง”
“ผมถูกอธิคมทรมาน ตอนที่ผมหายไปนั่นแหละครับ”
สีหน้าวรจันทร์ยิ่งตกใจใหญ่
“ตายจริง”
อัญมาเล่าต่อด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง
“อธิคมถึงเค้าจะค้ายา แต่เค้าก็มีความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ล่วงเกินอัญตามที่อัญขอ ถึงแม้อัญจะเคยเสนอตัวให้เค้าเพื่อแลกกับชีวิตของผู้กอง แต่เค้าก็ไม่ทำถ้าเค้าไม่ได้หัวใจของอัญ จนกระทั่งอัญหนีมากับผู้กอง เค้าพยายามเอาตัวอัญกลับไป และพาหนีออกนอกประเทศพร้อมกับพ่อของเค้า แต่ผู้กองก็ไปช่วยอัญไว้ได้ ตอนนี้อธิคมนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ”
วรจันทร์สายตาอ่อนลงเพราะคำพูดของอัญมา อัญมาหันไปมองภควัต
“อย่าโกรธผู้กองเลยนะคะ อัญเองก็ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะไม่มารบกวนอีก”
“ฉันรู้ว่าเธอคือลูกสาวของพลเมืองดีที่ช่วยตาวัตไว้ ตั้งแต่ตอนที่วัตต้องเสียครอบครัวไปฉันคิดว่าเธอสองคนคงเกิดมาช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฉันชื่นชมความกล้าหาญของเธอนะ อัญมา เธอเข้มแข้งและกล้าเผชิญความจริง ไม่โกหกเพื่อเอาตัวรอด ข้อนี้ฉันชื่นชมเธอ”
ภควัตยิ้มมองอัญมาอย่างดีใจ
คุณหญิงพูดต่ออีกประโยค “แต่ฉันขอได้มั้ย ขอให้เธอกับตาวัตเป็นแค่เพื่อน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน”“คุณป้า”
ภควัตมีสีหน้าอึดอัด อัญมาฟัง มองวรจันทร์นิ่งๆ
“ฟังป้าก่อน ตาวัต ป้าไม่ได้หวงหลานชายอย่างไร้สติ ไร้เหตุผล เมื่อก่อนอัญมา แค่เคยติดยา แต่ถ้าถึงขั้นที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียลูกชายพ่อค้ายา ถึงจะเพื่องาน แต่ถ้าเรื่องนี่ใครรู้เข้า วัตจะเสียหาย”
ภควัตขัดขึ้น “ผมรู้ว่าความจริงคืออะไร”
“พอเถอะค่ะ ผู้กอง คุณควรเชื่อคุณป้า”
ภควัตรั้น “อัญมา...”
“อัญสัญญาค่ะ อัญกับผู้กองเราจะเป็นแค่เพื่อนกัน”
“ไม่ ผมไม่สัญญา”
“ผู้กองภควัต คุณอย่าเอาแต่ใจตัวเอง คุณป้าท่านเป็นห่วงคุณมากนะ” อัญมาดุ แล้วหันกลับไปทางวรจันทร์ “อัญจะไม่มารบกวน ให้คุณหญิงเดือดร้อนใจ เสร็จงาน อัญกับผู้กองก็จะแยกย้ายกันไปต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก อัญถือโอกาสนี้ กราบลาคุณหญิงด้วยค่ะ
อัญมาก้มลงกราบวรจันทร์อีกครั้งแล้วถอย ลุกขึ้นเดินออกไป ภควัตลุกจะตาม วรจันทร์พูดขึ้น
“วัต เรายังมีเรื่องต้องคุยกัน”
ภควัตละล้าละลัง หันมามองวรจันทร์อย่างอึดอัดใจ
อัญมาเดินกลั้นน้ำตาออกมาในสวนหน้าบ้าน ขวัญอนงค์ที่ยืนรออยู่มองแล้วพูดขึ้น
“เธอรักพี่วัตบ้างหรือเปล่า”
อัญมาหันมาเห็นขวัญอนงค์ก็เงียบไม่ตอบ
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าพี่วัตรักเธอมาก”
อัญมายิ่งฟังแล้วไม่กล้าจะตอบอะไรออกมา
“พี่วัตไม่เคยรัก ไม่เคยปกป้องผู้หญิงคนไหนขนาดนี้ ตอนสุคนธรสก็ยังไม่เท่ากับเธอ”
“ฉันให้สัญญากับคุณหญิงไปแล้วค่ะ ว่าฉันกับผู้กองเราจะเป็นแค่เพื่อนกัน”
“เธอไม่เสียดายเหรอ อัญมา ในเมื่อพี่วัตรักเธอมาก”
“ถ้าฉันยึดถือความรัก ความพอใจของตัวเองแล้วทำให้ครอบครัวคนที่รักเดือดร้อน ฉันคงไม่สบายใจ ที่จะมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว”
“ฉันก็เกือบจะยอมรับเธอได้นะ ถ้าเธอไม่ใช่คนที่เคยติดยามาก่อน”
“คุณอาจจะทำใจเรื่องฉันลำบากถ้าฉันต้องมาร่วมครอบครัวกับคุณ แต่ฉันอยากให้คุณเปิดใจ ให้โอกาสคนที่พลาดพลั้งในอดีตคนอื่นๆ สายตาเข้าใจ ให้กำลังใจ...แม้สักนิดเดียว มันมีค่ายิ่งกว่าเงินทองหลายเท่าค่ะ”
อัญมาบอกแล้วเดินออกไป ขวัญอนงค์มองตามอย่างเห็นใจ
ด้านภควัตยืนตรงหน้าวรจันทร์ วรจันทร์แตะไหล่ภควัตเบาๆ
“วัตเข้าใจป้านะ ป้ารู้อัญมาเป็นคนดี”
“แต่คุณป้าก็ยอมรับเค้าไม่ได้”
“อดีตเคยติดยา มันยังพอทำใจได้ว่าคนเราเคยผิดพลาดกันได้ แต่ถึงกับได้ชื่อว่าเป็นเมียพ่อค้ายา... ถ้าอธิคมฟื้นแล้วพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ต่อไปข้างหน้า วัตคิดว่าจะทนไหวหรือเปล่า”
วรจันทร์เตือนอย่างให้สติภควัต
“อัญมา เค้ารู้ เค้ารักวัต เค้าถึงปกป้องศักดิ์ศรีของวัตจากคำดูถูกของคนอื่น”
“ผมก็รักอัญมา”
วรจันทร์มองจ้อง สงสารภควัต ดึงร่างเขามากอด
“ป้ารู้”
“ถ้าผมจับวินิจได้ ปิดคดีนี้เสร็จ ผมจะลาออก ผมจะแต่งงานกับอัญมา”
วรจันทร์ตกใจ “วัต...วัตรักอาชีพตำรวจมากนะ”
“แต่อัญมาเป็นหัวใจของผม ร่างกายที่ไม่มีหัวใจ อยู่ไปก็ไม่มีความหมายครับ”
วรจันทร์ฟังแล้วถึงกับถอนใจหนักหนวง มองภควัตด้วยสายตาลำบากใจ
อัญมามาถึงโรงพยาบาลแล้ว นั่งลงข้างร่างนอนนิ่งของอธิคม จับมือเขาไว้
“อธิคม ฉันไปเจอคุณหญิงวรจันทร์ ป้าของผู้กองมาคุณน้อง น้องสาวผู้กองถามฉันว่าฉันรักพี่ชายเค้าหรือเปล่า...”
