แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 24
ตง สิงห์นั่งดริงค์กับใบพรและต้อย กับแกล้มเต็มโต๊ะ ต้อยเอะอะ
"อะไรนะ เจ้าบุญทุ่มลึกลับนั่น ที่แท้คือคุณกฤษณ์"
"ใช่"
"แล้วทำไมพรเก็บเงียบ ไม่ยอมบอกใคร"
"ไม่กล้าน่ะ คุณกฤษณ์เขาก็สั่งไม่ให้พูด เขากลัวทางบ้านรู้"
"ไม่บอกแม้แต่พี่ จนทำให้พี่หึงแทบแย่" สิงห์บอก
"ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วละ พรไม่ไปกับเขาแล้ว ว่าแต่พี่สองคน ทำไมถึงถูกไล่ออก"
"ก็ไอ้สิงห์มันไม่ยอมไปขอโทษยายคุณนาย แกก็เลยไล่ทั้งพี่ทั้งไอ้สิงห์ออกทั้งคู่" ตงบอก
"แล้วทำไมพี่สิงห์ไม่ขอโทษ"
"ยายคุณนายจะตบใบพรนะ พี่ไม่ไปขอโทษคนที่รังแกพรหรอก"
สิงห์ยิ้มให้ใบพร เอาหน้าผากชนกัน ต้อยแซว
"ต๊าย แมน ฮีโร่ หวานมดไต่แล้ว"
"อีกอย่างตอนนี้ ทั้งพ่อแม่ลูกกำลังสงสัยว่าพี่เป็นสามีของใบพรรึเปล่า ไม่มีใครไว้ใจพี่กับพี่ตงแล้วละ ก็สมควรแล้วที่จะต้องออก"
"แล้วจะทำอะไรกินต่อไปนี้" ใบพรถาม
"นั่นซี"
ตงและสิงห์มองหน้ากัน ชนแก้ว
"อย่างที่สัญญากับต้อยไง พี่ตงจะไปทำไร่ จะพาต้อยไปด้วย"
"พี่ก็จะพาใบพรกลับบ้านเหมือนกัน"
ต้อยบอก
"เราก็ต้องแยกกันอยู่แล้วซีพร พี่ตงก็ต้องกลับไปบ้านพี่เขา ไปดูแลแม่เขา"
"จ๊ะ พี่สิงห์จะไปอยู่กับพรที่บ้านแม่"
"ต้อยคงคิดถึงพรมาก ๆ เลย ฮือ"
"เอ... แล้วถ้าพี่ไม่กลับบ้านล่ะ แต่จะพาแม่พี่ไปขออาศัยบ้านพรอยู่ด้วย จะรังเกียจไหม" ตงบอก
"พี่ตงจะไปอยู่กับเราเหรอ"
"พี่เคยขอแม่วิไลแล้ว ว่าถ้าพาแม่อัมพาตของพี่ไปอยู่ด้วย ท่านจะอนุญาตไหม ท่านเต็มใจเลยละ"
ตงและสิงห์พยักหน้า ใบพรและต้อยมองหน้ากัน ใบพรดีใจ แต่ต้อยกลับเครียด
"ยังไงพี่ก็คงฝากแม่พี่ให้ใบพร ให้ต้อยช่วยดูแลด้วย ส่วนพี่กับสิงห์คิดจะรับจ้างสารพัดเท่าที่จะทำได้ แล้วถ้ามีเงินเราจะเปิดอู่ซ่อมรถของเราเอง ใช่ไหม สิงห์"
"ครับพี่"
"เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันใช่ไหม" ใบพรบอก
"แม่นแล้ว"
"ดีใจจังเลยพี่สิงห์ พี่ตง"
ใบพร สิงห์ ตง หัวเราะเฮฮา ต้อยตวาดลั่น
"เดี๋ยว... ให้ต้อยเลิกอาชีพขายบริการ ไปเป็นแม่บ้าน ต้องไปดูแลแม่ชราตั้งสองคนเลยเหรอ"
"เออ... ต้อย พี่ไม่ได้บังคับนะ" ตงบอก
สิงห์ถาม
"ไม่พอใจเหรอต้อย พี่จ้างต้อยก็ได้นะ"
ต้อยบอกเสียงเครือ เหมือนเสียใจ
"จ้างต้อย จ้างต้อยงั้นเหรอ"
ต้อยร้องไห้โฮออกมา ใบพรเข้าปลอบ
"ไม่ร้องนะต้อย ไม่ร้อง งั้นต้อยไม่ต้องดูแลก็ได้ พรจะดูแลเองนะ อย่าเสียใจ อย่าน้อยใจเลยนะ "
ต้อยผละจากการกอดใบพร หยุดร้องทันที
"ใครบอกว่าเสียใจ น้อยใจ"
"อ้าว แล้วร้องไห้ทำไม"
"ที่ร้องเพราะดีใจ ฮือๆ ดีใจ ที่จะเลิกอาชีพขายตัว ทำงานอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องขายตัวน่ะ"
"แล้วต้อยยอมดูแลแม่ไหวไหมล่ะ"
ต้"เขาเรียกอาชีพ “เนอสเซอรี่” อาชีพในฝันมานานแล้ว ฮือ"
ทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน ตงเข้ามากอดต้อย
"ไอ้ต้อยเอ๊ย มีวันไหนที่พี่อยู่กับเอ็งแล้วไม่มีความสุขวะเนี่ย" ตงว่า
"แล้วพี่ตงรู้ไหม อาชีพในฝันต้อยอีกอย่างน่ะ ถ้าไม่เป็นเนอสเซอรรี่ ต้อยอยากเป็นอะไร"
"เป็นอะไรล่ะ"
"ขายบริการบนอากาศ"
"อ้าว ไหนว่าไม่อยากขายบริการแล้วไง" สิงห์ว่า
"ฟังให้จบ แอร์โฮสเตสจ๊ะ"
งหมดหัวเราะ
ตงบอก
"เชื่อ เชื่อ มาชนเขื่อนฉลองกันหน่อย"
ทั้งสามเฮพร้อมกัน ชนแก้ว ในมุมมืดของร้าน นพแอบฟังอยู่
