ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 12
อ้อมลุกเดินได้แล้วก็เดินไปเดินมา เธอเอาขนมมาวางให้ศศิและซันที่นั่งมองเธออย่างอัศจรรย์ใจ
"อ้อม ลุกเดินเร็วไปรึเปล่า" ศศิถาม
"สบายมากค่ะพี่ศิ" อ้อมบอก
"แล้วจะไปอยู่บ้านหม่าม๊าวินเค้าจริงๆเหรอ" ซันถาม
"จริง"
"ไหวเหรอ"
"ถ้าซันกับพี่ศิเห็นม๊าของวินแล้วจะเข้าใจว่าทำไมอ้อมถึงไป ม๊าเค้าเสียใจ เค้าคิดว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้อ้อมเสียลูกไป ...... ม๊าเค้าอยากดูแลอ้อมน่ะ ก็คงไม่หนักหนาหรอกน่าซัน....พี่ศิ" อ้อมบอก
"อ้อมเป็นคนน่ารัก อ่อนโยน อยู่ไหนก็ทำให้ทุกคนมีความสุข ยังไงๆพี่ก็ขอให้อ้อมมีความสุขที่บ้านม๊าของวินนะอ้อมนะ" ศศิว่า
"ขอบคุณค่ะพี่ศิ .....แล้วพี่ศิล่ะคะ เป็นไงบ้าง"
"ก็ยัง....ชาๆอยู่ ตอนนี้ก็รอจังหวะจะพูดยังไงกับลูกๆ" ศศิบอก
"พี่ศิจะไม่.....ให้โอกาสพี่โจอีกเหรอคะ"
"ไม่....” ศศิยืนยัน
"แล้วซันล่ะ" อ้อมถามซัน
"เราต้องกลับไปทำงาน ครบวันลาแล้ว" ซันบอก
"ไม่ใช่ เรื่อง....วุธน่ะ"
"มันจบแล้วไง" ซันบอก
ทุกคนซึมไปเมื่อเจอปัญหาต่างๆของตัวเอง ทันใดนั้นเจนก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
"พี่อ้อม เป็นไงบ้าง อ้าว...... ดูแจ่มมากเลย ไม่เหมือนคนป่วยเลย" เจนว่า
"พี่โอ.เค.มากๆ มากกว่าคนมาเยี่ยมสองคนนี้" อ้อมบอก
อ้อมชี้ไปที่ศศิกับซัน เจนเข้าใจ เธอเดินไปนั่งซึมๆด้วย
"หนีงานมาเยี่ยมพี่หรือเปล่าเนี่ย" อ้อมถาม
"เปล่าค่ะ ไม่ได้หนี เจนลาออกแล้ว" เจนบอก
ทุกคนหันไปมองเจน
ศศิถาม "ทำไมล่ะ"
"ก็เจนขอเลิกกับพี่จ๊อด เจนก็เลยลาออกดีกว่า"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ขอเลิกกะเค้า จะทำงานอยู่ต่อไปมันจั๊กกะจี้น่ะพี่ศิ"
"แล้วขอเลิกกะคุณพี่จ๊อดเค้าทำไม" ซันถาม
เจนอึกอัก
อ้อมพูดออกมา "เพราะมันรักคนอื่นน่ะสิ"
ศศิกับซันมองเจนคล้ายจะถามว่าจริงเหรอ เจนยังอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ซันเอ่ยถาม "ใคร....นายอาร์ทใช่ไหม"
เจนพยักหน้า
เจนเข้าร้านมา จูดี้เห็นก็รีบพุ่งไปรับ
"เป็นไงบ้างคะ คุณอ้อมอาการหนักไหม" จูดี้ถาม "พี่จะไปเยี่ยมพรุ่งนี้"
"สบายมากค่ะ หมอให้กลับบ้านพรุ่งนี้แล้ว แต่....สงสัยว่าต้องไปอยู่บ้านแม่พี่หมอวิน"
"อ้าว เหรอ ทำไมล่ะ"
"พี่อ้อมบอก แม่พี่หมอวินขอ"
"โธ่ ย้ายไปกันหมดเลย น้องเจนอย่าย้ายไปไหนนะ อยู่กับพี่ก่อน เออ....แล้วเรื่องหัวใจน้องเจน ไปถึงไหนแล้ว"
เจนกับจูดี้นั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่ง โต๊ะข้างๆ มีลูกค้านั่งอ่าน น.ส.พ. ปิดหน้าอยู่
เจนอึกอัก "คือว่า.......”
จูดี้เห็นนิ้วเจนว่างเปล่า
"ว้าย น้องเจน แหวนหมั้นหาย"
"ปล่าวค่ะ เจน....คืนแหวนพี่จ๊อดไปแล้ว"
"อ้าว ทำไม ทะเลาะกันเหรอ เค้ารู้เรื่องน้องเจนชอบคนอื่นใช่ไหม"
"ไม่ใช่ค่ะ"
"โธ่ เสียดาย หล่อ รวย รักเรา น้องเจนไม่น่าเลย คือไม่รักเค้าก็ไม่เห็นต้องคืนแหวนเค้านี่"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น "ถูกต้อง!!”
คนที่นั่งเอา น.ส.พ. ปิดหน้าอยู่เปิด น.ส.พ. ออกทำให้เห็นเป็นจิตสมรนั่งรออยู่ ตรงหน้าเป็นกองขวดวิตามินเตรียมขาย
"ว้าย นังจิตหมอน มานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ยะเนี่ย" จูดี้ตกใจ
"ตั้งแต่เช้ามั๊ง นี่น้องเจน ที่น้องเจนคืนแหวนหมั้นนั้นเป็นเพราะสมองทำงานไม่เต็มที่ เราไม่รักเค้าไม่เป็นไร แต่ทำไมต้องคืนแหวน"
"อะไรของหล่อนยะ แต่.....ก็จริงนะ ทำไมต้องคืนแหวน"
"ก็สมองทำงานผิดพลาดไง เพราะฉะนั้นต้องกินวิตามินชุดนี้ นี่คือ วิตามินรวมจากสเต็มเซลของปลาบึกผสมปลาโลมา ปลาวาฬ"
"พอๆ ที่แท้ก็ขายยา จะไปไหนก็ไป ชั้นจะคุยกับน้องเจน" จูดี้ไล่
จิตสมรไม่ยอมแพ้ "แต่น้องเจนเค้าอาจจะสนใจ"
"ไม่ล่ะค่ะ" เจนบอก
"น้องเจนเค้ากำลังกลุ้มย่ะ คนที่เค้าชอบหายตัวไป"
จิตสมรมองไปนอกร้านก็เห็นอาร์ทยืนอยู่ไกลๆ
"คนนั้น ตัวสูง คมเข้ม ใส่แว่น ตาโต จมูกโด่ง ผมสั้นใช่ไหม"
"เอ๊ะ รู้ได่ไง" จูดี้งง
"ก็ยืนอยู่นั่นไง"
เจนกับจูดี้หันขวับไปมองแต่อาร์ทหายไปแล้ว
"ไหน ไหนคะพี่จิตหมอน" เจนถาม
จิตสมรชี้ไปทางต้นไม้ "เมื่อกี้อยู่ตรงนั้น"
เจนรีบวิ่งออกไปทันที
เจนวิ่งออกมาหน้าร้านกาแฟแล้วมองหา แต่รอบๆบริเวณก็ไม่มีใคร จูดี้กับจิตสมรตามออกมา
"เมื่อกี้อยู่ตรงนี้ มองเห็นจริงๆ" จิตสมรยืนยัน
"แล้วหายไปไหนล่ะ โกหกป่าวเนี่ย" จูดี้ว่า
"จริงๆ เค้ามองพวกเราในร้าน"
กลุ่มจูดี้กับจิตสมร เจนมองหาอาร์ท เจนเสียใจ ร้อนใจมาก
อีกด้านหนึ่ง ด้านหลังกลุ่มสาวๆ อาร์ทยืนมองเจนแล้วหลบหายไป
โจโทรศัพท์หาศิแต่เป็นเสียงฝากข้อความ
"ศิจ๋า โจนะ ศิไม่ยอมพูดกับโจเลย ศิฟังโจบ้างสิจ๊ะ....ถ้าศิพอจะฟังโจไหว......เอ่อ ศิ โทรกลับมาหาโจ หรือ ให้โจ....ไปหาศิ ก็ได้ โจยอมทุกอย่าง"
ศศิยืนฟังข้อความจากโจที่ฝากไว้
"โจขอโทษ ที่ทำให้ศิเสียใจ แต่โจ......โจคิดถึงศินะ คิดถึงลูก ให้โจไปหาลูกบ้างได้ไหมจ๊ะศิ...”
