แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 21
จันทร์ฟองเดินมาที่เตียง นางพิศในสภาพบวมไปทั้งตัว หน้าตาซีดเซียว ขอบตาดำคล้ำ อาการทุกข์ทรมาน
"นังจันทร์เหรอ หยิบยาให้ฉันที"
"ค่ะแม่"
จันทร์ฟองหยิบยาที่โต๊ะเล็ก สองสามชนิด แล้วหยิบยาอีกชนิดในกล่องยาของตัวเองใส่ปนไปด้วย แล้วมานั่งข้างเตียง ส่งยาให้นางพิศกิน และส่งน้ำตาม
"โอย มันโรคเวรโรคกรรมอะไรอย่างนี้ เมื่อไหร่มันจะหาย ทรมาน ทรมานเหลือเกิน"
พิศหลับตาลง จันทร์ฟองยิ้มน่ากลัว
"เดี๋ยวแม่ก็จะรู้สึกดีขึ้นเองแหละจ๊ะ จะหลับสบายเลยละ"
จันทร์ฟองช่วยบีบนวดที่ขาของ พิศพึมพำแล้วค่อย ๆ ลดเสียงลง จนหลับสนิทในที่สุด จันทร์
ฟองยิ้มสะใจ แล้วเดินไปที่ตู้เก็บของ หยิบกล่องเครื่องเพชรออกมา ข้างในกล่องใส่เครื่องประดับนับสิบชิ้น หยิบกล่องแหวนขึ้นมาเปิดแหวนน้ำงามล้อกับแสงไฟในห้อง จันทร์ฟองยิ้มกว้าง
ณ คอนโดแกรนด์พัทยา ไกรวิทย์ กฤษณ์ ตง สิงห์ ลงจากรถตู้มาพร้อมกัน
"ยังไงฉันก็ต้องมาดูห้องของแก จะได้ตรวจความเรียบร้อยด้วยว่าในห้องซ่อนเครื่องดักฟังหรือซ่อนกล้องตรงไหนบ้างรึเปล่า" ไกรวิทย์บอก
"โธ่...พ่อครับ พูดยังกับหนังสายลับ"
"เดี๋ยวนี้มันยิ่งกว่าสายลับ ถึงขั้นมีกล้องใส่เฮลิค็อปเตอร์เล็ก ๆ ไปสอดแนมตามหน้าต่างตึกสูงแล้วนะ"
ตงและ สิงห์ เดินนำหน้า เข้าไปในส่วนล็อบบี้ของคอนโด
ตงและ สิงห์ชะงักทันที กันสองพ่อลูกให้ถอยกรูดไป เพราะร่างของจ่าพยับและสมุนสองนายยืนรออยู่แล้ว จ่าพยับหน้าตายังมีรอยแผล แปะพลาสเตอร์บางส่วน
"นายกลับไปที่รถเลยครับ สิงห์พาไป" ตงบอก
"อ๊ะ อ๊ะ ไม่ต้องครับ ไม่ต้องกลัวผมถึงขนาดนั้น ท่านสส. คุณกฤษณ์"
ทั้งสี่ชะงัก
"แกต้องการอะไรวะ"
"ก็แค่แวะมาทักทาย ห้องพักใหม่ของคุณกฤษณ์ แหม....หรูหราน่าอยู่นะครับ แต่....อย่านึกว่าจ้างไอ้กุ๊ยสองตัวนี่มาเป็นบอดี้การ์ด แล้วมันจะคุ้มครองคุณสองคนได้ " พยับบอก
"แกจะทำอะไรฉัน ไอ้จ่า ตอนนี้ฉันปิดผับนายกฤษณ์ไปชั่วคราวจนกว่าจะเจรจากับไอ้กวงรู้เรื่อง เราอยู่ในช่วงสงบศึก แกไม่มีสิทธิ์รังควาญฉันกับลูก"
"ไม่เลยครับ ผมจะไม่แตะต้องท่านกับคุณกฤษณ์แม้แต่ปลายเล็บ แต่มาเตือนไอ้หมาทรยศสองตัวนี้ ผมเอาคืนจากมันแน่ ๆ ขอประทานโทษท่านนะครับ ผมขอเจรจากับไอ้หมารับใช้ตามลำพังสักครู่"
"สิงห์ แกพานายขึ้นไปบนห้องก่อน" ตงบอก
"ไม่เป็นไร ฉันขึ้นไปเองได้
ไกรวิทย์และกฤษณ์แยกไป ตงและสิงห์เผชิญหน้ากับจ่าพยับและสมุน
"กูต้องเอาคืนมึงแน่ ไอ้ทรยศ"
"ก็เอาคืนเสียตอนนี้เลยซีวะไอ้จ่า มามัวเห่าอยู่ทำไม"
"ไม่ต้องรีบร้อน กูจัดให้มึงแน่ ๆ จัดเต็มด้วย เตรียมรับความหายนะในชีวิตมึงไว้ให้ดี อีกไม่นานเกินรอ"
จ่าพยับหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะออกไปพร้อมสมุน ตงและสิงห์มองหน้ากันไม่สะทกสะท้าน
คืนนั้น สายพิณออกมาจากห้องแต่งตัว หน้าตาทรุดโทรมเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน เดินผ่านกลุ่มสาวสามเดือนที่หัวเราะกันคิกคัก
เมย์ถาม
"นี่พวกแก นังสายพานน่ะ ไหนว่าขึ้นหิ้งกลายเป็นลูกสะใภ้ สส. แล้วไง ไหงมาเดินท่อม ๆ หากินอยู่แถวนี้อีกล่ะ"
"ก็ได้ข่าวว่า ว่าที่ผัวเกิดอาการโป๊ะแตก จับได้ว่านางเป็นนางชั่วตั้งแต่สมัยเป็นนางเอกของวงการละครไทย เขาเลยเฉดหัวไม่ยอมแต่ง ไล่ตะเพิดมาหากินซ่องเก่าแบบนี้" เอพริลบอก
เมย์บอก
"ใครจะไปแต่งกับมันไหววะ เกิดวันดีคืนดีมันเอาเข็มแหลม ๆไปซ่อนไว้ในเสื้อหาเสียงให้ผัวมัน ผัวมันโดนเข็มแทงตายคาม็อบ ซวยหลายเด้อ"
ทั้งสามหัวเราะกันลั่น สายพิณขว้างขวดน้ำลงกลางวง ทั้งสามร้องวี๊ด กระโดดกระจาย
"เออ ซวยจริง ๆ ที่ต้องมาหากินอยู่กับอีชั้นต่ำอย่างพวกแก"
จูนเดินเข้ามาหาทันที เอพริล เมย์ ตามมาสมทบ
"เดี๋ยว อีสายพานห้องเครื่อง กูยังไม่ได้ชำระความกับมึง ยอมรับมาเสียดี ๆ มึงเป็นคนเอาเศษแก้วใส่ในแก้วกาแฟจนปากกูพังยับเยินใช่ไหม"
"ดีนะ ที่กูไม่เอาเศษแก้วใส่ไว้ในชั้นในของมึงด้วย ไม่งั้นพึงไม่ได้พังยับเยินแค่ปาก"
"อ้อ ยอมรับแล้วใช่ไหมว่ามึงทำ" จูนบอก
"มีหลักฐานไหมล่ะ"
"ตอนนี้ไม่มี แต่กำลังจะมีบนหน้ามึงเดี๋ยวนี้"
จูนตบหน้าสายพิณอย่างแรงจนหน้าหัน
