แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 27
ตงรีบมาขึ้นรถ สิงห์ตามมาห้าม
"พี่ตง เชื่อกันหน่อยเถอะ อย่าเสี่ยงเลยมันไม่คุ้ม"
"มันทำร้ายน้องพี่ พี่ยอมไม่ได้"
ศรีตามมา
"อย่าเพิ่งไปพี่ตง ฉันรู้ว่าใครร่วมมืออยู่ด้วย"
"ใครบ้าง"
"จันทร์ฟองเป็นคนชวนคนแรก ร่วมมือกับไอ้เลวอีกคน เป็นคนหลอกล่อจนนงมันเชื่อใจ"
"ใคร"
"ไอ้สุวรรณ"
"ไอ้สุวรรณ ไอ้หมารับใช้ไอ้จ่า เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"
"ไอ้จ่ามันบอกฉันเอง ตอนที่มันกำลังเมายา"
"ขอบใจมากศรี"
ตงขับรถออกไปทันที
"เดี๋ยวพี่ตง โธ่ ศรี เธอบอกพี่ตงไปทำไม"
"ไอ้พวกทำร้ายผู้หญิง มันควรลงนรกให้หมด"
สิงห์ส่ายหน้า แล้วขับรถรีบตามตงไปทันที ศรีมองตามสีหน้ายังแค้นเคือง
ตอนสายๆ สิงห์ขับมาจอดหน้าบ้าน หน้าตาอิดโรย ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ใบพรกับต้อยวิ่งออกมารับ วิไลรออยู่หน้าประตูอย่างเป็นห่วง
"พี่สิงห์ เจอพี่ตงไหม" ต้อยถาม
สิงห์ส่ายหน้า
"ไม่รู้พี่เขาไปกบดานอยู่ที่ไหน ตามไปทุกที่ที่พี่เขาน่าจะไป แต่ก็ไม่เจอ"
ต้อยเช็ดน้ำตา
"อย่าให้เกิดเรื่องร้ายกับพี่เขาเลย"
"พี่ทานข้าวก่อน แล้วพักผ่อนเถอะ ไม่ได้นอนมาทั้งคืน"
ใบพรพาสิงห์กลับเข้าบ้าน ต้อยยังไปไกล วิไลเข้ามาปลอบ
"ต้อย เดี๋ยวพี่เขาก็กลับ อย่าห่วงให้มากเลย คิดในแง่ดีไว้ก่อนนะ"
"มันสังหรณ์ยังไงไม่รู้น่ะแม่"
"ไปสวดมนต์กันนะ ให้เรื่องร้ายกลายเป็นดี จิตใจจะได้สงบขึ้น"
"จ๊ะแม่"
วิไลพาต้อยเข้าบ้าน
ตอนเย็น นงเยาว์แต่งหน้าเข้มจัด แต่งตัวเต็มที่ เดินลงบันไดมา พริ้งเตรียมจะออกไปร้านเช่นกัน หันมาเห็น
"นง แต่งตัวไปไหน"
"ไปทำงานน่ะซีคะ"
"ตายแล้ว แกจะไปเฮเว่นเหรอ อื้อฉาวออกขนาดนี้นะ"
"ก็ดี อื้อฉาวเท่าไหร่ก็ยิ่งดี หนูไม่แคร์หรอก"
"ให้แม่ละม่อมเขาคุยกับเฮียหมาก่อนดีกว่าไหม เขาจะจ้างแกต่อรึเปล่าก็ไม่รู้"
จังหวะนี้ละม่อมออกมาจากห้องด้านใน ฟังความ
นงเยาว์ชะงักไป แล้วยักไหล่
"เดี๋ยวหนูคุยกับเฮียเองก็ได้ จะบอกเฮียว่าถือเป็นจุดขายประจำตัวหนูไปก็แล้วกัน"
"แล้วถ้าเฮียเขาไม่จ้าง"
"ไม่เป็นไร หนูก็ลาออกไปอยู่ร้านอื่นก็ได้ ไม่แคร์อยู่แล้ว"
"นงเยาว์ ถ้าไปทำร้านอื่น เธอก็ต้องออกจากบ้านนี้"
"ทำไมล่ะคะ มีกฎด้วยเหรอ"
ละม่อมออกมา
"มี.... เพราะแม่ทำสัญญากับเฮเว่นไว้แล้ว ที่นี่เป็นร้านเดียวที่จะไม่บังคับให้เด็กไปกับแขก ไม่ทำร้ายเด็กหรือแสวงประโยชน์จากเด็กเกินควร ถ้าเธอไปทำร้านอื่นแม่ก็คุ้มครองเธอไม่ได้หรอก"
นงเยาว์สลดไปนิดหนึ่ง
"ก็แล้วแต่แม่เถอะค่ะ"
นงเยาว์ออกจากบ้านไป
"พี่ม่อม ดูมันพูด เฮ้อ นี่มันเกิดอาเพศอะไรกับบ้านเรานะ ใบพร นังต้อยจะลาออก นังพิณเป็นประสาท นังนงเป็นดาราหนังโป๊"
"ไม่น่าแปลกหรอกพริ้ง มีเกิดก็ต้องมีดับเป็นธรรมดา แล้วงานที่ขายความสาวอย่างอาชีพเรา มันก็เกิดดับเร็วเสียด้วย"
"พี่ม่อมทำใจได้นะ"
"เฮ้อ พี่ทำใจมานานแล้วละ"
คืนนั้น นางพิศนอนบนเตียง หน้าตาซีดเซียว สุวรรณช่วยนวดเท้าให้
"เท้ามันชาไปหมด ไม่มีความรู้สึกเลย"
"นวดทุกวัน เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองละแม่"
"เดี๋ยวเอายาแก้ปวดมาให้กินอีกนะ"
"กินได้บางตัวนะแม่ บางตัวฉันไม่ให้แม่กินแล้ว"
เพลินเดินผ่านห้องพอดี หยุดฟัง
"ทำไมวะ"
"แม่กินแล้วแม่ก็เพ้อ วันนั้นเพ้อต่อหน้าเจ๊เพลิน ต่อหน้านังสามเดือน"
"ฉันเพ้อว่าอะไร"
"ก็พูดเรื่องนัง จันทร์ฟองมันตายไง แม่เกือบหลุดปากออกมาแล้วว่า ฉันเป็นคนบีบคอมันจนตาย"
เพลินหน้าซีด
"เกือบเล่าออกมาทั้งหมดแล้ว ดีนะ พวกนั้นไม่สงสัย คิดว่าแม่เพ้อเพราะยา"
"โอ๊ย... ไม่รู้ละ ไม่กินยาพวกนี้มันก็ไม่หายปวด มันปวดจนนอนไม่หลับ เอามาให้ฉันกินเถอะ"
