หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 13
บรรยากาศยามเช้า หลวงพ่อแม่นกับหลวงพี่ดินกลับมาจากบิณฑบาตเข้ามาในวัด หมากเดินตามมา สัปเหร่อมั่นเดินรั้งท้ายก้มหาของอยู่
"หาอะไรน้า" หมากถาม
"เมื่อเช้ามืดทำตังค์หาย 20 บาท"
"เรื่องแค่นี้เอง ให้กูเกิ้ลช่วยหาสิรับรองเจอ"
"ยังไงวะ"
"ก็กูเกิ้ลหาอะไรก็เจอ จริงมั้ยครับหลวงพี่"
"ไม่จริง"
"อ้าว...ไหนหลวงพี่เคยบอกว่ากูเกิ้ลหาอะไรก็เจอ ทำไมเงินแค่นี้หาไม่เจอ"
"google เอาไว้ Search หาข้อมูลต่างๆ ไม่ใช่มาหาของหายแบบนี้"
"นั่นสิไอ้หมาก ถ้ากูเกิ้ลหาของได้แบบนี้ เค้าคงจ้างกูเกิ้ลไปเป็นตำรวจแล้วแหละ"
มีของปาใส่หัวหมาก
"โอ้ย!"
ทั้งสี่คนหยุดเดิน
หมากมองมั่น
"แค่แนะนำเรื่องกูเกิ้ลต้องปาของใส่เลยเหรอน้า"
"ข้าเปล่านะโว้ย ไอ้หมาก"
"แน่นะ"
"เออดิ ไม่ใช่ข้าอาจจะเป็นหลวงพ่อกับหลวงพี่ก็ได้"
มีคนปาของใส่หัวหมากอีกครั้ง
"หลวงพ่อรู้แล้วหละว่าใคร"
"ใครครับหลวงพ่อ"
"มองไปทางโน้นสิ"
หลวงพ่อชี้ไปที่ต้นไม้เห็นเด็กคนหนึ่งปีนต้นไม้อยู่ แล้วปาลูกไม้เล็กๆ ใส่หัวหมาก
"ไอ้แสบ ลงมาเดี๋ยวนี้ แน่จริงตัวๆ มั้ย"
"โห...เก่งจริงกับเด็กเนี่ย"
ทุกคนมองไปที่เด็กชาย หน้าตาน่ารักอยู่บนต้นไม้
ภายในศาลา มั่น มัคนายกแมว หมาก นั่งกลืนน้ำลาย ทุกคนนั่งมองพีทกินข้าวอย่างน่าอร่อยมาก
"นั่นกินหรือปล้น" แมวถาม
"แบ่งไว้ให้พวกลุงกินบ้างนะไอ้พีท" มั่นบอก
"ลุงกินข้าวด้วยเหรอ"
"อ้าว...ไม่ให้กินข้าวจะให้กินหญ้ารึไงละ" แมวว่า
"พอแล้วแมว กับเด็กก็ไม่เว้น ถ้ามันกินหมดแกก็ไปกินอาหารญี่ปุ่นในครัวสิ" หลวงพ่อว่า
หมากดีใจ
"อาหารญี่ปุ่น ซูชิ ปลาดิบ นะเหรอครับหลวงพ่อ"
"บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเนี่ยแหละ"
หมากทำท่าเซ็ง
"อิ่มแล้วครับ"
"งั้นหมากพาเจ้าหนูนี่ไปกินน้ำ ล้างมือหน่อยไป"
"ไม่สกปรกแย่เหรอครับหลวงพ่อ ให้กินน้ำล้างมือ" หมากถาม
"กินน้ำ แล้วก็ล้างมือ"
"อ๋อ"
พูดจบหมากเดินออกไปกับพีท
"ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นลูกใครครับท่าน" หลวงพี่ถาม
"ลูกนังสมหญิง"
"อ๋อ"
"ท่านรู้จักด้วยเหรอ"
"ไม่รู้จัก"
"แล้วจะอ๋อทำไม"
"เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังเองครับ นังสมหญิงผัวมันตายทิ้งลูกไว้ให้เลี้ยง มันไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาเลี้ยงลูกเลยพาลูกไปเรียนนับเลขตั้งแต่อยู่ในท้อง" มั่นบอก
"ก็ดีสิลูกจะได้ฉลาด"
"ก็คงดีถ้าที่มันพาไปเรียนไม่ใช่บ่อนเข้าไปเข้ามาก็ติด ทิ้งลูกกะเลวกะลาดแบบนี้แหละ"
"น่าสงสารจัง ยังเด็กอยู่แท้ๆ ควรจะอยู่ใกล้ชิดพ่อแม่" หลวงพี่ว่า
"หลวงพ่อว่าพาเค้าไปส่งแม่เค้าเถอะ"
ไทเดินเข้ามาพอดี
"ผมไปทำงานแล้วนะครับหลวงพ่อ หลวงพี่"
"เจริญพร ตั้งใจทำงานละ" หลวงพ่อบอก
"ครับผม"
"งั้นหลวงพ่อฝากเอาเจ้าพีทไปส่งแม่มันหน่อยได้มั้ย"
"ได้ครับ แล้วบ้านเค้าอยู่ตรงไหนครับ"
"แม่มันไม่อยู่บ้านหรอก" มั่นบอก
"ถ้าไม่อยู่บ้านแสดงว่าอยู่คอนโด" ไทบอก
"อยู่บ่อน"
หลวงพี่คิดๆ มองมั่นพูด หลวงพี่มีท่าทีเป็นห่วงพีท
เฮียเม้งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่บ้าน เหมยนั่งดูเฟซบุ๊กที่ไทแอดมาเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆพ่อ
"รับ ไม่รับ รับ ไม่รับ รับ ไม่รับ"
"เป็นไรลูก"
"ก็เป็นลูกพ่อไงจ๊ะ"
"ถ้าตอบแบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกันต่อแล้ว"
"ล้อเล่น คนแก่นี่ขี้น้อยใจจริงๆ"
"นอกจากจะขี้น้อยใจแล้วตอนนี้ยังโกรธแกเพิ่มด้วย"
"ขอโทษค่ะ"
"ทำไร รับไม่รับ รับไม่รับอยู่ได้"
"เปล่าจ้ะพ่อ"
"เดี๋ยวไปเก็บดอกที่บ้านนังดาให้พ่อหน่อย"
"จ้ะพ่อ"
เจนนี่วิ่งออกมา
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
