ลิเก๊ลิเกตอนที่ 24 อวสาน
ในขณะที่พร้อมพงศ์กำลังแขวนเสื้อผ้าโชว์ในร้าน ฟ้าประทานหน้าตาตื่นขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าร้าน
ฟ้าประทานรีบบอกพร้อมพงศ์ทันที “มีผู้หญิงมาที่บ้าน หาว่าพี่หลงทำผู้หญิงท้อง จับตัวพี่หลงไป”
พร้อมพงศ์ตกใจ “คุณนายเหลียนฮัวมาจับตัวเทพ เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้ครับ ไม่รู้จับไปไหน”
“คุณนายต้องจับเทพไปบ้าน ฟ้าประทาน ลุงฝากร้านที ลุงจะไปช่วยลูก”
พร้อมพงศ์หยิบกุญแจรถ รีบวิ่งออกไป
“ช่วยพี่หลงกลับมาให้ได้นะลุง”
ฟ้าประทานห่วงหลง อยากให้รอดเงื้อมมือคุณนายจอมโหดกลับมาอย่างปลอดภัย
เหลียนฮัวขับรถเข้ามาจอดในบ้าน พลคุมตัวหลงจากรถ เสี่ยเต๊กกับอาจงออกมาหน้าบ้าน
“พงศ์เทพ”
“เสี่ยอย่าเพิ่งถามอะไรมาก เอาตัวอาเทพไปขังก่อน”
เสี่ยเต๊กเชื่อเมีย ยังไม่ถามอะไรอีก เสี่ยเต๊กตามพลที่คุมตัวหลงไปทางหลังบ้าน
เหมยฮัวจะตามไปช่วยพงศ์เทพ แต่ถูกเหลียนฮัวกับอาจงช่วยกันจับตัวไว้
“อาจง พาเหมยเข้าบ้าน”
“เหมยจะไปช่วยพี่เทพ”
“เชื่อฟังหม่าม้าเถอะค่ะคุณหนู”
เหมยฮัวรั้น จะไปช่วยพงศ์เทพให้ได้ แต่โดนหม่าม้ากับอาจงจับตัวพาขึ้นบ้านไป
เสี่ยเต๊กเตะตัดลำตัวพลั่ก หลงล้มกลิ้ง
“ลื๊อย่ำยีศักดิ์ศรีลูกสาวอั๊ว”
เสี่ยเต๊กแค้นหนัก ซัดไม่เลี้ยง หลงล้มไปกองอยู่กับพื้น ก็ยังตามไปกระทืบต่อให้หนำใจ
พร้อมพงศ์ซิ่งรถมาจอดหน้าบ้านเสี่ยเต๊ก มองไปในบ้านเห็นรถเหลียนฮัว มั่นใจว่าลูกถูกจับมาที่นี่แน่
“รถคุณนายอยู่นั่น เทพอยู่ในบ้าน”
พร้อมพงศ์ห่วงพงศ์เทพ รีบลงจากรถ เหลียวซ้ายแลขวา แล้วปีนรั้วเข้าบ้านเสี่ยเต๊กไปโดยไว
พร้อมพงศ์กำลังจะปีนหน้าต่างเข้าบ้าน มองไปทางหนึ่งเห็นลูกน้องเสี่ยเดินถือเชือกมา พร้อมพงศ์รีบหลบ
“มันต้องเอาเชือกไปมัดเทพ”
พร้อมพงศ์แอบตามลูกน้องเสี่ยไป เห็นไม้กวาดบนพื้นตรงทางเดิน หยิบขึ้นมากะใช้เป็นอาวุธ
พร้อมพงศ์แอบตามลูกน้องเสี่ยมาถึงห้องหลังบ้าน
“เทพต้องถูกขังอยู่ห้องนี้”
พร้อมพงศ์วิ่งไปข้างหลัง ลูกน้องเสี่ยหันมา ตั้งตัวไม่ทัน โดนพร้อมพงศ์เอาไม้กวาดฟาดหัวเต็มแรง ลูกน้องเสี่ยล้ม สลบเหมือด
พร้อมพงศ์เปิดประตูห้อง เข้าไปช่วยลูก เมื่อเข้ามาในห้อง พบว่าเสี่ยเต๊กกำลังซ้อมหลงนอนจุกอยู่กับพื้น
“เทพ” พร้อมพงศ์รีบพยุงลูกขึ้นมา
หลงจุกจนพูดไม่ค่อยออก “พ่อ...มาทำไม...อันตราย”
“เสี่ยทำลูกผม”
พร้อมพงศ์แค้นมากคว้าเอาไม้กวาดตีเสี่ยเต๊ก ปั๊กๆๆ หลงฝืนอาการจุกที่ท้อง สู้กับพลต่อ
เสี่ยเต๊กเจอตีหัวเข่า เจ็บจนร้องโอดโอย “อย่าตีหัวเข่า อั๊วเป็นเก๊าท์”
พร้อมพงศ์เลยได้ที กระหน่ำตีหัวเข่าเสี่ยเต๊ก เสี่ยเจ็บ จนต้องลงไปนั่งกับพื้น
พลต่อยหน้าหลง แล้วหันไปช่วยเสี่ยจับตัวพร้อมพงศ์ หลงกระชากพลออกจากพ่อ
“หนีไปพ่อ !
เสี่ยเต๊กลุกขึ้นได้ ชักปืนออกมา
พร้อมพงศ์ร้องลั่น “อย่ายิงเทพนะเสี่ย”
หลงกอดปล้ำ ต่อยสู้กับพลพัลวันกันอยู่ “เสี่ยไม่ฆ่าผมหรอกพ่อ เสี่ยจับผมมาแต่งงาน พ่อไปพานักร้องชื่อพีทมา พีทเป็นแฟนเหมย เป็นพ่อลูกในท้องเหมย”
“ไอ้พงศ์เทพ ทำลูกสาวอั๊วท้อง แล้วโยนความผิดให้คนอื่น” เสี่ยยังไม่รู้เรื่อง
หลงเร่ง “ไปเร็วสิพ่อ ไปตามแฟนตัวจริงเหมยมา ไปสิ”
“พ่อจะกลับมาช่วยเอ็ง”
พร้อมพงศ์รีบวิ่งออกไป ข้ามลูกน้องเสี่ยที่เพิ่งฟื้นจากอาการสลบ
พร้อมพงศ์วิ่งมาถึงที่รั้วแล้ว ตั้งท่าจะปีนรั้วหนีออกไป เสี่ยเต๊กวิ่งถือปืนตามมา
“เฮียไม่อยากโดยสอย ก็ลงมา”
พร้อมพงศ์โดนเสี่ยเอาปืนเล็ง ต้องลงจากรั้ว ยอมให้จับ
“เสี่ยก็ได้ยินแล้ว ลูกสาวเสี่ยท้องกับนักร้องชื่อพีท ไม่ใช่ลูกผม” พร้อมพงศ์พยายามบอก
“อั๊วไม่เชื่อ”
“เทพไม่ยอมแต่งหรอกเสี่ย ถ้ามันยอม มันก็ไม่หนีเสี่ยไปตั้งแต่แรก มันยอมตายซะดีกว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่มันไม่ได้รัก”
เสี่ยเต๊กคิดตามคำพูดพร้อมพงศ์ เห็นจริงดังว่า พงศ์เทพไม่ยอมแต่งกับเหมยฮัวแน่ๆ เสี่ยเต๊กจึงคิดแผนบีบพงศ์เทพออก
“อั๊วมีวิธีทำให้ลูกเฮียยอมแต่งงาน ต้องขอบคุณเฮียที่มาช่วยทำให้งานอั๊วง่ายขึ้น”
เสี่ยเต๊กหน้าเจ้าเล่ห์ พร้อมพงศ์หวั่นใจ เสี่ยมีแผนร้ายอะไร
เสี่ยเต๊กถือปืนคุมตัวพร้อมพงศ์กลับบ้านมา หลงกำลังถูกพล กับลูกน้องเสี่ยช่วยกันจับมัด
“เสี่ยปล่อยพ่อผมไป”
“อั๊วรู้จักลื๊อสองพ่อลูกมานาน ลื๊อรักพ่อลื๊อมาก อั๊วให้โอกาสลื๊อช่วยชีวิตพ่อ แต่งงานกับเหมย แล้วอั๊วจะไม่ฆ่าพ่อลื๊อ”
“ไม่ต้องห่วงพ่อ เทพ ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง”
“เสี่ยทำพ่อผม ผมไม่เอาเสี่ยไว้”
“ลื๊อจะแต่งหรือไม่แต่ง”
“เสี่ยปล่อยพ่อผมเดี๋ยวนี้”
“อั๊วให้โอกาสลื๊อแล้วนะ เฮีย ไปข้างนอก อั๊วไม่อยากลูกเฮียเห็นภาพสะเทือนใจ”
เสี่ยเต๊กคุมพร้อมพงศ์ออกไป
“อย่านะเสี่ย”
เสียงปืนลั่นปัง! ดังจากหน้าห้อง
หลงใจหล่น “พ่อ”
ที่หน้าห้อง เสี่ยเต๊กหลอก ที่จนจริงยิงปืนลงพื้น ไม่ได้ยิงพร้อมพงศ์ แต่ก็ทำเอาพร้อมพงศ์หน้าตาตื่นตระหนก
“อั๊วไม่ฆ่าเฮียหรอกน่า ฆ่าคนตายก็ติดคุก อั๊วอยากอยู่เลี้ยงหลาน”
“เสี่ยพูดว่าเป็นโรคเก๊าใช่มั้ย”
“เออ ทำไมวะ”
พร้อมพงศ์เตะหัวเข่าเสี่ยเต๊กอย่างแรง
“โอ๊ย”
เสี่ยเต๊กลงไปนั่งกุมหัวเข่า พร้อมพงศ์รีบหนีไป
พร้อมพงศ์ปีนรั้วหนีไปได้ เสี่ยเต๊กไม่ได้ตามมา
เสี่ยเต๊กหายเจ็บหัวเข่าแล้ว
“แสบจริงๆ เฮีย แล้วทีนี้จะบังคับลูกเฮียให้แต่งงานได้ยังไง”
เสี่ยเต๊กโมโห กลับเข้าห้องมา เห็นหลงร้องไห้ เข้าใจว่าพ่อโดนยิงตายแล้ว คร่ำครวญด้วยความเสียใจ
“เสี่ยฆ่าพ่อผมทำไม...ฆ่าพ่อผมทำไม”
เสี่ยเต๊กได้ความคิดทันที ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เพทุบาย
“พ่อลื๊อยังไม่ตาย อั๊วยิงขา”
“ผมจะไปดูพ่อ”
เสี่ยเต๊กสั่งเสียงดัง “อย่าให้มันออกไป”
พลกับลูกน้องเสี่ยจับหลงไว้ ไม่ให้ออกไป
“พงศ์เทพ ถ้าลื๊อยังดื้อดึง ไม่ยอมแต่งงานกับเหมย กระสุนนัดหน้า จะไม่โดนที่ขาพ่อลื๊อ กระสุนจะตรงเข้า...หัวใจ”
เสี่ยเต๊กวาดหน้ามหาโหดกว่าครั้งไหนๆ จนหลงหน้าซีดเผือด กลัวเสี่ยเอาจริง ฆ่าพ่อถึงตาย
ฟากพร้อมพงศ์ใจร้อนเป็นไฟ ห่วงลูกชายมาก ขับรถมองหาตึกค่ายเพลง
“คนที่ปั๊มน้ำมันบอกว่าพีทเป็นนักร้องค่ายเพลงแถวนี้ ไหนค่ายเพลงวะ”
พร้อมพงศ์เห็นตัวตึกปุ๊บ ก็จอดรถพรืด หน้าตึก รีบลงจากรถ วิ่งเข้าไปเจอรปภ.เฝ้าหน้าตึก ถามอย่างร้อนรนใจ
“นักร้องที่ชื่อพีทอยู่ชั้นไหน !