อัญมาเสียงขาดไป ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มเศร้า
“ฉันรู้ว่าถ้าฉันพูดออกมา คุณต้องเสียใจ แต่คุณฟังฉันหน่อยนะ”
อัญมากุมมืออธิคมไว้อย่างเพื่อน ระบายทุกข์
“ฉันรักผู้กอง แต่อดีตของไอ้อัญ มันจะทำให้อนาคตของคนที่ฉันรักมีแต่เสียงซุบซิบนินทา เสียงหัวเราะเยาะ และคำดูถูกต่างๆ นาๆ”
อัญมาน้ำตาหยดลง สายตาเศร้ามาก
“อธิคม ถ้าฉันรักคุณ ฉันคงไม่ต้องร้องไห้แบบนี้”
อัญมาสะอื้นไห้ ซบหน้าลงข้างแขนอธิคม น้ำตาอัญมาแตะโดนแขนอธิคม
จังหวะนี้ นิ้วอีกข้างของอธิคมที่เริ่มกระดิก แต่อัญมาไม่เห็น
ภควัตเข้าฐานลับ ยืนกอดอกมองไปไกล สิทธิชัยเดินมาใกล้ๆ
“วันนี้ยังไม่อะไรคืบหน้าเรื่องวินิจ ผู้กองจะไปที่โรงพยาบาลมั้ย”
“ไม่ครับ อัญมาคงเฝ้าอธิคมอยู่แล้ว”
“บางทีอัญมาอาจจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์”
ภควัตมอง สิทธิชัยยิ้มจางๆ ด้วยไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง
“ความรักไง ความรักทำให้เราอยากมีลมหายใจอยู่...เพื่อคนที่เรารัก”
สิทธิชัยบอกแล้วเดินออกไป แต่ยิ่งทิ่มแทงใจภควัต
“อธิคมจะฟื้นขึ้นมาได้ ก็เพราะความรักของคุณใช่มั้ย อัญมา”
เย็นแล้ว อัญมานอนซบอยู่ข้างเตียง กุมมืออธิคมไว้ จังหวะนี้สัญญาณชีพอธิคมกระตุกขึ้นมาทีละน้อยๆ นิ้วมืออีกข้างของอธิคมกระดิกขึ้น ก่อนสัญญาณชีพจะลดลงคงที่
อธิคมพ้นโคม่าแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้สติ
อ่านต่อหน้า 3
คีตโลกา ตอนที่ 18 (ต่อ)
ขณะเดียวกัน สุคนธรสยิ้มอย่างอ่อนหวานประจบอยู่ตรงหน้าวรจันทร์ และ ขวัญอนงค์ ในห้องรับแขก
“คุณอาไล่อัญมาออกไปแล้วใช่มั้ยคะ”
“ฉันไม่ได้ไล่ อัญมาเค้าเต็มใจไปเอง”
“มันคงรู้ตัวว่าไม่เหมาะกับวัต”
ขวัญอนงค์แอบเบะปากใส่สุคนธรส
“อัญมาเค้ารู้ตัว แล้วเธอล่ะ สุคนธรส”
สุคนธรสมองวรจันทร์งงๆ
“รู้ตัวหรือยังว่าตาวัตเค้าไม่มีวันกลับมารักเธออีกแล้ว”
ขวัญอนงค์หัวเราะออกมาเบาๆ สุคนธรสมองค้อนควัก วรจันทร์พูดต่อ
“ตาวัตน่ะ เค้ารักอัญมาจนไม่มีหัวใจให้ผู้หญิงคนไหน”
สุคนธรสเถียง “ไม่จริงหรอกค่ะ”
“ก็แล้วแต่เธอนะ ว่าจะยอมรับความจริง หรือฝันเฟื่อง หลอกตัวเองไปวันๆ”
สุคนธรสชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ไม่กล้ากับวรจันทร์
“แล้วอย่าหาว่าฉันไล่ หรือไม่เห็นใจเธอเลยนะ แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายกับคนอื่นว่ายังไง โดยเฉพาะครอบครัวเธอก็มีชื่อเสียง ได้ชื่อว่ามีหน้ามีตาในสังคม”
ขวัญอนงค์เสริม “แต่ลูกสาวกลับมาอยู่ในบ้านแฟนเก่า ทั้งๆที่กำลังจะแต่งงานกับ แฟนใหม่”
“รสเลิกกับสารวัตรกฤษณ์แล้วค่ะ เค้าเป็นผู้ชายที่แย่มาก”
ขวัญอนงค์เยาะ รู้ทัน “อ๋อ เลยรีบกลับมาเขี่ยถ่านไฟเก่ากับพี่วัต”
วรจันทร์ปราม “ยายน้อง”
ขวัญอนงค์หยุดพูด วรจันทร์หันไปมองสุคนธรส
“หลานฉันเป็นสุภาพบุรุษ เค้าไม่ไล่เธอ เพราะเค้ารักษาสัญญาว่าจะต้องคุ้มครองดูแลเธอ ฉันเองก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ เธอเดือดร้อนมา ก็อยากช่วย ฉันมีบ้านพักอยู่ที่เชียงใหม่ มาลัยก็เพิ่งเก็บข้าวของใช้ส่วนตัวของเธอลงมาจากห้อง ยายน้องก็จองตั๋วเครื่องบินให้เธอแล้ว”
ขวัญอนงค์ยื่นตั๋วเครื่องบินไปตรงหน้าสุคนธรสที่ยังตั้งตัวไม่ติด
