คีตโลกา ตอนที่ 15
ดอกไม้สีสวยเบ่งบานชูช่อรับแสงอรุณอ่อนอุ่น อัญมายืนอยู่ตรงระเบียงห้องพัก ทอดสายตามองดอกไม้ใบหญ้า และบรรยากาศสดชื่นเบื้องหน้า ที่ดูสวยงามมากกว่าวันไหนๆ ในชีวิต
ภควัตเดินมาจากด้านหลัง โอบกอดเธอไว้ อัญมายิ้มอาย ภควัตกระชับอ้อมกอดแน่น
อัญมาพิงร่างในอกอบอุ่นของภควัตด้วยความผูกพันมากกว่าเดิม
ทางด้านอธิคมใส่แว่นตาดำ ใส่หมวก พรางตัวเอง นั่งกินอาหาร พร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในร้านอาหารตามสั่งกวาดตามองไปรอบๆอย่างระแวง
เจ้าของร้านเอาข้าวมาให้ อธิคมรีบกินอย่างไม่อยากอยู่ที่ไหนนานๆ ให้สะดุดตาคน
ส่วนภควัตเดินกุมมืออัญมาในสวนสวยของรีสอร์ท สองคนดื่มด่ำความสุขในโมงยามอันอ่อนหวานของชีวิตหลังผ่านเรื่องร้ายๆ มาด้วยกัน
ภควัตนอนหนุนตักอัญมา หลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ อัญมามองภควัตที่หลับด้วยความอ่อนเพลีย แล้วยิ้ม ปัดผมที่ปรกหน้าให้
ภควัตตื่นแล้ว เอียงแก้มมองอัญมาซึ้งๆ อัญมายิ้มให้ ภควัตชี้ที่แก้มตัวเอง อัญมาทำเมินไปทางอื่น แต่ภควัตจับหน้าอัญมาหันมา ชี้ลงที่แก้มตัวเองอีกที อัญมาอมยิ้มแล้วก้มลงหอมแก้มเบาๆ
ภควัตยิ้มชื่นดึงมืออัญมามาหอม แล้วกอบกุมไว้ หลับไปอีก
ทางด้านจ่าเดชเดินตรวจตราในชุมชน ไม่พบเห็นอะไรผิดปกติ โดยไม่รู้ว่าอีกด้านหนึ่ง สัญชัยตัวแสบหลบมุมมอง และสะกดรอยตามจ่าเดช แล้วรายงานอธิคมที่อยู่ปลายสาย
“จ่าเดชมันไม่มีพิรุธอะไรเลย มันก็มาทำงาน จากบ้านไปโรงพักตามปกติ”
อธิคมกลับเข้าห้องพักแหล่งกบดาน สั่งสัญชัยกลับไป
“ตามจ่าเดชไว้ มันต้องรู้ว่าไอ้วัตอยู่ที่ไหน”
อธิคมสั่งด้วยแววตาคั่งแค้น
เวลานั้นอัญมาออกไปซื้อของกินของใช้ ถือถุงของกินหลายใบกลับเข้ามาในห้อง พบว่าภควัตกำลังดิ้นตัวงออยู่ที่พื้น อัญมารีบวางถุง วิ่งเข้ามาดูอาการทันที
“ผู้กอง ทนไหวมั้ย”
“ผม...ทนได้”
อัญมารีบประคองภควัตไปนั่ง ภควัตมองแล้วถาม
“มีข่าวอะไรบ้าง”
อัญมาเปิดถุงหยิบหนังสือพิมพ์หลายฉบับวางให้ภควัต
“ไม่มีข่าวเรื่องหมวดพลภัทรเลย”
อัญมาหยิบมือถือกับซิมโทรศัพท์ที่เพิ่งซื้อออกมา
“ฉันซื้อมา เผื่อเราจะติดต่อใคร ระหว่างอยู่ที่นี่”
“ผมคิดว่าผมทนได้ ผมไม่ต้องการยาของอธิคม ผมจะออกไปจากที่นี่ ไปลากตัว พวกมันมาชดใช้ความผิด”
“คุณยังไปเจอใครตอนนี้ไม่ได้นะ ผู้กอง อาการคุณยังไม่ปกติ”
ภควัตมองอัญมาที่บอกเตือน
“ถ้ามีคนรู้ว่าคุณเคยใช้ยา...ฉันรู้ว่ามันจะเป็นตราบาปติดตัวเรา ไม่ว่านานแค่ไหน ก็ลบไม่ออก โดยเฉพาะคุณที่เป็นตำรวจ”
อัญมาแตะมือภควัต ยิ้มให้กำลังใจเขา
“ถ้าคุณทนได้แบบนี้ อีกไม่กี่วัน เราก็กลับไปได้”
“ผมจะโทร.หาผู้การจักรภพ อย่างน้อย ผมจะบอกให้ผู้การรู้เรื่องคืนที่พลภัทรถูกอธิคมยิง”
อัญมาแกะซิมมือถือใส่โทรศัพท์ แล้วเตือนภควัต
“อย่าลืมโทร.หาคุณป้า กับคุณน้องด้วยนะท่านต้องเป็นห่วงคุณมาก”
ภควัตเลื่อนมือไปกุมมืออัญมา ถามว่า
“คุณไม่โกรธคุณป้ากับคุณน้องใช่มั้ย บางครั้งท่านก็แสดงออกว่าไม่ชอบคุณ”
“ไม่หรอก ฉันรู้ว่าความเป็นห่วงของพ่อแม่ ของผู้ใหญ่เป็นยังไง” อัญมายิ้ม “ฉันก็เคยทะเลาะกับคุณพ่อ คุณแม่เรื่องจิรายุ”
ภควัตฉงน “ใครคือจิรายุ”
“ในโลกคู่ขนาน โลกของคุณหนู จิรายุคือคนที่ฉันดิ้นรนจะแต่งงานด้วย”
“แฟนคุณ”
“ใช่...ฉันคิดว่าฉันรักเค้ามาก ฉันทำทุกอย่างเพราะอยากแต่งงานกับเค้า ไม่ฟังกระทั่งคำเตือนของคุณพ่อคุณแม่ จนกระทั่งฉันเจอความจริงด้วยตัวเอง”
ภควัตมอง อัญมายิ้มอย่างเป็นเรื่องเล็กน้อย
“จิรายุเค้ามีคนอื่น...คู่แข่งฉันเป็นผู้ชาย”
ภควัตหน้าตาตกใจมาก ขณะที่อัญมาหัวเราะคิก
“คุณพ่อรู้ ถึงพยายามห้ามฉันตลอดเวลา แต่ฉันต้องการเอาชนะ เอาแต่ความคิด ความพอใจตัวเองเป็นใหญ่ จนไม่ฟังใคร...คนเราก็แบบนี้ คำสอนของผู้ใหญ่ จะมีค่า ก็ตอนที่เราพลาดพลั้ง แทบไม่เหลืออะไร เราถึงจะซึ้งว่าความห่วงใย ความหวังดีของพ่อแม่...ห่วงใยเราโดยไม่มีเงื่อนไข แล้วก็จริงใจกับเราที่สุด”
อัญมายิ้มให้ภควัต ด้วยบัดนี้เข้าใจถึงความรักของพ่อแม่แล้ว
ด้านอุบลยกอาหารเมนูถนัด ส้มตำ ไก่ย่างมาวางให้ภรณี กับ อรรณพ เป็นอาหารว่าง สองคนมองสีหน้าแปลกใจ อุบลบอกอายๆ
“ฉันอยู่ว่างๆ มันเบื่อ นั่งๆนอนๆ ทั้งวัน กลัวจะเป็นง่อยเสียก่อน เลยทำมาให้คุณลองชิม”
“โธ่...ไม่ต้องทำอะไรมาหรอกจ้ะ เรามีแม่บ้าน อยู่เฉยๆให้สบายใจเถอะ”
“อยู่เฉยๆ ไม่ได้หรอกคุณ ให้ฉันทำงานเถอะ หยิบจับ ทำอะไรก็ได้ แต่อย่าให้ฉันอยู่เฉยๆ เลย ฉันกระดากใจ ลองชิมสิคุณ อาหารพื้นๆ คุณเคยทานมั้ย”
“ส้มตำนี่ ของชอบเลย”
ภรณีใช้ส้อมตักส้มตำชิมหนึ่งคำ
“ฉันก็ตำส้มตำ เลี้ยงไอ้อัญมันมานี่แหละ”
“รสชาติดี” ภรณีวางช้อน หยิบน้ำมาจิบ
“งั้นก็กินเยอะๆ นะคุณ กับข้าวอื่น ฉันก็ทำได้ คุณอยากกินอะไร บอกฉันได้เลย”
อรรณพ และภรณีมองอุบลด้วยรอยยิ้มเป็นกันเอง อรรณพพูดขึ้น
“ฉันคุยกับเพื่อนๆ หลายคนแล้ว ถ้ากวาดล้างอิทธิพลของวินิจไปได้ เราจะช่วยกันสร้างศูนย์การเรียนรู้ให้เด็กๆ ตรงนั้นได้ใช้เวลาว่างกับกีฬา ศิลปะ ดนตรี หรืออะไรก็ได้ที่เค้าชอบ”
“ขอบคุณคุณเหลือเกิน ฉันอยากให้คนรวยๆในประเทศนี้ คิดแบบคุณทุกคน เด็กจนๆ จะได้มีโอกาสดีๆ บ้าง”
อุบลมองอรรรณพกับภรณีด้วยสายตาซาบซึ้งใจมาก
ฝ่ายกฤษณ์ยังอยู่ในห้องคอนโด กำลังทะเลาะกับสุคนธรส หน้าตาเคร่งเครียด
“ไหนละ เงินที่จะให้รสไปผ่อนบ้าน เค้าโทร.มาทวงแล้วนะ”
“ก็บอกว่าไม่มี ไม่มี หูแตกหรือไง”
“ไม่มีได้ยังไง ก็โทร.ไปหาไอ้วินิจ ขู่เอาเงินมันมาสิ”
“มันหายหัว ดำดินไปแล้ว ติดต่อไม่ได้”
“เพราะใคร คุณนั่นแหละ หาเรื่อง คิดจะจับอธิคม รีดเงินพ่อมัน เป็นไง พังกันหมด รสไม่ยอมนะ รสต้องได้บ้านหลังนั้นเป็นเรือนหอ”
กฤษณ์บันดาลโทสะ เงื้อมือจะตบ สุคนธรสจ้องสู้ แถมขู่กลับ
“ถ้าคุณตบรสอีกครั้งเดียว รสจะแฉทุกอย่างที่คุณทำลงไป”
“กล้าเหรอ”
“รสไม่ใช่คนไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ รสมีเพื่อน มีคนรู้จักทั้งวงสังคม รับรองว่าถ้ารสหายตัวไป คุณคือคนแรกที่จะต้องถูกสอบสวน”
กฤษณ์ชะงัก สุคนธรสยิ้มร้ายอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“รสเขียนทุกอย่างที่คุณทำไว้หมดแล้ว แค่กดคลิกเดียว รับรองว่าเมล์บรรยายความชั่วของคุณจะออกทุกสื่อ”
กฤษณ์แค้น “สุคนธรส...เธอนี่มัน...”