เพลินจะเลี่ยงไป เดินไปชนของล้ม
"ใครวะ"
เพลินรีบหลบกลับไปที่โถง สุวรรณวิ่งตามออกมา
สุวรรณวิ่งตามมาทันที่โถง เพลินชะงัก
"เจ๊เพลิน เมื่อกี้มาแอบฟังฉันพูดเหรอ"
"ปละ เปล่า แอบฟังอะไร"
สุวรรณเข้าประชิด กระชากแขนไว้
"ไม่ต้องมาโกหก ได้ยินอะไรบ้าง"
เพลินมองหน้าสุวรรณอย่างหวั่น ๆ
"ไอ้สุวรรณ ปล่อยนะ ข้าเจ็บ"
"บอกมา"
"แก....แกฆ่านังจันทร์เหรอวะ"
"ใช่....เจ๊อย่าพูดไม่นะ ถ้าพูดฉันจะฆ่าเจ๊อีกคน"
"มะ...ไม่พูดหรอก แล้ว....ทำไมต้องฆ่ามันด้วย"
สุวรรณปล่อยแขนเพลิน
"มันอารมณ์ชั่ววูบน่ะ ฉันเข้ามาเจอมันกำลังบีบคอแม่ จะฆ่าแม่"
"จะฆ่าพี่พิศเลยเหรอ"
"ใช่....ตอนนั้นมันคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว มันทั้งขโมยเงิน เครื่องเพชร แล้วยังหลอกให้แม่กินยา จนแม่ติดมอร์ฟีนจากมัน แล้วมันจะเข้ามาฆ่าแม่อีก ฉันเลยบีบคอมัน ไม่ได้ตั้งใจให้ถึงตายหรอก แต่มันพลั้งมือไป รู้สึกตัวอีกทีมันก็หมดลมไปแล้ว"
เพลินทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง
"โอย....นี่มันเกิดหายนะอะไรขึ้นวะเนี่ย พี่พิศรู้เห็นทั้งหมดใช่ไหม"
"ใช่....มันตายในห้องแม่นั่นแหละ แม่เขาถึงได้กลัวนัก"
"ไอ้จ่าพยับ มันมาช่วยกลบเกลื่อนคดีใช่ไหม"
"ใช่....ฉันกับจ่าช่วยขนย้ายศพ ไปแขวนคอในห้องมัน ทำเป็นว่ามันฆ่าตัวตาย"
"งั้นที่นังนงเยาว์มันสงสัยวันนั้นว่า นังจันทร์ไม่มีวันฆ่าตัวตาย ก็เป็นเรื่องจริงทั้งหมด"
"อีนี่มันปากมาก ดีแล้วที่มันโดนสำเร็จโทษไปเล่นหนังโป๊แบบนั้น ฮ่ะฮ่ะ"
เพลินคิดภาพ
"ไอ้ สุวรรณ แกอย่าบอกนะ เรื่องที่นังนงมันเล่นหนังโป๊ เป็นฝีมือแกด้วย"
"ก็จะใครล่ะ จ่าพยับให้ฉันช่วยหลอกล่อนังนง จนมันหลงเชื่อว่ามันจะได้เป็นดาราจริง ๆ อย่างที่มันฝันไว้ ฮ่ะฮ่ะ"
เพลินเจื่อนไป มือถือสุวรรณดังขึ้น
"ว่าไงเจ๊ อีเด็กมันไม่ยอมเหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปที่กองถ่ายเดี๋ยวนี้ จัดการให้" สุวรรณตัดสาย "เจ๊เพลิน ฉันไปข้างนอกก่อน"
สุวรรณออกไปทันที เพลินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วรีบตาม
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 27 (ต่อ)
สุวรรณเปิดประตูรั้ว เตรียมเอารถออก ตงยืนอยู่อยู่ในความมืด สวมแจ๊คเก็ตหนัง หลบอยู่แถวซุ้มประตู สุวรรณไม่ทันเห็น ตงจ่อปืนจะยิง แต่สุวรรณ กลับไปที่รถเสียก่อน
เพลินตามมา
"เดี๋ยว สุวรรณ แกยังไปยุ่งกับไอ้แก๊งค์ทำหนังโป๊อยู่อีกเหรอ"
"ทำไมล่ะเจ๊"
"แกไปทำอะไรวะ อย่าบอกนะว่าแกไปหลอกผู้หญิงไปสังเวยพวกมันอีก เหมือนอย่างนังนง"
"นั่นแหละ งานฉัน หาอีเด็กใจแตก หลอกมันไปถ่ายหนัง เงินดีสุด ๆ แถมนังเด็กพวกนี้มันก็หลอกง่าย อีกอย่างได้แอ้มนังพวกนี้ฟรีด้วย"
"เจ๊ขอเถอะนะ เลิกหลอกเด็กพวกนี้เสียที มันเป็นเวรเป็นกรรมติดตัวไปทั้งชาตินี้ชาติหน้า ผลกรรมแกก็เห็นอยู่กับตา"
"ผลกรรมอะไรที่ไหน"
"ก็ที่เกิดกับแม่อยู่ทุกวันนี้ไง จับเด็กมาขัง บังคับให้ติดยา บังคับมันขายตัว แล้วดูซิกรรมมันก็ตามสนอง เดินเหินไม่ได้เหมือนถูกจับขังเสียเอง แถมยังติดยาแก้ปวดเลิกไม่ได้"
"เจ๊อย่ามาเพ้อเจ้อน่า กรรมเวรอะไร ทั้งหมดเพราะนังจันทร์ฟองมันทำกับแม่"
"ก็ทำกรรมไว้กับมันใช่ไหมล่ะ มันก็เลยเอาคืนไง"
"เจ๊ ฉันไม่สน ฉันได้ค่าจ้างหัวละเป็นหมื่น ดีกว่ารับเงินเดือนขี้ปะติ๋วจากแม่ ต่อไปฉันจะสร้างบริษัทเอง รับหาเด็กพวกนี้มาเข้าสังกัด รวยไม่รู้เรื่อง ฮ่ะฮ่ะ"
สุวรรณขึ้นรถแล้วขับออก
"เออ....ขอให้ไปดีเถอะ เดี๋ยวกรรมมันก็ตามสนองแก"
ขาดคำ รถมอเตอร์ไซค์ของตง แล่นตามรถสุวรรณไปอย่างเร็ว
"จะขับไปตายกันรึไงวะ"
เพลินปิดประตูบ้าน