รปภ.1 บอก “คุณพีทเพิ่งกลับไปครับ”
พร้อมพงศ์ปั้นเรื่องทันที “บ้านพีทอยู่ไหน ลุงต้องไปหาพีทด่วน มีเรื่องคอขาดบาดตาย”
“ผมไม่รู้จักบ้านคุณพีทครับ”
พร้อมพงศ์คิดปราดเดียว แล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์เพทุบาย แกล้งร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
“ฮือๆๆ ลูกสาวลุงเป็นแฟนคลับพีท ตอนนี้ลูกลุงป่วยหนัก ลุงมาขอร้องพีทให้ไปเยี่ยมลูก ก่อนลูก...ตาย โฮๆๆๆๆ”
รปภ.1 หลงกลสงสารพร้อมพงศ์ “ถึงรู้ ผมก็บอกไม่ได้ครับลุง”
พร้อมพงศ์แกล้งร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม “โฮๆๆๆ หมอบอกว่า ลูกลุงอยู่ไม่พ้นวันนี้ลุงต้องพาพีทไปร่ำราลูกลุงเดี๋ยวนี้”
รปภ.1 สงสารอยากช่วย “ช่วงนี้คุณพีทมาห้องอัดทุกวัน เวลามาถึงจะจอดรถหน้าตึกทักพวกแฟนคลับที่มาดักรอ พรุ่งนี้ก็น่าจะมา”
“งั้นลุงดักรอพีทหน้าตึก”
รปภ.1 ชักงง “อ้าว ไม่กลับไปดูลูกล่ะลุง ลุงว่า ลูกลุงอยู่ไม่พ้นคืนนี้”
พร้อมพงศ์กะล่อนรุ่นลายคราม ไหลลื่นไปจนได้ “ลุงจะโทร.บอกลูกให้อดทนรอเจอพีทพรุ่งนี้ก่อน อย่าเพิ่ง จากพ่อไป ฮือๆๆๆ”
พร้อมพงศ์แกล้งเดินร้องไห้ไปหาที่นั่งรอพีทแถวหน้าตึก พอพ้นสายตายามก็เลิกร้องไห้บอกตัวเองอย่างมาดหมาย
“รอหน่อยนะเทพ พรุ่งนี้พ่อจะไปช่วยเอ็ง”
พร้อมพงศ์หน้าตาเป็นทุกข์สุดจะประมาณ ห่วงลูกชายสุดหัวใจ
ฝ่ายครูเทียมรู้เรื่องหมดแล้ว พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เจ้าหลงเนี่ยนะทำผู้หญิงท้องแล้วทิ้ง”
จอมนางหน้าเศร้าจัด “จ้ะปู่ แฟนพี่หลงมาตามถึงบ้าน”
“พี่หลงก็ยังปากแข็ง โกหกจอมว่าไม่ได้ทำ” กระแตฮึดฮัด
“หลงเป็นคนจริง ไม่น่าโกหก” ครูเทียมบอกอย่างมั่นใจ
จอมนางน้อยใจ “ใครเข้าข้างพี่หลง ชั้นก็ไม่เสียใจเท่าปู่เข้าข้าง”
“ปู่ไม่ได้เข้าข้างมัน ปู่แค่ไม่ปักใจเชื่อ”
“แต่ชั้นเชื่อ เค้าท้องโตมาตามพี่หลงถึงบ้าน พี่หลงไม่ใช่คนดีอย่างที่ชั้นคิด ถ้าพี่หลงกลับมา ห้ามทุกคนให้เข้าบ้าน ชั้นไม่อยากเห็นหน้าพี่หลงอีก”
จอมนางบอกปู่กับพวกผู้ชายในบ้าน แล้วตัวเองก็แบกความเศร้าทุกข์ตรมขึ้นข้างบนไปกับกระแต
“หัวเด็ดตีนขาดชั้นก็ไม่เชื่อ พี่หลงทำผู้หญิงท้องแล้วทิ้ง” โก๊ะว่า
“ข้าห้าสิบ ห้าสิบ ว่ะ พวกเราใช่ว่ารู้จักหลงมาเป็นสิบปี ยังไม่เห็นธาตุแท้” โก่งว่า
ฟ้าประทานบอก “แต่ผมคิดว่าธาตุแท้พี่หลงเป็นคนดี ไม่ทำเรื่องแย่ๆ อย่างนั้นหรอก”
“ของแบบนี้ รับประกันให้ใครไม่ได้หรอกฟ้าประทาน ไอ้หลงมันอาจทำจริง” กำจายแย้ง
ครูเทียมตัดบท “พวกเราอย่าเพิ่งตัดสินหลง เท็จจริงยังไง ไม่มีใครรู้ดีเท่าเจ้าตัว แล้วเจ้าหลงถูกจับไปไหน”
“เห็นลุงพงศ์ว่าถูกจับไปบ้านผู้หญิง ลุงพงศ์ตามไปช่วยครับ” ฟ้าประทานบอก
“งั้นพวกเราก็รอฟังข่าวจากพ่อพงศ์ก่อน ถ้าหลงไม่ได้ทำผิดจริง พวกเราก็ต้องไปช่วยมัน”
พวกผู้ชายต่างไม่ค่อยมีใครปักใจเชื่อว่าหลงทำผู้หญิงท้องแล้วทิ้ง และค่อนข้างเป็นห่วงหลง
ตกกลางคืนลูกน้องเสี่ยเฝ้าหลงอยู่ในห้องหลังบ้าน หลงหน้าเศร้ามาก ตัวเองถูกจับมาแต่งงาน พ่อยังโดนเสี่ยเต๊กยิงขา พลกับเสี่ยเต๊กมา
“ลื๊อให้ไอ้พลไปตามอั๊วมา ตัดสินใจได้แล้วสิ”
“พ่อผมเป็นยังไงบ้าง เลือดออกเยอะมั้ย”
เสี่ยเต๊กโกหก “ไม่มากเท่าไหร่ อั๊วขังพ่อลื๊อไว้บนบ้าน”
“ผมยอมทำตามที่เสี่ยต้องการ เสี่ยต้องพาพ่อผมส่งโรงพยาบาล”
“อั๊วรับปากลื๊อ”
“งั้นตกลงครับ ผมจะแต่งงานกับเหมย”
เสี่ยเต๊กยิ้มร่าอย่างผู้กำชัยชนะ ในที่สุดพงศ์เทพก็พ่ายแพ้ราบคาบ ยอมรับปากแต่งงานกับเหมยฮัวแล้ว
เช้าวันถัดมา ครูเทียมกับจอมนางนำไหว้อัญเชิญพ่อแก่ เตรียมตัวไปงานประกวดลิเกชิงแชมป์ที่กรุงเทพฯ
“โอม พ่อแก่ ผู้มีฤทธิ์ลือชา ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาการนาฏศิลป์ ขอพ่อจงได้ยิน วันนี้ลูกจะไปประกวดลิเกชิงแชมป์ จึงมาอัญเชิญพ่อไปเยี่ยมยล ดลชัยชนะมาสู่ลูกและชาวคณะเทียมฟ้าเอย”
ครูเทียมลุกนั่งไม่สะดวก ฟ้าประทานจึงลุกไปยกเศียรพ่อแก่จากแท่นบูชา ถือประคองไว้ จอมนางหน้าตาซึม โศกเศร้าเรื่องพี่หลงไม่คลาย
ครูเทียมปลอบหลาน “จอมเอ๊ย เราเป็นลิเก มีหน้าที่ให้ความบันเทิงคนดู แม้ว่าในใจทุกข์ซักแค่ไหน ก็ต้องสลัดทิ้งไปตอนออกโรงนะลูก
“หลานปู่คนนี้ ยิ้มเก่งอยู่แล้วจ้ะ”
เพื่อยืนยันคำพูด จอมนางยิ้มให้ปู่ดู หากแต่เป็นรอยยิ้มฝืดฝืนแห้งแล้งเหลือคณา ครูเทียมดูรู้ว่าหลานสาวฝืนยิ้ม
“พ่อแก่ช่วยให้ลูกชนะการแข่งขันด้วยเถิด” กำจายอธิษฐาน
“ลูกชนะกลับมา จะบวชถวายพ่อ 7 วัน” โก่งอธิษฐานตาม
ตุ้มยิ้มเย้า “บอกพ่อแล้ว ตระบัดสัตย์ไม่ได้นะพี่โก่ง”
“พี่โกนหัวเตรียมบวชแล้วไม่เห็นเหรอ”
“เอ็งผมน้อยว้อย” กำจายด่า
ครูเทียมตัดบท “อย่ามัวแต่คุย รีบขนของไปขึ้นรถ”
“ดีนะจ๊ะ ประกวดคราวเนี้ย เราไม่ต้องขนเครื่องดนตรีไปเอง ทางคนจัดงานหาวงดนตรีไทยให้” กระแตว่า
จอมนางยิ้มบอกทุกคน “รอบชิงแชมป์ ทางผู้จัดงานเค้าจัดเต็มจ้ะ”
โก๊ะไม่วายยบ่นถึงหลง “อยากให้พี่หลงไปด้วยชะมัด”
“พูดถึงคนๆ นั้นทำไมให้เสียบรรยากาศ” ชื่อหลงกระแตก็ไม่อยากเอ่ยถึง
จอมนางร่าเริงอยู่ ถึงกับซึมไปเลย
ฝ่ายหลงถูกจับมัดมือไพล่หลัง ขังอยู่ในห้อง ไม่ได้นอนทั้งคืน หน้าตาเป็นกังวลมาก ห่วงพ่อที่โดนเสี่ยยิงเมื่อวาน
สักครู่หนึ่งเสี่ยเต๊กกับพลเข้ามา เสี่ยเต๊กส่งชุดแต่งงานแบบธรรมเนียมจีนสีแดงให้