สุคนธรสยิ้ม “นางมารร้ายใช่มั้ย ก็เหมาะกับคนเลวๆ อย่างคุณนะกฤษณ์ รสอยู่กับคุณ เสียเวลากับคุณเป็นปี จะให้คุณตักตวงความสุขฝ่ายเดียวได้ยังไง”
กฤษณ์จำใจล้วงกระเป๋า หยิบบัตรเอทีเอ็ม โยนลงตรงหน้าแฟนสาว สุคนธรสหยิบเอทีเอ็มมา
“ต่อไปนี้ คุณหาเงินมาใส่บัญชีนี้ไว้ รสไม่สนว่าคุณจะเอามาจากไหน แต่ถ้ารสจะกดใช้ เงินในบัญชีต้องมี แล้วความลับของคุณก็จะยังเป็นความลับทุกเรื่อง”
สุคนธรสถือเอทีเอ็มหน้าเชิด เดินระเหิดระหงออกไป
กฤษณ์มองตามสุคนธรส แววตาไม่เหลือความรักแล้ว มีแต่ความแค้นและเจ็บใจ
“มึงขู่กูได้ไม่นานหรอก อีสุคนธรส รู้จักคนอย่างกูน้อยไปแล้ว”
ภควัตยืนกอดอกมองไปไกลลิบ สีหน้าใช้ความคิด อัญมาเดินมาใกล้ ถามขึ้น
“คุณจะทำยังไงกับอธิคม”
“ผมต้องหาทางจับเค้า”
อัญมาเงียบนิ่งไปเมื่อนึกถึงชะตากรรมข้างหน้าของอธิคม ภควัตหันมามอง
“คุณสงสารอธิคมเหรอ”
“ฉันหวังมาตลอดว่าเค้าอาจจะยอมกลับตัว”
“เค้าเป็นสุภาพบุรุษกับคุณ เพราะเค้ารักคุณ แต่สำหรับเส้นทางค้ายา เค้าต้องการยิ่งใหญ่เหมือนวินิจ พ่อของเค้า ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจอธิคมได้”
อัญมามีสีหน้าเศร้า ภควัตเอ่ยบอกขึ้น
“ผมโทร.หาจ่าเดชบอกว่าเราอยู่ที่นี่ จ่าเดชกำลังมา เราจะวางแผนกันว่าจะทำยังไงให้อธิคมกับวินิจโผล่ออกมาอีกครั้ง”
อัญมามองด้วยสีหน้าหนักใจ
ขณะเดียวกัน จ่าเดชขับรถกระบะเก่าๆ มาบนถนน พอเห็นป้ายชื่อรีสอร์ทที่ภควัตบอก ก็เลี้ยวเข้าไป
ด้านหลังรถจ่าเดชเป็นสัญชัยที่เหมาแท็กซี่ตามมา นั่งผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ด้านใน มองรถจ่าเดชเลี้ยวเข้าไปแล้วรีบบอกคนขับ
“ตามๆ เลี้ยวตามเข้าไปเลย”
สัญชัยมองตาม สีหน้าตื่นเต้น
จ่าเดชจอดรถลงหน้าห้องพัก ลงจากรถ มองไปเห็นภควัต อัญมาที่ยืนรออยู่แล้ว และเดินมาหาจ่าเดช
“ผู้กอง” จ่าเดชมองภควัตเห็นมีสีหน้าดีขึ้นก็แซว “หลบมาฮันนีมูนกันซะไกลเลยนะ”
อัญมาเขิน “ฮันนีมูนอะไร จ่า”
“แหม ข้าก็แซวนิดๆหน่อยๆ ไม่เห็นต้องเขินหน้าแดงเลย”
อัญมาอายใหญ่ ภควัตทอดสายตามองอัญมาอมยิ้ม
“ท่าทางผู้กองเป็นปกติแล้วนี่ สงสัยได้ยาดี”
จ่าเดชแซวไม่เลิก อัญมายิ่งอาย ภควัตอมยิ้ม
ห่างออกไป เห็นสัญชัยหลบอยู่กำลังถ่ายรูปภควัตกับอัญมาด้วยมือถือ
“เงินแสนของกู อยู่ตรงหน้าแล้ว”
สัญชัยยิ้มกระหยิ่ม กดส่งรูปให้อธิคมทันที
ฝ่ายอธิคมได้ยินเสียงข้อความดังในมือถือ ก็รีบคว้ามากดดู เห็นเป็นภาพภควัตที่ยืนกับอัญมายิ้มแย้มแจ่มใส มีจ่าเดชยืนอยู่ด้วยในรีสอร์ท อธิคมคำราม
“ไอ้ภควัต”
ภควัต อัญมา เดินคุยอยู่กับจ่าเดชในมุมสวยของรีสอร์ท
“อธิคม วินิจหนีไปกบดานแบบนี้ เราต้องหาทางให้มันโผล่ออกมา”
“เรายังเข้าไปค้นบ้านวินิจไม่ได้ ยังมีลูกน้องมันผลัดกันเฝ้า”
“เก้าล่ะ”
“ไอ้เก้า...อ้อ..ตอนนี้ต้องเรียกหมวดเก้าสินะ มันก็ยังป้วนเปี้ยนแถวนั้น แหม..ปลอมตัวซะเนียนเลย ไอ้เราก็หลงนึกว่าเป็นนักเลง”
“ผมโทร.คุยกับท่านรองจักรภพแล้ว ยังไงเราก็ต้องให้วินิจโผล่ออกมา”
“คดียาวเป็นหางว่าว ทั้งพ่อทั้งลูก ใครที่ช่วยอุ้มชูมันอยู่ ต้องล้างบางให้เรียบ”
“หมวดพลภัทรจะไม่ตายฟรี” ภควัตแค้นไม่หาย คิดปราดเดียวแล้วเอ่ยขึ้น “ผมจะกลับไปที่ชุมชน”
จ่าเดชร้องลั่น “เฮ้ย ไหวเหรอ ผู้กอง แน่ใจแล้วนะ ว่าหักดิบได้”
“ได้...แต่ผมจะทำเหมือนว่าผมติดยา แล้วกลับไปล่อพวกมันออกมา อย่างน้อยคนที่อยากฆ่าผมมากที่สุดอย่างอธิคม ก็ต้องไม่ปล่อยโอกาสนี้”
อัญมามีสีหน้าไม่ดีเลย ภควัตมองแล้วยิ้มให้
“ผมจะระวังตัว”
จ่าเดชถาม “แล้วไอ้อัญล่ะ”
“ฉันอยากกลับไปด้วย”
“อย่าเลย อัญมา ผมขอร้อง”
ภควัตกุมมืออัญมา จ่าเดชมองเหล่ แซวตามประสา
“เอ๊ะๆ ทำไมหายกันมาคราวนี้มันถึงได้หวานไม่เกรงใจชาวบ้านเลย”
ภควัตกุมมืออัญมาแล้วมองจ่าเดชหน้าตากวนๆ
“แล้วทำไมผมจะหวานกับคนรักของผมไม่ได้”
“ฮิ้ว...พูดตรงไม่มีกั๊กแบบนี้ จ่าเขินเบย”
จ่าเดชแกล้งทำตัวเป็นอายม้วนซะเอง อัญมายิ่งเขิน
ระหว่างนี้ สามคนไม่รู้ว่า ไกลออกไปตรงมุมหนึ่งลับตาคน สัญชัยกำลังถ่ายรูปภควัตกับอัญมา กดรัวไม่ยั้ง แล้วรีบหลบออกไปก่อน
ภควัตเอ่ยขึ้น “จ่าส่งข่าวให้เก้าคอยจับตาดูที่บ้านวินิจไว้ มะรืนผมจะกลับไปที่ชุมชน อธิคม วินิจโผล่มาเมื่อไหร่ คราวนี้มันหมดทางรอด”
อัญมามอง เห็นสายตาภควัตมีแต่ความมุ่งมั่นจะกวาดล้างแก๊งวินิจ
ฟากอธิคมกำลังใส่กระสุน สายตาเหี้ยม
“ไอ้ผู้กองภควัต ฉันจะให้แกได้ตายต่อหน้าผู้หญิงที่แกรัก”
จ่าเดชเดชากลับไปแล้ว ภควัตพยายามหักดิบ อาเจียนออกมา มีอัญมาคอยลูบหลังให้ ภควัตหมดแรงนั่งพิงผนังห้อง อัญมากอดปลอบภควัตไว้
“คุณทำได้ ผู้กอง คุณต้องหักดิบให้ได้”
อัญมากับภควัตกอดเป็นกำลังใจให้กันและกัน
อธิคมขับรถมาอย่างเร็วและแรง สายตามองไปข้างหน้าด้วยความแค้น ปืนวางอยู่ที่เบาะข้างตัว
ภควัตกุมมืออัญมายืนมองวิวอาทิตย์ตกยามเย็น
“ถ้าเราหยุดเวลาไว้แค่ตอนนี้ได้ ก็คงดีนะ”
ภควัตหันมามองสบตาอัญมา สองสายตามองกันอย่างผูกพันลึกซึ้ง
“ฉันกลัว...ผู้กอง...ฉันกลัวไปหมด”
ภควัตยิ้มให้ “เป็นแฟนตำรวจ คุณต้องไม่กลัวนะ”
อัญมากระเง้ากระงอดท่าทีน่ารัก “แล้วแฟนตำรวจไม่มีหัวใจหรือไง”
ภควัตยิ้มชื่นดึงอัญมามากอด
“อัญมา จบเรื่องอธิคมแล้ว ผมจะแต่งงานกับคุณ”
อัญมาตกใจ “ผู้กองภควัต”
“ผมจริงจังกับความรักของเรานะครับ ผมบอกแล้วว่าชั่วชีวิต ผมจะไม่ปล่อยมือจากคุณ ไม่ว่าคุณจะเป็นใครในโลกคู่ขนาน แต่ที่นี่คุณคืออัญมา ผู้หญิงที่ผมรัก ผู้หญิงที่ยืนเคียงข้าง ให้กำลังใจ...ไม่ทอดทิ้งผม”
อัญมามองสบตาภควัตด้วยความรู้สึกเดียวกัน
“ผมไม่รู้จริงๆ ถ้าเกิดวันนึงคุณต้องกลับไปโลกที่คุณมา แล้วผมต้องอยู่ตรงนี้คนเดียว”
อัญมามองภควัต ใจหายกับคำพูดประโยคนั้นของเขา
“ผมอยากให้เราใช้เวลาทุกนาทีที่อยู่ด้วยกัน...มีความหมายที่สุดไม่ใช่แค่มือผมที่วางไว้ในมือคุณ แต่เป็นหัวใจของผมที่วางให้คุณตลอดไปผมรักคุณ อัญมา”
ในแสงสวยยามอัสดง ภควัตก้มลงจูบอัญมาอย่างดูดดื่มและดื่มด่ำ
รถอธิคมขับมาตามถนน พอเห็นป้ายรีสอร์ท ก็เลี้ยวรถเข้าไปอย่างเร็ว
อุบลกำลังเช็ดจานที่ล้างเสร็จ แต่อยู่ๆ อุบลใจลอย ทำจานหลุดมือ หล่นลงพื้น ภรณีเดินเข้ามา เห็นจานแตกลงพื้น อุบลรีบก้มลงเก็บ
ภรณีบอก “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้แม่บ้านเก็บดีกว่าจ้ะ”
อุบลไม่ฟัง เอื้อมมือไปหยิบจาน คมจานบาดมือขวา อุบลเลือดออก พุ่งกระฉูดทันที
“ไอ้อัญ”
อุบลใจหล่นวูบ อุทานออกมาด้วยความเป็นห่วงลูก
ภรณีเข้ามาใกล้ อุบลกับภรณีมองหน้ากัน สองคนสังหรณ์ใจโดยประหลาด
ภควัตมองอัญมาแล้วยิ้มให้ด้วยสายตาแสนรัก
ด้านหลังสองคนเห็นอธิคมก้าวเข้ามาในมือถือปืน ภควัต และ อัญมาได้ยินเสียงหันไปมอง
“อธิคม”
อธิคมยกปืนขึ้น
“ไอ้ผู้กอง วันนี้มึงต้องตายต่อหน้าผู้หญิงของกู”
อธิคมเหนี่ยวไก ภควัตคว้าร่างอัญมากระโดดหลบ อธิคมยิงพลาดเฉียดร่างภควัต
อัญมาร้องขอ “อธิคม อย่า”
“รักมันมาก ก็ดูมันตายซะ”
ภควัตกระชากอัญมาหลบหลังต้นไม้ อธิคมยิงอีกนัด แต่พลาด ภควัตกระชากอัญมาวิ่งไปทางด้านหลังที่เป็นแนวป่า อธิคมวิ่งไล่ตามไปทันที
ภควัตกุมมืออัญมาวิ่งหลบลัดเลาะแนวต้นไม้ อธิคมวิ่งไล่หลังมาติดๆ ภควัตมองแล้วกุมมืออัญมา วิ่งเอาตัวรอดอย่างเร็ว อธิคมวิ่งตามไม่ลดละ
ภควัตกับอัญมาวิ่งมาเร็วรี่ จนถึงข้างหน้า สุดทางคือน้ำตกสูง อธิคมวิ่งตามมา เห็นภควัตกับอัญมายืนอยู่ ไม่มีทางหนี อธิคมจ่อปืน เล็งไปที่ภควัต
“ถอยออกมา อัญ”
“ไม่ ถ้าผู้กองตาย ฉันก็จะตายด้วย”
อธิคมได้ฟังยิ่งโกรธจัด เหนี่ยวไกไปที่ภควัตทันที ภควัตตัดสินใจเสี้ยวนาที กอดร่างอัญมาแล้วโดดพุ่งลงน้ำ
ร่างภควัต กับอัญมาตกลงไปในน้ำทั้งคู่ อธิคมวิ่งมาชะโงกดู เห็นสองร่างที่กอดกันลอยละลิ่วไปตามแรงน้ำ อธิคมโกรธจัด กราดยิงลงน้ำอย่างบ้าคลั่ง
“อัญมา”
เย็นนั้น อุบลทำแผลที่มือขวาเรียบร้อย นั่งเครียดสีหน้ากังวลเป็นห่วงลูกสาวอยู่ในสวน ภรณีกับอรรณพ ยืนมองจากด้านในบ้าน
“ฉันกับอุบลใจคอไม่ดีเลยค่ะ คิดถึงหนูอัญเหลือเกิน”
“อัญมาอยู่กับผู้กองภควัต คงไม่เป็นอะไรหรอก”
อรรณพกอดปลอบภรรยา มองไปที่อุบลด้วยความเห็นใจ
อธิคมอยู่ในรถแล้วนึกถึงภาพ ภควัตกับอัญมากอดกันกระโดดลงน้ำ อธิคมทุบพวงมาลัยด้วยความแค้น
“อัญ...เธอยอมตายพร้อมไอ้ผู้กอง”
ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ อธิคมพุ่งรถออกไปอย่างเร็วแรง
ร่างภควัตกับอัญมาลอยตามน้ำมาติดที่ริมฝั่ง ภควัตได้สติก่อน มองหา
“อัญมา”
ภควัตเห็นอัญมานอนสลบแช่น้ำอยู่ ก็รีบลุกขึ้น แต่พอลุก ภควัตถึงกับหงายล้มลงไป ภควัตมองที่ขา
