แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 12
ตงวิ่งมาทันนงเยาว์ที่กำลังจะออกประตูรั้ว ตงกระชากร่างน้องสาวกลับมา สิงห์ ชิตตามมา
"นังนง"
"ปล่อยฉันนะ"
"จะหนีเหรอ"
"ก็ใช่ ไม่อยากเห็นหน้าพี่"
"อีนี่ แล้วนี่ชุดอะไร"
"ชุดทำงานฉัน"
"ชุดทำงาน ทำไมมันสั้นเสมอหูอย่างนี้ ตกลงแกทำงานอะไร"
นงเยาว์มองหน้า สิงห์ ชิต ชิตบุ้ยใบ้ว่าอย่าบอกความจริง
นงเยาว์หน้าเชิ่ด ไม่แคร์ จะพูดความจริง
"ฉันทำงานบริการ"
"นี่แกอย่าบอกนะว่าแกเป็น"
สิงห์รีบสวน
"นงเป็นพนักงานต้อนรับที่ร้านเฮเว่นน่ะครับพี่"
นงเยาว์นิ่งไป ทำไมสิงห์ต้องโกหกด้วย
"อ้าว ร้านเฮเว่น ที่เดียวกับนังสองคนนั่น เอ๊ะ ที่นั่นมันซ่องนี่หว่า แล้วต้อนรับแบบไหน ขึ้นห้องกับแขกเหรอ"
สิงห์ตอบแทน
"แค่รีเซ็ฟชั่นน่ะครับ"
นงเยาว์มองสิงห์ค้อน ๆ น้อยใจ
"พอใจรึยัง พอใจแล้วฉันจะได้กลับเสียที"
"แกพักที่ไหน" ตงถาม
"บ้านเพื่อนฉัน"
"แล้วทำไมไม่นอนที่นี่"
"พี่สิงห์บอกไปซี ฉันอยู่บ้านเช่าหญิงล้วน ปลอดภัยกว่าที่นี่ด้วยซ้ำ จะเดินใส่ยกทรงกับกางเกงลิง หรือแก้ผ้าทั้งตัวก็ไม่มีใครว่า"
"อย่ามาโกหกนะ แร่ดอย่างแกคงมีผัวไปแล้วละ"
"ฮ่ะฮ่ะ แหม....พี่นี่แสนรู้ ช่าย ฉันมีผัวแล้ว อยู่กับฉันทุกคืนด้วย แล้วผัวก็เลี้ยงฉัน ให้เงินฉันตั้งเยอะ บางวันผัวยังพาฉันไปช้อปปิ้ง ซื้อของแบรนด์ให้ฉันใส่เป็นหมื่น ๆ"
สิงห์และชิตลุ้นใจระทึกว่า นงเยาว์จะไม่หลุดปากพูดออกมา
"เพราะฉะนั้นจำไว้ ฉันไม่ต้องพึ่งเงินโสโครกของพี่อีกแล้ว เลิกบงการชีวิตฉันเสียที"
นงเยาว์สะบัดออกจากบ้าน
"ใครเป็นผัวมันวะ"
สิงห์ ชิตเบือนหน้าหนีบอก
"ไม่ทราบพี่ / ไม่รู้เลยพี่"
ทั้งสองรีบเข้าบ้านไป ตงส่ายหน้า
"ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องสักคนเดียว"
เย็นต่อเนื่องมา คนงานกำลังตกแต่งผับของกฤษณ์ เดินกันขวักไขว่ กฤษณ์โอบร่างสายพิณ พาเดินดูตามห้องต่าง ๆ
"ตรงนี้เป็นมุมนั่งเล่น มุมนั้นเป็นห้องเกมส์ มีทั้งเกมส์ออนไลน์ โต๊ะสนุ๊ก แล้วโถงกลางนี่เป็นที่สำหรับสาว ๆ โคโยตี้มาลีลาร้อน ๆ"
"งั้น....พิณก็ขึ้นโชว์ได้ซีคะ โชว์นางฟ้าที่นี่"
"ไม่ได้ ไม่ได้ พิณจะโชว์แบบเดิมไม่ได้ ต้องโชว์แบบใหม่"
"ยังไงคะ เต้นท่าใหม่งั้นเหรอ"
"เปล่า....ต้องโชว์แบบนักแสดงอาชีพ ให้ดูเฉย ๆ ห้ามออฟ เพราะ พิณเป็นเจ้าของที่นี่แล้ว อย่าลืมซี"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
สายพิณกอดและหอมแก้มกฤษณ์
"รักคุณที่สุดเลย แล้ว....ตรงไหนละคะที่เป็นห้องส่วนตัวของเราสองคน"
"ด้านหลังนู่น"
"งั้นพิณขอ"
"อะไรจ๊ะ"
"ให้คุณกฤษณ์ออฟพิณได้คนเดียว แล้วพาเข้าห้องส่วนตัวของเรา"
"แหม....อยากออฟเดี๋ยวนี้เลย"
กฤษณ์กอด สายพิณแน่น ไม่แคร์สายตาตคนงานที่ทำงานอยู่ ต่างก็ชำเลืองมองกัน
เสียงดังขึ้นเบื้องหลังทั้งคู่
"อ้าว.....ยังตกแต่งไม่เสร็จนะจ๊ะ จะขายบริการกันตรงนี้เลยเหรอ" นภาถาม
กฤษณ์หันมาเห็นแม่และปริมยืนอยู่ เลยรีบผละจากสายพิณ
"แม่....มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ทันเห็นแกล้วงลับตับแตกแม่นี่น่ะซี"นภาบอก
"เออ สายพิณนี่คุณแม่ผม"
"สวัสดีค่ะคุณแม่"
"ไม่ต้องนับญาติ เรียกฉันว่าคุณนภาพอแล้ว ยังไง....ได้ข่าวว่าไปเปิดห้องคอนโดลูกชายฉันนอนเอกเขนกทั้งคืนเลยนะ"
"คุณกฤษณ์อนุญาตให้หนูไปค้างได้นี่คะ เมื่อไหร่เวลาไหนก็ได้"
"จริงเหรอนายกฤษณ์"
"เออ....ที่จริงพิณก็น่าจะบอกผมก่อนนะ"
สายพิณหน้าเสียไป
"ห้องนั้นฉันซื้อไว้ให้ลูกชายฉันอยู่ลำพัง ไม่ใช่ห้องสาธารณะ อีกอย่างไม่อยากให้ว่าที่ลูกสะใภ้ฉัน ต้องเผชิญหน้ากับเธอ เพราะที่หนูปริมเล่าให้ฟัง เธอไม่ได้เกียรติหนูปริมเลยสักนิด"
"อ้อ...คุณปริมเล่าให้คุณแม่ เอ๊ย คุณนภาฟังหมดเลยเหรอคะ"
"เธอทำอะไรไว้ ฉันรายงานตามจริง รวมทั้งภาษาต่ำ ๆ ที่เธอใช้กับฉันด้วย"
"เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมเธอไม่ควรเจอหนูปริมอีก"