“ฤกษ์แต่งงาน 11 โมง แต่งตัวซะ”
“ผมอยากเจอพ่อก่อน”
“เสร็จพิธีแต่งแล้ว ลี๊อได้เจอพ่อแน่” พลบอก
“เสี่ย ถ้าพ่อผมเสียเลือดมากจนเป็นอะไรไป ผมจะเอาเสี่ยเข้าคุก”
เสี่ยเต๊กโกหก “เมื่อกี้ไปดู พ่อลื๊อยังคุยจ้อ ไม่ตายง่ายๆ หรอก รีบแต่งตัว”
พลแก้มัดให้ หลงไม่ยอมแต่งตัว อยากไปดูอาการพ่อก่อน
เสี่ยเต๊กขู่อีก “อยากให้พ่อตายรึไง”
หลงกำมือแน่น โคตรจะแค้นเสี่ยเต๊ก ทำร้ายกันมากเกินไปแล้ว แต่หลงก็ต้องใส่ชุดแต่งงาน กลัวเสี่ยฆ่าพ่อ
ทางด้านพร้อมพงศ์ดักรอเจอพีทตั้งแต่เมื่อคืน เผลอนั่งหลับไปแถวหน้าตึก พอตื่นก็สะดุ้งโหยง ลุกพรวดขึ้น นึกถึงลูกชาย
“เทพ...พีท แฟนหมยฮัวมาหรือยังวะ”
พร้อมพงศ์รีบไปถามรปภ.
“นักร้องชื่อพีทมาหรือยัง”
“ขับรถเข้าตึกไปนานแล้ว”
พร้อมพงศ์เซ็งตัวเอง “โธ่เว้ย ดันเผลอหลับพีทอยู่ชั้นไหน”
“อยู่ห้องอัด”
พร้อมพงศ์รีบเข้าตึกค่ายเพลงไปทันที
พร้อมพงศ์เดินกึ่งวิ่งเข้ามาในโถงตึกค่ายเพลง เดินตรงดิ่งไปที่ลิฟต์
พนักงานต้อนรับร้องเรียกไว้ “คุณคะ แลกบัตรก่อนค่ะ”
พร้อมพงศ์ไม่เสียเวลาแลกบัตร รีบวิ่งไปที่ลิฟต์
พร้อมพงศ์วิ่งตรงไปที่ลิฟท์
มีรปภ.วิ่งตามร้องห้าม “เข้าไม่ได้ครับ”
“ผมต้องเข้าไปหานักร้องชื่อพีท”
“คุณไม่แลกบัตรขึ้นมา ต้องแลกบัตรก่อนครับ”
“ผมมาตามหาพีท ผมต้องเจอพีทเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่เจอ ลูกผมตายแน่”
ระหว่างนี้ พีท นักร้องหนุ่ม พร้อมผู้จัดการส่วนตัว และแก๊งแดนเซอร์ออกมาจากลิฟต์ แฟนคลับวิ่งกรี๊ดเข้าไปหาพีท
พร้อมพงศ์มองหา “คนไหนพีทวะ” สุดท้ายร้องตะโกน “พีท...พีทอยู่ไหน”
พีทหันมาหา “เรียกผม มีอะไรครับ”
พร้อมพงศ์รีบมาหาพีท “คุณคือพีท ที่เป็นนักร้องดัง”
พีทบอกงงๆ “ใช่ครับ”
“ไปกับผมเดี๋ยวนี้” พร้อมพงศ์ถลาไปจับตัวพีท จะลากไปที่ลิฟต์
“คุณลุงเป็นใครน่ะ” พีทงง
ผู้จัดการพีทหันไปทางรปภ. “รปภ. มาช่วยจับลุงคนนี้ที”
รปภ.กับผู้จัดการส่วนตัวช่วยกันรุมจับพร้อมพงศ์ พีทงง ไม่รู้จักพร้อมพงศ์ มาจับเค้าเพราะอะไร
พร้อมพงศ์โดนรุมจับตัว แต่ยังแหกปากบอกพีท “เหมยฮัวท้องลูกคุณ คุณต้องไปบอกเตี่ยเหมยฮัว เตี่ยเหมยฮัวคิดว่าลูกชายผมทำลูกสาวท้อง จะฆ่าลูกผม”
“เหมยท้อง ทำไมเหมยไม่บอกผม”
พีทตกตะลึง เพิ่งรู้ว่าเหมยฮัวแฟนสาวตั้งท้อง
อ่านต่อหน้า 2
ลิเก๊ลิเกตอนที่ 24 อวสาน (ต่อ)
ป้ายตั้งหน้าทางเข้าเด่นหราเขียนว่า “การประกวดลิเกชิงแชมป์ประเทศไทย” โก่งขับรถตู้คณะผ่านป้ายนั้น เข้ามาถึงลานจอดรถหน้าหอประชุมสถานที่จัดงานประกวด งานดูเป็นทางการกว่ารอบคัดเลือก จัดในหอประชุมใหญ่ มีแฟนลิเกบางส่วนมาถึงแล้ว ทยอยเข้าหอประชุมทางประตูหน้า
ชาวคณะเทียมฟ้าลงมายืนมองด้านหน้าหอประชุมด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
“เล่นลิเกมาทั้งชีวิต ไม่เคยมีวาสนาได้เล่นในหอประชุม” กำจายเอ่ยขึ้น
“ชั้นกลัวตื่นเวที ลืมกลอน” โก่งว่า
“พี่โก่งเข้าฉากกับผม ผมจำกลอนพี่โก่งได้หมด จะคอยช่วยครับ”
“ไงจ๊ะ ผัวชั้น เป็นพระเอกทั้งในวิก นอกวิก” ตุ้มคนอวดผัวว่า
“หือ ปลาบปลื้มผัวเหลือเกินนะตุ้ม อีกหน่อยต้องกราบเช้ากราบเย็น” โก่งหมั่นไส้
ครูเทียมบอก “เข้าไปเตรียมตัวกันเหอะ”
ฟ้าประทานอัญเชิญพ่อแก่ลงจากรถ ชาวคณะช่วยกันขนกล่องชุดและเครื่องทรง
“ไปทางไหนวะจอม” ครูถาม
“เข้าประตูด้านหลังจ้ะ”
ครูเทียมกับชาวคณะเดินอ้อมหอประชุมไปด้านหลัง จอมนางเดินรั้งท้าย มองหาหลง อยากให้พี่หลงมาเชียร์ กระแตหันมาเห็นน้องสาวมองหาใครอยู่ จึงเดินย้อนกลับมาหา
“พี่หลงไม่มาหรอกจอม ป่านนี้โดนเมียทั้งตบทั้งด่า”
“ชั้นมองหาพวกแม่ยกจ้ะ ไม่รู้ไปอยู่ไหนกันหมด”
จอมนางทำหน้าตาไขสือเดินไป
“จอมของพี่ มีความรักครั้งแรก ก็ผิดหวัง” กระแตหน้าเศร้า เสียใจไปกับน้องสาว
ส่วนที่โถงบ้านเสี่ยเต๊ก มีงานแต่งงานระหว่างเหมยฮัวกับพงศ์เทพ เป็นงานเล็กๆ เชิญเฉพาะญาติสนิท และเพื่อนสนิทเหมยฮัวมา เหลียนฮัวเดินต้อนรับแขก ทักทายญาติๆ
“อากงหิวมั้ย เจี๊ยะหมั่นโถรองท้องก่อนมั้ย”
“อั๊วยังไม่หิว”
เหลียนฮัวเดินมาทักทายเพื่อนๆ เหมยฮัว ที่มากันหลายคน เป็นผู้หญิงล้วน
“ไหน คนไหนเป็นเพื่อนเหมยตั้งแต่ม.ต้น”
เพื่อน 1“หนูค่ะ คนอื่นๆ รู้จักตอนม.ปลาย หม่าม้าขา แฟนเหมยเป็นใครคะ ตอนหม่าม้าโทร.ไปบอกว่าเหมยจะแต่งงาน หนูงงมาก เหมยไม่เคยเล่าว่ามีแฟน”
“แฟนเหมยชื่อพงศ์เทพ เป็นลูกชายเพื่อนเตี่ยเหมย รูปหล่อ นิสัยดี อ่า..หนูบอกเพื่อนๆ หรือยังว่าเหมย อืม...เหมยท้อง”
เพื่อน 1 “บอกแล้วค่ะ พวกเราดีใจมาก จะได้มีหลาน”
“เหมยโชคดี ที่มีเพื่อนอย่างพวกหนู”
ระหว่างนี้อาจงลงจากข้างบนหน้าตาไม่สู้ดี ตรงมาหาคุณนายกระซิบบอก
“คุณหนูไม่ยอมแต่งตัวค่ะ”
เหลียนฮัวหันไปยิ้มบอกกับเพื่อนเหมยฮัว “ตามสบายนะหนู”
เหลียนฮัวกับอาจงขึ้นข้างบนกันไป
ครู่ต่อมาเหลียนฮัวกับอาจงเข้าห้องมา เห็นเหมยฮัวหน้าบึ้งตึง ยังอยู่ในชุดนอน โดยชุดแต่งงานสีแดงแบบจีนวางอยู่บนเตียง
“หม่าม้าจับพี่เทพมาก็เปล่าประโยชน์ เหมยไม่แต่ง”
“เพื่อนเหมยมากันทั้งกลุ่ม เหมยไม่แต่งไม่ได้”
เหมยฮัวใช้วิธีดื้อเงียบ ไม่เถียงกับหม่าม้า
“จะเกลี้ยกล่อมคุณหนูยังไงดีคะ” อาจงเครียด
เหลียนฮัวคิดหาวิธีให้ลูกสาวยอมแต่งงาน
เหลียนฮัวเข้ามาหาพงศ์เทพในห้องหลังบ้าน เขาใส่ชุดสูทเรียบร้อยแล้ว มีเสี่ยเต๊กกับเบิ้มคุมอยู่