"เป็นอะไรนังเจน" เม้งถาม
"ก็เจนนี่เปิดตู้เย็นปุ๊บ ล้มตึงเลยคะ"
"ทำไมอ่ะ"
"เจอผัก(ผลัก)"
"ผักชีหรือผักกาด"
"ผักพูดเพราะ"
เหมยถาม
"ผักอะไรเหรอ"
"ผักคะน้า"
"หยุดเลยนะนังเจน ไม่งั้นนอกจากจะเจอผัก แกยังจะเจอถีบด้วย"
เฮียเม้งทำท่าจะถีบ เจนนี่รีบหลบ
"เฮียก็...เจนนี่หยอกเล่น"
เหมยยิ้มขำเจนนี่ก่อนก้มหน้าจ้องมือถือคิดๆ
หมวดกาแฟนั่งกินกาแฟร้อนอยู่ในร้าน กุ๊กไก่นั่งเหม่อๆ มองไปทางลุงชาที่ชงเครื่องดื่มให้อยู่
"ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกเนี่ย"
"มาแล้วๆ ใจร้อนจริงๆ นะเอ็งเพิ่งสั่งไปเอง"
"กุ๊กไก่หมายถึงพี่ไท ทำไมยังไม่มาอีก"
"ถามจริงที่มาทุกวันนี่ติดใจกาแฟร้านข้าใช่มั้ย"
"ติดใจพี่ไทต่างหาก"
ลุงชาทำหน้าเซ็งก่อนเดินออกไป กุ๊กไก่หันไปมองกาแฟที่มองซ้ายขวาทำตัวมีพิรุธ
"หมวดจะไปไหนแต่เช้า"
"เปล้า"
"ทำเสียงสูงทำไม มีพิรุธนะเนี่ย"
"ไม่มีอะไร ไม่ได้จะไปไหนซะหน่อย"
จ่ารักกับจ่ายมเดินเข้ามา
"จ่ารักจ่ายม น้ำแดงเหมือนเดิมนะ" ลุงชาว่า
จ่ายมบอก "ครับผม"
"คนหรือกุมาร มาทีไรเห็นสั่งแต่น้ำแดง" กุ๊กไก่ถาม
รักยมเข้าไปคุยกับกาแฟ กุ๊กไก่สนใจ
"จ่ารักจ่ายมไปไหนมา ผมรออยู่ปากซอยตั้งนาน"
"ผมก็ไปยืนรอหมวดอยู่หน้าร้านริซซี่ตั้งนาน" จ่ารักบอก
"อ้าวแล้วไปรอผมอยู่ร้านริซซี่ทำไมก็เรานัดกันที่ซอย 80"
จ่ารักบอก
"ก็ใช่ไงครับ ร้านริซซี่ก็ซอย 80 ตัด 200 ผมผิดตรงไหน"
กาแฟมองหน้าจ่าสองคนดุๆ จ่ารักจ่ายมก้มหน้ายิ้มๆ
"นกรวมตัวกันที่รังรึยัง"
รักยมพยักหน้า
"งั้นไปล้อมจับนกกัน"
หมวดกาแฟเดินออกไป จ่าสองคนหยิบน้ำแดงเดินตามออกไป
กุ๊กไก่พูดคนเดียว
"บาปกรรม นกอยู่ของมันดีๆ ไปจับทำไม เจ้านกน้อย ไม่ต้องห่วงกุ๊กไก่จะไปช่วยพวกแกเอง"
กุ๊กไก่ยิ้มแบบนางเอกผู้จิตใจดี พูดจบกุ๊กไก่เดินออกไป ทำหน้าจริงจัง
หน้าบ้านหลังหนึ่ง ด้านในกำลังเล่นไพ่กันอย่างจริงจัง ป้าดาวเจ้ามือทิ้งไพ่
"ป๊อกเก้าสองเด้ง"
ป้าดาทำท่าเด้งๆ สองครั้ง
"ขยันเด้งจังเลยนะป้า เก็บแรงไว้ไปเด้งที่บ้านบ้างเถอะ" สมหญิงบอก
ป้าดามองค้อนสมหญิง
"กินรอบวง"
"กินไม่รู้จักอิ่ม ระวังตัวจะแตก"
"ตัวแตกก็ยอมฮ่าๆๆๆ"
ป้าดายิ้มร่า สมหญิงกับทุกคนในวงหมั่นไส้
เหมยเดินเข้ามากับเจนนี่
"อ้าวหนูเหมย...มาเก็บตังค์เหรอนังเหมย"
เจนนี่บอก
"แปลกจริงวันนี้ยิ้มรับ ทุกทีมาวิ่งหนีผ้าถุงกระจาย"
"ขอโทษ...แต่วันนี้ข้าไม่หนี เดี๋ยวเอ็งนั่งรอสักแพ๊พข้าจะจ่ายคืนให้ทั้งต้นทั้งดอก"
"จริงเหรอป้า"
"จริงสิ...มือข้ากำลังขึ้น เด้งทั้งวัน เด้งๆๆๆๆๆๆๆ" ป้าดาพูดพลางทำท่าประกอบ
เหมยยิ้มให้เจนนี่ ก่อนหาที่นั่งรอ
ไทกับหมากและพีทเปิดประตูผ่างเข้ามา
"ตกใจหมดเลยนึกว่าพ่อมา" ป้าดาบอก
หมากบอก
"พ่อป้าตายแล้วไม่ใช่เหรอ"
"หมายถึงตำรวจโว้ยไอ้หมาก" ป้าดาพูดกับสมหญิง "อ้าว... นังหญิงลูกแกมาตามแน๊ะ กลับเลยมั้ย"
"กลับบ้าอะไร ทุนหายกำไรหด"
ไทกับเหมยมองหน้ากัน ไทสงสัยว่าเหมยมาทำไม
"หลวงพ่อให้พาลูกพี่มาส่งครับ" ไทบอก
"เออ...ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละฉันเล่นไพ่อยู่"
"จะไม่ดูลูกหน่อยเหรอครับ"
"ไม่ว่าง ดูไพ่อยู่โว้ยตอนนี้ เอ็งอยากดูเอ็งก็ดูเองสิ"
ไททำท่าเซ็งๆ
"เอาไงนังสมหญิงจะเล่นต่อมั้ย"
"เล่น! ของฉันขอสามขา"
"พี่เหมยกับพี่เจนมารอเล่นไพ่ด้วยเหรอ" หมากถาม
"ป่าวมารอเก็บหนี้"
เหมยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้นั่งมองเขาเล่นไพ่กัน
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 13 (ต่อ)
ในเวลาต่อมา หมวดกาแฟ กับ จ่ารัก จ่ายม ซุ่มอยู่หน้าบ้านเจ้ามือ
"เรียกกองกำลังรึยังจ่า"
"กองกำลังมดหรือแมงสาบครับหมวด"
"เอากองกำลังหนูดีกว่า เฮ้ย จ่าตลกอะไรเนี่ย"
กุ๊กไก่โผล่หน้ามาข้างๆ กาแฟ
"มาจับนกกันถึงจับต้องเรียกกำลังเสริมเลยเหรอคะหมวด"