"เข้าใจค่ะ เอ...แล้วอย่างวันนี้คุณนภาพาคุณปริมมาเจอพิณที่นี่ทำไมคะ วันนี้ เวลานี้เป็นเวลาที่คุณกฤษณ์ต้องอยู่กับเมียกะหรี่ต่ำ ๆ อย่างหนูนะคะ ไม่ใช่อยู่กับคุณหนูไฮโซหน้าเป็นผีแป้งโกกิอย่างคุณปริม"
นภา ปริมสะดุ้ง
กฤษณ์ปราม
"สายพิณ"
"ไม่ใช่แค่เรื่องภาษาพูดต่ำ ๆ เรากำลังจะทำกิจกรรมต่ำ ๆ กันด้วย หลังร้านนั่นไงคะ คนงานกำลังจกส้มตำกันอยู่ทั้งชายหญิง เรากำลังเล็งว่าคิดจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันแถวนั้นน่ะค่ะ ผัวขา จะร็อค เร็กเก้ หรือสะการ์ดีคะ"
นภาบอก
"กฤษณ์ เฉดหัวมันออกไป"
"ไปสายพิณ"
"ไปไหนล่ะ พิณยังพูดภาษาต่ำ ๆ ไม่หมดเลย คุณนภาขา วันนี้รองพื้นผิดเบอร์มารึเปล่าคะ หน้าถึงเหมือนเพิ่งฟื้นจากโคม่า"
นภาร้องเอะอะเช่นเดียวกับปริม คนงานหลบตากันเป็นแถว
กฤษณ์ดึงสายพิณออกมา สายพิณสะบัดออก
"ปล่อย"
"พิณ นั่นคุณแม่ผมนะ"
"เขาด่าพิณนะคะ ด่าว่าพิณต่ำ"
"คุณไม่ควรเถียง แล้วว่าคุณแม่แบบนั้น"
สายพิณสงบลง
"พิณขอโทษ รู้ว่าจะมีเรื่องคุณให้คุณแม่มาที่นี่ทำไม"
"คุณแม่กับปริมมาเอง ผมไม่ได้นัด พิณรู้ใช่ไหม ว่าเงินที่ผมมาลงทุนผับที่นี่ เป็นเงินคุณแม่ทั้งนั้น ท่านต้องมาดูกิจการเป็นเรื่องปรกติ"
"งั้นพิณก็ไม่ควรมาที่นี่อีก"
"ไม่เอาน่า อย่าพูดน้อยใจอย่างนี้ซี ผมคืนเงินคุณแม่เมื่อไหร่ผับนี่ก็เป็นของเรา"
กฤษณ์เข้ากอด สายพิณสงบลง
"งั้นวันนี้กลับก่อนนะ เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่ง"
"ทีหลังก็จัดสับหลีกให้ดี ๆ นะคะ เพราะเมียชั้นต่ำคนนี้ก็ไม่อยากเจอว่าที่เมียไฮโซของคุณเหมือนกัน"
สายพิณแยกไป
"พิณจะไปไหน ผมให้คนไปส่ง"
"ไม่ต้องค่ะ เพราะเมียชั้นต่ำก็ควรจะขึ้นรถรับจ้างข้างถนน"
สายพิณโบกเรียกวินมอเตอร์ไซค์ ขับออกไป กฤษณ์ถอนใจ
คืนนั้น ณ ห้องล็อกเกอร์ในผับโคโยตี้บอยที่ชิตทำงานอยู่ ชิตและหนุ่ม ๆ หุ่นล่ำสองสามนาย กำลังออกกำลังกันอยู่ในห้องแต่งตัว เปลือยท่อนบน ท่อนล่างใส่บ็อกเซ่อร์ บางคนก็ใส่ผ้าขนหนูเตรียมอาบน้ำ นงเยาว์อยู่ในชุดเสมอหูเข้ามาในห้อง
"เฮ้ย"
หนุ่ม ๆ ตะครุบเป้า
"นงเยาว์ เข้ามาทำไม มานี่"
ชิตดึงนงเยาว์ออกมาจากห้อง
"มีอะไร"
"ฉันอยากรู้เรื่องที่พี่ตงคุยกับแกเมื่อกลางวัน"
"เรื่องอะไรวะ"
"เรื่องที่จะฆ่านังต้อยกับนังใบพรน่ะซี มันเรื่องอะไรกัน เล่ามาให้หมด ฉันอยากรู้"
"จะรู้ไปทำไม ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
"ไม่เล่าใช่ไหม"
"ใช่...ไม่เล่า จะทำไม"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปเล่าเรื่องให้พี่ตงฟังก็แล้วกัน"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องที่แกล่อลวงฉันกับจันทร์ฟอง เข้ามาเป็นกะหรี่เฮเว่นน่ะซี"
ชิตพูดไม่ออก นงเยาว์ยิ้มอย่างเหนือกว่า
กฤษณ์นั่งฟังแม่อบรมอยู่ที่โต๊ะอาหารบ้านไกรวิทย์ ทุกคนยังไม่ลงมือทานเพราะ ไกรวิทย์ยังไม่มา ต้นห้องรออยู่ด้านนอก 3 นาง
"ฟังจากที่หนูปริมเล่าก็ว่าร้ายแล้ว มาเจอตัวจริงมันร้ายกว่าไม่รู้กี่เท่า ทำไมนะ ลูกถึงไปคว้ามันมาเป็นเมีย ต่ำทรามเสียขนาดนั้น" นภาว่า
"แม่ครับ ถ้าแม่ไม่ไปว่าพิณก่อนคงไม่เกิดเรื่องหรอกครับ"
"อ้าว มาโทษแม่เสียอีก จะบอกให้นะ แม่เห็นมานักต่อนักแล้ว นังเมียเก็บไร้สกุลรุนชาติแบบนี้ ไม่มีรายไหนไปรอดสักคน"
"เห็นจากไหนละครับ"
"ประสบการณ์ตรง เมียเก็บของพ่อเราไง"
ไกรวิทย์เดินเข้ามาพอดี ต้นห้องสามนางทะยอยกันเข้ามาเตรียมตักอาหารเสิร์ฟ
"พูดถึงผมอยู่รึเปล่า"
"เปล่าค่ะ แต่พูดถึงเมียเก็บของคุณอยู่"
ไกรวิทย์ชะงัก เช่นเดียวกับต้นห้องทั้งสาม นภาโบกมือให้ทั้งหมดถอยออกไป
"ไม่มีประเด็นอื่นจะพูดแล้วหรือไง"
"ไม่มีค่ะ นอกจากเรื่องนี้ ตอนที่พ่อเขาได้นังมณีมาเป็นเมีย นังนี่มันระรานแม่ตลอดเวลา เพราะตอนนั้นพ่อเขาทั้งรักทั้งหลงมัน ใช่ไหมคะคุณ"
ไกรวิทย์เบือนหน้าหนีอย่างเบื่อหน่าย
"ผมอยากกินข้าว เลิกคุยเรื่องนี้ได้ไหม"
"แล้วเกิดอะไรขึ้นครับ"
