แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 9
ละม่อมมาควบคุมการแต่งตัวของใบพรเอง ต้อยช่วยแต่ง ตาบวมช้ำเพราะร้องไห้มาทั้งวัน
ละม่อมเลื่อนตัวออกจากร่างใบพรที่ยืนอยู่หน้ากระจก สะสวยและราวกับไม่ใช่ใบพรคนเดิม ใบพรเองก็มองหน้าตัวเองแทบจำไม่ได้ ไม่ได้ชื่นชมกับความงามของตนสักนิด
"นี่ฉันเหรอ"
"ก็แกน่ะซี ถามได้"
ใบพรน้ำตารื้นอีก
"เหมือนไม่ใช่ฉัน"
"อย่าร้องไห้นะใบพร เดี๋ยวต้องแต่งใหม่อีก"
ใบพรพยายามควบคุมความรู้สึก
"แม่....ฉันคิดดีแล้วเหรอ ฉันกลัวว่าฉันจะทำไม่ได้"
"ใบพร....แม่เข้าใจ งานแบบนี้มันต้องฝืนใจเป็นธรรมดา คิดเสียอย่างนี้ แม้กายจะต้องแปดเปื้อน แต่ถ้าใจเราบริสุทธิ์ เราจะไม่มีวันตกต่ำลงไปได้ ใบพรทำเพื่อแม่ กตัญญูรู้คุณแบบนี้ นี่คือสิ่งประเสริฐที่สุดแล้วลูก"
ใบพรร้องสะอื้น ต้อยร้องตาม ละม่อมกอดใบพรไว้ ลูบผมปลอบโยน
"ไปไหว้พระเสีย ให้ท่านคุ้มครองเรา"
ต้อยพาใบพรไปไหว้พระที่มุมห้อง ใบพรไหว้พระ รับธูปจากต้อย มององค์พระนิ่ง หลับตาอธิษฐานให้แม่หายดี จิตใจสงบขึ้น ปักธูปลงกระถาง
ศรีเข้ามา
"ใบพร พร้อมรึยัง"
ใบพรหันมา ศรีตะลึงไปกับความงามของใบพร
"ขึ้นไปบนเวทีได้แล้ว"
"ค่ะ"
ใบพรและต้อยออกไป
"แม่ มันสวยแซ่บเว่อร์เลยนะ"
"ใช่....มันสวย สวยมาก"
ละม่อมถอนใจ เสียดายความงามบริสุทธิ์นั้น
สายพิณ นงเยาว์ ก้าวออกมาเต้นพร้อมกันด้วยท่วงท่าเซ็กซี่ เมื่อได้จังหวะ สองสาวผายมือให้ใบพรที่หันหลังให้ แล้วหมุนตัวออกมา ใบพรยังเต้นไม่ชำนาญนัก และสีหน้าไร้อารมณ์ร่วม
สายพิณกระซิบ
" ใบพร ยิ้มซี ไม่ต้องกลัว "
นงเยาว์บอก
"อย่าทำหน้าบึ้งอย่างนั้น"
สองสาวเข้าประกบ ใบพรมองหน้าสองสาวที่พยักหน้าให้กำลังใจ ใบพรยิ้มออกมาได้
คนดูปรบมือ ละม่อม พริ้ง ศรี ต้อย ยืนลุ้นอยู่ด้านหนึ่ง เห็นคนปรบมือก็เบาใจไปได้
มุมหนึ่ง เพลิน เอพริล เมย์ จูน เขม้นมอง
"ใครอ๊ะ สวยว่ะ" จูนบอก
"หน้าเหมือนเพื่อนนังต้อย" เอพริลว่า
"ช่าย หน้าเหมือนนังใบพร" เมย์ว่า
"หา....ใบพรน่ะซี" จูนบอก
"นังใบพร มัน...มันมาหากินแบบนี้แล้วเหรอ"
ก้านเข้ามาสมทบสี่สาว
"เฮียก้าน นั่นนังใบพรใช่ไหม"
"ใช่.....โอ้โฮ ตอนนี้บ้านเสน่ห์จันทร์ นางฟ้าเต็มบ้าน แหม ถ้า จ่าพยับรู้เข้าคงดีใจไม่น้อย" ก้านบอก
เอพริลถาม
"ทำไมล่ะเฮีย"
"อ้าว... น้องนงเยาว์เสร็จจ่าไปแล้วคน แกเองก็หมายปองน้องใบพรอยู่อีกคนเหมือนกัน ถึงกับเคยเอ่ยปากกับเฮียหมา " ก้านว่า
"ว่าไง"
"อยากให้ใบพรมาขายแบบนี้ไง แกจะขอเป็นเทรนเนอร์คนแรก แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่มาคืนนี้ เดี๋ยวใบพรจะกลายเป็นซากแบบนงเยาว์อีกคน"
"เป็นซากเลยเหรอ" จูนถาม
"โอย.....ถึงกับนอนหยอดน้ำข้าวต้มไปเลย ดีนะ คืนนี้นงเยาว์มาทำงานได้แล้ว แต่ถ้าเป็นใบพร คงนอนหยอดน้ำซุปไก่ไปเป็นอาทิตย์"
ก้านพูดแล้วก็แยกไป สี่สาวมองหน้ากันแล้วยิ้มแก้มปริ
"คิดอะไรน่ะ พวกแก"เพลินว่า
เอพริลบอก
"คิดเรื่องหยอดน้ำซุปไก่ไปเป็นอาทิตย์"
"หรือเป็นเดือน" จูนบอก
"หรือไม่ก็ต้องเข้าฉุกเฉิน โรงพยาบาลแบบนังศรี" เมย์ว่า
"เรามาทำเรื่องดีแบบนี้กันเถอะ"
เพลินกดมือถือทันที สามสาวมองกลับไปที่เวที ดูการโชว์อย่างริษยา
"จ่าพยับขา เพลินขอเชิญจ่ามาเที่ยวชมกิจการของเฮเว่นหน่อยได้ไหมคะ จ่ามาดูเองดีกว่า ของโปรดจ่ารออยู่ ฮิฮิ"
สิงห์เตรียมจะออกจากห้อง มือถือดังขึ้น สิงห์ชะงักไปเพราะคือเบอร์ตง
"ครับพี่ตง"
ณ ถนนราตรี กรุงเทพฯ ตงพูดสาย
"สิงห์ พี่จะไปพัทยาอีกวันสองวันนะ เป็นยังไงบ้าง"
สิงห์อึดอัด
"ก็ดีครับ"
"นังนงอยู่ไหม ขอคุยด้วยหน่อย โทร.หามันมันไม่รับสายเลย หรือมันเปลี่ยนเบอร์"
สิงห์พยายามหาคำตอบ
"ผมไม่ทราบเลยครับ เออ...ตอนนี้นงย้ายออกไปแล้ว ไม่ให้ผมกับชิตติดต่อเลย"
"อะไรกันวะนังนี่ มีแต่เรื่อง เออ....สิงห์ แล้วเรื่องนังสองสาวนั่น เจอตัวรึยัง"
สิงห์ยิ่งอึดอัด
"ยังครับพี่"
"เฮ้อ สิงห์เอ๊ย....แกมัวไปทำอะไรอยู่วะ ฉันมากรุงเทพ สืบหาที่ซ่องเจ๊จู แป๊บ เดียวก็รู้แล้วว่ามันเป็นใคร"
