แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 25
พริ้งประคองสายพิณมาที่ลานจอดรถ เห็นวินมอเตอร์ไซค์จอดอยู่
"หนูยังไม่อยากกลับ เจ๊จะให้หนูกลับทำไม หนูยังไม่ได้แขกเล้ย"
"เออ...ไม่ต้องหรอก แกกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ วันนี้ไม่ต้องทำงานแล้วนะ มา.....เดี๋ยวให้รถรับจ้างนี่ละไปส่ง พี่ พาพิณไปส่งบ้านหน่อยนะ"
พริ้งพูดกับคนขับรถรับจ้างที่รออยู่บริเวณนั้น
"ได้เจ๊"
"ดูแลมันด้วย เจ๊กลับเข้าร้านก่อนนะ"
พริ้งกลับไป สายพิณลงนั่งแหมะที่เก้าอี้
"น้องพิณ กลับกับพี่นะ"
"ยัง ยังไม่กลับ"
สายพิณมองไปที่ลานจอดรถ แล้วเห็นนายยอด ยืนเช็ดรถอยู่ สายพิณตรงไปทันที
"พี่ยอด"
"อ้าว...สายพิณ สบายดี"
"สบายกับผีน่ะซี นี่รถไอ้กฤษณ์นี่ พี่พามันมาที่นี่เหรอ"
"เปล่า ไม่ได้พามา"
"อย่ามาโกหกนะ พี่พามันมาใช่ไหม"
"พิณ เมาแล้วนะ อย่าหาเรื่องน่า กลับบ้านไปเถอะไป"
สายพิณมองกลับไปที่ร้าน ตาขวาง ยอดชักเกรง ๆ
นพยืนมองอยู่ไกล ๆที่บริเวณหลังร้าน
ในห้องวีไอพี ใบพรนั่งตรงข้ามกฤษณ์ด้วยท่าทีห่างเหิน กฤษณ์มองใบพรอย่างประเมิน
"ดีใจที่ฉันจะแต่งงานจริง ๆ เหรอ"
"จริงซีคะ ดีใจกับคุณปริมด้วย"
"เธอถูกบังคับให้พูดแบบนี้ใช่ไหม"
"อะไรนะคะ ถูกบังคับ ใครบังคับฉัน"
"ก็ผัวเธอไง นี่ละเรื่องที่ฉันต้องเคลียร์ ยอมรับมาเถอะว่า ไอ้สิงห์น่ะ คือผัวเธอ ฉันสืบเรื่องของเธอกับมันมาหมดแล้ว"
"ค่ะ พี่สิงห์คือสามีฉัน แต่ไม่เข้าใจเรื่องที่คุณว่าฉันถูกบังคับ"
"ผัวเธอมันคือแมงดา มันบังคับให้เธอมาหากินกับฉัน"
"ไม่ใช่นะคะ"
"ใบพร ไม่ต้องโกหกเลย เธอกลัวมันถึงโกหกฉันแบบนี้ ฉันช่วยเธอได้ ช่วยให้เธอหนีจากไอ้แมงดานั่น"
"คุณกฤษณ์"
"ฉันรู้เธอไม่อยากอยู่กับมันหรอก เธออยากอยู่กับฉัน เธอรักฉัน"
กฤษณ์เข้ามายึดไหล่ ใบพร
"ปล่อยนะ"
"ใช่ไหมใบพร แค่บอกมาคำเดียวว่าเธอรักฉัน ฉันจะดูแลเธอเอง ฉันจะให้เธอเป็นเมียรองของฉัน แต่ฐานะของเธอจะเท่าปริมเลยละ"
"หยุด หยุดเพ้อได้แล้ว คุณกฤษณ์"
กฤษณ์นิ่งไป
"ฉันมีคนรักอยู่แล้วคือพี่สิงห์"
"มันซ้อมเธอ เธอยังรักมันอีกเหรอ"
"คุณไปเอาเรื่องบ้า ๆ นี่มาจากไหน พี่สิงห์คือคนรักของฉัน ฉันไม่เคยรักคุณ คุณเป็นแค่ลูกค้าที่ฉันต้องบริการตามหน้าที่เท่านั้น"
กฤษณ์สีหน้าเจ็บปวด แล้วกลายเป็นโกรธแค้น
"บริการตามหน้าที่ ตามคำสั่งของไอ้ผัวแมงดาต่างหาก มันวางแผนไว้แล้วให้เธอมาหว่านเสน่ห์ใส่ฉัน ให้ฉันจ่ายเธอเยอะ ๆ ใช่ไหม"
กฤษณ์เข้ามากระชากร่าง ใบพร
"มีใครบังคับคุณ ? คุณจ่ายให้ฉันเองนะคุณกฤษณ์ ปล่อยฉัน"
ใบพรดิ้นหลุดแล้ววิ่งออกจากห้อง กฤษณ์รีบตาม
กฤษณ์ตามมายึดร่าง สองสมุนเข้าดูเหตุการณ์
"ไม่ต้องหนีเลย โธ่.. เธอมันก็นังตอแหลไม่ต่างจากนังสายพิณหรอก"
ใบพรตบหน้ากฤษณ์อย่างแรง กฤษณ์นิ่งไป เสียงดังมาจากสุดทางเดิน
"ว่าพิณตอแหลเหรอคะ คุณกฤษณ์"
สายพิณเดินเซ ๆ ตรงมา ตาเลื่อนลอย
"สายพิณ"
"เมียไม่ได้ตอแหลผัวนะคะ เมียรักผัวออกจะตายไป"
สายพิณเดินผ่านใบพร กระแทกไหล่แรง ๆ แล้วเข้าไปกอดก กฤษณ์ตัวเกร็ง
"วันนี้คุณกฤษณ์มาหาพิณใช่ไหม มาหาพิณอย่างที่เคย ใช่ไหมคะ ไปนะ เราไปคอนโดของคุณด้วยกัน พิณจะอยู่กับคุณทั้งคืน"
"สายพิณ ปล่อยผม"