“อาเทพ ลื๊อต้องช่วยอั๊ว”
พงศ์เทพไม่พอใจเหลียนฮัว “จะให้ผมทำอะไรผมอีกครับ แค่นี้ยังทำลายชีวิตผมไม่พอ”
เหลียนฮัวพาพงศ์เทพมาหาเหมยฮัว เขาอยู่ใส่ชุดสูทแต่งงานหล่อเหลา แต่ใบหน้าไม่สดใสเอาเลย
“พี่เทพ” เหมยฮัวรีบปรี่ไปหาพงศ์เทพ “เตี่ยต้องบังคับให้พี่ใส่ชุดนี้ ถอดออกเถอะค่ะ”
“ไม่มีใครบังคับพี่ พี่เต็มใจแต่งงานกับเหมย พอครบปีนึง เราค่อยหย่ากัน ส่วนลูกเหมย พี่จะเป็นพ่อให้ไปตลอดชีวิต เหมยแต่งตัวเถอะ ใกล้ฤกษ์แล้ว”
เหมยฮัวแปลกใจมาก “ทำไมอยู่ๆ พี่ถึงยอม”
“เหมยก็เหมือนน้องสาวพี่ น้องสาวเดือดร้อน พี่ชายจะใจดำ ไม่ช่วยได้ยังไง”
“แล้วแฟนพี่ล่ะคะ”
“จอมนางตัดขาดพี่แล้ว”
“เค้าเข้าใจผิด เลยโกรธพี่ เหมยจะไปบอกความจริงเค้าให้”
“เมื่อคืนพี่นั่งคิดทั้งคืน พี่รู้สึกยังไงกับจอมนางกันแน่ เหมยก็รู้ พี่รักคนยาก”
“ค่ะ พี่เทพรักยาก แต่เวลารักใคร รักจริง”
“พี่รู้จักจอมนางแค่ไม่กี่เดือน คนอย่างพี่ไม่น่ารักใครได้ในเวลาสั้นแค่นั้นพี่คิดว่า สิ่งที่พี่มีให้จอม คือ ความหลง ไม่ใช่ความรัก เลิกกันก็ดีแล้ว พี่ไม่ได้รักเค้าจริงเหมยรีบแต่งตัว แล้วเข้าพิธีแต่งงานกับพี่นะครับ”
เหมยฮัวจ้องตาจับผิดพงศ์เทพ หลงทำตาใสซื่อ ตีหน้าตาย ไม่ให้เหมยฮัวจับผิดได้
บรรยากาศหลังเวทีประกวด แสนคึกคัก ชาวลิเกจับจองพื้นที่แต่งองค์ทรงเครื่อง มีคณะลิเกเข้ารอบ
ชิง 3 คณะ คือ เทียมฟ้า สุวรรณภูมิ และ วงศ์วาริน
พวกเทียมฟ้าจับจองที่มุมหนึ่ง วางกล่องเครื่องทรง ชุดลิเก ชาวคณะเริ่มแต่งตัวแต่งหน้ากันแล้ว ครูเทียมเดินดูความเรียบร้อยของแต่ละคน พ่อแก่ที่อัญเชิญมาจากบ้าน ตั้งบูชาอยู่ใกล้ๆ จุดธูปไหว้แล้ว โดยธูปไหว้พ่อแก่ถูกดูแลอย่างดีไม่ให้ดับโดยเด็ดขาด จนกว่าจะเล่นจบ
พิธีกรเข้ามาแจ้งคิวการแสดงกับพวกลิเก
“คณะกรรมการจับสลากลำดับขึ้นประกวดแล้วนะครับ คณะแรกที่ขึ้นคือ คณะวงศ์วาริน”
ชาวคณะวงศ์วารินตื่นเต้น
“คณะที่ 2 คณะสุวรรณภูมิ”
พวกสุวรรณภูมิตื่นเต้นไม่แพ้ชาวคณะวงศ์วาริน
“คณะที่ขึ้นเล่นคณะที่ 3 คณะเทียมฟ้า”
ชาวคณะเทียมฟ้าตื่นเต้น จอมนางมาชะเง้อดูข้างเวที สอดสายตามองหาหลง ว่าจะมาเชียร์มั้ย
“ถึงพี่มีคนอื่น ชั้นก็อยากให้พี่มาเชียร์ชั้น ในฐานะพี่ชาย”
ด้านหน้าเวที คนดูนั่งกันเยอะแล้ว ในกลุ่มคนดูไม่มีแม้เงาหลง
“พี่ไม่มา พี่ไม่แยแสชั้นแล้ว”
จอมนางผิดหวัง หน้าเศร้า ทั้งน้อยใจ และ เสียใจเหลือเกิน
ทางด้านสองบ่าวสาวอยู่ในชุดแต่งงานตามธรรมเนียมจีน พงศ์เทพคอยประคองเหมยฮัวท้องโย้มาทักทายแขกเหรื่อ เสี่ยเต๊กกับเหลียนฮัวเดินประกบบ่าวสาว ป้องกันพงศ์เทพหักหลัง หนีงานแต่ง พลเองก็คอยคุมเชิงอยู่ห่าง ๆ
“พาแฟนไปไหว้ญาติ ๆ สิเหมย” เสี่ยบอก
เหมยฮัวพาพงศ์เทพไปไหว้ญาติๆ พงศ์เทพแสดงบทเจ้าบ่าวได้ดี ไม่มีใครสงสัยว่าถูกบังคับแต่งาน ไหว้ญาติแล้ว เหมยฮัวพามาแนะนำให้เพื่อน ๆ รู้จัก
“นี่พี่เทพจ้ะ”
“แฟนเหมยหล่อจังเลย มิน่าถึงเก็บเงียบ หวงนี่เอง” เพื่อน 1 ยิ้มแย้ม
เหมยฮัวยิ้มเจื่อนๆ
เพื่อน 2แซว “หล่อ สวย สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก”
“อาเทพ เหมย เตรียมจุดธูปไหว้ฟ้าดิน” คุณนายคอยกำกับ
ที่เวทีประกวดในหอประชุม จอมนางตกอยู่ในอาการช้ำรัก เดินมาจุดธูปไหว้พ่อแก่ เสริมแรงใจ
“ลูกเทิดทูนบูชาพ่อแก่เหนือสิ่งใด ขอพ่อช่วยให้ลูกมีจิตใจเข้มแข็ง หนักแน่น ขอให้ดวงใจบอบช้ำของลูก กลับมาเป็นดวงใจที่สดใสดวงเดิมในเร็ววัน”
พอไหว้พ่อแก่ จิตใจจอมนางดีขึ้น จากหน้าตาหม่นหมอง เริ่มสดชื่นขึ้น
พงศ์เทพกับเหมยฮัวกำลังจะจุดธูปไหว้ฟ้าดิน อาจงจัดธูปให้
“จุดธูปไหว้ฟ้าดินแล้ว เราต้องทำอะไรต่อ มีพิธีอีกเยอะมั้ย” พงศ์เทพกระซิบถามเหมยฮัว ใจร้อน อยากให้พิธีเสร็จไวๆ จะได้พาพ่อไปโรงพยาบาล ผ่ากระสุนออก
“พี่เทพต้องรีบไปไหนหรอคะ”
“เปล่าครับ พี่แค่...อยากรู้”
อาจงส่งธูปให้บ่าวสาว สองคนกำลังจะไหว้ฟ้าดิน จู่ๆ พร้อมพงศ์เดินอาดๆ พาพีทเข้ามา
“หยุดพิธีก่อน”
เหมยฮัวหันมาหาดู พอเห็นพีทมากับพร้อมพงศ์ก็ตกตะลึง
“พีท”
พงศ์เทพงงมาก “พ่อไม่ได้โดนยิง”
พร้อมพงศ์รู้ทันที “เสี่ยเต๊กหลอกเอ็งสิ”
พงศ์เทพหันขวับมามอง เสี่ยเต๊กยิ้มเจื่อนๆ
“เสี่ยต้มผมซะเปื่อย”
เพื่อนๆ เหมยฮัวพากันกรี๊ดพีท
“อ๊าย... พีท ตัวจริงหล่อมาก”
พีท รีบตรงเข้ามาหาเหมยฮัวใกล้ๆ ดูท้องเหมยฮัว “เรากำลังจะมีลูก” ซุปตาร์หนุ่มออกอาการดีใจมาก
แขกงงกันทั้งงาน ใครเป็นพ่อลูกในท้องเหมยฮัวกันแน่ เจ้าบ่าว หรือ นักร้องหนุ่มคนดัง
เหมยฮัวอับอายขายหน้า วิ่งหนีขึ้นข้างบน พีทจะตามไป
“ห้ามตามไป”
เสี่ยเต๊กจ้องพีทเขม็ง ไอ้หนุ่มนี่เป็นใคร เกี่ยวข้องกับลูกสาวตัวเองยังไง
ต่อจากนั้น เสี่ยเต๊ก กับเหลียนฮัว ปิดห้องคุยกับพีท
“ลื๊อเป็นแฟนตัวจริงลูกสาวอั๊วงั้นหรอ”
“ครับ”
เหลียนฮัวสารภาพ “อั๊วรู้อยู่แล้ว ไม่ได้บอกเสี่ย”
เสี่ยเต๊กฉุน “ปิดอั๊วทำไมฮึอาเหลียน”
“อั๊วกลัวเสี่ยลงโทษเหมย อย่างน้อยเสี่ยก็ชื่นชมอาเทพ ให้เข้าใจผิดว่าเป็นอาเทพ เสี่ยต้องไม่โกรธเหมยมากนัก”
“อาเหลียนนะอาเหลียน ทำให้อั๊วตามล่าผิดคน” เสี่ยโกรธเอาการ
เหลียนฮัวหันมาด่าพีท “ลื๊อเห็นลูกอั๊วเป็นอะไร! นึกจะทิ้งก็ทิ้ง นึกจะกลับมาก็กลับ”
“ผมไม่เคยทิ้งเหมยครับ ผมไปเรียนร้องเพลงที่เกาหลี เราแค่ห่างกันไป” พีทอธิบาย
เหลียนฮัวโกรธไม่หาย “ลื๊อหายหัวไปเฉยๆ ก็เหมือนทิ้งนั่นแหละ”
