เมียเถื่อน ตอนที่ 23
ผ่านเวลา สองแม่ลูกถึงบ้านด้วยความเจ็บใจที่จอมจัดการฟ้าสางไม่สำเร็จ
"ทำไมลูกนังฟ้ามันหัวแข็งนัก พยายามไม่รู้กี่ครั้งก็พลาดจนได้ มารหัวขนมาเกิดชัดๆ"
"วันพระไม่ได้มีหนเดียว ยังไงก็ต้องจัดการให้สำเร็จ"
"เมกลัวว่าจะถูกจับได้ซะก่อนสิแม่ ดูตาบัญชาสิ มันมองเราเหมือนสงสัยอะไร"
"ตาบัญชานี่ก็อีกคน คิดว่าตัวเองฉลาด ถ้ามีโอกาส แม่จะล้างบางซะให้หมดเสี้ยนหนามไปเลย"
เมษายิ้มเหี้ยม รอเวลาที่ทุกอย่างจะเป็นไปตามคาดหวัง
บดินทร์กลับมาถึงบ้าน มองพลอยใสที่ไปนั่งเสียห่างเหิน ยังงอนเรื่องฟ้าสางไม่หาย
"คุณพลอยครับ ทำไมไปนั่งซะห่างขนาดนั้น อย่างนี้ผมต้องป่วยนานๆ ดีมั้ย"
พลอยใสงอนๆ
"เดี๋ยวพลอยจะตามคุณฟ้ามาดูแล ดีมั้ยคะ"
"ได้ไงครับ คุณฟ้าไม่ใช่สุดที่รักเหมือนคุณพลอยซะหน่อย"
"พูดผิดพูดใหม่ได้นะคะ เห็นคอยช่วยเหลือกันออกบ่อย"
บดินทร์เลยรู้ว่าพลอยใสงอนเลยรีบไปดึงตัวพลอยใสมานั่งตัก เธอทำท่าขัดขืนแต่เขาจับตัวไว้
"โห พยาบาลงอนเสียแล้ว ไหนบอกว่า มีอะไรจะถามผมก่อน อย่าตัดสินด้วยภาพที่เห็นสิครับ คุณฟ้าถูกคนทำร้าย ผมก็ต้องช่วย"
"ใครงอนคะ อย่ามาขี้ตู่"
"ไม่งอนจริงๆ นะครับ"
พลอยใสก็เลยพยักหน้าว่าไม่งอน บดินทร์ได้ทีเลยจะหอมแก้ม แต่ยังไม่ทันสำเร็จ เขตกับบัญชาเข้ามาพอดี
"ฮะ แอ้ม ท่าทางคนเจ็บจะหายดีแล้วนะครับ อา"
พลอยใสเขิน รีบลุกจากตักบดินทร์ ขอตัวกลับไปก่อน
"พลอยขอตัวก่อนนะคะ พอดีที่รีสอร์ตมีเรื่องนิดหน่อย"
"อ้าว คุณพลอย อย่าเพิ่งไปสิครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"
บัญชาบอกลูกชายสีหน้าซีเรียส
"ให้หนูพลอยกลับไปก่อนเหอะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
พลอยใสเลยกลับออกไป บดินทร์ส่งสายตาอ้อนไปให้...
"พ่อจะถามเรื่องคนที่มาทำร้ายคุณฟ้าใช่มั้ยครับ"
"ใช่ ตกลงเห็นหน้ามันมั้ย"
"นายจอมครับ"
เขตหน้าเครียดแล้วพูดเรื่องที่สงสัยออกมาทันที
"นายจอมอีกแล้วเหรอ เมื่อวันก่อน พี่ก็เห็นผู้ชายกระโดดลงมาจากหน้าต่าง พอตามไป พี่เลยโดนตีหัว... พี่ถามฟ้าสางว่าเป็นจอมใช่หรือไม่ เค้าไม่ยอมรับ"
"พี่เขตครับ จะให้คุณฟ้ายอมรับอะไร ในเมื่อนายจอมมันมาเพื่อทำร้ายเธอ"
"นายแน่ใจเหรอ ไม่ใช่แค่เรื่องผัวเมียทะเลาะกัน แล้วนายเข้าไปแทรก เค้าก็เลยแกล้งเล่นละครว่ามาทำร้ายกัน"
บดินทร์ส่ายหน้า บัญชาก็ยืนกรานอีกราย
"อาว่าหนูฟ้ากับนายจอมเนี่ย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องหรือเป็นอะไรกันนะ เขต"
"ถ้าเราอยากได้ความจริง ก็ต้องจับตัวนายจอมให้ได้ แล้วเราจะได้รู้เรื่องที่เสี่ยซ้งมาป่วนโรงเลื่อยครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นของแถมด้วยครับ"
บดินทร์กับบัญชาพยักหน้าเห็นด้วยกับเขต
กลางคืนแล้ว จอมชะล่าใจ คิดว่าไม่ถูกเขตจับได้แน่ๆ เลยแอบมาหาเมษาที่ห้องอีก เมษาโกรธจอมที่ทำงานไม่สำเร็จ
"ไอ้พี่จอม ยังจะมีหน้าโผล่มาอีก ห่วยแตกมาก งานง่ายๆ ก็ทำไม่สำเร็จ แล้วมาที่นี่ทำไม เดี๋ยวก็โดนจับได้กันพอดี"
"เรื่องนังฟ้าที่ไม่สำเร็จเพราะไอ้ดินมันเป็นพลเมืองดี แล้วไม่ให้พี่มาหาเมที่นี่ ให้ไปที่เรือนเล็ก แต่เมไม่โผล่ พี่ก็ต้องมา"
ราตรีเปิดประตูห้อง เมษาเข้ามาแล้วบอกจอมเสียงเครียด
"มาแล้วก็แล้วกัน ในเมื่อครั้งนี้ไม่สำเร็จ แกก็ต้องทำตามแผนต่อไป"
"แผนอะไรอีกล่ะน้า"
"แกต้องไปบอกคุณเขตว่าฟ้าสางเป็นเมียแก"
เมษายิ้ม พอใจกับแผนของแม่ รีบสำทับจอม
"เรื่องนี้ง่ายกว่าครั้งที่แล้วอีก ทำได้มั้ย พี่จอม"
จอมยักไหล่ไม่ยอมตอบว่าจะทำหรือไม่
ตรงระเบียงบ้านเขต...จอมไม่รู้ว่า เขตวางแผนจะจับตัวเลยโดดลงมาแล้ววิ่งหนีเข้าไปในสวน
จอมในมุมมืด ไม่คาดคิดว่า เขตจะซุ่มดักรออยู่เพื่อพาตัวไปส่งตำรวจ
"ว่าไง ไอ้แมวขโมยโดดเข้าโดดออกบ้านคนอื่น ไปนอนในคุกสักหน่อยท่าจะดี"
จอมเห็นว่าเขตก็จับได้แล้ว แต่ไม่ยอมจำนนง่ายๆ เลยเริ่มเปิดเกมต่อสู้
"แน่จริง ก็จับชั้นให้ได้ซะก่อนสิวะ"
ทั้งสองต่อสู้กัน ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ เขตได้เห็นหน้าจอมชัดๆ
"นึกอยู่แล้วว่าต้องเป็นแก นายจอม "
จอมเยาะเย้ย
"ชั้นบุกมาเล่นเมียแกไม่รู้กี่รอบ" จอใหมายถึง เมษา "ทำไมความรู้สึกช้าจังวะ ไอ้เขตหน้าอ่อน"
"แกหมายถึงใคร"
จอมยิ่งเยาะหยัน
"ก็คนที่แกกกอยู่ทุกคืนนั่นไง"
เขตเข้าใจผิด คิดว่าจอมเข้ามาหาฟ้าสาง เลยบันดาลโทสะ ชกหน้าจอมจนจอมล้มคว่ำ
"บอกมานะว่าใคร"
ขณะที่จอมกำลังเพลี่ยงพล้ำนั้น จู่ๆ ฟ้าสางก็ตามมาเพราะเป็นห่วงเขต
"คุณเขต พี่จอม"
เขตตกใจ เสียจังหวะ จอมพลิกกลับขึ้นมาซัดเขตจนหมอบแล้วประกาศเยาะหยันเพิ่ม"เมียมาตามแล้วไง"
คำพูดของจอม หมายถึง ฟ้าสาง... เป็นเมียเขตมาตาม แต่เขตยิ่งโมโห คิดว่า ฟ้าสางเป็นเมียจอม เหมือนโดนลูบคม เขตพยายามลุกขึ้นสู้ใหม่
"เมียแกเหรอวะ"
จอมได้ทีเลยโกหกส่งๆ ไป
"เออสิวะ"
เขตโกรธมาก ชกหน้าจอมติดๆ กันไม่ยอมหยุด จนจอมล้มคว่ำลงไป เขตกำลังจะจับตัวจอมได้
จอมตัดสินใจจับฟ้าสางไว้เป็นตัวประกัน ขู่เขตว่าถ้าเข้ามา จะทำร้ายฟ้าสาง
"ถ้าแกไม่เลิก อีนี่ตาย"
เขตไม่กล้าทำอะไรจอม ยังไงก็ห่วงฟ้าสาง
"แกเป็นลูกผู้ชายก็ปล่อยฟ้าซะ แล้วเรามาวัดกันไปเลยว่าใครแน่กว่ากัน"
อีกมุม ดำกับมิ่งได้ยินเสียงเอะอะเลยเข้ามาดู
"เสียงอยู่ตรงโน้นว่ะ ไอ้มิ่ง"
"คุณเขต คุณเขตครับ"
จอมได้ยินว่าจะมีคนมาเพิ่ม เลยตัดสินใจพูดจาเยาะเขตแล้วผลักฟ้าสางเข้าหาเขต
"พูดอย่างนี้ แสดงว่าแกรักมันมาก ชั้นจะทำทานยกมันให้แกแล้วกัน"
เขตรับฟ้าสางไว้ จอมเลยได้จังหวะวิ่งหนีไปในความมืด
ฟ้าสางเจอเรื่องระทึกขวัญมากไป เลยเป็นลมในอ้อมแขนเขตที่รับไว้ด้วยความรักและห่วงใย
"ฟ้า..."
