เมียเถื่อน ตอนที่ 22
ภายในสวน บ้านเขต ฟ้าสางยังไม่หายจากอาการอาเจียนหน้าตาซีดเซียว แต่ไม่หยุดทำงาน
พลอยใสถือกระเช้าใส่อาหารบำรุงเข้ามาพร้อมกับบดินทร์
"คุณฟ้าครับ ดูสิ ใครมาเยี่ยม"
ฟ้าสางเงยหน้าขึ้น พลอยใสยิ้มให้ฟ้าสางพร้อมกับวางกระเช้าเยี่ยมตรงหน้า
"พลอยเห็นว่าพักนี้คุณฟ้าหน้าซีดๆ เลยเอาของบำรุงมาให้ค่ะ"
"ขอบคุณคุณพลอยมากนะคะ ดิฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ อากาศเปลี่ยนเท่านั้นเอง"
เขตแวะเข้ามา เห็นพลอยใสกับบดินทร์มาหาฟ้าสางก็มองสนใจ แต่ไม่ยอมเข้าไปหา
ฟ้าสางหันไปเห็นเขตพอดี แต่เขตเดินเข้าในบ้านไปแล้ว...
เสียงมือถือของบดินทร์ดัง
"ครับพี่"
บดินทร์แปลกใจว่า ทำไมเขตต้องโทร.มาแทนที่จะเข้ามาคุย ... " ได้ครับ" วางสายแล้วหันมาบอกพลอยใส "ผมขอตัวแป๊บนะครับ"
"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพลอยคุยกับคุณฟ้ารอนะคะ"
บดินทร์เดินเข้าไปด้านใน ฟ้าสางหันมาบอกพลอยใส
"เดี๋ยวฟ้าหาของว่างให้คุณพลอยทานดีกว่า"
พลอยใสเกรงใจที่จะให้คนป่วยดูแลรีบบอก
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณฟ้า"
"พอดีวันนี้ฟ้าทำขนมไว้เยอะ อย่าเกรงใจเลยค่ะ"
พลอยใสยิ้มกับฟ้าสางที่เดินเข้าไปในบ้าน
เขตมองหน้าบดินทร์แล้วบอกด้วยความห่วงใย
"พี่อยากจะเตือนนายในฐานะพี่ชาย ไม่แน่ใจว่านายจะฟังมั้ย"
"ฟังสิครับ พี่เขต"
"ก่อนอื่นพี่ดีใจกับนายเรื่องน้องพลอย"
"ขอบคุณครับ พี่"
"แต่ถ้านายอยากจะเดินหน้าความสัมพันธ์กับน้องพลอยต่อ อย่าไปยุ่งกับฟ้าสาง"
ฟ้าสางเดินถือจานใส่ของว่างกับน้ำจะเอาไปให้พลอยใสเลยได้ยินเต็มๆ
"ทำไมครับพี่"
เขตย้ำหนักแน่น
"ผู้หญิงคนนี้ ใครไปยุ่งด้วย ชีวิตก็จะมีแต่ปัญหา"
ฟ้าสางมือสั่นเมื่อได้ยินเขตย้ำ
"ผมว่าพี่เขตกล่าวหาคุณฟ้ามากเกินไป เธอห่วงพี่เขตมากนะครับ ตอนที่พี่ป่วย"
เขตโบกมือ ไม่ยอมเปิดใจรับฟัง
"นายอย่าหลงกลละครตบตาของฟ้าสาง...พี่มีเรื่องจะเตือนนายแค่นี้แหละ"
บดินทร์เลยจำต้องหยุดพูด ในเมื่อเขตไม่ยอมฟัง ฟ้าสางน้ำตาร่วง ตัดสินใจเดินจากไปด้วยความสะเทือนใจเสียใจ
เขต บัญชา และบดินทร์มานั่งรอพบเสี่ยนพอยู่ เสี่ยเดินเข้ามาพร้อมลูกสาว ใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
"คุณบัญชา เขต ดินแวะมาหาผมถึงบ้าน มีธุระอะไรเป็นพิเศษ หรือแค่มาเยี่ยมกันครับ"
"ผมมาขอบคุณครับอาที่ช่วยเหลือเรื่องสภาพคล่องครับ" เขตบอก
"อ๋อ เรื่องนี้น่ะเอง ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
"ผมก็เลยจะมาเรียนถามเสี่ย เพื่อไปจัดทำเอกสารสัญญามาเซ็นให้ถูกต้อง เสี่ยจะคิดดอกเบี้ยหรือมีเงื่อนไขยังไงบ้างครับ"
เสี่ยนพมองหน้าบดินทร์แล้วก็พลอยใสพร้อมกับประกาศชื่นมื่น
"ไม่คิดหรอก สะดวกเมื่อไหร่ก็มาคืน"
"ถ้าผมขอคืนอาเป็นหุ้นโรงเลื่อย ได้มั้ยครับ"
เสี่ยนพมองหน้าพลอยใสอีกรอบ พร้อมกับเอามือลูบศีรษะด้วยความรักก่อนบอก
"ถ้าเขตว่าดี อาก็จะรับหุ้นไว้ แล้วพอหนูพลอยแต่งงาน ผมก็จะยกให้เป็นของขวัญแต่งงานของลูกเรา คุณบัญชาว่าดีมั้ย"
บัญชายิ้มเต็มหน้า
"ขอบคุณมากครับเสี่ย"
บดินทร์ดีใจแทบจะกระโดด แล้วรีบยกมือไหว้เสี่ยนพ
"ขอบคุณครับ อา"
"ยังจะเรียกอาอีก อย่างนี้ต้องลงโทษ ดีมั้ยหนูพลอย"
พลอยใสได้แต่ก้มหน้าอายมากมาย
"คุณพ่อ...อย่าล้อพลอยสิคะ"
เขตรีบหันไปตบไหล่ยิ้มแย้มดีใจกับบดินทร์ที่ยิ้มหน้าบานมีความสุข บดินทร์หันไปสบตาสื่อรักให้พลอยใสที่มองมาอย่างเขินอายแต่มีความสุข
ส่วนเมษานั้นเรียกบริษัทจัดการงานแต่งงาน Wedding Planner มาจากกรุงเทพฯ กำลังอธิบายและโชว์ตัวอย่างชุดแต่งงาน การจัดสถานที่ ของชำร่วย รายละเอียดต่างๆ ที่ดูหรูหรามีราคา
ราตรีนั่งดูนั่งฟังอยู่ด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม ก่อนจะถามออกไป...
"แล้วที่คุณบอกมาเนี่ย เสียค่าจัดงานประมาณเท่าไหร่กันคะ"
"ถ้าจัดที่กรุงเทพก็ประมาณสองล้านค่ะ" เจ้าหน้าที่หญิงบอก
"แต่ถ้าจัดที่นี่ก็เพิ่มอีกนิดหน่อย สองล้านกลางๆ ครับ" เจ้าหน้าที่ชายบอก
สองแม่ลูกสบตากันต่างพยักหน้าพอใจเพราะติดหรูอยู่แล้ว
"งั้นเมขอถามเจ้าบ่าวก่อนนะคะ"
เขตเดินเข้ามาพอดี ราตรีรีบสะกิดเมษาให้เข้าไปถามไปเอาใจ
"ว่าที่ลูกเขยแม่ มาพอดี"
เมษารีบยิ้มแล้วเข้าไปเกาะแขนเขตทำท่าฉอเลาะประจบเอาใจ
"คุณเขตขา มาทางนี้หน่อยสิคะ"
"คุณเมษามีอะไรหรือครับ"
"แหม เรียกซะเหินห่างจังเลย เมนัด Wedding Planner มา..."