เสี่ยเต๊กปรามเหลียนฮัว ใจเย็นกว่าเมีย “อาเหลียน อั๊วคุยเอง...ลื๊อกับเหมยคบกันมานานหรือยัง”
“เกือบปีแล้วครับ ผู้จัดการส่วนตัวผมให้ปิดข่าว กลัวแฟนคลับหาย เหมยก็เข้าใจ หลบๆ ซ่อนๆ ไปไหนมาไหนกับผม”
เหลียนฮัวสอด “ลื๊อเห็นชื่อเสียงสำคัญกว่าลูกสาวอั๊ว”
“ผมเองก็ไม่สบายใจครับ เหมยยอมทำทุกอย่างเพื่อผม แต่ผมกลับเห็นแก่ตัว”
เหลียนฮัวหมั่นไส้ “ลื๊อก็รู้ตัวนี่”
“ผมตั้งใจว่า กลับจากเกาหลี ผมจะประกาศว่ามีแฟนแล้ว แต่ทางค่ายไม่ยอม ปีหน้าผมจะโกอินเตอร์ไปร้องเพลงที่เกาหลี”
“แล้วลื๊อจะเลือกอะไร ความก้าวหน้าในอาชีพ หรือ ความรัก” เสี่ยถามแมนๆ คุณนายจ้องเขม็ง
“ผมยอมรับครับ ผมลังเล เลือกไม่ได้ เพราะกว่าผมจะได้เป็นนักร้อง มีชื่อเสียงอย่างทุกวันนี้ ผมฝ่าฟันมาเยอะมาก แต่พอลุงพงศ์ไปบอกว่าเหมยท้อง ผมก็ตัดสินใจได้ทันที ผมจะแต่งงานกับเหมย ถึงผมไม่ได้โกอินเตอร์ ต้องเลิกเป็นนักร้อง ผมก็เลือกเป็นสามีและพ่อที่ดีให้ลูกครับ”
“ลื๊อเป็นลูกผู้ชาย ยืดอกรับผิดชอบ”
คำตอบของพีททำให้เสี่ยเต๊กพอใจมาก แม้แต่คุณนายเหลียนฮัวที่โกรธจัด ก็หายโกรธหมดสิ้น แฟนลูกสาวมีความรับผิดชอบดี
อ่านต่อหน้า 3
ลิเก๊ลิเกตอนที่ 24 อวสาน (ต่อ)
อีกฟาก การประกวดลิเกรอบชิงชนะเลิศ เริ่มขึ้นแล้ว
“การประกวดลิเกชิงแชมป์ประเทศไทย ดำเนินมาถึงรอบสุดท้าย รอบชิงชนะเลิศ โดยเราได้เดินสายจัดประกวดลิเกในหลายจังหวัด เพื่อคัดเลือกคณะลิเกชั้นเยี่ยมมาประชันกันในวันนี้ และลิเกคณะแรกที่จะขึ้นทำการแสดงได้แก่คณะ....วงศ์วาริน”
คณะลิเกวงศ์วารินทำการแสดง
ฝ่ายเหมยฮัวร้องไห้เสียใจอยู่ในห้อง เสี่ยเต๊กกับเหลียนฮัวพาพีทเข้ามาหาลูกสาว
“เตี่ยพาเค้าเข้ามาทำไมคะ”
“เหมย เชื่อผมนะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเหมยท้อง”
“เหมยส่งข้อความ ส่ง Line ไปให้พีทเป็นร้อยๆ ครั้ง พีทไม่รู้ได้ยังไง”
“ผู้จัดการส่วนตัวไม่ยอมบอกผม วันที่เหมยไปหาผมที่ค่ายเพลง ผมก็ไม่รู้เรื่องผมรักเหมยมากนะ ไม่รัก ผมก็ไม่มาหรอก”
เหมยฮัวแค้นใจ “สายไปแล้ว วันที่เหมยต้องการพีท พีทไม่อยู่ วันนี้เหมยอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว”
“ผมจะประกาศออกสื่อว่าเราจะแต่งงานกัน ทางค่ายไม่พอใจ ฉีกสัญญาผม ผมก็ไม่สน”
เหมยฮัวตกใจนิดๆ “พีทฝันอยากโกอินเตอร์ ฝันของพีทต้องสลายนะ”
“ผมยอมทิ้งความฝัน เพื่อเหมย เพื่อลูก”
เหมยฮัวเริ่มใจอ่อน
“เหมย เตี่ยน่ะผ่านโลกมามาก เจอคนดีคนเลวมานับไม่ถ้วน เตี่ยดูคนไม่ผิด แฟนเหมยเป็นคนดี ให้อภัยเค้าเถอะลูก”
“อย่าทิฐิเลยเหมย จะเป็นแม่คนอยู่แล้ว ทำอะไร ต้องนึกถึงลูกให้มาก”
“พีทไม่เสียดายหรอที่ต้องทิ้งความฝัน เพื่อเหมยกับลูก”
“ไม่มีอะไรสำคัญเท่าครอบครัว ผมอยากดูแลเหมยกับลูกให้ดีที่สุด”
พีทกอดเหมยฮัว เหลียนฮัวดีใจแทนลูกสาวจนร้องไห้ เสี่ยเต๊กโอบเมีย
ถัดจากนั้นหลง พร้อมพงศ์ เหมยฮัวกับพีท ซึ่งใส่ชุดแดงแต่งงานแล้ว รีบมาที่รถพร้อมพงศ์ จะไปงานประกวดลิเก
“เตี่ยอยู่รับหน้าแขกไปก่อนนะคะ เหมยกับพีทจะรีบกลับมาแต่งงาน”
เสี่ยเต๊กยิ้มรับ “ช่วยพี่เทพปรับความเข้าใจกับแฟนให้ได้นะลูก”
ทั้งหมดกำลังจะขึ้นรถ หลงเร่งรีบร้อนรนมากกว่าใคร ใจลอยไปถึงจอมนางแล้ว เหลียนฮัววิ่งตามมา เอาเช็คมาให้พร้อมพงศ์
“อย่าเพิ่งไปเฮีย มาเอาเช็คก่อน”
“เช็ค เงินน่ะสิ” พร้อมพงศ์ตาลุก รีบดิ่งมาหาคุณนายเหลียนฮัว
“พ่อ ผมรีบอยู่นะครับ”
“เออน่าแป๊บเดียว”
“อย่าคิดว่าเราดูถูกนะเฮีย เสี่ยยึดบ้านลื๊อมา เลยอยากชดใช้คืน”
“ขอบคุณมากครับคุณนายเหลียนฮัว”
พร้อมพงศ์ รับเช็คมาหน้าระรื่น ยิ่งพอเห็นตัวเลขในเช็ค ก็แทบลมใส่ ตาเหลือก
เสี่ยเต๊กเหล่ แซว “เอายาหอมมั้ยเฮีย”
พร้อมพงศ์ยิ้มร่า “มีเงินก้อนนี้ ผมสร้างโรงงานยาหอมได้เลยครับเสี่ย”
“ได้เงินแล้วก็ขึ้นรถเร็วพ่อ”
“เร่งจริงเว้ย”
พอพร้อมพงศ์ขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย หลงก็รีบขับรถบึ่งไปทันที
คณะเทียมฟ้าแสดงลิเกเรื่อง “เลือดรักสองแผ่นดิน” ฟ้าประทานเป็นเจ้าชาย จอมนางเป็นเจ้าหญิงต่างเมือง กำจายเป็นกษัตริย์ บิดาของจอมนาง โก่ง เป็นมหาดเล็กของฟ้าประทาน โก๊ะเป็นมหาดเล็กของกำจาย ส่วนกระแตกับตุ้มเป็นนางสนมของจอมนาง
โดยเนื้อเรื่องฉากนี้ ฟ้าประทาน รับบทเป็นเจ้าชาย เขียนจดหมายรักถึงเจ้าหญิงต่างเมือง
โก่ง มหาดเล็กเอาข่าวร้ายมาบอก พระราชบิดาของฟ้าประทานโดนลอบปลงพระชนม์ โดยกษัตริย์เมืองคู่อริ ส่งคนมาฆ่าถึงห้องบรรทม
ฟ้าประทานแค้นมาก ขย้ำจดหมายรักทิ้ง แล้วเขียนจดหมายท้ารบ
จอมนางเตรียมขึ้นออกโรง ท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย ครูเทียมมาหาหลานสาวให้กำลังใจ
“สูดลมหายใจลึกๆ ลูก”
จอมนางทำตามที่ปู่สอน สูดหายใจลึกๆ ยึดมั่นในสมาธิ
“ยังตื่นเต้นอยู่เลยจ้ะปู่”
“คิดซะว่าไม่ได้มาแข่งขันประชันกับใคร เรามาเล่นให้แฟนลิเกดู”
จอมนางท่องตามปู่ “เล่นให้แฟนๆ ดู ไม่ได้มาแข่ง...เล่นให้แฟนๆ ดู เราไม่ได้มาแข่ง”
สักพักจอมนางจึงค่อยๆ คลายความตื่นเต้นลง
บนท้องถนนตอนนี้ รถติดมาก หลงกระวนกระวาย สุดๆ กลัวไปดูจอมนางประกวดลิเกไม่ทัน
“รถติดขนาดนี้ ต้องไปเชียร์จอมไม่ทัน...วิ่งไปดีกว่า”
“เฮ้ย หอประชุมอีกไกลนะเว้ย”
“พ่อมาขับแทนผม”
หลงในสูทเจ้าบ่าวอย่างหล่อ ลงจากรถ รีบวิ่งไป
