ลมซ่อนรัก ตอนที่ 12
ธนาฒน์นั่งรออยู่ในร้านอาหารหรู เขากดอ่านข้อความที่โทรศัพท์ซึ่งเขียนว่า “ภัทรินให้ปราณไปส่ง” ธนาฒน์ยิ้มที่ได้ข้อมูลเพราะอยากจะวัดใจว่าภัทรินจะโกหกตนหรือเปล่า ภัทรินเดินเข้ามาในร้านอาหารหรู แล้วเดินตรงไปหาธนาฒน์ทันที
“ให้ชั้นมาหามีเรื่องอะไร” ภัทรินถาม
“นั่งก่อนสิ ผมสั่งไวน์และอาหารไว้ให้คุณแล้ว คุณยังไม่เปลี่ยนรสนิยมด้านอาหารใช่มั้ย ฮะๆ แล้วนี่ คุณมายังไง ไอ้คุณปราณตัวปลอมมาส่งคุณหรือเปล่า” ธนาฒน์ถาม
“ถามทำไม”
“ก็ถามเฉยๆ”
“รออยู่ด้านนอก เขาตื๊อจะมาส่งให้ได้ เลยต้องให้มา”
“เปล่า ดีแล้วที่คุณบอกผมตามตรง เพราะผมมีของขวัญจะให้คุณด้วย”
“ของขวัญอะไร”
ธนาฒน์ยิ้มอย่างมีเลสนัย
ปราณนต์รอภัทรินอยู่ที่ลานจอดรถอย่างกระวนกระวาย เขาคิดจะตามเข้าไป คน3คนเข้ามาด้านหลังแล้วยืนล้อมเขาไว้ ปราณนต์อึ้ง
ภัทรินอึ้ง
“คนของคุณอยู่ข้างนอก คุณจะทำอะไรเขา”
“ก็บอกแล้วไงว่าของขวัญสำหรับภัท ภัทอยากได้กล่องเล็กหรือกล่องใหญ่ล่ะ คนของผมสั่งได้นะ”
พูดจบธนาฒน์ก็ยกไวน์ขึ้นจิบอย่างสบายใจ
คนของธนาฒน์เข้ามาล้อมปราณนต์
“พวกแกต้องการอะไร”
คนของธนาฒน์ไม่เจรจาอะไรด้วยแต่พุ่งเข้าชกปราณนต์ทันที ทีแรกปราณนต์หลบหลีกและตอบโต้ได้
แต่ในที่สุดปราณนต์ก็ถูกชายคนหนึ่งเอาประแจที่พกมาเขวี้ยงใส่กลางหลัง ปราณนต์ร้องลั่นและเสียจังหวะ เลยถูกชายอีกคนเตะที่ท้องแล้วชกกระเด็น ปราณนต์ถูกชาย2คนเข้ามาล็อกแขนเอาไว้ ชายอีกคนที่เหลือเข้ามายืนตรงหน้าแล้วตบหน้าปราณนต์เบาๆๆ แล้วก็ชกท้องปราณนต์เต็มแรง ปราณนต์จุกตัวงอจนร้องแทบไม่ออก
ภัทรินลุกขึ้นยืนพรวด
“เราออกไปข้างนอกกันเถอะ” ภัทรินบอก
ธนาฒน์แปลกใจ “ทำไม”
“ชั้นอยากออกไปดูอยากเห็นเขาเจ็บปวดด้วยตาของชั้นเอง เราถือไวน์ไปเซเลเบรตกันข้างนอกดีกว่า”
ภัทรินถือแก้วไวน์เชิญชวน ธนาฒน์ลุกขึ้นมาด้วยความยินดี
ภัทรินกับธนาฒน์ออกมายืนมองที่ด้านหนึ่ง
“นั่นไง”
ธนาฒน์ชี้ไปให้ภัทรินมองตามก็เห็นว่าปราณนต์กำลังถูกล็อกแขนและถูกชกเข้าที่ท้องหลายครั้ง จากนั้นคนของธนาฒน์ก็เน้นชกท้องปราณนต์ซ้ำๆ ที่จุดเดิมๆ ภัทรินมองเหตุการณ์นั้นพร้อมกับจิบไวน์ชิลๆ
ภัทรินพูดกับธนาฒน์ “อย่าเพิ่งให้เขาตายนะธนาฒน์ ชั้นยังอยากให้เขาได้รู้ผลการกระทำของเขาก่อน ชั้นอยากให้เขาทรมานยิ่งกว่านี้”
“ไม่ต้องห่วง ไม่ตายแน่นอน” ธนาฒน์บอก
คนของธนาฒน์ยังคงชกท้องปราณนต์ซ้ำแล้วซ้ำอีก
“คุณคิดว่า ชั้นควรจะเข้าไปปกป้องเขาได้หรือยัง” ภัทรินถาม
“ใจเย็น ดื่มให้หมดก่อนก็ได้” ธนาฒน์บอก
“ค่ะ”
ภัทรินยกไวน์ขึ้นจิบพลางมองปราณนต์ถูกซ้อม ปราณนต์ถูกชกที่ท้องอีกทีคราวนี้ถึงกับอ้วกพุ่ง ทรุดลงไปคุกเข่าล้มกองในสภาพอ้วกแตก
ภัทรินกระดกไวน์หมดแก้วพอดี
“ขอตัวนะคะ”
ภัทรินเข้ามาในเหตุการณ์แล้วขับไล่พวกสมุนของชมนาดไปให้หมด
“หยุดนะ นี่พวกคุณเป็นใคร ออกไป ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย”
ชายทั้งหลายรีบถอยออกไปหมด ภัทรินเข้าไปดูแลปราณนต์
“คุณปราณ”
ธนาฒน์จิบชายืนมอง
ภัทรินพาปราณนต์กลับมานั่งในรถแล้วยืนมองสภาพปราณนต์
ภัทรินเอ่ยถาม “เจ็บมั้ย”
“เจ็บสิ” ปราณนต์ตอบ
“ขับรถกลับบ้านเองได้ใช่มั้ย”
“หา นี่คุณจะไม่ไปส่งผมเหรอ”
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณกำลังจะทำให้แผนของชั้นพัง ถ้าธนาฒน์รู้ว่าคุณตามมาเฝ้าชั้น แล้วเกิดไม่ไว้ใจชั้นขึ้นมา ทุกอย่างจะเสียเปล่า”