สุวรรณเดินผ่านโถงทางเดินในออสการ์อพาร์ทเมนท์ เสียงฝีเท้าดังก้อง สุวรรณเหลือบมองไปข้างหลัง รู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม แต่เมื่อหันไปกลับไม่เห็นใคร สุวรรณเดินตรงไปยังห้องถ่ายหนัง ร่างตงก้าวออกมาจากความมืด มองเหี้ยม ความสนใจไปอยู่ที่กองถ่ายทันที
สุวรรณเข้ามาในห้องถ่ายทำ กระแตเด็กสาวอยู่ในสภาพเมามาย แต่ยังมีสติพอออกฤทธิ์ได้ ดิ้น
อยู่บนเตียง แอร์รี่และผัวฝรั่งยึดร่างเด็กสาวไว้ ทีมงานยืนดูอยู่รอบห้อง ทีมงานอีกกลุ่มยืนมุงอยู่
หน้าประตูห้องนอน
ตงแฝงตัวเข้ามาหลังทีมงาน สวมหมวกปิดหน้า แว่นสีชา มองเข้าไปในห้อง
"ปล่อยกู กูไม่ถ่าย ปล่อยกู"
สุวรรณเดินเข้ามา
"น้องแต ทำไมจะไม่ถ่ายละ เราตกลงกันแล้ว ค่าตัวก็จ่ายแล้ว"
"ตกลงบ้านมึงน่ะซี มึงบอกว่าหนังชีวิต แต่นี่มันหนังโป๊ชัด ๆ กูไม่เล่น ปล่อยกูไปเดี๋ยวนี้"
"ไม่เล่นใช่ไหม ไม่เล่นใช่ไหม ได้"
สุวรรณทำท่าจะตบ แอร์รี่ห้าม
"อย่าพี่ สุวรรณ เดี๋ยวเด็กมีริ้วรอย เพิ่มยาให้มันดีกว่า"
"ได้"
สุวรรณหยิบเข็มฉีดยาออก
ตงมองภาพเบื้องหน้าอย่างสุดทน ก่อนจะถอยออกมาจากห้อง
ใบพร ต้อยน้ำตายังไหล ทั้งสองพนมมือ หลับตาพร้อมกันแล้วอธิษฐาน
เวลาต่อมา สุวรรณกำลังนับเงินปึกใหญ่ ออกมาจากห้องถ่ายหนัง ตงแอบอยู่หลังมุมตึก จ่อปืนมาที่สุวรรณ เกือบจะเหนี่ยวไก แอร์รี่เดินออกมาบังร่างสุวรรณเสียก่อน ตงลดปืนลง
"ถ้าเฮียหาเด็กคุณภาพแบบนี้มาอีก จ่ายไม่อั้นเลย"
"แล้วจ่ายสดแบบนี้ทุกครั้งนะ"
"อยู่แล้ว"
"เงินดีอย่างนี้สงสัยต้องเปิดบริษัทเองเสียแล้ว"
"หนับหนุนเฮีย ทำธุรกิจด้วยกัน มีจ่าพยับช่วยอำนวยความสะดวก แบบนี้รวยเละ"
"เออว่ะ ไปล่ะ"
สุวรรณแยกไปทางเดิม แอร์รี่กลับเข้าห้อง ตงออกมาจากที่ซ่อน จะตาม สุวรรณไป แต่แล้วหันมามองห้องถ่ายหนัง ตงกระชับปืน แล้วเข้าไปในห้องทันที
ฝรั่งเปลือยท่อนบนกำลังโอ้โลมปฏิโลมเด็กสาวกระแต ที่อยู่ในสภาพสลึมสลือ ไม่สามารถต้านทานอะไรได้อีก แอร์รี่นั่งดูมอนิเตอร์อยู่กับทีมงาน ตากล้องกำลังถ่ายขมักเขม้น
ตงก้าวเข้ามาในห้อง ทีมแสงหันมาเห็น มองหน้างง ๆ พูดภาษาอีสาน
"เฮ้ย เอ็งเป็นใคร เข้ามาทำไม"
ตงตอบเป็นอีสานเช่นกัน
"ออกไป ถ้าไม่อยากตาย"
ตงกระชากปืนออกมา ทีมแสงเห็น รีบกรูกันออกจากห้อง
"อ้าว....อะไรกัน"แอร์รรี่ถาม
ฝรั่งกำลังจะเปลื้องผ้ากระแต หยุดชะงัก แอร์รี่เผชิญหน้ากับตงที่ถือปืนอยู่ในมือ
"เฮ้ย แกเป็นใคร ต้องการอะไร ตำรวจเหรอ ฉันมีใบอนุญาต"
แอร์รี่พูดไม่ทันขาดคำ ตงยิงเปรี้ยงเข้าที่ท้อง แอร์รี่ผงะไปปะทะผนัง ร่างสั่นกระตุกทั้งตัว
ฝรั่งบอก
"Hey What the Hell u doing ? u fucking."
ฝรั่งพูดได้เท่านั้น ตงยิงสวนเข้าที่หน้าอก ฝรั่งกระเด็นล้มไปบนเตียง เลือดสาดกระจาย เสียงคนนอกห้องร้องกันเอะอะ ฝรั่งร้องลั่น กระแตเห็นเลือด ร้องกรี๊ดตามออกมา
ตงหันไปที่แอร์รี่ซึ่งกุมท้อง นั่งพิงผนัง เลือดสาดกระจาย
"นี่คือสิ่งที่มึงต้องชดใช้สำหรับผู้หญิงทุกคนที่มึงทำลาย รวมทั้งนงเยาว์น้องกู"
แอร์รี่มองปืนในมือตงที่จ่อยิงมา กรีดร้องเสียงดัง
ทีมงานวิ่งกรูกันออกมา ร้องกันเอะอะ เสียงปืนลั่นอีกสองสามนัด ตงก้าวออกมาจากห้อง ปืนยังอยู่ในมือ จ่อมาที่ทีมงานทั้งหมด ทั้งทีมร้องลั่นล้มกันระเนระนาด บางคนนั่งยอง ๆ ยกมือท่วมหัว
"กลัวแล้วพี่ อย่าทำไรพวกผมเลย"
ตงเตะทีมงานกระเด็นล้มไป แล้วเดินก้าวข้ามทั้งกลุ่ม หายไปในความมืดของโถงห้อง ทั้งทีมวิ่งกรูกลับเข้าไปในห้อง เสียงร้องเอะอะลั่นออกมา ส่วนใหญ่เป็นภาษาอีสาน
ทีมงานเข้าดูอาการแอร์รี่ ตาเบิ่งค้างพิงผนังห้อง ตายสนิท บนเตียง ร่างฝรั่งเปลือยท่อนบน นอนแผ่ ตาเบิ่งค้างเช่นกัน เลือดเต็มเตียง กระแตยังซุกอยู่หัวเตียงร้องกรี๊ดดด ๆ อย่างขาดสติ