ผ่านเวลาเล็กน้อย ในห้องรับแขกบ้านเขต เขาเรียกทุกคนในบ้านมาสอบถามเรื่องจอม ยกเว้นฟ้าสางที่เป็นลมอยู่ในห้อง สองแม่ลูกหน้าเสีย กลัวถูกจับได้เลยรีบโกหก
"เมอยู่ในห้องกับแม่ตลอด ก็เมไม่ค่อยสบาย แพ้ท้องน่ะค่ะ"
"ใช่ค่ะ น้าก็คอยดูแลลูก...ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
"แต่ถ้าแมวขโมยเป็นนายจอม ก็น่าจะมาหายัยฟ้านะคะ"
"ก็น้าเคยบอกคุณเขตแล้ว สองคนนั่นเค้าเป็นคู่ขา เอ๊ย ควงกันมาก่อน สมัยอยู่กรุงเทพน่ะค่ะ"
เขตหวั่นไหวกับคำพูดยุยงของสองแม่ลูกอีกครั้ง
"งั้นนายจอมก็มาหาฟ้าสางใช่มั้ยครับ"
บัญชากับบดินทร์ไม่เชื่อว่าฟ้าสางจะเป็นคนนัดให้จอมเข้ามา
"เหตุผลมันแปลกๆ นะเขต ถ้านายจอมจะมาหาหนูฟ้าสาง แล้วจะไปดักทำร้ายที่โรงพยาบาลทำไมกัน" บัญชาว่า
"ใช่ครับ พี่เขต คนชอบพอกัน ไม่มีทางทำอย่างที่นายจอมทำกับคุณฟ้านะครับ"
เขตไม่ฟังเสียง ปักใจเชื่อตามคำพูดของจอมไปแล้ว
"นายก็หลงกลมารยาของฟ้าสางอีกคน"
บดินทร์เกือบหลุดปากบอกเรื่องที่ฟ้าสางท้อง แต่ก็นึกถึงที่ฟ้าสางขอร้องไว้ จึงยั้งปากไว้ทัน
"แต่คุณฟ้าทะ (ท้อง)..."
"นายว่าอะไรนะ"
"เปล่าครับ ผมว่าพี่เขตน่าจะถามคุณฟ้า ก่อนจะปักใจเชื่อคำพูดคนไม่หวังดีนะครับ"
"ใช่ อาเห็นด้วยกับนายดิน"
"ผมถามเค้าแน่ครับ อา"
สองแม่ลูกแอบสบตากันที่เขตยังระแวงฟ้าสางอยู่ ทำให้รอดจากถูกสงสัย
ในห้องนอน สาลี่กับเมี่ยงปฐมพยาบาลฟ้าสางจนฟื้นขึ้นมา เธอรู้สึกตัวก็ห่วงความปลอดภัยเขตเป็นอันดับแรก
"คุณเขตล่ะคะ คุณนม พี่เมี่ยง"
"ค่อยๆ ลุกค่ะ คุณฟ้า" สาลี่บอก
"ดูสิ แม่คุณ พอฟื้นก็ห่วงคุณเขตก่อนเลย"
เขตเดินเข้ามาบอกให้เมี่ยงกับสาลี่ออกไปจากห้อง
"ผมขอคุยกับฟ้าหน่อยครับ"
สาลี่กับเมี่ยงเดินเลี่ยงออกไปจากห้อง เขตไม่สนใจที่ฟ้าสางเป็นห่วง กลับมองด้วยสายตารังเกียจ
"ทำไมเธอถึงเป็นคนน่ารังเกียจอย่างนี้ หน้าด้านนัดชู้เข้ามาหากี่ครั้งแล้ว บอกมานะ ฟ้าสาง"
ฟ้าสางท้อจะอธิบายเลยประชด
"ในเมื่อชั้นมีชู้ คุณก็ปล่อยให้ชั้นไปอยู่กับชู้ซะก็หมดเรื่อง"
"ไม่มีทาง ผู้หญิงหน้าด้าน มักมาก สกปรกอย่างเธอ จะต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ให้เธอทรมานไปอย่างนี้แหละดี"
เขตต่อว่าฟ้าสางด้วยแววตาเหยียดหยามรังเกียจแล้วก็หมุนตัวเดินกลับไปนอนอีกห้อง เธอน้ำตาไหล เสียใจที่เขตไม่เคยมองเธอในแง่ดี
หลายวันผ่านไป เมษามานั่งรอพบเขตอย่างกระวนกระวาย เขาเดินออกมา แต่ไม่สนใจเมษา จะเลี่ยงไป แต่เมษารีบเข้าไปหาทันที
"คุณเขตคะ คุยกับเมก่อนนะคะ"
เขตหยุดชะงัก แต่หน้าไม่อยากจะคุยด้วยเลย
"ครับ"
"อีกไม่กี่วันจะถึงวันแต่งงานของเราแล้วนะคะ คุณเขตไปลองชุดหรือยังคะ สถานที่ ของชำร่วย รูปแบบการจัดงาน จะเชิญใครดี รายการอาหาร คุณเขตชอบมั้ยคะ"
เขตมองหน้าเมษาเหมือนเป็นตัวประหลาดแล้วถามด้วยเสียงและสีหน้าเย็นชา
"คุณบอกผมว่าอยากแต่งงานใช่มั้ยครับ"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นคุณอยากจะทำอะไรก็เชิญทำไป"
"เมเตรียมงานไว้เรียบร้อยหมดแล้วค่ะ"
"ก็ดี แต่ผมไม่รับปากว่าจะมาวันงานของคุณนะครับ"
เมษาอึ้งที่เขตพูดอย่างเฉยเมย
"อ้าว ถ้าเจ้าบ่าวไม่มางาน แล้วเมจะ..."