ศศิว้าวุ่นใจเมื่อโจพูดถึงลูก
ป้าสุขเอาจานอาหารมาวางที่โต๊ะอาหาร ต้นกล้ากับข้าวหอมรอศศิมาทานข้าวเย็นด้วยกัน ศศิเดินเข้ามาในบ้าน
"อ้าว รอแม่เหรอลูก งั้นมาทานข้าวกัน"
ศศินั่งลงที่หัวโต๊ะแทนที่โจ
"คุณแม่นั่งที่คุณพ่อนี่คะ" ข้าวหอมว่า
"จ้ะ วันนี้.....คุณพ่อไม่กลับมากินข้าวจ้ะ" ศศิบอก
"แล้วเมื่อไหร่จะกลับล่ะคะ" ข้าวหอมถามต่อ
"แม่ก็ยังไม่ทราบ......คือบางที่อาจจะหลายวัน"
"คุณพ่อไปไหนคะ"
ศศิชักจะไปไม่ถูก "คุณพ่อ....ไป.....ไปที่อื่นจ้ะลูก เราอยู่กันเองก่อน.....แล้ว แล้ว แล้วแม่จะอธิบายให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ ลูกๆอาจจะไม่เข้าใจ"
"ต้นกล้าเข้าใจครับ" ต้นกล้าพูดออกมา
ศศิอึ้งไป
ต้นกล้าพูดกับข้าวหอม "ข้าวหอม กินข้าวเถอะ อย่าคุยมากเลย เดี๋ยวพี่แย่งกินหมดนะ"
ข้าวหอมหยุดถามแล้วหันไปกินข้าว ต้นกล้าหันมายิ้มปลอบใจศศิ
"คุณแม่กินข้าวเถอะครับ ข้าวหอมไม่ถามแล้ว"
ศศิรู้ว่าต้นกล้าพอจะเข้าใจและไม่ทำตัวให้เธอหนักใจ ศศิอึ้ง เธอฝืนรับประทานอาหารอย่างฝืดคอ
โจนั่งนิ่งๆ ซึมๆ โดยที่มือยังคงถือโทรศัพท์อยู่ สักพักก็มีเสียงสัญญาณเข้า โจเปิดดูก็เห็นหน้าจอเป็นชื่อแพท โจตัดสินใจไม่รับสาย
เวลาผ่านไป เจนยังคงเดินตามหาอาร์ท
เจนเดินปะปนกับผู้คนริมถนน เจนมองหาอาร์ทแต่ก็ไม่เห็น
เจนมาที่ร้านค้าในห้างสรรพสินค้าที่เคยไปกับอาร์ท เธอ
เจนเดินเข้ามาในร้านหมูกระทะร้านที่เคยมากับอาร์ทด้วยสีหน้าไม่มีหวังใดๆ เธอมองโต๊ะที่เคยมากินหมูกระทะกับอาร์ท ภาพตอนที่เจนกับอาร์ทย่างหมูกระทะกินกันอย่างมีความสุขย้อนกลับมา เจนเดินออกจากร้านแล้วก็ผ่านหน้าร้านไป อาร์ทเดินออกมาจากที่แอบ เขามองตามเจนไปแต่ไม่เดินตาม
เจนเดินแบบคนหมดอาลัยตายอยากมาตามริมน้ำ แล้วก็หยุดนั่งที่เก้าอี้ยาวริมน้ำ เธอหยิบโทรศัพท์มาส่งไลน์เสียง
"อาร์ท นี่เป็นครั้งที่ล้านแล้วมั๊ง ที่ชั้นพยายามติดต่อนาย นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย....”
ใครสักคนเดินเข้ามาใกล้บริเวณที่เจนนั่งพูด
"ชั้นเลิกกับพี่จ๊อดแล้ว ชั้นคืนแหวนเค้าไป ชั้นลาออกจากบริษัทเค้า เพราะชั้นคิดถึงนาย ชั้นถึงต้องเลิกกับเค้า...แต่นายก็หายไป.....นายจะหายไปไหนก็ตามใจ.......ไม่อยากมาเจอชั้นก็เชิญเลย......ชั้นก็จะไม่สนใจนายอีกแล้ว"
เจนก้มหน้าร้องไห้อย่างปวดร้าว แล้วเธอก็รวบรวมพลังที่พอจะมีเหลืออยู่ลุกขึ้นหันกลับมาแล้วเจนก็ชะงัก
เจนเห็นอาร์ทยืนอยู่ เขาได้ยินที่เจนพูดทุกอย่าง เจนมองอาร์ทอย่างไม่เชื่อว่าเป็นตัวจริงเพราะเธอหมดหวังไปแล้ว อาร์ทเดินเข้ามาใกล้
"คุณเลิกกับคุณจ๊อดแล้วเหรอ" อาร์ทถาม
"ใช่"
"เพราะผมเหรอ"
"ใช่"
"คุณทิ้งเจ้าชายในฝันของคุณเพราะผมจริงๆเหรอ"
"ใช่ ใช่ ใช่ ....ชั้นเลิกกับเค้าเพราะนาย" เจนย้ำ
อาร์ทดีใจ แต่ยังทำหน้านิ่งเพราะไม่นึกว่าจะได้รู้เรื่องที่ดีที่สุดในโลกแบบนี้ เจนเห็นอาร์ทนิ่งก็คิดว่าอาร์ทไม่ได้ชอบเธอในแบบที่เธอชอบอาร์ท
"นายจะไม่พูดอะไรเลยใช่ไหม ชั้นมันโง่เอง นายพูดออกมาเลยก็ได้นะ ว่าชั้นมันโง่ พูดเลย"
"ผมรักคุณ"
เจนอ้าปากค้าง
"ถ้าจะให้ผมพูดอะไรที่รู้สึกกับคุณก็คือ ผมรักคุณ"
เจนน้ำตาไหลด้วยความดีใจและปิติจนท่วมท้นใจ
"จริงนะ"
อาร์ทเดินเข้ามาใกล้ ทั้งคู่มองตากันอย่างเปิดใจ เปิดความรู้สึกแก่กัน
"ถ้านาย...รัก......แล้วทำไมนายถึงปล่อยชั้นให้กับพี่จ๊อด" เจนถาม
"เพราะผมอยากให้คุณมีความสุข อะไรที่ทำให้คุณมีความสุข ผมทำให้คุณได้ทั้งนั้น เจน"
เจนซาบซึ้งในคำพูดที่จริงและตรงของอาร์ท
"แต่ชั้นไม่มีความสุขเลย เพราะอะไรรู้ไหม เพราะนายหายไป แต่ตอนนี้ ชั้น.....มีความสุข.....ที่สุด เพราะอะไรรู้ไหม เพราะนายอยู่ตรงนี้ไง"
อาร์ทยิ้มด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข เขามองเจนอย่างรักสุดหัวใจ
"นายอย่าหายไปไหนอีกนะ อาร์ท" เจนบอก
อาร์ทเดินเข้ามากอดเจน เจนกอดตอบ ต่างฝ่ายต่างได้ของรักคืนมา หมดเวลาปิดบังหัวใจของตัวเองอีกต่อไปแล้ว
อาร์ทพูดออกมา "ผมไม่ไปไหนแล้ว"
ทั้งคู่กอดกันท่ามกลางบรรยากาศสวยงาม หลายคนมองมาแต่ทั้งคู่ก็ไม่สนใจใครอีกแล้ว
บ้านซันยังคงโล่ง โดยมีข้าวของวางอยู่เพียงเล็กน้อย ซันกำลังจัดของอยู่ มีกล่องบางกล่องวางซ้อนๆกัน ซันเปิดกล่องเพื่อหยิบของออกมา กล่องนั้นเป็นกล่องใส่รูปซันกับวุธที่ถ่ายด้วยกัน และมีรูปวุธที่ซันฉีกแต่ตัดแปะไว้เก็บไว้ ซันเก็บรูปไว้กับกล่องแล้วยกออกไปจากห้องนั้น
กองข้าวของที่เตรียมทิ้งอยู่ริ้มรั้วหน้าบ้าน ซันเอากล่องรูปมาวางกองรวมกันกับของที่จะทิ้งอื่นๆ
"ลาก่อนนะวุธ"
วุธทำงานยุ่งอยู่ที่โต๊ะ พนักงานเดินออกไปจนเหลือไม่กี่คน แต่วุธก็ยังคงทำงานอยู่
จ๋าพูดโทรศัพท์กับดารณี
"จ๋าก็กำลังจะปิดร้านค่ะคุณแม่ วุธเหรอคะ.....ก็คุยกันว่าจะไปทานข้าวกัน แต่วุธคงงานยุ่ง....ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ไม่ต้องโทรตามหรอกค่ะ วุธคงลืมเหมือนเดิม....." จ๋าชะงัก
จ๋ามองไปที่ประตูร้านก็เห็นวุธยืนอยู่
"เอ่อ........วุธเพิ่งมาค่ะคุณแม่ วุธไม่ได้ลืม"
วุธยิ้มให้จ๋า
"ปิดร้านหรือยัง ไปกินข้าวกัน" วุธชวน
จ๋ายิ้มด้วยความดีใจ
จ๋ากับวุธนั่งรอพนักงานที่กำลังเอาอาหารญี่ปุ่นมาเสิร์ฟ จานแรกเป็นของจ๋า
"กินเลยจ๋า ไม่ต้องรอวุธ จ๋าชอบอาหารญี่ปุ่นนี่นา" วุธบอก
จ๋าไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นแต่ไม่ได้บอก เธอหยิบตะเกียบจะกิน
วุธร้องบอก "เดี๋ยวอย่าเพิ่ง"
จ๋าชะงัก วุธเอาตะเกียบตัวเองคีบกุ้งออกจากจานจ๋า
"เกือบกินกุ้งเข้าไปแล้ว เดี๋ยวก็แพ้ผื่นขึ้นเต็มตัวหรอก"
จ๋ารู้สึกเจ็บแปลบมาก
"จ๋าไม่ได้แพ้กุ้งจ้ะวุธ"
วุธมองจ๋า
จ๋าพูดออกมา "ซันต่างหากที่แพ้กุ้ง"
วุธหน้าเสีย
จูดี้ยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ
"ในที่สุด ความรักก็ทำให้หากันจนเจอ.....เฮ้อ......น้ำตาจะไหล"
เจนกับอาร์ทนั่งอยู่ด้วยกัน เจนกับอาร์ทนั่งหน้าบานด้วยความรักอิ่มเอม อาร์ทกับเจนจับมือกัน จูดี้ดีใจเว่อร์
"ซึ้งอ่ะ เรื่องของน้องทั้งสองคน เหมือนนิยายรักโรแมนติคเลย"
เจนเขิน "พี่จูดี้อ่ะ ไม่ขนาดนั้นหรอก"
"แหม.....อาการต่างจากวันก่อนเลยนะน้องเจน ตอนนี้พี่เห็นแต่หัวใจสีชมพูของน้อง ว่อบแว่บอยู่เต็มร้านพี่ไปหมด"
เจนเขินจนม้วนไปม้วนมา
"น้องอาร์ทรูปหล่อขา น้องเจนเค้าแซ้ดมากเลยนะ ตอนที่น้องหายไป ร้องห่มร้องไห้ น่าสงสาร" จูดี้บอก
เจนรีบปฏิเสธ "ไม่ใช่ ไม่ใช่ซะหน่อย พี่จูดี้"
"เออ ไม่ใช่ พี่คงจำมาจากละคร" จูดี้ว่า
อาร์ทขำ "ต่อไปนี้ ไม่ต้องร้องแล้วครับ ผมรับรอง" อาร์ทพูดกับเจน "ไม่ต้องร้องแล้วนะ"
เจนโวยวาย "ชั้นเปล่านะ ชั้นแค่เซ็งที่นายหายไปน่ะ"
"ในที่สุด พระเอก นางเอก ก็ได้สมหวังในรัก และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป.....แต่......”