"อีพร ที่แท้มึงก็ขายตัวให้ไอ้กฤษณ์นี่เอง"
บ้านสุขสำราญ เวลากลางคืนต่อเนื่อง เพลิน สาวสามเดือน และสุวรรณกลับเข้ามาในบ้าน สุวรรณซ่อนสีหน้าระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา
เพลินบอก
"แย่จริง ๆ แขกมันหายไปไหนกันโม้ด"
เมย์บอก
"เจ๊ เห็นว่าตอนนี้มันไปเที่ยวไอ้ผับเปิดใหม่ มีอีแหม่มผมบลอนด์เอ๊าะ ๆ ทั้งนั้นเลย พูดภาษาแปลก ๆ"
"ของใหม่ ๆ มันก็เลยเห่อ" จูนว่า
เอพริลบอก
"งั้นเราใส่ผมบลอนด์กันบ้างไหมวะ"
"อย่า อย่า หน้าเป็นส้มตำปูปลาร้า กระแดะใส่วิกผมบลอนด์ ไพล่จะไปเหมือนชะนีหรือลิงกังแถวลพบุรี ไป ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"
สาว ๆ แยกกันไปนอน สุวรรณมองตาม
"สุวรรณ แม่หลับรึยังวะ" เพลินถาม
"ไม่รู้ ไปดูก่อน"
สุวรรณออกไปที่ห้องนางพิศ
สุวรรณเข้ามาในห้องนางพิศ เปิดไฟหัวเตียง นางพิศนอนคลุมโปงอยู่
"แม่ เป็นยังไงบ้าง"
พิศเลิกโปง ตัวสั่นหน้าซีด
"กว่าพวกแกจะกลับ ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว"
"ไม่ต้องกลัวแม่"
"ต้องกลัว สุวรรณ ฉันเหมือนได้ยินเสียงมันหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ"
"แม่คิดฟุ้งซ่านไปเอง"
"ฉันได้ยินจริง ๆ นะ สุวรรณ"
"ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวถ้าพวกมันเจอศพ แม่ต้องเล่นให้เนียนนะ"
พิศพยักหน้า
สามสาวกำลังจะแยกเข้าห้องของตัว ผ่านห้องจันทร์ฟอง เห็นประตูเปิดแง้มอยู่ ไฟในห้องปิดมืด
เอพริลบอก
"นังจันทร์มันไม่สบาย ไปดูมันหน่อยไหม"
"แหวะ อีขี้โกง อีทรพี ให้มันตาย ๆ ไปเถอะ ไม่สน"
เมย์สะบัดไป
"แล้วทำไมมันไม่ปิดประตูวะ"
จูนผลักประตูเข้าไป สองสาวก็เห็นร่างห้อยต่องแต่งอยู่เหนือเตียง จูนและเอพริลตะลึงงันมองร่างไร้วิญญาณของจันทร์ฟอง กรี๊ดสุดเสียงพร้อมกัน
สุวรรณและพิศสะดุ้งเฮือก
"ทำตามแผนนะแม่"
สุวรรณวิ่งออกจากห้อง พิศรวบรวมสติ
"อะไร อะไรกัน ร้องเอะอะ มีอะไร" พิศว่า
เพลินวิ่งมาหน้าห้อง จูนและเอพริลกอดกันกลม เมย์วิ่งเข้ามาเห็นร่วมร้องกรี๊ดด้วยอีกคน เพลินนิ่งงันร้องไม่ออก สุวรรณตามมา ทำเป็นตกใจ
"นังจันทร์ !"
เพลินเบือนหน้าหนี แล้วเกิดอาการหน้ามืด ทรุดลง สุวรรณรีบประคองไว้ สามสาวกอดกันร้องไห้จ้า สุวรรณเห็นหญิงทั้งสี่ไม่มีอาการสงสัย โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง เสียงพิศลั่น
"อะไรกันวะ แหกปากอะไรกลางดึกกลางดื่น"
"จะให้แม่รู้ดีไหม" สุวรรณถาม
"ก็ต้องให้รู้น่ะพี่ " เอพริลบอก
"ขืนไม่บอกเดี๋ยวเป็นเรื่อง" เมย์ว่า
"พี่พาแม่มาเอง"
สุวรรณรีบไปที่ห้องพิศ
สุวรรณกลับมาที่ห้องพิศ ที่ลุกนั่งข้างเตียง
"พวกมันสงสัยไหม"
"ไม่เลยแม่"
พิศโล่งอก สุวรรณพยุงร่างพิศลงนั่งเก้าอี้รถเข็น
สุวรรณเข็นรถพิศมาหน้าห้องจันทร์ฟอง เพลิน และสาวๆเห็นหน้าซีดของพิศยิ่งร้องไห้หนัก
"พี่พิศ นังจันทร์....นังจันทร์มันผู้คอตายแล้ว" เพลินบอก
สุวรรณเข็นพิศมาหน้าประตู พิศตะลึงกับภาพที่เห็น เบือนหน้าหนี กรีดร้องเสียงดัง
เพลินบอก
"แม่....ทำใจดี ๆ นะ มัน....ฆ่าตัวตายแล้ว"
"โฮ....มันฆ่าตัวตายทำไม ทำไมมันคิดสั้นแบบนี้ โธ่ นังจันทร์เอ๊ยนังจันทร์"
พิศร้องไห้โฮ
"ใคร ใครไปแกล้งมันรึเปล่า"
สามเดือนโพล่งพร้อมกัน
"เปล่านะแม่ / หนูไม่ได้ยุ่งกับมันเลย / ไม่มีใครแกล้งมันหรอก"
"โธ่...มันเพิ่งมาจัดยาให้เมื่อหัวค่ำ แม่ก็หลับไป ไม่นึกเลยว่ามันจะฆ่าตัวตาย เอิ๊ก..."
