หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 15
บรรยากาศหมู่บ้านร้อนอบอ้าวในตอนกลางวัน หลวงพี่ดิน หลวงพ่อแม่น และ สัปเหร่อมั่นเดินปาดเหงื่อกันเข้ามา
หลวงพ่อบอก
"อากาศร้อนจริงๆ ถ้ายังไม่ถึงวัดหัวไหม้แน่ๆ"
"นี่ขนาดแวะกินอะไรเย็นๆ มาแล้วยังไม่หายร้อนเลยครับ" มั่นบอก
"กินอะไรมาละ"
"เย็นตาโฟ!"
หลวงพ่อหยุดมองหน้ามั่น
"มองซะผมอายเลยครับ ผมล้อเล่นคร้าบ งั้นผมซื้อไอติมก่อนดีกว่าเผื่อหาย"
มั่นหันไปเห็นชาวบ้านเดินถือกับข้าว ถือน้ำดื่ม ไอติม เต็มถาดเข้ามา
มั่นบอก
"สมพรปากจริงๆ อยากกินอะไรเย็นๆ ของเย็นๆ ก็มา"
ชาวบ้าน1บอก
"ไม่ใช่ของลุงฉันเอามาถวายพระ"
"หลวงพี่กับหลวงพ่อฉันไม่ได้มันเลยเพลแล้ว" หลวงพี่บอก
"ไม่ได้เอามาถวายหลวงพี่กับหลวงพ่อเจ้าคะ"
หลวงพ่อถาม
"แล้วเอามาถวายใคร"
หลวงพ่อมองชาวบ้านอย่างสงสัย
ฉาก ๒ภายใน / ศาลาท่าน้ำ / กลางวัน
ตัวละครหลวงพี่ / หลวงพ่อ / มั่น / เฮียเม้ง / ชดช้อย / นวล / อำนาจ/โต้ง/เผือก/ชาวบ้าน3 คน
บริเวณสาลาท่าน้ำ อำนาจในชุดผ้าเหลือง กิริยาไม่สงบ
"เอาอะไรมาถวายอาตมากันเยอะแยะโยม"
หลวงพี่เห็นถาดกับข้าวหลายอย่างวางอยู่ ชาวบ้านนั่งรอกันอยู่หลายคนรวมทั้งโต้งกับเผือกด้วย
เฮียเม้งบอก
"เม้งสั่งให้เอามาเองแหละครับหลวงพี่"
"ของช้อยก็มีเหมือนกันค่ะ"
ชดช้อยหันไปหานวล นวลส่งตะกร้าผลไม้ชุดใหญ่ให้ ชดช้อยยกมาวาง
โต้งใส่พระที่คอบอก
"เดี๋ยวหลวงพี่อำนาจท่านจะฉันอย่างละนิดอย่างละหน่อย แล้วทุกคนก็เอากลับบ้านไปกินต่อเพื่อความเป็นสิริมงคลแกตัวเองนะ"
ชาวบ้านทุกคนพยักหน้ารับ
หลวงพี่อำนาจฉันข้าวที่ชาวบ้านเตรียมมาให้
ชาวบ้าน 3 คนเดินนำเข้ามา หลวงพี่ หลวงพ่อ มั่น เดินตามมา
เผือกบอกกับชาวบ้านสามคน
"อ้าวเร็วๆ รีบเอาเข้ามาหลวงพี่ท่านจะได้ฉันให้เป็นพิธี"
มั่นถาม
"นี่หลวงพี่ฉันตอนนี้ไม่อาบัติเหรอครับ"
ทุกสายตาหันมาที่มั่น หลวงพี่กับหลวงพ่อจ้องไปที่อำนาจอย่างสงสัย อำนาจหลบสายตา
"เป็นพระยึดติดเรื่องเวลาไม่ได้หรอก ว่างจากช่วยชาวบ้านเมื่อไหร่ก็ฉันเมื่อนั้น"
"นี่แหละพระที่เห็นแก่ชาวบ้าน"
"อาตมาก็ไม่ได้อยากจะฉันหรอก แต่เห็นศรัทธาของชาวบ้านเค้าอุตสาห์เอามาถวาย"
"แล้วท่านมาจากวัดไหนกันละ" หลวงพ่อถาม
หลวงพ่อมองจีวรของอำนาจเลอะเทอะเหมือนนอนตามข้างถนนมา
"หลวงพ่อท่านเป็นพระธุดงค์ โต้งเชิญท่านให้มาโปรดชาวบ้านเองแหละครับ" โต้งบอก
ชดช้อยบอก
"ลูกโต้งของแม่ช่างมีบุญได้อยู่ข้างๆ ดูแลหลวงพี่อำนาจ"
"จะไม่ดูแลได้ยังก็หลวงพี่ท่านให้ของขลังพี่โต้งตั้งหลายอย่าง"
"ไอ้พวกขังปลา ขังไก่นะเหรอ" มั่นบอก
"นี่ไอ้มั่น แกอย่ามาตลกกับหลวงพี่นะเว้ย กระผมว่าหลวงพี่รีบฉันเถอะครับ พวกเราอยากได้พระที่ไอ้โต้งบอกว่า หลวงพี่ปลุกเสกมาแจกพวกเราแล้วใช่มั้ยพวกเรา" เม้งบอก
ทุกคนบอก "ใช่ๆ"
หลวงพี่มองโต้งกับหลวงพี่ยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย
ย้อนไป... ตอนเช้า โต้งกับเผือกเดินถือหนังสติ๊ก เดินหานกอยู่ในป่า
"ถามจริงพี่คิดไงชวนฉันมายิงนก หรือพี่อยากกินผัดเผ็ดนก" เผือกถาม
"เปล่า...แค่ว่างอยากหาอะไรทำ"
"ก็เลยเอาเวลาว่างมาฆ่าสัตว์ตัดชีวิต พี่นี่ชั่วเกินเยียวยาจริงๆ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ"
"แกเลิกด่าฉันเลยนะไอ้เผือก ฉันไม่ได้จะยิงนก ฉันจะให้แกหาขวดมาวางให้ฉันยิงทดสอบความแม่นซะหน่อย"
"ก็ฉันกลัวว่าพี่จะตกนรกแล้ว ฉันจะอยู่กับใคร ฉันไม่อยากห่างพี่นะ พี่โต้ง"
"ไม่ต้องห่วงไอ้เผือกถ้าฉันลงนรกฉันก็จะเอาแกไปอยู่ด้วย"
"ฮื้อ...ห่างๆ กันบ้างก็ได้ฉันว่า"
โต้งหันไปเห็นอำนาจปักกรดอยู่ในป่า
"นั่นใครมากางร่มหลบฝนอยู่ตรงนั้น"
"ไม่ใช่ร่ม นั่นเค้าเรียกกลดพระพี่ ฉันว่าเข้าไปดูหน่อยดีกว่า"
โต้งกับเผือกเดินไปเจออำนาจในชุดผ้าเหลืองมอมๆ ใส่ลูกประคำที่คอ กำลังเอามือเลื่อนๆ ลูกประคำที่คอเหมือนกำลังสวดคาถาอะไรอยู่
"พระธุดงค์นี่พี่" เผือกบอก