ปราณนต์งง “ผมผิด นี่ผมเป็นห่วงคุณนะ”
“ชั้นไม่ต้องการความห่วงใยของคุณ ไม่ต้องมาเป็นห่วงชั้น”
“นี่ ผมเจ็บกว่าที่โดนเมื่อกี้อีก”
“ยัง คุณยังต้องเจ็บกว่านี้อีก”
ภัทรินพูดอย่างเย็นชาก่อนจะหันเดินกลับเข้าไป
“คุณภัท” ปราณนต์เจ็บปวด
ปราณนต์ขับรถกลับมาถึงที่บ้านแล้วนั่งพักในรถอย่างหมดสภาพ คนสวนเดินออกมาชะเง้อมอง
“คุณณนต์ คุณณนต์” คนสวนเดินไปเคาะกระจก “เป็นอะไรครับ” คนสวนเปิดประตูรถออก “มีใครอยู่บ้าง มาช่วยหน่อย เร็ว”
ภัทรินเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนปราณนต์ก็เห็นปราณนต์นอนอยู่ที่โซฟาในสภาพตัวงอบิดไปมาเพราะจุกและเจ็บที่ท้องอย่างหนัก
“ภัท” ปราณนต์ครวญคราง
ภัทรินเดินเข้าไปยืนมองสภาพของเขาด้วยสีหน้าและแววตาสงบและพยายามใจแข็ง
“ยังไม่ตายใช่มั้ย” ภัทรินถาม
“จะตายเพราะคำทักทายของคุณนี่แหละ” ปราณนต์บอก
ภัทรินเกือบยั้งปากด่าสวนไม่อยู่แต่ต้องข่มใจ หันกลับเพื่อจะออกจากห้อง
ปราณนต์รีบเรียก “มาแค่เนี้ย ผมอยากดื่มน้ำ เทให้ผมหน่อย และขอยาแก้ปวดด้วยนะ อยู่ดูแลผมหน่อยนะ”
ภัทรินถึงกับลืมตัวถลึงตาจ้องว่าเขามีสิทธิอะไรมาพูดจาออดอ้อนสนิทสนมแบบนี้
ภัทรินรีบข่มใจไว้ “จะไปตามป้าอิ่มให้แล้วกัน”
ปราณนต์เห็นสายตาภัทรินก็ถึงกับฉงนในใจ
“คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า วันนี้คุณดูแปลกไปทั้งวัน มีอะไร หรือว่าเครียดที่ต้องไปแกล้งสนิทสนมกับธนาฒน์ตามแผนของเรา”
“ชั้นไม่ได้เครียดเลย เพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนดี”
“งั้นเป็นอะไร พูดมาเถอะภัท เราทีมเดียวกัน คุณไว้ใจผมได้”
“ไว้ใจคุณได้เหรอ” ภัทรินทวนคำ
“ใช่” ปราณนต์พูดอย่างมั่นใจ “ตกลงว่าเป็นอะไร”
ภัทรินยิ้มเยาะที่ปราณนต์ยังมีหน้ามาบอกให้เธอไว้ใจอีก
“ชั้นไม่ชอบหน้าคุณตั้งแต่วันแรกที่เจอ แล้วคุณมาทำตัวและพูดจาเหมือนชั้นเป็นคนของคุณ ชั้นรับไม่ได้! และชั้นจะไม่ปล่อยให้คุณทำพฤติกรรมอย่างนี้กับชั้นอีก เว้นน้องสะใภ้เอาไว้สักคนเถอะ อย่าให้ต้องด่าว่าเลว ถึงชั้นจะคิดว่าคุณเลวจริงๆก็เถอะ”
“เอาอีกแล้ว หลอกด่าผมอีกแล้ว เป็นอะไรของคุณ”
ภัทรินไม่ตอบแล้วเดินออกไป ปราณนต์อึ้งและรู้สึกตะหงิดๆว่าภัทรินมีอะไรผิดปกติแน่ๆ
อ่านต่อหน้าที่ 2
ลมซ่อนรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
ภัทรินเดินลงมาจากชั้นบนมาเจอปราณเดินสวนมาเช่นกัน ภัทรินชะงักแล้วจ้องหน้าปราณ อย่างสำรวจใบหน้า
“พี่ปราณเป็นยังไงบ้างครับ” ปราณถาม
ภัทรินพูดเน้น “พี่ปราณของคุณหมอนอนพักอยู่ค่ะ” ภัทรินจ้องหน้าปราณ “วันนี้คุณหน้าเหมือนพี่ชายคุณมากนะคะ”
“ครับ” ปราณงง
“จำเรื่องของเราได้บ้างยังคะ” ภัทรินถาม
“เอ่อ” ปราณส่ายหน้า
“ที่จำไม่ได้เพราะอะไรคะ เพราะความทรงจำหายไป หรือเพราะมันไม่มีตั้งแต่แรก”
“คุณภัท..ทำไมถึงพูดอย่างนี้”
“ชั้นเข้าใจคุณนะ คุณประสบอุบัติเหตุ คุณไม่มีทางเลือก ก็เลยต้องไปตามทางที่มีคนบอกให้ไป แต่ก็ยังดีที่คุณรู้ว่ากำลังทำอะไร เพื่ออะไร ไม่เหมือนชั้น ชั้นไม่รู้เลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ ชั้นเหมือนคนตาบอดหลงทางในความมืด มองไม่เห็น แยกแยะไม่ได้ แต่ตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่าชั้นควรจะทำอะไร”
“คุณจะทำอะไร”
ภัทรินยิ้มมุมปาก “ชั้นก็จะลากคนที่ทำให้ชั้นหลงทาง เข้ามาในความมืดด้วยกัน ชั้นมองไม่เห็นเขา เขาก็ไม่เห็นชั้นเหมือนกัน ยุติธรรมดี”
