คีตโลกา ตอนที่ 12
วันนี้อัญมาตื่นแต่เช้า กำลังรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน โดยที่ด้านหลังมีสัญชัยค่อยๆ ย่องออกมามอง สัญชัยมองซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นอุบลก็กางแขนจะโอบอัญมาจากด้านหลัง อัญมาหันมาเห็นสัญชัยทำท่าลวนลามก็เอาบัวรดน้ำโขกหัวเต็มแรง จนสัญชัยมึน
“ไอ้ชั่วสัญชัย แกจะทำอะไร”
สัญชัยหรือจะยอมรับ “เปล่านะ ลูกอัญ พ่อจะมาช่วยรดน้ำต้นไม้”
“อย่ามาสะตอ ฉันเห็นแกกำลังจะกอดฉัน”
อัญมาสาดน้ำที่เหลือในฝักบัวเข้าหน้าตาเนื้อตัวสัญชัย จนเปียกมะลอกมะแลก อุบลได้ยินเสียงเอะอะวิ่งออกมาดู สัญชัยรีบถอยห่าง แก้ตัวพัลวัน ทำท่าน่าสงสารเรียกความเห็นใจ
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ อุบล ฉันสาบานได้ ลูกอัญระแวงฉันเกินไป”
“สันดานเดิมไม่เคยเปลี่ยน”
อัญมาพุ่งเข้ามาจะเอากระถางรดน้ำต้นไม้ตีสัญชัยอีก อุบลดันอัญมาขวางไว้
“พอแล้ว อัญ”
“ฉันพูดจริงนะแม่”
“ฉันไม่ได้ทำนะอุบล ลูกอัญเข้าใจพ่อบ้างสิ พ่อเป็นคนดี ทำมาหากินแล้วนะลูก ทำไมไม่ให้โอกาสพ่อบ้าง”
อัญมาไม่ยอม “แกไม่ต้องมาอ้อนวอนขอความเห็นใจ คนอย่างแกมันหน้าไหว้หลังหลอก”
อุบลเสียงดังขึ้น “อัญ แม่บอกให้พอ”
อัญมายอมหยุด อุบลมองผัวทีลูกที สีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ
“นี่ฉันต้องทำยังไง แกสองคนถึงจะปรองดองกันได้ ไม่ต้องมาทะเลาะกันอย่างนี้”
“ให้มันเลิกชั่วก่อนสิ แม่ ถ้าจะดีก็ดีให้นานๆ อย่าหางโผล่เร็วนัก”
อัญมาวางบัวรดน้ำ สัญชัยแกล้งทำหน้าจ๋อย
นอกรั้วบ้านตอนนี้ คนขับรถบ้านอรรณพมากดออด ทุกคนหันไปมอง อุบลร้องถาม
“ใครน่ะ”
สัญชัยชะเง้อมอง สายตาสอดรู้ อัญมามองแล้วนึกออก
“คนขับรถบ้านคุณอรรณพ เค้ามาทำไม หรือว่าคุณภรณีมีเรื่อง”
สีหน้าแววตาอัญมาเต็มไปด้วยความสงสัย
คนขับรถแวะมารับอัญมาตามที่ภรณีสั่ง เวลานี้สองคนเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าด้วยกัน
ภรณีมีสีหน้ายิ้มแย้ม บอกกับอัญมาที่ถามอย่างห่วงใย
“ขอบใจมากที่หนูอัญห่วงฉัน ฉันไม่เป็นอะไรเลยจ๊ะ แค่คิดถึงหนู”
อัญมายิ้มดีใจยิ่งนัก “หนูก็คิดถึงคุณค่ะ”
“ฉันขอตัวหนูมาแบบนี้ แม่หนูจะโกรธหรือเปล่าจ๊ะ ที่หนูไม่ได้อยู่ช่วยขายของ”
“ไม่หรอกค่ะ คุณส่งคนไปทันเวลาเลยนะคะ อัญกำลังไม่อยากอยู่บ้าน”
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ”
อัญมาตัดสินใจบอก “ไอ้สัญชัย พ่อเลี้ยงน่ะค่ะ มันลวนลามอัญ”
ภรณีตกใจ “ตายจริง แล้วหนูบอกใครหรือเปล่า”
“บอกค่ะ...แต่ก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เท่าไหร่ ไอ้สัญชัยมันเคยออกจากบ้านไป แต่สุดท้ายพอเงินหมด ก็หวนกลับมาอีก แม่อุบลก็เห็นแก่ว่าเคยลำบากกันมา มันเคยทำงานหาเลี้ยงตอนอัญเด็กๆ”
ภรณีเป็นห่วง “หนูต้องระวังตัวมากๆ นะจ๊ะ ฉันฟังแล้วไม่สบายใจเลย”
อัญมายิ้มชื่น “ไม่เป็นไรค่ะ คุณไม่ต้องกังวลนะคะ อัญเคยฝึกวิชาป้องกันตัว”
“ยังไงก็ประมาทไม่ได้ คนจิตใจไม่ดี เค้าจ้องจะหาโอกาสทำชั่ว”
“ขอบคุณนะคะที่คุณเป็นห่วงอัญ”
ภรณีกุมมืออัญมาอย่างเอ็นดู
“เพราะฉันเชื่อว่าหนูเป็นคนดี ฉันสบายใจมากนะจ๊ะที่ได้คุยกับหนูเหมือนฉันมีลูกสาว”
อัญมาฟังแล้วยิ้มดีใจ
“วันนี้ที่ฉันให้ไปคนไปรับหนูมา ก็เพราะอยากจะชวนหนูมาช็อปปิ้งเป็นเพื่อนหน่อย”
อัญมายิ้มให้ภรณีอย่างมีความสุขล้น ท่าทีกระปรี้กระเปร่าเหมือนได้ชีวิตคุณหนูอัญมากลับคืนมาอีกครั้ง
สองคนอยู่ตรงมุมเครื่องแต่งกายสตรีในห้างสรรพสินค้า อัญมากำลังลองชุดที่ภรณีช่วยเลือกให้ เป็นชุดสวย ราคาแพง แต่อัญมาไม่เอา
ต่อมาอัญมาออกมาจากห้องลองในชุดสวย น่ารัก มีรสนิยม ที่เลือกเอง แม้ไม่ใช่ชุดหรูหรา แต่เป็นเสื้อผ้าคัทติ้งเนี้ยบและ ดูดี ภรณียิ้มดีใจ มองชื่นชมรสนิยมอัญมา
โมงยามนี้อัญมามีความสุขเหลือแสน เลือกชุดให้ภรณีหลายชุด แถมถูกใจทุกชุดจนภรณีมองอย่างทึ่งๆ ปนแปลกใจ
“ชุดพวกนี้ที่หนูเลือกมา เหมือนรู้ใจฉันเลยว่าชอบแบบไหน สีอะไร”
“หนูอาจจะรู้ก็ได้นะคะ”
ภรณีมองมาแววตาสงสัย อัญมายิ้ม พูดเย้า
“หนูเดาใจคุณถูกใช่มั้ยคะ”
“ถูกจ้ะ ถูกตรงเป๊ะเลย อย่างกับเราสองคนเป็นแม่ลูกกันจริงๆ”
ภรณีพูดอย่างไม่ติดใจอะไร หันไปมองชุดที่พนักงานหยิบมาให้ลอง
สายตาอัญมามองไปที่ภรณีด้วยความผูกพัน
ฝ่ายอุบลกำลังตำส้มตำให้ลูกค้า สัญชัยที่ขูดมะละกอ มองแล้วแกล้งแหย่ขึ้น
“แกไม่อิจฉาไอ้อัญมันเหรอที่มีคนรวยมารับออกไปข้างนอก”
“ทำไมต้องอิจฉา คุณภรณีเค้าเป็นคนดี”
“แต่ไอ้อัญมันลูกแก เรื่องอะไรไปให้คนอื่นเอาไปใช้ชุบมือเปิบ”
“เค้าชวนไอ้อัญไปช่วยงาน ไปใกล้ชิดน่ะดีแล้ว ข้าอยากให้ลูกข้าอยู่ใกล้คนดีๆ จะได้มีอนาคต”
สัญชัยทักท้วง ไม่เห็นด้วยเต็มที่ “แกมันใจกว้างเกินไป”
อุบลฉุน “ทำไม แกจะหวงไอ้อัญอะไรนักหนา ไอ้อัญมันก็ลูกข้า ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเอ็ง
สักหน่อย แถมตอนนี้มันก็โตจนจะมีผัวได้แล้ว เอ็งเลิกห่วงมันสักทีเถอะ”
อุบลส่งเสียงรำคาญ สัญชัยหน้าตาเคืองจัด แต่ต้องเก็บอารมณ์ไว้
สองคนยังช็อปปิ้งกันอย่างเพลิดเพลิน เวลานี้อยู่ที่เคาน์เตอร์เครื่องสำอาง อัญมาอยู่ในเสื้อผ้า ชุดใหม่ รองเท้าใหม่ ที่ภรณีซื้อให้ และกำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้า
ภรณีมองด้วยสายตาพอใจ แต่อัญมามองภรณีด้วยสายตาเกรงใจ
“ที่จริงคุณไม่ต้องซื้อให้อัญหรอกค่ะทั้งเสื้อผ้า ทั้งเครื่องสำอางพวกนี้”
“ก้อฉันอยากให้หนูอัญสวยนี่จ๊ะ”
อัญมายิ้มเขิน “วันๆ อัญก็อยู่แต่ในชุมชน ไม่รู้จะสวยให้ใครดูหรอกค่ะ”
“ถือว่าวันนี้เป็นวันพิเศษแล้วกัน”
อัญมาฉงน “วันพิเศษอะไรคะ”
ภรณีอมยิ้มไม่ตอบ อัญมามองสงสัย
ทางด้านอธิคมอยู่ในค่ายมวย กำลังยื่นแบงค์พัน 2 ใบให้สัญชัยที่คาบข่าวเรื่องอัญมามาบอก แล้วถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“อัญไม่ได้ไปกับไอ้วัตแน่นะ”
สัญชัยรีบเก็บเงิน
