แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 10
รอบโบสถ์เก่า เป็นสวนจัดแต่งอย่างสวยงาม ภายในโบสถ์ มีภาพพระเยซูตรึงกางเขนเพื่อล้างบาปให้มวลมนุษย์ บรรยากาศดูสงบและศักดิ์สิทธิ์
นอกโบสถ์ สายพิณกำลังโพสท่าถ่ายรูปในชุดเจ้าสาว สวยงาม บริสุทธิ์ ถือช่อดอกไม้ กฤษณ์เป็นคนถ่าย มีคนมาเที่ยวชมโบสถ์สองสามกลุ่ม อยู่ห่าง ๆ
“โพสอย่างนั้น อย่างนั้น เจ้าสาวของผม ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่เลย”
“อย่าชมมากซีคะ เดี๋ยววันแต่งจริงจะไม่สวยเท่านี้”
“พิณน่ะ ไม่มีวันไหนที่ไม่สวย ใส่ชุดอะไรก็สวยหมด แถม ไม่ใส่เลยยิ่งสวยใหญ่”
“คุณกฤษณ์น่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ เราถ่ายรูปคู่กันบ้างดีกว่าค่ะ”
กฤษณ์มองไปรอบ ๆ แล้วสะดุดตากับสาวสวยนางหนึ่งในชุดสีแดง มีหมวกปีกกว้างกันแดด กำลังถ่ายรูปกับชายญี่ปุ่น ท่าทางภูมิฐาน สาวสวยพูดภาษาญี่ปุ่นปนอังกฤษ ด้วยสำเนียงเป๊ะ
“คนนั้นสวยจัง สงสัยไม่ใช่คนไทย” สายพิณบอก
กฤษณ์มองสาวชุดแดงอย่างคุ้นตา
“ใครคะ รู้จักเหรอ”
“คุ้น ๆ น่ะ แต่คงไม่ใช่ละมั้ง”
กฤษณ์เดินเข้าไปหา
“Excuse me Mam Would you please”
แดงหันมา ชะงักไปนิดนึง กฤษณ์เองก็ยิ่งคุ้นตากว่าเดิม
“คนไทยค่ะ”
“อ้าว เหรอครับ โทษ ผมนึกว่าเป็นแจเปนนีส จะให้ช่วยถ่ายรูปให้หน่อยน่ะครับ”
แดงมองไปที่สายพิณอย่างยิ้มแย้ม
“เจ้าสาวเหรอคะ นี่วันแต่งงานของคุณเหรอ”
“อ๋อ....ไม่ใช่วันนี้หรอกครับ แต่อีกไม่นานนี้”
“ยินดีค่ะ”
แดงหันไปพูดญี่ปุ่นกับเพื่อนชาย เพื่อนชายยิ้มแย้มคำนับแล้วแยกไป
“”งั้น ถ่ายที่หน้าโบสถ์นะคะ ตรงนั้นวิวสวยมาก”
สายพิณนำไป แดงและ กฤษณ์ตาม
สิงห์ขับมอเตอร์ไซค์มาถึงหน้าปากซอยทางเข้าบ้านเสน่ห์จันทร์
“พี่ส่งฉันตรงนี้แหละ อย่าเข้าไปถึงหน้าบ้านเลย”
“พี่เตือนใบพรแล้วนะว่ากลับมาแบบนี้ไม่ปลอดภัย ไปอยู่ที่บ้านพี่ก่อนดีกว่า”
“อยู่ที่ไหน จ่าพยับก็ต้องตามฉันได้อยู่ดี อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ฉันปลงเสียแล้ว”
“ใบพรไม่ควรมาทำงานแบบนี้เลย”
“คนเรามีทางเลือกด้วยเหรอพี่ ขอบคุณมาก ฉันจะไม่ลืมพระคุณพี่เลย”
ใบพรจะแยกเข้าซอยบ้าน เสียงต้อยดังมาจากเบื้องหลัง วิ่งหน้าตื่นตรงมา
“ใบพร แก....หายไปไหนมา”
ต้อยร้องไห้โฮเข้ามากอดใบพร
“มือถือแกก็ไม่เปิด ฉันก็ตามหาแกแทบแย่ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น”
“พี่สิงห์ช่วยฉันไว้”
“พี่สิงห์ พี่ช่วยใบพรเหรอ พี่สิงห์กระทืบไอ้จ่าจนเข้าโรงพยาบาลเลยนะ”
“ใช่มั้ง”
“โฮ....รักพี่สิงห์ที่สุดเลย”
ต้อยโผเข้ากอดสิงห์ ใบพรอมยิ้ม
“เออ...ต้อย พาใบพรกลับบ้านเถอะ”
ต้อยผละออกมา
“กลับตอนนี้ไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“เจ๊พริ้งเพิ่งโทร.มาบอก ไอ้จ่ามันกำลังเอาเรื่องอยู่ในบ้านน่ะซี”
สิงห์ ใบพรมองหน้ากัน
แดงถ่ายรูปกฤษณ์และสายพิณ ที่ยืนถ่ายคู่สวีตหวาน หลายภาพ หลายมุม
“ขอบคุณครับ ไม่รบกวนแล้วละครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“มาเที่ยวพัทยาเหรอครับ”
“พาเพื่อนมาเที่ยว งั้น ขอตัวก่อนนะคะ ขอให้มีความสุขวันแต่งงาน”
แดงจะแยกไป
“เดี๋ยวครับ ไม่ทราบเราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า”
สายพิณมองกฤษณ์อย่างหึง ๆ
“ไม่มังคะ”
“ทำไมผมคุ้น ๆ หรือว่าเราอยู่คอนโดเดียวกัน”
“แปลกจัง ฉันเองก็คุ้น ๆ เหมือนกันนะ”