"ทำไมล่ะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ"
"เรื่องของเราจบไปแล้วนะ "
"ได้ยังไงล่ะ เพราะคุณไปหลงอีนังนี่ใช่ไหม ใช่ไหม คุณถึงทิ้งพิณ ทิ้งพิณเหมือนพิณเป็นขยะ เหมือนของเน่าของเหม็น"
"พิณ คุณเมาแล้ว พูดไม่รู้เรื่องแล้ว เฮ้ย เอาตัวออกไป"
สองสมุนเข้ามาจับร่างสายพิณดึงออก สายพิณกรีดลั่น ผลักสองสมุนออก
"อย่ามาจับกู ไอ้กฤษณ์มึงทรยศกู ไอ้สารเลว"
สายพิณเข้าทุบตีกฤษณ์ สองสมุนเข้าจับร่าง สายพิณร้องกรี๊ด บรรดาแขกวิ่งมาดูเหตุการณ์
พริ้ง เพลิน ศรี ต้อย ก้าน วิ่งมาสมทบ สายพิณล้มไปกับพื้น ดิ้นพล่านร้องกรี๊ด ๆ อย่างควบคุมสติ
ไม่อยู่
ก้านถาม
"อะไรกันวะเนี่ย พาไปห้องข้างในเลย โอย ยายนี่มีแต่เรื่อง"
สายพิณถูกสมุนอุ้มไปทันที
"คุณกฤษณ์ครับ ถ้าอย่างนั้นกลับก่อนดีกว่า ออกทางตรอกด้านหลังได้เลยครับ"
กฤษณ์หลบตาทุกคนที่มองจ้องมา กฤษณ์ออกไปทันที ใบพรมองตาม
"มีอะไรกัน ใบพร" ต้อยถาม
ใบพรไม่ตอบ ตามกฤษณ์ออกไป
"เจ๊พริ้ง เดี๋ยวฉันจะรายงานเฮียหมา ยายพิณหมดอนาคตแล้ว จำหน่าย เข้าใจไหม จำหน่ายลูกเดียว"
ก้านออกไป พริ้งหันไปตวาดศรี ต้อย
"ดี เจริญ เจริญกันหมด นังพิณหมดอนาคต นังนงสามวันดีสี่วันไข้ นังต้อย นังพรจะลาออก แกล่ะ นังศรี"
"ฉันอาจจะไปบวชชีนะเจ๊ ชีมืดเลยด้วย"
พริ้งอารมณ์เสีย
"เออ....ออกไปหมดเล้าเลย คงเหลือแต่ฉัน ฉันต้องขายเองละมั้งเนี่ย"
ต้อยถาม
"จะขายออกเหรอเจ๊ เดี๋ยวคนเขานึกว่าจะมาซื้อโอ่งนะ"
"โถ อี อี อีว่อก"
พริ้งสะบัดไป
กฤษณ์ออกมาที่ตรอกหลังร้าน นพที่ซุ่มอยู่แถวนั้นรีบหลบ ใบพรวิ่งตามออกมา
"เดี๋ยวค่ะ คุณกฤษณ์"
"มีอะไรจะหลอกลวงฉันอีกเหรอ"
"เข้าใจเสียใหม่นะคะ ฉันไม่เคยหลอกคุณ พี่สิงห์ก็ด้วย"
จังหวะนี้ สิงห์ก้าวเท้าเข้ามา
"ทำไมไม่บอกแต่แรกว่าไอ้สิงห์เป็นผัวเธอ มันเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน แต่เธอทำเป็นไม่รู้จักมัน ทำเป็นไม่อยากเจอหน้ามัน ทำไปทำไม"
"ฉันทำเพราะไม่อยากให้พี่สิงห์รู้ ถ้าเขารู้เขาคงไม่ยอมให้คุณนัดเดทฉันต่อเนื่องแบบนี้หรอก แล้วเขาก็คงลาออกจากงานบอดี้การ์ดของคุณด้วย ฉันไม่อยากเขาเสียงานดี ๆ แบบนี้ไป"
"เธอกำลังจะบอกว่าเธอทำไปเพื่อปกป้องไอ้สิงห์"
"ค่ะ เพราะพี่สิงห์คือคนรักของฉัน"
"ฉันไม่เชื่อ"
"เชื่อเถอะครับคุณกฤษณ์"
กฤษณ์หันหลัง สิงห์ยืนอยู่ เดินเข้ามาหากฤษณ์
"แล้วก็เชื่อด้วยว่าผมและใบพรไม่เคยหลอกลวงคุณ"
"แกนั่นแหละที่บังคับใบพรขายตัวให้ฉัน ไอ้แมงดา"
สิงห์กระชากคอเสื้อกฤษณ์
"ฟังนะครับคุณกฤษณ์ คุณก่อเหตุทุกอย่างเองทั้งหมด ใบพรไม่รู้เลยว่าจะต้องไปบริการคุณที่คอนโด เพราะคุณปิดบังตัวเอง ผมเองก็เพิ่งรู้ความจริงวันที่สายพิณบุกไปที่ห้องคุณวันนั้น ใบพรถึงยอมสารภาพกับผม ดีนะที่วันนั้นผมระงับสติได้ ไม่งั้นผมชกคุณน่วมไปแล้ว"
กฤษณ์ปัดมือ สิงห์ออก
"อ้อ....บริสุทธิ์ใจกันทั้งคู่"
"ใช่ บริสุทธิ์ใจทั้งคู่ เพราะเมื่อผมรู้ความจริง ผมลาออกจากงานทันที ใบพรไม่รับนัดคุณอีก เท่านี้ก็น่าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของเราสองคนได้แล้ว งานนี้ไม่มีแมงดา ไม่มีหญิงสองใจ มีแต่คนใจแคบปรักปรำเราสองคนอย่างไม่มีเหตุผล อย่างคุณ"
