คีตโลกา ตอนที่ 16
ภควัตวิ่งตามสัญชัยมาติดๆ แต่จู่ๆ สัญชัยก็หายไปไร้ร่องรอย ภควัตสอดตามองสำรวจอย่างระแวดระวัง จู่ๆ สัญชัยโผล่จากมุมมืด เอาไม้ฟาดลงแขนภควัต จนปืนหลุดมือกระเด็น ร่างภควัตล้มกลิ้ง
“มึงคิดว่าจะจับกูได้เหรอ กูจะบอกให้พี่คมมาฆ่ามึง”
สัญชัยกระทืบเท้าลงร่างภควัตอย่างสะใจ
“คอยดู กูจะตามจองล้างจองผลาญมึงกับไอ้อัญ”
สัญชัยจะกระทืบซ้ำ ภควัตกลิ้งหลบ สัญชัยหันวิ่งไปคว้าปืนไว้ในมือ
“อย่าตามมานะมึง”
สัญชัยถือปืนขู่ หันหลังจะวิ่งหนี ภควัตลุกพรวดเข้าไปชาร์จ แต่สัญชัยไม่ยอม ภควัตกับสัญชัยแย่งปืนกัน
“วันนี้กูจะฆ่ามึง”
สัญชัยเหนี่ยวไก เฉียดเท้าภควัตไป ภควัตเอาหัวโขกสัญชัย จนสัญชัยมึน หน้าสะบัดปืนหล่นจากมือ
ภควัตจะเข้าไปหยิบ สัญชัยโดดถีบภควัตม้วนตัว แล้วยืนขึ้น สัญชัยคว้าปืนได้ยิงไปที่ภควัต
ภควัตกระโดดหลบ สัญชัยพุ่งเข้าจะจ่อยิง ภควัตวาดขาม้วนตัวเตะเข้าก้านคอสัญชัยเต็มแรง
สัญชัยโงนเงน ยกปืนจะยิงใส่ ภควัตตัดสินใจพุ่งเข้าไป สับข้อมือสัญชัยตกลง แต่สัญชัยยังไม่ปล่อยปืน
ภควัตจับข้อมือสัญชัยบิดอย่างเร็ว สัญชัยกับภควัตจ้องตากัน มือสองคนพยายามยื้อแย่งปืน เสียงปืนดังขึ้นสองนัดติดกัน ปัง ปัง!
ภควัตมองร่างสัญชัยค่อยๆ รูดลงทรุดกับพื้น เลือดทะลักออกจากท้อง โดยปืนยังอยู่ในมือสัญชัย
สัญชัยมองปืนในมือ ที่ลั่นปลิดชีวิตตัวเอง เลือดทะลักออกทางปาก นัยน์ตาเหลือกลาน ขาดใจตายในที่สุด
ภควัตดึงปืนออกจากมือสัญชัย ยืนมองอย่างสลดใจ ที่สุดท้ายสัญชัยจบชีวิตลงด้วยความเลวของตัวเอง
เก้ายืนมองห่างออกมา เห็นอธิคมคุยกับวินิจ โดยเก้าไม่ได้ยินว่าคุยอะไร จะขยับตัวไปใกล้ก็ไม่ได้ เพราะลูกน้องวินิจ 4 คน ยืนคุ้มกันอีกชั้น
วินิจพูดกับอธิคมสักครู่ อธิคมก็เดินออกมาจากวินิจ
วินิจหันกลับไป อธิคมเดินเร็วมา เก้ากับลูกน้องคอยคุ้มกันอธิคมออกไป
เก้าอดทนเก็บความสงสัยอยากรู้ว่าอธิคมคุยกับวินิจเรื่องอะไรไว้ในใจ
รถตำรวจ รถมูลนิธิวิ่งมาจอดในชุมชนบัวสวรรค์ ตำรวจกำลังกันคน และดูสถานที่รอบๆ บ้านอุบล เสียงเจ๊ว่านร้องไห้โฮ จ่าเดช จิ๊บ นวย และอุบล มองเห็นใจ ชาวบ้านมาจับกลุ่มมองกันอย่างตกใจ
“แอนนี่ ลูกแอนนี่”
ศพแอนนี่ถูกเจ้าหน้าที่ยกจะนำขึ้นรถมูลนิธิ เจ๊ว่านเข้าไปกอดศพแอนนี่ ร้องไห้น่าเวทนา
“แอนนี่ แม่ผิดเอง แม่ไม่น่าปล่อยแกไปคนเดียวเลย”
ศพสัญชัยถูกเจ้าหน้าที่ยกมาจากอีกทาง เจ๊ว่านมองอย่างเกลียดชัง
“ทำไมถึงรีบตายไอ้สัญชัย ทำไมไม่ไปทรมานในคุก ไอ้ชั่ว มึงฆ่าลูกแอนนี่ทำไม”
อุบลสงสารเจ๊ว่านที่ร้องไห้แทบขาดใจ เข้าไปประคอง
“นึกไม่ถึงเลยว่าไอ้สัญชัยมันจะเลวขนาดนี้... มันทำร้ายแอนนี่จนตาย”
เจ๊ว่านมองศพสัญชัยที่เจ้าหน้าที่กำลังห่อผ้า สะอื้นจนตัวโยน
“ถึงแอนนี่มันจะขายตัว แกก็ไม่มีสิทธิ์มาข่มขืนมัน ไอ้สัญชัย คนเลวอย่างมึงตายไปนรกยังไม่อยากรับ”
เจ๊ว่านสะอื้น อุบลช่วยจับเจ๊ว่านไว้ด้วยความสงสาร
อีกด้านหนึ่งภควัตหลบมองอยู่ นวยหันไปเห็นภควัต ก็สะกิดจิ๊บบอก จิ๊บมองภควัตแล้วเข้าไปดึงแขนอุบลเบาๆ
เบื้องแรกอุบลหันมามองงงๆ จิ๊บพยักหน้าให้ออกมา อุบลค่อยๆ ปล่อยมือจากเจ๊ว่าน จ่าเดชเข้ามาใกล้เจ๊ว่านที่กำลังเสียใจ
“แอนนี่...แม่รักแกนะ แกไม่เคยทิ้งแม่เลย ถึงไม่ใช่ลูกแม่ก็คิดว่าแกเป็นลูกสาว”
ทุกคนที่ได้ยินได้ฟังแล้วยิ่งสลดใจ
อุบล จิ๊บ และนวยเดินตามภควัตไปเงียบๆ พากันออกห่างจากตรงนั้น
เจ๊ว่านร้องไห้จนแทบเป็นลม จ่าเดชต้องเข้าช่วยประคองไว้
“หักอกหักใจซะ เจ๊ว่าน คิดว่าแอนนี่มันหมดเวรหมดกรรม ไปสบายแล้ว”
เจ๊ว่านมองร่างแอนนี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วร้องไห้โฮ
“แอนนี่ ไม่มีแอนนี่แล้วแม่จะอยู่ยังไง แม่จะอยู่กับใคร”
ตรงมุมหนึ่งในชุมชน ภควัตยืนอยู่ บอกกับอุบล จิ๊บ นวย
“ทางนี้ให้จ่าเดชจัดการ ผมไม่อยากให้อธิคมรู้ว่าผมมาที่นี่รีบไปเถอะครับ ผมจะพาทุกคนไปหาอัญมา”
ภควัตยิ้มมองมา ทุกคนมีสีหน้าตื่นเต้น
อัญมาตื่นมาตอนเช้ามืด เดินไปเดินมาอยู่ในโถงบ้านภควัต สีหน้ากังวลใจ มองนาฬิกาเห็นเป็นเวลาเกือบเช้า
“ป่านนี้ทำไมยังไม่กลับนะ ผู้กอง”
เสียงประตูเปิด อัญมาหันขวับไปมองทันที เห็นอุบลเดินเข้ามาเป็นคนแรก อัญมาดีใจ
“แม่”
“ไอ้อัญ”
อัญมาวิ่งเข้าไปกอดแม่เต็มรัก อุบลกอดลูกด้วยความคิดถึง จิ๊บ กับ นวยตามเข้ามา อัญมาดีใจ ทุกคนเข้าไปกอดกันด้วยความเป็นห่วง
ภควัตยิ้มมองภาพความสุขของอัญมากับครอบครัวด้วยสายตาดีใจ
ภควัตปล่อยให้อัญมาอยู่กับแม่จิ๊บ และ นวย ที่บ้าน ส่วนตัวเองเข้าฐานลับยืนอยู่หน้าจักรภพในห้องทำงานที่ไม่มีคนอื่น
“ดีใจด้วยที่ช่วยแม่อัญมาออกมาได้”
“ท่านรองจัดการเรื่องที่สัญชัยปืนลั่นตายด้วยได้มั้ยครับ ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมไปที่นั่น”
“ได้ ไม่มีปัญหา สัญชัยเองมันก็ประวัติยาวเหยียด โดยเฉพาะเรื่องการพนัน อีกอย่างผมก็ไม่อยากให้พวกอธิคมไหวตัวเหมือนกัน”
จักรภพมองภควัตแล้วเอ่ยบอกเรื่องสำคัญ
“เรื่องนี้แหละที่ผมต้องเรียกคุณมาคุยแค่สองคน เมื่อคืนหมวดเก้าส่งข่าวว่าอธิคมออกไปเจอวินิจ”
“วินิจมันออกจากที่ซ่อนแล้ว”
“ใช่ พวกมันคุยกันแป๊บเดียว หมวดเก้าก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร”
“ตอนนี้อธิคมอยู่ที่บ้านใช่มั้ยครับ”
“ผมยังปล่อยให้มันอยู่ที่นั่น เพราะที่ผมต้องการคือรวบตัวพร้อมกันทั้งพ่อทั้งลูก จับเป็นเท่านั้น ห้ามจับตาย”
ภควัตมอง รับฟังคำสั่งจักรภพที่เอ่ยด้วยความรอบคอบ
“ผมต้องให้มันเป็นพยาน กวาดล้างเครือข่ายของมัน รวมทั้งหนอนบ่อนไส้ เหลือบริ้นหากินกับพวกค้ายา ที่อยู่ในองค์กรของเราด้วย ภควัต คุณต้องหาทางกลับไปที่นั่น คอยดูให้แน่ใจ ตอนที่วินิจเจอกับอธิคม เราจะจับมันสองพ่อลูก ก่อนที่มันจะปล่อยให้ยาเสพติดทำลายสังคมเราไปมากกว่านี้”
ภควัตมองผู้เป็นนาย รับคำด้วยสายตามุ่งมั่นจะกวาดล้างแก๊งค้ายาของวินิจลงให้ได้
ฝ่ายอัญมานั่งอยู่กับ อุบล จิ๊บ นวย ที่กำลังทบทวนเรื่องทั้งหมด อัญมาฟังด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“ผู้กองภควัตเค้าไปช่วยแม่ จิ๊บ นวย จากไอ้สัญชัย”