“นี่ไง ผมว่าแล้วว่าเราต้องรู้จักกันแน่ ๆ คุณอยู่ที่คอนโดเดอะแมนชั่นรึเปล่า”
แดงเจื่อนไปนิดหนึ่ง ไม่อยากบอกความจริง
“โทษค่ะ ฉันไม่ได้คุ้นคุณ แต่คุ้นว่าที่เจ้าสาวคุณต่างหาก”
“คุ้นฉันเหรอคะ “ สายพิณว่า
“ค่ะ ถ้าจำไม่ผิด คุณคือ พินนี่ รึเปล่า”
สายพิณเจื่อนไปทันที
“โอ้โฮ แสดงว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้ ใช่ครับ สายพิณเคยเป็นดารา แต่ตอนนี้มาเป็นเจ้าสาวของผม”
“ทำไมจำได้ละคะ ฉันออกจากวงการมาตั้งนานแล้ว”
“ชุดเจ้าสาวที่คุณใส่ไงคะ ทำให้นึกถึงละครเรื่อง เพลิงรักเพลิงสวาท”
สายพิณยิ่งเจื่อนกว่าเดิม
“ฉากแต่งงานตอนคุณเป็นเจ้าสาวที่แย่งเจ้าบ่าวกับนางเอกของเรื่องน่ะค่ะ ฉากนั้นสนุกมาก ๆ คุณก็เล่นดีมากด้วย”
สายพิณบอก
“คุณกฤษณ์คะ เรากลับดีกว่า”
“อ้าว”
สายพิณสะบัดไปอย่างไม่สนใจร่ำลา แดงงง
“เออ...โทษนะครับ”
กฤษณ์วิ่งตามสายพิณไปทันที แดงมองตามสายตารู้เท่าทันบางอย่าง
จ่าพยับกำลังชี้หน้าด่าละม่อม พริ้ง ศรี ที่ยืนนิ่งไม่กล้าเถียง แต่ละม่อมกลับแอบยิ้มเพราะจ่าพยับปากแตก แถมขาเดี้ยง พูดไม่ชัดนัก ผ้าพันรอบหัวถึงใต้คาง
“มันอยู่ที่ไหน บอกมา”
“ไม่ทราบ นี่เราก็ยังตามตัวมันไม่ได้เลยจ่า” ละม่อมบอก
“กูละเบื่อ ทำไมแม่เล้าต้องตอแหลกันไม่เลิกอย่างนี้ โอย...” จ่าพยับพูดพลางคลำปากตัวเอง เจ็บ
“ไม่ได้แหลค่ะ นี่เราก็โทร.ตามหามันทั้งคืน ไอ้ต้อยก็ตระเวนไปตามหามันอยู่” พริ้งบอก
“ว่าแต่จ่าเถอะ ไม่รู้หรอกหรือว่าไอ้คนที่มันเตะจ่าปากแตกเนี่ย มันเป็นใคร” ละม่อมว่า
“ไม่รู้ มันใส่ฮู้ดปิดหน้ามิดชิด แต่มันต้องเป็นคนที่นี่ หรือไม่ก็คนใกล้ตัวนังใบพร มันถึงตามไปที่อพาร์ทเมนท์ แถมอุปกรณ์พร้อม ทั้งปืน ทั้งฮู้ดปิดหน้า”
สามสาวมองหน้ากัน ยิ่งงงกันไปใหญ่
“เอาอย่างนี้ จ่ากลับไปพักพื้นให้ใจร่ม ๆ ก่อนนะ ใบพรมันหนีไปไหนไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันก็กลับมา พอมันกลับมาปุ๊บ ฉันจะส่งมันไปกราบเท้าจ่าเลย แล้วจ่าจะลงโทษ ยกโทษ หรือไถ่โทษมันท่าไหน ลีลาไหน ก็ตามแต่จ่าเลยนะ”
“โอ๊ย....เดี้ยงขนาดนี้ อีกเป็นเดือนกว่าจะไถ่โทษได้ ไอ้นั่นมันเตะตั้งแต่ปลายคางไปจนถึงปลาย...”
สามหญิงว่าพร้อมกัน
“ไม่ต้องพูดก็ได้จ่า / ว้าย อย่าพูดค่ะ / อุ๊ย...แสลง”
“อะไร จะพูดว่าตั้งแต่ปลายคางถึงปลายตีน”
สามสาวโล่งอก
สิงห์ ใบพร ต้อยฟังความอยู่หน้าบ้าน เสียงจ่าพยับยังแว่ว ๆ ออกมา
“ใบพร แกยังกลับเข้าบ้านไม่ได้หรอกนะ เอาไงดี” ต้อยบอก
“หนีไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันจะเข้าไปขอโทษ จ่าพยับเดี๋ยวนี้”
ใบพรจะเข้ารั้ว สิงห์รั้งไว้
“ไปขอโทษมันทำไม ใบพรไม่ได้ทำผิด คนที่ต้องมากราบขอโทษคือมัน”
“พี่สิงห์ พวกเราเป็นแค่ผู้หญิงไม่มีทางสู้ ยังไงก็ต้องยอมจำนน”
“ไม่จำเป็น พี่บอกแล้วว่าพี่เป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมา ทำให้ใบพรเดือดร้อน พี่จะต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด”
“เดี๋ยวพี่ พี่จะทำเป็นพระเอกบุกเข้าไปยิงไอ้จ่ามันในบ้านไม่ได้นะ พวกเราจะยิ่งตายยกแผง” ต้อยบอก
“พี่ไม่ทำอย่างนั้นหรอก นั่นมันพระเอกรุ่นเก่า พี่มีวิธีของพี่ ต้อย...ทำตามแผนที่พี่บอกก็แล้วกัน”
“ยะ...ยังไง”
ต้อยและใบพรมองหน้ากัน งงละซี
จ่าพยับนั่งซดเบียร์อยู่ที่โถงบ้าน ศรีและพริ้งนั่งข้าง ๆ บีบนวด เอาใจ ข้าง ๆ มีเหล้า โซดา น้ำแข็งพร้อม
