เมียเถื่อน ตอนที่ 25
รถของเสี่ยซ้งแล่นหนีรถของตำรวจที่กำลังขับไล่ตามมาติดๆ รถตำรวจพยายามขับแซงรถของเสี่ยซ้งขึ้นมา รถทั้งสองคันปาดกันไปมา ไม่มีใครยอมแพ้ใคร
รถตำรวจพยายามเบียดรถเสี่ยซ้งให้ตกถนน เบิ้มก็บังคับรถให้เบียดกลับไปบ้าง รถตำรวจลดความเร็วไปตามหลัง
"โธ่เว้ย กัดไม่ปล่อยจริงๆ ไอ้พวกนี้"
เสี่ยซ้งโผล่หน้าออกไป แล้วเล็งปืนไปที่รถตำรวจ ปัง! รถตำรวจหักหลบได้ทัน เลยไม่โดนใคร ตำรวจยิงสวนกลับไปที่รถเสี่ยซ้งบ้าง ปังๆๆ กระสุนโดนที่ล้อรถของเสี่ยซ้ง จนรถปัดไปปัดมา ควบคุมไม่อยู่
" แย่แล้วครับเสี่ย ตำรวจยิงเจาะยางรถเราครับ" เบิ้มบอก
เสี่ยซ้งตื่นตระหนก
"หาที่จอดเดี๋ยวนี้"
เบิ้มขับรถลุยเข้าไปในป่าข้างทาง แล้วรีบจอด... พอจอดเสร็จเบิ้ม บาง เสี่ยซ้งก็พากันวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไป รถตำรวจจอดที่ริมไหล่ทาง ตำรวจพากันวิ่งกรูตามเสี่ยซ้ง เบิ้ม บางไปในป่าทันที
คืนเดียวกัน ในห้องนอนเขต ฟ้าสางนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายเพราะว่าเขตยังไม่กลับมา
"ทำไมคุณเขตยังไม่กลับอีกนะ"
ในป่าข้างทาง เสี่ยซ้ง เบิ้ม บางพากันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเข้ามาในป่า สารวัตรและเหล่าตำรวจวิ่งไล่ตามมาติดๆ
"เสี่ยซ้ง มอบตัวกับตำรวจดีกว่า...โทษหนักจะได้เป็นเบา"
"กูไม่มอบตัวโว้ย"
เสี่ยซ้งหันไปยิงใส่เหล่าตำรวจ เหล่าตำรวจพากันหลบหลังที่กำบัง แล้วยิงสวนกลับมา
เบิ้ม บาง เสี่ยซ้งหลบเข้าที่ซ่อน แล้วยิงปืนดวลกับตำรวจ เบิ้มถูกกระสุนปืนของตำรวจล้มลง ตาเหลือกค้าง บางตกใจ
"ไอ้เบิ้ม...อย่าเพิ่งตายนะ"
บางเห็นเบิ้มแน่นิ่งไปแล้วก็แค้นใจมาก โผล่ออกไปที่โล่งด้วยความโกรธแค้น
"พวกมืงฆ่าเพื่อนกู มึงตาย"
บางยิงใส่ตำรวจ ตำรวจระดมยิงสวนกลับมา บางอยู่ในที่โล่ง เลยโดนกระสุนเข้าไปจนพรุน บางล้มลงแน่นิ่งไป เสี่ยซ้งสติแตก
"อยู่ไม่ได้แล้วโว้ย"
เสี่ยซ้งวิ่งหนีออกจากที่ซ่อน จะหนีไปอีกทาง ตำรวจก็วิ่งออกจากที่กำบังแล้ววิ่งไล่ล่าไปอีก
"หยุดนะ เสี่ยซ้ง อย่าขยับ ไม่งั้นพวกเรายิงแน่"
สารวัตรเล็งปืนไปที่หลัง เสี่ยซ้งชะงักกึกแล้วค่อยๆ หันมา
"อย่ายิงนะ อย่ายิง ผมยอมแล้ว"
เสี่ยซ้งยกมือขึ้นสองมือ ยอมแพ้ ตำรวจกรูเข้าไปจับเสี่ยซ้งไว้ทันที
ตำรวจควบคุมตัวเสี่ยซ้งที่สิ้นท่าแล้วขึ้นมาบนสถานีตำรวจ เพื่อจะนำไปเข้าห้องขัง
เสี่ยซ้งขึ้นมาถึงบันไดขั้นบนสุดแล้วชะงักกึก เขตกับบดินทร์ยืนอยู่ที่ชั้นบนของบันได
"คงสะใจแกแล้วสินะที่เห็นฉันจนตรอกแบบนี้"
"ผมไม่ได้ทำไปเพราะความสะใจหรอกนะเสี่ย ผมทำไปเพราะอยากทวงความยุติธรรมให้คนของผมต่างหาก"
ตำรวจกระตุ้นให้เสี่ยซ้งเดินต่อไป แต่เสี่ยซ้งไม่ยอมเดินตามไป
"ฉันขอเตือนแกไว้อย่าง"
"อะไรเหรอเสี่ย"
"ระวังอีนังเมษากับไอ้จอมไว้ให้ดี สองคนนี้เหมือนผีเน่ากับโลงผุ อยู่ใกล้ใครก็บรรลัยทั้งนั้น"
เขตกับบดินทร์รับฟัง แต่ไม่พูดอะไร ตำรวจกระตุ้นให้เสี่ยซ้งเดินต่อไป เมื่อเสี่ยซ้งเดินไปแล้ว บดินทร์ก็เอ่ยปากพูดกับเขตขึ้นมา
"ท่าทางเสี่ยซ้งจะรู้อะไรดีๆ นะครับพี่เขต"
เขตรับฟังคำพูดของบดินทร์ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ในห้องนอนเขต ฟ้าสางตัดสินใจจะเดินลงไปดูเขตที่ด้านล่าง
ทันใดนั้น เสียงรถของเขตก็ดังขึ้นมาจากนอกหน้าต่าง ฟ้าสางเดินไปดูที่ริมหน้าต่าง เห็นเขตเดินลงจากรถแล้วตรงเข้ามาในบ้าน เธอโล่งใจที่เห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัย
ในห้องนั่งเล่น เขตทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วเอาหัวพิงพนัก หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ฟ้าสางในชุดนอน เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นเขตหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้ถอดถุงเท้ารองเท้าเลย เธอส่ายหน้าแล้วก้มลงถอดรองเท้า ถุงเท้าให้
เขตรู้สึกตัว มองฟ้าสางที่ปรนนิบัติตัวเองอยู่ ก็ลอบยิ้มมีความสุข ฟ้าสางถอดถุงเท้าเสร็จ เขตก็รีบหลับตาต่อ ฟ้าสางปลุกเขต
"คุณเขตคะ...ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะค่ะ คุณเขต"
เขตลืมตาขึ้นแล้วกระชากตัวฟ้าสางไปนั่งตัก ฟ้าสางตกใจ
"คุณเขต นี่คุณแกล้งหลับหรือคะ"
"ฉันจะหลับลงได้ไง ในเมื่อเธออยู่ใกล้ๆ แบบนี้"
เขตก้มหน้าลงมาที่แก้มฟ้าสาง ฟ้าสางผลักเขตออก
"ถ้าคุณตื่นแล้ว ฉันก็ขอตัวก่อนนะคะ"
ฟ้าสางลุกขึ้น จะเดินกลับห้อง เขตลุกขึ้นกอดฟ้าสางไว้
"ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปไหนทั้งนั้น"
"ทำคุณบูชาโทษ"
"เธอว่าฉันเหรอ ฟ้า"
ฟ้าสางไม่ตอบดิ้นรนขัดขืน เขตเลยจับฟ้าสางให้หันหน้ามาแล้วจูบฟ้าสางอย่างหนักหน่วง
เธอค่อยๆ อ่อนระทวยในอ้อมกอดของเขตจนแทบทรงกายไม่อยู่
"เราขึ้นไปข้างบนด้วยกันนะ"
เขตไม่รอฟังคำตอบ อุ้มฟ้าสางออกจากห้อง ขึ้นบันได
อีกมุมหนึ่งใกล้บันได เมษาแอบดูอยู่ด้วยแววตาประสงค์ร้าย
"นังฟ้า...นังมารหัวใจ"
เมษามองตามเขตกับฟ้าสางไปอย่างน่ากลัว
เขตอุ้งฟ้าสางมาวางบนที่นอนอย่างเบามือ เธอได้ทีรีบกระถดหนี กลัวจะลวนลามเหมือนอยู่ข้างล่าง เขตกลับเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วหันมาบอก
"คุณไม่ต้องทำท่ารังเกียจผัวตัวเองขนาดนั้นก็ได้ วันนี้ผมเหนื่อยมาก คงไม่มีแรงแสดงบทรักกับคุณหรอก"
ฟ้าสางพึมพำว่าเขตเบาๆ ไม่กล้าพูดดัง กลัวเขตเปลี่ยนใจ
"หยาบคาย"
เขตหันมามองแล้วก็ออกคำสั่ง
"ผมจะอาบน้ำ มานวดหลังให้หน่อยสิ"
ฟ้าสางส่ายหน้า แม้จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ยังไม่มากพอที่จะกล้าทำเรื่องอย่างนั้นโจ่งแจ้ง
"ชั้นนวดไม่เป็น"
เขตทำตาดุ
"จะตามมาดีๆ หรือจะให้ผมฉุดไป"
ฟ้าสางเลยจำต้องยอมตามเขตเข้าไปในห้องน้ำ
จังหวะที่ฟ้าสางไม่ทันระวังตัว เขตกอดไว้พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่
"ชื่นใจจัง ผมรู้นะว่า คุณห่วงผม รอผม"
ฟ้าสางแม้จะห่วงเขต ดีใจที่เขตกอดไว้แต่ก็ยังเขินเลยปฏิเสธ
"ชั้นเปล่า...คุณจะทำอะไร"
"ก็ทำเหมือนที่เราเคยทำกันที่กระท่อมไง อย่าบอกนะว่าลืม แต่ไม่เป็นไร ผมจะทบทวนความจำให้สักสองสามรอบ"
เขตปิดประตูห้องน้ำ…
เมษาแอบตามเข้ามาดู เห็นภาพทุกอย่างตาวาวด้วยแรงริษยา
"นังฟ้า ชั้นจะต้องกำจัดแกให้ได้"
เช้าวันใหม่ที่รีสอร์ตเสี่ยนพ พลอยใสนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเช้า มีแก้วกาแฟควันกรุ่นวางอยู่ตรงหน้า แต่พลอยใสไม่ได้แตะเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่เหม่ออยู่ เธอครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ... คำพูดของราตรี ทำให้เธออดคิดมากไม่ได้
"คุณฟ้า...ตกลงคุณชอบใครกันแน่ระหว่างพี่เขตกับดิน วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
พลอยใสคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วลุกขึ้นไปจากโต๊ะทานอาหาร
เสี่ยนพไปออกกำลังกายเสร็จเดินสวนเข้ามาร้องถามลูกสาว
"อ้าว ยัยพลอย ไม่กินอาหารเช้าก่อนเหรอลูก"
พลอยใสหันกลับมาตอบพ่อแล้วก็รีบร้อนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"พลอยไม่หิวค่ะ พอดีมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ"
เสี่ยนพอมยิ้มเข้าใจว่านัดกับบดินทร์
"สงสัยจะนัดแฟน"
เช้าเดียวกัน ที่เรือนเล็กของเมษา จอมโผล่เข้ามา ราตรีสบตาเมษาแล้วรีบกระซิบบอก
"เอาใจมันหน่อย แล้วก็ทำตามที่แม่บอก"
"จ้ะแม่"
เมษารีบวิ่งเข้าไปกอดแขนจอมทำเป็นดีใจที่ได้เจอหน้า
"พี่จอมมาพอดีเลย"
"มีอะไรกินบ้าง หิวชะมัด"
"รอแป๊บนะ เดี๋ยวเมไปหามาให้"
จอมกินอาหารเช้าอิ่มแล้วนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องกับเมษาสองคน เมษาแสร้งทำหน้าเศร้า จอมสงสัยเข้าไปโอบกอดเมษาไว้
"ทำไมทำหน้าบูด เดี๋ยวไม่สวยนะ ตอนนี้ไอ้เสี่ยซ้งก็เข้าซังเตไปเรียบร้อยแล้ว สมน้ำหน้า เมก็ไม่น่าจะกลุ้ม ว่าไงมีไรรึเปล่า"
"ก็เรื่องเดิมแหละ พี่จอม"
จอมมองหน้าแล้วพอจะนึกได้ว่าเรื่องอะไร
"นี่ยังไม่เลิกจองเวรฟ้าสางอีกรึไง"
"ก็มันเป็นตัวมารความสุขของชั้น พี่จอมต้องจัดการให้มันแท้งลูกให้ได้นะจ๊ะ"
"แล้วทำไมพี่ต้องทำด้วย"
พลอยใสขับรถผ่านเรือนเล็กของเมษาที่เป็นทางผ่านก่อนจะไปบ้านบัญชาเพื่อไปพบฟ้าสาง
พลอยใสเห็นว่าเมษายืนคุยอยู่กับจอมก็สงสัย รีบชะลอรถเข้าข้างทาง แล้วย่องเข้าไปใกล้ๆ อยากรู้ว่าคนสองคนรู้จักกันด้วยหรือ แล้วมาทำอะไรที่เรือนเล็กนี้ เพราะรู้ว่าเมษาย้ายไปตึกใหญ่บ้านเขตนานแล้ว
เมษายังพยายามจะหว่านล้อมให้จอมช่วย
"พี่จอมคิดดูสิจ๊ะ ถ้าคุณเขตรู้ว่านังฟ้าท้องกับเขา ก็ต้องรับลูกมันเป็นลูก แถมยกย่องแต่งงานกับมันด้วย ทีนี้เราก็จะชวดโรงเลื่อย พี่จอมยอมได้หรือจ๊ะ"
จอมครุ่นคิด เห็นจริงตามนั้น
"ตกลง พี่จะจัดการกับนังฟ้าให้ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งนะ"
"อะไรหรือจ๊ะพี่จอม"
พลอยใสเดินเข้ามาใกล้จนได้ยินจอมพูดประโยคนี้กับเมษาพูดชัดเจน...
