เมียเถื่อน ตอนที่ 12
อีกมุมหนึ่งในร้าน เขตผ่อนลมหายใจออกแล้วพูดสาย
"สวัสดีครับ น้องพลอย"
พอได้ยินเสียงเขต พลอยใสก็กลับมาอารมณ์ดี เพราะได้ยินเขตดำหนิฟ้าสางเมื่อสักครู่ด้วย
"พี่เขตไปไหนแต่เช้าคะ พลอยอุตส่าห์มาหา เลยไม่ได้เจอกัน"
"พี่มาทำธุระที่กรุงเทพฯ นิดหน่อยครับ"
"แหม พี่เขตเข้ากรุงเทพฯ ทั้งที ไม่เห็นชวนพลอยเลย แต่กลับชวนผู้หญิงคนนั้นไป"
เขตเดินคุยโทรศัพท์ที่ยังติดสายพลอยใสอยู่กลับมาที่โต๊ะอาหาร เหลือบมองฟ้าสางที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะ แล้วแกล้งพูดมือถือเสียงดังเพื่อให้ฟ้าสางได้ยินด้วย
"ไม่งอนนะครับน้องพลอย น้องพลอยก็รู้ว่าน้องพลอยคือคนสำคัญที่สุดของพี่"
พลอยใสยิ้มปลื้มปริ่ม
"จริงเหรอคะพี่เขต"
"จริงครับ"
"แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ"
"อย่าพูดถึงคนอื่นเลยครับ คนพวกนั้นก็แค่ดอกไม้ริมทางไม่มีความหมายอะไร น้องพลอยต้องเชื่อพี่นะครับ"
ระหว่างที่เขตป้อนคำหวานใส่พลอยใสอยู่นั้น ฟ้าสางก็ได้ยินทุกอย่าง
ฟ้าสางก้มหน้า ซ่อนแววตาเสียใจเอาไว้ ไม่ให้น้ำตาหยด
"เท่านี้ก่อนนะครับ พี่ต้องออกเดินทางต่อแล้"
"ค่ะ พี่เขต พลอยรักพี่เขตนะคะ"
"พี่ก็รักน้องพลอยเหมือนกันครับ เอาไว้ครั้งหน้า พี่จะพาน้องพลอยเข้ากรุงเทพฯ มาดูหนัง ฟังเพลง ช้อปปิ้งอย่างที่น้องพลอยต้องการ ดีไหมครับ"
"ดีค่ะ พี่เขต"
เขตวางสาย ฟ้าสางปาดน้ำตาทิ้ง ไม่อยากให้เขตเห็น แต่เขตก็เห็นแวบหนึ่ง แอบสงสาร
"เรียบร้อยหรือยัง"
"คุณจะสั่งให้ดิฉันทำอะไรอีกล่ะคะ"
เขตจับแขนฟ้าสางแน่น
"อย่ามาพูดประชดใส่ผมนะ"
"คุณเป็นเจ้าหนี้ ฉันเป็นลูกหนี้ ดิฉันไม่กล้าประชดคุณหรอกค่ะ"
ฟ้าสางบิดแขนออกมาจากการเกาะกุมของเขต แล้วเดินนำออกไปจากร้าน เขตมองตาม ไม่พอใจ พูดกับตัวเอง
"อย่าไปใจอ่อนนะนายเขต ผู้หญิงคนนี้เล่นละครเก่ง เธอก็แค่เสแสร้งบีบน้ำตาให้แกเห็นใจก็เท่านั้นแหละ"
เขตกล่อมตัวเองเสร็จแล้วจึงเดินตามฟ้าสางออกไป
พลอยใสสีหน้ายิ้มแย้มหลังจากคุยมือถือกับเขตแล้ว ผิดกับก่อนหน้านี้ลิบลับ สาลี่ดีใจไปด้วย
"อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะคุณหนูพลอย"
"ค่ะ คุณน้า...พี่เขตบอกว่าครั้งหน้าจะพาพลอยเข้ากรุงเทพฯ เพื่อเป็นการไถ่โทษ"
"ยินดีด้วยนะคะ คุณหนู น้าเห็นคุณหนูมีความสุข น้าก็พลอยมีความสุขไปด้วย"
บริเวณประตูห้องรับแขก บดินทร์เดินเข้ามา ยังไม่เห็นพลอยใส
"มีอะไรหรือครับคุณนม ท่าทางดูมีความสุขจัง"
พลอยใสได้ยินเสียงบดินทร์ก็หน้าหงิกทันที
"นี่นายอีกแล้วเหรอเนี่ย"
"ทำไมครับ คุณหนูพลอยใส...ผมจะมาหาพี่เขต คุณมีปัญหาอะไรไม่ทราบครับ"
"หึ วันๆ นายไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือยังไง นอกจากมารบกวนพี่เขต"
"อ้าว ผมทำงานนะคุณ ผมถึงต้องมาหาพี่เขต...แล้วคุณล่ะ ไม่มีการมีงานทำหรือยังไง ผมมาทุกวัน ผมก็เห็นคุณทุกวัน"
"ฉันก็มีงานทำเหมือนกัน"
"อ๋อ เหรอ คุณทำงานอะไรล่ะครับ หรือว่าจะเป็นชาวเกาะ... เกาะพ่อกิน อะไรอย่างนี้"
พลอยใสโกรธ กำมือแน่น... ก่อนหันไปหาสาลี่
"พลอยว่าพลอยกลับก่อนดีกว่าค่ะคุณน้า จะให้รอพี่เขตกลับก็คงไม่ไหว มีหวังคงจะได้ฆ่าคนตายซะก่อน"
บดินทร์ล้อ
"โอ๊ย น่ากลัวจังเลย"
พลอยใสหมั่นไส้ เดินชนบดินทร์จนเซ แล้วออกจากห้องไป บดินทร์แอบหัวเราะตามหลัง สาลี่มองค้อนๆ
"คุณดินน่ะ ไม่น่าไปล้อเลียนคุณหนูพลอยเลยนะคะ"
"โธ่ น้าสาลี่ครับ เวลาเห็นคุณหนูพลอยของน้าเดินหน้าเชิด คอตั้งออกไปเหมือนใส่เฝือกดามคอ มันตลกดีออก"
"แล้วนี่มาทำไมแต่เช้าคะ คุณเขตไม่อยู่หรอกนะคะ"
"ผมจะมาขอข้าวกินสักมื้อครับ น้าสาลี่"
"อ้าว เกิดอะไรขึ้นหรือคะ คุณดิน"
บดินทร์หน้าเซ็งๆ เอือมๆ แต่ไม่ยอมเล่า...