“บ้าเอ๊ย...ขาหัก”
ภควัตลากขาซ้ายข่มความเจ็บ ไปหาอัญมาที่นอนสลบอยู่ ภควัตดึงอัญมาขึ้นมาพักที่ริมต้นไม้ อัญมานอนสลบไม่ได้สติ
ภควัตมองไปรอบๆ ความมืดโรยตัวเขาครอบคลุมทั่วบริเวณ เขาตัดสินใจกอดอัญมาที่ไม่ได้สติไว้ ด้วยความเป็นห่วงถึงที่สุด
อธิคมใส่หมวกบังหน้า กำลังจะเดินเข้าห้อง สัญชัยที่เตร็ดเตร่รออยู่ รีบโผล่มาขวาง
“เจอไอ้อัญแล้วใช่มั้ย”
อธิคมหันขวับมองสัญชัย
“ทำไมกลับมาคนเดียวละ ไม่เอาไอ้อัญมาด้วยล่ะ”
“แกรีบไปให้พ้นๆ หน้าฉันก่อน ไป” อธิคมอารมณ์เสีย หงุดหงิดไปหมด
“อ้าว...แล้วสัญญาล่ะพี่ ที่พี่บอกว่า ถ้าตามเจอไอ้อัญ ฉันจะได้เงินแสน”
อธิคมล้วงกระเป๋า สัญชัยกระหยิ่มยิ้มย่อง ปรากฏว่า อธิคมชักปืนออกมา สัญชัยถอยกรูด
“อย่าฆ่าฉันเลย พี่คม อย่าฆ่าฉัน”
ท่ามกลางความมืด ภควัตกอดอัญมาให้ความอบอุ่น โดยมีกองไฟเล็กๆ ที่ก่อกันหนาวอยู่ด้านหน้า
ภควัตเรียก
“อัญมา อัญมา”
อัญมาฟันกระทบกันด้วยความหนาวสั่น ภควัตยิ่งกอดแน่นขึ้น ซบหน้าลงกับหน้าคนรัก
“อัญมา...คุณอย่าเป็นอะไรนะครับ อัญมา...เราจะแต่งงานกัน”
อธิคมยกปืนขู่สัญชัยที่กลัวแทบฉี่ราด
“ไปก่อน ฉันไม่เบี้ยวแกแน่”
“จ้ะ...จ้ะ ฉันรู้ว่าพี่ไม่เบี้ยว”
“กลับไปที่ชุมชน ทำยังไงก็ได้ เอาตัวแม่อัญมาให้ได้”
“แต่ฉันติดต่อนังอุบลไม่ได้เลย มันปิดมือถือ หายไปไหนก็ไม่รู้”
อธิคมเอานิ้วแตะไก สัญชัยลนลานใหญ่
“ได้จ้ะ ได้ๆ ฉันจะหาทางติดต่อ หลอกเอาตัวนังอุบลมาให้ได้”
สัญชัยรีบวิ่งออกไป อธิคมเก็บปืน
“ยังไงเธอก็ต้องกลับมาหาฉัน อัญ”
เช้านี้อุบลนั่งอยู่กับจิ๊บ และนวยที่แวะมาหา สีหน้าอุบลไม่ดีนัก
“ข้าเป็นห่วงไอ้อัญ มันโทร.หาเอ็งสองคนบ้างหรือเปล่า”
“หายไปเลย” จิ๊บบอก
“เราไปหาเจ๊แกตรงที่ที่แกอยู่ดีมั้ย” นวยว่า
“เออ จิ๊บพาข้าไปที”
“ฉันไม่ได้ทันได้ถามว่ามันอยู่ที่ไหน”
“เบอร์ไง เบอร์ที่เจ๊อัญแกโทร.มาครั้งแรก” นวยบอก
จิ๊บรีบหยิบมือถือออกมากดไล่ดูเบอร์โทร.เข้า
“เจอแล้ว”
อุบลเร่ง “โทรสิ...โทรเลย”
จิ๊บกดเบอร์ทันที อุบล กับนวยนั่งมองลุ้น
“ฮัลโหล” จิ๊บนิ่งฟัง “ค่ะ...ค่ะ ช่วยต่อสายห้องแขกที่ชื่ออัญมาให้หน่อยค่ะ”
จิ๊บรอสาย สองคนมองลุ้น
อ่านต่อตอนต่อไป
คีตโลกา ตอนที่ 15 (ต่อ)
ฝ่ายฟากอัญมานอนอยู่ในอ้อมกอดภควัตตลอดทั้งคืน ภควัตรู้สึกว่าอัญมาตัวสั่นแรง ก็ลืมตาตื่นขึ้น
“อัญมา...ตัวร้อนจี๋เลย”
ภควัตเอาแขนอัญมาพาดบ่า พยายามดึงอัญมาให้ยืนขึ้น แต่เจ็บขวาขาที่หัก เซล้มลง ภควัตรีบดึงร่างอัญมาไว้ให้ทับลงมาที่ร่างตัวเอง อัญมาได้สติ ลืมตามอง
“ผู้กอง”
“อัญมา คุณเป็นไข้ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
อัญมามองภควัตที่สภาพเจ็บหนักไม่น้อยกว่ากัน
“ขาคุณล่ะ”
“มันคงหัก”
“คุณก็ต้องไปโรงพยาบาลเหมือนกัน”
อัญมาพยายามพยุงภควัตขึ้น สองคนที่ลำบาก เจ็บหนักทั้งคู่ พยายามประคองช่วยกันไป ภควัตมองอัญมาแล้วดึงมากอดไว้
“ตอนที่โดดลงมา...ผมคิดว่า...ถ้าคุณหายไปจากผมอีก”
อัญมามองหน้าภควัต นึถึงเหตุการณ์ตอนตกน้ำ แล้วภควัตช่วยไว้สองครั้ง
“ผมกลัวว่าคุณจะหายไป”
“ฉันไม่ไปไหน ฉันจะอยู่กับคุณ”
อัญมายิ้ม ภควัตกอดแล้วจูบหน้าผากอัญมาด้วยความดีใจ จากนั้นสองคนพยุงกันและกันเดินออกไปช้าๆ
ด้านอุบลมองจิ๊บที่วางสายลง ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเอาเลย
“ว่ายังไง ทำไมอัญไม่มารับโทรศัพท์”
“เค้าบอกว่าไปเคาะห้อง แต่ไม่มีคนอยู่”
“เจ๊แกออกไปกินข้าวเช้ากับผู้กองหรือเปล่า”
“คนที่รีสอร์ท บอกว่า...เมื่อวานมีคนไล่ยิงกัน”
“ไอ้อัญ”
อุบลใจสั่น แทบเป็นลม ล้มทั้งยืน จิ๊บกับนวยคว้าตัวไว้ทัน
“ไอ้อัญแน่ๆ”
“ใครยิงกับใคร เจ๊ไม่ถามมาให้หมด”
“เค้าบอกไม่รู้ ไล่ยิงกันออกไปทางป่าหลังรีสอร์ท แล้วไอ้อัญก็หายไปกับผู้กองป่านนี้ยังไม่กลับมา”
“หรือว่าอธิคมมันจะตามเจ๊อัญจนเจอ”
“มันจะเจอได้ยังไง เรายังไม่รู้เลยว่าไอ้อัญอยู่ที่ไหน”
ทั้งสามคนต่างสีหน้ากลุ้มมาก
ขณะเดียวกันสัญชัยแกล้งทำเดินกะปลกกะเปลี้ยลงมานั่งที่โต๊ะมุมในร้านกาแฟชุมชน จ่าเดชกำลังกินกาแฟเหลือบมอง สัญชัยทำเป็นไอโขลกอย่างรุนแรง ทั้งไอทั้งหอบ
“เฮ้ย ไม่สบายก็อย่ามาจามแพร่เชื้อแถวนี้ ปิดปาก ไปหายากินซะ”
“ฉันไม่มีเงินซื้อยา”
“เออดี มีเงินเท่าไหร่ก็โยนลงบ่อนให้หมด ตอนป่วยก็จะได้ไม่ต้องรักษา ตายๆ ไปเลย”
เก้าเดินมาหน้าร้าน สีหน้าเครียด มองไปทางจ่าเดช
“ไง ไอ้เก้า ลูกพี่ไม่อยู่ หน้าเหี่ยวหน้าแห้ง ซ่าส์ไม่ออกเลยนะ”
เก้ามองจ่าเดชแล้วทำเป็นเล่นละครตอบเสียงแข็ง
“เดี๋ยวพี่คมก็ต้องกลับมา”
สัญชัยแกล้งไออย่างรุนแรง แล้วทำลุกขึ้น เดินออกจากร้าน ผ่านหน้าเก้าไป เก้ามองจ้อง สัญชัยทำเป็นเข่าอ่อน ล้มลง หมดสติตรงหน้าร้าน เก้า จ่าเดช และชาวบ้านพากันวิ่งมามอง
ไม่นานต่อมา จ่าเดชกับเก้าวางร่างสัญชัยลงในบ้าน
จ่าเดชบ่น “เวรกรรมอะไรของกู ต้องมาบริการผีพนันอย่างเอ็ง”
สัญชัยทำเป็นอ่อนแรงจะเป็นจะตาย มองจ่าเดช
“ขอบใจมากนะ จ่า...คิดซะว่าทำบุญให้คนใกล้ตาย”
“อะไร พูดอะไรของเอ็ง”
“ฉันป่วยหนัก เมื่อวานไปหาหมอ หมอเค้าบอกว่า...ให้ทำใจ”
เก้าตกใจ “เฮ้ย ...เป็นอะไรวะ”
“มะเร็งตับ... ระยะสุดท้าย”
เก้ากับจ่าเดชมองกันด้วยสีหน้าตกใจ สัญชัยทำบีบน้ำตา
“ฉันตาย ฉันไม่ว่าหรอก ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องอยู่ลำบากใคร แต่ที่เสียดายคือ ไม่ได้อโหสิกรรมกับอุบลมันเลย ป่านนี้ก็ไม่รู้มันหายไปไหน คนเคยลำบากมาด้วยกัน จะตาย ก็อยากจะขอโทษที่เคยทำชั่ว ทำเลวกับเมียไว้”
สัญชัยแกล้งสะอื้นให้ดูน่าสงสารอย่างสมบทบาท เก้ากับจ่าเดชมองไม่สบายใจ
ไม่นานต่อมา เก้ากับจ่าเดชที่แอบคุยกันอยู่มุมลับตาคนในชุมชน
“ที่ฉันไปหาจ่าก็จะบอกเรื่องผู้กอง จิ๊บโทร.มาบอก สงสัยว่าเมื่อวานผู้กองกับอัญถูกไล่ยิงที่รีสอร์ท”
“ห๊ะ...อะไรวะ เมื่อวานข้าเพิ่งไปเจอผู้กองมา”
“มีใครตามจ่าไปหรือเปล่า”
“ไม่มี...ข้าดูดีแล้ว”
“อธิคมมันจองเวรไม่เลิก”
จ่าเดชนึกได้ “แล้วเรื่องไอ้สัญชัยป่วย จะเอายังไง”
“เดี๋ยวฉันโทร.บอกจิ๊บเอง ถ้าลำพังแค่ป้าอุบลมาอโหสิ คงไม่เป็นไร จ่าก็คอยดูด้วยแล้วกัน ฉันจะไปสืบเรื่องทางวินิจ”
เก้ารีบเดินแยกออกไปแล้ว จ่าเดชนึกสงสัย รีบกดมือถือหาภควัต ได้ยินสัญญาณบอกติดต่อไมได้
“ติดต่อผู้กองก็ไม่ได้ ไม่รู้จะป่านนี้จะเป็นยังไง”
อุบลอยู่ในคฤหาสน์บ้านพิบูลย์สุวรรณ มองจิ๊บที่กำลังคุยมือถือกับเก้า
“จ้ะ พี่เก้า แล้วฉันจะบอกป้าอุบลให้”
จิ๊บวางสายไป อุบลมอง
“มีอะไร จิ๊บ”
“ไอ้สัญชัยมันป่วย ใกล้จะตาย มันถามหาป้า”
อุบลใจหล่นวูบ หน้าเหี่ยวลงทันที
“ข้าอยากกลับบ้าน”
“รอคุณอรรณพกับคุณภรณีเค้ากลับมาก่อนมั้ยป้า” นวยติง
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ข้าจะฝากบอกคนที่นี่ไว้ เรารีบไปรีบมา ไปดูอาการไอ้สัญชัยมันหน่อย”
จิ๊บท้วง “มันคงไม่ตายวันนี้ พรุ่งนี้ รอไอ้อัญกลับมาก่อนเถอะป้า”
อุบลกังวลอยู่นั่น “คนจะตาย จะห้ามได้เหรอวะ จิ๊บ นี่ก็คงวาระสุดท้ายของข้ากับผัวเฮงซวยอย่างไอ้สัญชัยแล้ว ให้ข้าไปดูใจมันสักนิด จะได้อโหสิกรรม ชาติหน้าจะได้ไม่มีเวรต่อกันอีก”
จิ๊บกับนวยมองอุบลแล้วนึกเห็นใจ
กฤษณ์เดินไปเดินมาในห้องรับแขกที่คอนโด สุคนธรสเข้ามาในห้อง
“นี่คุณไม่ไปทำงานเลยเหรอ”
“ไปแล้ว”
“ตามวัตเจอหรือยัง”
“ยัง”
สุคนธรสหงุดหงิด “อะไร ตำรวจมือดีหายไปทั้งคน”
“ก็บอกว่ายังไม่เจอ ห่วงแฟนเก่ามากกว่าผัวใหม่หรือไง” กฤษณ์ยัวะ
สุคนธรสขึ้นเสียง “อย่าหยาบคายกับฉันนะ ที่ฉันพูดน่ะ เพราะฉันฉลาดกว่าคุณ”
กฤษณ์เหลียวขวับมามองสุคนธรสทันที
“คิดเหรอว่าภควัตจะไม่ติดต่อมาหาท่านรองหัวหน้าคุณ ถ้าเค้าสนิทกันขนาดนั้น ภควัตต้องโทร.มาแล้ว ทุกคนรู้ว่าภควัตอยู่ไหน แต่คนที่โง่ ไม่รู้คือคุณคนเดียว”
“ไม่จริง”
“คนบ้างานอย่างวัต ไม่มีวันหายตัวไปเฉยๆ”
“นี่ฉันเป็นหมาหัวเน่า ไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว”
“ใช่ เพราะฉะนั้น จะทำอะไรก็รีบทำซะนะ ฉันไม่มั่นใจแล้วว่า ใครจะช่วยคุณได้ถ้ามีคนรู้ว่าตำรวจอย่างคุณขายความลับให้ วินิจ พ่อค้ายา”
กฤษณ์มีสีหน้าเครียดเขม็งเต็มที่
เก้าเดินมามองเรือนใหญ่ที่ปิดสนิท แต่มีลูกน้องเฝ้าอยู่ 4 คน
“ไม่มีใครมาเลยเหรอวะ”
ลุกน้อง 1 บอก “ยังเลยพี่ เบื่อฉิบเป๋ง เฝ้าบ้านเหมือนหมาเลย”
เก้ามองกุญแจ มองหน้าต่างที่ปิดสนิม แล้วลองเขย่ากุญแจ
ลูกน้อง 1 ถาม “พี่จะเข้าไปเหรอ”
“เออ”
ลูกน้อง 1 ท้วง “ไม่ได้นะ พี่ ก่อนไปพี่บังแกสั่งห้ามใครเข้าไปเด็ดขาด”