“เดินทางซะเย็นนี้เลย คนของฉันจะรอรับเธออยู่ที่นั่น รับรองว่าเธอจะปลอดภัยเหมือนกับอยู่ที่นี่”
สุคนธรสไม่ยอม “แต่รสอยากอยู่ใกล้วัต”
“พี่วัตบอกแล้วว่าจะไม่กลับบ้านเดือนนึง เพราะจะจับพ่อค้ายาให้ได้ หรืออาจจะไม่กลับมาอีกเลย ถ้าเธอยังดื้อ จะอยู่ตื๊อพี่วัตอีก”
สุคนธรสลุกพรวด
“พวกคุณเข้าข้างอัญมา อยากได้หลานสะใภ้เป็นอดีตผู้หญิงติดยาเหรอคะ”
วรจันทร์มองสุคนธรสด้วยสายตาเยือกเย็น
“บางทีคนติดยา เค้าทำผิดก็แค่เค้าติดยา ทำร้ายตัวเอง ไม่เหมือนคนที่มีโทสะจริต มีความริษยาอยู่ในใจตลอดเวลา เพราะคนแบบนี้ก็เหมือนกองไฟ อยู่กับใครที่ไหน ก็เอาแต่ความมอดไหม้ไปทำลายชีวิตคนรอบข้าง หนูเข้าใจใช่มั้ย สุคนธรสว่าฉันหมายถึงใคร”
วรจันทร์มองสุคนธรสสีหน้าเยือกเย็น
สุคนธรสทนไม่ไหวกับสายตาของวรจันทร์ สะบัดหน้าออกไป
“ขอให้ไปแล้วไปเลย อย่าหวนกลับมาหาพี่วัตอีกเลย เจ้าประคู้ณ”
ขวัญอนงค์ยกมือท่วมหัว วรจันทร์ถอนใจเบาๆ
“ทีนี้ก็เหลือตาวัต ว่าจะตัดใจจากอัญมาได้เมื่อไหร่”
อัญมานอนเฝ้าอธิคมอยู่ที่โซฟา ภควัตแง้มประตูเบาๆ เดินเข้ามามองอัญมา ภควัตถอนใจ มองไปที่อธิคม
“เมื่อไหร่แกจะฟื้นขึ้นมา”
ภควัตมองเห็นอธิคมได้แต่นอนนิ่ง ก็หันหลังเดินออกไป โดยไม่ทันเห็นว่านิ้วอธิคมกระดิกขึ้นอีกครั้ง
เช้าวันนี้ ภรณียืนอยู่ในโถงคฤหาสน์ ทอดสายตามองไปไกล สีหน้าไม่สบายใจ อรรณพอ่านหนังสือพิมพ์มองมา แล้วถามขึ้น
“คิดถึงหนูอัญล่ะสิ”
“ค่ะ ไม่เห็นแกหลายวัน คิดถึง”
“ถ้าหนูอัญแกเกิดมาเป็นลูกสาวของเราก็คงจะดีนะ คุณคงไม่เหงา”
“คุณคะ แล้วถ้าฉันอยากจะรับหนูอัญมาเป็นลูกสาวของเราจริงๆ”
อรรณพทักท้วง “จะดีเหรอคุณ แม่เค้าก็ยังอยู่นะ หนูอัญเองก็รักแม่มาก”
“ฉันรู้สึกผูกพันกับหนูอัญ บอกไม่ถูกหรอกค่ะ ว่าทำไมถึงรักแก หน้าตา คำพูดของแกเหมือนเรารู้จัก ผูกพันกันมา”
“ผมก็เหมือนกัน เราคงอยากมีลูกสาวน่ารักแบบหนูอัญน่ะ”
“สัญชาติญาณของฉันรู้สึกเหมือนฉันกับหนูอัญเคยเป็นแม่ลูกกัน ฉันอยากได้หนูอัญมาเป็นลูกบุญธรรม ไม่ต้องให้แกแยกกับแม่ของแก เราจะดูแลเค้าสองคน เปิดร้านอาหารให้อุบล ส่งหนูอัญให้เรียนหนังสือสูงๆ อย่างที่แกชอบ”
อรรณพเยื้อนยิ้มมองภริยาที่วาดโครงการ
“รับรองค่ะ สายตาของฉันมองคนไม่ผิด หนูอัญนี่คือเพชรเม็ดงามที่รอให้เราเจียระไน เดี๋ยวฉันจะชวนอุบลไปหาแกที่โรงพยาบาลนะค่ะ”
อรรณพพยักหน้ารับยิ้มๆ
ในสวนสวย ของโรงพยาบาลเวลานี้ อัญมาสวมกอดอุบลด้วยความคิดถึง ภรณียืนใกล้ ยิ้มมอง
“เห็นเอ็งสบายดี หน้าตาแจ่มใส แม่ก็ค่อยเบาใจ”
“แม่เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” อัญมาถามไถ่
“ไม่ต้องห่วงเลย ผู้กองเค้าส่งตำรวจมาคอยดู พวกพี่บังมันไม่กล้าเข้าใกล้แม่หรอกแค่มันต้องหนีหัวซุกหัวซุน ก็คงไม่ทันจะได้ตามรังควานใครได้อีก”
อัญมามองไปที่ภรณี
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยแม่”
“ฉันอยากช่วยหนูกับแม่มากกว่านั้นอีกจ้ะ”
อัญมากับอุบลมองภรณีด้วยสายตาสงสัย
ฝ่ายอธิคมนอนนิ่งอยู่บนเตียง พยาบาลตรวจดูน้ำเกลือ แล้วออกจากห้องไป
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงสนิท จู่ๆ อธิคมลืมตาขึ้นมา
อัญมาและอุบลมองภรณีที่เอ่ยเรื่องรับอัญมาเป็นลุกบุญธรรม