ผ่านเวลามา รถของเขตแล่นเข้ามาในโรงพยาบาลที่พ่อฟ้ารักษาตัวอยู่ รถเขตจอดที่ลานจอดรถหน้าตึก พอฟ้าสางเห็นว่าเป็นที่ไหน ทั้งแปลกใจดีใจ
"คุณเขตพาฟ้ามาเยี่ยมพ่อหรือคะ"
"จะถามทำไม ลงจากรถได้แล้ว"
ฟ้าสางรีบลงจากรถ แล้วก็ยืนอึ้ง ไม่คิดว่าจะได้มาเยี่ยมพ่อ
เขตเดินอ้อมมายืนข้างๆ ฟ้าสาง
"ยืนอึ้งอยู่ได้...เร็วเข้า จะได้เวลาเยี่ยมคนป่วยแล้ว...ว่าแต่คุณปรีดา คุณพ่อคุณอยู่ชั้นไหน"
เขตไม่ทราบว่าอยู่ชั้นไหน แต่ก็จูงมือฟ้าสางเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เธอมัวแต่ตื่นเต้นที่ได้มาเยี่ยมพ่อ เลยไม่ขัดขืนที่เขตจูงมือไป
เวลาต่อเนื่องมา บริเวณโรงพยาบาล ฟ้าสางเดินน้ำตาคลอออกมา เสียใจที่เขตเห็นเธอเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง เขาวิ่งตามออกมา คว้าแขนไว้
"นั่นเธอจะไปไหน"
ฟ้าสางปาดน้ำตาทิ้ง ไม่ให้เขตเห็น
"คุณเขตอยากให้ดิฉันทำอะไร ก็สั่งมาสิคะ"
"อย่ามาลองดีกับฉันนะ"
"ดิฉันไม่ได้ลองดี ดิฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ ลูกหนี้ที่ดีก็ต้องทำตามที่เจ้าหนี้สั่งทุกอย่าง ไม่ใช่หรือคะ"
เขตโกรธที่ฟ้าสางกล้าพูดจายอกย้อนใส่เขา
"ดี...งั้นฉันขอสั่งให้เธอกลับบ้านกับฉัน เดี๋ยวนี้"
เขตลากแขนฟ้าสางพ้นไปจากประตูทางเข้าโรงพยาบาล เพื่อกลับไปที่รถ
สักพัก ต่อศักดิ์เดินมาถึงประตูทางเข้าโรงพยาบาล แล้วเดินเข้าไป
หน้าเคาน์เตอร์การเงิน ต่อศักดิ์อุทานออกมาเสียงดัง
"อะไรนะครับ มีคนรับเป็นเจ้าของไข้คุณปรีดาแล้วหรือครับ"
ฝ่ายการเงินบอก
"ใช่ค่ะ"
"เจ้าของไข้ เขาเป็นใครครับ"
"ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ เรื่องนี้เป็นความลับของคนไข้ ถ้าคุณไม่ใช่ญาติ ทางโรงพยาบาลก็บอกไม่ได้ค่ะ"
ต่อศักดิ์ครุ่นคิดว่าเป็นใคร
"เจ้าของไข้เป็นผู้หญิงที่ชื่อฟ้าสางหรือเปล่าครับ"
ฝ่ายการเงินเห็นใจ
"ดิฉันบอกได้แค่ว่าเจ้าของไข้เพิ่งจะกลับออกไปเมื่อสักครู่นี้เอง ถ้าออกไปตอนนี้ อาจจะยังทันนะคะ"
"ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก"
ต่อศักดิ์รีบวิ่งพรวดพราดออกไปจากเคาน์เตอร์การเงิน
รถของเขตถอยออกจากที่จอด แล้วขับมุ่งหน้าออกไปจากโรงพยาบาล ต่อศักดิ์วิ่งกระหืดกระหอบออกมาประตูทางเข้าโรงพยาบาล
ต่อศักดิ์พยายามกวาดสายตามองหาไปรอบๆ ไม่เห็นฟ้าสางแม้แต่เงา
"ฟ้า...คุณอยู่ที่ไหน"
ต่อศักดิ์สีหน้าผิดหวัง เสียใจ
เวลากลางวัน เวลาเดียวกัน ราตรีกับเมษานั่งอยู่ภายในรีสอร์ตของเสี่ยนพ
"โอ๊ย เมื่อไหร่แม่นั่นจะมานะ นัดให้เรามาหา แต่ให้รอ น่าเบื่อ"
"รออีกนิดนะจ๊ะลูกเมของแม่ เดี๋ยวมันก็คงมาแล้วล่ะ"
เมษาหน้าบูดที่ต้องรอนาน อีกมุม พลอยใสเดินตรงมาหา เมษาเบ้ปาก เบื่อ
"มาซะที ปล่อยให้รออยู่ได้ คิดว่าตัวเองสำคัญนักหรือไง"
ราตรีหันไปถลึงตาใส่ลูกสาวให้หยุดพูด
"ขอโทษที่ให้รอนะคะ พอดีพลอยไปต้อนรับกรุ๊ปทัวร์จากต่างประเทศ เลยช้าไปหน่อยค่ะ"
ราตรีแสร้งยิ้มเอาใจ
"ไม่เป็นไรค่ะ นานกว่านี้ดิฉันกับลูกก็รอได้ จริงไหมจ๊ะ ลูกเมของแม่"
ราตรีขึงตาใส่ให้เมษาตอบให้ดีๆ เธอจำใจตอบไม่วายสะบัด
"คงงั้นมั้ง"
"ขอบคุณที่รอแล้วยอมมาพบพลอยนะคะ"
"แล้วเธอ...เอ๊ยคุณพลอยมีเรื่องอะไรจะปรึกษาเราล่ะคะ"
"พลอยมาคิดดูอีกที เรื่องของฟ้าสาง"
ราตรีลอบยิ้มกับเมษาที่พลอยใสตัดสินใจจะกำจัดฟ้าสางให้พ้นทาง เข้าแผนยืมมือคนอื่นฆ่าที่เคยวางไว้
"คุณพลอยเชื่อน้าแล้วใช่มั้ยคะว่า ฟ้าสางไม่ธรรมดา มันตั้งใจจะจับคุณเขต"
พลอยใสอึกอักแต่ก็จำต้องอ้อมแอ้มยอมรับ
"ก็...ทำนองนั้นค่ะ"
ราตรียุยงและหว่านล้อมพลอยใสต่อ
"ในเมื่อพวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน ถึงเวลาที่เราจะร่วมมือกันแล้วนะคะ"
พลอยใสงับเหยื่อแต่ก็ยังสงสัย
"ถ้าพลอยร่วมมือกับคุณสองคน แล้วพวกคุณจะได้อะไรล่ะคะ"
"คุณก็รู้ว่าตอนนี้ดิฉันมาอาศัยบ้านคุณเขตอยู่ ถ้าได้เงินสักก้อน ไปทำทุนก็น่าจะดี ส่วนคุณก็จะได้ลงเอยกับคุณเขตโดยไม่มีนัง เอ๊ย...ฟ้าสางมาเป็นก้างขวางคอไงคะ"
พลอยใสครุ่นคิด ก่อนพยักหน้าตกลง
"ตกลงค่ะ แล้วพวกคุณมีแผนการยังไงบ้างคะ"
สองแม่ลูกแอบสบตากัน แล้วกระซิบบอกแผนการกับพลอยใส
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 12 (ต่อ)
เย็นต่อเนื่องมา สองแม่ลูกเดินออกมาจากรีสอร์ตของเสี่ยนพ พร้อมรอยยิ้มพอใจ
"นังพลอยใสนี่มันโง้โง่เนอะแม่ ไม่รู้ซะแล้วว่าถูกพวกเรายืมมือกำจัดนังฟ้า"
"นั่นสิ เรียนมาก็สูง เสียดายวิชาความรู้จริงๆ"
เมษาดูนาฬิกา แล้วตกใจ
"ป่านนี้ไม่รู้คุณเขตจะพานังฟ้ากลับมาหรือยัง เรารีบกลับกันเถอะแม่"
"ใจฉันถึงโรงเลื่อยก่อนแกอีก อยากจะไปจัดการนังตัวแสบไวๆ"
"แค่นึกก็สนุกแล้วจ้ะแม่"
เมษากับราตรีหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กัน
รถของเขตแล่นมาตามถนน มุ่งหน้ากลับโรงเลื่อย ภายในรถ ฟ้าสางแกล้งทำเป็นหลับพิงประตูรถ เขตเหลือบมองอย่างขัดใจ
"นี่เธอ...เธอ!"