พิศตีบทแตก ทำท่าจะเป็นลม
"พาแม่กลับไปพักก่อนเถอะ"
"ได้ได้"
เพลินสั่ง
"เดี๋ยวแกมาเอาศพมันลงด้วยนะ สุวรรณ"
"ครับเจ๊"
สุวรรณกลับรถเข็นพิศ พิศเปลี่ยนสีหน้าทันที สบตาสุวรรณเป็นเชิงถามว่าแนบเนียนไหม สุวรรณ แอบพยักหน้า พิศร้องไห้ต่อเนื่อง เรอลั่น
"สุวรรณ เดี๋ยวขอยา หยิบยาดมให้ด้วย จันทร์เอ๋ย จันทร์ลูกแม่"
สามเดือนยังร้องไห้กอดกัน
"พวกแกไปเอาธูปมาจุดขอขมา"
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 24 (ต่อ)
เช้าวันรุ่งขึ้น ต้อยและใบพรวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในบ้าน ถือขันตักบาตร และโต๊ะเล็กกับของใช้ในการตักบาตรเข้ามาด้วย ศรี ละม่อม พริ้ง นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน
ต้อยบอก
"แม่ เจ๊ เรื่องใหญ่แล้ว"
"อะไร" ละม่อมถาม
"ตำรวจมาเต็มบ้านสุขสำราญเลย"
พริ้งถาม
"อุ๊ย....มีเรื่องอะไรกันเหรอ"
นงเยาว์กำลังจะลงมาจากชั้นบน หน้าตาซีดเซียวอิดโรย เพราะร้องไห้และป่วยทั้งคืน
ต้อยบอก
"อย่าให้นังนงมันได้ยินนะ เขาลือว่านัง จันทร์ฟอง ฆ่าตัวตายแล้ว"
"คุณพระช่วย ฆ่าตัวตายยังไง" ละม่อมถาม
"เห็นว่าแขวนคอตายจ๊ะ" ใบพรบอก
นงเยาว์ทรุดฮวบอยู่ตรงบันไดนั้น ทำอะไรไม่ถูก
"งั้นต้องไปดูแล้วละ นังต้อย ใบพรไปกับพี่นะ" ศรีบอก
"ค่ะ"
สามสาวเตรียมตัวจะออกจากบ้าน นงเยาว์เดินลงบันไดมาบอก
"ฉันไปด้วย"
ทุกคนเป็นอึ้ง สภาพนงเยาว์ดูป่วยมาก ๆ
ใบพร นงเยาว์ ศรี ต้อยมาดูหน้ารั้วบ้าน เห็นรถตำรวจและรถพยาบาลจอดอยู่ ตำรวจเดินกันขวักไขว่
"เข้าไปดูในบ้านดีกว่า"
สี่สาวเดินเข้ามาที่โถงประตู
นางพิศนั่งรถเข็นกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น เอพริล เมย์ จูน ร้องไห้อยู่ข้าง ๆ จับมือนางพิศไว้ราวกับรักกันเสียเต็มประดา ตำรวจกำลังสอบปากคำ
"ค่ะ ลูกจันทร์เข้ามาจัดยาให้แม่ จัดเสร็จแล้วพูดอะไรบางอย่าง"
"พูดอะไรครับ" พนักงานสอบสวนถาม
"ทำนองว่าหนูจะไปแล้ว ทำนองนี้น่ะค่ะ ฉันก็ถามว่าจะไปไหนเหรอ ลูกก็บอก ว่าจะกลับไปบ้าน ฉันก็ไม่ได้เอะใจเล้ย ว่าเขาหมายถึงเขามาลาตาย....ฮือ ฉันยังบอกไปอีกว่า เดี๋ยวเอาเงินแม่ไปนะ ไปสร้างเนื้อสร้างตัวนะลูก"
"ตกลงคุณแม่เป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับผู้ตายนะครับ"
"คงใช่น่ะค่ะ เพราะตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน ฉันทานยาแล้วฉันก็หลับสนิท ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย จนมาเมื่อคืนได้ยินเสียงเด็กร้องกรี๊ดกัน ถึงได้มาเห็นศพมัน"
ขาดคำ เปลขนร่าง จันทร์ฟองถูกลากผ่านโถง ทุกคนเงียบกริบ ผ้าขาวคลุมหน้ามิดชิด
กลุ่มใบพรมองตะลึง รถเข็นผ่านหน้านงเยาว์ มือข้างหนึ่งหลุดจากผ้าตรงหน้านงเยาว์พอดี กลุ่มใบพรสะดุ้ง เปลถูกเข็นไปที่รถพยาบาลจอดอยู่ นงเยาว์แทบหายใจไม่ออก
จ่าพยับ สุวรรณและเพลินเดินออกมาจากห้องด้านใน เข้ามาสมทบกับกลุ่มนางพิศ นงเยาว์มองสุวรรณอย่างเคียดแค้น
"ตกลงเป็นการฆ่าตัวตายนะคะจ่า" เพลินบอก
"ก็คงเป็นอย่างนั้น ผู้ตายคงเครียดเลยตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง" พยับบอก
สุวรรณสีหน้าโล่งอก
เพลินถาม
"เราต้องไปให้ปากคำที่โรงพักอีกไหมคะ"
"ไม่ต้องแล้ว "
นงเยาว์ตรงไปกลางห้องโถงทันที
"ฉันไม่เชื่อ จันทร์ฟองไม่มีทางฆ่าตัวตาย จ่าอย่ามาสรุปคดีมั่ว ๆ"