"มันคิดจะขึ้นเป็นหลวงแทนแม่น่ะซี ตอนนั้นแม่ก็จะหย่าจากพ่อเขาแล้วละ ถ้าไม่เกิดเรื่องเสียก่อน"
"ยังไงครับ"
"นังนั่นกับผัวตัวจริงของมันเงินปล้นเงินของพรรคไปหลายล้านน่ะซี พ่อแกต้องตามใช้หนี้หัวโต ขายขี้หน้าทั้งคนในพรรค ทั้งนอกพรรค จนกลายเป็นจุดอ่อนให้ฝ่ายค้านโจมตีด้วยซ้ำ"
"จริงเหรอครับพ่อ"
"เล่าจบแล้วใช่ไหม ผมจะได้กินข้าว"
"ที่เล่ามาเนี่ย จำไว้นะลูก อย่าหาเมียชั้นเลวอย่างนั้นเข้ามาในครอบครัว จะหายนะมาเยือนไม่รู้ตัว"
นภาโบกมือให้ต้นห้องเข้ามาได้ ทั้งสามทานกันปรกติ กฤษณ์ชำเลืองมองพ่อที่หน้าเครียด กฤษณ์อมยิ้ม แล้วกลับมาคิดเรื่องสายพิณ
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 12 (ต่อ)
บริเวณร้านเหล้าในละแวกเฮเว่นนงเยาว์นั่งรออยู่ลำพัง ตงเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ มองดูชุดของนงเยาว์อย่างรำคาญใจ
"แกมีอะไร เรียกฉันมาพบ หรือว่าสำนึกผิดแล้ว"
นงเยาว์ชั่งใจไม่ตอบ
"แกสำนึกผิดก็ดี กลับบ้านเถอะ ไปดูแลแม่ แม่คิดถึงแกมาก"
"หยุดมโนเสียทีเถอะพี่ สำนึกผิดอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"
"มีอะไรว่ามา"
"ฉันได้ยินเรื่องที่พี่จะฆ่าคน"
"นังนง"
"ไม่ต้องปิดหรอก ฉันได้ยินหมดแล้ว ฉันจะบอกพี่ว่าฉันรู้จักนังใบพร นังต้อยดีเชียวละ"
"แล้วทำไม"
"ฉันล่อมันออกมาหาพี่ได้ สนใจไหม เริ่มที่นังใบพรก่อน"
ตงมองน้องสาวอย่างประเมิน นงเยาว์ยิ้มอย่างเหนือไพ่กว่า
"ว่ามา"
นงเยาว์เริ่มเล่าแผน ที่หน้าร้าน สิงห์ซุ่มแอบมองอยู่
เพลินกำลังเมาท์กับเฮียหมาและก้านอยู่ที่เฮเว่น พริ้ง ศรี ยืนอยู่ไม่ไกล
เพลินบอก สำเนียงไทยแท้
"วันนี้วันเปิดตัว ภาษาฝรั่งเขาว่า แกน โอพันนิ่ง"
"แสดงว่าบ้านสุขสำราญจะมีนางฟ้ามาแข่งกับบ้านเสน่ห์จันทร์งั้นซิ"
"ถูกต้องเฮียหมา"
"สรรพคุณเป็นยังไงวะ ขาว สวย หมวย อึ๋ม"
ก้านบอก
"หรือ คม ขำ คล้ำ เนียน"
พริ้งบอก
"กลัวจะเป็น เตี้ย ล่ำ ดำ สิว น่ะซี้"
"อย่าดูถูกให้มากนังพริ้ง ของฉันของคุณภาพ ไม่ใช่ของปลอม ปนสารตกค้างอย่างเด็กของแก" เพลินว่า
"เจ๊เพลิดเพลินขา อย่างพวกหนูไม่เรียกสารตกค้างค่ะ เขาเรียกสารตกผลึกเหมือนเพชรน่ะค่ะ" ศรีบอก
ศรีทำท่ายั่วยวน
"เพชรเหรอ งั้นก่อนเป็นเพชร แกก็เป็นถ่านมาก่อนน่ะซี โถ อีถ่าน อีดำตับเป็ด อีเปียกปูน อีเขม่า อีคลองแสนแสบ" เพลินยั๊วะ
"เจ็บมากไหมเพลิน"
"มาถามข้าทำไม"
"ก็ที่ด่าเนี่ย เข้าตัวมึงทั้งนั้นเลย" พริ้งบอก
ทั้งหมดหัวเราะ เพลินเพิ่งรู้สึก สะบัดตัวแยกไป
ใบพร ต้อย กำลังแต่งตัวเพิ่มอยู่หน้ากระจก ใบพรสีหน้าแช่มชื่น
"ดีใจด้วย ใบพร แม่อาการดีขึ้น พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมแม่กันอีกนะ"
"จ๊ะต้อย"
นงเยาว์เข้ามา ใบพรชะงักไป ต้อยเข้าขวางทันที
"อย่านะคะน้องนง อย่าทำร้ายใบพรอีก ใบพรเล่าให้ฟังแล้วเรื่องเมื่อกลางวัน ถ้าจะมาหาเรื่องอีก ฝ่าด่านมือด่านตีนต้อยบูรพาไปก่อนนะคะ มา....เข้ามาเลย ตบไม่เลี้ยง"
"ใครบอกฉันจะมาหาเรื่อง ฉันจะมาขอโทษใบพรต่างหาก"
ต้อย ใบพรมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ
"ว่ายังไงนะ"
"เมื่อกลางวันน่ะ ฉันเมาไม่ได้สติ ใบพร อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันขอโทษ"
"เธอรักพี่สิงห์แค่ไหน" ใบพรถาม
"มันเป็นแค่ความหลงสมัยวัยรุ่นน่ะ น้องสาวหวงพี่ชายไง ไม่อยากให้พี่ชายไปเล่นกับเด็กผู้หญิงคนอื่น พอเมาฉันก็ขาดสติแบบนี้แหละ"
"เข้าใจจ๊ะ"
"อีกอย่างพี่สิงห์รักฉันอย่างน้องสาว ไม่เคยคิดกับฉันอย่างอื่น และเพื่อแทนคำขอโทษ ฉันนัดพี่สิงห์ให้มาพบเธอที่นี่"
"นัดมาที่นี่"
"ใช่จ๊ะ พี่สิงห์มารอพบเธอที่หลังร้านน่ะ คงมีเรื่องคุยกับเธอเยอะเลย"
ใบพรมองหน้าต้อย ต้อยยิ้มให้อย่างยินดี นงเยาว์ยิ้มให้ใบพร แต่ตานั้นแฝงแววชั่วร้าย
ใบพรออกมาที่ตรอกพร้อมนงเยาว์ แต่ไม่เห็นสิงห์
"ไหนล่ะพี่สิงห์"
"เอ....สงสัยแวะซื้อเบียร์มั้ง เมื่อกี้บอกฉันว่ามาถึงแล้วนี่ ใบพรรอตรงนี้ก่อนละกัน"