เขตดึงมือเมษาที่เข้ามาเกาะกุมออกไป ฟ้าสางเดินเข้ามาพอดี เขตเปลี่ยนท่าทีหันไปจับมือเมษามากุมไว้ด้วยสายตารักใคร่ แกล้งทำเป็นหวานใส่ให้ฟ้าสางเสียใจ
"คุณเมว่าอะไรดี อะไรเหมาะก็เลือกก็จัดการไปเลยครับ ผมเห็นด้วยทุกอย่าง งานแต่งงานของเราต้องดูดีที่สุด"
ราตรีเดินออกมาได้ยินเต็มๆ
เมษาได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาเต็มหน้า รีบเข้าไปจูบแก้มแสดงหวานโชว์ฟ้าสาง
"เมขอบคุณมากค่ะ ที่รัก"
ฟ้าสางสะเทือนใจสมกับที่เขตต้องการ เลยวิ่งหนีออกไป พอฟ้าสางลับตา เขตก็กลับมาเป็นคนเดิม แล้วเดินจากไป สองแม่ลูกร่าเริง ตื่นเต้นดีใจที่แผนการสำเร็จ
"สุดยอดมาก ลูกเมของแม่"
"สมน้ำหน้านังฟ้าสาง มันต้องท้องไม่มีพ่อ...รอให้ผ่านงานแต่งงานไปก่อนเหอะ ฉันจะเฉดหัวมันออกไปคนแรกเลย"
"จัดไป ลูกรัก"
สองแม่ลูกหัวเราะกันด้วยความสุขและสะใจ ฟ้าสางแอบมาร้องไห้เสียใจสะเทือนใจที่มุมหนึ่ง แล้วก็มองท้องตัวเอง
"ลูกแม่ เราต้องอดทนนะลูกรัก"
จอมโผล่เข้ามามาขอพบเสี่ยซ้งในสภาพสะบักสะบอม เสี่ยซ้งรีบเรียกเบิ้มกับบางจะไล่จอมออกไป
"ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง ไล่มันออกไป"
เบิ้มกับบางชักปืนทำท่าจะเล่นงานจอม จอมเลยรีบบอกเสี่ยซ้ง
"เสี่ยจะให้ไอ้ลูกหมาสองตัวนี่ยิงผมก็ได้ แต่เสี่ยต้องฟังเรื่องที่ผมจะมาบอกก่อนครับ"
เสี่ยซ้งเห็นว่ายังไงตัวเองก็เป็นต่อเลยยอมฟังจอม
"คนไม่ซื่อ เลี้ยงไม่เชื่องอย่างเอ็ง มีอะไรก็รีบบอกมา"
"ผมอาจจะไม่ซื่อ แต่ผมก็ไม่เคยแว้งกัดใครก่อนแน่นอนครับ แต่ที่แน่ๆ คนที่มีศัตรูมากมายอย่างเสี่ย ก็อาจจะพลาดเข้าสักวัน เพราะมีลูกน้องซื่อบื้ออย่างไอ้เบิ้มไอ้บาง"
เบิ้มถาม
"อ้าว พี่ ทำไมปากม้าอย่างนั้นล่ะ"
"ถึงชั้นจะไม่เก่ง แต่ชั้นก็พอตัวนะพี่" บางบอก
"ถ้าเสี่ยเชื่อว่าจะพึ่งพาไอ้สองตัวนี่ได้ ผมก็จนใจครับ ยังไงเสี่ยตั้งรับไอ้เขตให้ดี มันเตรียมจัดหนักเสี่ยทุกทาง ถ้าเสี่ยไม่อยากโดนซิว ควรให้ผมกลับมาทำงานให้อีกนะครับ"
เสี่ยซ้งฟังแล้วก็สองจิตสองใจ เริ่มหวั่นใจเพราะรู้ดีว่าเบิ้มกับบางสู้จอมไม่ได้ แต่ก็รู้ดีว่าจอมไม่ไว้ใจไม่ได้
"เออ เอ็งก็พูดมีเหตุมีผล แต่ชั้นขอเวลาคิดก่อน"
"ผมก็อยากรอเสี่ยนะครับ แต่ผมก็ต้องกินข้าว"
เสี่ยซ้งตัดสินใจหยิบเงินให้จอมไปก้อนหนึ่ง ต้องยอมว่าจอมเป็นลูกน้องที่ได้เรื่องกว่าเบิ้มกับบาง
"เอาไปกินข้าวก่อน รอชั้นตัดสินใจ"
จอมรีบยกมือไหว้แล้วรับเงินจากเสี่ยซ้งไป แววตายิ้มเจ้าเล่ห์ รู้ว่าจะได้กลับมาทำงานกับเสี่ยซ้งแน่นอน
"ขอบคุณครับ เสี่ย"
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 23 (ต่อ)
เช้าวันใหม่ บริเวณร้านกาแฟในตลาด เมี่ยง สาลี่หอบหิ้วกับข้าวเข้ามาในร้าน แล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่ง
"โอ๊ย เหนื่อยสายตัวแทบขาด ยัยสองแม่ลูกนั่นเดี๋ยวจะกินโน่น เดี๋ยวจะกินนี่ อยากจะกินแต่ของดีๆ ทั้งนั้น"
"จะบ่นไปทำไมยะ นังเมี่ยง เป็นขี้ข้าเขา มันเลือกได้ที่ไหนล่ะ"
"นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งงานกับคุณเขต ยังแผลงฤทธิ์ขนาดนี้ ถ้าคุณเขตแต่งงานกับยัยเมษาแล้ว พวกเราสองคนคงเจอหนักกว่านี้แน่ๆ เลยค่ะ"
เมี่ยงกับสาลี่ถอนใจเฮือกๆ เจ้าของร้านเอากาแฟมาเสิร์ฟ
"รีบๆ กินเถอะค่ะคุณนม เดี๋ยวเราต้องกลับไปรับศึกหนักกับยัยสองแม่ลูกนั่นอีก"
เมี่ยงกับสาลี่รีบดื่มกาแฟจนเสร็จ แล้วพากันออกจากร้านไป
ชายคนหนึ่งที่นั่งโต๊ะติดกับเมี่ยงและสาลี่ เป็นจอมที่สวมหมวกและแว่นดำนั่งพรางตัวอยู่ จอมถอดแว่นดำออก พึมพำ
"แต่งงาน...อีเม...มึงหลอกกูอีกแล้ว"
จอมสีหน้าแววตาโกรธแค้นมาก
บริเวณหน้าบ้านเขต เมษากับราตรียืนคุยกันอยู่ข้างรถที่จอดรออยู่หน้าบ้านก่อนแล้ว
"ตกลงแม่จะไม่ไปดูเมลองชุดแต่งงานจริงๆ เหรอ"
"ไม่เอาดีกว่า แม่รู้สึกเหนื่อยๆ ยังไงก็ไม่รู้ แม่พักผ่อนอยู่บ้านดีกว่า"
"ตามใจค่ะ"
"เออ แล้วทำไมแกไม่ให้คุณเขตไปด้วยล่ะ"
เมษาอารมณ์เสีย
"อย่าไปพูดถึงเขาเลยค่ะ ตอนนี้เมขอแค่วันแต่งงานให้เขามาก็พอ"
"จริงด้วย...งั้นเมรีบไปเถอะลูก"
เมษาก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป ราตรียืนโบกมือส่ง พอรถของเมษาแล่นออกมานอกประตูใหญ่แล้วเลี้ยวเข้าถนนใหญ่ จอมซึ่งจอดรถแอบรออยู่ รีบซิ่งรถ สะกดรอยตามเมษาไปทันที
ฟ้าสางเดินมาหยุดที่ป้ายหน้าแผนกสูตินรีเวช สีหน้าลังเล หวาดกลัว ทำท่าจะหันหลังกลับ
แต่ทันใดนั้น ฟ้าสางก็สะดุ้งนิดๆ เพราะรู้สึกเจ็บที่ท้องขึ้นมา
"อุ๊ย"
ฟ้าสางเอามือจับที่ท้อง สีหน้าเริ่มดีขึ้น ปลื้มปริ่ม ยิ้มน้อยๆ มีความสุข
"ลูกแม่"
ฟ้าสางหันกลับแล้วก้าวเข้าแผนกสูตินรีเวชไปอย่างเต็มใจไปฝากครรภ์