ฟ้าสางยังไม่ยอมขยับตัว เขาไม่พอใจ เหยียบเบรกกะทันหันจนหน้าคะมำ รถคันหลังบีบแตรไล่เสียงดัง เธอตกใจ ลืมตาตื่น มองเขตแต่ไม่พูด
"ฉันรู้นะว่าเธอไม่ได้หลับจริงๆ"
"ค่ะ ดิฉันไม่ได้หลับ"
"ไม่ได้หลับ แล้วทำไมไม่พูดอะไร ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอนะ"
"ถ้าคุณอยากให้ดิฉันคุยด้วย คุณก็สั่งมาสิคะ คุณเป็นเจ้าหนี้ คุณสั่งดิฉันได้ทุกอย่างอยู่แล้ว"
เขตเจอฟ้าสางพูดประชด ก็ไม่พอใจ เหยียบคันเร่ง ออกรถไปอย่างแรง บรรยากาศในรถดูอึมครึม มาคุ ทั้งคู่ไม่ยอมพูดจากันเลย
บริเวณหน้าบ้านเขต สองแม่ลูกคอยชะเง้อชะแง้รอดูว่าเมื่อไหร่เขตจะมา จนรถของเขตแล่นด้วยความเร็ว เข้ามาแต่ไกล เมษาเห็นก่อน ชี้ให้ราตรีดู
"คุณเขตมาแล้วแม่"
เมษากับราตรีรีบมายืนรอรับอย่างกระวนกระวาย
รถของเขตแล่นปราดเข้ามาจอดหน้าอย่างแรงจนฝุ่นตลบ ฟ้าสางรีบลงจากรถแล้วเดินไปที่ตัวบ้าน เขตรีบลงจากรถตามไป
"เดี๋ยวก่อน เธอยังไปไม่ได้"
"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ ดิฉันปวดหัว"
"ฟ้าสาง ฉันไม่ให้เธอไป เราต้องคุยกัน...นี่เป็นคำสั่ง!"
เธอน้ำตาคลอ เดินหนีเข้าบ้านไป ทิ้งให้เขตยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว สองแม่ลูกค่อยๆ เดินเข้าไปหาเขต
"คุณเขตคะ"
เขตยังหงุดหงิดเรื่องของฟ้าสาง หันไปตวาด
"มีอะไร!"
ทั้งคู่สะดุ้ง เขตพอเห็นว่าเป็นเมษากับราตรี ก็รีบสงบสติอารมณ์
"มีอะไรครับ คุณเมษา คุณราตรี"
"พวกเราสองคนมีเรื่องต้องสารภาพกับคุณเขตค่ะ"
เขตมองหน้าทั้งสองคน สงสัยว่ามีเรื่องอะไร
อีกมุมในบ้านเขต เมษายื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เขตดู เขตรับไปดู เป็นรูปจอมโอบฟ้าสาง ดูใกล้ชิดสนิทสนม
"เมกับแม่ต้องกราบขอโทษคุณเขตจริงๆ ค่ะ ที่พวกเราปกปิดเรื่องนี้มาตลอด"
เขตจำจอมได้ กัดฟันถามแค้นๆ
"ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับฟ้าครับ"
"แนบชิดสนิทสนมแบบนี้ จะเป็นอะไรได้ล่ะคะ คุณเขต" ราตรีบอก
"แสดงว่าเขาเป็นสามีฟ้าหรือครับ"
"จะพูดอย่างนั้นก็คงไม่ได้ค่ะ ยัยฟ้าไม่มีสามีหรอกค่ะ มีแต่คู่ขา คู่ควงเยอะแยะไปหมด" เมษาว่า
"ใช่ค่ะ แล้วยัยฟ้าก็เลือกคบแต่ผู้ชายมีฐานะที่จะสนับสนุนเงินได้"
"ยัยฟ้าเล่นละครเก่งค่ะ ชอบทำตัวน่าสงสาร อ้างกับคนอื่นว่าคุณลุงปรีดาป่วยให้คนสงสาร จะได้ให้เงินมาจับจ่ายใช้สอยซื้อข้าวของหรูๆ แพงๆ อยู่เรื่อยๆ"
เขตฟังแล้วยิ่งแค้น ส่งมือถือคืนเมษาไป ไม่เชื่อเต็มร้อย เพราะเพิ่งเห็นฟ้าสางห่วงใยพ่อมาหยกๆ แต่ก็เริ่มลังเล
"แล้วพวกคุณมาบอกผมทำไม"
"ดิฉันกับลูกรู้สึกผิดที่ปกปิดเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่คุณเขตอุตส่าห์มีน้ำใจ ให้พวกเราอาศัยอยู่ด้วย ดิฉันเลยทนเห็นยัยฟ้าโกหกคุณเขตต่อไปไม่ไหว เลยตัดสินใจมาสารภาพค่ะ"
จู่ๆ เมษาที่ก้มหารูปถ่ายในมือถือก็ร้องออกมา
"อ๊ะ นี่ไงคะ"
เมษายื่นโทรศัพท์ให้เขตดูอีกรอบ เขตจำต่อศักดิ์ได้เช่นกัน
เมษากับราตรียังพูดจ้อยๆ
"นี่ก็คู่ขาอีกคนที่ยัยฟ้าคบไว้ปอกลอกค่ะ"
เขตกำโทรศัพท์แน่น ยิ่งคิดยิ่งเคือง
เวลาหัวค่ำ ภายในห้องนอนของเขต ฟ้าสางเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว จู่ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ฟ้าสางสะดุ้งเฮือก เขตเดินเข้าประตูมา สีหน้าโกรธมาก ตรงเข้ามาจับไหล่ เขย่าตัวแรงๆ
ฟ้าสางตกใจ กลัว
"เธอทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง"