กฤษณ์ถามประช
"ได้รักกันมากใช่ไหม งั้นก็ขอให้มีความสุขกันทั้งคู่"
กฤษณ์เดินมาตรงหน้าสิงห์
"แต่ยังไงฉันก็ไม่เชื่อคนอย่างนายอยู่ดี"
"แล้วแต่ครับ"
กฤษณ์หันมามองใบพรอย่างแค้นจัด ออกไปที่ลานจอดรถ ใบพรโผเข้ากอดสิงห์
"เป็นยังไงบ้าง ใบพร"
"กลับบ้านเถอะค่ะ พรเหนื่อย พรเบื่อคนที่นี่เต็มทีแล้ว"
"ไป กลับบ้านเรา"
สิงห์โอบพาใบพรออกไป นพออกมาจากมุมมืด
"อย่านึกนะว่ามึงจะไปกันรอด กูจะตามจองล้างจองผลาญมึงไปจนวันตาย"
นพหน้าเหี้ยม
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 25 (ต่อ)
เวลากลางคืนต่อเนื่องมา สิงห์ใส่เสื้อกล้ามออกมาจากห้องน้ำ ใบพรนอนอยู่บนเตียง คิดอะไรบางอย่าง สิงห์เดินไปที่หน้ากระจก แล้วปะแป้งที่หน้าลายพร้อย ใบพรอมยิ้ม
"ยังไม่หลับอีกเหรอ ใบพร"
"รอพี่อยู่"
สิงห์มาลงนอนข้าง ๆ แล้วกอดใบพรไว้
"คิดอะไรอยู่รึเปล่า"
"คิดเรื่องเมื่อกี้ เรื่องคุณกฤษณ์"
"อย่าเอาเรื่องนายกฤษณ์มาคิดให้รกสมองเลยนะใบพร"
"กำลังคิดว่า เขารวยออกอย่างนั้น ทำไมไม่มีความสุขกับชีวิต"
"เงินคงซื้อไม่ได้ทุกสิ่งมั้ง อีกอย่างพี่ว่านาย กฤษณ์ เป็นคนที่ขาดความรักเอามาก ๆ ถึงได้มาติดพันทั้งสายพิณทั้งใบพรแบบนี้"
"พี่พิณน่ะ พรเข้าใจ ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่ แต่กับพร เขามาลุ่มหลงอะไรก็ไม่รู้ สวยก็ไม่สวย เซ็กซี่ก็ไม่มีอะไรให้เซ็กส์"
"พูดเหมือนไม่รู้ตัวเองอย่างนั้น"
ใบพรยิ้มดีใจหันมาหาสิงห์
"พี่ว่าพรสวยเซ็กซี่เหรอ"
"เปล่า"
ใบพรหยิก
"พี่สิงห์น่ะ แล้วหมายความว่ายังไง"
สิงห์หัวเราะ
"ผู้ชายเขาไม่ได้หลงผู้หญิงที่แค่สวยหรือเซ็กส์อย่างเดียวหรอก ถ้าพูดคำว่ารักน่ะ มันต้องมีมากกว่านั้น คุณกฤษณ์เขาหมดรักในตัวพิณ เพราะเนื้อแท้ของพิณมันร้ายกาจเกิน แล้วเอาเข้าจริง พิณไม่ได้รักคุณกฤษณ์มากเท่ารักตัวเอง"
"งั้นเหรอจ๊ะ"
"ใช่ เมื่อผิดหวังจากพิณ เขาก็มาเห็นคุณค่าในตัวใบพร ที่ตรงข้ามกับสายพิณทุกอย่าง""ยังไงจ๊ะ"
"เพราะใบพรเป็นคนดีไง จิตใจงาม และสำคัญที่สุดใบพรมีแต่เมตตา ไม่เคยคิดร้ายใคร แม้คนคนนั้นจะร้ายกับใบพรแค่ไหม พรก็ยังให้อภัยเขาเสมอ"
"พรไม่ใช่แม่พระเสียหน่อย"
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง คุณกฤษณ์เขาหลงเสน่ห์พรตรงนี้แหละ ไม่ต่างจากพี่หรอก"
"หืมม์ ? พี่ก็รักพรตรงนี้เหรอ"
"จ๊ะ เพราะฉะนั้น พี่ยอมไม่ได้ ถ้านายกฤษณ์จะมาผูกมัดพรแบบนี้ พี่ไม่ให้ใครมาแย่งคนรักของพี่ง่าย ๆ หรอก หวงไว้สุดชีวิตเลย"
สิงห์กอดใบพรแน่น โยกร่างไปมา ใบพรหัวเราะ แล้วมองหน้าสิงห์นิ่ง น้ำตารื้นขึ้นมา
"พรเป็นอะไร"
"พี่สิงห์รู้ตัวไหม"
"ว่า"
"พี่สิงห์ก็เป็นคนดีที่สุดเท่าที่พรเคยเจอมาในชีวิต"
ใบพรสะอื้น สิงห์เช็ดน้ำตาให้
"เราเกิดมาเพื่อกันและกันไง"
ใบพรพยักหน้า สิงห์ดึงร่างใบพรเขยิบขึ้นมาระดับใบหน้า แล้วเอียงหน้าจะประทับจูบที่ริมฝีปาก ใบพรหลับตาพริ้ม สิงห์จูบเบา ๆ ทนุถนอม ใบพรหลับตาเคลิ้ม แล้วทันใด ตาลุกโพลงขึ้น ผละจาก สิงห์ทันที
"ใบพร เป็นอะไร"
"พี่สิงห์ เหม็นน่ะ"
"หืมม์ เหม็นไร พี่อาบน้ำแล้วนะ ปะแป้งหอมชื่นใจ"
"ก็กลิ่นแป้งนี่แหละ อ้วก"
ใบพรกระโดดลงจากเตียง วิ่งเข้าห้องน้ำ สิงห์เป็นงง