“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด คุณจะทำอะไร”
“ชั้นจะทำให้คุณและพี่ชายคุณจำชั้นได้ไม่ลืมเลย”
ภัทรินยิ้มแย้มอย่างมีเลสนัยเพราะมีแผนร้ายซ่อนอยู่ในรอยยิ้ม ปราณรู้สึกแปลกประหลาดมาก
ภัทรินกลับเข้ามาในห้องนอนแล้วนั่งลงที่เตียง เธอพยายามคุมอารมณ์ให้กลับมาปกติ สักพักภัทรินก็หยิบมือถือมากดโทรออก
“แม่คะ ภัทเองนะคะ ภัทสบายดีค่ะ อย่าเพิ่งให้เล่าเลยค่ะ มันยาวมาก ภัทจะโทรมาบอกให้แม่สบายใจเฉยๆ ภัทไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคดีทุจริตพวกนั้นเลย และมันกำลังจะจบเร็วๆนี้แล้ว จบจริงๆค่ะ แล้วภัทจะกลับบ้านไปอยู่กับแม่นะคะ ภัทคิดถึงแม่ คิดถึงบ้านเรามาก” ภัทรินน้ำตาไหล “หมอณนต์เหรอคะ เอ่อ ภัทไม่ทราบค่ะ เขาอาจจะอยากกลับไปเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสหรือเปล่า”
ภัทรินพูดโทรศัพท์ด้วยแววตาเย็นชา
เช้าวันใหม่ ปราณนต์ตื่นนอนแล้วจะลุกแต่ก็ยังมีอาการปวดที่ท้องจนลุกไม่ไหว เขาต้องยันตัวเอาไว้
สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ภัท”
ปราณนต์คิดว่าอาจจะเป็นภัทรินเลยนอนลงไปอีกครั้งแล้วบิดตัวไปมาพร้อมกับร้องครวญครางว่าเจ็บ
ประตูเปิดเข้ามา ปราณนต์ร้องโอดโอยเรียกร้องความเห็นใจ
ที่หน้าประตูคืออิ่มที่ยืนอยู่พร้อมถาดอาหารเช้า ปราณนต์ยังคงโอดโอยไม่เลิก อิ่มยิ้มให้กับมารยาของปราณนต์
อิ่มเอ่ยถาม “เจ็บมากไหมคะคุณหนู”
ปราณนต์ชะงักแล้วหยุดร้องก่อนจะรีบหันกลับมามอง
“ป้าอิ่ม”
“อ้าว เห็นหน้าป้าแค่นี้ หายปวดเลยเหรอคะ” อิ่มยิ้ม “ทานข้าวต้มนะคะ แล้วนี่ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบค่ะ”
“ขอบคุณครับป้า”
“หายปวดแล้วจริงๆด้วย”
ปราณนต์สำออยทันที “โอย ก็ยังปวดอยู่นิดหน่อยครับ แล้วไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอครับ”
“จะถามว่าคุณภัทอยู่ไหม ใช่มั้ยคะ”
อิ่มยิ้ม ปราณนต์ทำหน้าหลุกหลิกที่อิ่มรู้ทัน
ปราณนต์เดินออกจากห้องนอนมาที่โถงเรือนเล็ก เขามองหาภัทรินแต่ไม่เห็น ปราณนต์กำลังจะเข้าไปดูที่ห้องนอน แต่ก็ได้ยินเสียงภัทรินก่อนเลยชะงักแล้วหันไปมองอีกด้าน เขาเห็นภัทรินกำลังยืนหลบมุมพูดโทรศัพท์อยู่ ปราณนต์ได้ยินสิ่งที่ภัทรินพูดถึงก็ชะงักแล้วยืนฟัง ภัทรินคุยโทรศัพท์ไม่รู้ตัวว่าปราณนต์เข้ามา
“คุณปราณไม่มีทางรู้ว่าชั้นร่วมมือกับคุณ ก็บอกแล้วไง เขาคิดว่าชั้นตีสนิทกับคุณเพื่อหาโอกาสหักหลังพวกคุณ และเขาก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ”
ปราณนต์อึ้ง งง และแปลกใจ
ภัทรินพูดหนักแน่น จริงจัง ปนรำคาญ “ธนาฒน์ เขาหลอกชั้น และชั้นจะทำให้เขารู้ ว่าการถูกหลอกจากคนที่ไว้ใจมากที่สุดมันเจ็บปวดมากแค่ไหน ถ้าคุณไม่เชื่อ ชั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
ภัทรินวางสายด้วยความหงุดหงิดแล้วก็หันกลับมา แต่เธอก็ต้องตกใจที่เจอปราณนต์ยืนอยู่โดยไม่คาดคิด
“คุณ”
“คุณจะหักหลังผมงั้นเหรอภัทริน” ปราณนต์อึ้ง
ธนาฒน์วางสายจากภัทริน ชมนาดรีบเดินเข้ามาหาทันที
“พี่ชม” ธนาฒน์รีบรายงาน “ภัทรินกำลัง”
ชมนาดตัดบท “ไม่ต้อง ชั้นไม่สนใจว่ายัยภัทจะทำสำเร็จหรือเปล่า เพราะชั้นจะไม่ฝากความหวังไว้กับใคร ชั้นจะจัดการคุณปราณด้วยตัวเอง”
“พี่ชมจะทำอะไรครับ” ธนาฒน์ถาม
ศิลากับสุพจน์เดินพรวดเข้ามาในห้องทำงานของสินธรแต่ไม่เห็นสินธรอยู่ในนั้น ชมนาดกับธนาฒน์รีบตามเข้ามาประกบ
