แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 16
สิงห์ถือถุงของเยี่ยมมาตามปรกติ เดินเลี้ยวมาแล้วต้องชะงักเพราะเห็น ใบพรกำลังคุยกับนพอยู่ในระยะไกล
"อย่ามายุ่งกับแม่ ฉันขอร้องน้า แม่กำลังจะหายแล้ว"
"ได้ ไม่ยุ่งหรอก แต่วันนี้เห็นกล้วยแขกน่ากิน นึกได้ว่าแม่เขาชอบ ก็เลยซื้อมาให้ แต่ให้ตอนแม่เขาหลับน่ะ แม่เขาไม่รู้หรอกว่าผัวเขามาเยี่ยม"
"น้าได้เงินอีกงวดนึง แล้วน้าไปจากฉันไปจากชีวิตแม่เถอะ ฉันขอ"
"ไม่มีปัญหา แต่ก่อนไปน่ะ น้าขอชื่นชมใบพรให้สมที่รอคอยเถอะนะ"
นพเชยคางใบพรที่เบือนหน้าหนี นพรวบร่างใบพรเข้ามากอดแนบแน่น ใบพรกลั้นใจยอมให้
กอดโดยดี สิงห์มองอย่างงุนงง ไม่ใช่แค่คนรู้จักแล้ว
"พอเถอะน้า นี่โรงพยาบาลนะ"
นพหัวเราะ ปล่อยร่างใบพร สิงห์ผละจากไปทันที
"มันอดใจไม่ไหวนี่ ใบพรคงไม่เล่นตัวอย่างแต่ก่อนอีกแล้วนะ เพราะตอนนี้ ใบพรก็เป็นคุณโสเต็มตัว ให้ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ กับน้าบ้าง ไม่สึกหรอหรอก"
นพหัวเราะแล้วแยกไป ใบพรกลั้นน้ำตา แต่ก็ไหลพรากออกมาอยู่ดี
นภามองหน้าสามีเอาเรื่อง ไกรวิทย์เจื่อนเต็มที พิศหน้าเชิ่ด ละม่อมอึดอัด
"แหม.....พร้อมหน้ากันเลยนะคะ คุณไกร ทั้งเมียเก่า เมียใหม่ เมียปัจจุบัน"
ละม่อมจะออกจากห้อง
"จะรีบไปไหนละคะคุณละม่อม ไม่อยู่คุยกับท่าน สส.ให้สมความตั้งใจหรอกหรือ"
"ไม่ได้ตั้งใจอะไรทั้งนั้นละค่ะ เพราะดิฉันมาเยี่ยมแม่พิศ ท่านบังเอิญแวะมาพอดี"
"เหรอคะ นึกว่าทั้งสองเมียเก่านัดท่านมารื้อฟื้นความหลังกัน แหม....แก่จนหลานเรียกย่าเรียกยายกันแล้ว ยังตัณหาจัดกันอยู่นะคะ"
"ถ้าตัณหาจัดหรือจะรื้อฟื้นความหลังกันจริง ๆ จะมาโรงพยาบาลทำไมให้เสียอารมณ์คะ ป่านนี้คงเข้าโมเต็ล หรือม่านรูดไปแล้ว คุณนภาไม่น่ามโนอะไรสิ้นคิดแบบนี้เลย"
นภาตั้งท่าจะด่ากลับ ไกรวิทย์รีบสวนทันที
"เออ ผมว่าเรากลับกันดีกว่า นภา ผมแค่มาเยี่ยมแม่พิศก็เท่านั้นเอง"
"ฉันจะไม่ว่าเลยนะ ถ้าคุณพูดความจริง ไม่ใช่โกหกว่าจะเข้าห้องน้ำอย่างเมื่อกี้"
พิศบอก
"อุ๊ย...คุณไกรคงไม่ได้โกหกมังคะ เพราะถึงสภาพฉันเพิ่งผ่าตัด แต่เครื่องเคราก็ยังฟิตเปรี๊ยะ คุณไกรเห็นคงต้องขอใช้ห้องน้ำปลดทุกข์บ้างละค่ะ ฮ่ะฮ่ะ"
พิศหัวเราะ ลืมเรื่องเจ็บแผลไปชั่วคราว นภาอยากกรี๊ด
"ไปนภา อย่ามีเรื่องเลยนะ" ไกรวิทย์บอก
"สมแล้ว ที่เป็นแม่เล้า อ้อ...คุณนายละม่อม ดูแลเด็กในเล้าให้ดีหน่อยนะ นังสายพิณน่ะ เตือนให้มันเจียมตัวไว้ว่า มันแค่อีตัวชั้นต่ำ ยิ่งทำตัวไฮโซตีเสมอหนูปริมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งส่อสันดานไพร่ที่มาจากซ่องเสน่ห์จันทร์มากเท่านั้น"
"โทษนะคะ ตอนนี้สายพิณลาออกไปแล้ว เลยอบรมกันไม่ได้ มันไปอยู่คอนโดลูกชายคุณแล้วนี่ คงต้องเป็นหน้าที่คุณแล้วละค่ะ ที่ต้องอบรมอีตัวชั้นต่ำ ซ่องเสน่ห์จันทร์อย่างมัน"
"แหม คงผลักดันกันเต็มที่เลยสินะ จะให้ลูกเล้าไปอยู่คอนโดหรูของฉัน ไม่มีวันหรอก ฉันไล่มันไปแล้ว โน่น ไปนอนซุกหัวอยู่ในผับที่กำลังสร้าง อยู่กับปูนกับทรายนั่นแหละ สมฐานะมันแล้ว"
ละม่อมเป็นอึ้งไป
"พอ พอ นภา ไปเถอะ"
ไกรวิทย์ดึงนภาออกไป
"อ่ะฮ่ะ อ้อ นังนางฟ้าของแกลาออกไปเป็นเมียเก็บลูกนังนภาแล้วเหรอ เออดี ให้มันกอบโกยจากอีนภาให้มันอกแตกตายไปเลย ดีมาก หนับหนุน ฮ่ะฮ่ะ"
"อ้าว นังพิศ หายเจ็บแผลแล้วเหรอ"
พิศหยุดหัวเราะทันที
"เออ ยังเจ็บอยู่ โอย หัวเราะมาก เจ็บกว่าเดิมอีก นังม่อม หายามาให้กินที ไปซื้อร้านยาข้างล่างก็ได้ โอย"
พิศร้องโอดโอยต่อไป ละม่อมถอนใจ คิดเรื่องสายพิณและศรีที่ไม่ยอมบอกความจริง และเป็นสิ่งที่ตนกับพริ้งคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้ว
สองวันต่อมา สายพิณและกฤษณ์ออกมาจากลิฟต์พร้อมกัน สายพิณยืนรออยู่หน้าลิฟต์