"แล้วมันเป็นใครละครับ"
"มันชื่อนังต้อย เด็กเก่าเจ๊จู ตอนนี้หนีไปทำงานอยู่ที่ร้านเฮเว่น พัทยา ส่วนอีกคนคือเด็กที่ถูกจับมาขายให้เจ๊จู แล้วหนีออกมาพร้อมนังต้อย"
"ครับพี่"
"แกรีบจัดการมันเสียคืนนี้เลย อีกคนน่าจะอยู่ด้วยกัน ถ้าเก็บได้ทั้งสองคนก็ทำเลย"
"พี่ตงครับ ผมว่า"
"มีอะไรวะสิงห์"
"เออ....ไม่มีครับ"
"ตามตัวนังนงให้ได้ แล้วอย่าให้มันหนีไปไหนอีก เท่านี้นะ"
"ครับพี่"
สิงห์เลิกสาย พิงประตูอย่างลำบากใจ ก่อนจะไปหยิบปืนที่ซ่อนอยู่ออกมาเช็คความเรียบร้อย
ใบพรนั่งคุยกับแขก ช่วยผสมเหล้าให้ แต่ท่าทียังเงียบขรึมอยู่ ต้อยร่าเริงตามปรกติ ละม่อมและพริ้งมองดูอยู่ห่าง ๆ
"ดูใบพรมันด้วยนะ เลือกแขกให้มันได้ก็จะดี"
"จ๊ะพี่"
"ไม่มีอะไรแล้วฉันกลับละ"
ละม่อมจะแยกไป แต่แล้วก็ชะงักเพราะร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือจ่าพยับ เพลินยืนยิ้มสะใจอยู่เบื้องหลัง
"จะรีบกลับไปไหนเจ๊ละม่อม ทำไมไม่บอกสักคำว่าพาใบพรเข้าวงการแล้ว"
จ่าพยับมองไปที่ใบพร ละม่อม พริ้งหน้าซีด
"จำที่ฉันเคยขอไม่ได้เหรอ"
เอพริล เมย์ จูน มองดูเหตุการณ์อยู่อีกด้าน เห็นละม่อมกำลังเจรจากับจ่าพยับ นงเยาว์ ผ่านมา ท่าทีระริกระรื่นกับแขกหนุ่ม ๆ จนสามสาวหมั่นไส้
"ว่าไง อีเด็กใหม่ ปรกติเด็กใหม่น่ะ เขาต้องไหว้รุ่นพี่นะโว้ย"
"พี่ที่บ้านเขาสั่งมาให้ไหว้แค่คน สัตว์ปีกไม่ต้องไหว้"
"อีนี่ ว่าพวกกูสัตว์ปีกงั้นเหรอ หมายความว่ายังไง" เอพริลว่า
"ต้องให้แปล ได้ พวกไก่ เป็ด ห่าน เขามีไว้เชือด ไม่ต้องไหว้ให้เสียมือ"
"เก่งนักนะมึง ไง เป็นเมียไอ้จ่าพยับเข้าคืนเดียว ข้ามรุ่นเป็นเจ๊ใหญ่เลยงั้น
เหรอ" จูนบอก
"เอ....ที่จริงก็ไม่ผิดนะ เพราะแค่คืนเดียว คงใหญ่บานเป็นจานเชิงเลยว่ะ" เอพริลบอก
เมย์ว่า
"ใหญ่แล้วใหญ่เลย ไม่คืนสภาพ"
สามสาวหัวเราะ
"นี่พวกแก รู้ว่าฉันใหญ่ ทีหลังก็หัดไหว้บ้างนะ อีสัตว์ปีก"
สามสาวอึ้ง นงเยาว์จะแยกไป จูนกระชากหันมา
"มากไปแล้วนะมึง โน่นมึงเห็นไหม อีเด็กใหม่อีกคนกำลังจะโดนไอ้จ่ามันหิ้วเหมือนมึงไม่มีผิด"
นงเยาว์มองตาม เห็นละม่อม พริ้งคุยเครียดจ่าพยับ นงเยาว์ตกใจ ชักห่วงสวัสดิภาพใบพร "ดีไม่ดี เจ๊ใหญ่ตัวจริงจะกลายเป็นนังใบพรแทนมึง"
นงเยาว์สะบัดหลุดจากสามสาว รีบตรงไปหาศรีและสายพิณ
ละม่อมหน้าเครียด เพลินยังยิ้มเยาะใส่ พริ้งอยากกรากเข้าไปตบ
"จ่า สำหรับใบพร ฉันขอละ จ่ารุนแรงกับเด็กฉันแบบนี้ เด็กมันจะทนไม่ได้"
"ทำไมน้องนงเยาว์ยังทนได้"
"ใบพรยังบริสุทธิ์ ให้เด็กผ่านงานสักพักเถอะนะ ฉันจะส่งใบพรให้ถึงที่เลย"
"ขอบคุณมากเจ๊ละม่อมที่บอก"
ละม่อมโล่งอก
"ตกลง จ่าไม่ออฟมันนะ คืนนี้"
"ใครว่าล่ะ ที่ขอบคุณน่ะ ขอบคุณที่เจ๊บอกว่ามันบริสุทธิ์ หามานานแล้วแบบนี้"
จ่าพยับเดินเข้าไปหาใบพรทันที
ศรี สายพิณ ต้อย เข้ามาสมทบ ต้อยหน้าตื่น มองไปที่จ่าพยับที่ดึงใบพรจากแขก พาไปห้องแต่งตัวด้านใน
"ว้าย แม่ ทำไงดีล่ะ"
"อีดำตับเป็ด มึงโทรไปเรียกไอ้จ่ามาใช่ไหม อีเลว" พริ้งว่า
"ฮ่ะฮ่ะ ก็อยากมีนางฟ้าเยอะนักนี่ คราวนี้นางฟ้าได้ปีกหักบิดเป็นเลขแปดกันบ้างล่ะ ฮ่ะฮ่ะ"
เพลินหัวเราะเยาะ แยกไป
"แม่คะ เอาไง ใบพรรับศึกไม่ไหวหรอก" สายพิณบอก
"จะให้หนูเสนอตัวแทนก็กลัวไอ้จ่ามันถีบเอา หรือให้นังต้อยเสนอตัวแทน" ศรีว่า
"ฉันยอมนะ"
พริ้งบอก
"ก็ไม่พ้นโดนถีบนั่นแหละ มันไม่เล่นของเก่า"
"ช่วยไม่ได้แล้ว อะไรเกิดมันก็ต้องเกิด"
"แม่ ใบพรตายแน่เลย ฮือ"
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 9 (ต่อ)
จ่าพยับ พาใบพรมาที่รถของตน ใบพรขัดขืนที่จะชึ้นรถ
"เป็นอะไร"
"จ่าคะ วันนี้หนูทำงานวันแรก หนูยังไม่อยากไปกับแขก จ่าอย่าพาหนูไปเลยนะคะ"
"ไม่ได้ ฉันตกลงกับแม่เธอแล้ว มันอยู่ในสัญญาระหว่างกัน ขึ้นรถ"
สิงห์ที่ซุ่มอยู่ในความมืด ข้างมอเตอร์ไซค์
"เอ๊ะ อย่าขัดขืนนะ ไม่งั้นเจ็บตัว"
จ่าพยับบีบหน้าของใบพร
"หรืออยากโดนซ้อมตรงลานจอดรถนี่เลย ได้นะ จ่าจัดให้"