“ถ้าหนูกับแม่ไม่รังเกียจฉันกับคุณอรรณพ ฉันอยากขอเป็นพ่อแม่บุญธรรมของหนูอัญ ฉันกับคุณอรรณพรักหนูอัญเหมือนลูกจริงๆเรารู้สึกผูกพันกับหนูอัญมาก บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร”
อัญมามองภรณีน้ำตาคลอ พึมพำเบาๆ
“คุณพ่อ...คุณแม่”
“มาอยู่กับเราเถอะนะอุบล ฉันจะเปิดร้านอาหารให้เธอ เธอกับอัญจะได้อยู่อย่างสบายขึ้น”
อัญมามองไปที่แม่ อุบลน้ำตาคลอพูดกับภรณี
“รู้มั้ยคะ...ฉันเคยคิดจะทิ้งไอ้อัญไว้ที่หน้าบ้านเศรษฐีบ้านนึงตอนที่ผัวเพิ่งตาย เร่ร่อนไม่มีจะกิน เพราะหวังอย่างเดียวว่าลูกจะได้โตมาสุขสบาย ไม่ลำบาก อดมื้อกินมื้อเหมือนฉัน แต่...ฉันไม่แน่ใจว่าใช่บ้านคุณหรือเปล่า ตอนฉันเห็นประตูรั้วก็รู้สึกคุ้นๆ แต่ไม่แน่ใจ เพราะตอนนั้นความทุกข์มันทำให้ฉันสับสนไปหมด”
ภรณีแปลกใจ “จริงเหรอ...ถ้าใช่ แล้วเธอทิ้งหนูอัญไว้ หนูอัญก็ต้องเป็นลูกของฉันซินะ”
“ใช่ค่ะ...แต่แม่ก็ทำไม่ลง ฉันถึงได้เป็นไอ้อัญ อยู่กับแม่”
อัญมากุมมือแม่ซึ้งใจ อุบลยกแขนปาดน้ำตา
“ไม่นึกเลย อัญ เอ็งจะโชคดีเจอคุณอรรณพ กับคุณภรณี ที่ใจบุญใจกุศลเหลือเกิน ฉันไม่ขัดไม่ข้องหรอกคุณ ถ้าคุณจะช่วยเมตตาชุบเลี้ยง ให้ชีวิตใหม่ ให้ลูกสาวฉัน มันพ้นไปจากอดีต ฉันเป็นแม่ที่แย่จริงๆไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีกับลูกได้ ฉันทุกข์ใจเหลือเกินที่ปกป้องลูกจากสิ่งชั่วร้ายไม่ได้” อุบลบอกออกมา
“แม่จ๋า ไม่ว่าแม่จะเป็นใคร แม่ก็คือแม่แท้ๆ แม่ที่ให้กำเนิด ให้เลือดในอกให้ชีวิตกับอัญ”
อัญมากอดอุบลเต็มรัก ภรณียิ้มชื่นดีใจ
“ฉันจะรีบทำเรื่องรับหนูมาเป็นลูกบุญธรรมนะจ๊ะ”
อุบลแตะอัญมาให้ไปหาภรณี ภรณียิ้มอ้าแขนรับ อัญมาโผเข้ากอดภรณีน้ำตาไหล
“คุณแม่ขา”
ภรณียิ้มน้ำตาคลอเมื่อได้ยินคำที่อัญมาเรียกคำนี้ มันเป็นคำที่รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด อุบลยิ้มตื้นตัน
อัญมายิ้มมีความสุขให้กับ แม่ผู้มีพระคุณ และแม่ผู้ให้กำเนิด ทั้งสองคน
ภควัตยืนคุยอยู่กับประพจน์ตามลำพัง ตรงมุมลับตาคนในฐานลับ
“เราตรวจสอบบัญชีของกฤษณ์แล้วครับ เงินจำนวนมากถูกโอนเข้ามาอย่างที่สุคนธรสให้หลักฐานกับเรา แต่ตอนนี้เงินถูกถอนออกไปหมดบัญชี”
“สารวัตรกฤษณ์มันฉลาด รู้ว่าถ้าเกิดเรื่อง เราจะอายัดบัญชีได้ แล้วคนอื่นๆ ที่กฤษณ์ติดต่อล่ะ”
“เราจัดทีมจับตาความเคลื่อนไหวไว้แล้วครับ”
“คงได้ล้างบางกันอีกครั้ง”
“แต่เรายังหาตัววินิจไม่เจอ”
“มันติดปีกหนีไปไหนไม่ได้หรอก ผมจะประสานให้เรากวาดล้างเครือข่ายของมันหนักๆ กดดันให้มันต้องโผล่ออกมา”
ภควัตสีหน้ามั่นใจว่าต้องตามหาตัววินิจจนได้
ในเซฟเฮาส์นอกเมืองตอนนั้น วินิจเดินไปเดินมาหน้าเครียดจัด หันมาถามกฤษณ์
“อาการลูกชายฉันเป็นยังไงบ้าง”
“ยังไม่ดีขึ้น”
“แล้วเมื่อไหร่แกจะคิดแผนช่วยลูกชายฉันออกสักที”
“อย่าเร่งนักสิวะ นี่ฉันก็แทบจะโผล่ไปไหนมาไหนไม่ได้แล้ว”
กฤษณ์หัวเสีย เดินออกไป วินิจมองตามแล้วคำรามขึ้น
“ไอ้วัต แกทำให้ลูกชายฉันต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ครอบครัวแก ฉันยังสั่งฆ่ามาแล้ว ทำไมฉันจะจัดการแกให้สิ้นซากอีกครั้งไม่ได้”
สายตาวินิจร้ายกาจ เมื่อคิดหาหนทางแก้แค้น
ภควัตกำลังอ่านแฟ้มรายงานอยู่ในห้องทำงานที่ฐานลับ สิทธิชัยเดินเข้ามาหา
“ผมไม่เห็นผู้กองไปโรงพยาบาลเลย”
“หมอบอกว่าถ้าอาการอธิคมเปลี่ยนแปลง จะโทร.มาบอกครับ”