ใบพรและต้อยนั่งสวดมนต์อยู่ด้วยกัน กระถางธูปเล็กที่อยู่ที่ชั้น ปักธูปอยู่ ลมจากไหนไม่รู้ พัดธูปดับสนิทไป สองสาวลืมตาขึ้น มองธูปที่ดับอย่างงุนงง
สุวรรณกำลังดื่มแล้วนับเงินไปด้วยอย่างย่ามใจ ดูโน้ตบุ๊กหาสาวเป็นเหยื่อรายใหม่ไปด้วย
"ฮ่ะฮ่ะ แค่ลงข่าวหานักแสดง ไม่ยากเลยแฮะ น่าทำตั้งนานแล้ว"
ด้านหลัง ตงก้าวเข้ามาในห้อง พร้อมปืน
"มีความสุขมากเลยนะมึง"
สุวรรณนิ่งงัน หันขวับไปมองตง
"เฮ้ย...มึง"
"กูเอง"
สุวรรณถอยกรูด ไปชิดผนัง ตงหยิบเงินขึ้นมาดู
"มึงแสวงสุขบนทุกข์ของคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงที่มึงหลอกมาเป็นเหยื่อให้มึง แค่กูเข้ามาเหยียบที่นี่ ก็ได้กลิ่นสาปความชั่วของพวกมึงอวลไปทั้งบ้าน"
ตงหันไปมองรอบ ๆ ห้องจังหวะนี้ สุวรรณแอบล้วงปืนที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะออกมา ตงหันกลับมา สุวรรณท่าทางส่อพิรุธ ตงปัดเงินและของบนโต๊ะกระจาย
"แต่วันนี้กูจะมาทำความสะอาดบ้านมึงให้หมดสาปเสียที ทั้งมึง และอีแม่พิศของมึง ต้นเหตุที่ทำให้นังนงเยาว์ กับ จันทร์ฟองมันต้องมาอยู่โลกมืดแบบนี้"
สุวรรณหยิบปืนออกมา ตงยิงสวนทันที สุวรรณกระเด็นตกจากเก้าอี้ ปืนกระเด็นตกพื้น ที่ท้องสุวรรณ เลือดอาบ
"ตรงไหนวะ ที่มึงฆ่าจันทร์ฟอง มึงพากูไปดูที่เกิดเหตุหน่อยซิ"
สุวรรณร้องครวญคราง
เสียงพิศร้องถาม
"เฮ้ย....เสียงอะไรวะ คนจะหลับจะนอน ใครทำบ้าอะไรข้างนอกน่ะ"
"อ้อ อีแม่มึงอยู่ข้างในนั่น"
ตงกระชากร่างสุวรรณลุกขึ้น สุวรรณร้องลั่นโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ตงกระชากร่างเข้าห้องนอนพิศ
ตงถีบประตูห้องพิศโครมใหญ่ นางพิศลุกขึ้นนั่งบนเตียงอยู่แล้วสะดุ้งเฮือก ตงเหวี่ยงร่างโชกเลือดของสุวรรณไปล้มลงหน้าเตียงพิศ พิศกรีดร้อง
"ไง อีแม่เล้าจอมชั่ว วันนี้มึงได้ไปอยู่ในนรกพร้อมสมุนมึงแล้ว"
"ไอ้ตง อย่าทำอะไรฉันนะ อยากได้เงินทองอะไร เอาไปเลย อย่าฆ่าฉัน"
"ต้องการแต่วิญญาณแกเท่านั้นแหละ อีแม่เล้า"
ตงเล็งปืนไปที่พิศ สุวรรณรวบรวมกำลังโผเข้าหาตง ตงล้มไปกับพื้น สุวรรณจะแย่งปืน เสียงปืนลั่นขึ้น พิศร้องกรี๊ด สุวรรณชักอย่างแรง ตงผลักร่างสุวรรณ นอนแผ่หงาย เลือดเต็มร่าง สุวรรณ
ตาเบิ่งค้าง พิศหันไปที่หัวเตียงหยิบปืนพกขึ้นมา ยิงใส่ตงหนึ่งนัด ตงยิงสวนไป ถูกที่ไหล่ พิศผงะ
หงาย แล้วกลิ้งตกลงมาที่พื้น กองอยู่ข้าง ๆ ร่างที่กำลังไร้วิญญาณของสุวรรณ พิศร้องครางอย่าง
เจ็บปวด ตงยิ้มสะใจ
"ตายอย่างทรมานนะอีพิศ นี่สำหรับจันทร์ฟอง"
ตงจะออกจากห้อง แล้วเกิดอาการทรุด ตงมองที่สีข้างตัวเอง โดนกระสุนของพิศเข้าเหมือนกัน
เลือดหยดเป็นทาง ตงออกจากห้องไป
ภายในเฮเว่น นงเยาว์นั่งอยู่ตามลำพัง ดื่มแต่เหล้า ไม่สนใจแขก สาวสามเดือนกำลังสนุกสนานอยู่กับแขกทั้งหนุ่มและแก่อยู่อีกมุม ศรีและพริ้งที่นั่งเซ็ง ๆ อยู่แถวเคาน์เตอร์
"ดูนะนังศรี มันยังกล้ามาทำงาน มันบอกมันไม่แคร์เรื่องอื้อฉาว" พริ้งว่า
"มาทำงานก็ดีหรอก แต่ดูมันซี มันมาเมาต่างหาก" ศรีว่า
"คร้านจะด่าแล้ว ช่างหัวมัน"
เฮียก้านและเพลินเข้ามาหน้าตาตื่น ถือไอแพ็ดเข้ามาด้วย
"เห็นข่าวนี่รึยัง"
พริ้งถาม
"ข่าวไร"
เพลินบอก
"ข่าวบุกยิงทีมหนังโป๊น่ะซี"
ทั้งสี่ดูภาพข่าวในไอแพ็ด
ตำรวจเดินพลุกพล่านในห้องถ่ายหนัง ร่างของ แอร์รี่นอนจมกองเลือด และฝรั่งปิแอร์
นอนแผ่หราอยู่บนเตียง ทั้งสองศพถูกภาพโมเสคปิดไว้ เสียงนักข่าวดังตลอด
"เหตุเกิดฆ่ากันตายที่อพาร์ทเมนท์ออสการ์ ซอยนาเกลือ เมืองพัทยา ผู้ตายเป็นสาวใหญ่อดีตดาราดัง อลิสา ดารากร หรือที่รู้จักกันในนาม แอร์รี่ ที่หันมาจับธุรกิจหนังเอวี หรือหนังโป๊ใต้ดิน ร่วมมือกับสามีฝรั่ง"
ศรีบอก
"เอ๊ะ นี่มันบริษัทที่มันหลอกนังนงไปถ่ายนี่เจ๊"