“นี่ยังไม่รู้เลยว่าต่อมหมวกไตยังใช้การได้อยู่รึเปล่า นี่ยังไม่ได้พูดถึงต่อมลูกหมากนะ”
“มันเป็นยังไงคะจ่า” ศรีถาม
“มันอักเสบน่ะซีวะ”
ศรีพยักหน้าเข้าใจ ละม่อม พริ้งเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะขำ ต้อยวิ่งหน้าตื่นเข้ามา ทำเป็นชะงักไปเมื่อเห็นจ่าพยับนั่งอยู่
“ว่าไงต้อย ได้ข่าวอะไรบ้าง” ละม่อมถาม
“ติดต่อใบพรได้แล้วค่ะ มันเปิดมือถือแล้ว”
“มันอยู่ที่ไหน” จ่าพยับถาม
“มันยังไม่ยอมบอกค่ะ”
“แล้วไอ้คนที่ช่วยมันเป็นใคร มันรู้ไหมว่ามันกำลังเล่นอยู่กับใคร นี่ จ่าพยับ โว้ย”
“ไม่ทราบค่ะ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันต่อสายให้จ่าพูดกับใบพรมันตรง ๆ เลยนะ”
“ได้ เดี๋ยวนี้เลย”
ต้อยต่อสาย ใบพร
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 10 (ต่อ)
สิงห์และใบพรยังอยู่หน้าบ้าน มือถือใบพรดังขึ้น สิงห์รับมาพูดเสียเอง
“ใบพรรึเปล่า อ้าว... ไม่ใช่เหรอ แล้วใครล่ะ เออ จ่า ผู้ชาย เขาจะพูดกับจ่า” ต้อยว่า
จ่าพยับคว้ามือถือมาพูด
“มึงเป็นใครวะ”
“กูเป็นใครงั้นเหรอ มึงก็จำใส่กระโหลกหนา ๆ มึงไว้ กูเป็นผัวของ ใบพร”
ใบพรสะดุ้ง
“หา.....ผัวอีใบพร”
ละม่อม พริ้ง ศรีเป็นงง
จ่า”กูไม่เชื่อ มึงแค่ไอ้ย่องเบาที่จะเข้ามาปล้นกู เพราะมึงโง่ ไม่รู้ว่ากูเป็นใคร กูใหญ่ขนาดไหน”
“เหรอวะ งั้นมึงก็เข้าใจเสียใหม่ กูตามมึงมาตั้งแต่เฮเว่น เห็นมึงฉุดกระชากลากถูเมียกูให้ขึ้นรถ ลงรถ แล้วยังทำร้ายเมียกูเหมือนไม่ใช่คน ต่อไปนี้มึงห้ามแตะต้องเมียกู ห้ามแม้แต่เข้ามาใกล้”
ใบพรฟังด้วยอาการลุ้น
“ฮ่ะฮ่ะ.... มึงเป็นเทวดาเหรอวะกล้ามาสั่งกูแบบนี้”
“”กูไม่ใช่เทวดา แต่กูเป็นเทวทูต สั่งคนลงนรกไปหลายคนแล้ว”
“มึงกล้าจริง มึงหลบหน้าอยู่ทำไม มึงออกมาเจอกูเดี๋ยวนี้เลย อย่าทำเป็นตัวเมียอยู่”
“กูไม่ได้หลบหน้ามึง กูวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ มึงนี่แหละ เพียงแต่มึงไม่เห็นตัวกูเท่านั้น แล้วมึงก็รู้จักกูดีอยู่แล้ว”
“รู้จักมึง รู้จักที่ไหนวะ”
“กู..... หนึ่งในมือสังหารของบิ๊กแขก วังน้ำเขียวไง”
“หาบิ๊กแขก วังน้ำเขียว”
“รู้จักแล้วใช่ไหม รู้ใช่ไหมว่าเหยื่อแต่ละราย ลงเอยยังไง”
“ระ...รู้แล้ว”
“ถ้าไม่อยาก ถูกตัดเจ้าโลกแล้วเอากลับไปยัดปากศพเน่า ๆ ของมึง อยู่ให้ห่างเมียกู จำไว้”
สิงห์เลิกสาย ใบพรยิ้มดีใจออกมา
“ว่าไงพี่สิงห์”
“ยังไม่รู้ ใบพร อย่าเพิ่งเข้าบ้านเลย ไปกับพี่ก่อน”
“ไปไหนล่ะ”
“ไปไหนก็ได้ กินของทะเลกันไหม พี่รู้จักร้านอร่อย”
“จ๊ะ”
สิงห์ขึ้นมอเตอร์ไซค์ ใบพรซ้อนท้ายสีหน้าแช่มชื่น สิงห์ทะยานออกไป
จ่าพยับกำลังพูดมือถือกับสายสืบ ต้อยอมยิ้ม ศรี พริ้ง ละม่อมฟังความอยู่
“จริงรึเปล่าวะ มือสังหารวังน้ำเขียวมาเพ่นพ่านอยู่พัทยา งั้นที่มันขู่กูก็เป็นเรื่องจริง เออ เท่านี้”
จ่าพยับเลิกสาย
ละม่อมถาม
“ว่าไงจ่า”
“ไม่ว่ายังไง นังใบพรมันไม่ได้ซิงอย่างที่เจ๊โฆษณา มันมีผัวแล้ว”
“ผัวเป็นมือปืนด้วยนะจ่า” ต้อยว่า
“ข้าไม่อยากเชื่อ”
“เชื่อไม่เชื่อไม่รู้ละ แต่เห็นเขาว่ามือปืนที่นี่บางคนเล่นอาคมด้วยนะจ่า วิชาล่องหน บางทีมันเห็นเรา แต่เราไม่เห็นมัน ไม่แน่บางทีมันอาจจะอยู่ในห้องนี้ก็ได้”
จ่าพยับชักหวาด ๆ มองไปรอบตัว ศรีค่อนข้างบ้าจี้อยู่แล้ว ยิ่งหวา
“ล่องหน ก็ถอดวิญญาณได้ เหมือนผี”
“นั่นแหละนังศรี”
ต้อยแกล้งเข้าประชิดศรี แล้วหยิกก้น
“แอร๊ย....ผีจิ้มก้น”