"จ๊ะ"
"ฉันเข้าร้านก่อนนะ "
"นงเยาว์"
"ว่า"
"ขอบใจมากนะ"
"จ๊ะ"
นงเยาว์กลับเข้าร้าน ก่อนเข้าประตูเหลือบมาทางท้ายตรอก เห็นตงหลบมุมอยู่หลังถังขยะในความมืด นงเยาว์สีหน้าชั่วร้ายเข้าร้านไป
ตงจ่อปืนตรงไปที่ร่างของใบพร เล็งเป้าตรงหัวพอดี นิ้วมือที่กำลังจะเหนี่ยวไกปืน
แต่ชะงักนิ่งไป เมื่อมีปืนอีกกระบอกจ่อท้ายทอยตง
"ถ้าพี่ยิง ผมก็ยิงพี่" สิงห์บอก
"สิงห์"
"ใช่...ผมเอง ลดปืนลง"
ตงค่อย ๆ ลดปืน
"ส่งมา"
ตงส่งปืนให้สิงห์ แล้วหันมา
"อธิบายมาซิ มันเรื่องอะไรกัน"
"ง่าย ๆ เลยพี่ ใบพรน่ะ เมียผม"
ตงอึ้ง
"แกว่าอะไรนะ"
"นั่นเมียผม คนที่ผมรัก พี่ฆ่าเมียผมไม่ได้"
ตงเป็นงง
นงเยาว์กลับเข้ามา ต้อยเข้ามาหาด้วยอาการดีใจ
"เป็นยังไง พี่สิงห์เจอใบพรแล้วใช่ไหม"
"เจอแล้ว เดี๋ยวให้เขาคุยกันก่อนนะ พี่สิงห์บอกว่าจะเรียกพี่ต้อยออกไปคุยด้วย"
"อุ๊ย....มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่เหรอ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
สองสาวเดินผ่านห้องแต่งตัวของกลุ่มบ้านสุขสำราญ เพลินเดินสวนสองสาว ต้อยเชิ่ดใส่ เพลินแสยะ
"เป็นอะไรของมัน โถอีต้อยต่ำเตี้ย"
เอพริล เมย์ จูน ออกมาจากห้องด้านใน
"เป็นยังไง นางฟ้าคนใหม่ของเรา แต่งขึ้นมาแล้วสวยไหม" เพลินบอก
เอพริลบอก "ก็....ใช้ได้"
เมย์ว่า "งาม"
"ไม่จืด" จูนบอก
"ดีมาก เดี๋ยวอีพวกเสน่ห์จันทร์มันต้องหงายเงิบทั้งแกงค์"
เพลินหัวเราะแล้วแยกไป
"เอาไง ไม่บอกความจริงไปล่ะ"
เมย์บอก
"บอกได้ที่ไหน เดี๋ยวมันก็โดนเล่นอีก"
"มันเครียดมาก ๆ เดี๋ยวมันอาละวาดนะโว้ย" เอพริลว่า
ตงและ สิงห์ ยังคุยต่อเนื่อง
"เรื่องแกกับใบพรมันเหมือนนิยายน้ำเน่า จริงเหรอวะ"
"จริงครับ ผมเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน ในเมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ ผมขอต่อรองพี่"
"ยังไง"
"ไปแสดงตัวให้ใบพรเห็นเดี๋ยวนี้เลย ถ้าน้องเขาจำพี่ไม่ได้ ผมขอชีวิตใบพร"
ตงนิ่งงัน สีหน้าสิงห์จริงจัง
"ได้ไหม"
"ก็ได้ เอาปืนคืนมาก่อน"
สิงห์ส่งปืนให้ตงอย่างเชื่อใจกัน ทั้งสองลุกตรงไปหาใบพรที่ยังรออยู่ มองออกไปนอกถนน
"ใบพร"
ใบพรหันมา
"พี่สิงห์ ไปไหนมา รอตั้งนาน"
ใบพรมองไปที่ตงแล้วเจื่อนไป
"ใบพร นี่พี่ชายพี่ พี่ตง" สิงห์บอก
"สวัสดีค่ะพี่ตง"
"เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า"
ใบพรมองหน้าตงนิ่ง ตงขยับมือไปที่ปืน สิงห์ลุ้นระทึก
"ไม่มังคะ"
ตงละมือจากปืน สิงห์โล่งอก
"แต่พี่ว่าพี่คุ้น ๆ เรา"
"เหรอคะ แต่พรไม่คุ้นพี่เลย พี่เคยอยู่ปากน้ำเหรอ พรคนที่นั่น"
ตงคลายใจไประดับหนึ่ง
"ว่าแต่พี่สิงห์มีอะไรจ๊ะ นัดใบพรออกมา"
"ไม่มีอะไรหรอก พี่ตงเขาอยากรู้จักพรน่ะ แล้ว....พี่เขาอยากเลี้ยงฉลองให้เราทั้งคู่ด้วย ที่เราเป็นแฟนกัน"
ใบพรยิ้มอาย ๆ ตงยิ้มให้
"สั่งเบียร์กับกับแกล้มมาให้พี่หน่อยนะ"
"ได้ค่ะ"
"อ้อ เรียกเพื่อนของใบพรมากินด้วยกันซี ชื่ออะไรนะ"
"ต้อยค่ะ"
ใบพรกลับเข้าร้าน
"ใบพรรอดไป ที่เหลือคือนังต้อยนี่แหละ"
สิงห์ถอนใจ
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 12 (ต่อ)
แขกคึกคักเต็มร้าน นงเยาว์นั่งอยู่ที่เคานเตอร์ พริ้งนั่งอยู่ใกล้ ๆ
"อะไรนะ พี่ชายเธอมางั้นเหรอ เอ๊ะ พี่ชายเยอะนะ คราวก่อนก็ยังสงสัยอยู่ว่าไอ้หล่อนั่นพี่หรือผัวกันแน่"
"คนนี้พี่ชายแท้ ๆ ค่ะ ไม่ใช่พี่สิงห์ เจ๊พริ้งอย่าเพิ่งให้หนูรับแขกนะ พี่ชายยังไม่รู้ว่าหนูทำงานแบบนี้"
"อ้าว แล้วเขาคิดว่าเธอทำงานอะไร"
"หนูเป็นรีเซฟชั่นที่นี่"
"ก็ได้ ก็ได้ แต่ขอบอก เรื่องอย่างนี้มันปิดไม่อยู่หรอกนะ เธอเป็นนางฟ้าของที่นี่ด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ จากคืนนี้พี่ชายหนูก็จะไปจากพัทยาแล้ว คงไม่กลับมาแล้วด้วย"
นงเยาว์ยิ้มหยัน ๆ เพราะคิดว่า ถ้าตงยิงทั้งใบพรและต้อย ก็ต้องหนีทั้งตง ทั้งสิงห์ สมน้ำหน้า เชอะ!