“จริงสินะ อัญมา คนของผู้กองก็เฝ้าอธิคมอยู่”
สิทธิชัยเดินไปดูงานอีกทาง
ภควัตวางแฟ้มลง สายตาเศร้าเมื่อคิดถึงเรื่องอัญมากับเขา
อ่านต่อหน้า 4
คีตโลกา ตอนที่ 18 (ต่อ)
คุณหญิงวรจันทร์กำลังจิบน้ำชาอยู่ในคฤหาสน์ มองขวัญอนงค์ที่ลงนั่งตรงหน้า
“หมดเรื่องอัญมา หมดเรื่องสุคนธรส เฮ้อ...สบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะต่อไปนี้พี่วัตก็จะเป็นหนุ่มโสดสนิท อนาคตไกล”
วรจันทร์กังวล “แม่ว่าตาวัตไม่ลืมอัญมาง่ายๆ หรอก”
“น้องเชื่อว่าอัญมาเค้าจะรักษาสัญญา ไม่เข้าใกล้พี่วัต ท่าทางเค้าดีกว่าผู้หญิงฉาบฉวย สวยแต่เปลือก ไส้ในเน่าอย่างสุคนธรสเยอะเลย”
“ใช่ลูก อัญมาเป็นคนดี เสียดาย...ถ้าอัญมาไม่เคยติดยา ไม่เคยไปอยู่เป็นเมียลูกชายพ่อค้ายาคนนั้นแม่ก็ยังพอจะทำใจได้”
“สงสารก็แต่พี่วัตนะคะ เมื่อไหร่จะสมหวังความรัก เจอคนที่คู่ควรกันสักที”
“ชาตินี้แม่จะได้อุ้มหลาน ลูกตาวัตหรือเปล่าก็ไม่รู้” คุณหญิงว่า
สองแม่ลูกมองหน้ากันด้วยสายตาเป็นกังวล และสงสารภควัต
ขณะนั้น ที่หน้ารั้วบ้านอริยะวงศ์ รปภ.เปิดประตูออก ให้มาลัยยืนมอง ลูกน้องวินิจ 3 คนปลอมตัวมาในชุดช่าง แบกบันไดมา
ลูกน้อง 1 บอก “มาตรวจซ่อมกล้องวงจรปิดครับ”
มาลัยมองจ้องครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าให้ รปภ. เปิดประตูรับทั้ง 3 คนเข้ามา
เวลาเดียวกัน วินิจยิ้มเหี้ยมอยู่ในเซฟเฮาส์ กฤษณ์เข้ามามอง นึกสงสัยจนต้องถามออกมา
“แกคิดได้แล้วเหรอว่าจะเอาตัวลูกชายออกมายังไง”
“ฉันคิด แล้วก็ลงมือทำ ไม่ต้องรอพวกดีแต่ปากอย่างแก”
วินิจเหน็บเสียงเหี้ยม กฤษณ์ชักสีหน้า ไม่พอใจ
วรจันทร์นั่งจิบชาอยู่กับขวัญอนงค์ มองไปเห็นมาลัยเดินนำลูกน้องวินิจ 3 คนในคราบช่างเข้าบ้านมา
“ใครน่ะ” วรจันทร์ถาม
“เค้าบอกว่ามาซ่อมกล้องวงจรปิดค่ะ” มาลัยบอก
วรจันทร์แปลกใจ “วงจรปิดเราเสียเหรอ”
ขวัญอนงค์ “ไม่นี่คะ”
“ไม่เสียแล้วใครเรียกพวกเธอมา หรือว่า...”
ไม่ทันที่วรจันทร์ กับขวัญอนงค์จะรู้ตัว ลูกน้องวินิจ 3 คน ปราดเข้าจับตัววรจันทร์ ขวัญอนงค์ และมาลัยทันที โดยมาลัยโดนชกท้อง ทรุดลงไปกับพื้นคนแรก
วรจันทร์ร้องลั่น “ช่วยด้วย”
“ช่วยด้วย รปภ. ช่วยด้วย” ขวัญอนงค์ตะโกนไปทางหน้าคฤหาสน์
ลูกน้องวินิจพยายามจะเอาผ้ามัดปากขวัญอนงค์ แต่ขวัญอนงค์ดิ้นสู้ไม่ยอมทั้งกัดทั้งถีบ
“แกจะเอาอะไร ก็หยิบไป อย่าทำอะไรลูกฉัน”
ขวัญอนงค์ดิ้น กระทืบเท้าลงที่เท้าลูกน้องวินิจ
รปภ.วิ่งเข้ามากระแทกโจรล้มลงไป อีกคนต้องปล่อยวรจันทร์ เข้าไปชกกระทืบรปภ.จนคว่ำคาที่ วรจันทร์หันไปคว้าแจกันหันมาจะยกทุ่ม
แต่ลูกน้องวินิจกระชากแจกันออกจากมือวรจันทร์ โยนลงพื้นแล้วตบวรจันทร์อย่างแรง
วรจันทร์ล้มลง หัวฟาดพื้น สลบแน่นิ่ง ใบหน้าหญิงชราเฉียดแจกันที่แตกบนพื้นไปอย่างหวาดเสียว
“คุณแม่”
ลูกน้องวินิจอีกคนตบขวัญอนงค์อย่างแรง
ขวัญอนงค์ถึงกับสลบคามือ ลูกน้องวินิจแบกร่างขวัญอนงค์ออกไปอย่างเร็ว
ฝ่ายอัญมากำลังอ่านหนังสืออยู่ อธิคมลืมตาขึ้น เสียงเครื่องจับสัญญาณชีพดังถี่ ไม่เป็นจังหวะปกติ
อัญมาวางหนังสือ ลุกขึ้นมายืนข้างเตียง แต่ต้องเบิกตามองอย่างดีใจ ที่เห็นอธิคมลืมตาอยู่
“อธิคม คุณฟื้นแล้ว ฉันต้องบอกหมอ”
อัญมากำลังจะกดกริ่งเรียกหมอ อธิคมยื่นมือมาจับแขนเธอไว้ อัญมาหันมามอง