“เฮ้ย...มึงอยู่ไหนวะ อยู่ไหน มึงออกมาเลย”
จ่าพยับพลอยบ้าไปด้วย หยิบปีนมาส่องกราดไปทั่ว ละม่อม พริ้ง กรีดร้อง ศรี ต้อยกรีดตาม
“อย่ายิงนะจ่า อย่ายิงนะ”
พริ้งบอก
“ฉันว่าจ่าไปให้หลวงปู่รดน้ำมนต์ก่อนดีกว่านะ ล้างซวย”
“ใช่ วิญญาณตามมาแบบนี้ แสดงว่าดวงกำลังตกถึงที่สุด ไม่แน่นะพวกนี้มันชอบเสกของสกปรกเข้าท้อง เข้าไส้” ต้อนว่า
จ่าพยับพลอยกุมท้องไปด้วย
“ฉันไปละ เจ๊ม่อม ไอ้บ้านนี้ก็บ้านซวย ตั้งแต่เข้ามาก็เกิดเรื่องตลอด ไม่จำเป็น ฉันไม่มาเหยียบอีกแล้ว”
จ่าพยับเดินขาเป๋ ๆ ออกไป ต้อยวิ่งตามมาดู ยิ้มได้ผล
สายพิณนั่งจิบเครื่องดื่มร้อน ๆ อยู่ที่ห้องนั่งเล่นในคอนโดฯ กฤษณ์ สีหน้ายังเครียดกับเรื่องเมื่อครู่
"ไม่เข้าใจ พิณจะอะไรนักหนากับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว"
"กฤษณ์จะเข้าใจ ถ้าเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนั้น กฤษณ์รู้ไหม นั่นคือละครเรื่องสุดท้ายที่พิณได้แสดง"
กฤษณ์ลงนั่งตรงข้าม สายพิณ
"เกิดอะไรขึ้น"
"จากฉากวันแต่งงาน เขาตัดบทพิณออก เหลือเท่าที่จำเป็น พิณถ่ายได้อีกไม่กี่คิว ถึงได้รู้ว่าหมดบทพิณแล้ว มันตัดบทให้พิณตาย ทั้ง ๆ ที่พิณเป็นนางเอกคนนึงของเรื่อง พวกมันรุมกันแกล้งพิณ"
สายพิณเช็ดน้ำตา กฤษณ์ลงมานั่งข้าง ๆ โอบร่างพิณไว้
"แล้วทำไมมันถึงแกล้งพิณ"
"ยายอาภา นางเอกอีกคน มันเกลียดพิณ มันหาว่าพิณไปแย่งแฟนมัน ไอ้ฟิล์ม คนที่เล่นเป็นพระเอกนั่นแหละค่ะ มันใช้เส้นสายทำให้พิณหมดอนาคตทางการแสดงไปเลย"
"ที่พิณเคยเล่าว่า มีข่าวอื้อฉาวว่าพิณไปขายตัวให้นักการเมืองใหญ่น่ะเหรอ"
สายพิณร้องไห้
"นั่นละ มันสร้างข่าวทำลายพิณ แล้วพิณก็ไม่มีงานแสดงอีกเลย ไม่มีใครเขายอมว่าจ้างพิณอีก พิณถึงต้องมาลงเอยทำงานต่ำ ๆ แบบนี้"
สายพิณร้องโฮ กฤษณ์กอดไว้
"เข้าใจแล้ว นี่ใช่ไหมพิณถึงทนไม่ได้ที่มีคนถามเรื่องสมัยพิณเป็นดารา"
"ค่ะ มันเจ็บปวดจริง ๆ"
"แต่พิณเล่าให้ผมฟังได้นะ ถือว่าเป็นการระบายไง พิณอาจจะรู้สึกดีขึ้น"
สายพิณมองหน้ากฤษณ์ เหตุการณ์ในวันนั้นพรั่งพรูกลับมา
หลายปีผ่านมาแล้ว สายพิณในชุดเจ้าสาวในฉากแต่งงานในห้องจัดเลี้ยง ทีมงาน ผู้กำกับ กำลังดูการแสดงอยู่ที่จอมอนิเตอร์
สายพิณกำลังทะเลาะกับ ฟิล์มพระเอกหน้าหล่อตามบท สายพิณเป็นส้มที่ตามบทเจ้าอารมณ์พอควร
"บอกมาซีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ที่ยายแพ็ทมาประกาศกลางงานของเราว่ามันจดทะเบียนสมรสกับจักรแล้ว ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม"
"โธ่....ส้ม จะให้ผมพูดยังไง"
เสียงกร้าวมาจากเบื้องหลัง อาภา นางเอกหน้าซื่อเดินเข้ามา ใส่ชุดมีเสื้อตัวนอก เสื้อนอกค่อนข้างหนา อาภาเล่นเป็นแพ็ท หญิงแสนดีที่ถูกส้มทำร้ายตลอดเวลา
"ก็พูดความจริงไปไงคะเอก เราแต่งงานจดทะเบียนกันแล้ว ส้ม เธอกำลังแย่งสามีฉันอยู่นะ" แพ็ท สะอื้น "ขอร้องละ ล้มงานแต่งเสีย แล้วไปจากชีวิตของเราทั้งคู่"
สายพิณเข้าไปกอดเอก
" ไม่ ฉันรักจักร แกไม่มีวันได้จักรไป แกนั่นแหละออกไปจากงานของฉันเดี๋ยวนี้"
สายพิณกระชากร่างอาภา ตบหน้าฉาดใหญ่จนเซไป ฟิล์มเข้ากันทั้งสองให้ออกจากกัน แต่สายพิณ เข้าถึงตัวอาภา ปล้ำล้มไปด้วยกันที่พื้น อาภาหงายหลังกระแทกพื้นเต็ม ๆ แล้วกรีดร้องออกมาลั่น
ผู้กำกับฯสั่ง
"คัท คัท เกิดอะไรขึ้น"
ทีมงานรีบวิ่งเข้าไปดูร่างของอาภา ปรากฏเลือดเต็มหลังของนางเอกสาว
"ว้ายตายแล้ว น้องภา ไปโดนอะไรเข้า"