เหมยฮัวตะโกนเชียร์ไล่หลัง “ไปเชียร์แฟนให้ทันนะพี่”
บนเวทีคณะเทียมฟ้าเล่นลิเกอยู่ โดยเนื้อเรื่องฉากนี้ เป็นเหตุการณ์ณ ท้องพระโรง เมืองของกษัตริย์กำจาย และกำจายกำลังคุยกับ พระธิดา จอมนาง มีกระแตกับตุ้มเป็นนางสนม
โก๊ะเป็นมหาดเล็ก นำจดหมายท้ารบจากฟ้าประทานมาให้ จอมนางเพิ่งรู้ว่าพ่อส่งคนไปฆ่าฟ้าประทาน
กำจายกับโก๊ะออกไปสั่งการ เตรียมรับมือฟ้าประทานที่กำลังยกพลบุกมา จอมนางคุยกับนางสนม ห่วงพระบิดาและคนรัก จอมนางแอบรักกับฟ้าประทาน
จังหวะนี้หลงเข้าหอประชุมมานั่งแถวหน้าเวทีให้จอมนางเห็น
ส่วนบนเวที จอมนางเห็นหลงมาเชียร์ เผลอยิ้มออกมานิดหนึ่ง แล้วหุบยิ้มเล่นลิเกต่อ โดยจอมนางไม่หันมามองหลงอีกเลย
“จอมยังคิดเราเป็นพ่อลูกในท้องเหมย” หลงกดโทรหาพ่อ “พ่อครับ มาถึงแล้ว พาเหมยกับแฟนไปเจอผมหลังหอประชุมนะครับ ผมต้องให้เหมยช่วย”
หลงลุกออกไป สวนกับเจ๊ทรงงามกับพวกแม่ยกที่เข้ามา
บนเวทีตอนนี้ จอมนางมองตามหลง ด้วยสีหน้าน้อยใจ หลงมาเชียร์แค่แป๊บเดียว
ครูเทียมกับฟ้าประทานดูจอมนาง กำจาย โก๊ะ กระแต และตุ้ม แสดง ใบหน้าครูยิ้มพึงใจ
“เล่นกันได้ดีทุกคน” ครูเทียมกวาดตามองคนดู “ตรึงคนดูซะอยู่หมัด”
คนดู นั่งกันนิ่ง ดูเทียมฟ้าแสดงอย่างเคลิ้มคล้อย
ครูเทียมเห็นเจ๊ทรงงามกับเพื่อนแม่ยก นั่งสลอนอยู่ในแถวคนดู
“ฟ้าประทาน ดูสิใครมา นั่งแถวที่สาม”
ฟ้าประทานมองไปเห็นเจ๊ทรงงามก็ดีใจ “เจ๊ยกโทษให้ผมแล้ว มาให้กำลังใจผม”
“ครูเทียมครับ”
ครูเทียมกับฟ้าประทานหันมาตามเสียง เห็นหลงยืนอยู่
ฟ้าประทานดีใจมาก “ลุงพงศ์ช่วยพี่หลงออกมาได้”
“มีเรื่องอะไรกัน” ครูฉงน
“ผมมีเรื่องอยากอธิบายให้ครูฟัง ครูออกไปข้างนอกกับผมได้ไหมครับ”
หลงพาครูเทียมออกมาหลังหอประชุม มีพร้อมพงศ์ พีท เหมยฮัว รออยู่ ครูมองเหมยฮัวอย่างระแวง ผู้หญิงท้องคนนี้น่ะเหรอที่ว่าเป็นแฟนหลง
“นี่เหมยฮัวลูกสาวเพื่อนพ่อผมครับ ผมกับเหมยรักกันเหมือนพี่น้องแล้วนี่ พีท แฟนเหมย”
บ่าวสาวไหว้นอบน้อม ครูเทียมรับไหว้
“หนูกับแฟนไม่เข้าใจกัน หนูคิดว่าแฟนทิ้ง หนูเลย...อืม...โยนให้พี่เทพรับเป็นพ่อลูกในท้องค่ะ หนูผิดเอง อย่าโกรธพี่เทพเลยนะคะ” เหมยฮัวอธิบาย
“ผมกับเหมยจะแต่งงานกันวันนี้ครับ”
“เหมยกับพีทมาเป็นพยาน ยืนยันคำพูดลูกชายผมครับ” พร้อมพงศ์อธิบาย
“เชื่อพวกเรานะครับครู ทั้งหมดที่พวกเราพูด เป็นความจริง”
ครูเทียมมองหลง เห็นแต่แววตาจริงใจจริงจังของเขา
“ข้าเชื่อเอ็ง”
หลงยิ้มกว้างดีใจมาก “ขอบคุณครับครู”
พร้อมพงศ์ เหมยฮัว และพีทก็ยิ้มดีใจ ยินดีกับหลง
“ครูช่วยพูดกับจอมให้ผมได้มั้ยครับ”
“ก็พอได้ แต่เรื่องง้อจอม เอ็งต้องง้อเอาเอง” ครูเทียมบอก
“เหมยช่วยง้อแฟนให้นะพี่เทพ” เหมยฮัวอาสา
“เหมยกับพีทกลับไปแต่งงานเถอะ พี่จะง้อแฟนพี่เอง”
หลงขบคิด หาวิธีง้อจอมนาง
บนเวทีคณะเทียมฟ้าแสดงฉากจบ
โดยในฉากนี้จอมนางแอบมาหาฟ้าประทานที่ค่าย ขอร้องให้ยกทัพกลับเมือง ฟ้าประทานปรารถนาแก้แค้นให้พระบิดา ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต เมื่อห้ามคนรักไม่ได้ จอมนางตัดสินใจกินยาพิษที่เตรียมมาหมายฆ่าตัวตาย เพื่อชดใช้
กำจายตามมา เห็นพระธิดาตาย ก็เสียใจมาก ฟ้าประทานเองก็โศกเศร้าเสียใจที่จอมนางตาย จึงเอาดาบแทงตัวเองตายตาม ก่อนตายฟ้าประทานบอกกำจาย ขอยุติสงคราม สงครามไม่เคยให้สิ่งดีงาม หากมีแต่ความสูญเสีย
คนดูปรบมือ ปลื้มปริ่ม ฟินกันทั้งหอประชุมใหญ่
จอมนาง กระแต กำจาย โก๊ะ ตุ้ม เล่นจบ พากันกลับเข้าหลังเวทีทันที
พอเข้ามาจอมนางมองหาปู่แต่ไม่เจอ “ใครเห็นปู่มั่ง”
ครูเทียมเดินยิ้มมาจากประตูหลังหอประชุม
“ปู่ไปไหนมาจ๊ะ ยิ้มกริ่มมาเชียว”
“ปู่ออกไปคุยกับหลงมา หลงไม่ได้ทำผิดต่อเอ็ง เอ็งเข้าใจผิด”
“พี่หลงนี่สาลิกาลิ้นทอง กล่อมปู่จนมาช่วยพูดให้”
“ปู่เป็นปู่เอ็ง ความทุกข์ของเอ็ง ก็คือความทุกข์ของปู่ ปู่ไม่ปกป้องคนที่ทำร้ายเอ็งหรอก”
“ปู่แน่ใจได้ยังไงจ๊ะ พี่หลงไม่ได้โกหกปู่อีก” กระแตถาม
“ผู้หญิงท้องที่มาหาหลงที่บ้าน จะแต่งงานวันนี้ กับเจ้าบ่าวตัวจริง เค้ามาหาปู่ด้วย หลงไม่ได้ทำผู้หญิงที่ไหนท้อง”
โก๊ะได้ที “ชั้นบอกแล้ว พี่หลงไม่ได้ทำ”
“มันเป็นคนดีจริงๆเว้ย” กำจายอดทึ่งไม่ได้
“ชั้นเข้าใจพี่หลงผิด” ตุ้มหน้าม่อย
จอมนางดีใจ “พี่หลงไม่มีแฟน ไม่ได้ทำใครท้อง”
“หลงเป็นคนดี เอ็งเลือกคนไม่ผิดหรอกจอม” ครูบอก
“เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมพี่หลงไม่มาบอกชั้นเอง ให้ปู่มาพูด”
จอมนางหายโกรธแล้ว แต่ยังมีอาการน้อยใจ งอนนิดๆ
อ่านต่อหน้า 4
ลิเก๊ลิเกตอนที่ 24 อวสาน (ต่อ)
หลงออกอาการตื่นเต้นมาก เดินไปเดินมาวุ่นวายเหมือนคนใกล้คุมตัวเองไม่อยู่ พร้อมพงศ์เดินมาบอกลูกชาย
“เทียมฟ้าเล่นจบแล้ว”
หลงยิ่งตื่นเต้นหนักพร้อมพงศ์ขำ “ทำใจร่มๆ เทพ”
“สิ่งที่ผมกำลังจะทำ เป็นแค่ครั้งเดียวในชีวิตลูกผู้ชาย เป็นใครก็ต้องตื่นเต้นครับพ่อ”
หลงซ้อมพูดบางอย่าง โดยไม่ออกเสียง
หลงกับพร้อมพงศ์ลุ้นอยู่หน้าเวที ระหว่างนี้บนเวทีกำลังจะประกาศคณะชนะเลิศ เจ๊ทรงงามกับพวกแม่ยกลุ้นกันตัวโก่ง
“มาถึงช่วงเวลาที่ตื่นเต้นที่สุด คณะที่ผมจะประกาศต่อไปนี้ คือ คณะที่ชนะเลิศการประกวดลิเกชิงแชมป์ประเทศไทย”
ทุกคณะยืนรอฟังผล ชาวเทียมฟ้าลุ้นหนัก
“ลิเกที่ชนะเลิศปีนี้ คือ...”