“ไม่เลยจ้ะ ไม่ได้ไป ไอ้วัตน่ะ หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ฉันไปแอบดู ห้องมันก็ล็อคกุญแจปิดเงียบ ข้างห้องก็บอกไม่เห็น”
อธิคมฟังแล้วจะหันหลังเดินกลับ สัญชัยรีบพูดประจบ
“ฉันดีใจจริงๆนะจ๊ะ ที่จะได้พี่คมมาเป็นลูกเขย”
อธิคมหันมา สัญชัยยิ้มเรี่ยราด ประจบสอพลอเต็มที่
“ดีที่ได้ครอบครัวเราสองคนจะได้เกี่ยวดองกัน”
“ถ้าแกทำให้อัญแต่งงานกับฉันได้เร็วๆ แกก็จะได้ค่าสินสอด”
“อ้าว ฉันนึกว่าพี่กับลูกอัญตกลงวันกันได้แล้ว แต่แต่งแน่ใช่มั้ยจ๊ะ”
“แต่งแน่ แกช่วยเร่งอัญให้หน่อยสิ”
อธิคมสั่ง เพราะรู้ว่าสัญชัยกระหายอยากได้เงินค่าสินสอด
ฟากภรณีเดินนำอัญมามาหยุดลงด้านหลังผู้ชายคนหนึ่ง
“มาแล้วค่ะ รอนานหรือเปล่าคะ”
เป็นภควัตที่ยืนหันหลังอยู่ ค่อยๆ หันมา ภควัตมองอัญมาที่แต่งตัว แต่งหน้าสวยแปลกตายืนอยู่ข้างๆ ภรณี อย่างชื่นชม
แต่อัญมาตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอภควัตที่นี่ ตอนนี้
ภควัตทอดสายตามองอัญมาอย่างเคลิบเคลิ้ม ภรณีมองแล้วยิ้มพอใจถามเปิดทางขึ้นก่อน
“เป็นไงคะ คุณวัต หนูอัญสวยจนตะลึงเลยใช่มั้ย”
“ก้อ..แปลกตาดีน่ะครับ”
อัญมามองภควัตเขินๆ แล้วหันไปทางภรณี
“อัญไม่รู้ว่าจะต้องมาเจอ...” อัญมาปรายตากลับมามองภควัต “...เค้า”
“ฉันจะขอให้คุณวัตช่วยเรื่องโครงการดูแลเด็กๆ ในชุมชน ก็เลยนัดคุณวัตกับหนูอัญมาคุยซะพร้อมๆ กันเลย”
อัญมามองภควัต ต่างคนต่างทำหน้าไม่ถูกที่ต้องมาเจอกันโดยไม่รู้ตัว
สามคนอยู่ในอาหารของห้าง ตรงมุมส่วนตัว อัญมานั่งใกล้ภควัต สองคนอยู่ตรงข้ามภรณี โดยภควัตคอยตักอาหารให้ทั้งภรณี และอัญมา
ส่วนภรณีคอยมองท่าทีอัญมาที่ภควัตตักอาหารให้ พบว่าอัญมากินเงียบๆ ไม่พูดไม่จา ภควัตเอาใจอีก อัญมาก็เฉยๆ จนภรณีรวบช้อน ทุกคนกินอิ่มแล้ว
“ยังไงฉันฝากเธอสองคนช่วยปรึกษากันด้วยนะจ๊ะ ว่าจะทำให้เด็กๆ ในชุมชนสนใจอ่านหนังสือมากขึ้นได้ยังไง ฉันอยากให้เด็กๆใช้เวลาว่างอย่างมีประโยชน์ ดีกว่าไปมั่วสุมเสพยากัน”
อัญมากับภควัตยิ้มออกมา และพูดขึ้นแทบจะพร้อมๆ กัน
“ได้ค่ะ อัญจะชวนเด็กๆมาทำกิจกรรม”
“ผมก็จะช่วยอัญมาอีกทีครับ”
อัญมาหันขวับมองภควัต
“ทำไมถึงต้องมาทำอะไรตามฉัน คุณก็คิดของคุณเองสิ”
“ก็คุณทำดีแล้ว ผมก็ทำตาม ช่วยสนับสนุนไงล่ะ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาตาม หัดมีความคิดเป็นของตัวเองซะบ้าง”
อัญมาดุ ภรณีขำ อัญมากับภควัตหันมามองภรณี
“อัญขอโทษค่ะ เสียมารยาทมากเลย”
“น่ารักดีออก แต่ว่าวันนี้ฉันต้องขอตัวไปก่อนนะจ๊ะ พอดีมีอีกนัดนึงต่อ ยังไงคุยกันดีๆนะจ๊ะ อย่าให้ถึงลงไม้ลงมือ”
ภรณีมองสองคนด้วยรอยยิ้มสมหวังที่ทำให้อัญมากับภควัตมาใกล้ชิดปรับความเข้าใจกัน แล้วเดินออกไปอย่างมีความสุข
อัญมามองตามภรณี ภควัตมองอัญมา อัญมาหันมาเห็นภควัตมองจ้องก็กระชากเสียงถาม
“มองอะไร”
“วันนี้ หน้าตาดูได้ขึ้นมาตั้งเยอะ แต่งหน้า แต่งตัวแบบนี้”
“อยากปากแตกก่อนหน้าหนาวใช่มั้ย”
อัญมาชูมือขึ้นจะชก ภควัตดึงมืออัญมามากุมไว้ ยิ้มยั่วๆ
“อย่านะ คุณภรณีบอกว่าอย่าลงไม้ลงมือ”
อัญมามองเคืองๆ ดึงมือออกจากมือภควัต แล้วลุกขึ้นเดินออกไป ภควัตอมยิ้มลุกตามไป
อัญมาเดินเร็ว ภควัตก้าวยาวๆ จนทัน มาเดินใกล้ๆ
“แต่งตัวแบบนี้ทุกวันสิ”
อัญมาหันขวับมามอง ภควัตยังแหย่ต่อ
“สวยดีนะ แฟนคุณคงชอบ”
“พี่คมน่ะ เค้าชอบเห็นฉันสวยอยู่แล้ว”
อัญมามองตอบโต้กลับไป ภควัตยังยิ้ม
“แต่เสียดายที่ฉันเห็นเธอสวยเป็นคนแรก ก่อนที่ผู้ชายหน้าไหนจะได้เห็น”
ภควัตลอยหน้าไปใกล้อัญมา จงใจยั่วโมโห
สุคนธรสเดินหอบหิ้วของมาเต็มสองมือทางด้านหลังสองคน เห็นภาพภควัตกับอัญมายืนใกล้ชิดกันก็ถึงกับตกใจ
“วัต”
ภควัต และ อัญมาหันไป สุคนธรสเดินตรงรี่มาหา สุคนธรสมาถึงก็มองอัญมาหัวจรดเท้าอย่างแปลกตา
“ตายแล้ว นี่คิดจะอัพเกรดตัวเอง ตีเสมอฉันเหรอ อัญมา ถึงแต่งตัวแต่งหน้าซะดูดีมีสกุลขึ้นมาเลย”
“ถ้าฉันจะอัพเกรด ฉันคงไม่เอาของพื้นๆ หาได้ตามตลาดนัดอย่างเธอเป็นไอดอล”
โดนย้อนกับแรงๆ สุคนธรสเลยของขึ้น “แก! อัญมา”
“อย่านะรส ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆ คุณจะมาอาละวาดใครก็ได้ หัดอายคนซะบ้าง”
“รสอายแน่ แต่วัตไม่อายเหรอคะมาเดินกับผู้หญิงระดับล่างๆ แบบนี้”
“ฉันต่ำกว่าเธอตรงไหนไม่ทราบ สุคนธรส ถ้าวัดที่ฐานะ ตอนนี้น่ะใช่ ฉันไม่มีเงินเท่าเธอ แต่ถ้าวัดที่จิตใจ ฉันคิดว่าฉันสูงกว่าเธอหลายเท่า เพราะฉันไม่จิกหัวด่าใครเหมือนที่เธอกำลังทำ”
สุคนธรสหันมาฟ้อง “วัต ดูเพื่อนวัตนะ มันด่าว่ารสฉอดๆ”
“ก็คุณไปหาเรื่องเค้าก่อน แล้วอัญมาเค้าก็มีสิทธิ์แจ้งตำรวจได้ว่าคุณหมิ่นประมาท”
สุคนธรสยัวะจัด “นี่วัตชอบนังของแปลกคนนี้มากเลยหรือคะ ถึงปกป้องมันเหลือเกิน”
อัญมาย้อนเจ็บ “ของแปลกแต่ดี ไม่เหมือนของขึ้นห้างแต่เน่าใน หนอนไชเฟะหรอกค่ะ”
สุคนธรสคำราม “อัญมา แก”
“แล้วก็ไม่ต้องด่าว่าฉันมาจากสลัมด้วย เพราะฉันยังทำตัวมียางอายมากกว่าคนรวยอย่างคุณ”
ภควัตตัดบท “ไปได้แล้ว เสียเวลาเถียงน่ะ”
ว่าพลางภควัตดึงมืออัญมาออกไปเลย สุคนธรสพูดไล่หลัง
“จะรีบไปไหนละคะ คุณว่างไม่ใช่เหรอ วัต โดนพักงานคราวนี้”
ภควัตหันขวับมองสุคนธรสสีหน้าไม่พอใจ อัญมามองภควัต ตกใจที่เพิ่งรู้ข่าวภควัตโดนพักงาน
“คุณโดนพักงาน”
“ต๊าย เป็นเพื่อนกันประสาอะไร ไม่รู้เรื่อง นี่คงจะเอาแต่สนใจว่าจะหลอกให้วัตซื้อข้าวซื้อของอะไรให้บ้าง รู้หรือเปล่าว่าวัตเค้าโดนพักงานอยู่”
อัญมาไม่สนใจสุคนธรส จดจ่อแต่เรื่องภควัตถูกพักงาน “ทำไมคุณไม่บอกฉัน”
ภควัตไม่สนใจสุคนธรส คว้าข้อมือลากอัญมาออกไปทันที
สุคนธรสเบะปากใส่ มองตามด้วยความสะใจที่ทำให้อัญมากับภควัตไม่มีความสุข
ภควัตเดินมาหยุดในสวนสวยแห่งหนึ่ง อัญมาตามติดซักไซร้ไม่หยุด
“ทำไมคุณโดนพักงาน ทำไมคุณไม่บอกฉันเรื่องนี้เลยผู้กอง แล้วคุณหญิงวรจันทร์กับ คุณน้องรู้เรื่องนี้หรือยัง”
“ผมไม่ได้บอกที่บ้าน”