“คุณสินธรไม่อยู่อีกแล้วเหรอ จีแอลเอสง่อนแง่นขนาดนี้เขายังกล้าไปไหนโดยไม่บอกกล่าวได้ยังไง” ศิลาไม่พอใจ
ชมนาดพูด “ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ท่านไม่ได้สั่งอะไรไว้เลย ไม่รู้เกิดเรื่องอะไรกับท่านหรือเปล่า ดิฉันห่วงว่าคุณสินธรจะถูก เอ่อ”
“ถูกอะไรครับ” ธนาฒน์ถาม
“ถูกคุณปราณเอาตัวไป” ชมนาดบอก
ศิลากับสุพจน์อึ้ง “หา”
“โทรศัพท์มือถือของคุณสินธรติดต่อไม่ได้ เมื่อเช้าคุณแอ๋วก็โทรศัพท์มาถามดิฉัน ถึงได้รู้ว่าคุณสินธรไม่ได้กลับบ้านสองวันแล้ว แต่ดิฉันยังไม่ได้บอกคุณแอ๋วนะคะ ไม่อยากให้ท่านกังวล ดิฉันก็เลยสันนิษฐานเอาเองว่าอาจจะเป็นคุณปราณ”
บรรดากรรมการเครียด กังวล เพราะชักจะไม่ไว้ใจปราณ
“จริงด้วยครับ คุณสินธรหายตัวไปวันเดียวกับที่คุณปราณปรากฎตัว” ธนาฒน์เสริม
“บางที ดิฉันก็แอบคิดนะคะว่าคณะกรรมการสอบสวนไม่น่าให้โอกาสคุณปราณมีเวลาหาหลักฐานเลย”
ชมนาดตีหน้าซื่อแต่แอบยิ้มร้าย
ปราณนต์จ้องเขม็ง
“ผมถามว่า คุณจะหักหลังผมงั้นเหรอ”
ภัทรินปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
“คุณไม่เชื่อใจชั้นใช่มั้ย” ภัทรินย้อนถาม
“ผมเชื่อคุณ แต่สิ่งที่ผมได้ยิน มันคืออะไร”
“มันก็คือแผนของชั้นไง นี่ชั้นต้องมาอธิบายสิ่งที่เคยบอกไปแล้วอีกงั้นเหรอ ก็ก็ชั้นเล่นละครหลอกธนาฒน์ว่าชั้นไม่อยากติดคุก ชั้นจะช่วยเขา ถ้าเขาช่วยให้ชั้นรอด เข้าใจหรือยัง”
“แต่คุณพูดว่า ผมหลอกคุณ”
“แล้วจะให้ชั้นบอกธนาฒน์ว่าชั้นรักพวกคุณมาก แต่ชั้นจะทรยศพวกคุณไปช่วยเขางั้นเหรอ! คิดว่าจะมีใครเชื่อเหรอ! ยังมีคำถามอีกป่ะ ถามมาให้หมดเลย แล้วก็เชื่อใจกันซะที แต่ถ้าทำไม่ได้ งั้นชั้นไม่ทำแล้ว ชั้นเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับธนาฒน์ยังแย่ไม่พอใช่มั้ย ยังต้องมาห่วงว่าพวกคุณจะเข้าใจผิดอีกงั้นเหรอ”
“โอเคๆ ผมขอโทษ แต่ผมขอถามครั้งสุดท้าย คุณอยู่ข้างผม ไม่ได้คิดจะหักหลังผมใช่มั้ย”
ภัทรินนิ่งไปแล้วก็พูดออกมาอย่างสงบและชัดเจน
“ชั้นอยู่ข้างคุณจริงๆ”
ปราณนต์ยิ้มออกอย่างคลายกังวล
หมอประเสริฐคุยกับปราณและอัณณาอยู่ที่มุมหนึ่งด้านนอกตึก
“คุณพสุวัฒน์ปลอดภัยดีครับ อาการก็ยังอยู่ในเกณฑ์ดี ไม่มีอะไรน่าห่วงครับ”
“แล้วไม่มีทางที่หมอจะพาคุณพ่อออกมาได้เลยเหรอ” ปราณบอก
“มันไม่ง่ายเลยครับ ถึงง่ายผมก็ไม่แนะนำให้เสี่ยง ร่างกายคุณท่านยังไม่ได้แข็งแรงร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ควรมาแบกความรับความกดดันเพิ่ม” ประเสริฐบอก
“ถ้างั้นฝากหมอดูแลอย่างใกล้ชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยนะคะ” อัณณาฝากฝัง
แล้วปราณก็มองไปที่ประตูทางเข้าตึก เขาเห็นชมนาดกับธนาฒน์เดินรีบร้อนเดินออกมาแล้วตรงไปที่ลานจอดรถด้วยท่าทางเร่งรีบ ปราณแปลกใจจึงรีบตัดบท
“นะครับหมอ ผมฝากด้วยนะครับ”
ปราณรีบเดินแยกไป อัณณาเดินตาม
อ่านต่อหน้าที่ 3
ลมซ่อนรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
ชมนาดเดินมาที่รถ ธนาฒน์รีบตามมา
“พี่ชมจะไปไหนครับ” ธนาฒน์ถาม
“ไปจัดการหมากตัวสุดท้ายที่ชั้นจะใช้เพื่อเอาชนะเกมนี้” ชมนาดบอก
ปราณเดินตามมาถึงระยะที่พอจะได้ยิน พอได้ยินสิ่งที่ชมนาดพูดเขาก็ชะงักแล้วหยุดฟังอยู่ตรงนั้น โดยที่ชมนาดไม่รู้
“หมากตัวสุดท้าย คุณหมายถึง” ธนาฒน์จะพูดว่าสินธร
ชมนาดพูดแทรก “ชั้นไปคนเดียวได้ เธอไปจัดการภัทริน”