“พวกเอ็งไม่อยากรู้เหรอว่ามีอะไรในบ้าน” เก้าแหย่ “ถ้ามีของเหลือๆ เราเอาไปปล่อย ยังได้เงินมายาไส้กันทั้งเดือน ดีกว่านั่งรออยู่เฉยๆ”
ลูกน้องพากันมองหน้ากันแล้วเริ่มเห็นด้วยอย่างที่เก้าพูด
มีเสียงคนเดินมาหยุดด้านหลัง เก้าหันขวับ ไปมอง เห็นร่างสูงของอธิคม มองมา สีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาโหด
“พี่คม”
“ทำไม เห็นมัจจุราชมายืนตรงหน้าหรือไง ไอ้เก้า”
อธิคมจ้องเก้า แววตาดุดัน
ฝ่ายอุบลเดินเข้าบ้านมา เห็นสัญชัยนอนหลับเหยียดยาว อุบลเขม้นมองแล้วเข้ามาใกล้
“ไอ้สัญชัย เอ็งเป็นยังไงบ้าง”
สัญชัยทำลืมตามามอง อุบลก้มลงมาดูใกล้
“หมอเค้าว่าเอ็งป่วยหนักเลยเหรอ”
“อืม หนักมาก...แกช่วยพยุงฉันที ฉันลุกไม่ไหว”
อุบลขยับมาประคองสัญชัย ชั่วเสี้ยวนาทีนั้นเอง สัญชัยเอี้ยวตัวเอาผ้าโป๊ะยาสลบที่ซ่อนไว้ในมือ ปิดจมูกอุบลเต็มๆ อุบลดิ้นได้นิดเดียวก็ร่วงลงนอนบนพื้น
“หลับไปก่อนนะอีแก่”
ส่วนจิ๊บกับนวยเดินตามเข้ามาที่หน้าประตู
“ป้าอุบล จะใจร้อนไปถึงไหน บอกว่าให้รอกันบ้าง”
นวยล้อเลียนอุบล “ไม่คิดถึงหรอก ไอ้ผัวเฮงซวย แหม ...พอลงแท็กซี่ได้ วิ่งนำมาเลย”
จิ๊บกับนวยเดินเข้ามา มองเห็นอุบลนอนสลบเหยียดยาวบนพื้นก็ตกใจ
“ป้าอุบล”
จิ๊บกับนวยจะวิ่งเข้าไปช่วย
สัญชัยที่ถือไม้ซ่อนอยู่หลังประตูฟาดลงมาที่ต้นคอทั้งสองคนเต็มแรงเกิด จิ๊บกับนวยสลบเหมือด ร่วงผล็อยลงนอนเหยียดยาวบนพื้นทั้งคู่ทันที
ส่วนในบ้านวินิจ เก้ามองอธิคมที่ยืนตรงหน้า
“เอ็งอยากเข้าไปในบ้านข้าทำไม”
เก้าเห็นแววตาสงสัยของอธิคมก็ถึงกับอึ้ง นึกไม่ออกว่าจะแก้ตัวยังไง
อธิคมกระชากคอเสื้อเก้ามองจ้องหน้าด้วยแววตาเข้ม คาดคั้น
“หรือเอ็งเป็นตำรวจ”
ภควัตประคองอัญมาเดินออกมาจากราวป่าด้วยกัน อัญมามองเห็นภควัตมีสีหน้าเจ็บเท้าที่แพลงด้วยความเป็นห่วง
“พักก่อนเถอะ ผู้กอง นี่เราก็เดินมาตั้งไกลแล้วยังไม่เห็นถนนสักที เราอาจจะหลงแล้วก็ได้”
อัญมามองไปรอบๆ ที่เป็นป่า ภควัตค่อยๆทรุดตัวลงนั่ง
“คุณพักอยู่แถวนี้ก่อนนะ ฉันจะเดินไปหาคนมาช่วย”
อัญมาทำท่าจะเดินไป ภควัตรีบคว้ามืออัญมาไว้
“อย่าไป อัญมา”
อัญมาหันมองภควัต แล้วคุกเข่าลงตรงหน้า
“ผมกลัว”
อัญมายิ้ม “ฉันกลับมาช่วยคุณแน่ๆ ผู้กอง”
“ผมไม่ได้กลัวที่ผมเจ็บ แต่ผมกลัวว่าคุณจะหายกลับไปโลกคู่ขนานของคุณ”
ภควัตดึงร่างอัญมากอดไว้ อัญมากอดตอบภควัตด้วยความซาบซึ้ง
“ฉันจะไม่หายไปไหน”
“ผมสัญญาแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือจากคุณ”
ภควัตกุมมืออัญมาไว้แน่น อัญมายิ้ม มองมือที่กุมกันอยู่
“เราจะไม่ปล่อยมือจากกัน สัญญาของเรา”
ภควัตจูบหน้าผากอัญมาด้วยความปลื้มใจ สองคนช่วยกันดึงอีกฝ่ายขึ้น
“เราต้องไปต่อ”
อัญมาท้วง “แต่เท้าคุณแพลง”
“ผมไหว เราต้องรีบออกไปจากป่านี้ ก่อนจะมืด”
ภควัตกุมมืออัญมา สองคนประคองกัน กัดฟันทนความเจ็บ และความหนาว เดินไปด้วยกัน
ฟากอธิคมมองเก้าด้วยสายตาขุ่นมัว เก้ารีบปฎิเสธ
“ฉันไม่ใช่ตำรวจนะ พี่คม ฉันแค่เห็นบ้านปิดไว้ ไม่รู้พี่จะกลับมาเมื่อไหร่ ก็แค่จะเอาเศษๆ ยามาแบ่งกันเล่น ไม่ได้จะขโมยของของพี่”
อธิคมปล่อยคอเสื้อเก้าออก เหวี่ยงห่างตัวอย่างอารมณ์ไม่ดี แล้วหันไปสั่งลูกน้องอีก 4 คน
“พวกเอ็งไปตามพวกเรามาเฝ้าที่นี่ไว้ ห้ามคนแปลกหน้าเข้าออก ปิดไว้ทุกทาง อย่าให้ใครเข้ามาได้ โดยเฉพาะตำรวจ”
ลูกน้อง 4 คนรีบออกไป เก้าทำท่าจะตามไปด้วย อธิคมเรียกไว้
“เอ็งไม่ต้องไป คอยคุมพวกมันที่นี่”
“พี่คมจะเอาอะไร สั่งฉันมาได้เลย”
“อัญมามาเมื่อไหร่ รีบพาไปหาข้า”
“ไอ้อัญจะมาที่นี่เหรอ มายังไง เมื่อไหร่”
เก้าลืมตัวถาม อธิคมหันมอง เก้ารีบทำจ๋อยแก้ต่าง
“ฉันเห็นมันหายไป ตั้งแต่พี่ยิงตำรวจ แล้วก็หนีไปซ่อนตัว”
“ไอ้อัญมันทรยศข้า... มันเป็นสายให้ผู้กองภควัต”
“ผู้กอง” เก้าทำท่านึกออก “... ไอ้วัต เซียนพระน่ะเหรอพี่ มันเป็นตำรวจ มิน่า ฉันถึงว่าท่าทางมันแปลกๆ”
“คนของข้าจะลากมัน 2 คนกลับมาที่นี่ สั่งพวกเราไว้ เห็นที่ไหน เมื่อไหร่ เอาตัวมันสองคนมาทันที”
อธิคมสั่งด้วยเสียงกร้าว เฉียบขาด เก้าฟังแล้วไม่สบายใจ
เย็นแล้วขณะภควัตกับอัญมาประคองกันมา จนทะลุป่ามาถึงริมถนน สองคนเนื้อตัวหน้าตาโทรม รถหลายคันผ่านมา ภควัต กับอัญมาโบก รถไม่จอด แล่นเลยผ่านไป
ทั้งคู่ไม่มีอะไรติดตัวเลยแม้กระทั่งมือถือ พยายามโบกขอความช่วยเหลือ จนรถคันหนึ่งเข้ามาจอด แต่เลยไป
ภควัต อัญมาประคองกันไปที่รถ เห็นภรรยากดกระจกลงมองครึ่งหนึ่งด้วยความระวัง
“ผมเป็นตำรวจ เราถูกคนร้ายไล่ยิงมา”
สองสามีภรรยามองท่าทางลังเลไม่แน่ใจ ภควัตรีบบอก
“ผมไม่ได้โกหกนะครับ เราไม่ใช่พวกมิจฉาชีพ ผมจะบอกเบอร์ให้ คุณโท.ไปเช็คได้เลยว่าผมเป็นใคร”
อัญมาเสริม “ช่วยพาเราไปโรงพยาบาลทีเถอะค่ะ”
ภควัต และอัญมามองขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร
ฝ่ายอธิคมยืนรออยู่ในบ้าน ด้วยสีหน้ากังวล มองไปไกล เก้ายืนอยู่ใกล้ มองอธิคม แล้วเลื่อนมือแตะปืนในเอว เห็นโอกาสจะจับตัวอธิคม
“ตำรวจมันอยากจะจับข้ากับพ่อ”
เก้าทำเป็นรับฟัง แต่มือแตะที่ปืนเตรียมพร้อม
อธิคมยังมองไปไกล ไม่ทันระแวงว่าเก้าก็เป็นตำรวจ และกำลังคิดจะจับตัวเอง
“ที่มันยังไม่กวาดล้างชุมชน มันไม่ตามเก็บข้ากับพ่อ เพราะมันอยากจับเป็น”
เก้าหยิบปืนออกจากเอว
อธิคมพูดต่อ “มันจะเอาข้ากับพ่อเข้าคุก แล้วใช้เป็นพยานซักทอดเครือข่าย กับผู้ใหญ่ที่ช่วยเราทั้งหมด”
เก้าถือปืนในมือพร้อม มองจ้องที่อธิคมเขม็ง
อธิคมหันมาเห็นเก้าถือปืนในมือ อธิคมมองจ้องเก้า
ลูกน้อง 4 คนเข้ามา เก้าจวนตัว เพราะเห็นคนมากกว่า ก็ทำเป็นหันไปเล็งปืนใส่ลูกน้องพวกที่เพิ่งเข้ามา ลูกน้องตกใจ
ลูกน้อง1 “พวกฉันเอง พี่เก้า”
“แล้วไป...ข้านึกว่าตำรวจ”
เก้าทำเป็นเก็บปืน ยืนมองไปที่อธิคมอย่างระวังภัยให้ อธิคมมองเก้า
“ขอบใจ ไอ้เก้า ที่เอ็งยังซื่อสัตย์กับข้า”
เก้ายิ้มให้ อธิคมหันไปทางลูกน้อง 4 คน เก้าปรับสีหน้า ซ่อนความเสียดายที่จะจับอธิคม
“ไม่มีใครแปลกหน้ามาเลย พี่ พวกไอ้อัญก็ไม่เห็น บ้านมันปิดเงียบ”
ลูกน้อง 1 รายงาน อธิคมฟังแล้วสีหน้าเครียดที่ยังหาอัญมาไม่เจอ
ทางด้านสัญชัยเก็บตัวอยู่ในบ้านอุบล แอบมองผ่านช่องหน้าต่างที่แง้มไว้
“ดีนะที่ข้าฉลาด อำพรางตัว ปิดบ้านไว้ก่อน”
ในมือสัญชัยมีไม้เตรียมพร้อม หันมามองอุบล จิ๊บ และนวยที่ถูกมัดมือมัดปากรวมกันอยู่ สามคนฟื้นแล้วมองสัญชัยอย่างระแวงและเคียดแค้น สัญชัยหัวเราะ
“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำอะไรพวกเอ็งหรอก รอลูกอัญมาตามหาพวกเอ็งก่อน พอข้าได้ตัวลูกอัญ ข้าก็จะเอาไปแลกเงินจากพี่คมเค้า”
อุบล จิ๊บ และนวยอยากจะด่า แต่ถูกผ้าปิดปาก ได้แต่ส่งเสียงอื้ออ้า สัญชัยทำหน้ากวน
“จะด่าว่าข้าฉลาดล่ะสิ ฮ่าฮ่า ข้าฉลาดเรื่องหาเงินเข้ากระเป๋าอยู่แล้ว เรื่องอะไรข้าจะให้ตัวพวกเอ็ง 3 คนไปกับไอ้อธิคม สู้เอาไว้เป็นเหยื่อล่อ แล้วก็โก่งค่าตัวลูกอัญคนสวย รีดอธิคมให้สะใจ เงินแสนน้อยไป ระดับลูกอัญทั้งคน มันต้องเงินล้าน”
สามคนดิ้นรน อยากจะด่า เอาเรื่องสัญชัยที่หัวเราะร่า ภาคภูมิใจในความชั่วของตัวเอง
ฝ่ายฟากอัญมานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแล้ว มีสายน้ำเกลือติดแขนเพราะอาการเป็นไข้และอ่อนเพลีย
ภควัตเดินใช้ไม้เท้ายันเข้ามา พยาบาลเดินออกไป ภควัตทอดสายตามองอัญมาด้วยความรัก
“คุณปลอดภัยแล้ว อัญมา”
ท่านรองจักรภพเปิดประตูเข้ามามองภควัต
“ท่านรอง”
ภควัตทำความเคารพ จักรภพยิ้มเดินมาใกล้ภควัต
“ผมจัดการเรื่องทางโรงพยาบาลกับพลเมืองดีที่ช่วยคุณเรียบร้อยแล้ว” ท่านรองยิ้มให้ “โชคดีที่เราได้คุณกลับมา”
“แต่เสียดายที่อธิคมกับวินิจมันหนีไปได้”
“วินิจยังซ่อนตัวอยู่ แต่อธิคมกลับไปที่ชุมชน หมวดเก้าส่งข่าวมาบอกเราเมื่อวาน”
“ผมอยากไปจัดการมัน”
“อย่าเพิ่ง ภควัต รักษาตัวคุณให้ดีก่อน หมวดเก้าบอกว่าอธิคมเองก็ตามล่าตัวคุณกับอัญมาอยู่”
“ท่านครับ ผมอยากให้อัญมาอยู่ในเซฟเฮาส์ แม่อัญมาก็ปลอดภัยแล้ว”
“นี่แหละเรื่องที่ผมต้องรีบคุยกับคุณ”
ภควัตมองจักรภพด้วยสายตาสงสัย สะดุดหูกับน้ำเสียงเครียดเคร่งของนาย
ในห้องพักคนไข้พิเศษ อรรณพ และภรณีที่นั่งอยู่ในนั้นแล้ว จักรภพนั่งอยู่ข้างภควัต อรรณพเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“แม่ของอัญมาหายไปจากบ้าน รปภ.บอกว่าล่าสุดคือออกไปกับจิ๊บและ นวย เค้าเห็นว่ารู้จักกันดี เลยไม่ได้ห้ามตอนที่ออกจากบ้านไป”
“เราพยายามติดต่อ แต่มือถือก็ปิดทั้ง 3 คน” ภรณีเสริม
“เรากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเค้า ถึงได้รีบแจ้งท่านรอง อย่างที่ผู้กองเคยบอกไว้”
“ที่บ้านป้าอุบลล่ะครับ”
“จ่าเดชไปวนดูหลายรอบ เห็นแต่บ้านปิดเงียบ จะเข้าไปค้นก็กลัวคนรอบๆ ผิดสังเกต ในชุมชนนั้น หูตาของวินิจมีทั่วไปหมด” จักรภพบอก
“แล้วสัญชัย พ่อเลี้ยงอัญมา”
“ยังไม่มีใครเจอตัว” จักรภพว่า
ภควัตนิ่งคิดแวบเดียวแล้วเอ่ยบอกทุกคน
“อย่าเพิ่งบอกอัญมาเรื่องนี้นะครับ เราจะรีบตามหาตัวป้าอุบล จิ๊บ นวยก่อน ตอนนี้ผมห่วงอัญมา เธออ่อนเพลียมาก ถ้ารู้เรื่องนี้ เธออาจจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ แล้วถ้าเธอไปเจออธิคม อธิคมต้องไม่ปล่อยให้อัญมารอดไปได้อีก”
ทุกคนเห็นสีหน้ากังวลของภควัตแล้วยิ่งไม่สบายใจ ภรณีเอ่ยเสนอขึ้น
“ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ให้หนูอัญไปอยู่กับเราก่อนก็ได้ ฉันรับรองว่าเราจะเฝ้าหนูอัญไม่ให้ห่างสายตา”
อรรณพเสริม “ผมจะจ้างบอดี้การ์ดมาเฝ้าอัญมาโดยเฉพาะ จะไม่ให้เกิดเรื่องอีก”
“ผมอยากให้อัญมาอยู่ใกล้ผม”
ภควัตเสนอขึ้น ทุกคนมองไม่เข้าใจ ภควัตอธิบาย
“ผมกับอัญมาคือเป้าหมายของอธิคม เราไปอยู่ที่ไหน คนอื่นจะเดือดร้อนไปด้วย ผมเสียลูกน้องที่ดีที่สุดอย่างพลภัทรไป...เพราะเค้าปกป้องผมกับอัญมา...ผมสูญเสียใครไม่ได้อีกแล้ว”
สายตาภควัตเต็มไปด้วยเจ็บปวดกับการตายของลูกน้องเป็นอย่างมาก
ด้านอัญมารู้สึกตัวแล้วพยายามจะลุกขึ้น พยาบาลพิเศษเข้ามาช่วยปรับเตียงให้นั่ง อัญมาเอ่ยขอพยาบาล
“ฉันขอโทรศัพท์ไปหาแม่หน่อยนะคะ”
พยาบาลเดินไปหยิบเครื่องโทรศัพท์โรงพยาบาลมาวางให้ อัญมากดเบอร์มือถือของแม่ ปลายสายบอกว่าติดต่อไม่ได้
“ทำไมแม่ปิดมือถือ...หรือว่าอยู่กับจิ๊บ กับนวย”
อัญมาลองหมุนเบอร์มือถือทั้งจิ๊บ ทั้งนวย ทั้งสองเบอร์ สัญญาณติดต่อไม่ได้ อัญมาวางโทรศัพท์ลงอย่างสงสัย
“ทำไมติดต่อแม่ จิ๊บ นวยไม่ได้สักคน”
ฟากจ่าเดชมาหยุดลงที่หน้าบ้านอุบล มองไปรอบๆ เห็นบ้านปิด จ่าเดชพยายามเดินดูรอบๆ ส่วนในบ้านสัญชัยหลบเงียบ โดยที่มุมห้อง อุบล นวย และจิ๊บพยายามถีบพื้นส่งเสียงให้ถึงข้างนอก
สัญชัยชักมีดออกมา จี้ขู่ไปที่อุบล จิ๊บกับนวยต้องหยุดกระทืบเท้า
จ่าเดชเดินมาดึงกุญแจที่คล้องประตู แต่กุญแจล็อคแน่นจากด้านนอก จ่าเดชชะเง้อ
“หายไปไหนกันหมดวะ” จ่าตบประตูเรียก “มีใครอยู่มั้ย”
สัญชัยเอามีดจ่ออุบล ขู่ไม่ให้ทุกคนทำเสียงดัง
“ไอ้สัญชัย อยู่หรือเปล่า”
สัญชัยจ้องไม่ให้พวกจิ๊บ กับนวยส่งเสียง อุบลโดนล็อคคออยากจะร้องแต่ก็โดนมีดจิ้มสีข้าง
สุดท้ายจ่าเดชจำต้องถอยออกไป
สัญชัยรอฟังจนเสียงเงียบก็ถอนใจโล่งอก
จิ๊บ และนวย มองอย่างเจ็บใจ เสียดายโอกาสที่จะรอดไปจากสัญชัย
อ่านต่อหน้า 3
คีตโลกา ตอนที่ 15 (ต่อ)
ขณะเดียวกันภควัตนั่งอยู่ตรงหน้าทุกคน และเอ่ยขึ้น
“ระหว่างที่เราวางแผนกวาดล้าง ผมจะพาอัญมาไปหลบอยู่ที่บ้านผมก่อน ไม่ให้อธิคมกับวินิจได้ตัวอัญมาไปต่อรอง”
“ผมเห็นด้วยกับผู้กองภควัต” จักรภพบอก
ภควัตมีสีหน้ายุ่งยากใจ เมื่อคิดถึงเรื่องขวัญอนงค์กับคุณหญิงวรจันทร์ที่เหมือนจะไม่ชอบอัญมานัก ภรณีสังเกตเห็นสีหน้านั้นจึงถามขึ้น
“แล้วคุณหญิงวรจันทร์ ท่านจะเข้าใจเรื่องหนูอัญไปอยู่ที่บ้านหรือเปล่า”
“ที่จริง...คุณป้า กับคุณน้องก็เคยเจออัญมาแล้วน่ะครับ ยังไงผมก็ต้องอธิบายความจำเป็นคราวนี้ให้คุณป้ากับคุณน้องเข้าใจ”
“เรื่องนี้สบายใจได้ ภควัต” สามคนมองจักรภพที่พูดขึ้น “เราติดต่อท่านรัฐมนตรีอภิกานต์กับคุณหญิงวรจันทร์ตอนที่คุณหายไป แต่ผมไม่ได้บอกรายละเอียดตรงๆ ผมบอกกับคุณหญิงไปว่าคุณถูกส่งตัวไปปฏิบัติภารกิจลับ”
ภควัตซาบซึ้ง “ขอบคุณครับท่านรอง คุณป้ากับคุณน้องคงหายกังวลได้บ้าง”
“แล้วตอนนี้ท่านรัฐมนตรีกับคุณหญิงแล้วก็ลูกสาวเพิ่งเดินทางไปดูงานโครงการใหม่ของรัฐบาลที่ต่างประเทศ เพราะฉะนั้นผมคิดว่าสะดวกที่คุณจะเก็บตัวอัญมาให้ห่างพวกอธิคม แล้วค่อยอธิบายกับคุณลุง คุณป้าของคุณตอนที่กลับมาแล้ว”
“ดีเหมือนกัน พวกมันไม่กล้ามีเรื่องถึงในบ้านรัฐมนตรีอภิกานต์แน่ๆ”
“ใช่ครับ อธิคมมันคงนึกไม่ถึงว่าผมเป็นหลานของคุณลุง”
ทุกคนมองโล่งใจ
จังหวะนี้ประตูห้องเปิดออก ภควัตหันไปทันที ทุกคนมองตามเห็นอัญมาที่เดินพรวดเข้ามา ถามทันที
“ผู้กองทำไม ฉันติดต่อแม่ จิ๊บ นวยไม่ได้”
อัญมามองไปเห็นอรรณพกับภรณีที่นั่งอยู่ในนี้ก็ยิ่งสงสัย ไหว้สองท่านแล้วถามอย่างร้อนใจ
“คุณอรรณพ คุณภรณี แล้วแม่อัญ แม่อุบลละค่ะ”
อรรณพ ภรณียังไม่ทันตั้งตัว จักรภพพูดขึ้นให้
“เราพาแม่กับเพื่อนเธอไปเก็บตัวไว้ที่เซฟเฮาส์ อัญมา”
อัญมามองแปลกตา เพราะไม่เคยเห็นหน้าจักรภพ จักรภพเอ่ยแนะนำตัวกับอัญมา
“ฉัน...รองจักรภพ หัวหน้าภควัต”
อัญมาสงสัย “ทำไมท่านต้องพาแม่อัญไปที่เซฟเฮาส์ด้วยคะ”
“เราห่วงความปลอดภัยของทุกคน รวมทั้งคุณอรรณพกับคุณภรณีด้วย ฉันไม่อยากให้พวกวินิจรู้ว่าใครเป็นคนให้ที่ซ่อนแม่ของเธอ”
ภรณีลุกขึ้นมาโอบอัญมาไว้ให้คลายกังวล
“หนูอัญ ใจดีๆไว้นะจ๊ะ หนูเพิ่งเจอเรื่องร้ายแรงมา พักรักษาตัวให้ค่อยยังชั่วก่อน”
“อัญไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอบคุณมากนะคะ” อัญมาหันไปทางจักรภพ “อัญอยากเจอแม่ค่ะ”
“เราขอโทษด้วยที่ตอนนี้ยังให้ติดต่อกันไม่ได้ เธอต้องเข้าใจนะอัญมา ตอนนี้เธอคือคนที่พวกวินิจกับลูกชายอยากได้ตัวมากที่สุด เพราะฉะนั้นเพื่อความปลอดภัย ฉันอยากให้เธอเก็บตัวสักพัก” ท่านรองพูดจริงจัง
อัญมาบอก “เอาฉันเป็นตัวล่อสิคะ ถ้าวินิจอยากได้ตัวฉัน ก็ให้ฉันออกไป”
“ไม่ได้ อัญมา คุณเสี่ยงมามากแล้ว”
“หนูอัญ ฉันคิดว่าหนูควรจะทำตามแผนของตำรวจ อดทนสักนิดเถอะ เดี๋ยวทุกอย่างก็จะเรียบร้อย”
อรรณพช่วยพูดเตือน อัญมามองทุกคนแล้ว แต่ยังไม่คลายกังวลในใจ
สองคนอยู่ในสวนสวยโรงพยาบาล ภควัต มองอัญมาที่นั่งใกล้สีหน้าไม่สบายใจ
“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงแม่ จิ๊บ กับนวย”
“พวกเค้าจะปลอดภัยใช่มั้ย”
ภควัตกุมมืออัญมาไว้ “ผมสัญญา”
อัญมาค่อยเบาใจ
อรรณพ ภรณี และจักรภพเดินเข้ามามองทั้งคู่
“ผมจัดการทุกอย่างแล้ว คุณสองคนออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้เลย”
“เราจะไปส่งเธอกับผู้กองภควัต ฉันอยากให้แน่ใจว่าคนดีๆ มีความเสียสละอย่างเธอสองคนปลอดภัย” อรรณพว่า
อัญมามองอรรณพกับภรณีด้วยสายตาซาบซึ้ง
“หนูอัญ...หนูต้องเชื่อผู้กองภควัตนะ อย่าตัดสินอะไรด้วยอารมณ์อย่างเดียว”
อัญมารับคำ “ค่ะ อัญจะเชื่อผู้กอง”พลางหันไปสบตากับภควัต
“ภควัตต้องรักษาเท้าที่แพลงเพราะมันบวมมาก ให้หายก่อนเราฝากเธอช่วยดูแลผู้กองด้วยนะ อัญมา”
“ค่ะ ท่านรอง อัญจะดูแลผู้กองแทนทุกคน”
จักรภพ อรรณพ และภรณียิ้มให้อัญมาและภควัต มองด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยกัน
อีกด้านหนึ่ง กฤษณ์ผุดลุกผุดนั่งอยู่ในห้องรับแขกคอนโด วุ่นวายใจหนัก สุคนธรสกอดอกมองสมเพช
“ป่านนี้ยังไม่ได้เรื่องว่าวัตหายไปไหน”
“ที่ถามนี่ ห่วงแฟนเก่ามากใช่มั้ย” กฤษณ์ยัวะ
“ฉันต้องห่วง เพราะฉันรู้ว่าวัตเป็นคนบ้าบิ่น ทุ่มเทกับงานมากขนาดไหน เค้าไม่มีวันทรยศเกียรติของตำรวจเหมือนที่คุณทำ”
กฤษณ์หันขวับ สุคนธรสมองสู้ตา
“รีบหาวัตให้เจอ ก่อนไอ้วินิจจะติดต่อมา”
“ไม่ต้องมาสั่ง ที่ผมต้องลำบากก็เพราะใคร คุณไง สุคนธรส เพราะคุณอยากได้เรือนหอแพงๆ บ้าๆนั่น”
สุคนธรสแหวใส่ “อย่ามาโทษชั้นคนเดียวนะ กฤษณ์ คุณต่างหาก คุณอยากเอาชนะวัตทุกอย่าง แต่คุณมันโลภ งี่เง่า ทำอะไรไม่ระวัง”
กฤษณ์โมโห พุ่งเข้าขย้ำคอ บีบแน่นสุคนธรสดิ้น
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
สุคนธรสจิกเล็บข่วนลงไปที่หน้าเต็มๆ กฤษณ์ร้องลั่นยอมปล่อยมือ สุคนธรสจะวิ่งหนีออกจากห้อง กฤษณ์คว้าปืน ยกขึ้นเล็งไปที่ร่างสุคนธรสทันที
“ถ้าเธอทิ้งฉัน ฉันจะฆ่าเธอ”
สุคนธรสมองผวา กลัวสุดขีด แววตากฤษณ์ตอนนี้เหมือนคนบ้า
“เธอทิ้งฉันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ฉันไม่ได้ทิ้งคุณ แต่ฉันกลัว...วางปืนก่อนนะ กฤษณ์”
สุคนธรสเสียงอ่อนลง เอาน้ำเย็นลูบ ไม่อยากกระตุ้นให้กฤษณ์โมโหจนลั่นไก
“รสรักคุณนะ กฤษณ์ รักมาก รสไม่ทิ้งคุณหรอก คุณเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดของรส”
สุคนธรสมองนิ่งข่มความกลัว กฤษณ์ค่อยๆ ลดปืนลง สุคนธรสฝืนยิ้มหวานให้เต็มที่
“คุณใจเย็นนะๆ อย่าเครียด พักก่อนก็ได้ รสไม่กวนคุณดีกว่านะคะ”
สุคนธรสยิ้มแล้วทำเป็นเดินเข้าไปห้องน้ำด้านใน