เมษายังไม่ทันพูดจบเขตก็ตัดบท
"คุณอยากทำอะไรก็ตามใจเลยครับ"
เมษาเข้าใจว่าเขตอนุญาตเลยรีบกระโดดหอมแก้มเขตฟอดใหญ่
"ขอบคุณนะคะที่รัก ใจดีจริงๆ"
เขตเดินเข้าไปด้านในบ้านเพื่อไปหยิบแฟ้มงานที่ลืมไว้ ราตรีหันไปยิ้มกับเจ้าหน้าที่จัดการพร้อมกับบอก
"คุณเขต ว่าที่ลูกเขยของน้าเป็นคนมีชื่อเสียงที่นี่แล้วก็ร่ำรวยมาก ถ้าจะจัดงานแต่งงานทั้งที ก็คงต้องจัดที่โรงเลื่อย"
"ได้ค่ะ/ครับ"
สองแม่ลูกวางมาดเป็นเจ้าของบ้านเต็มที่พาเจ้าหน้าที่สองคนเดินสำรวจด้านนอกบ้านเสร็จก็พากลับเข้ามาในบ้าน
ฟ้าสางยกน้ำเข้ามาบริการแขกสองคน เมษาได้ทีเลยจิกใช้
"กว่าจะยกมาได้ ไม่รอให้แขกกลับกรุงเทพไปก่อนล่ะ"
"ขอโทษด้วยค่ะ พี่เม"
"คุณเมษา" เมษาย้ำแล้วพูดออกคำสั่งกับฟ้าสางเหมือนเป็นเจ้านาย "เธอมาก็ดีแล้ว ฉันกับคุณเขตจะจัดงานแต่งงานที่โรงเลื่อย เธอช่วยอำนวยความสะดวกให้เจ้าหน้าที่ด้วย เค้าจะมาเตรียมงานมาดูสถานที่" แล้วหันไปถามเจ้าหน้าที่เสียงอ่อนหวาน "...ใช่มั้ยคะ"
"ใช่ค่ะ"
"รบกวนด้วยนะครับ"
ราตรีบอก
"ไม่รบกวนหรอกค่ะ แค่เด็กรับใช้ในบ้าน...คุณๆ ต้องการอะไรก็บอกเค้าได้"
ฟ้าสางไม่มีปากมีเสียงได้แต่พยักหน้าแล้วก็มีอาการอยากอาเจียนอีกเลยรีบขอโทษแล้ววิ่งไป
"ขอโทษด้วยนะคะ"
ผ่านเวลา สองแม่ลูกส่งเจ้าหน้าที่สองคนกลับออกไปเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ฟ้าสางเดินหน้าซีดเซียวเข้ามา เมษาไม่พอใจที่ฟ้าสางอาเจียนต่อหน้าแขกที่ตัวเองสร้างภาพอยู่เลยเข้าไปจิกผมพร้อมพูดว่า
"นังฟ้า แกอยากจะลองดีกับชั้นหรือไง แค่ใช้ให้ทำงานนิดหน่อย ดันอาเจียนต่อหน้าแขกของฉัน น่าขายหน้าที่สุด"
"สงสัยมันจะอิจฉาที่ลูกเมได้แต่งงานหรูหรากับคุณเขต"
"ฟ้าเปล่านะคะ พี่เม...ปล่อยเถอะค่ะ ฟ้าเจ็บ"
เมษาตบหน้าฟ้าสางไปหนึ่งที
"นี่สิเรียกว่าเจ็บจริง อย่ามาสำออยกับฉัน"
ฟ้าสางถูกเมษาตบจนร่วงลงไปกองกับพื้น...พยายามฝืนไม่ให้น้ำตาร่วง
สาลี่กับเมี่ยงเดินเข้ามาเห็นพอดี รีบเข้ามา
"ทำอะไรกันคะ ตบคุณฟ้าทำไม"
เมี่ยงรีบไปประคองฟ้าสางให้ลุกขึ้นมาห่วงใย
"คุณฟ้า เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
ฟ้าสางพยายามยืนขึ้นตามแรงประคองของเมี่ยง แล้วจู่ๆ ฟ้าสางก็เป็นลมไป บดินทร์เดินเข้ามาเห็นพอดี
"คุณฟ้า"
บดินทร์รีบถลาเข้ามารับช่วยเมี่ยง รับไว้ได้พอดี สองแม่ลูกมองเหยียด แล้วเดินสะบัดหน้าเข้าไปไม่สนใจ
"เชอะ"
"สมน้ำหน้า"
"คนอะไรใจดำจริงๆ"
บดินทร์ประคองฟ้าสางมานอนพิงที่โซฟา เมี่ยงหยิบยาดมมาให้ฟ้าสางดม สาลี่เอาพัดมาพัดให้"พี่เขตอยู่ไหนครับ"
บริเวณลานหน้าโรงเลื่อย รถบรรทุกขนไม้เข้ามาจอด มิ่งกับดำและคนงานอื่นๆ กำลังดูแลขนไม้เข้าโรงงาน
"ตรวจเช็คแล้วเอาเข้าแปรรูปได้เลย"
บัญชาเดินออกมามองดูไม้
"แปรรูปได้เยอะแล้วใช่มั้ย เขต"
"ครับ อา ได้เกินครึ่งแล้ว"
บนโต๊ะทำงาน มือถือเขตขึ้นชื่อบดินทร์ พยายามโทร.มาบอกเรื่องฟ้าสางเป็นลม ทางด้านนอก เขตสนใจดูแลเรื่องการรวบรวมไม้อยู่ด้านนอกเลยไม่ได้รับสายจากบดินทร์
ผ่านเวลา หมอยิ้มแย้มกับฟ้าสางพร้อมกับบอกด้วยเสียงใจดี
"ผมยินดีด้วยครับ คุณฟ้าสางตั้งครรภ์ประมาณ 5-6 สัปดาห์ ถ้าจะให้แน่ใจ ผมแนะนำให้ไปฝากครรภ์แต่เนิ่นๆ ครับ"
"ขอบคุณค่ะ หมอ"
บดินทร์ได้ยินสิ่งที่หมอบอกทุกอย่าง แต่ยังไม่พูดอะไร
สาลี่กับเมี่ยงพากันเข้ามา บดินทร์เลยรีบบอก
"เมี่ยง ไปส่งคุณหมอด้วย"
"ได้ค่ะ คุณดิน เชิญคุณหมอค่ะ"
เมี่ยงนำหมอออกไป บดินทร์หันไปบอกสาลี่อีกคน
"น้าสาลี่ครับ ผมขอเครื่องดื่มอุ่นๆ ให้คุณฟ้าทานได้มั้ยครับ"
"ได้สิคะ"
สาลี่เดินออกไปอีกคน บดินทร์หันมามองหน้าฟ้าสาง
"คุณฟ้ารู้ตัวนานแล้วใช่มั้ยครับ"
ฟ้าสางพยักหน้าเศร้าๆ
"ค่ะ"
"แล้วพี่เขต"
"ฟ้าอยากขอร้อง คุณดิน...อย่าบอกคุณเขตนะคะ"
บดินทร์มองหน้าฟ้าสาง ไม่เข้าใจว่ามีเหตุผลอะไร
"ทำไมล่ะครับ"
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 22 (ต่อ)
บดินทร์มองหน้าฟ้าสาง ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ให้บอกเขตทั้งที่เป็นข่าวดี
"ข่าวดีอย่างนี้ น่าจะบอกพี่เขตนะครับ"
ฟ้าสางบอกอย่างเจียมตัวพร้อมจะเสียสละ
"คุณเขตกำลังจะแต่งงานกับพี่เม เธอก็ตั้งครรภ์ ทุกอย่างถูกต้องและดีอยู่แล้วค่ะ"
"ขอโทษนะครับ คุณฟ้า ทุกคนที่นี่ก็ทราบว่าคุณฟ้าเป็น...เอ้อ ภรรยาของพี่เขตมาก่อน ถึงจะไม่ได้แต่งงานกัน"
ฟ้าสางคิดตามที่บดินทร์พูดแล้วน้ำตาจะไหลกับชะตากรรมของตัวเอง
"แล้วยังตอนที่ไปอยู่กระท่อมด้วยกัน...ส่วนคุณเมษาเนี่ย ผมบอกตามตรง จู่ๆ ก็บอกว่าท้องกับพี่เขต พี่เขตเองก็ไม่ได้ยอมรับอะไร แล้วทำไม..."