ภายในร้านชุดแต่งงาน เมษาลองชุดแต่งงานที่มาตัดเอาไว้เป็นทั้งงานช่วงเช้า ช่วงขันหมาก เธอจู้จี้จนพนักงานทำหน้าเซ็ง
ม่านห้องลองชุดเปิดออก เมษาอยู่ในชุดสุดท้าย เป็นชุดราตรีงานเลี้ยงราตรีเกาะอกสีครีม ประดับประดาลูกไม้ฟูฟ่อง ดูหรูแพงมาก เมษาสีหน้าพอใจ
พนักงาน1บอก
"คุณใส่ชุดนี้แล้วดูดี ดูแพงมากเลยนะคะ"
"แน่ล่ะสิ คนสวยหุ่นเพอร์เฟ็กต์อย่างชั้นซะอย่าง"
พนักงานแอบมองหน้ากัน ถอนใจโล่งอกไปที
พนักงาน2 บอก
"แต่ดูเหมือนว่าคุณจะอวบขึ้นจากวันวัดตัวหรือเปล่าคะ"
"ไม่สักหน่อย อย่าตาถั่วนักเลย"
พนักงาน3 บอก
"เราก็แค่ห่วงว่าคุณจะอึดอัด ถ้ามันคับไป เราจะได้แก้ไขให้ทันวันงานอะค่ะ"
เมษาอดมองไปที่ท้องตัวเองไม่ได้...แล้วตัดสินใจบอก
"ขยับเพิ่มอีกนิดก็ดีค่ะ"
พนักงานหันไปยิ้มให้กัน เข้าใจความหมายกันดี
พนักงาน1บอก
"อ๋อ ได้เลยค่ะ"
"เชิญวัดตัวด้านโน้นนะคะ"
เมษาเดินตามพนักงาน 2 ไป อีกสองคนที่เหลือหันมาหากัน
พนักงาน3 บอก
"มาอีกแล้ว พวกท้องก่อนแต่ง"
พนักงานสองคนเลยแอบเม้าท์มอยกันอย่างสนุกปาก
ผ่านเวลาเล็กน้อย เมษาเดินไปที่รถที่จอดอยู่หน้าร้าน ขณะที่เมษากำลังไขกุญแจรถนั้น จอมก็โผล่ออกมาจากที่ซ่อนแล้วตรงเข้าประกบด้านหลังเอาปืนจ่อไว้ เธอตกใจ
" พี่จอม"
"ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ แล้วอย่าตุกติกนะอีเม ไม่งั้นกูแทงไส้ทะลุจริงๆ ด้วย"
เมษากลัวลนลาน รีบขึ้นรถ จอมขึ้นนั่งประกบแล้วเอามีดจี้ไว้ รถเคลื่อนที่ออกไป
รถของเมษาที่แล่นอยู่บนถนน เธอเหลือบมองปืนในมือจอมอย่างระแวง
"นี่พี่จอมยังอยู่แถวนี้อีกเหรอ"
"ผิดหวังล่ะสิที่ฉันยังไม่ไปไหน"
"ฉันว่าพี่รีบหนีไปดีกว่า คุณเขตเขาแจ้งตำรวจให้ตามจับพี่อยู่ฐานบุกรุกอีกคดี ถ้าพี่ยังอยู่แถวๆ นี้ พี่ไม่รอดแน่"
จอมทิ่มปืนมาที่เอวเมษา เธอวี้ดว้ายจนรถส่าย
"อย่ามาตอแหล แกอยากกำจัดฉันออกไปให้พ้นๆ แกจะได้แต่งงานกับไอ้เขตสะดวกๆ ใช่มั้ย"
เมษาตกใจ
"พี่จอมรู้!"
"ก็เออสิวะ...แกกับแม่กล้ามากนะที่หลอกใช้ฉัน"
"ไม่จริงนะพี่ ฉันไม่เคยคิดจะหลอกพี่เลยสักนิด"
"แกยังคิดจะโกหกอีกเหรอ อีเม!"
"พี่ฟังฉันก่อน ที่ฉันจะแต่งงานกับคุณเขตก็เพื่อเราสองคนต่างหาก"
จอมหยุดฟัง เมษาเห็นดังนั้น ก็รีบโกหกต่อ
"ถ้าฉันได้เป็นเมียคุณเขต ฉันก็จะได้ปอกลอกเอาเงินของมันมาพอได้เงินมาเยอะๆ ฉันกับพี่ก็จะได้หนีไปเสวยสุขกันสองคนไง"
จอมตาลอย เคลิ้มฝัน เมษาแอบยิ้ม คิดว่าจอมหลงกลอีก แต่จู่ๆ จอมก็หุบยิ้มแล้วเสือกปืนมาใกล้ขึ้น
"คิดเหรอว่ากูจะโง่เชื่อมึงอีก"
"เชื่อฉันเถอะพี่ คุณเขตมีเงินเก็บไว้ในตู้เซฟเยอะแยะ ชาตินี้ทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด"
"น่าสนใจ...งั้นแกพาฉันไปที่บ้านไอ้เขตเดี๋ยวนี้เลย"
เมษาตกใจ
"เดี๋ยวนี้เลยเหรอจ๊ะ"
จอมทำหน้าโหดๆ เมษากลัว ละล่ำละลัก
"จ้ะพี่...ฉันจะพาพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ"
เมษาเหยียบคันเร่งให้รถวิ่งเร็วขึ้น รถแล่นมุ่งหน้ากับไปที่บ้านเขตด้วยความเร็ว
ในห้องตรวจครรภ์ในแผนกสูตินรีเวช ฟ้าสางนอนอยู่บนเตียงตรวจ เปิดหน้าท้อง เห็นท้องนูนนิดๆ หมอใช้เครื่องมือตรวจครรภ์แตะไปที่ท้องของฟ้าสาง หน้าจอมอนิเตอร์ เห็นเป็นโครงร่างของเด็กปรากฏขึ้น
ฟ้าสางมองดูลูกของตัวเองกับเขตที่มอนิเตอร์ด้วยความตื้นตันใจ
"นั่นลูกของดิฉันใช่ไหมคะ คุณหมอ"
"ใช่ครับ ลูกของคุณสมบูรณ์แข็งแรงดีครับ"
"แกเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงครับ"
หมอเพ่งดูที่หน้าจอ
"ยังบอกไม่ได้ครับ อายุครรภ์ยังน้อยไปครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะคุณหมอ"
ฟ้าสางจ้องมองภาพบนจอ น้ำตาคลอเบ้า เต็มตื้น
ห้องครัวในบ้านเขต เมี่ยงกับสาลี่กำลังเตรียมทำอาหารมื้อต่อไป ราตรีเข้ามาในครัว
"นี่ พวกแกสองคน"
เมี่ยงกับสาลี่เหลือบมอง แล้วทำเป็นไม่สนใจ
"นี่ฉันเรียกพวกแกอยู่ หูแตกหรือไง"
สาลี่ยียวน
"อ้าว คุณเรียกพวกเราสองคนหรือคะ"
"นั่นสิคะ ไม่เห็นพูดชื่อ พวกเราก็นึกว่าเรียกคนอื่นซะอีก" เมี่ยงว่า
ราตรีโกรธตัวสั่น
"อีพวกขี้ข้า ถ้าลูกเมของฉันแต่งงานกับคุณเขตเมื่อไหร่ ฉันจะเฉดหัวพวกแกสองคนออกไปจากที่นี่ให้ดู"
เมี่ยงกับสาลี่มองหน้ากันอย่างเบื่อๆ เซ็งๆ
"แล้วนังฟ้าล่ะ มันหายหัวไปไหน"
"คุณฟ้าออกไปธุระข้างนอกค่ะ... คุณจะเข้ามาถามแค่นี้เหรอคะ"
"ลูกเมของฉันบอกว่าเย็นนี้อยากกินอาหารฝรั่ง"
"อ้าว ทำไมไม่บอกตั้งแต่เช้าล่ะคะ พวกเราไปซื้อของสดมาหมดแล้ว" สาลี่บอก
"ตกลงใครเป็นนาย ใครเป็นขี้ข้ากันแน่ยะ ฉันเป็นแม่ยายคุณเขต ฉันสั่ง พวกแกก็ต้องทำตามสิ"
เมี่ยง/สาลี่ชักเซ็ง "ค่ะ"
"ค่ะแล้วทำไมไม่ไป ออกไปซื้อของมาใหม่สิ เดี๋ยวไม่ทันนะยะ"