"หนูกลัวแล้ว อย่าทำอะไรหนูเลย"
ใบพรไหว้จ่าแล้วยอมขึ้นรถแต่โดยดี จ่าพยับยิ้มเยาะส่ายหน้าแล้วขึ้นที่นั่งคนขับ ขับออก
สิงห์ขับมอเตอร์ไซค์ตามไปทันที
ต้อยดื่มหนักระงับอารมณ์ พริ้งเองก็พลอยดื่มตามไปด้วย
"ฉันผิดเอง ฉันไม่น่าพาใบพรมาอยู่ที่เสน่ห์จันทร์เลย ฉันผิดเอง"
พริ้งบอก
"นังต้อย แกอย่าเมานะ แกยิ่งเมา แขกยิ่งไม่ออฟ ปรกติไม่เมาเขาก็ไม่ออฟแกอยู่แล้ว"
"อย่าห้ามฉันเจ๊พริ้ง วันนี้อีต้อยบูรพาขอเมาปลิ้น แล้วถ้าพรุ่งนี้ใบพรมันปางตาย อีต้อยจะถือบวชเป็นชีมืด คอยดู"
สายพิณกำลังร้องคาราโอเกะกับแขก
"วันนี้ไปกับพิณนะคะเฮียบูลย์"
"ได้ ได้ แหม รอคิวสายพิณมานานแล้ว ไม่เคยว่างเลย วันนี้เฮียโชคดี"
"ขอโบนัสพิเศษด้วยนะคะ"
"ได้ "
นงเยาว์ผ่านมาพอดี เฮียมองตาม
"สายพิณ ไม่แนะนำน้องใหม่ให้รู้จักหน่อยเหรอ"
"ค่ะ น้องนง มารู้จักเฮียบูลย์หน่อยจ๊ะ"
นงเยาว์ลงนั่ง เสิ้อเว้าลึกเห็นร่องอกไปถึงไหน ๆ เฮียบูลย์กลืนน้ำลายเอื๊อก
"นางฟ้าเบอร์สอง โอย สวยอะไรอย่างนี้"
"เฮียบูลย์น่ะ แนะนำตัวให้นงรู้จักก่อนซีคะ นงไม่สนิทแล้วนงจะ เออ... คือ"
"ทำไมจ๊ะ ไม่กล้าคุยงั้นเหรอ"
"เปล่า....ใจมันไม่เต้นน่ะค่ะ"
"หา....แล้วถ้าสนิทแล้วล่ะ"
"ใจเต้นรัวเลย เต้นจนแน่นอกเลยค่ะ"
เฮียหัวเราะ นงเยาว์หัวเราะตาม สายพิณเป็นอึ้ง ไม่นึกว่านงเยาว์จะมีลูกล่อลูกชนขนาดนี้
"เฮีย ขอตัวแป๊บนะ เดี๋ยวมา"
เฮียแทบไม่สนใจสายพิณ คลุกวงในกับนงเยาว์ตลอด สายพิณลุกสะบัดออกมาทันที
สายพิณมาสั่งดริงค์ ศรีเข้ามาสมทบ
"ทำไมทำหน้าเงือกอย่างนั้นล่ะ หรือเพราะคุณกฤษณ์ม่ายมา"
"พี่ศรี นังนงเยาว์นี่ยังไงกันแน่ เห็นทำหงิม ๆ เรียบร้อย แต่วันนี้ทำไม ทั้งแร่ด ทั้งร่าน กับแขกนี่ยั่วระดับอาชีพเลยนะ"
"พี่ว่าแล้ว ไม่มีใครเชื่อ นังนี่มันแกล้งแอ๊พ มันพวกสะก๊อยเก่าขาวินมอไซค์ ขายกุลีท่าเรือ แล้วมาทำชุบตัวอับเกรดเป็นของขึ้นห้าง ดูง่าย ๆ มันเจอจ่าพยับเข้า ไม่ได้สึกหรออะไรเลย บานฉ่ำด้วยซ้ำไป"
"มันหลอกแม่ละม่อมน่ะซี"
"ถึงว่า"
พริ้งเดินหน้าเซ็งเข้ามา เมาเล็ก ๆ
"พิณ วันนี้คงไม่หนีไปหาคุณกฤษณ์อีกนะ"
"เดี๋ยวพิณไปกับเฮียบูลย์ค่ะ วันนี้คงได้ทิปดี"
พริ้งบอก
"หา....เฮียบูลย์ เฮียบูลย์น่ะเขาออฟไปแล้วจ๊ะ"
สายพิณหันไปที่โต๊ะคาราของเฮียบูลย์ เฮียออกไปแล้วพร้อมนงเยาว์
"ได้ไง เฮียออฟใคร"
"นงเยาว์น่ะซี"
สายพิณแทบกรี๊ด
"มันทำอย่างนี้ได้ไง มันแย่งแขกของพิณนะ"
"เห็นไหม เป็นอย่างที่ว่าไหม นังเด็กนี่คือความหายนะของบ้านเสน่ห์จันทร์ คอยดูไปเถอะ" ศรีว่า
สายพิณโกรธตัวสั่น
รถของจ่าพยับเลี้ยวเข้าอพาร์ทเมนท์ มอเตอร์ไซค์สิงห์แล่นตามมาแล้วทะยาน
เข้าไป
จ่าพยับพาใบพรเข้ามาในห้อง ใบพรหน้าซีดเผือดเหมือนจะเป็นลม
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันจะทนุถนอมเธออย่างดีที่สุดเลย เอาอย่างไม่ให้เสียราคาแม้แต่น้อย"
จ่าพยับเข้ามาหาใบพร สำรวจหน้าตาเรือนร่าง ใบพรตัวสั่น
สิงห์เข้าที่หน้าห้อง แล้วสำรวจช่องทาง หลบออกไปบริเวณทางเดิน เห็นระเบียงห้องติดกัน พอจะปีนเข้าไปได้ สิงห์ใส่ฮู้ดปิดหน้า แล้วปีนระเบียงทันที พร้อมปืน
สิงห์ปีนข้ามมาได้ หลบอยู่ที่ระเบียง แนบร่างกับกำแพง มองผ่านม่านเข้ามา ร่างของจ่าพยับกำลังกอดรัดร่างใบพร
"เฮ้ย อย่าขืนตัวซีวะ"
สิงห์ชักปืนออกมา ส่องตรงไปที่ร่างของใบพร ตรงหัวพอดี นิ้วของสิงห์จะลั่นไก
สิงห์ชักปืนออกมาจะลั่นไกไปที่หัวของใบพร แต่แล้ว จ่าพยับกลับเหวี่ยงร่างใบพรลงบนที่เตียง สิงห์ลดปืนลงทันที
"บอกแล้วว่าให้ยอมตามทุกอย่าง แล้วเธอจะไม่เจ็บตัว"
ใบพรตะกายหนีไปสุดหัวเตียง
"แนะ....ยังจะหนี อ้อ ชอบให้บังคับใช่ไหม ชอบให้ทำร้าย ให้เจ็บตัวก่อนถึงจะมีความสุข ได้....จ่าจัดให้"
จ่าพยับกระชากร่างของใบพรขึ้นมา แล้วตบเต็มหน้าฉาดใหญ่ ใบพรกรีดร้อง กลิ้งล้มไปบนเตียง เธอสะอื้น เลือดไหลซึมที่มุมปาก ร่างสั่นเทาด้วยความกลัว