สายพิณงง ฟิล์มพระเอกเข้าดูแล
"ไม่รู้ค่ะ เหมือนโดนมีดแทง"
"มีอะไรอยู่ในเสื้อ" ฟิล์มถาม
ทีมงานค่อย ๆ ถอดเสื้อตัวนอกออก อาภายังกรีดร้องตลอดที่ขยับตัว พบว่ามีถุงใส่เศษแก้วซ่อนอยู่ในซับในของเสื้อ
"ว้าย เศษแก้วค่ะ"
"มันมาอยู่ในเสื้อได้ยังไง ไปเรียกนังจุ๊มาซี"
"ต้องมีคนแกล้งภาแน่ ๆ"
อาภาร้องไห้ ซบอกฟิลม์ ทุกคนวิ่งวุ่น ตะโกนหากล่องยา ตะโกนหายายจุ๊ คอสตูม
ฟิล์มหันมามองสายพิณ
"พินนี่ เธอแกล้งอาภาเหรอ"
ทุกคนที่เหลือในฉากหันมามองสายพิณเป็นตาเดียว
"ฉัน....ฉันไม่รู้เรื่องนะ ฉันไม่รู้เรื่อง"
สายตามองมาที่สายพิณอย่างประนาม สายพิณมองอาภา แว่บหนึ่งอาภาแอบยิ้มแสยะสะใจ
กฤษณ์ยังกอดสายพิณอย่างเห็นใจ
"เล่นแกล้งกันขนาดนี้เลยหรือ"
"พิณแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองนะคะ แต่พิณเห็นจริง ๆ ว่ายายอาภาแอบยิ้มหยันใส่พิณ แสดงว่าเขาเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมด"
"แกล้งให้ตัวเองเจ็บตัวถึงขั้นเลือดออก เพื่อโยนความผิดมาให้พิณ เฮ้ย ทำได้แบบนี้ก็โรคจิตแล้ว"
"ค่ะ โรคจิต เขาสร้างภาพให้ตัวเองแสนดี เล่นแต่บทนางเอกดี ๆ ถูกรังแกตลอด แต่ตัวจริง นางมารของแท้เลย"
"พิณลืมเรื่องทั้งหมดเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่ไปจำ นึกถึงแต่เรื่องดี ๆ ของเราดีกว่านะ"
"อย่างอะไรบ้างละคะ"
"ก็เย็นนี้ เดี๋ยวเราไปฟังเพลง ทานมื้อค่ำกันที่ร้านเพื่อนไอ้อ๋องนะ"
"รักคุณกฤษณ์ที่สุดเลย"
สายพิณกอด กฤษณ์ไว้แน่น พอใจที่กฤษณ์เชื่อเรื่องทั้งหมดที่ตนเล่า สายตานางมารฉายแววออกมาชัดเจน
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 10 (ต่อ)
สิงห์และใบพรทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยที่ร้านริมทะเล ยามแดดร่มลมตก
"ทำไมทานน้อยจัง"
"ไม่กล้าทานมากน่ะ ของมันแพง ที่จริงระดับฉัน ไม่มีปัญญามาทานอาหารแบบนี้หรอก"
"ทานเถอะ แล้วพี่จะพามาทานบ่อย ๆ ด้วย"
"เงินพี่เยอะจัง เอามาจากไหน พี่ทำงานอะไร"
สิงห์นิ่งไป พูดไม่ออก
"งานรับจ้าง แต่คิดว่าจะเลิกแล้ว งานบางอย่างบางทีต้องทนทำเพราะเงิน"
ใบพรรู้ว่า สิงห์ไม่อยากพูด
"เข้าใจจ๊ะ ฉันเองก็เหมือนพี่ ต้องฝืนใจทำเพราะเงิน"
"ใบพร....รักษาแม่หายแล้ว เลิกอาชีพนี้นะ"
ใบพรมองสิงห์แล้วยิ้มออกมา
"ทำไมเหรอ"
"ไม่อยากให้พรทำงานแบบนี้"
"แล้วจะให้ทำงานอะไร"
"ไม่ต้องทำเลยก็ได้ พี่หาเลี้ยงเอง"
ใบพรตาเป็นประกาย แต่ก็เขิน สิงห์เองก็เขินเพราะหลุดปาก
"พูดอย่างกับ เป็นเจ้าของพรแล้วอย่างนั้น"
"ที่จริงพรเป็นของพี่แล้วนะ เมื่อคืนไง"
ใบพรหลบตา สิงห์จับมือ ใบพรกุมไว้
"สัญญากับพี่นะ พี่เองก็จะสร้างเนื้อสร้างตัว แล้ววันที่พี่พร้อม พี่จะรับพรไปอยู่กับพี่ "
ใบพรน้ำตาไหล
"ทั้ง ๆ ที่ฉันมีอาชีพขายตัวแบบนี้เหรอ ฉันต่ำ ฉันสกปรกเกินไป"
"พี่จะจดจำไว้ตลอดว่าใบพรคือสาวบริสุทธิ์ของพี่ ใบพรไม่เคยต่ำ ไม่เคยมีมลทินใด ๆ พี่รักพร"
ใบพรสะอื้น พยักหน้ายิ้มให้ สิงห์ ทั้งสองยิ้มให้กัน ฉากหลังพระอาทิตย์กำลังอัสดง งดงามไปทั้งทะเล
สายพิณ กฤษณ์ รอลิฟท์อยู่โถงใกล้ๆทางเดินหน้าห้อง สายพิณเปิดกระเป๋าถือหาของ ลิฟท์เปิดออก กฤษณ์ เข้าลิฟท์ไป
"คุณ กฤษณ์ลงไปก่อนนะคะ พิณลืมของที่ห้อง"
"ครับ เดี๋ยวจอดรถรอที่ล็อบบี้นะ"
"ค่ะ"