ราตรีไล่ตะเพิด สาลี่กับเมี่ยงจำใจต้องออกจากห้องครัวไป
ราตรีเดินมาหาเมษาที่ยืนรออยู่อย่างกระสับกระส่าย
"เป็นยังไงแม่ อีสองคนนั่นออกไปแล้วหรือยัง"
"พวกมันออกไปแล้ว แต่แกบอกแม่มาซิ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องให้แม่ไปไล่อีนังสองคนนั้นออกไปตลาดด้วย"
เมษาลำบากใจที่จะพูด จอมก้าวออกมาจากที่ซ่อน
"ก็เพราะว่าผมมาน่ะสิครับ คุณแม่ยาย"
ราตรีตะลึง
"ไอ้จอม....แกทำงานไม่สำเร็จแล้วมาที่นี่อีกทำไม"
"ผมมาก็เพราะน้องเมบอกว่าในห้องทำงานไอ้เขตมีเงินเก็บไว้ในตู้เซฟเยอะแยะ ก็เลยจะขอแบ่งไปใช้บ้าง จริงมั้ยจ๊ะที่รัก"
จอมโอบเมษามาไว้ข้างตัว เมษาปัดป้องเล็กน้อย
"จะไปก็รีบไป เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นเข้าหรอก"
เมษารีบเดินนำทางเข้าบ้านไป ราตรีกับจอมตามไปติดๆ
ประตูห้องทำงานเขตเปิดออก เมษา ราตรี จอมพากันเข้ามาในห้อง จอมกวาดตามองไปรอบๆ
"ไหนล่ะ ตู้เซฟ"
เมษาเดินนำไปที่หลังโต๊ะทำงานของเขต เปิดตู้ไม้ออก เผยให้เห็นตู้เซฟที่หลบอยู่หลังประตูไม้
จอมยิ้มอย่างโลภๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งหน้าตู้เซฟ ลงมืองัดแงะตู้เซฟด้วยอุปกรณ์ที่เตรียมมา
ราตรีรีบประกบเมษา กระซิบอย่างหวั่นใจ
"ทำแบบนี้จะดีเหรอลูก"
"ดีไม่ดีก็ไม่รู้ล่ะ แต่ตอนนี้ก็ตามๆ มันไปก่อนแล้วกัน ไอ้จอมมันบ้าไปแล้ว"
สองแม่ลูกสีหน้ากลัวๆ
บริเวณชั้นล่างของบ้านเขต บัญชาเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือ มองหาเมี่ยงกับสาลี่
"คุณสาลี่ เมี่ยง หนูฟ้า"
ไม่มีเสียงตอบ
"เอ ไปไหนกันหมดนะ"
บัญชาทำท่าเหมือนจะเดินกลับออกไป
ภายในห้องทำงานเขต จอมยังพยายามเปิดเซฟเขตอยู่ เมษาลุกลี้ลุกลน อยู่ไม่สุข กลัวมีใครมาเห็นเข้า
"เดี๋ยวเมไปดูต้นทางให้นะแม่"
เมษาหันขวับอย่างเร็ว จนมือไปชนแจกันในห้องทำงานเขตตกแตก ทุกคนตกใจ
จอมโมโห
"จะบ้าหรือไงเม เดี๋ยวใครก็ได้ยินเข้าหรอก"
"ไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่มีคนได้ยินหรอกน่า" ราตรีบอก
"เดี๋ยวเมจะไปเอาที่ตักขยะมากวาดออกไปนะแม่"
เมษาตรงไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันจับลูกบิด ประตูก็เปิดออกเสียก่อน
บัญชายืนอยู่ที่ประตู แปลกใจ
"คุณราตรี หนูเม มาทำอะไรที่..."
บัญชาชะงัก เมื่อเห็นจอมอยู่หน้าเซฟพอดีก็ตกใจ
"นี่พวกคุณเข้ามาขโมยของเหรอ ผมจะไปแจ้งตำรวจ"
เมษากับราตรีละล้าละลัง ทำอะไรไม่ถูก ขณะที่บัญชาเดินหนี จะไปโทรศัพท์ที่ชั้นล่าง
จอมตกใจ หยิบปืนออกมา แล้วเดินตามบัญชาไป เมษาเห็นปืนในมือจอม ก็รีบยื้อไว้
"จะบ้าเหรอพี่จอม ขืนใช้ปืนยิง ถ้าเกิดพวกคนงานได้ยินเข้าก็ซวยกันหมดพอดี"
"แล้วแกจะทำยังไง จะปล่อยให้มันโร่ไปฟ้องตำรวจ เราก็ซวยกันหมดอยู่ดี"
"เดี๋ยวฉันกับยัยเมจัดการเอง" ราตรีบอก
เมษากับราตรีรีบวิ่งออกจากห้อง ตามบัญชาไป
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 23 (ต่อ)
บัญชามาถึงที่หัวบันได สองแม่ลูกวิ่งมาฉุดแขนบัญชาไว้
"ปล่อยผมนะครับ คุณราตรี หนูเม"
"ฉันขอร้องล่ะค่ะ อย่าไปแจ้งตำรวจเลยนะคะคุณบัญชา"
"คุณพาคนมาปล้นบ้านคุณเขต แล้วยังคิดว่าผมจะยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ งั้นหรือ"
"เอาอย่างนี้มั้ยคะคุณอา ถ้าคุณอาปล่อยพวกเราไป เมจะแบ่งเงินในตู้เซฟให้คุณอาครึ่งหนึ่ง"
ราตรีตกใจ
"จะบ้าเหรอยัยเม เงินตั้งเยอะ จะให้ไปได้ยังไง"
เมษาดุ
"เงียบๆ น่าแม่ อยากถูกจับเข้าตะรางรึไง"
"ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ผมไม่ต้องการเงิน ผมจะไม่ทรยศเขตเด็ดขาด ถ้าเขตรู้เรื่องนี้ เขาไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงที่ริทำตัวเป็นขโมยแน่นอน"
บัญชาสะบัดหลุดจากการเกาะกุมของสองแม่ลูก แล้วก้าวลงบันไดไป เมษาโกรธจัด
"แกไม่มีทางขวางฉันได้หรอก ไอ้แก่"
เมษายื่นมือออกไปที่หลังของบัญชาแล้วผลักเต็มแรง บัญชาเสียหลัก กลิ้งตกบันไดหลุนๆ ลงไปนอนแน่นิ่งอยู่ที่เชิงบันได
ราตรีกับเมษาตกใจมากหน้าซีดเพราะไม่ได้ตั้งใจทำ ที่ทำไปเพราะบันดาลโทสะ
บริเวณถนนหน้าบ้านเขต ฟ้าสางลงจากรถรับจ้าง รถรับจ้างแล่นไป เธอเดินตามถนนเข้ามาที่ตัวบ้านเขตเพียงลำพัง
ที่เชิงบันได บัญชานอนตาเหลือกค้าง เมษากับราตรีรีบวิ่งลงมาดูอาการ
"ตายแล้ว ยัยเม...แกทำอะไรลงไป รู้ตัวบ้างมั้ย"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจนะแม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันจะตายมั้ยแม่"
"ไม่รู้สิ"
จอมวิ่งออกมา หลังเก็บเงินและของมีค่าในห้องทำงานเขตเรียบร้อยแล้ว พอเห็นบัญชานอนนิ่งอยู่ ก็รีบวิ่งลงมาเอามืออังที่จมูกบัญชาดู