ภควัตตอบห้วนสั้น อัญมายิ่งอยากรู้ พยายามปะติดปะต่อเรื่องราว
“เรื่องฉันหรือเปล่า เรื่องที่ฉันไม่เจอตำรวจที่ตึกร้างนั่นใช่มั้ย”
ภควัตไม่ตอบ อัญมายิ่งแน่ใจ จับบ่าภควัตเขย่าอย่างอยากรู้
“ใช่มั้ย...ผู้กอง ฉันทำให้คุณถูกพักงาน”
ภควัตจับไหล่อัญมา
“ไม่เป็นไร อัญมา ผมไม่เป็นอะไร”
อัญมาเสียใจ “คุณช่วยฉันไม่ให้ถูกอธิคมสงสัย คุณช่วยฉันจนต้องเดือดร้อน คุณไม่ได้ทำงานที่คุณรัก เพราะคุณช่วยฉัน”
“คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย อัญมา”
ภควัตถามกลับ อัญมาเงียบ ไม่ยอมตอบ
“ตอบผมสิ อัญมา คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย”
อัญมาเลี่ยง “ฉันไม่อยากให้คุณเดือดร้อนเพราะฉัน”
ภควัตดึงอัญมามาใกล้
“ผมอยากได้ยินว่าคุณห่วงผม...อยากได้ยินว่าคุณจะไม่แต่งงาน...กับอธิคม”
ภควัตมองอัญมา สายตามีความหมายลึกซึ้ง
“อธิคมเค้าน่าสงสาร”
ภควัตมองอัญมา แววตาเปลี่ยนเป็นเสียใจทันที
“เค้าไม่มีใครคอยให้กำลังใจ ไม่มีใครเป็นเพื่อนเค้า”
ภควัตค่อยๆ ปล่อยมือจากไหล่อัญมา
“ผมเข้าใจ”
“ฉันอยากให้คุณเห็นใจ เข้าใจอธิคมบ้าง”
“พอแล้ว อัญมา ผมเข้าใจแล้ว”
ภควัตมองอัญมาด้วยสายตาเจ็บปวด น้อยใจ
“ต่อไปนี้คุณจะตัดสินใจอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัว ผมจะไม่ยุ่ง ไม่ห้าม แต่ในฐานะคนเคยรู้จักกัน ผมต้องเตือนคุณ เรากำลังทำทุกทางเพื่อจับวินิจกับอธิคม ไม่ว่าใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับขบวนการค้ายาของวินิจ เราจะไม่ละเว้น อัญมา ตอนนี้คุณไม่ใช่สายของตำรวจแล้ว ผมอาจจะช่วยไม่ได้ ถ้าคุณยอมเป็นเจ้าสาวของอธิคม มันก็หมายถึง คุณเองก็เป็นคนหนึ่งที่เกี่ยวข้องและใกล้ชิดสองพ่อลูกเจ้าพ่อยาเสพติด”
“แล้วคุณจะจับฉันมั้ย ผู้กอง”
อัญมามองภควัตแล้วถามขึ้น ภควัตมองตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ผมไม่อยากจับคุณ อัญมา... แต่ถ้าคุณยังเข้าใกล้อธิคม... ผมกลัวว่าเค้าจะใช้คุณเป็นโล่ป้องกันตัวเค้ายามคับขัน ทำไมคุณไม่กลับไปโลกคู่ขนานซะตั้งแต่ตอนนี้ โลกที่คุณบอกว่าเป็นคุณหนู ทิ้งชีวิตไอ้อัญไว้ที่นี่”
“คุณเชื่อเรื่องโลกคู่ขนานที่ฉันเล่าด้วยเหรอ ผู้กอง”
“ตอนนี้ผมเชื่อ เพราะผมอยากให้คุณห่างจากอธิคม ผมไม่อยากให้คุณเป็นอันตราย...เหมือนพ่อคุณ”
ภควัตมองอัญมาด้วยสีหน้ากดดัน
“คุณรู้มั้ย อัญมา ผมฝันร้ายคืนแล้วคืนเล่า ผมไม่เคยลืมภาพที่ครอบครัวผมตายเพราะพวกค้ายา...ผมจำได้ทุกอย่าง...ตอนที่พ่อคุณถูกยิงเพราะช่วยผม”
ภควัตน้ำตาคลอเบ้า มีสีหน้าเจ็บปวดสุดจะประมาณเมื่อพูดเรื่องนี้ อัญมามองแล้วนึกสงสาร
“แล้วถ้าผมต้องเสียคุณไปอีกคน เพราะพวกมัน...” ภควัตมองแล้วรวบตัวอัญมามากอดไว้แน่น “ผมจะอยู่ได้ยังไง”
ภควัตมองหน้าอัญมา สองสายตามองกันด้วยความรู้สึกห่วงใยอีกฝ่าย
“รู้มั้ย อัญมา ตั้งแต่เราเจอกัน ฝันร้ายของผมก็มีรอยยิ้มของคุณเข้ามาแทน” อัญมามองภควัต ด้วยสายตาผูกพัน “ทุกครั้งที่ผมเห็นคุณ ผมละอายใจที่ทำให้คุณขาดพ่อ ทำให้ป้าอุบลสูญเสียสามีเพื่อปกป้องผม แล้วถึงวันนี้ ถ้าผมปกป้องคุณไม่ได้อีก...”
ภควัตกอดอัญมาไว้แน่น
“ให้คุณหายไปจากที่นี่ กลับไปเป็นคุณหนูอัญมา ผมยังทำใจได้ ผมรู้ว่าวันนึงไม่ว่าที่ไหน เราจะได้เจอกันอีก ขอแค่คุณยังมีชีวิตอยู่”
ภควัตไม่สามารถกักกั้นความรู้สึกในใจได้อีกแล้ว โน้มหน้าก้มลงจูบอัญมาอย่างแผ่วเบาละมุนละไม อัญมาหลับตา ปล่อยใจไปกับสัมผัสอ่อนหวานของเขา
ครู่หนึ่งที่ความบาดหมางหยุดลง ภควัตถอนริมฝีปากมองอัญมา ทั้งคู่มองกันด้วยสายตาแทนความรู้สึกรักมากมายท่วมท้นในใจ
เย็นวันเดียวกัน อธิคมยืนกอดอกอยู่ตรงระเบียงเรือนใหญ่ มองเหม่อไปไกล วินิจก้าวมาด้านหลัง อธิคมหันไปมองพ่อ
“เสี่ยใหญ่บอกว่าหาสายให้เราได้แล้ว”
“ใครน่ะ พ่อ”
“ก้อต้องพวกมันกันเองสิวะ” วินิจหัวเราะสะใจ อธิคมมองพ่อ “เงินมันซื้อได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะความซื่อสัตย์ ต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องกลัวว่าพวกมันจะวางแผนจับเรา เพราะเราจะรู้กระทั่งพวกมันขยับตัวเมื่อไหร่”
สีหน้าเสี่ยวินิจเบิกบานมีความสุข อธิคมองพ่อ
“แล้วอย่างแรกที่ฉันอยากรู้ที่สุด คือ ที่นี่มีใครเป็นสายให้พวกมัน”
อธิคมเห็นสายตาพ่อแล้วหวั่นใจ
“พ่อคงไม่ได้หมายถึง อัญ”
“แกก็รู้ว่าชื่อแรกที่ฉันสงสัยคือไอ้อัญ”
อธิคมฟังแล้วแววตาเต็มไปด้วยความกังวล เป็นห่วงอัญมาจับใจ
อัญมาเดินมาหน้าบ้าน ภควัตเดินตามมาส่ง สองคนมองหน้ากันเก้อๆ เขินๆ
“ผมยังอยู่ที่ห้องเช่า ถ้ามีอะไร โทร.เรียกผมได้ทันที”
“ฉันจะดูแลตัวเองให้มากที่สุด”
อัญมาพยักหน้า ภควัตมองแล้วเดินมาใกล้กุมมืออัญมาไว้เบาๆ
“คุณยังมีเวลาตัดสินใจนะ อัญมา คุณยังถอยออกจากอธิคมได้ ผมจะส่งคุณเข้าโครงการคุ้มครองพยาน”
ด้านในบ้านขณะนี้ สัญชัยแอบชะโงกออกมา พอเห็นภควัตกุมมืออัญมา สัญชัยจ้องตาวาวเพราะได้ข่าวเด็ด
อัญมามองภควัตแล้วยิ้มให้
“แล้วฉันจะให้คำตอบนะ”
ภควัตค่อยๆ ปล่อยมือออก แล้วเดินกลับออกไปอย่างไม่ค่อยสบายใจ
อัญมายืนมองส่งจนลับตา
เสี่ยวินิจอยู่ในห้องทำงานบนเรือนใหญ่ เปิดสปีกเกอร์โทรศัพท์คุยกับปลายสายที่เป็นสารวัตรกฤษณ์นั่นเอง มีอธิคมยืนฟังอยู่อย่างลุ้นๆ
“ฉันอยากรู้สายของพวกแกที่อยู่ในกลุ่มฉันเป็นใคร
กฤษณ์อยู่ในห้องคอนโด ยืนคุยมือถือมองไปด้านนอก คลี่ยิ้มบอกอย่างใจเย็น
“ผู้หญิงที่แกรู้จักดี...อัญมา”
อธิคมได้ยินเสียงกฤษณ์ลอดออกมา
“อัญมา ทำงานให้ตำรวจมานานแล้ว”
เสียงปลายสายตัดไป วินิจหันขวับไปมองลูกชาย
“ไม่จริง อัญจะทำงานให้ตำรวจได้ยังไง”
“แกยังจะหูหนวกตาบอดเพราะความรักอีกเหรอ อธิคม”
วินิจเดินเข้าไปตบหน้าลูกชาย จนอธิคมหน้าหัน
“ฉันสอนให้แกโง่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ ถ้าแกไม่ลงมือเอง ฉันจะจัดการสั่งสอนไอ้อัญให้สาสมกับที่มันกล้าหลอกฉัน แล้วแกก็คอยรอดูศพคนรักแกได้เลย”
“อย่าพ่อ...”