"พี่....อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว ฉันจะกลับบ้านไปบอกแม่ละม่อมว่าฉันไม่ทำงานแบบนี้แล้ว"
"ฮ่ะฮ่ะ พูดเหมือนที่มาขายตัวนี่ ไม่ได้เต็มใจทำเลยงั้นซี"
"ฉันทำเพราะความจำเป็น ฉันต้องเอาเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยอยู่"
สิงห์นิ่งงันไป
"ถ้าแม่ไม่ได้ผ่าตัด แม่จะต้องตาย"
"อ้าว งั้นอาชีพนี้มันก็เหมาะกับเธอแล้ว สวย ๆ อย่างเธอ ทำเงินทำทองได้เยอะแยะ นอกจากแม่หายแล้ว จะทำให้บ้านเสน่ห์จันทร์มีเงินหมุนเวียนได้อีกเยอะ แล้วก็ส่งผลดีมาถึงฉันกับนายด้วย เวลาเก็บส่วยไง"
สิงห์ฟังอย่างทุเรศเต็มที
"ทำตัวว่านอนสอนง่ายดีกว่านะ แล้วจะช่วยปลูกฝังความรู้ขั้นพื้นฐานจนถึงขั้นอาชีพให้เธอในคืนเดียวเลย ไม่คิดเงินเลยสักบาท"
จ่าพยับทาบร่างบนตัวใบพร กระชากเสื้อหลุดจากตัว แล้วฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง ระดมจูบไปทั่วซอกไหล่และแก้มของใบพร
สิงห์คิดว่าไม่มีโอกาสลงมือคืนนี้ จะผละไป แต่เสียงร้องลั่นของจ่าพยับ ทำให้ สิงห์หันกลับมามองพบว่าใบพรกำลังกัดมือของจ่าพยับ จ่าพยับสะบัดหลุดได้ ตบหน้าใบพรอีกฉาด
"มึงจะสู้กูเหรอ ได้ วันนี้มึงได้คลานสี่ตีนแน่"
จ่าพยับถอดเข็มขัดออก แล้วฟาดไปที่ร่างของ ใบพรร้องกรี๊ด จ่าพยับเข้าบีบคอใบพร
"มึงตาย"
ใบพรตาเหลือกลาน จ่าพยับบีบอย่างแรง จนเกือบหมดสติ แล้วทันใดร่างของ จ่าพยับก็
ถูกถีบกระเด็นล้มไปกับพื้น สิงห์เข้ามาช่วย ใส่ฮู้ดปิดหน้า ใบพรล้มไปกับเตียงพร้อมไออย่างแรง สิงห์หันไปดูอาการ จ่าพยับลุกขึ้นได้ โถมเข้าหาสิงห์ ปล้ำล้มกันไปบนเตียง แล้วกระเด็นร่วงไปที่พื้น ปืนของสิงห์กระเด็นไปมุมโต๊ะ จ่าพยับชกหน้าสิงห์ พยายามจะดึงฮู้ดออก แต่สิงห์สวนหมัดกลับไป จ่าพยับเซกระเด็นไปที่โต๊ะ เห็นปืนรีบคว้ามา แล้วส่องไปที่ สิงห์ สิงห์เตะมืออย่างแรง กระสุนระเบิดขึ้น ปืนกระเด็นไป กระสุนเข้าเฉียดไหล่ สิงห์ เตะเข้าหน้าท้องของจ่าพยับ และเตะปลายคางอีกที จ่าพยับนิ่งไป สิงห์รีบเก็บปืน เข้าประคองร่างใบพร
"ไหวไหม"
ใบพรพยักหน้า สิงห์ประคองออกจากห้อง คว้าเสื้อของใบพรที่ฉีกขาดไปด้วย จ่าพยับค่อย ๆ ลุกขึ้น มองไปที่พื้น เห็นรอยเลือดหยดเป็นทาง จ่าพยับจะยันร่างแต่แล้วก็ทรุดลงไปใหม่
สิงห์พาใบพรหลบมาหลังตึก ที่จอดมอเตอร์ไซค์แอบอยู่ ใบพรใส่เสื้อเรียบร้อย แม้เสื้อจะฉีกขาดหลุดลุ่ย
"กอดแน่น ๆ นะ"
ใบพรยังงงว่า สิงห์คือใคร แค่คุ้น ๆ เสียง สิงห์ขึ้นนั่ง ใบพรนั่งตาม สิงห์แล่นรถออกไปอย่างเร็วและแรง
รถของสิงห์ แล่นผ่านชุมชนของพัทยา ที่คนพลุกพล่าน แต่ทั้งสองเหมือนอยู่ในโลกอันเปล่าเปลี่ยวเพียงสองคน
ใบพรกอดเอวสิงห์ไว้ น้ำตายังไหลพราก สิงห์เบรกเมื่อผ่านสี่แยก ใบพรปะทะหน้ากับแผ่นหลังกว้างของสิงห์ แล้วร้องไห้ซบกับแผ่นหลังนั้นไม่ถอนหน้าออก ราวกับเป็นที่พึ่งพิงสุดท้ายแม้จะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม มือที่กอดเอวกระชับแน่นขึ้น
สิงห์รู้สึกถึงการกอดและซบกับร่างของตน รู้สึกถึงการสะอื้นไห้อย่างแรง สิงห์สลดใจ ชะลอความเร็วลง และมุ่งตรงสู่บ้านเช่าชิตทันที
สิงห์จอดมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านเช่าชิต ใบพรลงจากรถตามมา มองไปรอบ ๆ อย่างไม่วางใจนัก เช็ดน้ำตาที่ยังไหลพราก
"พี่เป็นใคร มาช่วยฉันทำไม"
สิงห์ดึงฮู้ดออกจากหน้า ใบพรจำได้ทันที
"พี่น่ะเอง พี่ของนงเยาว์ ทำไมพี่ไม่พาฉันไปส่งบ้าน"
"ไม่ปลอดภัย เดี๋ยวไอ้จ่านั่นมันก็ตามเธอไปที่บ้านแน่ ๆ มือถือก็ปิดซะ มันจะได้ติดต่อเธอไม่ได้"
ใบพรพยักหน้า สิงห์เดินนำเข้าบ้าน ใบพรตามไป หยิบมือถือมาปิดเครื่องด้วย
ใบพรเข้ามา เห็นรูปของชิต
"พี่อยู่กับพี่ชิตเหรอ"
"ใช่ คืนนี้เธอพักที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับไปบ้าน ถ้าไม่ปลอดภัยฉันว่าเธอหนีไปจากพัทยาจะดีกว่า"
สิงห์ถอดเสื้อแจ็คเก็ตออก แล้วปวดหนึบที่ไหล่ทันที รู้สึกถึงคราบเลือดที่ไหล่ด้านหลัง
"ตายแล้ว พี่เลือดออก"
ใบพรรีบเข้ามาดูที่หัวไหล่ของสิงห์