"ก็แค่พระจะตื่นเต้นทำไม ไปหาอะไรไร้สาระทำกันต่อดีกว่า"
สองคนกำลังจะเดินออกไปอำนาจเรียกไว้
"จะรีบไปไหนกันละโยม"
"เกี่ยวอะไรกับหลวงพี่ด้วย"
"หลวงพี่ก็แค่มีของดี ของศักดิ์สิทธิ์จะให้เอาไว้คุ้มภัย ฟันแทงไม่เข้า ไม่อยากได้ก็เชิญ"
"ทำไมผมสองคนต้องเชื่อหลวงพี่ด้วย" โต้งถาม
"อาตมาเป็นพระธุดงค์ นั่งสมาธิจนมีนักรบสมัยอยุธยามาเข้าฝันแล้วบอกว่าให้ไปขุดพระกรุนี้มาเพื่อมาให้ชาวบ้านที่พบเจอ อาตมาว่าเป็นบุญที่ได้เจอโยมสองคนเลยจะให้ ถ้าไม่เชื่อไม่เป็นไร"
เผือกก็ซิบโต้ง
"ฉันว่าเชื่อไปเราก็ไม่เสียหายนะพี่ คนเลวๆ อย่างเรามีอะไรไว้ป้องกันบ้างก็ดี"
โต้งทำท่าจะถีบ เผือกหลบ
"นอกจากข้าจะให้เอ็งฟรีๆ แล้วพระที่เหลือข้าจะไปให้ชาวบ้านเช่าทำบุญแล้วส่วนแบ่งที่ได้ข้าจะให้เอ็งสองคนด้วย"
"มีแต่ได้กับได้นะพี่ ถ้าพี่ได้เงินเราจะได้ไม่ต้องไปขอเงินคุณนายแม่ไง"
โต้งกับเผือกพยักหน้าให้กัน ก่อนรีบวิ่งเข้าไปนั่งด้านหน้าของอำนาจ อำนาจยิ้มร้ายให้
ลุงชานั่งอยู่กับ เจนนี่ ริซซี่ หมาก เหมย ไทยกแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะหนึ่งแก้ว
"เรียบร้อย ลุงจะให้ฉันเอาไปส่งบ้านไหน" ไทบอก
"ฉันไปด้วยคนขอค่าส่งสามสิบ" หมากบอก
"แต่พี่ช่วยไปส่งไม่คิดตังค์ แลกกับให้น้องไทไปส่งพี่ที่บ้าน" เจนนี่บอก
"ของพี่ฟรีทุกอย่าง แถมให้น้องไทไปค้างบ้านพี่ฟรีอีกคืน" ริซซี่บอก
"แหมแต่ละคน ทำดีหวังผลกันทั้งนั้น เดี๋ยวข้าไปเอง ข้าจะเอาไปให้หลวงพี่ที่มาปักกลดอยู่ที่วัด ไอ้โต้ง ไอ้เผือกมันมาป่าวประกาศว่าหลวงพี่มีพระกรุเก่าแก่สมัยอยุธยามาแจก จะไปขอซะหน่อย"
"จริงเหรอลุง งั้นเจนนี่กับน้องเหมยไปด้วย"
"ทำไมเหมยต้องไป"
"ก็ไปขอของดีหลวงพี่ให้น้องเหมยเจอเนื้อคู่เร็วๆ นะสิคะ" เจนนี่บอก
เหมยหันไปเห็นไทกำลังขำๆ เหมยอยู่
"ไม่เอาอ่ะ ไม่ไป"
"งั้นพี่ไปนะ พี่จะไปขอฤกษ์แต่งงานกับน้องไท"
"น้อยๆ หน่อยนังเจน ฉันว่าอย่างแกไปขอฤกษ์เผาตัวเองดีกว่า น้องไทต้องแต่งกับฉัน" เจนนี่บอก
"พี่เจนไม่ต้องไป เพราะเดี๋ยวต้องไปทำธุระกับเหมยโอเค้"
"น้องเหมยอ่ะ พี่เจนนี่ไม่อยากขึ้นคานเหมือนน้องเหมยนะ"
เหมยดุ
"พี่เจน"
กาแฟเดินเข้ามา
"ถ้าเหมยขึ้นไปอยู่บนคาน เดี๋ยวเราจะยิงคานให้หักแล้วรักเหมยไว้เอง"
"ถ้าไม่ใส่ชุดตำรวจอยู่คงคิดว่าเป็นลิเกแน่ๆ ปะลุงอยู่แถวนี้แล้วกระเทยแพ้ท้อง" ริซซี่ว่า
"ทำไมละ"
"จะอ้วก"
ริซซี่กับลุงชาเดินออกไป
กาแฟเดินมานั่งกับเหมย ไทมองเหมือนคนอกหัก
"เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำใบบัวบกมาให้นะ" หมากบอก
ไทมองดุหมากแล้วเดินไปเคาน์เตอร์กาแฟ
หลวงพ่อเดินไปมองตรงระเบียงศาลา หน้าเครียดๆ ก่อนเดินมานั่งกับหลวงพี่ มั่นเดินขึ้นมาหาหลวงพี่กับหลวงพ่อ
"โล่ง"
หลวงพ่อถาม
"คนกลับหมดแล้วเหรอ"
"ผมไปฉี่มาครับ"
"โถ่...นึกว่าไปดูพระอำนาจกับชาวบ้าน"
หลวงพ่อทำหน้าเครียดๆ
"ท่านครับ พระพี่อำนาจฉันอาหารแบบนี้ผิดมั้ยครับ"
"ไม่มีพระธรรมวินัยขอไหนที่อนุญาตให้ฉันอาหารหลังเที่ยงได้หรอกท่าน"
"แสดงว่าผิด แล้วทำไมพระอำนาจถึงทำแบบนี้"
"นั่นสิ..และที่สำคัญชาวบ้านเองก็ไม่ได้เอะใจอะไรกันเลยเรื่องนี้"
"จะเอะอะไรละ ก็ห่วงแต่พระกรุกรุงศรี ที่หลวงพี่จะเอามาแจกน่ะสิ หลวงพ่อกับหลวงพี่ไม่ต้องห่วงนะครับ เรื่องนี้มั่นจัดการเอง"
หลวงพ่อถาม
"มั่นจะไปทำอะไร"
"จะไปรอหลวงพี่อำนาจแจกพระครับ"
หลวงพี่ดุ
"น้ามั่น"
"ผมล้อเล่น ผมจะไปดูว่าหลวงพี่อำนาจมีอะไรน่าสงสัยบ้างครับ"
หลวงพี่กับหลวงพ่อหน้าเครียดๆ
มั่นเดินย่องๆ เข้ามาแอบดูหลวงพี่กับชาวบ้าน เห็นเผือกกับโต้งกำลังโฆษณาขายพระอยู่ เฮียเม้ง ชดช้อย นวล ชาวบ้านยืนฟังอยู่
"พระที่อาตมาจะแจกมีไม่กี่องค์ อาตมาขอยกให้โยมโต้งกับโยมเผือกจัดการก็แล้วกัน"
เผือกบอก
"ขอบคุณครับหลวงพี่ที่ไว้ใจเราสองคน"
อำนาจหยิบพระจากในย่ามให้โต้งยิ้มๆ
"ไอ้เผือกแกเล่าพุทธคุณพระกรุนี้ให้ชาวบ้านฟังสิ"