ฟ้าสางรีบตัดบท
"ฟ้าเป็นแค่ลูกหนี้ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ถือว่าเป็นการใช้หนี้ค่ะ"
ฟ้าสางพูดจบก็น้ำตาร่วงอย่างกลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
บดินทร์ตัดสินใจเอาผ้าเช็ดหน้าส่งให้ฟ้าสางใช้ซับน้ำตา จังหวะนั้น พลอยใสเดินเข้ามาเห็นภาพนี้พอดี... เมษากับราตรีก็โผล่ออกมาจากในบ้าน สองแม่ลูกหันมาสบตากัน คิดแผนการร้ายได้
พลอยใสทนเห็นภาพบดินทร์ดูแลแคร์ฟ้าสางไม่ได้ เมื่อคนเรามีความรักก็ย่อมต้องหวงและหวั่นไหว พลอยใสเลยจะเดินออกไป สาลี่ถือเครื่องดื่มร้อนๆ ที่ไปชงให้ฟ้าสางสวนเข้ามาร้องทักพลอยใส
"คุณหนูพลอย"
บดินทร์เลยหันไปเห็นพลอยใสที่ออกไป ตกตะลึงแต่เพราะไม่ได้ทำอะไรผิดเลยไม่ตามไปทันที
เมษากับราตรีรีบเดินตามพลอยใสไป ฟ้าสางตกใจ กลัวพลอยใสจะเข้าใจผิดเลยรีบบอกบดินทร์
"คุณดิน รีบตามคุณพลอยไปสิคะ"
บดินทร์เลยรีบตามไป...
พลอยใสเดินออกมาแล้วเริ่มได้สติว่า อาจจะคิดมากไปเลยตัดสินใจจะเดินกลับไปถามบดินทร์ให้รู้เรื่อง แต่เมษากับราตรีเดินมาขวางไว้เสียก่อน
"อย่าเสียใจหรือเข้าใจคุณดินผิดเลยนะคะ คุณพลอย"
"พลอยไม่ได้..."
ราตรีทำเป็นเข้าใจเห็นใจพลอยใส
"ไม่ต้องอายน้าหรอกค่ะ น้าก็เห็นว่าฟ้าสางทำอะไร"
"ยัยฟ้ามันไวไฟ ไว้ใจไม่ได้ นี่มันกะจะแย่งผู้ชายของเราทุกคนเลยรึไง ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณพลอยคบกับคุณดินอยู่ ก็ยังหน้าด้านทำไปได้" เมษาว่า
"ยัยฟ้าก็ทำอย่างนี้จนกลายเป็นนิสัยถาวรไปแล้ว" ราตรีบอก
"ขนาดเมกับคุณเขตมีลูกแล้วกำลังจะแต่งงานกัน ยัยฟ้ายังทำเนียนไม่ยอมย้ายออกไปจากห้องนอนคุณเขตเลยค่ะ คิดดูว่าอย่างหนาขนาดไหน"
"คุณพลอยอย่าไปหลงกล แล้วปล่อยปลาย่างอย่างคุณดินไว้กับแมวขโมยอย่างยัยฟ้านะคะ"
พลอยใสจากที่ลังเลไม่อยากจะเชื่อ แต่พอเจอลูกยุสองประสานก็เริ่มหวั่นไหว
"ขอบคุณที่มาเตือนพลอยนะคะ"
บดินทร์เดินตามพลอยใสออกมาพอดี
"คุณพลอยครับ"
"เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันค่ะ"
บดินทร์เลยเดินตามพลอยใสไปที่รถ สองแม่ลูกหันมาตีมือกันสะใจ
"ยัยคุณหนูพลอยเนี่ยหูเบาจริงๆ"
"ก็ดีที่ยุง่าย เราไม่ต้องเหนื่อยแรงมาก"
บดินทร์คุยกับพลอยใสอยู่ยังมุมสวยนอกโรงเลื่อย
"ผมแค่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้คุณฟ้า พอดีเธอมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย เราเป็นเพื่อนกัน ผมก็แค่แสดงน้ำใจ"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย"
บดินทร์เลยแกล้งทำหน้าทะเล้นใส่
"ว้า ผมก็หลงดีใจ คิดว่าคุณพลอยจะหึงจะหวงผมสักนิด"
พลอยใสมองหน้าตาทะเล้นของบดินทร์แล้วก็เงื้อมือขึ้นมาจะทุบใส่
"อย่ามาพูดเล่นอย่างนี้อีกนะ"
บดินทร์ได้โอกาสจับมือพลอยใสไว้พร้อมกับสบตาสื่อความหมายแล้วตัดสินใจสารภาพ
"ผมไม่ได้พูดเล่น ผมแคร์คุณพลอยนะครับ"
พลอยใสดีใจผสมเขินพูดไม่ถูก...
"พลอย"
บดินทร์ตัดสินใจสารภาพรักกับพลอยใส
"ผมรักคุณพลอยครับ คุณพลอยเป็นแฟนกับผมนะครับ"
พลอยใสหัวใจพองโตแต่ยังเขินอายเลยแค่พยักหน้าแทนคำตอบ บดินทร์เลยดึงมือของพลอยใสขึ้นมาจูบ
"พยักหน้าหมายความว่าไงครับ"
"พลอยก็...ก็คิดเหมือนคุณดิน"
"คิดยังไงเหรอครับ ถ้าไม่บอก..."
บดินทร์ทำท่าจะจูบพลอยใสที่ยอมสารภาพออกมาอายๆ
"พลอยก็รักคุณดินค่ะ"
"ขอบคุณครับ สัญญานะครับว่า ถ้ามีอะไร เราจะบอกกัน อย่าไปฟังคำพูดของใคร"
"ค่ะ พลอยสัญญา"
บดินทร์ดึงพลอยใสเข้ามากอดอบอุ่น ตาประสานตาแล้วจูบหน้าผาก
"ขอบคุณครับ ที่รักของผม"
พลอยใสกอดตอบบดินทร์มีความสุขมาก
เวลาต่อเนื่องมา ในห้องอาหาร เขตนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว กำลังจะกินข้าวเย็นกันอยู่ เมี่ยงเข้าไปตักข้าวให้เขต สาลี่ยืนดูแลอยู่ใกล้ๆ พร้อมบอก
"คุณเขตรอต้มยำกุ้งที่คุณฟ้ากำลังปรุงนิดนึงนะคะ"
สองแม่ลูกรีบเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย
"ขอทานข้าวด้วยคนนะคะ"
"เชิญครับ"
เมี่ยงเลยต้องเสิร์ฟข้าวให้สองแม่ลูก เมษาพูดอ้อนเขตพร้อมทำทีเป็นลูบท้องตัวเอง
"วันนี้เมกับลูกต้องทานได้เยอะแน่ๆ เลย มีคุณเขตมาทานด้วย"
ฟ้าสางยกอาหารจานสุดท้าย มาวางลงแล้วจะเดินออกไป เขตจับมือฟ้าสางไว้พร้อมกับพูดเชิงออกคำสั่ง
"มาทานข้าวพร้อมกันสิ"
ฟ้าสางส่งสายตาประมาณปฏิเสธให้
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันทานพร้อมคุณนมกับเมี่ยงในครัวได้"
เขตพูดเหมือนสั่ง แม้จะออกเหวี่ยงแต่ก็เจือความห่วงใย
"แต่ชั้นสั่ง...เห็นว่าวันนี้ก็เป็นลมอีก รีบมาทานข้าวให้ตรงเวลา ร่างกายจะได้ไม่อ่อนแอ"
สาลี่เลยรีบบอกฟ้าสางพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง
"คุณฟ้าทานก่อนเลยค่ะ นั่งตรงนี้นะคะ"
ฟ้าสางจำต้องนั่งทานข้าวพร้อมเขต
เมี่ยงรีบเข้ามาเสิร์ฟข้าวอย่างเต็มใจ
"เมี่ยงตักข้าวให้สวยๆ เลยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