"อ้าว ไม่เข้าไปด้วยกันล่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า คุณแม่กับปริมไปกรุงเทพ พิณมานอนค้างที่นี่ยังได้"
"ไม่ล่ะค่ะ ถูกไล่ออกมาเหมือนหมูเหมือนหมา พิณไม่เข้าไปเหยียบห้องนั้นอีก เอาของของพิณออกมาให้ครบก็แล้วกัน"
"ได้ได้"
กฤษณ์ถอนใจก่อนเข้าห้อง สายพิณยืนอยู่ลำพัง ได้ยินเสียงผู้ชายดังเอะอะดังมาจากห้องแดง
สายพิณเดินไปดู
ประตูห้องเปิดแง้มอยู่ สายพิณมองเข้าไป เห็นฝรั่งรูปหล่อกำลังโวยวายใส่แดง พูดภาษาไทยเสียงแปร่ง ๆ
"ไม่จ่าย ฉันม่ายจ่าย"
"ได้ยังไง ยูนอนกับฉันนะบ็อบ"
"ทำไมยูม่ายบอกก่อนว่า You’re Whore ฉันจะได้ไม่มานอนกับยู"
"ยูกำลังจะบอกว่ายู Picked me up โดยที่ไม่รู้ว่าฉันทำอาชีพนี้ อย่ามา Bullshit บ็อบ"
"No No Bullshit I really don’t know you’re hooker. You look Great Look
so good So damned good จนฉันไม่นึกว่ายูจะขายตัว"
แดงนิ่งงันไป น้ำตารื้นขึ้น
"Get out of here. Get out of my sight "
"เสียใจนะ ยูนั่นแหละที่ Bullshit me"
"ออกไป"
บ็อบส่ายหน้าแล้วออกจากห้อง แดงจะปิดประตู เห็นสายพิณยืนอยู่
"มีมารยาทหน่อยนะ นี่เรื่องส่วนตัวของฉัน"
"ช่วยไม่ได้ เปิดประตูไว้เองนี่นา แนะนำอะไรอย่างนะ ในฐานะที่เราร่วมอาชีพเดียวกัน อ้อ ไม่ใช่ซี เคยร่วมอาชีพเดียวกัน เพราะฉันแขวนเต้าแล้ว"
"ว่ามา"
"ทำตัวสูงนัก บางทีมันก็ขายไม่ออกเหมือนกันนะคะ คุณไฮโซ"
สายพิณยิ้มเยาะ แดงสวิงประตูปิดดังปังใหญ่ สายพิณหัวเราะลั่น
ภายในห้อง แดงกลับมานั่งที่เก้าอี้รับแขก สีหน้าเหนื่อยหน่าย มือถือดังขึ้น แดงมองเบอร์โทร.ก่อนรับสาย
"ค่ะคุณ เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ สิ้นอาทิตย์นะกว่าจะเสร็จงานทัวร์ ถ้าไม่มีทัวร์อินบาวนด์เข้ามาอีก ก็คงกลับบ้านอาทิตย์หน้านี่ละค่ะ เด็ก ๆ เป็นยังไงบ้างคิดถึงมากเลย"
แดงสีหน้า นัยน์ตาเหนื่อยอ่อน ฝืนยิ้มออกมา น้ำตาที่รื้นอยู่ค่อย ๆ พรากลงมา
สิงห์นั่งทานข้าวอยู่ในครัว ต้อยกำลังรีดผ้าอยู่ ใบพรกำลังตากผ้าของตง ชิตและ สิงห์ ที่สนาม สิงห์ มองใบพรเหม่อไปไกล
"พี่สิงห์ พี่ตงเขาจะไปเมื่อไหร่น่ะ"
สิงห์ยังครุ่นคิดเรื่องผู้ชายของใบพร
"ต้อยไม่อยากให้พี่ตงไปเลย นี่ยังคิดเลยนะไปสักอีเป๋อดีไหม ผัวรักผัวหลงผัวทิ้งได้คืน ถ้าไม่เล่นไสยศาสตร์ ก็ต้องเล่นของแพง ๆ ยาอะไรนะ กินแล้ว อกสล้างหว่างกระชับน่ะ พี่สิงห์ พี่สิงห์ ฟังอยู่รึเปล่า"
สิงห์สะดุ้ง
"เหม่อไปถึงไหน พี่สิงห์"
"ต้อย ถามตรง ๆ นะ ใบพรมีคนรักมาก่อนรึเปล่า ก่อนจะมาเจอพี่"
"ต้อยยืนยัน นอนยัน ใบพรไม่มีใครพี่ ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ"
"พี่เห็นผู้ชายมาหาใบพร"
"แหม....พี่สิงห์ทำไจเถอะนะ ใบพรน่ะแขกรักแขกหลง มีขาแฟนคลับหลายคน"
"ไม่ใช่แขกพวกนั้น คนนี้ท่าทางโทรม ๆ แล้ว.... ใบพรก็ยอมให้เขากอดจูบด้วย"
"หา....กอดจูบเลยเหรอ"
"เป็นไปได้ไหมว่าแฟนเก่าใบพร พรบอกว่าเป็นคนแถวบ้าน"
"อาจเป็นได้ แต่ใบพรเล่าทุกเรื่องให้ต้อยฟังนะ ทำไมเรื่องนี้ไม่เล่า เอางี้ ต้อยจะลองสืบดู พี่สิงห์ อย่าทำหน้าเป็นค้างคาวปวดกระเพาะแบบนี้ซิ ใบพรไม่นอกใจพี่หรอกน่า"
สิงห์พยายามเชื่อตามนั้น มองใบพรที่ตากผ้าอยู่อย่างแคลงใจ
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 16 (ต่อ)
วันต่อมา กฤษณ์และเพื่อนสองนาย ตั้ม โอ๋ กำลังนั่งดริงค์กันอยู่กลางโถง คนงานยังตกแต่งกันอยู่ขวักไขว่ อ๋องคุยกับคนงานเสียงดัง
"เร่งมือกันหน่อย อีกไม่กี่วันจะถึงวันเปิดร้านแล้ว ยังเก็บงานกันไม่หมดเลย"
"เฮ้ย ป๋อง อย่าเครียดน่า มา...ดื่มกันหน่อย" กฤษณ์บอก
" ไม่เครียดได้ไงวะ งานยังเหลืออีกตั้งเยอะ แล้วไอ้ที่ตกแต่งไว้ก็ไม่ตรงตามสเป็กที่ตกลงไว้ มันต้องฟ้อง"
"วันเปิดไม่ต้องให้ครบสมบูรณ์ก็ได้ เอาเฉพาะที่แขกใช้งานก็พอ"