กฤษณ์หันไปมองตาม สายตาไม่วางใจ
สุคนธรสหลบเข้าห้องน้ำมา ล็อคกลอนแน่นหนา มองคอตัวเองที่เป็นรอยมือกฤษณ์ในกระจกด้วยสายตาหวาดหลัว
“แก...แกมันบ้า ถ้าฉันยังอยู่กับแก ฉันต้องตายแน่ๆ”
สุคนธรสว้าวุ่นหนัก
“ฉันต้องหนีไปให้ได้”
สุคนธรสมองหาอาวุธที่จะทำให้รอด เปิดตู้ ชั้นต่างๆ จนเห็นขวดน้ำยาล้างห้องน้ำ รีบคว้ามาถือไว้ในมือ
กฤษณ์หยิบกล่องกระสุนปืนออกมา ตาขวางอย่างคนกดดัน
“แกจะทรยศฉัน...นังสุคนธรส นังงูพิษ แกไม่ได้รักฉัน แกยังรักไอ้วัต”
กฤษณ์เปิดรังเพลิง แล้วเอากระสุนใส่จนเต็ม
“คนอย่างฉัน ไม่เคยให้ผู้หญิงหน้าไหนมาหักหลังไ”
กฤษณ์ถือปืนไว้ด้วยสายตาระแวงสุคนธรสเต็มที่
ต่อมา สุคนธรสเดินออกมาจากห้องน้ำ ในมือมีขวดยาล้างห้องน้ำ วางซุกไว้ที่ใต้โต๊ะใกล้ตัว สักครู่เห็นกฤษณ์เดินออกมาจากห้องนอน สองคนมองกัน แต่ปั้นหน้าเหมือนไม่มีอะไร
“รสอยากออกไปทานข้าว เราไปกินอะไรกันดีคะ”
สุคนธรสชวนเพื่อหาทางหนี กฤษณ์ระแวงอยู่แล้ว ตอบเนิบๆ
“ผมไม่อยากออกไปข้างนอก”
“แต่เราต้องกินนะคะ คุณก็ต้องไปทำงาน”
“ผมส่งใบลาพักร้อนไปแล้ว”
“แต่รสหิว”
“อยากออกไปข้างนอกนักใช่มั้ย”
กฤษณ์หมดความอดทน ชักปืนออกจากเอว ถือปืนเดินเข้าหา สุคนธรสตกใจแทบช็อก ยืนตัวแข็งทื่อ
“ฉันน่าจะรู้ว่าผู้หญิงเอาแต่ได้ รักสบายอย่างเธอ มันไม่มีมีค่าอะไร นอกจากเป็นปลิงสูบเลือดสูบเนื้อฉันไปวันๆ อยู่ไปก็มีแต่ทำให้ชีวิตฉันต่ำลง เธอไม่เคยลืมไอ้วัต เธอยังรักมัน...รักมากกว่าผัวอย่างฉันด้วย”
สุคนธรสสุดทน “ใช่ ฉันยังรักวัต ยิ่งอยู่ใกล้แก ฉันยิ่งคิดถึงวัต อยากกลับไปหาเค้า เพราะแกมันชั่ว ชั่วจนไม่เหลือความดี ไอ้ตำรวจเลว ทรยศเพื่อน ขายความลับ รู้เห็นกับพ่อค้ายา แกมันก็เก่งแต่เรื่องเลวๆ ทำร้ายผู้หญิง”
กฤษณ์โกรธจัดพุ่งเข้าตบสุคนธรสคว่ำลงไปกับพื้นทันที
ทางด้านอัญมาประคองภควัตเข้ามาในบ้าน ภควัตทิ้งตัวนั่งลง
“หิวมั้ย ฉันไปดูก่อนนะว่ามีอะไรในตู้เย็นบ้าง คุณต้องกินยา”
ภควัตไม่ยอม ดึงมืออัญมามานั่งใกล้ อัญมามองภควัตจ้องตอบ สายตาทั้งรักทั้งหวง
“ผมไม่ต้องกินยาหรอก อัญมา ถ้ามีคุณอยู่ใกล้ๆ”
ภควัตส่งสายตาหวานฉ่ำจนอัญมาอาย
ที่ห้องรับแขกคอนโด กฤษณ์จะพุ่งเข้ามาจิกผมสุคนธรส แต่สุคนธรสที่คว่ำหน้า เอื้อมไปคว้าขวดน้ำยาล้างห้องน้ำที่ซ่อนไว้ พอกฤษณ์ก้มลงมาใกล้ สุคนธรสเงยขึ้น ฉีดน้ำยาล้างห้องน้ำเข้าหน้าเต็มแรง
กฤษณ์ร้องลั่นด้วยความแสบ “อ๊าก”
สุคนธรสถอยห่างตั้งหลัก กฤษณ์พยายามพุ่งตาม สุคนธรสยกเท้าถีบเข้าท้องกฤษณ์เต็มแรง
กฤษณ์หงายลงไปกับพื้น ยังลืมตาไม่ขึ้น
“ไอ้สารเลว คนอย่างแกไม่ตายดีแน่”
สุคนธรสคว้าเก้าอี้ได้ ทุ่มลงไปกลางตัวกฤษณ์
กฤษณ์ร้องลั่น ทั้งแสบหน้าแสบตา ทั้งเจ็บตัวเพราะโดนเก้าอี้ แต่มือกฤษณ์ยังยกปืนแกว่งไปมา
น่าหวาดเสียว
“มึง...มึงตาย”
“คนเลวมันต้องไม่มีที่ยืนในสังคม คอยดู ฉันจะให้วัตจัดการคนชั่วอย่างแก”
สุคนธรสคว้าของใกล้มือ ปาเข้าหน้ากฤษณ์อีกทีแล้ววิ่งหันหลัง เปิดประตู หนีออกจากห้องไปทันที
กฤษณ์มองเห็นรางๆว่าสุคนธรสพุ่งออกประตูไป ก็ลุกขึ้นกระเสือกกระสนจะตามแต่ตามองไม่ชัด
“อีสุคนธรส กลับมา กูจะฆ่ามึง”
กฤษณ์ตะโกนก้อง จะวิ่งตามแต่แสบตาจนทรุดลงกับพื้น ดิ้น ร้องครวญคราง
อัญมาพยุงภควัตนั่งลง ภควัตมองสบตาอัญมาแล้วขยับไปหอมแก้ม อัญมาอาย
“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวคุณป้าคุณกับคุณน้องมาเห็น”
ภควัตอมยิ้ม “ไม่มีใครเห็นหรอก เค้าไปเมืองนอกกันหมดแล้ว”
“เจ้าเล่ห์!!! คุณถึงพาฉันมาที่นี่”
อัญมาจะดึงตัวออก ภควัตไม่ยอมโอบอัญมาลงมาแนบอก
“ผมไม่อยากอยู่ห่างคุณเลย อัญมา ไม่อยากห่างสักนาที”
อัญมามองภควัตแล้วยิ้ม ซบลงในอกเขา ภควัตลูบผมอัญมาแล้วกอดไว้แน่น
“สัญญากับผมได้มั้ย ชั่วชีวิตนี้เราจะไม่แยกจากกันอีก”
ภควัตเอ่ยถามอัญมาที่ซบลงในอก แต่อัญมาแววตากังวล ภาพที่เคยเห็นภควัตถูกยิงในโลกคู่ขนานผุดขึ้นมาในห้วงคิด อัญมาสะดุ้ง ผละจากอกภควัต
“มีอะไรครับ”
อัญมาสีหน้าครียด จนภควัตขยับตัวมามองใกล้ๆ
“อัญมา”
“อัญเคยเห็น...ในโลกคู่ขนาน คุณ...คุณถูกอธิคมยิง
อัญมาพูดออกไปแล้วใจหายวาบ ภควัตเองก็สีหน้าไม่ดี ดึงอัญมามากอดไว้แน่น แววตาเครียด
อธิคมสีหน้าเครียดขณะคุยมือถืออยู่ที่บ้าน มีเก้าหลบมุมฟังอยู่อีกด้านหนึ่ง
“ยังไม่กลับ...แล้วไม่โทร.หาป้าอุบลกับจิ๊บเลยเหรอ”
เก้าฟังด้วยสายตาอยากรู้
สัญชัยอยู่ที่บ้านอุบล กำลังคุยโทรศัพท์กับอธิคม มีอุบล จิ๊บ และนวยที่อ่อนแรงเพราะถูกมัดและไม่ได้กินอะไรอยู่ด้านหลัง สามคนมองสัญชัยด้วยสายตาเจ็บใจ
“ไม่โทร.เลย นี่ฉันก็รอให้ลูกอัญติดต่อมา ก็ยังไม่ได้เรื่องอะไร”
“ไหนแกเคยบอกฉันว่า มีวิธีดึงตัวอัญได้ไง”
สัญชัยทำเสียงคิดหนัก
“ฉันก็คิดอยู่นะ พี่ แหมเงินแสนใครจะไม่อยากได้ แต่งานมันยาก เงินทองก็ต้องใช้ตามหาตัวลูกอัญเยอะแยะไปหมด”
อุบล จิ๊บ และนวยโกรธมากเมื่อได้ยินสัญชัยพูด
“แกอยากได้เท่าไหร่ ว่ามาเลย”
สัญชัยยิ้มกริ่ม “พี่คมนี่เข้าใจอะไรง้าย......ง่าย อย่างนี้หัวฉันแล่นคิดออกไวเลย เอางี้นะ เดี๋ยวฉันหาทางเอาตัวลูกอัญกลับมาได้เมื่อไหร่ ฉันจะรีบพาลูกอัญไปรับรางวัลจากพี่”
สัญชัยยิ้มเจ้าเล่ห์
อธิคมวางสายไปด้วยความหงุดหงิด เก้ากำลังจะหลบออกไป อธิคมเรียกขึ้น
“ไอ้เก้า ไอ้เก้าอยู่ไหนวะ”
เก้าไม่อยากออกไปหา แต่อธิคมเรียกซ้ำ น้ำเสียงฉุนเฉียว
“ไอ้เก้า มึงมุดหัวอยู่ที่ไหน”
เก้าจำใจ ทำเป็นเหมือนเพิ่งวิ่งมา
“พี่คมมีอะไรจะใช้ฉัน”
“ไปดูที่บ้านป้าอุบล มีใครอยู่ที่นั่น แล้วไอ้สัญชัยมันอยู่ด้วยหรือเปล่า”
เก้ายิ้มดีใจรีบออกไปเลยทันที อธิคมมองหงุดหงิดเรื่องอัญมา
ส่วนภควัตโอบอัญมาไว้ใกล้ชิด อัญมาซบลงในอกภควัตตัดสินใจบอก
“ที่โลกคู่ขนานฉันเห็นคุณถูกอธิคมยิง ฉันถึงกลับมาที่นี่ ฉันไม่อยากให้คนดีๆ อย่างคุณเป็นอะไรไป”
“ขอบคุณมาก อัญมา ขอบคุณที่เป็นห่วง ขอบคุณที่รักผม”
ภควัตกุมมืออัญมาขึ้นจูบอย่างนุ่มนวล อัญมามองแล้วถามขึ้น
“ผู้กอง ช่วยพาฉันไปเจอแม่ที่เซฟเฮาส์ได้มั้ย”
ภควัตนิ่งไป คิดหาคำตอบที่จะไม่บอกความจริง อัญมาตื๊อเสียงหวาน แทนตัวเองว่าอัญอีกด้วย
“นะคะ ให้อัญไปเจอแม่สักนิดนึง อัญคิดถึงแม่”
“อดทนอีกนิดนะครับ ผมพาคุณไปเจอป้าอุบลแน่ๆ”
“แต่ฉันคิดถึง ฉันเป็นห่วงแม่”
อัญมางอน ภควัตถามง้อๆ
“เรียกตัวเองว่าอัญแบบเมื่อกี้ได้มั้ย” อัญมาหันมามอง ภควัตยิ้มหวาน “ผมชอบ”
อัญมายิ้มอาย ภควัตซบลงที่ไหล่อัญมาท่าทางอ่อนเพลีย
“ผมเพลียจัง”
“คุณยังอยากยาอยู่หรือเปล่าคะ”
“ไม่แล้ว...ผมคิดว่า ผมหักดิบได้ตอนที่คุณอยู่ด้วย ผมไม่ได้บอกท่านรองเรื่องที่อธิคมใช้ยากับผม...ผมไม่ได้ตกเป็นทาสยาอย่างที่อธิคมต้องการ”
อัญมายิ้มค่อยๆ ขยับให้ภควัตลงมานอนที่ตัก ภควัตยิ้มชื่น ดึงมืออัญมามากอดไว้แนบอก
“ผมจะจับมือคุณไว้ คุณห้ามหายไปไหนนะครับ”
“ค่ะ อัญจะอยู่กับคุณ”
ภควัตจูบมืออัญมาแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน ใบหน้าระบายยิ้มมีสุขล้น อัญมามองภควัตด้วยสายตาอ่อนโยน
ฟากกฤษณ์พาตัวเองมาอยู่ที่ห้องตรวจไข้ในโรงพยาบาลแล้ว มีพยาบาลดูแลตรวจตา พร้อมทำการรักษาผิวหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำ เพราะโดนสุคนธรสสาดน้ำยาล้างห้องน้ำใส่ พยาบาลเอาเครื่องมือออกไป
“โชคดีนะคะที่ไม่เข้าตา”
“ครับ ผมรีบหลับตาทัน แล้วก็รีบเอาน้ำล้างหน้าเยอะๆ”
“ดีแล้วค่ะ คงแดงไปอีกระยะนึงทายาที่หมอให้ก็จะดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
พยาบาลเก็บเครื่องมือออกไป กฤษณ์รีบหยิบโทรศัพท์ กดหาลูกน้องตำรวจ
“ไอ้โรจน์ ฉันมีงานให้แกทำ ตอนนี้...ไปตามสุคนธรส”
แววตากฤษณ์ยามนี้มีแต่ความอาฆาตแค้น
เย็นแล้วขณะสุคนธรสลงจากแท็กซี่ พุ่งมายังป้อมยามรปภ.หน้ารั้วบ้านอริยะวงศ์
“ฉันมาหาคุณวัต” รปภ.มองสำรวจ สุคนธรสแหวใส่ “ฉันเคยเป็นแฟนคุณวัตแก จำไม่ได้เหรอ”
รปภ.เอาแต่มอง และยังไม่ยอมให้เข้ามา สุคนธรสโวยลั่น
“ฉันมีเรื่องด่วนมาบอกวัต”
“ทำไมไม่โทร.หา ละครับ”
“แกคิดว่าฉันโง่ ไม่โทร.มาก่อนเหรอ โทร.ไม่ติด ติดต่อไม่ได้ ฉันถึงต้องมานี่ไง”
“คุณวัตไม่อยู่ครับ”
“ไม่อยู่ ไม่อยู่แล้วไปไหน ทำไมติดต่อไม่ได้”
สุคนรสถามรัวเร็ว อารมณ์เสีย โดยไม่รู้ว่าที่ด้านหลัง โรจน์ลูกน้องกฤษณ์ ขี่มอเตอร์ไซค์ตามมาซุ่มมองสุคนธรส
ฝ่ายภควัตพลิกตัว อัญมาเมื่อยขา ขยับตัว ค่อยๆ ดึงมือออก แต่ภควัตไม่ยอมปล่อย อัญมาดึงออกเบาๆอีกที ภควัตกลับดึงมืออัญมามากุมแน่นขึ้น อัญมามองยิ้มๆ
สุคนธรสยังยืนเหวี่ยงวีนใส่ รปภ. ไม่หยุด .