"หลังจัดการกับนังฟ้าแล้ว พี่ขอจัดการสั่งสอนนังพลอยใสด้วยอีกคน"
"ได้เลยจ้ะพี่จอม เมก็หมั่นไส้นังพลอยมานานแล้ว ทำเป็นเชิดเป็นหยิ่ง คุณหนูไฮโซ อยากรู้นัก ถ้าถูกพี่จอมยัดเยียดความเป็นผัวให้ มันจะยังทำหน้าระรื่นได้อีกรึเปล่า"
"ได้จ้ะ งั้นพี่จะไปจัดการนังฟ้าเดี๋ยวนี้เลยดีมั้ย"
"ดีที่สุดเลยจ้ะ พี่จอม"
เมษายิ้มร้ายด้วยความสะใจ
พลอยใสตกใจเรื่องที่ได้ยิน พลาดไปเหยียบกิ่งไม้แห้งแถวๆ นั้น จอมกับเมษาหันไปมองพร้อมถามทันที
"ใคร"
"มันจะเป็นใคร เราก็ต้องปิดปาก เพราะไม่รู้ มันเห็นหรือได้ยินอะไรแค่ไหน"
จอมเลยรีบตามไป...
พลอยใสพยายามวิ่งหนีไปที่รถแล้วรีบขับไปอย่างไว จอมหยุดมองรถของพลอยใสขับไปพร้อมยิ้มร้าย ไม่ตามต่อเพราะจำได้
เมษาเดินตามมาถามจอม
"พี่เห็นมั้ยว่าใคร"
"ยัยคุณหนูพลอยใสไง"
"อ้าว ทำไมพี่ปล่อยมันไปล่ะ"
"ใครบอกว่าพี่จะปล่อย"
"เมว่ามันมาบ้านนายบัญชาแน่ๆ"
"เมกลับไปก่อน พี่จัดการต่อเอง"
จอมรีบเดินลัดเลาะไปทางบ้านบัญชา...
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 25 (ต่อ)
พลอยใสมาจอดรถหน้าบ้านบัญชา...สีหน้ายังตกใจ ไม่แน่ใจว่าจอมเห็นตัวเองหรือไม่
พลอยใสตัดสินใจหยิบมือถือมาโทรหาบดินทร์
"คุณดิน"
หน้าห้องสอบสวนสถานีตำรวจ...บดินทร์กำลังจะเข้าไปให้ปากคำเรื่องคดีเสี่ยซ้ง
"คุณพลอย พอดีผมติดธุระ เดี๋ยวโทร.กลับนะครับ"
บดินทร์ตัดสายไม่ทันได้ฟังว่า พลอยใสมีเรื่องอะไร
พลอยใสตัดสินใจลงจากเดินเข้าไปหาฟ้าสางในบ้านบัญชาเพื่อเตือนฟ้าสาง ไม่คิดว่าจอมจะมาถึงก่อนเพราะรู้ทางลัด
ในห้องพักฟื้นของบัญชา ฟ้าสางป้อนอาหารเช้าให้บัญชาเสร็จแล้วก็ให้กินยาจนเรียบร้อย ฟ้าสางจับบัญชาให้เอนนอนลง
"คุณอาพักผ่อนนะคะ เดี๋ยวฟ้าไปจัดการจานชามพวกนี้ก่อน"
ฟ้าสางรวบรวมจานชามที่ใช้แล้วแล้วเดินออกไปหน้าประตูห้องพักฟื้น
ทันใดนั้น จอมก้าวเข้ามาขวางทางฟ้าสางไว้ จอมสีหน้าดุดัน เธอตกใจ ทำจานชามหล่นกระจายเต็มพื้น
"พี่จอม"
บัญชาในห้องได้ยินเสียง แต่ช่วยตัวเองไม่ได้ รู้ว่ามีเรื่องแน่ๆ หน้าประตูห้อง ฟ้าสางถูกจอมจับตัวมัดไว้ เตรียมเอาไปจัดการ
"เงียบไว้ ถ้าแกไม่อยากตาย"
ฟ้าสางขอร้องให้จอมปล่อยเธอไป
"พี่จอม ปล่อยฉันเถอะ พี่ต้องการเงินทองก็หยิบไปตามสบาย เดี๋ยวฉันบอกให้ว่าอยู่ตรงไหน"
จอมไม่ยอมปล่อย
"นังนี่ บอกให้เงียบดันพูดขึ้นมา ถ้ากูจะปล่อยมึง กูจะจับให้เหนื่อยแรงทำไมวะ ใครใช้ให้มึงไปขวางทางน้องเมของกู"
พลอยใสเข้ามาได้ยินเข้าพอดี หยุดชะงักแอบฟัง
"พี่เมเกี่ยวอะไรด้ว"
"น้องเมให้กูมาจัดการมึงไง เมื่อไหร่จะเลิกตีหน้าแสนดี ทั้งที่โง่ไม่หยุดซะทีวะ"
พลอยใสตกใจอีกครั้ง ตัดสินใจจะถอยหลังกลับออกไป แต่เพราะความรีบร้อนเลยสะดุดชนเก้าอี้ในบ้านเสียงดังโครม
จอมได้ยินก็เดินออกไปดูแล้ว เห็นพลอยใสล้มอยู่ที่พื้น จอมแสยะยิ้มสะใจ...
"คุณหนูพลอยใสคนสวย โผล่มาให้จัดการพร้อมๆ กันโดยไม่ต้องเสียเหงื่อเลย...วันนี้ไอ้จอมโชคดีสองเด้งจริงๆ"
พลอยใสแกล้งพูดขู่จอม
"แกอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ ฉันโทร.แจ้งตำรวจแล้ว"
จอมไม่เชื่อเดินเข้าไปเพื่อจะจับตัวพลอยใสไว้
"มุกตื้นๆ อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย"
บดินทร์เดินออกมาจากห้องสอบสวนหลังจากให้การเสร็จแล้ว เขตรออยู่ด้านนอก
"สารวัตรเชิญพี่เขตครับ"
"ขอบใจมาก"
เขตเดินเข้าไปด้านในห้องสอบสวนเป็นรายต่อไป บดินทร์ตัดสินใจโทรหาพลอยใส...