กฤษณ์ปลอบอ๋อง อ๋องมองเลยไปที่ประตูทางเข้า
"เฮ้ย ใครอัญเชิญมันมาวะ"
จ่าพยับเดินเข้ามาพร้อมสุวรรณ และสมุนอีกสองนาย
"สวัสดีครับ คุณกฤษณ์ คุณอ๋องและเพื่อน"
อ๋องถาม
"มีธุระอะไรจ่า"
"มีธุรกิจเล็กน้อยที่เราคงต้องเจรจากันน่ะครับ"
"ธุรกิจอะไร"
"พูดตรงนี้จะเหมาะเหรอครับ"
"พูดมาเถอะ เพราะเห็นหน้าก็ได้กลิ่นแล้ว โชยมาเลยกลิ่นหมารับใช้น่ะ" อ๋องบอก
จ่าพยับ สุวรรณ หน้าเครียดทันที
"แหม....ผมมาดีนะเนี่ย คุณอ๋องไม่น่าพูดจาหมา ๆ แบบนี้"
เพื่อนกฤษณ์ลุกพรวด สุวรรณและสมุนตะปบปืนกระเป๋าหลังพร้อมกัน ทั้งสองกลุ่มเผชิญหน้ากัน กลุ่มคนงานถอยกรูดไปหลังร้าน
"เฮ้ย ใจเย็น ว่ามาจ่าต้องการอะไร"
"คุณก็รู้อยู่นะ ผับเก่าที่นี่เป็นที่ในปกครองของเฮียกวง เมื่อคุณมาทำใหม่ก็ต้องจ่ายให้เฮียเขาตามธรรมเนียม"
"ที่ในปกครองงั้นเหรอ เอ...ให้ สนง.ที่ดินมาแถลงหน่อยไหม ว่าไอ้เฮียกวงมันมายึดพื้นที่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ " กฤษณ์ว่า
"อย่าปฏิเสธค่าธรรมเนียมเลยนะ ผมขอเตือน ถ้าคุณจ่ายเราคุ้มครองให้อีกต่างหาก ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเศรษฐีอย่างพวกคุณเลย ดีกว่าสร้างศัตรูนะครับ"
"จ่า กลับไปบอกไอ้เฮียกวงเลยนะ ว่าพื้นที่นี่เป็นของนายกฤษณ์และนายอ๋อง ถ้าอยากเก็บค่าส่วย ไปเก็บตามซ่องดีกว่า งานถนัดของจ่าอยู่แล้วนี่"
อ๋องบอก
"ออกไปจากร้านอั้ว เดี๋ยวนี้"
"งั้นอนาคตผับ คลาวด์ ไนน์ ท่าจะไม่รุ่งเสียแล้ว อ่ะฮ่ะ"
อ๋องสุดทนชักปืนออกมา แล้วยิงเฉียดจ่าพยับไปถูกผนัง เสียงลั่น สุวรรณ สองสมุนชักปืนออกมาจะยิงสวน
"เฮ้ย....อย่ายิง"
เพื่อนอีกสองคน จ่อปืนมาที่จ่าพยับในระยะประชิด
"ใช่ ไม่ควรยิงอย่างยิ่ง เพราะหัวไอ้จ่ามันจะหลุดจากบ่า"
"ออกไป อย่าให้กูต้องสามัญพวกมึง ไป๊" อ๋องบอก
จ่าพยับทำสัญญาณให้ สุวรรณและสมุนเก็บปืน ก่อนจะออกจากร้านไปทั้งหมด
"ไอ้ป๋อง มึงฮีโร่ แมนสุด ๆ เลยว่ะ"
"สุดยอด มาชนกันหน่อย"
ทั้งสี่หัวเราะแล้วชนแก้วดื่มพร้อมกัน
อ๋องเช็ดปาก
"เฮ้ย หายเครียดเลยโว้ย"
ทั้งสี่หัวเราะร่า
พิศนั่งเก้าอี้รถเข็น สะดุ้งเฮือก เมื่อจ่าพยับถีบเก้าอี้ข้างเตียงกระเด็น สุวรรณยืนอึดอัดอยู่มุมห้อง
"เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับกู ไอ้กฤษณ์"
"เบา ๆ จ่า เดี๋ยวโรงพยาบาลเขามาเรียกค่าเสียหาย เล่าต่อซี ถึงกับใช้ปืนยิงขู่กันเลยเหรอ"
สุวรรณบอก
"ครับแม่ มันยิงพวกเราก่อน"
"ตายแล้ว เจ๊ขอร้องนะจ่า กับลูกชายท่านไกรวิทย์ อย่าทำอะไรรุนแรงเลยนะ"
"ฉันไม่สนหรอก มันใหญ่มาจากไหน เฮียกวงน่ะมันไฟเขียวให้ฉันแล้ว ให้จัดการพวกมันขั้นเด็ดขาด"
พิศมองหน้า สุวรรณ ส่ายหน้ากลุ้มใจ
"ที่แวะมาเนี่ย จะมาเก็บส่วยเจ๊ ครบกำหนดแล้ว"
"แหม....เก็บร้านคุณกฤษณ์ไม่ได้ เลยมาเก็บที่เจ๊ ทีแรกนึกว่ามาเพราะเป็นห่วงสุขภาพ"
"เออ....นั่นซี ทำไมเจ๊ยังนั่งรถเข็นอยู่ล่ะ"
พิศเสียงเครือ
"ก็ไม่รู้ มันยังเดินไม่ได้ แค่ลุกยืนก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ขาก็ไม่มีแรง ตกลงฉันจะกลายเป็นอีเป๋รึเปล่าก็ไม่รู้"
พิศคร่ำครวญ จ่าพยับรำคาญ
"สุวรรณ แล้วอีเพลิน อีสามเดือน มันหายหัวไปไหนหมด ไม่เห็นมันมาเยี่ยมฉันเลย"
"มันยุ่งน่ะแม่ แม่อย่ากังวลไปเลย แม่ต้องเดินได้อยู่แล้วนะ"
สิงห์และใบพรเดินตรงไปห้องผู้ป่วยรวม ถือของเยี่ยมมาตามปรกติ สิงห์เงียบไป ใบพรมอง สิงห์
"พี่สิงห์ เป็นอะไรรึเปล่า หมู่นี้ไม่เห็นคุยกับพรเลย"
"แล้วพรล่ะ มีเรื่องอะไรที่อยากเล่าให้พี่ฟังบ้างไหม"
"ไม่มีอะไรนี่พี่ เอ....มีอะไรเหรอ"
สิงห์มองหน้าใบพรนิ่ง สีหน้าคาดคั้น
"พี่ อย่ามองพรอย่างนั้นซี พรกลัวนะ"
"พี่ส่งพรแค่นี้นะ "
"ไม่ไปหาแม่ละพี่"
"ไม่ละ พี่กลับก่อน แล้วคืนนี้ไปรับ"
สิงห์แยกไปทันที ใบพรมองตามด้วยความน้อยใจ เสียงดังจากเบื้องหลัง