"อุ๊ย หลักฐานเริ่มปรากฏ แน่ะ ขึ้นเป็นริ้ว ๆ เลย"
สามสาวหัวเราะร่า สายพิณเข้ากระชากผมจูนแล้วตบกลับอย่างแรง แล้วเลยมาตบหน้าเอพริลเข้าอีกฉาด เมย์เข้าช่วยเพื่อน กระชากผมสายพิณ
"เฮ้ย ยำเละ" เมย์ว่า
เอพริล จูน เข้ารุมสายพิณจนทรุดไปกับพื้น ศรีและต้อยวิ่งมาดู ศรียิ้มชอบใจ ไม่คิดจะช่วย
ต้อยกุลีกุจอ
"เฮ้ย หยุด ๆ เจ๊พริ้ง ช่วยด้วย"
ต้อยวิ่งไปอีกด้านของร้าน
ต้อยวิ่งมาหาพริ้งและเพลินที่กำลังคุยกับเฮียก้านที่เคาน์เตอร์ผับ
ต้อยถาม
"เจ๊ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ เรื่องใหญ่แล้ว"
"เรื่องอะไรนังต้อย" พริ้งถาม
"โอย....เหนื่อย ขอกินน้ำก่อน"
ก้านบอก
"เอ้านี่....น้ำ"
ก้านส่งแก้วน้ำให้ต้อย ต้อยยกซด
เพลินถาม
"อีกนานไหมเนี่ย"
"นังสามเดือนมันกำลังรุมซ้อมสายพิณ" ต้อยบอก
"กว่าจะพูด ป่านนี้เละไปทั้งตัวแล้ว" ก้านว่า
ทั้งหมดวิ่งกรูกันไป
ทั้งกลุ่มวิ่งเข้ามาแยกสี่สาวออกจากกัน สายพิณฟกช้ำทั้งหน้าทั้งผม กระเซิง ศรียืนมองอยู่ห่าง ๆ
"มันเรื่องอะไรกันอีกวะ ยับเยินขนาดนี้จะขายออกได้ยังไง" ก้านว่า
"พวกแกรุมสายพิณนี่ สามรุมหนึ่งไม่เกินเหตุไปหน่อยเหรอวะ" พริ้งว่า
เพลินบอก
"นังพริ้ง ไม่เกินเหตุหรอก มันควรจะถูกกระทืบมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ในเมื่อมันทำนังจูนปากฉีกเกือบถึงรูหู"
"ไม่มีหลักฐาน อย่ากล่าวหากันพล่อย ๆ"
"ไม่ต้องมีหลักฐานหรอก ที่มันเคยแกล้งยายนางเอกนั่น มันวิธีการเดียวกันเลยนี่หว่า นี่ก็ถือเป็นหลักฐานแล้ว ไม่ตบปากฉีกเอาคืนก็ดีแล้ว ทำดีมาก นังสามเดือน"
ก้านบอก
"แยก ๆ ไปทำมาหากินเถอะ แขกมองกันใหญ่แล้ว"
"พวกเรา กลับฐาน"
เพลินพาสามเดือนแยกไป แต่ละนางกระเซิงแต่หน้าสะใจ
"ไม่มีปัญหาอะไรแล้วนะ" ก้านบอก
"ไม่มีแล้วเฮีย" พริ้งว่า
ก้านออกไป
"เป็นไง สายพิณ"
"ก็ระบมน่ะซีเจ๊ ปล่อยฉัน"
สายพิณสะบัดหลุดจากต้อย จะเดินออก เจอศรียืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
"ถือเป็นการรับขวัญคืนสู่เหย้าละกันนะสายพิณ"
สายพิณแทบร้องกรี๊ด สะบัดไป
"นังศรี ไม่คิดจะช่วยพิณมันเลยนะ"
"ก็อยากช่วยนะ อยากช่วยตบด้วยอีกคน"
ศรีเชิ่ดแยกไปอีกทาง
"เจ๊ นังพิณไม่เคยพูดจาไม่มีหางเสียงแบบนี้กับเจ๊เลยนะ นี่แสดงว่าสันดานจริงมันโผล่ออกมาแล้ว"
"เฮ้อ ที่จริงเจ๊รู้สันดานมันมานานแล้วละ แต่ไม่อยากพูด สายตาเจ๊น่ะมองคนขาด"
ต้อยมองพริ้งอย่างทึ่ง
"แล้วอย่างต้อย เจ๊มองขาดไหม"
"ขาด แกน่ะเป็นพวกหนี้เน่า ไม่สร้างรายได้ ใกล้ปลดระวางแล้ว เตรียมตัวห้อยป้าย แขวนเต้า ได้เลย ขาดไหม"
"ขาดค่ะ ขาดดังแคว่กเลย"
พริ้งแยกไป ต้อยค้อนขวับ
"เชอะ หนี้เน่า เน่ายังไงก็มีผัวละวะ" ต้อยต่อมือถือ แล้วทำเสียงออดอ้อนน่ารักฟรุ้ง
ฟริ้ง "พี่ตงเค้าถามตัวเองหน่อยเซ่ แขวนเต้า แปลว่ารายอ๊ะตัวเอง"
สุวรรณออกมาสูบบุหรี่ตรอกหลังผับ จันทร์ฟองตามมา
"มีอะไรพี่สุวรรณ เรียกฉันมาทำไม"
"มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย"
สุวรรณหยิบแผ่นใบปลิวหานักแสดงจากกระเป๋าส่งให้ จันทร์ฟองดูแล้วมอง สุวรรณอย่างสงสัย
"ไอ้หนังโป๊ฝรั่ง อะไรพี่ ให้ฉันดูทำไม"
สุวรรณยิ้มกริ่ม
"มาร่วมทีมล้างแค้นให้พี่กับจ่าพยับหน่อยเถอะ"
"จะให้ฉันสร้างเวรสร้างกรรมอีกเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก"
"งานนี้เหยื่อคือนัง นงเยาว์ นะ"
จันทร์ฟองสีหน้าเปลี่ยนไป สุวรรณยิ้มกริ่ม
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 21 (ต่อ)
จันทร์ฟองเดินเข้ามาหานงเยาว์ที่กำลังนั่งเหงา ๆ อยู่ลำพัง
"แย่นะ ช่วงโลว์ซีซั่น เศรษฐกิจก็ย่อบแย่บ ระดับนางฟ้ายังต้องนั่งเหงาเปล่าเปลี่ยว"
"ถ้าจะมาหาเรื่อง แกไปไกล ๆ เลยดีกว่า"
"มาดีโว้ย นี่....เอาข่าวดีมาบอก ดูนี่"
จันทร์ฟองส่งใบปลิวโฆษณาให้ นงเยาว์รับมาอ่าน
"ข่าวดีบ้าอะไรของแก ข่าวฝรั่งจ้างผู้หญิงไทยไปเล่นหนังโป๊น่ะเหรอ"
"แกไม่รู้อะไร ค่ายนี้ไม่ได้สร้างแต่หนังโป๊ แต่มีหนังอีโรติก หนังอินดี้ ใช้ความสามารถล้วน ๆ ถ้าสนใจแกลองคุยกับพี่สุวรรณดูซี เขารับติดต่อนักแสดงให้กองถ่ายพวกนี้"
นงเยาว์แม้จะสนใจ แต่...