ชมนาดเดินแยกไปที่รถทันที ธนาฒน์เดินแยกไปอีกทางโดยผ่านมุมที่ปราณกับอัณณาหลบอยู่ ปราณกับอัณณาสงสัย
“หมากตัวสุดท้าย” อัณณาพูดทวน
ปราณรีบตามไป
ปราณนต์แปลกใจ
“คุณจะให้ผมไปหาชมนาด ทำไม”
“คุณต้องไปกดดัน ทำให้ชมนาดนอยด์ ทำให้เขารู้สึกว่าอาจจะถูกคุณสอยร่วงเมื่อไหร่ก็ได้ เขากับธนาฒน์จะได้ยิ่งต้องมาฝากความหวังไว้ที่ชั้น” ภัทรินบอก
ปราณนต์ทึ่งแต่ก็เห็นดีเห็นงามด้วย “ถ้าพวกนั้นอยู่ไม่สุขก็ต้องดิ้นหาทางรอดทุกทาง และคุณก็เป็นหนึ่งในโอกาสของพวกมัน”
“ความร้อนรนจะทำให้ธนาฒน์ไม่ทันระวังตัว และติดกับเราได้ง่ายขึ้น” ภัทรินบอก
“คุณภัท คุณฉลาดอ่ะ ผมนึกว่าคุณจะเก่งแต่เยอะไปวันๆ”
ปราณนต์ยิ้มแซว แต่ภัทรินไม่เล่นด้วย ปราณนต์ชะงักเพราะรู้สึกว่าภัทรินแปลกไป
“ตอนนี้คุณเก็บไฟล์หลักฐานไว้ที่ไหน”
ปราณนต์หยิบธัมไดร้ฟ์ออกมา “อยู่นี่ และมีในคอมฯ ในอีเมลลบไปแล้ว”
“คุณควรลบในคอมฯทิ้งไปด้วย”
ปราณนต์แปลกใจ “ทำไม”
“คนของจีแอลเอสยังวนเวียนอยู่นอกบ้าน ใครจะไปรู้ว่าคนพวกนั้นไม่ได้รอจังหวะเข้ามาขโมย ชั้นกลัวว่าถ้ามันหลุดไป มันจะถูกเอาไปเล่นแร่แปรธาตุ เปลี่ยนร้ายเป็นดี จนกลายเป็นว่าต้นฉบับที่คุณมีกลายเป็นของปลอม”
ปราณนต์ลังเล สงสัย และชั่งใจ
“ก็แล้วแต่คุณ ชั้นแค่พยายามจะรอบคอบที่สุด แต่ ชั้นอาจคิดมากไปเองก็ได้”
ปราณนต์รู้สึกว่าภัทรินผิดปกติ
ปราณนต์ลบไฟล์ในคอมพิวเตอร์ทิ้งแล้วปิดฝาคอมพิวเตอร์ลง
ปราณนต์มองอย่างเชื่อมั่นในตัวภัทริน “ตอนนี้ก็เหลือหลักฐานแค่ในนี้อันเดียวแล้ว ผมควรจะทำยังไงกับมันดี”
“ก็ ถ้าคุณยังไม่คิดจะส่งให้กรรมการสอบสวน คุณก็ควรเก็บเอาไว้ให้ดีที่สุด ปลอดภัยที่สุด”
ปราณนต์เชื่อใจภัทริน
ปราณนต์เอาธัมไดร้ฟ์ใส่เซฟที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ภัทรินยืนอยู่ข้างๆ เพราะอยากจะมองให้เห็นรหัสแต่เธอก็มองไม่เห็น เพราะไม่ได้มองอย่างโจ่งแจ้ง ภัทรินสงวนกิริยาไม่ให้มีพิรุธจนกระทั่งปราณนต์ปิดเซฟหันกลับมา ภัทรินยิ้มกลบเกลื่อน
“วินด์ (Wind)” ปราณนต์เอ่ยขึ้น
“วินด์ ที่แปลว่าลม” ภัทรินถาม
“ใช่ รหัสเซฟไงครับ ผมบอกคุณเอาไว้ เผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินกับผม จะได้มีคุณอีกคนที่ช่วยผมได้”
“ค่ะ”
ปราณนต์มองภัทรินอย่างกึ่งไว้ใจกึ่งคลางแคลงใจ
ปราณนต์เดินออกมานอกบ้านกับภัทรินโดยจะตรงไปที่รถ
“คุณจะไปเจอธนาฒน์ที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง” ปราณนต์ถาม
“ไม่ต้องค่ะ คุณรีบไปหาชมนาดเถอะ ชั้นขับรถกระบะไปเองได้” ภัทรินบอก
“เอางั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“โอเค คุณระวังตัวด้วยนะ ถ้ามีอะไรฉุกเฉินรีบโทรหาผมนะ”
“ค่ะ”
ปราณนต์ยังยืนมองภัทรินนิ่งอย่างชั่งใจ
“ไปสิคะ”
“คุณไปก่อนสิ”
“ชั้นอยากให้คุณไปก่อน”
“งั้นไปพร้อมกัน”
ปราณนต์เดินแยกไปที่รถ ภัทรินเดินแยกไปที่รถกระบะ ต่างคนต่างขึ้นรถ ปราณนต์เปิดหน้าต่างมอง แล้วก็ตัดสินใจขับนำออกไป ภัทรินขับตาม
ปราณนต์ขับรถออกมา เขามองผ่านกระจกหลังก็เห็นรถกระบะขับตามมา พอถึงทางแยก รถกระบะก็เลี้ยวแยกไปอีกทาง ปราณนต์สับสนในตัวเองเพราะเป็นห่วงภัทรินและกังวลๆ จนต้องไล่ความคิดออกไปจากสมอง
“เฮ้ย อย่าคิดมาก”
ปราณนต์ขับรถไป
รถของชมนาดแล่นมาจอดที่บริเวณด้านนอกโกดัง ทันทีที่รถจอดก็มีคนของชมนาดออกมารอรับ กางร่มกันแดดให้แล้วพาเดินเข้าไปด้านใน