"ผัวใช่ไหม"
ใบพรสะดุ้ง
"น้า"
"ได้เวลาจ่ายอีกงวดแล้วนะน้องพรของน้า"
ใบพรมองนพอย่างสะอิดสะเอียน
บริเวณ บันไดหนีไฟของโรงพยาบาล นพรีดเงินจากใบพร ทั้งยังพยายามที่จะกอดปล้ำ จังหวะนั้นจ่าพยับกับสุวรรณเดินมาเห็นเหตุการณ์พอดี จึงเข้าห้ามอย่างมีแผน
จ่าพยับถามนพว่าเป็นใคร ก่อนจะใช้แผนหลอกล่อ ทำอุบายให้นพข่มขืนใบพรที่เซฟเฮ้าส์
ฝ่ายสิงห์เฮิร์ทใบพร สั่งปรับทุกข์กับตง ขณะที่ตงเตรียมตัวจะเดินทางไปจากพัทยา
จ่าพยับบุกมาบ้านชิต เพื่อเจรจา สิงห์ และ ตง เสนอให้ลักพาตัวกฤษณ์ ทีแรกทั้งคู่ปฏิเสธ จ่าพยับจึงให้ดูมือถือ ที่สุวรรณส่งคลิปมาให้ ใบพรถูกลวงไปเซฟเฮาส์นอกเมือง เพื่อให้นพข่มขืน จ่าพยับพร้อมจะบอกที่อยู่ ถ้า สิงห์ ตง ตกลง
แดงมาเที่ยวผับบอยแบนด์ที่ชิตทำงานอยู่ ทั้งคู่ไปด้วยกันในคืนนั้น
คืนเดียวกันที่บริเวณโถงเซฟเฮาส์ นพซุกไซร้ซอกคอใบพร จูบที่เนินไหล่ ไม่ทันสังเกตว่าร่างของสิงห์และตงเดินเข้ามาที่เตียง รองเท้าโอ้กของสิงห์ เหยียบลงใกล้หน้า นพสะดุ้งเฮือก
"เพราะมึงใช่ไหมที่ทำให้ใบพรต้องหนีออกจากบ้าน ถูกพามาขายตัวที่กรุงเทพ"
นพร้อง "เฮ้ย"
นพตะกายลงจากที่นอน สิงห์ถีบเข้ากลางหลังจนกลิ้งไปที่พื้น ตงเข้ามากระชากคอเสื้อนพให้ลุกขึ้น สิงห์เดินเข้ามาหา
"ใบพรหนีมาไม่ทันไร มึงก็ตามมารังควาญ แถมมารีดไถเงินจากใบพร นอกจากเป็นพ่อเลี้ยงระยำที่จะปล้ำลูกเลี้ยงทำเมียแล้ว มึงยังเป็นตัวเป็นแมงดาอีกต่างหาก จะระยำไปถึงไหน"
สิงห์ชกท้องนพจนจุกตัวงอ ตงยังยึดแขนทั้งสองข้างของนพ
"มึงมายุ่งอะไรด้วย อ้อ มึงเป็นผัวมันใช่ไหม หรือว่ามึงเป็นแมงดาคุมมันอยู่ อ้อ มึงคงเสียรายได้ซีนะ"
"เฮ้ย....สิงห์ ไอ้นี่มันวอนมาก ๆ เลยว่ะ ขอข้าสักหมัดเถอะ" ตงบอก
ตงพลิกร่างนพกลับมา แล้วสวนหมัดเข้าเต็มหน้า นพหงายไปบนฟูก ร้องลั่นเลือดกลบปาก
"โอ๊ย เลือดออก"
"นี่คือบทเรียนที่เอ็งจะต้องจำ ถ้ามายุ่งกับใบพรกับแม่วิไลอีก เอ็งจะได้ของฝากแบบนี้"
สิงห์เตะเข้ากลางท้อง นพกลิ้งลงจากเบาะ ตงเข้าซ้ำ รุมตีนคนละหลายที นพร้องครางโหยหวน
ใบพรยังหลับสนิทสลบไสลบนเตียง
ผับคลาวด์ไนน์ กฤษณ์และสายพิณนอนด้วยกัน สายพิณหันหลังให้กฤษณ์ สีหน้าเครียด
"พิณ เป็นอะไรน่ะ โธ่ คืนนี้อุตส่าห์มานอนเป็นเพื่อนแล้ว"
"เท่านี้เหรอคะที่คุณทำได้ ไม่เป็นไรหรอก คุณกลับไปก็ได้ค่ะ ฉันมันแค่นังเมียเก็บที่ต้องนอนอยู่ในห้องเก็บของรูหนูของคุณ ก็เท่านั้น"
สายพิณลุกไปนั่งที่หน้ากระจก กฤษณ์ตามมากอดสายพิณไว้
"อย่าน้อยใจซีพิณ ไม่กี่วันผับก็เปิดแล้ว เราจะฉลองความสำเร็จของเรา แล้วผมมีข่าวดีจะบอกด้วยนะ"
"คะ"
"หลังวันเปิดตัวผับของเรา ผมจะจัดงานเปิดตัวอีกงานต่อทันที"
"งานเปิดตัวอะไรคะ สินค้าใหม่ของคุณเหรอ"
"ใช่ครับ สินค้าใหม่ของผม ทั้งสาวทั้งสวย"
"อย่าบอกนะว่าจะทำผับของคุณเป็นซ่องแบบเฮเว่น พิณไม่อยู่ดูแลให้หรอกนะคะ เดี๋ยวจะกลายเป็นมาม่าซังเหมือนแม่ละม่อม เจ๊พริ้ง"
"คิดเพ้อใหญ่แล้ว งานเปิดตัวที่ว่าน่ะ คือเปิดตัวเจ้าสาวของผมไงครับ"
"คุณกฤษณ์ หมายความว่า"
"ผมจะจัดงานแต่งงานของเราต่อในวันรุ่งขึ้นทันที"
"คุณกฤษณ์ พูดจริง ๆ นะคะ คุณจะแต่งงานกับพิณ ผับเปิดวันเสาร์ งั้นวันอาทิตย์นี้เป็นงานแต่งงานของเรา"
"ครับ...ถึงได้บอกไงว่าข่าวดี"
"รักคุณที่สุดเลย"
สายพิณโผเข้ากอดกฤษณ์ หอมแก้มอย่างเปี่ยมสุข
บริเวณหน้าเซฟเฮาส์ นพหน้าแตกเลือดกลบปาก ถูกสมุนสี่นายของจ่าพยับหิ้วปีกไปขึ้นรถตู้ ที่จอดอยู่สองคัน สิงห์กับตง ตามออกมาพร้อมจ่าพยับและสุวรรณ
"พามันไปทิ้งไกล ๆ เลย แค่นี้มันก็ไม่กล้ากลับมารังควาญน้องใบพรแล้วละ" จ่าพยับสั่ง
รถตู้แล่นออก เหลือสมุนจ่าพยับสองนาย
"ฉันช่วยนายแล้วนะ หวังว่านายคงไม่เบี้ยวที่เราตกลงกันไว้"
ที่แท้ พยับสืบความจริงมาแฉ เพื่อจะให้ตงกับสิงห์ร่วมงานด้วย