"เจ็บไหม ไปหาหมอไหม"
"ไม่เจ็บมาก กระสุนไม่เข้าเนื้อหรอก"
"ทำแผลก่อนเถอะ"
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 9 (ต่อ)
ภายในเฮฟเว่นคาราโอเกะ ต้อยหน้าตื่นวิ่งมาหาพริ้ง ศรี ส่วนเพลิน เอพริล เมย์ จูน นั่งยั่วแขกอยู่ไม่ห่าง
"เจ๊...เรื่องใหญ่แล้ว ใบพร ใบพร"
"หา....ใบพรทำไม นังต้อย ใบพรทำไม"
"ใบพรไม่รับสายเลย ฉันก็เลยโทรไปที่อพาร์ทเมนท์ที่ไอ้จ่ามันหิ้วใบพรไป" ต้อนสะอื้น "ตอนนี้....ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เห็นว่าบาดเจ็บทั้งตัว ต้องทำแผลด้วย "
ต้อยร้องไห้โฮ พริ้ง ศรีสลดไป เพลิน เอพริล เมย์ จูนมองหน้ากันอย่างสะใจ
พริ้งบอก
"แกกับฉันไปเยี่ยมมันที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย"
"เจ๊จะไปเยี่ยมทำไม"
"อ้าว ก็ใบพรมันบาดเจ็บ ก็ต้องไปเยี่ยมซีวะ" พริ้งบอก
"ใครบอกว่าใบพรบาดเจ็บล่ะ" ต้อยถาม
"เอ๊ะอีนี่....แล้วใครบาดเจ็บ" ศรีว่า
"คนบาดเจ็บคือจ่าพยับ"
ทุกคนร้อง "อ้าว"
เมย์ถาม
"แล้วแกร้องไห้ทำไมวะ"
"โอ๊ย ปวดหัว"จูนบอก
"เล่ามา เรื่องมันเป็นยังไง" เอพริลว่า
"มานั่งก่อน เล่ามาให้หมด"
เอพริล เมย์ จูน จัดเก้าอี้ให้ต้อย เพลินกดต้อยลงนั่ง พริ้ง ศรี มองทั้งกลุ่มอย่างงง ๆ ...มันควรเป็นหน้าที่พวกกูนะ
สิงห์ถอดเสื้อ ใบพรล้างแผลและทำความสะอาดแผลให้อย่างดี สำลีชุบน้ำเกลือ แอลกอฮอลล์ทารอบแผล ใบเช็ดแผลอย่างบรรจง แล้วทายาแดงใส่แผล ปิดผ้าก๊อซ และใช้พลาสเตอร์ยาแบบใส ปิดทับ สิงห์ยิ้มกับตัวเอง
"เรียบร้อยแล้วจ๊ะ"
"ขอบใจ เธอทำเหมือนตอนนั้น ที่ทำแผลให้" แล้วสิงห์ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูด เลยเงียบ
"ทำแผลให้ใครเหรอ"
"ไม่มีอะไร"
"ทำไมพี่ถึงมาช่วยฉัน แล้วปีนเข้ามาที่ห้องได้ยังไง"
"ได้ยินเสียงมันทำร้ายเธอน่ะ ก็เลยปีนเข้ามา"
"บังเอิญใช่ไหม"
"ใช่บังเอิญ"
ใบพรมองสิงห์อย่างอยากหาความจริง สิงห์หลบตา ใบพรสงสัย สิงห์เกิดอาการเก้อ ๆ ไป
"นอนเถอะ ห้องนอนอยู่นี่"
สิงห์นำไปที่ห้องนอน ใบพรตาม
ห้องนอนห้องนั้น เป็นห้องนอนเก่าของนงเยาว์ ใบพรมองไปรอบ ๆ ห้อง
"นี่ห้องของเธอ"
"แล้วพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน จ่าพยับต้องเอาเรื่องฉันแน่ ๆ"
"ถึงได้บอกไง เธอต้องหนีไปจากที่นี่"
"ฉันไปไม่ได้หรอก แม่ยังนอนป่วยที่โรงพยาบาล"
ใบพรเช็ดน้ำตา ลงนั่งที่เตียงแล้วสะอื้น
"มันคงต้องฆ่าฉันแน่ ๆ"
สิงห์มองใบพรแล้วออกไปจากห้อง ใบพรฟุบหน้าลงสะอื้นกับหมอน
ต้อยเล่าเรื่องจนจบ กลุ่มเพลินไม่เชื่อถือ พริ้ง ศรีมองหน้ากันงง ๆ
"แกมั่วแล้วนังต้อย นักเลงเทวดาที่ไหนมันมาช่วยนังใบพร" เพลินว่า
"ฉันก็ฟังมาจากไอ้คนดูแลมันเล่าน่ะซี ไอ้จ่ามันบอกอย่างนั้น"
เอพริลบอก
"ถ้าจริงนะ ไอ้นักเลงนั่นมันก็ต้องผัวนังใบพรนั่นแหละ"
"แสดงว่าที่ทำแอ๊พบริสุทธิ์ผุดผ่อง ที่แท้ ซุกผัวไว้นี่เอง" เมย์บอก
"ก็แสดงว่าเจ๊พริ้งไปเอานังย้อมแมวมาขายเหรอจ๊ะ" จูนว่า
"คงแกว่งตะกร้าล้างน้ำหลายน้ำซีนะ" เพลินบอก
"คงไม่ตะกร้าแล้วเจ๊เพลิน เขาเรียกกระจาด" เมย์ว่า
"แล้วน้ำที่ล้างคงเหม็นยิ่งกว่าน้ำคาวปลา" เอพริลบอก
สี่สาวหัวเราะร่า ต้อยถียงแทนเพื่อน
"หยุดปากกระโถนพวกแกได้แล้ว ใบพรน่ะมันบริสุทธิ์ซิง ๆ ฉันคบกับมันมา ไม่เคยเสพส้องข้องแวะผู้ชายคนไหน" ต้อยว่า
"งั้นไอ้นักเลงคนนั้นมันคงเทวดาจริง ๆ มีผัวเทวดาก็ดีนะ เหาะเหินเดินอากาศได้" เพลินบอก
"คงตีลังกากลางอากาศเลยนะ " เมย์ว่า
"ไปพวกเรา ไปกระจายข่าวผัวเทวดานังใบพรกันเถอะ"
เพลินและสามสาวหัวเราะแยกไป เสียงยังแว่วมา
จูน
"อยากมีผัวเทวดาบ้างอ๊ะ ทำไงดี"
"หาผัวอาแปะในนี้ให้ได้ก่อนเถอะอีจูน"
ต้อยหันมาทางพริ้งและศรี
ต้อยบอก
"เจ๊ เจ๊เชื่อฉันใช่ไหม ใบพรไม่มีใครทั้งนั้นนะ"
"ไม่เชื่อ ใบพรมันแหลแกน่ะซี แกก็เชื่อ อีโง่" ศรีว่า
พริ้งครุ่นคิด
"แล้วตอนนี้เทวดาพาใบพรไปไหนแล้ว"
"ไม่รู้ ติดต่อไม่ได้เลย"
"หรือคนดีอย่างใบพร มีเทวดาลงมาโปรด" พริ้งว่า