กาแฟสะดุ้งหันไปเจอกุ๊กไก่
"เย้ย! มาได้ไง"
"ก็เดินตามหมวดมาน่ะแหละ"
"ตามมาทำไมกลับบ้านไป"
"ไม่กลับ กุ๊กไก่จะมาปกป้องพวกนกที่หมวดกับจ่าจะมาล้อมจับ"
"เห้ย...ไม่ใช่"
"ไม่ใช่ได้ยังไง ก็ได้ยินอยู่ว่านกรวมตัว มาจับนกยังจะมาปฏิเสธอีก หน้าตาก็พอดูได้ ทำไมใจร้ายแบบนี้ นกตัวเล็กๆ ช่างน่าสงสารนี่คงจะจับมันไปลวกน้ำร้อน ถอนขน แล้วเอาไปผัดเผ็ดสินะ"
จ่ารักทำเคลิ้ม
"ใช่...แค่คิดก็น้ำลายไหล น่าจะอร่อย"
"เย้ยจ่า… กุ๊กไก่กำลังเข้าใจผิด"
"แล้วมันยังไง "
"นกที่ว่าเป็นโค้ชลับใช้เรียกคนเล่นไพ่"
กุ๊กไก่เสียงดัง
"เล่นไพ่"
กาแฟรีบเอามือปิดปากกุ๊กไก่
"อย่าเสียงดังเดี๋ยวนกหนี"
"อย่างงี้นี่เอง"
"งั้นก็กลับไปได้แล้ว"
"ไม่กลับ"
"อ้าว...ไหงงั้นละ"
"กุ๊กไก่อยากเล่นบทสายลับสาวนานแล้ว" เธอทำท่าสายลับถือปืนเป่านิ้ว "ถ้าหมวดไม่ยอมกุ๊กไก่จะตะโกนให้คนเล่นไพ่หนีให้หมด"
กุ๊กไก่ยืนขึ้นทำท่าจะตะโกน กาแฟดึงกุ๊กไก่ลงนั่ง ก่อนมองหน้ากุ๊กไก่ที่ยิ้มอยู่ กาแฟถอนหายใจ
"อยู่ก็อยู่"
"เย้"
กุ๊กไก่เผื่อดีใจจับมือกาแฟยิ้มๆ สองคนเคลิ้มๆ
"อะแฮ่มๆ" จ่ารักว่า
สองคนผละออกจากกัน
ไท เหมย หมาก เจนนี่ พีท ยืนจ้องวงไพ่ลุ้นๆ ไปด้วย สมหญิงเล่นไพ่ได้ยิ้มดีใจ
"เย้...ป๊อกแปดสามเด้ง เด้งๆๆ จ่ายมาเลยจ้า"
ป้าดาปาดเหงื่อทำหน้าเซ็ง
"แหม...นังหญิง ไม่ต้องดีใจไปหรอกได้กินไปไม่กี่ตา"
"แต่สามเด้งทุกตาเลยนะ นี่ฉันเด้งจนปวดเอวไปหมดแล้วเนี่ย อยากแพ้ๆ"
สมหญิงเยาะเย้ยป้าดา
"ได้แล้วก็เลิกเล่นเถอะพี่" ไทบอก
"เลิกได้ยังไงกำลังมือขึ้นเลย เลิกก็โง่แล้ว"
"ได้ก็อ้างว่ามือขึ้น เสียก็อ้างว่าต้องเอาคืน ตกลงยังไงก็จะเล่นว่างั้น" หมากบอก
"งั้นเราไปกันเถอะหมาก" ไทบอก
เจนนี่พูดกับเหมย
"พี่ว่าน้องเหมยเอาแค่ดอกแล้วกลับเถอะคะ ป้าแกเสียแบบนี้นั่งอยู่นานแค่ดอกก็จะไม่ได้"
"ป้าดา เหมยจะกลับละนะ"
"ก็กลับไปสิ"
"แล้วเงินเหมยละ"
"ไม่เห็นรึไงคนเสียอยู่"
"งั้นเหมยเอาแค่ดอกเบี้ยก็ได้"
"ไม่ได้ข้าต้องเอามาต่อทุน ไว้เดี๋ยวเย็นๆ เอ็งค่อยมาก็แล้วกัน"
เหมยทำท่าจะโมโห เจนนี่ดึงไว้
"ไปเถอะคะน้องเหมย อย่าไปมีเรื่องกับคนที่กำลังเสียไพ่ไม่คุ้ม" เจนนี่พูดเบาๆ "ผีพนันเข้าสิง"
เจนนี่ เหมย ไท หมาก และ พีทกำลังจะเดินออก ประตูถูกเปิดเห็นกาแฟกับตำรวจเปิดประตูเข้ามา
"ตำรวจ"
"เหมย!"
ทุกคนตกใจวิ่งหนีกันอลม่านวงไพ่แตก เหมย ไท เจนนี่ หมาก พีท ที่ไม่ได้เล่นก็หนีด้วย ตำรวจตาม
จ่ายมเดินเข้ามาในครัว คนเล่นไพ่กำลังทำท่าเหมือนกินข้าวกันอยู่แต่มีแต่จานเปล่า
"อยู่กับครบเลยนะ ไปโรงพักเลย"
"ไปทำไมหมวด พวกฉันมากินข้าวกันอยู่ จะมาชวนไปโรงพักทำไม"
"เหรอ"
ป้าดา"อืม..."
"แล้วนี่กินข้าวกับอะไรกันละ จานว่างเชียว"
ป้าดาหน้าเสียสมหญิงช่วยแก้
"อาหารว่างไง ไม่รู้จักเหรอ"
"เหรอ"
จ่ายมจ้องทุกคนที่มองถาดตรงกลางที่มีฝาชีปิดอยู่อย่างมีพิรุธ
"งั้นฉันขอดูอาหารว่างหน่อยนะ"
จ่ายมเปิดฝาชีออก เห็นไพ่วางอยู่เต็มถาด
"แหม...กับข้าวเต็มสำรับเลยนะ"
"จ่าจะรับข้าวหลามตัดสักกระบอกมั้ยจ้ะ"
"อย่ามาตลก...ไปโรงพักเลย"
ทุกคนหน้าเสีย
เจนนี่หลบอยู่ดงกล้วยเหมือนดึงใครคนหนึ่งมาด้วย
"รอดแล้วค่ะน้องเหมย"
"เหมยที่ไหนหมากเอง"
"เย้ย...ไอ้หมาก"
เจนนี่สะบัดมือออกทันที
"มิน่าคันๆ"
"คนไม่ใช่หมาหมุ่ย ก็พี่ดึงฉันมาเอง ถามจริงมือหรือกระดาษทราย"
พูดไปดูตำรวจไป
"ไอ้บ้าฉันใช้ครีมทุกวัน"
"ครีมทาผิว"
"คีมเครื่องมือช่างเนี่ยแหละ เป็นแม่บ้านเอาไรมากความนุ่มของมือ หน้าสวยก็พอ"
"แต่พี่ไม่ได้ทั้งนุ่ม ไม่ได้ทั้งหน้า"
"เงียบเลยนะไอ้หมาก"
จ่ารักเดินเข้ามาข้างหลัง จับไหล่สองคน
"หนีอะไรกันอยู่อ่ะ"
"ถามโง่ๆ หนีตำรวจสิ" เจนนี่ว่า
หมากกับเจนนี่นึกได้ว่าเสียงใครกัน หันไปเห็นจ่ารักยิ้มให้
"ปะ..."