จ่าพยับถาม
"เฮ้ย มาจากไหนวะเนี่ย ใครปล่อยให้เข้ามา"
"นังนง เฉย ๆ เถอะแก"
"ไม่เฉยหรอก พวกแกรวมหัวกันฆ่านังจันทร์ พวกแกทุกคน"
ทุกคนตะลึงงัน นางพิศสบตาสุวรรณ
"ลากแม่นี่ออกไป" จ่าพยับบอก
สุวรรณเข้ามาจะจับร่างนงเยาว์ นงเยาว์ตบหน้าสุวรรณฉาดใหญ่
"ไอ้ชั่ว มึงหลอกกูไปเล่นหนังโป๊ มึงอย่าอยู่เลย"
นงเยาว์เข้าตบตี สุวรรณอย่างบ้าคลั่ง ท่ามกลางอาการตกตะลึงของทุกคนในห้อง
"เฮ้ย อีนี่บ้าแล้ว จับมันออกไป"
ตำรวจช่วยกันยึดร่างนงเยาว์แล้วลากออกไปทันที สุวรรณหน้าแดงจากโดนตบ
"อ้าว มายืนดูอะไรวะ บ้านพวกเอ็งเหรอ ไป"
กลุ่มใบพรรีบออกไปทันที สาวสามเดือนซุบซิบกันเรื่องหนังโป๊ คืออะไร !? จ่าพยับ สบตาพิศและสุวรรณ
ตำรวจผลักนงเยาว์เซออกมาจากรั้วบ้าน ใบพร ศรี ต้อยรีบตามมา
"อย่าเข้ามาอีกนะ ถ้าไม่อยากโดนจับ"
ตำรวกลับเข้าบ้านไป
"นังนง แกพูดอะไร แกโดนหลอกไปเล่นหนังโป๊งั้นเหรอ" ศรีถาม
นงเยาว์ไม่กล้าสบตา เช็ดน้ำตาไปด้วย
"ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ"
ต้อยถาม
"แล้วแกไปเอามาจากไหนว่าจันทร์มันถูกฆ่า"
"จันทร์มันไม่ใช่คนที่จะฆ่าตัวตายหรอก มันใจแข็งอย่างกับหิน ไอ้พวกนี้ มันฆาตกรกันทุกคน ทั้งอีนังพิศ ทั้งไอ้สุวรรณ รวมทั้งไอ้จ่าพยับด้วย พวกมันร่วมมือกันทั้งทีม เหมือนที่มันทำกับฉัน."
นงเยาว์พูดได้แค่นั้นก็พูดต่อไม่ได้ เซซังไปร้องไห้ข้างรถพยาบาล เคาะข้างรถสามที
"นังจันทร์ งานนี้พวกมันต้องชดใช้ แกจะไม่ตายฟรีหรอก ที่ฉันเคยล่วงเกินอะไรแก อโหสิกรรมให้ฉันด้วย ขอให้วิญญาณแกไปสู่สุคติเถอะนะเพื่อน"
นงเยาว์ร้องไห้จากไป
ศรี ต้อย ใบพรมองหน้ากันอย่างสลดใจ
"แล้วถ้ามันฆ่านังจันทร์ สาเหตุอะไรละวะ" ต้อยถาม
"คงไม่พ้นเรื่องยาเสพติดหรอก" ศรีบอก
"ก็ขอให้วิญญาณจันทร์ฟอง ไปสู่ภพภูมิที่ดีเถอะนะ อโหสิกรรม อย่าจองล้าง จองเวรกันอีกเลย " ใบพรบอก
ศรี/ ต้อย
"สาธุ"
นงเยาว์กลับเข้ามาในห้องเพียงลำพัง ทิ้งร่างลงบนเตียง หวาดกลัวเรื่องหนังที่จะต้องถูกเผยแพร่ และการตายสยดสยองของจันทร์ฟอง นงเยาว์ร้องไห้ออกมาอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง
วันต่อมา ละม่อม ใบพร ต้อย ศรี แต่งตัวเรียบร้อย สวมชุดขาว มายืนรอตักบาตรอยู่หน้าบ้าน พระบิณฑบาตร 3-4 รูปตรงมา ศรีนิมนต์พระ ทั้งสี่ตักบาตร พระให้ศีลให้พร ทั้งสี่ดูสงบ
ภายในบ้าน ใต้ต้นไม้ใหญ่ ละม่อมนั่งยอง ๆ กำลังกรวดน้ำ ทุกคนลงนั่งยอง ๆ ตาม
"ขออุทิศบุญกุศลนี้ให้แก่จันทร์ฟอง ส่วนกุศลให้จันทร์ฟอง สู่สุคตินะลูกนะ"
ทุกคนขาน "สาธุ" รับ ละม่อมลุกขึ้น
"เอ.... นงเยาว์มันอยู่ไหนกัน"
"ยังไม่ตื่นเลยค่ะ" ศรีบอก
"แม่บอกมันแล้วนะให้ตื่นมาตักบาตร อุทิศส่วนกุศลให้เพื่อน"
ต้อยบอก
"เห็นเมื่อวานมันกินเหล้าเมาไม่รู้เรื่อง ที่เฮเว่นก็ไม่ได้ไป เช้านี้เลยไม่ตื่นน่ะแม่"
ละม่อมส่ายหน้า
ภายในคฤหาสน์ กฤษณ์นั่งทานอาหารเช้าร่วมกับ ไกรวิทย์ และนภา ในบรรยากาศมึนตึง
"ผมยังไม่ได้ไล่นายสิงห์ออก พ่อกับแม่ก็ตัดสินใจแทนผมไปแล้ว ไล่ทั้งนายตงนายสิงห์ นี่จะไม่ให้โอกาสผมตัดสินใจเองบ้างเลยหรือไงครับ"
ไกรวิทย์บอก
"ทั้งหมดคือแม่เขาตัดสินใจ"
"จะเลี้ยงมันไว้ทำไม ไอ้สิงห์มันบิดมือแม่เกือบหัก แล้วสั่งให้มันมาขอโทษมันก็ไม่ยอมมา มันกำแหงกับเราขนาดนี้ มันก็ต้องไล่ออก"