เมษากลัวว่าฟ้าสางจะมาขโมยซีนเลยรีบตักอาหารเอาใจเขตพร้อมส่งสายตาอ้อนออเซาะ
"คุณเขตชิมสิคะ พักนี้ทำงานหนัก ซูบไปนะคะเนี่ย"
เมษาไม่ใช่แค่พูด เอามามือไปลูบต้นเขตเขตด้วย ฟ้าสางเมินไม่อยากมอง เขตอึดอัดทำหน้าขรึม
"ขอบคุณครับ ผมตักเองได้"
สาลี่กับเมี่ยงหันไปสบตากันอย่างหมั่นไส้ พอเงยหน้าก็เจอสายตาดุของราตรี สองคนเลยก้มหน้างุด ทางด้านนอก จอมแอบเข้ามาดูเมษา พอเห็นว่าฉอเลาะเอาใจเขตก็ไม่พอใจ
พอเมษาทานข้าวเสร็จก็ออกมาเดินรับลมย่อยอาหารที่ระเบียงนอกบ้าน จอมจู่โจมจากด้านหลังพร้อมกับเอามือปิดปากลากเมษาไป
"อย่าส่งเสียง ตามมา"
เมษาได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นจอม ก็พยายามจะขัดขืน
ในมุมลับตาคนในสวนบ้านเขต จอมปล่อยมือจากเมษาที่รีบโวยวายต่อว่า
"พี่จอม ทำไมต้องฉุดชั้น เดี๋ยวลูกในท้องชั้นก็เป็นอะไรไปหรอก"
"ลูกชู้ ให้มันตายๆ ไปซะได้ก็ดี"
เมษาค้อนจอม เกือบจะหลุดปากว่าเป็นลูกจอมแต่แล้วก็นึกได้เลยไม่พูดต่อ
"ใครบอก...ว่าแต่มีอะไร โผล่มาทำไม เดี๋ยวคุณเขตเห็น ก็เรียกตำรวจมาจับหรอก วีรกรรมที่พี่กับเสี่ยซ้งทำไว้เนี่ย คุณเขตเดือดร้อนมากเลยรู้มั้ย"
"สมน้ำหน้า ใครใช้ให้มันมายุ่งกับเมียพี่ล่ะ"
"พี่จอม เรื่องระหว่างเรามันเป็นอดีตไปแล้วนะ ชั้นท้องกับคุณเขต เรากำลังจะแต่งงานกัน ชั้นจะมีอนาคตที่ดี พี่ก็น่าจะดีใจแล้วก็ปล่อยชั้นไปนะจ๊ะ"
"ไม่มีทาง...พอไอ้มารหัวขนมันออกมา เราก็จิ๊จ๊ะกันต่อได้"
เมษาฮึดฮัดไม่พอใจ แต่พอจอมมองตาวาว เลยจำต้องทำเป็นยอม
"พี่มีเรื่องจะบอกแค่นี้ใช่มั้ย ชั้นหายออกมานาน เดี๋ยวคนสงสัย"
"จำไว้ พอได้ดีแล้วอย่าคิดจะชิ่งจากผัวอย่างกู"
จอมขู่แล้วก็เดินหลบไปในความมืด
ในห้องนอน เมษาบอกราตรีด้วยสีหน้าแค้นเคือง
"ชั้นอยากจะฆ่ามันนัก"
"แม่ก็อยากจะให้มันตายๆ ไปให้พ้นทาง แต่ก็ไม่ง่าย"
เมษาทำหน้าเบื่อหน่ายมากมาย อยากกำจัดจอม
"อย่างนี้ชั้นก็ต้องทนมันไปจนตายรึไง"
ราตรีพยายามคิดหาทางกำจัดจอมให้พ้นทาง
"เอางี้ ในเมื่อเรากำจัดมันไม่ได้ เราก็ยืมมือคนอื่นจัดการแล้วกัน"
"แม่มีแผนยังไงเหรอ"
ภายในบ่อน วันใหม่ เสี่ยซ้งมองหน้าสองแม่ลูกด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
"สองคนแม่ลูกยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ มีธุระอะไร"
"จริงๆ ก็ไม่อยากมาหรอกค่ะ เสี่ย"
"แต่เห็นว่าเสี่ยกับเมเคยดีต่อกัน เลยอยากจะมาเตือนค่ะ"
เสี่ยซ้งมองเมษาด้วยสายตาโลมเลีย ยังไงเมษาก็ยังดูสวยน่ากินอยู่
"ชั้นเคยดีกับเธอ แต่เธอมันไม่รักดีเองต่างหาก"
"เข้าเรื่องดีกว่า เราแค่จะมาเตือนเสี่ยเรื่องของไอ้จอม" ราตรีบอก
"ทำไม จอมเป็นไง"
"ไอ้พี่จอมมันไว้ใจไม่ได้ ถ้าเสี่ยยังคิดเลี้ยงคนอย่างมันไว้ ระวังจะเจ๊ง..."
เสี่ยซ้งไม่พอใจที่เมษาพูดเน้นคำว่าเจ๊ง!
"เฮ้ย ทำไมพูดม้าๆ อย่างนี้ ไปเลยรีบออกไป"
สองแม่ลูกยังไม่ยอมขยับ
"ถ้าเสี่ยไม่เชื่อเรา เสี่ยจะเสียใจ คนอย่างไอ้จอมมันเลี้ยงไม่เชื่อง มันรู้ความลับของเสี่ยเยอะแยะ"
"ถ้ามันคิดไม่ซื่อ เอาความลับของเสี่ยไปบอกตำรวจ"
เสี่ยซ้งเริ่มระแวงจอม แต่ก็ยังรักษาฟอร์ม
"แล้วแกสองคนแม่ลูกมาบอกฉันทำไม หรือคิดจะไถเงิน"
"เปล่า เราแค่เห็นเสี่ยเคยมีบุญคุณ อีกอย่างน้องเมก็กำลังจะแต่งงานกับคุณเขต เราไม่ต้องการเงินของเสี่ยหรอกค่ะ ไปยัยเม กลับโรงเลื่อยกัน"
เมษายังหยอดท้ายยุเสี่ยซ้งต่อก่อนจะตามราตรีออกไป
"เสี่ยมีวิธีพิสูจน์ง่ายๆ ลองเอาเงินเยอะๆ ให้มันถือสิ เดี๋ยวหาง มันก็โผล่"
เสี่ยซ้งครุ่นคิด ไม่ยอมเสียผลประโยชน์...คิดจะหาทางพิสูจน์ว่าจอมเป็นคนยังไง กดมือถือแล้วสั่งการ
"ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง มาหาฉันหน่อย มีงานด่วนให้ทำ"
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 22 (ต่อ)
เวลาต่อมา เบิ้มกับบางหิ้วกระเป๋า ใส่ธนบัตร มาคนละใบ แล้วเอาไปใส่รถของจอม
จอมเดินออกมาที่รถมองหน้าเบิ้มกับบางแล้วถามสงสัย
"กระเป๋าอะไรของใครวะเนี่ย เบิ้ม บาง"
เบิ้มรีบเข้ามากระซิบกระซาบกับจอม บางก็ทำท่าลับๆ ล่อๆ มีพิรุธ
"กระเป๋าของชั้นสองคนเองพี่จอม"
"ขอฝากพี่ไว้ก่อนนะ คืนนี้ดึกๆ จะมาเอา" บางบอก
จอมทำท่าจะเปิดกระเป๋าดูอยากรู้ว่าอะไร
"ของอะไรในกระเป๋าวะ ทำไมต้องมาฝากไว้ก่อน"
เบิ้มกับบางแกล้งจับมือจอมไม่ให้ดู จอมเลยฝืนแล้วเปิดดูจนได้ ภายในกระเป๋ามีธนบัตรมากมายที่ไม่ได้เรียง
"เฮ้ย เงินนี่ เยอะด้วย"
"พี่จอมอย่าดังไป เดี๋ยวให้ค่าฝาก"
จอมเริ่มโลภเมื่อเห็นเงินเยอะ
"เงินใคร ยังไงวะ"
"เงินจากในบ่อนเนี่ยแหละ แต่เสี่ยไม่รู้ พวกชั้นเก็บไว้เป็นค่าขนมนิดหน่อย"
"เยอะขนาดนี้ เท่าไหร่วะ"
"ก็ไม่ได้นับนะพี่"
"ฝากไว้ก่อน"
เบิ้มกับบางพูดจบก็เดินจากไป จอมมองกระเป๋าเงินแบบชั่งใจ แล้วตัดสินใจขึ้นรถแล้วขับออกไป
อีกมุม เสี่ยซ้งยืนอยู่กับเบิ้มและบางพร้อมพูดขึ้น
"ลูกพี่เอ็งเห็นเงินเยอะหน่อย...หางโผล่แล้วไง"