“ฉันปล่อยมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว”
“พ่อ...อย่าให้ใครทำ...ผม...ผมทำเอง”
“แกแน่ใจนะว่าจะทำเอง ดี ฉันเตือนแกมาตลอด ไม่มีอะไรจะเจ็บเท่าถูกคนรักทรยศ ไปจัดการซะ รีบไปเอาศพไอ้อัญมาให้ฉัน”
วินิจสั่งอย่างเลือดเย็น สีหน้าอธิคมเครียดที่สุดในชีวิต
ขณะที่อัญมากำลังจะเดินเข้าห้อง สัญชัยปรี่เข้ามา อัญมามองระวัง สัญชัยมองอัญมาหัวจรดเท้า
“สวยจริงๆ ลูกอัญ แต่งเนื้อแต่งตัวเข้าสักหน่อย สวยผิดหูผิดตาเลย”
“ไหนบอกออกไปช่วยแม่ทำงาน ทำงานน่ะมันเหนื่อยเกินไปใช่มั้ย ถึงกลับมาอู้หรือกำลังจะคิดขโมยของในบ้าน”
“ทำไมถึงมองพ่อในแง่ร้ายตลอดเลยล่ะลูก พ่อน่ะมีแต่ความรักความหวังดีให้ลูกสาวคนสวยของพ่อ”
สัญชัยเดินเข้าหา อัญมาระวังตัว จิ๊บกับนวยวิ่งเข้ามาพอดี
“ไอ้อัญ ไอ้อัญ”
อัญมาโล่งใจหันไปเห็นเพื่อน
“อ้าว สัญชัย”
สัญชัยถอยห่างเพราะเห็นอัญมามีพวก อัญมารีบเดินไปยืนข้างจิ๊บกับนวย
“โว้ว.... วันนี้สวยจังว่ะเพื่อนเรา”
“นึกว่านางเอกหนังที่ไหน ไปแปลงร่างมาเหรอเจ๊อัญ” นวยยิ้ม
“อย่าพูดมากน่ะ รอฉันแต่งตัวใหม่แป๊บนึง”
“ออกไปแบบนี้ก็ได้ ไอ้นวยยืมควงวันนึง”
“ไอ้บ้า”
อัญมาวิ่งเข้าห้องไป จิ๊บกับนวยมองสัญชัย สัญชัยทำเดินผิวปากออกไปเหมือนไม่มีอะไร
“หน้าตามัน ดูเป็นคนดีกับเค้าได้บ้างมั้ยเนี่ย” จิ๊บไม่วางใจ
“ดีว่าเรามาทัน ไม่งั้นเจ๊อัญได้บู๊แหลกกับไอ้พ่อเลี้ยงใจหมาแน่”
ขณะเดียวกัน ภควัตยืนอยู่ในห้อง จ่าเดชมองซ้ายมองขวาแล้วผลุบเข้ามา
“หายไปไหนมา ผู้กอง”
“วินิจมันเคลื่อนไหวอะไรบ้างมั้ย”
“ไม่เลยนะ เงียบๆ หรือว่ามันชะล่าใจ กำลังจะเตรียมส่งของล็อตใหม่ แล้วทางผู้กองล่ะครับ เมื่อไหร่จะได้กลับไปทำงาน”
“ยังไม่รู้เลย”
“ทำไมคนตั้งใจทำงานอย่างผู้กองต้องเจอเรื่องแบบนี้” จ่าเดชบ่นเซ็งๆ
“ต่อให้เจอหนักกว่านี้ เราก็ท้อไม่ได้นะจ่า ถ้าเราทำดีอยู่แล้ว ก็ต้องทำต่อไป อย่าท้อ อย่ากลัวอุปสรรค ถึงไม่ได้ใส่เครื่องแบบ ไม่มียศ ผมก็ยังทำงานเป็นพลเมืองดีได้”
จ่าเดชมองผู้กองภควัตอย่างเลื่อมใส
“ตอนนี้ผมห่วงอัญมา”
“ไอ้อัญมันจะแต่งงานกับอธิคมเพราะประชดผู้กองใช่มั้ย”
ภควัตหันมองจ่าเดช
“ผู้กองกับไอ้อัญน่ะใจตรงกัน แต่ปากแข็งทั้งคู่”
“พูดมากน่ะ จ่าเดช ไปทำงานได้แล้ว”
“เอะอะก็ไล่ อยากอยู่คนเดียว คิดถึงไอ้อัญล่ะสิ”
จ่าเดชบ่นบ้าแล้วเดินออกไป ภควัตอมยิ้ม นึกถึงที่จูบอัญมาเมื่อบ่าย แล้วยิ้มกับตัวเองด้วยความสุข
อธิคมยืนหันรีหันขวาง เก้ากำลังจะออกมา แต่สัญชัยก้าวเข้ามา เก้าเห็นฉากหลบไปแอบฟังด้านหลัง
“ฉันมีเรื่องมาบอก พี่คม”
“ว่ามา”
“ไอ้วัตมันแอบนัดลูกอัญไปเจอข้างนอก พอเย็นมันก็มาส่งกันถึงบ้าน”
อธิคมยัวะกระชากคอเสื้อ “ไหนแกบอกว่า อัญออกไปกับคนของไอ้เศรษฐี”
“แต่ไอ้วัตมันกลับมาส่ง ฉันเห็นกับตา มีจับไม้จับมือกันด้วย”
อธิคมเหวี่ยงสัญชัยด้วยความโมโห สัญชัยถลาไปไกล สายตาอธิคมวาววับด้วยความโกรธ
“ฉันมีเรื่องให้แกทำ”
สัญชัยมองรอคำสั่ง โดยที่ด้านหลังเก้าแอบฟังด้วยสีหน้าอยากรู้
ตกตอนค่ำอัญมากำลังกินข้าวกับอุบลบนแคร่ในครัว สัญชัยนั่งกินห่างออกมา อัญมารินน้ำให้แม่ อุบลยิ้ม อัญมากับอุบลยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
สัญชัยมองจ้องไปที่แก้วน้ำของทั้งคู่ที่มันแอบใส่ยานอนหลับไว้ตามคำสั่งอธิคม
อัญมาตักกับข้าวให้อุบลกินต่อ สัญชัยตักข้าวกินด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ไม่นานนัก สัญชัยยืนมองอุบลที่หลับสนิทอยู่บนโซฟา
ส่วนอัญมานอนหลับอยู่ในห้อง ประตูห้องเปิดออก โดยมีอธิคมก้าวเข้ามา ยืนมองร่างอัญมา อธิคมก้มลงไป ช้อนร่างอัญมาอุ้มขึ้น เดินออกประตูไป
สัญชัยยืนรออยู่ตรงหน้าอุบลที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ อธิคมอุ้มอัญมาออกมา สัญชัยรีบประจบ
“ยานอนหลับที่พี่ให้ฉันได้ผลเร็วจริงๆ แล้วพี่จะเอาไอ้อัญมันไปไหนวิวาห์เหาะเหรอพี่”
“แกไม่ต้องรู้เรื่องของฉัน ได้เงินแล้ว จะไสหัวไปเข้าบ่อนไหนก็เรื่องของแก”
อธิคมอุ้มอัญมาออกจากบ้านไป สัญชัยมองตามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“กูไม่เข้าบ่อนให้โง่หรอก ทำไม่รู้ไม่ชี้ อยู่ที่นี่ รอรีดเงินจากเอ็งที่หลงไอ้อัญ ลูกสาวสุดที่รักของข้าดีกว่า”
สัญชัยยิ้มย่อง
รุ่งเช้าอุบลวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในร้านกาแฟ ด้านหลังมีสัญชัยเดินตามมาด้วย จ่าเดชกำลังทักทายชาวบ้าน จิ๊บกับนวยกำลังซื้อขนม
“ช่วยด้วย จ่าเดช ช่วยด้วย”
ทุกคนหันไปมองอุบลที่หน้าตื่นตกใจ
“มีอะไร อุบล ใจเย็นๆ”
“ไอ้อัญ ไอ้อัญหายไป”
สัญชัยแกล้งทำตื่นเต้น ปากคอสั่น
“นี่ก็หาจนทั่วแล้ว ไม่รู้ลูกอัญหายไปไหน ฉันเป็นห่วงเหลือเกิน”
จิ๊บกับนวยมองสัญชัยอย่างไม่เชื่อ
“เป็นห่วง อายปากบ้างมั้ย”
“เอ๊ะ นังจิ๊บ แกอย่าปากมาก”
จ่าเดชตัดรำคาญ “เฮ้ยๆ เวลาอย่างนี้ อย่าเพิ่งกัดกัน สามัคคีกันไว้ก่อน ไอ้อัญมันหายไปตอนไหน ไม่รู้เรื่องเลยเหรอ อุบล”
สัญชัยขัดขึ้น “ก็ถ้ารู้ว่าไปตอนไหน เค้าจะเรียกว่าหายเหรอจ่า”
จ่าเดชยัวะ “เอ๊ะ ไอ้สัญชัย ปากวอนหาตะรางนะเอ็ง”
สัญชัยเงียบลง อุบลบอกขึ้น
“เมื่อคืนยังกินข้าวกันอยู่ดีๆ เลย แล้วต่างคนก็แยกย้ายกันเข้านอน พอเช้ามา ฉันเห็นสายแล้ว ปกติอัญจะออกมาช่วยจัดของ แต่พอเข้าไปดูในห้อง ก็ไม่มี ประตูบ้านก็ยังล็อคสนิท”
จ่าเดช จิ๊บ และนวยหันไปมองทางสัญชัยกันเป็นตาเดียว สัญชัยร้อนตัว
“เฮ้ย ฉันไม่เกี่ยวนะ ฉันก็นอนอยู่กับเมีย แล้วอย่างไอ้อัญ เฉียดยังไม่ให้ข้าเฉียดเลย”
จ่าเดชฉงนฉงาย “แล้วไอ้อัญมันหายไปไหน”
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย
ไม่นานต่อมา เก้ารอจังหวะดึงจิ๊บหลบมุม ห่างสายตาคนออกมา
“พี่คมก็หายไปด้วย เช้ามาไม่มีใครเห็น”
“พี่คมเอาตัวไอ้อัญไปเหรอพี่”
“เมื่อวานพี่เห็นไอ้สัญชัยมันมาคุยอะไรไม่รู้กับพี่คม” เก้าบอก
จิ๊บโมโหมาก “นึกแล้ว ไอ้เวรสัญชัย มันต้องรู้เห็นเป็นใจ ฉันไปบอกจ่าเดชก่อนนะพี่ เค้นหนักๆ ไอ้สัญชัยมันอาจจะหลุดอะไรมาบ้าง”
“ระวังตัวด้วยนะจิ๊บ”