"แล้วไป ได้ ได้ จะช่วยจัดฉากให้ เดี๋ยวจะบอกเฮียหมา เฮียก้านด้วย"
"ขอบคุณค่ะเจ๊"
ตง สิงห์ นั่งดื่มด้วยกัน ใบพรกลับออกมาพร้อมต้อย ตงหันหลังให้ต้อย
"ต้อย นี่พี่ตง พี่ของพี่สิงห์กับนงเยาว์"
ตงหันมา ต้อยยกมือไหว้ แล้วชะงัก ตาเบิกโพลง จำหน้าได้ ชี้หน้าบอก
"พี่ พี่....อย่าบอกนะว่าพี่คือ..."
ตงลุกพรวดจะหยิบปืนทันที สิงห์ลุกตามเข้าประกบ ตะปบมือของตงไว้ ทั้งคู่ยืนชิดกันจนสองสาวไม่เห็น
"รู้จักพี่เขาเหรอต้อย"
"รู้ซี รู้จักดีด้วย พี่คือ พี่ปราบ ใช่ไหม"
"หา....อะไรนะ ปราบไหน"
"ก็พี่ปราบ ในเรื่องนเรศวรไง พี่เป็นดารานักบู๊ไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ใช่หรอก คงหน้าคล้ายน่ะ"
ตงคลายมือจากปืนด้านหลัง สิงห์ปล่อยมือตาม โล่งอก
"เหมือนมากเลยอ๊ะ"
"เออใช่ ดูดูไปก็เหมือนเนอะ"
"เหมือนหรือวะสิงห์"
"ไม่รู้พี่ ไม่รู้จัก รู้จักแต่จาพนม"
สองสาวหัวเราะกันคิกคัก แถมต้อยยังทำท่าเอียงอาย
"พี่ปราบน่ะเป็กหนูเลย เจอตัวจริงนะ จะขอลายเซ็น ขอเบอร์โทร ขอริงโทน
ขอแม้แต่...."
"อะไร" ตงถาม
"ขอเป็นเมีย ฮ่ะฮ่ะ"
ต้อยหัวเราะลั่น ตงหัวเราะออกมาเหอะ ๆ อย่างงง ๆ แต่ก็รู้ว่าต้อยให้ท่า
"ต้อย พูดอะไรน่าเกลียด ขอโทษนะคะพี่ตง"
"ไม่เป็นไร บางคนทำน่าเกลียด แต่ดูแล้วน่ารัก"
ต้อยเอียงอาย
"ไหน ๆ หน้าพี่ก็เหมือนดาราแล้ว เรามาฉลองอย่างดารากันเลยดีกว่า"
"ยังไงวะ" ตงว่า
"ก็จะมาเลี้ยงกันนอกร้านให้ยุงกัดทำไมล่ะพี่ เข้าไปเลี้ยงคาราโอเกะกันข้างในดีกว่า"
"จริงด้วย แต่...แพงหน่อยนะคะ"
"อ้าว คิดว่าพี่ไม่มีเงินรึไง เปิดห้องส่วนตัวให้พี่เลยน้อง"
"ได้เลยค่ะพี่ปราบ เอ๊ย พี่ตง ห้องว่างพอดี ต้อยบูรพาจัดให้ค่า"
ต้อยเข้ามาควงแขนตง พาเข้าร้าน สิงห์ถอนใจ เรื่องร้ายกลายเป็นดี
"เป็นอะไรรึเปล่าพี่สิงห์ เมื่อกี้ดูเครียด ๆ"
"หายเครียดแล้ว เฮ้อ...สบายใจสุด ๆ แล้วละ"
สิงห์โอบร่างใบพรตามเข้าร้าน
นงเยาว์เดินผ่านหน้าห้องคาราโอเกะ ใบพรเดินหัวเราะระรื่นออกมา นงเยาว์สะดุ้ง
"อ้าว...ยังไม่ไปที่ชอบ เอ๊ย....ยังอยู่อีกเหรอ"
"ก็ยังอยู่ ไม่ได้ไปไหนนี่" ใบพรบอก
"แล้วพี่ชายฉันอยู่ไหน"
"อยู่ด้วยกันนี่แหละ"
นงเยาว์มองเข้าไปในห้อง เห็นตง สิงห์ กำลังร้องคาราโอเกะเมามัน ตงลุกขึ้นเต้นกับต้อย
"พี่ตง เกิดอะไรขึ้น"
"พี่ตงเขาเลี้ยงให้ฉันกับพี่สิงห์น่ะ"
"เลี้ยงเพื่อ"
"ก็...เราเป็นแฟนกันไงจ๊ะ ขอบใจมากนะนงที่เธอไม่หึงฉันแล้วน่ะ"
ใบพรเข้ามากอดนงเยาว์ นงเยาว์แอบทำหน้ารังเกียจ
"ไป เข้าไปสนุกด้วยกันเถอะ "
ใบพรพา นงเยาว์เข้าห้อง
นงเยาว์เข้ามา มองหน้าทั้งตงและ สิงห์ สิงห์มองตอบอย่างเย็นชา
"สนุกกันใหญ่นะพี่ตง"
"มา นง มาร้องเพลงด้วยกัน "
"ขอคุยหน่อยซิ"
นงเยาว์ดึงตงไปมุมห้อง ต้อยดึงใบพรมาร่วมร้องกับสิงห์ บังคับให้เต้นสโลว์ซบด้วย
นงเยาว์กระซิบถาม
"ก็ไหนว่าจะฆ่ามันไง"
"สองสาวนั่นจำพี่ไม่ได้ ก็เลยไม่รู้ว่าจะฆ่าไปทำไม สิงห์มันก็ขอไว้ด้วย"
"พี่ยอมตามงั้นเหรอ"
"ถ้าฆ่า ก็ต้องหนีคดีอีก พี่เหนื่อยแล้วว่ะ หนีไปกบดานที่โน่นที่นี่ พี่คิดเหมือนไอ้สิงห์มันแล้ว กรรมมันตามทัน ต้องเลิกทำบาปเสียที"
จังหวะนี้สิงห์แยกมาจากสองสาว เดินมาหาตงและนงเยาว์
"อ้อ โดนพี่สิงห์กล่อมเข้าหน่อย ก็เชื่อตามเลยนะ"
"มีอะไรรึเปล่าวะ ทำไมแกอยากให้สองคนนั่นตาย"
"มันไม่ใช่คนดี"
จังหวะนี้ สิงห์แยกมาจากสองสาว เดินมาหาตงและนงเยาว์