“ให้ฉันเข้าไปรอวัตข้างในก็ได้”
“ไม่ได้ครับ คุณกลับไปดีกว่า หรือจะให้ผมแจ้งตำรวจ”
“แจ้งเลย ฉันก็อยากเจอตำรวจ จะได้แฉมันให้หมด ไอ้กฤษณ์ ไอ้คนเฮงซวย”
สุคนธรสบ่นบ้าหัวเสียสุดขีด หันรีหันขวางไปเจอโรจน์ที่จอดมอเตอร์ไซค์มองอยู่ สุคนธรสเห็นโรจน์จ้องมาก็เริ่มสงสัย โรจน์มองสุคนธรสตรงๆ แววตาไม่ปรารถนาดี
สุคนธรสเริ่มระแวง โรจน์จ้องแล้วแหวกเสื้อแจ็กเก๊ตให้เห็นปืนในเอว
“ลูกน้องไอ้กฤษณ์”
สุคนธรสตาโตตกใจกลัว ถอยห่างจากรั้ว โรจน์จ้องสุคนธรส
สุคนธรสตัดสินใจ ออกห่างจากรั้ว เดินหนีไปทันทีอย่างรวดเร็ว
โรจน์มองจนสุคนธรสห่างออกจากบ้านภควัต ก็กดมือถือรายงานกฤษณ์ทันที
“มาบ้านผู้กองภควัตอย่างที่นายบอกจริงๆครับ แต่ยังไม่ได้เจอผู้กอง”
กฤษณ์อยู่ตรงล็อบบี้โรงพยาบาล รับยาเสร็จแล้ว กำลังคุยมือถือกับโรจน์
“ตามให้ฉันด้วยว่ามันไปไหน ทำอะไรบ้าง ให้มันเห็นแกนั่นแหละ ขู่มันไว้ ขอบใจมาก โรจน์ ฉันเป็นใหญ่เมื่อไหร่ ฉันไม่ลืมแกแน่”
กฤษณ์วางสาย สีหน้าเจ็บใจ
“อีงูพิษ สุคนธรส คิดว่ากลับไปหาแฟนเก่าแล้วจะรอดมือกูล่ะสิ”
กฤษณ์ขยำถุงยาแทบแหลกคามือ แล้วเดินออกไปด้วยความแค้น
อ่านต่อหน้า 4
คีตโลกา ตอนที่ 15 (ต่อ)
ภควัตขยับตัวลืมตาขึ้นเห็นอัญมานั่งหลับไปด้วยความเพลีย ภควัตค่อยๆ ลุกขึ้น อัญมารู้สึกตัว
“อัญหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้”
“คุณคงเพลียมากเหมือนกัน”
ภควัตลุกขึ้น ประคองอัญมา
“หิวมั้ย”
“ไม่ค่ะ”
“ไปนอนสบายๆ บนห้องเถอะ”
อัญมามองภควัตที่มองมาแววตากรุ้มกริ่ม ภควัตอุ้มอัญมาขึ้น อัญมาตกใจ
“คุณเจ็บเท้าอยู่”
“ตัวคุณเบาหวิวแค่นี้ ผมอุ้มไหวอยู่แล้ว คุณผอมไปนะ อัญมา ผอมแบบนี้จะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยนะครับ”
อัญมามองเขินอายที่ภควัตพูดคำนี้ ภควัตอุ้มอัญมาเดินขึ้นไปห้องนอนชั้นบนด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
ฝ่ายเก้าเดินมาหยุดยืนด้อมๆ มองๆ หน้าบ้านอุบล เห็นบ้านปิดเงียบ เก้ายังไม่วางใจ เดินเข้าไปใกล้
ในบ้านอุบลตอนนี้ สัญชัยกำลังวุ่นวายใจ
“ทำไมไอ้อัญมันไม่โทร.หาใครเลยวะ”
จิ๊บมองแล้วกระทืบเท้า สัญชัยหันไป จิ๊บทำท่าให้เปิดปากออก สัญชัยหยิบมีดไปถือขู่ไว้ แล้วปลดผ้าออกจากปาก
“อย่าร้องนะมึง กูเสียบทะลุหลังแน่”
“ฉันจะบอกแกว่า แบตมือถือพวกฉันมันหมดหรือเปล่า อัญถึงโทร.หาไม่เจอ”
“เออจริง...แล้วทำไมเพิ่งบอกวะ”
“ก็แกปิดปาก ฉันจะพูดได้มั้ยเล่า”
สัญชัยหยิบมือถือ 3 เครื่องที่วางไว้เรียงกันมาดู เห็นทุกเครื่องดับหมด
“บ้าเอ้ย ที่ชาร์จล่ะ ที่ชาร์จอยู่ไหน”
“ในกระเป๋า” จิ๊บบอก
สัญชัยเทกระเป๋าจิ๊บออกมาหาสายชาร์จทันที
เก้าเดินมาใกล้จวนจะถึงประตูบ้านรอมร่อ แอนนี่กับเจ๊ว่านเดินผ่านมาที่รั้วเห็นก็เรียกเสียงดัง
“ไอ้เก้า...ไอ้เก้า”
สัญชัยที่กำลังค้นกระเป๋าจิ๊บได้ยินเสียงจากด้านนอก ทุกคนได้ยินก็หันไป
“ไอ้เก้า นังอุบลมันไม่อยู่ เอ็งมาหาใคร”
จิ๊บดีใจ “พี่เก้า”
สัญชัยพุ่งเข้ามาปิดปากจิ๊บ เอามีดจ่อขู่ห้ามส่งเสียง อุบล กับนวยมองอย่างตกใจ
เก้าซึ่งกำลังจะเปิดประตู ถอยห่างออกมาสองสามก้าว เจ๊ว่าน แอนนี่เดินรี่เข้ามา
“แกมาบ้านไอ้อัญทำไม”
“พี่คมให้ฉันมา”
แอนนี่ตื่นเต้น “พี่คม! พี่คมกลับมาแล้ว”
แอนนี่ท่าทางดีใจมาก รีบซักเก้า
“จริงหรือเปล่าที่เค้าพูดกันว่าที่พี่บัง พี่คมหายไปเนี่ย เพราะไปมีเรื่องกับตำรวจ”
“ไม่รู้โว้ย”
“แกไม่ตอบ ฉันไปถามพี่คมเองก็ได้”
“จริงด้วย ลูกแอนนี่ไม่ได้ไปรับใช้พี่คมนานแล้วนะ ตั้งแต่ไอ้อัญมันไปอยู่ในบ้านพี่บัง”
เจ๊ว่านกะแอนนี่ซักไม่เลิก เก้าเริ่มรำคาญ
สัญชัยยืนฟังอยู่ในบ้าน จิ๊บทำท่าอยากจะพูด สัญชัยจิ้มมีดขู่ไปที่อุบล นวยตาเหลือก จิ๊บหุบปากเงียบ ไม่กล้าส่งเสียงเพราะกลัวอุบลเป็นอันตราย
เก้ามองสองคน รำคาญเต็มทน ที่แอนนี่กับเจ๊ว่านมาขัดจังหวะ แต่สองคนไม่รู้ตัว
“ไอ้เก้า ฉันคิดถึงพี่คม พาฉันไปหาพี่คมหน่อยสิ”
“ไปเองสิวะ สมองเสื่อม จำทางไม่ได้หรือไง”
“แกอย่ามาเรื่องมาก พวกฉันไป จะโผล่เข้าไปได้ง่ายๆเหรอ บ้านพี่คม ทุกตารางนิ้วมีแต่คนเฝ้า”
เก้ามองเจ๊ว่านที่แว้ดขึ้น แอนนี่รีบเสริม
“เค้าลือกันว่าฝังระเบิดไว้ดักพวกตำรวจด้วย”
“แกนั่นแหละ รีบพาลูกแอนนี่ไปเลย ไปสิ จะมามัวยืนมองบ้านนังอุบลให้ขึ้นเลขหรือไง มันหายหัวยกขโยง เอาลูกสาวมาปอกลอกพี่คมได้แล้วนี่ ป่านนี้คงย้ายกันไปอยู่ที่อื่น ใช้เงินสุขสบายกันแล้ว”
แอนนี่ดึงลากเก้าไป
“ไปสิ พาฉันไปหาพี่คม”
เก้าถูกแอนนี่ลากไป เจ๊ว่านมองแล้วสั่งแอนนี่
“เอาใจพี่คมดีๆ นะ ลูกแอนนี่ แม่จะได้สบายเหมือนนังอุบล”
“อะเครค่ะ คุณแม่ แอนนี่จะใช้ทุกลีลา ชนะไอ้อัญมันให้ได้ค่ะ”
แอนนี่ลากเก้าออกไป เจ๊ว่านมองกระหยิ่ม แล้วหันไปทางในบ้าน บ่นบ้าขึ้นโดยไม่รู้ว่าข้างในมีอุบลถูกมัดอยู่
“มีลูกเขยรวยเข้าหน่อย หายหัวไป ไม่ร่ำไม่ลาเลยนะ นังอุบล”
เจ๊ว่านสะบัดหน้าพรืด เดินออกไป
ส่วนในบ้านอุบล สัญชัยรอฟังจนเงียบเสียงด้านนอก ก็หันมาขู่จิ๊บ
“โทรหาไอ้อัญ โทร.เดี๋ยวนี้”
“พวกฉันไม่มีเบอร์หรอก ไอ้อัญมันจะโทร.มาเอง” จิ๊บบอก
“แล้วมันอยู่กับใคร โทร.หาคนนั้น”
“ฉันจะไปรู้เหรอว่าไอ้อัญมันอยู่กับใคร”
“ไอ้วัต เอ็งต้องมีเบอร์ไอ้วัต”
“แกก็กดหาเองสิ ในเครื่องน่ะ”
สัญชัยรีบหาเบอร์ แล้วกดเบอร์โทร.ออก
“ติดต่อไม่ได้ ทำไมวะ”
สัญชัยโมโห อุบล นวยมองกลัว แต่จิ๊บสู้ตาไม่ถอย
“ฉันมีแค่เบอร์นั้น ติดต่อไม่ได้ก็แสดงว่าติดต่อไม่ได้”
สัญชัยหงุดหงิดสุดขีด มองสามคนตาขวาง โมโหมาก
“เงินล้านรออยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ”
เย็นมากแล้ว อัญมาหลับอยู่ในห้องนอน ภควัตมองแล้วถอยออกมาคุยสายกับจ่าเดชด้วยโทรศัพท์บ้าน
“ผมเอง จ่าเดช ได้เรื่องแม่อัญหรือยัง”
จ่าเดชเตร่อยู่ในชุมชน
“ยังเลยครับ ผู้กอง ไอ้สัญชัยก็หายตัวเงียบ ผมว่ามันเกี่ยวกันแน่ๆ”
“ผมจะหาทางไปที่นั่น คืนนี้ จ่ารอผมด้วย”
ภควัตวางสาย หันมามองอัญมา สีหน้าหนักใจเรื่องที่ปิดบังเธออยู่
อธิคมนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ ในขณะแอนนี่พยายามกอดนัวเนียเล้าโลม สุดท้ายอธิคมผลักออกด้วยความรำคาญ
“ว้าย...พี่คมอ่ะ”
“กลับไปซะ แอนนี่ ฉันไม่ได้เรียก ก็ไม่ต้องมา”
แอนนี่โมโห
“ทำไม ไอ้อัญมันคงช่ำชอง เก่งมากสินะ พี่ถึงติดใจ หลงลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ไม่อยากแตะต้องผู้หญิงคนไหนอีก”
อธิคมตาวาววับ เข้าไปบีบปากแอนนี่อย่างแรง
“ถ้าพูดถึงอัญอีกคำ ฉันจะฆ่าเธอ”
แอนนี่สะบัดตัวออกห่าง ถามด้วยความโมโห
“ไอ้อัญ มันรักพี่มากกว่าแอนนี่รักเหรอ มันรักพี่จริงแล้วมันหายหัวไปไหน”
อธิคมตวาด “แอนนี่”
แอนนี่ด่าไม่หยุด “พี่น่ะโง่ ๆ ๆ ดูไม่ออกหรือไงว่าแอนนี่รักพี่ แต่ไอ้อัญน่ะมันไม่รักเลยสักนิด ไอ้อัญมันรักไอ้วัตต่างหาก”
แอนนี่วิ่งออกไปด้วยความน้อยใจ อธิคมฟังแล้วยิ่งโมโห เพราะแอนนี่ตอกย้ำแผลเดิม
