แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 18
สายพิณนอนหายใจไม่ปรกติ สะอื้นอยู่ตลอด ละม่อมคอยดูแล ใบพร นงเยาว์ ต้อย เฝ้าอยู่ใกล้ ๆ
"มันเรียกนังแนนนี่มาให้ทำลายงานแต่งของหนู เลว เลวที่สุด"
"กลับบ้านเราไหม สายพิณ" ละม่อมถาม
"ไม่ หนูยังไม่กลับ หนูต้องพบคุณกฤษณ์ก่อน"
นงเยาว์บอก
"ก่อนกลับ ขอหนูไปตบเอาคืนอีนังปริมหน้าปลาบู่หน่อยเถอะ มันกล้าดียังไง"
"มันตบหน้านงเหรอ" สายพิณถาม
"ค่ะ เนี่ย เป็นรอยเลย"
ละม่อมบอก
"ถ้าอย่างนั้นแม่กลับก่อนละกัน ใครอยากอยู่ให้นังคุณนายมันดูถูกก็ตามใจ"
"หนูกลับด้วยค่ะ" ใบพรบอก
"น่าจะกลับตั้งนานแล้ว หล่อนน่ะ" นงเยาว์ว่า
"ไปด้วย พิณ สรุปว่ายังไงส่งข่าวด้วยนะ" ต้อยว่า
ทั้งสามกลับไป
"นง พี่ศรีไปไหน"
"ไม่รู้พี่"
"นง....นงอยากแก้แค้นนังปริมมันใช่ไหม"
"ฝุด ๆ กะจะจ้างคนมาดักตบมันเลยด้วยซ้ำ เอาให้หน้าปลาบู่ชนสันเขื่อนเลย"
"งั้น"ยังไงเหรอพี่พิณ บอกมา นงจัดการให้"
ใบพรตามต้อยมาที่ลานจอดรถหลังร้าน รอละม่อมขับรถมารับ
"ฉันมานึก ๆ นะเรื่องในคลิปมันน่าจะจริง ไม่งั้นนังพิณมันต้องปฏิเสธเสียงแข็งไปแล้ว นี่มันกลับทำเป็นลมเป็นแล้ง แล้วในคลิปน่ะ หน้ามันของแท้ไม่มีแต่งภาพแน่นอน " ต้อยบอก
ใบพร มองเลยไปเห็นรถตู้แล่นมาจอดหลังร้าน ร่างของตงและ สิงห์ ใส่หนวดเครา และหมวกปิดหัวลงมาจากรถ อยู่ในชุดช่าง ใส่แจ็คเก็ตทับ ใบพรรู้สึกคุ้น สิงห์ และตงเข้าร้านไป เหลือสองสมุนของจ่าพยับที่แต่งเป็นช่างซ่อมเหมือนกัน ใบพรตกใจเพราะจำได้ว่าเป็นคนของจ่าพยับ
"ตายแล้ว"
"อะไรพร ใครตาย"
"พี่ต้อย พี่ต้อยกลับกับแม่ละม่อมก่อนนะ"
"อ้าว แล้วพรจะไปไหน"
"ปวดท้องน่ะ ขอเข้าห้องน้ำในร้านก่อน"
"ได้ ได้"
ใบพร เข้าหลังร้านไป
กฤษณ์นั่งอยู่ลำพังในห้องทำงาน แล้วตัดสินใจผลุนผลันออกจากห้อง ทันทีที่ออกจากห้อง ก็เจอตงและสิงห์ที่เดินสวนมาพอดี ทั้งสองก้มหน้า
"นายสองคนเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่"
"ผมมาดูเรื่องระบบไฟน่ะครับ"
"จากไหนวะ นี่ไม่ใช่คนของบริษัทคุณวิกรมนี่ ไหนดูเอกสารสิ"
ตงไม่รอให้ กฤษณ์ พูดต่อ เข้าชกหน้าท้องจนกฤษณ์จุกตัวงอ สิงห์ จ่อปืนที่ขมับของกฤษณ์
"ไปกับเรา อย่าขัดขืน ไม่งั้นคุณเจ็บตัวมากกว่านี้"
"แกจะพาฉันไปไหน"
"ไม่ต้องถาม เรารับรองความปลอดภัยของคุณ"
กฤษณ์ ถูกตงและ สิงห์ พาไป ปืนยังจ่อขมับ
ทั้งสามเดินมาถึงทางเลี้ยว อ๋องเลี้ยวมาพอดี ผงะเมื่อเห็นปืนจ่อขมับเพื่อนอยู่
"เฮ้ย"
ตงชกเข้าเต็มหน้า ป๋องล้มไป ตงเตะเข้าอีกสองที ป๋องตัวงอ จุกร้องไม่ออก
"ไปเร็ว"
ตง สิงห์ ดันร่างกฤษณ์จะออกประตูทางออก อ๋องทะยานเข้ามาอีก สิงห์ ชกกลับจนกระเด็นไปติดผนัง สิงห์ หยิบชาร์ตไฟเข้าช็อตอ๋องที่ร้องลั่นกระตุกทั้งตัว ทรุดฮวบไปกับพื้น
ทั้งสามรีบออกจากไป
ปริมเลี้ยวมาทางเดียวกับอ๋อง หวีดร้องเมื่อเห็นอ๋องตัวงออยู่กับพื้น
"พี่ป๋อง เกิดอะไรขึ้น"
"ปริม เรื่องใหญ่แล้ว กฤษณ์ ถูกลักพาตัว"
"หา....ลักพาตัว ใคร ใคร"
"ไม่รู้ รีบแจ้งฉุกเฉิน บอกคุณแม่นภาด้วย"
"ค่ะ ค่ะ"
ปริมรีบวิ่งไปทันที
ตงและ สิงห์ ออกมาหลังร้าน รถตู้จอดรออยู่แล้ว ตงดันร่าง กฤษณ์ เข้าในรถ สิงห์ ตงประกบซ้ายขวา รถแล่นออกทันที ใบพรออกมาจากหลังร้าน จำได้ว่าเป็นตงและ สิงห์ แน่ ๆ ใจหายทำอะไรไม่ถูก