"ฉันไม่สน ไอ้สุวรรณน่ะ มันอัพยาให้แก แกก็ต้องเชียร์มันเป็นธรรมดา"
"ไม่สนก็ไม่ว่า เห็นอยากเป็นนักนี่ดาราน่ะ"
"ฉันหาทางของฉันเองได้ ไม่จำเป็นต้องมาพึ่งคนอย่างแกหรอก"
นงเยาว์สะบัดไป จันทร์ฟองยิ้มหยัน
มุมหนึ่ง ใบพรแต่งตัวสะสวยหน้าตาหมดจดนั่งร่วมโต๊ะกับต้อย สายพิณที่ไปกลบรอยช้ำบนหน้ามาแล้ว นั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ ส่องกระจกสำรวจหน้าตา ก้านเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
"เฮีย คุยอะไรหน่อย"
"ได้ ว่ามา"
"ช่วยประชาสัมพันธ์ให้แขกรู้ด้วยว่า ฉัน สายพิณ นางฟ้าเบอร์หนึ่งกลับมาแล้ว"
"แหม....ไม่ต้องประชาสัมพันธ์หรอก เดี๋ยวแขกเขาก็รู้กันเองแหละ ทำไมเหรอ"
"ฉันจะกลับมาทวงตำแหน่งของฉันน่ะซี เรียกคืนจากอีเด็กเมื่อวานซืนอย่างอีนงเยาว์ และอีชะนีเด็กบางตัว"
สายพิณตวัดสายตามาที่ใบพร ใบพรและต้อยมองหน้ากัน
"สายพิณ ไม่ต้องไปทวงตำแหน่งจากใครหรอก พิณน่ะเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว ว่าแต่ว่าตอนนี้พิณไปกลบรอยช้ำที่โดนตบให้เนียนกว่านี้ก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวแขกเขาเห็นเขาจะนึกว่าเป็นโรค"
สายพิณสะกดความโกรธ ก้านแยกไป จังหวะนั้นเสี่ยวิบูลย์คนเดิม เดินผ่านมา สายพิณถลาเข้าไปกอดทันที
"เสี่ยวิบูลย์ขา พิณกลับมาแล้วนะคะ"
"สายพิณกลับมาแล้วเหรอ แล้วที่ว่าจะแต่งงานกับลูกชาย สส.ล่ะ"
"โอ๊ย....ไอ้เวรนั่นมันหลอกพิณน่ะเสี่ย อย่าไปพูดถึงมันเลย คืนนี้พิณไปกับเสี่ยนะคะ จะบริการระดับตะกายข้างฝาคว้าดาวเลยค่ะ"
"เสียใจนะคะพี่พิณ เพราะคืนนี้นงก็จะบริการ ระดับ ตีนชี้ฟ้าตีลังกาหกคะเมน เหมือนกัน คงแซ่บเว่อร์กว่ากันเยอะ ไปค่ะเสี่ย"
นงเยาว์คว้าแขนเสี่ยแล้วพาออก สายพิณหน้าแตก มองมาทาง ใบพรและต้อย ทั้งสองรีบมองไปทางอื่น
สายพิณจะสะบัดไป ก้านเดินกลับมาพอดี ถือกระดาษโน้ตมาด้วย
"เอ....ใครหว่า พิณ ใบพร ต้อยรู้บ้างไหม ลูกค้าคนไหนใช้ชื่ออักษรย่อตัว K"
ก้านส่งกระดาษให้พิณดู ต้อย ใบพรมาดูบ้าง
"ทำไมล่ะเฮียก้าน"
"นายคนนี้ส่งรถมารับนางฟ้าของเราน่ะซี ไม่บอกด้วยว่าเป็นใคร จ่ายค่าออฟ มาสองเท่าของเลยนะ คงเศรษฐีใหญ่ไม่ออกนามน่ะ"
พิณจัดผมให้เข้าที่
"รถอยู่ไหนคะ พิณจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
"เดี๋ยว เดี๋ยวพิณ ลูกค้าไม่ได้ออฟพิณ" ก้านบอก
"ยังไง นางฟ้าคือพิณไม่ใช่เหรอ"
"เขาออฟใบพร"
ใบพรเป็นอึ้ง สายพิณมองใบพรอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"ฉันเหรอคะเฮีย"
"ใช่....ไป เฮียไปส่ง ช่วยบอกด้วยนะว่าเสี่ยลึกลับคนนี้เป็นใคร"
"ค่ะ"
ก้านโอบใบพรออกไปทันที สายพิณอยากกรี๊ด
"นังใบพรก็เป็นนางฟ้าด้วยเหรอ"
"ใช่"
"อ้อ คงฝึกวิทยายุทธ์จากแกจนช่ำชองซีนะ"
"ไม่หรอก ลูกค้าเขาปลื้มใบพร เพราะ ใบพรเป็นนางฟ้าที่เป็นนางฟ้าจริง ๆ จิตใจงาม เทคแคร์ดี ไม่ใช่ทำตัวเป็นนางฟ้า แต่นิสัยแท้ ๆ ตือนางนรก" ต้อยร้องเป็นเพลง "ไปลงนรกเสียเถอะที่รัก ฉันจะลงโทษเธอ"
ต้อยเดินผ่านไป สายพิณหมดแรง ทรุดนั่ง น้ำตาอาบแก้ม
เวลากลางคืน รถหรูแล่นตรงไปตามถนนของเมืองพัทยา มุ่งสูคอนโดแกรนด์ ใบพรนั่งตอนท้าย คนขับนั่งตอนหน้า ใส่เครื่องแบบเรียบร้อย
"พี่คะ เรากำลังจะไปไหน"
"เดี๋ยวก็รู้ครับ"
รถแล่นมาหน้าคอนโด เลี้ยวเข้าตัวตึก ใบพรเป็นอึ้ง นี่คือ คอนโดฯ กฤษณ์ !!