"พุทธคุณพระองค์นี้คือพระมหาเสน่ห์ เมตตามหานิยม ใครได้ไปผัวรัก ผัวหลง หนุ่มโสf สาวตอมเป็นสิบคน"
"แต่แบบไอ้เม้งน่าจะเป็นแมงวันตอมมากกว่า" ชดช้อยบอก
"อย่าให้รู้นะว่าหึงฉันอยู่"
"ฉันไม่หึงแกให้เสียเวลาชีวิตฉันหรอกยะ"
"หลวงพี่ท่านมีพระแค่สิบองค์ฉันรู้ว่าทุกคนอยากได้ เลยจะขอประมูลเพื่อเอาเงินไปทำบุญกับมูลนิธิเด็กไม่มีงานทำ"
"เคยได้ยินแค่เด็กด้อยโอกาส นี่มีมูลนิธิเด็กไม่มีงานทำด้วยเหรอคะ" นวลถาม
"มีสินังนวล แกโลกแคบจะไปรู้อะไร" เผือกบอก
"แล้วหลวงพี่จะเปิดประมูลองค์ละเท่าไหร่ครับ" เม้งถาม
"หนึ่งพันบาท"
"งั้นเม้งให้พันห้า"
"ช้อยให้สองพัน"
ชาวบ้าน1บอก
"ฉันให้สองพันห้า"
"ฉันให้สามพัน" ชดช้อยบอก
ริซซี่กับลุงชาเดินเข้ามา
"ฉันขอประมูลด้วย" ริซซี่ว่า
"เอ็งให้เท่าไหร่" เผือกถาม
ริซซี่ทำหน้ารวยมาก
"ฉันเจ้าของร้านริซซี่ซาลอน ขอประมูลที่สอง"
"สองหมื่น" โต้งว่า
"สองร้อย"
"ถุย...นังริซซี่แกเก็บไว้อมก่อนขึ้นเมรุเถอะ ต้องฉันนี่" ลุงชาบอก
"ลุงให้เท่าไหร่"
"สองร้อยยี่สิบ"
ทุกคน "ถุย…"
"เยอะกว่านังริซซี่ตั้งสองร้อยนะ"
"ให้ริซซี่เถอะ ริซซี่จะได้สามีเป็นตัวเป็นตนกะเค้าซะที"
"นังริซซี่แบบแกไม่เห็นต้องพึ่งพระเลย" นวลบอก
"ฉันหน้าตาดีอยู่แล้วใช่มั้ย"
"แค่เปลี่ยนนิสัยก็พอ"
"เสียเวลาจริงๆ ตอนนี้อยู่ที่สามพันใครอยากได้ประมูลต่อ"
ทุกคนสลับกันยกมือไปมา นวลมองหน่ายๆ ก่อนเดินออกมาเห็นมั่น
"น้ามั่นมายืนลับๆล่ออะไรทำไมเนี่ย"
"ข้าว่าพระอำนาจท่าทางพิรุธวะ"
"ฉันก็ว่างั้นแหละน้า"
"ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าพระอำนาจเป็นพระจริงๆ มั้ย"
"น้าจะทำไง...ฉันเอาด้วย"
มั่นกับนวลพยักหน้ายิ้มๆ ให้กันอย่ามีเป้าหมาย
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 15 (ต่อ)
กาแฟกับเหมยนั่งเล่นมือถืออยู่ ไลน์เด้งเป็นกาแฟส่งหาเหมย เจนนี่อยู่ตรงกลางนั่งมอง
เหมยเห็นข้อความจากกาแฟ "เหนื่อยมั้ย"
เหมยทำหน้างงๆ พิมพ์กลับ "นั่งเฉยๆ ทำไมต้องเหนื่อย"
กาแฟยิ้มๆ ก่อนพิมพ์ "ก็มาวิ่งในใจเราไง"
เหมยบอก "ไอ้บ้า"
"อย่าบอกนะว่าที่ไลน์ดังติ๊งน๊องๆ เนี่ยคุยกันเอง" เจนนี่บอก
"ใช่ครับโผ้ม"
"งั้นเชิญคุยกันตามสบาย ไม่กวนแล้ว"
ไทมองไปทางเหมยกับกาแฟที่นั่งเล่นมือถือยิ้มๆ กันอยู่ หมากยืนอยู่ด้วย
"เสียงอะไรดังแถวนี้เนี่ย"
ไทพูดเหม่อๆ
"ไม่เห็นได้ยิน"
หมากเอาหัวแนบอกไท
"นึกว่าอะไรที่แท้ก็เสียงคนอกหักนี่เอง"
ไททำท่าดุหมาก หมากยิ้มชอบใจ
เจนนี่เดินมาหาไท
"น้องไทมีไลน์มั้ยพี่เจนนี่ขอหน่อย"
"พี่ไทไม่มี เอาที่ฉันได้ลายฉันเยอะ"
"ไลน์แซทน่ะนะ"
"แตกลายงาเนี่ยแหละ"
"ไอ้บ้าหมาก...ทุเรศ"
โทรศัพท์กาแฟดัง เขารับสาย
"ครับผู้กอง ผมอยู่ร้านกาแฟครับ ได้ครับสักครู่ครับ"
กาแฟยกมือให้เหมยก่อนเดินออกไปคุยโทรศัพท์ หมากมองเหมือนคิดอะไรได้
"พี่เจนผมได้ยินเค้าบอกว่าน้องชายป้าน้อยกลับมาจากต่างประเทศหล่อมากไปดูกัน"
"นี่แกเห็นฉันบ้าผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอไอ้หมาก"
"ไม่ไปใช่มั้ย"
"เร็วๆ เลย"
เจนนี่เดินนำไป หมากเดินมากระซิบกับไท
"มีโอกาสแล้ว เข้าไปทำคะแนนซะนะ เดี๋ยวฉันมา"
หมากเดินตามเจนนี่ออกไป
ไทกับเหมยอยู่ในร้านกันสองคน ก่อนไทเดินไปหาเหมย
"ไหนบอกจะไปธุระ ไม่ไปแล้วเหรอคุณ อย่าบอกนะว่าที่ไม่ไปเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ ผม"
"น้อยๆ หน่อย ฉันไปเย็นๆ ยะ ไม่ได้อยากอยู่ใกล้นายซะหน่อย"
ไทเดินมาหาเหมย เหมยอายๆ รีบหันหน้าหนี ไทยิ้มๆ ก่อนยื่นหน้าไปใกล้
"แน่ใจนะว่าไม่ได้หลงเสน่ห์ผม"
"ไม่มีทาง นายไม่ใช้สเป๊กฉันซะหน่อย ไอ้เด็กวัด"
"แล้วถ้าผมทำให้คุณชอบผมได้ละ"
"ไม่มีทาง"
ไทกับเหมยจ้องหน้ากันใกล้ๆ
เสียงกาแฟดังถาม
"ทำอะไรกันอ่ะ"
อีกมุมหนึ่ง กาแฟยืนถือมือถืออยู่ แต่ตามองมาที่เหมยกับไทอย่างสงสัย
หลวงพี่ หลวงพ่อ มั่น นวล นั่งอยู่บนศาลา
"ผมว่าพระอำนาจเป็นพระปลอมชัวร์" มั่นบอก
"พวกโยมรู้กันได้ยังไง" หลวงพี่ถาม