ภายในรถ หน้าต่างปิดทึบ กฤษณ์ มองหน้าตงและสิงห์ ไม่คุ้นแต่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน
"แกจะพาฉันไปไหน"
"เราให้คุณรู้ไม่ได้หรอกครับ" ตงบอก
สิงห์เอาผ้าปิดตากฤษณ์ทันที
"เฮ้ย อะไรกันวะ"
ตงจับกฤษณ์ ใส่กุญแจมือทันที
ปริมวิ่งออกมาที่บันไดหนีไฟ กดมือถือไปด้วย ปริมรออยู่เหนือบันได พยายามกดต่อเนื่อง
"ทำไมไม่ติด"
นงเยาว์ โผล่ออกมาจากประตู สีหน้าชั่วร้าย แล้วยกเท้าถีบร่างของปริมสุดแรง ปริมเสียหลักลอยหวือตกกระแทกแง่บันได มือถือกระแทกพื้นกระจาย ร่างกลิ้งขั้นสุดท้าย สลบหมดสติอยู่ตรงนั้น
ใบพร แอบมานั่งสงบสติที่บันไดหนีไฟชั้นล่าง ได้ยินเสียงหวีด รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที แล้วร้องลั่นเมื่อเห็นสภาพปริม นงเยาว์ หลบเข้าหลังประตู
"คุณปริม คุณปริม"
ใบพรเข้ามาดูอาการ ปริมแน่นิ่งไปแล้ว ที่หัวมีเลือดออก ใบพร จะวิ่งกลับไปข้างล่าง เห็นร่างใครบางคนแอบอยู่หลังประตูชั้นบน
นงเยาว์ที่ยังหลบอยู่ยิ้มอย่างสะใจ คิดแผนได้อีกแผน โผล่หน้ามามองปริมอีกครั้ง
"สมน้ำหน้านังปลาบู่ชนเขื่อน สะใจพี่พิณละคราวนี้"
นงเยาว์หลบไป
ที่บันไดชั้นล่างใบพรหลบมุมอยู่ เห็นนงเยาว์เต็ม ๆ ใบพรยิ่งใจเสียกว่าเดิม ยืนสงบสติอารมณ์ ทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะตั้งสติรีบวิ่งไปบอกให้คนช่วย
นงเยาว์ กลับเข้ามาในห้อง สายพิณ
"เป็นยังไงบ้าง"
"นงจัดการเรียบร้อยค่ะ ถีบตกบันไดแน่นิ่งไปเลย"
"สะใจจริง ดีมากนง แล้วฉันจะสมนาคุณเธออย่างงงาม"
นงเยาว์มองสายพิณที่ทำหน้านางร้าย ผิดจากที่เคยทำเป็นนางฟ้ามาตลอด
"เธอมาช่วยฉันแต่งตัว แต่งหน้าหน่อย ฉันพร้อมจะลงไปเป็นเจ้าสาวอีกครั้งแล้ว"
"ได้เลยค่ะ"
สายพิณเดินไปที่หน้ากระจก นงเยาว์ตามมาดูแลให้ ประตูห้องที่แง้มอยู่ ใบพรแอบฟังได้ยินทุกคำพูด
สายพิณ และ นงเยาว์ เดินเฉิดฉายลงมากลางโถง แล้วต้องงุนงงเพราะแขกในงานหายกันไปเกือบหมด คนงานชายหญิงวิ่งกันวุ่น ตั้ม โอ๋กำลังโทร.มือถือวุ่นวาย อ๋องนั่งพักอยู่กลางโถง พลาสเตอร์ติดอยู่ที่หน้าผาก พูดมือถือเช่นกัน
"นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่ป๋อง พี่ตั้ม พี่โอ๋ อ้อ นี่คุณ กฤษณ์ ล้มงานแต่งงั้นเหรอ"
สามหนุ่มเลิกสายมองมาที่ สายพิณและนงเยาว์
"ทำไมแขกกลับกันหมด คุณกฤษณ์เชื่อคุณแม่กับนังแนนนี่อุบาทว์นั่นใช่ไหม"
ตั้มถาม
"พิณยังไม่รู้เรื่องใช่ไหม"
"รู้เรื่อง รู้เรื่องอะไร"
"กฤษณ์ถูกลักพาตัว" อ๋องบอก
"อะไรนะ ลักพาตัว"
"ใช่ แล้วตอนนี้ปริมตกบันได บาดเจ็บ ส่งโรงพยาบาลไปแล้ว" โอ๋บอก
"ไม่จริง มาลักพาตัวอะไรกันตอนนี้ วันที่เขาจะเป็นเจ้าบ่าวให้พิณ"
"พิณ สงบสติหน่อย"
สายพิณกรีดร้อง
"ไม่ ไม่จริง ไม่มีการลักพาตัวอะไรทั้งนั้น มันต้องเป็นฝีมือของยายคุณแม่กับนังปริม พวกมันจะล้มงานอยู่แล้ว บอกมานะ คุณกฤษณ์อยู่ที่ไหน"
สายพิณระเบิดโฮ เข้าทุบอกอ๋อง
"บอกมา คุณกฤษณ์อยู่ไหน โฮ"
อ๋องยึดมือพิณไว้
"พิณ ตั้งสติหน่อย กฤษณ์มันถูกลักพาตัวไปจริง ๆ ไม่มีใคร"
สายพิณกรีดร้องหนักกว่าเดิม แล้วล้มไปที่พื้น กระโปรงเจ้าสาวบานกระจายเต็มพื้นร้องไห้ราวขาดใจ ทุกคนมองด้วยความสงสาร
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 18 (ต่อ)