พนักงานของคอนโดฯพาใบพรออกมาจากลิฟต์อีกด้านหนึ่ง แล้วเดินนำมาทางเดินที่ใบพรไม่คุ้นจากที่มาครั้งแรก จนทะลุมาถึงหน้าห้องกฤษณ์ พนักงานกดกริ่งเรียก ประตูเปิดออก กฤษณ์ในชุดเชิ้ตแขนยาว ดูเรียบร้อย ออกมา
"คุณกฤษณ์"
"ครับผมเอง เชิญครับ"
ใบพรเข้าห้องกฤษณ์ด้วยอาการตื่น ๆ กฤษณ์ส่งทิปห้าร้อยบาทแก่พนักงานคนนั้น
"อย่าลืมนะ ทุกอย่างคือความลับ"
"แน่นอนครับ"
ใบพรเดินมาที่โถงกลางห้องที่เปิดไฟเพียงบางจุด โต๊ะอาหารมีอาหารจัดไว้แล้วอย่างดี
"ตามสบายนะใบพร เดี๋ยวเราดินเนอร์กัน"
"ทางที่มาห้องคุณไม่คุ้นเลยนะคะ ลิฟต์ก็คนละตัวกับที่มาคราวแรก"
"ฉันสั่งให้เขาพาเธอมาทางนั้น จะได้ไม่มีใครรู้ว่าฉันพาเธอมาที่นี่ เรื่องของเราเป็นความลับ"
"ทำไมคะ"
"ฉันจะไม่ทำตัวอื้อฉาวแบบครั้งสายพิณอีกแล้ว เสียชื่อทั้งตัวฉันทั้งวงศ์ตระกูล ต่อไปนี้ฉันขอมีความสุขเงียบ ๆ กับคนที่ฉันพอใจดีกว่า"
กฤษณ์ดึงร่างใบพรมากอดไว้
"คุณพอใจฉัน"
"ใช่ พอใจมาก ตั้งแต่วันแรกที่พาเธอมาที่นี่แล้ว"
"ฉันไม่มีอะไรเทียบกับพี่สายพิณได้เลยนะคะ"
"ก็เพราะไม่เหมือนนี่ละ ฉันถึงพอใจไง"
"ตกลงคืนนี้คุณกฤษณ์ซื้อบริการของฉันนะคะ"
"ใช่.... ทำไมเหรอ"
"เปล่าค่ะ จะได้ทำความเข้าใจไว้ว่า..."
"ว่าอะไร"
"คุณคือลูกค้าของเฮเว่นไงคะ"
กฤษณ์งงกับคำตอบของใบพร แต่ไม่ได้ติดใจอะไร
"ฉันขอ.. ให้คุณกฤษณ์ทำอย่างที่พูด ทุกอย่างคือความลับนะคะ"
"แน่นอน"
"อย่าเปิดเผยตัวให้คนที่เฮเว่นทราบ และอย่าให้บริวารของคุณรู้เรื่องของฉันด้วย"
"ขอเยอะจัง จัดให้ทั้งหมดนั่นแหละ"
กฤษณ์ระดมจูบที่ข้างแก้ม ใบพรหน้าหงายเงย แต่ตานั้นมีแววกังวลสับสน นึกถึงแต่สิงห์ ขอให้สิงห์อย่ารู้เรื่องนี้เลย
วันรุ่งขึ้น ที่ออสการ์อพาร์ทเมนท์ นงเยาว์นอนลำพังอยู่บนเตียง เสี่ยวิบูลย์แต่งตัวเรียบร้อย ออกจากห้องไป นงเยาว์ปรือตาตื่นขึ้น มองเงินที่วางอยู่หัวเตียง แบงค์พันหลายใบวางอยู่ นงเยาว์กำเงินในมือพร้อมรอยยิ้ม
นงเยาว์แต่งตัวแล้ว ออกมาจากห้อง แล้วสังเกตห้องสุดโถงมีคนเข้า ๆ ออก ๆ หลายคน นงเยาว์ เดินมาดูหน้าห้อง เห็นนางแบบสาวใหญ่กำลังดูกระจก ทาปากให้ตัวเอง ทีมงานชายหน้าเหี้ยม ตัวมอมแมมเดินไปมาสองสามคน สุวรรณเดินถือกล้องตามมาจากห้องด้านในด้วย
"พี่สุวรรณ"
"อ้าว นงเยาว์ มาทำอะไรที่นี่"
"ฉันก็มากับแขก ว่าแต่พี่เถอะ ทำไรกัน"
"ถ่ายหนัง"
"อ้อ หนังโป๊น่ะซี"
"ใครบอก นี่หนังอินดี้ ฉายเมืองนอกเลยนะ เล่าเรื่องชีวิตผู้หญิงกลางคืนพัทยา"
"ก็หนังโป๊นั่นแหละ"
"หนังโป๊จะถ่ายกันเปิดเผยแบบนี้ได้เหรอ โธ่ เอาอะไรคิดเนี่ย ไป กลับไปได้แล้ว"
นงเยาว์ยังมองนางแบบสาวหน้าสวยคนนั้นอยู่ ยิ่งมองยิ่งคุ้นตา
"เอ๊ะ นั่นดาราเก่านี่"
"ก็ใช่"
"ชื่อไรนะ"
"แอร์รี่ไง"
"ใช่ แอร์รี่ อลิสา ดารากร เลิกวงการไปตั้งนานแล้วนี่"
"เขาไปมีผัวฝรั่ง ไปอยู่เมืองนอก เพิ่งกลับมารับเล่นนี่แหละ"
"ยังสวยอยู่เลยนะ"
แอร์รี่เดินออกมาจากห้องพอดี นงเยาว์ทึ่งในความสวย
"อยากรู้จักไม่ใช่เหรอ นงเยาว์"
"สวัสดีค่ะ พี่แอร์รี่ อลิสา ดารากร"
"อุ๊ย....จำพี่ได้ด้วย"
"จำได้ซีคะ พี่เคยเล่นหนังเรื่อง สวาทสาวรีเซฟชั่น กับ อีสาวรถบรรทุก พี่เล่นมันมาก"
"ดีใจจังเลย มีคนจำได้ ตอนนั้นพี่ 17 18 เอง"
"ขอถ่ายเซลฟี่กับพี่หน่อยนะคะ"
"ยินดีค่ะ"
นงเยาว์หยิบมือถือจะถ่ายรูปตัวเองกับแอร์รี่
"มามา พี่ถ่ายให้"
สุวรรณถ่ายมือถือให้ สองสาวโพสท่า
"แล้วน้องละคะอยู่ในวงการรึเปล่า"
"เปล่าค่ะ"
"อ้าว นึกว่าดารา สวยขนาดนี้"
"หนูสวยเหมือนดาราเลยเหรอคะ"
สุวรรณแอบยิ้ม
"ตายแล้ว ไม่รู้ตัวเลยเหรอเนี่ย สวยกว่าดาราบางคนอีก สนใจมาทำงานด้านนี้ไหม พี่แนะนำให้ ไม่คิดค่านายหน้าด้วยนะ สามีฝรั่งพี่เขาทำหนังแนวสารคดี สะท้อนชีวิตคนเอเชียน ถ้าสนใจก็..."