อัญมารู้สึกตัวตื่นขยับลุกขึ้นเหลียวมองไปรอบๆ ห้อง ไม่เห็นใคร สะบัดหัวไล่ความมึน ลุกขึ้นเซๆ เพราะยังอ่อนเพลียจากพิษไข้
อัญมามองไปเห็นโพสต์อิทที่ปิดอยู่ตรงหน้ากระจก ก็เดินเข้าไปหยิบมาดู เป็นลายมือภควัตที่เขียนบอกไว้ว่า
“ผมไปหาท่านรอง เรื่องด่วน เดี๋ยวกลับมาครับ”
อัญมาอ่านแล้วมองไปไกล สายตาเป็นห่วงภควัต
ฝ่ายสัญชัยเทเหล้าเข้าปากจนหยดสุดท้าย ไม่เหลือเหล้า สัญชัยวางขวดอย่างอารมณ์เสีย
“พวกมึงอยู่นี่ อย่าคิดหนี เดี๋ยวกูไปเซเว่น ซื้อของกิน...ใครหนี กูเชือดไม่เหลือ”
สัญชัยขู่แล้วเปิดประตูออกไป
อุบล จิ๊บ และนวยมองตาม พอเห็นสัญชัยปิดประตูลง ก็รีบพยักหน้ามองกัน
จิ๊บกับนวยขยับเข้าไปหาอุบล พยายามเอามือที่ถูกมัด หาทางช่วยดึง แกะปมเชือกที่รัดข้อมืออุบล
ให้หลุดออกมาได้ก่อน
บริเวณหน้าบ้านอุบลปิดไฟมืดสนิท สัญชัยกำลังปิดประตู ล็อคกุญแจจากด้านนอก แอนนี่เดินหงุดหงิดมาจากทางบ้านอธิคม ผ่านมาพอดี มองเห็นเงาสัญชัยกำลังหันหลังล็อคประตู ก็เพ่งมอง
“ใครวะ บ้านไอ้อัญมันไม่มีคนอยู่ หรือว่า...ขโมย ...” แอนนี่สงสัย ตะโกนถามขึ้นซะดัง “ใครน่ะ”
สัญชัยที่ล็อคประตูอยู่ สะดุ้งโหยงหันมา แอนนี่ขยับมาเพ่งมองชัดๆ
“อ้าว ไอ้สัญชัย แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
สัญชัยโมโหที่แอนนี่เห็นแล้ว ยังตะโกนถามซะดัง
“จ่าเดชเค้าตามหาตัวแกอยู่”
สัญชัยพุ่งเข้ามาล็อคตัวแอนนี่ไว้ แอนนี่ดิ้น
“ปล่อยฉันนะ แกจะทำอะไร”
สัญชัยตวาด “เงียบ”
แอนนี่ยิ่งตะโกนดัง “ช่วยด้วย”
สัญชัยโมโห ชกเข้าท้อง แอนนี่จุก ร้องไม่ออก สัญชัยลากแอนนี่เข้าไป เปิดล็อค แล้วผลักแอนนี่เข้าบ้าน ตามเข้าไปปิดประตูลงทันที
อุบล จิ๊บ และนวยที่กำลังช่วยกันแกะเชือกพัลวัน สะดุ้งสุดตัว ที่เห็นแอนนี่ถูกผลักพุ่งเข้าบ้านมา แอนนี่พอตั้งหลักยืนได้ เห็นสามคนถูกมัดก็ตกใจ
“พวกแก ทำไมถูกมัด หรือว่า...” แอนนี่หันไปสัญชัยก้าวเข้ามา
“แกจับพวกมันมาขังไว้ มิน่าถึงไม่มีใครหาเจอ”
“มึงเงียบเลยนะ อีแอนนี่”
“เงียบได้ยังไง แกจะทำอะไรป้าอุบล ไอ้จิ๊บ ไอ้นวยฮะ รู้มั้ยมันผิดกฎหมายเอาคนมาขังไว้เนี่ย”
“กูรู้แล้ว มึงไม่ต้องมาสอน ชะ...ขายนาผืนน้อยหากิน แล้วมาทำฉลาด”
“ไอ้ที่ขาย มันก็ตัวฉัน ฉันไม่ได้ไปรีดไถเงินจากผู้ชายหน้าไหน ใครอยากได้ความสุข ก็จ่ายมา ไม่เหมือนแก เป็นผู้ชายซะเปล่า ไถเงินเมียตัวเอง แบบนี้สันดานใครมันเลวกว่ากัน”
สัญชัยโมโหตบแอนนี่คว่ำ สามคนตกใจ สัญชัยชักมีดจากเอว แอนนี่มองผวาตกใจกลัว สัญชัยกระชากผมแอนนี่ ลากไปทางห้องอัญมา
“มานี่ ปากดีแบบนี้ กูจะสั่งสอนให้”
“ปล่อยกู”
“ปล่อยให้โง่เหรอ มึงอุตส่าห์มาถึงที่ เดลิเวอรี่ถึงบ้าน กูมีเมียแก่มานาน แน่นๆ ขาวๆ ตึงๆ อย่างมึง ไม่เคยตกถึงท้อง”
สัญชัยเอามีดขู่ ลากแอนนี่ไปจนได้
อุบล จิ๊บ และนวยมองตะลึงตกใจมาก พยายามจะลุกไปช่วย แต่สัญชัยผลักแอนนี่เข้าห้องแล้วปิดประตูเต็มแรง
สามคนพยายามจะตะโกน แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เพราะติดผ้ามัดปาก
แอนนี่ถูกผลักลงไปบนพื้นห้องนอนไอ้อัญ สัญชัยเหน็บมีดลงในปลอกไว้หลังเอวโถมร่างใส่ แอนนี่ถีบสุดแรงจนสัญชัยกระเด็น
แอนนี่ช่วยด้วย ช่วยด้วย ข้างๆบ้านช่วยหน่อยโว๊ย คนจะฆ่ากันแล้ว
สัญชัยพุ่งเข้าตบแอนนี่จนหน้าคว่ำ
แอนนี่หันมาเลือดกบปาก สัญชัยพุ่งเข้ากดร่างแอนนี่ติดพื้น พยายามจะจูบ แอนนี่สะบัดหน้าหนี ทุบมือตีลงไปที่หลังสัญชัย มือแอนนี่แตะโดนปลอกมีด
แอนนี่กระชากมีดออกจากปลอกที่เอว แล้วแทงลงที่ไหล่ สัญชัยร้องลั่น หันมาตบแอนนี่
แอนนี่มีดหลุดมือ กระเด็นไปกับพื้น สัญชัยมองโมโห
“มึงกล้าสู้กูเหรอ อีแอนนี่”
สัญชัยบันดาลโทสะ บีบคอแอนนี่ทันที
ด้านจิ๊บกับนวยที่พยายามลุกขึ้นเดินไปทางห้องอัญมาเพื่อช่วยแอนนี่ แต่ก็ล้มลงเพราะถูกมัดเท้า
อุบลตกใจ กลัวแอนนี่เป็นอันตราย
สัญชัยบีบคอแอนนี่จนหน้าเขียวดิ้นสุดแรงเกิด สุดท้ายสัญชัยทุ่มตัวกดเต็มแรงจนแอนนี่แน่นิ่ง นอนตาค้างเหลือกลาน สัญชัยไม่สนใจ ถอดกางเกงลงอย่างเร็ว
จิ๊บ นวยมาถึงหน้าห้อง ผลัดกันเอาตัวกระแทกประตู แต่ประตูไม่เปิด อุบลคลานมาถึง พยายามกระแทกประตูช่วยแอนนี่ด้านในอีกคน
เวลาผ่านไปสักระยะ สัญชัยเงยหน้าขึ้นจากร่างแอนนี่ หน้าตาเอมอิ่มมีความสุขเต็มที่ ดึงกางเกงขึ้นแล้วมอง แปลกใจนิดๆ ที่เห็นร่างแอนนี่แน่นิ่งไม่ไหวติง
“เฮ้ย” สัญชัยเอามืออังจมูก “ฉิบหายแล้ว ตายได้ไงวะ”
สัญชัยลุกขึ้น ตกใจ มองร่างแอนนี่ด้วยความตกใจ
ภควัตกับจ่าเดชมาถึงหน้ารั้วบ้านอุบล ภควัตมองไปรอบๆ กลัวมีคนเห็น จ่าเดชบอกว่า
“ปิดเงียบแบบนี้มาหลายวันแล้วครับ”
“ผมอยากเข้าไปดู เผื่อมีร่องรอยของสัญชัย”
ภควัตเดินเร็วมาที่ประตู จ่าเดชตามติด
ส่วนสัญชัยกำลังกระชากผ้าปูที่นอนห่อร่างแอนนี่
ด้านนอกประตูห้อง อุบล จิ๊บ และนวยตัดสินใจพุ่งตัวกระแทกประตูพร้อมๆ กัน
ประตูห้องอัญมาเปิดออก สามคนกลิ้งเข้ามาล้มชนกันในห้อง สัญชัยหันขวับไปมอง
ภควัตได้ยินเสียงตึงตังมาจากด้านใน “ได้ยินเสียงมั้ยจ่า มีคนอยู่ข้างใน”
ภควัตกระชากกุญแจ แต่กุญแจไม่เปิด ภควัตดึงปืนออกมาถือไว้ ตัดสินใจถีบประตูอย่างแรงทันที
อุบล จิ๊บ และนวยที่ล้มลงกับพื้น มองเห็นร่างแอนนี่ในห่อผ้าปูที่นอนที่สัญชัยกำลังมัด สามคนตาเบิกโพลง ตกใจมาก สัญชัยขวัญกระเจิงทำอะไรไม่ถูก มองไปเห็นศพแอนนี่ก็ยิ่งลนลาน
“ก็มันดิ้น แหกปากให้คนช่วย”
สัญชัยมองศพแล้วตกใจ ตัดสินใจกระโดดลงจากหน้าต่างทันที ทิ้งร่างแอนนี่ไว้ตรงหน้าสามคน
ภควัตพุ่งเข้ามาในบ้านได้พร้อมจ่าเดช ภควัตมองไปยังห้องอัญมาที่ประตูเปิดอ้า
“ทางนั้น” ภควัตวิ่งนำไป จ่าเดชถือปืนวิ่งตามทันที
อุบล จิ๊บ และนวยยังตกใจกับศพแอนนี่ที่ถูกทิ้งไว้ ภควัต พุ่งเข้าห้องมา พอเห็นสามคนก็รีบเข้าไปดึงผ้าปิดปาก ช่วยอุบลคนแรก จ่าเดชเข้ามาช่วยดึงผ้าออกจากปากจิ๊บกับนวย
“ไอ้สัญชัยมันฆ่าแอนนี่ มันหนีไปแล้ว”
ภควัตสั่งจ่าเดช
“จ่าเดช เรียกท้องที่ อยู่ช่วยทางนี้ก่อน”
ภควัตมองแล้ววิ่งหันหลังออกประตูไป ทุกคนมองตามสีหน้าตกใจไม่หาย
สัญชัยโกยแนบวิ่งหนีตาย ภควัตวิ่งกวดตามมาติดๆ สัญชัยเลี้ยวหลบอย่างชำนาญทาง ภควัตกัดฟันทั้งๆ ที่เจ็บขา วิ่งไล่ตามติดๆ
ขณะเดียวกัน เก้าเดินตามคุ้มกันอธิคมมาหยุดที่ริมถนนแห่งหนึ่ง ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อมองไป เห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งยืนรออยู่แล้ว รอบๆ มีบอดี้การ์ด คอยดูแลอีก 4 คน
อธิคมเดินตรงไปที่ร่างสูงนั้น แล้วยกมือให้กับเก้าพวกหยุดรอ เก้าต้องหยุดมองห่างออกมา สายตาเพ่งไปที่ร่างสูงในเงามืด อธิคมเดินไปใกล้แล้วหยุด ร่างสูงค่อยๆ หันมา
เก้าต้องตกตะลึง เมื่อพบว่าร่างสูงนั้นคือวินิจ หมวดกนกนึกไม่ถึงว่าอธิคมจะออกมาเจอพ่อขณะตำรวจกำลังออกล่าตัวอย่างหนัก
อ่านต่อตอนที่ 16