"คุณเขตคะ ปล่อยฉันนะคะ ฉันเจ็บ"
"อย่ามาทำเป็นสำออยกับฉัน ที่จริงเธอก็ชอบไม่ใช่เหรอ"
เขตโถมตัวเข้าหาฟ้าสางแล้วกดลงบนเตียง ฟ้าสางดิ้นรนขัดขืน
"อย่าค่ะ คุณเขต"
"ฉันเสียเงินไปตั้งเยอะ อาจจะมากกว่าผู้ชายคนอื่นของเธอด้วยซ้ำ ทำไมฉันจะเอาคืนบ้างไม่ได้"
ฟ้าสางผลักเขตออก แล้วตบหน้าอย่างแรงจนเขตหน้าหัน
"อย่ามาแตะต้องตัวดิฉัน"
เขตโกรธ
"แล้วคิดว่าฉันอยากแตะต้องตัวเธอ ซ้ำรอยคนอื่นนักหรือไง เธอมันผู้หญิงใจง่าย น่ารังเกียจที่สุด"
เขตเดินโมโหปึงปังไปที่ประตูเชื่อมสู่ห้องทำงาน แล้วกระแทกปิดโครมใหญ่
ฟ้าสางนั่งร้องไห้ เสียใจ น้ำตาไหลพราก งงงันกับอารมณ์ไร้เหตุผลของเขา
ในห้องทำงานเขต เขตรินเหล้าแล้วกระดกดื่มจนหมด พร้อมกระแทกแก้วอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
ในห้องนอนของเขต ฟ้าสางนอนตะแคง ร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นทาง
เช้าวันใหม่ในห้องรับแขก พลอยใสนั่งคุยกับเขตอยู่ที่โซฟา พลอยใสป้อนขนมเพื่อเอาอกเอาใจ
ราตรีกับเมษายืนดูอยู่ห่างๆ เมษาแอบไม่พอใจ แต่กลัวไม่เป็นไปตามแผนเลยต้องยอม
ฟ้าสางถือถาดนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้พลอยใส เขตเหลือบไปเห็น เลยจงใจหวานใส่ เพื่อเย้ยฟ้าสาง
"วันนี้น้องพลอยดูสวยเป็นพิเศษ มีอะไรรึเปล่าครับ"
"พลอยก็สวยทุกวันเพื่อพี่เขตไงคะ"
พลอยใสจงใจหวานใส่เพื่อให้ฟ้าสางเห็น เธอกล้ำกลืนฝืนทนมองภาพนั้นแล้วรีบวางแก้วเครื่องดื่มให้ แล้วหันหลังรีบเดินออกไป แต่ทว่า...
"คุณฟ้าคะ อย่าเพิ่งไปค่ะ พลอยมีเรื่องจะรบกวนคุณสักหน่อย"
เขตกับฟ้าสางแปลกใจว่าพลอยใสจะมาไม้ไหน
"น้องพลอยมีอะไรหรือครับ บอกพี่มาก็ได้ ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นเลย"
พลอยใสหัวเราะ
"เรื่องนี้พี่เขตช่วยพลอยไม่ได้หรอกค่ะ"
"คุณพลอยใสมีอะไรให้ดิฉันช่วยคะ"
พลอยใสหันมาเผชิญหน้ากับฟ้าสาง
"อาทิตย์หน้าจะเป็นวันเกิดของฉัน เห็นน้าสาลี่บอกว่าคุณฟ้าทำอาหารเก่ง ก็เลยจะขอให้ช่วยทำอาหารในงานเลี้ยงให้หน่อยน่ะค่ะ"
"แต่ว่า..."
ราตรีรีบเสนอหน้าเข้ามา
"จะแต่เต่ออะไรล่ะ ยัยฟ้า...เธอน่ะทำได้อยู่แล้ว"
"นั่นสิ เรื่องแค่นี้เอง เธอก็ไปช่วยงานคุณพลอยเค้าหน่อยสิ"
"แต่ฟ้ากลัวว่าอาหารจะไม่ถูกปากทุกคนนี่คะ"
พลอยใสแอ๊บดี
"ฉันเชื่อเธอนะว่าเธอทำได้...พี่เขตคะ พี่เขตจะอนุญาตไหมคะ"
เขตแอบเหลือบมองหน้าฟ้าสาง แล้วเมินหน้าหนี
"พี่ไม่มีปัญหาหรอกจ้ะน้องพลอย ถ้าพี่สั่ง ยังไงเขาก็ต้องทำ"
ฟ้าสางก้มหน้า ซ่อนความเสียใจ
"ถ้านี่คือคำสั่งของคุณ ฉันก็จะทำค่ะ"
ฟ้าสางน้อยใจ เสียใจที่เขตเห็นเธอเป็นแค่ลูกหนี้ พลอยใส ราตรี เมษาแอบยิ้มให้กันอย่างมีแผนการ
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 12 (ต่อ)
ผ่านไปหลายวัน เขตยกมือไหว้เสี่ยนพเพราะเพิ่งเซ็นสัญญาขายไม้แปรรูปล็อตใหญ่ให้กับรีสอร์ตที่เชียงรายของเพื่อนเสี่ยนพไป บดินทร์กับบัญชาก็อยู่ด้วย
"ผมขอบคุณอานพมากที่แนะนำลูกค้ารายนี้ให้ครับ"
"ไหว้พระเถอะ คุณเขต เราคนกันเอง อย่าเกรงใจ"
เสี่ยนพหันไปยิ้มสนิทสนมกับบัญชา
"เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถนะครับ เสี่ย"
เสี่ยนพลุกเดินออกไป บัญชาตามไปส่ง บดินทร์มองสัญญาใหม่ในมือด้วยความภูมิใจ
"แค่ออร์เดอร์ลูกค้ารีสอร์ตที่เชียงราย ปีนี้โรงเลื่อยของเราก็มีกำไรแล้วนะครับ พี่เขต"