"ไปไหนจ่า ไม่ว่างขุดหน่อไม้อยู่"
"ไหนหน่อไม้"
เจนนี่ชี้ที่หน่อกล้วย
"นี่ไง"
"นั่นมันหน่อกล้วย" หมากบอก
"อ้าวเหรอ เจนนี่เพิ่งกลับจากแอลเอ แยกไม่ค่อยเหรอ"
"เดี๋ยวไปสอนแยกที่โรงพักไป"
จ่ารักจับหมากกับเจนนี่ออกไป
ไทดึงแขนหมากกับพีทเข้ามาหลบหลังต้นไม้
"ปล่อยได้แล้ว นี่นายดึงมาผิดคนรึเปล่า" หมากบอก
"ไม่ผิดหรอก ผมตั้งใจดึงคุณมา"
เหมยอายแกล้งถาม
"ทำไมต้องดึงฉันมิทราบ"
"เป็นห่วง"
เหมยยิ้ม
"เดี๋ยวไปยืนเด๋อด๋าโดนตำรวจจับ"
"นี่นายว่าฉันเหรอ"
"อย่าโวยวายเดี๋ยวตำรวจได้ยิน"
ไทเห็นกาแฟเดินไปมาใกล้ๆ
"แล้วเราจะหนีทำไมเนี่ย"
"หนีตำรวจไง"
"แล้วเราทำอะไรผิด"
"ไม่มี"
"แล้วหนีเพื่อ"
"ไม่รู้สิเห็นตำรวจก็ต้องวิ่ง" ไทบอก
กาแฟวิ่งเดินออกไป
"แฟนคุณไปแล้ว" ไทบอก
"แฟนบ้าอะไร"
กุ๊กไก่เดินมายืนอยู่ข้างหลัง
"พี่ไท"
"กุ๊กไก่"
"แอร๊ย"
"เป็นบ้าอะไรของเธอ" เหมยถาม
"แกสิบ้า...นี่พี่ไทกับยัยเหมยมีลูกกันแล้วเหรอ"
"ลูกบ้าอะไร หายมาด้วยกันไม่ถึงสิบนาที" เหมยว่า
กุ๊กไก่ยิ้มอายๆ
"จริงด้วย... เธอออกไปไกลๆ พี่ไทเลยนะ"
"ค้า"
กาแฟเดินเข้ามา เสียงดุ
"เหมย...มาทำอะไรที่นี่"
เหมยยิ้มแห้งๆ กุ๊กไก่มองไทหึงๆ ก่อนเข้ามาแทรกตรงกลางไทกับเหมย
บนศาลาวัด หลวงพี่กำลังตอบปัญหาธรรมะอยู่กับแมวและมั่น หลวงพ่อเดินเข้ามา
"ทำอะไรกันอยู่ท่าน"
"กำลังตอบปัญหาธรรมะของโยมในแฟนเพจอยู่ครับ"
หลวงพ่อพยักหน้ารับ
"ต่อเลยครับหลวงพี่กำลังสนุก" มั่นบอก
"มีโยมถามมาว่าเบื่อที่แฟนชอบพูดถึงแต่แฟนเก่าทำยังไงดี" หลวงพี่บอก
"ก็บอกถ้าคิดถึงนักก็กลับไปอยู่กับแฟนเก่าสิ พูดแล้วขึ้น" มั่นบอก
"จะรุนแรงทำไมขนาดนั้นไอ้มั่น...ผมเสนอว่าให้ปลอบใจเค้าไปว่า ปล่อยให้แฟนพูดถึงแฟนเก่าไป ดีกว่าให้มันพูดถึงแฟนใหม่" แมวว่า
"แมวพูดถู๊ก" มั่นบอก
หลวงพ่อติง
"ไปตอบแบบนั้นไม่ได้หรอกแมว"
"แล้วตอบว่าไงดีครับท่าน"
"เป็นท่าน ท่านจะตอบว่าไงละ"
"ผมก็คงจะแนะนำให้เค้าไปคุยกับแฟน เพราะความรักเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องปรับตัวพูดคุยกันครับ"
"ตามนั้นแหละท่าน ถ้าเค้ายังรักกันอยากอยู่ด้วยกันก็ควรจะหันหน้าเข้าหากัน"
โทรศัพท์แมวดัง
แมวรับสาย "ฮัลเหล"
มั่นบอก "ฮัลโหล"
"ขอบคุณ... อะไรนะ ไอ้ไทกับไอ้หมากโดนจับคาวงไพ่"
ทุกคนตกใจ
"อ๋อๆ เคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว งั้นก่อนกลับแวะซื้อข้าวข้างโรงพักมาฝากข้าด้วยเจ้านั้นอร่อย" แมวยิ้มก่อนวางสาย
"มีอะไรกัน"
"สองคนนั้นเอาลูกไปคืนนังสมหญิง แล้วตำรวจกำลังจับวงไพ่พอดีเลยโดนไปด้วยครับ แต่ไอ้ไท ฝากบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะเคลียร์กับตำรวจเรียบร้อยแล้ว"
"หลวงพี่ว่าหลวงพี่ไปดูหน่อยดีกว่า"
พูดจบหลวงพี่ก็ลุกออกไป โดยมีมั่นตามไปด้วย
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 13 (ต่อ)
เหมย หมาก เจนนี่ สมหญิง พีท นั่งอยู่ในร้านกาแฟ
"พอยังไท" ลุงชาถาม
"อะไรเหรอลุง"
"ลางานพอรึยัง ถ้าพอแล้วก็มาทำงาน"
"ไปเดี๋ยวนี้ครับลุง"
ไทรีบเดินไปที่เคาน์เตอร์
"ขอบใจเอ็งนะนังเหมยที่ช่วยประกันตัวข้า" สมหญิงบอก
"เหมยสงสารพีทมันน้า"
"งั้นน้าพาลูกกลับบ้านเถอะ"
"กลับไม่ได้หรอกข้าต้องทำมาหากิน"
เจนนี่บอก
"ฉันไม่เห็นน้าทำอะไรนอกจากเล่นไพ่"
"ก็นั่นแหละอาชีพข้า... ไอ้พีทแกกลับไปรอแม่ที่บ้านนะ เดี๋ยวแม่รีบกลับ"
"ครับ"
พูดจบสมหญิงเดินออกไป เหมยส่ายหน้ามองพีทอย่างสงสาร
"เป็นแม่ภาษาอะไรวะ... น้องไทพี่สัญญานะว่าถ้าเรามีลูกพี่จะเลี้ยงลูกเราอย่างดี พี่จะเป็นแม่ที่ดีของลูก เป็นภรรยาที่ดีของน้องไท" เจนนี่ว่า
เหมยดุ
"พอแล้วพี่เจน" เหมยพยักหน้าให้ดู พีทหน้าเศร้าๆ
พีทมองตามแม่เศร้าๆ
"พีท...อยากกินไรสั่งเลยเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" เหมยว่า
"เลี้ยงฉันด้วย" หมากว่า