จิ๊บรีบออกไป เก้ามองตามคนรักอย่างเป็นห่วง
ภควัตเดินเร็วเป็นพายุมากับจ่าเดช จิ๊บเดินมาจากอีกทาง พอเห็นภควัตก็ตรงเข้าไป
“ได้เรื่องแล้ว”
“รู้หรือเหรอว่า อัญมาหายไปไหน”
“ฉันยังไม่รู้ว่าไอ้อัญหายไปไหน แต่ฉันรู้ว่าใครช่วยลักพาตัวไอ้อัญ”
สายตาภควัตอยากรู้มาก
ขณะที่สัญชัยกำลังจะยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม พอหันมาเจอภควัตพุ่งเข้าถีบเข้ากลางอก ร่างสัญชัยกระเด็น ขวดเหล้าหลุดมือ กองไปกับพื้น ภควัตตามไปเตะซ้ำ จ่าเดช จิ๊บ นวย และอุบลวิ่งตามเข้ามา
จ่าเดชทำเป็นพูดห้ามแต่ก็ไม่เข้าไปดึงปล่อยให้ภควัตเตะสัญชัย
“เฮ้ย ไอ้วัตพอแล้ว อย่าหนักนัก เดี๋ยวมันจะตายซะก่อนได้เข้าคุก”
สัญชัยจะลุกเจอภควัตเตะซ้ำเข้าลิ้นปี่อีกที นวยกับจิ๊บเข้าไปดึงภควัต
“พอก่อน พี่วัต”
“แกเอาอัญมาไปไว้ทีไหน”
สัญชัยไม่ยอมรับ “เอาไปไหน ก็บอกแล้วว่าไม่รู้”
อุบลโกรธสุดขีด “ไอ้สัญชัย ข้าดีกับเอ็งทุกอย่าง ทำไมทำเอ็งทำกับลูกข้าแบบนี้”
“ข้าไม่รู้ อย่ามาใส่ร้าย”
ภควัตทนไม่ไหว ชกเข้าหน้าสัญชัยอีกหมัด เค้นคอถาม
“บอกมา แกเอาอัญไปไว้ที่ไหน”
สัญชัยจ้องตาภควัต ตอบช้าๆ กวนๆ “กู ไม่ รู้”
ภควัตชกสัญชัยจนคว่ำ จ่าเดชเข้าไปหิ้วปีก
“งั้นข้าจะพาเอ็งไปก่อน ขืนอยู่มีหวังตายคามือไอ้วัต”
สัญชัยงง “ไปไหนจ่า”
“ห้องขัง”
สัญชัยได้ยินก็ดิ้นหนีทันที
“จับกูไม่ได้นะเว้ย กูไม่ผิด กูไม่รู้เรื่อง”
จ่าเดชสับกุญแจข้อมือ ลากสัญชัยที่โวยวายออกไปทันที
“กูไม่รู้ ปล่อยกู ไม่งั้นกูจะฟ้องให้หมด ตำรวจรังแกประชาชน”
จ่าเดชตวาด “หุบปากเลยไอ้สัญชัย ข้าไม่จับเอ็งข้อหาลวนลาม อนาจาร พยายามขืนใจไอ้อัญพ่วงด้วย ก็บุญเท่าไหร่แล้ว จะไปดีๆ หรือจะให้ไอ้วัตมันเตะไปถึงโรงพัก”
สัญชัยถูกจ่าเดชลากออกไปจนได้
อุบลหันมาทางภควัต สายตาขอร้อง
“ไอ้วัต ช่วยตามหาไอ้อัญด้วย ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง”
ภควัตมองอุบลด้วยสายตาร้อนใจไม่ต่างกัน
อัญมาค่อยๆ ลืมตาฟื้นขึ้น มองไปรอบๆ เห็นเป็นโกดังร้าง พออัญมาจะทรงตัวลุกขึ้น จึงพบว่าตัวเองถูกมัดมือมาไว้ด้านหน้า อัญมามองไปเห็นอธิคมนั่งจ้องอยู่ก็ตกใจ
“พี่คม”
อธิคมลุกขึ้นมองอัญมาด้วยสายตาเจ็บปวด
“เธอหลอกฉันทำไม อัญ”
อัญมามองเห็นแววตาดุดันของอธิคมก็นึกกลัว
อธิคมกระชากอัญมาขึ้นมาเขย่าร่างอย่างแรง
“เธอหลอกฉันทำไม ทั้งๆ ที่เธอเป็นสายตำรวจ”
อัญมามองตะลึง ตกใจที่อธิคมรู้ความจริงแล้ว
ภควัตพุ่งมาที่ค่ายมวยส.วินิจ พวกนักมวยพากันมอง
“ฉันมาหาอธิคม”
นักมวยพากันมอง แล้วเดินมายืนขวาง ภควัตยืนประจันหน้า มองโดยไม่กลัวนักมวยรูปร่างสูงใหญ่
“ฉันต้องเจออธิคม”
เสียงวินิจดังขึ้น “เอ็งกล้ามากนะที่มาถามหาลูกชายข้าถึงนี่ ไอ้เซียนพระ”
ภควัตหันไปทางเสียง มองเห็นวินิจเดินออกมากับเก้าและลูกน้อง
“อัญมาหายไป ฉันคิดว่าอธิคมเอาตัวอัญมาไป”
“ก็คนเค้ากำลังจะแต่งงานกัน ไอ้คมมันก็คงเอาตัวไอ้อัญไปซ้อมฮันนีมูนล่วงหน้า”
วินิจมองเยาะหยัน ยิ่งทำให้ภควัตเจ็บใจ
เหตุการณ์ในโกดังร้าง อธิคมจับอัญมาบีบไหล่ มองจ้องด้วยความโกรธ
“ทำไมอัญมา ฉันขอว่าเธออย่าโกหกฉัน เธอเองก็บอกตลอดว่า ไม่ใช่”
“พี่เอาอะไรมาพูด”
“ถึงขนาดนี้ ยังปฏิเสธ เธอเป็นสายตำรวจ เธอทำงานให้ตำรวจ”
“ไม่จริง”
อัญมายืนกราน อธิคมโมโห ผลักอัญมาล้มลงไป
“เสียแรงฉันรักเธอ ไว้ใจเธอ”
“ใครบอกพี่ว่าฉันทำงานให้ตำรวจ พี่เชื่อคนที่มันใส่ร้ายมากกว่าเชื่อฉันเหรอ”
“ฉันเชื่อใจเธอมาตลอด แต่พ่อพูดถูก เธอหลอกใช้ฉัน อัญมา เธอหลอกใช้ฉันได้ยังไง ทั้งๆที่ฉันรักเธอที่สุด”
อธิคมชักปืนออกจากเอวด้วยโทสะ อัญมามองตะลึง
ด้านภควัตยืนจ้องวินิจอยู่โดยไม่เกรงกลัว
“มีแต่อธิคมที่จะเอาตัวอัญมาไป”
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวไอ้อัญมันก็กลับมา” วินิจบอก
“ไม่ต้องมาบอกให้ฉันใจเย็น อธิคมเอาตัวอัญมาไปทำไม” ภควัตเสียงดัง
“แกเป็นใคร ถึงกล้ามาขึ้นเสียงกับฉัน”
จังหวะนี้พลภัทรอดีตคู่หูภควัตที่แฝงตัวมาเป็นนักมวยในค่าย ขยับมายืนข้างวินิจทันที ภควัตมองพลภัทร แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน
“ไล่มันออกไป”
พลภัทรผลักอกเต็มแรง แต่ภควัตไม่ยอมถอย เก้ากับลูกน้องวินิจมาล็อคแขนภควัตไว้ทันที
“มึงรีบไสหัวไป ก่อนที่กูจะสั่งนักมวยกระทืบมึงตายอยู่ที่นี่ กลับไปบอกแม่ไอ้อัญว่าให้รีบจองศาลาวัดไว้ เดี๋ยวไอ้คมมันจะเอาศพไอ้อัญมาคืนให้”
วินิจจ้องแววตาเยาะเย้ย ภควัตดิ้นพล่าน พลภัทรเข้ามาชกท้อง ภควัตจุก เก้าเหวี่ยงภควัตกลิ้งไปกับพื้น
ภควัตลุกขึ้นมองเห็นวินิจกับพวกที่ยืนดาหน้ามอง จึงทำเป็นกลัว หันหลังวิ่งออกไป วินิจมองตามภควัต แล้วสั่งเก้า
“เอ็งคอยตามดูไอ้วัต ว่ามันเป็นพวกตำรวจอีกคนด้วยหรือเปล่า”
เก้ารีบเดินตามออกไป
วินิจยิ้มสะใจ โดยที่ด้านหลังเห็นพลภัทรที่มองวินิจด้วยสายตาจับจ้อง
ส่วนอัญมามองอธิคมที่มีปืนในมือ
“ฉันไว้ใจเธอ รักเธอ คิดจะให้ร่วมชีวิตกับเธอ แต่เธอไม่เคยมีความจริงใจกับฉันเลย อัญ เธอทำงานให้ตำรวจมานานแค่ไหนแล้ว”
อัญมาไม่ตอบ อธิคมยัวะอีก พุ่งเข้าไปบีบปาก
“ฉันถามว่านานแค่ไหนแล้ว”
“ถ้าคิดว่าฉันไว้ใจไม่ได้ ก็ฆ่าฉันซะ”
“อย่าท้าฉัน”
“ฉันหนีไปไหนไม่ได้ พี่ตั้งใจจับฉันมา ก็เพราะจะฆ่าฉันอยู่แล้ว”
อธิคมมอง อัญมามองตอบ ไม่หลบสายตา
อธิคมโมโห เหวี่ยงอัญมากลิ้งไปกองกับพื้น แล้วถอยไปยืนมองอย่างเหินห่าง เย็นชา
“ฉันฆ่าเธอตอนนี้ มันง่ายไป ฉันอยากรู้ว่าเธอทำงานให้ไอ้ตำรวจคนไหน”
อัญมาฟังแล้วใจหายวาบ นึกถึงภควัต
“เธอหายไปแบบนี้ มันต้องออกตามหา ฉันจะล่อมันมาที่นี่”
อัญมาฟังแล้วสีหน้าเครียดเห็นถนัดตา
ภควัตมายืนอยู่ตรงหน้าอุบล จิ๊บ และนวยที่แต่ละคนมีสีหน้าเป็นห่วงอัญมา
“อธิคมเอาตัวอัญมาไป”
“มันจะเอาลูกฉันไปทำอะไร” อุบลตกใจมาก
“ใจเย็นๆนะครับ ป้าอุบล ผมจะช่วยอัญออกมาให้ได้”
“มันจะทันเหรอ ไอ้วัต เอ็งรู้แล้วเหรอว่าอธิคมเอาไอ้อัญไปไว้ที่ไหน”
“ยังครับ แต่ผมต้องหาเจออัญมา ผมต้องอัญมาให้ได้”
ภควัตสีหน้ามั่นใจ เก้าพรวดเข้ามาตรงหน้าประตู ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน จิ๊บรีบเข้าไปยืนข้างเก้า บอกภควัต