จูดี้มองทั้งสองคนด้วยความสงสารและตระหนกตกใจแทน
เจนมองจูดี้ด้วยความแปลกใจ
"แต่อะไรคะพี่"
"แต่ตกงานทั้งคู่เลย แล้วจะอยู่กันยังไงเนี่ย" จูดี้ว่า
หน้าเจนที่เปี่ยมสุขอยู่สลดลงทันที เพราะเจนก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าจริงอย่างที่จูดี้พูด เธอหันไปหาอาร์ท
"จริงด้วย อาร์ท แย่แล้ว ทำไงดี"
อาร์ทมองเจนด้วยความเอ็นดู
อ่านต่อหน้าที่ 2
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
สาวใช้ยกอาหารมาวางที่โต๊ะอาหารบ้านวิภา อาหารเช้าเต็มโต๊ะแบบฟู่ฟ่าอลังการมาก วิภานั่งยิ้มปลื้ม
"กินเลยๆทุกคน อาอ้อม กินเยอะๆ มีโจ๊ก มีข้าวต้ม มีซุปไก่"
"ค่ะ ม๊า" อ้อมรับคำ
"หรือชอบอาหารฝรั่ง นี่ๆ ม๊าให้เค้าทำไข่ดาว ไส้กรอก หมูแฮม"
"โห เยอะจัง" อ้อมบอก
"ถ้าไม่ชอบอย่ากิน ม๊าไม่บังคับ" วิภาพูด
ทุกคนขำวิภาที่พยายาม “ไม่บังคับ”
"ค่ะๆ ขอบคุณค่ะม๊า"
"หรือชอบอาหารไทย" วิภาตะโกน "อากิม อากิม ให้ในครัวผัดกระเพรามาให้อาอ้อมที่นึงเร็ว"
"พอแล้วค่ะม๊าขา" อ้อมบอก
"ม๊าครับ ถ้าม๊าทำอาหารเยอะขนาดนี้ทุกวัน อ้อมต้องเป็นโคเรสเตอรอลแน่ครับ" วินบอก
"งั้นกินน้อยๆนะลูกนะ ม๊าไม่บังคับจริงๆ"
ทุกคนกินอาหารกันภายใต้บรรยากาศสบายๆ
วิภามองวศิน "อาวศิน เสาร์นี้ไปดูตัวว่าที่ลูกสะใภ้ม๊ากัน ม๊านัดเสี่ยกำจรไว้ ลูกสาวเค้าน่ารัก ไปดูๆเผื่อชอบ จะได้ตบได้แต่งซะทีนะเรา"
"ม๊า เอาอีกแล้วอ่ะ ไหนบอกไม่บังคับไง" วศินว่า
"มันจำเป็นอาวศิน ผู้ชายต้องมีครอบครัวมันถึงจะเต็มชายนะลูก" วิภาบอก
วินโพล่งออกมา "วศินเค้ามีแฟนแล้วครับแม่"
อ้อมปราม "วิน"
วศินตกใจ "พี่วิน"
"อ้าว จริงเหรอ แล้วทำไมไม่บอกม๊า งั้นพามาดูหน่อย ใคร ลูกใคร ม๊ารู้จักไหม พามาเลย พามาเลย แม๊ ดีใจจัง"
วศินรู้สึกเหมือนอยากตาย
ตอนเช้าที่ร้านกาแฟจูดี้ซึ่งยังไม่เปิด จูดี้ยังไม่มา เจนกับอาร์ทนั่งคุยกันหน้าร้าน
"เราต้องทำงาน ต้องหางานทำให้ได้ ไม่งั้นเราอดตายกันแน่ๆ" เจนบอก
"ไม่หรอก ผมมีเงินเยอะ" อาร์ทบอก
"อย่าเว่อร์ อย่าพูดเล่นสิ มาช่วยกันคิดว่าจะทำอะไรกันดี เราจะได้อยู่รอด เราต้องช่วยกันนะ"
อาร์ทรู้สึกเอ็นดู "คุณอยากทำอะไรล่ะ"
"ชั้นก็.....เป็นเซลล์ที่เก่งมากเลยนะ ส่วนนายก็กราฟฟิกดีไซน์ ที่จริงมันดูดีออกจะตาย เราสองคนเนี่ย ทำอะไรที่ไม่ซ้ำกับของโหลๆจากโรงงาน แล้วขายกันเองดีมะ นายออกแบบ แล้วชั้นขาย"
"ก็นั่นน่ะแหล่ะ อะไรหล่ะที่จะให้ผมออกแบบ แล้วคุณขายน่ะ"
"ก่อนอื่น เราต้องมีที่ทำงานก่อน จะมานั่งรอร้านกาแฟเปิดแบบนี้ คงทำอะไรไม่ได้หรอกเนอะ"
จูดี้กับแมนเดินมาถึง
"อ้าว มารอพี่เปิดร้านแต่เช้าเลยเหรอคะ คู่รักคู่รส" จูดี้ทัก
"เรากำลังจะทำงานกันน่ะค่ะพี่ แต่ยังไม่มีที่ทำงาน ว่าจะหาที่ทำงานเหมาะๆซักที่หนึ่ง" เจนบอก
"ที่ไหนคะ เหมาะๆ" จูดี้ถาม
เจนคิดแล้วมองไปในร้านจูดี้
จูดี้มองตามแล้วก็ทำตาโต
"ร้านพี่เหรอคะ"
เจนวางโน๊ตบุ๊คและอุปกรณ์เครื่องเขียน 2-3 ชิ้นลงบนโต๊ะริมหน้าต่างซึ่งมุมที่ดีที่สุดของร้านของจูดี้
"ขอบคุณพี่จูดี้มากนะคะ ที่ให้เราสองคนทำงานตรงนี้"
"ไม่ต้องขอบคุณเลยค่ะ พี่ยินดี พี่สนับสนุนคนสู้ชีวิต"
"เราขอใช้แค่โต๊ะเดียวเท่านั้นค่ะ" เจนบอก
"ค่ะน้องเจน เชิญเลยค่ะ"
จูดี้เดินไป
"เจน ผมมีออฟฟิศ มีห้องทำงานเยอะแยะ คุณอยากได้แบบทั้งตึกหรือทั้งฟลอก็มีนะ" อาร์ทบอก
"อาร์ท เราไม่มีเวลาเพ้อฝันแล้ว นี่....มาดูนี่ เจนรีเสิร์จดูเมื่อคืน ตอนนี้เราควรทำสิ่งที่คนต้องใช้ทุกวัน และราคาไม่สูง นั่นคือ เสื้อผ้า"
"เสื้อผ้าเหรอ"
อาร์ทพลอยสนุกไปด้วย "เสื้อยืดไง ไม่แพงแน่"
"ถูกต้อง นายใช้ฝีมือนายออกแบบเลย ให้มันไม่เหมือนของโหลนะ ถ้าโดนใจคนล่ะก็ รวยเร็วเลยเรา"
ทั้งสองคนรวมหัวกันทำงาน จูดี้มองมาที่ทั้งสองด้วยความเอ็นดู
เจนกับอาร์ทนั่งทำงานด้วยกัน
อาร์ทออกแบบลายเสื้อยืดต่างๆ โดยมีเจนช่วยชี้เพื่อเลือก
เวลาผ่านไป อาร์ทแก้แบบ เจนเดินโทรศัพท์ไปมา อาร์ทเรียกให้เจนมาดูแบบ เจนมองแล้วก็ชอบ เธอเขียนรายชื่อต่างๆ ลงบนกระดาษ จูดี้เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ อาร์ทส่งให้เจน แต่เจนยังคงง่วงกับการทำงาน อาร์ทเลยป้อนเจน จูดี้มองทั้งคู่อย่างเอ็นดู
แบบลายสกรีนเสื้อยืดเสร็จสมบูรณ์ เป็นลายเรียบแต่เก๋อยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เจนกับอาร์ทมองหน้ากัน ด้วยความดีใจ
"เจนลงตัวอย่างใน ig มีคนสนใจเยอะเลย งั้นเราทำเลยนะ" เจนบอก
"ยังไม่ได้สั่งทำ มีคนสนใจแล้วเหรอ" อาร์ทถาม
"บอกแล้วไงว่า เจนเป็นเซลล์ที่เก่งที่สุดคนนึงเลย" เจนว่า
"งั้นเราก็ไปหาโรงงานสกรีนเสื้อกันไหม" อาร์ทชวน
"โธ่ ไม่ต้อง เจนติดต่อแล้ว เดี๋ยวเราไปสั่งได้เลย ไม่ต้องตระเวนหา เจ้านี้เค้ารับทำจำนวนน้อยด้วย ราคาใช้ได้"
"เจน เก่งจริงๆด้วย"
"อย่าเพิ่งชมมาก เดี๋ยวเหลิง"
จูดี้เดินมาหา "เป็นไงคะ ถึงไหนแล้วคู่รักคู่รส"
"เราจะทำเสื้อยืดขายค่ะ อาร์ทออกแบบแล้ว เราจะไปสั่งทำซักนิดๆหน่อยๆก่อน แล้วจะขายใน ig”
"อุ๊ย เริ่ด และรวดเร็วจริงๆ" จูดี้ปลื้ม