"ฉันเลี้ยงพีทคนเดียว คนอื่นไม่เกี่ยว"
ไทเห็นในความอ่อนโยนของเหมย ที่ลูบหัวพีทอยู่
สมหญิงกับอิ่มกำลังจะเดินไปเล่นไพ่ หลวงพี่กับมั่นเดินผ่านมา
"อ้าวนังหญิง ไปฮ่องกงกลับมาแล้วเหรอ" มั่นบอก
สองคนยกมือไหว้หลวงพี่
"ออกมาแล้วสิลุง เสียไปตั้งหลายบาท ตำรวจก็ไม่รู้จะจับทำไมกะอีแค่เล่นไพ่"
"ถ้าไม่อยากโดนจับก็เลิกเล่นสิ" มั่นบอก
"ไม่ดีกว่าลุงเข้าๆ ออกๆ คุกตื่นเต้นดี"
"แล้วนี่ลูกโยมไปไหนแล้วละ" หลวงพี่ถาม
"มันกลับบ้านไปแล้วจ้ะหลวงพี่ แหมไอ้เด็กคนนี้มันฮอตเหมือนแม่ ใครๆ ก็รู้จัก"
"ฮอตบ้าอะไรแกปล่อยมันเดินไปทั่ว จนเค้ารู้จักทั้งหมู่บ้าน"
""ไปหาเงินเลี้ยงลูกเจ้าค่ะ ไปนังอิ่ม นิทรรศการเจ้าค่ะหลวงพี่"
มั่นบอก
"นมัสการโว้ย"
"นั่นแหละ"
พูดจบสมหญิงเดินออกไปกับอิ่ม หลวงพี่มองตาม
"นี่เค้าจะไม่พักกันบ้างเลยเหรอเนี่ย"
"พวกผีพนันเข้าสิงแก้ยากครับ"
หลวงพี่มองตามคิดๆ
เหมยกำลังดูแลพีทอยู่ เจนนี่กับหมากนั่งอยู่ด้วย
"เอาอะไรอีกมั้ยพีท"
"อิ่มแล้วครับ"
เหมยส่งถุงขนมให้
"อันนี้เอาไปกินที่บ้านนะ"
"ขอบคุณครับ"
ไทเดินเข้ามาหา
"ไม่น่าเชื่อนะว่าคนแบบคุณจะรักเด็กด้วย"
"ทำไมยะ"
"ก็เห็นห้าวๆ เป็นทอมบอย ตามทวงหนี้ไปวันๆ"
"น้อยๆ หน่อยนะนาย มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน"
"ไม่ได้ว่า นี่กำลังชมว่าคุณจิตใจดีอยู่นะเนี่ย"
"แล้วไอ้ที่ว่าฉันว่าทอมบอย บ้านนายเรียกว่าชมรึไง"
"พอเถอะคะ...อย่าทะเลาะกันเลย อีกไม่นานก็ต้องอยู่บ้านเดียวกัน" เจนนี่บอก
"ไม่มีทาง"
"ทำใจค่ะน้องเหมย เดี๋ยวพี่แต่งกับน้องไท ก็คงจะพาน้องไทไปอยู่บ้านน้องเหมย"
กุ๊กไก่เดินเข้ามาดึงแขนไท
"พี่ไทไม่แต่งกับใครทั้งนั้น นอกจากฉัน"
"ศึกชิงนายอีกแล้ว" หมากบอก
"ก่อนจะให้น้องไทแต่งด้วย พี่แนะนำให้น้องไปเรียนนับหนึ่งให้ถึงร้อยก่อนนะจ้ะ"
"หนึ่งถึงร้อย ฉันนับได้แล้วนังเจนหย่อนยาน"
"พูดแบบนี้ก็สวยสิ"
"มาๆ เข้ามา"
เจนนี่กับกุ๊กไก่เหมือนจะมีเรื่องกัน
"เละอีกแล้วร้านข้า" ลุงชาบอก
หลวงพี่กับมั่นเดินเข้ามา
"หยุดๆ กัดอะไรกัน ยังไม่ถึงเดือนสิบสองเลย"
เจนนี่บอก "คนค่ะ"
"มีเรื่องอะไรกันโยม เป็นผู้เจริญแล้วมีอะไรก็คุยกันด้วยเหตุผล"
"สองคนนี้เค้าคงถือคติรักแท้คือการแย่งชิง รักไม่จริงคือการเสียสละ ครับหลวงพี่"
"ถ้าเราไม่เห็นค่าตัวเอง แล้วใครจะเห็นค่าเรา ทะเลาะกันไปก็ใช่ว่าผู้ชายจะเลือกเรา"
สองคนก้มหน้าอายๆ
"ถูกต้อง" หมากบอก
"ไทเรียบร้อยดีมั้ยเรื่องที่โดนจับ หลวงพี่เป็นห่วง"
"เรียบร้อยดีครับหลวงพี่ ห่วงก็แต่เจ้าหนูเนี่ย"
"เดี๋ยวให้ไปอยู่วัด ไทจะได้ทำงานได้"
"ดีเหมือนกันครับ"
"ปะเจ้าหนู"
พีทเดินมาหาหลวงพี่กับมั่น
"งั้นหลวงพี่ไปนะ"
ทุกคนยกมือไหว้ เหมยโบกมือให้พีท
เจนนี่กับกุ๊กไก่ขู่กันไปมาเหมือนหมา ทุกคนหน่ายๆ
บรรยากาศท่าน้ำภายในวัด ยามเย็น แมวกับมั่นเล่นกับพีทอยู่ หลวงพ่อกับหลวงพี่นั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วย
แมวกับมั่นเล่นเป็นสัตว์ประหลาด ผูกผ้าที่หัวอยู่ ส่วนพีทมีผ้าคลุมเหมือนเป็นซุปเปอร์แมน
"ข้าจะทำลายโลกที่เจ้าอยู่ให้พังพินาศ" แมวบอก
"ฉันจะไม่ยอมให้แกทำแบบนั้น"
"ตัวแทนแห่งดวงจันทร์จะลงทันแกเอง" มั่นบอก
"โอ้ย...นั่นมันเซเลอร์มูน" แมวว่า
"อ้าวเหรอ ก็เห็นเด็กแถวบ้านมันชอบเล่นกัน"
"ตายซะเถอะ"
พีททำท่าปล่อยพลัง มั่นกับแมวหลบซ้าย หลบขวา
"ท่าไม้ตายขั้นสุดยอด พลังสายฟ้า"
พีททำท่าปล่อยพลังโดนแมว แมวชักๆๆๆอยู่กับพื้น
"แสดงเกินค่าตัวแล้วไอ้แมว" มั่นบอก
หลวงพี่กับหลวงพ่อขำๆ
"นี่ชวนเล่นเกมจนจะครบทุกประเภทอยู่แล้วทำไมป่านนี้แม่มันยังไม่มาอีก"
พีททำหน้าเศร้า หลวงพี่มองสงสาร สมหญิงเดินหงุดหงิดเข้ามา
"ไอ้พีท ฉันบอกให้แกไปรอที่บ้านแล้วมาอยู่ทำไมวัด"
"อย่าไปว่าเด็กเลยโยม หลวงพี่ให้พามาเองแหละ"
"เป็นไงมือขึ้นมั้ยละ" มั่นถาม