สุวรรณทันที
"ติดต่อพี่ได้เลย"
"ต้องเข้าฉากแล้วจ๊ะ ไปนะค้าน้องชื่อไรเอ่ย"
"นงค่ะ นงเยาว์"
"อุ๊ย...เปลี่ยนเถอะ เข้าวงการต้องชื่อ นนนี่ หรือ แนนซี่ก็ได้ บายค่ะ"
นงเยาว์ไหว้ลา
"สวัสดีค่าพี่"
นงเยาว์มองตามยิ้มปลื้ม สุวรรณแอบยิ้มอยู่เบื้องหลัง
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 21 (ต่อ)
ในออสการ์อพาร์เมนท์ นงเยาว์เดินมาหน้าลิฟต์ สุวรรณตามมา
"พี่ว่าฉันสวยพอจะเป็นดาราได้ไหม"
"โธ่..... นงเยาว์น่ะสวยที่สุดในเฮเว่น สวยกว่าดาราบางคนเสียอีก แม่พิศเขาถึงอยากได้เป็นเด็กในสังกัดไง"
นงเยาว์ยิ้มภูมิใจ
"แล้ว เขาเรียกอะไรนะ เทสต์หน้ากล้องใช่ไหม ที่มาแสดงให้ดูก่อนน่ะ"
"อ๋อ ก็มาทดสอบบทน่ะ สนใจไหม ถ้าสนติดต่อพี่ นัดวันเวลามาเลย"
"ตัดสินใจอีกทีนะ เพราะดูทีมงานโปรดักชั่น มันกระจอก ๆ น่ะ"
"แล้วแต่"
นงเยาว์เข้าลิฟต์ไป สุวรรณจะเดินกลับ จ่าพยับและแอร์รี่เดินสวนมา
"ว่าไงวะสุวรรณ"
"มันสนใจพี่ เดี๋ยวล่อหลอกมันอีกนิด มันยอมมาเล่นแน่ ๆ"
แอร์รี่ถาม
"พี่จ่า ลงทุนเซ็ตฉากเมื่อกี้ เพื่อจะหลอกนังเด็กคนนี้น่ะเหรอ"
"ช่าย... ว่าแต่เธอสนใจมันไหมล่ะ"
"แหม...ได้มาก็ถือว่าได้โชคเลยละ ว่าแต่เด็กมันจะยอมเหรอ"
"ขอให้มันเข้ามาติดบ่วงเถอะ มันไม่รอดหรอก"
"จ่าสั่งมาละกัน แต่ฉากเมื่อกี้ ฉันขอค่าตัวด้วยนะ รวมทั้งทีมงานและอุปกรณ์ด้วย แอร์รี่โปรดักชั่น"
"ไม่มีปัญหา"
ณ ระเบียงคอนโดแกรนด์ ใบพรในชุดเสื้อคลุมนอน มายืนมองทะเลที่ระเบียงห้อง ทอดถอนใจ กฤษณ์ในชุดเสื้อคลุมเช่นกัน ยิ้มอบอุ่น เดินมากอดใบพรไว้อย่างรักใคร่
"เมื่อคืนฉันมีความสุขมากเลย ใบพร"
ใบพรหน้าเจื่อนไป
"ค่ะ"
"อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่กับฉันที่นี่ถึงพรุ่งนี้เลย"
"ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ต้องกลับไปหาแม่ละม่อม"
"โทร.บอกก็ได้นี่ว่าฉันขออยู่กับเธอต่ออีกคืน"
"ขอพรกลับเถอะนะคะ แล้วถ้าคุณอยากพบพรอีก ค่อยนัดคืนนี้"
กฤษณ์มอง ใบพรอย่างสงสัย
"เธอนี่ไม่เหมือนคนอื่นจริง ๆ"
"ยังไงคะ"
"ถ้าเป็นคนอื่นจะดีใจมากที่ได้ค้างข้ามวันข้ามคืน เพราะมันคือรายได้สองหรือสามเท่า แต่เธอ..."
