แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 6
ละม่อมตัดบทจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน
"หมดเรื่องแล้วใช่มั้ย งั้นก็กลับไปได้แล้ว"
"อันนี้แค่ขอขมา แต่ยังไม่ได้ชดใช้ค่าเสียหาย"
พิศลอยหน้าลอยตาพูดอย่างคนเหนือกว่า ละม่อมหันขวับมามองด้วยความไม่พอใจ
"ต้องการอะไรอีก"
พิศสวนเร็ว
"1 แสน สำหรับค่าทำขวัญ"
"มันไม่มากไปหน่อยเหรอ"
"เด็กของฉันต้องหยุดงานเป็นอาทิตย์"
"สภาพเด็กหล่อน ยังจะหน้าด้านเรียกเป็นแสน" พริ้งว่า
"โอ่งอย่างหล่อนจะไปรู้อะไร" เพลินบอก
"ดำอย่างกะเห็บหมาแล้วยังจะปากเสียอีก"
"อี..."
พิศสวนขึ้นมาเสียก่อน
"หยุดเดี๋ยวนี้"
"ก็หมามันเห่าฉันก่อน" เพลินบอก
"รู้ว่าหมามันเห่า แล้วจะไปเห่าแข่งกับหมามันทำไม" พิศพูดกับละม่อม "ถ้าไม่อยากจบ
ก็ได้"
พิศท้าทาย ละม่อมเจ็บใจ
มุมตัดเสื้อผ้า ละม่อมตัดสินใจเซ็นเช็ค ก่อนจะฉีกส่งให้ พิศยิ้มเยาะทำท่าจะรับมา แต่ละม่อมชักมือกลับ
"เลิกแล้วต่อกัน แต่ถ้ายังไม่หยุด ... ฉันจะขอให้ท่านไกรวิทย์ช่วย"
พอได้ยินชื่อ “ไกรวิทย์” อดีตคนรักเก่าที่ถูกแย่งไป พิศถึงกับชะงัก ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที หันมาประจันหน้ากับละม่อม ถามอย่างไม่กลัว
"คิดจะขู่ฉันเหรอ"
"จะลองดูก็ได้"
ละม่อมปาเช็คใส่หน้าพิศ สุวรรณโกรธแทน เข้ามาเอาเรื่อง
"มันจะมากไปแล้ว"
พิศระงับอารมณ์
"ไม่ต้อง เก็บเช็คแล้วกลับ"
พิศสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ สุวรรณก้มลงเก็บเช็คก่อนจะเดินตาม พิศ เพลินไปอย่างเสียไม่ได้ สวนกับสายพิณที่เดินฮัมเพลงกลับเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี สายพิณถามทุกคนอย่างซื่อ ๆ
"มีเรื่องอะไรกันเหรอ"
พิศ เพลิน เอพริล เมย์ออกมาจากบ้าน สุวรรณตามมา จังหวะเดียวกับที่ นงเยาว์เดินมาตามถนนซอยพอดี เพื่อจะตรงมาบ้านเสน่ห์จันทร์ ครั้นเห็นทั้งกลุ่มก็รีบหลบเข้าตรอกเล็ก ๆ ข้างทาง กลุ่มพิศเดินตรงมา
"เงินเนี่ย จะไว้ให้รักษานังจูน นังเอพริล เมย์ แกต้องตามหาอีนังชั่วที่มันแกล้งนังจูนให้ได้"
"อ้าว ก็นังศรีมันสารภาพแล้วนี่แม่" เมย์บอก
"นังศรีไม่ใช่คนทำ นังศรีเหมือนหมาบ้าก็จริง แต่มันไม่อำมหิตแบบนี้" เพลินบอก
เอพริล เมย์ เพลิน สุวรรณมองหน้ากันเป็นอึ้ง ก็จริงอย่างที่นางพิศว่า มือถือเพลินดังขึ้น
เพลินรับสายแล้วสะดุ้ง
"ว่าไงคะ จ่า ... ว้าย ค่อย ๆ พูดคะจ่าขา จะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ ... เรื่องใหญ่แล้วพี่พิศ ไอ้จ่าพยับมันอาละวาดที่บ้าน" เพลินบอก
"เรื่องอะไร"
"มันโกรธเรื่องนังนงเยาว์หนี"
พิศ สุวรรณ เอพริล เมย์ รีบกลับบ้านทันที
"เอาไงดีวะเนี่ย ไม่น่าไปตอแหลจ่ามันเลย"
เพลินวิ่งตามไป นงเยาว์ออกมาจากตรอกมองตาม ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
จ่าพยัพกำลังถีบข้าวของในบ้านสุขสำราญจนล้มกระจาย จูนนอนขดตัวอยู่ที่มุมห้องด้วยความกลัว ยังซมเพราะพิษบาดแผล กลุ่มพิศเข้ามาพอดี
"จ่า...หยุดก่อน"
"จ่าครับ ผมไหว้ละ มีอะไรค่อยพูดกัน" สุวรรณบอก
จ่าพยัพถีบสุวรรณกระเด็นไปกับพื้น เอพริล เมย์ เข้าไปดูแลจูน
"ข้าไม่เจรจากับไอ้คนที่โกงข้า"
"พี่โกงอะไรจ่า พูดดี ๆ" พิศพูดอย่างสงบ
"สัญญากันแล้วนะ เจ๊จะส่งนังเด็กนงเยาว์มาสังเวยฉัน ก่อนที่เจ๊จะให้มันรับแขก แล้วไง มันหายไปไหน"
"เด็กมันหนีไปแล้วจ่า พี่เองก็สุดวิสัย"
"แต่คนของเจ๊ไม่ได้พูดความจริงแบบนี้นี่ ตอแหลว่าเด็กยังอยู่ จนฉันมาเห็นเองว่ามันหนีไปแล้ว"
"ใคร ใครตอแหลจ่า"
จ่าพยับมองมาที่เพลิน ทุกคนหันตาม เพลินตัวสั่นด้วยความกลัว ทำท่าจะร้องไห้ ยกมือไหว้ "ขอโทษ ฉันเองละพี่ ฉันไม่กล้าบอกความจริง กลัวจ่าโกรธ"
พิศสะกดอารมณ์ตัวเอง
"ต้องขอโทษจ่าจริง ๆ อย่าโกรธกันเลยนะคะจ่าขา"
พิศเดินเข้ามากอดจ่าพยับ สามสาวมองอย่างตะลึง ไม่เคยเห็นบทบาทแม่ยั่วเมืองของแท้มาก่อน พิศลูบไล้ต้นแขนของจ่าพยัพ พร้อมเบียดร่างอวบอัดเข้าหาร่างแกร่งกำยำของจ่า
"พี่กำลังตามหามันอยู่ ถ้าไม่เจอมันจริง ๆ ก็ว่าจะรายงานจ่าในวันสองวันนี่แหละ ไม่คิดจะปิดบังอะไรเลยจริง ๆ"
พิศลูบไปที่แผงอกของจ่า จ่ายืนนิ่ง ตาเริ่มเป็นประกายหื่น
"เราคบกันมา มีเหรอที่พี่พิศจะปิดบังซ่อนเร้น มีแต่จะเปิดให้เห็นส่วนที่ซ่อนเร้นต่างหาก"
พิศหัวเราะระรื่น เป่าหูจ่าเบา ๆ จ่ายิ้มออกมาได้
"เข้าใจใช่ไหม จ่ามาเพราะจ่าหวังไว้มาก มาเจอแบบนี้อารมณ์มันค้าง"
"เข้าใจค่า แต่เรื่องอารมณ์ค้างน่ะ พี่พิศเข้าใจ ตอนนี้เรามาเร้าอารมณ์กันใหม่ดีกว่านะ"
"ยังไง"
"นังนงมันหนีไป แต่เพื่อนมันยังอยู่ นังนี่ยังซิง ๆ อยู่นะคะ จ่าหาความสำราญได้ตามสบาย"
จ่านิ่งไปทันใด
"ได้....เรียกมา"
พิศยิ้มอย่างเป็นต่อ
สายพิณกำลังปลอบศรี ที่ยังร้องไห้อยู่ที่เตียงในห้องนอน
"ทำไม พี่ไม่ได้ทำผิด แต่ทุกคนบังคับพี่ให้พี่ต้องกราบตีนมัน ทั้งเจ็บทั้งอาย อีพี่พริ้งนี่แหละตัวดี"
"พี่ศรีก็รู้ พี่พริ้งเขาเกลียดพี่ส่วนตัวอยู่แล้ว ทำยังไงให้พี่ได้เจ็บได้อาย พี่เขาทำทั้งนั้น อย่างเมื่อคืนที่เกิดเรื่องน่ะ พิณพอจะรู้นะว่าเป็นฝีมือของใคร"
"ใคร"
"ไม่แน่ใจเต็มร้อยหรอกนะ แต่งานนี้อาจจะเป็นพี่พริ้งเองก็ได้ คนที่ทำแก้วแตกน่ะคือ ใบพร แล้วฉันก็เห็นพี่พริ้งยืนอยู่แถว ๆ นั้นช่วยใบพรเก็บเศษแก้ว พี่พริ้งอาจจะแอบใส่เศษแก้วลงในกาแฟเย็นก็ได้"
"แล้วมันก็โยนความผิดมาให้พี่"
"ช่าย"
"อีพริ้ง อีสาระเลว ทำไม มึงโกรธเกลียดอะไรกู มึงทำร้ายกูแบบนี้ โฮ..."