พลอยใสไม่ยอมให้จอมจับง่ายๆ จะวิ่งหนีไป จังหวะที่บดินทร์โทร.หาพลอยใสพอดี พลอยใสตกใจชะงัก กลายเป็นจอมเข้าถึงตัวพอดี
จอมไม่ยอมให้พลอยใสรับสาย รีบเข้าไปขู่และพยายามจะแย่งมือถือ
"เอามือถือมานี่...ไม่มีใครมาช่วยแกได้หรอก"
พลอยใสกดรับมือถือสำเร็จ...แล้วโยนไปไกลๆ ตัว แต่ยังอยู่ในรัศมีที่บดินทร์จะได้ยินเสียงได้
"ชั้นไม่ให้แกหรอก ไอ้จอม แกอย่าทำอะไรคุณฟ้าเลยนะ"
บดินทร์พยายามถามพลอยใสที่รับสายแล้วไม่ตอบ
"ฮัลโหล ฮัลโหล คุณพลอยครับ ทำไมไม่ตอบครับ"
บดินทร์ฟังมือถือต่อ...ได้ยินชื่อฟ้าสาง ชื่อจอมก็ตกใจมาก
เขตเดินออกมาจากห้องสอบสวนมองท่าทางกระวนกระวายของบดินทร์แล้วสงสัย
"มีอะไรเหรอ นายดิน"
"เราต้องรีบกลับโรงเลื่อยด่วนครับ เดี๋ยวตอนขับรถ ผมจะเล่าให้พี่เขตฟังนะครับ"
บดินทร์ร้อนใจรีบเดินนำเขตออกไปจากสถานีตำรวจ
"อ้าว ใครเป็นอะไรไป"
เขตไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร แต่ก็รีบตามบดินทร์ออกไป
จอมโบกปืนขู่พลอยใสพร้อมเอามือจับแก้มพลอยใสหยอกๆ พลอยใสพยายามเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจแต่ไม่พ้น
"อย่าตุกติกนะครับ คุณหนูคนสวย ระยะแค่นี้ผมยิงเปรี้ยงเดียว Head Shot แน่นอน บอกตามตรง ผมไม่อยากให้ของสวยๆ งามๆ มีรูที่หัว...เรามีเรื่องต้องเล่นสนุกกันอีกเยอะ"
จอมเดินเข้าไปด้านในเพื่อไปจับตัวฟ้าสางมาอีกคน...
พลอยใสรีบขยับไปหยิบมือถือที่โยนไว้แล้วหยิบมาหย่อนใส่กระเป๋าแล้วทำเฉย เพราะต้องการให้บดินทร์ตามไปช่วยได้...
จอมฉุดกระชากฟ้าสางที่ถูกมัดมือไว้ออกมา เลยไม่ทันสังเกตเพราะต้องระวังทั้งฟ้าสางและพลอยใสในคราวเดียวกัน
พอฟ้าสางเห็นว่าพลอยใสอยู่ด้วยก็ตกใจ
"คุณพลอย"
จอมเลยเอาปืนชี้หน้าฟ้าสางกับพลอยใสพร้อมกัน
"หยุดส่งเสียงเลย ทั้งสองคน จะมีผัวคนเดียวกัน สามัคคีกันไว้ ไม่งั้น...เป็นไข้โป้งง่ายๆ"
พลอยใสพยักหน้าสบตาฟ้าสางเหมือนจะส่งสัญญาณให้อย่าพูด ทำตามจอมไปก่อน ฟ้าสางเลยเงียบ จอมพอใจ
"ดีมาก พูดง่ายๆ อย่างนี้พี่ชอบ...ไป"
จอมฉุดพลอยใสและฟ้าสางให้ออกไปด้านนอก...
ในบ้านบัญชาพยายามจะออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ช่วยตัวเองไม่ได้
เขตกับบดินทร์กลับมาที่บ้าน...ต่างมองหาฟ้าสางกับพลอยใสและพากันร้องเรียก
"ฟ้า"
"คุณพลอย"
ที่พื้นบ้านเห็นเก้าอี้ที่พลอยใสชนล้มอยู่ บดินทร์วิ่งไปด้านหน้าห้องพักฟื้นของบัญชา เห็นว่าถ้วยจานที่ฟ้าสางทำร่วงอยู่เกลื่อนพื้น เขตตามมา รีบเดินเลี่ยงถ้วยจานที่แตก เปิดประตูห้องเข้าไป
"อาบัญชา"
บัญชาพยายามนอนอยู่บนเตียงพยายามจะขยับตัวแต่ไม่สำเร็จ
บดินทร์รีบถลาไปหาพ่อ
"พ่อครับ เกิดอะไรกับคุณพลอย คุณฟ้าหรือครับ"
บัญชาบอกอะไรไม่ได้ มีน้ำตาคลอตาเพราะรู้ว่ามีเรื่องร้ายๆ เกิดกับฟ้าสางกับพลอยใส
"อาคงบอกอะไรเราไม่ได้ มือถือนายล่ะ ดิน"
บดินทร์เลยยกมือถือตัวเองที่ยังต่อสายหาพลอยใสอยู่ขึ้นมาฟัง พร้อมกับกด Speaker ให้เขตได้ยินด้วย... ได้ยินเสียงรถแล่นไป พร้อมกับเสียงพลอยใสพูดขึ้น พยายามบอกเส้นทางเพื่อให้บดินทร์ได้รู้
"นายจะพาฉันกับคุณฟ้าไปไหน รถชั้นน้ำมันใกล้หมด นายน่าจะแวะเติมที่ปั๊มแถวๆ ตลาดนะ"
เขตหันมากระซิบบอกบดินทร์ เพื่อไม่ให้เสียงดังมากไปจนจอมจับได้
"ปั๊มก่อนถึงตลาด พี่รู้จัก"
บดินทร์ก็หันไปบอกบัญชาเสียงกระซิบเช่นกัน
"พ่อครับ เดี๋ยวผมจะแวะบอกน้าสาลี่กับเมี่ยงมาดูแลพ่อนะครับ"
บัญชาพยายามพยักหน้า แววตาบ่งบอกว่ารับรู้
เขตกับบดินทร์รีบถลาออกไปนอกบ้านเพื่อตามไปช่วยพลอยใสกับฟ้าสางทันที
รถจะผ่านหน้าปั๊มน้ำมัน แต่จอมกลับวกรถเลี้ยวเข้าไปในถนนซอยแยกที่เป็นทางเข้าป่าแทน...