จู่ๆ หลงขึ้นมาบนเวที “ขอเวลานอกเดี๋ยวครับ”
หลงเอาไมโครโฟนมาจากพิธีกรเฉยเลย พิธีกรงง ไอ้นี่จะทำอะไร คนดูก็งง
หลงประกาศใส่ไมค์ “ผม พงศ์เทพ หรือ ชื่อใหม่ว่า นายหลง”
หลังเวที จอมนาง ครูเทียม และชาวคณะได้ยินเสียงหลง รีบไปดู
“ผมรักนางเอกลิเกคนนึง ผมผิดพลาดทำให้เธอเสียใจ”
จอมนาง ครูเทียม และชาวคณะออกมาดูหลงอย่างตื่นเต้น หลงหันไปหาจอมนาง
“จอม...พี่รักจอมมาก พี่ทนสูญเสียจอมไปไม่ได้”
หลงเดินหาจอมนาง ที่ตอนนี้เขินใหญ่
“ทำอะไรนะพี่ อายเค้า”
หลงพูดใส่ไมค์ “ขอให้คนทั้งหอประชุมเป็นสักขีพยาน ผม นายหลง จะซื่อสัตย์ ภักดีกับจอมนางคนเดียว”
“ชั้นรู้แล้วจ้ะ กลับเข้าหลังเวทีเถอะ”
“พี่ยังพูดไม่จบ จอมครับ ให้เกียรติเป็นนางเอกในชีวิตจริงพี่ แต่งงานกับพี่นะครับ”
จอมนางเขินสุดขีดทำอะไรไม่ถูก อยู่ ๆ ถูกขอแต่งงานกลางหอประชุม
คนดูปรบมือเชียร์หลงใหญ่ จอมนางลังเล ยังไม่รับคำขอแต่งงาน
พร้อมพงศ์เลยเป็นต้นเสียง “แต่งงาน...แต่งงาน... แต่งงาน”
คนทั้งหอประชุมพูดตามพร้อมพงศ์ เชียร์ให้จอมนาง รับปาก “แต่งาน ๆๆ”
หลงรอลุ้นคำตอบจากจอมนาง
“จ้ะ ชั้นจะแต่งงานกับพี่”
คนดูเฮลั่น แถมเฮดังกว่าดูลิเก หลงโอบจอมนางไว้หลวมๆ สองหนุ่มยิ้มให้กัน หวานชื่น
พิธีกรเดินมาหยิบไมค์ไป พูดยิ้มๆ “พิธีแต่งงานจบลงแล้วนะครับ ต่อไป มาถึงช่วงเวลาที่ตื่นเต้นที่สุด คณะที่ผมจะประกาศต่อไปนี้ คือ คณะที่ชนะเลิศการประกวดลิเกชิงแชมป์ประเทศไทย”
บนเวที ทุกคณะยืนรอฟังผล ชาวเทียมฟ้าลุ้นหนัก
“ลิเกที่ชนะเลิศปีนี้ คือคณะ...เทียมฟ้าสุวรรณศิลป์”
ชาวเทียมฟ้าเฮลั่น ดีใจสุดๆ
หลง พร้อมพงศ์ เจ๊ทรงงามกับบรรดาแม่ยกเฮกันลั่น คนดูก็ปรบมือให้เกรียวกราว เทียมฟ้าแสดงได้ประทับใจที่สุดสมควรเป็นผู้ชนะ
ครูเทียมถือไม้เท้ามารับถ้วยรางวัลจากกรรมการ พร้อมป้ายเงินรางวัล 1 แสนบาท ครูเทียมปลาบปลื้มใจมากล้น ในที่สุด ลิเกทรงเครื่องอย่างคณะเทียมฟ้า ก็ชนะใจคนดู ชนะใจกรรมการ ครูถึงกับน้ำตาคลอ
บรรยากาศแห่งความสุข อบอวลไปทั่วหอประชุม ทุกคนร่วมยินดีกับคณะเทียมฟ้า
อีกฟาก งานแต่งงานเหมยฮัวกับพีทตามธรรมเนียมจีน บ่าวสาวจุดธูปไหว้ฟ้าดิน บ่าวสาวยกน้ำชาให้พ่อแม่ บ่าวสาวกินขนมอี้ ขนมมงคล
ค่ำนั้นชาวคณะเทียมฟ้ากำลังเลี้ยงฉลองชัยชนะอยู่ที่บ้านลิเก เจ๊ทรงงามมาแจมด้วย
“ขอให้คณะเทียมฟ้าจงเจริญ ครูเทียมมีอายุยืนหมื่นปี” กำจายเป็นต้นเสียง
ครูเทียมบอก “ข้าขอซักร้อยปีก็พอ”
“ครูจ๊ะ หนี้สินฟ้าประทาน ชั้นยกให้ ถือเป็นรางวัล ที่เทียมฟ้าชนะวันนี้” เจ๊ทรงงามยิ้มชื่น
ฟ้าประทานไหว้เจ๊ทรงงาม “ขอบคุณมากครับเจ๊”
“เจ๊ยังรักฟ้าประทานเหมือนเดิมนะจ๊ะ”
เจ๊ทรงงามกอดหอมฟ้าประทานอย่างรักใคร่ดังเก่า
ตุ้มค้อนควัก หวงผัว “ผัวชั้นนะเจ๊”
เจ๊ทรงงามยิ้มร่า “ขอนิดนึง”
“นิดเดียวเท่านั้นนะ”
เจ๋งเพิ่งจะโผล่มา
“สวัสดีครับทุกคน เจ๋งโทร.หาลุงพงศ์ รู้ว่าเทียมฟ้าชนะ เลยรีบกลับบางไทรมาแสดงความยินดี”
“ไปไหนมาน่ะเรา ไม่ยอมไปเชียร์” กระแตหน้าเข้มใส่
“ไปงานบวชเพื่อนครับ คุณกระแตของเจ๋ง เก่งจังเลย อย่างนี้ต้องให้รางวัลพาไปเที่ยวฉองต่อฉอง”
“เจ๋ง ชั้นขอพูดตรงนี้เลยนะ...ชั้นชอบเจ๋ง...” กระแตว่า
เจ๋งสะดุ้ง “อะจ๊าก...คุณกระแตรับรักเจ๋งแล้ว”
“ชอบแบบเพื่อน เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า” กระแตบอกต่อ
เจ๋งจ๋อง “เจ๋งมีเพื่อนเยอะแล้ว”
โก๊ะชอบใจ “ก็เพิ่มกระแตไปอีกคนไง ฮ่าๆๆๆ”
เจ๋งอกหักทำหน้าจะร้องไห้ กระแตลูบหัวปลอบเจ๋ง
“คนนะครับ ไม่ใช่หมา”
ทุกคนเฮฮาขำเจ๋ง
“คู่ไหนก็ไม่น่าอิจฉาเท่าคู่หลงกับจอม ขอแต่งงานบนเวที ทำเอาข้าขนลุกเกรียว” โก่งว่า
“ลูกชายลุง ลีลาล้ำเลิศเหนือใครอยู่แล้ว”
กำจายถาม “จะแต่งเมื่อไหร่หลง”
“พรุ่งนี้เลยครับ ผม ใจร้อน” หลงมองจอมนางด้วยสายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม
จอมนางเขิน อายม้วน หลงโอบจอมนาง
“เฮ้ย ข้านั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะเว้ย” ครูเทียมร้องขึ้น
หลงยิ้มแหยเกรงใจครูเทียม ปล่อยมือที่โอบจอมนางลง จอมนางยิ้มสมน้ำหน้า
ตรงมุมสำนักงานในบ้าน หลงคุยโทรศัพท์เรื่องงานด้วยชั้นเชิงนักธุรกิจ
“เทียมฟ้าเพิ่งชนะประกวดลิเกชิงแชมป์ประเทศไทย ค่าจ้างต้องอัพขึ้นเป็นธรรมดา ทางคุณไม่พร้อมจ่าย ผมจะปล่อยคิวให้คนอื่น”
ครูเทียมมาหยุดฟังหลงคุยโทรศัพท์
“คุณตกลงจะจ่ายตามที่ผมยื่นราคาไป งั้นผมจะร่างสัญญาจ้าง เอาไปให้คุณเซ็นนะครับ” หลงวางสายบอกครู “เจ้าของโรงสีจ้างเราไปเล่นงานบวชลูกชาย ผมเรียกค่าจ้างไปแสนห้าครับ”
“แสนห้า แพงไปนะหลงเอ๊ย”
“เทียมฟ้าเป็นลิเกทรงเครื่องที่หาดูยาก แล้วเรายังมีรางวัลเป็นเครื่องยืนยันความสามารถ ศิลปินไม่ควรได้แต่กล่อง ควรมีรายได้และคุณภาพชีวิตที่ดีด้วย”
ครูเทียมยิ้มปลื้ม “มีเอ็งมาช่วยคุยกับคนว่าจ้างก็ดี ข้ากับจอมไม่จัดเจนเรื่องเงินๆ ทองๆ หลง ข้ามาบอกเอ็ง เอ็งหางานให้คณะได้ เอ็งเอาไป 10 เปอร์เซ็นต์”
“ครูให้เงินเดือนผมก็พอครับ”
“เอ็งสมควรได้ แล้วถ้างานไหน เอ็งเล่นด้วย ได้ค่าตัวต่างหาก ต่อไปเอ็งก็ช่วยจอมดูแลคณะเทียมฟ้า ข้าจะได้วางมืออย่างสบายใจ”
“ผมจะดูแลรักษามรดกที่ครูเทียมให้อย่างสุดความสามารถครับ”