“ทำกรรมไว้เยอะ ขนาดป้าอุบลดีกับมันทุกอย่าง มันยังเนรคุณ สุดท้ายหนีกรรมชั่วที่ก่อไม่พ้น ปืนลั่นใส่ตัวเอง” จิ๊บเล่าอย่างสะใจ
นวยก็ด้วย “ฉันไม่สงสารมันสักนิด พวกมันจับเราเป็นเหยื่อล่อให้เจ๊ออกมา แล้วจะเอาเจ๊ไปรีดเงินต่อกับอธิคม”
อัญมาตัดความ “อโหสิกรรมให้มันเถอะ ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก”
“ผู้กองเค้าไปทันเวลา เสียดายแต่แอนนี่ สงสารมันเหลือเกิน ต้องมาตายเพราะไอ้ชั่วสัญชัย” อุบลเสียงเศร้า
“ฉันมีเงินเก็บ เราจะเอาไปช่วยงานศพแอนนี่” อัญมาบอก
“ฉันร่วมด้วยนะ สงสารมัน ให้กัดกันมาแค่ไหน ก็อดใจหายไม่ได้” จิ๊บว่า
อัญมาถอนใจแล้วลุกขึ้น ยืนมองไปข้างนอก แววตาขุ่นเคืองไม่สบายใจ อุบล จิ๊บ และนวยมอง อุบลเป็นฝ่ายถามขึ้น
“ไม่สบายใจเรื่องอะไร อัญ”
“ผู้กองรู้ว่าแม่หายไป แต่เค้าไม่บอกฉัน เค้าโกหกฉัน”
นวยรีบบอก “เค้าห่วงพี่ไง กลัวพี่กระทบกระเทือนใจ คิดมาก ผู้กองเค้ารีบตามไปช่วยพวกเราจนได้”
“แต่ชีวิตแม่ แกแล้วก็จิ๊บนะ 3 ชีวิตที่ต้องเดือดร้อนเพราะฉัน ถ้าหาแม่กับพวกแกไม่เจอ เกิดสัญชัยมันทำอะไรลงไป...ก่อนที่ผู้กองจะไปถึง”
จิ๊บปลอบ “อย่าซีเรียสเลย อัญ ยังไงเราก็รอดมาได้แล้ว เพราะผู้กองภควัต”
อุบลเสริมให้สติ “อัญ...ผู้กองเค้าคงไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่แกกับเค้าก็เพิ่งรอดออกมาจากในป่า แถมยังเจ็บ แม่ว่าเราต้องดูที่เจตนาของเค้า เค้าปิดบังไว้เพราะเค้าห่วงแก”
ทุกคนพยายามอธิบาย แต่ดูท่าอัญมายังไม่หายเคืองภควัตง่ายๆ
ด้านภควัตสวมหมวกหรุบปิดหน้า ใส่แว่นดำพรางตัว นั่งอยู่ในร้านกาแฟในห้าง จ่าเดชเดชานั่งตรงข้ามดูดกาแฟปื้ดแล้วรีบเล่า
“เรื่องคดีไอ้สัญชัย ทางผู้ใหญ่จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ถ้าไม่ตายก็ติดคุกหัวโต ทั้งจับตัวเรียกค่าไถ่อุบล แล้วก็ฆ่าข่มขืนแอนนี่”
“อธิคมมันขยับอะไรหรือยัง”
“ยังครับ แต่พวกมันเพิ่มเวรยามมรอบบ้านวินิจอีกเท่าตัว”
“หมวดเก้าคงรายงานอะไรออกมาได้ยากกว่าเดิม พวกมันต้องจับตาดูทุกคน”
จ่าเดชเตือน “ผมว่าผู้กองอย่าเพิ่งกลับไปแถวชุมชนเลยครับ พวกวินิจมันหูตาสัปปะรด”
“ยังไงผมก็ต้องกลับไป”
“รอสักนิดนะครับ ผมจะหาลู่ทางให้เนียนๆ แล้วก็ปลอดภัยที่สุดสำหรับผู้กอง”
ภควัตพยักหน้า ขอบคุณจ่าเดชเดชา
อธิคมรู้เรื่องสัญชัยด้วยสีหน้าหงุดหงิด หันมาถามทางเก้ากับลูกน้อง
“ดีที่ไอ้สัญชัยมันถูกตำรวจเก็บไป ไม่งั้นมันจะตายด้วยกระสุนของฉันมันกล้าปิดเรื่องที่จับตัวแม่อัญไว้”
“แล้วตอนนี้แม่ไอ้อัญอยู่ที่ไหน พวกเอ็งไปสืบได้อะไรมาบ้าง รายงานพี่คมเค้าสิวะ”
เก้าถามแทนใจตัวเอง ด้วยอยากรู้ เพราะห่วงจิ๊บมาก ทำเป็นหันไปถามทางลูกน้องที่ยืนอยู่
“พวกมันหายตัวไปเลยตั้งแต่เมื่อคืนทั้งแม่ไอ้อัญ ไอ้จิ๊บ ไอ้นวย” ลูกน้อง 1 บอก
“เป็นไปได้หรือเปล่าพี่ มันอาจจะถูกตำรวจเอาตัวไป”
“ก็ตำรวจนั่นแหละที่จะเก็บตัวพวกมันไว้” อธิคมโมโหสุดขีด “เพราะคนโลภอย่างไอ้สัญชัยคนเดียว มันยิ่งทำให้อัญไม่กลับมาที่นี่อีก”
อธิคมยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ เก้าถอนใจเบาๆ สายตาโล่งอกไปได้เปลาะหนึ่งว่าจิ๊บคงปลอดภัยดีอยู่
อัญมายืนเหม่ออยู่ในบ้าน ยังหมกมุ่นครุ่นคิดเรื่องภควัตปิดบังตัวเอง อุบลเดินมาใกล้ลูกสาว
“อย่าโกรธผู้กองเค้าเลยนะ อัญ เค้ารัก เค้าหวังดีกับเอ็งจริงๆ แม่รู้”
อัญมาหันมามองแม่ ยิ้มน้อยๆ อุบลจับมืออัญ
“แต่ผู้กองกับเราก็ต่างกันเหลือเกิน”
อัญมาสีหน้านิ่งลง หุบยิ้ม อุบลมองไปรอบๆ
“บ้านช่องเค้าใหญ่โต มีฐานะ เรามันแค่คนทำมาหากินไปวันๆ”
“ผู้กองเค้าไม่ได้รังเกียจคนจนอย่างเรานะ แม่”
“ตัวเค้าไม่รังเกียจ แล้วครอบครัวเค้าล่ะ”
อัญมานิ่งไปเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าคุณหญิงวรจันทร์และขวัญอนงค์ไม่ชอบตัวเองเท่าไหร่
“ลูกหลานรัฐมนตรีจะมารักชอบ จริงจังอะไรกับคนอย่างเรา ไม่ใช่ว่าเอ็งไม่ดี แต่เอ็งมันคนมีประวัติ เอ็งเคยติดยา ต่อให้เอ็งรักชอบกับผู้กองเค้าแค่ไหน แม่ว่าผู้ใหญ่ของผู้กองเค้าก็ทำใจไม่ได้หรอก”
อัญมายิ่งเศร้าหนัก อุบลมองแล้วเอ่ยปลอบใจ
“ที่ผ่านมา ได้ใกล้ชิด ได้ช่วยเหลือกัน ก็คิดเสียว่าเป็นวาสนาที่ได้เจอคนดี แต่จะให้ฝันไกลกว่านั้น ฝันถึงอนาคต ได้แต่งงานสร้างครอบครัว อัญ แม่บอกตรงๆ แม่ไม่อยากคิด”
อัญมามองแม่ สายตาหมองจัด
“แม่ไม่อยากเห็นลูกแม่ร้องไห้ เสียใจเพราะความรัก ไม่อยากให้ลูกโดนใครดูถูก เราเป็นผู้หญิง ถึงเราจะจน เราก็มีศักดิ์ศรีของเรานะ ลูก”
อุบลเตือนจากใจจริง อัญมาฟังแล้วยิ่งเศร้า
ส่วนในร้านกาแฟ ภควัตยังนั่งคุยอยู่กับจ่าเดช สุดท้ายจ่าเดชถามขึ้นด้วยความอยากรู้
“แล้วนี่ผู้กองพาไอ้อัญกับแม่ไปหลบอยู่ที่ไหนครับ”
“ที่ปลอดภัย...บ้านผม”
“ถ้าไอ้อธิคมรู้ มันคงคลั่ง แค่ผู้กองหายไปกับไอ้อัญที่รีสอร์ท มันยังตามล่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอด”
“ผมไม่อยากให้อัญมาไปเจออธิคมอีก ต่อให้รักแค่ไหน คนอย่างอธิคมก็ไม่ยอมให้อัญมารอดไปได้อีกแน่”
“จะห้ามไอ้อัญมันได้หรือครับ” จ่าเดชยิ้ม “ไอ้อัญมันก็เหมือนผู้กองนั่นแหละ ลองตั้งใจอะไรสักอย่าง มันต้องทำจนสำเร็จ ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ก็ไม่กลัว”
“ขอบคุณมากที่จ่าห่วงผม ยังไงผมก็ให้อัญมาไปเจออธิคมไม่ได้ ไม่ใช่เพราะแค่เรื่องงาน แต่อัญมาเป็นผู้หญิงที่ผมรัก ผมต้องดูแลเธอให้ดีที่สุด”
“ได้ยินแบบนี้ จ่าเขินเบย”
ภควัตมองคู่หู ยิ้มชื่น ที่จ่าเดชเข้าใจตัวเองกับอัญมาดี
ฟากอัญมายืนอยู่หน้าจิ๊บกับนวย และแม่ พูดขึ้นด้วยเสียงจริงจัง
“อัญจะดูแลแม่เอง อัญไม่ให้แม่ไปไหน แม่ต้องอยู่กับอัญ”
“แต่แม่เกรงใจผู้กองเค้า แม่ว่าจะไปอยู่กับญาติจิ๊บมันสักพัก” อุบลบอก
จิ๊บเสริม “แกอย่าคิดมากนะ ไอ้อัญ อย่าถือว่ารบกวนอะไรด้วย”
“ฉันรู้ว่าแกหวังดี แต่แม่ฉัน ฉันต้องดูแลเอง” อัญมามองแม่ “เราไปเช่าบ้านอยู่กันหลังใหม่ก็ได้แม่”
นวยขัดขึ้น “แล้วเรื่องที่จะจับไอ้วินิจกับอธิคมล่ะเจ๊”
“นั่นสิ แกทำงานกับผู้กองเค้ามาถึงขนาดนี้แล้ว แกต้องทำให้สำเร็จนะ ไอ้อัญไม่งั้นทุกอย่างที่ลงแรงไป มันจะเสียเปล่า”