"แต่เราคงต้องขอใช้พื้นที่ในร้านพี่จูดี้เล็กน้อย เพราะอาจต้องถ่ายรูปสวยๆน่ะค่ะ"
"อู๊ย สบายมาก เชิญค่ะ เชิญใช้ได้เลย แค่เล็กน้อย" จูดี้บอก
ที่มุมซึ่งดีที่สุดในร้านของจูดี้เต็มไปด้วยเสื้อยืด ทั้งแขวน ทั้งวาง จนเต็มพื้นที่ มีทั้งบนโต๊ะ ที่หน้าต่าง ที่เก้าอี้ ราวกับเป็นร้านขายเสื้อยืด อาร์ทกับเจนช่วยกันจัดเพื่อถ่ายรูปลง ig และอินเทอร์เน็ต จูดี้เห็นแล้วก็พูดไม่ออก
"ใช้ที่แค่เล็กน้อย......ฮือ"
"ขอบคุณนะครับพี่จูดี้" อาร์ทบอก
"ค่ะ ฮือ"
จูดี้หันมาเจอแมนที่สวมเสื้อยืดของอาร์ท
"อุ๊ต๊ะ ที่รัก ที่รักซื้อเสื้อยืดของเค้าแล้วเหรอ เร็วจริง"
"ป่าวคับที่รัก ผมเป็นนายแบบให้คุณเจนกับคุณอาร์ทครับ" แมนบอก
"มาเลยๆ มาทางนี้ โห แมน ใส่แล้วเท่มากเลย มาถ่ายรูปเร็ว ต้องขายดีแน่ๆ"
อาร์ทกับเจนช่วยกันถ่ายรูปโดยมีแมนเป็นนายแบบ
"เสื้อขายดี แล้วกาแฟชั้นล่ะ" จูดี้ว่า
วิภา สุพงษ์ วิน อ้อม นิค และหวานนั่งรอการปรากฏตัวของ “แฟนวศิน” อยู่ที่โถงกลางบ้าน วิภาเดินชะเง้อดูทางประตูด้วยความร้อนใจ
"อาฮัว เป็นอะไร...นักหนา เดี๋ยวอาวศินก็มา" สุพงษ์ว่า
"มันตื่นเต้น ไม่นึกว่าอาวศินจะมีแฟนแอบเอาไว้" วิภาหันมาพูดกับวินกับอ้อม "อาวินกับอาอ้อมก็ช่วยกันปิดม๊าทำไมก็ไม่รู้ เรื่องดีๆอย่างนี้"
"ก็.....อ้อมเค้าให้ปิดไว้ก่อนน่ะครับม๊า" วินบอก
"แน้....วิน.....ก็วศินเค้าให้อ้อมปิดไว้ก่อนน่ะค่ะม๊า" อ้อมพูด
"ทีหลังมีอะไรไม่ต้องปิดนะ ม๊ารับได้ ทำไม.. แฟนอาวศินเค้าเป็นไงถึงต้องปิด"
อ้อมกับวินทำหน้าไม่ถูก
"เค้าไม่สวยเหรอ" วิภาถาม
"ก็......ไม่สวย แต่.....ดูดีครับม๊า" วินบอก
วิภาปลื้ม "อุ๊ย อยากเห็น"
อ้อมกับวินแอบคุยกัน
"วิน บอกหม่าม๊าเยอะกว่านี้ดีไหม เผื่อว่า.....”
"ไม่รู้จะบอกยังไง อ้อมบอกสิ" วินบอก
"อื้อ วินน่ะแหล่ะ"
นิคขยับเข้ามาพูดหน้าตาย
"ผมบอกให้มะ"
วินกับอ้อมสะดุ้ง
"บอกอะไร" วินถาม
"ก็บอกว่า แฟนวศินเป็นผู้ชะ.......”
นิคจะพูด แต่วินกับอ้อมปิดปากนิค
"อุ๊บบบบ.......”
วินหันมาเห็น
“ อะไรกัน ปิดปากอานิคทำไม" วิภาถาม
นิคดึงมือที่โดนปิดปากออก
"ผมจะบอกว่า.........”
นิคหันไปทางประตูแล้วพูดออกมา
"วศินมาแล้ว.......”
ทุกคนหันไปที่ประตูก็เห็นวศินกับศรัณย์ยืนคู่กัน
"มาแล้วๆ เอ๊ะ แล้วตาคนนี้ทำไมมาอีกแล้ว เพื่อนอาอ้อมนี่ มาดูตัวอีกแล้วเหรอคุณ สงสัยชอบพิธีดูตัว" วิภางง
ศรัณย์ไหว้วิภาอย่างนอบน้อม
"มิได้ครับ หม่าม๊า วันนี้ไม่ได้มาดูพิธีดูตัว แต่มาให้หม่าม๊าดูตัว" ศรัณย์บอก
วิภาไม่เข้าใจ "พูดอะไร งงๆ เอ้า ถ้าจะดูอะไรก็ไปนั่งทางโน้น เดี๋ยวแฟนอาวศินเค้ามา จะได้นั่งคู่กันตรงนี้"
วิภาจัดที่นั่งให้คนนั้นคนนี้แล้วขยับให้เหลือสองที่ใกล้ๆกัน
"อาวศิน แล้วแฟนอาวศินล่ะ ไหนบอกว่าจะไปรับมาด้วยกัน" วิภาถาม
"ก็รับมาแล้ว" วศินบอก
"อ้าว แล้วอยู่ที่ไหน" วิภาถาม
"อยู่นี่" วศินพูด
"ที่ไหน เอ๊ะ พูดอะไร ไม่รู้เรื่อง ถ้ามาแล้วก็ไปพาเค้าเข้ามา"
"มาแล้ว นี่ไง" วศินชี้ไปทางศรัณย์
วิภามองข้ามหัวศรัณย์ไป ศรัณย์จึงติดสอนใจเด็ดขาดแล้วพูดออกมา
"ผมเองครับ"
"ผมเองครับอะไร" วิภางง
"ผมเองครับ ที่เป็นแฟนวศิน" ศรัณย์พูด
ทุกอย่างเงียบกริบ วิภามีสีหน้าเดิมโดยไม่ได้ตกใจอะไรเพราะไม่เข้าใจ ส่วนสุพงษ์อ้าปากค้าง วินกับอ้อม ลุ้นสุดๆ นิคยิ้มกริ่ม ส่วนหวานตกใจ ศรัณย์กับวศินดูท่าทางของวิภา
วศินเรียก "ม๊าครับ"
"ยังไงนะ คนนี้เค้าบอกเค้าเป็นอะไรนะ" วิภางง
"เป็นแฟนผมครับ" วศินบอก
วิภายังยิ้มอยู่ "แต่เค้าเป็นผู้ชาย"
"ครับม๊า แฟนผมเป็นผู้ชาย" วศินบอก
วิภาเริ่มหุบยิ้ม “....เหรอ......ฮื้อ...... ไม่ได้นะ ไม่ได้หรอก จะเป็นได้ไง"
วิภาหันไปทางครอบครัว
"เฮีย อาวิน อาอ้อม อาหวาน อานิค วศินเค้าเล่นอะไร ม๊าไม่เข้าใจ" วิภางง
"ไม่เล่นล่ะครับม๊า นี่ล่ะ ของจริงเลย" นิคบอก
วิภาหันมาทางวศินกับศรัณย์ก็เห็นทั้งสองคนจับมือกันแล้วทำสีหน้าจริงจัง อ้อนวอนขอความเห็นใจจากวิภา
"อาวศิน ลื้อมีแฟนเป็นผู้ชาย.." วิภาเป็นลม
วิภานอนเป็นลมอยู่บนเก้าอี้ยาว ลูกสาวของหวานและอ้อมช่วยกันปฐมพยาบาล วินนวดมือและเท้า สักพักวิภาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น วิภาเห็นวิน อ้อม หวาน สุพงษ์และนิค
"อาวิน อาอ้อม"
"ม๊าฟื้นแล้ว ค่อยๆลุกครับ" วินบอก
วิภาค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยมีลูกๆประคอง สุพงษ์ยืนอยู่ใกล้ๆ
"โอย....เมื่อกี้ฝันไป ฝันไม่ดีเลย ฝันว่า อาวศินมีแฟนเป็นผู้ชาย" วิภาบอก
ลูกๆและสุพงษ์ที่นั่งล้อมอยู่เงียบกริบ วิภาขำความฝันของตัวเอง
"ตลกจริงๆ ฝันเป็นตุเป็นตะ นี่ๆ ฝันว่า อาวศินพาผู้ชายคนที่เคยมาวันดูตัวนะ มาตรงนี้ แล้วบอกว่า เป็นแฟนกัน"
วิภาชี้ไปที่วศินกับศรัณย์นั่งอยู่
"เอ๊ะ ทำไมอั๊วยังเห็นภาพเดิม นี่ยังฝันอยู่เหรอ"
วิภาลุกขึ้นเดินไปที่วศินกับศรัณย์แล้วเอาพัดตีหัววศิน
วศินร้อง "โอ๊ย"
"เจ็บเหรอ"
"เจ็บสิฮะม๊า"
"งั้นก็ไม่ได้ฝัน ลื้อมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ เอิ๊ก......”