รถตู้มาจอดหน้าบ้าน ตงลงจากรถพร้อมสมุนสองนาย ตามด้วยกฤษณ์ที่ยังถูกปิดตาสองข้าง และถูกใส่กุญแจมือถู สิงห์ตามประกบรั้งท้าย
"พวกแกพาฉันมาที่ไหนวะ"
"เดี๋ยวก็รู้ "
กฤษณ์ถูกพาเข้าบ้านไป
-ตัด-
โถงกลางผับ ไกรวิทย์ นภา หน้าเครียดกำลังให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่สอบสวน นภาเช็ดน้ำตาไปด้วย กลุ่ม ป๋อง โอ๋ ตั้ม ให้ปากคำอยู่อีกมุมหนึ่ง ไกรวิทย์ เดินไปหาดึงป๋องแยกออกมา
"อาเพิ่งรู้ว่าไอ้จ่าพยับ มันมาเรียกเก็บส่วย"
"ใช่ครับ ไอ้เสี่ยกวงมันใช้มา พวกผมไม่จ่าย แถมยังยิงขู่พวกมันเสียด้วย"
"อาเตือนกฤษณ์มันแล้วให้ระวังให้ดี"
"อาคิดว่าเป็นพวกมันเหรอครับ"
"ไม่มีใครแล้วละ แล้วงานนี้มีคนในร่วมมือกับมันด้วยรึเปล่า"
"ไม่มีนะครับ ทำไมล่ะครับอา"
"ที่ปริมถูกทำร้ายน่ะซี ไม่รู้ว่าฝีมือของมันด้วยรึเปล่า"
นภาเข้ามาสมทบ ยังสะอื้นไห้อยู่
"เมื่อกี้ทางโรงพยาบาลรายงานว่าหนูปริมรู้สึกตัวแล้ว ปลอดภัยแล้วค่ะ"
"โล่งอก หนูปริมพอให้การได้บ้างไหม"
"ค่ะ ยืนยันค่ะว่ามีคนผลักเธอแน่ ๆ"
"เอ....แล้วใครนะที่เห็นเหตุการณ์น่ะ ยังอยู่ไหม"
"อยู่ครับ ชื่อใบพรครับ"
"เด็กของยายละม่อมค่ะ ก็คงเพื่อนของนังเจ้าสาวตัวแสบนั่นแหละ"
ไกรวิทย์ ฟังความนิ่ง ครุ่นคิดบางอย่าง
โถงบ้านเซฟเฮาส์ ผ้าปิดตากฤษณ์ถูกดึงออก เห็นจ่าพยับนั่งอยู่ตรงหน้า ยิ้มหล่อ กฤษณ์นั่งถูกมัดกับเก้าอี้อยู่กลางห้อง จ่าพยับ ตง สิงห์ นั่งอยู่กันพร้อมหน้า สมุนทั้งสี่นายล้อมรอบ
"สวัสดีคุณกฤษณ์ โทษด้วยนะที่ต้องล้มงานวิวาห์ ชิงตัวเจ้าบ่าวออกมาจากงาน"
"แกนี่เอง ไอ้จ่า แกต้องการอะไร ส่วยรายเดือน เรียกค่าคุ้มครอง หรือจะจับฉัน เรียกค่าไถ่"
"ทุกอย่างที่พูดมา ถูกหมด แล้วแต่คุณกฤษณ์จะทำตัวว่านอนสอนง่ายแค่ไหน ถ้าเจรจากันรู้เรื่อง ผมก็จะปล่อยตัวคุณกฤษณ์ทันที"
"ฉันไม่เจรจากับคนอย่างแก ไปเรียกไอ้เฮียกวงมา ฉันจะคุยกับมันเท่านั้น"
"ได้ เฮียกวงพร้อมเจรจา ถ้าตกลงกันได้ คุณให้คนส่งเงินสดมาทันที"
"ฉันต้องจ่ายแกยังไง"
"ยอมจ่ายค่าคุ้มครองเป็นเงินก้อน แล้วส่งส่วยทุกเดือน ไม่มากมายอะไรหรอกครับ ขนหน้าแข้งนักเรียนนอกอย่างพวกคุณไม่ร่วงอยู่แล้ว"
"ได้ ฉันจะคุยกับไอ้เฮีย"
จ่าพยับหยิบมือถือมากดเบอร์ของเฮียกวง แล้วเดินเข้ามาเอามือถือแนบแก้ม
"สวัสดีคุณกฤษณ์"
กฤษณ์ตวาดลั่น
"ไอ้เฮียชาติชั่ว มึงต้องโดนพ่อกูเล่นมึงแน่"
พูดได้เท่านั้น กฤษณ์ก็ยกเท้าถีบจ่าพยับเซล้มไป ตงและ สิงห์เข้ายึดร่าง กฤษณ์ที่ทำท่าจะล้มไปพร้อมกับเก้าอี้ สมุนประคองร่าง จ่าพยับขึ้นมา
"ได้ อยากเล่นแบบจัดหนัก ได้เลย"
จ่าพยับชกเข้าเต็มหน้ากฤษณ์ แล้วต่อหมัด จนเลือดออกปาก ตงและ สิงห์ถอยออกมาจากห้อง เสียงกฤษณ์ร้องโหยหวน
ศรีนั่งครุ่นคิดเรื่องที่เพิ่งคุยกับแนนนี่เมื่อครู่ ละม่อมเปลี่ยนชุดแล้วนั่งกินของว่างกับต้อยและพริ้ง
"อะไร เกิดเรื่องอีกแล้ว ยายคุณนภามาแหกกลางงาน" พริ้งว่า
"ช่าย....แฉคลิปยายพิณตั้งแต่สมัยเล่นละคร เพลิงรักเพลิงสวาท โน่นแน่ะ หนูว่านะมันน่าจะจริงทั้งหมด"
"ทำไมวะ"
"แหม มันสารภาพผิดหน้าชัดแจ่มแจ๋วอย่างนั้น ไม่มีทางตัดต่อได้หรอกค่ะ"
ศรียิ่งฟังยิ่งสะท้อนใจ เพราะเธอเองก็โดนสายพิณหลอกว่า แสนดีมาตลอด งั้นหรือ !?