ศรีขยุ้มหมอนและผ้าปู ปากสั่นตาลุกวาวด้วยความโกรธ สายพิณแอบยิ้มสะใจที่บิวท์ศรีขึ้นมาได้
สุวรรณและเพลินพาร่างผอมบางของ จันทร์ฟองมาทรุดนั่งต่อหน้าจ่าพยัพ สามสาวพากันกลับห้องไปหมดแล้ว พิศมองสารรูปจันทร์ฟองอย่างขัดใจ กระซิบกับเพลิน
"นังเพลิน ทำไมไม่ขัดสีฉวีวรรณมันดูดีกว่านี้วะ" พิศถาม
"มันไม่ยอมท่าเดียวละพี่ น้ำท่ามันก็ไม่ยอมอาบ" เพลินบอก
"ระยำเอ๊ย"
จ่าพยัพเดินมาลงนั่งข้าง ๆ จันทร์ฟอง เชยคาง จันทร์ฟองขึ้น นัยน์ตานั้นดูฟ้าฟางเพราะมึนเมายา
"ตอนออกจากห้องขัง มันยังเป็นผู้เป็นคนอยู่นี่หว่า ทำไมตอนนี้มันกลายเป็นซากเน่าแบบนี้"
"เออ คือ เด็กมันใจแข็งน่ะ มันไม่ยอมท่าเดียว ก็เลยต้องใช้ยาไปก่อน พอมันยอมทำงานค่อยขุนมันทีหลัง"
จ่าอารมณ์พลุ่งพล่านทันที
"อ้อ แล้วก็เอาอีตายซากแบบนี้มาให้ฉันกิน โถ อีเจ๊ คิดได้"
ขาดคำ จ่าตบหน้า จันทร์ฟองฉาดใหญ่ จันทร์ฟองกรีดร้อง ฟุบไปกับพื้น
"โธ่ จ่าขา พี่พิศขอโทษ"
"กระทืบให้ตายเลยดีไหม"
จ่าจะกระทืบซ้า เพลินและ สุวรรณร้องเอะอะเข้าห้ามไว้
"ขอเถอะครับจ่า"
จ่าพยับเดินมาหาพิศ ชี้หน้า
"จำไว้นะ อีแม่เล้า จ่าพยับจะชิมเฉพาะของเกรตหนึ่ง ประเภทหนึ่งเท่านั้น ไอ้ของชั้นเลว เครื่องในเน่าแบบนี้ เอาไปเป็นอาหารหมู หรืออาหารปลาดีกว่า อ้อ แนะนำนะ ให้เอาเครื่องในชำรุดของเจ๊ไปทำปุ๋ยเสียด้วย อีแก่ !"
จ่าพยับพูดจบ ตบหน้าพิศฉาดใหญ่ พิศถึงกับผงะเซไป สุวรรณและเพลินเข้าประคอง จ่าพยับกระแทกเท้าออกจากโถง ถีบเตะข้าวของไปตลอดทาง
"พี่พิศ เป็นอะไรไหม"
"ไม่เป็นไร ปล่อยฉัน"
เพลินและสุวรรณปล่อยร่างพิศ พิศเซไปยึดเก้าอี้ค่อย ๆ ลงนั่ง หายใจหอบ ใบหน้าแดงช้ำจากรอยตบ
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 6 (ต่อ)
นงเยาว์ยังยืนรออยู่หน้าบ้าน อีกฝั่งถนนหนึ่ง ใบพรที่หน้าตาซีดเซียวและต้อยเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ถือถุงระกำ และของกินมาด้วย นงเยาว์หลบไปมุมหนึ่ง
ต้อยเปิดประตูบ้านจะเข้าไป นงเยาว์รีบวิ่งข้ามถนนเข้ามาแสดงตัวทันที
"พี่ หวัดดีค่ะ"
ต้อยมองเขม็ง จำได้ว่าเป็นเด็กที่หนีมาจากบ้านสุขสำราญกับชิตในคืนนั้น แต่ นงเยาว์ไม่เคยเห็นต้อย
"เธอ....มีธุระอะไร" ต้องถาม
"ฉันอยากพบพี่พริ้ง แม่ละม่อม บอกว่าฉันชื่อนงเยาว์นะ"
"เธอ....ที่มาหลบที่นี่กับไอ้ชิตเมื่อคืนนั้นใช่ไหม"
"ใช่จ๊ะ"
"งั้นก็เด็กนังแม่พิศ แล้วจะมาบ้านเสน่ห์จันทร์ทำไม"
"ฉัน....ฉันอยากทำงานที่นี่"
"หา...ทำงานที่นี่"
ใบพรเป็นงง ที่สาวสวยอย่างนงเยาว์อยากทำงานขายตัว
"ให้ฉันเข้าไปเถอะนะ ไหว้ละ"
"เธอไม่ควรเข้าบ้านนี้ สองแม่เขาไม่ถูกกัน ไปซะ กลับไปที่ที่เธอมา"
"ฉันกลับไปบ้านนั้นไม่ได้ มันต้องฆ่าฉันตายแน่ ๆ"
ใบพรงุนงงกับเรื่องที่พูดกัน ถึงกับฆ่าแกงเชียวเหรอ
"ถ้านังแม่พิศรู้ว่าเธออยู่บ้านนี้ มันก็ฆ่าเหมือนกัน แต่คนที่ตายไม่ใช่เธอ แต่จะเป็นพวกฉัน ตายยกบ้าน"
"มันเรื่องอะไรกันน่ะต้อย" ใบพรถาม
"นี่....ขอแนะนำในฐานะพนักงานขายเก่า รีบหนีไปให้ไกล อย่าให้นังพิศมันจับตัวได้ ไม่งั้นเธอจะไม่ได้ยืนหุบขาแบบนี้ไปอีกหลายเดือน ไปซะ"
ต้อยเข้าประตูบ้านพร้อมใบพร แต่นงเยาว์รีบตามเข้ามา
"ยังไงฉันก็ต้องคุยกับแม่"
"อ้าว เข้ามาทำไม อีนี่ พูดไม่รู้เรื่อง ออกไปเดี๋ยวนี้"
ต้อยพยายามดันร่างนงเยาว์ออกไป แต่นงเยาว์ยังขืนตัวไม่ยอมออก
"พี่...หนูขอร้อง"
เสียงดังขึ้นนอกรั้วบ้าน ด้านหลังนงเยาว์
"มีเรื่องอะไรกันวะ นังต้อย"
นงเยาว์จำเสียงจ่าพยับได้ทันที ไม่กล้าหันไปมอง รีบหลบที่เสาหลังประตู มองผ่านช่องเห็นจ่าพยับ นงเยาว์ตัวสั่น
จ่าพยับมองเข้ามาไม่เห็นนงเยาว์ แต่เห็นใบพรแทน จ่าพยับมองตะลึง
"ไม่มีอะไรค่ะจ่า เด็กมันตื๊อจะมาขอทำงานน่ะ"
จังหวะนี้นงเยาว์รีบวิ่งผ่านสนามหญ้า ไปหลังบ้านทันที ใบพรจะจับตัวแต่ไม่ทันเสียแล้ว
"ที่นี่รับเด็กใหม่ละซี"
"เด็กใหม่ไม่มี มีแต่ฉันเด็กเก่าแต่ทำนมมาใหม่"
ต้อยแอ่นนมทันที
"พอเลยนังต้อย แล้วที่ยืนน่ารักอยู่นี่ล่ะ"
"อุ๊ย....นี่เพื่อนฉัน มาพักด้วยกันเฉย ๆ ไม่ใช่ของซื้อของขาย"
ต้อยดึงใบพรไปอยู่ด้านหลังตน
"อ้าว พร นังเด็กนั่นไปไหนแล้ว" ต้อยถาม
"วิ่งเข้าไปหลบในบ้านแล้วจ๊ะ"
"ปัทโธ่ นังเวรเอ๊ย เดี๋ยวได้เป็นเรื่อง"
จ่าพยับก้าวเข้ามาในบ้านทันที
"จ่า เข้ามาทำไม บอกแล้วไม่มีเด็กใหม่"
จ่าพยับยิ้มให้ใบพร