"ซิกส์เซนต์ค่ะ" นวลบอก
"แหม...ซิกส์เซนต์ยังกะคนเห็นผีนะเอ็ง"
"ใช้เซนต์แต่ไม่มีหลักฐานแบบนี้ไม่ได้มันไม่แฟร์" หลวงพี่บอก
"ใครจะไปล่องแพคะ"
"ไม่แฟร์คือไม่ยุติธรรมต่อคนที่ถูกกล่าวหา ต้องมีหลักฐานพิสูจน์ว่าเค้าเป็นพระปลอม"
โต้งเข้ามาถาม
"คุยเรื่องอะไรกันอยู่ครับผม"
โต้ง เผือก อำนาจเดินขึ้นมาบนศาลา
"อ้าวขึ้นมาทำไมกัน ปล่อยพระเช่าหมดแล้วเหรอ"
เผือกบอก
"หมดแล้วสิน้า ของดีดี๊ ใครๆ ก็อยากได้"
"นังนวล แม่ฉันเรียกหาแกอยู่โน้น รีบไปเลย" โต้งบอก
"ค่ะๆ น้ามีอะไรให้ฉันช่วยไลน์มาเลยนะ"
นวลรีบเดินลงไป
"เผลอไม่ได้อู้ตลอด"
"ฉันรึแกไอ้เผือก แทนที่จะดึงนายขึ้นสวรรค์กลับชวนกันลงนรก"
พูดจบนวลเดินลงจากศาลาไป
"กระผมอยากจะมาขอกุฏิสำหรับพักสักหลังครับหลวงพ่อ"
"ได้สิ จะอยู่สักกี่วันละท่าน"
"น่าจะสองสามวันครับ"
"แล้วไปจำวัดไหนมาบ้างละ ละแวกใกล้ๆ หลวงพ่อพอรู้จักมั้ย"
"อ้อก็ไปมาไม่กี่วัดครับ เพราะหลักๆ จะนอนตามถ้ำ ปักกลดนอนตามวัดมากกว่า"
"ดูจีวรท่านเลอะเทอะ เอาของอาตมาไปเปลี่ยนมั้ย" หลวงพี่บอก
"ก็เป็นธรรมดาครับ พระปฏิบัติก็ต้องเลอะเถอะบ้าง จะให้สะอาดแบบพระวัดเหมือนหลวงพี่คงยาก"
"หลวงพี่ก็ยินดีนะ ถ้ามีพระปฏิบัติ มาช่วยสอนให้ชาวบ้านปฏิบัติธรรม ชาวบ้านจะได้มีสติไม่เชื่อหรือฟังอะไรง่ายๆ ยุคนี้ภัยมาได้ในหลากหลายรูปแบบท่านว่ามั้ย"
"ครับ"
อำนาจมองอย่างไม่พอใจในตัวหลวงพี่
หมวดกาแฟยืนจ้องไทอยู่ที่เคาน์เตอร์อย่างเอาเรื่องก่อนเดินมาหาเหมย
"นี่กาแฟเลิกจ้องเราเหมือนเป็นผู้ต้องหาซะที"
"แล้วเหมยได้ทำผิดอะไรปะละ ถ้าไม่ก็ไม่เห็นต้องกลัว"
"เหมยไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
"ถ้าเหมยยืนยันแบบนั้นเราก็เชื่อ" หาแฟหันไปหาไท มองดุ "วันหลังอย่าใกล้เหมยแบบนี้อีก"
ไทพยักหน้ารับ เหมยมองอึดอัดแทน
"นี่กาแฟอย่าเว่อร์ให้มากนักนะ"
"ก็เราไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเหมย"
"ผมขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งกับแฟนหมวดอีกแล้วครับ"
เหมยได้ยินก็โกรธ
"นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าฉันเป็นใคร เพราะถ้าฉันมีแฟนฉันจะบอกเอง"
เหมยโกรธยืนขึ้นจ้องหน้าไทเอาเรื่อง
หมากกับเจนนี่เดินเข้ามา
"ไอ้หมากแกนะแก ชวนฉันไปดูคนแก่ ไหนบอกวัยแรกแย้ม"
"ก็แย้มฝาโลงไงพี่"
เหมยเสียงดุ
"พี่เจนกลับบ้าน"
"แต่พี่"
"เหมยบอกว่ากลับไม่ต้องแต่"
เหมยเดินไปดึงแขนเจนนี่ออกไป
"เหมยๆ"
กาแฟตามเหมยออกไป ไทยืนหน้าจ๋อยอยู่
"มีอะไรกันพี่ ไม่อยู่แป๊บเดียวสถานการณ์เหมือนเพิ่งฉีดโบท็อกซ์มา"
"ทำไม"
"ตึงไปหมด" หมากบอก
ไทถอนหายใจเดินไปทิ้งตัวนั่งเครียดๆ
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 15 (ต่อ)
อำนาจนอนหลับกรนลั่นห้อง โต้งกับเผือกอุดหูอยู่มุมห้อง ในมือโต้งมีเงินอยู่เป็นหมื่น
"แหมหลวงพี่กับหลวงพ่อคงอิจฉาเรากับหลวงพี่อำนาจที่ชาวบ้านนับถือ" โต้งบอก
"ถูกต้อง"
"การมีงานมีการทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเน๊อะ"
"พี่โต้งไม่คิดบ้างเหรอว่าที่น้ามั่นสงสัยเรื่องหลวงพี่อำนาจเป็นพระปลอม"
"เหลวไหล ไอ้สัปเหร่อคงอิจฉาละสิ เราจะหวั่นไหวไม่ได้นะ เราต้องเชื่อมั่นในหลวงพี่"
อำนาจนอนฟังอยู่ ยิ้มร้าย
"ไอ้พวกโง่"
หน้ากุฏิ มั่นพยายามแอบฟังแต่ไม่ได้ยิน
"มันวางแผนอะไรกันอยู่วะ"
มั่นพยายามจะฟัง จนเผลอทำหัวโขกประตูจนเจ็บ
"โอ้ย"
ด้านในโต้ง เผือก หลวงพี่อำนาจได้ยินก็ตกใจ รีบเปิดประตูออกมา
"ใครอ่ะ"
โต้งเผือกมองซ้ายขวาไม่เห็นใครปิดประตูเหมือนเดิม มั่นถอนหายใจออกจากที่ซ่อน
ที่ร้านกาแฟ หมากนั่งจ้องหน้าไทอยู่ ไททำหน้าเศร้าๆ
"ฉันผิดเหรอวะไอ้หมาก"
"ไม่ผิดหรอกพี่ฉันเค้าใจ พี่ก็คงกลัวว่าหมวดจะรู้ว่าพี่ชอบพี่เหมย"
"แกก็รู้ฉันเป็นใคร หมวดเป็นใคร เหมยเป็นใคร"
"เป็นใครแล้วจะทำไมก็คนเหมือนกัน ซื้อของก็ต้องต่อแถวเหมือนกัน"