จอมจอดรถ แล้วหยิบกระเป๋าใส่เงิน 2 ใบออกมา ความโลภ ทำให้จอมตัดสินใจหยิบเอาเงินออกมาจำนวนหนึ่ง
"ขอแบ่งไปใช้บ้างนะ ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง ยังไงก็ไม่ใช่เงินเอ็ง"
เสียงเสี่ยซ้งดังขึ้นมา
"มันเงินของชั้นไง ไอ้จอม"
จอมเงยหน้าขึ้นมอง เสี่ยซ้งยืนจ้องเขม็งไม่พอใจ เบิ้มกับบางยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าตากวนๆ ใส่
"เสี่ย ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง หมายความว่าไง"
"พี่จอมไม่น่าโลภเลย" เบิ้มบอก
"เสียแรงเราสองคนนับถือพี่เป็นลูกพี่" บางว่า
"เฮ้ย ข้าเปล่า"
เสี่ยซ้งหยิบปืนขึ้นมาเพื่อขู่จอม
"เอ็งมันคบไม่ได้ ไอ้จอม เห็นแก่เงินนิดหน่อยที่ส่งมาล่อเหยื่อ"
"แล้วเสี่ยจะเอาไง"
"เห็นกับที่เอ็งเคยช่วยข้า เอ็งไปซะ"
จอมขึ้นรถจะไป เบิ้มกับบางเข้าไปขวางพร้อมบอก
"พี่จะไปก็ได้" เบิ้มว่า
"แต่คืนเงินเสี่ยมาก่อน" บางบอก
จอมไม่ยอมคืนทำท่าจะงัดกับเบิ้มกับบาง
"ข้าไม่คืน เอ็งสองคนอยากได้ก็ยกมือไหว้เหมือนหมาขอเศษอาหารก่อนสิวะ ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง"
เบิ้มกับบางถูกจอมดูถูกก็จะเข้าไปสู้ด้วย แต่รู้ว่าคงสู้ไม่ได้ ทำท่ากลัวๆ กล้าๆ เสี่ยซ้งเห็นแล้วรำคาญ ไม่อยากเสียหน้าไปกว่านี้ที่เบิ้มกับบางสู้จอมไม่ได้เลยพูดขึ้น
"ปล่อยมันไป เงินนั่นชั้นยกให้ ถือว่าทำทาน แต่แกอย่าคิดว่าจะมีคนคุ้มกะลาหัว หนีตำรวจให้รอดละกัน"
จอมเลยเดินจากไปพร้อมเงิน ขับรถออกไป
ฟ้าสางอาเจียนอยู่ในห้องน้ำ แล้วค่อยๆ เดินออกมานั่งพักที่โซฟาเพราะแพ้ท้องหนัก สองแม่ลูกแอบมองอยู่...รู้ว่าไม่นาน...เขตต้องรู้ว่าฟ้าท้อง แล้วทุกอย่างจะล่ม
"มันแพ้ท้องหนักขนาดนี้ ไม่นานคุณเขตก็ต้องรู้จนได้นะแม่"
ราตรีจับมือเมษาจะเข้าไปจัดการฟ้าสาง
"ไป...ปลอดคนแล้ว"
พอสองแม่ลูกเดินเข้าไปถึงตัวฟ้าสางที่หน้าซีดไม่สบาย เมี่ยงกับสาลี่เหมือนจะรู้ทัน รีบเดินเข้ามาขวางไว้
"ต้องการอะไรเหรอคะ คุณราตรี คุณเมษา"
ราตรีกับเมษาเลยเดินเลี่ยงไป ไม่ยอมตอบอะไร
สาลี่หันไปบอกเมี่ยง ทำท่าปกป้องฟ้าสาง เมี่ยงพยักหน้าเห็นด้วย
"เราต้องอย่าเปิดโอกาสให้สองแม่ลูกนั่น"
ฟ้าสางยิ้มหน้าตาอิดโรยให้สาลี่กับเมี่ยง
อีกมุม ใกล้ๆ กัน แม่ลูกหงุดหงิดที่เมี่ยงกับสาลี่มาขวางไว้
"มันมีองครักษ์คอยวนเวียนใกล้ๆ อย่างนี้ เราจะมีโอกาสตอนไหนอีกล่ะ แม่"
"ช่างเถอะ แกเองก็อย่าเครียดไป เดี๋ยวไอ้ที่อยู่ในท้องจะมีปัญหาพิกลพิการซะก่อนจะได้เป็นลูกเศรษฐี"
เมษายิ่งทำหน้าหงิก แล้วก็เดินเลี่ยงออกนอกบ้านไป
เมษาเดินออกมารับลมในสวน จู่ๆ จอมโผล่มาจับแขนเมษาไว้ แล้วรีบลากไปคุยในมุมลับตา
เมษารีบร้องออกมาอย่างรังเกียจ
"พี่จอม ปล่อยชั้นนะ"
"มีเงินมั้ย"
"ปล่อยก่อนสิ"
จอมขู่เสร็จแล้วก็ยอมปล่อย
"ถ้าแกโวยวายอีก โดนเชือดแน่"
เมษามองสำรวจจอมที่อยู่ในสภาพตกต่ำสุดๆ เสื้อผ้าขาด ดูมอมแมม
"ทำไมพี่โทรมยังกับหมาข้างถนนอย่างนี้ล่ะ"
"ไอ้เสี่ยซ้งเฮงซวยไง"
เมษาลอบยิ้มที่แผนการของตัวเองกับแม่ได้ผล แต่สุดท้ายก็กำจัดจอมไม่ได้
"เหรอ มันทำอะไรพี่จอมรึไง"
"มันตัดหางพี่ ตำรวจก็ชุมยังกับยุง แต่พี่ไม่สนใจหรอก ไม่มีมัน คนอย่างพี่ก็ไม่อดตาย"
เมษามองสภาพของจอมตรงหน้า ค้านกับคำพูดที่คุยโว
"แย่ขนาดนี้ยังจะมาคุยอีก"
"พี่แค่แย่นิดนึง ว่าแต่เมเหอะ มีเงินมั้ย"
"คุยตอนนี้ไม่สะดวก ไว้คืนนี้ค่อยคุย"
เมษาหน้าบึ้งไม่พอใจที่กำจัดจอมไม่ได้
"แผนยืมมือเสี่ยซ้งของแม่ล่มไม่เป็นท่า ไอ้จอมมันถูกเสี่ยซ้งตัดหาง แทนที่มันจะไป มันยิ่งมาเกาะชั้นหนักขึ้น"
"อ้าว เหรอ...แม่ก็คิดว่าเสี่ยซ้งจะกำจัดมันที่ไว้ใจไม่ได้"
"ก็ไม่รู้ว่าไอ้เสี่ยซ้งมันโง่หรือฉลาด แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ไอ้พี่จอมตกต่ำมาก มาขู่ขอเงิน เมต้องตัดบทให้มาหาใหม่คืนนี้"
ราตรีรู้อย่างนั้นเลยคิดหาทางใหม่
"ในเมื่อยังกำจัดมันไม่ได้ เราก็หลอกใช้มันแทนละกัน แต่เมต้องทำเป็นพูดดีๆ กับมัน คืนนี้แม่จะหว่านล้อมมันอีกคน"
เวลากลางคืน จอมมาแอบซุ่มรอเมษาอยู่ในห้องแล้ว
เมษารีบเข้าไปเกาะแขนจอมแล้วพูดอ้อน
"ถ้าพี่จอมอยากจะสบาย พี่ก็ต้องช่วยชั้นกับแม่"
"ช่วยอะไรยังไงเหรอ"
ราตรีสั่งจอมเฉียบขาดอย่างไร้ปรานี
"กำจัดนังฟ้าสางซะ"
"น้าจะให้ฉันฆ่าฟ้าสางเหรอ"
"ไม่ต้องให้ถึงกับตายหรอก เดี๋ยวเรื่องใหญ่"
"แค่ทำให้มันแท้งลูกก็พอ"
จอมมองหน้าสองแม่ลูกแล้วก็ตัดสินใจ
"ก็ได้ แต่ต้องล่อมันมาให้ชั้นนะ"
เมษาลอบยิ้ม พอใจที่จอมยอมทำงานให้
"ได้จ้ะ"
"แล้วตอนนี้มีเงินกันบ้างมั้ย"
เมษามองหน้าราตรีที่หยิบเงินมาให้จอมจำนวนหนึ่ง
"ใช้ประหยัดๆ หน่อยแล้วกัน"
จอมรับเงินไป สีหน้าดีขึ้น เมษารีบบอกให้จอมไป กลัวคนจับได้
"ตอนนี้พี่ก็กลับไปก่อน ถ้าไม่จำเป็นก็อย่ามาที่บ้านใหญ่ มีอะไร เรานัดเจอกันที่เรือนเล็กดีกว่า ลับตาคนดี"
"ได้ๆ ชั้นไปก่อนนะ"
จอมรีบโดดลงไปจากหน้าต่างห้องเมษา...