ศรีถาม
"อุ๊ย....เทวดามีจริงเหรอเจ๊ หล่อไหม"
พริ้งมองศรีอย่างเบื่อ ๆ
สิงห์เปิดประตูเข้ามา พบว่าใบพรเพิ่งอาบน้ำใส่ผ้าขนหนูผืนเดียว ใบพรหันหลังให้ สิงห์เองก็หันไปทางอื่น
"รับไว้"
สิงห์วางซองเงินปึกหนึ่งให้ใบพร แล้วจะออกจากห้อง ใบพรหยิบเงินมาดู
"เดี๋ยวพี่"
สิงห์ยังไม่กล้าหันมา
"ให้เงินฉันทำไม เงินเยอะมากนะ"
"พาแม่หนีไป แล้วอย่ากลับมาอีก"
"ฉันไม่หนีหรอกจ๊ะ....พี่เอาเงินคืนไปเถอะ ฉันรับไม่ได้"
ใบพรหยิบเงิน แล้วเดินมาวางเงินบนมือสิงห์ สิงห์มองใบพรอย่างงง ๆ
"ขอบใจพี่มาก เท่าที่พี่ช่วยฉันคืนนี้ ก็เป็นพระคุณใหญ่หลวงแล้ว"
"รับไปเถอะ เธอต้องการเงินไม่ใช่เหรอ"
"จ๊ะ...แต่ฉันรับเงินมาฟรี ๆ แบบนี้ไม่ได้"
"ก็ถือเสียว่า ฉันจ่ายค่าเป็น....เออ...ค่าตัวของเธอก็แล้วกัน"
ใบพรนิ่งไป น้ำตาร่วง
สิงห์เชยคาง ใบพร
"ร้องไห้ทำไม"
"พี่เป็นใครกัน "
"ทำไมเหรอ"
"ทำไมพี่ดีกับฉันแบบนี้ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่ดีกับฉันแบบนี้เลย"
สิงห์เป็นอึ้ง ใบพรเข้ากอดสิงห์ ซบหน้ากับอก พูดทั้งน้ำตา
"พี่อยู่กับฉันเถอะนะคืนนี้"
สิงห์นิ่งงันไป ใบพรเงยหน้าขึ้นมองสิงห์ สิงห์มองใบพร
"ให้ฉันได้ตอบแทนพี่"
ใบพรจูบ ๆ เบาที่ข้างแก้มสิงห์ สิงห์ยังขืนตัว
"ใบพร อย่า...พี่ไม่ได้คิด"
"ฉันเต็มใจ....ให้พี่เป็นคนแรกของฉันเถอะนะ"
ใบพรจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากสิงห์ มือโอบร่างใหญ่บึกบึนไว้ สิงห์เริ่มตอบสนอง จูบตอบแล้วรวบร่างของใบพรมากอดไว้แนบแน่น
เช้ารุ่งขึ้น ใบพรนอนซบอยู่กับสิงห์ สิงห์ลืมตาตื่นขึ้น มองเธอที่ยังหลับอยู่ รู้สึกรักใคร่ ขยับร่างจะลุกไป แต่แล้วสังเกตอะไรบางอย่างที่ผ้าปูที่นอน รอยเลือดพรหมจรรย์เปื้อนอยู่ สิงห์มองใบพรนิ่ง รู้สึกทั้งสงสารและเห็นใจ พร้อม ๆกับรู้สึกภูมิใจที่เป็นคนแรกของใบพร
สิงห์ยิ่งหวงแหนและห่วงใยใบพรยิ่งขึ้นไปอีก นอนลงไปข้าง ๆ ร่างใบพรแล้วกอดไว้แน่น ใบพรค่อย ๆลืมตาขึ้น
"พี่"
"โทษที่ทำให้ตื่น....เออ.... ใบพรนอนพักก่อนดีกว่านะ"
สิงห์อังหลังมือกับหน้าผากใบพร
"ไม่สบายรึเปล่า มีไข้ไหม เมื่อคืน พี่รุนแรงไปรึเปล่า"
"ฉันสบายดีจ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก"
ใบพรถอยร่างจากการกอดของสิงห์ หน้าแดงซ่าน
"พี่ไปทำกับข้าวให้ทานนะ"
สิงห์ลุกจากเตียง
"พี่จ๊ะ"
"หืมม์"
"พี่ชื่ออะไร"
สิงห์มองใบพรแล้วยิ้มกว้าง ครั้งแรกที่ใบพรเห็นสิงห์ยิ้มแบบนี้ ดูโลกสว่างไสว
"พี่ชื่อสิงห์"
"ค่ะ พี่สิงห์"
สายพิณ ศรี กำลังนั่งจิ้มส้มตำกันอยู่ พริ้ง ละม่อมกำลังเย็บเสื้ออยู่มุมของตน
"นังต้อยออกไปตามตัวอยู่จ๊ะ โอย....จะเป็นตายร้ายดียังไงก็รู้ "
ละม่อมบอก
"ใครนะที่ช่วยมันไว้ เฮ้อ....แต่จะมีคนมาช่วยเราเหมือนใบพรรึเปล่าก็ไม่รู้"
"แม่หมายถึงอะไรจ๊ะ"
"ไอ้จ่าพยับมันต้องมาเอาเรื่องฉันน่ะซี เตรียมรับมือกันให้ดี ๆ"
สายพิณ ศรี พริ้งมองหน้ากันขนหัวลุก เสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ศรีแหกปากลั่น
"ไอ้จ่ามาแล้ว มันมาเชือดพวกเราแล้ว"
สายพิณบอก
"พี่ศรี อย่าเพิ่งมโน"
สายพิณ พริ้งวิ่งไปดูที่หน้าต่าง พริ้งตามมา
"นงเยาว์"
นงเยาว์ลงจากรถคันหรูของเสี่ยวิบูลย์ คนขับรถรีบตามลงมา หยิบถุงช็อปเสื้อผ้าแบรนด์นับสิบถุงมาให้
"ขอบคุณค่าพี่ ตายแล้ว นงแบกไม่ไหวอ๊ะ พี่ช่วยหิ้วเข้าไปในบ้านหน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ ได้"
นงเยาว์เดินเป็นคุณนายเข้าบ้าน คนขับหอบของตามเข้าไป
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 9 (ต่อ)
พิณ ศรี พริ้งมองอยู่
"ต๊าย อีชะนีเด็ก อีว่อก ดูมันหิ้วของมา ของแบรนด์ทั้งนั้นเลย" ศรีว่า
"นังศรี ข้าเห็นแล้ว"
สายพิณมองอย่างมาดร้าย
นงเยาว์เดินกรีดกรายเข้ามา ตามมาด้วยคนรถ ทุกคนเข้ามาดูของของนงเยาว์ ละม่อมมองท่าที
"วางเลยพี่ วางเลย"
"เรียบร้อยนะครับคุณนง"
"จ๊ะ"
คนขับจะไป