หมากจำไหล่ปลอบๆ ไท
"ฉันว่าพี่ไปง้อขอโทษพี่เหมยดีกว่า"
"ง้อยังไงดีละ"
ริซซี่กับลุงชาเดินเข้ามาพร้อมพระห้อยคอคนละองค์
"ลุงว่ามั้ยพอได้พระว่าห้อยคอฉันรู้สึกเหมือนตัวเองมีเสน่ห์ยังไงไม่รู้"
"ข้าก็เหมือนกัน ตอนเอาพระไปเข้ากรอบใครๆ เจ้าของร้านก็ทัก"
"ทักว่า"
"ลุงๆ เอากรอบแบบไหน"
"ของฉันเดินผ่านบ้านป้านกที่เคยทะเลาะกัน ป้านกยังทักเหมือนหายโกรธ"
"ทักว่า"
"นังริซๆ มีตังค์ให้ข้ายืมสักร้อยมั้ย"
หมากฟังอยู่เข้ามาขัด
"เค้าไม่ได้ทักเค้าจะยืมเงิน ถามจริงพระที่ได้มาช่วยเรื่องอะไร"
"เรื่องเมตตามหานิยม ค้าขายร่ำรวย ใครเห็นก็รัก ใครเห็นก็หลง คนที่เคยโกรธเกลียดก็จะกลับมารักกัน"
"ไม่เสียใจเลยที่เช่่ามาเกือบหมื่น"
หมากทำท่าคิด
"ช่วยได้จริงเหรอพี่"
"อย่ามาลบหลู่ดูถูกพระเดี๋ยวโดนตบปาก"
"งั้นฉันขอลองของหน่อย"
หมากหันไปมองไทยิ้มๆ
ยามเย็น หมากลากริซซี่มาหน้าบ้านเฮียเม้ง ไทตามมาด้วย
"ไอ้หมากนี่แกลากฉันมาทำไม อย่าบอกนะว่าแกหลงรักฉัน"
"อย่ามาคิดอกุศลกับฉันนะพี่ ฉันแค่อยากลองของพระพี่"
"ลองยังไง"
"ก็พี่เหมยโกรธพี่ไทอยู่ ถ้าพระพี่ศักดิ์สิทธิ์พอต้องทำให้พี่เหมยหายโกรธพี่ไทได้"
"แล้วไปทำอะไรให้น้องเหมยโกรธ"
"เรื่องมันยาวเล่าสามวันก็ไปจบ"
"งั้นน้องไทไปเล่าให้พี่ฟังที่ห้องไป"
"โอ้ย! หิวผู้ชายเหลือเกินนะ หยุดแล้วช่วยพี่ไทก่อน"
"ช่วยยังไงละ"
หมากกระซิบที่หู ริซซี่หัวเราะ
"จะขำอะไร ไม่ได้เล่าเรื่องตลกซะหน่อย"
"ฉันบ้าจี้ ใครโดนหูไม่ได้"
"หมากจะทำอะไร" ไทถาม
"ก็ทำให้พี่เหมยหายงอนพี่ไท โดยพระของพี่ริซซี่ไง"
"ไม่เป็นไรหรอก เค้าจะโกรธก็ปล่อยเค้าไป"
"ไม่ได้พี่ เราผิดก็ต้องขอโทษ"
"เค้าคงไม่ยกโทษให้ฉันหรอก"
"กลัวอะไรมีคนฉลาดๆ อย่างหมากกับพระของพี่ริซซี่อยู่ทั้งองค์"
หมากพยักหน้าให้ไททำตาม
เจนนี่เอาน้ำเย็นเข้ามาในห้องให้เหมยที่นั่งหน้างออยู่
"น้องเหมยกินน้ำเย็นๆ จะได้หายหงุดหงิด"
"ขอบคุณพี่เจน"
"ถามได้มั้ยว่าน้องเหมยเป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็ทำเป็นนางยักษ์เดินออกมาจากในร้าน"
"เหมยโกรธนายไท"
"โกรธทำไม"
"ก็เค้าปากเสีย"
"แหมก็พอๆ กันนะคะ เจอกันทีไรกัดกันทุกที"
"ตอนนี้นอกจากนายไท เหมยจะโกรธพี่เจนด้วย"
"พี่เจนขอโทษ"
เหมยกินน้ำแล้ววางเสียงดัง
"พี่ว่าอย่าโกรธกันเลยคะ รักกันไว้โลกเราจะได้สงบ"
"ไม่...คอยดูนะเหมยจะไม่มีทางยกโทษให้นายไทเด็ดขาด"
เสียงไลน์เหมยดัง เหมยรีบหยิบมาดูเป็นข้อความจากริซซี่ "น้องเหมยพี่มีเรื่องด่วนออกมาหาพี่ที่หน้าบ้านหน่อย"
เหมยทำหน้าสงสัยว่าริซซี่มีเรื่องอะไร
เวลากลางคืน มั่นกำลังค้นห้องของอำนาจอยู่
"มันต้องมีหลักฐานอะไรสักอย่างสิ"
มั่นค้นหาหลักฐานต่อเจอแต่หนังสือธรรมะ ไม่เจออะไรแปลกๆ หลวงพี่กับหลวงพ่อเดินเข้ามาเห็นมั่น
"หาอะไรอยู่โยมมั่น"
"หาหลักฐานอยู่น่ะสิ"
มั่นนึกได้ว่าเป็นเสียงหลวงพี่ก็ตกใจ
"หลวงพี่"
"มาค้นห้องคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงมั่น"
"ผมจะดูว่าพระอำนาจมีใบสุทธิเป็นพระจริงรึเปล่า"
"ก็ขอเค้าดูสิ มาค้นห้องเค้าแบบนี้ไม่ถูกนะ" หลวงพี่บอก
"ทำแบบนี้เราเองนะแหละที่จะกลายเป็นคนผิดรีบเก็บของคืนให้เค้าซะ" หลวงพ่อบอก
"ไม่ทันแล้วครับหลวงพ่อ"
มั่นยิ้มหน้าเสีย ก่อนหลวงพี่กับหลวงพ่อหันไปเห็นโต้ง เผือก และ อำนาจยืนมองอยู่ข้างหลัง
"นี่หลวงพ่อให้สัปเหร่อมาค้นห้องขโมยเงินหลวงพี่อำนาจเหรอครับ" โต้งว่า
"พูดให้มันดีๆ หน่อยไอ้โต้ง ข้ามาของข้าเอง และก็ไม่ได้มาหาเงิน"
"มาค้นหาอะไรละโยม"
"ผมขอดูใบสุทธิหลวงพี่หน่อยสิครับ ผมว่าหลวงพี่ไม่ใช่พระจริงๆ"
"อ้าวน้า พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้แก่ตายหรอก" เผือกว่า
"เก่งจริงนะเอ็งกับคนแก่เนี่ย"
"ไม่คิดเลยครับว่าผมอยู่ในป่ายังรู้สึกปลอดภัยกว่าอยู่ในวัด"
"หลวงพ่อขอโทษให้มันจบก็แล้วกัน มั่นทำไมเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์" หลวงพ่อบอก