พลอยใสกับฟ้าสางที่ถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ด้านหลังหันมาสบตากัน
"ฉันปวดฉิ้งฉ่อง ทำไมไม่แวะปั๊มข้างหน้า แล้วอย่างที่บอกน้ำมันจะหมดนะ"
จอมมองผ่านกระจกมองหลังตาวาวพร้อมกับแสยะยิ้มแล้วตอบพลอยใส
"ถ้าคุณหนูปวดก็ปล่อยมาเลย ไม่กล้าหรอก ส่วนน้ำมัน...ไม่จำเป็นหรอก"
จอมพูดแล้วก็เร่งเครื่องยนต์รถไม่ยอมหยุด
ฟ้าสางตัดสินใจลองเตือนสติจอม
"พี่จอม ทำอย่างนี้ทำไม...รู้มั้ยว่าพี่โดนพี่เมหลอกใช้"
"หุบปาก"
ในป่าเวลาเย็นใกล้ค่ำ ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า จอมจอดรถของพลอยใสที่น้ำมันหมด
"ที่นี่แหละ น้ำมันหมดพอดี"
จอมเปิดประตูรถลงมาเปิดประตูด้านหลังพร้อมสั่ง
"ชั้นจะแก้เชือกที่เท้า แล้วพวกแกลงจากรถทีละคนนะ"
จอมพูดจบก็แก้เชือกที่มัดเท้าให้พลอยใสก่อน
พลอยใสลงจากรถได้...ตัดสินใจวิ่งหนีจอมเพื่อไปขอความช่วยเหลือ
"ชะ..ช่ว"
พลอยใสไม่ทันพูดได้จบประโยค จอมจิกผมพลอยใสมาแล้วตบไปอย่างแรง พลอยใสร่วงลงไปกองที่พื้น สลบไป
"อีนี่...คิดหนี มันวอน กูจัดการซะตรงนี้เลย จะได้หายซ่า"
จอมมองพลอยใสด้วยสายตาหื่นๆ รีบอุ้มพลอยใสเข้าป่าไปหวังข่มขืน ฟ้าสางอยู่ในรถตกใจมากรีบขอร้องจอม
"พี่จอมจะพาคุณพลอยไปไหน พี่ต้องการจัดการกับฉันไม่ใช่เหรอ อย่าทำอะไรคุณพลอยเลยนะจ๊ะ"
จอมเลยวางร่างพลอยใส ลงไว้แถวต้นไม้
"ถ้างั้นแกก็ลงมาจัดการให้มันฟื้น...เรายังต้องไปอีกไกล"
จอมพูดแล้วก็ไปแก้มัดเท้าให้ฟ้าสาง
"ถ้าแกตุกติกอีกคน ฉันจะจัดยิงนังพลอยก่อน...จำไว้"
"ไม่หรอกจ้ะ ว่าแต่พี่จอมจะพาเราสองคนไปไหนเหรอจ๊ะ"
จอมไม่ยอมตอบ...ส่งขวดน้ำให้ฟ้าสาง
"ทำให้มันฟื้"
ฟ้าสางรับขวดน้ำไปเงอะงะ จอมใจร้อนเลยแย่งมาแล้วเอาน้ำมาราดหัวพลอยใส เธอเริ่มได้สติ...
จอมไม่รอช้ารีบเอาเชือกมามัดมือฟ้าสางกับพลอยใสติดกันไว้ แล้วลากตัวทั้งสองคนพาเดินเข้าป่าไป
"มานี่ เดินไวๆ"
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 25 (ต่อ)
เขตหน้าเครียดขับรถ ได้ยินทุกอย่างที่จอมพูดกับพลอยใสและฟ้าสางจากมือถือของบดินทร์
บดินทร์เห็นว่าเขตกำลังจะจับผ่านถนนหน้าปั๊มเลยรีบบอก
"ผมว่ามันเปลี่ยนใจพาคุณฟ้ากับคุณพลอยเข้าไปถนนย่อยที่จะออกไปป่าแล้วล่ะครับ"
"ประมาณนั้น...แต่พี่นัดกับมิ่งแล้วก็ดำไว้ที่ปั๊ม สองคนนั่นชำนาญทางแถวนี้ พี่จะให้นำทาง"
เขตตบไฟเลี้ยวซ้ายเพื่อเข้าไปในปั๊ม
จอมลากพลอยใสกับฟ้าสางมาที่กระท่อมร้างกลางป่าสำเร็จ แก้เชือกที่มัดติดกันไว้แล้วโยนสองคนเข้าไปด้านในพร้อมพูดขู่
"เข้าไป อย่าแผลงฤทธิ์อีกนะ ไม่งั้นกูอาจจะเปลี่ยนใจให้มึงสองคนเป็นผีเฝ้าป่า"
"ถ้าฉันเป็นผี ฉันจะตามมาหักคอแกคนแรก ไอ้สารเลว"
จอมพุ่งเข้าไปเงื้อมือจะตบหน้าพลอยใสอีกรอบ
ฟ้าสางรีบขอร้องจอม เพราะเข้าใจว่าเมษากลัวว่าเธอจะทำให้ไม่ได้แต่งงานกับเขต แต่พลอยใสโผล่มาเลยต้องรับเคราะห์ถูกจับตัวมาด้วย
"อย่านะพี่จอม ถ้าพี่จะทำอะไรคุณพลอย พี่ทำฉันแทนเถอะจ้ะ"
จอมหัวเราะลั่นกวนๆ ก่อนจะเข้าไปเชยคางฟ้าสางไว้มองด้วยแววตาหื่นๆ
"ไม่ต้องเรียกร้องคิวแรก เธอกับฉันมันของเคยๆ กันอยู่...ไว้ค่อยจัดทีหลัง"
เขตนั่งอยู่ในรถ ได้ยินสิ่งที่จอมพูดผ่านมือถือของบดินทร์ชัดเจน เข้าใจผิดว่าฟ้าสางกับจอมเป็นคู่ขากันเหมือนที่เมษากับราตรีเคยบอก เขตขบกรามแน่น มือพลาดไปโดนแตรรถดังสนั่น
เสียงบีบแตรรถของเขต ทำให้กระท่อมร้างที่เงียบสงัดแว่วเสียงชัดเจนสะท้อนมาจากมือถือที่พลอยใสใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายเฉียง
จอมได้ยินเลยสงสัย
"เสียงอะไร ส่งกระเป๋ามานี่"
พลอยใสรู้ว่ามือถือเป็นทางรอดสุดท้ายเลยไม่ยอมแต่ก็ยังหาโอกาสรอดด้วยการตะโกนบอก
"คุณดิน พี่เขต พลอยกับคุณฟ้าอยู่ในกระท่อมร้าง มาช่วยเราด้วย"
บดินทร์รีบเดินกลับมาที่รถหลังจากไปคุยกับมิ่งและดำที่เอารถกระบะของโรงเลื่อยมาสมทบ
"พี่เขตใจเย็นครับ"
บดินทร์หน้าเครียดได้ยินเสียงของพลอยใสก่อนเสียงจะขาดหายไป
จอมกระชากกระเป๋าจากพลอยใสได้ ก็ควานหาเจอมือถือ จอมรีบถอดแบตมือถือออกแล้วโยนทิ้งไปนอกหน้าต่างกระท่อม ทำให้การติดต่อขาดหาย
"หมดโอกาสรอด อีเจ้าเล่ห์ กูสัญญาจะเล่นมึงหนักๆ เอาให้เดินไม่เป็น แล้วส่งเข้าซ่องชายแดนซะให้เข็ด"
จอมถลาจะเข้าไปเพื่อจัดการพลอยใส แต่ฟ้าสางรีบเข้ามากางกั้นไว้ก่อน
"อย่านะ พี่จอม"
เขตบอกบดินทร์เสียงต่ำ
"เดี๋ยวให้มิ่งกับดำขับนำทางไป"
มิ่งกับดำขับรถกระบะนำออกไปจากปั๊ม เขตและบดินทร์ขับรถตามไป สองหนุ่มห่วงใยฟ้าสางกับพลอยใสมากมาย