“งั้นอัญไปกับแม่ ไปอยู่ที่อื่นกัน ไม่ต้องอยู่ที่นี่”
“แล้วที่ผู้กองเค้าเตือนว่าอธิคมมันยังตามหาตัวไอ้อัญล่ะ ป้าอุบล ยังไงเราก็ต้องคิดถึงความปลอดภัยของไอ้อัญมันก่อน”
“ใจจริงแม่ก็ไม่อยากให้แกอยู่กับผู้กองเค้าหรอกนะ ให้เค้าหาที่อยู่ใหม่ให้แกได้มั้ย ที่ปลอดภัยจนกว่าจะจับพี่บังกับลูกชายได้”
อัญมาเห็นด้วย “ได้สิ เราจะไม่อยู่ที่นี่”
“แต่ยังไงวันนี้ฉันกับไอ้นวยขอตัวไปก่อนนะ จะกลับไปที่บ้านน้า หายมาหลายวันแล้ว ป่านนี้คงเป็นห่วงแย่”
“ป้าอุบลไปกับเราด้วยสิ เห็นว่าอยากไปดูทำเลขายของไม่ใช่เหรอ”
นวยขยิบตาส่งซิกกับอุบล อุบลทำหน้าเพิ่งนึกได้ รีบหันไปทางอัญมา
“เออๆ เดี๋ยวแม่ไปกับจิ๊บ นวยมันแป๊บ จะไปดูที่ขายส้มตำ แถวๆบ้านน้ามัน”
“ฉันไปด้วยสิ”
“ไม่ต้อง เจ๊อยู่นี่ รอคุยกับผู้กองก่อนแล้วกันเรื่องจะย้ายไปหาที่อยู่ใหม่ เผื่อผู้กองเค้าวางแผนเรื่องจับพี่บังไว้ แล้วเจ๊ต้องมีเอี่ยวด้วย”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วฉันพาป้าอุบลมาส่งเอง”
อุบล จิ๊บ และนวย บอกแล้วรีบเดินออกไป อัญมามองตามตารู้ดีว่าสามคนในชีวิตเปิดทางให้คุยกับภควัต
อ่านต่อหน้า 2
คีตโลกา ตอนที่ 16 (ต่อ)
สามคนรีบพากันเดินออกมา แล้วมาหยุดคุยกันหน้าบ้านภควัต
“ไอ้อัญมันต้องรู้แน่ๆ ว่าเราเปิดทางให้มันคุยกับผู้กอง” จิ๊บว่า
“ป้าทำถูกแล้วล่ะ จะรักกันไปได้ยังไง หลานรัฐมนตรีกับอดีตคนติดยา”
“สงสารเจ๊อัญแกนะ ดันรักผิดคน นี่ถ้ารักพี่คมล่ะ ก็สมกันกิ่งทองใบหยก หัวหน้าแก๊งกับเด็กเดินยา”
ขาดคำอุบลกับจิ๊บตบป๊าบเข้าหลังกับหัวนวย หน้าแทบทิ่ม
“ปากเหรอ ไอ้นวย” อุบลด่า
“เดี๋ยวแม่ปั้ดตบฟันร่วง สมองยุบ กะโหลกร้าว”
“ผมผิดไปแล้ว สองป้าอย่าฆ่าผมเลย”
นวยรีบวิ่งไปทางรั้ว อุบลกับจิ๊บมองตาม แล้วเดินตามไปเคืองๆ
อัญมานั่งอยู่ในบ้าน คิดถึงตอนที่วรจันทร์ กับขวัญอนงค์เคยพูดไว้เกี่ยวกับความเหมาะสมระหว่างตนกับภควัต ตอนมารักษาตัวที่นี่
“พี่วัตเป็นผู้ชายที่ดี มีอนาคตรออยู่ คุณพ่อเองก็อยากให้พี่วัตทำงานการเมืองเธอก็คงเข้าใจนะ ว่าทุกอย่างสำหรับพี่วัต มันต้องเพอร์เฟ็ค สมบูรณ์ที่สุด ไม่มีอะไรด่างพร้อย” นั่นเป็นคำพูดขวัญอนงค์
ส่วนคุณหญิงวรจันทร์พูดเป็นเชิงถามว่า
“ช่วยตาวัตเรื่องคดีนี้จบแล้ว คิดหรือยังว่าต่อไปจะทำยังไง”
“คุณหญิงหมายถึงว่าอัญจะทำงานให้ตำรวจอีกหรือเปล่า ใช่มั้ยคะ”
“ฉันรู้ว่างานของเธอมันเสี่ยง ถ้าถูกจับได้ เธอกับครอบครัวก็อาจจะเป็นอันตราย ถ้าเทียบกับเงินรางวัล หรือเบี้ยเลี้ยงที่จะได้รับ มันคงไม่คุ้ม”
“อัญทำงานให้ผู้กองเพราะความพอใจค่ะ ความพอใจของอัญคือ ได้ทำตัวให้มีค่า สมกับที่ได้เกิดมามีโอกาสที่ดีกว่าคนอื่น”
“โอกาสที่ดี...ขอโทษนะ ฉันรู้จากภควัตว่าเธอเคยติดยา”
คิดแล้วอัญมามีสีหน้าไม่สบายใจหนัก
อัญมาคิดถึงภาพเหตุการณ์ตอนใกล้ชิดกับภควัตหลายครั้งหลายหน
สุดท้ายอัญมาลุกขึ้น ไล่สายตามองภาพถ่ายในบ้าน ทั้งที่ถ่ายกับลุง ป้า และขวัญอนงค์ ภาพภควัตถ่ายตอนไปดูงานต่างประเทศ ภควัตในเครื่องแบบเต็มยศ ยิ่งมองอัญมายิ่งรู้ถึงความแตกต่างระหว่างเธอกับเขา
“ฉันกับคุณ...แตกต่างกันทั้งโลกนี้ ทั้งโลกคู่ขนาน”
อัญมาหวนนึกถึงตอนที่เจอภควัตในโลกคุณหนูอัญมา นับตั้งแต่ครั้งแรกกลางงานแฟชั่นโชว์การกุศล ที่โรงแรม จนถึงครั้งสุดท้ายในผับตอนเธอกลับไปแก้ไขเหตุการณ์ช่วยเขา แทบทุกครั้งภควัตไม่ชอบ
ขี้หน้าอัญมาเอาเลย
อัญมายังจกจำถ้อยคำที่พูดกับภควัตหน้าผับ
“ถ้าฉันกลับไปโลกของไอ้อัญ คุณจะไม่ลืมฉันใช่มั้ย จำชื่อฉันไว้นะ ผู้กอง”
เธอถูกภควัตตอกกลับน้ำเสียงดูแคลนว่า “จำสิ ผมต้องจำแน่ ชื่อคุณมันอยู่ในข่าวสังคม ชื่อของผู้หญิงแต่งตัวเก่ง หรูหรา มาจากตระกูลดี แต่สมองข้างในมีแต่ฟองอากาศ ดูถูกคนอื่น”
อัญมาดึงตัวเองกลับมาสีหน้าหมองจัด
“ตอนที่ฉันเป็นคุณหนูอัญมา คุณก็เกลียดฉัน”
อัญมาทอดสายมองไปไกล สีหน้าสับสนวุ่นวายใจกับเรื่องภควัต
“ฉันควรจะทำยังไง...ความรักของคุณกับฉัน มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก”
ทางฝ่ายภควัตอยู่ในเค้าน์เตอร์เสื้อผ้าสตรี เลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่ไปให้อัญมา พอเสร็จผู้กองก็แวะที่ร้านขนมเค้ก เลือกซื้อหลายชิ้น
ภควัตออกจากร้านขนม เดินผ่านร้านดอกไม้ เขาถอยกลับไป เลือกซื้อกุหลาบขาวช่อสวยมาด้วย
ภควัตถือของพะรุงพะรัง มองช่อกุหลาบที่เตรียมไปให้อัญมา ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ในขณะที่อัญมากำลังอ่านหนังสืออยู่ในบ้านภควัต ได้ยินเสียงเอะอะที่ประตู
“เข้าไม่ได้นะครับ เข้าไปไม่ได้”
อัญมาวางหนังสือ ลุกขึ้น เดินออกไปมอง จนเห็นสุคนธรสพรวดพราดเข้ามา รปภ.ตามหลังจับไว้ไม่ทัน
สุคนธรส กับ อัญมา ต่างคนต่างตกตะลึง ที่เห็นอีกฝ่าย
“แก อัญมา แกมาอยู่ที่บ้านวัตได้ยังไง”
รปภ.รีบบอกอัญมาเพราะกลัวความผิด
“ผมห้ามแล้วไม่ให้เข้ามา แต่เค้าแกล้งเป็นลม พอผมออกไปดู เค้าก็วิ่งเข้ามาครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันคุยกับเค้าเอง” อัญมาบอก
รปภ.รีบหันกลับเดินออกไปป้อมยาม
สุคนธรสปรี่เข้ามาใส่อัญมาทันที
“แกเข้ามาอยู่บ้านวัตได้ยังไง” สุคนธรสมองเหยียดเต็มที่ “ที่หายไปก็เพราะมานอนกกวัตอยู่ที่นี่เองเหรอ”
อัญมาฉุน “หยุดนะ สุคนธรส ฉันไม่ได้ทำอย่างที่เธอกำลังพ่นลมปากเน่าๆ ออกมา”
“ไม่ทำ แล้วที่แกอยู่นี่ หมายความว่าอะไร อ๋อ แกคงจะสั่งไอ้ยามหน้าประตูกีดกันผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้วัต”
“ถ้าจะมาทำตัวหึงเป็นหมาบ้าแถวนี้ ฉันว่าเธอกลับไปเอากระจกส่องดูตัวเองดีกว่า เธอทำอะไรลงไปบ้าง เธอทิ้งภควัตไปหาสารวัตรกฤษณ์ เธอทำให้เค้าเสียใจ แล้วพอวันนี้เธอเห็นว่าภควัตเค้ามีค่าเธอก็เลยกลับมา หวังจะคว้าของเก่าใกล้มือ ฉันเข้าใจถูกใช่มั้ย”
สุคนธรสมองตาขวาง เจ็บใจที่เถียงอัญมาไม่ทัน
“เธอกำลังจะแต่งงานกับสารวัตรกฤษณ์ แต่วิ่งมาบ้านผู้ชายอีกคน นิสัยอย่างนี้ จะให้ฉันเรียกว่าอะไร”
สุคนธรสไปแทบไม่เป็น “แก...แกไม่ใช่เจ้าของวัต”