ละม่อมถาม
"ว่ายังไงยายศรี แกเห็นด้วยกับต้อยไหม"
"ไม่รู้แม่ ตอนนี้หนูไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น"
พริ้งถาม
"นี่...แล้วตกลงงานแต่งมันจัดต่อไหม หรือเลิกราไปแล้ว"
"รอฟังข่าวอยู่นี่แหละ"
แล้วมือถือละม่อมดังขึ้น
"ยายพรโทร.มา...ว่าไงพร หา อะไรนะ คุณกฤษณ์ถูกลักพาตัว แล้วคุณปริมบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาล พรถูกสอบสวนอยู่เหรอ ได้ ได้ แม่ไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
ตงและสิงห์กำลังเจรจากับจ่าพยับ สมุนหนึ่งนายอยู่ด้วย
"หมดหน้าที่ผมแล้ว ผมขอค่าจ้างตามที่เราตกลงกันไว้"
"จะรีบร้อนอะไรตอนนี้วะ"
"แต่จ่าตกลงกับผมแล้ว เสร็จงานจ่ายสดทันที" ตงบอก
"แกรอไปก่อนอีกสองสามวัน ฉันจะนัดมารับเงิน"
"เอ.....ไม่ดีมั้งจ่า แล้วเกิดจ่าเบี้ยวขึ้นมาล่ะ เราก็ทำงานฟรี ไม่ละ ผมไม่โง่ให้จ่ามาหลอกผมหรอก จ่ายมาดีกว่า"
จ่าพยับกระชากคอเสื้อตง สิงห์ขยับตัว สมุนหนึ่งเข้าล็อกสิงห์ไว้
"เอ็งสั่งข้าเหรอวะ เอ็งกล้าสั่งข้างั้นเหรอ โธ่ ไอ้โจรกระจอก ข้าไม่จับเอ็งสองคนเข้าคุกเสียเดี๋ยวนี้ก็ถือว่าเป็นบุญท่วมหัวมึงแล้ว"
จ่าพยับจ่อปืนเข้าที่แก้มของตง ตงทำท่ากลัวตัวสั่น
"หรือมึงอยากอมลูกตะกั่วเล่น เอาไม๊ เอาป่าว"
"ไม่ครับจ่า ผมไม่ทวงแล้ว ให้หรือไม่ให้สุดแล้วแต่จ่าละกัน"
"พูดอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย"
จ่าพยับตบแก้มตงเบา ๆ แล้วทันใด จ่าชกเปรี้ยงเข้าเต็มหน้าตง ตงล้มไปร้องครวญคราง จ่าพยับเตะซ้ำ
"กำแหงกับข้า ต้องโดนอย่างนี้"
"โอ้ย....พอแล้วจ่าผมเจ็บ ผมกลัวแล้ว"
สิงห์พยายามดิ้นจากสมุน
"เฮ้ย... ทำงานให้แก แกยังจะซ้อมพวกเราอีกเหรอวะ"
จ่าพยับเลิกซ้อมตง หันมาหา สิงห์ เดินเข้ามาใกล้
"สำหรับเอ็ง ผัวอีใบพร ที่เอ็งเคยกระทืบข้าเสียจนต่อมลูหมากอักเสบ ข้ายังไม่ได้เอาคืน"
จ่าพยับเตะเข้าผ่าหมาก สิงห์กระโดดตัวลอย จ่าพยับชกโครมอีกหมัด ร่วงไปกองกับพื้น ร้องโหยหวน
"ไม่ต้องห่วง ไอ้น้องรูปหล่อ ข้าไม่ทำให้เอ็งตายหรอก เอ็งได้กลับไปหานังใบพรแน่ ๆ แต่อาจจะเป็นหมันแล้วนะ ทั้งหมันแห้ง หมันเปียก"
จ่าพยับเตะกลางขาสิงห์ อีกที สิงห์ร้องลั่น กุมไข่ตัวงอ
"ฮ่ะ ฮ่ะวันนี้สะใจข้าแท้ ๆ ได้ซ้อมทั้งลูก ส.ส. ทั้งหลอกใช้ไอ้โจรกระจอก แถมยังเอาคืนไอ้คนที่มันเคยกระทืบข้าอีกต่างหาก วันนี้คุ้มว่ะ ฮ่ะฮ่ะ....คุมมันไว้ในห้องเนี่ยแหละ"
"ครับจ่า"
จ่าพยับออกจากห้อง สมุนนั่งเฝ้าหน้าประตูไว้ ยิ้มสะใจ สิงห์กุมเป้าคลานไปหาตง
สิงห์แกล้งครวญคราง
"พี่ตง เป็นยังไงบ้าง"
ตงแกล้ง
"โอย...เจ็บ"
สิงห์เข้ามาใกล้ ๆ แล้วกระซิบเสียงเป็นปรกติ
"เจ็บมากไหมพี่"
"ก็เจ็บ แต่พอทน แล้วแกล่ะ มันเตะผ่าหมากเลยนะ"
"ผมใส่กระจับมา ไม่ต้องห่วง เป็นอย่างที่พี่เดาไว้เลย มันโกงเราจริง ๆ"
"ว่าแล้วไหมล่ะ งานนี้ต้องเอาคืนเสียให้เข็ด"
ทั้งสองพยักหน้าให้กัน สิงห์เปิดเสื้อแจ็คเก็ตออก เห็นเครื่องช็อตไฟฟ้าซ่อนอยู่ในเสื้อ
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 18 (ต่อ)
ละม่อม ต้อย ศรี ให้ตำรวจสอบปากคำ สายพิณ ใบพร และ นงเยาว์ เล่าเรื่องทั้งหมดให้ตำรวจฟัง สายพิณหน้าทรุดโทรม เครื่องสำอางเลือนจากใบหน้า ไปจากหน้าเกือบหมด
"เอาละ สรุปได้ว่าหนูเป็นคนเห็นคุณปริมตกบันไดลงมา แล้วเห็นใครนอกจากคุณปริมอีกไหม"