"ใช่ ในเมื่อลูกค้าเชื่อใจเรา เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด"
ณ ห้องทำงานในบ้าน เสี่ยซ้งนั่งเอกเขนก จิบเหล้าอย่างสบายใจ จอมยืนอยู่หน้า เบิ้มกับบางยืนอยู่ด้านข้างจอม ท่าทางนอบน้อม
"ใครมีเรื่องอะไรมารายงานฉันก็ว่ามา…"
"มีข่าวดีแล้วก็ข่าวไม่ค่อยดีครับ" จอมบอก
"เอาข่าวไม่ค่อยดีก่อน"
"ตอนนี้โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณเพิ่งได้ออร์เดอร์ใหญ่ครับเสี่ย"
เสี่ยซ้งกระดกเหล้าหมดแก้วสีหน้าเข้มเหมือนคิดเอาไว้แล้ว
"รีสอร์ตใหญ่ที่เชียงราย ของเพื่อนเสี่ยนพใช่มั้ย"
จอมพยักหน้าแทนคำตอบ
"นึกอยู่แล้วว่า เสี่ยนพต้องส่งงานนี้ให้ไอ้เขต มันหวังจะดองเป็นเขยเป็นพ่อตากัน"
จอมนึกถึงพลอยใสลูกสาวของเสี่ยนพแล้วเสียดาย
"กับคุณหนูพลอยใสจอมหยิ่งนั่นเหรอครับ"
เสี่ยซ้งพยักหน้า แววตาเครียด ตัดสินใจอะไรบางอย่าง
"แต่คนอย่างเสี่ยซ้ง ไม่มีทางปล่อยให้พวกมันทำงานง่ายๆ หรอก...แล้วข่าวดีล่ะ"
จอมหันไปมองเบิ้มกับบางให้รายงานบ้าง
"ผมได้ข่าวจากคนงานที่โรงเลื่อยของไอ้เขตว่าวันเสาร์นี้มันจะไปร่วมงานวันเกิดของคุณพลอยใสที่รีสอร์ตของเสี่ยนพครับ" เบิ้มบอก
"เมียของไอ้เขตก็ไปงานนี้ด้วยครับ แต่ว่าไปช่วยทำอาหารเลี้ยงแขกนะครับ" บางบอก
"ไอ้เขตนี่มันโชคดีจริงๆ มีเมียสวยๆ อยู่แล้ว ยังจะได้แต่งงานกับลูกสาวเสี่ยนพอีก แล้วเมียมันจะยอมเหรอ"
เบิ้มเข้ามารินเหล้าเพิ่มให้เสี่ยซ้งเอาใจ เสี่ยซ้งมองหน้าจอมออกคำสั่ง
"ไอ้จอม...ฉันมีงานให้แกทำ"
"ครับเสี่ย"
"ไปจับตัวเมียไอ้เขตมาให้ฉัน ลงมือในงานวันเกิดนี่แหละ... ฉันจะปลอบใจให้นังคนสวยให้ลืมไอ้เขตเอง"
เสี่ยซ้งหัวเราะร่าแล้วกระดกเหล้าลงคออย่างมีความสุข
"ได้ครับเสี่ย แล้วคุณหนูพลอยใส"
"คนนั้น ฉันยกให้แกตัดสินใจ"
จอมยิ้มแววตาเป็นประกายดุร้าย
เช้าวันใหม่ ซึ่งตรงกับวันเกิดของพลอยใส ฟ้าสางทำอาหารมากมายจนหัวฟูหน้ามันอยู่คนเดียว
ราตรีกับเมษามายืนยิ้มมองสะใจ ไม่คิดจะช่วย แถมยังป่วนมาชิมโน่นนี่ ทิ้งขยะไปทั่ว กลั่นแกล้ง
ฟ้าสางไม่ปริปากบ่น ตั้งใจทำอย่างเต็มที่
เขตเดินผ่านมา แต่เมินไม่มองฟ้าสาง
"สมน้ำหน้า คุณเขตเมินไม่มองมันเลย" เมษาบอก
"คนมันจะตกกระป๋อง ทำอะไรก็หมองไปหมด"
เมษากระซิบกระซาบกับราตรี
"เดี๋ยวเมไปอ้อนคุณเขตดีกว่า"
ราตรีดึงเมษาไว้แล้วบุ้ยใบ้ให้มองสาลี่ที่คอยจับตามองเป็นสปายอยู่
"อย่านะเม สปายมันแอบมองอยู่ ตอนนี้แกต้องอดทน ไม่งั้นยัยคุณหนูพลอย มันจะไหวตัว"
เมษาหน้าหงิก จำต้องเชื่อแม่
สาลี่มองฟ้าสางแล้วเดินเลี่ยงออกมากดมือถือหาพลอยใสพร้อมรายงาน
"คุณหนูพลอยไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้แม่ฟ้าสางหน้ามันหัวฟูอยู่คนเดียวค่ะ สะใจจริงๆ"
เมี่ยงจะเข้าไปช่วย สาลี่วางสายแล้วรีบเข้าไปกัน
"แกจะทำอะไร นังเมี่ยง"
"ไปช่วยคุณฟ้าทำอาหารไง น้าสาลี่"
"ไม่ต้อง อย่าสาระแน"
เมี่ยงสงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
พลอยใสวางสายจากสาลี่ แล้วมองไปที่ชุดสวยที่จะใส่ในงานวันเกิดคืนนี้ ยิ้มด้วยแววตาฝันๆ
"วันนี้ฉันจะต้องสวย ต้องเด่นที่สุด พี่เขตจะต้องมองฉันคนเดียว"
เขตยืนหน้าเครียดอยู่หน้าบ้าน ใจลึกๆ ก็สงสารและห่วงฟ้าสาง แต่จำต้องใจแข็งเพราะยังระแวงเรื่องคบผู้ชายมากหน้าหลายตา
บดินทร์เดินเข้ามา ถามเพราะทนไม่ไหว
"ผมไม่เข้าใจ คุณพลอยใสก็ออกจะร่ำรวย จะจัดงานวันเกิดปิดรีสอร์ตทั้งที ทำไมไม่สั่งอาหาร หรือจ้างแม่ครัวหรือเชฟเก่งๆ มาทำ แทนที่จะ..."