ลิฟท์ปิด สายพิณจะกลับห้อง ระหว่างที่กำลังเลี้ยวหัวมุม ลิฟท์อีกตัวเปิดออกมา แดงออกมาพร้อมหนุ่มญี่ปุ่นคนเดิม กอดกันนัวเนีย แดงประคองร่างหนุ่มที่เมาไม่น้อยออกมาจากลิฟท์ สายพิณแอบมอง
คุณแดงพาหนุ่มไปถึงหน้าห้อง หนุ่มกอดรัดและจับเนื้อตัวของคุณแดง คุณแดงกลับหัวเราะไม่ได้ปัดป้อง แถมพูดอังกฤษปนกับญี่ปุ่น เสียบการ์ดเปิดประตู หนุ่มญี่ปุ่นรวบร่างของแดงมากอดจูบ ทั้งสองเซเข้าห้องไป
"พักอยู่ที่นี่เอง แนวไหนวะเนี่ย"
สายพิณงง ๆ ก่อนจะเลี้ยวกลับห้อง
เวลากลางคืนต่อเนื่องมา ต้อย นงเยาว์ พริ้ง ศรี กำลังแต่งตัวอยู่ที่โถงกลางบ้านเสน่ห์จันทร์ เพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่เฮเว่น ละม่อมช่วยดูแลสาว ๆ
นงเยาว์แยกตัวออกมาจากศรี ไม่พูดด้วย
พริ้งถาม
"นังต้อย ตกลงแกรู้รึยังว่าไอ้มือปืนเทวดานั่นน่ะมันใคร"
ต้อยอมภูมิ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ต้อยบูรพาไม่ได้ตรัสรู้ไปเสียทุกเรื่องนี่คะเจ๊ แต่น่าอิจฉานะ มีผัวเป็นเทวดาอารักษ์คอยปกป้อง อยากมีบ้าง"
ศรีบอก
"อย่างแกอย่าหาอารักษ์เลย หาอาแปะอาเฮียให้ได้ก่อนเถอะ แม่ขา แม่คงโดนนังใบพรมันย้อมแมวแล้วละ ทำเป็นไม่เคยมีผัว ที่ไหนได้ผัวโผล่มาจากมุมมืด ยังกับสไปเดอร์แมน แบทแมน"
"อุ๊ย....มีผัวเป็นแมงมุมกับค้างคาว ไม่ดีมั้ง ตัวนึงชักใย ตัวนึงนอนห้อยหัว"
พริ้ง ต้อยหัวเราะ
"ดีไม่ดีอาจจะมีไอ้ตัวเขียวเพิ่มมาอีกก็ได้" ศรีบอก
"ตัวเขียวก็ยังดีกว่าของแกนะนังศรี ของแกน่ะมันตัวเงินตัวทอง" ต้อยว่า
พริ้ง ต้อยหัวเราะร่า ศรีหน้าเชิ่ด เหลือบมาทางนงเยาว์
"ต้องอย่างน้องนงเยาว์ซี มีผัวมาเป็นกองร้อย น้องเขาก็ยอมรับความจริง เอ๊ะ หรือจริง ๆ เป็นกองพัน ราบเท่าไหร่จ๊ะน้องนง"
นงเยาว์มองศรีอย่างเดือดดาล ทำปากสบถด่าว่า “E สาด” สะบัดออกจากบ้านไปทันที
"ต้อย ป่านนี้แล้วทำไมใบพรยังไม่กลับ" ละม่อมถาม
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
สายพิณลงมาจากรถคันหรูที่กฤษณ์ให้คนขับขับมาส่ง เธอเดินเข้าบ้านอย่างร่าเริง เจอกับนงเยาว์ที่หน้าตาเซ็งสุดชีวิตที่สนามบ้าน สายพิณรีบยิ้มแสนดี
"น้องนง แต่งตัวสวยเชียว"
"จะสวยกว่านี้ค่ะ ถ้าได้ของที่พี่ศรีแฮ๊บหนูไป เขาบอกจะเอาไปให้พี่พิณ"
"เฮ้อ พี่ศรีนี่น่าตีจริง ๆ พี่ไม่เอาของของหนูหรอก เดี๋ยวจะคืนให้ทั้งหมดเลย"
"จริงนะคะพี่พิณ"
"จริงซี แต่ว่า ของที่พี่ศรีเขาเอาไปนะ นงต้องขอคืนเองนะ พี่ไม่กล้าหรอก"
"ไม่เป็นไรค่ะ เขาอยากได้ก็ให้เขาไป แต่พี่พิณ พี่เข้าใจนงนะ นงไม่ได้แย่งเสี่ยไปจากพี่ นงไม่รู้จริง ๆ"
"พี่ไม่ได้คิดอะไรเล้ย คนที่คิดน่ะคือพี่ศรี เขาถือเรื่องรุ่นพี่ รุ่นน้อง มาก่อน มาหลัง สบายใจได้จ๊ะ"
"รักพี่พิณที่สุดเลย"
"พี่ไปแต่งตัวก่อน สายแล้ว เดี๋ยวแม่ดุเอา"
สายพิณแยกขึ้นบ้าน แอบยิ้มหยันที่ นงเยาว์ตามไม่ทัน
สายพิณเข้ามาในโถง ทุกคนหันมามอง
พริ้งถาม
"ต๊าย...น้องพิณ กลับมาป่านนี้ ไปเที่ยวกับคุณกฤษณ์มาเหรอคะ"
"จะมีใครละคะเจ๊"
ศรีบอก
"หน้าตาดูอิ่มเอิบ มีน้ำมีนวล"
"ก็คงได้น้ำได้นวลมาจริง ๆ ละ อิ่มเลยซี" ต้อยว่า
สายพิณเหลือบมองต้อยด้วยสายตาประหาร
ละม่อมถาม
"คุณกฤษณ์นี่เขายังไง จริงจังแค่ไหน"
สายพิณมองหน้าศรีแล้วหัวเราะคิก
"แค่ไหนเหรอคะคุณแม่ ก็แค่" ศรีว่า
"ไม่เอาพี่ศรี อย่าพูดเลย อาย"
พริ้งบอก
"ยิ่งอยากรู้ใหญ่เลย พูดมา"
"ก็แค่จะขอน้องพิณแต่งงานน่ะค่ะ" ศรีบอก
พริ้งนึกไม่ถึง
"หา...แต่งงาน"
"ทั้ง ๆ น้องพิณเป็นทายาทกะหรี่ปั๊บ น้องสาวทายาทเถ้าแก่น้อย" ต้อยว่า