ใบพรอึกอัก ไม่กล้าพูดความจริง นงเยาว์มองหน้าเขม็ง
"ไม่เห็นค่ะ"
"คุณปริมยืนยันว่ามีคนผลักเธอแน่ ๆ หนูไม่เห็นใครจริง ๆ นะ"
"ค่ะ ไม่เห็นใคร"
นภาถาม
"ไม่ใช่มีคนสั่งให้เธอทำนะ"
"คืออะไรคะ"
"ก็ใครบางคนที่คิดแค้นปริม แล้วสั่งให้เธอผลักปริมตกลงมา"
สายพิณ เลือดขึ้นหน้าทันที
"นี่ยังกล่าวหากันไม่เลิกอีกเหรอ จนงานล้มสมใจคุณแล้ว ยังมากล่าวหาว่าฉันแก้แค้นให้อีนั่นอีก"
"มันน่าสงสัยไหมล่ะ ยอมรับมาเถอะว่าแกทำทุกเรื่อง รวมทั้งให้คนมาลักพาตัวลูกชายฉันไปด้วย"
"คุณนาย ไม่ลองโทษตัวเองดูบ้างล่ะ เขาอาจจะเบื่อนังแม่จอมบงการอย่างคุณก็ได้ เขาถึงหนีไป ไม่ได้ถูกลักพาตัวอะไรทั้งนั้น"
"สารวัตรคะ ถ้ามันไม่ใช้นังคนนี้ ตัวมันนั่นแหละที่ทำเอง มันผลักปริม"
สายพิณบอก
"นงเยาว์ เป็นพยานให้ฉันได้ เราอยู่ในห้องพักไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง"
"ค่ะ เราไม่ได้ออกไปไหนเลยนะคะ"
นภหันมามอง ใบพร
"งั้นแกก็รับสารภาพมาเสียดี ๆ แกเป็นคนทำใช่ไหม"
"หนูเปล่า"
"อีนี่ ยังจะมาปากแข็ง"
นภาถลาจะเข้ามาถึงตัว ใบพร ต้อยเข้าขวาง
"อย่านะคะคุณนาย อย่ารังแกกะหรี่นะคะ"
ละม่อมเสียงลั่น
"มีสติหน่อยนะคะ ถ้าใบพรผลักจริงก็คงไม่วิ่งมาจากชั้นล่างหรอกค่ะ มันต้องผลักมาจากชั้นบนไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่าง ถ้าผลักจริงคงไม่วิ่งไปเรียกคนมาช่วยแบบนี้ คุณไกรช่วยบอกคุณนายให้ยุติธรรมหน่อยนะคะ"
ไกรวิทย์บอก
"นภา ที่ละม่อมพูดก็มีเหตุผล ผมว่าคุณสงบสติอารมณ์กว่านี้ดีกว่านะ"
นภาปล่อยโฮ
"นี่เข้าข้างมันใช่ไหม ลูกเราจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ เพราะอีผู้หญิงหากินพวกนี้แท้ ๆ คุณยังไปเข้าข้างมันอีก"
"อ๋อง พาอานภาออกไป"
อ๋องพานภาที่ยังคร่ำครวญออกไปจากห้อง
"เอาละ อย่าเพิ่งเถียงกันตอนนี้เลยครับ ให้ทางเราสรุปผลขั้นแรกก่อนดีกว่า" ตำรวจบอก
"ครับ สารวัตร"
สารวัตรออกไป
"ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามา ฉันไม่รบกวนแล้วนะ กลับบ้านได้"
ละม่อมตาม ไกรวิทย์ ออกมา
"ท่านคะ ฉันยืนยันนะว่า ใบพรเป็นเด็กดี ไม่เคยคิดร้ายกับใคร แล้วอย่าลืมนะคะนี่วันแต่งงานของสายพิณ เธอคงไม่คิดล้มงานแต่งตัวเองแบบนี้หรอก"
"ผมเชื่อคุณ"
"เอ๊ะ ทำไมเชื่อง่ายอย่างนั้นละคะ"
"เพราะละม่อมไม่เคยโกหกผมน่ะซี"
ละม่อมยิ้มรับ
"ขอบคุณค่ะ"
"ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องลักพาตัวน่ะ น่าจะเป็นศัตรูทางธุรกิจของผมมากกว่าตำรวจกำลังสอบปากคำอยู่"
"โล่งอก ขอบคุณค่ะที่ยังไว้ใจฉัน"
ทั้งสองยิ้มให้กัน
ละม่อมกลับเข้ามาในโถงผับ
"กลับบ้านได้แล้ว พิณ จะกลับไหม"
"ไม่ค่ะ หนูจะรอคุณกฤษณ์อยู่ที่นี่"
"แล้วถ้าเขาไม่กลับมาวันสองวันนี้ละ"
"พิณจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น พิณจะต้องแต่งงานกับคุณกฤษณ์อีกครั้ง"
นงเยาว์บอก
"มันต้องอย่างนั้นพี่พิณ สุดยอด"
ศรี ใบพร ต้อยลุกพร้อมกัน ศรีขรึมไปไม่พูดอะไร
"พี่ศรี อยู่กับพิณนะ อยู่เป็นเพื่อนพิณ"
ศรีพูดอย่างเย็นชา
"คืนนี้พี่นัดลูกค้าไว้อยู่กับพิณไม่ได้หรอก"
ศรีออกไปทันที สายพิณมองอย่างงง ๆ เช่นเดียวกับทุกคน
ละม่อมบอก
"เอ้า กลับได้แล้ว คืนนี้ต้องทำงาน"
"ไม่ต้องกลัวพร เธอไม่ได้ทำอะไรผิด" ต้อยบอก
ต้อยพาใบพรออกไป นงเยาว์มองอย่างหมั่นไส้ สายพิณยืนอยู่ลำพังในโถง เริ่มสะอื้นออกมา