“ใช่ แต่ก่อนฉันไม่ใช่เจ้าของภควัต เพราะถ้าใช่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้ชายดีที่สุดคนนึงหลุดมือไป แล้วมานั่งคิดได้เสียดายตอนที่ตัวเองไม่เหลือราคาอย่างเธอ”
สุคนธรสโกรธจัด พุ่งเข้าไปตบอัญมาเต็มแรง จนอัญมาหน้าสะบัด
“ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างแกไม่มีอะไรคู่ควรกับวัต” สุคนธรสด่าซ้ำ
“ต้องผู้หญิงชั้นสูงอย่างเธอสินะ หน้าด้านหน้าทนอย่างสูง คอนกรีตยังสู้ไม่ได้ ถึงเที่ยววิ่งมาหาแฟนคนอื่น”
สุคนธรสเหยียดยิ้ม “อย่างแก ไม่มีหน้าเป็นแฟนวัต”
“ชั้นนี่แหละ ผู้หญิงของภควัต”
อัญมาพุ่งเข้าไปตบเอาคืนสุดแรงเกิด สุคนธรสหน้าหันถลาไปตามแรง กรี๊ดดังลั่น
อัญมามองตาวาวด้วยความโกรธไม่น้อยกว่ากัน
ฟากอธิคมเดินออกมาจากด้านในบ้าน เก้ากับทุกคนที่เฝ้าอยู่ ขยับตัว
“พี่คมจะไปไหน ฉันขับรถให้”
“ไม่ต้อง”
อธิคมก้าวเร็วออกไป เก้ามองด้วยแววตาสงสัย
ทางด้านอัญมาจ้องสุคนธรสที่เต้นเร่าๆ อยู่ตรงหน้า
“แก นังเด็กติดยา”
“ทำไม ฉันเคยติดยาแล้วทำไม ฉันเลิกได้แล้ว ฉันมีชีวิตที่ทำประโยชน์กว่าผู้หญิงกรีดกราย มือตะกายคว้าแต่ผู้ชายอย่างเธอ”
“ฉันจะฟ้องวัต แกด่าฉัน”
“ฉันไม่ได้ด่าเธอแค่โลกนี้ เพราะฉันรู้ว่าจักนิสัยชอบกดหัวคนของเธอดี ไม่ว่าที่นี่หรือโลกคู่ขนาน คนที่เธอจะคบคือคนที่ต้องให้ผลประโยชน์กับเธอเท่านั้น”
สุคนธรสยังงงเรื่องโลกคู่ขนาน เถียงไม่ออก อัญมาใส่ต่อ
“เคยเสียสละเพื่อคนอื่นอย่างจริงใจ ไม่หวังผลตอบแทนบ้างมั้ย สุคนธรส ลองดูสิ แล้วเธอจะได้ภูมิใจว่าตัวเองมีค่ามากกว่าแค่เรื่อง ยั่วผู้ชาย หาสามีรวยคอยเลี้ยงไปวันๆ”
สุคนธรสเต้น กรี๊ดหนักกว่าเดิม
ภควัตรู้เรื่องจากรปภ. รีบวิ่งเข้ามา ข้าวของเต็มมือ มองเห็นสุคนธรสกำลังกรี๊ดก็ตกใจ
“รส”
ภควัตวางทุกอย่างลง เดินเข้ามาคั่นระหว่างสุคนธรสกับอัญมา
“คุณมาที่นี่ทำไม”
สุคนธรสฟ้องใหญ่ “รสมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกคุณ แต่รู้มั้ยคะ รสเจออะไร ผู้หญิงคนนี้ เถื่อนมาก เค้าตบรส”
ภควัตหันไปทางอัญมาทันที
“ใช่ ฉันตบเค้า”
อัญมามองมาแววตาน้อยใจ
“รสเจ็บมากเลยนะคะ ทั้งถูกตบ ถูกด่า”
สุคนธรสไม่พูดเปล่า บีบน้ำตาไหลเผาะ ภควัตมองท่าทีอึดอัเต็มกลืน
“รสมีอะไรก็พูดมา”
“ไม่ค่ะ รสต้องได้ยินคำขอโทษจากผู้หญิงคนนี้ก่อน”
ภควัตหันไป อัญมาสวนทันที
“ฉันไม่ขอโทษ เพราะสิ่งที่ฉันทำ มันน้อยกว่าที่คุณเริ่มทำกับฉันก่อน”
“ฉันทำอะไรเธอ อัญมา”
สุคนธรสตอแหลหน้าซื่อ แถมบีบน้ำตาไหลไม่หยุด เสียงสั่น หน้าตาน่าสงสาร
“ฉันยอมรับว่าฉันเป็นแฟนเก่าของวัต ฉันมาอย่างเพื่อน มาเรื่องที่จะช่วยให้วัตจับพวกอธิคมได้ แต่พอเธอรู้ว่าฉันจะบอกเรื่องอธิคม เธอก็ว่าฉันเสียๆ หายๆ”
ภควัตมองอัญมาอีก อัญมาอึ้ง นึกไม่ถึงว่าสุคนธรสจะมาไม้นี้
“ใครกันแน่ ที่ไม่จริงใจกับวัต”
สุคนธรสหันมาสะอึกสะอื้นกับภควัต
“รสรู้อะไรที่จะเป็นประโยชน์กับงานของคุณ รสก็มา ในฐานะเพื่อนเก่า...แต่ถ้ามันจะทำให้วัตกับอัญมาผิดใจกัน รสไปก็ได้ค่ะ”
สุคนธรสทำวิ่งออกไป ภควัตมองอึดอัดสุดขีด หันมาทางอัญมา
“ผมขอไปคุยกับรสเดี๋ยวเดียว”
ภควัตวิ่งตามสุคนธรสออกไป อัญมามองตามด้วยความน้อยใจที่ภควัตไม่ถามความจริงจากตัวเอง
สุคนธรสแกล้งวิ่งมาแล้วหยุดซับน้ำตา รอให้ภควัตตามมาทัน
“รส”
ที่ด้านหลัง อัญมาก้าวมาหยุดยืนมองภควัตด้วยสายตาน้อยใจ
“รสจะบอกอะไรผมเรื่องอธิคม”
ภควัตมองอย่างอึดอัด สุคนธรสทำหยุดสะอื้น
“ก่อนอื่น รสอยากมาบอกว่า รสกับกฤษณ์ เราเลิกกันแล้ว”
ภควัตมีสีหน้าตกใจ อัญมาฟังอยู่ก็ตกใจ
“รสกับเค้า เราทะเลาะกัน กฤษณ์เค้าทำผิด...ทำผิดกับคุณมาก รสรับไม่ได้”
สุคนธรสสำออย สะอื้นออกมาอีก ภควัตเดินเข้าไปจับไหล่ ปลอบใจ อัญมามองจ้อง
“รสใจเย็นๆ ค่อยๆเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ตอนนี้รสก็ลำบากมากนะคะ เพราะกฤษณ์เค้าอาฆาตรส เค้าบอกว่าจะฆ่ารสให้ได้”
“กฤษณ์อยู่ที่ไหน”
“รสไม่รู้ รสคิดว่าเค้าวางแผนไว้แล้ว ถึงลาพักร้อน ไม่ยอมให้ใครตามตัวได้ เพราะเค้าหึงรสกับคุณ เค้าหึงเรื่องของเรา”
สุคนธรสเอาเรื่องนี้มาอ้าง พลางจับแขนภควัต ขยับเข้าใกล้ มองสบตา
อัญมาเห็นแล้วทนดูอีกไม่ไหว หันหลังกลับเข้าไป
ภควัตค่อยๆดันสุคนธรสออกห่าง
“ผมกับคุณ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ผมอธิบายให้กฤษณ์ฟังได้”
“แต่กฤษณ์เค้าไม่ฟัง เค้าทำร้ายรส เค้าขู่จะฆ่ารส เค้าให้คนตามรส วัตคะ รสไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว”
สุคนธรสบีบน้ำตาหยดเผาะ ภควัตยิ่งหนักใจ
“รสรู้ทุกอย่างว่ากฤษณ์เค้าทำอะไรไม่ดีลงไปบ้าง รสบอกคุณได้หมด”
“รส...ผมจะให้ท่านรองหาเซฟเฮาส์ให้คุณ”
“ขอรสอยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอคะ รสจะไม่ยุ่ง ไม่วุ่นวายอะไรเลย”
ภควัตตอบทันที “ไม่ได้ครับ”
“อัญมาใช่มั้ยที่ทำให้คุณปฏิเสธรส”
“ใช่...คุณก็รู้ผมรักอัญมา”
สุคนธรสทำหันหน้าหนี แต่สายตาวาววาบด้วยความเกลียดอัญมา ภควัตมอง สุคนธรสแกล้งทำกลับมาเศร้าสร้อย น่าสงสาร
“รสเข้าใจ รสผิดเองที่ทิ้งคุณไป ไม่เป็นไรค่ะ รสจะกลับไปรวบรวมหลักฐานเรื่องกฤษณ์แล้วเอามาให้คุณ”
“ให้ผมไปเป็นเพื่อนดีกว่านะ รส”
สุคนธรสเล่นบทแสนดี “อย่าเลยค่ะ รสไม่อยากทำให้อัญมากับคุณต้องทะเลาะกันเพราะรส รสดูแลตัวเองได้ ขอแค่ให้รสโทร.หาคุณบ้างนะคะ รสจะได้เอาหลักฐานเรื่องกฤษณ์มาให้คุณ”
สุคนธรสมองภควัตด้วยสายตาออดอ้อนน่าสงสารเต็มที่ ภควัตมองอย่างจำยอม
ฝ่ายเก้าผุดลุกผุดนั่งอยู่ในบ้านเสี่ยวินิจ ใจร้อนอยากรู้ว่าอธิคมหายไปไหน เห็นลูกน้องคนอื่นๆ มองจ้อง เก้าเลยทำเป็นบ่น
“ฉันเป็นห่วง ป่านนี้พี่คมยังไม่กลับมา”
อธิคมนัดเจอพ่อที่ชานเมือง เวลานี้ยืนอยู่กับวินิจ รอบๆ คือลูกน้องที่คุ้มกันเข้มถึง 6 คน
“เราต้องหนีออกจากที่นี่” วินิจบอก
“ทำไม ไหนพ่อบอกว่าตำรวจช่วยพ่อได้”
“เสี่ยใหญ่บอกว่าตอนนี้พวกตำรวจมันเอาจริง ถ้าขืนไม่หายตัวไป เราจะโดนฆ่าตัดตอน”
อธิคมแค้น “สุดท้าย ไอ้เหลือบพวกนั้นมันก็สูบแต่เงินของเรา”
“ฉันติดต่อทุกอย่างไว้แล้ว ที่ฝั่งโน้น มีเพื่อนที่จะให้ที่พักเราได้”