"ฉันจะมาเยี่ยมแม่ละม่อม" พยับเปลี่ยนเสียงเหี้ยม "มีปัญหาไหมนังต้อย นังเด็กเก่า"
"ไม่มีค่ะจ่า ศิษย์เก่าเสน่ห์จันทร์ขอต้อนรับค่ะ"
จ่าพยับยิ้มตาเยิ้ม ใบพรหลบตา
จ่าพยับ ตามต้อยและใบพรเข้ามา พริ้งและละม่อมที่กลับไปเย็บผ้าเช่นเดิม หันมามองพร้อมกัน
"แม่ขา จ่าพยับมาเยี่ยมค่ะ"
ละม่อมและพริ้งหน้าเครียด แต่เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม พริ้งรีบไปเตรียมน้ำเย็น
"มาเยี่ยมล่วงหน้าเหรอคะจ่า กำหนดวันจ่ายน่ะ สิ้นเดือนนะคะ"
"กำลังสนใจเด็กใส ๆ บ้านเจ๊"
"พร ไปที่ครัวเถอะ" ต้อยบอก
ใบพรรีบเข้าครัว จ่าพยับมองตาเป็นมัน ทิ้งตัวลงนั่งเอกเขนก
"เพิ่งลงโทษอีคนบ้านนั้น เราช่วยให้มันได้เด็กใหม่ แต่พอเด็กมันหนี มันไม่ยอมบอกฉันสักคำ แถมตอแหลสารพัด"
ละม่อม พริ้ง ต้อยมองหน้ากัน ต้อยชักใจไม่ดี
พริ้งวางแก้วน้ำเย็น พยายามไม่แสดงพิรุธ
"เด็กคนไหนหนีเหรอจ่า"
"มันชื่อนงเยาว์"
ต้อยหลุดปาก
"ระยำเกิดแล้วไหมล่ะ"
ละม่อม พริ้ง จ่าพยับ หันมามองต้อย จ่ามองอย่างสงสัยเล็ก ๆ
"อะไรนังต้อย" ละม่อมถาม
"เปล่าค่ะแม่ขา หนูขอไปรับทานระยำ เอ๊ย ระกำในครัวนะคะ"
ต้อยรีบวิ่งเข้าครัว ละม่อมสบตาพริ้ง
"แล้วเพื่อนนังต้อยที่ชื่อพร รับแขกไหมเจ๊ ยินดีเป็นเทรนเนอร์ให้นะ"
ละม่อมเสียงเด็ดขาด
"เด็กเสิร์ฟจ่า ไม่ใช่เด็กเซลล์ ขอร้องอย่ายุ่ง"
ต้อยและใบพรกำลังมองหานงเยาว์ที่ระเบียงหลังครัว
"มันหายไปไหนของมัน นังนี่รนหาที่แท้ ๆ"
"มีเรื่องอะไรต้อย"
"ไอ้จ่าพยับมันกำลังตามนังเด็กนี่อยู่ ถ้ามันจับได้แล้วมันยังขัดขืนนะ นังนี่ ตอกฝาโลงตัวเองได้เลย"
"ตายจริง แล้วจะทำยังไง"
"ก็ตามมันให้เจอ ให้มันโกยตีนผี รีบหนีไปเลย"
ทั้งสองออกไปหาหลังบ้าน
ศรีกำลังบิดร่างไปมาอยู่บนเตียง คร่ำครวญ จิกเล็บเข้ากับแขนตัวเอง จนเป็นรอยถลอก เลือดซึม สายพิณ มองอย่างสะใจ แต่เมื่อศรีหันมา สายพิณเปลี่ยนสีหน้าเป็นเห็นใจ
"ทำไมชีวิตกูมันถึงเป็นแบบนี้ เพราะกูเป็นโรคบ้า ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ใช่ไหม พวกมันถึงโยนความผิดมาให้กูทุกครั้ง"
"พี่ศรี พอเถอะอย่าทำร้ายตัวเองเลย"
"มันเป็นโรคเวรโรคกรรม กูไม่ได้อยากเป็น โฮ"
ศรีตบตีตัวเองทั้งหน้า ทั้งตัว สายพิณเข้ามายึดแขนไว้ ปล้ำกัน เลือดติดเสื้อสายพิณ
"ปล่อยกู อีพิณปล่อย"
สายพิณสะอื้น
"พี่เลือดออกแล้ว พอเถอะ อย่าทำร้ายตัวเองเลย"
"ปล่อยซีวะ ปล่อยกู"
ศรีกรี๊ดลั่น แล้วตบหน้าสายพิณจนผงะไป ศรีกรีดร้องบ้าคลั่ง แล้วเริ่มปาข้าวของ สายพิณ
ลูบแก้ม ตาวาวโรจน์ด้วยความสะใจ
สายพิณวิ่งมาจากชั้นบน ร้องไห้จ้า เลือดติดเสื้อ เสียงดังโครมครามจากห้องศรี
"แม่ขา ช่วยพี่ศรีด้วย พี่เขาคลั่งอีกแล้ว"
"อีกแล้วเหรอ"
พริ้งรีบวิ่งกลับขึ้นไปพร้อมสายพิณ ละม่อมจะตาม
"นังศรีคลั่งอีกแล้วเหรอเจ๊" พยับบอก
"ก็อย่างที่รู้" ละม่อมว่า
"ต้องการการบำบัดอย่างที่เคยไหมล่ะ"
ละม่อมมองหน้าจ่าพยับ ใจหนึ่งเห็นด้วยเพราะเคยระงับอาการมาแล้ว แต่ก็กลัวศรีจะปางตาย จ่าพยับยิ้มหื่น
พริ้งและสายพิณกำลังกอดปล้ำศรีที่ดิ้นพราด ๆ บนเตียง ข้าวของในห้องกระจายเกลื่อน
"นังศรี พอแล้ว พอแล้ว" พริ้งว่า
"มึงเกลียดกู มึงเกลียดกู มึงอย่ามายุ่งกับกู ปล่อย"
"ใครไปเกลียดแก ไม่มีใครเกลียดแกทั้งนั้น"
ศรียังกรี๊ดไม่หยุด จ่าพยับเข้ามาพร้อมละม่อม พริ้ง สายพิณตกใจ เพราะ จ่าพยับกำลังปลดเข็มขัดออกจากตัว
"พริ้ง พิณ ถอยออกมา"
พริ้งและสายพิณรีบลงจากเตียง ศรียังดิ้นพล่าน จ่าพยับยิ้มชอบใจ แล้วฟาดเข็มขัดไปบนร่างศรีขวับใหญ่ ละม่อม พริ้ง สายพิณเบือนหน้าหนี ศรีกรีดร้องเจ็บปวด หันขวับมามองจ่า ตานั้นวาวโรจน์ทั้งโกรธ ทั้งพึงใจ
"ดื้ออีกแล้วนะ น้องศรีของป๋า"
จ่าพยับฟาดเข็มขัดไปที่ร่างศรีอีกครั้ง ศรีกรี๊ดแล้วหอบหายใจแรง จ่าพยับก้าวขึ้นไปบนเตียง ยืนค้ำร่าง ศรีเงยหน้ามองจ่า สายตานั้นวิงวอนการทารุณต่อเนื่อง จ่าพยับลูบไล้ใบหน้าศรี
"ว่าง่าย ๆ อย่างนี้ป๋าชอบ"
ขาดคำ จ่าพยับตบหน้าศรีอย่างแรง ศรีฟุบไป จ่าพยับลงนั่งคร่อมแล้วกระชากเสื้อของศรี
ละม่อม พริ้ง สายพิณ รีบออกมาจากห้องสีหน้าสยองทั้งสามนาง เสียงตบตียังดังอยู่แต่ศรีกลายเป็นเสียงคราง
"โอย พี่ละม่อม จะปล่อยไปแบบนี้เหรอ เดี๋ยวก็เหมือนคราวที่แล้ว" พริ้งบอก
"ใครจะไปห้ามไอ้จ่ามันได้ล่ะ"
สายพิณร้องไห้โฮ
"สงสารพี่ศรี "