เขตรีบเบรกบดินทร์เหมือนตัดบท
"เรื่องของผู้หญิง พี่ว่าเราอย่าสนใจดีกว่า พี่อยากคุยเรื่องแผนการผลิตไม้ที่จะส่งให้รีสอร์ตที่เชียงราย นายว่างคุยมั้ย"
"ว่างครับ พี่เขต"
"งั้นไปออฟฟิศกัน อ้อ คืนนี้นายไปงานวันเกิดน้องพลอยด้วยนะ"
"ผมขอคิดดูก่อนนะครับ เจ้าของงานไม่ได้เชิญผมสักหน่อย"
"แต่พี่ชวนนาย ยังไงสองครอบครัวก็สนิทสนมกัน ตอนนี้อานพยังส่งงานใหญ่มาให้เราด้วย"
"ครับ งั้นผมจะทำเพื่อโรงเลื่อย"
ในบริเวณงานวันเกิดพลอยใส ซึ่งจัดภายในสวนรีสอร์ต ในบรรยากาศงานสบายๆ น่ารักๆ สไตล์คอกเทล มีแขกแค่คนรู้จักไม่กี่คน มีวงดนตรีประเภท 3 คนบรรเลงประกอบคลอในงาน
พลอยใสแต่งตัวสวยน่ารักควงแขนเขตที่แต่งหล่อไม่เป็นทางการใบหน้ายิ้มแย้ม
เมษาแต่งตัวเซ็กซี่เดินไปรอบๆ งาน
เสี่ยนพนั่งอยู่โต๊ะวีไอพีกับบัญชา ราตรีก็มาร่วมวงวางตัวเป็นคุณนายจิบไวน์ด้วย
สาลี่แต่งตัวสวยทำตัวเป็นแขกคนสนิทของเจ้าของงาน เชิดหน้ารับของขวัญจากแขกที่โต๊ะด้านหน้า
บดินทร์ยืนหลบมุมแล้วมองหาฟ้าสางด้วยความเป็นห่วง
ฟ้าสางเดินยกถาดใส่อาหารของว่างออกมาเติม บดินทร์รีบเข้าไปหา
"คุณฟ้า ได้พักบ้างหรือยังครับเนี่ย"
"เดี๋ยวฟ้าทำของว่างเสร็จ ก็จะกลับแล้วค่ะ คุณดิน"
"จะกลับแล้วบอกผมนะครับ ผมจะไปส่ง"
ฟ้าสางไม่อยากรบกวน
"คุณดินมาเป็นแขก อยู่ร่วมจนงานจบเถอะค่ะ"
"แล้วคุณฟ้าได้ทานอะไรบ้างหรือยังครับ"
"ฟ้าเป็นคนทำอาหาร ทานไปชิมไป ไม่หิวเลยค่ะ"
ฟ้าสางพูดจบก็เดินเข้าไปด้านในครัว
เขตควงแขนพลอยใสต้อนรับแขก แต่สายตาแอบมองมาที่ฟ้าสาง
จอมเดินเข้ามาหาเสี่ยซ้งในห้องทำงาน เสี่ยซ้งพูดโทรศัพท์หน้าเครียด
"ไม่ต้องห่วงครับ คนของผมจะเคลียร์ให้ทุกอย่าง" เสี่ยวางสาย
"เสี่ยเรียกผม มีอะไรให้รับใช้ครับ"
"แกกำลังจะไปจัดการงานนั้นใช่มั้ย จอม"
"ครับเสี่ย"
"แกไม่ต้องไปแล้ว รีบไปเคลียร์ปัญหาให้คุณดำรง ลูกค้ารายใหญ่ของเราก่อน ดันไปเจอตำรวจตงฉินเข้า แต่เงินง้างได้ทุกเรื่อง แกไปอยู่กับคุณดำรง เค้าจะได้อุ่นใจ เลิกปอดแหก"
"ได้ครับเสี่ย แล้วงานนั้น"
เบิ้มกับบางเดินเข้ามา เสี่ยซ้งหันไปสั่ง
"แค่จับผู้หญิงคนเดียว ถ้าไอ้เบิ้มไอ้บางทำไม่สำเร็จอีก ฉันจะย้ายพวกมันไปล้างขี้ม้า"
"พวกเราจะไม่พลาดครับเสี่ย" เบิ้มบอก
"ถ้าพลาดอีก เราให้ตัดคอครับ" บางว่า
"เออ ตัดคอพวกแกแล้วฉันได้อะไรวะ รีบไปทำให้สำเร็จแล้วกัน"
เบิ้มกับบางก้มศีรษะให้เสี่ยซ้งก่อนจะพากันออกไป
"ยาล็อตนี้ใหญ่มาก ถ้าแกทำสำเร็จ ราคาคุยที่ไอ้เบิ้มไอ้บางบอกว่าแกเป็นลูกพี่ก็จะเป็นของจริง"
จอมตอบด้วยแววตาเชื่อมั่นตัวเอง
"ผมพร้อมจะพิสูจน์ว่าเก่งจริงครับ เสี่ย"
เบิ้มกับบางแอบย่องเข้ามาในบริเวณงานวันเกิด เจอบาร์เครื่องดื่ม เบิ้มสะกิดบางพากันเดินไปเหมือนมีแรงดึงดูด
"มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น ย้อมใจซะหน่อยดีมั้ยวะ ไอ้บาง"
"ดีสิวะ ราตรีนี้ยังอีกยาวนาน กรึ่มๆ นิดหน่อย คงไม่เป็นไร"
ทั้งสองต่างพากันแอบหยิบเหล้าหยิบไวน์ไปหลบมุมดื่มด้วยอาการตะกละ
เค้กวันเกิดของพลอยใสที่สั่งมาพิเศษวางอยู่ในห้องครัวของรีสอร์ต เมษาเดินเข้ามา มองดูเค้กวันเกิดพลอยใสแล้วเกิดอาการหมั่นไส้
"ชิส์ คิดจะเป่าเทียนเค้กวันเกิด แล้วสวยเด่นอยู่คนเดียวเหรอนังคุณหนูไฮโซ ชีวิตมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"
เมษาตัดสินใจปัดเค้กวันเกิดร่วงลงไปจนหน้าเค้กเละที่พื้น
"ขอให้หน้าแกเละเหมือนเค้ก"
เมษามองด้วยอาการสะใจ ก่อนจะเดินออกไป
สาลี่เดินเข้ามาในครัว กะจะมานำเค้กวันเกิดออกไป ก็ผงะแทบจะเหยียบเค้กวันเกิดที่กองอยู่ที่พื้น