ประตูห้องเปิดออก ชมนาดกับสมุนเดินเข้ามา ชมนาดเข้ามาถึงก็หยิบปืนจากเอวสมุนมาเล็งไปที่สินธร อย่างไม่ต้องการต่อรองอะไรอีก สินธรที่นั่งโทรมอยู่ด้านในได้แต่ผงะ
“พูดมาว่าแกจะให้การใส่ร้ายหลานปราณของแกเพื่อช่วยชั้น” ชมนาดว่า
“ทำไมชั้นต้องช่วย” สินธรถาม
ชมนาดยิงเปรี้ยง สินธรผวา กระสุนถูกพื้นตรงหน้าเพราะชมนาดแค่จะขู่
“ชั้นให้แกตอบอีกครั้ง”
สินธรต่อรอง “ถ้าชั้นช่วย แกก็ต้องปล่อยชั้นไป”
ชมนาดยิ้มเย็น “ฝันไปเถอะ เพราะชั้นจะใช้ความตายของแกใส่ร้ายไอ้ปราณว่าเป็นคนอุ้มฆ่า แต่ถ้าแกช่วยเหลือชั้นทิ้งเบาะแสเพื่อผูกมัดไอ้ปราณเพิ่ม เมียที่รักของแกก็จะปลอดภัย”
“แก แกมันชั่ว” สินธรว่า
ชมนาดเล็งปืนอีกที
ชมนาดยิ้มพร้อมกับพูด “จะช่วยหรือไม่ช่วย ขอคำตอบสุดท้าย”
รถกระบะแล่นกลับเข้ามาในบ้าน ภัทรินรีบจอดแล้วรีบลงจากรถด้วยสีหน้าแววตาเด็ดเดี่ยว เธอเดินเข้าไปในบ้านทันที
ภัทรินเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนปราณแล้วตรงไปที่โต๊ะทำงาน เธอเปิดลิ้นชักก็เห็นเซฟที่วางอยู่
“รหัสคือวินด์ที่แปว่าลม วินด์ W เก้า I สี่ N หก D สาม”
รหัสถูกต้องทำให้เซฟเปิดออก ภัทรินรีบเปิดออกแต่พบว่าข้างในว่างเปล่าไม่มีธัมไดรฟ์
“อ้าว ก็เขาเอาใส่ไว้แล้ว หายไปได้ยังไง”
อยู่ๆ ปราณนต์ก็เดินออกมาจากอีกหลืบนึงของห้องเพราะเขาหลบรออยู่ก่อนแล้ว โดยที่ภัทรินยังไม่เห็น ปราณนต์เห็นกิริยาของภัทรินทั้งหมดก็รู้สึกเจ็บปวด
ปราณนต์หยิบธัมไดรฟ์ขึ้นมา “ของที่คุณหาอยู่นี่”
ภัทรินผงะที่ได้ยินเสียง เธอหันกลับมาเห็นว่าปราณนต์ยืนอยู่ก็ช็อกยิ่งกว่าเจอผี
“คุณหักหลังผม”
“คุณ คุณบอกรหัสให้ชั้นรู้ เพราะคุณรู้ว่าชั้นจะกลับมา”
“ไม่งั้นผมคงไม่รู้ว่าคุณกำลังหลอกผมอยู่”ปราณนต์ข้องใจมาก “ทำไม ทำไมถึงทำอย่างนี้ แสดงว่าแผนที่คุณบอกว่าจะแกล้งไปตีสนิท หลอกให้ธนาฒน์ตายใจ มันไม่ใช่ใช่มั้ย จริงๆแล้ว คุณกำลังหลอกให้ผมตายใจต่างหาก ทำไม”
ภัทรินฮึดแล้วเผชิญหน้าอย่างไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก “คุณก็น่าจะรู้ว่าทำไม”
“ไอ้ธนาฒน์มันเสนออะไรให้คุณ เงินเหรอ คุณเป็นคนที่ซื้อได้ด้วยเงินจริงๆใช่มั้ย”
“ชั้นไม่เคยอยากได้เงิน”
“หรือคุณยังรักมัน”
“เพราะชั้นรู้ความจริงหมดแล้ว” ภัทรินพูดเน้น “คุณหมอปราณนต์”
ปราณนต์ผงะ ตะลึง และถอยออก
ภัทรินพูดต่อ “คุณปลอมตัวเป็นพี่ชายมาหลอกชั้นตั้งแต่วันแรกที่เจอกันที่สนามบิน คุณแกล้งเย็นชาเพราะกลัวจะถูกจับได้ ที่คุณปราณจำอะไรเกี่ยวกับชั้นไม่ได้เลย จำได้แต่คุณอัณณา ก็เพราะเขาไม่รู้จักชั้นจริงๆ”
“ภัท ทุกอย่างผมมีเหตุผล และผมไม่มีทางเลือก”
“คุณก็เลยเลือกปกป้องครอบครัวด้วยการทำลายชีวิตชั้น เพราะชั้นมันก็แค่พนักงานโง่ๆจนๆคนนึง มันจะเป็นจะตายยังไงก็ช่างมัน มันต้องอุทิศชีวิตเพื่อสาธารณสุขของประเทศอย่างนั้นใช่มั้ย ขอบคุณมากที่ทำให้ชีวิตชั้นมีค่าขึ้นเยอะ ชั้นซาบซึ้งเหตุผลของคุณโคตร คุณควรได้รางวัลลูกกตัญญูนะ ควรได้เป็นแพทย์ดีเด่น เป็นบุคคลที่ชาวโลกยกย่อง แต่อย่าเผลอยกเท้าขึ้นมาแล้วกัน เดี๋ยวจะมีคนเห็นว่าชั้นกับแม่นอนตายอยู่ใต้ฝ่าเท้าคุณ”
ภัทรินทนไม่ไหวจึงผลักปราณนต์ออกแล้วเดินหนีออกไป
ปราณนต์รีบเดินตาม
อ่านต่อหน้าที่ 4
ลมซ่อนรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
ภัทรินเดินหนีออกมาด้านนอก ปราณนต์ตามมากระชากแขน
“ภัท”