ด้านภควัตกำลังพลิกแฟ้มรายงานอ่านอยู่ สิทธิชัยเดินเร็วรี่เข้ามาหาบอกภควัตอย่างร้อนใจ
“เกิดเรื่องที่บ้านรัฐมนตรีอภิกานต์”
“คุณป้า”
ภควัตวางแฟ้มในมือ พุ่งออกไปทันที
ส่วนในห้องคนไข้ อัญมามองว่าอธิคมจะเอาอะไร
“ผม...คอแห้ง”
อธิคมบอก อัญมารีบประคองอธิคมขึ้น
“ฉันต้องถามหมอก่อนว่าคุณกินน้ำได้หรือเปล่า”
“ผมหลับไปนานแค่ไหน”
“หลายวัน”
อธิคมใจหายวับ “พ่อ”
อัญมาชั่งใจ อธิคมถามซ้ำ
“พ่อผมถูกจับหรือเปล่า”
“เรายังไม่เจอพ่อคุณ”
อธิคมนิ่งไปนาน อัญมามองด้วยความสงสาร
“ฉันจะตามหมอ คุณต้องตรวจร่างกายก่อน”
อัญมามองอธิคมเห็นแววตากระด้างของเขา ทันที่ที่อธิคมกระชากสายทุกอย่างออกจากตัว อัญมาเริ่มใจไม่ดี
เมื่อภควัตเข้ามาในโถงคฤหาสน์ เห็นมาลัยยืนตัวสั่นให้การอยู่ ตำรวจท้องที่หันมามองภควัต ภควัตมองสภาพแจกันแตก แล้วสังหรณ์ใจครางขึ้น
“คุณน้อง คุณป้า”
ประตูห้องนอนเปิดออกโดยเร็ว วรจันทร์นอนพักอยู่บนเตียง มีอภิกานต์นั่งเฝ้าหันมามอง ภควัตเข้าประตูพุ่งเข้ามากอดวรจันทร์ที่อกสั่นขวัญหาย
“มันจับยายน้องไป ช่วยน้องด้วย ตาวัต รีบช่วยน้องออกมา”
ภควัตได้ยินเสียงคุณหญิงวรจันทร์ร้องไห้แล้วเครียดหนัก
อีกฟากหนึ่ง อธิคมลุกขึ้นลงจากเตียงแล้วดึงมืออัญมาไว้แน่น
“ปล่อยฉันก่อน อธิคม”
อธิคมไม่พูด กระชากอัญมาไว้ อัญมาเริ่มกลัว ตะโกนเสียงดัง
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ข้างนอกเข้ามาเร็ว”
อธิคมกระชากอัญมากุมมือไว้แน่น อัญมาดิ้นหนีสะบัดเต็มแรง
“อย่านะ อธิคม คุณหนีไม่ได้นะ มอบตัวซะ”
อธิคมพูด เหวี่ยงอัญมากระแทกผนัง อัญมาสลบคาที่ไปกับพื้น
ตำรวจนอกเครื่องแบบ 2 คนที่ได้ยินเสียงอัญมา เปิดประตูเข้ามาทันที
อธิคมหันไปดึงมีดปอกผลไม้ข้างโต๊ะเยี่ยมแทงเข้าตำรวจคนแรก แล้วกระชากปืน ตบเข้าหน้าตำรวจอีกคนเซ อธิคมทิ้งมีด
ตำรวจคนที่สองพุ่งเข้าจะสู้ อธิคมหยิบหมอนมากดหน้าตำรวจแล้วจ่อปืนยิงลงหมอนเก็บเสียง
ตำรวจคนที่สองล้มลง อธิคมรีบถอดเสื้อคนไข้ออก ถอดเสื้อผ้าจากตำรวจอย่างเร็ว
อธิคมเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นตำรวจ ประคองร่างอัญมาขึ้น พาออกไปทันที
ด้านภควัตมองมาลัยที่กำลังให้การ ตำรวจท้องที่สเก็ตช์ภาพคนร้ายทั้งสามคนตามคำบอกเล่าของมาลัย ภควัตดึงภาพที่สเก็ตช์คนหนึ่งออกมา แล้วยกมือถือถ่ายรูปสเก็ตช์ทันที
มุมหนึ่งในชุมชน เก้ามองภาพสเก็ตช์ที่ภควัตส่งมาให้ จ่าเดชยื่นหน้ามามองพลางถาม
“คุ้นๆ มั้ย”
“ลูกน้องพี่บัง มันคุ้มกันพี่บังอยู่”
จ่าเดชรีบกรอกเสียงลงไปในมือถือ บอกภควัต
“ใช่ครับ ผู้กอง หมวดเก้ายืนยันว่าใช่ลูกน้องไอ้บัง”
ภควัตอยู่ในคฤหาสน์วางมือถือลง สีหน้าเครียด
“ไอ้วินิจ แกมันหมาลอบกัด”
ภควัตคิดปราดเดียวแล้วกดมือถือไปที่ฐานลับ
“ผู้การครับ รีบส่งกำลังเพิ่มไปคุมตัวอธิคมที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยครับ”
อธิคมประคองอัญมาเดินออกมาห่างจากห้องคนไข้ พบว่าที่มุมหนึ่งมีรถเข็นวางอยู่ อธิคมรีบประคองอัญมานั่งลงบนรถเข็น เอาหัวพิงแล้วเข็นออกไปทันที
ด้านหลังคนไข้มีญาติประคองออกมา มองหารถเข็น แต่ไม่เจอ
อธิคมเข็นรถที่มีอัญมานั่งในนั้น เลี้ยวหลบออกไปอย่างเร็ว
ขณะเดียวกัน ในฐานลับ สิทธิชัยสวางสายหันมามองประพจน์ ที่รอฟังรายงาน