"ไม่เป็นไรครับ ผมอภัยให้"
"ผมว่าหลวงพี่ไปพักที่บ้านผมดีกว่าครับ ผมจะให้คนจัดห้องไว้ให้"
"ดีเหมือนกันนะ"
"ก่อนไป เชิญหลวงพี่อำนาจทำวัดเย็นด้วยกันก่อนสิครับ"
อำนาจหน้าเสียมองไปที่หลวงพี่
หน้าโบสถ์กลางคืน เสียงสวดมนต์ของอำนาจดัง กำลังทำวัตรเย็นดังลอดออกมา
"กาเยนะ วาจายะ เจตะสา วา สังเฆ กุกัมมัง ปะกะตัง มายายัง สังโฆ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง กาลันตะเร สังวะริตุง วะ สังเฆ"
ด้านใน หลวงพี่ หลวงพ่อ อำนาจ ยกมือไหว้ก่อนก้มลงกราบพระ
โต้งว่า
"สาธุ"
"ผมนี่ขนลุกเลย" เผือกว่า
"ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ"
"ฉันไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ ฉันขนลุกเพราะหลวงพี่อำนาจสวดเก่งมาก" เผือกบอก
"หลวงพ่อ กับหลวงพี่ดินก็สวดเหมือนกัน" มั่นบอก
"แต่เสียงหลวงพี่อำนาจมีพลังมากกว่า"
มั่นมองเผือกหน่ายๆ
อำนาจพูดกับหลวงพี่ดิน
"เห็นแล้วนะครับว่าผมสวดมนต์ได้"
หลวงพี่พยักหน้ายิ้มๆ
"งั้นผมขอตัวนะครับ"
"หลวงพี่ว่างๆ มาสอนผมปฏิบัติบ้างนะครับ"
"ก็ถ้าว่างจากช่วยชาวบ้านก็จะมาสอนให้ละกัน"
"ปะครับหลวงพี่" โต้งว่า
หลวงพี่อำนาจลุกออกไป โต้งกับเผือกเดินตาม
"ไปมั่นปิดหน้าต่างให้เรียบร้อย"
มั่นพยักหน้ารับแล้วเดินไป ย่ามของอำนาจวางอยู่ที่มุมหนึ่งในโบสถ์แต่ไม่มีใครเห็น
เหมยเดินออกมาจากในบ้านเห็นริซซี่ยืนอยู่
"พี่ริซซี่มีอะไรเรียกเหมยมามีไร"
"พี่ไม่มีหรอก แต่คนอื่นเค้ามี"
"ใคร"
ริซซี่หันไปเห็นหมากกับไทออกจากที่ซ่อน ไทใส่พระของริซซี่อยู่
"นายไท"
"พี่ไทเค้าอยากจะขอโทษที่พูดอะไรไม่ดีกับพี่เหมย"
เหมยจ้องไทหน้าดุ
"ผมขอโทษที่พูดอะไรให้คุณไม่พอใจ"
"ยกโทษให้น้องไทเถอะคะ"
"คำพูดของนายไม่มีความหมายอะไรกับฉันหรอก"
"อุ้ย"
"แปลว่าพี่เหมยยกโทษให้พี่ไทใช่ปะ"
เหมยหันไปดุริซซี่
"เรียกเหมยมาเพราะเรื่องนี้เหรอ"
"ค่ะ"
"สงสัยจะรวยเลยเอาเวลามาช่วยคนอื่นไร้สาระแบบนี้ งั้นพรุ่งนี้เตรียมเงินต้นกะเงินดอกไว้เลย เหมยจะไปเก็บแต่เช้า"
พูดจบเหมยเปิดประตูเข้าบ้านไปอย่างหงุดหงิด
"ซวยเลยตรู"
"ไหนพี่บอกว่าพระเมตตามหานิยมไง"
"นั่นสิ...ทำไมฉันโดนหางเลขไปด้วยเลยเนี่ย"
หมากหันไปเห็นไทเดินหน้าเศร้าๆ ออกไป
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 15 (ต่อ)
ภายในห้องคอมพิวเตอร์ หลวงพี่นั่งอยู่ โดยมีมั่นนั่งอยู่ข้างๆ
"ขอโทษนะครับที่ทำให้หลวงพี่โดนพระอำนาจเหน็บแนม"
"ไม่เป็นไรหรอกน้ามั่นอย่าคิดมาก"
"แล้วนั่นหลวงพี่ทำอะไรอยู่ครับ"
"กำลังดูวิธีตรวจสอบพระปลอมอยู่ว่าดูยังไงบ้าง"
มั่นขยับเข้ามานั่งใกล้หลวงพี่แล้วจ้องที่หน้าจอ
หน้าจอคอมพ์เห็นหลวงพี่พิมพ์คำว่า "พระสงฆ์ปลอม” เลื่อนลงไปเห็นคำว่า 7 วิธีดูพระปลอม หลวงพี่ไล่อ่าน
ข้อสังเกตุเบื้องต้นเกี่ยวกับพระที่ไม่น่าเลื่อมใสไว้ 7 ประการคือ ยามใหญ่ ซึ่งภายในย่าม จะมีผ้าขนหนู เสื้อผ้า สบู่ ยาสีฟัน อย่างครบครันรวมอยู่ในย่าม"
ย่ามหลวงพี่อำนาจใหญ่มาก
"ข้อสอง จีวรไม่สะอาด"
จีวรหลวงพี่อำนาจไม่สะอาด
"ข้อสาม มีบาตรมีกลดติดตัวในย่านชุมชน เพราะพระธุดงค์ต้องเดินห่างจากชุมชนเมือง 25 กม. เป็นการเดินในป่าไม่ใช่เมือง"
กลดของหลวงพี่อำนาจวางอยู่
"ขอสี่ นอนมั่วทุกแห่ง"
โต้งชวนหลวงพี่ไปนอนที่บ้าน
หลวงพี่พูดกับมั่น
"แหล่งที่พักไม่แน่นอน สัญจรอยู่ตลอดเวลา ข้อสุดท้าย อธิษฐานพรรษาไม่ถูก ไม่มีใบสุทธิ"
"ผมว่าเข้าเค้าหลายอย่างนะครับหลวงพี่" มั่นบอก
"หลวงพี่จะปรึกษาหลวงพ่อหน่อยดีกว่า"
หลวงพี่ลุกออกไป
เช้าวันใหม่ ที่หน้าบ้านชดช้อย ตั้งเป็นโต๊ะบริจาคมีอาหารหวานคาววางพร้อม
"เห็นแบบนี้นึกถึงโต๊ะจีนลิง" นวลบอก
"แกสิลิง นังนวล"
หลวงพี่อำนาจเดินมาพร้อม โต้ง กับเผือก ชาวบ้านเดินมานั่งรอกันเต็มหน้าบ้าน
"ขอบคุณทุกคนมากมากันเต็มเลยนะ เดี๋ยววันนี้หลวงพี่จะลองเข้าฌานดูเผื่อโชคดีได้คุยกับเทพจะได้ขอหวยให้ทุกคนคนละตัวสองตัว"