มิ่งกับดำขับรถกระบะเข้ามาจอดไว้ในป่า ดับเครื่องแล้วลงจากรถ เขตกับบดินทร์ตามมาจอดแล้วทำตามมิ่งกับดำ ลงจากรถไปสมทบกัน
"แถวนี้เหรอมิ่ง ดำ"
"กระท่อมร้างที่อยู่ใกล้ที่สุดก็แถวนี้แหละครับ"
"แต่พวกเราต้องเดินเท้าเข้าไปไม่ให้มันรู้ตัวครับ"ดำบอก
"มืดอย่างนี้ จะไปทางไหนล่ะ"
ดำกับมิ่งหันมาสบตาแล้วยิ้มให้กัน
"เรามืด มันก็มืด"
ทุกคน เห็นแสงไฟเรืองๆ ข้างหน้า
"นั่นไงครับ มันก็ต้องการไฟเหมือนกัน" ดำบอก
เขตเดินไปหยิบปืนสองกระบอกจากคอนโซลรถ แล้วเดินมาส่งให้บดินทร์หนึ่งกระบอก พร้อมไว้ใช้เองหนึ่งกระบอกด้วย พร้อมกับหันไปพยักหน้าบอกทุกคนแล้ววิ่งนำไป
"พวกเราไป"
ในกระท่อม จอมมองหน้าพลอยใสกับฟ้าสางด้วยสายหาหื่นๆ
"ตกลงกันได้รึยัง ใครจะเป็นคนแรก"
ทั้งคู่สบตากันแต่ไม่ยอมตอบ ด้านนอก เขต บดินทร์ มิ่ง ดำย่องมาถึงกระท่อม
"นายจอม ส่งตัวน้องพลอยกับฟ้าสางออกมาเดี๋ยวนี้"
จอมตกใจที่ได้ยินเสียงเขต แต่ก็ยังใจชื้นหยิบปืนออกมาถือไว้
"ส่งไปก็โง่สิวะ ไอ้หน้าจืด กล้ามากนะ ทำตัวเป็นฮีโร่บุกมาคนเดียว อยากจะเป็นผีเฝ้ากระท่อมก็โผล่หัวออกมา"
พลอยใสรีบตะโกนร้องบอกเขต
"มันมีปืนนะคะ พี่เขต"
ด้านนอก เขตพยักหน้ากับบดินทร์แล้วต่างยิงปืนขึ้นฟ้าคนละนัดเพื่อขู่จอม
"แต่ผมกับพี่เขตแล้วก็ตำรวจมีปืนหลายกระบอก"
พลอยใสสบตากับฟ้าสางดีใจ จอมหันเอาปืนมาชี้ขู่สองสาวทันที
"อย่าดีใจไป ถ้ากูไม่รอด มึงสองคนก็ตายด้วย"
เขตกับบดินทร์ให้สัญญาณมิ่งกับดำ
มิ่งกับดำแกล้งจุดไฟทำแผนลวงเหมือนจะเผากระท่อม
ควันไฟเริ่มลอยเข้าไปด้านในกระท่อม...
จอมมองเห็นควันไฟลอยมาทางหน้าต่างก็ตกใจ
"ไฟไหม้"
"ส่งฟ้าสางกับน้องพลอยออกมา แล้วนายก็หนีไปดีกว่า ไม่งั้น เราจะบุกเข้าไป" เขตบอก
จอมพยายามคิด มีคนเดียวไม่คุ้มที่จะดื้อสู้ต่อ พูดในลำคอ
"ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้เขต"
จอมเลยกระโดดหนีออกไปทางด้านหลังกระท่อม พลอยใสรีบตะโกนบอก...
"มันหนีไปแล้วค่ะ"
ด้านหน้าประตูกระท่อม
"มิ่ง ดำ ดับไฟได้แล้ว"
มิ่งกับดำรีบไปช่วยกันดับไฟที่ก่อไว้ลวงๆ ทันที เขตกับบดินทร์ช่วยกันเตะประตูเข้าไป
ฟ้าสางกับพลอยใสต่างดีใจที่เห็นเขตกับบดินทร์
"ฟ้า เป็นไงบ้าง"
เขตรีบไปแกะเชือกที่จอมมัดไว้ให้ฟ้าสาง
"ไม่เป็นไรค่ะ"
บดินทร์รีบไปช่วยพลอยใสเช่นกัน
"คุณพลอยไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ"
มิ่งกับดำเดินเข้ามาในกระท่อมพร้อมถาม
"คุณเขต คุณดินจะให้เราสองคนตามมันไปมั้ยครับ"
"ไม่ต้อง เราช่วยคนได้แล้ว ปล่อยมันไปก่อน"
"มิ่งกับดำรีบไปขับรถมารับพวกเราไปจากที่นี่ดีกว่า" บดินทร์บอก
"ได้ครับ"
จอมวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนมาทางด้านหลังกระท่อมร้าง เมษาที่มาจอดรถดักรออยู่แล้วรีบเรียกจอม
"พี่จอม ทางนี้"
จอมได้ยินเสียงเมษา จำได้ รีบวิ่งไปหา
"น้องเม ทำไมอยู่ตรงนี้"
"ขึ้นรถก่อน ฉันห่วงพี่เลยมาดักรอไง"
จอมมองเมษาดีใจที่ไม่ทิ้งกัน หารู้ไม่ว่า เมษาแค่มาช่วยเพราะจอมยังมีประโยชน์กับตัวเอง
ผ่านเวลา ในห้องนั่งเล่น บดินทร์ดูแลพลอยใสด้วยความรักและห่วงใยมาก
"คุณพลอยเจ็บตรงไหนอีกมั้ยครับ"
"พลอยโอเค.แล้วล่ะค่ะ แต่ขอร้องว่าอย่าแจ้งความ พลอยไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง"
"ได้ครับ เรื่องรถคุณพลอย ผมให้ดำกับมิ่งเอาน้ำมันไปเติม เดี๋ยวก็คงขับมาคืนที่นี่ แล้วผมจะขับไปส่งบ้านนะครับ"
พลอยใสซึ้งใจที่บดินทร์เป็นห่วง
"พลอยขอบคุณที่ตามไปช่วยพลอยนะคะ พลอยไม่คิดว่ามุกมือถือจะได้ผลหรือเปล่า ได้แค่ลุ้น"
"ที่รักของผม คุณคือ หัวใจของผม ที่สำคัญคุณฉลาดมากครับ"
พลอยใสมองหาฟ้าสางด้วยความเป็นห่วง
"แล้วนี่คุณฟ้ากับพี่เขต"
"คงดูแลกันอยู่ในห้องแหละครับ"
พลอยใสตัดสินใจบอกบดินทร์
"พลอยมีเรื่องสำคัญต้องรีบบอกคุณดินนะคะ"
พลอยใสบอกเรื่องราวที่ได้ยินเมษาพูดคุยกับจอม พอบดินทร์ฟังเรื่องจบก็เป็นห่วงฟ้าสางกับเขต ทำท่าลุกจะไปบอก
"ผมต้องเล่าเรื่องนี้ให้พี่เขตทราบด้วย"
"พรุ่งนี้เช้าก็ได้มั้งคะ คืนนี้ดึกมากแล้ว คุณฟ้าเองก็บอบช้ำ เพราะช่วยพลอยไว้หลายครั้งมาก"
"โอเค.ครับ"
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 25 (ต่อ)
ราตรีรู้เรื่องที่เขตกับบดินทร์ไปช่วยพลอยใสกับฟ้าสางไว้ แล้วยังเรื่องที่พลอยใสเห็นเมษากับจอมด้วย
"จริงๆ ฉันน่าจะปล่อยให้ไอ้พี่จอมมันถูกจับ แต่มันก็ยังมีประโยชน์กับเรา แต่เรื่องที่นังคุณหนูพลอยมันรู้นี่สิ มันต้องปากสว่างไปบอกคุณเขตแน่ๆ"