"ที่นี่คือเซฟเฮาส์ที่เราจะต้องพาลูกชาย ส.ส.มางั้นเหรอ" ตงถาม
"ใช่...ถึงให้มาดูที่ทางไว้ไง"
"แล้วแผนจะเป็นยังไง วันเวลา"
"เราจะต้องคุยรายละเอียดกันอีกที แต่คิดว่า วันอาทิตย์นี้ละน่าจะเหมาะที่สุด สุวรรณ ควรจะกลับกันได้แล้ว"
"ได้ครับจ่า"
สุวรรณและสองสมุนไปที่รถ สิงห์ ตงมองหน้ากัน
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 16 (ต่อ)
สิงห์กลับมาดูแลใบพร ลูบผมอย่างห่วงใย ตงกลับเข้ามา ขณะที่กลุ่มจ่าพยับรออยู่ด้านนอก
"พี่ตง ทำไมพี่ยอมรับทำงานให้มัน"
"อ้าว ยังไงเราก็ต้องมาช่วยใบพร มันมัดมือชกเราแบบนี้"
"แต่เมื่อกี้เราปฏิเสธมันก็ได้นี่ พี่ลืมแล้วเหรอว่าไอ้จ่ามันเป็นคนบังคับนงเยาว์ให้ขายตัว แล้วผมก็ไม่ลืมนะที่มันจะข่มขืนใบพร"
"ฉันไม่มีวันลืมสิ่งที่มันทำกับนงเยาว์"
"แต่พี่ยอมทำงานให้มัน"
"พี่ยอมทำงานให้มัน แต่ไม่ได้รับประกันนี่หว่าว่างานจะสำเร็จ"
ตงยิ้มมีแผน สิงห์ยิ้มตาม
"พาใบพรกลับเถอะ"
สิงห์และตงช่วยประคองใบพร สิงห์อุ้มใบพรออกจากเซฟเฮาส์ไป
วันรุ่งขึ้น ที่คอนโดแมนชั่น ชิตงัวเงียตื่นขึ้นจากเตียง ใส่บ็อกเซ่อร์ตัวเดียว ได้ยินเสียงฮัมเพลงดังมาจากห้องน้ำ ชิตตรงไปแง้มประตู
ชิตเข้ามาในห้องน้ำ แดงกำลังฮัมเพลงอยู่ในอ่างอาบน้ำ ตีฟองคลุมร่าง ยกขาขึ้นไล้ฟองสบู่
"ช่วยไหมครับ"
แดงสะดุ้ง
"ชิต ให้สุ้มให้เสียงหน่อยนะคะ ไม่ใช่จู่โจมเข้ามาแบบนี้"
"แต่แปลกนะเมื่อคืนผมจู่โจมทั้งคืน ไม่เห็นคุณแดงบ่น"
"บ้า พูดอะไร"
"ขออาบด้วยคนซีครับ ฟองสบู่นุ่มมากเลย แล้ว....คุณแดงเองก็นุ่มไม่แพ้ฟองสบู่"
"ไม่นะ"
"น่า เดี๋ยวผมถูหลังให้"
ชิตหยิบฟองน้ำแล้วลูบไปทั่วไหล่ แดงหัวเราะระรื่น แล้วดึงชิตหล่นโครมลงในอ่าง
"แกล้งผม นี่แน่ะต้องทำโทษ"
ชิตกอดปล้ำแดง หัวเราะกันระรื่น ชิตรวบแดงกอดไว้แน่น ทั้งสองนิ่งไปประสานสายตากัน
"ชิต เมื่อคืนฉันมีความสุขมากเลยนะ"
"ผมก็เหมือนกัน .....คุณแดงครับ"
"หืมม์"
"ไม่ต้องจ่ายผมหรอกนะครับ"
"ทำไม"
"เมื่อคืนผมไม่ใช่เด็กขาย ผมไม่ได้ทำตามค่าจ้าง แต่ทำด้วยใจต่างหาก"
แดงมองชิตอย่างค้นหาว่าเป็นการเสแสร้งรึเปล่า แต่ชิตจริงใจ จุมพิตแดงดูดดื่ม แล้วกอดแดงไว้ แดงซบไหล่ของชิต อบอุ่นอย่างประหลาด
สายพิณแต่งตัวหรูแนวคุณนายเต็มที่ เธอกับศรีนั่งตรงหน้าละม่อม
"ไม่ได้เตรียมการ์ดแต่งงานมาน่ะค่ะแม่ ก็เลยมาเชิญแม่กับเจ๊ปากเปล่า เชิญทุกคนด้วย เอ...แล้ววันนี้ไม่มีอยู่เลยเหรอคะ"
"ต้อยกับใบพรไปค้างบ้านผัว ๆ เขา" พริ้งบอก
"ผัว"
ศรีบอก
"ก็พี่ตง พี่สิงห์ พี่นังนงเยาว์นั่นไง"
"ดีเนอะ ทุกคนมีแฟนกันหมด" สายพิณบอก
"อย่าพูดซี มีพี่นี่แหละ นอนเหงาเกาแกรก ๆ อยู่คนเดียว" ศรีบอก
ละม่อมถาม
"สายพิณ ไปอยู่กับคุณกฤษณ์ สบายดีไหม"
สายพิณชะงักไปนิดก่อนตอบ
"สบายซีคะแม่"
ละม่อมถามอย่างลองใจ
"ใช่ ก็ต้องสบายนะ คอนโดหรูหราใหญ่โตออกอย่างนั้น"
สายพิณหลบตา ศรีเองก็เจื่อนไป ละม่อมและพริ้งเหมือนรู้คำตอบ สบตากัน นงเยาว์ลงมาจากชั้นบนพอดี
"อุ๊ย พี่พิณ"
นงเยาว์วิ่งเข้ามานั่งร่วม ไม่สนศรีเลยสักนิด
"เป็นยังไงบ้างพี่ เป็นคุณนายร้อยล้าน"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พี่เชิญไปงานแต่งพี่นะ"
ศรีมองพิณอย่างไม่พอใจนัก
"อุ๊ย เมื่อไหร่ ที่ไหน"
"วันอาทิตย์นี่แหละ ช่วงเช้าทำบุญที่วัด งานแต่งจัดที่ผับตอนบ่าย ๆ"
"ตื่นเต้น แล้วแขกในงานเยอะไหม พวกคนในพรรคด้วยรึเปล่า ถ้ามาเยอะ ๆ หนูขึ้นไปเต้นโชว์ให้ได้นะ ไม่คิดเงิน"
"เฮ้ย....อย่ามโน งานเขางานบุญ ไม่ใช่งานบ๊ะ" ศรีว่า
"งานอะไร งานบ๊ะ"
"ก็งานจ้ำบ๊ะเที่ยวโชว์บ๊ะจ่างร่อนไปทั่วน่ะ อย่างนั้นต้องไปทำแถวบ้านแก บ้านยอดดอก ตำบลนางร่อน อำเภอนางเล็ด"
สายพิณกลั้นหัวเราะ พริ้งหัวเราะก๊ากออกมา นงเยาว์หน้าเชิ่ด
"พี่คงเคยอยู่มาก่อนซีนะ บ้านยอดดอกเนี่ย ถึงชำนาญนักเรื่องออกดอกออกผล"