“พี่เก้าเป็นแฟนฉัน เค้าช่วยไอ้อัญไว้หลายครั้งแล้ว พี่เก้าอธิคมมันจับตัวอัญไปที่ไหน”
เก้าหนักใจ “ยังไม่มีใครรู้”
นวยขอร้อง “ช่วยเจ๊อัญด้วยเถอะ”
ภควัตแปลกใจ “ทำไมอัญมาถึงถูกอธิคมจับตัวไป”
“พี่บังรู้แล้วว่าไอ้อัญเป็นสายให้ตำรวจ”
ภควัตได้ยินแล้วใจหายวาบ
“โธ่ ไอ้อัญ ลูกแม่”
อุบลทรุด นวยรีบเข้าไประคองให้นั่ง อุบลครวญคร่ำใจจะขาด
“คุณพระคุณเจ้า ไอ้อัญมันเสี่ยงตาย ทำดี ไม่อยากให้ใครติดยาเหมือนมัน ช่วยคุ้มครองไอ้อัญด้วย อย่าให้มันเป็นอะไรเลย”
จิ๊บเข้ามาบีบนวด หายาดมให้อุบล ภควัตมองอุบลแล้วตัดสินใจ สั่งจิ๊บ
“จิ๊บ นวย รีบพาป้าอุบลไปอยู่ที่ตึกแถวหน้าตลาด ห้องที่ฉันซื้อไว้”
ภควัตโยนกุญแจให้ นวยรับไว้
“เก็บของเอาที่พอใช้ รีบไปเดี๋ยวนี้”
“แล้วเรื่องไอ้อัญล่ะ”
“ฉันจะตามหาอัญมา”
เก้าบอกเพิ่ม “พี่บังก็ไม่รู้ว่าพี่คมพาไอ้อัญไปไว้ที่ไหน แต่คำสั่งเดียว คือฆ่าไอ้อัญ”
อุบลใจสั่นห่งลูกจับจิต “โธ่ ไอ้อัญ ลูกแม่”
พูดได้เท่านั้นอุบลล้มพับไปทันที จิ๊บกับนวยรีบบีบนวดพัลวัน
“ป้าอุบล ป้าอุบล เป็นลมไปแล้ว”
ภควัตกดดันถึงขีดสุด ด้วยว่าทุกนาทีคือความเป็นความตายของอัญมา
ทางฝ่ายอธิคมยืนอยู่ สีหน้าเคร่งเครียด อัญมามองที่ประตูโกดัง แล้วตัดสินใจวิ่งไปที่ประตู อธิคมหันมาคว้ารวบตัวอัญมาไว้
อัญมาดิ้นหนี “ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
อธิคมคว้าเชือกเส้นใหญ่บนพื้นมาจะมัดตัวอัญมาไว้ อัญมากัดแขนอธิคม ลุกขึ้นจะวิ่งหนี แต่วิ่งได้แค่สุดปลายเชือกก็ล้มลง ยังไม่ถึงประตู
อธิคมมองจ้องอัญมา
“เธอบังคับให้ฉันทำแบบนี้กับเธอเอง ทั้งๆ ที่ฉันรักเธอ”
“นี่ไม่ใช่ความรัก”
“ความรักของฉันไม่จำเป็นต้องเสียสละให้ใคร ถ้าฉันรัก ฉันต้องได้ทุกอย่าง”
อธิคมผลักอัญมาลงไปนอนหลังติดพื้น อัญมากลัวจับจิต
“พี่คม อย่านะ ฉันขอร้อง”
“เธอทำฉันเจ็บมากนะ อัญ”
อธิคมก้มลงซุกไซ้ อัญมาที่ดิ้นไปไหนไม่รอด อัญมาร้องขอด้วยความกลัว
“พี่คม อย่า อย่าทำฉัน”
อธิคมไม่ยอมปล่อยอัญมา จับตรึงบ่ากดติดพื้นด้วยแววตาโกรธ อธิคมก้มลงระดมจูบแต่อัญมาดิ้นหนีเต็มที่
ภควัตวิ่งเข้ามาในฐานลับ สิทธิชัยกำลังดูลูกน้องทำงาน
“ผู้กำกับครับ ผมมีเรื่องจะขอร้อง”
“เรื่องอะไร”
“อัญมา สายของผมโดนอธิคมจับตัวไป วินิจกับอธิคมรู้แล้วว่าอัญมาเป็นสายให้เรา”
สิทธิชัยฉุนกึก “บ้าจริง...ผู้หญิงคนนั้นกำลังอยู่ในอันตราย”
“ผมอยากจะขอดูกล้องวงจรปิดทุกตัวตั้งแต่เมื่อคืนวาน ผมอยากรู้ว่าอธิคมพาอัญมาไปไหน”
“แต่คุณกำลังถูกพักงาน แล้วถ้าผู้การประพจน์รู้”
สิทธิชัยสีหน้าหนักใจ ภควัตขอร้อง
“เราจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนึงตายเพราะงานของเราหรือครับ”
สิทธิชัยมองภควัตแล้วตัดสินใจ
“ผมเชื่อสัญชาติญาณตัวเองว่าคุณเป็นคนดี ทุ่มเทเพื่องานนี้ที่สุด ช่วยอัญมาออกมาให้ได้นะ ผู้กอง”
ภควัตดีใจ “ขอบคุณมากครับ ผู้กำกับ”
สิทธิชัยหันไปสั่งลูกน้องทันที
“ดึงข้อมูลกล้องวงจรปิดรอบกรุงเทพฯ ทุกตัว ให้ผู้กองภควัตดู”
สีหน้าภควัตมีความหวังขึ้นมาทันที
อัญมากำลังดิ้นรนหนีจากอธิคมที่ใช้กำลังข่มเหง
“ปล่อยฉันนะพี่คม ปล่อย”
“ฉันจะไม่ปล่อยเธอกลับไป อัญ เธอหลอกฉันไม่ได้อีกแล้ว วันนี้เธอต้องเป็นเมียฉัน”
อัญมาตกใจ “พี่จะข่มขืนฉันเหรอ”
อธิคมชะงักคำพูดของอัญมา
“พี่ไม่มีปัญญาทำให้ผู้หญิงรัก จนต้องข่มขืนฉันเลยใช่มั้ย”
“หุบปาก”
อธิคมตบอัญมาอย่างแรงด้วยโทสะ อัญมาสลบไปทันที อธิคมได้สติ ตกใจ เขย่าร่างอัญมา
“อัญ อัญ ฉันขอโทษ”
อธิคมกอดร่างอัญมาที่สลบไปด้วยสายตาเครียด
“อัญ ฟื้นสิ อัญ”
อัญมาสลบอยู่ในอ้อมแขนของอธิคม
ภควัตมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังดึงข้อมูลจากกล้องต่างๆ ออกมาตั้งแต่เมื่อวานตอนค่ำ ผู้กำกับสิทธิชัยมองเอาใจช่วยให้ภควัตเห็นอธิคมจากวงจรปิดเครื่องใดเครื่องหนึ่ง
เวลาผ่านไปจนเห็นด้านนอกหน้าต่างเป็นกลางคืนแล้ว แต่ภควัตยังดูจากจอภาพต่างๆ หลายเครื่อง สลับกันไปมา ด้วยสายตามีหวัง
ทางด้านกฤษณ์นั่งจิบไวน์อยู่ริมสระว่ายน้ำคอนโด สีหน้าเบิกบานมีความสุข สุคนธรสขึ้นจากสระน้ำ เดินมานั่งใกล้
“วันนี้รสจองตั๋วไปเที่ยวยุโรปอย่างที่คุณสั่งแล้วนะคะ ทัวร์หรูที่สุด แพงที่สุด”
กฤษณ์ยิ้มรับ ยกแก้วขึ้นดื่ม สุคนธรสมองเห็นว่าที่ข้อมือกฤษณ์ มีนาฬิกาเรือนใหม่ สวย หรู ราคาแพงผูกอยู่
“ตายแล้ว นาฬิกาใหม่ สวยจังเลย เรือนนี้หลายแสนนะคะ กฤษณ์ คุณไปเอาเงินมากมายมาจากไหน”
“ผมก็ทำงานของผม”
“ไหนคุณบอกว่าคุณกับภควัตโดนพักงาน เพราะมีเรื่องกับเจ้านาย”
“ไอ้วัตมันโง่ มันซื่อ เอาแต่ทุ่มเททำงาน แล้วได้อะไร...คนฉลาดต่างหากที่รู้จักฉวยโอกาส พอกันที ทำงานเพื่อสังคม เพื่อประชาชน”
สุคนธรสฉงน “คุณทำอะไรถึงได้เงินมา งานผิดกฎหมายหรือเปล่า”
“ผมก็แค่บอกในสิ่งที่พวกค้ายามันอยากรู้”
สุคนธรสมีสีหน้าตกใจ กฤษณ์คลี่ยิ้มร้ายเต็มใบหน้า
“ค่อยๆ บอกมันทีละเรื่อง แลกกับเงินก้อนใหญ่ๆ ทีละก้อน”
“นี่คุณขายความลับราชการให้คนอื่น ใครคะ คุณบอกความลับกับใคร”
“ไม่ต้องรู้มากหรอกน่ะ รส รู้แค่ว่าเราจะสบาย มีกินมีใช้มากกว่าเดิม อยากได้อะไรก็มีเงินซื้อได้ง่ายๆ”
“จริงด้วย...ถึงคุณไม่ทำ คนอื่นมันก็ต้องหาโอกาสนี้อยู่ดี ใครจะอยากทำงานเสี่ยงตายไปทั้งปีทั้งชาติ สุดท้ายก็ได้แค่ค่าทำศพ กฤษณ์คะ คุณทำถูกแล้วล่ะค่ะ”
สุคนธรสกับกฤษณ์ยกแก้วไวน์ชนกันด้วยสายตาโลภ
ด้านอัญมานอนสลบนิ่งในโกดังร้าง อธิคมนั่งเฝ้าด้วยความกังวล
“อัญ ผมขอโทษ คุณอย่าเป็นอะไรเลยนะ”
อธิคมกุมมืออัญมาไว้ด้วยความเป็นห่วงและสับสน
“ผมฆ่าคุณไม่ได้หรอก อัญ”
อธิคมกุมมืออัญมายกขึ้นมาจูบ
“ผมจะพาคุณหนี เราจะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ไหนสักที่ ที่ๆไม่มีพ่อ ไม่ต้องขายยาให้ใครอีก ไม่มีตำรวจตามเราเจอ ผมจะทำอย่างที่คุณต้องการ แค่คุณอยู่กับผม อย่าหลอกผมอีกนะ อัญ”
อธิคมรวบร่างอัญมากอดไว้ อย่างตัดสินใจยอมทุกอย่าง
ภควัตยังดูเทปวงจรปิดอยู่จนถึงเช้าวันใหม่ เหลือตำรวจแค่ 2 คน ที่ช่วย