"พรไม่ได้ต่างจากคนอื่นหรอกค่ะ เงินน่ะก็อยากได้ เพียงแต่พรมีธุระเรื่องแม่น่ะค่ะ วันนี้ต้องพาแม่ออกจากโรงพยาบาล"
"อ้อ เรื่องนี้นี่เอง ฉันเป็นธุระให้ไหม ให้คนรถพาไปส่งที่พักของเธอ"
"ไม่รบกวนหรอกค่ะ เออ พรคงต้องกลับก่อนนะคะ"
"ได้ เดี๋ยวจะให้นายสิงห์ไปส่งเธอ"
ใบพรโพล่งทันที
"ไม่ค่ะ"
กฤษณ์ชะงัก
"เออ ลืมไป เธอไม่อยากเจอคนของไอ้จ่าพยับ เอ แต่ที่จริงนายสิงห์ก็เลิกทำงานให้ไอ้จ่ามันแล้ว จบกันไม่สวยด้วย เธอยังจะกลัวอะไรอีก"
"พรไม่ไว้ใจคนพวกนี้ค่ะ"
ใบพรรีบผละจากระเบียงทันที กฤษณ์ติดใจสงสัยเล็ก ๆ
ใบพรช่วยประคองวิไลเข้ามาในบ้าน วิไลใช้ไม้เท้าแบบเสาเดียว แต่มีขาแยกสามขา สิงห์ช่วยถือกระเป๋าใส่ข้าวของจากโรงพยาบาล
"นี่บ้านแกเหรอพร น่าอยู่นะ"
"บ้านพี่สิงห์ พี่ตง เขาเช่าไว้น่ะแม่"
ต้อยและตงโผล่มาจากห้องด้านใน ถือไม้ปัดฝุ่นและม็อบถูพื้นออกมาด้วย
"แม่ขา ขอต้อนรับค่า"
"เพิ่งทำความสะอาดเสร็จเดี๋ยวนี้เลยครับ" ตงบอก
"ขอบคุณมากค่ะ"
วิไลเดินเข้าห้อง
วิไลเข้ามาในห้องที่จัดสะอาดสะอ้าน ข้าวของมีไม่มากนัก และยังเก้าอี้สำหรับฉี่ สำหรับผู้ป่วยที่เดินไม่สะดวก ใบพร สิงห์ ตง ต้อย ยืนนำเสนอ วิไลมองไปรอบห้องแล้วน้ำตาไหล
"อ้าว แม่ ร้องไห้ทำไม"
"มันปลื้มน่ะซีลูก ขอบคุณทุกคนเลยนะคะที่ช่วยเหลือแม่ ไม่รู้จะตอบแทนพวกคุณยังไง"
"แม่ครับ พวกเราเป็นลูกต้องตอบแทนคุณแม่ซีครับ" สิงห์บอก
"ต่อไปนี้แม่จะอยู่สบายแล้วนะครับ ให้พวกเราดูแลเอง" ตงบอก
"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณทุกคน"
วิไลลงนั่งที่เตียง ใบพรลงนั่งกอดแม่ไว้ ร้องไห้และหัวเราะกันเบา ๆ ตงมองภาพแม่ลูกแล้วเลี่ยงออกมาจากห้อง สิงห์ตามไป
"ต้อยอุ่นแกงไว้ ขอตัวไปเข้าครัวก่อนนะคะ เดี๋ยวเรากินข้าวด้วยกัน"
"จ๊ะ หนูต้อย"
ต้อยออกไป
"แม่จ๋า ที่บ้านอาจจะเงียบเหงาหน่อยนะ เพราะพวกเราออกไปทำงานกันทุกคน แล้วบางทีก็ไม่ได้กลับมานอนบ้านด้วย"
"งานหนักขนาดนั้นเชียว แล้วงานต้อนรับของเรา กลับมาค้างที่นี่ไม่ได้หรือ"
"ของพรเป็นงานกะกลางคืนน่ะจ๊ะ กลับบ้านเช่าสะดวกกว่า แล้วพรจะแวะมาตอนบ่าย ๆ แบบนี้แหละ"
วิไลบอก
"งั้นก็ไม่ต้องห่วงแม่หรอก แม่เดินได้แล้ว ช่วยตัวเองได้ ไปทำงานทำการเถอะ รายได้ดีออกอย่างนี้ ขยัน ๆ นะลูกนะ"
"จ๊ะแม่ รักแม่ที่สุดเลย"
ใบพรกอดแม่ไว้
สิงห์ชิมแกงของต้อยในครัว มองออกมาที่สนามเห็นตงยืนอยู่ลำพัง
"ถึงเครื่องไหมพี่" ต้อยถาม
"เข้าเนื้อแล้ว" สิงห์บอก
สิงห์ตามตงมาที่สนาม
"เป็นไรพี่"
"เปล่า เห็นแม่วิไลแล้วนึกถึงแม่น่ะ นึกทีไรก็ใจหาย สิงห์ ถ้าเกิดเหตุอะไรขึ้นกับพี่ ฝากแม่ด้วยนะ ฝากต้อยด้วย"
"ทำไมพูดอย่างนั้นพี่ตง พูดเป็นลาง"
"ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกว่ะ ยิ่งไอ้จ่ามันขู่อย่างนั้น ชีวิตแกกับฉันมันอยู่บนเส้นด้ายแล้ว"
"เรารอดมาได้ทุกครั้งนะพี่ เราต้องรอด ผมเชื่ออย่างนั้น"
สิงห์ตบไหล่ตงสีหน้าเชื่อมั่น ตงยิ้มออกมาได้
"ไปพี่ กินข้าวกัน"
สิงห์พาตงกลับเข้าบ้าน นพยิ้มเหี้ยม หลบอยู่ที่ริมรั้ว แล้วมองผ่านรั้วเข้ามาในบ้าน
สองคืนต่อมา สายพิณในอาการเมามึน ๆ อึน ๆ อยู่ในผับ ไม่สนใจลูกค้าที่โอบกอดอยู่ เฮียกำลังเล่าเรื่องลูกเมียที่บ้าน มีแต่ปัญหา พริ้งคุยกับแขก กลุ่ม เอพริล จูน นั่งอยู่อีกด้าน