"อ้าว....อีนี่ แกว่งปากหาเสี้ยนแล้วไหมล่ะ"
ศรีทำท่าจะตบ สายพิณยึดไว้
"ฉันบอกแล้วใช่ไหม อย่าทะเลาะกัน" ละม่อมบอก
สองสาวหยุดการด่า
พริ้งบอก
"พิณ...แล้วงานแต่ง ทำไมมาเชิญพวกเราล่ะ แทนที่จะเป็นแขกของทางคุณกฤษณ์เขา"
"อ๋อ แขกทางคุณกฤษณ์ มีเฉพาะเพื่อนสนิทเท่านั้นละค่ะ จะเน้นแขกทางพิณมากกว่า"
ละม่อมสบตาพริ้ง พอจะรู้แล้วว่างานแนวไหน
"ไม่มีแขกผู้ใหญ่ซีนะ" พริ้งว่า
"มีแม่ละม่อมไงคะ งานนี้เรากันเอง สนุก ๆ น่ะ"
สายพิณและศรียิ้มให้กัน นงเยาว์ตาวาวคิดถึงจะเป็นดาวเด่นในงาน ละม่อมถอนใจเล็ก ๆ
ใบพรหน้าตาอิดโรย เพิ่งฟื้นจากยาสลบ ต้อยดูแลยู่
"พี่ตง พี่สิงห์ ช่วยพรไว้เหรอ"
"ช่าย....จัดการไอ้พ่อเลี้ยงแทบสลบคาตีน ใบพรไม่ต้องกลัวแล้วนะว่ามันจะมารังควาญอีก" ต้อยบอก
"พี่สิงห์ช่วยฉันอีกแล้ว"
"นี่....แล้วยังมีข่าวดีอีกเรื่องนะ"
"อะไรจ๊ะ"
"พี่ตง ไม่ไปตะเข็บชายแดนแล้ว พี่ตงได้งานทำที่นี่"
"เหรอ งานอะไรต้อย"
"ไม่รู้เหมือนกัน พี่ตงยังไม่ได้บอก แต่เท่านี้ต้อยก็ดีใจจะแย่แล้ว ขอตัวก่อนนะ งานกำลังล้นมือเลย"
"งานอะไรเหรอ"
"ซักผ้า รีดผ้าให้ผัว เดี๋ยวต้องเตรียมมื้อเย็นให้ผัวอีก ฮิฮิ รู้สึกตัวเองเป็นเมีย เป็นแม่บ้านยังไงก็ไม่รู้ เขินจัง"
ต้อยหัวเราะเอียงอาย วิ่งออกจากห้อง ใบพรมองไปนอกหน้าต่างเห็นสิงห์กำลังเช็ดรถมอเตอร์ไซค์อยู่
ใบพรมองแล้วอมยิ้ม
สิงห์กำลังล้างรถมอเตอร์ไซค์ ใบพรเดินถือถังน้ำมาวางข้าง ๆ
"พี่สิงห์"
"เป็นไงบ้างใบพร เวียนหัว มึนหัวบ้างไหม"
สิงห์เช็ดมือ แล้วอังหลังมือกับหน้าผากใบพร
"ถ้ายังมึนอยู่ เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ"
ใบพรมองสิงห์อย่างเทิดทูน แล้วโผเข้ากอด สิงห์อึ้งไป
"ใบพรเป็นอะไร"
"ขอบคุณพี่สิงห์ พี่ช่วยฉันอีกแล้ว ทั้งจากไอ้น้านพ ทั้งจ่าพยับ"
"ใบพรจำไว้นะ พี่จะปกป้องใบพรและแม่จากทุกสิ่ง จากทุกคนที่มันมาทำร้าย เพราะฉะนั้นมีอะไรต้องบอกพี่ และพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอะไรเกินกว่าเหตุ พี่วางมือเรื่องพวกนั้นแล้ว มือพี่จะไม่เปื้อนเลือดอีก"
ใบพรยิ้มทั้งน้ำตา
"จ๊ะพี่"
สิงห์ดึง ใบพรมากอดไว้ เสียงนงเยาว์ดังขึ้นที่หน้าบ้าน
"แหม....กอดกันกลางวันแสก ๆ เลยนะ"
ทั้งสองแยกจากกัน พบว่านงเยาว์ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน มือถือกระเช้าผลไม้และของกินมาหลายถุง
"ไม่อายคน ก็อายผีสางบ้างเถอะ"
สิงห์และ ใบพรมองหน้ากันงง ๆ
นงเยาว์นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ใบพรเอาน้ำมาให้ นงเยาว์มองอย่างไม่เป็นมิตร ต้อยกำลัง
ล้างผลไม้ที่นงเยาว์เอามา สิงห์นั่งตรงข้ามนงเยาว์
"ไง นังพร แกมาอยู่กินเป็นเมียผัวกับพี่สิงห์ที่นี่เลยงั้นเหรอ"
"มาค้างเป็นบางวันน่ะ พี่ต้อยก็มา"
"พี่ต้อยก็ด้วยนะ มาเป็นพี่สะใภ้ฉันทั้งที ไม่เห็นบอกกล่าวกันบ้าง"
"ที่ไม่บอกเพราะพี่ตงเขาสั่งไว้น่ะตัวเอง"
"สั่งไว้ว่ายังไง"
"ก็เขาไม่นับญาติกับตัวเองแล้ว พี่ก็เลยไม่คิดว่าตัวเองเป็นน้องผัวพี่"
นงเยาว์ลุกด่าลั่น
"อีพี่ต้อย"
"นงเยาว์ พอ มีอะไรก็ว่า ถ้าจะมาหาเรื่องใบพรกับต้อย ก็กลับไปเสียดีกว่า"
นงเยาว์กระแทกลงนั่งใหม่
"ฉันเอาเงินมาให้"
นงเยาว์หยิบเงินสดปึกใหญ่วางลงตรงหน้าสิงห์
จังหวะนี้ ตงกลับมาจากข้างนอกพอดี ยืนมองอยู่นอกบ้าน
"มาให้พี่ทำไม พี่รับไว้ไม่ได้หรอก"
"ไม่ได้ให้พี่ แต่เอาเงินนี่ไปรักษาแม่ เดี๋ยวจะหาว่าฉันเป็นอีลูกเนรคุณ"
"ที่แม่ต้องการน่ะคือให้เรากลับไปดูแลแม่ เรื่องเงินน่ะพี่กับพี่ตงหาได้อยู่แล้ว"
"นี่ฉันถือว่าฉันช่วยแล้วนะ ถ้าไม่รับก็ช่วยไม่ได้ แล้วบอกไว้เลยว่า ฉันไม่กลับไปจมปลักอยู่ที่วัดกับพวกยายชีแก่ ๆ พวกนั้นหรอก ตอนนี้ฉันอยู่ในที่เจริญแล้ว"