"ก็ใช่น่ะซี"
ก้านถาม
"แล้ว....ใครบุกเข้าไปยิงล่ะ"
ทั้งหมดมองหน้ากัน แล้วดูข่าวต่อ พริ้งหันไปมอง นงเยาว์ที่ยังนั่งเมากร่ำ
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 27 (ต่อ)
ภายในบ้านชิตเวลาเดียวกัน ข่าวในทีวี เป็นภาพเดียวกับไอแพ็ด สภาพห้องและผู้ตายที่ถูกบังภาพไว้ ทีมงานกำลังให้สัมภาษณ์สีหน้าตกใจ กระแต กำลังร้องไห้ หมดสภาพ
"ตามคำบอกเล่าของทีมงาน ฆาตกรเป็นชายฉกรรจ์วัยสามสิบปี สวมแจ็ตเก็ตดำ แว่นสีชา บุกเข้ามายิงนางอลิสาอย่างเผาขน ระหว่างการถ่ายทำหนังใต้ดินในห้องนอน"
นางวิไลดูข่าวอยู่
"ต้อย ใบพร มาดูข่าวเร็ว"
สองสาววิ่งออกมาจากห้อง ตะลึงงันกับภาพข่าว
ในทีวีเป็นภาพวงจรปิด เห็นตงถือปืน เดินก้าวข้ามเหล่าทีมงานไป
"พี่ตง ไม่นะ"
ต้อยร้องไห้ ใบพรกอดไว้ วิไลทรุดนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง
จ่าพยับออกมาจากร้าน เดินมายังรถที่จอดอยู่ พูดมือถือเสียงเครียด ลูกสมุนตามมาสองนาย
"รู้เรื่องแล้ว ไม่ไปหรอกที่เกิดเหตุน่ะ ไอ้ตงมันต้องรอดักยิงข้าอยู่ที่นั่นแน่ ๆ ตอนนี้ต้องเผ่นไปกบดานก่อนว่ะ เออ เท่านี้"
สมุน1บอก
"จะไปเซฟเฮาส์เลยของเสี่ยกวงไหมครับ ปลอดภัยดี"
"ก่อนไป ข้าว่าต้องพาตัวประกันไปด้วยว่ะ"
สมุน2ถาม
"ใครครับจ่า"
"โทร. เช็กซิ นัง นงเยาว์มาทำงานที่เฮเว่นรึเปล่า"
"ครับนาย"
ทั้งสามขึ้นรถไปทันที รถแล่นออกไป รถมอเตอร์ไซค์ของตงทะยานออกมาจากความมืด ไล่ตามไป
มือถือ ใบพรดังขึ้น ใบพรรีบรับสาย วิไลยังปลอบต้อยอยู่
"พี่สิงห์อยู่ไหน รู้ข่าวหรือยัง"
สิงห์อยู่กลางถนนพัทยา
"รู้แล้ว พี่ตงคงคุมไม่อยู่แล้วละ ตอนนี้พี่เป็นห่วงนงเยาว์มาก เดี๋ยวพี่จะไปรับนงเยาว์กลับมาที่บ้าน"
"จ๊ะ"
"ใบพร ต้อยอยู่กับแม่นะ"
"จ๊ะ พี่รักษาตัวด้วย"
ใบพรเลิกสาย
ต้อยถาม
"พี่ สิงห์ ว่ายังไง"
"พี่เขาจะไปรับนงเยาว์ที่เฮเว่นกลับมาที่นี่"
"ฮือ มันยังไปมีหน้าไปทำงานที่เฮเว่นอีกเหรอ นังหน้าด้าน"
"ไม่เอาต้อย ไม่ว่าเขาอย่างนั้นนะ"
ต้อยลุกพรวด
"ต้อยอยู่ไม่ได้แล้ว"
"จะไปไหนต้อย"
"ไปที่เฮเว่น ยังไงพี่ตงก็ต้องมาหานังนงที่นั่นอยู่ดี"
ต้อยวิ่งออกจากบ้าน
"ต้อย แม่....พรไปตามต้อยนะ"
"จ๊ะ"
ใบพรตามไป
จ่าพยับลงจากรถ แล้วเข้าไปในร้าน ตงจอดรถอยู่ไกล ๆ แล้วตัดสินใจเลี้ยวรถไปตรอกด้านหลังผับ สองสมุนรออยู่หน้าร้าน
นงเยาว์ยังเมากร่ำอยู่มุมหนึ่ง อีกมุมของร้าน จ่าพยับตรงมาหา ก้านรีบเข้ามาห้าม
"จ่าครับ เด็กมันยังไม่รู้เรื่องอะไร ปล่อยมันไปเถอะครับ"
"อย่ายุ่งน่า ฉันไม่ทำอะไรมันหรอก"
จ่าพยับเดินมาถึง
"ไง....อีหนู รู้ข่าวพี่ชายแกรึยัง"
นงเยาว์เงยหน้ามองจ่า สีหน้าตระหนก ก้านรีบวิ่งไปห้องแต่งตัวที่มีศรีนั่งอยู่คนเดียว
"เจ๊พริ้งอยู่มั้ย"
"ห้องน้ำเฮีย มีอะไร"
"จ่าพยับบุกมาเรื่องใหญ่แล้ว ต้องแจ้งตำรวจแล้วละ"
"เหรอ จ่าพยับเป็นตำรวจนะเฮีย"
ก้านกำลังหยิบมือถือ ชะงักไป
จ่าพยับกระชากร่างนงเยาว์ลุกขึ้น
"ไปกับฉันเดี๋ยวนี้"
"จะพาฉันไปไหน"
"ไอ้พี่ชายแกกำลังตามล่าฉันอยู่ มันยิงนังแอร์รี่กับไอ้ผัวฝรั่งตายคาที่ไปแล้ว"
"พี่ตง"
"เพราะฉะนั้นแกต้องเป็นตัวประกันให้ฉัน"
"ปล่อยนะ"
จ่าพยับจะตบนงเยาว์ เสียงปืนดังลั่นขึ้น นงเยาว์กรีดร้อง เลือดสาดเข้าเต็มหน้า
จ่าพยับสะท้านเฮือกไปทั้งร่าง เพราะที่มือนั้น เลือดสาด นิ้วห้อยร่องแร่ง เสียงคนร้องลั่น พร้อมวิ่งหนีกันกระจาย
จ่าหันมา พบตงยืนอยู่ พร้อมปืนยาว ที่สีข้างมีเลือดเปื้อนอยู่
"มึงแตะน้องกูอีก แขนมึงจะหายไปทั้งแขน"
"ไอ้ตง"
สมุนสองนายวิ่งฝ่าคนเข้ามา ตงหันไปยิงไม่เลี้ยง ทั้งสองล้มฟาดไปกับพื้น จ่าพยับเหงื่อแตกหน้าซีด
"แก แกปล่อยฉันไป ฉันจะไม่เอาเรื่องแกอีกเลย ฉะ...ฉันอาจจะจ้างแกเป็นสายสืบให้ฉันก็ได้"