"โอ๊ย เฮีย รำคาญ พล่ามเรื่องลูกเรื่องเมียอยู่นั่นแหละ จะออฟก็ไม่ออฟ เบื่อ"
สายพิณสะบัดออกทันที มาหลบมุมนั่งอยู่อีกมุม เอพริล จูน มองตามอย่างสะใจ
เฮียถาม
"เจ๊พริ้ง ทำไมเด็กเจ๊เป็นอย่างเนี้ย พูดจาสุนัขไม่รับทานเลย"
"ขอโทษค่ะ เฮียขา เด็กมันถึงวันนั้นของเดือนพอดี มันเลยหงุดหงิด"
"งั้นก็เลิก ไปทำงานโรงงานไป๊"
"ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวอบรมให้"
พริ้งรีบตรงไปหา สายพิณ
"เธอจะเอายังไงยายพิณ เมากว่าแขกอีก พูดจาอย่างนี้แขกหนีหมด"
"ก็ดี ไม่ได้อยากทำอยู่แล้ว"
"ไหนว่าจะกลับมาทวงบัลลังก์นางฟ้าคืน แล้วทำตัวอย่างนี้คงเป็นได้แค่นางฟ้าปีกหัก ห้ามนะ ห้ามสั่งดริงค์มากินเอง นอกจากแขกสั่งให้เท่านั้น"
พริ้งแยกไป จังหวะนั้นใบพรเดินมากับเฮียก้านพอดี
"พร....เดี๋ยวอีกยี่สิบนาที ไปขึ้นราชรถคันเดิมเลยนะ เขาโทร.มานัดแล้ว"
"ค่ะ"
สายพิณหันมาฟัง สาวสามเดือนทำทีเข้ามาฟังใกล้ ๆ
"บอกได้ยังว่าเจ้าชายคนนี้คือใคร นัดสี่ครั้งแล้วนะ"
"เป็นความลับค่ะ ไม่เปิดเผย"
"เรียกใช้แต่ใบพร ไม่เรียกคนอื่นเลย คงติดใจพรแล้วละ"
"ไม่มีอะไรหรอกเฮียก้าน ไปนะ"
ใบพรแยกไป เอพริล จูน เข้าถามก้านทันที พูดเสียงดังให้สายพิณได้ยิน
"เจ้าชายลึกลับมันเป็นใครเฮีย เห็นว่าจ่ายค่าตัวนังพรสองสามเท่าเลยเหรอ" จูนบอก
สายพิณยิ่งริษยา
"เฮียก็ไม่รู้เหมือนกัน"
จูนบอก
"สงสัยจะเป็นเจ้าชายจากอาหรับ เจ้าของบ่อน้ำมัน"
"หรือไม่ก็เจ้าชายจากยุโรป แอบมากินตับสาวไทย" เอพริลบอก
"น่าอิจฉานังพรจัง หน้าตารูปร่างก็สวยพื้น ๆ เรียบ ๆ ฟลอร์ ๆ" จูนบอก
เมย์ว่า
"แบน ๆ บ้าน ๆ แต่ผู้ชายชอบจัง แล้วอย่างอีบ๊ะ ๆ บ๊ะจ่าง อล่างฉ่าง อย่างอีดาราตกอับบางตัว เดี๋ยวนี้แขกเขาถีบหัวส่ง ไม่โดนหิ้วมาหลายวันแล้วนะแก"
"ทำไมล่ะ" จูนถาม
เอพริลบอก
"ก็ทั้งวีน ทั้งเหวี่ยง ทั้งเมา แขกเลยไม่ออฟ กลัวต้องไปเช็ดอ้วกให้มัน"
สายพิณเดินตาขวางเข้ามาหา เอพริล จูนกระโดดไปหลบอยู่หลังเฮียก้าน
"เฮีย เสียเวลามาคุยกับพวกอีเห็ดสด เห็ดโคน ทำไม มาคุยกับเห็ดนางฟ้าอย่างฉันดีกว่า"
สายพิณดึงก้านแยกไป เอพริล จูน
"หนอย เห็ดสด เห็ดโคน ข้าน่ะ เห็ดหลินจือแดงโว้ย" เอพริลบอก
"แกหลินจือแดง ข้า ชิตาเกะเขียว" จูนว่า
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 21 (ต่อ)
ก้านและ สายพิณออกมาที่ลานจอดรถ เห็นรถที่มารับจอดอยู่
"รถคันนั้นน่ะเหรอ ที่มารับนัง ใบพร"
"ใช่ รู้แล้วนะ เฮียไปทำงานละ"
ก้านกลับเข้าร้านไป สายพิณหยิบมือถือออกมา แล้วถ่ายภาพทะเบียนรถไว้ เห็นนายยอดคนขับรถของกฤษณ์เดินมาทักคนขับรถอย่างสนิมสนม สายพิณแอบดูใบพรมาที่รถ คนขับขึ้นนั่ง ยอดเปิดประตูให้ใบพร รถแล่นออก ยอดมองตามไป สายพิณตรงไปหาทันที
"นายยอด"
ยอดหันมาเห็นสายพิณสะดุ้ง
"คุณพิณ"
"นั่นรถใคร นังใบพรไปพบใคร"
"ผมไม่รู้ครับ"
"อย่ามาโกหกนะ"
"ไม่ได้โกหก ผมไม่รู้จริง ๆ"
ยอดรีบผละไปทันที สายพิณมองทะเบียนรถที่ถ่ายไว้ ต้องสืบให้ได้
วันรุ่งขึ้น ใบพรแต่งตัวเรียบร้อย พร้อมจะกลับบ้าน เดินมามองทะเลอย่างที่เคย กฤษณ์ออกมาจากห้องน้ำเปลือยท่อนบน ใบพรหลบตาเบือนหน้าไปทางระเบียง กฤษณ์ยิ้มเก้อ ๆ หยิบเสื้อคลุมมาสวม
"สีหน้าเธอทำให้ฉันต้องอายเสียเอง"
"โทษค่ะ"
"ใบพร เธอไม่ใช่สาวเฮเว่นเลยสักนิด"
"แล้วสาวเฮเว่นเป็นยังไงคะ"
"ก็....ไม่เขินอายใด ๆ แถมยังเปิดเผยกันเป็นว่าเล่น จน..."