"คุณก็เลยพาลมาไล่นายตงออกเสียด้วย"
"ไม่ได้พาลค่ะ แต่มันเป็นพี่น้องกัน ก็ต้องนิสัยสันดานเดียวกัน ไล่ออกนั่นแหละถูกต้องแล้ว"
"แล้วจริงรึเปล่าที่เจ้าสิงห์มันเป็นผัว ใบพร"
"ก็นี่ละครับที่ผมสงสัยอยู่"
"ถ้ามันเป็นผัวเมียกันจริง ก็แสดงว่ามันหลอกลูกกันทั้งคู่ ไอ้ผัวให้นังเมียทำเป็นสาวใสซื่อ มาเป็นคู่นอน แล้วก็ปอกลอกลูกจนเกลี้ยง"
"ถ้าอย่างนั้นนายสิงห์ก็คือแมงดาเราดี ๆ นี่เองน่ะซี" ไกรวิทย์บอก
"ก็ใช่น่ะซีคะ นึกแล้วขยะแขยงที่คุณจ้างมันมาเพ่นพ่านอยู่ในบ้านของเรา เห็นควรแล้วหรือยังคะที่ต้องไล่มันออก"
ไกรวิทย์สบตากฤษณ์อย่างอ่อนใจในความคิดเพ้อของนภา สาวใช้เข้ามารายงาน
"โทษค่ะ คุณปริมมาแล้วค่ะ"
"ให้รออยู่ที่ห้องรับแขก"
"ค่ะ"
สาวใช้ออกไป
"ปริมมา มีเรื่องอะไรเหรอครับ"
"แม่นัดให้มาคุยกับลูก"
"แม่ครับ ตอนนี้ผมไม่พร้อมจะคุยกับปริมนะครับ"
"ต้องพร้อม เพราะวันนี้หนูปริมเขาจะมายื่นคำขาด"
"ยื่นคำขาด เรื่องอะไรเหรอคุณ" ไกรวิทย์ถาม
"เรื่องแต่งงานค่ะ ถ้าไม่แต่งก็เลิก"
กฤษณ์อึ้ง
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 24 (ต่อ)
ตง สิงห์ ใบพร ต้อย นั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันที่บ้านชิต
"มันน่าสงสัยอย่างที่นังนงมันว่า จันทร์ฟองถูกฆาตกรรม" ตงบอก
"ทำไมพี่คิดอย่างนั้น" สิงห์ถาม
"คดีนี้เท่าที่รู้มา ไอ้จ่าพยับเป็นคนเร่งปิดสำนวน ทุกอย่างรวบรัดหมด หลักฐานที่เกิดเหตุก็คลุมเครือ ดูมันไม่โปร่งใสยังไงชอบกล" ตงว่า
ต้อยถาม
"พี่ตง พูดแล้วชักหนาว จันทร์ฟองมันถูกฆ่าจริง ๆ เหรอ"
"เป็นไปได้สูงมาก และมันอาจจะช่วยกันทั้งบ้านก็ได้ โดยเฉพาะนางพิศ"
"ทำไมล่ะพี่" ใบพรถาม
"นังนี่ต้องอยู่ในที่เกิดเหตุตลอด เพราะมันเดินเหินไปไหนไม่ได้ มันนั่นแหละ อาจจะพลั้งมือฆ่าจันทร์ฟอง แล้วให้ไอ้สุวรรณจับจันทร์ฟองไปแขวนคอ เปลี่ยนรูปคดีเป็นฆ่าตัวตาย ทั้งหมดมีไอ้จ่าพยับเป็นกุนซืออยู่"
ใบพร ต้อยสีหน้าสยอง
สิงห์บอก
"พี่ตง ถ้าอย่างนี้ต้องเตือนนงเยาว์แล้วละ ไปท้าทายไอ้จ่ามันอย่างนั้นมันจะอันตรายมาก ๆ"
"เฮ้... กับนังนง แกช่วยพูดทีก็แล้วกัน พี่หมดความพยายามกับมันแล้วจริง ๆ"
ตงลุกกลับห้องไป
"เดี๋ยวพรจะช่วยพูดให้ด้วยจ๊ะ"
"ขอบใจพร ช่วงนี้พวกเราต้องระวังตัวด้วยนะ เพราะมันขู่จะเล่นงานพี่กับพี่ตงไว้แล้ว ยังไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนเหมือนกัน"
สิงห์ลุกตามไปอีกคน
"พร จำที่นังนงมันพูดได้ไหม" ต้อยถาม
"อะไรเหรอ"
ต้อยนึกถึงเรื่องที่ใบพระ บอกว่า สุวรรณหลอกไปเล่นหนังโป๊
"หลอกไปเล่นหนังโป๊ คืออะไรน่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"บอกพี่ตง พี่สิงห์ไหม"
"อย่าบอกเลย เท่านี้ก็กลุ้มพออยู่แล้ว"
ใบพรปลอบใจตัวเองและต้อย แต่ที่จริงกังวลมาก ๆ
ในห้องรับแขก กฤษณ์นั่งตรงหน้าปริม ที่ไม่ญาติดีด้วย
"บอกตามตรงนะคะ ปริมตัดใจจากคุณแล้ว เราจบกันเท่านี้ ปริมจะไปอยู่กรุงเทพและจะไม่มาพัทยาอีก แต่อานภาให้ปริมมาพบคุณครั้งสุดท้าย ปริมถึงมา มีอะไรก็ว่ามาค่ะ"
"ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ผมขอโทษปริม ผมผิดไปแล้ว"
"คุณพูดแบบนี้ทุกที คุณโกหก จำที่โรงพยาบาลได้ไหม คุณบอกว่าจะไม่มีผู้หญิงอื่นอีก"
"ตอนนั้นผมไม่มีใครจริง ๆ นะ จนกระทั่งผมมาพบใบพร เขาใสซื่อมาก"