ใบพรอาเจียนเป็นเรื่องเป็นราวในโถ สิงห์เข้ามาลูบหลัง
"เป็นอะไรรึเปล่าพร เหม็นแป้ง เอ ออกจะหอม"
"เปล่า"
สิงห์ส่งแก้วน้ำกับผ้าสะอาดให้ ใบพรลุกขึ้น
"หาหมอไหม"
สิงห์เข้ามาลูบหลัง ใบพรได้กลิ่น ผลักสิงห์ออก คลื่นเหียนขึ้นมาอีก โอ้กอ้ากอีกครั้ง สิงห์งง
สิงห์มาเคาะประตูห้องตง ตงงัวเงีย เปิดประตูออกมา
"สิงห์ มีอะไรวะ"
"พี่ตง ใบพรไม่สบายน่ะ"
"เป็นอะไร"
"คืองี้"
สิงห์กระซิบ ตงเป็นงง
ใบนอนสบายขึ้น เสียงถามข้าง ๆ
"ดีขึ้นไหม ใบพร" ต้อยถาม
"ดีขึ้นแล้วละ ไม่เหม็นแล้ว"
"แปลก อยู่ดี ๆ ก็ทนกลิ่นผัวไม่ได้"
"ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกั แม้แต่กลิ่นแป้งหอม ๆ ยังทนไม่ได้เลย"
"เออ กินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า"
"ไม่นะ"
ตงและ สิงห์นอนด้วยกัน
"แกไม่อาบน้ำรึเปล่าวะ สิงห์ เมียถึงทนกลิ่นแกไม่ได้"
"โธ่ อาบสะอาดทุกซอกมุม เขาทนกลิ่นแป้งผมไม่ได้น่ะ"
"อะไรวะ"
"ไม่รู้"
"ขอให้เป็นคืนนี้คืนเดียวนะ ไม่งั้นไม่ได้นอนกอดต้อย"
"โทษนะพี่"
"ไม่เป็นไร นอนละกัน เอ้ย อย่าเผลอมากอดข้าล่ะ"
ตงพลิกร่างตะแคงนอน สิงห์ยังงงอยู่
คืนนั้น นางพิศนอนอยู่บนเตียง ท่าทางกระสับกระส่าย ควันธูปจากกระถางที่จุดอยู่ ลอยอวลเป็นกลุ่มควันม้วนตัวอยู่ในห้อง ใครบางคนกำลังยืนค้ำร่างนางพิศที่เหงื่อซึม หายใจไม่ออก นางพิศ
สะดุ้งเฮือก ลืมตาตื่นขึ้น เห็นมือยื่นมาบีบคอ พยายามจะร้องแต่ร้องไม่ออก
นางพิศเห็นจันทร์ฟองลอยอยู่เหนือร่าง ใบหน้าซีดขาว อยู่ในชุดที่ตาย ขาดเก่าและดูเน่าหนอน กำลังบีบคอพิศ จันทร์ฟองแสยะยิ้ม เลือดสีดำคล้ำทะลักออกมาจากปาก
เลือดทะลักจากปากจากปากนางพิศ รดหน้าและตัว พิศดิ้นสุดแรง มือจันทร์ฟองหลุดจากคอ
พิศกรี๊ดลั่น
คนอื่นๆวิ่งกรูกันออกมารวมที่โถงล่าง
จูนถาม
"เสียงเปรตที่ไหนร้อง"
"เปรตบ้านแกซี เสียงแม่พิศ" เพลินบอก
ทั้งหมดวิ่งไปที่ห้องพิศ
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 25 (ต่อ)
ทั้งหมดวิ่งเข้ามา พิศกำลังดิ้นอย่างแรง จนเกือบจะตกเตียง ทั้งหมดร้องเอะอะ
"ว้าย จะตกเตียงแล้ว จับตัวไว้" เพลินบอก
สุวรรณยึดร่างพิศ สามสาวเข้าช่วยจับ พิศยังกรีดร้องไม่เลิก
"แม่....แม่เป็นอะไรครับ"
พิศเริ่มรู้สึกตัว สุวรรณประคองขึ้นนั่ง พิศหอบตัวโยน มองไปรอบๆ ห้อง
"พี่พิศ ฝันร้ายเหรอ"
"ไม่ ไม่ได้ฝัน มันมาจริง มันจะมาฆ่าฉัน"
สามสาวมองหน้ากัน ขนลุกซู่
เพลินถาม
"ใคร ใครจะมาฆ่าแม่"
"นัง จันทร์ฟองน่ะซี"
สามสาวอุทานเบา ๆ แล้วเข้ามากอดกันกลม
"มันเข้ามาบีบคอฉัน หน้าตามันน่ากลัว มันจะมาล้างแค้นฉัน ทำไงดี เรียกพระมาปัดรังควาญดีไหม มันสิงอยู่ที่นี่แหละ อยู่ในห้องนี้ เพราะ... " พิศมองรอบห้อง "เพราะมันตายในห้องนี้"
สามสาวร้องลั่นออกมา เอพริลสงสัย
"แม่ มันผูกคอตายในห้องมันไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ มันไม่ได้ตายในห้องนี้นะแม่" เมย์ว่า
"มันตายในห้องนี้แหละ ที่พื้นนั่นไง" พิศยืนยัน
เพลินมองไปที่จุดเกิดเหตุ แล้วหันมองหน้าสุวรรณที่เริ่มแสดงพิรุธ
"แม่แกคงเพ้อไปน่ะ แม่นอนพักเถอะนะ"
พิศยังอยู่ในภวังค์ มองนิ่งไปที่พื้นเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง
"พวกเราก็ไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันดูแม่เอง" สุวรรณบอก
จูนบอก
"หนูไม่กล้ากลับไปนอนแล้ว หนูกลัว"
"ใช่ ห้องเราอยู่ติดห้องนังจันทร์ด้วย" เมย์บอก
"งั้นซี เมื่อคืนก่อน ได้ยินเสียงคนเลื่อนเก้าอี้ เสียงของตก เหมือนมีคนอยู่ในห้องนังจันทร์เลย" เอพริลว่า
เพลินตะคอก
"นี่...พวกแกหยุดมโนได้แล้ว ไป ไปนอน"
สามสาวกอดกัน
"ฉันนอนกับพวกแกนะ ไม่กล้านอนคนเดียวแล้ว"
สามสาวออกไป สุวรรณให้ยานางพิศกิน นางพิศกินอย่างไม่มีอาการตอบสนองใด ๆ
"แกนอนเป็นเพื่อนแม่เขาละกัน"
"ได้ เจ๊ไปนอนเถอะ"
"เออ....ไม่ไหวก็เรียกละกัน"
เพลินออกจากห้อง สุวรรณรอครู่หนึ่ง จึงประคองนางพิศลงนอน
"แม่ อย่าพูดความจริงซี เดี๋ยวเรื่องก็แดงออกมาเท่านั้น"
"เรื่องอาราย"
"ก็เรื่องที่ผมฆ่ามันตายในห้องนี้ไง ห้ามหลุดปากเด็ดขาดเลยนะ"
หน้าห้องในความมืด เพลินช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน ปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ
"มันน่ากลัว มันจะฆ่าฉัน" พิศบอก
"แม่ มีสติหน่อย ได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า"
"มันยังนอนอยู่ตรงนั้นเลย มันยังนอนอยู่ ตามันยังปิดไม่สนิท มันมองมาที่ฉัน ฮือ แกไม่เห็นหรอกหรือ ฮือ"
"โอย....ไม่รู้เรื่องแล้ว หลับเถอะแม่ หลับนะ"
เพลินช็อก ก่อนที่จะผละไป
เช้าวันต่อมา วิไลกำลังทำกับข้าว ต้อยช่วยอยู่ในครัว สิงห์และตงกำลังเช็ดรถอยู่ที่สนาม
"อะไรนะ ทนกลิ่นพ่อสิงห์ไม่ได้ เลยไม่ให้นอนด้วย" วิไลว่า หลังฟังความจากต้อย
"ค่ะ แม่ พี่สิงห์ก็ไม่ได้เหม็นอะไร ตัวออกหอม ใบพรมันเกิดผิดสำแดงอะไรไม่รู้ แล้วนี่เช้านี้ก็ไม่ให้เข้าใกล้ด้วยนะ บอกว่ายังเหม็นอยู่"
"ตายแล้ว"
วิไลมองไปที่ตง สิงห์
ต้อยมองตามไป
"ใครตายคะแม่"
"ไม่มีใครตาย เหม็นกลิ่นผัวอย่างนี้ แสดงว่า"
"อะไรคะ"
"แพ้ท้อง"
ต้อยลั่น
"แพ้ท้อง !"
ตงและสิงห์หันมามอง
"ต้อย เบา ๆ"
"โทษแม่"
สองหนุ่มหันไปล้างรถกันต่อ
"อาการแพ้ท้องเหรอแม่ ใบพรท้องเหรอ"
"ก็ใช่น่ะซี ผู้หญิงบางคนแพ้ท้องแล้วจะเป็นแบบนี้ ทนกลิ่นผัวไม่ได้เลย อ้วกตลอด ต้องแยกเตียงนอนกันเป็นเดือน"
"ตายแล้ว งั้นต้อยยังไม่ท้องดีกว่า"
"ทำไมล่ะ"
"ต้อยยังชอบกลิ่นพี่ตงอยู่"
"วุ้ย ยายต้อยนี่พูดอะไร แม่เลยลืมเลย จะทำอะไรต่อ อ้อ อย่าเพิ่งพูดให้สิงห์รู้นะ"
"จะปิดไปทำไมละคะ ข่าวดีออกอย่างนี้"
"เรื่องผัวเมียให้เขาพูดกันเองดีกว่านะ ตอนนี้ หาของบำรุงให้ ใบพรดีกว่า ท้องสาวท้องแรกควรจะบำรุงด้วยอะไรดี"
"ได้ค่ะ ตื่นเต้นจังเลย จะมีหลานแล้ว"
"ตื่นเต้นเหมือนกัน"
สองนางหัวเราะคิกคัก
ละม่อมนั่งอยู่ตรงหน้าใบพร อยู่ลำพังกันสองคน
"อะไรนะ จะเลิกรับงาน"
"ค่ะ แต่หนูยังไปทำงานอยู่นะคะ ช่วยพี่พริ้งเชียร์แขก"
"คิดอะไรของเธอ ตอนนี้แขกก็น้อย รายได้ก็ไม่ค่อยเข้า เธอจะทำให้ฉันเสียรายได้อีกทำไมล่ะ"
"หนูมีเหตุผลค่ะ"
"รู้อยู่ ว่าสิ้นเดือนนี้เธอก็จะลาออกแล้ว ทำไมไม่คิดเสียว่าทำงานเก็บเงินงวดสุดท้าย ไว้ทำทุนตอนกลับไปอยู่บ้าน เธออย่าคิดว่าจะหารายได้เป็นกอบเป็นกำได้เท่าที่นี่"
"นั่นไม่ใช่เหตุผลหรอกค่ะแม่ เหตุผลที่แท้จริงก็คือ..."