"ทำไม เขารักจริง จะเป็นอะไรมาก่อนเขาก็รัก ไม่ว่าเคยขายกะหรี่ สาหร่าย หรือ แท่งอ้อย" ศรีบอก
ละม่อมมอง สายพิณนิ่ง
"แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ จดทะเบียนรึเปล่า"
สายพิณเจื่อนไปนิดหน่อย พูดเลี่ยงประเด็นไป
"เร็ว ๆ นี้ค่ะ พิณบอกคุณแม่ก่อนนะคะ ถ้ากำหนดวัน เวลาแน่นอน พิณคงต้องลาทุกคน ลาจากบ้านนี้ อาชีพนี้ด้วย"
ละม่อมบอก
"มันแน่นอนอยู่แล้ว ดีใจด้วยสายพิณ ขอให้ออกไปจากที่นี่ มีแต่เจริญก้าวหน้าและเต็มไปด้วยมงคลของชีวิตนะ"
ละม่อมกอดสายพิณไว้ สายพิณยิ้มน้ำตารื้น
"ขอบคุณค่ะ"
"ไป.....ไปแต่งตัวเถอะ"
สายพิณวิ่งกลับขึ้นห้องอย่างเปี่ยมสุข ละม่อมมองตาม สายตามีแววกังวลบางอย่าง
ศรีบอก
"นี่ นังต้อย ต่อไปฉันก็ลาออกจากอาชีพนี้เหมือนกัน เพราะพิณมันชวนฉันไปเป็นผู้จัดการผับเปิดใหม่ของคุณกฤษณ์ ต่อไปเจอกันข้างนอก ขอนะ"
"ให้ไหว้เหรอ" ต้อยถาม
"เปล่า ไม่ต้องเข้ามาทัก รังเกียจ"
พริ้งเข้าประกบละม่อม
พริ้งถาม
"พี่...ลูกนักการเมืองอนาคตไกลนะ ไหวเหรอ จะมาแต่งกับหญิงขายตัวอย่างเนี้ย"
ละม่อมไม่ตอบ ได้แต่ถอนใจ
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 10 (ต่อ)
นงเยาว์ยังนั่งรอเพื่อนๆเพื่อเดินทางไปเฮเว่นพร้อมกัน พลันได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ของสิงห์แล่นมาจอดหน้ารั้วบ้าน นงเยาว์รีบแอบดูที่รั้ว ใบพรลงจากรถ คืนหมวกกันน็อคให้ สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข นงเยาว์เป็นอึ้ง
"ถ้ามันตามมารังควาญคืนนี้ โทร.บอกพี่ทันทีนะ"
"จ๊ะ ขอบใจพี่สิงห์ที่เมตตาฉัน"
นงเยาว์ยังไม่แน่ใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่
"พรไปละ"
สิงห์ดึงใบพรมาหอมแก้มหนึ่งที
นงเยาว์นิ่งงัน ชัดเจนแล้วว่าอะไรคืออะไร
"พี่สิงห์ อย่าจ๊ะ ไม่เอาแล้ว เข้าบ้านก่อน"
ใบพรรีบเข้าบ้าน นงเยาว์หลบมุม ใบพรเข้าบ้านไป นงเยาว์มองผ่านช่องประตู สิงห์หน้าตามีความสุข ก่อนจะสวมหมวกกันน็อกแล้วขับมอเตอร์ไซค์ออกไป
นงเยาว์หึงหวง น้อยใจ เจ็บปวด ระคนกันไปหมด เดินไปที่ตัวบ้าน
นงเยาว์มองผ่านเข้ามา ทุกคนเข้ามารุมล้อมใบพร พริ้ง ละม่อม สำรวจเนื้อตัว ศรีมองอย่างประเมิน ต้อยดีใจแทนใบพร กอดแล้วกอดอีก
พริ้งบอก
"นี่....ตรงนี้ยังมีรอยช้ำอยู่เลย"
"พรไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
ละม่อมบอก
"มาคุยกันส่วนตัวหน่อยซิ ใบพร"
"ค่ะ"
ใบพรตามละม่อมเข้าห้องด้านใน นงเยาว์รีบตามไปฟัง ใบพรเล่าให้ละม่อม
"เขาไม่ใช่ผัวเธอแน่นะ"
"ไม่ใช่ค่ะ เขาคือพี่สิงห์ พี่ชายของนงเยาว์น่ะค่ะ"
นงเยาว์กัดฟันแน่นด้วยความหึงหวง
"หา...พี่ชายนงเยาว์ ที่เคยมีเรื่องที่เฮเว่นน่ะเหรอ"
"ค่ะ"
"แล้วนายนั่นเข้าไปช่วยเธอได้ยังไง" ละม่อมถาม
"เป็นเรื่องบังเอิญค่ะ พี่เขาผ่านไปหน้าห้อง ได้ยินเสียงพรถูกจ่าทำร้าย ก็เลยปีนระเบียงเข้ามาช่วย"
"ทำไมเรื่องมันเหลือเชื่อขนาดนี้ เห็นว่าพกปืนด้วยนี่ ทำงานอะไร"
"อันนี้พรก็ไม่ทราบ"
"แล้วยังไง หายไปทั้งคืนไปพักกันที่ไหน"
ใบพรหลบตาด้วยความเขินอาย
"พี่เขาพักอยู่ที่บ้านพี่ชิตน่ะค่ะ ให้พรไปนอนที่นั่น"
"ตกลง ไม่ใช่ผัวเธอแน่ ๆ นะ อย่าโกหกแม่นะ แม่ไม่ชอบ"
ใบพรยิ่งหน้าแดง ทำอะไรไม่ถูก
"ยังไง โกหกหรือไม่ได้โกหก"
"ไม่ได้โกหกค่ะ เขาไม่ใช่ผัว จนกระทั่งเขา....เออ"
"ยังไงพูดให้รู้เรื่อง"
"พรไม่ได้โกหกแม่ เมื่อคืนเขาเป็นผู้ชายคนแรกของใบพรค่ะ"