"ขึ้นอะไรลุง เจ้ามือขยันป๊อกเหลือเกิน นี่ถ้าเล่นต่อคงต้องถอดผ้าจำนำแล้วละ"
"โอ้ย...อย่าให้ถึงขั้นนั่นเลย" มั่นบอก
"ฉันว่าแกเลิกเล่นแล้วเอาเวลามาดูลูกเถอะ" แมวว่า
"อาชีพฉันเลิกเล่นไม่ได้หรอก"
ทุกคนฟังแล้วก็งงๆ
"แบ่งเวลามาดูแลลูกหน่อยก็ดีนะโยมหลวงพ่อว่า"
"ฉันไม่ได้ว่างเหมือนคนแถวนี้นะคะ ต้องทำงาน ไปกลับบ้าน"
สมหญิงเดิน
"มันว่าใครวะ"
บ้านเหมยยามเช้าวันใหม่ เฮียเม้ง กาแฟ เหมย นั่งกินข้าวกันอยู่ เหมยนั่งก้มหน้าก้มตาดูมือถือหน้าเครียด
หน้าจอมือถือเห็นคำขอเป็นเพื่อนของไทค้างอยู่ เหมยตัดสินใจว่าจะรับไม่รับดี
อีกฝั่งกาแฟก็ตักกับข้าวดูแลเหมยเต็มที่ จนกับข้าวเต็มจาน
"ทานอันนี้นะเหมย อร่อยดีๆ"
"เลิกตักได้แล้วหมวด ขืนยังตักกับให้มันอีก จากจานข้าวจะกลายเป็นยอดเขาเอเวอร์เรสแล้ว" เฮียเม้งบอก
"ขอโทษครับพ่อ ผมกลัวเหมยไม่อิ่ม"
"อิ่มที่ไหนยังไม่กินสักคำเอาแต่ก้มหน้า ทำตัวเป็นวัยรุ่นติดมือถือ"
"พูดแบบนี้แปลว่า น้องเหมยแก่เหรอคะเฮีย" เจนนี่ว่า
"ไม่ต้องมาเสี้ยมเลย เดี๋ยวจะโดนตัดเงินเดือน"
"อุ้ย!"
"เลิกเล่นมือถือแล้วกินข้าว อยู่ด้วยกันตั้งเยอะแยะ จะไปให้ความสำคัญกับมือถือมากกว่าคนข้างๆ ได้ยังไง"
"เปล่าๆ เหมยก็อ่านข่าวทั่วไป"
เหมยรีบเก็บมือถือ
"เวลากินข้าวไม่ใช่เวลาอ่านหนังสือ"
"ไม่เป็นไรครับผมผิดเอง"
"ไม่ต้องไปตามใจมันเลยกาแฟ ผิดก็ว่าไปตามผิด"
"เปาบุ้นจิ้นชัดๆ" เจนนี่ว่า
เหมยทำหน้าเศร้าๆ มือถือเจนนี่ดัง
"ยังๆ ไม่หยุดเล่นอีก"
"ของเจนนี่เองค่ะ"
เจนนี่กดรับสายมือถือ
"ว่าไงหมาก...เห็นพีทมั้ยเหรอ พีท ทองเจือน่ะนะ เคยเห็นในทีวี อ้าวไม่ใช่เหรอ พีท ลูกน้าสมหญิง ไม่เห็นจะมาอยู่นี่ได้ยังไง"
ทุกคนมองสนใจ
"หมวดกาแฟอยู่นี่แหละ ได้ๆ เดี๋ยวจะบอกหมวดให้"
เจนนี่วางสาย
"มีอะไรรึเปล่าครับ" กาแฟถาม
"ลูกน้าสมหญิงหายออกจากบ้านค่ะ ไอ้หมากมันให้ตามหมวดไปช่วยหาเด็กหน่อย"
กาแฟทำหน้าตาครุ่นคิดเป็นห่วงเด็ก
เสียงสมหญิงร้องไห้ ในศาลาท่าน้ำทุกคนนั่งมองสมหญิงอยู่
"ฉันว่าพี่ใจเย็นๆ ก่อนนะ แล้วค่อยๆ เล่าว่าลูกหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่" ไทว่า
"ไม่รู้"
"เอ็งไม่รู้แล้วใครจะรู้" แมวว่า
"ก็เมื่อวานก็กลับไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ" หลวงพ่อว่า
"ใช่จ้ะ แต่ฉันไล่มันกลับบ้านก่อน เพราะฉันไปๆๆๆ"
สมหญิงละอายใจไม่กล้าพูด
"ไปเล่นไพ่" มั่นบอก
สมหญิงพยักหน้า
"แล้วรู้เมื่อไหร่ว่าลูกน้าหายไป" กาแฟถาม
"เมื่อเช้า"
"แสดงว่าอาจจะหายไปเมื่อเช้า" แมวว่า
"ไม่รู้"
"อะไรของเอ็งวะ"
"ฉันว่าพี่เล่าเรื่องให้เราฟังดีกว่า หมวดเค้าจะได้รู้ด้วยว่าเรื่องมันเป็นยังไง" ไทบอก
"คือ…ฉันไปเล่นไปตั้งแต่เมื่อเย็นวานกลับบ้านมาอีกทีก็ตอนเกือบหกโมง"
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 13
สมหญิงเดินบ่นๆ ลูกมาตามทางในหมู่บ้าน
"วันหลังฉันเล่นไพ่ให้แกไปรออยู่ที่บ้านนะ"
"แต่พีทเหงา"
"เหงาอะไร ของเล่นที่พ่อแกซื้อไว้ให้ก่อนตายก็ออกจะเยอะแยะ"
"แต่พีทอยากเล่นกับแม่มากกว่า"
"ทำไมฉันไม่อยู่ด้วยแล้วแกจะขาดความอบอุ่นรึไง ที่ฉันทำทุกวันนี้ก็เพื่อหาเงินเลี้ยงแกนั่นแหละ "
"ถ้าเรามีเงินแม่จะอยู่บ้านกับพีทใช่มั้ย"
"ใช่ แกมีมั้ยละเงินหน่ะ"
ป้านางปั่นจักรยานผ่านมา
"ดุอะไรมันอีกหญิง"
"เปล่าป้า แล้วป้าจะไปไหน"
"ไปหัดนับเลขหน่อย"
สมหญิงยิ้มถาม
"บ้านไหนป้า"
"บ้านนังกร"
"ขาดขาอยู่มั้ย"
"อยากรู้ก็ไปด้วยกันปะ"
สมหญิงกำลังจะเดินไป พีทจับไว้
"ถ้าพีทมีเงินแม่จะอยู่บ้านใช่มั้ย"
"เออ…กลับไปอยู่บ้านนะ อย่าเที่ยวเดินไปมาให้คนว่าฉันได้ว่าเลี้ยงแกไม่ดี ไป๊"
พูดจบสมหญิงสะบัดมือทิ้ง ก่อนเดินตามป้านางไป
เช้ามืดวันใหม่ สมหญิงเดินเข้ามาในห้องนอน หน้าตายิ้มแย้มก่อนปิดประตูห้องนอนบ้าน แล้วหยิบตังค์ออกมานับ