ภัทรินไม่ฟังและไม่ร้องให้ปล่อย แต่หันกลับมาแล้วก็ตบหน้าปราณนต์ก่อนจะผลักออกทันที
“ฟังผมก่อน”
ภัทรินไปคว้าแจกันเซรามิกที่วางประดับ “เอาดิ พูดมาดิ”
“ผม”
ทันทีที่ปราณนต์อ้าปาก ภัทรินก็เขวี้ยงของใส่ไปโดนผนังแตกกระจาย
ภัทรินคว้าของอื่นมาเขวี้ยงต่อ “พูดมาสิ พูดมา”
ภัทรินเขวี้ยงของอย่างจงใจเขวี้ยงให้โดนปราณนต์
ปราณนต์เตือน “คุณหยุดบ้าก่อนสิ”
ภัทรินไม่ยอมหยุด ปราณนต์ฝืนเข้ามาประชิดตัวแล้วพยายามจับตัวเอาไว้
อิ่มเดินออกมา “ค่อยๆคุยกันเถอะค่ะคุณ”
ภัทรินดิ้น ศอกและผลักปราณนต์จนเขาล้มลงไป ธัมไดร้ฟ์หล่นกระเด็นออกมาจากตัวปราณนต์ ภัทรินรีบไปคว้าธัมไดร้ฟ์มาทันที
“คุณหลอกชั้นได้ ชั้นก็หลอกคุณได้ คุณเหยียบย่ำชีวิตชั้นได้ ชั้นก็เหยียบย่ำคุณได้เหมือนกัน”
“คุณจะทำอะไร”
ภัทรินวิ่งออกไปนอกบ้านทันที
ปราณนต์ร้องเรียก “ภัท”
ภัทรินวิ่งออกมานอกบ้านแล้วตรงไปที่โรงรถ เธอหยิบประแจอันใหญ่ขึ้นมาแล้วทิ้งธัมไดรฟ์ลงกับพื้น
ปราณนต์วิ่งตามมา โดยมีอิ่มวิ่งตามหลัง
ปราณนต์ร้องบอก “ภัท อย่า”
ภัทรินมองปราณนต์อย่างเคียดแค้น แล้วก็ใช้ประแจฟาดธัมไดรฟ์เพื่อทำลายทันที ธัมไดรฟ์แตกเป็นเสี่ยง
“ภัทริน พอ”
ปราณนต์จะเข้าไปห้าม แต่ภัทรินเหวี่ยงประแจมาถือขู่ด้วยสีหน้าบ้าเลือด
“ทำไม คุณทำยังงี้ทำไม”
ภัทรินผละออก ธัมไดรฟ์พังพินาศ เธอมืออ่อนเพราะช็อกกับการกระทำตัวเองเหมือนกัน ประแจค่อยๆ หลุดจากมือของเธอ “ถ้านายไม่โกหก ถ้านายมีความจริงใจกับชั้นตั้งแต่แรก ก็คงไม่มีใครต้องเจ็บปวด”
“ทำไมคุณไม่ฟังผม ทำไมไม่ให้โอกาสผมอธิบาย” ปราณนต์ถาม
“แล้วชั้นเคยได้โอกาสบ้างมั้ย ชั้นดิ้นทุรนทุรายเหมือนปลาขาดอากาศหายใจอยู่ตรงหน้า นายยังยืนดูเฉยๆ ปล่อยให้ชั้นตายไปต่อหน้าต่อตา ไหนล่ะ โอกาสของชั้น”
ปราณนต์เสียใจและรู้สึกผิดที่ทุกอย่างพังทลายหมดแล้ว ภัทรินทั้งเจ็บปวดทั้งเศร้า
ทันใดนั้นลูกน้องของธนาฒน์ตามเข้ามาล้อมปราณนต์เอาไว้
ปราณนต์รู้สึกเจ็บปวด “คุณอยากให้เป็นอย่างนี้ใช่มั้ย ต้องการให้ผมถูกดำเนินคดีและสูญเสียทุกอย่างเหมือนคุณใช่มั้ย”
ภัทรินเจ็บปวด “ใช่”
ปราณนต์ช็อกและเจ็บปวด เขามองภัทรินด้วยสายตาผิดหวังเป็นที่สุด ภัทรินฝืนเข้มแข็งและเชิดหน้า โดยทำไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ปราณนต์ยืนอย่างยอมจำนนโดยยอมให้สมุนธนาฒน์เข้าคุมตัวไปอย่างไม่ขัดขืนใดๆ ภัทรินยืนมอง อย่างเจ็บลึกและพยายามสะกดอารมณ์ไว้
ชมนาดพูดโทรอยู่กับธนาฒน์
“จริงเหรอธนาฒน์ ดี ชั้นจะรีบไป” ชมนาดวางสายแล้วหันมาหาสินธร “ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรเพิ่มนอกจากความตายของแกอีกแล้ว” ชมนาดหันไปหาลูกน้อง “เอาไปทิ้งในป่าที่ไหนก็ได้ อย่าให้ใครตามเจอ”
ชมนาดเดินออกไปเลย พวกสมุนเข้าประจันหน้าสินธร สินธรหน้าซีด
ชมนาดเดินมาเปิดประตูขึ้นรถแล้วขับออกไป ปราณกับภัทรินหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง
“ชมนาดมาทำอะไรที่นี่” ปราณสงสัย อยู่ๆ มือถือของเขาก็สั่น ปราณรีบล้วงหยิบมารับสาย “ว่าไงครับป้าอิ่ม” ปราณฟัง “หา จริงเหรอครับ ครับๆ ขอบคุณมากครับป้า” ปราณวางสายแล้วรีบหันมาบอกอัณณา “คนของจีแอลเอสเอาตัวณนต์ไปแล้ว”
ปราณกับอัณณากำลังจะไป แต่แล้วก็ต้องรีบวกกลับมาหลบที่เดิมเพราะสมุนของชมนาดควบคุมตัวสินธรเดินออกมา สินธรฮึดฮัดขัดขืน ปราณกับอัณณาเห็นสินธรก็ตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง
“คุณสินธร..”