พริ้งกอดสายพิณไว้ เสียงร้องคราง ระคนเจ็บ เสียงหัวเราะเหี้ยมของจ่ายังแว่วมา สามหญิงรีบลงไปชั้นล่าง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ร่างของนงเยาว์ค่อยๆ เร้นกายออกมาจากความมืดของห้องเก็บของด้านในสุดของโถง ฟังเสียงทารุณจากห้องศรี ด้วยความหวาดหวั่น นงเยาว์ทรุดร่างลงแอบในมุมมืดของห้อง ร้องไห้ออกมาเบา ๆ
สิงห์กลับเข้ามาในห้องเช่า ชิตที่กำลังปรุงอาหารอยู่ที่เตา
"นงเยาว์ไม่ได้อยู่ที่ห้อง ไปไหนรู้ไหม"
"ไม่รู้หรอกพี่ ผมไม่มีเวลามาเฝ้าน้องเขาตลอดหรอก"
"ยังไงก็เฝ้าดูด้วยก็แล้วกัน ที่บอกจะทำงาน ไม่รู้งานอะไร หวังว่าคงไม่คิดอะไรแผลง"
ชิตนึกถึงเหตุการณ์ที่เฮเว่นเมื่อวาน แล้วเหม่อไป
"อ้าว...จะไหม้หมดแล้ว เป็นอะไรวะ"
"ไม่มีพี่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย"
มือถือสิงห์มีข้อความเข้า สิงห์เปิดดูแล้วนิ่งงันไป
"อะไรน่ะพี่"
"พี่ตงส่งคลิปมาให้"
ชิตเข้ามาดู เป็นคลิปนางสาย แม่ของตงนอนป่วยเป็นอัมพาตในห้องผู้ป่วยของวัด ที่มีเตียงเรียงรายหลายเตียง แม่ชีเดินไปมาดูแลคนป่วย ตงกำลังป้อนข้าวให้แม่ ตงพูดกับกล้อง
"แม่คิดถึงพวกเราทุกคนนะ สิงห์ เอาคลิปนี่ให้นงมันดูด้วย แม่คิดถึงมันมาก"
สิงห์ดูคลิปแล้วถอนใจ
เสียงในห้องศรีเงียบไปแล้ว ร่างของจ่าพยับ สีหน้าอิ่มเอมเปลือยท่อนบน เหงื่อท่วมตัวกำลังใส่เสื้อก้าวออกมาจากห้อง เสียงจากห้องเก็บของสุดโถงดังขึ้น จ่าพยับหันไปมอง เห็นร่างใครบางคนหลบอยู่ จ่าพยับทำทีไม่สนใจ เดินลงบันได
ภายในห้องเก็บของ นงเยาว์ชะโงกหน้ามองออกมา
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 6 (ต่อ)
จ่าพยับผิวปากสบายใจเดินลงมายังโถงล่าง ละม่อม พริ้ง สายพิณนั่งรวมตัวอยู่ด้วยกัน ใบพรและต้อยนั่งอยู่อีกมุม
"เรียบร้อยเจ๊ม่อม ฉันช่วยรักษาอาการนังศรีมันแล้ว ให้ยาต้านอย่างชนิดคุ้มไปได้อีกหลายวัน"
"รักษาให้มันทุเลา แต่ไม่ใช่ให้มันทรุดนะ"
"แล้วแต่คนไข้นะ โรคบางอย่างมันต้องยาแรงมันถึงจะหายขาด ฮ่ะฮ่ะ"
จ่าพยับมองไป ใบพรหลบตาวูบ จ่าพยับยังยิ้มย่ามใจ ก่อนออกจากบ้านไป ละม่อม พริ้ง สายพิณ ต้อย รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที ใบพรรีบตามไปสุดท้าย
ทั้งหมดกรูกันเข้ามาในห้องศรี พบว่าศรีนอนใส่เสื้อคลุมนอนหลวม ๆ นอนพริ้มอยู่บนเตียง สีหน้าอิ่มเอม แต่หน้าซีดเซียว ใบพรรออยู่นอกประตู
พริ้งบอก
"สายพิณเข้าดูอาการศรี ตามเนื้อตัวเป็นรอยฟกช้ำ และขีดข่วนจากที่ศรีทำตัวเอง๐
ภายในห้องยังรกกระจายเหมือนเดิม
"พี่ศรี เป็นยังไง" สายพิณถาม
"นังศรี ไหวไหม" พริ้งถาม
"ฉันสบายดีแล้ว ไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลยด้วย"
"แน่นะ ฉันนึกว่าไอ้จ่ามันจะจัดหนัก จนแกต้องคลานกับพื้น" พริ้งว่า
"คนที่จัดหนักน่ะคือฉันต่างหาก ไอ้จ่านั่นแหละที่มันคลานออกไป"
ศรีหัวเราะ
"โหย....ค่อยยังชั่ว เป็นห่วงแทบแย่"
"ฉันต้องให้รางวัลแกว่ะ สตรีเหล็กดีเด่นประจำปี"
ทั้งหมดหัวเราะ ศรีหัวเราะตามด้วย ละม่อมยังมองศรีอย่างพินิจไม่ขำไปด้วย
ใบพรยืนโล่งอกอยู่นอกห้อง เสียงหัวเราะในห้องยังดังต่อเนื่อง ใบพรเหลือบไปเห็นเงาวูบของนงเยาว์ ในห้องเก็บของ รีบตรงไปทันที
ใบพรเข้ามาในห้อง นงเยาว์ถอยกรูด รีบยกมือไหว้
"มาหลบอยู่ในนี้เอง"
"อย่าไล่ฉันออกไปเลยนะ ขอฉันได้เจอแม่ละม่อมกับพี่พริ้งก่อนเถอะ"
ใบพรมองหน้าตาหมดจดของนงเยาว์อย่างอ่อนใจ
ศรียังหัวเราะกับ สายพิณ ต้อยและพริ้ง
"แหม...ไอ้จ่ามันก็โม้ว่ามันให้ยาดีแกกิน" ต้อยว่า
"โอ๊ย... คนที่ต้องกินยาคือมัน ทั้งโด๊บยาบำรุง ทั้งยาอึดยาทน"
"เฮ้อ....ไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายเถอะ วันนี้มีแต่เรื่องยุ่ง ๆ" พริ้งบอก
สายพิณ ต้อย พริ้งจะออกจากห้อง
"นังศรี ลุกขึ้นมาซิ" ละม่อมบอก
ทุกคนหันมามอง ศรีหน้าเจื่อน
"มีอะไรเหรอแม่" ศรีถาม
"แกลุกไหวรึเปล่า"
"ไหว ทำไมล่ะ"
"ก็ลุกขึ้นมาซิ"
ศรีมองอย่างหวั่น ๆ ละม่อมจ้องหน้านิ่ง ศรีค่อย ๆ ก้าวลงจากเตียง สีหน้านั้นเริ่มเจ็บเป็นริ้ว ๆ พอทรงตัวยืน ต้องรีบจับขอบโต๊ะยึดร่างไว้ สายพิณและพริ้งตาโพลง เพราะรอยเลือดซึมอยู่บนที่นอน
"ว้าย นังศรี เลือด" ต้อยร้องอุทาน
"พี่ศรี เลือดที่ขาพี่" สายพิณบอก
พริ้งร้อง "ว้าย"
เลือดค่อย ๆ ไหลมาตามขา ศรีเซ ต้อย สายพิณรีบเข้าประคอง
"เรียกฉุกเฉินนะพี่" พริ้งบอก