ตำรวจ 1 มองจอ แล้วเอ่ยขึ้น “พบรถผู้ต้องสงสัยแล้วครับ”
ภควัตรีบผละจากหน้าจอเครื่องหนึ่ง มาที่อีกเครื่องทันที ภาพในจอถูกขยายใหญ่ขึ้น เป็นภาพวงจรปิดจากกล้องบนถนน
เห็นอธิคมเป็นคนขับรถ และกำลังเลี้ยวรถไปในซอยที่เป็นโกดัง
“อธิคม”
ภควัตสีหน้ามีหวังทันที
เช้าวันเดียวกัน วินิจลงนวมซ้อมกับพลภัทรในค่ายมวย มีเก้ายืนห่าง วินิจชกไป ถามไป
“ไอ้คมมันติดต่อมาหรือยัง”
“ยังครับ”
“ได้เรื่องไอ้วัตมั้ย”
“มันพาแม่ไอ้อัญย้ายไปอยู่ตึกแถวหน้าตลาดครับ”
“ถึงกับย้ายหนีเลยเหรอ เอ็งคอยดูมันไว้ มันต้องไปพึ่งไอ้จ่าเดช แต่ถึงมันจะขนกันมาทั้งโรงพัก กูก็ไม่กลัว”
วินิจยิ้มอย่างลำพองใจ ชกจนพลภัทรล้มก้นจ้ำเบ้า
“ไหนว่ามึงเคยได้แชมป์มา ทำไมฝีมืออ่อนนักวะ”
วินิจหยามหยันพลภัทรที่กำลังลุกขึ้น เก้ารีบมาถอดนวมให้วินิจ ลูกน้องพากันเอาน้ำมาให้ วินิจโดดลงจากเวที เดินกลับไปทางตัวบ้าน เก้าหันไปมองพลภัทรด้วยสายตาเขม่นๆ
“เอ็งมาใหม่ ชื่ออะไร”
“พล” พลภัทรบอก
“พลอะไร” เก้าซัก
“พลเฉยๆ”
“มาจากไหน”
“ค่ายเสี่ยติ่งถามทำไม เอ็งเป็นหัวหน้าค่ายมวยอย่างพี่บังเค้าหรือไง ซักอยู่ได้”
“มึง”
พลภัทรยกหมัด จ้องหน้า เก้ามองสู้
“อย่าลองกับแชมป์อย่างกูดีกว่า”
เก้ามองพลภัทรอย่างไม่ค่อยถูกชะตากันนัก
ภควัตบิดมอเตอร์ไซค์เร็วมาบนถนน แซงรถที่กำลังติดไปอย่างร้อนใจ คุยสายกับจ่าเดชด้วยอุปกรณ์เสริม
“จ่าเดช บอกป้าอุบลด้วย ฉันรู้แล้วว่าอัญมาอยู่ที่ไหน”
จ่าเดชอยู่ในชุมชน กำลังเดินมาบอกนวยตรงวิน
“เอ็งรีบไปบอกอุบลกับพี่สาวเอ็งว่า ไอ้วัตมันกำลังไปช่วยไอ้อัญแล้ว”
นวยบิดมอเตอร์ไซค์เร็วออกไปทันที จ่าเดชมองตามอย่างเบาใจ
อธิคมกำลังแกะเชือกมัดมืออัญมา อัญมามอง
“พี่จะพาฉันไปไหน”
“เธอเคยอยากให้ฉันเลิกไม่ใช่เหรอ อัญมา”
“พี่คม พี่จะเลิกขายยาจริงๆ ใช่มั้ย”
“ถ้าตัดสินใจเลิก เราต้องหนีกันไปเดี๋ยว”
“หนี...แล้วแม่ฉัน จิ๊บ นวยล่ะ”
“ตอนนี้เรายังกลับไปช่วยเค้าไม่ได้ เพราะถ้าพ่อรู้ เราจะตายกันหมด”
“แต่ฉันทิ้งแม่ไม่ได้”
อัญมาสะบัดมือ แต่อธิคมไม่ยอม ดึงมืออัญมาไว้ก่อน
“อัญ ฟังนะ เรากลับไปไม่ได้ พ่อจะฆ่าเราทั้งคู่ ถ้าหนีต้องหนีตอนนี้เลย”
“แต่ฉันทิ้งแม่ไม่ได้ แม่เลี้ยงฉันมา ถ้าเรารอด แต่แม่ต้องถูกพี่บังทำร้าย ให้พี่บังฆ่าฉันซะดีกว่า”
อัญมาตัดสินใจเอาร่างกระแทกอธิคมสุดแรงเกิด อธิคมแค่เซ อัญมาดิ้นจะหนี อธิคมรวบตัวทันที
ภควัตพุ่งมอเตอร์ไซค์ไปอย่างเร็วและแรง บนถนน รถติดยาว ภควัตหาทางซอกแซกไปให้ได้
เสี่ยวินิจโทรศัพท์อยู่บนเรือนใหญ่ รอสายอธิคม สัญญาณติดแต่ไม่มีคนรับ มีเก้ายืนอยู่ด้านหลัง
“ทำไมไอ้คมมันไม่รับโทรศัพท์ฉัน”
สายตาเก้ามองสังเกตทุกอย่าง
ที่โกดังตอนนี้ มือถืออธิคมที่วางอยู่ห่างกำลังสั่น หน้าจอขึ้นชื่อ พ่อ เป็นรูปวินิจกอดคอถ่ายกับอธิคม โดยอีกด้านอธิคมกำลังรวบตัวอัญมาที่ดิ้น
“เธอต้องไปกับฉัน อัญ ไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่...ฉันไม่ไปกับพี่”
อัญมาดิ้นรน ปัดป้องสุดกำลัง
ภควัตกำลังบิดเร่งเครื่องรถทะยานไปข้างหน้า จู่ๆ ลูกบอลกระเด็นหล่นลงมากลางถนน ภควัตจะหลบ เด็กวิ่งตามลงมาเก็บ
ภควัตมองตะลึงตกใจ บีบแตร เด็กเก็บบอลแล้วตกใจเสียงแตร หันมาทางรถ ยืนนิ่ง
ชาวบ้านบริเวณนั้นเห็นรถภควัตที่กำลังพุ่งมาทางเด็กก็กรีดร้อง เสียงล้อรถบดพื้นถนน ลากดังยาว ดังหวาดเสียง ชาวบ้านกรี๊ด
ภควัตหมุนรถ เลี้ยวหลบร่างเด็ก เฉียดเส้นย่าแดงผ่าแปด ชาวบ้านวิ่งไปอุ้มเด็กขึ้นมา
ภควัตหยุดรถ เปิดหมวกมอง เห็นเด็กปลอดภัยก็โล่งใจ ปิดหมวก แล้วขับออกไปทันที
กฤษณ์เดินเข้ามาในฐานลับด้วยชุดลำลอง มีตำรวจอยู่แค่ 2-3 คน กฤษณ์เอ่ยบอก
“ผมมาเก็บของ แล้วก็ยื่นใบลาพักร้อน”
กฤษณ์มองไปที่จอคอมพ์เครื่องหนึ่งที่ค้างอยู่ เห็นเป็นรูปขยายอธิคม ภาพเดียวกับที่ภควัตเห็น
“อธิคม”
กฤษณ์สังหรณ์ใจ แกล้งตีสีหน้าเรียบๆ หันไปถามตำรวจ
“ผู้การประพจน์มีแผนจับอธิคมอยู่ล่ะสิ”
ตำรวจ 1 บอก “เปล่าครับ ผู้กองภควัตกำลังตามอธิคมอยู่”
กฤษณ์ทำหน้าไม่ติดใจอะไร แต่พอหันกลับมา ก็มีสีหน้าเครียดทันที
“ไอ้วัตตามอธิคม”
กฤษณ์รีบหยืบมือถืออกมากดข้อความส่งหาวินิจทันที
วินิจได้ยินเสียงข้อความมา ก็รีบคว้ามือถือบนโต๊ะมาเปิดข้อความอ่าน เก้ามองสังเกต
“ตำรวจกำลังตามล่าอธิคม”
วินิจอ่านแล้วมีสีหน้าเครียดทันที
ส่วนในโกดังอธิคมรวบตัวอัญมามัดมือไว้
“เธอต้องไปกับฉัน อัญ ไม่งั้นพ่อฆ่าเธอแน่”
“ฉันจะไม่หนีอย่างคนขี้ขลาด ครอบครัวฉันต้องปลอดภัย”
อธิคมกำลังจะเอาผ้ามัดปาก อัญมาดิ้นรนไม่ยอม
จากด้านหลังภควัตพุ่งเข้ามาถีบอธิคม ล้มกลิ้งกระเด็นลงไปกับพื้น อัญมามองตกใจอุทานเบาๆ
“ผู้กอง”
อธิคมลุกขึ้นได้ก็พุ่งเข้าหา ภควัตพุ่งเข้าชกอธิคมก่อน อัญมาตกใจ เห็นสองคนแลกกำปั้น ซัดกันอย่างดุเดือด อัญมามองมาอย่างเป็นห่วง อธิคมลุกขึ้นมาได้ก่อน ตามไปกระทืบภควัต จนลุกไม่ขึ้น
“พี่คม อย่า...อย่า”
อธิคมเห็นอัญมาร้องห้ามก็ยิ่งโกรธ กระชากร่างภควัตขึ้นแล้วชกเข้าท้อง เข้าหน้าอย่างแรง ภควัตกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น
วินิจอยู่ในบ้าน หันไปสั่งเก้า
“เรียกคนของเรามา ฉันจะไปช่วยอธิคม”
“เราจะไปที่ไหน พี่”
วินิจใช้ความคิดปราดเดียว
“โกดังริมน้ำที่เราเคยใช้ส่งของ ไปหาที่นั่นก่อน มันลับหูลับตาคน ไอ้คมมันอาจจะเอาไอ้อัญไปไว้ที่นั่น”
เก้ารีบออกไป วินิจมีสีหน้ากังวลหนักห่วงลูกชายมาก
อธิคมไล่เตะภควัต อัญมาจะวิ่งไปช่วย แต่พอออกวิ่ง อัญมาก็ล้มลง มองไปเห็นโซ่ที่ล่ามข้อเท้าตัวเองลากไว้ยาวจากเสา อัญมาที่ถูกมัดมือ พยายามจะกระชากโซ่ออกจากข้อเท้าให้ได้
ภควัตกำลังเสียเปรียบ ถูกอธิคมอัดจนลุกไม่ขึ้น
กลางผู้คน กฤษณ์เดินเตร่อยู่ในห้าง สีหน้าแววตากังวล
“ไอ้วัต มันถูกพักงาน แล้วทำไมถึงไปตามล่าอธิคม...หรือว่า คำสั่งนายให้มันไปทำงานคนเดียว”
กฤษณ์เริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ภควัตถูกอธิคมเตะ อธิคมง้างเท้าจะกระทืบซ้ำ แต่ภควัตม้วนตัวหลบ อธิคมเสียหลัก ภควัตลุกเร็วขึ้นมา เป็นฝ่ายเอาคืนบ้างไล่ชกอธิคมจนสู้ไม่ได้