"อะไรคะ"
"จนหมดความน่ารัก น่าใคร่ อย่างที่สาว ๆ ควรเป็น"
"ฉันถามอะไรคุณเรื่องนึง ได้ไหม"
"ทุกเรื่องก็ได้"
"เรื่องที่ฉันมาพบคุณ ทำไมต้องปิดเป็นความลับขนาดนี้"
กฤษณ์ถอนใจแล้วสารภาพ
"ฉันไม่อยากให้เกิดเหตุเหมือนครั้งสายพิณ ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ อีกอย่าง ฉันสัญญากับปริมไว้แล้วว่าจะไม่มีผู้หญิงคนอื่น"
"แต่ความลับแบบนี้ปิดได้ไม่นาน ตอนนี้ที่ร้านคนก็สงสัยกันแล้วว่าเจ้าบุญทุ่มอย่างคุณคือใคร เดี๋ยวก็คงรู้กันทั่ว"
"กังวลอะไรเหรอ ใบพร"
"ถ้าคุณไม่ซื้อฉันบ่อยขนาดนี้ก็คงไม่มีปัญหา ตอนนี้หลายคนเริ่มอิจฉาฉันแล้ว และคนที่ฉันห่วงมากคือพี่พิณ"
"เธอกำลังจะบอกว่าอยากให้ฉันซื้อคนอื่นบ้างงั้นเหรอ"
"ค่ะ.... ฉันจะได้ไม่ถูกเพ่งเล็งขนาดนี้"
"นี่ไง เธอไม่ใช่สาวเฮเว่นจริง ๆ ส่วนใหญ่เจอเจ้าบุญทุ่มจะรีบจับให้อยู่หมัด ไม่ปล่อยให้หลุดมือ แต่เธอไม่ใช่ นี่แหละคือเหตุผลที่ฉัน...ชอบเธอ"
กฤษณ์เข้ามากอด ใบพรอึ้งไป
"บอกความจริงอีกเรื่องก็ได้ เธอคือด้านที่ต่างสุดขั้วกับสายพิณ"
"พี่พิณ"
"ใช่ สายพิณไม่จริงใจ แต่เธอทั้งจริงใจ ให้เกียรติ ซื่อสัตย์ เธอเป็นหญิงบริการที่บริสุทธ์ที่สุดเท่าที่ฉันเจอมา"
กฤษณ์จูบข้างแก้ม ใบพรนิ่งงัน
วิไลกำลังเก็บผ้าลงตะกร้าที่สนาม ค่อย ๆ เดินมีไม้เท้าช่วย ขณะดึงผ้าผืนใหญ่จากราวตาก วิไลกรีดร้องลั่น นพยืนทะมึนอยู่ตรงหน้า เข้ามาปิดปากวิไล
"มึงอย่าร้องนะอีวิไล ถ้าร้องมึงลงหลุมแน่"
วิไลมองนายนพตัวสั่น นพยิ้มแสยะ
นพสวาปามข้าวเข้าไปอย่างหิวโหยในห้องครัว กระแทกจานลงบนโต๊ะ เศษข้าวกระจายเกลื่อน วิไลนั่งตัวสั่นอยู่ตรงข้าม
"ฉันไม่ได้มาร้าย ไม่ต้องมาทำเป็นกลัว ทำอย่างกะไม่ใช่ผัวใช่เมียกัน"
"ถ้าผัวมันไม่คิดวิปริต จะเอาลูกเลี้ยงทำเมีย ฉันคงไม่กลัวแบบนี้หรอก พี่ต้องการอะไรบอกมา แต่เงินทองฉันไม่มีให้หรอกนะ"
"ไม่มี ก็ขอลูกสาวหรือก็ขอไอ้มือปืนผัวมันซีวะ"
"มือปืน พี่หมายถึงใคร"
"แหม...แกนี่เป็นแม่ที่โง่ที่สุดในโลก ไม่รู้หรอกหรือไอ้สิงห์กับไอ้ตงมันคือมือปืนตามสั่ง ฆ่ามาเป็นร้อยศพแล้วมั้ง อ้อ นี่ยังไม่รู้อีกเรื่องใช่ไหม"
"เรื่องอะไร"
"ก็อาชีพของลูกสาวแกไง มันบอกแกรึยังที่มันได้เงินเยอะ ๆ น่ะ ทำงานอะไร"
"เป็น....พะ...พนักงานต้อนรับ"
"ฮ่ะฮ่ะ เออ เข้าใจพูด แต่ก็จริงของมัน ต้อนรับกันเพลินบนเตียง จนเช้าเลย ฮ่ะฮ่ะ"
"แก...แกว่าอะไรนะ"
ใบพร ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของสิงห์มาที่หน้าบ้าน เสียงโครมคราม เสียงกรีดร้องของวิไลแว่วมา
"แม่"
สิงห์ทะยานเข้าบ้านไปทันที
นพกำลังทำลายข้าวของในบ้าน มือกำเศษเงินแบงค์ร้อยไม่กี่ใบ วิไลล้มอยู่บนเตียง
"มึงอย่ามาโกหก มึงมีเงินอยู่แค่นี้เหรอ"
"ฉันมีอยู่เท่านี้จริง ๆ"
นพปาเงินใส่หน้าวิไล แล้วเข้าบีบคอ สิงห์วิ่งเข้ามากระชากร่างนพ ชกโครม นพล้มไปกับพื้น ใบพรวิ่งไปประคองแม่ สิงห์ประชากร่างนพขึ้นมา
"อ้อ มึงยังไม่เข็ด คราวที่แล้วมึงเกือบตายแต่กูไว้ชีวิตมึง คราวนี้มึงตายแน่"
สิงห์กระแทกเข่าที่ท้องนพจนตัวงอ กระแทกศอกที่ต้นคอ นพล้มไป สิงห์เข้าบีบคอนพ นพตาเหลือกลาน
"พี่สิงห์ พอเถอะ พี่สิงห์ อย่า"
ใบพรเข้าดึงร่างสิงห์ สิงห์ยังบีบคอแน่น ใบพรกอดหลังสิงห์ ระล่ำระลัก ร้องไห้
"พี่สิงห์ พี่สัญญาแล้ว มือพี่จะไม่เปื้อนเลือดอีก"
สิงห์รู้สึกตัว คลายมือจากคอนพ นพสำลัก ไอโขลก วิไลมองภาพตรงหน้า ช็อก สิ่งที่นพพูดเป็นความจริง ใบพรดึงสิงห์ออกมา กอดสิงห์ไว้แน่น
"พี่ไม่เป็นไรแล้วใบพร พี่จะลากไอ้นี่ไปส่งตำรวจ"
สิงห์กระชากร่างนพออกจากห้อง ใบพรเข้ากอดแม่
"แม่ไม่เป็นไรนะ"
วิไลตกใจไม่หาย
"ไม่เป็นไรลูก"
นพถูกเหวี่ยงมาที่พื้นที่ยังเกลื่อนกลาดด้วยเศษอาหาร จานชามแตก สิงห์หยิบปืนมาขู่นพ แล้วกดมือถือทันที
"มึงติดคุกลืมตายแน่คราวนี้"
นพมองไปเห็นมีดที่ตกอยู่ เลยกำมีดไว้พลิกตัว ปาดมีดเข้าที่ขาของ สิงห์
"อ๊าก"
นพทะลึ่งตัวขึ้นได้ ถีบสิงห์ล้มไป แล้ววิ่งกระเจิงออกมาจากบ้าน แผลไม่ใหญ่นัก สิงห์รีบวิ่งตามไป ใบพรวิ่งออกมา
นพวิ่งกระเจิง เรียกวินมอเตอร์ไซค์ที่ผ่านมาพอดี กระโดดขึ้น แล่นฉิวไปอย่างเร็ว สิงห์วิ่งตามมาที่ถนน ใบพรตามมา
"ไอ้เวรเอ๊ย"
"พี่ สิงห์ เลือดออก"
ใบพรมองที่ต้นขา กางเกงยีนส์ขาด เลือดซึมออกมาไม่มาก
"ไม่เป็นไร แผลนิดเดียว"
"เข้าไปทำแผลก่อนจ๊ะ"
อ่านต่อตอนที่ 22