"ไม่ไปโรงพยาบาลนะ ฉันไม่เป็นไร"
"แกเลือดตกในนะนังศรี ต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"
"เดี๋ยวโทร.เรียกฉุกเฉิน เอารถพยาบาลมารับ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง พามันไปโรงพยาบาล แล้วพูดให้ตรงกัน อย่าพาดพิงไปถึงไอ้จ่าเด็ดขาดนะ "
สายพิณกับต้อยรับคำ
"ค่ะ แม่ /จ๊ะ"
สายพิณกับต้อยประคองศรีที่อ่อนแรงเต็มทีออกไป
"บอกแล้ว ฉันไม่เป็นไร"
"หุบปากเลย เลือดจะหมดตัวแล้ว ยังจะทำเก่ง" ต้อยว่า
"วันนี้มีแต่เรื่อง มันวันอะไร วันซวย มหาซวยรึยังไงนะ" พริ้งว่า
"เช็ดเลือดซะ อย่าให้เหลือคราบ มันจะเป็นเสนียดบ้าน"
ละม่อมถอนใจ ออกจากห้อง พริ้งเตรียมจัดการทำความสะอาด
ละม่อมออกมาจากห้อง และชะงักไปทันที เมื่อเห็นนงเยาว์ยืนอยู่ตรงหน้า ใบพรยืนอยู่ข้าง ๆ
"แก...เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ยายพร แกพามันเข้ามาเหรอ" ละม่อมตวาดลั่น
"เขาหนีเข้ามาเองค่ะ พรกับพี่ต้อยห้ามไม่ทัน"
"นรกกินหัวกูแล้วไหมล่ะ ไอ้จ่ามันเพิ่งไปเดี๋ยวนี้ มันเห็นแกรึเปล่า"
"ไม่เห็นจ๊ะแม่"
พริ้งรีบวิ่งออกมา หน้าตื่น
"พี่ มีอะไรอีก ว้าย แก ยังไม่หนีไปอีกเหรอ"
"ฉันมาหาแม่จ๊ะ"
"มาหาฉันทำไม"
"ฉันอยากมาเป็นเด็กของแม่ อยากมาทำงานที่นี่"
"พี่ม่อม ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ วันนี้วันมหาซวย มหาเสนียดจริง ๆ"
ในห้องเช่า ชิตกำลังเล่นเวท ออกกำลังอยู่มุมห้อง สิงห์กำลังเช็กเน็ตผับต่าง ๆ ของพัทยาจากไอแพ็ดของตัวเอง ชิตรับสายมือถือ
"ครับ พี่พริ้ง หา....หา อะไรนะ นังนงมัน"
ชิตพูดได้เท่านั้นก็ชะงักเพราะ สิงห์หันขวับมามองพอดี
"เออ....นังนนนี่มันทำไมนะพี่"
โถงบ้านเสน่ห์จันทร์ พริ้งกำลังพูดโทรศัพท์อยู่หน้ากล้อง นงเยาว์นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น ตรงหน้าละม่อม และใบพร
ละม่อมกำลังเทศนายกใหญ่
"นนนี่ไหน มันชื่อนัง นงเยาว์ไม่ใช่เหรอ"
"นั่นแหละ มันทำไมพี่"
"มันจะมาสมัครเป็นเด็กขายบ้านเสน่ห์จันทร์น่ะซี"
"หา....เด็กขาย มันคิดบ้าอะไรของมัน"
"สงสัยนังนี่จะเล่นยาว่ะ แกรีบมาเลย แล้วพามันออกไปเดี๋ยวนี้"
"ได้ครับ"
ชิตเลิกสาย วางมือถือไว้ที่โต๊ะ
"พี่....ผมมีธุระด่วน ไปก่อนนะ"
ชิตคว้าเสื้อแล้วผลุนผลันออกจากห้องไปทันที ไม่กล้าสบตาสิงห์ สิงห์มองตามอย่างสงสัยเล็ก ๆ เหลือบไปเห็นมือถือ
"เฮ้ย ชิต ลืมมือถือ"
สิงห์หยิบมือถือชิตมาหน้าห้อง แต่ชิตขี่มอไซค์ออกไปเสียแล้ว
ละม่อมด่าต่อเนื่อง พริ้งกลับมาร่วมด่านงเยาว์ด้วย
"เมื่อเที่ยง นังพิศมันเพิ่งมาเอาเรื่องฉันที่นี่ ฉันจ่ายเช็คให้มันไปเป็นแสน นี่ยังหาเรื่องให้ฉันเสียเงินเสียทองอีกงั้นเหรอ"
พริ้งบอก
"ฉันเรียกไอ้ชิตมาแล้ว มันจะมารับเธอกลับ นี่...อุตส่าห์หนีออกมาได้แล้ว ทำไมไม่หนีกลับบ้านกลับช่องไปเลย"
"หนูยังหนีไม่ได้ เพื่อนหนูถูกจับตัวอยู่ที่บ้านนั้น มันบังคับให้ขายตัว แถมมันยังฉีดยาเพื่อนหนู มันทรมานเพื่อนหนูเหมือนไม่ใช่คน"
นงเยาว์สะอื้น ร้องไห้ ละม่อม พริ้ง ใบพรเงียบกันไป
"อีพิศมันยังใช้วิธีชั่ว ๆ เหมือนเดิม ....แต่เธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก เพราะเธอคือ เด็กของมัน ฉันรับเธอมาก็เท่ากับแย่งเด็กมัน มันจะกลายเป็นสงครามยืดเยื้อกันไปอีก ฉันคุ้มครองเธอไม่ได้หรอก"
นงเยาว์อึ้งไป
"แล้วมาขายตัวแบบนี้ คิดจะว่าจะช่วยเพื่อนได้เหรอ คิดอะไรพิลึก นี่...หน้าตาดีขนาดนี้ มีอาชีพดี ๆ รอให้ทำตั้งเยอะ" พริ้งบอก
นงเยาว์เช็ดน้ำตา เสียงเด็ดขาด
"หนูไม่ได้เรียน ไม่มีใครรับหนูทำงานหรอก ...หนูเลือกแล้วว่าหนูจะทำงานนี้"
ทุกคนอึ้งไป ใบพรไม่เข้าใจ
สิงห์นั่งค้นข้อมูลจากไอแพ็ดต่อเนื่อง วางมือถือชิตไว้ที่เดิม เสียงสัญญาณยังขึ้น สิงห์ลังเลจะรับสายดีหรือไม่ดี สิงห์ลุกไปจะรับสาย แต่สัญญาณขาดไปพอดี แต่หน้าของต้อยยังโชว์หราอยู่ สิงห์จำได้ทันที คว้ามาดู ข้อความฝากไว้ สิงห์กดฟัง
"แหม....รู้ทันนะมึง พอจะโทร.มายืมเงิน ไม่รับสายเลย นังศรีมันป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ร้อนเงินว่ะ จะขอยืมแกก่อนสามพัน แล้วเดี๋ยวเบิกแม่ใช้คืนให้"