ภควัตหมุนจระเข้ฟาดหางเตะอธิคมจนกระเด็น อัญมาพยายามกระชากโซ่ล่ามขาออก ภควัตเห็นอธิคมคว่ำ ก็หันไปทางอัญมา
“ระวัง” อัญมาร้องเตือน
ภควัตหันไป อธิคมเงื้อเก้าอี้ฟาดภควัตกระเด็น
“ผู้กอง”
อัญมาร้องเสียงดังด้วยความตกใจ อธิคมหันขวับไปมองภควัต
“ผู้กอง”
อธิคมหันมามองอัญมาเขม็ง อัญมารู้ตัวว่าพลาดที่เรียกภควัตว่าผู้กอง ภควัตลุกขึ้นโงนเงน เงยขึ้นมอง พอเห็นภาพตรงหน้า ก็ตกใจ
เพราะอธิคมกำลังเอาปืนจ่อหัวอัญมา ล็อคคอไว้ ภควัตชะงัก
“ถ้าแกก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันระเบิดหัวผู้หญิงที่แกรักแน่ ไอ้ผู้กอง”
ภควัตมองจ้อง กดดันสุดขีดที่อธิคมกำลังใช้อัญมาเป็นตัวประกัน
ด้านกฤษณ์เดินอยู่ในห้างมีสีหน้าคาใจสงสัยเป็นที่สุด เพราะคิดเรื่องภควัตไปจับอธิคม ระหว่างนี้สุคนธรสถือถุงช็อปปิ้งเต็มสองมือ เดินตรงมาหากฤษณ์
“มีอะไรคะ กฤษณ์ หน้าเครียดเชียว”
“รส คุณทำงานในชุมชนที่อัญมาอยู่ใช่มั้ย”
“ค่ะ ก็ทำเล่นๆ ให้มีโพรไฟล์ว่าเคยทำงานเพื่อสังคม มีอะไรเหรอคะ”
“ทีนี้คุณต้องช่วยงานผมแล้ว ผมอยากให้คุณไปดูว่าอัญมาทำอะไรอยู่”
“ไม่ค่ะ ให้รสไปยุ่งกับอัญมา ให้รสไปตายซะยังดีกว่า”
สุคนธรสสะบัดหน้าไม่พอใจ กฤษณ์มองด้วยความรำคาญ
อัญมาถูกอธิคมล็อคคอ มองภควัตด้วยสายตาเป็นห่วงมาก ภควัตมองห่วงอัญมา แล้วพยายามกล่อมอธิคม
“แกจะฆ่าฉันก็ได้ อธิคม แต่อย่าทำอะไร อัญมา”
“อย่าฆ่าผู้กอง อธิคมฉันขอร้อง จะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทุกอย่าง อย่าฆ่าผู้กอง”
อธิคมฟังสองคนที่ออกอาการเป็นห่วงกันมาก ก็ยิ่งแค้นใจ
“ห่วงกันมากนักใช่มั้ย”
อธิคมล็อคคออัญมาแน่น ปืนจ่อหลัง
“ยอมทรยศฉันเพราะรักมัน ห่วงมันมากใช่มั้ย”
ภควัตใจคอไม่ดี “อธิคม อย่าทำอัญมา”
“ทำไม อัญ ทำไมเธอไม่เห็นค่าความรักของฉันเลย ยอมเป็นสายให้มันทำไม”
“ฉันไม่อยากให้ใครต้องติดยาอีก เลิกเถอะ อธิคม คุณยังมีโอกาสกลับตัว”
“ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อม ลูกชายพ่อค้ายาอย่างฉัน ยังไงก็ต้องติดคุกจนตาย หรือไม่ก็ถูกฆ่าตัดตอน”
ภควัตเอ่ยขึ้น “ฉันจะกันนายไว้เป็นพยาน ถ้านายยอมบอกเครือข่ายทั้งหมดกับตำรวจ”
“จะให้กูทรยศทุกคน เหมือนที่อัญทรยศกูใช่มั้ย”
อธิคมรัดคอแน่น อัญมาเริ่มดิ้น ขาดอากาศหายใจ
“อธิคม...เชื่อฉันเถอะ ฉันหวังดีกับคุณจริงๆ”
“ฉันไม่ต้องการความหวังดี อัญ ฉันต้องการความรักจากเธอ ได้ยินมั้ย ฉันต้องการหัวใจของเธอ”
อธิคมหันมาตะคอกใส่อัญมาด้วยน้ำเสียงอันขมขื่น
ภควัตเห็นโอกาส ตัดสินใจพุ่งเข้าไปจะชาร์จอธิคม แต่อธิคมตาไว หันปืนมาทางภควัตทันที อัญมาร้องลั่น
“อย่า”
อัญมารวบรวมกำลัง ปัดแขนอธิคมขึ้นสูง เสียงปืนดังขึ้นฟ้าหนึ่งนัด อัญมากระแทกตัวออก อธิคมเซ ภควัตพุ่งเข้าคว้าร่างอัญมา แต่อัญมาพุ่งมาได้นิดเดียวก็ล้มลงเพราะติดโซ่ที่ขา ภควัตรีบเข้ามากอดประคองอัญมาไว้
อธิคมหันมาเห็น สองคนกอดกันแน่นด้วยความเป็นห่วงกันและกัน แววตาอธิคมมีแต่ความเจ็บปวด เสียใจ
“อัญ เธอรักมัน”
อธิคมเล็งปืนไปที่ภควัตพร้อมลั่นไก ภควัตเอาตัวบังอัญมาทันที
“ปล่อยอัญมาไป แล้วมาสู้กันอย่างลูกผู้ชาย นี่มันเรื่องของนายกับฉัน”
ภควัตมองจ้องอธิคมอย่างวัดใจกัน
ส่วนกฤษณ์บีบไหล่เอาใจสุคนธรส มองจ้องด้วยสายตาบังคับ
“คุณต้องเข้าใกล้อัญมา เพราะถ้าไม่ทำ คุณจะไม่ได้เงินจากผมไว้ช็อปปิ้งอีกเลย”
สุคนธรสหน้าเสียทันทีที่กฤษณ์ขู่เรื่องเงิน
ภควัตยืนจ้องอธิคม
“ถ้านายรักอัญมาจริง ปล่อยผู้หญิงที่นายรักไปซะ”
“แกเก่ง แกก็ช่วยอัญเองสิวะ ไอ้ผู้กอง”
ขาดคำ อธิคมพุ่งเข้ามาใส่ทันที ภควัตผลักอัญไปห่าง อธิคมเตะภควัต ภควัตถอยระวังเพราะอธิคมยังถือปืนในมือหมุนออกมาให้ห่างอัญมา
อัญมามองกังวล
อธิคมยกปืน เหนี่ยวไกไปที่ภควัต ภควัตโดดหลบ เสียงปืนดังอีกนัด
“อธิคม อย่ายิง อธิคม ฉันขอร้อง”
อธิคมหันมองอัญมา ภควัตได้โอกาส พุ่งเข้าชนกลางลำตัวอธิคม แต่อธิคมจับภควัตแล้วตบด้วยปืน ภควัตหน้าสะบัด ล้มลง อธิคมกระทืบกลางตัวภควัต แล้วจ่อปืนไปที่อกภควัต
“ถ้าไม่มีมึงสักคน อัญก็ต้องรักกู”
ภควัตมอง เห็นอธิคมเหนี่ยวไก อัญมากรีดร้อง
“อย่า”
อธิคมเหนี่ยวไกหลายนัดติดกัน อัญมาช็อก
ที่แท้อธิคมยิงลงพื้น เฉียดร่างภควัตนิดเดียว สายตาอธิคมแสนเจ็บปวด
ภควัตกลิ้งหลบ มองจ้องอธิคม
อัญมาตัวสั่นด้วยความกลัวว่าอธิคมจะฆ่าภควัต ภควัตเข้าไปกอดร่างอัญมาไว้
อธิคมหันไปมองภาพอัญมากอดกับภควัต แววตามีแต่ความเจ็บช้ำ ขมขื่นสุดจะประมาณ
ขณะเดียวกันรถของวินิจมาจอดลงหน้าโกดัง มีเก้านั่งหน้าข้างคนขับ ส่วนด้านหลังมีรถลูกน้องจอดต่อทันที ลูกน้องวินิจ 4 คน ลงมาอาวุธครบมือ
วินิจก้าวลงลงมามองไปที่โกดัง เก้าที่มีปืนในมือ มายืนคุ้มกันวินิจ
วินิจหยิบปืนจากซองที่เอวออกมา เดินนำพร้อมเข้าไปช่วยลูกชายคนเดียว
อธิคมกำลังถอดโซ่ที่ขาอัญมาออก อัญมามองอธิคมที่แววตานิ่ง วินิจเดินนำเข้ามากับเก้าและลูกน้องที่ระวังไปรอบๆ
“อธิคม มีตำรวจมาหรือเปล่า”
“ไม่มี พ่อ”
อัญมามองอธิคมที่ปิดบังเรื่องภควัต วินิจพอเห็นอัญมาก็บันดาลโทสะ พุ่งเข้ามาจิกหัว กระชากผมให้ลุกขึ้นยืน
“ไอ้อัญ มึงกล้าเป็นสายตำรวจ...ทรยศกู
วินิจเงื้อปืนจะจ่อยิง อธิคมรีบบอก
“ผมขอนะ พ่อ”
“จะเก็บมันไว้ให้หักหลังเราอีกหรือไง”
“มันสารภาพหมดแล้วว่ามันแค่ส่งข่าว เพราะอยากได้เงิน”
“ครั้งเดียวกูก็ไม่ให้อภัย หนอนบ่อนไส้อย่างมันเก็บไว้ มันจะเป็นงูพิษ แว้งกัดเราอีก”
“อัญเป็นเมียผม เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ผมจะสั่งสอนเมียผมเอง”
วินิจไม่ยอม “ฉันจะหาเมียใหม่ให้แกได้ดีกว่านังงูพิษนี่”
“แต่ผมรักอัญ ตั้งแต่นี้ต่อไป ผมจะขอรับผิดชอบทุกอย่าง ผมจะทำงานให้พ่อได้มากกว่าที่ทุกคนทำ ผมขออย่างเดียว อย่าฆ่าอัญมา”
อธิคมมองพ่อแววตานิ่งจริงจัง วินิจมองลูกชายแล้วหันมามองอัญมา
อีกด้านภควัตถูกอธิคมมัดมือ มัดปาก มัดเท้า และล่ามโซ่กลางตัวมัดไว้กับหลืบเสา ในมุมมืดบังจากสายตาคน
ภควัตได้แต่จดสายตามองจ้องภาพอัญมาถูกทำร้ายด้วยความโกรธแค้นถึงขีดสุด
อ่านต่อตอนที่ 13