"ว้าย ตายแล้ว ใครทำเค้กวันเกิดคุณหนูพลอยเละขนาดนี้เนี่ย"
สาลี่ถาม แต่ไม่มีคำตอบ !! สาลี่ร้อนใจรีบวิ่งออกไป
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 12 (ต่อ)
สาลี่เข้าไปกระซิบกระซาบบอกพลอยใสที่ตกใจ
"แล้วจะทำยังไงดีคะ น้าสาลี่"
"เค้กเละ ก็ให้คนทำเค้กทำใหม่สิคะ คุณหนูพลอย"
เขตสงสัยว่ามีเรื่องอะไรเลยเข้ามาถาม
"มีปัญหาอะไรกันเหรอครับ"
"ไม่รู้ใครแกล้งค่ะ เค้กวันเกิดของคุณพลอยหน้าเละหมดสภาพ"
อีกมุมหนึ่ง ฟ้าสางกำลังเตรียมตัวจะกลับ พลอยใสรีบเดินเข้าไปหา แล้วขอร้องเสียงอ่อนหวาน
"คุณฟ้าช่วยทำเค้กวันเกิดให้พลอยใหม่หน่อยสิคะ"
ฟ้าสางยังไม่ทันตอบ บดินทร์ก็เดินเข้ามาพูด
"งานวันเกิดระดับนี้ คุณไม่ได้ซื้อเค้กมาเองหรือไงครับ"
สาลี่จะบอก แต่เขตหันไปตัดบทสั่งฟ้าสาง
"เดี๋ยวเธอช่วยไปทำเค้กให้น้องพลอยด้วยนะ"
"เป็นคำสั่งใช่มั้ยคะ"
"ใช่"
"ได้ค่ะ"
ฟ้าสางรับคำแล้วก็เดินออกไป พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจ เหนื่อยกายมาทั้งวัน แต่เขตก็ยังไม่เคยถาม สั่งให้ทำ แต่ฟ้าสางเชิดหน้าอดทนไม่ยอมแพ้
บดินทร์มองหน้าพลอยใสไม่พอใจ แล้วเดินตามฟ้าสางไป พลอยใสลอบยิ้มกับสาลี่
อีกมุม เมษากับราตรี ยิ้มสะใจ
"เค้กหน้าเละ ฝีมือลูกเมของแม่ใช่มั้ยจ๊ะ"
"เรื่องดีๆ อย่างนี้ จะใครล่ะ แม่"
สองแม่ลูกแอบหัวเราะเบาๆ มีความสุข
บดินทร์ตามฟ้าสางเข้ามาในครัวพร้อมบอกด้วยความห่วงใย
"ผมว่าพี่เขตทำเกินไปนะครับ คุณฟ้าเหนื่อยมาทั้งวัน เค้กหน้าเละ ก็โทรสั่งใหม่ ทำไมจะต้องให้คุณฟ้าทำด้วยครับ ปัญญาอ่อนจริงๆ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณดิน จริงๆ แล้วฟ้าอบเค้กไม่มีหน้าไว้สำรอง แต่เห็นคุณพลอยสั่งเค้กแล้ว ฟ้าก็เลยยังไม่ได้ทำอะไร ฟ้าก็แค่แต่งหน้าเค้ก ใช้เวลาไม่นานหรอกค่ะ"
ผ่านเวลา ฟ้าสางแต่งหน้าเค้กวันเกิดของพลอยใสเสร็จสวยงาม
"เรียบร้อย สวยมั้ยคะ คุณดิน"
"สวยครับ เสร็จสักที เดี๋ยวผมไปส่งคุณฟ้าที่โรงเลื่อยนะครับ"
เขตเดินเข้ามาในครัวได้ยินไม่พอใจเลยประกาศด้วยเสียงเหวี่ยงๆ
"นายมาทำอะไรในครัว ทำไมไม่ให้เกียรติเจ้าภาพบ้าง"
"คุณดินออกไปในงานเถอะค่ะ"
บดินทร์ไม่อยากไป แต่ก็ไม่อยากมีเรื่องกับเขตเลยจำใจต้องไป
ฟ้าสางเก็บอุปกรณ์เรียบร้อย จะเดินออกไป เขตเข้ามาขวางไว้ไม่ให้ไป
"เธอจะไปไหน คนอวดดี"
"ดิฉันทำอะไรผิดอีกเหรอคะ"
"ผิดที่เล่นละครแสนดี น่าสงสาร หว่านเสน่ห์กับผู้ชายไปทั่ว"
"ค่ะ"
"เธออย่ามายั่วอารมณ์ฉันนะ"
"ดิฉันแค่รอคำสั่งจากคุณต่างหากค่ะ"
"คำสั่งก็คือ เธอห้ามไปไหน จะกลับเมื่อไหร่ ฉันจะบอกเธอเอง แล้วเธอต้องกลับกับฉันเท่านั้น เข้าใจมั้ย"
"ค่ะ"
ฟ้าสางนั่งนิ่งในครัว ไม่ขยับไปไหน เขตเลยเดินออกไป
พลอยใสยืนอยู่หน้าเค้กวันเกิด สาลี่พร้อมจะจุดเทียน แต่มองหาเขตไม่เห็น
"พี่เขตหายไปไหน พลอยจะเป่าเทียนแล้วค่ะ น้าสาลี่"
"เดี๋ยวน้าไปตามให้นะคะ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณนม เมไปตามคุณเขตเองดีกว่า"
เมษาไม่รอให้ใครอนุญาต เดินนวยนาดออกไป
เขตมายืนสงบสติอารมณ์อยู่ด้านนอก
อีกมุมหนึ่ง เบิ้มกับบางซดเหล้าดื่มไวน์เข้าไปจนเมาๆ มึนๆ พากันเดินมาเพื่อทำงาน
เมษาเดินออกมามองหา เห็นเขตยืนคนเดียว เธอรีบย่องเข้าไปด้านหลังแล้วกอดเขตไว้พร้อมกับเอาหน้าซบกับหลังของเขตอ้อนออเซาะ
"คุณเขตของเม มายืนเหงาอยู่คนเดียวทำไมคะ เมคิดถึ้งคิดถึง"
เบิ้มกับบางได้ยินเสียง ได้เห็นภาพ แต่แถวนั้นมืดบวกกับทั้งสองคนมีอาการมึนเมาเลยเข้าใจว่าเมษาคือฟ้าสาง !!