“อธิคมฟื้นแล้ว มันฆ่าคนของเราเอาตัวอัญมาหนีออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว”
“โธ่โว๊ย”
ประพจน์หัวเสียอย่างหนัก
“สั่งทุกหน่วย เจอที่ไหน ปิดล้อมพวกมัน จับตายวินิจ กับ อธิคม”
เก้าพุ่งเข้ามาด้านหน้าเรือนหลังใหญ่ บ้านเสี่ยวินิจ ถือปืนเล็ง จ่าเดชตามหลัง ลูกน้องวินิจที่นั่งกันอยู่ตกใจ
ลูกน้อง 1 ร้องดังลั่น “เฮ้ย! ไอ้เก้า”
ลูกน้อง 2 งง “มันพาตำรวจมา”
เก้ากับจ่าเดชเข้าไปซัดลูกน้อง 2 คนจนหมอบ ลูกน้องอีก 4 พุ่งเข้ามา ตำรวจท้องที่อีก10 คนกรูเข้ามา เก้าจ่อปืนเตรียมใส่ทุกคน
“มอบตัวซะ อย่าขัดขืน”
ลูกน้อง 3 แค้น “มึง”
“ขอโทษด้วย...กูเป็นตำรวจ”
ลูกน้องวินิจที่เหลือ ตกใจ พากันยอมยกมือ ยอมให้ตำรวจคุมตัวโดยดี
เก้าเปิดประตูบ้าน “ตามมาทางนี้”
จ่าเดชกับตำรวจอีกลุ่มเข้าไปในบ้านวินิจทันที
ภควัตวิ่งเข้ามาที่หน้าห้องอธิคม ประพจน์กับสิทธิชัยยืนอยู่ ศพตำรวจ 2 นายถูกคลุมผ้าถูกยกออกมาจากห้อง
“อธิคมมันเอาตัวอัญมาไป” ประพจน์บอก
“วินิจก็จับตัวคุณน้องไป”
“หรือว่ามันคิดจะแลกตัวประกัน”
“แต่ถ้าดูตามช่วงเวลาที่เกิดเรื่อง วินิจยังไม่น่าจะรู้ว่าอธิคมฟื้นแล้ว”
“มันคงคิดจะเอาคุณขวัญอนงค์มาแลกกับตัวอธิคม สิทธิชัย รีบปิดข่าวอธิคมฟื้นไว้ก่อน”
“ครับผู้การ”
“ถ้าวินิจมันรู้ว่าอธิคมมันหนีไปได้ ทั้งคุณน้อง ทั้งอัญมาจะเป็นอันตราย”
ภควัตเครียดมาก
เก้าพากำลังตำรวจค้นทุกห้องในบ้านเสี่ยวินิจ จ่าเดชยกคอมพิวเตอร์ออกมาจากห้องทำงานวินิจตำรวจท้องที่กวาดยาที่ซุกซ่อนตามที่ต่างๆ ตามจุดที่เก้าชี้ ออกมากองรวมกัน ลูกน้องวินิจที่ถูกคุมตัวออกไปทั้งหมด
เก้ามองตำรวจที่เอาเทปเหลืองปิดทับประตู และคาดรอบบ้าน เป็นพื้นที่หวงห้าม และห้ามเข้า
“หมดไอ้วินิจกับลูกชาย ต่อไปนี้ชุมชนของเราจะปลอดยาเสพติดจริงๆ สักที” จ่าเดชว่า
เก้ายิ้มกับจ่าเดชด้วยความสายตาดีใจ
ภายในเซฟเฮาส์ย่านชานเมืองเวลานั้น วินิจมองร่างขวัญอนงค์ที่ถูกวางลง ลูกน้อง 3 คนออกไป กฤษณ์มองพอเห็นเป็นขวัญอนงค์ก็ตกใจมาก
“คุณน้อง ลูกสาวรัฐมนตรีอภิกานต์ แกทำอะไรลงไป จับตัวลูกสาวรัฐมนตรี เท่ากับรนหาที่ตาย แกจะบ้าเหรอ ไอ้วินิจ”
“ทำไมฉันต้องกลัวพวกมัน ถึงตอนนี้ เวลานี้ ชีวิตมันต้องแลกชีวิต ถ้าแกกลัวก็ไสหัวไป”
กฤษณ์มองท่าทางว้าวุ่นใจ จะหนีก็ไม่มีทาง อยู่ก็กลัวความผิด ตรงข้ามกับวินิจที่ใจเย็น มองขวัญอนงค์สะใจ
“นังคนนี้มันต้องแลกชีวิตกับลูกชายฉัน”
อธิคมนั่งคู่กับอัญมาที่สลบอยู่บนเบาะหลังรถแท็กซี่
คนขับตัวเกร็ง เพราะอธิคมเอาปืนจ่อขู่
“ขับเร็วๆ”
คนขับเร่งเครื่อง อธิคมหยิบมือถือของคนขับที่วางอยู่มาถือไว้ แท็กซี่พุ่งไปข้างหน้าโดยเร็ว
ในฐานลับตอนนี้ ภควัตไล่สายตาเช็คภาพวงจรปิดจากโรงพยาบาลทุกมุม
“นี่!! อธิคมมันจี้แท็กซี่คันนี้”
สิทธิชัยรีบขยายภาพจนเห็นทะเบียน
“สกัดแท็กซี่คันนี้เลย”
ประพจน์สั่ง ลูกน้องรีบวิ่งออกไป สิทธิชัยรับกระดาษข้อมูลมาจากลูกน้องอีกคนแล้วรีบบอก
“เราตรวจสอบแล้ว ทะเบียนรถของพวกวินิจจากวงจรปิด เป็นทะเบียนปลอม”
“วินิจมันต้องติดต่อมา เพราะมันตั้งใจจะแลกตัวอธิคมกับคุณน้อง”
ภควัตเครียดจัด
ทันทีที่รถแท็กซี่จอดลงหน้าโรงไม้แห่งนั้น ยินเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดจากในรถ ก่อนจะเห็นร่างคนขับแท็กซี่ร่วงออกจากประตู ลงไปนอนตายที่พื้น