"อุ๊ย....เดี๋ยว อย่าเพิ่ง นี่จ๊ะทิป"
นงเยาว์หยิบแบงค์ร้อยให้ ทุกคนตาลุก สายพิณ ศรียิ่งหมั่นไส้ คนขับไหว้แล้วออกไป
พริ้งถาม
"ของช็อปทั้งหมดเนี่ย เสี่ยวิบูลย์เขาเป็นสปอนเซ่อร์ให้แกเหรอ"
"ค่ะเจ๊ เสี่ยเขาบอกหนูช็อปเท่าไหร่เท่ากัน เสี่ยจ่ายไม่อั้น เสี่ยหลงหนูมากเลย นี่...ของแท้นะพี่ กระเป๋า รองเท้า พราด้า นี่อิเซ่"
ศรีบอก
"อิเซ่แน่นะ กลัว อีสาน พราด้านี่ก็กล้ว พราละเด้อ"
ศรีจะด่าต่อ สายพิณยึดไว้ พยักเพยิด ศรีรีบเปลี่ยนท่าที
"ขอดูหน่อยซี"
นงเยาว์มองศรีอย่างรังเกียจ
"ได้...แต่ช่วยขนขึ้นไปที่ห้องนะ"
ศรียิ่งเฮือก สะกดอารมณ์
"พี่พิณเดี๋ยวเรามาแบ่งกันใส่นะ"
"ให้พี่ยืมใส่ด้วยเหรอ ใจดีจัง"
นงเยาว์หาว
"ค่ะ ทั้งง่วงทั้งเพลียเลย เมื่อคืนหนูเปียงยางกวางเจาทั้งคืนเหนื่อยมาก"
นงเยาว์พาสายพิณขึ้นชั้นบนไป ศรีมองตามอยากตบล้างน้ำ
"เอ้า ขนขึ้นไปซี อีขี้ข้า" พริ้งว่า
ศรีรวบถุงทั้งหมดแล้วแบกขึ้นบันได ละม่อมสังเกตท่าทีของทุกคน
ชิตกลับมาบ้านเช่า ท่าทางอิดโรย เห็นสิงห์กำลังทำกับข้าวอยู่มุมครัว หน้าตาแช่มชื่นมีความสุข
"ทำกับข้าวเหรอพี่ ทำเสียเยอะเลย" ชิตหาว "เหนื่อย"
"เมื่อคืนหนักเหรอ"
"นิดหน่อยพี่ เมียมาออฟแล้วผัวขอเล่นด้วย เลยต้องชาร์จหนักหน่อย แต่จ่ายคุ้มพี่ ไอ้ที่เหนื่อยจริง ๆ น่ะ คือตามหาใบพรต่างหาก"
สิงห์นิ่งไปนิดหนึ่ง
"เมื่อคืนมีเรื่อง นังต้อยมารายงาน ไม่รู้ใครซ้อมไอ้จ่าพยับ แล้วพาใบพรหนีไป นี่ยังไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า" ชิตมองของในกระทะ "พี่เหลือให้บ้างนะ ไปนอนก่อน"
"ได้"
ชิตแยกไป สิงห์มองตาม
ชิตเดินผ่านหน้าห้องใบพร เห็นประตูแง้มอยู่ ร่างใบพรนอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียง ผ้าห่มคลุม เห็นหน้าชัดเจน ปิดท่อนบน แต่ช่วงขาเปลือย เสื้อผ้าวางกองอยู่ที่เก้าอี้
"ใบพร เฮ้ย พี่สิงห์"
ชิตจะแหกปากลั่น สิงห์เข้ามาปิดปากจากด้านหลัง
"อย่าแหกปาก"
สิงห์ผลักชิตออกมาที่โถงหน้าห้อง
"พี่เป็นคนพาใบพรมาที่นี่เหรอ"
"ใช่ ฉันเอง ไอ้จ่านรกนั่นมันจะทำร้ายใบพร ฉันเลยต้องช่วย"
"โธ่...พูดอย่างกับเป็นคนดี ช่วยมันจากไอ้จ่า แต่เอามันมาฆ่าที่นี่ ที่บ้านผมด้วย ซวยละทีนี้ ไหนล่ะ ไหนสัญญาว่าจะไม่ฆ่ามัน"
"เมื่อคืนแกคงงานหนักจริง ๆ เบลอขนาดนี้ ฉันไม่ได้ฆ่า ฉันพาใบพรมาหลบที่นี่ นี่หลับอยู่ยังไม่ตื่น"
"ไม่ตายนะ ไม่ตาย....แล้วทำไมนอนแก้ผ้าล่ะ"
สิงห์เขิน พูดไม่ออก
"ก็....เขา"
"เขาแก้เอง หรือว่าพี่จับเขาแก้"
"อย่าถามน่า"
"พี่สิงห์ อย่าบอกนะ ไว้ชีวิตเขา เลยเอาเขาเป็นเมีย"
"เอ้อ....แกนี่ หิวยัง กับข้าวเสร็จแล้ว จะกินก็กินเลย"
"หิว กิน แล้วเล่ามาให้หมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น โดยเฉพาะตอนเข้าพระเข้านาง ตอนนี้ต้องเล่าละเอียดทุกขั้นตอน"
สิงห์และชิตกลับไปที่ครัว
ในห้องศรี สายพิณ และศรีกำลังดูของช็อป นงเยาว์นำเสนออย่างภูมิใจ
“พิณ...ดูนี่ รองเท้ายี่ห้อนี้ไงที่ชมพู่เขาเดินพรมแดงน่ะ คู่นี้ก็ต้องญาญ่า ตอนเดินพรมม่วง”
สายพิณบอก
“สวยหมดเลย”
นงเยาว์นั่งปลื้มอยู่ ดูข้าวของใหม่ ๆ ไปด้วย
“ไม่นึกนะ งานจะสบาย สนุก แล้วเงินดีขนาดนี้ รู้งี้หนูทำนานและ”
สายพิณพยักหน้ากับศรี
“พี่ขอตัวนะ ไปนอนต่อ เมื่อคืนไม่ได้แขกเลย แย่จัง เป็นถึงนางฟ้า แต่หาเทวดาไม่ได้”
สายพิณออกจากห้องไป นงเยาว์ไม่ได้สนใจกับคำพูดกัดของสายพิณ ศรีเก็บข้าวของทั้งหมดใส่ถุงแล้วจะออกจากห้อง
“อ้าว อ้าว พี่ศรี เอาของฉันไปไหน”
“ไหน ไหนของของแก นี่มันของสายพิณเขา” ศรีว่า
“ได้ไง...อย่ามามั่วหน้าด้าน ๆ นะ เอาของของฉันมา”
ศรีกระชากร่าง นงเยาว์ยึดไว้
“แกว่าใครหน้าด้าน”
“ว่าแกน่ะซี”
ศรีชกเข้าท้องน้อยนงเยาว์ นงเยาว์จุกลงไปนั่งข้างเตียง ศรีจิกผม นงเยาว์หน้าหงาย
“แกไม่มีสิทธิ์มาว่าใครหน้าด้านทั้งนั้น เพราะคนที่หน้าด้านที่สุดคือแก”
“ฉันหน้าด้านยังไง”
“ไม่รู้ตัวเลยซีนะ ฉันเห็นกับตา แกแย่งเสี่ยวิบูลย์จากสายพิณ”