"ไม่เสียแรงที่ลงทุนเล่นยันเช้า"
สมหญิงมองรอบห้องไม่เห็นใคร ของเล่นวางร่วงที่พื้น บางตัวก็เหมือนถูกดึงออกไป สมหญิงเริ่มร้อนใจ
"พีท...พีท อยู่ไหน"
สมหญิงเริ่มตกใจทิ้งเงินไว้ในที่นอนแล้วเรียกหาลูก
"พีท"
สมหญิงเดินหาลูกในห้องครัวแต่ก็ไม่เจอ แล้ววิ่งลงบันไดด้วยความรีบร้อนไปเปิดประตูห้องน้ำไม่เจอลูก สมหยิงหน้าเครียดเปิดประตูบ้านออกมา
"พีท"
"เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละจ้ะหลวงพ่อ หนูกลับบ้านมาเมื่อเช้าก็ไม่เจอลูกแล้ว แถมตุ๊กตาของลูกที่พ่อเค้าซื้อให้ก่อนตายก็หายเกือบหมด"
"หรือว่าจะเป็นโจรขโมยตุ๊กตา" หมากว่า
"ถ้ามันมาขโมยตุ๊กตา แล้วเจ้าหนูหายไปไหน" มั่นตั้งข้อสังเกต
"กาแฟช่วยอะไรได้บ้างมั้ย" เหมยถาม
"น้องยังหายไปไม่ครบ 24 ช.ม. ทำได้แค่ลงบันทึกประจำวันไว้นะครับ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะแจ้งให้ตำรวจช่วยกันตามหา"
"ขอบคุณค่ะหมวด" สมหญิงบอก
"แกมันก็ใช้ไม่ได้ เป็นแม่ภาษาอะไรทิ้งลูกไว้คนเดียวทั้งคืน ห่วงแต่ไพ่" แมวบอก
"ก็ฉันต้องหาเงินเลี้ยงลูกนี่น้า"
"แล้วไหนเงินที่แกได้มาอยู่ไหน"
"ทิ้งไว้ที่บ้านจ้ะ"
แมวถาม
"ทีนี้ก็รู้แล้วนะว่าเงินกับลูกอันไหนสำคัญ"
"จ้ะ"
สมหญิงจะร้องไห้
"พอแล้วแมว หลวงพ่อว่าไปช่วยกันตามหาดู เจ้าหนูอาจจะไปได้ไม่ไกล หรือไม่ก็ไปนอนอยู่บ้านใครสักคนก็ได้"
ทุกคนพยักหน้ารับ
"เหมยขอไปด้วย"
"เหมยไม่ต้องไปหรอกอยู่นี่แหละ" กาแฟบอก
"เหมยอยากไป เหมยก็เป็นห่วงพีทเหมือนกัน"
"งั้นเหมยไปกับเรา"
"พี่ไปก่อนนะคะ" เจนนี่ว่า
"ไปด้วยกันสิ" เหมยชวน
"รู้ค่ะ แต่ตอนนี้ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน เดี๋ยวรอข้างล่างค่ะ"
ทุกคนดูร้อนใจ
กาแฟ ไท หมาก เหมย เดินลงมาจากวัดกับสมหญิง เจนนี่กำลังหาอะไรตามพุ่มไม้อยู่
"ไปกันได้แล้ว" กาแฟบอก
"เดี๋ยวก่อนสิคะหมวด พี่เจนกำลังหาอยู่"
"พี่เจนนี่ทำอะไรหายเหรอครับ" ไทถาม
"ไม่ได้ทำหาย ก็หาน้องพีทอยู่ไง"
เจนนี่เอาไม้ที่วางๆ อยู่มาทำท่าเขี่ยๆ
"นั่นหาคนเหรอนึกว่าเขี่ยหาหนอนกิน" ไทว่า
"โว้ยน้องไทก็"
"ไปกันได้แล้วค่ะ" เหมยว่า
เสียงโทรศัพท์กาแฟดัง
"ครับจ่ารัก... ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ" หมวดกาแฟรับสายหน้าเครียด
"มีอะไรรึเปล่าครับหมวด"
"จ่ารักแจ้งมาว่า มีอุบัติเหตุรถกะบะชนเด็กที่โค้งหักศอกหน้าหมู่บ้าน"
สมหญิงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
"พีท"
สมหญิงวิ่งออกไปอย่างเร็วทุกคนวิ่งตาม
บนถนนที่มีอุบัติเหตุรถชน ชาวบ้านมุงดูอยู่ สมหญิงวิ่งแหวกคนเข้ามาดูศพ
"พีท ลูกแม่"
ทุกคนวิ่งตามเข้ามา
"จ่ารัก ผู้ตายเป็นใครครับ" กาแฟถาม
สมหญิงค่อยๆ เปิดผ้าออก ทุกคนลุ้นๆ เด็กที่ตายไม่ใช่ลูกของสมหญิง
"ไม่ใช่น้องพีทนี่" เหมยบอก
"น่าสงสาร" หมากว่า
"นั่นสิ"ไทว่า
ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าๆ เจ้าหน้าที่มูลนิธิมายกศพออกไป สมหญิงยังร้องห่มร้องไห้อยู่
ทั้งสี่คนจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่
หลวงพี่บอก
"เรียบร้อยแล้วครับ ผมแจ้งข้อมูลไปที่มูลนิธิกระจกเงา เค้าลงข้อมูลให้เรียบร้อยแล้ว"
ทุกคนมองเห็นหน้าเฟซบุ๊กของศูนย์ข้อมูลคนหาย มูลนิธิกระจกเงา แล้วมีข้อมูลของ ด.ช. พีรทานนท์ แก้วกาญ
หลวงพี่เลื่อนลงไปมีข้อมูลเด็กหายหลายรูปจากหน้ามูลนิธิกระจกเงา
"เด็กหายเยอะเหมือนกันนะท่าน" หลวงพ่อว่า
"ครับท่าน...คนในครอบครัวต้องช่วยกันดูแล เพราะเด็กๆ ยังไร้เดียงสาโดนหลอกง่าย"
"เอาไงต่อดีครับหลวงพี่" มั่นบอก
"เดี๋ยวผมจะออกไปช่วยหาอีกแรงดีกว่า" แมวว่า
"หลวงพี่ว่าไม่ต้องไปแล้วละ อยู่นี่แหละให้เป็นหน้าที่ของตำรวจเถอะ"
แมวพยักหน้ารักเครียดๆ
เฮียเม้งนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ กุ๊กไก่เดินเข้ามา