"อ้อ รู้จักขอร้องอ้อนวอนเหมือนกันนะ ไอ้จ่าหน้าตัวเมีย มึงกับกูแค้นกัน แต่ไม่ยักเล่นแบบตัวต่อตัว มึงกลับไปทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างน้องกู มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย หน้าตัวเมียแล้วยังใจสัตว์อีกต่างหาก"
จ่าพยับจะหยิบปืนที่สะเอว ตงระเบิดกระสุนอีกนัดเข้าที่เอว จ่าพยับร้องโหยหวน ผงะไปปะทะผนัง
จังหวะนี้ ศรี ก้าน เพลิน เอพริล เมย์ จูน พริ้งวิ่งเข้ามา หยุดมองอยู่สุดโถงห้อง
ตงเปิดเสื้อแจ็คเก็ต หยิบมีดออกมา
"มึงตายเร็วไม่ได้หรอก อย่างมึงต้องตายช้า ๆ เหมือนอย่างไอ้ สุวรรณ กับนังพิศไง"
เพลิน เอพริล เมย์ จูน มองหน้ากัน แทบร้องกรี๊ดออกมา
"พี่พิศ" เพลินร้อง
"แม่กับพี่สุวรรณ"
"ไปเร็ว"
เพลิน และสามเดือนรีบผละไปทันที
ตงเดินเข้าประขิดร่างจ่าพยับ แล้วแทงมีดกลางท้อง
"อ๊าก"
นงเยาว์เบือนหน้าหนี ร้องไห้ จ่าพยับม่านตาเริ่มขยาย
"ทั้งหมดนี่สำหรับทั้ง จันทร์ฟอง นงเยาว์ และผู้หญิงทุกคนที่มึงพร่าพรหมจรรย์"
ตงแทงมีดเข้าไปอีก จ่าพยับสะท้านทั้งร่างแล้วทรุดฮวบลงกับพื้น อ้าปากเหมือนจะร้องขอให้ช่วย แต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา
ตงผละออก ยื่นมือเปื้อนเลือดมาให้ นงเยาว์
"มาหาพี่"
นงเยาว์จับมือตง ตงดึงให้ลุกขึ้น กอดนงเยาว์ไว้แน่น นงเยาว์ร้องไห้กับไหล่ตง แล้วรู้สึกถึง
เลือดที่สีข้าง
"พี่ตง พี่มีแผล"
"ไม่เป็นไรหรอก"
ตงหันมาทางกลุ่ม ก้าน พริ้ง ศรี ที่ยังตะลึงงัน
"เฮียก้าน เรียกตำรวจ ฉันยอมมอบตัว"
"ดะ ได้"
ก้านรีบกดมือถือ
"พี่ตง"
"ทุกอย่างจบแล้ว เรียกสิงห์มา พี่จะสั่งเสียทุกอย่าง"
นงเยาว์เช็ดน้ำตา แล้วกดเบอร์มือถือทันที
จังหวะนั้น สมุน 2 ที่นอนหายใจระรัวอยู่ หยิบปืนที่ตกอยู่ข้าง ๆ แล้วระเบิดกระสุนเข้าที่กลางอกของตงพอดี ทุกคนร้องกรี๊ดด ทรุดฮวบลงกับพื้น พริ้ง ศรี ก้านหลบอยู่ด้วยกัน
ตงเลือดสาด ยืนแน่นิ่งไป แล้วค่อยทรุดลงนงเยาว์ล้มลงข้าง ๆ ตง
ต้อย ใบพรวิ่งเข้ามาพอดีแทรกกลุ่มพริ้ง วิ่งมาหาตง
"แอร๊ย พี่ตง"
ต้อยเข้ามากอดตง ใบพรตะลึงงัน ตงอยู่ในอ้อมกอดของต้อย นงเยาว์อยู่ข้าง ๆ ยังช็อกอยู่
"ต้อย"
"พี่ตง พี่ตงต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่ตงต้องอยู่กับต้อย เราจะไปอยู่ด้วยกัน"
"พี่ดีใจ ที่มีคนรักพี่จริง ๆ อย่างต้อย เท่านี้พี่ก็มีความสุขแล้ว"
"พี่คะ เรียกรถพยาบาลค่ะ" ใบพรได้สติสั่ง
ก้านกดมือถือเรียกรถพยาบาลทันที
สิงห์วิ่งเข้ามาจากด้านหน้า เข้ามาตงที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของต้อย
"พี่ตง"
"สิงห์ แม่...ฝะ....ฝากแม่ บอกว่าพี่ขอโทษ ที่ไม่ได้ทดแทนบุญคุณแม่มากไปกว่านี้"
สิงห์สะอื้น
"อย่าพูดอย่างนั้น พี่ทำดีที่สุดแล้ว"
"ฝากนงเยาว์ด้วย"
"พี่ตง ฉันขอโทษ"
นงเยาว์จับมือตงไว้
"พี่รักนง อย่าโกรธพี่อีกเลยนะ"
นงเยาว์ได้แต่ร้องไห้ ตงพูดได้เท่านั้นก็เกร็งไปทั้งร่างแล้วหลดลม ตายังปิดไม่สนิท ต้อย ใบพร นงเยาว์ ร้องโฮออกมา สิงห์ปิดเปลือกตาให้ตง
เสียงไซเรนประสานกับเสียงร้องไห้ดังก้องไป
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 27 (ต่อ)
หน้ารั้วบ้านสุขสำราญ ทุกคนรีบเข้าในบ้าน
"พี่พิศ"เพลินร้องรียก
สาวสามเดือนเรียก "แม่/ พี่ สุวรรณ"
ทั้งสี่วิ่งเข้าบ้าน เมื่อถึงโถงกลางก็ชะงัก เมื่อเห็นเลือดไหลเป็นทางจากโต๊ะทำงาน ตรงออกไปยังห้องพิศ
"เลือด"
ทั้งสี่วิ่งเข้าห้องพิศ
ทั้งสี่วิ่งเข้ามา แล้วกรี๊ดพร้อมกัน พบร่างพิศ สุวรรณนอนจมกองเลือดอยู่ทั้งคู่
"พี่พิศ"
เพลินเข้าดูอาการพี่สาว สามสาวดูอาการของสุวรรณ เมย์จับชีพจรที่คอสุวรรณ แล้วส่ายหน้า
"พี่ สุวรรณ.."