"ไม่บอกไปล่ะ เธออยากให้ตายเพราะเธอหึงใบพร"
นงเยาว์หันมามองสิงห์ ไม่นึกว่าสิงห์จะกล้าพูด
"หา...แกหึงใบพรเหรอ ก็หมายความว่าแกหึงสิงห์มันน่ะซี"
"คือ ฉัน"
สิงห์รีบเปลี่ยนคดี
"นงมันหวงผมน่ะครับ ไม่อยากให้ผมคบใบพร"
นงเยาว์หลบตาตง
"เออ ก็จริง แกหวงไอ้สิงห์มาตั้งแต่เด็กแล้ว เลิกนิสัยน้องสาวหวงพี่ชายเสียที พี่เขาจะได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน ไม่งั้นก็หาเมียไม่ได้อยู่นั่นแล้ว เฮ้ย น้องต้อยเรียกแล้ว ไปร้องต่อละ"
ตงแยกไปร้องเพลงต่อ นงเยาว์มองหน้าสิงห์แล้วรีบออกจากห้อง สิงห์รีบตาม ใบพรมองตามทั้งคู่อย่างสงสัยเล็ก ๆ
สิงห์ตามมา คว้านงเยาว์ไว้
"ปล่อยฉัน"
"พี่ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเหี้ยมขนาดนี้ วางแผนให้พี่ตงฆ่าใบพร ฆ่าต้อย นี่เธอใช่นงเยาว์ น้องสาวของพี่คนเดิมรึเปล่า"
นงเยาว์น้ำตาค่อย ๆ รื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด
"ไม่ใช่แล้วละ นังนงคนเดิมมันตายจากไปนานแล้ว เหลือแต่นังนงคนใหม่ที่มีแต่ความชั่ว ความเลว ใช่....ฉันทำได้ทั้งนั้นสำหรับคนที่มันแย่งของที่เป็นของฉันไป"
"ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้หรอกนง"
"ก็จริง แต่สำหรับฉันต่อไปนี้ฉันจะเป็นเจ้าของทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ฉันจะไปให้สูงที่สุดเท่าที่ฉันจะไปถึง ไม่แน่หรอกนะ ปีหน้าหรือปีโน้น ฉันอาจจะไปเป็นดาราดังให้คนชื่นชมกันทั้งประเทศก็ตาม คอยดูฉันก็แล้วกัน"
นงเยาว์สะบัดไป สิงห์ได้แต่ถอนใจ
นงเยาว์มายืนสงบสติอารมณ์ที่มุมเคาน์เตอร์บาร์ พริ้งและศรียืนอยู่พอดี
"ยังไง นงเยาว์ พี่ชายมาแล้วเหรอ" พริ้งถาม
"ค่ะ ร้องคาราโอเกะอยู่ในห้อง"
"บอกทุกคนไว้แล้วนะให้พูดเหมือน ๆ กัน นี่...ถ้าพี่ชายกลับ ก็ไปกับแขกเถอะ จองตัวเธอกันเป็นหางว่าว คืนนี้ยายพิณหยุดงานด้วย นังศรี สายพิณไปไหนรู้ไหม"
"เจ๊ คนมีความรักถึงขั้นจะแต่งงง แต่งงาน มันก็ไม่อยากทำงานแบบนิ้แล้วละ ปล่อยมันไปเถอะ"
"ก็เข้าใจนะ เฮ้อ...สงสัยฉันต้องดันเธอให้เป็นนางฟ้าแทนยายพิณแล้วละ"
ศรีหันขวับมมามองนงเยาว์
"หนูจะได้แทนพี่พิณจริง ๆ นะเจ๊"
"จริง ตอนนี้เรทติ้งเธอดีกว่ายายพิณแล้วนะ"
นงเยาว์ยิ้มภูมิใจ ศรีมองอย่างหมั่นไส้ เดินเข้ามากระซิบ
ศรีร้องเพลงขึ้นมาอย่างงั้น
"เช็คเร็ตติ้งหน่อยเบเบ้ ถ้าไม่เฟิร์มนะฮันนี้ เช็คแล้วทิ้งเลยเบเบ้" - เข้าใจไหมนังนง ถ้าบารมีไม่เฟิร์ม ความสามารถไม่แน่นอก แล้วนุ่งไม่เสมอหูเท่าพิณ อย่าได้เผยอหน้ามาเทียบรุ่น ของแท้น่ะมีชิ้นเดียวในโลก ของก็อปน่ะ เช็คแล้วทิ้งลูกเดียว"
ศรีแยกไปอย่างสะใจ
"ใครกันแน่ที่เป็นของแท้ คอยดูต่อไปละกัน"
เสียงเพลงเร้าอารมณ์ดังขึ้น เวทีหรี่ไฟลง ทุกคนในห้องหันไปมอง
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 12 (ต่อ)
ไฟสว่างขึ้นด้านหลังเวที สามสาว เอพริล เมย์ จูน ยืนโพสเซ็กซี่เป็นเงาดำ ไฟกระพริบหลากสี สามสาวเต้นเร่าร้อนพร้อมกัน คนดูปรบมือ กลุ่มพริ้ง นงเยาว์ เพลินพาก้านและเฮียหมาเข้ามาสมทบ
เพลินบอก
"นางฟ้าคนใหม่ของบ้านสุขสำราญ ดูซะให้เต็มตานะนังพริ้ง เฮียหมาเห็นแล้วต้องทั้งเห่า ทั้งหอน"
"ขนาดนั้นเชียว" หมาบอก
บนเวที จันทร์ฟองก้าวออกมา แต่งหน้าเข้มจัด ออกมาเต้นพร้อมกลุ่มสามเดือน ดูสะสวย