เสียงต้อยขาดไป สิงห์ครุ่นคิด แล้วลองค้นในไฟล์รูปในมือถือ เจอรูปต้อยถ่ายรูปกับชิตในเฮเว่น เมื่อสองคืนก่อน สิงห์เลื่อนภาพไป เป็นภาพสามคน ชิต ต้อยและใบพร สิงห์เขม้นมอง ขยายภาพใบพรออก แต่จำไม่ได้ดวยแต่งตัวจัด สิงห์ยังลังเล เลื่อนภาพใหม่ เป็นภาพที่ใบพรหน้าใกล้ถ่ายคู่ชิต ชิตทำท่าเหมือนหอมแก้ม ใบพรยิ้มเศร้า ๆ ภาพถูกขยายขึ้น สิงห์แน่ใจแล้วว่าคือคนที่ตามหา
นงเยาว์นั่งสะอื้นอยู่ ใบพรปลอบ ละม่อมและพริ้งแยกไปปักเสื้ออยู่อีกมุมแล้ว พริ้งยังบ่นทั้งเรื่องศรี นางพิศและ นงเยาว์
"ใจเย็น ๆ นะ ทานน้ำก่อน" ใบพรบอก
"ขอบใจจ๊ะ เธอทำงานที่นี่เหรอ"
"เปล่าหรอก เป็นเด็กเสิร์ฟในเฮเว่นน่ะ มาขออาศัยอยู่ที่นี่"
ชิตเข้ามาในโถงพอดี กระชากร่างนงเยาว์ลุกขึ้น ละม่อมและพริ้งเข้ามาสมทบ
"นังนง....ที่ว่าจะมาทำงาน งานที่บ้าน เสน่ห์จันทร์นี่นะเหรอ"
"ใช่....ฉันจะมาทำงานที่นี่"
"อ้อ....ให้ขายบ้านแม่พิศ ไม่ยอมทำเป็นเล่นตัว แต่กลับจะมาขายบ้านแม่ละม่อม คิดได้นะ"
"ที่นี่ไม่มีแมงดา ไม่บังคับผู้หญิงเหมือนสัตว์ อย่างที่แกหลอกล่อฉันกับนังจันทร์ไปลงนรกบ้านหลังนั้น"
ชิตพูดไม่ออก สายตาละม่อม พริ้งมองชิตอย่างดูแคลน
"พาเด็กแกออกไปเดี๋ยวนี้เลย"
"ไป"
ชิตลากนงเยาว์ออกไป
ชิตกระชากร่างนงเยาว์เซออกมานอกบ้าน มอเตอร์ไซค์จอดอยู่
"กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ พี่สิงห์เขารออยู่ เขาเป็นห่วงจะแย่แล้ว"
"ห่วงเหรอ พอเลย ไม่ต้องมาใช้คำนี้ ปล่อยฉัน"
"ยังไงเธอก็ต้องรีบไปจากตรงนี้ เห็นว่าไอ้จ่ามันเพิ่งออกจากบ้านไปด้วย ไอ้นี่แหละอันตรายที่สุด"
เสียงจ่าพยับดังขึ้นเบื้องหลัง
"ขอบใจว่ะไอ้ชิต ที่ยังให้เกียรติข้า"
ชิตหันขวับมา
"ตกลงคือเอ็งที่พานังนี่หนีออกมาใช่ไหม งั้นไปโรงพักไปคุยกับข้าหน่อยดีกว่า"
ชิตวิ่งหน้าตั้งหนีทันที จ่าพยับหยิบปืนออกมา นงเยาว์กรีดร้อง จ่าพยับเล็งไปที่ชิต แต่ยิงปืนขึ้นฟ้า เสียงปืนลั่น ชิตร้องแล้วล้มฟุบไปกับพื้น จ่าพยับวิ่งตามมา แล้วกระชากผมของชิตจนหน้าแหงน
"คิดหนีเหรอวะ"
"จ่า อย่าทำอะไรผมเลย"
"คืนนั้นแกพามันมาหลบในบ้านนังละม่อมด้วยใช่ไหม"
"ครับจ่า"
จ่าพยับกระชากชิตลุกขึ้น จับแขนไพล่หลัง พาเดินกลับมาหานงเยาว์
ละม่อม พริ้งออกมาจากรั้วบ้านพอดี ตกใจเมื่อได้ยินเสียงปืน
"จ่าจะทำอะไร " ละม่อมถาม
"พานังนี่กลับบ้านสุขสำราญ แล้วให้ไอ้ชิตไปสารภาพทุกเรื่องกับนังพิศทุกเรื่อง....รวมทั้งเรื่องที่เจ๊ให้ความร่วมมือซ่อนตัวนังนี่กับไอ้ชิตไว้ในบ้านคืนนั้น แถมวันนี้ยังพามันมาซ่อนอีก ไม่บอกความจริงฉันสักคำ"
ละม่อมหน้าเครียดทันที
"จ่าอยากให้ฉันกับนังพิศฆ่ากันตายใช่ไหม"
"ช่วยไม่ได้ ตอแหลเก่งกันทั้งสองบ้าน ฆ่ากันตาย ๆ ไปซะก็ดี แม่เล้าจะได้หมดโลกไปอีกสองตัว"
"ถ้าแม่เล้าอย่างฉันกับอีพิศตาย จ่าจะเก็บส่วยจากใครล่ะ นายเหนือหัวจะอดอยากปากแห้งไปตาม ๆ กัน อย่าลืมซี้ จ่ากับนายหากินอยู่บนหลังกะหรี่ของบ้านสองหลังนี้นะ"
"เฮ้ย อย่ามาปากดีนะโว้ย เดี๋ยวพ่อได้แจกตะกั่วฝังในให้เท่านั้น ไป อีหนู"
จ่าพยับกระชากร่างนงเยาว์ผลักเดินไปข้างหน้าพร้อมชิต
พริ้งบอก
"พี่ม่อม ไอ้ชิตโดนแมงดากระทืบแน่ นังเด็กนี่ก็ต้องโดนยาเหมือนเพื่อนมัน"
ละม่อมตัดสินใจ
"เดี๋ยวจ่า"
จ่าพยับหันมา
"ฉันมีเรื่องต้องเจรจากับจ่า เชิญในบ้านก่อน"
จ่าพยับมองอย่างสงสัย ชิตและนงเยาว์สงสัยเช่นกัน
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 6 (ต่อ)
สายพิณเดินออกมาตรงส่วนทางเดินหน้าผู้ป่วยของโรงพยาบาล ต้อยวิ่งตามมา
"อ้าว น้องพิณ จะไปไหน ไม่อยู่เฝ้านังศรีมันก่อนล่ะ"
"พิณมีธุระน่ะค่ะ พี่ต้อยเฝ้าแทนทีนะ"
สายพิณรีบแยกไป ต้อยมองอย่างสงสัย
"มีธุระหรือขี้เกียจเฝ้ากันแน่ นังนี่ดูไม่จริงใจเลย"
ต้อยกลับไปที่ห้องคนไข้
สายพิณเดินบ่นมาตามลำพัง
"ใครอยากไปเฝ้าอีโรคจิต ฮิสทีเรีย เสียเวลาชีวิตไปเปล่า ๆ"
สายพิณชะงักเห็นกฤษณ์กำลังยืนอยู่หน้าร้านดอกไม้และของฝาก สายพิณรีบจัดผมให้เข้ารูป เดินเซ็กซี่เข้าไปหา กอดแขนแน่น
"คุณกฤษณ์ขา สวัสดีอีกครั้งค่ะ วันนี้เราเจอกันทั้งรอบเช้ารอบเย็นเลยนะ แล้ว... จะได้มีรอบดึกกันอีกไหมคะคืนนี้ ฮิฮิ"
กฤษณ์เจื่อนไป รีบดึงแขนสายพิณออก
"พิณ อย่าเพิ่งเข้ามาทักได้ไหม ผมไม่สะดวกน่ะ"
"มีอะไรเหรอคะ"
เสียงดังมาจากเบื้องหลังสายพิณ... ปริมเห็นสายพิณกอดแขนกฤษณ์
"คุณกฤษณ์คะ เขาจัดช่อดอกไม้เสร็จรึยัง"
สายพิณหันมาทันที ปริมในชุดเดรสสะสวย สะอาดไปทั้งตัว มองสายพิณอย่างงง ๆ สายพิณอยู่ในชุดสะก๊อย รีบแก้เกมส์ทันที