ราตรียิ้มร้ายก่อนจะบอกเมษา
"แกเคยได้ยินคำว่า ลงมือก่อนได้เปรียบมั้ย"
เมษาพยักหน้าแล้วรอให้ราตรีบอกแผนการ
เขตยืนคุยกับเมษาที่ระเบียงในบ้าน
"คุณเมษามีธุระอะไร ทำไมถึงรอคุยพรุ่งนี้ไม่ได้"
"เรื่องนี้สำคัญมาก ถ้าเมไม่รีบบอกคุณเขตตอนนี้ ข้อมูลที่คุณเขตรู้จากฟ้าสางอาจจะทำให้คุณเขตกลายเป็นไอ้งั่งก็ได้ค่ะ"
เขตได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งอยากรู้ว่าเรื่องอะไร
"ถ้าจะบอกก็รีบบอกเลยครับ ผมจะตัดสินใจเองว่า จะเป็นไอ้งั่งหรือเปล่า"
เมษาตาวาวก่อนจะรีบใส่ไฟฟ้าสางด้วยการแสดงละครอย่างแนบเนียนมาก
"เรื่องคุณพลอยใสถูกนายจอมจับตัวไปวันนี้ ฟ้าสางอยู่เบื้องหลังค่ะ"
"แต่ฟ้าสางก็ถูกนายจอมจับไป แถมโดนทำร้ายด้วยนะครับ"
"ก็แค่แผนเล่นละครตบตา ทีแรกนายจอมก็มาบอกให้เมร่วมมือจับตัวคุณพลอยใส แต่เมไม่เล่นด้วย ขู่จะแจ้งตำรวจ นายจอมก็เลยตัดสินใจไปหาฟ้าสาง ที่ยอมร่วมมือทันทีเพราะอย่างที่เมเคยบอกคุณเขตว่า นายจอมเป็นคู่ขาเก่าฟ้าสาง"
"ไม่น่าเป็นไปได้"
"ถ้าคุณเขตไม่เชื่อเม ก็ลองคิดดูสิคะว่า คุณพลอยถูกจับที่ไหน ถูกจับตอนไปบ้านคุณบัญชาใช่มั้ยคะ ทำไมคุณพลอยไปที่นั่นตอนที่นายจอมดักรออยู่ ก็เพราะฟ้าสางหลอกให้ไปไงคะ"
"เหตุผลที่ฟ้าสางทำเรื่องนี้ล่ะครับ"
"ฟ้าสางต้องการจะจับทั้งคุณเขตคุณดินไงคะ"
เขตไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เมษาบอก
แต่เมื่อย้อนคิดถึงคำพูดของจอมที่ผ่านโทรศัพท์ว่า
"ไม่ต้องเรียกร้องคิวแรก เธอกับฉันมันของเคยๆ กันอยู่...ไว้ ค่อยจัดทีหลัง"
เมื่อเขตคิดและเริ่มระแวงเหมือนกัน
เช้าวันใหม่ เขตเดินเข้ามาในห้องทำงานที่โรงเลื่อย เจอบดินทร์นั่งรออยู่ก็แปลกใจ
"เมื่อคืนนายก็ดึก ไม่ต้องรีบมาแต่เช้าก็ได้"
"พี่เขตก็มาเช้าเหมือนกันนี่ครับ"
บดินทร์พูดแล้วก็มองหน้าเขตเหมือนมีเรื่องอะไรจะบอก
"นายมีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือว่าอาบัญชา"
"ผมมีเรื่องของนายจอมกับคุณเมษาจะบอกพี่เขตครับ"
หลังจากที่เขตฟังเรื่องที่บดินทร์เล่าแล้วก็สรุปทันที
"นายกับน้องพลอยเป็นคนดีเกินไป"
"ใช่ครับ เราเลยตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมสองแม่ลูกกับนายจอม"
เขตส่ายหน้าแล้วตบไหล่บดินทร์
"นายกับน้องพลอยตามไม่ทันมารยาของฟ้าสางต่างหาก"
เขตพูดจบก็หันไปทำงานต่อ ปล่อยให้บดินทร์อึ้งที่เขตคิดอย่างนี้
โต๊ะอาหารบ้านเขต ตอนเย็นต่อเนื่องมา ฟ้าสางทำอาหารหลายอย่างพร้อมจัดสำรับเรียบร้อยรอเขตมากิน มีสาลี่กับเมี่ยงเป็นลูกมืออยู่ด้วย
"คุณฟ้าทำอาหารมาก็เหนื่อยแล้ว มานั่งดีกว่าค่ะ เดี๋ยวน้ากับเมี่ยงจัดการเอง" สาลี่บอก
"ใช่ค่ะ จริงๆ น่าจะพักผ่อนบ้าง เนี่ยก็เพิ่งกลับจากดูแลคุณบัญชาไม่ใช่เหรอคะ" เมี่ยงว่า
"ฟ้ายังไหวคะ พอทำงานแล้ว ก็เพลินๆ จะได้ไม่ต้องคิดมาก"
สาลี่มองฟ้าสางแล้วเวทนาและเห็นใจมาก
"โถ แม่คุณของน้า คนดีอย่างคุณฟ้า สักวันเมฆมองร้ายๆ ก็จะหายไปนะคะ"
เขตพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาก่อนจะเดินเข้ามา
"แต่ถ้าดีแตก เล่นละครมารยาไปวันๆ ก็คงไม่มีวันจะมีความสุขหรอกครับ คุณนม"
ฟ้าสางได้ยินก็ได้แต่เสียใจที่เขตหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลตามเคย สาลี่กับเมี่ยงสบตากันกำลังจะค้านเขต แต่สองแม่ลูกพากันเดินเข้ามาพร้อมกับพูดสนับสนุนทันที
"คุณเขตเนี่ยฉลาดดูคนออก ว่าใครแท้ใครเทียม สมกับเป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โตตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่นเลยนะคะ"
เมษารีบเข้าไปเกาะแขนเขต พูดฉอเลาะทันที
"แหม แม่ก็ ว่าที่สามีของเมก็ต้องทั้งหล่อ รวยแล้วก็ฉลาดสิคะ"
เมี่ยงแอบเบ้ปากอยากค้านกับสาลี่ แต่พอสองแม่ลูกมองมาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ฟ้าสางยืนอึ้งไม่รู้จะพูดอะไร เสียใจมากมายบวกกับไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ ผ่านเหตุการณ์ร้ายมาเมื่อวานก็ไม่ได้พัก วิ่งไปดูแลบัญชาแล้วกลับมาเตรียมอาหารอีก เลยเป็นลมวูบลงไป
"คุณฟ้า"
เขตแม้จะพูดต่อว่าฟ้าสางแต่ก็มีความรักอยู่เลยถลาเข้าไปรับไว้ทัน เมษาทำหน้าเซ็งกับแม่ที่ฟ้าสางเล่นมุกนี้ให้เขตดูแลได้อีกตามเคย
"เสร็จมัน"
เขตหันไปสั่งให้สาลี่กับเมี่ยงให้ดูแลแทน
"คุณนม เมี่ยง มาดูแลคนสำออยหน่อย ผมไม่ว่าง"
สาลี่กับเมี่ยงหันไปมองหน้ากัน เวทนาฟ้าสางยิ่งนัก
"ได้ค่ะ คุณเขต"
ราตรีหันไปกระซิบและยิ้มเยาะเย้ยกับลูกสาวอย่างสะใจ...