อธิคมลงจากรถอีกด้าน ลากอัญมาลงมา แล้วแบกร่างอัญมาเข้าไปด้านในโรงไม้ที่กองสูง บดบังสายตาทุกคน
เย็นแล้ววินิจอยู่ในเซฟเฮ้าส์มองร่างขวัญอนงค์ที่นอนสลบอยู่ กฤษณ์ยืนข้างๆ ขวัญอนงค์ สีหน้าไม่ดี
วินิจสั่ง “โทร.ไปหาพวกแก”
กฤษณ์ย้อนถาม “ฉันเหรอ”
“แกนั่นแหละ โทร.ไป ฉันอยากคุยกับไอ้วัต”
วินิจสั่ง กฤษณ์กลืนน้ำลายแล้วตัดสินใจ กดเบอร์ฐานลับ
เสียงมือถือฐานลับดัง ภควัตหันไปมอง สิทธิชัยคว้ามาฟัง
“สารวัตรกฤษณ์”
ทุกคนต่างมีสีหน้าตกใจ สิทธิชัยยื่นสายให้ภควัต ภควัตรีบรับมา ด่ากฤษณ์ทันที
“แกใช่มั้ยที่ร่วมมือกับวินิจ เอาตัวคุณน้องไป”
เป็นวินิจที่กำลังคุยสายอยู่ที่เซฟเฮาส์ โดยมีกฤษณ์มองอย่างเป็นกังวล
“ใช่ ฉันเอาตัวน้องสาวแกมา”
ภควัตตกใจ “วินิจ”
ทุกคนมองภควัตที่เอ่ยชื่อวินิจด้วยความตกใจ
“แกอยากได้น้องสาวคืนใช่มั้ย”
“แกอย่าทำอะไรคุณน้อง”
“น้องสาวแกสวย ฉันอยากเก็บตัวไว้ชื่นชมใกล้ๆ...สักคืน” วินิจยั่ว
ภควัตตกใจ “อย่านะ วินิจ ห้ามแกแตะต้องคุณน้อง”
วินิจหัวเราะกวนประสาท กฤษณ์มองเครียด
“ฉันให้เวลาแก พรุ่งนี้เช้า เอาตัวลูกชายฉันมาแลกกับน้องสาวแก”
“ที่ไหน”
ภควัตนิ่งฟังวินิจที่บอกสถานที่ แล้ววางสาย
“มันนัดแลกตัวประกัน เช้ามืดพรุ่งนี้ ผมต้องไปคนเดียว”
ภควัตหันไปบอกทุกคน
“ตัดสัญญาณโทรศัพท์แถวนั้น ผมไม่อยากให้วินิจมันติดต่ออธิคมได้ มันต้องไม่รู้ว่าอธิคมหนีออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว อย่างน้อยเราจะช่วยคุณน้องไว้ได้ก่อน”
ภควัตมีสีหน้าเครียดจัด
ที่โรงไม้ อธิคมมองจ้องอัญมาที่กำลังฟื้น
“อธิคม”
อธิคมมองอัญมาที่รู้ตัวว่าถูดมัดอยู่ และพยายามดิ้น
“อธิคม คุณอย่าทำแบบนี้เลย”
อธิคมหยิบมือถือของคนขับแท็กซี่ขึ้นมา
“ฉันต้องคุยกับไอ้วัต บอกเบอร์มันมา”
“ไม่”
อธิคมบีบปากอัญมา
“ถ้าไอ้วัต มันอยากจับฉันเข้าคุกอีกครั้ง มันก็ต้องมาที่นี่”
อัญมามองอธิคมเห็นแต่ความแค้นในแววตาคู่นั้น
ขณะที่ภควัตกำลังใส่เสื้อเกราะ ผู้การประพจน์ และผู้กำกับสิทธิชัย มองภควัตเตรียมพร้อม
“ผมจะไปดูบริเวณรอบๆ ก่อน”
ประพจน์บอก “ทีมสนับสนุนจะซุ่มอยู่ห่างออกมา”
“พอเห็นผมช่วยคุณน้องออกมา ทุกคนบุกได้เลย” ภควัต
ทุกคนพยักหน้าตกลงตามแผนการณ์
เสียงมือถือภควัตดังขึ้น ภควัตกดรับ ฟังเสียงปลายสาย
“ผู้กอง” เป็นเสียงของอัญมา
ภควัตทั้งตกใจทั้งดีใจ “อัญมา”
อธิคมยืนกำกับอยู่ในโรงไม้ ดึงมือถือที่แนบแก้มอัญมาออก กรอกเสียงลงไปแทน
“แกไม่ต้องถามหรอกว่าอัญอยู่ที่ไหน”
“อธิคม” ภควัตตกใจ
อธิคมหัวเราะเยาะกวน อัญมามองด้วยสีหน้าหวาดหวั่นกับความบ้าคลั่งของอธิคมยามนี้
“แกต้องการอะไร”
“ชีวิตแก ไอ้วัต ให้ความแค้นของแกกับฉัน จบลงต่อหน้าอัญ”
“ที่ไหน เมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้เช้า ฉันจะรอแกคลานเข้ามาหา”
อธิคมตัดสายไป ภควัตมีสีหน้าเครียดจัด ประพจน์ถามขึ้นทันที
“อธิคมมันว่ายังไง”
“ผมต้องไปหามัน มันถึงจะปล่อยอัญมา”
สิทธิชัยท้วง “แต่วินิจก็ต้องการตัวผู้กอง”
ประพจน์บอก “คุณขวัญอนงค์กับอัญมา ผู้กองภควัต คุณต้องเลือกว่าจะช่วยใครก่อน”
สีหน้าภควัตเครียดจัด เพราะต้องเลือกระหว่างชีวิตขวัญอนงค์กับอัญมา คนใดคนหนึ่งเพียงคนเดียวเท่านั้น
อ่านต่อตอนที่ 19 อวสาน