"มันยังไม่ตาย"
"งั้นก็จัดการให้แน่ใจว่ามันตายไปเลยก็ดี จะได้หมดเสี้ยนหนามซะที"
จอมหยิบปืนออกมาเล็งไปที่บัญชา
ทันใดนั้น เมษาก็หันไปเห็นฟ้าสางกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางบ้าน
" ตายแล้ว นังฟ้ามา"
"โธ่โว้ย จะมาทำไมตอนนี้วะ"
"ไอ้จอม แกรีบหนีออกไปทางหลังบ้านเดี๋ยวนี้เลย ก่อนจะถูกจับได้"
"อย่าลืมเรื่องเงินของฉันล่ะ"
"เออน่า รีบไปเร็วเข้า"
จอมรีบหลบออกไปทางด้านหลังบ้าน
ขณะที่เมษากับราตรีรีบวิ่งหลบเข้าไปห้องข้างๆ กันทันที คล้อยหลังไม่นาน ฟ้าสางก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูหน้าบ้าน
"ฟ้ากลับมาแล้วค่ะ คุณนมสาลี่ พี่เมี่ย"
ฟ้าสางเดินเข้าประตูมา เห็นบัญชานอนนิ่งอยู่ที่เชิงบันได ก็ตกใจมาก
"คุณอา"
บริเวณทางเดินรถหน้าบ้านเขต จอมวิ่งลัดเลาะตามสุมทุมพุ่มไม้ จะหนีออกไปบ่นอย่างหัวเสีย
"เกือบจะได้เงินอยู่แล้วเชียว ไอ้แก่ไม่น่าโผล่เข้ามาเลย"
รถแล่นเข้ามาแต่ไกล จอมสังเกตเห็น รีบกระโดดหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ ภายในรถ บดินทร์ขมวดคิ้ว ชะลอรถเมื่อมาถึงจุดที่จอมซ่อนตัวอยู่ พลางมองหา
"มีอะไรหรือ นายดิน"
"ผมรู้สึกเหมือนเห็น...ช่างมันเถอะครับ ผมคงตาฝาดไป"
บดินทร์เร่งความเร็วรถ มุ่งหน้าไปที่บ้านทันที
จอมระบายลมหายใจออกมาช้าๆ ด้วยความโล่งอก
"เกือบไปแล้วไหมล่ะ"
ฟ้าสางตกใจ รีบวิ่งไปคุกเข่าดูอาการข้างตัวบัญชาทันที
"คุณอาคะ คุณอา... ทำใจดีๆ ไว้นะคะ เดี๋ยวฟ้าจะโทรตามรถพยาบาลให้ค่ะ"
ฟ้าสางลุกขึ้น จะวิ่งไปโทรศัพท์จากในห้องนั่งเล่นข้างๆ กัน
ราตรีกับเมษาแกล้งทำเป็นเดินออกมาจากห้องนั้น
"เอะอะโวยวายอะไรฮึ นังฟ้า ฉันกับลูกเมจะพักผ่อน"
"คุณน้าคะ ช่วยด้วยค่ะ"
เมษาแกล้งทำเป็นเพิ่งหันไปเห็นบัญชานอนอยู่ที่เชิงบันได
"ว้าย คุณแม่ขา คุณอาบัญชาตกบันไดค่ะ"
เขตกับบดินทร์ก้าวเข้ามา
"มีเรื่องอะไรกันครับ คุณเมษา คุณราตรี" เขตถาม
บดินทร์เหลือบไปเห็นบัญชานอนนิ่งอยู่
"คุณพ่อ"
บดินทร์รีบวิ่งเข้าไปดูอาการบัญชาทันที
ณ ทางเดินในโรงพยาบาล บัญชาอยู่บนเตียงที่พยาบาลเข็นมาตามทางเดินอย่างรวดเร็ว
บดินทร์วิ่งอยู่ข้างเตียงเข็นที่บัญชานอน พลางกุมมือพ่อไว้
"คุณพ่อครับ คุณพ่อทำใจดีๆ ไว้นะครับ"
บัญชาปรือตาขึ้น มองเห็นบดินทร์เพียงรางๆ บัญชาพยายามจะบีบมือลูกชาย แต่ไม่ค่อยจะมีแรง
พลัน เตียงเข็นของบัญชามาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน
พยาบาลรีบเข็นเตียงบัญชาเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้วยืนกันบดินทร์กับเขตไว้
"ญาติผู้ป่วยรอด้านนอกนะคะ"
พยาบาลปิดประตูไป บดินทร์ยืนเกาะประตูหน้าห้อง สีหน้าเป็นทุกข์มาก เขตจับไหล่บดินทร์ให้กำลังใจ แต่บดินทร์แทบไม่รับรู้ เพราะเป็นห่วงพ่อมาก
นาฬิกาเดินผ่านไปจากนาที เป็นชั่วโมง บดินทร์นั่งซบหน้ากับฝ่ามือ ขณะที่เขตยืนรอฟังข่าวจากด้านในด้วยใจจดจ่อ พลอยใสกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามา แล้วตรงไปหาบดินทร์
"คุณดิน...คุณอาบัญชาเป็นยังไงบ้างคะ"
บดินทร์ได้แต่ส่ายหน้า พูดไม่ออก เขตเลยตอบแทน
"พวกเราก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ น้องพลอย คุณอาเข้าไปในห้องฉุกเฉินเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่มีใครออกมาบอกอะไรสักอย่างเลย"
พลอยใสกุมมือบดินทร์ไว้ ปลอบใจ
"อย่าเพิ่งวิตกไปนะคะ คุณดิน"
"ขอบคุณครับ คุณพลอย"
สักพัก ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอก้าวออกมา บดินทร์รีบลุกพรวดพราดขึ้นไปหาหมอ เขตกับพลอยใสเดินตามไป
"คุณหมอครับ คุณพ่อผมเป็นยังไงบ้างครับ"
หมอถอนใจ
"คนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนที่สมองจากการกระแทกอย่างรุนแรง อาจจะมีผลกับการเคลื่อนไหวและการพูด"
"หมายความว่ายังไงครับ"
"พูดง่ายๆ ก็คือ คนไข้อาจจะเป็นอัมพาตทั้งตัวครับ"
บดินทร์ช็อกอึ้ง ถึงกับทรงตัวไม่อยู่ เขตกับพลอยใสต้องรีบประคองไว้
"คุณดิน ทำใจดีๆ ไว้นะ"
สีหน้าบดินทร์ เหมือนไม่รับรู้อะไร มีแต่ความรู้สึกช็อกที่รู้ว่าพ่อเป็นอัมพาต เขตมองบดินทร์สงสารสุดๆ รีบพูดย้ำให้กำลังใจ
"พี่จะดูแลรักษาอาบัญชาอย่างดีที่สุด นายอย่ากังวลไปนะ"
เวลากลางคืน เมษากับราตรีนั่งคอยเขต พลางตบยุงไปด้วย
"ไปกันดีกว่าลูกเมจ๋า แม่ว่าคืนนี้คุณเขตคงไม่กลับมาแล้วล่ะ"
"เมขอรอต่ออีกหน่อยนะแม่ เมรอถามว่าไอ้แก่นั่นเป็นยังไง ถ้าเกิดมันรอดขึ้นมา พวกเราก็จบเห่กันพอดี"
"แกก็ไม่น่าไปผลักมันตกบันไดนี่นา"
"แม่จะให้ฉันทำยังไง จะปล่อยให้มันไปฟ้องคุณเขตว่าเรางัดตู้เซฟงั้นเหรอ"
ราตรีอึ้งไป เห็นจริงตามนั้น...