"อ้าว ไม่ใช่เจ้าของร้านหรอกเหรอคะ โทษค่ะ เข้าใจผิด"
สายพิณเดินเข้าร้านไป ทำทีเป็นดูช่อดอกไม้
"ดอกไม้ยังจัดอยู่เลย เดี๋ยวให้เด็กแวะมาเอาก็แล้วกัน ไปทานกาแฟรอก่อนดีกว่าแล้วค่อยขึ้นไปเยี่ยมไข้"
"ได้ค่ะ"
ปริมแยกไป กฤษณ์หันมามองสายพิณ สายพิณยิ้มให้ กฤษณ์ก้มหัวให้นิดหนึ่งแสดงความขอบคุณ ก่อนจะแยกไป สายพิณสีหน้าสลดลง
จ่าพยับฟังความจากละม่อม ชิตและพริ้งเป็นงง นงเยาว์และใบพรนั่งแยกห่างออกมาไม่ได้ยินการสนทนา
"เจ๊จะซื้อนงเยาว์งั้นเหรอ"
"ใช่ ฉันจะซื้อนงเยาว์ไว้ในสังกัดฉัน แต่ต้องขอจ่าช่วยเจรจากับนังพิศมันที เพราะมันคงไม่ขายให้ฉันแน่ ๆ"
"ถ้าฉันบังคับ แม่พิศก็ต้องขาย"
"แต่คงไม่ขายในราคาที่ประกันตัวออกมา อาจจะขายด้วยราคาสูงลิบลิ่วจนฉันสู้ราคาไม่ได้"
จ่าพยับครุ่นคิด
"แล้วถ้าฉันช่วย เจ๊จะตอบแทนฉันยังไง"
"จ่าต้องการอะไรล่ะ ให้ได้ฉันให้หมดละ"
จ่าพยับมองทั้ง นงเยาว์และใบพร แล้วยิ้มร่า
"อย่าคืนคำนะเจ๊ม่อม"
"คำไหนคำนั้น"
"ถ้าอย่างนั้น เจ๊ไม่ต้องซื้อจากยายพิศเลย เพราะ นงเยาว์ถือว่าหนีออกมาแล้ว ไม่ใช่เด็กของยายพิศอีกต่อไป แต่เจ๊ต้องจ่ายให้ฉันแทน คิดเพิ่มจากเงินประกันไม่เท่าไหร่หรอก"
"สัญญานะว่าถ้านังพิศมาเอาเรื่องฉัน จ่าต้องคุ้มครองฉันกับเด็ก รวมทั้งไอ้ชิตมันด้วย"
"รับรอง เจ๊พิศไม่กล้าแหยมกับเจ๊ม่อมหรอก เอ้า ถือว่า เป็นสัญญาใจระหว่างเรา แต่ถามหน่อยเถอะ เจ๊รับนงเยาว์ไว้ทำไม เห็นทีแรกปฏิเสธ"
"มันสวย มันเป็นตัวขายได้"
"เท่านั้นเหรอ"
ละม่อมนิ่งไปก่อนตอบ
"ฉันไม่อยากให้เด็กมันตกนรก บ้านนี้เลี้ยงคน ไม่ใช่เลี้ยงคนแบบสัตว์"
จ่าพยับยิ้มเข้าใจ ลุกออกไปผ่านนงเยาว์และใบพร ยิ้มเจ้าชู้ให้ก่อนออก
"โอย....แม่ละม่อม รับมันไว้ทำไม ผมซวยแน่ ๆ"
"ไอ้ชิต แม่เขาก็ให้ไอ้จ่ามันคุ้มครองพวกเราแล้วไง ยังจะกลัวอะไรอีก"
"เรื่องแม่พิศไม่กลัวแล้ว แต่กลัวพี่ชายนังนงน่ะซี ถ้ามันรู้ว่าผมจับนงมาขาย ผมตายลูกเดียว"
"อุ๊ย...ไปตกลงกันเอาเองแล้วกัน" พริ้งบอก
"นงเยาว์มานี่ซิ"
นงเยาว์เดินกลับมาหาละม่อม สีหน้าตื่น ๆ ใบพรตามมา
"ตกลงฉันให้เธอทำงานที่นี่"
นงเยาว์ดีใจ ยกมือไหว้
"จริงเหรอคะแม่ ขอบคุณค่ะ แล้วเรื่องบ้านนั้น"
"ไม่ต่องห่วง ฉันเคลียร์ให้เธอหมดแล้ว จำไว้นะ อยู่ที่นี่ ต้องไม่ขี้เกียจ ซื่อสัตย์ และรักษากฏของบ้าน เข้าใจนะ"
"ค่ะ แม่"
นงเยาว์เข้ามากอดนางละม่อมอย่างขอบคุณ ชิตส่ายหน้า
"กลับไปได้แล้ว อีกสามวันค่อยย้ายเข้ามา เธอต้องเรียนงานอีกเยอะ" พริ้งบอก
" ค่ะ"
นงเยาว์ออกไปพร้อมชิต
"นง ตกลงกันก่อน ฉันไม่รู้เห็นที่เธอมาทำงานที่นี่นะ อย่าให้พี่ สิงห์ พี่ตง รู้ว่าฉันเกี่ยวข้องด้วยเด็ดขาด" ชิตบอก
ละม่อมมองตามนงเยาว์ไป
"หวังว่าเราคงไม่หาเหาใส่หัวเราเองนะพี่ม่อม" พริ้งว่า
"อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ใบพร แม่เป็นยังไงแล้ว ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย"
ใบพรเดินมาหา สีหน้าเศร้า ลงนั่งเล่าเรื่องให้ละม่อมฟัง
คืนนั้น ท่ามกลางบรรยากาศสวย ๆ ริมหาดพัทยา มากมายไปด้วยสีสันและความสนุกสนานของเหล่านักเที่ยว
ใบพรเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มตามปรกติ เฮียหมาผ่านมาพอดี
"เอ๊ะ ใบพร ทำไมวันนี้ใส่ชุดผิดระเบียบ"
"เออ คือ"
"ชุดลองของ ทำไมไม่ใส่"
ต้อยผ่านมาพอดี
"เฮีย วันนี้พรมันไม่ค่อยสบาย มันไม่อยากให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัว มันเลยใส่ชุดธรรมดา อย่าว่ากันเลยนะ"
"ตามใจ ไม่ได้ติ๊บอย่ามาบ่น อ้อ เฮียต้องคาดโทษพรไว้เรื่องนะ"
"เรื่องอะไรคะ"
"อ้าว ก็เรื่องที่เราทำให้ยายจูนปากฉีกนั่นไง"
"แต่หนูไม่ได้ทำนะคะเฮีย"
"ไม่รู้ละ หนูเป็นคนทำแก้วแตก แล้วตอนเก็บเศษแก้ว อาจจะเผลอหยิบไปใส่ปนกับน้ำแข็งก็ได้"
"เฮียหมาขา เฮียหมาอย่าโทษพรหมา ๆ อย่างนี้ซีคะ ใครมันจะเผลอไปใส่เศษแก้วในน้ำแข็ง"
"แล้วตอนนั้นมีใครล่ะที่เก็บเศษแก้ว ก็มีใบพรคนเดียว จะให้สงสัยใครล่ะ"
ใบพรหน้าเสีย
"อย่าให้เกิดเรื่องอีกก็แล้วกัน ไม่งั้นหนูก็ทำงานที่นี่ต่อไม่ได้"
พรหน้าเศร้า เฮียหมาแยกไป
"อะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็มาโทษพร"
"ไม่เป็นไรหรอกต้อย คงไม่มีเรื่องอะไรแล้วละ"
พรแยกไปทำงานต่อ สุดมุมห้อง โต๊ะที่อยู่ในเงามืดนั้น ร่างของสิงห์ซ่อนอยู่ตัว แววตาโรจน์อยู่ในความมืด พรรีบเดินเลี่ยงไป