"ทุกคนรู้กันรึยัง"
"เรื่องอะไรละนังกุ๊ก บ้านไหนมีของประหลาดให้ขอหวย"
"ไม่ใช่เรื่องหวย เว้นไว้สักวันได้มั้ย"
"แล้วเรื่องอะไรละ"
"ก็เรื่องเด็กหายไง"
ลุงชาบอก
"ลูกนังสมหญิงน่ะสิ นี่ไอ้ไทก็ลางานไปช่วยหาอยู่"
"พวกเราจะนิ่งเฉยไม่ได้ต้องช่วยกันคนละมือละไม้" กุ๊กไก่บอก
"ช่วยได้ยังไงละ ข้าก็ได้แค่ให้กำลังใจมันแหละ"
"ช่วยได้ด้วยมือเรา"
"ยังไงวะ"
"ที่เพจบ้านธารธรรมสิ ใช้โชว์เชียวให้เกิดประโยชน์" กุ๊กไก่บอก
"ทำไมวะหลวงพี่ให้หวยอีกแล้วเหรอ" ลุงชาถาม
"เปล่าจ้ะ หลวงพี่โพสต์รูปน้องพีทไว้ ไปช่วยกันกดแชร์เผื่อมีใครเจอจะได้ติดต่อมา"
"มันช่วยได้จริงเหรอวะไอ้โซเชียวเนี่ย"
"ไม่ลองไม่รู้จ้ะลุง"
ทุกคนในร้านพยักหน้ารับ ทุกคนหยิบมือถือมากดแชร์หน้าเพจเด็กหาย
ในศาลาวัด สมหญิงนั่งร้องไห้จะเป็นลม เหมยกับเจนนี่ช่วยกันพัดให้
"เอาไงดีครับหลวงพี่" ไทถาม
"หลวงพี่กำลังอ่านในเพจอยู่ว่ามีใครแจ้งเบาะแสมามั้ย"
"ผมออกไปตามหาอีกทีดีกว่า" ไทบอก
"ผมไปด้วยพี่" หมากว่า
"ฉันไปด้วย" เหมยว่า
หลวงพี่นั่งดูไอแพดอยู่ ไท หมาก แมว มั่น หลวงพ่อ นั่งอยู่ด้วย
"ใจเย็นๆ ก่อนนะ เป็นไงบ้างท่านมีคนติดต่อมาบ้างรึยัง" หลวงพ่อถาม
"ยังเลยครับหลวงพ่อ"
หมวดกาแฟเดินคุยโทรศัพท์เข้ามา
"ครับผม ขอบคุณมากครับ"
กาแฟวางสาย
"เป็นไงบ้างกาแฟ" เหมยถาม
"มีคนเจอตัวน้องแล้วครับ คนจากมูลนิธิกระจกเงาแจ้งมา"
ทุกคนยิ้มดีใจ
"แล้วลูกฉันอยู่ไหนหมวด"
"ตำรวจกำลังพามาส่งที่โรงพักครับ"
"งั้นไปเลยมั้ย" แมวถาม
"จะไปเที่ยวภูกระดึงเหรอ" มั่นบอก
"มาเล่นมุกอะไรของแกไอ้มั่น หน้าจอบหน้าเสียม"
"หน้าสิ่วหน้าขวาน โอ้ย"
"พอกันทั้งสองคนนั่นแหละไป"
ทุกคนรีบลงจากศาลาไป
ภายในบ้าน เวลาต่อมา ทุกคนยืนดูสมหญิงกอดลูกอยู่ เหมยยิ้มๆ
"วันหลังอย่าหายไปแบบนี้นะลูก"
แมวบอก
"เป็นเด็กเป็นเล็กยังคิดได้เอาของเล่นไปขายช่วยแม่"
"ฉลาดกว่าไอ้หมากอีก" มั่นบอก
"อ้าวไหงมาลงที่ฉันแบบนี้ละ"
"ต่อไปนี้ก็เลิกเล่นพวกอบายมุขซะ แล้วอยู่ดูแลลูกซะ" หลวงพ่อว่า
"เงินทองไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตหรอก คนข้างๆ เราสิสำคัญจำไว้นะโยม" หลวงพี่ว่า
"ขอบคุณทุกคนมากๆ นะต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะเลิกเล่นพนัน"
"แน่ใจเหรอนังหญิง" แมวถาม
"ถ้าไม่เชื่อพนันกันมั้ยละ"
แมวร้อง "เห้อ"
"ฉันล้อเล่น"
เหมยบอกพีท
"วันหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะพีท ถ้าไม่รู้จะไปไหนมาเล่นบ้านพี่เหมยรู้มั้ย"
"ครับผม"
"งั้นเรากลับกันเถอะครับหลวงพ่อทิ้งวัดมานานแล้ว" ไทบอก
"ทิ้งไปเป็นปีก็ไม่หายหรอก ไอ้ไท" มั่นว่า
"โจรกับขโมยไม่กล้าเข้าเพราะศักดิ์สิทธิ์" หมากบอก
"ไม่มีของให้ขโมย" มั่นบอก
"แฮ่"
"กลับไปเล่นกันที่วัดโน้นไป"
ทุกคนยิ้มๆ บรรยากาศมีแต่ความสุข
ภายในร้านกาแฟ ไทเอาน้ำเปล่าประเคนหลวงพ่อกับหลวงพี่
"ทุกอย่างผ่านไปด้วยด้วยดีเพราะฝีมือหลวงพี่พวกเราปรบมือ"
ทุกคนปรบมือ
"เพราะทุกคนช่วยกันต่างหาก"
"ปรบมือ" แมวบอก
ทุกคนปรบมือ
"ถือว่าไอ้เครื่องคอมพ์ของท่านช่วยได้เยอะ"
แมวบอก "ปรบมือ"
ทุกคนปรบมือ
"ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมยินดีกับงานแต่งของเจนนี่กับน้องไท"
ไทร้อง"เย้ย"
แมวบอก "ปรบมือ"
มั่นบอก "จะปรบทำไมนักหนา ตบจนแสบมือไปหมดแล้วเนี่ย"
"ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่ช่วยกันหาเด็กจนเจอ แต่เหตุการณ์วุ่นวายแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าหากคนในครอบครัวดูแลและใส่ใจเด็กๆ" หลวงพี่บอก
ทุกคนกล่าว "สาธุ"
แมวบอก "ปรบมือ"
"โอ้ยพอแล้ว" มั่นว่า
ทุกคนขำๆ แมวกับมั่น
เหมยหยิบโทรศัพท์มากดรับแอดไทเป็นเพื่อนก่อนยิ้มๆ
ไทหยิบมือถือมาเห็นเหมยตอบรับ ไทเงยหน้าแล้วโค้งให้เหมยเบาๆ ก่อนยิ้มให้
อ่านต่อตอนที่ 14