ทันใดนั้น แสงไฟหน้ารถของเขต ก็สาดเข้ามาตรงที่สองแม่ลูกนั่งพอดี
"นั่นไงแม่ คุณเขตมาพอดีเลย"
สองแม่ลูกรีบไปยืนเสนอหน้ารอรับเขต ที่ปั้นหน้าเป็นห่วงเป็นใย เขตลงจากรถมาเจอสองแม่ลูกพอดี
"คุณเขตคะ อาการคุณบัญชาเป็นยังไงบ้างคะ"
เขตสีหน้าเครียด
"คุณอาได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนเป็นอัมพาตทั้งตัวครับ"
สองแม่ลูกสบตากันอย่างลิงโลดใจ แล้วรีบตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
"โธ่ เป็นความผิดของเมแท้ๆ ถ้าเมกับคุณแม่ออกมาเร็วกว่านี้ คุณอาก็คงจะไม่เป็นอะไร"
"เอ๊ะ คุณเมรู้หรือครับว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ใช่ค่ะ ก่อนหน้าคุณบัญชาจะตกบันได พวกเราได้ยินเสียงยัยฟ้ากับคุณบัญชาทะเลาะเรื่องยัยฟ้าไปงัดตู้เซฟในห้องคุณเขต พวกเรากำลังจะออกมาดู แต่ไม่ทัน พวกเราได้ยินเสียงของหนักหล่นลงมาจากบันได แล้วพวกเราก็เห็นคุณบัญชานอนนิ่งอยู่ที่เชิงบันได"
"ส่วนยัยฟ้าก็กำลังวิ่งหนีไปที่ประตูค่ะ" เมษาบอก
"พวกเราก็เลยช่วยกันจับตัวยัยฟ้าไว้ได้"
สองแม่ลูกบิดเบือนสตอรี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
"ยัยฟ้าก็แสร้งทำเป็นห่วงใยคุณอาบัญชาจะตามรถพยาบาล อย่างที่เห็นกันน่ะค่ะ"
เขตได้ยินแล้วขบกรามแน่น คิดว่าฟ้าสางเป็นคนทำจริงๆ
ภายในห้องนั่งเล่นบ้านเขต สาลี่กับเมี่ยงเอาขนมกับเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ฟ้าสาง
"คุณฟ้าทานอะไรหน่อยนะคะ เมื่อเย็นก็ไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวจะเป็นลมไปอีก"
ฟ้าสางส่ายหน้า
"ฟ้าทานอะไรไม่ลงค่ะ พี่เมี่ยง ฟ้าเป็นห่วงคุณอาบัญชา"
"คุณบัญชาเธอเป็นคนดี เธอต้องปลอดภัยแน่นอนค่ะ" สาลี่บอก
"ใช่ค่ะ คนดีผีคุ้ม...คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ไงคะ"
ฟ้าสางยกมือไหว้
"สาธุ ฟ้าขอให้คุณอาบัญชาปลอดภัยดีด้วยเถอะค่ะ"
จังหวะนั้น เขต เมษา ราตรีเข้ามาได้ยินฟ้าสางกำลังภาวนาอยู่พอดี เขตตรงเข้ามาจับข้อมือฟ้าสางไว้
"คุณเขต คุณอาบัญชาเป็นยังไงบ้างคะ"
"เธออมหิตเลือดเย็นขนาดมีหน้ามาถามถึงอาบัญชาอีกเหรอฟ้า"
"อะไรกันคะ"
"ฉันรู้หมดแล้วว่าเธอเป็นคนผลักอาบัญชาตกบันได"
ฟ้าสางตกใจสุดขีด
"เปล่านะคะ ดิฉันไม่ได้ทำ ไม่เชื่อถามคุณน้าราตรีกับพี่เมก็ได้ค่ะ"
"แกนั่นแหละเป็นคนผลักคุณบัญชาลงมา" ราตรีบอก
"ไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร ในเมื่อแกอยู่กับคุณอาแค่สองคน" เมษาบอก
"ฟ้าไม่ได้ทำค่ะ ฟ้ากลับมาจากข้างนอกก็เห็นคุณอานอนเจ็บอยู่"
เมษาตบหน้าฟ้าสางอย่างแรง จนล้มคว่ำ
"ยังจะโกหกอีกเหรอ นังงูพิษ แกนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ"
เมี่ยงกับสาลี่จะเข้าไปช่วยฟ้าสาง "คุณฟ้า..."
แต่เขตตวาด
"เมี่ยง คุณนม หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ"
เมี่ยง สาลี่ไม่กล้าขยับ เขตกระชากแขนฟ้าสางให้ลุกขึ้น
"เธอน่ะ ออกมานี่เลย"
เขตลากฟ้าสางออกจากห้องนั่งเล่นไป ทุกคนตามออกไปดู
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 23 (ต่อ)
หน้าบ้านบัญชา รถของพลอยใสแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ภายในรถ พลอยใสหันไปหาบดินทร์ที่ยังนั่งเหม่อเครียดอยู่ ไม่รู้ว่ามาถึงบ้านแล้ว
"คุณดิน ถึงบ้านแล้วค่ะ"
บดินทร์เพิ่งรู้สึกตัว แต่ยังไม่ขยับลงจากรถ
"ผมขออยู่แบบนี้อีกสักหน่อยได้ไหมครับ"
พลอยใสเอื้อมมือไปจับมือให้กำลังใจ
"ทำใจดีๆ ไว้นะคะ ฉันเชื่อว่าสักวันคุณอาบัญชาจะต้องหายดี"
บดินทร์ยิ้มจ๋อยๆ มือของสองหนุ่มสาวที่กุมกันไว้ ต่างถ่ายทอดกำลังใจให้กันและกัน
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นจากทางหน้าบ้านเขต พลอยใสกับบดินทร์เหลียวไปมอง
"เอ๊ะ ที่บ้านพี่เขตมีเรื่องอะไรกัน"
ทั้งคู่มีสีหน้าประหลาดใจ
ฟ้าสางถูกเหวี่ยงกระเด็นลงมาที่พื้นดินหน้าบ้าน เขตยืนหน้าถมึงทึงอยู่บนบ้าน สองแม่ลูกสะใจ ขณะที่เมี่ยงกับสาลี่สงสารฟ้าสาง
"ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้"
ฟ้าสางตกใจ
"คุณเขตคะ ดิฉันไม่ได้ผลักคุณอาจริงๆ นะคะ"
เขตไม่ฟัง
"โกหก! อาบัญชาเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่คนเดียวของฉัน ฉันรักและนับถืออาเหมือนพ่อคนหนึ่ง เธอทำร้ายอา ก็เท่ากับเธอทำร้ายฉัน ผู้หญิงในคอโหดเหี้ยมอย่างเธอ ไปซะ"
ฟ้าสางคลานเข้าไปเกาะขาเขต ร้องไห้วิงวอน น่าสงสาร
"คุณเขตต้องเชื่อดิฉันนะคะ ดิฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดทำร้ายทุกคนในบ้านหลังนี้เลย"
เขตเริ่มหวั่นไหวกับน้ำตาของฟ้าสาง เมษาเห็นท่าไม่ดี รีบเข้ามาผลักฟ้าสางออก
"เลิกสร้างภาพซะทีเถอะยัยฟ้า ตอนนี้ทุกคนเค้าเห็นธาตุแท้แกหมดแล้ว"
"ทำไมแกถึงได้โลภมาก ไปขโมยเงินในตู้เซฟคุณเขต...ฉันไม่เคยอบรมสั่งสอนแกให้เป็นคนแบบนี้เลยนะยัยฟ้า" ราตรีว่า
ราตรีตีโพยตีพายป้ายความผิดให้ฟ้าสาง ฟ้าสางตะลึง
"ไม่จริง ฟ้าไม่เคยอยากได้เงินคุณเขตเลยนะคะคุณน้า"
เขตผิดหวังมาก กัดฟันพูด ทั้งรักทั้งชัง
"ออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่ฉันจะให้ตำรวจมาลากคอเธอไป"
"ดิฉันไม่ได้ทำอะไรผิด คุณเขตเชื่อฟ้านะคะ"
เมษาปรี๊ด
"เอ๊ะ คุณเขตไล่แกแล้ว ยังไม่ไปอีก แกนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง"
เมษาหันไปเจอถังน้ำวางอยู่ใกล้ๆ ก็ยกถังน้ำสาดไล่ โครม!!! ฟ้าสางเปียกไปหมดทั้งตัว
"ไปสิ ไป๊!"