ครูเทียมมองหลงอย่างพอใจ ได้เขามาเป็นหลานเขย คณะเทียมฟ้าต้องโด่งดัง ถึงพร้อมด้วยชื่อเสียงเงินทอง
ตกตอนกลางคืน สองหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันบนศาลาริมน้ำ หลงสวมสร้อยคอให้จอมนาง
“ของขวัญที่จอมชนะวันนี้ครับ”
“เอ พี่โดนจับตัวไป แล้วไปซื้อมาเมื่อไหร่จ๊ะ”
“ซื้อมาล่วงหน้าหลายวันแล้วครับ พี่มั่นใจว่าจอมของพี่ต้องชนะ”
“เกิดชั้นแพ้ล่ะจ๊ะ”
“พี่ก็ให้จอมอยู่ดี เพราะจอม...ชนะใจพี่ขาดลอย” หลงทำตาหวานกรุ้มกริ่มใส่จอมนาง
“เฮ้อ กลัวเป็นเบาหวานจัง เจอน้ำตาลทู้กวัน”
“ของพี่ไม่ใช่น้ำตาลธรรมดานะ น้ำตาลสูตรพิเศษ หวานจนวันตาย จอมครับพี่จะซื้อแหวนให้จอมเข้าชุดกับสร้อยนะ”
“พี่จะให้แหวนชั้น”
“ก็แหวนแต่งงานไงครับ”
“ใครว่าชั้นจะแต่งกับพี่”
“จอมรับคำพี่แล้วนะ พยานเพียบ”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
จอมนางทำเป็นงอนพี่หลง เดินหนีไป
“งอนนัก วันแต่งเมื่อไหร่ จะลงโทษให้หนักเชียว”
หลงมองตามจอมนางอย่างสุดรักสุดเสน่หา
รุ่งเช้าทั้งสี่คนกั้นประตูเงินประตูทอง วันนี้บ้านเทียมฟ้ามีงานแต่ง
“ชั้นจองซองลุงพงศ์นะ พี่หลงบอกว่า ลุงพงศ์ได้เช็คมาหลายล้าน ต้องใส่ซองเป็นหมื่น” โก๊ะบอก
“ข้าอาวุโสสุด ข้าต้องได้เว้ย” กำจายไม่ยอม
“พี่กำจาย ในหมู่พวกเรา ครูแก่สุด” โก่งล้อครู
“ข้าแก่ แต่ข้าไม่งกเว้ย”
เสียงโห่ขบวนขันหมากดังมา
“มาแว้ว” โก๊ะตะโกนบอก ทุกคนมีสีหน้าตื่นเต้นยินดีกันถ้วนหน้า
ขบวนขันหมากเล็กๆ แห่มาถึงหน้าบ้าน พร้อมพงศ์กับเจ๋งเดินนำหน้า ตามด้วยหลง ในชุดหล่อ หลงยิ้มมีความสุขราวกับตัวเองเป็นเจ้าบ่าว
ส่วนเจ้าบ่าวตัวจริง ฟ้าประทานอยู่ในชุดไทยเจ้าบ่าวหล่อลากไส้ เดินอยู่กลางขบวนขันหมาก ข้างหลังฟ้าประทาน เป็นเจ๊ทรงงามกับพวกแม่ยก รำกันป้อ
“โห่ฮี้โห่ฮี้โห่ฮี้โห่” เจ๋งเป็นต้นเสียง
ทุกคนร้อง “ฮิ้ว...”
ขณะที่จอมนางกับกระแตช่วยตุ้มแต่งตัวแต่งหน้า ตุ้มอยู่ในชุดไทยเจ้าสาวแสนสวย ยินเสียงโห่ขันหมากดังขึ้นมา
ตุ้มตื่นเต้นมาก “ขันหมากมาแล้ว ฟ้าประทานมาขอชั้น”
“อย่ามัวตื่นเต้น รีบแต่งตัวแต่งหน้าให้สวยรับเจ้าบ่าว”
“อยู่นิ่งๆ นะตุ้ม ชั้นจะกลัดเข็มกลัดตรงเอว ชุดหลวมไปนิด”
จอมนางช่วยตุ้มแต่งตัว กระแตช่วยแต่งหน้า
ขบวนขันหมากมาถึงประตูเงินประตูทอง
“บ้านไหนเอ่ย หลานสาวสวย”
“บ้านเทียมฟ้าไงเล่าพ่อพงศ์”
“ขอหลานชายผม เข้าไปเยี่ยมเยือนดูหน้าหลานสาวครูซักนิดนะครับ”
“ค่าดูหน้า 5 พัน ค่าดูตัว 5 แสน” ครูบอก
“จัดไป 5 ซองเลยครับครู”
พร้อมพงศ์แจกซอง 5 ซอง กำจาย โก๊ะ โก่งแย่งซองกันวุ่น
“ได้ซองแล้วก็เปิดประตูเงินประทองซีจ๊ะ” เจ๊ว่า
“เชิญขบวนขันหมากเข้าบ้านจ้า” กำจายบอก
พร้อมพงศ์นำขบวนขันหมากเข้าบ้าน กำจาย โก่ง โก๊ะ เปิดซองดูเงิน ร้องลั่นพร้อมๆ กัน
“50 บาท” สามกอ อึ้ง โคตรๆ
พิธีรดน้ำสังข์บ่าวสาว หลงกับจอมนางยืนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว กระแตถือที่รดน้ำสังข์ครูเทียมรดน้ำสังข์เป็นคนแรก
“ขอให้อยู่กันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบองเพชร หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก”
กำจายมารดน้ำสังข์
“น้าขอให้เอ็งสองคนรักกันยั่งยืน เวลาทะเลาะกันก็ให้นึกถึงวันนี้ วันที่ตัดสินใจร่วมชีวิตกัน รักษาชีวิตคู่ไว้ให้ยาวนาน”
เจ๊ทรงงามเป็นคนต่อไป
“เจ๊ขอให้ฟ้าประทานเจริญก้าวหน้า เป็นพระเอกลิเกดังอมตะนิรันดร์กาล ขอให้ทั้งคู่มีความสุขในชีวิตครอบครัว มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”
ฟ้าประทานกับตุ้มไหว้เจ๊ทรงงามแล้วหันมองสบตากัน สายตาทั้งคู่เปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อกันมากล้น
หลังรดน้ำสังข์ จอมนางเดินหนีมาที่ศาลาริมน้ำ หลงตามมาจับมือจอมนางไว้
“ปล่อยจ้ะ เดี๋ยวคนในบ้านมาเห็น”
“เห็นก็ไม่เป็นไรนี่ครับ คนเป็นแฟนกันก็ต้องจับมือถือแขนกัน จอม แต่งงานกับพี่นะ พี่อยากมีครอบครัวแล้ว”
“ชั้นยังไม่พร้อม พี่หลงรอไปก่อนนะจ๊ะ”
หลงหน้าม่อย “ให้พี่รอกี่ปี”
“อย่างเร็วห้า อย่างช้าสิบ”
หลงต่อรอง “เหลือ 3 ได้มั้ยอ่ะ”
“แหม ต่ออย่างกับต่อราคาของเลยนะจ๊ะ”
“อ่ะๆ 5 ปีก็ได้ เฮ้อ...พี่ต้องเหงาหงอยนอนเหี่ยวเฉาคนเดียว สงสารตัวเอง”
หลงแกล้งทำหน้าสลดมาก จนจอมนางสงสาร
“อ่ะๆๆ ลดให้เหลือ 3 ปี”
หลงยิ้มแฉ่ง “สัญญากับพี่แล้วนะครับ 3 ปีแต่ง”
“จ้า พ่อนักต่อรองหัวใจ”
“แม่นางเอกลิเกจอมแสบของพี่”
หลงกอดจอมนางแนบอกอย่างแสนรัก จอมนางยิ้มพริ้มเพรามีความสุขในอ้อมกอดหลง
บรรยากาศกินเลี้ยงงานแต่งดำเนินไป อย่างครึกครื้น
ภายในบ้านครูเทียม แลเห็นระนาด ตะโพน ตั้งอยู่กลางแสงแดดอ่อน ชุดลิเกทรงเครื่องกับเครื่องทรงถูกเก็บรักษาอย่างดี
วันนี้ครูเทียมนำชาวคณะเทียมฟ้ากล่าวถวายสัจจะหน้าพ่อแก่
“ขออัญเชิญพ่อแก่จากชั้นฟ้า มาสดับฟังคำสาบานของลูกและชาวคณะ”
ควันธูปลอยฟุ้งหน้าพ่อแก่ ดูเข้มขลัง
“พวกเราจะสานต่องานของพ่อ ดำรงไว้ซึ่งนาฏศิลป์ ชั้นเชิงอันงดงามตามแบบฉบับลิเกทรงเครื่องของแท้ ดั้งเดิม เราชาวเทียมฟ้าขอสาบานจะยืนหยัดรักษาลิเกทรงเครื่องให้คงอยู่สืบไปจนชั่วลูกชั่วหลานตลอดกาลนานเทอญ”
ทั้งหมดพากันก้มกราบพ่อแก่ด้วยความเคารพบูชาสุดหัวใจ
จบบริบูรณ์