เขตออกมายืนรับลมอยู่ที่ด้านนอกบ้าน อีกมุม จอมกระโดดจากห้องของเมษาแล้ววิ่งออกไป
เขตเห็นจอมกำลังวิ่งออกมาพอดี ในเงามืดนั้น เขาเข้าใจว่ามาหาฟ้าสาง
"ใคร มาหาฟ้าสางเหรอ หน้าคุ้นๆ"
จอมรีบวิ่งหลบไป... เขตตัดสินใจตามจอมไป...
ภายในสวน เขตรีบตามจอมไป โดยไม่รู้ว่าเป็นใคร จอมรู้ตัวว่าถูกสะกดรอยตามมาจึงซุ่มหลบอยู่ในมุมมืด เขตตามมามองหาว่าจอมหายไปไหน จอมได้ทีเลยหยิบไม้แถวนั้นออกมาฟาดใส่ศีรษะ
เขตไม่ทันระวังตัวร่วงลงไปกอง
จอมมองเขตที่สลบไปแล้วยิ้มสะใจ ก่อนจะวิ่งหลบหนีไป
"ไอ้ไก่อ่อนเอ๊ย"
อีกมุม คืนนี้... ดำกับมิ่งรับหน้าที่อยู่เวรยาม พากันเดินส่องไฟฉายมาสำรวจรอบๆ แล้วสะดุดเข้ากับร่างของเขตที่สลบอยู่
"เฮ้ย ใคร"
มิ่งส่องไฟฉายไปเห็นว่าเป็นเขตก็ตกใจ
"คุณเขตเนี่ย"
"ทำไมมานอนตรงนี้เนี่ย"
มิ่งเข้าไปพลิกดูเห็นว่าเขตโดนตีศีรษะก็ร้อนใจ
"สงสัยจะโดนทำร้าย รีบพากลับบ้านเหอะ"
ดำกับมิ่งช่วยกันประคองพาเขตกลับบ้านไป
ฟ้าสางทำแผลที่ศีรษะให้เขตเสร็จ
"เรียบร้อยแล้วค่ะ นี่ยาแก้ปวด คุณเขตทานเลยนะคะ"
เธอส่งยาแก้ปวดกับแก้วน้ำให้เขตที่รับไปกินทันที
"ขอบใจ"
สาลี่มองด้วยความห่วงใยแล้วรีบถาม
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ คุณเขตของนม ทำไมจู่ๆ ไปโดนตีหัวนอนสลบในสวน"
"นั่นสิคะ ดีที่นายดำนายมิ่งเดินเวรยามไปเจอนะคะ" เมี่ยงว่า
ราตรีกับเมษาพากันเดินเข้ามา
เมษารีบทำโอเวอร์เข้าไปดูแผลอย่างเป็นห่วง นั่งแทรกกลางระหว่างเขตกับฟ้าสางทันที
"ตายแล้ว คุณเขตไปโดนใครตีมาคะ เจ็บมากมั้ยคะ"
"ผมเห็นว่ามีผู้ชายแอบเข้ามา มันโดดออกมาจากในบ้าน เลยรีบตามไป ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โดนมันทำร้าย"
"ผู้ชายเหรอคะ"
แม่ลูกหน้าเสีย กลัวถูกจับได้ เขตกลับไม่ได้สังเกตอาการ สายตากลับจ้องจับผิดไปที่ฟ้าสาง
"ใช่ครับ ฟ้าสางเธอเห็นบ้างมั้ย"
"ไม่เห็นนี่คะ"
สาลี่รีบพูดปกป้องฟ้าสางด้วยความจริง
"คุณฟ้าทำงานอยู่ในครัวกับนมแล้วก็เมี่ยงค่ะ"
"ใช่ค่ะ"
สองแม่ลูกรีบหาจังหวะชิ่งออกไปจากตรงนั้น กันเกิดพิรุธ
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 22 (ต่อ)
เขตเดินเข้ามาในห้องนอน ฟ้าสางกำลังเตรียมตัวจะนอน เพราะกลัวเขตจะมาขอมีความสัมพันธ์ด้วยอีก เลยทำถามขึ้น
"คุณเขตจะนอนที่ห้องนี้ก็ได้นะคะ จะได้พักผ่อนสบายๆ เดี๋ยวดิฉันไปนอนที่ห้องเล็กเองค่ะ"
ฟ้าสางเดินเลี่ยงจะไปทางห้องเล็ก เขตรีบเข้าไปจับแขนเธอไว้พร้อมถาม
"ผู้ชายที่แอบเข้ามาในบ้านฉัน มาหาเธอใช่มั้ย นึกออกแล้ว... นายจอมใช่มั้ย"
"ฉันไม่ทราบค่ะ"
เขตปล่อยมือ มองด้วยแววตารังเกียจ
"เธอนี่ยิ่งน่ารังเกียจขึ้นทุกวัน"
เขตพูดจบก็เดินไปที่ห้องเล็กแทน...ทำเป็นเมินใส่ ฟ้าสางถอนหายใจโล่งใจ แต่ก็แอบใจหายที่เขตไม่ไยดีเธอ
ภายในห้อง เมษากับราตรีร้อนตัว กลัวถูกจับได้
"แม่ว่าคุณเขตจะเห็นมั้ยว่าเป็นไอ้พี่จอม"
"ใครจะไปรู้ล่ะ"
"ช่างเถอะ กว่าคุณเขตจะจับได้ เราก็ใช้พี่จอมกำจัดนังฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว...ว่าแต่แม่มีแผนเด็ดๆ หรือยัง"
ราตรีครุ่นคิดแล้วก็ยิ้มออกมาได้ รู้ว่าจะจัดการยังไงกับฟ้าสาง
เวลาเดียวกัน จอมกำลังจะกลับที่พัก ซึ่งเป็นบ้านเช่าโกโรโกโส เมษาโทร.มาหา
"เม...มีไร"
"คุยกับแม่นะ"
เมษาส่งมือถือให้ราตรี
"จอม พร้อมจะทำตามแผนที่คุยกันไว้มั้ย"
"เมื่อไหร่ครับ"
"พรุ่งนี้เลย"
ภายในครัว ฟ้าสางนำผักและของสดมาเตรียมจะทำอาหารเช้าเอาใจเขต เมี่ยงกับสาลี่เป็นผู้ช่วย แอบอมยิ้ม เอาใจช่วยเชียร์ให้ฟ้าสางกับเขตคืนดีกัน
"คุณเขตเนี่ยโชคดีนะคะ คุณนม"
"ใช่ โชคดีมากๆ เลยที่ได้คุณฟ้ามาอยู่ด้วย"
"แต่เสียดาย ดูเหมือนคุณเขตจะไม่รู้ว่ามีเพชรอยู่ในมือ"
"เพชรยังไงก็เป็นเพชร เมื่อก่อนชั้นก็ไม่รู้ ไม่นานคุณเขตก็ต้องเห็นค่า"
"แหม แต่บางทีมันก็ช้านะคะ คุณนม"
"งั้นเราสองคนก็รับหน้าที่ผู้ช่วยนางเอกให้พระเอกมาง้อคืนดี ไวๆ ดีมั้ย เมี่ยง"
"ดีมากๆ เลยจ้ะ"
ฟ้าสางได้ยินที่สาลี่กับเมี่ยงคุยกันก็ส่งยิ้มมาให้ ถือเป็นกำลังใจ
"ขอบคุณนะคะ"
ฟ้าสางหันไปเตรียมอาหารต่อ อารมณ์ดี...อดจะมองท้องตัวเอง คิดถึงลูกด้วยความรัก
เขตที่ยังพันแผลที่ศีรษะ เดินลงมาจากชั้นบน เจอกับเมี่ยงกับสาลี่ที่กำลังจัดโต๊ะอาหารเช้า
ฟ้าสางยกอาหารเข้ามา หน้าตาน่าทาน กลิ่นหอม
"คุณเขต มานั่งเลยค่ะ" สาลี่บอก