“ทำไมเราต้องยอมแพ้พวกมันล่ะพ่อ ผมไม่อยากแพ้ไอ้วัต”
“ลืมเรื่องส่วนตัวของแกกับไอ้อัญไปซะ ฉันจะไปลงทุนเปิดบ่อนที่ฝั่งโน้น แล้วหาคนร่วมธุรกิจกับเราใหม่ ฉันจะเปิดโรงงานที่ชายแดน ส่งยาบ้าเข้ามา ทีนี้พวกมันไม่มีวันจับเราได้อีก”
วินิจวางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว แต่อธิคมนิ่งฟัง หน้าตาไม่เห็นด้วย
ภควัตเดินกลับเข้าบ้านมา มองไม่เห็นอัญมา เขาหันไปหยิบช่อกุหลาบที่วางไว้ มองขึ้นไปบนบ้านแล้วรีบเดินขึ้นไป
ภควัตเข้าห้องมา พบว่าอัญมากำลังเก็บถุงยาลงกระเป๋า
“คุณเก็บยาไปไหน”
อัญมาหันมามองภควัต
“ฉันจะไปอยู่ที่อื่น”
อัญมาจะเดินออกไป ภควัตดึงไว้
“ผมกับรสไม่มีอะไรกันแล้ว” ภควัตยื่นช่อกุหลาบให้ “คุณต่างหากที่ผมอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต”
อัญมามองช่อกุหลาบ มองหน้าภควัตแล้วปัดกุหลาบออกห่าง กุหลาบหลุดมือภควัตร่วงลงพื้น กลีบกระจาย ภควัตมองตะลึง
“แต่ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณ”
ภควัตจับแขนอัญมาไว้ทันที
“อย่าให้สุคนธรสมาทำลายความรักของเราง่ายๆ สิ”
“ไม่เกี่ยวกับสุคนธรส เค้ากับคุณจะรื้อฟื้นอะไรกัน ฉันไม่เกี่ยว”
“คุณต้องเกี่ยว อัญมา คุณเป็นคนรักของผม หรือคุณจะบอกว่า เวลาที่เราผ่านด้วยกันมา คุณไม่ได้รู้สึกเหมือนผมเลย”
ภควัตมองจ้องค้นลึกลงไปในดวงตาอัญมา กลับพบแต่ความเมินเฉย
“ยอมรับเถอะว่ามันผ่านไปหมดแล้ว”
อัญมาสะบัดแขนออกจากภควัตโดยไม่ใยดี
“ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างเรา มันเกิดขึ้นตอนที่ฉันไม่เป็นตัวฉันเอง ที่นี่ไม่ใช่โลกที่ฉันเคยอยู่ ฉันไม่เคยลำบาก ฉันไม่ใช่ไอ้อัญ”
ภควัตมองอย่างเสียใจ ที่อัญมาบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
“คุณเคยบอกว่า คุณอยากให้ชีวิตคุณมีประโยชน์กับคนอื่น”
“ฉันทำไปหมดแล้ว”
อัญมาหันมามองภควัต
“ฉันช่วยคุณจนแม่ฉันเกือบตาย แล้วคุณก็เห็นแก่งานของคุณ ปิดบังฉัน”
“อัญมา ถ้าคุณโกรธเรื่องนี้ ผมขอโทษ”
ภควัตจับมือไว้ไม่ให้ไป อัญมามองภควัต
“คุณไม่ต้องทำงานให้ตำรวจก็ได้ แต่คุณต้องอยู่กับผม เป็นเจ้าสาวของผม”
ภควัตดึงอัญมามากอดไว้ อัญมาพยายามกลั้นกลืนน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล ภควัตกอดแน่นขึ้นอีก แต่อัญมาดึงตัวออกห่างจากภควัต
“วันนึงถ้าฉันหายไป กลับไปอยู่ในโลกคุณหนูอัญมาของฉัน คุณจะลืมฉันได้เอง”
อัญมาผละจากภควัต หันหลังเดินออกไป
“อัญมา”
ภควัตพยายามดึงมืออัญมาไว้ แต่อัญมาปัดมือออก มือภควัตแตะได้เพียงปลายนิ้วอัญมาเท่านั้น
อัญมาเดินออกจากห้องไปแล้ว ภควัตยืนนิ่งเป็นหุ่น เหมือนหัวใจหลุดลอยหายไปจากร่างในพริบตา
อ่านต่อหน้า 3
คีตโลกา ตอนที่ 16 (ต่อ)
อัญมาเดินออกมา ทำนบน้ำตาแตก น้ำตาร่วงรินนองหน้าด้วยความเสียใจ
“ฉันก็รักคุณ ผู้กอง แต่ที่นี่ฉันไม่ใช่คุณหนูอัญมา ฉันเป็นแค่ไอ้อัญ ที่เคยติดยาฉันไม่เหมาะกับครอบครัวคุณ ชื่อเสียงตระกูลคุณจะมัวหมอง...อนาคตที่ดีของคุณ ไม่ควรมีฉัน ไม่มีไอ้อัญ”
อัญมาน้ำตาไหลออกมา สะอื้นไห้ พยายามกลืนน้ำตาลงไป เดินลงไปด้วยหัวใจแตกสลายไม่ต่างกับภควัต
ทางด้านสุคนธรสใส่แว่นดำ นั่งลงที่โต๊ะในร้านกาแฟแห่งนั้น ด้วยสีหน้าสะใจทุกอย่างที่ทำลงไป
“ยังไงวัตก็ต้องกลับมาเป็นของฉัน”
สุคนธรสเปิดกระเป๋า หยิบแฟลชไดร์ฟที่แอบเซฟเก็บข้อมูลเกี่ยวกับกฤษณ์ไว้ในนั้น
“ข้อมูลของไอ้กฤษณ์อยู่ในนี้ มันจะช่วยให้ฉันกลับไปคืนดีกับวัต”
สุคนธรสยิ้มร้ายมั่นใจว่าจะค่อยๆ ปล่อยข้อมูลให้ภควัต
อัญมาเดินปาดน้ำตาออกมาหน้าประตูบ้านภควัตตอนเย็น พอดีกับที่อุบลกลับมา อัญมารีบคว้ามือแม่
“แม่ เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”
อุบลตกใจ “อัญ เอ็งร้องไห้ ใครทำอะไร...หรือว่าทะเลาะกับผู้กอง”
“เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”
อัญมาดึงมือแม่จะออกไป ภควัตเดินตามลงมา
“คุณยังไปไม่ได้หรอก อัญมา”
อัญมากับอุบลหันไปมองภควัต
“คุณต้องอยู่ที่นี่กับแม่คุณไปก่อน”
“ที่นี่บ้านคุณ”
“ผมปล่อยคุณกับป้าอุบลออกไปอยู่ที่อื่นไม่ได้ ตอนนี้อธิคมต้องการตัวคุณ”
อัญมามองมาสีหน้าดื้อดึง ภควัตบอกขึ้น
“ยังไงก็ช่วยเห็นแก่แม่คุณบ้าง”
อุบลบมองท่าที ตลอดจนน้ำเสียงของอัญมากับภควัต รู้ทันทีว่าสองคนมีเรื่องผิดใจกัน
“ป้าอยู่ที่นี่เถอะครับ ผมจะรีบหาที่ปลอดภัยให้”
“แล้วคุณ...” อุบลเกรงใจ
“ผมไปเอง”
ภควัตมองอัญมา แต่อีกฝ่ายเมินไม่ยอมสบตาจึงเดินออกไปเลย อุบลดึงข้อมืออัญมาถามขึ้น
“อัญ ทะเลาะอะไรกับผู้กอง”
อัญมามองนิ่งไม่ยอมตอบ เดินตามภควัตออกไป อุบลมองตาม ด้วยความเป็นห่วง
ภควัตเดินตรงไปที่รถ อัญมาตามมาเรียกไว้
“ผู้กอง”
ภควัตหยุด หันกลับมามองอัญมาช้าๆ ด้วยสายตาเสียใจ
“ผมต้องรับผิดชอบป้าอุบล...กับคุณ”
“ไม่ต้อง”
ภควัตได้ยินน้ำเสียงตัดรอน ก็เดินกลับมาประชิดตัวอัญมา
“ผมจะไม่ปล่อยให้คนรักของผม ออกไปเร่ร่อนหาที่อยู่ทั้งๆ ที่ไอ้อธิคมมันจะตามมาเอาตัวคุณไปเมื่อไหร่ก็ได้”
อัญมามองเห็นแววตาเจ็บปวด จริงจังของภควัต
“มันแค้นผม ต่อให้มันรักคุณแค่ไหน ถึงตอนนี้มันก็บ้าพอจะฆ่าคุณได้”
“อธิคมจะไม่ฆ่าฉัน”
“คุณแน่ใจได้ยังไง”
ภควัตจับไหล่อัญมา มองจ้องด้วยสายตาแข็งกร้าว และตามด้วยคำถามเสียดแทงใจ
“เพราะอธิคมรักคุณมากกว่าผมเหรอ อัญมา”
อัญมานิ่งอึ้ง ยังไม่ทันตอบ ภควัตย้อนถามอีกคำ
“หรือคุณรักอธิคมมากกว่าผม”
อัญมาเสียใจ กัดฟันตอบไป
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด”
“อัญมา...คุณเป็นของผม” ภควัตทั้งหวงทั้งหึง
“ฉันไม่ใช่สมบัติของใครทั้งนั้น”
ภควัตโพล่งขึ้น “แล้วคืนนั้น ที่คุณกับผม ที่เราอยู่ด้วยกัน”
อัญมาบอก “ฉันกลัว ฉันตกใจ...แล้วเราก็ใกล้ชิดกัน”
ภควัตเสียใจเหลือเกิน ถึงกับมือตกจากไหล่อัญมา
“ใกล้ชิด คุณเรียกทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเราว่าความใกล้ชิด”
ภควัตมองอัญมาด้วยสายตาปวดร้าวสุดจะประมาณ ตัดพ้อต่อว่า
“ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป อัญมา ผู้หญิงที่ตกน้ำ ผู้หญิงที่บอกว่าตัวเองอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเพื่อคนอื่น...คนที่อยู่เคียงข้างผม ช่วยให้ผมหักดิบได้...คนที่เคยอยู่ในอ้อมกอดผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเค้าจะมาจากที่ไหน ไม่ว่าเค้าต้องกลับไปโลกของคุณหนูอัญมาเมื่อไหร่ ชั่วชีวิตผมก็จะไม่ลืมเค้า เพราะหัวใจผมเป็นของผู้หญิงที่ชื่อ อัญมา”
ภควัตมองจ้องอัญมาชั่วขณะหนึ่ง แล้วหันหลังกลับเดินไปทันที
ภควัตเดินไหล่ตกออกไป อัญมามองตามน้ำตาหยดรินรดแก้มนวล
ภควัตเดินห่างอัญมาไป อัญมาน้ำตาไหลรินอาบแก้ม แต่ภควัตกลับไม่ได้เห็น
“ฉันทำดีที่สุดสำหรับเราแล้ว ผู้กอง ยกโทษให้ฉันด้วย”
น้ำตาอัญมาเต็มตา ไหลอาบแก้มด้วยความเสียใจที่ต้องฝืนทำทุกอย่างเพื่อให้ภควัตลืมตัวเอง
คืนนั้น อธิคมเดินเข้าบ้านมา หน้าตาเครียด เก้าเห็นลุกพรวดถามขึ้น
“พี่คมจะเอาอะไรมั้ยพี่”
อธิคมไม่สนใจ เดินเข้าห้อง ปิดประตูอย่างแรง
เก้ากับลูกน้องทุกคนสะดุ้ง เก้ามองตาม สายตาเต็มไปด้วยความสงสัยว่าอธิคมไปไหนมา และกำลังโมโหเรื่องอะไร
อธิคมก้าวเข้ามาในห้อง ยืนคว้าง คิดถึงเรื่องที่เพิ่งรู้จากพ่อ ก่อนหน้านี้
“ลืมเรื่องส่วนตัวของแกกับไอ้อัญไปซะ ฉันจะไปลงทุนเปิดบ่อนที่ฝั่งโน้น”
อธิคมใจหาย นึกถึงภาพที่เคยใกล้ชิดอัญมาหลายครั้งหลายหน
หันไปเห็นภาพอัญมาที่เคยนอนอยู่บนเตียงในห้องนี้
อธิคมกำหมัด แน่น ทุบลงผนังอย่างระบายอารมณ์
“อัญ...เธอทรยศฉัน”
แววตาอธิคม กร้าว กระด้าง บอกตัวเองอย่างคนไม่ยอมแพ้
“ฉันต่างหากที่รักเธอมากกว่าไอ้วัต เธอต้องไปกับฉัน”
ขณะเดียวกันภควัตเดินเข้ามาในฐานลับ เวลานั้นเหลือตำรวจทำงานแค่ 2-3 คน ทุกคนมองเห็นภควัตก็ทำความเคารพ แล้วแยกย้ายไปที่โต๊ะ
ภควัตเดินไปมองที่นอกหน้าต่าง ใจประหวัดนึกไปถึงภาพที่เคยใกล้ชิดกับอัญมา ร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยกัน
จนกระทั่งวันที่ผูกพันลึกซึ้งที่รีสอร์ท
โดยไม่ต่างกันอัญมายืนเศร้า น้ำตาไหลอาบแก้ม เมื่อนึกถึงภาพที่ทะเลาะ ทั้งช่วยเหลือ ทั้งเสี่ยงภัยผ่านเรื่องร้ายๆ มาด้วยกัน จนถึงวันที่ตกเป็นของภควัต
อัญมานึกถึงคำพูดของภควัตเมื่อตอนเย็น
“ไม่ว่าเค้าจะมาจากที่ไหน ไม่ว่าเค้าต้องกลับไปโลกของคุณหนูอัญมาเมื่อไหร่ ชั่วชีวิตผมก็จะไม่ลืมเค้า เพราะหัวใจผมเป็นของผู้หญิงที่ชื่อ อัญมา”
อัญมายิ่งคิดยิ่งเสียใจ สะอื้นไห้ออกมา ต้องตัดสินใจแยกจากภควัต
กลางดึก ทั้งห้องในฐานลับตอนนี้ เหลือเพียงภควัตนั่งหน้าเศร้าอยู่ลำพัง สุดท้ายทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างคนอ่อนล้าสิ้นหวัง พิงหัวกับผนัง กล้ำกลืนน้ำตาแห่งความเสียใจเอาไว้กับตัวเอง
เมื่อภควัตกลับเข้าบ้านในตอนเช้า เหลียวมองไปไม่เห็นใครเลยก็ยิ่งเศร้า
ประตูห้องนอนเปิดออก ภควัตเดินเข้ามามอง เห็นที่นอนตึงเรียบเหมือนไม่มีคนนอน
ภควัตถอนใจ มองไปไกล แววตาห่วงหา คิดถึงอัญมามาก
ฝ่ายอัญมาพาตัวเองมาอยู่ในห้องโถงคฤหาสน์พิบูลย์สุวรรณ เวลานี้นั่งติดอุบล โดยมีอรรณพ และภรณีมองสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้ม
“อัญกับแม่ขอบคุณคุณมากนะคะ ที่ให้อัญกับแม่มาอยู่ที่นี่ด้วย อัญนึกถึงใครไม่ได้เลย”
“ดีแล้วที่หนูอัญนึกถึงเรา ขอให้เราได้ช่วยหนูกับแม่เถอะ ชดเชยที่เราปล่อยให้แม่ของหนูหายไปคราวก่อน”
“ครั้งก่อนฉันเองที่ผิด ออกไปไม่บอกใคร จนมีเรื่อง ทำให้คุณเดือดร้อนใจไปด้วย” อุบลยกมือไหว้ “ฉันขอโทษนะคุณ”
“ไม่เป็นไร แต่รับรองว่าคราวนี้ไปไหนไม่ได้แล้วนะ ฉันจ้างคนมาเฝ้าคุมเข้มจริงๆ” อรรณพบอกจริงจัง
“จ้ะ ไม่ไปไหนอีกแล้วจ้ะ”
อุบลยิ้มให้กับสองคน ภรณีมองสังเกตสีหน้าอัญมาแล้วถามขึ้น
“ผู้กองภควัตรู้แล้วใช่มั้ยจ้ะ ว่าหนูมาอยู่กับฉันที่นี่”
อัญมามีสีหน้าเจื่อนลงถนัดตา ภรณี และอรรณพสังเกตเห็น
อัญมาเดินคุยมากับภรณีในสวนสวย สีหน้าภรณีไม่สบายใจ พยายามแก้ต่างให้ภควัต
“ถ้าหนูอัญจะโกรธผู้กองภควัตเรื่องที่ไม่ยอมบอกเรื่องแม่ของหนูหายไป หนูก็ต้องโกรธฉันกับคุณอรรณพด้วย”
“อัญไม่ได้โกรธผู้กองเรื่องนั้นแล้วค่ะ”
“งั้นพอบอกได้มั้ยจ้ะ ว่าหนูกับผู้กองมีเรื่องผิดใจอะไรกัน ผู้กองเค้าห่วงหนูมากนะ”
“อัญคิดว่า...อัญกับผู้กอง เราไม่ควรรู้จักกันอีก” อัญมาย้ำความคิด
“เพราะอะไรจ๊ะ”
“ครอบครัวท่านรัฐมนตรีอภิกานต์คงไม่สบายใจ ที่จะให้ผู้กองมารู้จักสนิทสนมกับคนมีอดีตไม่ขาวสะอาดอย่างอัญ”
อัญมาบอกเหตุผล ภรณีมองอย่างเห็นใจ
ด้านภควัตยืนอยู่ตรงข้ามกับสุคนธรส ที่เดินเข้าหา แต่ภควัตขัดขึ้น
“รสโทร.หาผม บอกว่ามีเรื่องกฤษณ์”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องกฤษณ์ รสก็คงไม่ได้พบหน้าคุณ”
“ครับ ผมคิดว่าเราไม่ควรเจอกันสองต่อสอง”
สุคนธรสค่อนขอด “เกรงใจอัญมาเหรอคะ”
ภควัตเลี่ยงไป “พูดธุระของคุณมาดีกว่า เดี๋ยวผมต้องไปพบท่านรอง”
“คุณก็เหมือนเดิม บ้างาน”
“ผมมีเวลาไม่มากนะ รส”
“โอเคค่ะ สิ่งที่รสจะบอกคุณ มันเป็นเรื่องสำคัญมาก กฤษณ์เค้าหักหลังคุณ หักหลังนาย เค้าติดต่อกับไอ้วินิจ พ่อค้ายา”
“คุณมีหลักฐานพอจะยืนยันเรื่องที่พูดมั้ย”
“คุณต้องการอะไรละคะ”
“คลิป หรือ มือถือกฤษณ์ ที่ผมจะเช็คแล้วก็ว่าเค้าติดต่อกับวินิจจริงๆ”
สุคนธรสทำท่าถอนใจ ยื้อเวลา
“ขอรสนึกก่อนนะคะ”
“รส... ถ้ากฤษณ์ทำผิดจริง เค้าคือตัวอันตรายที่สุดของพวกเรา”
“ถ้ารสมีทุกอย่าง แล้วรสจะได้อะไรจากการที่รสเอาความลับมาบอกคุณ”
ภควัตมองสุคนธรสที่เข้ามาใกล้ เอามือคล้องคอจ้องตาเขา
“รสจะได้อะไรแลกกับความปลอดภัยของรส”
ภควัตปลดมือสุคนธรสออกทันที
“ผมจะจัดตำรวจคุ้มกันพยานอย่างคุณ”
“คุณเท่านั้นค่ะ วัต รสต้องการแค่คุณที่จะคอยดูแลรส 24 ชั่วโมง”
สุคนธรสยื่นข้อเสนอ ภควัตนิ่วหน้าไม่พอใจ
เมื่อเห็นอัญมาสีหน้าหมองเศร้า ภรณีมองอย่างเห็นใจ
“อัญเคยเจอคุณหญิงวรจันทร์กับ คุณขวัญอนงค์ อัญเข้าใจนะคะ ว่าความรู้สึกของครอบครัวผู้กองที่มีกับอัญเป็นยังไง”
อัญมามองไปไกล นึกถึงในอดีตที่เป็นคุณหนูอัญมา
“อัญก็เคยเลือกที่จะคบคนที่ฐานะใกล้เคียงกัน สังคมเดียวกัน”
ภรณีงง “หนูอัญหมายถึง...”