โต้งบอก
"เห็นถึงคุณงามความดีของหลวงพี่มั้ย แบบนี้เราต้องบริจาคเงินให้ท่านเยอะๆ ยิ่งบริจาคมากยิ่งได้บุญมาก"
หลวงพี่ หลวงพ่อ มั่นเดินเข้ามา เห็นโต๊ะอาหารตั้งอยู่หน้าบ้าน มีอาหารวางเต็มโต๊ะ
"โห... นี่บ้านคุณนายจะจัดเลี้ยงโต๊ะจีนรึเปล่าเนี่ย"
"น้ารู้ได้ไง" นวลว่า
"ก็ลิงยืนรอเต็มเลย" มั่นบอก
"ปากเสีย เดี๋ยวเถอะไอ้มั่น"
"นี่มันมาจากพลังศรัทธาในตัวหลวงพี่ทั้งนั้น" โต้งบอก
"โต้งก็พูดเกินไป"
"หลวงพี่ท่านมาแป๊บเดียวก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชาวบ้าน มีพระมาให้ชาวบ้าน"
"ถ้าพวกโยมคิดว่าวัตถุคือความสุขที่แท้จริง หลวงพ่อก็ยินดีด้วย แต่สำหรับหลวงพ่อ พระธรรมคำสอนต่างหากที่จะทำให้พ้นทุกข์"
"ถ้าอยากจะได้ของจากหลวงพี่กับหลวงพ่อ ก็มีให้แค่คำสอนเท่านั้นแหละ"
"ไปกันเถอะท่าน" หลวงพ่อบอก
ชดช้อยเบะปากใส่ไม่สนใจ
ภายในร้านริซซี่ ตอนกลางวัน เหมยเดินเข้าไปในร้านริซซี่กับเจนนี่
"พี่ริซซี่เหมยมาเก็บตังค์"
เหมยมองไปเห็นไทกับหมากและริซซี่นั่งอยู่
ริซซี่จะร้องไห้
"น้องเหมย พี่ริซซี่ไม่มี"
"ไม่มีได้ยังไง เห็นพ่อบอกว่าพี่เอาเงินไปเช่าพระมาตั้งเกือบหมื่น"
"น้องเหมยทำไมกลายเป็นขาโหดแบบนี้ละคะ"
"ก็ติดหนี้ก็ต้องใช้ โหดตรงไหนพี่เจน"
"หนี้พี่ริซซี่เท่าไหร่ผมจ่ายให้เอง" ไทบอก
"สองพัน"
"ไม่เป็นไรน้องไท เดี๋ยวพี่เอาเครื่องอบไอน้ำไปขายก็ได้"
"ผมต้องรับผิดชอบครับ ที่เหมยเค้าโหดแบบนี้เพราะพี่ริซซี่เค้าช่วยผม"
"ชอบกะเกณฑ์ชีวิตคนอื่นจังเลยนะไอ้เด็กวัด"
"ผมว่าคุณเลิกพาลแล้วจะทำอะไรก็มาลงที่ผมก็แล้วกัน" ไทบอก
"จริงด้วยพี่เหมย แบบนี้มันไม่ถูกนะ" หมากบอก
"ผมขอโทษที่พูดแบบนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณจะให้ผมคุกเข่าขอโทษคุณผมก็ยอม"
เจนนี่บอก
"อย่าถึงขนาดนั้นเลยน้องไท เก็บไว้คุกตอนขอพี่แต่งงานเถอะ น้องเหมยยกโทษให้น้องไทเถอะคะ"
เหมยเห็นริซซี่ทำหน้าเศร้าๆ ก็สงสาร
"ก็ได้เหมยให้ผลัดไปก่อนก็ได้"
"ขอบคุณค่ะน้องเหมย"
"ส่วนนายฉันไม่มีทางยกโทษให้นายหรอก"
เหมยจะหมุนตัวกลับก่อนสะดุดขาตัวเองจะล้ม ไทรีบวิ่งเข้าไปรับ สองคนสบตากันไปมา
"ปล่อยฉันเลย ไอ้เด็กวัด"
เหมยรีบผละตัวออกแล้วเดินออกไปยิ้มๆ อย่างหายโกรธไท
หลวงพี่กับหลวงพ่อเดินคุยกันเข้ามาในวัด
หลวงพ่อถาม
"สวดหน้าที่ 772 คล่องรึยังท่าน"
"ได้แล้วครับท่าน"
"งั้นวันนี้ท่านนำเลยนะ"
"ครับผม"
หลวงพี่กำลังจะนั่ง ก่อนหันไปเห็นย่ามวางอยู่
"ยาม"
"ยามที่ไหนท่าน"
"ย่าม ไม่ใช่รปภ."
หลวงพี่หยิบส่งให้หลวงพ่อ
"ของใคร" หลวงพ่อถาม
"น่าจะเป็นของหลวงพี่อำนาจ"
หลวงพ่อรับมาแล้วค้นในกระเป๋า
หลวงพ่อหยิบของออกจากย่ามของอำนาจ เห็นเป็น ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ผ้าเช็ดตัว และกระเป๋าตังค์
"ผมว่าเปิดดูหน่อยดีกว่า"
หลวงพ่อพยักหน้ารับ ก่อนส่งของให้หลวงพี่
หลวงพี่อำนาจทำท่าเหมือนกำลังเข้าฌานอยู่ ชาวบ้านตั้งตารอ อำนาจนั่งสัปหงก ทุกคนลุ้นๆ สัปหงกตาม
"ลูกโต้งดูสิหลวงพี่ท่านเข้าฌานหรือว่าหลับ"
"อย่ากวนท่านแม่ เดี๋ยวสมาธิแตก"
อำนาจสะบัดๆ หน้าตื่นขึ้นมา
"ได้มาแล้ว"
"นังนวลปากกาพร้อมนะ"
นวลบอก
"มีห้าสีคุณนายจะเอาสีอะไรคะ"
"สีน้ำเงิน"
"สีดำใช้ได้แท่งเดียวคะ"
"แล้วจะถามหาพระแสงอะไร"
ชดช้อยทำท่าเซ็งๆ นวล
"ตัวไหนครับหลวงพี่บอกมาเลย" ลุงชาบอก
เผือกบอก
"บอกแบบนี้ไม่ได้หรอกลุง มันต้องมีค่าครูกันหน่อย"
"เรียกว่าเงินทำบุญให้เทพผู้มาให้โชคดีกว่า อาตมาเป็นแค่สื่อกลางก็เท่านั้น"
"คนละเท่าไหร่ครับ"
โต้งบอก
"คนละพัน"
"ไม่แพงไปเหรอ นายอำนาจ"
ทุกคนหันไปเห็นหมวดกาแฟเดินมากับตำรวจอีกคน
"หมวดทำไมเรียกหลวงพี่แบบนั้นละครับ" โต้งว่า
"ก็ถ้าเป็นหลวงพี่จริงฉันก็คงไม่เรียกหรอก"
"หมายความว่าไงคะ" ชดช้อยถาม
"ก็นายอำนาจเป็นพระปลอม แล้วพระที่เอามาประมูลทั้งหมดก็เป็นพระที่สั่งปั๊มขึ้นมาทั้งนั้น"
ทุกคนร้อง "อ้าว"