"คุณฟ้าทำอาหารเช้าพิเศษไว้รอคุณเขตนะคะ"
เขตเลยเดินเข้าไปที่โต๊ะอาหาร ตัดสินใจนั่งลง ฟ้าสางรีบตักแบ่งอาหารให้ พร้อมถามห่วงใย
"ยังเจ็บแผลที่โดนตีมั้ยคะ ทานข้าวแล้วทานยาแก้ปวดนะคะ"
"ขอบใจ"
เขตตักอาหารทานแล้วมองหน้าฟ้าสางพร้อมกับชวนอารมณ์ดี
"เธอก็มาทานด้วยกันนะ"
สาลี่กับเมี่ยงรีบหันไปยิ้มสนับสนุนให้ฟ้าสางร่วมโต๊ะกับเขต
ฟ้าสางกำลังจะนั่งร่วมโต๊ะกับเขต เมษากับราตรีเดินพรวดเข้ามาพอดี เมษารีบเข้าไปแทรกจนกระแทกฟ้าสางไปอีกทางแล้วนั่งข้างเขตแทน
"เช้านี้มีอะไรทานคะ"
ราตรีมองฟ้าสาง เมี่ยงกับสาลี่เหมือนจะสั่งให้ดูแลบริการ
"คุณเมกับชั้นมาแล้ว พวกเธอไม่เห็นเหรอ"
"เห็นค่ะ อยากทานก็เชิญบริการตัวเอง"
ฟ้าสางผู้แสนดีเลยตักอาหารให้ราตรีกับเมษา
"นี่ค่ะ คุณน้า พี่เม"
เมษาเห็นอาหารตรงหน้าของฟ้าสาง ที่เขตกำลังนั่งทานอย่างอร่อยก็แกล้งทำเป็นแพ้ท้อง
"อาหารอะไรเนี่ย ทำไมมันเหม็นกระเทียมเจียว อย่างนี้"
"ขอโทษค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะรีบไปทำอย่างอื่นมาให้ใหม่นะคะ"
เมษายังไม่หยุดแกล้งปัดชามข้าวต้มหก แล้ววิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ
"อยากจะอ้วก"
"เธอไม่ต้องทำอะไรแล้ว ยัยเมแพ้ท้องมาก"
เมษาแสร้งเดินหน้าซีดเข้ามาแล้วอ้อนเขต
"คุณเขตคะ ลูกคุณเขตทำให้เมแพ้ท้องหนัก กินอะไรไม่ลง เม อยากจะไปโรงพยาบาล คุณเขตพาเมไปหน่อยนะคะ"
"ผมไม่ว่างครับ ขอตัวก่อน"
เขตพูดจบก็รีบดื่มน้ำ อิ่มอาหารแล้วเดินออกไปทันที
ราตรีหันมาสบตากับเมษา จริงๆ เป็นแผนการแกล้งชวนเขตทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขตไม่มีทางไปด้วย
"ยัยฟ้า ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนน้ากับพี่เมหน่อยนะจ๊ะ"
สาลี่กับเมี่ยงพยายามส่ายหน้าไม่ให้ฟ้าสางไปด้วย เพราะไม่ค่อยไว้ใจสองแม่ลูก แต่ฟ้าสางแสนดียอมไป
"ได้ค่ะ คุณน้า"
เมษากับราตรีลอบยิ้มให้กันที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
เวลาเช้า บดินทร์มากินอาหารเช้าที่รีสอร์ตกับพลอยใสด้วยสีหน้าสดชื่นแจ่มใสมีความสุข
"ผมว่าถ้าผมมาทานข้าวที่นี่ทุกมื้อ ผมคงต้องไปหาหมอแน่ๆ เลยครับ"
"อ้าว อาหารไม่อร่อยเหรอคะเนี่ย"
"อร่อยมากต่างหากครับ ที่สำคัญเจ้าของรีสอร์ตสาวสวย ทำให้อาหารอร่อยมากขึ้นไปอีก"
"หวานเลี่ยนแต่เช้า จงใจให้พลอยทานอะไรไม่ลงใช่มั้ยคะ"
บดินทร์แกล้งแหย่เย้าด้วยการแย่งอาหารจากจานพลอยใสไปสนุกๆ
"ใช่ครับ เป็นวิธีสกัดอาหารให้มาเป็นของผมทั้งหมด"
พลอยใสไม่ยอมแย่งอาหารคืนไปจากจาน
"พอแล้ว เอาคืนมา พลอยจะทาน"
บดินทร์เลยจับมือเธอไว้ เหมือนจะไม่ให้แย่งคืนไป ล้อเล่น...หวานชื่น
"ผมไม่ให้"
พนักงานรีสอร์ตวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
"คุณพลอยครับ เกิดเรื่องแล้วครับ"
พลอยใสเลยรีบดึงมือจากบดินทร์แล้วถามห่วงใย
"มีเรื่องอะไรเหรอคะ"
"คนงานปีนไปเปลี่ยนหลอดไฟ แต่บันไดชำรุดเลยร่วงลงมาครับ" พนักงานบอก
"ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ เจ็บมากมั้ย จะได้รีบพาไปโรงพยาบาล"
"พลอยไปด้วยค่ะ"
"ทางนี้ครับ"
พนักงานรีบวิ่งนำพลอยใสกับบดินทร์ไป
ฝ่ายราตรีแอบไปโทรศัพท์หาจอม
"ทุกอย่างตามแผน ไปเจอตามที่นัดกันไว้นะ จอม"
ที่โรงพยาบาล บดินทร์กับพลอยใสส่งคนงานที่เกิดอุบัติเหตุเข้าห้องฉุกเฉินไปเรียบร้อยแล้ว
บดินทร์นึกได้ว่าตัวเองลืมมือถือไว้
"มือถือผม...หายครับ"
"ช่วงชุลมุน ตกในรถหรือเปล่าคะ"
"ผมขอไปหาก่อน คุณพลอยรอคนงานคนเดียวได้นะครับ"
"ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงพลอย"
บดินทร์เลยเดินกลับไปที่รถเพื่อหามือถือตัวเอง
บริเวณด้านหน้าโรงพยาบาล รถของเมษาและราตรีแล่นมา มีฟ้าสางนั่งมาด้านหลังรถด้วย ก่อนจะเลี้ยวเข้าไป ทั้งคู่ชะเง้อมองว่าจอมมาถึงหรือยัง
จอมยืนดักอยู่มุมหนึ่งให้สองแม่ลูกเห็น ทั้งคู่พอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่วางไว้ รีบเลี้ยวรถเข้าไปในโรงพยาบาล
หลังจอดรถเสร็จ ราตรีกับฟ้าสางช่วยกันเข็นรถพาเมษาที่ทำท่าว่าแพ้ท้องหนักเข้าด้านในโรงพยาบาล ราตรีแกล้งทำเป็นลืมกระเป๋าไว้ในรถ
"แย่แล้ว น้าลืมกระเป๋าไว้ในรถ สงสัยจะรีบมากไปหน่อย"
เมษาแสร้งทำเป็นจะแย่แล้ว ทนไม่ไหว
"เมไม่ไหวแล้วค่ะ แม่"
ฟ้าสางเลยอาสาจะไปเอามาให้
"คุณน้าพาพี่เมไปหาหมอได้เลยค่ะ ฟ้าจะไปหยิบกระเป๋าที่รถให้"