“เสี่ยออฟฉันเอง ฉันไม่ได้แย่ง”
“ไม่ได้แย่งได้ยังไง เสี่ยเขาเป็นขาประจำของสายพิณ เขาจองพิณมันมาหลายวันแล้ว แต่แกมาตัดหน้า”
“ฉันไม่รู้นี่ว่าไอ้เสี่ยมันขาประจำพี่พิณเขา”
“อย่ามาสะตอหน่อยเลย หน้าอย่างแกน่ะเหรอจะไม่รู้ เพราะฉะนั้นเพื่อเป็นการทำโทษ ของพวกนี้ฉันจะยึดไว้ให้สายพิณเท่านั้น แกไม่มีสิทธิ์ใช้ แล้วถ้าจะใช้ ต้องมาขออนุญาตฉันก่อน”
“ปล่อยกูนะ”
นงเยาว์ผลักร่างศรีเซไป จะวิ่งออกประตู ศรีเข้ามากระชากร่าง แล้วตบนงเยาว์คว่ำไปกับพื้น ชักมีดเล็กออกมา นงเยาว์จะกรีดร้อง
“อย่าร้องนะมึง ไม่งั้นมีดนี่จะสร้างรอยผ่าให้แกเพิ่มขึ้น”
ศรีเข้ามาแล้วเตะนงเยาว์อีกสองที นงเยาว์จุกร้องไม่ออก ศรีคว้าถุงของ แล้วออกจากห้อง
นงเยาว์จุกยังลุกขึ้นไม่ได้ ร้องไห้ออกมา แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคียดแค้นชิงชัง
“กูจะเอาคืนอีศรี คอยดูคนอย่างนงเยาว์บ้าง”
ศรีหอบของเข้ามาในห้องสายพิณที่อมยิ้มสะใจ แต่รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นสงสารเห็นใจ
“เป็นยังไงพี่ศรี”
“ให้บทเรียนเจ็บ ๆ มันไปแล้ว ต่อไปนี้มันคงไม่กล้าแล้วละ”
“โธ่...แค่ตักเตือนนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอ ทำไมต้องลงไม้ลงมือด้วย อ้าว...แล้วไปเอาของน้องเขามาทำไมล่ะ”
“ของมันเสียที่ไหน ของน้องพิณทั้งนั้น ถ้าเมื่อคืนเสี่ยมันไปกับน้องพิณ มันก็ให้น้องพิณช็อปแบบนี้แหละ”
“โธ่...พี่ศรี ไปแกล้งน้องเขา แต่รองเท้านี่สวยจริง ๆ นะ”
สายพิณรีบหยิบรองเท้าส้นสูงสีขาวออกมา
“น้องพิณเลือกเลย ที่เหลือพี่ไว้ใช้เอง”
มือถือสายพิณดังขึ้น สายพิณแยกไปรับสายมุมระเบียง ศรีอมยิ้มตาม ดูของไปด้วย
“คุณกฤษณ์ ว่าไงคะ อะไรนะ นั่งรถเล่นนอกเมือง”
กฤษณ์อยู่ที่ห้องคอนโดฯ ใส้ผ้าขนหนูผืนเดียว เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ
“ครับ เดี่ยวจะพาน้องพิณไปเที่ยวโบสถ์ด้วย”
“ไปโบสถ์เหรอคะ ดีเลย อย่าหาว่าพิณเว่อร์เลยนะ คุณกฤษณ์ช่วยเอาชุดเจ้าสาว
มาด้วยได้ไหม”
กฤษณ์หัวเราะ
“เอาไปทำไมล่ะพิณ”
“พิณอยากถ่ายรูปเจ้าสาวกับคุณกฤษณ์น่ะซีคะ ถ่ายเซลฟี่ด้วยกัน”
“โธ่ วันแต่งเราก็ได้ถ่ายอยู่แล้ว”
“แต่พิณอยากถ่ายเก็บไว้นี่คะ นะนะ”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวไปรับ”
กฤษณ์เลิกสายหันไปมองชุดเจ้าสาวที่ยังอยู่บนตัวหุ่น
สิงห์นั่งกินข้าวกับชิต ชิตฟังเรื่องทั้งหมดอย่างนิ่งงันไป
“ถือว่าโชคดีที่สุดแล้วพี่ ที่ไอ้จ่ามันไม่เห็นหน้าพี่น่ะ”
“แต่ยังหาทางช่วยใบพรไม่ได้เลย ถ้าไอ้จ่ามันมาเอาเรื่องใบพรอีก”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไปเรื่องอื่น หมดบทบู๊แล้วมาบทรักบ้าง ทำไมใบพรเขาถีงยอมเป็นของพี่ล่ะ ใช้อะไรไปสู่ขอเขา หรือความหล่อล้วน ๆ”
จังหวะนี้ใบพรใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เดินเข้ามาพอดี สิงห์พยายามห้ามชิต
“เอาน่า ไม่ต้องเขิน เล่ามาเถอะ พี่ทำยังไงให้สาวบริสุทธิ์ยอมเป็นของพี่ ไว้ผมไปใช้บ้าง อ๊ะ อ๊ะ อย่าบอกนะว่าใช้เงินซื้อ”
ใบพรอายหน้าแดง จะกลับออกไป สิงห์เลยรีบพูดขึ้น
“ใบพร ตื่นแล้วเหรอ”
ใบพรชะงัก เชิตหันไปมองใบพร
“ทานข้าวด้วยกันก่อนซี”
“ไม่หิวหรอกจ๊ะ ฉันอยากกลับบ้านน่ะ เออ พี่ชิตไปส่งฉันหน่อยได้ไหม”
“ได้ ได้”
“กลับไปตอนนี้ไม่ปลอดภัยนะ ถ้าไอ้จ่ามันไปรอเธออยู่ที่บ้านล่ะ”
“แต่ยังไงฉันก็ต้องกลับบ้าน แม่ละม่อมช่วยฉันได้อยู่แล้ว”
“ไป ไปส่ง ป่านนี้ทางบ้านเป็นห่วงแย่แล้ว”
“ไม่ได้ คนที่จะไปส่งเธอ คือพี่คนเดียว”
ใบพรมอง สิงห์งง ๆ ชิตก็พลอยงงไปด้วย
“ทำไมละจ๊ะ”
“พี่เป็นคนทำให้เกิดเรื่อง พี่ต้องรับผิดชอบในตัวเธอ”
ชิตอมยิ้ม พี่ชายแมนดีจัง ใบพรมองสิงห์อย่างขอบคุณ รู้สึกปลอดภัย อบอุ่นบอกไม่ถูก
สิงห์พาใบพรออกไป
“พี่เรา โคตรแมนเลยว่ะ เอาไว้จำไปพูดบ้างดีกว่า - พี่ต้องรับผิดชอบในตัวเธอ”
ชิตพูดตามหลาย ๆ แบบ พยายามทำเสียงหล่อให้เท่าสิงห์
อ่านต่อตอนที่ 10