วิภาเป็นลมไปอีก ลูกๆวิ่งไปรับแล้วหาที่ให้วิภาด้วยความวุ่นวาย
วศินกับศรัณย์กลุ้มใจ ทั้งสองยืนจับมือกัน นิคเดินมามองแล้วยิ้มประหลาดๆให้ ลูกๆ ช่วยวิภาด้วยความวุ่นวาย
ศศิแต่งตัวสวยเพื่อเตรียมจะไปทำงาน เธอจัดโต๊ะอาหารอยู่ ต้นกล้ากับข้าวหอมเดินมานั่งโต๊ะ
"คุณแม่จะไปไหนเหรอครับ ทำไมแต่งตัวสวยจัง" ต้นกล้าถาม
"งั้นแสดงว่า วันอื่นแม่ไม่สวยเหรอต้นกล้า" ศศิถาม
"สวยครับ แต่วันนี้ไม่เหมือนวันอื่น"
โจเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ต้นกล้ากับข้าวหอมเห็นโจก็ดีใจ
"คุณพ่อ"
เด็กๆวิ่งไปกอดโจ โจอุ้มข้าวหอมแล้วกอดต้นกล้าด้วยความคิดถึงลูก
"คุณพ่อกลับบ้านแล้ว ดีใจจัง" ข้าวหอมดีใจ
โจพูดกับศศิ "ศิ......ศิโทรให้โจมา........ ศิให้โจกลับบ้านแล้วใช่ไหม"
"โจบอกว่าคิดถึงลูก" ศศิทวน
"จ้ะ คิดถึงมาก" โจบอก
"งั้นโจก็มารับหน้าที่ส่งลูกตอนเช้า หรือจะเลือกไปรับลูกกลับมาบ้านตอนเย็น สะดวกตอนไหนมากกว่ากัน"
โจดีใจ "ยังไงก็ได้ ตอนไหนก็ได้จ้ะ โจจะได้กลับบ้านซักที"
"มารับมาส่งลูก แล้วโจก็กลับไป"
โจสลดลงเพราะท่าทีของศศิเรียบเฉย ไม่มีการต่อรอง ไม่มีการให้อภัย แบบไม่มีมากกว่าที่พูดออกมา
"ศิ แล้วเมื่อไหร่โจจะได้กลับบ้าน" โจถาม
"เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก วันนี้โจจะไปส่งลูกได้ไหม" ศศิถาม
"ได้จ้ะ ศิจะไปไหนเหรอ"
ศศิไม่ตอบ
"ต้นกล้า ข้าวหอม มากินข้าวลูก เดี๋ยวคุณพ่อจะไปส่งที่โรงเรียน"
ต้นกล้ากับข้าวหอมมานั่งกินข้าวหงอยๆ โจยืนเคว้งคว้างแบบรอให้ศศิเรียกกินด้วย
ศศิพูดออกมา "โจไปรอที่รถก็ได้นะ"
โจอึ้ง ศศินั่งลงหัวโต๊ะซึ่งเคยเป็นที่โจเป็นการประกาศว่าไม่มีที่ให้โจอีกแล้ว
อ่านต่อหน้าที่ 3
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
ทีมซันที่เตรียมประชุมรอซันอยู่ในห้อง
"พี่หมัย พี่ซันเค้าให้เรามารอประชุมเรื่องอะไร" ตั้มถาม
"จะมีอะไร ก็เรื่องงานน่ะสิ" พิสมัยบอก
"งานอะไรล่ะ พี่ซันหยุดไปหลายวัน ผมล่ะสบ๊าย สบายใจ ....เอ๊ย.....คิดถึ้ง คิดถึง อยากทำงานใจจะขาด"
"สะตรอเบอรี่มาก ตั้ม"
ทันใดนั้นซันก็เดินเข้ามา
"มากันพร้อมแล้วเหรอทุกคน"
"สวัสดีครับพี่ซัน ...หยุดไปหลายวันเลยนะครับ"
ซันพยักหน้าแบบไม่สนใจเท่าไหร่
"ทุกคนพร้อมทำงานแล้วใช่ไหม" ซันถาม
"ค่ะ แต่ยังไม่ทราบว่าคุณซันจะให้ทำอะไร"
"พี่ซันหยุดไปนี่ ไปงานหมั้นพี่วุธหรือเปล่าครับ ผมเพิ่งเห็นข่าว พี่วุธไม่ยักบอกพวกเรา จะได้ไปงานกัน...”
"ตั้ม .....พี่เรียกมาประชุมเรื่องอะไร" ซันถาม
"เรื่องงานครับ แต่"
"งั้นก็พูดแต่เรื่องงานพอ"
ตั้มทำท่าหุบปากตัวเองด้วยท่าทางจ๋อยๆ
"งานต่อไปของเราเป็นโปรเจ็คใหม่ สินค้าใหม่ของอเมริกา การทำโฆษณากับการตลาดต้องทำคู่กัน เพราะเป็นสินค้าเฉพาะกลุ่ม ต้องตีตลาดให้ตรงจุด ดังนั้น เราจะต้องมีคนเพิ่มในทีมเรา และพี่ก็ได้พบคนนั้นแล้ว"
"ใครครับ" ตั้มถาม
"เดี๋ยวคงจะมาถึงแล้ว อ้อ มาแล้ว เชิญค่ะ"
ศศิเดินเข้ามาในห้องของซัน ซันเดินไปรับศศิที่ประตู ทุกคนดีใจเพราะเคยทำงานด้วยกันมาก่อน
"พี่ศิ จะมาเป็นทีมเดียวกับเราตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"
ซันหันมายิ้มกับศศิด้วยความดีใจ
"ขอต้อนรับพี่ศิสู่ทีมยอดนักขายของเราค่ะ" ซันพูด
ทุกคนลุกขึ้นปรบมือต้อนรับอย่างอบอุ่น ศศิจับมือซันด้วยความขอบคุณ ตั้ม พิสมัยและทีมงานเข้ามาล้อมศศิแล้วทักทายกัน ซันมองศศิด้วยความดีใจที่ศศิมาร่วมงานและก้าวผ่านความทุกข์เรื่องครอบครัวมาได้
ดารณีกับจ๋าเดินดูบ้านมาถึงส่วนที่เป็นทางเดินในบ้านออกมาทางสระน้ำและโถงโซฟา โดยมีวุธเดินตามมาด้านหลังสุด
"จ๋าจะใข้ห้องนี้เป็นห้องนั่งเล่นอีกห้องก็ได้นะ ทุบผนังออกก็จะโปร่งขึ้น วุธคงไม่ต้องใช้นี้เป็นห้องทำงานแล้ว" ดารณีบอก
"ที่จริงก็ดีอยู่แล้ว ห้องด้านโน้นก็เป็นห้องนั่ง่เล่นอยู่แล้วนี่คะคุณแม่" จ๋าว่า
"ก็เผื่อไว้ทำห้องเด็กไงจ๋า นี่กะจะมีลูกกันเมื่อไร"
วุธนิ่งๆ แต่จ๋าเขิน
"ยังไม่ได้คิดอะไรค่ะคุณแม่" จ๋าบอก
"เหรอ คิดไว้บ้างก็ดีนะวุธ จ๋า"
"ครับ"
ดารณีมองอาการเฉยๆ ของวุธแล้วก็แอบกังวล ทั้งสามคนเดินมาทางสระน้ำ
"ถ้ามีลูก แม่จะได้ให้เค้ามากั้นสระว่ายน้ำ ไม่ให้เด็กมาเล่นแล้วตกลงไป" ดารณีบอก
จ๋ามองวุธพร้อมกับพูด "คุณแม่รอบคอบจริงๆ เลยนะวุธ"
วุธยิ้มและพยักหน้า
"ไม่มีความเห็นอะไรบ้างเหรอลูก" ดารณีถาม
"ก็……แล้วแต่คุณแม่กับจ๋าครับ" วุธบอก
"อ้าว จะมาแล้วแต่แม่ได้ไง เราสองคนจะอยู่ด้วยกัน แม่ก็แค่จะมาช่วย ถ้าอยากปรับปรุงบ้านยังไงก็บอกมา…ว่าไงลูก"
"ก็……. จ๋าล่ะ ว่าไง" วุธหันมาถาม
"ก็….. วุธว่าไงล่ะ" จ๋าถามกลับ
ดารณีมองอาการของทั้งสองคนแล้วก็กลุ้มใจ
"เอาเถอะ คิดออกเมื่อไหร่ก็บอกมาแล้วกัน จะได้ตามช่างมาตีราคา …… แล้วนี่ไปดูสถานที่จัดงานกันหรือยัง หรือว่าจะให้แม่ไปด้วย" ดารณีบอก
"ครับ จะไปครับแม่"
จ๋ารู้สึกว่าวุธดูเนือยๆ แม้วุธจะพยายามทำตัวปกติแล้วก็ตาม ดารณียิ่งกลุ้มกับท่าทีของวุธที่ดูแย่ลงโดยที่วุธไม่รู้ตัว
โต๊ะประชุมในห้องของซันมีบอร์ดติดแผนงานสินค้าคือ “make-up สำหรับคุณแม่” มีรูปผู้หญิงท้องหน้าตาโทรมๆ และ make up คนสวย มีรูปใบหน้าผู้หญิงท้องที่ดูบวม ๆ มีการติดโปรดัคสำหรับแต่งหน้าแบบรวดเร็ว และสวยทันที มีชุดบำรุงผิวหน้า ผิวตัว ทั่งขณะตั้งครรภ์และหลังคลอดวางอยู่ ทีมงานทุกคนประชุมกันอย่างจริงจัง