นงเยาว์รวบปึกเงิน แล้วจะออกจากบ้าน ตงเดินหน้าเหี้ยมเข้ามา
"มาเป็นอีตัวอยู่พัทยา นี่น่ะเหรอที่เจริญของแก"
"ฉันเอาเงินค่ารักษาแม่มาให้"
นงเยาว์ยื่นปึกเงินให้ ตงปัดเงินทั้งปึกลงกับพื้น
"ทำไมทำอย่างนี้"
"เอาเงินโสโครกของแกกลับไป"
"ฉันจะช่วยแม่ เงินมันโสโครกตรงไหน"
"แม่ไม่มีลูกเป็นหญิงขายตัวอย่างแก ฉันบอกแล้วไง ฉันตัดพี่ตัดน้องกับแกไป
แล้ว ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก"
นงเยาว์น้ำตาไหล
"พี่จะตัดพี่ตัดน้องกับฉันก็ได้ แต่ยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่ฉัน ฉันจะส่งเงินนี่ไปให้แม่เอง"
นงเยาว์เก็บปึกเงินกลับขึ้นมา
"อย่าได้ทำอย่างนั้นเชียวนะ แม่รับเงินโสโครกจากการขายตัวของแกไม่ได้หรอก"
"อ้อ งั้นก็รับเงินโสโครกจากพี่ได้ซีนะ เงินที่ปล้นเขากิน บางทีก็ฆ่าคนตาย"
ตงตบหน้า นงเยาว์กรีดล้มไปกับพื้น สิงห์รีบเข้า ใบพรและต้อยช่วยประคองนงเยาว์ลุกขึ้น ตงโกรธตัวสั่น ชี้หน้าน้องสาว
"อีนง มึงจำไว้ อย่าเอาเรื่องของกูไปเปรียบกับมึง กูกับไอ้สิงห์ที่ต้องปล้น ต้องฆ่า ไม่ใช่เพราะกูอยากทำ แต่มันไม่มีทางเลือก บางทีก็โดนบังคับ แต่มึงมันไม่ใช่ มึงเป็นกะหรี่เพราะมึงสมัครใจ มึงเลือกทางชั่วให้ตัวมึงเอง ออกไป อย่ากลับมาอีก"
นงเยาว์วิ่งออกไปจากบ้านทันที ตงสะอื้นเบา ๆ
"พี่ตง ไปพักก่อนไป อย่าคิดมากนะ"
ต้อยพาตงเข้าห้องไป ใบพรมองหน้าสิงห์
"พี่สิงห์ ไปปลอบนงก่อนเถอะ"
สิงห์รีบตามออกไป
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 16 (ต่อ)
สิงห์ออกมาหน้าบ้าน นงเยาว์ กำลังเดินร้องไห้จะไปเรียกรถรับจ้าง สิงห์วิ่งตามมาทัน
"นง"
"อย่ามายุ่ง ต่อไปนี้เราเหมือนคนไม่รู้จักกัน ไม่ต้องนับญาติกันอีก"
"พี่ยังเป็นพี่นงอยู่"
"ไม่ใช่ พี่ไม่ใช่พี่สิงห์ที่ฉันรู้จักอีกแล้ว พี่เป็นคนอื่นไปแล้ว"
"อย่าคิดอย่างนั้นนง ไป...เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
" ไปบอกพี่ตงด้วย ว่าถ้าฉันได้ดิบได้ดี ได้เป็นดารามีชื่อเสียง อย่ามาหวังพึ่งใบบุญจากฉันก็แล้วกัน"
นงเยาว์แยกไปทันที สิงห์ได้แต่มองตาม
รถตู้มาจอดหน้าบ้านสุขสำราญ เพลินกับสาวสามเดือนรออยู่แล้ว เพลินจับรถเข็นเตรียมพร้อม สุวรรณลงจากรถ แล้วประคองร่างนางพิศลงมานั่งรถเข็นอย่างยากลำบาก นางพิศหน้าตาซีดเซียว ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง สีหน้าเจ็บปวดเมื่อขยับร่างกาย เมื่อลงนั่งเก้าอี้ก็หอบเหนื่อยดูทุกข์ทรมาน เพลิน เอพริล เมย์ จูน มองอย่างสยองใจ และไหว้พร้อมกัน
"สวัสดีค่ะ แม่พิศ"
"เออ...ทีอย่างนี้ละมาสวัสดี อีตัวไหนมันเผยอหน้าไปเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลบ้าง"
เอพริลบอก
"พวกเราไปแล้วนะคะ แต่ไปตอนที่แม่หลับ"
"ไม่ต้องมาพูด พาฉันไปพักในบ้าน"
สามสาวช่วยเข็นนางพิศเข้าบ้านไป สุวรรณส่งถุงยาจากโรงพยาบาลถุงใหญ่ให้เพลิน
"อารมณ์เสียอย่างนี้ตลอดเลยเหรอวะ สุวรรณ"
"ครับเจ๊ แม่แกบ่นเจ็บหลัง เจ็บขา ต้องให้ยาแก้ปวดแกกินตลอดเลย"
"แล้วพี่แกจะเดินได้ไหม"
"ไม่รู้เลยเจ๊ ก็ต้องกายภาพบำบัดกันละ ไม่รู้แกจะยอมรึเปล่า ...ตอนนี้แกเหวี่ยงตลอด เข้าหน้าไม่ติดเลย"
เพลินนึกถึงคำเตือนเรื่องกรรมตามทันของพริ้งขึ้นมา
"หรือว่ามันจะจริงอย่างที่นังพริ้งมันพูด"
"ว่าไงนะ เจ๊เพลิน"
"ไม่มีอะไร"
เพลินตามเข้าบ้านไป
นางพิศนั่งอยู่กับรถเข็น มุมโซฟาที่เคยนั่งประจำ สามสาวกำลังเตรียมน้ำและของว่างให้
เพลินเข้ามาสมทบ
"พี่พิศ....หิวไหม นี่ ขนมมักกะรูนที่พี่ชอบไง อุตส่าห์ไปซื้อที่ห้างเลยนะ"
เพลินวางจานมักกะรูนตรงหน้าตักพิศ พิศมองหน้าเพลินอย่างถมึงทึง แล้วหยิบจานขนมปาใส่ เพลินกระโดดหลบทัน สามสาวร้องหวีด
"อีเพลิน อีเลว กูปวดกระดูกจะตายอยู่แล้ว มึงจะเอามักกะรูน มักกะเลว มาให้กูกินทำไม กูจะกินยา เอายามาวางไว้ข้าง ๆ กูนี่ ทั้งยาแก้ปวด ทั้งยานอนหลับ เอามา"