ราตรีรีบส่งกุญแจรถให้ฟ้าสาง
"นี่กุญแจรถ ขอบใจนะ"
ฟ้าสางรับกุญแจรถแล้วเดินออกไปด้านนอกโรงพยาบาลอีกครั้ง
แม่ลูกสบตากัน สะใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
"ขอให้ลูกในท้องแกไปที่ชอบๆ เหอะ" เมษาบอก
ฟ้าสางกลับมาเอากระเป๋าของราตรีที่รถ แล้วกำลังจะรีบกลับไปด้านในโรงพยาบาล
จอมยืนดักรออยู่
"จะรีบไปไหน"
ฟ้าสางตกใจ คิดว่าจอมต้องการเงินเลยส่งเงินให้
"พี่จอมอยากได้เงินใช่มั้ยจ๊ะ เนี่ยเอาไป ฉันให้หมดเลย"
จอม มองจ้องหน้าฟ้าสางแล้วทำแววตาหื่นใส่
"เงินทีหลัง แต่ตอนนี้เธอต้องไปกับฉันก่อน"
"แต่พี่เมกับน้าราตรีรอฉันอยู่"
ฟ้าสางพูดกับจอมแล้วมองหาช่องทางจะหนีไปด้วย
"มานี่"
จอมตรงเข้าไปเพื่อจะลากฟ้าสางไปด้วยกัน
เธอรอจังหวะอยู่แล้ว เลยเอากระเป๋าฟาดหน้าจอมแล้ววิ่งหนี จอมวิ่งตาม…
"อีนี่ ฤทธิ์เยอะนัก อย่าให้จับได้นะ"
เวลาเดียวกับที่บดินทร์ก้มลงหามือถือที่ตกอยู่ใต้เบาะจนเจอ และเสียงยินเสียงดังเอะอะ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
บดินทร์เลยเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นจอมกับฟ้าสางวิ่งไล่กันอยู่ก็ตกใจ รีบลงจากรถแล้ววิ่งตามไป
"คุณฟ้า"
ขณะที่ฟ้าสางกำลังวิ่งหนีไปที่ลิฟต์ในลานจอดรถ จอมวิ่งตามมาทัน กระชากผม แล้วดึงฟ้าสางมาตบหน้าอย่างแรง จนล้มฟุบลงไปทันทีแต่ยังไม่สลบ...
จอมลากเธอไปที่มุมมืดลับตา เพื่อทำมิดีมิร้าย ทันใดนั้น บดินทร์ก็ตามมากระชากร่างจอมออกไป
"ปล่อยคุณฟ้าเดี๋ยวนี้"
บดินทร์กับจอมชกต่อยกันนัวเนีย ต่างไม่ยอมกัน จอมตัดสินใจควักมีดพกออกมา
"แกนี่มันแส่ทุกเรื่อง อยากเป็นพระเอกใช่มั้ย"
จอมจ้วงแทงบดินทร์ที่รอท่าอยู่แล้วเลยหลบทัน แต่ก็เฉี่ยวโดนแขนไปเล็กน้อย
"คนเลวอย่างแก ใครก็อยากจัดการ"
จอมแสยะยิ้ม คิดว่าตัวเองเป็นต่อ กำลังจะแทงซ้ำอีกครั้ง แต่รปภ. 2 คนวิ่งมาดูเหตุการณ์พอดี
รปภ.1บอก
"หยุดนะ"
จอมเห็นท่าไม่ดี เลยชิ่งหนีไปทันที
ฟ้าสางได้สติ รีบเข้าไปดูอาการบดินทร์ด้วยความเป็นห่วง
"คุณดิน เป็นไงบ้างคะ"
"ผมยังไหวครับ คุณฟ้าไม่เป็นไรนะครับ"
บดินทร์มองท้องฟ้าสาง
"ฟ้ากับ...(ลูก) ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก"
รปภ. 2 คนเห็นว่า บดินทร์ได้รับบาดเจ็บก็รีบเข้าไปช่วย
รปภ.2บอก
"ไปหาหมอก่อนครับ คุณ..."
รปภ. 2 คนเข้ามาช่วยกันประคองบดินทร์ไป ฟ้าสางรีบตามไป
บริเวณหน้าห้องฉุกเฉิน บดินทร์ได้รับการทำแผลเรียบร้อยแล้ว ฟ้าสางขอโทษที่ทำให้บดินทร์ได้รับบาดเจ็บ
"ฟ้าขอโทษคุณดินนะคะ ที่ทำให้ต้องเจ็บตัว"
"คุณฟ้าครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นใครมาเจอก็ต้องช่วยทั้งนั้น"
"งั้นฟ้าขอบคุณคุณดินอีกครั้งนะคะ"
บดินทร์ซุบซิบถามฟ้าด้วยความเป็นห่วงเรื่องลูกในท้อง
"ว่าแต่ลูกในท้องคุณฟ้า ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
พลอยใส ราตรี เมษาเข้ามาเห็นภาพที่บดินทร์กับฟ้าสางเอาหัวใกล้ชิดแทบจะชนกัน
"คุณดิน" พลอยใสกะเรียกเสียงดังพอควรเพราะห่วง แต่พอเห็นว่าบดินทร์ใกล้ชิดฟ้าสางเปลี่ยนใจเสียงเบา... "คงไม่เป็นไรมั้ง"
พลอยใสงอน สะบัดหน้ารีบเดินออกไป
สองแม่ลูกตัดสินใจตามพลอยใสไปเพื่อยุยงอีกสักรอบ...
บดินทร์หันมาเห็นพลอยใส เลยรีบขอตัวไปตาม
"ถ้าคุณฟ้าโอเค.แล้ว ผมขอไปหาคุณพลอยนะครับ"
"เชิญค่ะ"
สองแม่ลูกตามพลอยใสทัน รีบเข้าไปยุอีกรอบ
"คุณพลอย อย่ามัวแต่เสียใจแล้วก็เดินหนีสิคะ"
"ยิ่งคุณหนูพลอยเดินหนี ฟ้าสางก็ยิ่งได้ใจ แย่งคุณดินไปหน้าตาเฉยนะคะ"
บัญชารู้ข่าวเรื่องบดินทร์บาดเจ็บเลยรีบมาโรงพยาบาล ได้เห็นและได้ยินสองแม่ลูกกำลังยุพลอยใสพอดี เลยเดินเข้ามาแล้วถามขึ้นพร้อมกับมองสองแม่ลูกเหมือนจะรู้ทัน
"อ้าว คุณราตรีกับหนูเมษาก็อยู่ที่นี่หรือครับ มาโรงพยาบาลกันทำไมครับ"
ราตรีกลัวบัญชาจะจับได้เลยรีบขยิบตาให้เมษาที่รีบรับมุกทำเป็นแพ้ท้อง
"พอดีเมแพ้ท้องมากน่ะค่ะ"
บัญชามองหน้าเมษาแล้วถามดักคอ เพราะไม่เห็นว่าแพ้ท้องอะไร
"แล้วหายแล้วเหรอครับ"
"ก็ยัง"
ราตรีกลัวโดนจับได้เลยรีบตัดบท
"ป่านนี้ถึงคิวหมอเรียกแล้วมั้ง ลูกเม ไปกันเถอะลูก"
ราตรีรีบพาเมษาเดินแยกจากไป บัญชาเลยหันมาพูดกับพลอยใส
"นายดินโทร.หาอาว่าได้รับบาดเจ็บ"
"คุณดินอยู่ทางนี้ค่ะ คุณอา"
พลอยใสเดินนำบัญชาไป แต่ยังไม่เลิกระแวงบดินทร์ที่ดีกับฟ้าสาง
อ่านต่อตอนที่ 23