สามสาวร้องไห้โฮ
"แม่ล่ะ พี่เพลิน"
"พี่พิศ"
พิศปรือตาขึ้นมอง สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่พูดอะไรไม่ได้แล้ว
"พี่พิศ โทร.รียกรถพยาบาลเลย"
เอพริล รีบกดมือถือติดต่อโรงพยาบาลทันที
"ทำใจดี ๆ นะพี่พิศ พี่ต้องไม่เป็นอะไร"
พิศเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ขยับร่างกายไม่ได้แล้ว
วันต่อมา ณ คฤหาสน์ ไกรวิทย์ นภาและกฤษณ์คุยที่ห้องนั่งเล่น หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น และหัวสีหลายฉบับวางอยู่
"แหม.....ข่าวนายตงมันฆ่าล้างบางนี่ ออกไปถึงเมืองนอกเมืองนาเลยนะ" ไกรวิทย์ว่า
"น่ากลัวจริง ๆ คุณก็ไม่น่าหลงเชื่อไปจ้างมันมาเป็นบอดี้การ์ดเลย ทำไม่ถูกใจ มันคงฆ่าเราล้างบ้านเหมือนกัน" นภาว่า
"ผมว่าไม่นะ อย่างนายตงนี่ถือว่าเป็นโจรมีสัจจะ ไปล้างบางทั้งแก๊งค์หนังโป๊ บ้านสุขสำราญ ไปถึงไอ้จ่าพยับ ฆ่าแต่พวกชั่วเท่านั้น"
กฤษณ์บอก
"คนรากหญ้าด้วยกัน ยกให้เป็นฮีโร่เลยนะครับพ่อ หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ยกให้เป็นมือปืนนักบุญเลยด้วยซ้ำ"
กฤษณ์โชว์หนังสือพิมพ์ให้ดู
"ยี้ ไปเชิดชูฆาตกรทำไม ไม่เข้าท่า" นภาว่า
"ที่เขาเชิดชู เพราะตั้งแต่ไอ้จ่าพยับมันถูกฆ่าตาย เหมือนแผ่นดินมันจะสูงขึ้นจริง ๆ"
"ยังไงเหรอคะ"
"ก็ไอ้ตัวเลว ๆ ที่เป็นทั้งเจ้านายทั้งลิ่วล้อของไอ้จ่า ถูกตรวจสอบกันเพียบ พอโดนจี้เข้ามาก ๆ ตามประสาหมามาโดนน้ำร้อนลวก เห่าเสียงลั่น สาดโคลนกันใหญ่ ตอนนี้ทั้งปลด ทั้งย้ายกันให้วุ่น สะใจจริง ๆ"
นภาค้อนสามีและลูกชายที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ละม่อมอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ ขณะที่ศรีกับพริ้งกำลังกินข้าวกันอยู่
"โอย....กรรมเวรแท้ ๆ เชียว นังพิศนะนังพิศ ทางโรงพยาบาลเขาว่ายังไงบ้าง"
"กระสุนที่ถูกยิงน่ะ ไม่เป็นไรเพราะไม่โดนที่สำคัญ แต่ตอนที่กลิ้งตกลงมานี่แหละพี่ มันไปกระทบกระดูกคอเข้าอย่างจัง" พริ้งบอก
"ตอนนี้ก็เลยเป็นอัมพาต ขยับตัวไม่ได้เลยตั้งแต่คอลงมา" ศรีว่า
ละม่อมไหว้
"เวรกรรมอะไรอย่างนี้ นังพิศนะนังพิศ แล้วตอนนี้ ใบพร นังต้อย เป็นยังไงกันบ้าง"
"ต้อยมันก็ร้องไห้ไม่หยุด หนูไปช่วยงานศพ ก็เห็นว่าสวดสองคืนแล้วเผาเลย ใบพรกับพี่สิงห์ยังกำลังใจดีอยู่"
"นงเยาว์ล่ะ"
"ซึมเศร้าน่ะพี่ ไปช่วยงานศพก็ไปเป็นลม" พริ้งบอก
"ดูแลมันหน่อยก็แล้วกัน พี่ชายแท้ ๆ ทั้งคน"
"ฮึ....ก็เพราะมันนั่นแหละ พี่ตงถึงต้องมาตาย" ศรีบอก
"อย่าไปโทษมันเลยนังศรี นังนงมันก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิด มันเป็นเรื่องของกรรมของแต่ละคนแล้วละ ไม่ใช่ความผิดของใครหรอก อภัยให้กันเถอะ"
"ค่ะแม่"
"แต่ก็สะใจนะพี่ ไม่มีไอ้จ่าพยับ ก็ไม่มีการเก็บส่วยอีกแล้ว"
"ก็ถือเป็นกุศลที่นายตงสร้างไว้ให้เรา เอ้า เตรียมตัวไปงานศพเถอะ แล้วอุทิศส่วนกุศลให้ผู้ล่วงลับไปสู่สุคติ"
พริ้งและศรีพนมมือพูดพร้อมกัน
"สาธุ"
สามวันต่อมา ณ วัดบนหน้าผาพัทยา องค์พระจ้องมองมาราวกับเพื่อโปรดบรรดาสรรพสัตว์
ใบพร สิงห์ นงเยาว์ วิไล ต้อย ในชุดไว้ทุกข์กำลังสวดมนต์ขอพรจากองค์พระ เห็นโกศใส่อัฐิของตงวางอยู่บนตั่งเล็กข้าง ๆ ควันธูปลอยอ้อยอิ่ง ทั้งสี่อธิษฐานแล้วกราบพระพร้อมกัน ทุกคนน้ำตาไหลพราก
วิไลกำลังยืนคุยกับเจ้าอาวาส ใบพร นงเยาว์ ต้อย และ สิงห์แยกมา ต้อยถือโกศมาด้วย
"พี่จะขึ้นไปบนหน้าผา จะไปโปรยอัฐิของพี่ตง"
"เดี๋ยวพรไปบอกแม่ก่อน แม่คงขึ้นไปไม่ไหว ให้รอข้างล่างก็แล้วกัน"
ใบพรแยกไปหาวิไล
"ทำไมต้องไปโปรยที่หน้าผาล่ะพี่" นงเยาว์ถาม
"พี่ตงเคยสั่งไว้ ถ้าพี่เขาจากไป เขาขอให้พี่โปรยเถ้าของเขาในที่ที่กว้างใหญ่ที่สุด เห็นทั้งท้องฟ้า ทั้งผืนน้ำ เหมือนกับเขาได้พบอิสระที่แท้จริง ไม่ถูกจำกัด ถูกกดขี่ อย่างชีวิตที่ผ่านมาอีกแล้ว"
นงเยาว์ยิ่งสะเทือนใจ ต้อยเช็ดน้ำตา
สิงห์ ใบพร นงเยาว์ ต้อยเดินขึ้นมาบนหน้าผา ต้อยถือโกศ ทุกคนมองภาพเบื้องหน้า เห็นฟ้า ผืนน้ำ และเห็นตัวเมืองพัทยาทั้งอ่าว ลมทะเลพัดโชย บรรยากาศสดชื่น ต้อยยิ้มออกมาได้