ละม่อมเขม้นฟัง
"หนูท้องค่ะแม่"
ละม่อมนิ่งไปอึดใจ
"ท้อง"
"ค่ะ"
"เออ อย่าหาว่าละลาบละล้วง เธอท้องกับนายสิงห์ใช่ไหม"
ใบพรเขินอาย
"จะมีใครละค่ะ พี่สิงห์สามีหนู"
"คงไม่ใช่คุณกฤษณ์หรอกนะ"
"แม่คะ แม่ก็รู้อยู่กับแขกหนูป้องกันทุกครั้ง"
"โธ่เอ๊ย ใบพร ไม่บอกแม่เสียแต่แรก"
ละม่อมลุกมานั่งข้าง กอดใบพรแน่น
"ดีใจกับหนูด้วย แล้วนายสิงห์เขารู้หรือยัง"
"ยังค่ะ วันหลังค่อยบอก"
"ถ้าอย่างนี้ไม่ต้องไปทำงานก็ได้ พักอยู่กับบ้านดีกว่า"
"ไม่ดีหรอกค่ะ หนูไปช่วยเชียร์แขกดีกว่า"
ชั้นบน นงเยาว์จะเดินลงบันได แอบได้ยินหยุดฟัง
"เฮ้อ ถ้าหนูกับต้อยไปที่นี่คงเหงาพิลึก"
"แล้วจะกลับมาเยี่ยมแม่บ่อย ๆ นะคะ"
"จ๊ะ แล้วนี่จะไปกันทั้งสี่คนเลยเหรอ"
"ค่ะ พี่ตงกับต้อยจะไปอยู่บ้านหนูด้วยกัน ช่วยกันดูแลแม่ของเราทั้งคู่"
"ดีแล้วลูก ดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า ได้กุศลสูงสุดแล้วละ"
นงเยาว์สะท้อนใจ ทรุดนั่งอยู่ตรงนั้น คิดถึงแม่ คิดถึงสิงห์ และชีวิตบ้านนอกขึ้นมาทันที
คืนนั้น มุมหนึ่งของเฮเว่น นงเยาว์นั่งอยู่ลำพังอย่างเหงา ๆ สิงห์เดินเข้ามาหา
"นงเยาว์"
"หวัดดีพี่สิงห์ มารับใบพรเหรอ"
"ใช่ แต่พรยังไม่เลิกงาน"
"ดีนะ ยายพรไม่รับงานแล้ว พี่คงสั่งมาละซี"
"เปล่า ใบพรเขาตัดสินใจเอง พี่ก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน"
"คงเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวพี่น่ะซี ยินดีด้วยนะ เห็นว่าจะไปสร้างครอบครัวกันที่บ้านยายพรเลยเหรอ พี่ตงกับยายต้อยก็ไปอยู่ที่นั่นด้วย"
"จะพาแม่ไปดูแลด้วยน่ะ แม่พรเขาก็ยินดีให้อยู่ พี่จะมาพูดเรื่องนี้แหละ พี่ตง เขาอยากให้นงเลิกอาชีพนี้ แล้วไปอยู่กับเรา"
นงเยาว์ยิ้มหยัน ๆ
"ยังไม่เลิกความคิดนี้อีกนะ ไม่...นึกเหรอว่าฉันอยากไปอยู่ร่วมบ้านนังใบพร แล้วฉันก็ไม่เห็นด้วยที่พี่จะพาแม่ไปอยู่บ้านมัน"
"พี่กับพี่ตงตัดสินใจแล้ว ยังไงเราก็ได้ดูแลแม่ด้วยตัวเราเอง ไม่ใช่ไปฝากวัดให้ดูแลตามมีตามเกิด"
"ก็เชิญไปอยู่กันให้สบาย ฉันไม่ไป ชีวิตฉันอยู่ที่นี่ เป็นนางฟ้าของที่นี่แล้ว ต่อไปฉันอาจจะไปกรุงเทพ ไปเป็นดาวที่นั่นต่อ"
"ฝันเกินจริงมันเจ็บนะ นงเยาว์"
"ก็ยังดีกว่าไม่มีฝัน"
"พี่เป็นห่วงนง"
"ไม่ต้อง ไม่ต้องมาห่วงฉัน เอาความหวังดีโง่ ๆ ของพี่ไปให้เมียพี่เถอะ"
นงเยาว์สะบัดลุกไป แล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นตงยืนอยู่ ได้ยินทุกคำพูด
"ที่ชวนให้แกไปกับพวกเรา เพราะตอนนี้ไอ้จ่าพยับมันขู่เล่นงานพี่กับไอ้สิงห์ ถ้าพวกเราไป แกอยู่คนเดียว มันอาจจะรังแกแกก็ได้"
นงเยาว์นึกภาพที่โดนข่มขืน ถ่ายหนังโป๊ขึ้นมาแว่บหนึ่ง แต่แล้วก็รีบปัดความคิดนั้นออกไป
นงเยาว์หน้าเชิ่ด
"ฉันเอาตัวรอดได้ ฉันเป็นคนที่นี่ งานฉันอยู่ที่นี่ แล้วฉันก็ภูมิใจมาก ๆ ด้วย อีกอย่างนะ พี่เองก็ตัดญาติกับฉันแล้ว จะทำมาเป็นห่วงอีกทำไม"
ตงถอนใจ
"ได้ แต่อย่าลืมนะ ยังไงแกก็ตัดความเป็นแม่ลูกไม่ขาดหรอก แม่เขายังรอแกอยู่ทุกวัน"
นงเยาว์เบือนหน้าหนี น้ำตาเหมือนจะไหลออกมา เลยรีบผละไป ตงสลด สิงห์ตบไหล่
"สักวันมันต้องคิดได้พี่"
ตงพยักหน้า
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 25 (ต่อ)
ตงและสิงห์จะออกจากร้าน จ่าพยับสวนมาพอดี