“อัญหมายถึง แต่ก่อน ...ก่อนที่จะมาเป็นไอ้อัญ ขี้ยา”
ภรณีฉงนหนัก “ฉันไม่เข้าใจ”
อัญมายิ้ม “วันนึงอัญจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณฟังนะคะ มันอาจจะดูเหลือเชื่อมาก แต่อัญรับรองค่ะว่าอัญพูดความจริงทั้งหมด”
“ฉันจะรอฟังนะจ๊ะ แต่สำหรับเรื่องผู้กองภควัต ฉันอยากให้หนูอัญทบทวนใหม่ ถึงครอบครัวผู้กองอาจจะลำบากใจที่ผู้กองรู้จักหนูอัญ แต่ฉันเชื่อ เพชรแท้ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ประกายเพชรก็จะเห็นแพรวพราวเสมอ”
อัญมายิ้มขอบคุณภรณีที่ให้กำลังใจและเชื่อมั่นในตัวเธอเสมอ
บรรยากาศในบ้านภควัตตอนนี้ เต็มไปด้วยความอึดอัด ภควัตมองสุคนธรสแล้วยืนยันเสียงเข้ม
“ผมทำตามที่คุณขอไม่ได้ ผมมีงานต้องทำ ไม่มีเวลามาเฝ้าคุณ 24 ชั่วโมง”
สุคนธรสย้อนแย้ง “แล้วทีอัญมาละคะ คุณไม่มีเวลาเฝ้าเหมือนกันล่ะสิ ถึงต้องพามาเก็บไว้ถึงในบ้าน”
“คุณไม่รู้ความจริง ไม่รู้อะไรเลย เงียบไว้ดีกว่า รส เอาเป็นว่า ผมขอบคุณที่คุณบอกเรื่องกฤษณ์ แต่ถ้ามีแค่คำพูดลอยๆ ผมก็รายงานเรื่องนี้กับท่านรองจักรภพไม่ได้ เพราะเท่ากับผมอาจจะทำลายหน้าที่การงานของเพื่อน”
“กฤษณ์เค้าไม่เคยเห็นคุณเป็นเพื่อน ทำไมคุณต้องเป็นห่วงเค้า”
“เพราะผมจะไม่ทำอย่างที่เค้าทำกับผม ผมจะจับตาดูเค้าไว้ ผมจะไม่เอาข้อหาลอยๆ หรือความสงสัยไปทำลายชีวิตใครถ้ามันไม่มีหลักฐาน”
ภควัตมองสุคนธรสแล้วขยับตัว
“ผมจะไปทำงาน จะให้ผมไปส่งคุณที่ไหน”
สุคนธรสออดอ้อนไม่เลิกรา “วัต...รสยังรักคุณนะ ที่รสทะเลาะกับกฤษณ์ ก็เพราะรสยังรักคุณ”
“ผมช่วยคุณได้ทุกอย่างนะรส แต่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น”
ภควัตมอง สุคนธรสยังไม่ขยับ ภควัตบอกขึ้นเสียงเด็ดขาด
“ผมต้องไปทำงาน ถ้าคุณยังไม่ไป ผมจะให้คนขับรถไปส่ง”
ภควัตเดินออกไปเลย สุคนธรสอยากจะกรี๊ดแต่ทำไม่ได้ ได้แต่ตามออกไปอย่างไม่พอใจ
อธิคมอยู่ในห้องนอน เปิดตู้ ดึงเอาเสื้อผ้าหลายชุดลงกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อม เตรียมสำหรับการเดินทาง แต่สายตาอธิคมยังว้าวุ่น อธิคมตัดสินใจหยิบมือถือมากดหาเสี่ยใหญ่
“เสี่ยใหญ่ครับ ผมเองอธิคม ผมมีเรื่องอยากจะรบกวน”
อธิคมรอฟังปลายสายแล้วตอบกลับไปด้วยเสียงเกรงใจ
“ครับ ผมรู้ว่าไม่ควรโทร.มา แต่ผมจำเป็นจริงๆ ขอรบกวนท่านอีกครั้งเถอะครับ”
แววตาอธิคมนิ่ง ถามคำถามที่อยากรู้ที่สุด
“ผมอยากติดต่อกับตำรวจคนที่ขายความลับให้เรา”
ขณะนั้น กฤษณ์กำลังกินข้าวอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง มือถือดังขึ้น กฤษณ์มองเบอร์ไม่คุ้น แต่ก็กดรับ
“ฮัลโหล”
อธิคมอยู่ในห้องนอน และเป็นคนโทรหากฤษณ์
“ฉันเอง สารวัตรกฤษณ์”
กฤษณ์นิ่วหน้า
“ฉันรู้ว่าแกก็กำลังลำบากเหมือนฉัน ฉันมีข้อเสนอ”
“ฉันไม่สนใจข้อเสนอของแกกับพ่อ อย่าโทร.หาฉันอีก”
อธิคมบอกขึ้น “2 ล้าน”
กฤษณ์ที่กำลังจะตัดสายชะงักไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินตัวเลขจากอธิคม อธิคมเหยียดยิ้มเมื่อได้ยินเสียงกฤษณ์เงียบงันไป
“แกจะเอาอะไร”
“หาตัวอัญมาให้ฉัน ภายใน 2 วัน”
“แกจะบ้าเหรอ 2 วัน”
“แค่บอกว่าอัญมาอยู่ที่ไหน เงิน 2 ล้านจะโอนเข้าบัญชีแก”
อธิคมตัดสายไป สายตามั่นใจว่ากฤษณ์ต้องอยากได้เงิน
กฤษณ์นิ่งคิดสีหน้าหยามหยันอธิคม
“2 ล้าน ผู้หญิงกระจอกๆ อย่างอัญมา...ค่าตัว 2 ล้าน”
อ่านต่อหน้า 3
คีตโลกา ตอนที่ 16 (ต่อ)
ในคฤหาสน์พิบูลย์สุวรรณตอนนี้ อัญมายืนกอดอกมองออกไปไกล จิ๊บแวะมาหายืนอยู่ใกล้ๆ ทั้งเข้าใจ และเห็นใจเพื่อน
“แกทำถูกแล้วล่ะ ไอ้อัญ ที่บอกเลิกกับผู้กอง ผู้กองเค้าก็โทร.หาฉันนะว่าแกอยู่ด้วยหรือเปล่า ฉันก็บอกไปว่าใช่ เสียงเค้าห่วงแกมาก”
อัญมาหันมองจิ๊บ
“แต่แกกับผู้กองภควัต มันต่างกันชะมัด ถ้าเป็นแกกับไอ้วัตเซียนพระ ฉันจะไม่ห้ามเลยสักนิด เชียร์สุดตัวเลยด้วย”
“แกมีข่าวอะไรจากหมวดเก้าบ้างมั้ย”
“ไม่มีเลย พี่เก้าคงระวังตัว จ่าเดชบอกว่ายังอยู่กับอธิคม ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งต้องระวัง”
“จิ๊บ ฉันอยากรู้เรื่องในชุมชน ถ้าแกรู้อะไรจากหมวดเก้าหรือจ่าเดช แกบอกฉันด้วยนะ”
“แกจะไปช่วยจับอธิคมเหรอ”
“ฉันไม่อยากให้อธิคมตาย”
จิ๊บนึกฉุน “ขนาดมันจะฆ่าแกน่ะนะ”
“ฉันรู้ว่าอธิคมไม่ได้อยากฆ่าฉัน เค้าอยากได้ตัวฉันกลับไป ถ้าฉันช่วยเค้าได้ ฉันไม่อยากให้เค้าตาย จริงๆ เค้าเป็นคนดีได้นะ ถ้าเค้ามีโอกาส”
“โอกาสยังไง จับได้ โทษประหารรออยู่แน่ๆ”
อัญมายิ่งฟังยิ่งไม่สบายใจ
“ไอ้อัญ ถามจริงๆ แกห่วงอธิคมอย่างนี้ ผู้กองเค้าหึงแกบ้างหรือเปล่า”
“แกอย่าพูดถึงผู้กองภควัตอีกเลย ชีวิตฉันกับผู้กองต่อไปนี้ มันจะเป็นเส้นขนาน ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
จิ๊บมองอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะเห็นแววตาอัญมาดูเศร้าหมองฟ้องอยู่โทนโท่
ในห้องมิดชิดที่ฐานลับ ภควัตยืนรายงานจักรภพเรื่องกฤษณ์ สีหน้าท่านรองโกรธมาก
“ถ้าสารวัตรกฤษณ์ติดต่อวินิจอย่างที่แฟนเค้าเล่าให้ฟังจริงๆ เราต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา เพราะคนอย่างสารวัตรกฤษณ์ลองกล้าทรยศเกียรติตำรวจ ก็ไม่มีอะไรที่เค้าจะทำไม่ได้อีก”
“ผมอยากให้เราแน่ใจกว่านี้ครับ”
“ถ้าแฟนสารวัตรกฤษณ์บอกว่ามีหลักฐาน เราก็ต้องเอามาให้ได้”
ภควัตมีสีหน้าอึดอัด
“ผมรู้ว่าคุณลำบากใจ แต่เราจำเป็นนะ ภควัต”
“ครับ ผมจะเอาหลักฐานจากสุคนธรสมาให้ได้”
ภควัตรับปากนายทั้งๆ ที่หนักใจมาก ที่ต้องเข้าใกล้สุคนธรสอีก
ขณะเดียวกันภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง กฤษณ์มองโรจน์ที่นั่งลงตรงหน้าแล้วรีบรายงาน
“แฟนนายไปที่บ้านผู้กองภควัตจริงๆ อย่างที่นายสงสัย แต่ผมไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัวว่าบ้านผู้กองอาจจะมีกล้องวงจรปิด แล้วครั้งล่าสุด ผู้กองภควัตก็ขับรถพาแฟนนายออกมาด้วย”
กฤษณ์แค้น “สุคนธรส...แกกลับไปหาไอ้วัตจริงๆ”
“นายจะให้ผมตามแฟนนายต่อมั้ยครับ”
“ไม่ต้อง เปลี่ยนไปตามภควัต”