กฤษณ์ถูกซ้อมจนแน่นิ่งไป หน้าตาฟกช้ำ สมุนสาดน้ำเข้าเต็มหน้า กฤษณ์เงยหน้าขึ้นมา
สีหน้าเจ็บปวด แต่ยังมึนพูดอะไรไม่ออก จ่าพยับนั่งดูอาการ
"ดี ให้มันอดข้าวอดน้ำทั้งคืน แล้วค่อยเจรจากับมันทีหลัง"
สมุนเข้ามาหาจ่า
"จ่าครับ ไอ้ สิงห์มันร้องตลอดเลย มันบอกว่ามันทนไม่ไหวแล้ว"
"มันทนอะไรไม่ไหววะ"
"มันเจ็บหว่างขาที่จ่าเตะมันน่ะครับ"
จ่าพยับหัวเราะลั่น สมุนพากันหัวเราะตาม
จ่าพยับเข้ามาในห้อง พร้อมสมุนคนเดิม ห้องค่อนข้างมืดทึม ร่างของตงนอนแน่นิ่ง ส่วนสิงห์นั่งพิงผนัง มือกุมหำ ร้องครวญคราง
"โอย เจ็บ ไม่ไหวแล้ว จุกมาถึงลิ้นปี่เลย"
"ฮ่ะฮ่ะ ไงวะ อักเสบขนาดนั้นเชียว"
"จ่า ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ปวดเยี่ยวแย่แล้ว"
"ได้ แต่อย่าเล่นตุกติกนะโว้ย ไม่งั้นเอ็งเป็นศพไม่มีญาติแน่ หามมันออกไป"
สมุนเข้ามาหามร่าง สิงห์ สิงห์ลุกขึ้นยืนได้ ชาร์ตไฟเข้าร่างสมุนทันที สมุนร้องลั่นแล้วล้มลงกับพื้น
"เฮ้ย"
จ่าพยับขยับปืน แล้วชะงักเมื่อตงตะปบมือ แล้วจ่อมีดเข้าที่คอของจ่า
"ทำตามที่กูสั่ง ไอ้จ่าบัดซบ ไม่งั้นเอ็งนั่นแหละจะเป็นศพไม่มีญาติ"
สิงห์ปลดปืนจากสมุนที่แน่นิ่งอยู่ที่พื้น
ประตูถูกถีบเข้ามา สามสมุนในห้องสะดุ้งเฮือก สิงห์ล็อกร่างจ่าพยับไว้ มือจ่าถูกมัด ปืนจ่อที่หัว ตงจ่อปืนไปที่ทั้งสาม
"เอ้า ไอ้จ่า มึงสั่งการไป"
"เฮ้ย ปลดอาวุธออกมาทั้งหมด"
สามสมุนยังลังเล
"เร็วซีวะ"
สามสมุนโยนปืนทิ้งมาทางตง ตงเขี่ยกระเด็นไปมุมห้อง
"แก้มัดไอ้กฤษณ์" จ่าพยับสั่ง
สมุนสองนายแก้มัดกฤษณ์ สิงห์กดร่างจ่าพยับคุกเข่ากับพื้น ตงคุมไว้ สิงห์ตรงไปหาสมุนสั่ง
"หันหลัง"
สมุนสามหันหลัง สิงห์ฟาดด้วยด้ามปืน สมุนร้องลั่นทรุดลงไป สิงห์จับมัดมือ
"นี่มันอะไรกัน" กฤษณ์ถาม
"เรามาช่วยคุณครับคุณกฤษณ์ เดี๋ยวเราจะพาคุณกลับ" ตงบอก
กฤษณ์ลุกขึ้นได้ ถีบสมุนกระเด็นล้มไปทั้งสอง
"ขอคืนหน่อยเถอะ ไอ้เห้..."
กฤษณ์จะง้างเท้ากระทืบสองสมุน
"อย่าเพิ่งครับ จับพวกมันมัดหมูก่อนดีกว่า"
กฤษณ์พยักหน้าเห็นด้วย สิงห์ไปช่วยกฤษณ์จับสมุนทั้งสองมัดหมูและปลดอาวุธ
"พวกแกวางแผนมาหมดแล้วใช่ไหม"
"ถูกต้อง"
"เพราะข้าไม่จ่ายเงินเอ็งงั้นเหรอวะ"
"ถึงจ่าย ข้าก็หักหลังเอ็งอยู่ดี เพียงแต่จะลองใจว่าเอ็งจะหักข้าก่อนรึเปล่า แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เอ็งมันจ่าชั่วของแท้จริง ๆ"
กฤษณ์และสิงห์มัดหมูสองสมุนเรียบร้อย ตงกระชากร่างจ่าลุกยืน
"ขอบใจมากที่ช่วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าตอนนี้เป็นตอนที่เราต้องเอาคืนแล้วละครับ" สิงห์บอก
"เฮ้ย อย่านะ เดี๋ยวข้าเอาเงินให้เอ็งจริง ๆ มากกว่าเดิมสามเท่าเลยด้วย อย่าทำอะไรข้านะ"
"ร้องซี ร้องอ้อนวอน กราบเลยก็ได้"
"กราบแล้ว อย่าซ้อมเลย"
จ่าพยับยกมือไหว้ประหลก
"ขอคืนหน่อยละกัน เมื่อกี้เอ็งจะให้ข้าเป็นหมันใช่ไหม คราวนี้เอ็งลองเป็นบ้างก็แล้วกัน หมันถาวรไปเลย" สิงห์บอก
สิงห์เตะผ่าหมากจ่า จ่าอ้าปากค้างร้องไม่ออก ตงยึดร่างไว้
"คุณกฤษณ์ เชิญครับ"
"ไอ้จ่าชั่ว อย่างแกนี่อยู่ที่ไหนมันเสื่อมที่นั่น นี่ถือเป็นค่าเสียหายที่เอ็งซ้อมข้า"
กฤษณ์ชกเข้าหน้าและท้องสองสามหมัด เลือดกลบปาก สิงห์เข้ายึดร่างจ่าที่โซเซไปมา จะหมดแรงยืนอยู่แล้ว ตงเข้ามาเบื้องหน้าจ่า กระชากผม