"ไม่เคยมีใครเจาะตลาดกลุ่มนี้ ผู้หญิงท้องมักจะปล่อยตัว เพราะแต่งเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่สวย" ซันพูด
"แหมพี่ซัน พูดอย่างกะเคยท้อง ฮิฮิ" ตั้มว่า
"จริงที่สุด แล้วก็มักจะไม่มั่นใจ รู้สึกตัวเองอ้วน บวม ไม่น่าดูเอาเลย" ศศิพูด
"เรามีจำนวนกลุ่มลูกค้าจำกัด เอาแน่ไม่ได้ว่าจะมีผู้หญิงท้องเท่าไร" ซันบอก
"แต่ทุกคนที่ท้อง จะเป็นลูกค้าเราทั้งหมด เพราะฉะนั้นขายได้แน่ ๆ" ศศิมั่นใจ
ทีมงานมองศศิกับซันแบบทึ่งๆ ในความเป็นทีมเวิร์ค
พิสมัยรู้สึกปลื้ม "ไม่เห็นคุณศศิออกโรงแบบนี้นานแล้ว รู้สึกเหมือนตอนช่วยกันบุกเบิกบริษัทนี้ด้วยกันตอนแรกๆ เลยค่ะ"
"ขอบใจค่ะพิสมัย" ศศิยิ้ม
"เอาล่ะ งั้นเรามาคิดวิธีการขายให้ขายให้คนท้องทุกคนให้ได้" ซันบอก
"นี่ถ้ามีทีมพี่วุธอีกทีมล่ะก็ จะเหมือนสมัยแรกๆ เปี๊ยบเชียว เนอะๆ ที่พี่วุธกับพี่ซันจะสู้กันแล้วงานออกมา สินค้ากระฉูดทุกตัว…" ตั้มพูดออกมา
ทุกคนเงียบไป ศศิมองซัน ซันนิ่ง ตั้มรู้ว่าตัวเองพูดเยอะไป
ซันข่มใจ "ตอนนี้เราต้องก้าวไปข้างหน้า อะไรที่ผ่านไปแล้วมันไม่หวนกลับมา พูดถึงก็ไม่มีประโยชน์"
"ครับพี่"
"ทีนี้ทำงานได้รึยังตั้ม" ซันถาม
ตั้มหน้าแหย "ครับ …แหะ แหะ"
ทุกคนประชุมกันต่อไป
ศศิเดินเข้ามาในบ้าน ต้นกล้ากับข้าวหอมที่ยังใส่ชุดนักเรียนวิ่งมาหา
ข้าวหอมดีใจ "คุณแม่กลับมาแล้ว"
ศศิกอดลูก หอมลูก
"ยังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเลยเหรอลูก ป้าสุขไปไหนล่ะ" ศศิถาม
"ป้าสุขอยู่หลังบ้านครับ คุณพ่อบอกว่าให้เรากินข้าวก่อนแล้วค่อยอาบน้ำก็ได้ครับ" ต้นกล้าบอก
ศศิชะงักคำว่า "คุณพ่อ"
โจเดินมาจากประตูห้องครัว เขาถือจานอาหารจานใหญ่ที่ไปทำที่ครัวหลังบ้าน
"ศิ กลับมาแล้วเหรอ โจไปรับลูกก็อเลยทำหมูชุบแป้งทอด ที่ข้าวหอมกับต้นกล้าชอบให้ ศิทานไหมจ๊ะ"
ศศิเดินมาหาโจ โจยิ้มแบบเตรียมรับเต็มที่
ศศิเรียก "ป้าสุข ป้าสุขคะ”
ป้าสุขเดินเข้ามาหา
"ป้าสุข พาเด็กๆ ไปอาบน้ำหน่อย แล้วค่อยมาทานข้าว" ศศิบอก
ป้าสุขพาเด็กๆ ออกไป
"โจ อย่าทำอย่างนี้อีก มาส่งลูกแล้วก็กลับไป เด็กอยู่กับป้าสุขได้ ถ้าวันไหนศิต้องอยู่ที่ทำงานนาน จะบอกโจเอง"
"ศิ โจ ….. โจ ขอโอกาสให้โจสักครั้งเถอะนะศิ โจสัญญา"
"โจ โจจะรู้ตัวหรือเปล่าศิก็ไม่รู้นะ ว่าโจพูดคำว่า สัญญา ง่ายแค่ไหน"
โจนิ่งไปเพราะก็รู้ตัวเหมือนกัน
"ทุกครั้งที่โจนอกใจ โจจะใช้คำว่า “……โจสัญญา โจจะไม่ทำอีก ….. “ กี่ครั้งรู้ไหมโจ…….. มันนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว อย่าพูดคำว่าโจสัญญาอีกเลย มันไม่มีค่าอะไรเลย"
โจเจ็บช้ำ แต่ศศิก็เจ็บไม่น้อยไปกัน
"เราจัดเวลารับส่งลูกกันได้แล้ว โจอย่าถือโอกาสอยู่นานๆ มาทำกับข้าว มาทำหน้าที่พ่อที่โจไม่เคยใส่ใจจะทำมากขนาดนี้เลย"
"โจ …. แค่ อยากอยู่เจอศิ แต่ถ้าศิไม่อยากเจอโจ"
"ไม่อยาก !” ศศิเสียงแข็ง
"งั้นโจจะลดเวลาทำงานในบริษัท จัดเวลามาทำข้างนอก จะได้จอยเวลารับส่งลูกกับศิได้สะดวก"
"ยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องเจอกัน"
โจหงอยแล้วจะเดินออกไป แต่เขาก็หันมาทิ้งท้ายด้วยความรู้สึกเสียใจ
"ศิ ถึงศิจะโกธรยังไง โจก็ยอม แต่อยากให้ศิรู้ว่าโจรักศิ รักต้นกล้ากับข้าวหอม มาก ……. โจรักครอบครัวของเรามากที่สุด"
โจเดินออกไป ศศิยืนอยู่คนเดียวด้วยความรู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน
ซันนั่งเหนื่อยๆ ตั้มถึงกับหลับสัปหงก แต่ซันมุ่งมั่นดูงานจากในจอ notebook เงยหน้าขึ้นมาดูอีกที ก็เห็นทีมงานทุกคนอยู่ในสภาพเกือบสลบ
"เป็นอะไรกันเนี่ย"
ทุกคนกระเด้งตัวขึ้นมานั่ง
"อดหลับอดนอนมาจากไหน" ซันถาม
"คือนี่มัน …… จะสองทุ่มแล้ว" พิสมัยบอก
ซันตกใจ "อ้าว เหรอ งั้นกลับไปเถอะ ขอโทษที ไม่ทันดูเวลา กลับเถอะทุกคน"
ทุกคนลุกขึ้นแล้วทยอยกลับ แต่ซันยังคงทำงานต่อ พิสมัยเก็บเอกสารแล้วมองซันด้วยความแปลกใจ
"คุณซัน ยังไม่กลับเหรอคะ"
"ยังค่ะ" ซันตอบ
"แต่สองทุ่มแล้วนะคะ"
ซันก้มหน้าก้มตาทำงานบนจอคอมพิวเตอร์ต่อไป ตั้มดึงพิสมัยให้ออกมาก่อนจะทำภาษาใบ้บอกว่าอย่าไปยุ่ง ทุกคนเดินออกไป ซันนั่งบ้างานอยู่อย่างโดดเดี่ยว
วุธนั่งทำงานอยู่ พนักงานคนสุดท้ายเดินมาลาแล้วออกไป ทำให้เหลือวุธอยู่คนเดียว สักพักวุธก็เปิดสมุดข้างตัวเพื่อดูรูปถ่ายของเขากับซันที่ถ่ายด้วยกันที่ฟาร์มผัก วุธเปิดรูปในจอคอมพิวเตอร์ถึงภาพนั้นไม่ชัดเจน แต่วุธก็มองอย่างชื่นชม
โทรศัพท์มีสายเรียกเข้า วุธหยิบดูก็เห็นเป็นชื่อ จ๋า
"ว่าไงจ๋า"
"วุธจ๋า …… พรุ่งนี้เราไปดูห้องจัดเลี้ยงที่โรงแรมกันนะ อันนี้เป็นที่ใหม่ คุณพ่อแนะนำมาจ้ะ ดีกว่าที่เราดูไว้ที่แรก"
"ได้สิ กี่โมงดีล่ะจ๋า ….. โอเค วุธไปรับนะ สวัสดีจ้ะ"
วุธวางโทรศัพท์ลงแล้วมองรูปซันในจอก่อนจะเลื่อนมือไปที่ปุ่ม delete วุธหลับตาแล้วตัดสินใจลบรูปซันทิ้งเป็นการตัดสินใจลา
ห้องซันเปิดไฟอยู่ห้องเดียวทั้งตึก ซันนั่งทำงานอยู่เงียบๆ สักพักเธอก็ล้า จึงพิงเก้าอี้แล้วหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
PR.โรงแรมเดินพาจ๋ากับวุธเข้ามาดูบริเวณห้องจัดงานของโรงแรม
"นี่คือห้อง จุคนได้ 200-300 สบายๆ จัดเป็นโต๊ะนั่งหรือบุฟเฟ่ต์ได้หมดค่ะ …..”