ทุกคนเปลี่ยนสายตามาที่อำนาจที่กำลังจะหนี ลุงชาดึงแขนไว้
"ว่าไงหลวงพี่"
"ไม่จริงตำรวจคนนี้โกหก"
"ถ้าผมไม่มีหลักฐานผมไม่มาจับคุณหรอกครับ"
ย้อนเวลากลับไป หลวงพี่อ่านอีเมล์อยู่
"พระอำนาจไม่ใช่พระจริงๆ ด้วยครับท่าน"
"ท่านเช็คที่กรมศาสนาเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย" หลวงพ่อถาม
"ครับ แล้วผมยังเช็คจากเว็บที่มีคนโพสต์ว่า โดนพระหลอกด้วยครับ"
กาแฟบอก
"ข้อมูลตรงกันครับ ผมให้ที่กรมตรวจสอบแล้ว นายอำนาจชื่อเดิมคือนายอ่ำ เคยบวชเป็นพระที่วัดในจังหวัดเพชรบูรณ์อยู่หลายปี จนรู้ธรรมเนียมทุกอย่างของสงฆ์ แต่ทำผิดวินัยสงฆ์จนโดนสึก เค้าก็เลยทำมาหากินบนผ้าเหลืองต่อจนถึงทุกวันนี้ครับ"
"ทำไงต่อครับ"
"ผมจัดการเองครับ ขอบคุณหลวงพี่ครับ"
"you’re welcome"
กาแฟกับหลวงพี่ยิ้มให้กัน
กาแฟใส่กุญแจมืออำนาจแล้วคุมตัวออกไปท่ามกลางการโวยวายของชาวบ้าน
"ปล่อยมันเลยนะหมวด ผมขอสอยมันสักที" โต้งบอก
"คนไม่ใช่ผ้าจะได้มาสอย"
"มันใช่เวลาตลกมั้ย ฉันเสียเงินประมูลพระเกือบครึ่งแสน สุดท้ายเป็นพระเก๊หมดเลย" ชดช้อยว่า
"เอาเงินพวกฉันมาเถอะหมวด" ลุงชาบอก
"ไม่ได้ครับ เราต้องริบไว้เป็นของกลาง รอตรวจสอบก่อน"
"ของกลางอะไร เงินนั่นของข้าทั้งน้าน"
"ของฉันด้วย" ชดช้อยบอก
"เงินทั้งเดือนยังกล้าเอาไปซื้อพระ แทนที่จะเก็บไว้นะตาชา"
"ก็นึกว่าพระจะกวักเงินเข้าร้าน ดันกวักโจรมาให้ซะนี่"
"งั้นเดี๋ยวเชิญทุกคนตามไปให้ปากคำที่โรงพักเพิ่มด้วยนะครับ"
กาแฟกับตำรวจจับอำนาจออกไป
"เพราะแกเลยไอ้โต้งชักศึกเข้าบ้าน" โต้งบอก
"ก็โต้งไม่รู้นี่แม่ โต้งโดนหลอก"
ชดช้อยไล่ตีลูกวนไปมาด้วยความโมโห
นวลเดินเข้ามาซื้อกาแฟกับไท
"ขอกาแฟสามแก้วจ้ะ"
เจนนี่ เหมย เดินเข้ามา
"คนหายไปไหนหมดเนี่ย เงียบยังกะป่าช้า" เหมยบอก
"ก็ไปขอเงินค่าประมูลพระคืนจากตำรวจน่ะสิ" นวลว่า
"มีเงินก็สักแต่ใช้ พระปลอมก็ไปเช่ากันองค์ละเป็นหมื่นๆ" หมากบอก
"ไปกันเถอะพี่เจน"
"ไปไหนคะ"
"ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ร้านนี้"
"คุณหายโกรธยัง...ถ้าไม่หายผมจะขอโทษคุณไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหายขอโทษๆๆๆ"
"เอากองไว้ตรงนั้นแหละ"
"เดี๋ยวพี่เก็บเองค่ะน้องไท น้องเหมยหายโกรธแล้วค่ะ"
"พี่เจนปะ เดี๋ยวฉันพาไปดูคนหล่อ"
"หลอกฉันอีกแล้ว คราวก่อนพาไปดูรุ่นพ่อ วันนี้จะพาไปดูรุ่นไหนอีก"
"เดี๋ยวก็รู้ตามมาๆ"
หมากลากเจนนี่ออกไปอย่างเร็ว ไทส่งกาแฟให้นวล นวลจ่ายเงินก่อนเดินออกไป
"ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่ฉันไม่ใช่สิ่งของที่นายจะยกให้คนนั้นคนนี้เป็นเจ้าของ"
"หมวดกาแฟเค้าชอบคุณ"
"แล้วไง...ถ้าฉันจะรักใครฉันเลือกเอง ไม่ต้องมาจับคู่ให้ฉัน"
"นี่ตกลงคุณไม่ชอบหมวดกาแฟจริงๆ เหรอ"
"ไม่ต้องมายุ่ง"
"แบบนี้ผม เอ้ย คนอื่นก็มีสิทธิ์สิ"
"ฉันเลือกใครต่อไปนี้ฉันตัดสินใจเอง อย่ามายุ่ง"
เหมยเดินยิ้มๆ ออกไป ไทก็ยิ้มตาม อีกมุม กาแฟมองสองคนเดินกันไปอย่างเศร้าๆ
หน้าโบสถ์ยามเย็น ด้านในหลวงพ่อ หลวงพี่กราบพระอยู่ มั่นกับหมากนั่งพนมมืออยู่ด้วย
"คนสมัยนี้ไว้ใจยากนะครับหลวงพ่อ"
"อืม...ขนาดพระที่ได้ชื่อว่าเป็นคนของพระพุทธเจ้า พวกมารศาสนาก็ยังกล้าทำ"
"เพราะเงินจริงๆ ผมเองก็เคยอยากได้เงินจนทิ้งสิ่งสำคัญในชีวิต"
"อยากได้เงินไม่ผิดหรอก แต่ผิดที่อยากได้ของคนอื่นจากการโกง" หลวงพ่อบอก
"แต่สุดท้ายคนทำผิดก็ต้องรับโทษ" มั่นว่า
"แบบนี้แหละที่เค้าเรียกว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว"
"ชาวบ้านเค้าคงต้องการที่พึ่ง เลยหลงเป็นเหยื่อคนไม่ดีแบบนี้" มั่นว่า
"มัวแต่ไปยึดวัตถุมงคล จนลืมนึกว่าหลักธรรมะคำสอนต่างหากที่ไม่เปลี่ยน" หลวงพ่อบอก
"ถ้าทุกคนยึดพระธรรมคำสอนเป็นแนวทางในการปฏิบัติ พวกมารศาสนาก็คงหากินบนช่องโหว่นี้ไม่ได้"
หลวงพี่กับหลวงพ่อมองไปที่พระประธานที่ส่องสว่างไปทั่วโบสถ์
อ่านต่อตอนที่ 16