"แล้วสำหรับข้า ที่ข้าวางแผนหักหลังเอ็งมาแต่ต้น เพื่อล้างแค้นให้น้องข้า นังนงเยาว์ ที่เอ็งจับมันไปขายซ่องนังแม่เล้า เอ็งนี่มันแมงดาในคราบจ่าเลยนะ นี่สำหรับนงเยาว์"
ตงปักมีดลงไหล่ของจ่า จ่าร้องโหยหวน ตงหมุนตัวเตะจ่า ล้มกลิ้งไปกับพื้น สิ้นท่า
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 18 (ต่อ)
บริเวณคฤหาสน์ ไกรวิทย์ นั่งอยู่กับนภาที่ยังร้องไห้ไม่เลิก เห็นองครักษ์คุ้มกันเฝ้าอยู่สองนาย
"ฉันทำเวรทำกรรมอะไรมาถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"
"นภา ผมว่าคุณทานยาแล้วเข้านอนดีกว่านะ"
"ฉันไม่นอนจนกว่าจะได้ข่าวลูก เพราะคุณคนเดียวชอบไปมั่วสุมกับนังชั้นต่ำพวกนั้น ลูกมันเลยเอานิสัยติดตัวมาด้วย เลยถูกลักพาตัว"
"นี่คุณ เรื่องลักพาตัวน่ะไม่เกี่ยวอะไรกับทางบ้านเสน่ห์จันทร์เลยนะ ไอ้กวง ตอนนี้เขาก็กำลังสอบปากคำมันอยู่ ต้องเป็นมันนั่นแหละ"
นภายังไม่หยุดร้องไห้ ไกรวิทย์ รำคาญออกจากห้องไป
ไกรวิทย์ ออกมาสงบสติอารมณ์หน้าตึก องครักษ์สามนายเฝ้าอยู่หน้าบ้าน ไฟรถฉายแล่นเข้ามา ไกรวิทย์มองตาม สมุนกรูกันไปที่ประตูรั้ว
รถตู้ที่สิงห์ ขับมาจอดหน้าบ้าน สมุนโบกให้หยุด ประทับปืนพร้อมกัน
"หยุด หยุด ลงมาจากรถ"
ตงลากประตูเปิดออก ร่างสะบักสะบอมของ กฤษณ์ ก้าวลงมา
"ฉันเอง"
"คุณ กฤษณ์ คุณปลอดภัยนะครับ" สมุนถาม
"ฉันไม่เป็นไร "
สมุนสั่ง
"เฮ้ย เปิดประตู"
ประตูรั้วเลื่อนออก ไกรวิทย์มอง กฤษณ์เดินตรงมาหา ไกรวิทย์ดีใจโผเข้ากอดลูกชาย
"กฤษณ์ ลูกพ่อ"
กฤษณ์น้ำตารื้น กอดพ่อเช่นกัน
"แกเป็นอะไรรึเปล่า"
"ผมปลอดภัย พี่สองคนนี่ช่วยผมไว้"
ไกรวิทย์ มองมายังตงและสิงห์ที่ลงมาจากรถ นภาวิ่งมาจากในตึก ร้องลั่นดีใจ
"กฤษณ์ ลูกแม่"
นภาร้องไห้โฮ เข้ากอดลูกแน่น ทุกคนมองแม่ลูกกอดกันอย่างซึ้งใจ
ไกรวิทย์ประชุมเครียดกับ ตง สิงห์และกฤษณ์ องครักษ์เฝ้าอยู่ประตูห้อง
"ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องท่าน" ตงบอก
"เรื่องเงินใช่ไหม"
"ไม่ใช่ครับ เรื่องความปลอดภัยของน้องชายผม ไอ้สิงห์ มันจะลงหลักปักฐานที่นี่กับเมียมัน ผมอยากให้ท่านช่วยคุ้มครองมันด้วย เพราะไอ้จ่าพยับมันไม่วางมือจากพวกผมแน่"
"แล้วนายล่ะ"
"ผมก็คงไปจากที่นี่สักพักใหญ่ เลยมาขอความกรุณาจากท่าน"
"เรื่องคุ้มครองไม่น่ามีปัญหา และตอนนี้ไอ้กวงมันไม่กล้าทำอะไร เพราะหลักฐานมัดตัวมันแน่น ตอนนี้แต้มต่อเราเหนือกว่ามันเยอะ"
"ขอบคุณครับท่าน ผมฝากน้องด้วยละกัน"
ตงและสิงห์ไหว้กฤษณ์
"พ่อครับ ผมมีเรื่องปรึกษา นายสองคนรอก่อนนะ อย่าเพิ่งกลับ"
สิงห์ ตงมองหน้ากันอย่างสงสัย
ต้อยกำลังโทร.มือถือ ใบพรนั่งอยู่ใกล้ ๆ
"พิลึก พี่ตงไม่รับสายเลย ตั้งแต่เย็นแล้ว พร หรือว่าพี่ตงทิ้งฉันแล้ว ไม่ร่ำไม่ลาเลยด้วย"
"เขาไปทำธุระกับพี่สิงห์น่ะ ไม่รู้จะได้กลับมารึเปล่า"
"พร พูดไรน่ะ"
ใบพรยิ้มเศร้า ๆ
"เราสองคนต้องทำใจนะต้อยที่มีผัวอย่างพี่ตง พี่สิงห์ อะไรจะเกิดกับพี่เขา เราต้องรับทุกอย่างให้ได้"
"พร อย่าพูดอย่างนั้นซิ เป็นลางยังไงก็ไม่รู้"
ใบพรซึม ศรีมาลงนั่งหน้าซึม
"นังศรี แกซึมซึมนะ วันมามากเหรอ"
"เปล่า ฉันถูกทรยศ"
"ผัวคนไหนทรยศแกอีกล่ะ" ต้อยถาม
"ผัวไม่ว่าหรอก แต่เพื่อนนี่สิ มันเจ็บใจนัก"
ต้อยงง พริ้งหน้าตื่นเข้ามา
"ได้ข่าวรึยัง"
"อะไรเจ๊"
"คุณ กฤษณ์ กลับมาแล้ว ปลอดภัยด้วย"
ใบพรระล่ำระลัก