"ถ้าดีขนาดนั้น ก็แต่งกับแม่นั่นไปค่ะ ลาก่อน"
ปริมลุกจะออก กฤษณ์คว้าแขนไว้
"ฟังให้จบก่อน ไม่มีใครดีกว่าปริมหรอก ผมมาจับได้ทีหลังว่าเขาก็หลอกลวงผมเหมือนกัน นายสิงห์นั่นแหละคือผัวเขา.....ปริม ให้โอกาสผมอีกครั้งนะ"
ปริมมองกฤษณ์นิ่ง กฤษณ์มองตอบอย่างขอร้องอ้อนวอน กฤษณ์ดึงปริมมากอดไว้แนบอก
"ให้ผมทำอะไรก็ยอม"
"จริงนะคะ"
"ครับ"
ปริมผละออก
"งั้นประกาศเลยค่ะ สิ้นเดือนนี้เราจะจดทะเบียนสมรส เข้าพิธีหมั้นและแต่งงานในคราวเดียวกันเลย"
ปริมสีหน้าเด็ดขาด กฤษณ์นิ่งงันไป
นภาและ ไกรวิทย์แอบฟังอยู่นอกห้อง
"ครับ กำหนดวันมาเลย ผมพร้อมแล้ว"
ปริมยิ้ม กฤษณ์ดึงปริมมากอดอีกครั้ง นภายิ้มตามโล่งอก ไกรวิทย์โล่งเช่นกัน
วันต่อมา กฤษณ์และปริมเดินดูข้าวของเครื่องใช้สำหรับเดินทางไปฮันนีมูน
"จะดูของใช้เพิ่มอีกไหมคะ ยุโรปตอนนี้หนาวมากนะคะ"
"ไว้ซื้อตอนไปถึงที่นั่นก็ได้"
"แล้วแต่นะ งั้นปริมแวะดูชั้นเสื้อผ้าหน่อย เดี่ยวอีกชั่วโมงเจอกัน"
"ครับ"
ปริมแยกไป กฤษณ์เดินถอนใจแยกมากดมือถือหาใบพรทันที แต่ไม่รับสาย
"โธ่ ใบพร ทำไมไม่รับสายนะ"
เสียงดังมาจากเบื้องหลัง
"มันไม่รับสายคุณหรอกครับ"
กฤษณ์หันมา นพแต่งตัวสะอาดสะอ้านขึ้น แต่หน้าก็ยังเหี้ยมและหมองคล้ำอยู่
"นายเป็นใคร"
"ผมเป็นพ่อของใบพร"
กฤษณ์เป็นอึ้ง
วิไลใช้ไม้เท้าขาเดียว เดินได้สะดวกขึ้นมาก กำลังเตรียมอาหารอยู่บนเตา ต้อยและใบพรเป็นลูกมือช่วยอยู่ที่โต๊ะ
"สิ้นเดือนนี้นะลูกที่ลูกจะลาออกจากเฮเว่น"
"ค่ะแม่ แล้วเราจะกลับไปอยู่บ้านเรากันทั้งหมดนี่เลย"
"ดีใจจัง ทุกวันนี้คิดถึงบ้านวันละร้อยหน ไปอยู่ด้วยกันทั้งหมด บ้านเราคง อบอุ่นน่าดู แถมคราวนี้มีผู้ชายแข็งแรงสองคนมาอยู่ด้วย แม่ก็อุ่นใจแล้วละ"
"อุ่นใจอะไรเหรอแม่"
"อ้าว ก็จากไอ้นพนั่นไง มันกลับมารังแกเราอีกแน่ ๆ ถ้าเราไม่มีใครปกป้อง"
"จริงด้วย "
ต้อยกลับเข้ามาพร้อมตงและสิงห์ ทั้งสามหิ้วของสดและของแห้งจากตลาดมาถุงใหญ่
"กลับมาแล้วครับ" ตงบอก
"อุ๊ย....เสี่ยตงซื้ออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย" วิไลว่า
"แวะที่สะพานปลาครับ ได้ของสดมาเพียบเลย เพิ่งลงมาจากเรือตังเกเลยนะครับแม่" สิงห์บอก
สิงห์หยิบปลาหมึกสดชูให้แม่และใบพรดู
"อู้ฮู ใหญ่ยักษ์ ทานกี่วันหมดละเนี่ย" วิไลว่า
"อุ๊ย...แม่ขา พี่สองคนสวาปามแกล้มเหล้า สองมื้อก็หมดแล้วค่ะ" ต้อยว่า
ทุกคนหัวเราะ ใบพรเกิดอาการคลื่นเหียนทันที วิ่งไปเข้าห้องน้ำ เสียงอาเจียนโอ้กอ้าก
"อ้าว....แพ้กลิ่นของทะเลสด ๆ เสียแล้ว" วิไลบอก
"อย่างกะคนท้อง" ต้อยว่า
ไม่มีใครคิดอะไร วุ่นวายกับอาหารกันต่อ แต่สิงห์ฉุกคิด มองตาม แล้วตามไปห้องน้ำ
สิงห์เข้ามานั่งข้างๆ ลูบหลังใบพรแล้วส่งผ้าขนหนูสะอาดให้เช็ดปาก
"ไม่สบายเหรอพร"
"ไม่รู้ค่ะ เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่ ได้กลิ่นปลาหมึกเท่านั้นแหละ อาเจียนเลย"
สิงห์มอง ใบพรนิ่ง ใบพรอมยิ้ม
"มองอะไร"
"มองคนงาม"
"พี่สิงห์ จะมาหวานอะไรตรงนี้ นี่ห้องส้วมนะจ๊ะ"
"คนงามอยู่ที่ไหนก็งามทั้งนั้น กำลังนึกถึงชีวิตใหม่ของเราที่บ้านพร"
"มันลำบากนะพี่ ไม่สวยหรูอย่างที่เราคิดหรอก"
"ไม่เป็นไรหรอก ลำบากยังไงพี่ก็สู้ เพื่อให้ได้ชีวิตที่ดีกว่า แค่มีพร มีคนที่พี่รักและรักพี่ พี่ก็มีความสุขที่สุดแล้ว"
สิงห์ดึงใบพรมากอดไว้