"พี่ตง ต้อยพาพี่มาที่ที่พี่ต้องการแล้วนะ ขอวิญญาณพี่ตงได้พบอิสระสมปรารถนาของพี่"
ต้อยส่งโกศให้สิงห์
"ขอให้วิญญาณของพี่สู่สุคติ ชาตินี้ผมอาจไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของพี่ แต่พี่ก็ให้ความรัก ความเมตตาเหมือนผมเป็นน้องพี่แท้ ๆ เกิดชาติหน้าหรือชาติไหน ๆ ขอให้เราเป็นพี่น้องแท้ ๆ เถอะนะครับ"
สิงห์ส่งโกศให้นงเยาว์
"ยกโทษให้นงด้วยพี่ตง บาปกรรมที่นงก่อไว้กับพี่กับทุกคน คงชำระล้างไม่ได้หมดในชาตินี้ แต่นงก็จะชดใช้ไปตลอดชีวิตนี้"
นงเยาว์ส่งคืนโกศให้ต้อย ต้อยเปิดโกศ แล้วเทเถ้าออกจากโกศ เถ้าของตงกระจายปลิวไปตามกระแสลมไปสู่ผืนฟ้า ผืนน้ำ เบื้องหน้า
ทั้งสี่มองภาพเบื้องหน้าอย่างสงบสุข ความรู้สึกปิติค่อย ๆ แผ่ซ่าน เต็มตื้นในใจของทั้งสี่คน ราวกับรู้ได้ว่าตงได้รับรู้ความปรารถนาของทุกคนแล้ว
สองสามวันต่อมา รถพยาบาลจอดหน้าบ้าน บุรุษพยาบาลเข็นนางพิศที่นอนอยู่บนเปลลงมาจากรถ เพลินตามมา สามสาวออกมาจากบ้าน เข้ามาดูนางพิศด้วยสีหน้าหดหู่ สายน้ำเกลือ และท่อออกซิเจนระโยงระยาง นางพิศขยับร่างกายไม่ได้แล้ว ได้แต่กลอกตาไปมา บุรุษเข็นนางพิศเข้าบ้าน
พิศนอนอยู่บนเตียงแล้วเรียบร้อย ถังออกซิเจนวางอยู่ข้าง ๆ มีหน้ากากครอบหน้า เพลินเช็ดตัวให้ สามสาวมองอยู่ข้างเตียงอย่างสลดใจ
"พี่พิศ ได้ยินที่ฉันพูดไหม ถ้าได้ยินพี่กะพริบตาให้ฉันด้วย"
พิศกะพริบตา
"อย่าหาว่าฉันโลภหรืออะไรเลยนะ แต่ตอนนี้พี่ต้องยอมรับว่าพี่เป็นบุคคลไร้สมรรถภาพทางกายแล้ว บ้านสุขสำราญและสมบัติทั้งหมดของพี่ ควรจะให้ฉันเป็นผู้ดูแล ไม่งั้นฉันก็คงจัดการอะไรไม่สะดวก พี่จะยินยอมไหม กะพริบตาหนึ่งครั้งคือยอม สองครั้งคือไม่"
พิศกระพริบตาหนึ่งครั้ง
"ขอบใจจ๊ะ เอกสารทางทนายเขาจะมาให้พี่เซ็นทีหลังนะ ฉันสัญญานะพี่ว่าฉันจะดูแลกิจการบ้านเราต่อไปให้เหมือนเดิม แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีการเดิม ๆ อีกแล้ว"
เมย์ถาม
"ยังไงคะเจ๊"
"ต่อไปนี้บ้านสุขสำราญ จะไม่บังคับกดขี่ข่มเหงพวกหล่อนแล้วน่ะซี"
จูนบอก
"หมายความว่าเราจะทำอะไรก็ได้ตามสะดวกใช่ไหม"
"ไม่ใช่ กฎของบ้านก็ยังเป็นกฎอยู่ แต่เรื่องบังคับขืนใจให้แกต้องไปกับแขก รีดเงิน เอาเปรียบ หรือทำร้ายร่างกาย บ้านนี้จะปลอดเรื่องพวกนี้ทุกอย่าง เราจะอยู่กันอย่างพี่น้องและช่วยเหลือกันทุกอย่าง นะ....พี่พิศ"
พิศกะพริบตา พร้อมน้ำตาไหลรินออกมา
สามสาวน้ำตารื้น มองหน้ากันแล้วพยักหน้า ทรุดลงนั่งแล้วไหว้ขอบคุณเพลินและพิศ
" ขอบคุณพี่เพลิน และแม่พิศค่ะ"
เพลินร้องไห้เบา ๆ จับมือพิศไว้
"เราไม่สร้างเวรสร้างกรรมอีกแล้วนะพี่"
พิศกะพริบตาอีกครั้ง ใบหน้านั้นดูอิ่มเอิบด้วยใจอันเป็นกุศลขึ้นมาทันที ทุกคนดูเหมือนจะเห็นรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของนางพิศ สามสาวและเพลินยิ้มทั้งน้ำตา
วันต่อมา กฤษณ์ดูบรรดาพนักงานสามสี่คนกำลังตกแต่งห้องใหม่ ม่านและผ้าบางระโยงระยางเหนือเพดาน จัดซุ้มที่ประกอบพิธีหมั้น ติดชื่อของปริมและกฤษณ์พร้อมภาพถ่ายใบหน้าทั้งคู่ นภาและไกรวิทย์เข้ามา มองทุกอย่างอย่างพอใจ
"มันต้องขนาดนี้เลยเหรอครับแม่"
"มันต้องขนาดนี้ซีจ๊ะ งานหมั้นงานแต่งของลูกกับหนูปริม ต้องอลังการงานสร้างขนาดนี้แหละ"
"แล้วทำไมจะต้องเป็นห้องคอนโดของผมละครับ จัดที่บ้านเราก็ได้"
"ให้แม่เขาอธิบายก็แล้วกัน"
"แม่จะให้ที่นี่เป็นเรือนหอเราน่ะซี ไม่ใช่ไปแอบอยู่คอนโดลับ ๆ เพื่อจะซุกอีตัวต่ำ ๆ อย่างที่เคยอีก"
กฤษณ์ถอนใจมองหน้าพ่อ ไกรวิทย์เห็นขัน
"นอกจากคอนโดยี่สิบล้านจะเป็นเรื่อนหอแล้ว งานนี้ยังจะให้สื่อมวลชนมาทำ ข่าวเรื่องสินสอดทองหมั้นด้วยนะ เงินสดยี่สิบล้าน ทองแท่งอีกสิบล้านนะจ๊ะจะวางอยู่กลางห้องนั่น ให้เห็นกันจะจะไปเลย"
"จะโชว์ว่าเรารวยใช่ไหมครับ"
"แล้วทำไมจะไม่โชว์ล่ะ งานนี้เราต้องสร้างความเชื่อมั่นให้คุณธาดา พ่อน้องปริม"
"เอาเถอะครับจัดให้เอิกเกริกไปเลย เพราะงานนี้ผมรู้ว่าพ่อแม่ถอนทุนจากพ่อน้องปริมได้อยู่แล้ว"
"ไอ้กฤษณ์ พูดอะไรระวังหน่อย"
กฤษณ์ลุกแยกไป ไกรวิทย์ส่ายหน้า นภามองไปรอบ ๆ กลัวคนงานได้ยิน
อ่านต่อตอนที่ 28