โรจน์นึกกลัวขึ้นมา “เอ่อ...ถ้าเกิดผู้กองรู้ตัว”
“ฉันให้แกแสนนึง” กฤษณ์เสนอ
โรจน์ตาโต อยากได้เงิน
“ตามว่าภควัตมันไปไหนบ้าง โทร.บอกฉันทุกระยะ”
“ครับๆ ได้ครับนาย”
โรจน์รีบออกไป กฤษณ์มองไปเบื้องหน้า ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“แกนี่แหละ ไอ้วัต ที่จะพาฉันไปเจออัญมา
เย็นนั้นภควัตยืนอยู่ตรงหน้าอรรณพ กับภรณี
“ขอโทษที่ต้องเชิญผู้กองมากะทันหันนะคะ ทราบว่าผู้กองงานยุ่งมาก”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ผู้กองกับหนูอัญไม่ได้มีปัญหาอะไรกันใช่มั้ยคะ”
ภควัตมองอรรณพกับภรณีอย่างแปลกใจ
“อัญมาอยู่ที่นี่” อรรณพบอก
ภควัตแปลกใจ “จิ๊บบอกว่าอัญมากับป้าอุบล...อยู่กับเค้า”
“ไม่ใช่ค่ะ หนูอัญพาแม่มาที่นี่ แกห้ามไม่ให้เราบอกใคร แต่ฉันเห็นหนูอัญแกเศร้าๆ”
“ผมขอพบอัญมาหน่อยได้มั้ยครับ”
“ในสวนน่ะค่ะ”
ภควัตลุกขึ้น รีบเดินออกไป อรรณพ และภรณีมองตาม
“อัญมาเค้าจะโกรธเราหรือเปล่า ที่ทำเหมือนช่วยผู้กองภควัต” อรรณพห่วงความรู้สึกอัญมา
“ฉันว่าเค้าสองคนรักกันนะคะ รักกันมากด้วย สายตาฉันมองไม่พลาดหรอก” ภรณียิ้มบางๆ
“แต่เราเป็นผู้ใหญ่ อีกอย่างก็ได้ข่าวว่าคุณหญิงวรจันทร์คัดตัวหลานสะใภ้น่าดูเลยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิคะ ฉันสังหรณ์ใจว่าฉันจะต้องเป็นคนช่วยหนูอัญให้สมหวังเรื่องความรัก”
หน้าตาภรณีดูเชื่อมั่นมาก อรรณพมอง โดยไม่รู้จะทักท้วงอะไรผู้เป็นภริยาได้
เย็นแล้ว ขณะที่อัญมากำลังตัดกุหลาบจะไปปักแจกันให้ภรณี ภควัตเดินมามอง อัญมาถือกุหลาบหันมาเห็นภควัต
“ผู้กอง”
“ผมขอโทษที่มารบกวนคุณอีก”
ภควัตเดินเข้าใกล้ มองอัญมาที่ถือกุหลาบในมือ
“คุณมาอยู่ที่นี่ ก็ดีนะ คุณอรรณพกับคุณภรณีจะดูแลคุณได้”
อัญมาไม่ยอมพูดอะไร จนภควัตอึดอัด
“ใช่ แล้วคุณมาทำไมฉันไม่กลับไปกับคุณอีกแล้ว”
“ผมรู้ แต่ผมก็ยังหวัง”
“อย่าเลย ยิ่งคุณไม่ยอมรับความจริง คุณจะยิ่งเจ็บ”
“แล้วคุณล่ะ”
“ฉันทำใจได้ อย่าลืมสิ ผู้กอง ฉันมาจากโลกของคุณหนูอัญมา วันนึงฉันก็ต้องกลับไป...ไม่มีฉันอยู่ที่นี่”
“คุณจะกลับไปแต่งงานกับคนที่รอคุณหรือเปล่า”
“ใช่...คนรักฉัน จิรายุ เค้ารอฉันอยู่”
อัญมาโกหกแล้วมองภควัตที่แววตาเศร้ามาก
“ผมต้องยินดีกับคุณก่อนใช่มั้ย”
ภควัตเดินมาใกล้ มองแล้วจูบลงที่แก้มอัญมา
“ผมจะรักคุณตลอดไป อัญมา”
อัญมาน้ำตาคลอ พยายามกลั้นความรู้สึกเพื่อตัดทุกอย่างให้ขาด ภควัตมอง อัญมาไม่พูดอะไร เบือนหน้าไปอีกทาง
มืออัญมากำกุหลาบแน่น
ภควัตค่อยๆ ถอยออกไป ยอมรับว่าหมดทางที่จะเปลี่ยนใจอัญมาได้แน่แล้ว
อัญมาหันมามองจนภควัตเดินลับไป แล้วทิ้งตัวลงนั่ง วางกุหลาบในมือ
มืออัญมาถูกหนามกุหลาบทิ่มจนเลือดไหลซึม อัญมาสะอื้นไห้ออกมา
“ฉันก็รักคุณ ผู้กอง”
อัญมาน้ำตาหยดริน ร้องไห้อยู่เพียงลำพังด้วยความเสียใจ
กฤษณ์เดินคุยสายจากโรจน์อยู่ในห้าง
“แกว่าไงนะ โรจน์...ภควัตไปบ้านคุณอรรณพ”
กฤษณ์วางสายแล้วนิ่งคิด
“บ้านอรรณพ ภควัตมันจะไปทำไม ถ้าไม่มีใครอยู่ที่นั่น”
กฤษณ์กดเบอร์อธิคมทันที รอจนเสียงอธิคมรับ แล้วรีบบอก
“ฉันคิดว่าอัญมาไม่ได้อยู่กับภควัต แกน่าจะลองส่งคนไปดูที่บ้านคุณอรรณพ”
อธิคมได้ยินเสียงวางสาย
“เธออยู่ที่บ้านไอ้เศรษฐีนั่นเองเหรอ อัญ”
อธิคมใช้ความคิด ทันทีที่รู้ว่าอัญมาอาจจะอยู่ที่บ้านอรรณพ
ทางด้านภควัตนั่งซึมอยู่ที่ห้องพักในชุมชน มองไปทางไหนก็เห็นภาพต่างๆ ที่อัญมาเคยอยู่ในบ้าน ภควัตซุกตัวเงียบด้วยความเศร้า
เช้าวันนี้ อัญมายืนอยู่ตรงหน้าภรณีที่มีสีหน้าไม่สบายใจ
“ฉันไม่อยากให้หนูออกไปไหนเลยจริงๆ ผู้กองภควัตบอกว่าอธิคมจ้องจะทำร้ายหนู”
“หนูจะขอไปหาจ่าเดชที่โรงพักน่ะค่ะ หนูอยากรู้เรื่องที่ชุมชน ตอนนี้ไม่ได้ข่าวอะไรเลย”
“อัญมา หนูต้องระวังตัวมากๆ นะ”
“ถ้ายังมีโอกาส อัญก็อยากให้อธิคมกลับใจ”
“คนบางคน เราเปลี่ยนเค้าไม่ได้หรอกนะจ๊ะ คนเราก็เหมือนเมล็ดพันธุ์ ถ้าเติบโต ถูกรดน้ำมาด้วยความเคียดแค้น จิตใจเค้าก็จะมีแต่โทสะ ไม่เห็นว่าอะไรจะดีไปกว่าความต้องการของตัวเอง”
อัญมายังนิ่ง ภรณียอมแพ้
“งั้นฉันจะให้รถของฉันไปส่ง แล้วรอรับกลับนะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
อัญมายกมือไหว้ขอบคุณภรณีด้วยสายตาซาบซึ้ง
เก้ามาหยุดหน้าห้องอธิคม มองไม่เห็นคนเดินผ่านก็เอาลวดที่เตรียมมา แหย่เข้าไปเปิดล็อคกุญแจ
เสียงกุญแจเปิด เก้ารีบเปิดประตูแทรกตัวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงอย่างเร็ว
อัญมานั่งอยู่ด้านหลัง ในรถที่มีคนขับของภรณีขับให้ อัญมามองเหม่อไปด้วยสายตาครุ่นคิดเรื่องอธิคม
เก้าอยู่ในห้องอธิคม เหลียวมองไปรอบๆ เพื่อหาหลักฐาน เอกสารในห้องนี้ เปิดดูตามลิ้นชักทุกอย่างโดยเบามือ แต่ไม่เห็นมีอะไรผิดสังเกต
เก้ามองกระดาษโน้ตก็ไม่มีอะไรจดไว้ ขณะกำลังจะออกไป เก้าสังหรณ์ใจ หันไปมองที่ตู้เสื้อผ้า เดินไปแล้วค่อยๆ เปิดประตูออก พบว่าเสื้อผ้าอธิคมหายไปจากตู้ เหลือแขวนไว้แค่ 2-3 ตัว สีหน้าเก้าใจหายวาบ
ขณะที่อัญมานั่งรถมาตามทางสายหนึ่ง จู่ๆ มีรถเก๋งอีกคันขับมาปาดหน้า คนขับเบรคเอี๊ยด อัญมาหัวทิ่ม พอเงยหน้าขึ้นมาอัญมาต้องตกใจแทบสิ้นสติ
เมื่อเห็นเป็นอธิคมที่ถือปืนมาจ่อยังคนขับรถพร้อมยิงทุกขณะ คนขับรถต้องรีบปลดกระจกลง อธิคมเอาปืนจ่อเข้ามาที่หัวคนขับ อัญมาร้องห้าม
“อย่า...อย่าฆ่าเค้า”
อธิคมอ้อมมากระชากประตูรถดึงอัญมาลงจากรถมายืนตรงหน้า
“ไปกับฉัน”
อธิคมไม่รอให้อัญมาถาม กระชากอัญมาตัวปลิว
อธิคมเอาปืนจ่อหลังอัญมา ลากตัวไป แล้วผลักเข้ารถตัวเอง ขับออกไปอย่างเร็ว
ขณะเดียวกัน ภควัตอยู่ที่บ้านกำลังเก็บแฟ้มเอกสารหลังดูเสร็จแล้ว และเตรียมจะไปที่ฐานลับ มือถือเขาดังขึ้น ภควัตกดรับ
เป็นเก้าที่โทร.มาจากในห้องนอนอธิคม
“ผมเอง ผู้กอง...ผมอยู่ในห้องอธิคม”
“มีอะไรบ้าง”
“อธิคมมันหายตัวไปตั้งแต่เช้า...ผมคิดว่ามันกำลังจะหนีออกนอกประเทศ”
ภควัตตัดสายหมวดเก้า ครุ่นคิดหนัก ด้วยสีหน้าสังหรณ์ใจ เป็นห่วงอัญมาจับจิต
“อัญมา”
อ่านต่อตอนที่ 17