เมษาชี้นิ้วไล่ฟ้าสาง ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา เธอลุกขึ้นยืน น้ำตาไหลพราก เขตตาแข็งกร้าว เมษากับราตรีก็มองมาอย่างเกลียดชัง ขณะที่เมี่ยงกับสาลี่สงสารแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้
ฟ้าสางจะเดินออกไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทันใดนั้น เธอก็เป็นลม ทรุดฮวบ บดินทร์กับพลอยใสเข้ามาพอดี บดินทร์ช้อนรับร่างฟ้าสางไว้ได้ทันท่วงที
"นี่มันเรื่องอะไรกันครับ พี่เขต"
บดินทร์กวาดตามองทุกคนอย่างเคร่งเครียด สองแม่ลูกเจ็บใจที่มีคนมาช่วยฟ้าสางอีกจนได้
ฟ้าสางนอนสลบอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พลอยใส เมี่ยง สาลี่ ช่วยกันดูแล เอายาดมให้ดม
"ถึงผมจะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อผมกันแน่ แต่ผมก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคุณฟ้าเป็นคนผลักพ่อผมตกบันไดลงมา"
"ทั้งๆ ที่มีหลักฐาน แกก็ยังไม่เชื่อหรือ"
บดินทร์ชี้ไปที่ฟ้าสาง
"พี่เขตเชื่อจริงๆ หรือครับว่าผู้หญิงที่บอบบางจิตใจดีอย่างคุณฟ้า จะทำเรื่องร้ายแรงแบบนั้นได้"
เขตชะงัก ครุ่นคิดตามที่บดินทร์บอก
"แต่คุณเมษากับคุณราตรีได้ยินเสียงฟ้าทะเลาะกับอาบัญชานะ"
"แต่ก็ไม่มีใครได้ยินหรือเห็นเหตุการณ์จริงๆ นอกจากสองแม่ลูกนั่นใช่ไหมครับ"
"นี่นายจะบอกว่าสองคนนั้นโกหกงั้นหรือ"
"เปล่าครับ ผมไม่ได้พูดแบบนั้น ที่ผมจะพูดก็คือพี่เขตอย่าเพิ่งฟังความแค่ข้างเดียวสิครับ ตอนนี้เรามีแต่คำพูดของสองคนนั้นอย่างเดียว"
เขตชะงัก เห็นจริงตามที่บดินทร์บอก
"เรายังพิสูจน์ไม่ได้ว่าคุณฟ้าผลักพ่อผมจริงหรือเปล่า เพราะฉะนั้น ตามหลักแล้ว คุณฟ้ายังเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่นะครับ"
เขตนิ่งอึ้ง เถียงไม่ออกไปเลย
ในห้องนั่งเล่น พลอยใสเอายาดมจ่อที่จมูกฟ้าสาง เมี่ยงกับสาลี่ยืนลุ้นอยู่ สักพักฟ้าสางก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
"คุณพลอยใส"
ฟ้าสางทำท่าจะลุกขึ้น แต่ยังเวียนหัวอยู่ พลอยใสรีบห้าม
"คุณฟ้านอนพักก่อนเถอะค่ะ"
"คุณพลอยคะ คุณอาบัญชาเป็นยังไงบ้างคะ"
พลอยใสถอนใจ
"ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ค่ะ แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว"
"ฟ้าอยากไปเยี่ยมคุณอา คุณพลอยช่วยพาฟ้าไปหน่อยนะคะ"
ฟ้าสางอ้อนวอน พลอยใสสีหน้าหนักใจ ไม่รู้จะตอบยังไง บดินทร์กับเขตเดินเข้ามาพอดี
"คุณฟ้าฟื้นแล้วหรือครับ"
"คุณดินคะ ฟ้าอยากไปเยี่ยมคุณอาบัญชาที่โรงพยาบาล คุณดินช่วยพาฟ้าไปได้ไหมคะ"
บดินทร์หยุดคิดนิดหนึ่ง
"ได้สิครับ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณฟ้าไปเอง"
ฟ้าสางจับมือบดินทร์ไว้ น้ำตาคลอหน่วย
"ขอบคุณนะคะคุณดิน"
ฟ้าสางมองบดินทร์อย่างขอบคุณ เขตมองอย่างหึงหวง พลอยใสเองก็มองอย่างระแวงเช่นเดิม
ในห้องนอนเมษา เมษาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด
"เจ็บใจนัก อีกนิดเดียวเราก็จะกำจัดอีนังฟ้าออกไปจากบ้านได้แล้วเชียว"
"นั่นน่ะสิ นังฟ้ามันมีดีอะไรนะ ถึงได้รอดตัวไปทุกทีสิน่า"
"แต่เมจะไม่ยอมให้มันอยู่ขวางหูขวางตาเมหรอกแม่ เมจะต้องหาทางตะเพิดมันออกไปให้ได้"
เสียงโทรศัพท์ของเมษาดังขึ้น เมษาเห็นเบอร์แปลกๆ แต่ก็กดรับ
"ฮัลโหล"
จอมกำลังยืนโทรศัพท์อยู่ที่ตู้สาธารณะริมถนน
"พี่เองนะ น้องเม...พรุ่งนี้ออกมาหาพี่หน่อยได้ไหม"
"ฉันว่าตอนนี้อย่าเพิ่งให้ใครเห็นเราอยู่ด้วยกันดีกว่านะพี่"
"แกจะออกมาดีๆ หรือจะให้ฉันบอกไอ้เขตว่าจริงๆ แล้วเด็กในท้องแกมันเป็นลูกใคร"
เมษาสีหน้าเคียดแค้นจอม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เช้าวันใหม่ เสี่ยซ้งหัวเราะดังขึ้นอย่างสาแก่ใจอยู่ในห้องทำงาน มีเบิ้มกับบางยืนพินอบพิเทาอยู่เยื้องไปด้านหลัง
"สะใจกูจริงๆ ป่านนี้ไอ้เขตมันคงแทบคลั่งแล้ว"
"นายบัญชามันก็เหมือนมือขวาของไอ้เขต ขาดมันไปคน โรงเลื่อยของไอ้เขตคงวุ่นวายยกใหญ่แน่ครับเสี่ย"
เสี่ยซ้งลุกขึ้นเดิน...ใช้ความคิด
"เพราะฉะนั้น ถ้าฉันจัดการซ้ำเติมมันตอนนี้ได้ก็คงดีสินะ"
"ครับเสี่ย จะตีงูก็ต้องตีให้หลังหักสิครับ" เบิ้มบอก
เสี่ยซ้งครุ่นคิดแล้วนึกออก
"ฉันนึกออกแล้วว่าจะจัดการมันยังไง"
"เสี่ยสั่งมาได้เลยครับ พวกผมสองคนจะไปจัดการให้ทันที"
เสี่ยซ้งกวักมือให้เบิ้ม บางมาใกล้ๆ แล้วกระซิบบอกแผนการไป
จอมกับเมษาพากันเดินเข้ามาในห้องของโรงแรมม่านรูด เมษาไม่ค่อยพอใจนัก
"พี่จอมพาฉันมาที่นี่ทำไม"
"แล้วน้องเมจะให้ไปคุยที่ไหน ขืนคุยกันข้างนอก เดี๋ยวใครมาเห็นเราสองคนเข้า ก็ความแตกกันพอดี"
เมษากระแทกนั่งที่โซฟาในห้อง
"เอ้า นัดฉันออกมาแล้ว มีอะไรก็พูดมา"
"ตกลงเรื่องไอ้แก่บัญชานั่นเป็นยังไง มีใครสงสัยน้องเมรึเปล่า"
เมษาเบ้ปาก
"มือชั้นนี้แล้ว พี่จอมคิดว่าจะมีใครจับได้เหรอ"
"น้องเมทำยังไง พวกมันถึงได้ไม่สงสัยน้องเม"
"เมก็โยนความผิดให้นังฟ้าไปสิพี่ อยากโผล่เข้ามาตอนนั้นพอดี ก็เป็นแพะไปก็แล้วกัน"
จอมทึ่งที่เมษาสามารถพลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้อย่างว่องไว
"น้องเมเก่งจริงๆ สมแล้วที่เป็นเมียพี่"
จอมวางมือแปะที่ต้นขาของเมษาแล้วลูบไล้เบาๆ ปลุกอารมณ์ เมษาเคลิ้มๆ
"พี่จอมจะทำอะไร"
"ไหนๆ น้องเมก็ออกมาแล้ว เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาสนุกกันดีกว่า"
จอมซุกไซ้ซอกคอเมษา เมษาตาปรือ จอมเห็นว่าเมษาไม่ขัดข้อง ก็อุ้มเมษาไปที่เตียงนอนทันที
ในห้องไอซียู บัญชานอนนิ่งอยู่บนเตียง มีเครื่องช่วยชีวิตติดตามตัวมากมาย ฟ้าสาง พลอยใสและบดินทร์ในชุดปลอดเชื้อเดินเข้ามาด้วยกัน
"หมอบอกว่าสมองของพ่อผมได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก อาจจะเป็นอัมพาตทั้งตัว"
ฟ้าสางเห็นสภาพของบัญชาแล้วสงสารมาก
"คุณพ่อของฟ้าก็เป็นเหมือนคุณอา"
"คุณพ่อคุณฟ้าที่กรุงเทพฯ น่ะหรือคะ"
"ใช่ค่ะ แต่ฟ้าไม่มีโอกาสกลับไปดูแลท่านเลย"
ฟ้าสางน้ำตาซึม บดินทร์แตะไหล่ฟ้าสางปลอบใจ พลอยใสคอแข็ง มองอย่างไม่ชอบใจนัก
ฟ้าสางเดินต่อไปที่เตียงบัญชา กุมมือบัญชาไว้ น้ำตาไหลพราก
"คุณอาขา ฟ้าขอโทษ ถ้าฟ้ากลับบ้านให้เร็วกว่านี้ คุณอาก็คงไม่ตกบันไดลงมาแบบนี้"
ฟ้าสางร้องไห้ บดินทร์กับพลอยใสยืนมองด้วยความสงสาร
อ่านต่อตอนที่ 24