"อ้าว สองศรีพี่น้อง ไง....ได้ข่าวว่าท่าน สส.กับลูกเขาไล่ออกจากงานทั้งคู่ ไปทำเลวอีท่าไหนเข้าล่ะ"
"ผมทำแต่ความดีนะจ่า ส่วนไอ้เรื่องเลว ๆ น่ะ จ่าคงคุ้นเคยกว่าผม" ตงบอก
จ่าพยับเจื่อนไปหน่อย จังหวะนี้ศรีและใบพรเดินผ่านมาพอดี แอบฟังมุมหนี่ง
"ได้ข่าวอีกเรื่อง จะอพยพหนีไปบ้านนอกกันทั้งทีมเลยเหรอวะ"
"ครับ...คงไม่ยัดข้อหาให้พวกผม ประชาชนตาดำ ๆ นะครับ"
"คิดแต่อะไรชั่ว ๆ นะเรา ออกไปจากพัทยาน่ะดีแล้ว แต่ก่อนไปน่ะ รอฟังข่าวดีก่อนนะ"
สิงห์ถาม
"ข่าวดีอะไร"
"เดี๋ยวรู้เอง รับรองงานนี้ดังไปทั้งเมืองแน่ ๆ"
จ่าพยับหัวเราะแล้วแยกไป
"อย่าไปฟังมันพี่ตง มันก็แค่เห่า"
ตงไม่คิดอย่างนั้น ชักกังวลขึ้นมา ทั้งคู่ออกไป
ใบพรถาม
"พี่ศรี จ่าแกขู่อะไรน่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"น่ากลัว"
"เอางี้ เจ๊สืบให้ไหมล่ะ"
"สืบให้ ยังไงล่ะ"
"เอาน่า เจ๊สืบได้ละกัน ข้อมูลดิบ ๆ ล้วงลึกเลยละ"
ศรีแยกไป ใบพรยังซื่อ ไม่เข้าใจ
จ่าพยับออกมาจากร้าน ศรีรีบตามมา
"จ่าขา จะรีบไปไหนคะ"
จ่าพยับเบื่อ ๆ
"ไปผับแหม่มดีกว่า ที่นี่มันแห้งแล้งเหลือเกิน"
"แหม... ไม่ใช่หน้าเทศกาลมันก็อย่างนี้แหละ อย่าไปเที่ยวอีแหม่มเพิ่งเปิดประเทศเลยค่ะ ไปกับศรีดีกว่า"
"เฮ้อ....จ่าไปกับศรีกี่หนแล้วละ หมดมุขแล้ว"
"ใครบอกจ่าล่ะคะว่าหมดมุข มีของเล่นใหม่ ๆ ตั้งเยอะ อย่างที่จ่าไม่เคยลองเลยล่ะ"
ศรีส่งสายตาหยาดเยิ้ม จ่าพยับยิ้มออก
"ก็ได้ จ่าก็ยอมรับนะกับศรีไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใคร"
"รับประกันคุณภาพค่ะ ของแท้ไม่มีวันหมดอายุ"
ทั้งสองหัวเราะ จ่าโอบศรีไปด้วยกัน
ภายในห้องจ่าพยับ ที่ออสการ์อพาร์ทเมนท์ พยับนอนหมดแรงอยู่บนเตียง กำลังเคลิ้มกับยาได้ที่ ศรีนอนซบอยู่ข้าง ๆ
"แหม... เดี๋ยวนี้น้องศรีมีตัวช่วย น้ำแข็งน้องศรีนี่ เหมือนเหาะได้เลยนะ"
จ่าพยับทำท่าเหาะแบบซุปเปอร์แมน หัวเราะร่า ศรีมองอย่างสมใจ จ่ากำลังเมายาได้ที่
"จ่าขา..... อย่าเพิ่งเหาะเหินเดินอากาศ ฟังศรีบ่นก่อนดีกว่า"
"บ่นเรื่อง"
"บ้านเสน่ห์จันทร์ตอนนี้ท่าจะแย่ ศรีคงอยู่อีกไม่นานแล้วละ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็มีแต่คนจะลาออก หรือไม่ก็ทำงานไม่ได้ นังพิณก็สติเสียหมดสภาพ แล้ว... ใบพรกับนังต้อยจะกลับบ้านพร้อมกันเลย มันจะออกไปแต่งงานอยู่กินกับผัวมันทั้งคู่"
"หึหึ คงมีความสุขชะมัด โดยเฉพาะได้ตง ไอ้สิงห์"
"หืมม์ จ่าหมายความว่าไง"
"จ่าจะให้ของขวัญแต่งงานมันอย่างชนิดที่มันจะลืมไม่ลงน่ะซี"
ศรีขยับร่างขึ้น มองหน้าจ่า
"ของขวัญอะไรคะจ่า บอกได้ไหม"
"จ่าเล่า แล้วห้ามน้องศรีปากมากไปบอกใครนะ"
"รู้จักสากไหมจ่า ศรีจะเป่าทั้งวันทั้งคืนเลย"
"ไม่รู้เรื่อง พูดไร"
"ก็เงียบเป็นเป่าสากไงคะ"
"ฮ่ะ ฮ่ะ น้องศรีตลก"
"ฮ่ะฮ่ะ เล่ามาเลยเล่ามา"
"มันเป็นอย่างนี้"
นงเยาว์นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ทางด้านหลัง จันทร์ฟองเดินมาที่เตียง นงเยาว์สะดุ้งลืมตาขึ้น
"จันทร์"
"บอกพี่ตงให้รีบไปจากที่นี่ รีบไปจากที่นี่"
"ทำไม"
จันทร์ฟองเลือนหายไป
นงเยาว์สะดุ้งเฮือก ตื่นขึ้น เปิดไฟหัวเตียงมองไปรอบห้อง
"พี่ตง"
นงเยาว์นั่งอยู่ลำพังด้วยใจเต้นรัว