"ดีไหมจ๊ะ วุธ" จ๋าหันมาถาม
"ก็ดีนะ" วุธบอก
"แล้วเรื่องอาหารล่ะคะ" จ๋าถามพีอาร์
พีอาร์บอกข้อมูล
"ก็ดีนะ ไม่ต้องคิดให้ยุ่งยาก มีให้เลือกเยอะดี"
"ฮื่อ….ก็ดีนะ"
จ๋ามองวุธแล้วก็พยายามจะไม่น้อยใจ เธอหันไปคุยกับพีอาร์ ทันใดนั้นก็มีสายเรียกเข้าที่มือถือวุธ
"ขอตัวแป๊บนะ จากบริษัทน่ะ"
วุธเดินออกมาทางหน้าห้อง
วุธรับโทรศัพท์ "ว่าไง ……. อ๋อ ……. เอาเข้าไฟล์บริษัทคุณสยามไปเลย …… เดี๋ยวพี่กลับไป ทำธุระแป๊บเดียว"
วุธหันกลับมาจะเข้าห้องแล้วก็ประจันหน้ากับซันที่เดินมากับพิสมัย และ PR โรงแรมอีกคน ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันแบบไม่นึกว่าจะมาเจอกันดื้อๆ แบบนี้ ต่างคนต่างทำอะไรไม่ถูก
"คุณวุธ มาทำอะไรคะ ไม่เจอกันตั้งนาน สบายดีนะคะ" พิสมัยทัก
วุธกับซันมองหน้ากัน ต่างคนต่างหาทางออกยังไม่ได้
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าลูกค้ายังดูห้องงานแต่งงานไม่เสร็จ งั้นเชิญคุณซันไปดูห้องประชุมก่อนดีไหมคะ" พีอาร์พูด
ซันได้ยินคำว่าห้องแต่งงานแล้วความรู้สึกที่แอบดีใจลึกๆ ที่เจอวุธก็ดับวูบลง
"คุณวุธมาดูห้องแต่งงานเหรอคะ แต่งเมื่อไหร่คะ" พิสมัยถาม
วุธไม่ตอบแต่มองหน้าซัน
ซันเดินออกไป พีอาร์เดินตาม พิสมัยหันรีหันขวางแล้วก็รีบเดินตามซันไป วุธมองตาม
อ่านต่อหน้าที่ 4
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
พีอาร์เดินนำซันมาตามด้วยพิสมัย ซันหยุดเดินแล้วดึงพิสมัยไว้
"พี่หมัย"
"คะ คุณซัน"
"ยกเลิกโรงแรมนี้"
"ยกเลิก อ้าว ทำไมล่ะคะ ที่นี่เค้าเชิญเรามาดูเลยนะคะเนี่ย"
"หาที่อื่นแทน ไปบอกเค้าไป"
พูดจบซันก็เดินไป พิสมัยงง
ซันกับพิสมัยกำลังจะกลับ ทั้งสองเดินมาตามทาง
"อุ๊ย คุณซัน หมัยลืมเอาไฟล์โรงแรมในเครือที่เค้าให้มาเมี่อกี๊ ที่เค้าจะให้เราใช้ในราคาพิเศษน่ะค่ะ"
"ลืมไว้ที่ไหน"
"ก็ที่ห้อง PR เลยค่ะ ขอไปเอาแป๊บนะคะ"
"เร็วๆ นะ"
พิศมัยรีบกลับไปตามทางที่เดินมา ซันยืนรอ พอหันกลับมาเธอก็เห็นวุธเดินมาหา ซันจะเดินหนี แต่วุธเดินแซงเพื่อดักหน้าซัน
"ซัน"
ซันมองวุธแล้วก็พยายามทำตัวให้ปกติแม้ในใจจะหวั่นไหวสุดๆ
"ซัน"
"มาดูที่แต่งงานเหรอวุธ"
วุธไม่ตอบเพราะไม่อยากพูด ซันหันหลังจะเดินหนี
"ซัน อย่าเพิ่งไป"
ซันหยุดเดิน วุธเดินเข้ามาใกล้แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ซันพยายามรวบรวมความรู้สึกที่กำลังกระจัดกระจายให้เข้าที่
"วุธ เราขออไรอย่างได้ไหม อย่างเดียวเลย"
"อะไร"
"ต่อไป ถ้าต้องเจอกันที่ไหนอีก อย่าทักเรา ขอให้ทำเป็นไม่รู้จักกันนะ"
"ซัน...”
ซันหันหลังแล้วก็แทบจะวิ่งออกไปด้วยความเจ็บช้ำสุด ๆ วุธเองก็เจ็บไม่แพ้กัน เขามองซันจนลับตา จ๋ายืนมองทั้งสองโดยเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
เจนกับอาร์ทเดินออกมาจากธนาคาร ในมือมีสมุดฝากเงิน เจนรู้สึกเบิกบานมาก
"เงินเก็บก้อนแรกของเรา เย้" เจนดีใจ
"สี่พันสามร้อยบาท" อาร์ทพูด
"เป็นไงล่ะ แค่ขายเสื้อยืดล็อตแรก ก็ได้ตั้งสี่พันแล้ว"
"คุณอยากมีเงินเก็บเท่าไหร่"
"ก็มากๆ มากที่สุดเท่าที่เราสองคนจะทำได้"
"บอกตัวเลขมาเลยไม่ได้เหรอ"
"ทำไมล่ะ ก็ไม่รู้จะบอกไงนี่"
"ก็ต้องมีเงินเก็บด้วยกันเท่าไร คุณถึงจะแต่งงานกับผม" อาร์ทถาม
เจนมองหน้าอาร์ทแบบงงๆ
"นี่นายกำลังขอชั้นแต่งงานเหรอ"
"ใช่"
เจนเขิน
"บ้า...มาขอที่แบบนี้เนี่ยนะ"
"ก็จะแต่งไหมล่ะ ผมอยากแต่งงานกับคุณ" อาร์ทบอก
เจนม้วนเพราะเขินอายสุดๆ
"ไม่รู้ บ้า ถามอย่างงี้ ใครจะตอบได้"
"ก็แค่ตอบตามความรู้สึกก็พอ คุณจะแต่งงานกับผมมั้ย"
เจนพยักหน้าอวยๆ อาร์ทยิ้มแล้วเข้ามากอดเจน ผู้คนมองกันยกใหญ่ เจนเผลอให้กอบแป๊บนึง แล้วก็รู้ตัวว่าอยู่ที่ไหน
"ว้าย คนมอง ปล่อยๆ"
อาร์ทเปลี่ยนเป็นจับมือเจนแล้วเดินจูงกันไป
"คุณตอบตกลงแล้ว ทีนี้คุณต้องแต่งงานกับผมนะ"
"เอ๊ ก็บอกแล้วไง"
"ไม่ได้บอก คุณพยักหน้าเฉยๆ ไหนพูดออกมาซิ"
"ไม่เอา …"
"ทำไมล่ะ"
"เขินนี่ ไปเหอะ ไปหาที่ขายของต่อ" เจนบอก
ทั้งสองเดินจูงมือกันไปอย่างมีความสุข
บริเวณริมถนนด้านหนึ่งของห้าง มีผู้คนเดินไปมาขวักไขว มีคนเอาของแผงลอยมาตั้งขาย ประเภทเครื่องประดับ เคสโทรศัพท์ หรือของจุกจิกแปลก ๆ เจนกับอาร์ทหิ้วมัดเสื้อยืดมาบริเวณนั้น
"มาที่นี่ทำไม" อาร์ทถาม
"ใน ig บอกว่า ตรงนี้คนชอบมาดูของกิ๊บๆ เขาบอกให้มาดู ชั้นก็เลยมาขายซะเลย เดี๋ยว follows ของชั้นก็จะตามมาซื้อ โฮะๆ เพิ่มรายได้" เจนบอก
"ตรงนี้เค้าไม่ให้ขายนะ"
"นายรู้ได้ไง เอ้า ปูผ้าเข้า จะได้เปิดร้าน"
"เปิดร้าน"
"ใช่"
เจนให้อาร์ทเอาผ้าใบที่ม้วนมาปูพื้น เจนแกะห่อเสื้อยืดเอาออกมาวาง ทันใดนั้น คนที่ขายแผงข้างๆ เก็บของกันผลุบผลับแล้วก็วิ่งหนีจนแทบจะเหยียบแผงของเจนกับอาร์ท
เจนตกใจ "เฮ้ยๆ อะไรกัน อะไรกัน อย่าเหยียบ"
รปภ 2 คน วิ่งไล่คนขายของแผงลอยมาทางเจนกับอาร์ท เจนกับอาร์ทยังไม่รู้ รปภ.มาจับเจนกับอาร์ทแล้วก็ยึดเสื้อยืดไป
"ขายไม่ได้ ไป ๆ"
"อ้าว แล้วทำไมเค้าชวนกันมาซื้อของตรงนี้ล่ะ" เจนถาม
"ไปไป ออกไป" รปภ. ไล่
"ไปก็ได้ แต่เอาเสื้อชั้นมา"
"ไม่ได้ เดี๋ยวมาขายอีก ไปติดต่อขอคืนที่ฝ่ายสถานที่เอง"
"เอามานะ"
รปภ.กับเจนแย่งของกัน อาร์ทดึงเจนไว้ หัวหน้า รปภ. ที่ใส่ชุดซาฟารีเดินมา
"อะไร ทำไมยังไม่ไปอีก ตรงนี้ขายของไม่ได้ เข้าใจไหม"
"ไปเจน ไปเถอะ"
หัวหน้า รปภ. เห็นหน้าอาร์ทก็จำได้
"อ้าว ….. คุณหนู คุณหนูมาทำอะไรที่นี่ครับ"
เจนกับอาร์ทชะงักไป หัวหน้า รปภ. มีท่าทีนอบน้อมกับอาร์ท เจนงง
"คุณหนู หนอย ไม่ต้องมาเรียกชั้นคุณหนูเลย เอาเสื้อชั่นมา" เจนว่า
"เค้าเรียกผม...” อาร์ทบอก
เจนงงหนัก เธอมองคนนั้นทีคนนี้ที
รปภ.เดินนำอาร์ทกับเจน มาตามทางเดินในส่วน office ของห้างสรรพสินค้า
"จะไปไหนกันเนี่ย" เจนถาม
"มาเถอะ ไปหาเจ้าของกัน" อาร์ทบอก
"หา ขนาดนั้นเลยเหรอ"
เลขาคุณหญิงเดินมารับอาร์ทแล้วก็ไหว้อาร์ท
"คุณหญิงให้เข้าไปได้เลยค่ะ เชิญค่ะ"
รปภ. โค้งให้อาร์ท เลขาก็เดินก้มหลังนำไป เจนมองทุกคนอย่างไม่เข้าใจ
"อะไรของเค้ากันนะเนี่ย"
เลขาเปิดประตูให้อาร์ทกับเจนแล้วเดินออกไป คุณหญิงศิริวรรณนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน พอเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาก็เงยหน้ามอง
"มาแล้วเรอะ คิดว่าจะหายไปจนตามไม่เจอแล้ว"
เจนพูด "คือ หนูไม่รู้ว่าตรงนั้นห้ามขายของค่ะ อ่านใน ig เห็นเค้าบอกว่า เป็นที่ขายของกิ๊บเก๋ คนชอบมาซื้อ หนูเลย …..”