"พร ที่ว่ามีข่าวดีน่ะ บอกให้พี่ฟังได้รึยัง"
"ให้ถึงวันที่เราจะไปจากที่นี่ก่อนซี วันนั้นพรจะบอกพี่"
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 24 (ต่อ)
กฤษณ์และนพคุยต่อเนื่องในร้านกาแฟ นพท่าทางนอบน้อม
"คุณคงไม่รู้ว่าใบพรจะลาออกจากเฮเว่นแล้ว"
"เรื่องนั้นผมรู้แล้ว"
"สิ้นเดือนนี้นะครับ"
กฤษณ์นิ่งไป ใกล้วันแต่งงานของเขาพอดี
"แล้วทำไม บอกมาดีกว่าว่าคุณต้องการอะไร"
"ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลย ผมเป็นพ่อ ผมห่วงมัน ผมรู้ว่าคุณน่ะชอบพอมันอยู่ ไม่งั้นคงไม่....เออติดพันมันขนาดนี้ แล้วมันเองมันก็รักคุณ รักมากด้วย"
"รักผมงั้นเหรอ ไม่จริงมั้งคุณพ่อ รักแล้วทำไมต้องทิ้งผม แถมยังร่วมกันหลอกผมกับผัวเขาน่ะ นายสิงห์ ทำตัวเป็นแมงดาให้ใบพรหว่านเสน่ห์ผมจนหลง"
"คุณเข้าใจผิดนะ ใบพรมันรักคุณ มันอยากจะเลิกไอ้สิงห์มานานแล้ว แต่ไอ้เลวนั่นมันไม่ยอม มันทั้งซ้อม ทั้งทารุณใบพรสารพัด มันเป็นทั้งโจรทั้งฆาตกรโหดนะครับผมกลัวว่าสักวัน ใบพรอาจจะไม่รอดถ้ายังอยู่กับมัน"
กฤษณ์นิ่งงัน ห่วงใบพรขึ้นมาทันที
"แล้วมาบอกผม ผมจะช่วยอะไรได้"
"ช่วยได้ซีครับ แอย่างน้อยจัดการกับไอ้สิงห์ไม่ให้มันมายุ่งกับใบพรอีก"
"ยังไง"
"คุณมีเส้นสายเยอะ แค่ยัดข้อหาให้มัน จับมันเข้าคุก เท่านี้ก็กำจัดมันพ้นทางได้แล้ว"
"ผมไม่เสี่ยงทำผิดกฏหมายหรอก"
"ถ้าอย่างนั้น ใบพรก็คงไม่รอด"
กฤษณ์ชักลังเล นพยื่นไม้ตาย
"งานนี้ที่จริงผมช่วยคุณได้นะ โดยที่คุณไม่ต้องเสี่ยงอะไรเลย"
"ช่วยยังไง"
"ผมรู้มาว่ามันจะออกจากพัทยาสิ้นเดือนนี้ แล้วมันจะไปปล้นบ้านเศรษฐีตามใบสั่งที่อยุธยา ถ้าเราให้ทางการจับกุมมันก่อน ผมว่าไม่ใช่เรื่องยากเลย ผมช่วยคุณได้จริง ๆ เพียงแต่ต้องมีเงินทุนในการวางแผนสักก้อนนึง"
"เท่าไหร่"
"ห้าแสนครับ"
กฤษณ์ยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน ลุกทันที
"ที่แท้ก็เรื่องเงิน เอาเป็นว่าผมเลิกใบพรแล้ว ไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยอีก เสียใจนะครับคุณพ่อ แต่.... หากินด้วยวิธีอื่นจะดีกว่านะ"
กฤษณ์ออกจากร้าน
นพตบโต๊ะอย่างแรง
"ไอ้บ้าเอ๊ย"
คืนนั้น ที่เฮเว่น เสี่ยสองดึงร่างสายพิณเข้ามาในร้าน เอะอะลั่น สายพิณผมเผ้ารุงรัง หน้าที่แต่งไว้เต็มที่ดูเลอะ ๆ มาสคาร่าไหลเป็นทาง
"มานี่เลย มานี่"
สายพิณเมา
"ปล่อยฉันนะเสี่ย ปล่อย"
"ปล่อยแล้ว ไม่ได้จับนักหรอก"
เฮียก้าน พริ้ง เพลิน เอพริล เมย์ จูน เข้ามาร่วมวง สายพิณเซไปพิงเสา
"เสี่ยสอง มีอะไรเหรอครับ" ก้านถาม
"ก็นางฟ้าของลื้อน่ะเซ่ มายั่วให้อั้วออฟไป แพงก็แพง แทนที่จะปรนนิบัติ อีเอาแต่นั่งร้องไห้ กินเหล้า แถมยังด่าอั้วอีก"
"ตายแล้ว สายพิณไปด่าเสี่ยสองทำไมลูก" พริ้งว่า
"ก็เสี่ยมันไม่ซื้อชุดให้พิณนี่เจ๊"
"หา....ชุด ชุดอะไรวะ"
"ชุดเจ้าสาวไง....ชุดที่แขวนอยู่ที่ร้านเวดดิ้งน่ะ"
"เห็นไหม อีไม่ยอมขึ้นห้อง บอกให้อั้วพาไปร้านเวดดิ้งอยู่นั่นแหละ ร้านมันก็ปิดแล้ว อีก็ไม่ยอมฟัง อั้วก็เลยพามันกลับมานี่แหละ"
ก้านบอก
"ขอโทษเสี่ยสองมาก ๆ เลยครับ"
"ไม่ไหวนะ ถ้าเด็กลื้อเน่าขนาดนี้ อีกไม่นานก็เจ๊ง อั้วไปนั่งกับแหม่มที่ร้านเปิดใหม่ดีกว่า ถึงพูดภาษาไม่รู้เรื่อง ใช้ภาษามือแทน มันกว่าเยอะ"
เสี่ยสองแบมือออกมาต่อหน้าก้าน
"อะไรครับ เล่นภาษามือเหรอครับ"