ต้อยเข้ามาสมทบกับพริ้ง และสายพิณ เพลินพาเอพริลและเมย์ เดินกรายเข้ามา
เพลินเปิดประเด็น
"นี่ ได้ข่าวไหมพวกแก"
"ข่าวไรพี่เพลิน" เมย์ถาม
"ข่าวที่นังวิปริตบ้านนั้นมันนึกว่ามันเหล็กไหลไฟเบอร์ ริอ่านใช้ของเล่น เลย
เกิดอุบัติเหตุ"
"อุบัติเหตุอะไรคะพี่เพลิน"
"ก็ปริขาดน่ะซี เพราะดันใช้แบบแก้วคริสตัล สว่างในความมืดน่ะแก"
สามสาวหัวเราะร่า
เพลินบอกต่อ
"รีบเผ่นไปให้หมอเขาศัลยกรรมใหม่แทบไม่ทัน"
"คุณหมอคงลำบากใจนะคะ เพราะหมอทำสุดความสามารถแล้ว ยังไงก็ยังเยินเป็นอุโมงค์ผาเมือง"
"ดีไม่ดี หมออาจถูกยึดใบประกอบโรคศิลป์ได้นะคะ"
ทั้งสามหัวเราะร่า ต้อยหัวเราะกับเขาด้วย
"ช่าย ช่าย สงสารหมอคนนี้มากเลย เพราะพอเย็บให้นังศรีเสร็จ ก็ต้องมาเย็บปากนังจูนต่อ ฮ่ะ ฮ่ะ"
ทั้งสามนางเงียบเสียงไป พริ้ง สายพิณ ต้อยหัวเราะแทน
"คนนึงต้องคีบแก้วคริสตัลออกมา อีกคนคีบแก้วชาดำเย็น ฮ่า ๆๆ"
สามสาวกรี๊ดกันลั่น เพลิน เอพริล เมย์ สะบัดไป
ใบพรเดินมาเสิร์ฟใกล้โต๊ะของสิงห์ สิงห์กวักมือเรียก ใบพรเดินเข้ามาใกล้
"อ้าว พี่นี่เอง"
สิงห์ตกใจ
"หืมม์ เราเคยเจอกันเหรอ"
"เคยซีคะ คืนก่อนพี่มานอนหลับอยู่ที่ตรอกหลังร้านน่ะ จำไม่ได้เหรอ"
"อ้อ น้องที่เอาขยะออกมาทิ้ง ตอนนั้นเห็นหน้าไม่ชัด"
"ทำไมนั่งคนเดียว เรียกเพื่อนหนูมานั่งด้วยไหม"
"ไม่ อยากนั่งคนเดียว"
"งั้นดื่มอะไรเพิ่มไหมคะ"
"ได้"
"เอาอะไรดีคะ"
"น้องสั่งให้พี่ก็แล้วกัน พี่ดื่มได้ทั้งนั้น"
ใบพรยิ้ม สิงห์หลบตา รู้สึกเอ็นดูเล็ก ๆ ใบพรไม่ค่อยเจอผู้ชายที่ไม่ฉวยโอกาสแบบนี้
"ได้ งั้น เอาแรง ๆ เลยนะ น้ำส้มคั้น"
สิงห์อมยิ้ม พรปิดปากขำ
"ล้อเล่น เดี๋ยวจัดให้นะพี่"
พรแยกไป สิงห์มองตาม แล้วถอนใจ พรคือสาวน้อยที่พันแผลให้เขา ยังน่ารักเหมือนเดิม จะฆ่าลงได้ยังไงล่ะเนี่ย
บรรดาสาว ๆ คาราโอเกะกำลังเต้นยั่วยวนแขกตามจังหวะเสียงเพลง อาเสี่ยทั้งหลายที่อยู่ในอาการมึนเมาส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน บ้างก็เอาแบงก์พับเสียบไว้ตรงร่องอกสาว ๆ บ้างก็ไล่ปล้ำกอดปล้ำจูบสาว ๆ ด้วยความสนุกสนาน ใบพรถือถาดอาหารเข้ามาเสิร์ฟ เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็รู้สึกเก้อกระดาก พยายามหลบตาไม่มอง
"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ"
ใบพรเสิร์ฟอาหาร เสี่ยคนหนึ่งที่อยู่อาการมึนเมาเข้ามากระซิบถาม
เสี่ย1ถาม
"เสิร์ฟแบบนั้นมันจะได้ซักกี่ตังค์ล่ะหนู"
เสี่ยคนนั้นไม่พูดเปล่าตรงเข้ามาปล้ำจูบ ใบพรกลัวลนลาน พยายามปัดป้อง
"อย่าค่ะเสี่ย อย่า"
แขกคนอื่น ๆ รวมทั้งพวกสาว ๆ ส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน เสี่ยอีกคนตะโกนบอกใบพร
"ให้เฮียเค้าจับนมหน่อยสิหนู"
"อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันนะ"
ใบพรสุดทน ผลักเสี่ยคนนั้นออกอย่างแรง จนล้มหัวปาดโต๊ะหัวแตก สาว ๆ เห็นอย่างนั้นรีบเข้าไปช่วยประคอง เพื่อนโกรธชี้หน้าด่าใบพร
เสี่ย2บอก
"เฮ้ย ทำอย่างนี้ได้ไงวะ ผู้จัดการอยู่ไหน ไปเรียกผู้จัดการมา"
เวลาต่อมา เฮียหมายกมือไหว้ขอโทษนักเที่ยวกลุ่มนั้น ใบพรอยู่ข้าง ๆ หน้าตาท่าทางตื่นตกใจ
"ผมต้องขอโทษแทนน้องเค้าด้วยครับ น้องเค้าเพิ่งมาทำงานใหม่"
เสี่ย2 บอก
"จะใหม่จะเก่าผมไม่รู้ แต่มันทำร้ายเพื่อนผม ถ้าไม่จัดการ ผมจะเอาเรื่องถึงที่สุด"
"อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยครับผมขอเถอะนะครับ ...ไหว้ขอโทษเสี่ยเค้าซะสิ"
ใบพรยกมือไหว้อย่างกลัวๆ
"ขอโทษค่ะ"
เสี่ย1บอก
"อั๊วไม่สน ทำไมจับนิดจับหน่อยไม่ได้ คิดว่าอั๊วไม่มีปัญญาจ่ายหรือไง"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ น้องเค้ามาเสิร์ฟอาหาร ไม่ได้มีหน้าที่เอนเตอร์เทนแขก"
"อั๊วมานี่ก็เพราะต้องการสนุกกับเด็ก ๆ ถ้ามันไม่พร้อมขายก็ออกไป"
"งั้นพรกลับบ้านไปก่อนนะ" หมาบอก แล้วบอกกับแขก "เดี๋ยวมื้อนี้ผมขออนุญาตเลี้ยงนะครับ"
ใบพรหน้าเสียเหมือนจะร้องไห้ ต้อยถามด้วยความแปลกใจ
"มีเรื่องอะไรกันเหรอ"
เฮียหมาเดินออกมามุมหนึ่ง พริ้งตามมาสมทบ
"เป็นยังไงเฮีย ตกลงจะให้อยู่ต่อหรือไล่ออก
"แหม....เห็นน้ำตาใบพรแล้วเฮียไม่อยากทำเล้ย เฮียก็ไม่ใช่คนใจไม้ใส้ระยำ"
"ระกำ....แล้วตกลงไล่หรือไม่ไล่"
"ไล่"
อ่านต่อตอนที่ 7