ไม่แพ้กัน คนดูปรบมือสนั่น กลุ่มพริ้ง เพลินกรี๊ดกร๊าด นงเยาว์มองตะลึง
"จันทร์ฟอง"
บนเวที สามเดือนเดินฉวัดเฉวียนรอบร่างจันทร์ฟอง จันทร์ฟองเต้นตามสเต็ปอย่าคล่องแคล่ว
หมาบอก
"เฮ้ย สวย ๆ"
"ลีลาใช้ได้"
"เด็กมาจากไหนน่ะนังเพลิน" พริ้งถาม
"อ้าว ก็ถามนงเยาว์ดูซี เพื่อนสนิทไม่ใช่เหรอ"
พริ้ง ศรีหันไปมองนงเยาว์ที่หน้าซีดเจื่อนไป
"เพื่อนหนูใช่ไหม"
"ค่ะ จันทร์ฟอง เพื่อนหนูเอง"
บนเวที จันทร์ฟองเริ่มตามสเต็ปไม่ทัน เซไปชนกันเอง เอพริล เมย์ จูนผลักจันทร์ฟองให้อยู่ในไลน์ คนดูเขม้นมอง กลุ่มพริ้งเขม้นมองเช่นกัน
"เจ๊ มันเซ ๆ เมารึเปล่า" ก้านถาม
เพลินเป็นงง
บนเวที จันทร์ฟองเซมากขึ้น ผิดเสต็ป ไปชนสามสาว จูนเลยผลัก จันทร์ฟองมาหน้าเวที คนดูผงะเพราะเมื่อเห็นระยะใกล้ จันทร์ฟองผ่ายผอม ยกทรงยัดไว้ให้หน้าอกใหญ่ แต่ที่จริงซี่โครงบาน หน้าที่แต่งจัดเพื่อลบริ้วรอยทรุดโทรมของสังขาร จันทร์ฟองเซมาหน้าเวที ยืนมึน ๆ แต่ยังเต้นไปด้วย เซไปเซมา แล้วเซไปนั่งตักเสี่ยที่นั่งแถวหน้า เสี่ยเอะอะเพราะเหมือน จันทร์ฟองจะเป็นลม
เพลินส่งสัญญาณให้สามสาวพาจันทร์ฟองกลับขึ้นไปเต้นต่อ
สามสาวเข้ามาดึงจันทร์ฟองจากตักแขก กลับขึ้นไปบนเวที จันทร์ฟองหัวเราะไร้สติ แล้วเต้นเพ้อไป คนดูเริ่มหัวเราะและโห่ สามสาวทนไม่ไหวลากจันทร์ฟองกลับไป ไฟกลับเป็นปรกติ คนโห่ลั่น
ศรี ก้านและเฮียหมาหัวเราะลั่น เพลินหน้าถอดสี พริ้งนิ่งงันไป สีหน้าเวทนามากกว่าจะเห็นขัน นงเยาว์รีบแยกตัวออกมาตรงไปที่มุมของบ้านสุขสำราญ
ก้านบอก
"เจ๊เพลิน แนะนำนะ ให้กินยาเม็ดสลายมโน มโนว่าเด็กเจ๊น่ะเป็นนางฟ้า เพราะที่เห็นออกมาโชว์น่ะ นางนรกชัด ๆ"
"คนสวยถึงจะโชว์ได้นะคะเจ๊เพลิน คนป่วยต้องอยู่โรงพยาบาลค่ะ" ศรีบอก
"คงไม่ได้กินแค่ยาสลายมโน มันต้องกินยาต้านด้วย"
ทั้งหมดหัวเราะลั่น เพลินอยากร้องกรี๊ด แยกไป พริ้งมองตามไป
เพลินเข้าไปดูสภาพของจันทร์ฟองที่นอนหอบหายใจอยู่ที่โซฟา เอพริล เมย์ จูน รุมดูอยู่ด้วย นงเยาว์แอบมองอยู่ห่าง ๆ
"อะไร อะไรกัน หน้าแหกหมดแล้ว ทำไมสภาพมันเป็นแบบนี้ล่ะ อย่างกะนางลำยองท้องแก่ มันเมาใช่ไหม" เพลินบอก
"มันเมาทั้งวัน ทั้งคืนอยู่แล้วเจ๊" เอพริลบอก
"แล้วทำไมไม่บอกฉัน"
เมย์บอก
"ไม่กล้า....ยิ่งมันรู้ว่าคืนนี้มันต้องมาทำงาน มันยิ่งอัพเข้าไปใหญ่เลย"
"มันบอกมันไม่อยากขายตัว มันร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน จนต้องให้ยามันนั่นแหละ มันถึงสงบลงได้" จูนบอก
นงเยาว์ฟังด้วยความรู้สึกผิดบาป
"นี่ถ้าพี่พิศรู้เข้า นังนี่อยู่ปากเหวแน่" เพลินบอก
"ต้องรู้อยู่ดีเจ๊ คืนนี้พรุ่งนี้มันต้องโดนซ้อมน่วมแน่ ๆ" เอพริลบอก
"ไอ้ซ้อมไม่เท่าไหร่ แต่พี่สุวรรณทรมานมัน ไม่ให้มันอัพยา นั่นแหละเจ๊ มันจะลงแดงตาย"
เพลินบอก
"โอ๊ย....ยังไงดีวะ เอางี้ ยังไงคืนนี้มันต้องได้แขก ยังไงมันก็ต้องได้ออฟ มีรายได้บ้าง โทษหนักจะได้เป็นเบา ฉันไปเชียร์พวกเสี่ย ๆ ก่อน"
เพลินแยกไป
จูนบอก
"ทำไงดีให้มันอยู่ในสภาพที่แขกเขาอยากจะออฟ"
"หมดปัญญา" เมย์ว่า
เอพริลบอก
"ให้มันอัพเข้าไปอีกดีกว่า เอาให้ไฮลอยฟ้าไปเลย"
เสียง นงเยาว์จากเบื้องหลัง
"ขอกาแฟดำร้อน ๆ แก้วนึงก็พอ"
สามสาวหันมามองนงเยาว์อย่างแปลกใจ
เพลินกำลังเชียร์แขกให้ออฟจันทร์ฟอง พริ้งมองอยู่ห่าง ๆ
เสี่ย1 บอก
"ไม่ไหวมั้งเจ๊ ทั้งผอม ทั้งเพลีย หิ้วไป กลัวอ้วกใส่รถ"
เสี่ยทั้งหลายหัวเราะร่า