วันต่อมา ณ คฤหาสน์ไกรวิทย์ คู่บ่าวสาวกำลังยืนให้นักข่าวถ่ายรูปคู่กัน ทีมนักข่าวกำลังสัมภาษณ์ท่านไกรวิทย์อยู่อีกมุมหนึ่ง ธาดาพ่อของปริมยืนอยู่ด้วยกัน นภายืนเกาะแขนสามีอยู่ด้วย แขกเหรื่อกำลังสังสรรค์กันอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของโถง การ์ดแต่งงานวางอยู่ที่โต๊ะกลาง
"วันนี้ถือว่าเป็นฤกษ์ดีน่ะครับ ที่เราจะได้แถลงข่าวการหมั้นและแต่งงานของลูกชายผมและลูกสาวคุณพี่ธาดาที่ผมนับถือมาตลอด"
ธาดาบอก
"ครับ นับแต่วันนี้เป็นต้นไป เราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว"
กฤษณ์และปริมถ่ายรูปเสร็จ
"ขอตัวสักครู่นะครับ"
กฤษณ์และปริมแยกมา
"ดีนะคะ ที่นักข่าวไม่ถามเรื่องอื้อฉาวของคุณ"
"คุณแม่คงเลือกทีมนักข่าวมาแล้วน่ะครับ ถามหน่อยเถอะ มีพิธีติด ๆ กัน ... สามวันอย่างนี้ ความคิดคุณหรือคุณแม่ผม"
"รวม ๆ กันค่ะ เราเห็นเหมือนกันว่า ต้องจัดกันสามวันเป็นอย่างน้อย ออกสื่อให้มากที่สุด เพื่อให้คนรู้กันทั้งประเทศ"
"ทำไม มันสิ้นเปลืองนะ"
"เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เพราะเราต้องการให้ข่าวสารไปถึงนังคุณโสตามผับเน่า ๆ ที่คุณชอบไปเสพสม ให้พวกมันรู้ว่าคุณมีเจ้าของแล้ว"
"เฮ้อ ผมไม่เห็นมีเหตุผล ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำแท้ ๆ"
"สำหรับคนเป็นแม่เป็นเมีย มันมีเหตุผลมากค่ะ"
นภาเข้ามา
"ลูกกฤษณ์ หนูปริม นักข่าวทีวีกับเคเบิ้ลมาแล้วลูก แต่งหน้าแต่งผมเพิ่มหน่อยดีไหม"
"ดีค่ะคุณแม่"
ทั้งสองแยกไป กฤษณ์คว้าแก้วจากบริกร ยกดื่มรวด
ศรีกินข้าวกลางวันดูทีวีไปด้วย ใบพร ต้อย กำลังลำเลียงกับข้าวมาที่โต๊ะอาหาร ศรีนั่งทานอยู่แล้ว ใบพรทำท่าเซๆ ต้อยรีบเข้าประคอง แล้วแย่งชามอาหารมาวางโต๊ะ
"ว้าย ว้าย ระวังจ๊ะ แหม... ถือมาเสียเต็มสองมือ เกิดลื่นล้มไปจะอันตรายนะ ไม่ใช่เจ็บคนเดียว เจ็บไปถึงเด็..."
ศรีหันขวับ
"ถึงอะไรนะ นังต้อย"
ใบพรมองนิ่ง ต้อยรีบเปลี่ยนประเด็น
"ถึงท้องไส้ เครื่องในจะรวนเสียหมด นั่งกินได้แล้ว เจ๊ไปผัดกับข้าวต่อ"
ต้อยกลับไปที่ครัว ใบพรรีบถามทันที
"พี่ศรี สืบเรื่องจากจ่าพยับได้ความว่ายังไงบ้าง"
ศรีไม่อยากพูดเลยปดไป
"เออ....ไม่ได้เรื่องอะไรเลย ไอ้จ่ามันไม่ยอมพูดอะไร แต่มันขู่จริง ๆ นะ เอางี้ พรรีบบอกพี่ตง พี่สิงห์ ให้รีบออกจากพัทยาเลยดีกว่า ให้เร็วที่สุดเลย วันนี้ได้ยิ่งดี"
"หา...วันนี้เลยเหรอ ทำไมล่ะพี่"
"มันไม่ปลอดภัยน่ะซี มันอาจจะลอบยิงพี่สองคนก็ได้นะ"
"ตายแล้ว จริงเหรอพี่ศรี"
"รีบไปเถอะ เชื่อพี่"
ใบพรใจคอไม่ดี นงเยาว์เดินหน้าซีดเซียวมาจากชั้นบน ถือชามของกินลงมาด้วย ศรีไม่ทันสังเกต
"ให้พี่ตงรีบไปจากที่นี่เสีย"
นงเยาว์สะดุ้งเฮือก ชามในมือหล่นแตกเปรื่อง ศรี ใบพรหันมามอง
"พี่พูดอะไร" นงเยาว์ถาม
"อะไรเหรอ" ศรีว่า
"ฉันได้ยินนะ พี่พูดว่า ให้พี่ตงรีบไปจากที่นี่ คืออะไร"
"ไม่มีอะไร ก็แค่ให้พี่เขาไปสร้างชีวิตใหม่ก็เท่านั้น ทำไม ทำหน้าเหมือนผีหลอก"
นงเยาว์ยิ่งกลัว
"มีใคร หรืออะไรมาดลใจให้พี่พูดแบบนี้รึเปล่า"
"เปล่า ฉันพูดของฉันเอง ใครจะมาดลใจวะ"
นงเยาว์ยิ่งกลัว ก้มลงเก็บเศษชาม หายใจไม่ทั่วท้อง ใบพรเองยังใจคอไม่ดีที่ศรีเตือน
ละม่อมและพริ้งพาสายพิณเข้ามาในบ้าน สายพิณเซื่องซึมและไม่กล้าสบตาใคร พริ้งถือถุงยาจากโรงพยาบาลมาด้วย ละม่อมหอบกับข้าวและของใช้หลายอย่าง
"เดี๋ยวเจ๊จัดยาให้นะพิณ หมอให้ยามาเยอะเลย จะช่วยให้เราดีขึ้น"
ทั้งสามเข้าบ้าน
อ่านต่อตอนที่ 26