"หา....จริงเหรอ"
ใบพรพยักหน้า
นงเยาว์น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้ม
"เดี๋ยว นายนั่นมันบังคับขืนใจหนู"
"เปล่าค่ะ มันเป็น....เป็นความเต็มใจของหนูเอง"
"ตายแล้ว เริ่มเรื่องก็ว่าประหลาดแล้ว ลงเอยยิ่งประหลาดกว่าอีก ตกลง สรุปว่า เมื่อก่อนไม่ใช่ผัว แต่หลังจากเมื่อคืนเป็นผัวแล้ว"
ใบพรพยักหน้า ยิ่งอายหน้าแดงกว่าเดิม นงเยาว์ผละจากตรงนั้นทันที
นงเยาว์ออกมานั่งร้องไห้แทบขาดใจ เช็ดน้ำตาแล้วพยายามตัดใจจากสิงห์ให้ได้ ใบพรออกมาจากห้อง ใบพรมองเห็นนงเยาว์จากในบ้าน เลยเดินเข้ามาหา
"นงเยาว์"
นงเยาว์รีบเช็ดน้ำตา
"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวตรงนี้"
นงเยาว์เย็นชา
"ก็รอทุกคนแต่งตัวเสร็จ จะได้ไปเฮเว่น รอมาเป็นชั่วโมงแล้ว เพิ่งกลับมาเหรอ"
ใบพรรู้สึกได้ว่านงเยาว์เหวี่ยงใส่
"ใช่จ๊ะ งั้นฉันรีบไปแต่งตัวดีกว่า"
ใบพรจะแยกไป
"เดี๋ยว....ตกลงเมื่อคืนใครช่วยเธอจากไอ้จ่าพยับ"
ใบพรหันมามอง นงเยาว์
" เออ....เอาไว้วันหลังฉันจะบอกเธอก็แล้วกัน"
"ทำไมบอกตอนนี้ไม่ได้"
"เออ...ฉันยังไม่อยากพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง"
ใบพรรีบแยกไป นงเยาว์เคียดแค้น
ภายในผับเฮเว่น กลางคืนต่อเนื่อง ใบพรสะสวย แต่งหน้าเข้มพอประมาณ ไม่เหมือนสาวคนอื่น เดินมาเจอกลุ่มสาวสามเดือน
เอพริลถาม
"ไง ใบพร เมื่อคืนเจอศึกหนักซีนะ ทั้งผัวตีนหนักอย่างจ่าพยับ ทั้งผัวตีนเบามาช่วยพาหนี ฮีโร่ฝุด ๆ"
ใบพรจะเดินหนี จูนและเมย์ขวาง
เมย์บอก
"สอนเทคนิคหน่อยเซ่ ทำแอ๊บแบ๊ว แต่ตัวจริงซุกผัวไว้เนียน ๆ"
"แกมันก็เด็กขายเก่ามาจากกรุงเทพใช่ไหม แล้วผัวแกมันก็ผัวแมงดา" จูนว่า
"ทำไมคิดบ้า ๆ อะไรแบบนี้"
"ใบพร ผัวตีนเบาของเธอน่ะ เขาช่วยเธอตอนถูกแขกทำร้าย แต่ถ้า...แขกไม่ทำร้ายล่ะ เขาก็คงให้เธอบริการแขกจนถึงเช้าละซี" เมย์ว่า
"นี่ไง คืนนี้เขาก็ปล่อยให้เธอมาค้าขายตามปรกติ ไม่ใช่แมงดาแล้วจะแมลงปีกแข็งตัวไหนละจ๊ะ" เอพริลบอก
สามสาวหัวเราะระริก ใบพรหวั่นไหว ต้อยหน้าระรื่นวิ่งมา
"พร มาดูอะไรนี่ ล้อหล่อ"
ต้อยพาใบพรไปหลังร้าน
บริเวณหลังร้านไปที่ตรอก สิงห์นั่งกดมือถือเล่นเกมส์อยู่ที่อาร์มแชร์เก่า ๆ ตัวเดิม มีมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ข้าง ๆ ใบพรกับต้อยอยู่ในร้าน มองออกไป
"เป็นไง หล่อ เท่ห์ แมน ไหม เดี๋ยวพรเอาเบียร์กับแกล้มไปเลี้ยงพี่เขาหน่อยเถอะ"
"พี่เขามาทำไม"
"อ้าว เขามาเฝ้าพรน่ะซี เขาเป็นห่วง บอกว่าจะอยู่เฝ้าทั้งคืนเลย จนกว่าพรจะเลิกงาน แล้วเขาจะพาพรไปส่งบ้านด้วย"
"ตายจริง"
จังหวะนี้ นงเยาว์ผ่านมาพอดี เลยแอบฟัง
"พี่สิงห์เขาท่าจะหลงพรหัวปักหัวปำเลยนะ ไอ้ชิตมันเล่าเรื่องเมื่อคืนของพรกับพี่เขาให้ฟังแล้ว สวีตหวานยังกะหนังเกาหลีควบจีนควบญี่ปุ่น"
"ต้อย แต่พรไม่สบายใจเลย"
"ทำไม"
"วันนี้พรต้องไปกับแขก พรไม่อยากให้เขามาเห็นพรสภาพนั้น"
"เหรอ....เออจริง งั้น ไปบอกให้เขากลับไหม"
"อย่าเลย เดี๋ยวจะเสียน้ำใจกันเปล่า ๆ ตอนที่พรไปกับแขกน่ะ ต้อยค่อยบอกพี่เขาก็แล้วกัน ให้เขากลับไป"
"ได้ ได้"
สองสาวแยกไป นงเยาว์หลบ แล้วเดินมามองผ่านประตู เห็นสิงห์นั่งอยู่ นงเยาว์คิดแผนร้ายขึ้นได้ แล้วเดินมาหาสิงห์
"ไง พี่สิงห์ มาทำอะไรในตรอก"
"นงเยาว์"
"รอใครอยู่เหรอ"
"เปล่า"
"โกหก รอนังใบพรใช่ไหม"
สิงห์หน้าเจื่อนไป
อ่านต่อตอนที่ 11