"ผู้หญิงคนนี้เหรอ ที่ทำให้อาร์ทไม่ยอมมาทำงานที่นี่" ศิริวรรณถาม
"ครับแม่ คนนี้ล่ะครับ" อาร์ทบอก
เจนมองคนนั้นที คนนี้ทีอย่างงงๆ
เจนกระซิบ "ไปเรียกเค้าแม่ทำไม เดี๋ยวเค้าโกธรหรอก"
ศิริวรรณได้ยินจึงพูด "เรียกได้ ไม่โกธรหรอก"
"คือ จะให้เราจ่ายค่าปรับอะไรก็ได้ค่ะ จะไม่มาขายตรงนี้อีกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ" เจนบอก
"มาขายอะไร" ศิริวรรณถาม
"เสื้อยืดค่ะ แต่ยังไม่ทันขาย โดนจับก่อน"
ศิริวรรณหัวเราะ
"ตาอาร์ท ……… นี่เรามาขายเสื้อยืดหน้าห้างเราเหรอ"
"ครับแม่ ผมออกแบบเอง วางใน ig แล้ว แต่เจนอยากขายที่นั่นด้วย" อาร์ทบอก
"ไม่เลว ไม่เลวเลยลูกชั้น ที่หายไปนี่ ไปขายเสื้อยืดกับผู้หญิงคนนี้เองเหรอ"
"ลูก ……" เจนงง
"ครับแม่"
"แม่ …" เจนงงหนัก
ศิริวรรณยังขำอาร์ท
"เอ่อ ใครเป็นแม่ ใครเป็นลูกใครคะ" เจนถาม
"อ้าว ก็ชั้นเป็นแม่ของอาร์ทน่ะสิ เอ๊ะ นี่เธอไม่รู้เหรอ"
"ผมไม่ได้บอก เจนครับแม่" อาร์ทบอก
"คุณเป็นลูก …" เจนชี้ศิริวรรณ
"ใช่" อาร์ทตอบสั้นๆ
"คุณ …" เจนชี้ศิริวรรณ "เป็นเจ้าของที่นี่"
"ใช่"
เจนรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัว "บ้าแล้ว"
"เพื่อนอาร์ทนี่ตลกดีนะลูก" ศิริวรรณว่า
"ไม่ใช่เพื่อนครับแม่ เจนเป็นแฟนผม"
ศิริวรรณหยุดยิ้ม หยุดขำ
อาร์ทย้ำ "เราจะแต่งงานกันครับแม่"
ศิริวรรณชี้เจน "คนนี้เนี่ยนะ"
อาร์ทเข้ามาโอบไหล่เจน
"ครับ คนนี้"
เจนสะบัดออก เธอทำอะไรไม่ถูกจึงวิ่งหนีออกไปจากห้อง
อ้อมเดินอย่างรีบเร่งเข้ามาในร้าน แล้วก็พุ่งเข้ามาที่โต๊ะเจนกับจูดี้นั่งอยู่ด้วยกัน
"ไหน เล่ามาซิ ยังไงนะ อาร์ทเป็นลูกคุณหญิงศิริวรรณ เจ้าของห้างพรีเมียร์ซิตี้ ที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพเนี่ยนะ"
เจนยังนั่งงงเป็นไก่ตาแตก เธอมองอ้อมแบบพูดไม่ถูก
"โห คุณอ้อม ข้อมูลเพียบ"
"ก็พอเจนโทรไป อ้อมก็หาข้อมูลเลย ที่จริงก็พอรู้ว่าคุณหญิงมีลูก แต่ยังเรียนอยู่เมืองนอกนี่นา"
"กลับมาแล้ว เป็นนายอาร์ท เอ๊ย คุณอาร์ท" จูดี้พูด
"แล้วทำไมเจนไม่รู้เลยล่ะ" อ้อมถาม
"เจนจะรู้ได้ไงล่ะพี่อ้อม เค้าก็นั่งรถเมล์ นั่งแท็กซี่ กับเจน กินข้าวร้านริมถนนด้วยกัน อยู่ดีๆ เป็นลูกคุณหญิงน่ากลัวนั่นได้ไง โอ๊ย ……. งง ….. จะบ้าตาย"
"เค้าทำยังงั้นทำไม"
"เค้าหลอกเจน เค้าเห็นเจน เป็นตัวตลก …… ใช่ป่าว" เจนถาม
"เค้าหลอกอะไรเจนมั่งล่ะ" อ้อมถาม
เจนนั่งนึกแล้วลำดับเหตุการณ์
“….. เค้าทำงานเป็นกราฟฟิคดีไซน์ เค้าช่วยเจนบ่อยมาก ช่วยพี่ซัน กับพี่วุธทำการ์ด แล้วเค้าก็ช่วยเรื่องพี่จ๊อดแล้วเค้าก็บอกว่าชอบเจน แล้วเราก็มาช่วยกันทำเสื้อยืดขาย เพราะเจนคิดว่าเราจน"
อ้อมกับจูดีฟังเจนไม่รู้เรื่อง
"เค้าหลอกไหมอ๊ะ พี่จูดี้" อ้อมหันมาถาม
"ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าตอนนี้เค้ารวยมาก" จูดี้บอก
ทันใดนั้นอาร์ทก็เดินเข้ามาหา
"ผมไม่ได้หรอกครับ"
"มาทำไม ไป ไปให้พ้น" เจนไล่
"ใจเย็นๆ เจน อย่าเพิ่งวี๊ด ฟังเค้าก่อน พี่จัดการเอง"
อ้อมตั้งตัวเป็นเหมือนผู้พิทักษ์เจน
"คุณอาร์ท ทำไมคุณทำอย่างนี้กับยายเจน คุณต้องการอะไร ทำไมต้องทำเป็นจนด้วย"
อ้อมทำท่าขึงขังจริงจัง
อาร์ทมองเจน เจนงอน ทุกคนรอคำตอบจากอาร์ท
คุณหญิงศิริวรรณโทรศัพท์เรียกเลขา
"ไหม เข้ามาหาชั้นหน่อย"
เลขาเดินเข้ามา
"ตามเรื่องเด็กคนที่ชื่อเจนให้ที ขอรายละเอียดที่สุด เร็วที่สุด"
"ค่ะ"
เลขาเดินออกไป ศิริวรรณนั่งคิดอะไรเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าที่บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอะไร
"เจน …"
อ้อมเป็นคนซักฟอกอาร์ท อ้อมนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างอาร์ทกับอ้อม
"ผมไม่ได้หลอก เพียงแต่ผมไม่ได้บอกว่าที่บ้านผมทำอะไร" อาร์ทบอก
"แล้วทำไมต้องทำเสื้อย่งเสื้อยืดขายกับเจน ในเมื่อคุณไม่จำเป็นต้องทำ คุณหลอกเจนนี่" อ้อมว่า
"เจนทำให้ผมภูมิใจในตัวเองอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้ เจนรักผม เพราะผมเป็นนายมนุษย์ค้างคาว ไม่มีอะไรเลย แต่เจนก็ทิ้งคุณจ๊อดที่มีให้เจนทุกอย่างเพื่อผม"
อ้อมเริ่มซึ้ง
"แล้วทำไมไม่บอกเจน" อ้อมถาม
"เพราะเวลาที่ได้อยู่กับเจนแบบนี้ ผมมีความสุขมาก ผมไม่เคยมีสมุดเงินฝากเลย" อาร์ทบอก
"ทำไม"
"เพราะครอบครัวผมเป็นเจ้าของธนาคารที่เจนไปฝากเงินนั่นล่ะ"
"โอ๊ย ลมใส่" จูดี้จะเป็นลม
เจนนั่งหน้าตูมเพราะทำตัวไม่ถูก
"คุณพระช่วย" อ้อมอุทาน
"ผมอยากใช้เวลาแบบนี้อยู่กับเจนนานๆ ผมขอโทษที่ทำให้คุณคิดว่าผมหลอกลวง"
"ก็หลอกจริงๆ นี่" เจนว่า
"แต่ผมบอกคุณแล้วว่า เราไม่จำเป็นต้องทำ ผมมีเงิน"
"เค้าบอกจริงป่าว"
เจนพยักหน้า "ก็เจนคิดว่าเค้าเพ้อนี่"
"งั้นเราเองที่เบลอ ยายเจน"
"อ้าว พี่อ้อม ไหงมาว่าเจนล่ะ เค้าต่างหากที่หลอกเจน"
"เค้าไม่ได้หลอก คุณอาร์ทเค้ามีความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเจนไง ซึ้งออก เจนไม่ซึ้งเหรอ" อ้อมถาม
เจนสะบัดหน้าแบบงอนๆ แต่แสดงออกเป็นโกรธ
"ไม่ค่ะพี่อ้อม ไม่ซึ้ง เจนโกรธ"
"แล้วทำยังไง คุณถึงจะหายโกรธ" อาร์ทถาม
"นายไปให้พ้นๆ เลยไป" เจนไล่
อาร์ทลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านจริงๆ
"อ้าว" เจนตกใจที่อาร์ทเดินออกไป
"ไปจริงด้วย" อ้อมบอก
เจนลุกไปส่องดูนอกร้าน
"อีตาบ้า อีตาบ๊อง อีตา …… โอ๊ย จะบ้าตาย ไปจริงๆ อ๊ะ หายไปแล้วอ้ะ"
"ก็เจนไปไล่เค้านี่นา" อ้อมบอก
"แล้วเค้าไปจริงๆ ทำไมล่ะ"
เจนนั่งซึมและเซ็งที่อาร์ทไปจริงๆ
อ่านต่อตอนที่ 13