"สงสารเถอะค่ะ เด็กเขากำลังหารายได้ ช่วยพ่อช่วยแม่ ส่งน้องกำลังเรียน"
เสี่ย2 บอก
"กลัวส่งยาน่ะซี อย่างนี้เล่นยาชัวร์"
"เอางี้ เพลินลดกระหน่ำ ห้าสิบเปอร์เซนต์เลยค่ะ"
เสี่ย1บอก
"ฟรียังไม่อยากเลยเจ๊"
เพลินหน้าเสีย พริ้งเข้ามา ดึงเพลินแยกมา
"นังเพลิน แกให้ยามันใช่ไหม ถึงไม่ได้สติแบบนี้"
"ฉันไม่รู้ ไอ้สุวรรณกับพี่พิศเป็นคนดูแลมัน"
"งั้นก็ต้องใช่....มอมยาเด็ก บังคับให้มันขายตัว ทรมานมันให้ตายทั้งเป็นแบบนี้ แกมีสำนึกบ้างรึเปล่า"
"ฉันมีทางเลือกด้วยเหรอวะ ฉันไม่ทำ พี่พิศก็เล่นงานฉัน อย่ายุ่งเลย ยังไง เด็กมันก็ต้องทำ
เพลินแยกไป พริ้งอนาถใจ"
จันทร์ฟองนอนอยู่โซฟา นงเยาว์อยู่ข้าง ๆ จันทร์ฟองมองนงเยาว์ด้วยสายพร่ามัว แล้วค่อย ๆ ชัดขึ้น
"ลุกไหวไหม"
จันทร์ฟองลุกขึ้นนั่ง
"กาแฟดำทั้งขมทั้งร้อนเลย อย่างที่แกชอบ"
จันทร์ฟองดื่มนิดหน่อย รู้สึกดีขึ้น นงเยาว์มองที่มือสองข้างของเพื่อน เห็นรอยเข็มฉีดยาทั้งเก่าและใหม่
"มองอะไร"
"พวกมันทำกับแกขนาดนี้เลยเหรอ"
"สงสาร สมเพช หรือสะใจกันแน่"
"จันทร์ ทำไมแกพูดอย่างนั้นวะ แกเป็นเพื่อนฉันนะ"
"เพื่อนเหรอ เพื่อนน่ะเขาไม่ทิ้งเพื่อนให้อยู่ในนรกอย่างนั้นหรอก แกเอาตัวรอดไปคนเดียว แกอย่าลืม"
"เฮ้ย....ฉันไม่ได้เอาตัวรอด ไอ้ชิตมันพาฉันหนีออกมา แล้วฉันก็ไม่ได้ทิ้งแกด้วย แต่แกใช้ยาจนไม่มีแรงหนี อย่ามาโทษกันชุ่ย ๆ"
"เท่าที่ฉันรู้มา ตอนนั้นพี่ตง พี่สิงห์อยู่กับแกด้วย แกไม่คิดจะให้พี่แกมาช่วยฉันบ้างเหรอ"
นงเยาว์พูดไม่ออก
"สองคนนั่นน่ะ แค่ปืนคนละกระบอกก็ทะลายซ่องนังพิศมันได้อยู่แล้ว แต่แกไม่คิดจะช่วยแม้แต่นิด เพราะอะไรวะอีนง"
"ฉันไม่ต้องการให้พี่ตงมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน"
"เรื่องส่วนตัวของแก อ้อ เรื่องที่แกอยากเป็นกะหรี่เสียเองน่ะเหรอ"
"อีจันทร์"
"มึงไม่ต้องมาทำดีกับกูเลยอีนง อีหน้าไหว้หลังหลอก กูไม่ได้อยากขายตัว แต่มึงน่ะอยากจนตัวสั่น นี่แหละที่ทำให้มึงไม่คิดจะช่วยกู มึงรู้ไหมว่าทรมานแค่ไหนที่บ้านอีพิศน่ะ"
นงเยาว์ลุกพรวดทันที จันทร์ฟองลุกตาม
"จะหนีไปไหนล่ะ ไม่กล้าฟังความจริงใช่ไหม ฟังนะ นี่คือความจริงที่สุด มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไป อี นงเยาว์"
นงเยาว์มองหน้าจันทร์ฟองใจหาย เสียงดังมาจากเบื้องหลัง
ตงถาม
"คุยอะไรกันอยู่"
สองสาวหันมา นงเยาว์ตกใจกลัวความแตก ตงเริ่มเมาแล้ว เสียงยานคางเล็ก ๆ
"อ้าว จันทร์ฟอง แกทำงานที่นี่ด้วยเหรอ"
"ใช่"
"นง ไม่เห็นแกบอก"
"วันนี้ฉันทำงานวันแรก"
"ตำแหน่งอะไรล่ะ"
"พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ"
"ไม่รู้ รีเซฟชั่น พนักงานต้อนรับรึเปล่า หน้าที่เดียวกับนง"
จันทร์ฟองหันไปมองนงเยาว์ นงเยาว์หลบตา จันทร์ฟองแสยะยิ้ม
"พี่ตง กลับไปร้องเพลงต่อเถอะ เดี๋ยวซื้อเหล้าเพิ่มให้" นงเยาว์บอก
"เฮ้ย...พาไปดูหน่อย งานที่แกทำน่ะ พาไปเจอหัวหน้าด้วย จะสั่งไว้อย่าให้ไอ้พวกหื่น ๆ มันมาแตะเนื้อต้องตัวนะโว้ย ไม่งั้นพ่อยิงไส้ขาด"
"ไปพี่"
นงเยาว์ประคองตงจะแยกไป
"พี่ตง เดี๋ยวซี"
จันทร์ฟองเรียกไว้ ตงหันมา
"พี่ยังไม่รู้เลยนี่ว่าฉันทำงานอะไร"
"ก็รีเซฟชั่นไง"
"เปล่า"
"อ้าว แล้วงานไรวะ"
จั"ฉันเป็นกะหรี่ไง กะหรี่ที่เฮเว่นที่แหละ"
จันทร์ฟองยิ้มน่ากลัว ตงเขม้นมอง นงเยาว์ใจหายใจคว่ำ
อ่านต่อตอนที่ 13