สินธรถูกจับโยนขึ้นไปในรถตู้ พวกสมุนตามขึ้นมาประกบ แล้วรถก็แล่นออกไป
รถของจีแอลเอสที่คุมตัวปราณนต์แล่นมาจอดที่หน้าตึก กลุ่มนักข่าวที่รอทำข่าวอยู่บริเวณโถงหน้าตึก รีบพากันตื่นตัวเข้ามารอทำหน้าที่ทันที ปราณนต์ถูกพาตัวออกมาโดยไม่ได้จับมัดใดๆทั้งสิ้น มีเพียงคนของจีแอลเอสประกบสองข้างและจับต้นแขนคอยพาตัวให้เดินไปตามทิศที่ต้องการ เดียกับแจ็ควิ่งตามมาดูเหตุการณ์ด้วย
“คุณปราณ พวกเขาจับตัวคุณปราณมาทำไม” แจ๊คสงสัย
“คิดไว้ไม่มีผิด อาณาจักรจีแอลเอสกำลังจะถูกครอบงำด้วยแม่มดเมลิฟิซึ่น” เดียว่า
“เวล เวล เวล” แจ๊คพูดด้วยเสียงแม่มดเมลิฟิซึ่น
พวกนักข่าวเข้าไปรุมปราณนต์ คนของจีแอลเอสคุมตัวปราณนต์เอาไว้ตลอดโดยไม่แวะให้สัมภาษณ์ แต่พวกนักข่าวก็เบียดเสียดยื้อแย่งกันเข้ามา
“คุณปราณครับ ทำไมคุณถึงคอรัปชั่นบริษัทของพ่อตัวเองคับ ทุกอย่างมันควรจะเป็นของคุณอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“หรือว่ามีปัญหาเรื่องการแบ่งมรดก ทำให้คุณต้องทำอย่างนี้”
“แล้วข่าวลือที่ว่าคุณเป็นคนสั่งอุ้มคุณสินธรไป จริงหรือเปล่า”
ปราณนต์ฟังไม่ถนัด “อะไรนะ คุณว่าอะไรนะ”
“คุณไม่พอใจที่คุณสินธรขึ้นมานั่งแท่นบริหารแทนคุณก็เลยจ้างวานคนมาอุ้มคุณสินธรไปใช่มั้ยครับ”
“ผมไม่ได้ทำ”
คนของจีแอลเอสกันนักข่าวออกไป พวกเขาคุมตัวปราณนต์เข้าไปด้านในทันทีโดยไม่ให้ตอบคำถามใดๆ เดียกับแจ็คได้แต่มองเพราะทำอะไรไม่ได้
“คุณปราณอุ้มคุณสินธรงั้นเหรอ” เดียสงสัย
“เวล เวล เวล” แจ๊คเปรยออกมา
เดียกับแจ็คไม่อยากเชื่อ
รถตู้แล่นมาตามถนน ข้างหน้ามีด่านตำรวจ มีการตั้งกรวยเพื่อบีบเลนให้แคบลง ตำรวจที่ยืนคุมด่านโบกให้รถตู้จอด รถตู้จอด คนขับเปิดหน้าต่างคุย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ เจ้านายผมต้องไปประชุมด่วนนะครับ” คนขับบอก
“ขออนุญาตตรวจตามหน้าที่นะครับ” ตำรวจบอก
คนขับมีท่าทางไม่ค่อยเต็มใจนัก “อ้ะๆๆ เร็วๆเลยนะครับ”
ตำรวจอีก2นายไปที่ประตูสำหรับผู้โดยสารของรถตู้ ทันทีที่ประตูเปิด ตำรวจทั้ง2นายก็ควักปืนออกมาแล้วแสดงการจับกุมทันที
“หยุดยกมือขึ้น”
ตำรวจที่ยืนคุยกับคนขับจับมือคนขับบิดพลิกไพล่หลังใส่กุญแจอย่างรวดเร็ว พวกคนร้ายสิ้นท่าอย่างรวดเร็ว สินธรลงตามจากรถมาด้วยท่าทางงงๆ และมีสภาพบาดเจ็บจากการถูกซ้อม
“ไม่ต้องกลัวนะครับ เราได้รับแจ้งว่าคุณถูกอุ้มมา” ตำรวจบอก
รถของปราณกับอัณณาแล่นมาจอด ปราณรีบลงจากรถ
“อาสินธร”
สินธรดีใจ “ปราณ”
ปราณเข้ามาถึงก็คว้ามือสินธรจะพาไปทันที
“อาต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้”
“อะไร ไปไหน” สินธรงง
“ณนต์กำลังรับเคราะห์แทนอาอยู่ อาต้องไปสารภาพความจริงว่าอากับชมนาดร่วมมือกันทำอะไรไว้บ้าง”
“หา ไม่”
สินธรกระชากตัวเองแล้วผลักปราณออก
“ชั้นไม่ยอมถูกจับ ไม่ไป”
“ถึงไม่ไป คุณก็ต้องถูกจับอยู่ดี” อัณณาบอก “เรามีหลักฐานเอาผิดคุณทุกอย่างแล้ว คุณต้องไปช่วยณนต์ หลานของคุณ นี่คือโอกาสที่คุณจะได้แก้ไขในความผิดที่เคยทำลงไป”
“ไม่ ชั้นไม่ไป”
สินธรวิ่งหนีออกไปกลางถนน รถที่วิ่งสวนมาต้องเบรกเอี๊ยดจนเกือบชนอย่างหวุดหวิด สินธรทรุดนั่งกลางถนน
อ่านต่อตอนที่ 13