เขตพยายามจะดึงมือที่เหนียวเป็นตุ๊กแกของเมษาออก
"คุณเม ปล่อยผมครับ"
เมษายังกอดเขตแน่นไม่ยอมปล่อย อ่อยเต็มพิกัด
"แหม ไม่ต้องเขินหรอกค่ะ แถวนี้ไม่มีใคร เราจะทำอะไรๆ กันก็ได้ นะคะ"
เขตตัดสินใจผลักมือเมษาออกแล้วเดินหนีไปอย่างเร็ว
"ผู้ชายหล่ออายเนี่ย น่ากินจริงๆ"
เบิ้มกับบางสบตากัน ตัดสินใจจะลงมือ
"คนนี้แน่ๆ ใช่มั้ยไอ้บาง กูมึน"
"ถ้าไม่แน่ จะแอบมากอดกันรึไงวะ"
เมษาเดินจะตามเขตไป เบิ้มกับบางรีบเดินย่องตามไป
มุมลับตา เมษาเดินลั้ลล้าอารมณ์ดีไม่ได้รีบร้อน เบิ้มกับบางย่องมาด้านหลังแล้วเอากระสอบสวมหัวเมษา เธอพยายามดิ้นและร้อง จนมือถือร่วงหล่นไป
เบิ้มชกที่ท้องเมษาจนแน่นิ่งไป เบิ้มกับบางช่วยกันลากเมษาขึ้นรถที่จอดซ่อนไว้ ขับออกไป...
ภายในห้องนอน เสี่ยซ้งดูหน้าเมษา ไม่ใช่ฟ้าสาง
"คนสวยของเสี่ย เอ๊ะ ไม่ใช่นี่"
เมษานอนสลบอยู่ หน้าสวย หุ่นอึ๋มสวมชุดเซ็กซี่…
"แต่เซ็กซี่ขนาดนี้ ขอเสี่ยสำรวจหน่อยว่ารสชาติเป็นยังไง"
เสี่ยซ้งน้ำลายหยดหน้ามืดไม่สนใจ โถมตัวลงไปบนเตียง ชุดของเมษาถูกเหวี่ยงลงมา...
เช้าวันใหม่ ภายในบ้านพักบัญชา ราตรีร้องไห้ฟูมฟาย จะเข้าไปกอดไปซบบัญชาที่พยายามเลี่ยงเบี่ยงตัวหนี
"ดิฉันห่วงยัยเมจริงๆ นะคะ คุณบัญชา จู่ๆ ก็หายไปจากงานของคุณพลอยใส ไม่กลับบ้านเลยทั้งคืน มือถือก็ติดต่อไม่ได้ ดิฉันไม่รู้จะไปตามลูกสาวที่ไหนอีกแล้วค่ะ"
"ผมว่าคุณราตรีใจเย็นๆ ก่อนนะครับ หนูเมอาจจะไปเจอเพื่อน หรือพักอยู่ที่รีสอร์ตของหนูพลอยก็ได้ สอบถามกันหรือยังครับ"
"ดิฉันไม่กล้าไปถามคนเดียวค่ะ"
ราตรีตรงเข้าไปจับมือบัญชา
"โทร.ไปถามก็ได้ครับ"
"คุณบัญชาพาดิฉันไปถามดีกว่าค่ะ"
บัญชาพยายามดึงมือราตรีออกมา
เขตเดินเข้ามาหาบัญชาที่บ้าน
"มีเรื่องอะไรหรือครับ อา คุณราตรี"
ราตรีรีบปาดน้ำตาหยุดร้องไห้แล้วขอตัว เพราะกลัวว่า ลูกสาวจะไปกับผู้ชาย ไม่อยากให้เขตรู้
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณเขต น้าขอตัวก่อนนะคะ"
ราตรีเดินออกไป บัญชาถอนหายใจโล่งอก
เมษางัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นตัวเองเปลือยเปล่าในผ้าห่ม มีร่างของเสี่ยซ้งนอนกรนสนั่นอยู่ เธอร้องกรี๊ด...เสี่ยซ้งตกใจลุกขึ้นมาพร้อมหยิบปืนมาขู่ตามสัญชาตญาน
เมษาหยุดกรี๊ดแทบไม่ทันกลัวตาย
"อย่าร้อง ไม่งั้นเธอได้ไปเกิดใหม่แน่"
"แกเป็นใคร แล้วแกทำอะไรฉัน"
"ฉันก็เป็นผัวเธอไง อะไรกัน สาวบริสุทธิ์ก็ไม่ใช่ อย่ามาทำหน้าใสซื่อว่าไม่เคย...เมื่อคืนมีแต่ร้องว่าเอาอีกๆ"
"อ๊าย ไอ้บ้า...แกข่มเหงลักหลับฉันแล้วยังจะมาหยาบคาย"
เสี่ยซ้งทำตาดุส่ายปืนไปมาเหมือนขู่ เมษาเลยไม่กล้าโวย คิดหาทางเอาตัวรอด
"ถ้าเธอมัวแต่โวยวายพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะให้ลูกน้องมาลากเธอไป ทีนี้เธอจะรู้ว่า หยาบคายของจริงเป็นยังไง"
"อย่านะคะ...ฉันขอโทษ"
เสี่ยซ้งเก็บปืน ลุกขึ้นไปสวมเสื้อคลุมชุดนอนพร้อมบอก
"อาบน้ำแต่งตัวซะใหม่ ขอสวยๆ เซ็กซี่ๆ หน่อยนะ เสื้อผ้าในตู้เยอะแยะเลือกเอา หุ่นดีๆ อย่างเธอน่าจะหาใส่ไม่ยาก ฉันไม่ชอบผู้หญิงขี้เหร่ ถ้าบริการถูกใจ ฉันจ่ายไม่อั้น"
เมษาเริ่มมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง เห็นข้าวของเครื่องใช้ในห้องในบ้านก็พอจะดูออกว่าเป็นบ้านเศรษฐี เลยตัดสินใจใช้มารยาหญิงให้เป็นประโยชน์ ไหนๆ ก็เสียตัวไปแล้ว
"แล้วคุณ...เอ่อ เสี่ยจะไม่บอกหน่อยหรือคะว่า เสี่ยเป็นใคร หนูชื่อเม เมษาค่ะ"
เสี่ยซ้งลงนั่งบนเตียงแล้วก็ดึงเมษามากอดพร้อมกับหอมฟอดใหญ่
"พูดจาน่ารักรู้เรื่องแบบนี้ เสี่ยชอบ ฉันชื่อเสี่ยทรงชัยหรือเสี่ยซ้งเป็นเจ้าของบ่อนใหญ่ แล้วก็ที่ดินแถวนี้ มีธุรกิจมากมายในจังหวัด พอจะเป็นผัวหนูเมได้มั้ยจ๊ะ"
เมษารีบยกมือไหว้ไปที่อกเสี่ยซ้งกระชดกระช้อยเอาใจ
"ได้สิคะ เสี่ยขา"
เสี่ยซ้งมองหน้าเมษาแล้วเกิดอารมณ์ เลยโน้มตัวลงจูบ พาลงนอนบนเตียง เธอยินยอมให้เสี่ยซ้งลวนลามแต่โดยดี
อ่านต่อตอนที่ 13