"จ๊ะ จ๊ะ"
เพลินหยิบถุงยามาวางให้พิศ พิศหยิบยาออกมาดูอย่างเหนื่อยอ่อน ใส่ยาเข้าปากหลายเม็ด
"น้ำจ๊ะ"
พิศดื่มน้ำ เพลินเอายามาอ่านดู แล้วแยกมากับสามสาวนอกห้อง
"แกดูซิ มันยาอะไรบ้าง"
เมย์บอก
"ยาแก้ปวดน่ะ"
"นี่ยานอนหลับ แต่เขาให้กินทีละเม็ดนะเจ๊ แม่กินทีเป็นกำ" จูนว่า
เอพริลบอก
"ยาแก้ปวด กับยานอนหลับแบบนี้ กินมาก ๆ มันติดนะเจ๊"
"ติดเลยเหรอ" เพลินถาม
"ใช่....ขาดไม่ได้เลยละ" เมย์บอก
"เหมือนติดโค้ก ติดยาไอซ์ ยาอี พวกนั้นเลย" จูนว่า
"แล้วถ้าติดนะ พอไม่ได้กินมันทั้งเจ็บทั้งปวดเข้ากระดูกเลย"
สามสาวยังสำรวจยากันต่อ เพลินหันไปมอง
นางพิศที่นั่งโดดเดี่ยวในห้องโถง คอตก ยากำลังออกฤทธิ์
เพลินรำพึง
"ติดยาเหมือนที่ทำกับนังจันทร์ฟองไม่มีผิด กรรมใช่ไหมเนี่ย"
เพลินมองพี่สาวแล้วขนหัวลุก นางพิศกำลังสลึมสลือ พึมพำอะไรบางอย่าง ดูทุกข์ทรมาน
กฤษณ์และสายพิณกำลังเดินช้อปปิ้งกันอยู่ในร้านแบรนด์หรู
"คุณกฤษณ์ขา ซื้อกระเป๋าใบนี้ให้พิณหน่อยนะ"
"กระเป๋าแบบนี้พิณมีตั้งเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แหม....ก็รุ่นนี้มันออกมาใหม่ ลิมิตเต็ดด้วย พิณจะใช้ในงานเปิดผับของเราไงคะ เข้ากับเดรสกลางวันของพิณพอดีเป๊ะเลย"
สายพิณหยิบกระเป๋ามาชื่นชม กฤษณ์หน้าเจื่อนไป พูดไม่ออก เนื่องจากแม่มีคำสั่งไม่ให้ สายพิณไปร่วมงาน
แดงเดินควงมากับชิต ทั้งคู่หัวเราะระรื่น หยุดดูหน้าร้านเครื่องแต่งกายชาย
"เดี๋ยวนะครับคุณแดง โอ้โฮ รองเท้านี่สวยจัง ลดราคาด้วย"
"อยากได้เหรอ ฉันซื้อให้"
แดงจะพาเข้าร้าน ชิตยืนนิ่ง หน้าขรึมไป
"เป็นอะไรไป"
"คุณแดง ผมบอกแล้วไง ผมไม่ใช่ไอ้ตัวที่คุณซื้อผมชั่วคราว ถ้าคุณคิดอย่างนั้น ผมขอตัวละกัน"
ชิตจะแยกไป แดงรั้งไว้
"เดี๋ยว ฉันขอโทษ"
สายพิณและกฤษณ์ เดินเลี้ยวมา สายพิณถือถุงใส่กระเป๋าราคาแพงนั้น กฤษณ์กำลังพูดมือถือ หันไปทางอื่น สายพิณมองมาที่คนทั้งสองพอดี
แดงมองหน้าชิต
"เอาเป็นว่าฉันประเมินความสัมพันธ์ของเราผิดไป ฉันไม่นึกว่าเธอจะจริงจังขนาดนี้"
ชิตน้อยใจ
"ครับ...คนอาชีพอย่างผม ไม่มีใครคิดจริงจังด้วยหรอก"
"บอกแล้วไงว่าฉันขอโทษ เอาละ เดี๋ยวเราหาอะไรทานกันนะ เธอต้องเปย์ให้ฉันด้วย"
ชิตยิ้มออกมาได้
"เงินผมไม่เยอะนะครับ แต่เลี้ยงคุณได้แน่ ๆ"
"ค่ะ"
ทั้งสองยิ้มให้กัน สายพิณเข้ามาทันที
"ไงชิต....อ้าว คุณแดง"
แดงเจื่อนไปทันที สายพิณมองท่าทีอึดอัดของแดงอย่างรู้ความนัย
"พิณรู้จักคุณแดงด้วยเหรอ"
"รู้จักซี คุณแดงไปใช้บริการที่เฮเว่นบ่อย ๆ ไปรับลูกค้าไง"
แดงนิ่งไป สายพิณมองแดงตรง ๆ ยิ้มหยัน ๆ ชิตสงสัย
"รับลูกค้า อ๋อ ลูกทัวร์น่ะเหรอ"
"ใช่ เอ๊ะ ใช่ไหมคะคุณแดง หรือมีมากกว่าลูกทัวร์"
แดงพยายามระงับสติ
"ฉันพาลูกทัวร์ไปคาราโอเกะที่นั่น"
"แล้วนี่....เป็นไงมาไง มาควงกับชิตเสียแล้ว ตกลง ใครซื้อใครขายคะ"
แดงเม้มปากแน่น
"พูดอะไรน่ะพิณ เพ้อแล้ว นี่...ไม่เห็นชวนไปงานแต่งเลย วันอาทิตย์นี่แล้ว ไม่ใช่เหรอ"
"ใช่.....งั้นก็ถือโอกาสชวนเลยก็แล้วกัน อ้อ ชวนคุณแดงด้วยนะคะ ถ้าไม่รังเกียจพวกเรา"
"รังเกียจเรื่องอะไร"
"อ้าว...ก็งานนี้เชิญสมาชิกบ้านเสน่ห์จันทร์มาทั้งบ้าน เดี๋ยวคุณแดงเขาจะรับไม่ได้ เรามันสินค้าบ้าน ๆ ไม่ใช่ของนอก ของแบรนด์อย่างคุณแดงเขา"
"เป็นไรมากไหมเนี่ย นั่น คุณกฤษณ์เขารออยู่นั่น"
สายพิณมองไป กฤษณ์ยังพูดมือถืออยู่ กวักมือเรียกสายพิณ
"งั้น ขอตัวก่อนนะคะ ผัวเรียกแล้ว วันนี้ต้องช้อปของแบรนด์อีกหลายอย่าง"
สายพิณแยกไปหากฤษณ์ แดงมองตามแล้วถอนใจ
"มีอะไรกันรึเปล่าครับ เหมือนมันกัด ๆ คุณแดงยังไงไม่รู้"
"ไม่ทราบซีคะ เพราะไม่สนใจอยู่แล้ว เธอจะเลี้ยงอะไรฉันบอกมาซิ"
"อาหารญี่ปุ่นไหม"
แดงและชิตควงกันไป
อ่านต่อตอนที่ 17