"แล้วพี่ตง พี่สิงห์ล่ะ พี่ตง พี่สิงห์เป็นยังไงพี่พริ้ง คงไม่ถูกวิสามัญหรอกนะ"
ทุกคนมอง ใบพรอย่างงุนงง ใบพรสะอื้นไห้
ตงและสิงห์นั่งรออยู่ที่โถงกลาง ไกรวิทย์ และกฤษณ์ออกมา
"คุณพ่อมีข้อเสนอให้นายสองคน" กฤษณ์บอก
"ว่าไงครับ" ตงว่า
"นายต้องการให้ฉันคุ้มครองน้องนาย แต่ถ้าฉันต้องการอย่างเดียวกันล่ะ"
"ไม่เข้าใจครับ" สิงห์ว่า
ไกรวิทย์บอก
"ฉันจะจ้างนายทั้งสองคนมาทำงานให้ฉัน"
ตงถาม
"งานอะไรครับ"
"เป็นบอดี้การ์ดให้ทั้งฉัน ทั้งกฤษณ์ แล้วรับรองฉันจ่ายนายสองคนคุ้มแน่"
"แต่....ผมบอกก่อนนะครับ ว่าผมกับ สิงห์ มีคดีติดตัวอยู่" ตงบอก
"ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ฉันเคลียร์ให้นายได้ ว่าไง ข้อเสนอของฉัน"
ตงและสิงห์มองหน้ากัน ยังลังเลเล็กน้อย
ตงและสิงห์เข้ามาในรั้วบ้านชิตที่มืดสนิท
"สนไหมพี่" สิงห์ถาม
"สนเรื่องที่เราจะถูกคุ้มครองนี่ละว่ะ อีกอย่างพี่จะได้อยู่ที่นี่กับต้อยด้วย"
"อ้อ คิดถึงต้อยนี่เอง"
ตงหัวเราะ
"เมียทั้งคนไม่คิดถึงได้ไงวะ"
สิงห์หัวเราะหึ ๆ ทั้งสองเข้ามาในโถง เปิดไฟสว่าง และสะดุ้งเฮือกเพราะร่างของต้อยและ ใบพรนั่งรออยู่ ใบพรยังมีคราบน้ำตา สองสาวยังอยู่ในชุดสาวเฮเว่น
ตง/ สิงห์ต่างร้อง "เฮ้ย"
ต้อยหน้าเครียด
"แน่ใจนะว่าคิดถึงเมีย"
"มีอะไรเหรอต้อย" ตงถาม
"ถ้าคิดถึงเมียแล้วหายหัวไปไหน โทร.หาเท่าไหร่ก็ไม่รับสาย แล้วนี่ ดูซิ พร มันประสาทกิน มันนึกว่าพี่สองคนถูกตำรวจสอยไปเสียแล้ว"
"ใบพร เป็นอะไร" สิงห์ถาม
"พี่ไปทำอะไรมา อย่าโกหกฉันนะ เมื่อบ่ายฉันเห็นพี่สองคนเข้าไปในผับคุณกฤษณ์ แล้วพักเดียวคุณกฤษณ์ก็ถูกลักพาตัว"
ตงและสิงห์มองหน้ากัน
"พี่สองคนทำใช่ไหม บอกความจริงมา" ต้อยถาม
ตงถอนใจ
"ถ้าพี่บอกความจริง ต้อยกับพรจะรับได้เหรอ"
"ถ้าทำจริง ต้อยขอเลิกกับพี่"
"งั้นก็ต้องบอกว่าทั้งทำและไม่ได้ทำ"
"อย่ามาเล่นลิ้น พูดความจริง"
"สิงห์ แกอธิบายทีซิ
"เอ้า ฟังดี ๆ นะ คือเราลักพาตัวจริง แต่เราก็ช่วยคุณกฤษณ์หนีออกมาด้วย ตอนนี้เราพาส่งคุณพ่อเขาแล้ว"
"หมายความว่าตำรวจไม่จับพี่ใช่ไหม"
"ก็ใช่ ตำรวจเอาผิดกับพี่ไม่ได้หรอก"
"เท่านี้แหละที่ฉันอยากรู้"
ใบพรร้องไห้โฮวิ่งเข้าไปกอดสิงห์ ต้อยวิ่งเข้าไปกอดตง ร้องไห้กันทั้งคู่ สองหนุ่มมองหน้ากัน ยิ้มเพลีย ๆ
วันรุ่งขึ้น ชิตทานอาหารเช้ากับคุณแดงในห้อง
"วันนี้ไม่มีทัวร์เหรอครับคุณแดง"
"ไม่มีค่ะ ช่วงนี้โลว์ซีซั่น ค่อนข้างเงียบ"
"เมื่อไหร่ผมจะได้มีโอกาสไปทัวร์ที่คุณจัดบ้างละครับ"
"ทำไมล่ะ เมืองไทยเที่ยวเองก็ได้นี่คะ"
"อยากเห็นคุณแดงทำหน้าที่ไกด์น่ะครับ พูดได้ตั้งหลายภาษา ทั้งอังกฤษ ญี่ปุ่น เยอรมัน ฟังแล้วคงเซ็กซี่น่าดู ผมยังเอาไปฝันถึงบ่อย ๆ"
แดงหัวเราะ
"ชิต เธอนี่มี Wildest Dream จริง ๆ นะ"
"สอนภาษาให้ผมบ้างซีครับ"
"อยากเป็นไกด์เหมือนฉันเหรอ"
"อยากทำอะไรก็ได้ที่เป็นอาชีพมั่นคง ตั้งตัวได้ โธ่ คุณคงไม่อยากให้ผมทำงานบาร์โฮสจนโดนปลดระวางหรอกนะครับ ตอนนี้ผมก็แก่ที่สุดในร้านแล้วละ"
แดงอมยิ้ม มือถือดังขึ้น
"ขอตัวก่อนนะ"
แดงแยกไปที่ระเบียง พูดมือถือเบา ๆ ชิตมองตาม สายตาครุ่นคิดบางอย่าง แดงกลับมา
"ชิต ถึงเวลางานแล้วละ เดี๋ยวฉันต้องออกไปที่บริษัท เธอกลับก่อนละกัน"
"ผมไปด้วยซีครับ"
"อย่าเลย พรุ่งนี้ค่อยนัดอีกทีนะ"
ชิตรู้เบื้องลึก
"ได้ครับ"
ชิตจ้องแดงนิ่ง แววตามีความเจ็บลึก ๆ แดงหลบตา
อ่านต่อตอนที่ 19