"พลิกล็อกต่างหาก"
วันใหม่ บดินทร์ตัดสินใจพาเขตไปขออนุญาตหมั้นกับพลอยใสเพื่ออยากจะดูแลใกล้ชิดมากกว่าเป็นแค่คู่รัก แต่จะบอกเหตุผลที่แท้จริงกับเสี่ยนพก็ไม่ได้ เลยอ้างว่าความรักสุกงอม ทีแรกจะรอให้พ่อหายป่วย ก็ไม่อยากจะกั๊กพลอยใจไว้...ให้ขึ้นคาน
"คือนายดินใจร้อน จะรอให้อาบัญชาเดินได้ก็กลัวจะไม่ได้มีเมีย ก็เลยขอให้ผมมาเป็นเถ้าแก่ ขอหมั้นน้องพลอยไว้ก่อนครับ"
"ผมรักคุณพลอยมาก จนไม่อยากรอแล้วอะครับ คุณอา กว่าพ่อจะหายป่วยก็กลัวคุณพลอยจะรอนานจนติดใจชีวิตสาวโสด"
บดินทร์ยักคิ้วให้พลอยใสแกล้งแหย่เย้า
"เดี๋ยวเหอะคุณดิน"
"ดีๆ เปิดเผยดี รักก็บอกว่ารัก เอาสิ จะหมั้นจะแต่งเลย อาไม่ว่าอะไร ดีซะอีก ยัยพลอยจะได้ลงจากคานไวหน่อย"
พลอยใสเห็นพ่อเข้าข้างบดินทร์ก็รีบทำหน้าบึ้ง
"คุณพ่อเข้าข้างอย่างนี้ เดี๋ยวพลอยไม่ตกลงนะคะ"
"อย่าซีเรียสน่า เดี๋ยวเท้ากาถามหา อีกอย่างพ่อก็สุขภาพสามวันดีสี่วันไข้ ถ้าลูกได้หมั้นกับผู้ชายอบอุ่นปกป้องดูแลได้ พ่อก็วางใจตายตาหลับนะลูก"
พลอยใสเลยเข้าไปกอดพ่อไว้
"พ่อออกจะแข็งแรง พ่อต้องอยู่กับพลอยอีกนาน"
"ใช่ครับ อยู่จนได้อุ้มหลานสักสี่ห้าคน"
"บ้าเหรอคุณ คนสองคนก็พอแล้ว ชั้นไม่ใช่โรงงานผลิตลูกซะหน่อย"
"น้องพลอยพูดอย่างนี้ก็แสดงว่าตกลงใช่มั้ยครับ"
พลอยใสยิ้มแล้วก็คิดขึ้นมาได้
"แต่พลอยจะขออนุญาตพี่เขตเรื่องหนึ่งค่ะ"
ผ่านไปหลายวัน ฟ้าสางมาช่วยเตรียมงานหมั้นของพลอยใสอย่างเต็มที่ มีสาลี่กับเมี่ยงมาเป็นลูกมือด้วย เธอเตรียมดูแลการจัดสถานที่ ดอกไม้ต่างๆ ดูแลอาหารคาวหวาน ดูแลของชำร่วย ภายในห้อง พลอยใสมองชุดหมั้น แววตามีความสุข ฟ้าสางเดินเข้ามา แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับงาน แต่ก็เข้ามายิ้มด้วย
"ชุดหมั้นสวยมากเลยค่ะ คุณพลอย"
พลอยใสเดินเข้าไปยกมือไหว้ ฟ้าสางรับไหว้
"พลอยขอบคุณพี่ฟ้ามาก ขอพลอยเรียกพี่ฟ้าอีกนะคะ"
"ยินดีค่ะ"
"งานนี้ถ้าไม่ได้พี่ฟ้า พลอยคงทำอะไรไม่ถูก แล้วพลอยก็อยากจะขอโทษที่ฟ้าด้วย ที่งานวันเกิดครั้งที่แล้ว พลอยหูเบาหลงเชื่อน้าราตรีกับเมษากลั่นแกล้งพี่ฟ้า"
"อย่าคิดมากเลยค่ะ พี่ลืมไปหมดแล้ว พักผ่อนเยอะๆ พรุ่งนี้วันงานจะได้หน้าตาสดใส"
ฟ้าสางยิ้มกับพลอยใส แต่แล้วเพราะความเหนื่อยล้าของงานที่ทำมาเลยทำท่าจะวูบ พลอยใสตกใจรีบเข้าไปประคองฟ้าสาง
"พี่ฟ้า นี่คงยังไม่ได้ทานข้าวใช่มั้ยคะ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่กินยาแก้แพ้ก็คงจะดีขึ้น"
ฟ้าสางรีบหยิบยาแก้แพ้กับยาบำรุงครรภ์ออกมา
พลอยใสไปรินน้ำเปล่าใส่แก้วมาให้ แล้วมองฟ้าสางกินยา
"ยาแก้แพ้ แก้อาเจียนนี่คะ แล้วนี่ก็ยาบำรุงครรภ์ พลอยเคยเห็นรุ่นพี่ที่แพ้ท้องกินค่ะ ที่แท้พี่ฟ้าก็..."
ฟ้าสางตกใจที่พลอยใสรู้ว่าเป็นยาอะไร ได้แต่พยักหน้า พลอยใสเลยซักถามให้แน่ใจ
"พี่เขตเป็นพ่อใช่มั้ยคะ"
ฟ้าสางไม่ตอบตรงๆ แต่ขอร้องไม่ให้พลอยใสบอกเขต
"พี่ขอร้องว่าอย่าบอกใคร โดยเฉพาะคุณเขต"
"แต่..."
"นะคะ"
พลอยใสจำต้องพยักหน้าเพราะเห็นสายตาวิงวอนของฟ้าสาง
อ่านต่อตอนที่ 26