"ไม่ใช่ เอาเงินคืน"
"อ้อ ได้ครับ"
"ไม่ต้องคืนเงินหรอกเฮียก้าน เสี่ยสองขา วันนี้เพลินมีข้อเสนอ ซื้อสองแถมหนึ่ง"
"อะไร บะหมี่ซองเหรอ"
เพลินพยักหน้า เอพริล เมย์ จูน เข้ามาคลอเคลียเสี่ยทันที
เอพริลบอก
"ไปกับเมษา"
"พร้อมพฤษภา"เมย์บอก
"จะได้มิถุนาแถมอีกหนึ่งเดือนค่ะ"จูนบอก
"รวมเป็นสามเดือนเลยนะ แพงละซี"
สามสาวโพล่งพร้อมกัน
"ในราคาเท่าเดิมค่ะเสี่ย"
"ค่อยน่าสนหน่อย"
เสี่ยโอบสามสาว ยิ้มแย้มทันที
"อยากให้เราแต่งแหม่มก็ได้นะคะ พูดภาษาปะกิตก็พอได้ อย่างเนี้ย u know me
a little go" จูนบอก
"แปลว่า"
"มึงรู้จักกูน้อยไป mother come down beautiful sure" เมย์บอก
"อะไรวะ"
เอพริลแปล
"แม่งลงมาสวยแน่ ไอ้ Little crocodile"
"ต้องเกี่ยวกับจระเข้ตัวเล็กแน่ ๆ"
สามสาวพร้อมกัน
"ช่าย ... อ้าย ...เหี้ย"
สามสาวพาเสี่ยแยกไป
"โทษนะนังพริ้งกี้ เพลินนี่ขอปาดหน้าเค็กนะคะงานนี้ เพราะเด็กดิฉัน ยังไงก็
ไม่เน่า อิอิ"
เพลินแยกไปอีก พริ้งพาสายพิณลงนั่ง
"พิณเอ๊ย...เวรกรรมอะไรของแกวะเนี่ย"
สายพิณยังบ่นพึมพำ บางทีก็หัวเราะออกมา ก้านส่ายหน้า
ใบพร ศรีกำลังแต่งหน้าแต่งตัวในห้อง ต้อยเดินเข้ามา
"รู้เรื่องนังพิณมันเพี้ยนรึยัง เสี่ยสองออฟไป รีบหิ้วกลับมาเลย
"ทำไมล่ะต้อย"
"นางยังเพ้อเรื่องชุดเจ้าสาวน่ะซี เฮ้อ... สติแตกอย่างนี้ทำมาหากินไม่ได้หรอกนะ"
ใบพรบอก
"สงสารพี่พิณนะ พี่ศรี คิดยังไง"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่าเวรกรรมมันตามทันแล้วละ"
ศรีพูดเสียงสะบัดอย่างไม่แคร์ ใบพรและต้อยหันมาช่วยกันแต่งตัว ศรีมองหน้าตัวเองในกระจก สีหน้าเปลี่ยนเป็นสลดไปทันที เศร้าใจกับชะตากรรมของคนที่เคยรักและสนิทด้วย
สายพิณยังนั่งซึม ๆ เฮียก้านมองสภาพของสายพิณอย่างกลุ้มใจ กระซิบกับพริ้ง
"โธ่เอ๊ย นังพิณ มันคงลืมเรื่องคุณกฤษณ์ไม่ได้"
ก้านบอก
"อย่างนี้เข้าขั้นอาการทางจิตนะ ไปรักษาตัวก่อนดีไหม"
"ขอปรึกษาพี่ละม่อมอีกทีก็แล้วกัน"
เด็กพนักงานกระซิบเฮียก้าน
"มาแล้วเหรอ เตรียมห้องวีไอพีเลย ให้เข้าประตูด้านหลัง เคลียร์คนด้วย เดี๋ยวฉันไปดูแลเอง"
"ครับเฮีย"
"มีอะไรเหรอ" พริ้งถาม
"มีแขกคนสำคัญ เข้าห้องวีไอพี ไม่ต้องการคนรบกวน"
"ไอ้พระเอกคนนั้นอีกแล้วใช่ไหม"
ก้านถาม
"คนไหนวะ"
"พระเอกไฮโซคนนั้นไง แต่ชอบกินไก่บ้านน่ะ ยิ่งโทรม ๆ ผ่านงานเยอะ ๆ ยิ่งชอบ"
"ไม่ใช่น่า"
ก้านรีบแยกไป
เวลาต่อมา เฮียก้านเข้ามาในห้อง สามสาวหันมา
"ใบพร เดี๋ยวไปห้องวีไอพีนะ ลูกค้ารออยู่"
"ใครคะ"
"เดี๋ยวรู้เอง"
ก้านออกไป ใบพรงง ต้อยและศรีมองหน้ากัน
ใบพรเดินมาหน้าห้องวีไอพี เห็นบอดี้การ์ดสองนายยืนคุมอยู่หน้าห้อง รีบเปิดประตูให้ใบพร เดินเข้าห้องไป ใบพรชักสงสัยว่าจะเป็นกฤษณ์
ใบพรเข้ามาในห้อง จอคาราโอเกะเปิดอยู่ เสียงเพลงเปิดเบา ๆ เครื่องดื่มและของว่างเตรียมไว้เรียบร้อย กฤษณ์ออกมาจากห้องน้ำ
"คุณกฤษณ์"
กฤษณ์มองใบพรนิ่ง คิดถึงแล้วยิ้มออกมามุมปาก
"สบายดี ใบพร"
"ค่ะ มีเรื่องอะไรคะ ถึงมาที่นี่"
"ฉันต้องเคลียร์กับเธอก่อน ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาส"
"ทำไมคะ"
"เธอจะไปจากที่นี่แล้วนี่ อีกอย่างฉันเองก็จะแต่งงานกับปริมอาทิตย์หน้านี่แล้ว"
"ยินดีด้วยค่ะ"
กฤษณ์มองรอยยิ้มใบพรอย่างสงสัยกว่าเดิม แกล้งทำหรือของจริง
อ่านต่อตอนที่ 25
